nimet breadcrumb-navigoinnissa
Cystoderma carcharias, tamién conocida comúnmente como cistoderma denticulada,[2] ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales.[3][1] qu'habita en montes de coníferes —especialmente en montes d'abetos— d'Asia, Australia, Europe y Norteamérica. Ye bien rara en montes de frondosas y nun subsiste en suelos caliares. El cuerpu granible apruz na seronda. El so sabor y golor nun son prestosos, polo que nun sela considera comestible.[2]
La cogorda, o cuerpu granible, d'esti fungu presenta un sombreru pequeñu, d'ente 2 y 6 centímetros de diámetru, campanulado de primeres, y convexu mamelonado más tarde, col cantu más irregular conforme la cogorda madura. Ye de color claru amarellentáu y presenta una testura granosa fina. Les llámines son adnatas —xuntaes al pie—, de color blancu, non bien apertaes, con numberoses laminuques de menor tamañu y col tiempu tomen un color blancu amarellentáu. El pie ye del mesmu color que'l sombreru, tien un altor d'hasta 7 centímetros y unos 8 centímetros de diámetru. Tien un aniellu con forma d'embudu blancu pola cara cimera y gris pola inferior. Per debaxo del aniellu la testura del pie ye escamosa, siendo llisa dende l'aniellu hasta onde se xune col sombreru. La esporada ye blanca, y la so carne ye clara, con un golor y sabor desagradable.[2]
Cystoderma carcharias, tamién conocida comúnmente como cistoderma denticulada, ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales. qu'habita en montes de coníferes —especialmente en montes d'abetos— d'Asia, Australia, Europe y Norteamérica. Ye bien rara en montes de frondosas y nun subsiste en suelos caliares. El cuerpu granible apruz na seronda. El so sabor y golor nun son prestosos, polo que nun sela considera comestible.
Der ungenießbare Starkriechende Körnchenschirmling (Cystoderma carcharias) ist eine Pilzart aus der Familie der Squamanitaceae[1]. Die Fruchtkörper erscheinen von September bis November vorwiegend in Nadelwäldern.
Der Hut ist 2–6 cm breit, jung kegelig, bald gewölbt bis ausgebreitet und stumpf gebuckelt. Die Oberfläche ist feinkörnig bis mehlig und schmutzig weiß, graurosa, über isabell bis fast milchkaffeebraun gefärbt. Die Hutmitte ist meist dunkler. Der Rand bleibt lange Zeit herabgebogen und mit weißen Hüllresten behangen.
Die kaum gedrängt stehenden Lamellen sind am Stiel angeheftet und laufen mit einem Zahn daran herab. Sie sind jung weißlich und gilben im Alter. Das Sporenpulver ist amyloid und weiß.
Der zylindrische und anfangs volle Stiel ist 3–7 cm lang und 0,3–0,8 cm breit. Er ist im Alter hohl und trägt einen aufsteigenden, trichterartigen und dauerhaften Ring. Oberhalb des Ringes ist der Stiel glatt, weißlich, darunter genauso wie der Hut graulich bis graurosa und körnig geflockt. Das Fleisch ist weißlich und riecht sehr unangenehm, gasartig oder wie Scheunenstaub und schmeckt widerlich, aber mild.[2][3][4]
Die breit-elliptischen, fast rundlichen Sporen sind 4–5 µm lang und 3–4 µm breit, Zystiden fehlen.[2][3]
Der Starkriechende Körnchenschirmling ist durch seine helle Färbung, den markanten, aufsteigenden Ring und den unangenehmen Geruch gut gekennzeichnet. Der recht ähnliche, aber sehr seltene Weiße Körnchenschirmling (Cystodermella ambrosii) hat keinen häutigen Ring und ist geruchlos. Manchmal kann der Rostrote Körnchenschirmling (Cystodermella granulosa) in weißlichen Formen auftreten. Sein Sporenpulver ist aber inamyloid und ein häutiger Ring fehlt ebenfalls.[2]
Die Fruchtkörper des Starkriechenden Körnchenschirmlings erscheinen meist gesellig von September bis November in Nadel- und Nadel-Mischwäldern. Bisweilen findet man ihn auch schon früher und bis in den Dezember hinein. Der Pilz ist besonders in Kalkgebieten recht verbreitet.[2][3][4]
Der Starkriechende Körnchenschirmling ist kein Speisepilz.[3]
Der ungenießbare Starkriechende Körnchenschirmling (Cystoderma carcharias) ist eine Pilzart aus der Familie der Squamanitaceae. Die Fruchtkörper erscheinen von September bis November vorwiegend in Nadelwäldern.
