Lepiota és un gènere de bolets dins la família Agaricaceae. Totes les espècies de Lepiota són sapròfits nitròfils que viuen sobre el terra, preferint els sòls calcaris rics. Els seus basidiocarps (cossos fructífers) són agaricoides amb les espores blanquinoses, típicament tenen un anell a la tija. N'hi ha unes 400 espècies, moltes de les quals són verinoses, fins i tot letals, però també n'hi ha de comestibles, tot i que es recomana que no es mengin pel perill evident de confusió.[1]
El nom de "Lepiota" deriva del grec antic λεπις (= "escata") + οὖς (= "espiga").[2]
Diverses espècies contenen amatoxina i per això són verinoses mortals, si es consumeixen.[3] Entre les que han provocat morts hi ha la Lepiota brunneoincarnata, la L. brunneolilacea, la L. castanea, la L. helveola i la L. subincarnata (synonym L. josserandii).[4]
Espècies actualment classificades en gèneres diferents:
Lepiota és un gènere de bolets dins la família Agaricaceae. Totes les espècies de Lepiota són sapròfits nitròfils que viuen sobre el terra, preferint els sòls calcaris rics. Els seus basidiocarps (cossos fructífers) són agaricoides amb les espores blanquinoses, típicament tenen un anell a la tija. N'hi ha unes 400 espècies, moltes de les quals són verinoses, fins i tot letals, però també n'hi ha de comestibles, tot i que es recomana que no es mengin pel perill evident de confusió.
El nom de "Lepiota" deriva del grec antic λεπις (= "escata") + οὖς (= "espiga").
Die Schirmlinge (Lepiota) sind eine Pilzgattung aus der Familie der Champignonverwandten, deren Arten kleine bis mittelgroße Fruchtkörper bilden. Häufig sind sie mit einem Velum versehen. Allen gemein sind weiße bis weißliche Lamellen auf der Hutunterseite, weißes bis cremefarbenes Sporenpulver sowie das Vorhandensein eines unbeweglichen, häutigen Stielrings oder zumindest einer Ringzone.
Schirmlinge sind kleine bis mittelgroße Blätterpilze. Der Hut ist mehr oder weniger breit glockenförmig. Die Hutmitte ist kahl oder samtig. Die Hutoberfläche kann gegen den Hutrand eingewachsen faserig, oder mit faserigen bis flockigen oder körnigen Schüppchen bedeckt sein, bei manchen Arten mit konzentrisch zum Hutrand aufbrechenden Schüppchen bedeckt. Die Hutoberfläche ist trocken, der Hutrand ist nicht gerieft oder gerippt. Die Schirmlinge besitzen in der Fruchtkörperentwicklung ein doppeltes Velum, das Velum partiale (Teilhülle) bleibt als häutiger, oft flüchtiger Ring am Stiel zurück. Im Gegensatz zur verwandten Gattung der Riesenschirmlinge ist der Ring nicht verschiebbar. Der Stiel ist zylindrisch bis leicht keulig geformt. Das Sporenpulver ist weiß, seltener cremefarben und dextrinoid. Die freien, bauchigen und gedrängt stehenden Lamellen sind ebenfalls weiß, manchmal auch gelb gefärbt.
Alle Angehörigen der Gattung sind Saprobionten, die auf Erde, Holz oder Pflanzenresten wachsen können. Erdebewohnende Arten kommen häufig auf nährstoffreichen (besonders stickstoffreichen), humushaltigen und ruderalen Plätzen vor.
Weltweit kommen etwa 400 Arten vor, die Gattung ist vor allem in den Tropen verbreitet, in Europa kommen etwa 60 Arten vor, wobei die Gattung besonders im Mittelmeergebiet auftritt.
Früher wurden einige Arten in die Gattung Stachelschirmlinge ausgegliedert.
Einige Schirmlinge sind stark giftig, die Arten der Gattung kommen daher als Speisepilze nicht in Betracht.
Die Schirmlinge (Lepiota) sind eine Pilzgattung aus der Familie der Champignonverwandten, deren Arten kleine bis mittelgroße Fruchtkörper bilden. Häufig sind sie mit einem Velum versehen. Allen gemein sind weiße bis weißliche Lamellen auf der Hutunterseite, weißes bis cremefarbenes Sporenpulver sowie das Vorhandensein eines unbeweglichen, häutigen Stielrings oder zumindest einer Ringzone.
Lepiota (Pers.) ye un chenero de fongos basidiomicetz, a dintro d'a orden Agaricales. Anque totas as especies d'o chenero producen esporas de color blanca, son familiars d'os champinyons (chenero Agaricus), que istos las i tienen de marrons, a partir d'os quals ye descrita la orden. Per l'usual, tienen aniellos en o trallo, que en os eixemplars més grans pueden desprender-se. As coronas tienen escratas, a color d'as qualas ye muit important ta determinar-ne la especie exacta.
A especie tipo d'o chenero no ye guaire clatera. Earle referiba la cocoma bateauguas como tal en l'anyo 1909, encara que Singer en 1946 proponsó Lepiota clypeolaria ta impedir as entivocacions con o tamién descrito chenero Macrolepiota, a on que a primera ye actualment concabida. Actualment Lepiota clypeolaria se troba clasificada tamién en un altro chenero, baixo la denominación d'Agaricus columbinus. Asinas, no bi ha garra d'as especies orichinals que s'emplegoron ta describir iste chenero que encara i siga clasificada.
En relación con a suya cullita, os potrecons d'iste chenero contienen amanitinas que ells fan fuertement toxicos. D'entre as especies que se conoix que han gosato causar muertes, u han plegato á man de causar-ne, i hai a Lepiota brunneo-incarnata que se troba en a Peninsula Iberica, a Lepiota helveola y a Lepiota josserandi d'America d'o Norte.
Lepiota (Pers.) ye un chenero de fongos basidiomicetz, a dintro d'a orden Agaricales. Anque totas as especies d'o chenero producen esporas de color blanca, son familiars d'os champinyons (chenero Agaricus), que istos las i tienen de marrons, a partir d'os quals ye descrita la orden. Per l'usual, tienen aniellos en o trallo, que en os eixemplars més grans pueden desprender-se. As coronas tienen escratas, a color d'as qualas ye muit important ta determinar-ne la especie exacta.
A especie tipo d'o chenero no ye guaire clatera. Earle referiba la cocoma bateauguas como tal en l'anyo 1909, encara que Singer en 1946 proponsó Lepiota clypeolaria ta impedir as entivocacions con o tamién descrito chenero Macrolepiota, a on que a primera ye actualment concabida. Actualment Lepiota clypeolaria se troba clasificada tamién en un altro chenero, baixo la denominación d'Agaricus columbinus. Asinas, no bi ha garra d'as especies orichinals que s'emplegoron ta describir iste chenero que encara i siga clasificada.
En relación con a suya cullita, os potrecons d'iste chenero contienen amanitinas que ells fan fuertement toxicos. D'entre as especies que se conoix que han gosato causar muertes, u han plegato á man de causar-ne, i hai a Lepiota brunneo-incarnata que se troba en a Peninsula Iberica, a Lepiota helveola y a Lepiota josserandi d'America d'o Norte.
Lepiota is a genus of gilled mushrooms in the family Agaricaceae. All Lepiota species are ground-dwelling saprotrophs with a preference for rich, calcareous soils. Basidiocarps (fruit bodies) are agaricoid with whitish spores, typically with scaly caps and a ring on the stipe. Around 400 species of Lepiota are currently recognized worldwide. Many species are poisonous, some lethally so.