Cystoderma carcharias, is a species of agaric in the fungal family Agaricaceae. It has a widespread distribution, and has been collected in coniferous forests and grasslands in Asia, Europe, North America, and the subantarctic islands. In the field, fruit bodies are characterized by a pink cap up to 6 cm (2.4 in) broad, a well-developed ring on the stem, and an unpleasant odour.
The species was first described scientifically by Christian Hendrik Persoon, who named it Agaricus carcharias in 1794.[2] Swiss mycologist Victor Fayod assigned it its current name in 1889.[3] The specific epithet carcharias is probably derived from the Greek καρχαρός (karcharos) which means sharp, pointed or jagged. καρχαρίας (karcharias) is translated as shark.
The fruiting body of Cystoderma carcharias is a relatively small agaric. The fruiting body is characterised by an off-white and pale pink-tinged cap with a distinct darker central spot, and a powdery cuticle. The cap is at first convex, but with maturity becomes flat and slightly umbonate. The cap is up to 6 cm (2.4 in) in diameter and may bear a margin fringed with remnants of a partial veil. The gills are white, adnate and crowded. The stem is white and smooth above, and granular below a white, upturned, flared and persistent ring. The stem is cylindrical and up to 7 cm (2.8 in) tall. The flesh is white, firm and full throughout.[4][5] Additionally, C. carcharias forma album is a form recognised as having a snow-white cap.[6]
Under a microscope, the spores are ellipsoid, with dimensions 4–5.5 by 3–4 µm. The spores are white and amyloid. The basidia are 4-spored,[4][5][7] club-shaped, and measure 20–25 by 4–6 µm.[8]
The fruiting body of C. carcharias bears a characteristic strong, unpleasant odour. The odour has been described as earthy, muddy and mouldy by various authors. This has been attributed to the presence of the compound geosmin.[9] The taste is not distinctive.
Cystoderma carcharias is a fairly common fungus distributed in Europe, North America and temperate Asia,[8] typically occurring in coniferous forests.[10] It has also been found on the treeless, Australian subantarctic Macquarie Island.[11] Fruit bodies are found singly or in groups on soil among grass or moss during late summer and autumn. The fungus is an acidophilic litter saprotroph growing frequently under conifers, namely spruce.
Cystoderma carcharias accumulates cadmium in its fruiting bodies. In polluted areas, cadmium concentrations may even exceed 600 mg/kg in dry mass.[12] Intracellular Cd accumulated in sporocarps of C. carcharias is associated with two isoforms of metallothioneins.[13] Furthermore, C. carcharias contains numerous organoarsenic compounds from which dimethylarsinoylacetate and trimethylarsoniopropionate have been reported for the first time in the terrestrial environment.[12]
This fungus has been deemed inedible by various authors.[4][14]
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Cystoderma carcharias, is a species of agaric in the fungal family Agaricaceae. It has a widespread distribution, and has been collected in coniferous forests and grasslands in Asia, Europe, North America, and the subantarctic islands. In the field, fruit bodies are characterized by a pink cap up to 6 cm (2.4 in) broad, a well-developed ring on the stem, and an unpleasant odour.