Agaricus section Lepiota was originally published in 1797 by South African-born mycologist Christian Hendrik Persoon.[1] It was subsequently raised to the rank of genus by Samuel Frederick Gray. As originally conceived, the genus was a mix of agarics with rings on their stems, including species now placed in Armillaria, Cortinarius, and Pholiota.[2] In 1822, however, the influential Swedish mycologist Elias Magnus Fries restricted Lepiota to white-spored, ringed agarics.[3]
Based on macro- and micromorphology, later authors gradually refined the generic concept of Lepiota. Some unrelated genera, such as Cystoderma (Fayod 1889) and Limacella (Earle 1909), were removed from the genus whilst several related genera, including Leucocoprinus (Patouillard 1888), Macrolepiota and Leucoagaricus (Singer 1948), Cystolepiota (Singer 1952), and Echinoderma (Bon 1991) were separated off. These segregated genera, together with Lepiota itself, are still often grouped together as Lepiota s.l. (sensu lato = "in the wide sense") or as the "lepiotoid" fungi.[4][5][6][7]
The secotioid species Amogaster viridiglebus, described in 1996 and initially placed in the order Boletales,[8] was later determined to be a member of Lepiota, and officially transferred to the genus in 2013.[9]
Following some discussion over the type species,[10] Lepiota has now been conserved under the International Code of Nomenclature for algae, fungi, and plants, typified by Agaricus colubrinus Pers. (= Lepiota clypeolaria).[11] Recent molecular research, based on cladistic analysis of DNA sequences, suggests that the morphological concept of Lepiota s.s. (sensu stricto = in the strict or narrow sense) is soundly based.[5][12][13]
The name "Lepiota" is derived from the Greek λεπις (= "scale") + οὖς (= "ear").[14]
Fruit bodies of Lepiota species are almost all agaricoid (Lepiota viridigleba is the sole sequestrate species in the genus[9]), most (but not all) having comparatively small caps (less than 10 cm (4 in) in diameter) and slender stems. The cap cuticle (surface skin) typically splits as the cap expands, breaking up into concentric rings of scales towards the margin. The gills beneath the cap are white to cream (rarely yellow) and are free (not joined to the stem). The gills are covered by a partial veil when young, which typically ruptures to leave a cuff-like ring (sometimes ephemeral) often with additional scaly remains on the stem. Several species have a distinct, often rubbery, smell. The spore print is white to cream. The spores are usually (but not always) dextrinoid (turning red-brown in an iodine-based reagent).[4][15]
Most if not all Lepiota species are nitrophilic, with a preference for calcareous soils. They typically occur in rich humus in broadleaf or conifer woodland, in northern Europe often among nettles (Urtica dioica) or dog's mercury (Mercurialis perennis). A few species are more frequently found in calcareous grassland or in dunes.[15] The genus has a cosmopolitan distribution, but with a preference for warm areas, meaning there are fewer species in colder climates. Around 400 species are currently recognized worldwide.[16]
Several species contain amatoxins and are lethally poisonous, if consumed.[17] Those known to have caused fatalities include Lepiota brunneoincarnata,[18][19] L. brunneolilacea,[20] L. castanea,[21] L. helveola,[21][22] and L. subincarnata (synonym L. josserandii).[23] No Lepiota species is recommended as edible.[15]
No comprehensive monograph of the genus has yet been published. In Europe, however, species of Lepiota were illustrated and described in a regional guide by Candusso & Lanzoni (1990)[4] and more briefly in descriptive keys by Bon (1993).[15] Dutch species were illustrated and described by Vellinga (2001).[24] No equivalent modern guides have been published for North America, but Vellinga (2008) has published an online bibliography of the relevant literature.[25] In Australia, a guide to the Lepiota species of south-eastern Queensland was published by Aberdeen (1992).[6] In Asia, a study of Lepiota diversity in northern Thailand revealed 73 species.[26]
The following species have individual entries:
The following species have individual entries, but are now placed in different genera:
Lepiota is a genus of gilled mushrooms in the family Agaricaceae. All Lepiota species are ground-dwelling saprotrophs with a preference for rich, calcareous soils. Basidiocarps (fruit bodies) are agaricoid with whitish spores, typically with scaly caps and a ring on the stipe. Around 400 species of Lepiota are currently recognized worldwide. Many species are poisonous, some lethally so.
Lepiota es un género de hongos del orden Agaricales.[1] La esporada de las especies de este grupo es de color blanco. El basidiocarpo suele presentar anillo que, en las especies de mayor tamaño, está suelto y puede ser desplazado arriba y abajo el pie. En las especies de este género, el sombrero a menudo presenta escamas o excrecencias, que suelen ser uno de los criterios para diferenciarlas, junto al color, las láminas y, a veces, el olor .
Probablemente, el término lepiota se deriva del griego λεπις, que significa "escama". El basónimo es Agaricus sección Lepiota Pers. 1797, que más tarde fue sustituido por la denominación actual por Samuel Frederick Gray —por lo que se cita (Pers.) Gray—. En un principio, el grupo sólo fue descrito, sin recibir denominación y abarcando a una serie de especies cuyas características incluían la presencia de anillo, ausencia de volva y diferentes colores de esporada. El botánico sueco Elias Magnus Fries restringió el grupo a las especies que producían esporada blanca y lo definió como tribu, clasificación que fue replanteada en repetidas ocasiones, en vistas a su posible consideración como género.[2]
La especie tipo del género está poco clara. Franklin S. Earle, en 1909, consideró como tal a Lepiota procera —actualmente Macrolepiota procera—. Más tarde, Rolf Singer, en 1946, se decantó por Agaricus columbrinus —actualmente Lepiota clypeolaria—, para evitar los problemas de clasificación surgidos cuando se separó al grupo Macrolepiota, en el cual se incluyó a L. procera.
Respecto a la recolección de setas, este es un género a evitar, ya que varias especies contienen amanitina, que es altamente tóxica.[3] Aquellas especies de las que se conocen casos de muerte por intoxicación (o que podrían haberla causado de no haber recibido tratamiento médico urgente) incluyen L. josserandi, en Nueva York en 1986,[4] L. brunneoincarnata, en España,[5] y L. helveola.[6][7]
Antiguamente, las especies más populares de este grupo eran las de mayor tamaño, conocidas con el nombre común de "apagadores" (L. procera y L. rhacodes), que actualmente se clasifican dentro de otros géneros (Macrolepiota procera y Chlorophyllum rhacodes, respectivamente). Sin embargo, incluso en la actualidad, no existe unanimidad en la definición exacta del género, pudiendo encontrarse bibliografía especializada que aún mantiene a los miembros de Macrolepiota en Lepiota.[8]
Algunas especies del género Lepiota son:
Lepiota es un género de hongos del orden Agaricales. La esporada de las especies de este grupo es de color blanco. El basidiocarpo suele presentar anillo que, en las especies de mayor tamaño, está suelto y puede ser desplazado arriba y abajo el pie. En las especies de este género, el sombrero a menudo presenta escamas o excrecencias, que suelen ser uno de los criterios para diferenciarlas, junto al color, las láminas y, a veces, el olor .
Lepiota est un genre de champignons basidiomycètes de la famille des Agaricaceae. Le terme français Lépiote a une définition plus large, lié à la tribu des Lepioteae dont fait partie le genre Lepiota. Cette tribu est caractérisée par une sporée blanche, des lames libres, un pied séparable du chapeau et la présence du voile partiel sous la forme d'anneau, d'armille et de flocons caulinaires[1],[2].
Les espèces du genre Lepiota, quant à elles, sont principalement de petite taille et souvent fortement toxiques. Elles se reconnaissent à leur chapeau recouvert d'écailles ou de méchules brunes. Excepté la calotte centrale, il n'est jamais lisse mais il faut parfois utiliser la loupe pour voir apparaître un feutrage fin. Quelques rares exceptions à ces règles existent à l'instar de la Lépiote à base rouge au chapeau dépassant les 10 cm de diamètre et la Lépiote à pied roux au chapeau lisse. Certaines espèces peuvent se déterminer grâce à leur odeur caractéristique comme la Lépiote crêtée qui sent le caoutchouc, la Lépiote de Josserand à l'odeur fruitée agréable ou encore Lepiota ochracefulva au parfum aromatique[1],[2].
Cependant, il est souvent nécessaire d'étudier le genre Lepiota au microscope afin de le déterminer avec certitude. Il se caractérise par ses spores qui se colorent en brun-rouge dans l'iode contrairement par exemple à celles de Macrolepiota qui se colorent en brun-violacé. Il est également définit par son pileus constitué d'un revêtement trichodermique ou hyménodermique. À l'intérieur de ce genre, les espèces se déterminent essentiellement grâce à l'ornementation de leurs spores[1].
En 2021, ce genre comporte 565 espèces acceptées[3] dont 75 en France[4].
Liste des espèces selon GBIF (9 octobre 2021)[5] :
Lepiota est un genre de champignons basidiomycètes de la famille des Agaricaceae. Le terme français Lépiote a une définition plus large, lié à la tribu des Lepioteae dont fait partie le genre Lepiota. Cette tribu est caractérisée par une sporée blanche, des lames libres, un pied séparable du chapeau et la présence du voile partiel sous la forme d'anneau, d'armille et de flocons caulinaires,.
Les espèces du genre Lepiota, quant à elles, sont principalement de petite taille et souvent fortement toxiques. Elles se reconnaissent à leur chapeau recouvert d'écailles ou de méchules brunes. Excepté la calotte centrale, il n'est jamais lisse mais il faut parfois utiliser la loupe pour voir apparaître un feutrage fin. Quelques rares exceptions à ces règles existent à l'instar de la Lépiote à base rouge au chapeau dépassant les 10 cm de diamètre et la Lépiote à pied roux au chapeau lisse. Certaines espèces peuvent se déterminer grâce à leur odeur caractéristique comme la Lépiote crêtée qui sent le caoutchouc, la Lépiote de Josserand à l'odeur fruitée agréable ou encore Lepiota ochracefulva au parfum aromatique,.