Cystoderma carcharias, también conocida comúnmente como cistoderma denticulada,[2] es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales.[3][1] que habita en bosques de coníferas —especialmente en bosques de abetos— de Asia, Australia, Europe y Norteamérica. Es muy rara en bosques de frondosas y no subsiste en suelos calcáreos. El cuerpo fructífero aflora en otoño. Su sabor y olor no son agradables, por lo que no se la considera comestible.[2]
La seta, o cuerpo fructífero, de este hongo presenta un sombrero pequeño, de entre 2 y 6 centímetros de diámetro, campanulado al principio, y convexo mamelonado más tarde, con el borde más irregular conforme la seta madura. Es de color claro amarillento y presenta una textura granulada fina. Las láminas son adnatas —adheridas al pie—, de color blanco, no muy apretadas, con numerosas laminillas de menor tamaño y con el tiempo toman un color blanco amarillento. El pie es del mismo color que el sombrero, tiene una altura de hasta 7 centímetros y unos 8 centímetros de diámetro. Tiene un anillo con forma de embudo blanco por la cara superior y gris por la inferior. Por debajo del anillo la textura del pie es escamosa, siendo lisa desde el anillo hasta donde se une con el sombrero. La esporada es blanca, y su carne es clara, con un olor y sabor desagradables.[2]
Cystoderma carcharias, también conocida comúnmente como cistoderma denticulada, es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales. que habita en bosques de coníferas —especialmente en bosques de abetos— de Asia, Australia, Europe y Norteamérica. Es muy rara en bosques de frondosas y no subsiste en suelos calcáreos. El cuerpo fructífero aflora en otoño. Su sabor y olor no son agradables, por lo que no se la considera comestible.
Haisev pisisirmik (Cystoderma carcharias) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.[1]
Seen on mittesöödav.[1]
Haisev pisisirmik (Cystoderma carcharias) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Seen on mittesöödav.
Dvokiančioji šlakabudė (lot. Cystoderma carcharias) – pievagrybinių šeimai priklausantis nevalgomas grybas.
Kepurėlė (2–6 cm skersmens) iš pradžių pusiau apvali, vėliau varpeliška ir galiausiai beveik horizontali, su nedideliu gūbreliu per vidurį ir skilinėtais kraštais. Luobelė grūdėta. Kotas 3–6 cm ilgio, cilindriškas, prie pagrindo truputį sustorėjęs, aukščiau rinkio baltas ir miltuotas, žemiau rinkio grūdėtai žvynuotas, du trečdalius jo dengia išnara, kuri po kurio laiko nukrenta. Lakšteliai tankūs, priaugintiniai, dantyti. Trama plona ir balta, turi būdingą puvėsių kvapą ir vos juntamą skonį. Sporos yra 4–5,5 x 3–4 mikronų, elipsės formos, lygios.
Sinonimai: Agaricus carcharias, Agaricus granulosus var. Carcharias, Lepiota carcharias.
Spalvos kaita: kepurėlės atspalvis gali įvairuoti nuo gelsvai rausvos iki šviesiai raudonos. Lakšteliai iš pradžių balti, vėliau gelsvi.
Šis grybas labai paplitęs Lietuvoje, auga spygliuočių miškuose.
Panašios rūšys: Cystoderma granulatum , šis grybas taip pat turi grūdėtą kepurėlę, kuri yra plytų arba rūdžių spalvos atspalvio.
Dvokiančioji šlakabudė (lot. Cystoderma carcharias) – pievagrybinių šeimai priklausantis nevalgomas grybas.
Capel fin a 6 cm, da biancastr a rosà o bes rosà al disch. Lamele da bianche a rosastr ciàir. Gamba àuta fin a 7 cm e larga fin a 1 cm, bianca an su, con armila reusa. Odor teros.
A chërs sota le conìfere, a l'ha pì car la montagna.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Capel fin a 6 cm, da biancastr a rosà o bes rosà al disch. Lamele da bianche a rosastr ciàir. Gamba àuta fin a 7 cm e larga fin a 1 cm, bianca an su, con armila reusa. Odor teros.
AmbientA chërs sota le conìfere, a l'ha pì car la montagna.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Ziarnówka blada (Cystoderma carcharias (Pers.) Konr. & Maubl.) – gatunek grzybów należący do rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1797 r. Persoon nadając mu nazwę Agaricus carcharias. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1889 r. Victor Fayod, przenosząc go do rodzaju Cystoderma[1].
Ma ponad 10 synonimów. Niektóre z nich[2]:
Łacińska nazwa gatunkowa carcharias oznacza "szorstki", "z szorstką powierzchnią"[3]. Nazwę polską (ziarnówka blada) podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1968[4]. W atlasach grzybów czasami używana jest też nazwa ziarnówka biała[3].
2-6 cm średnicy. Początkowo wypukły, potem stożkowato-dzwonkowaty, w końcu płaski, zazwyczaj z podwiniętym brzegiem i garbkiem pośrodku. Powierzchnia drobnoziarnista, o barwie od brudnobiałej do jasnoszarej, przeważnie z różowawym odcieniem. Brzeg jest biały i często z resztkami osłony[5].
Wąskie, przyrośnięte, gęste, cienkie, z międzyblaszkami. Białe, z wiekiem nieco żółkną[3].
7 cm wysokości, 0,8 cm grubości. Posiada lejkowaty pierścień, z białawą, gładką stroną górną i szarawą dolną. Powyżej strefy pierścienia biały i gładko włóknisty, pod pierścieniem barwy kapelusza i ziarnisto łuskowaty[3].
Blady, o zapachu kurzu i obrzydliwym smaku[3].
Biały. Zarodniki elipsoidalne, białe, amyloidalne, o rozmiarach 4–5.5 – 3 µm[6]
Ziarnówka blada występuje dość pospolicie w Ameryce Północnej, Europie oraz w Azji na obszarach o klimacie umiarkowanym[6]. W Polsce jest pospolita[4].
Rośnie na ziemi w lasach, głównie iglastych, oraz na wrzosowiskach, najczęściej w igliwiu lub wśród mchów i szczątków roślinnych. Owocniki wytwarza od września do listopada[5].
Saprotrof[4]. Grzyb niejadalny ze względu na nieprzyjemny smak i zapach[3].
Ziarnówka blada (Cystoderma carcharias (Pers.) Konr. & Maubl.) – gatunek grzybów należący do rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).
Cystoderma carcharias (Pers.) Fayod, 1889
Цистоде́рма паху́чая (лат. Cystoderma carcharias) — условно-съедобный гриб семейства шампиньоновых. Встречается в умеренной зоне Северного полушария, а также в Австралии.
Другие русские названия: цистодерма шелушистая, зонтик пахучий.[2]
Вид впервые описан как Agaricus carcharias в 1794 г. Х. Г. Персоном.[3] Современное видовое название было предложено в 1889 г. швейцарским микологом Виктором Файодом.[4]
Родовое наименование гриба Cystoderma происходит от греческого κύστη (kysti), пузырь, волдырь, и δέρμα (derma), кожа; видовой эпитет carcharias — от καρχαρός (karcharos), острый, зазубренный, шершавый.
Шляпка небольшая, тонкая, 3—6 см ∅ ; у молодых грибов — коническая или яйцевидная, у зрелых — плоско-выпуклая или распростёртая, с невыраженным бугорком посередине и иногда с бахромчатым краем; кожица шляпки сухая, мучнисто-мелкозернистая, серо- или желтовато-розовая, в центральной части более тёмная, выцветающая.
Пластинки частые, тонкие, приросшие, с промежуточными пластинками; беловатые, розоватые, у старых грибов желтеют.
Ножка 3—6 х 0,3—0,5 см, цилиндрическая, слегка утолщённая к основанию; над кольцом — беловатая, гладкая, слегка волокнистая, ниже кольца — зернисто-чешуйчатая, одного цвета со шляпкой. Кольцо высоко-расположенное, постоянное, воронкообразное, мелкозернистое, розово-серое.
Мякоть тонкая, хрупкая, бледно-розовая или белая, с невыраженным вкусом и неприятным древесным[2] или землистым запахом.
Споровый порошок белый.
Споры 4—5,5 х 3—4 мкм, эллиптические, гладкие, амилоидные.
Довольно редкий гриб, распространённый в Европе, умеренной зоне Азии и Северной Америке. Также был найден в Австралии.[6] Встречается главным образом в хвойных и смешанных (с сосной)[2] лесах, на меловых почвах, во мху, на подстилке, в лиственных лесах крайне редок. Растёт одиночно и небольшими группами, появляясь с середины августа по ноябрь.
Гриб считается условно-съедобным (четвёртой категории), но редок, малоизвестен и практически не употребляется в пищу.
Cystoderma amianthinum имеет сходство с другими мелкими цистодермами, например, с Cystoderma fallax с жёлто-коричневыми плодовыми телами.[7]
Цистоде́рма паху́чая (лат. Cystoderma carcharias) — условно-съедобный гриб семейства шампиньоновых. Встречается в умеренной зоне Северного полушария, а также в Австралии.