Cependant, il est souvent nécessaire d'étudier le genre Lepiota au microscope afin de le déterminer avec certitude. Il se caractérise par ses spores qui se colorent en brun-rouge dans l'iode contrairement par exemple à celles de Macrolepiota qui se colorent en brun-violacé. Il est également définit par son pileus constitué d'un revêtement trichodermique ou hyménodermique. À l'intérieur de ce genre, les espèces se déterminent essentiellement grâce à l'ornementation de leurs spores.
En 2021, ce genre comporte 565 espèces acceptées dont 75 en France.
Quelques espèces du genre LepiotaLepiota (Pers.) Gray, 1821 è un genere di funghi appartenente all'ordine Agaricales.
Dal greco lepís (λεπίς) = squama e oús, otós (οὖς, ωτός) = orecchio, ovvero orecchio squamoso.
Solitamente presenta squame di colore marrone.
Fitte, libere o distanti, bianche, raramente colorate.
Slanciato. In genere possiede l'Anello, persistente o labile.
I colori del cappello, delle lamelle e le squame sono elementi significativi per la determinazione esatta della specie, come anche l'odore e il sapore.
Tutte le specie sono da considerarsi tossiche, in generale sono da evitare assolutamente le Lepiota di piccole dimensioni. Lepiota helveola, Lepiota cristata e altre specie possono risultare mortali.
La specie tipo per i Lepiota è Lepiota procera (Scop.) Gray (1821), altre specie sono:
= velenoso,
= mortale,
= non commestibile
Lepiota (Pers.) Gray, 1821 è un genere di funghi appartenente all'ordine Agaricales.
Žvynabudėlė (lot. Lepiota) – pievagrybinių (Agaricaceae) šeimos grybų gentis.
Lietuvoje auga šios rūšys:
Lepiota (Pers.) Gray (czubajeczka) – rodzaj grzybów z rodziny pieczarkowatych[1],:
Pozycja w klasyfikacji: Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].
Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1987 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym rodzaj ten opisywany był też jako bedłka, czubajka i stroszka[2]. Synonimy naukowe:Agaricus sect. Lepiota Pers., Cystolepiota subgen. Echinoderma Locq. ex Bon, Echinoderma (Locq. ex Bon) Bon, Fusispora Fayod, Annls Sci. Nat., Lepidotus Clem., Lepiota subgen. Lepiotula Maire, Lepiotula (Maire) Locq. ex E. Horak, Morobia E. Horak[3].
Saprotrofy. Kapelusze łuskowate, kosmkowate lub wełniaste. Blaszki białe lub jasno zabarwione, wolne. Trzony ze skórkowatym, nieruchomym pierścieniem lub kolorowymi paskami. Wysyp zarodników biały, dekstrynoidalny. Zarodniki eliptyczne, wrzecionowate lub z ostrogą, gładkie, bez pory rostkowej, trama blaszek regularna[4].
Wszystkie gatunki są trujące, lub podejrzane o trujące własności. Niektóre gatunki wywołują zatrucia śmiertelne[5].
Wykaz gatunków obejmuje wszystkie gatunki krajowe i niektóre inne. Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum i tylko gatunki zweryfikowane o potwierdzonym statusie. Oprócz tych wyżej wymienionych na liście Index Fungorum znajdują się gatunki niezweryfikowane[10]. Nazwy polskie według Władysława Wojewody[2].
Lepiota (Pers.) Gray (czubajeczka) – rodzaj grzybów z rodziny pieczarkowatych,:
Lepiota é um género de fungos da ordem Agaricales. Apesar de terem esporos brancos, estão relacionados com os familiares cogumelos de esporos castanhos do género Agaricus. Tipicamente têm aneis nos estipes, os quais, nas espécies maiores, são soltos podendo deslizar para cima e para baixo ao longo do pé. O píleo normalmente tem escamas: as cores do píleo, lamelas e escamas são importantes na determinação exacta da espécies, bem como por vezes o odor.
O termo provavelmente deriva do grego antigo λεπις, "escama". O basiónimo é Agaricus sect. Lepiota Pers. 1797, invalidado por uma data inicial mais tardia, portanto é citado como (Pers.) per S.F.Gray. Foi apenas descrito, sem espécies, e abrangia um grupo anteriormente referido, mas não denominado de espécies com anel e sem volva, independentemente da cor dos esporos. O micologista sueco Elias Magnus Fries restringiu o género às espécies de esporos brancos, e tornou-o uma tribo, que tal como Amanita, foi repetidamente elevada à categoria de género.[1]
A espécie-tipo não é clara. L. procera é considerada o tipo por Earle em 1909. Agaricus columbrinus (L. clypeolaria) foi também sugerida (por Singer, 1946) para evitar as muitas combinações de outro modo envolvidas na divisão de Macrolepiota, que incluem L. procera. Dado que ambas as espécies haviam sido colocadas em géneros diferentes antes da sua selecção (em Leucocoprinus e Mastocephalus respectivamente), Donk observa que uma conservação será provavelmente necessária, expressando apoio à emenda de Singer.[1]
No que toca à colheita de cogumelos, este género deve ser evitado pois diversas espécies contêm amanitinas e são altamente tóxicas.[2] Aquelas que se sabe terem causado mortes (ou que as teriam causado sem tratamento médico intensivo) incluem L. josserandi em Nova Iorque em 1986,[3] L. brunneoincarnata na Espanha,[4] e L. helveola.[5][6]
Anteriormente, as espécies mais familiares eram as espécies maiores, agora colocadas nos géneros Macrolepiota e Chlorophyllum. Contudo, o estatuto destes géneros não é unânime com alguma literatura actual ainda a incluir os membros de Macrolepiota em Lepiota.[7]
Lepiota é um género de fungos da ordem Agaricales. Apesar de terem esporos brancos, estão relacionados com os familiares cogumelos de esporos castanhos do género Agaricus. Tipicamente têm aneis nos estipes, os quais, nas espécies maiores, são soltos podendo deslizar para cima e para baixo ao longo do pé. O píleo normalmente tem escamas: as cores do píleo, lamelas e escamas são importantes na determinação exacta da espécies, bem como por vezes o odor.
Лепіота походить від грецьких слів λεπις (= "розмір") + οὖς (= "вухо").
Спільними рисами є білі спори, пластини вільні від ніжки, покривало, що лишає кільце.
Спочатку містив багато видів, проте поступово з нього були видалені роди Cystoderma (Fayod 1889), Limacella (Earle 1909), Leucocoprinus (Patouillard 1888), Macrolepiota, Leucoagaricus (Singer 1948), Cystolepiota (Singer 1952). Для точного визначення багатьох видів необхідно проводити мікроскопічний аналіз. Наразі до роду входить близька 400 видів.
Деякі гриби їстівні: Лепіота червонопластинчаста. Багато видів з роду отруйні, зустрічаються смертельно-отруйні: Лепіота коричнево-червонувата, Лепіота отруйна. Можуть бути схожі на Мухомори, проте не мають вольви.
Lepiota là một chi nấm trong họ Agaricaceae, thuộc bộ Agaricales. Chi này hiện có khoảng 400 loài được công nhận trên toàn thế giới, trong đó nhiều loài chứa chất độc Amatoxin, có thể gây tử vong cho con người.[1][2]
Không có loài Lepiota nào được khuyên dùng làm thực phẩm.[3] Những loài nấm độc gây tử vong có thể kể đến như: Lepiota brunneoincarnata,[4][5] L. brunneolilacea,[6] L. castanea,[7] L. helveola,[7][8] và L. subincarnata (danh pháp đồng nghĩa: L. josserandii).[9]
Các loài có vị trí cố định:
Các loài có vị trí cố định, nhưng hiện đã được xếp sang các chi khác:
Lepiota là một chi nấm trong họ Agaricaceae, thuộc bộ Agaricales. Chi này hiện có khoảng 400 loài được công nhận trên toàn thế giới, trong đó nhiều loài chứa chất độc Amatoxin, có thể gây tử vong cho con người.
Lepiota (Pers.) Gray, 1821, nom. cons.
СинонимыЛепио́та, или чешу́йница (лат. Lepiota) — род грибов семейства Шампиньоновые (Agaricaceae).
Лепио́та, или чешу́йница (лат. Lepiota) — род грибов семейства Шампиньоновые (Agaricaceae).