nimet breadcrumb-navigoinnissa
Neosittidae zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ daou spesad a vev en Aostralazia. Daphoenositta eo ar genad nemetañ a ya d'ober anezhañ.
Neosittidae zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ daou spesad a vev en Aostralazia. Daphoenositta eo ar genad nemetañ a ya d'ober anezhañ.
Die Spiegelkleiber (Daphoenositta) sind die einzige Gattung in der gleichnamigen Familie Neosittidae. Sie umfasst drei Arten, von denen der Papuakleiber und der Prachtkleiber auf Neuguinea und der Spiegelkleiber in Australien vorkommen.
Die Spiegelkleiber erreichen Körperlängen von 10 bis 14 cm. Beim Prachtkleiber ist das Federkleid ganz schwarz mit einer rosa Fleckenmusterung an den Zügeln und am Kinn. Bei den anderen Arten ist die Gefiedermusterung eine Kombination aus schwarzen, grauen und weißen festen Flecken und Streifen sowie weißen oder zimtfarbenen Flügelbinden. Die mittellangen Flügel sind gerundet. Der Schwanz ist kurz. Der sehr kleine Körper ist zylindrisch eiförmig. Der mittellange Schnabel ist dünn und sehr leicht gebogen. Der Kopf ist mittelgroß, der Hals ist kurz und dick. Die Beine sind mittellang und dünn. Die langen, dünnen Zehen haben lange gebogene Krallen. Es gibt einen leichten Sexualdimorphismus zwischen Männchen und Weibchen.
Die Spiegelkleiber (Neosittidae, früher auch Daphoenosittidae genannt) gehören zur Überfamilie Corvoidea in der Unterordnung der Singvögel. Sie wurden einst wegen ihrer konvergenten Verhaltensähnlichkeiten zu den Kleibern und später zu den Timalien (im weiten Sinne) gestellt, aber neuere molekularphylogenetische Studien legen stattdessen nahe, dass die Abstammungslinie der Spiegelkleiber nahe der Basis der Corvoidea-Klade divergiert.[1][2][3][4][5] Im Jahr 2014 vermuteten Aggerbeck und ihre Kollegen[5] eine Schwesterbeziehung mit dem Lappenpflugschnabel (Eulacestomatidae), wobei beide zusammen wiederum Schwestergruppen einer großen Gruppe anderer Linien der Corvoidea repräsentieren. Andere Studien waren nicht in der Lage, ein gut unterstütztes Verwandtschaftsverhältnis der Spiegelkleiber nachzuweisen, was vermuten lässt, dass es sich um eine alte Linie innerhalb der Corvoidea handelt.[4][3]
Es werden drei Arten unterschieden:
2016 wurde die fossile Art Daphoenositta trevorworthyi aus dem Miozän der Riversleigh-Formation beschrieben und nach dem neuseeländischen Paläozoologen Trevor H. Worthy benannt.[6]
Die Spiegelkleiber bewohnen eine Vielzahl von Waldlebensräumen, die vom montanen Regenwald in Neuguinea bis hin zu trockenem Akazienbuschland und offenem Waldgebieten in Australien reichen.
Die Spiegelkleiber sind in erster Linie insektivor und ernähren sich vor allem von Insektenlarven. Sie bewegen sich auf der Suche nach ihrer Insektenbeute an Baumstämmen und Ästen auf und ab und sammeln sie von der Oberfläche der Äste oder aus Rindenfurchen, manchmal auch vom Laub, gelegentlich picken sie nach einem vorbeiziehenden Insekt. Spiegelkleiber bevorzugen Eukalyptusbäume mit faseriger Rinde zur Nahrungssuche, und es gibt Hinweise von Aborigines darauf, dass sie Werkzeuge benutzen, um Larven aus Bäumen zu entnehmen.
Die Spiegelkleiber sind monogam und brüten kooperativ, wobei Gruppen mit bis zu sieben Helfern bei der Betreuung mitwirken. Sie sind gelegentlich auch Mehrfachbrüter, wobei zwei Paare in einer Gruppe getrennte Nester in einem großen Gruppenrevier haben und die Jungen in beiden Nestern von allen Gruppenmitgliedern betreut werden. Es gibt auch Beobachtungen, bei denen zwei Weibchen Seite an Seite im selben Nest liegen und brüten. Spiegelkleibernester sind napf- oder röhrenförmige Gebilde, die hauptsächlich aus zerkleinerter Rinde mit kleineren Mengen an Fell und Pflanzendaunen errichtet und durch Spinnennetze miteinander verbunden sind. Nester werden typischerweise in der vertikalen Gabelung eines Zweigs, meist eines abgestorbenen Zweigs, platziert und sind an der Außenseite mit Rinden- und Flechtenflocken verziert, wodurch sie äußerst gut getarnt sind. Typischerweise legen die Weibchen 2 oder 3 Eier ab. Alle Mitglieder der Gruppe helfen beim Nestbau, aber nur das Weibchen brütet. Das Männchen und der Rest der Gruppe füttern das Weibchen, während es inkubiert, und alle Gruppenmitglieder helfen beim Füttern der Jungen, sobald diese schlüpfen. Die Brutzeit dauert überraschend lange 19 bis 20 Tage, und die Nestlinge verlassen das Nest erst, wenn sie 18 bis 20 Tage alt sind. Nachdem sie flügge geworden sind, werden sie bis zu 80 Tage lang gefüttert.
Die Spiegelkleiber (Daphoenositta) sind die einzige Gattung in der gleichnamigen Familie Neosittidae. Sie umfasst drei Arten, von denen der Papuakleiber und der Prachtkleiber auf Neuguinea und der Spiegelkleiber in Australien vorkommen.
The sittellas are a family, Neosittidae, of small passerine birds found only in Australasia. They resemble nuthatches, but whilst they were considered to be in that family for many years they are now afforded their own family. They do not migrate other than for local movements.
The sittellas are small woodland birds with thin pointed down-curved bills, which they use to extricate insects from bark. Nests are open cups in forked branches.
They were formerly classified in two separate genera with the black sittella in Daphoenositta and the varied and Papuan sittellas in Neositta. The two genera are now usually merged, with Daphoenositta having priority.
The true evolutionary affinities of the sittellas have long been clouded by their close resemblance to the Northern Hemisphere nuthatches.[1] As late as 1967 the sittellas were retained in that family by some authorities, although doubts about that placement had been voiced in the previous decades. Both their climbing technique and overall morphology are extremely similar; however they differ both in their sociality and their nesting behaviour, as sittellas create nests on branches whereas nuthatches nest in cavities in trees. In addition the specifics of the morphology of the leg differed, with sittellas having leg muscles more similar to those of the honeyeaters. Their placement was then moved to various families, including the Old World babblers (an infamous wastebasket taxon), the true treecreepers (Certhiidae, which range across the Holarctic and Africa) and the Australian treecreepers (Climacteridae). Their relationship with the Australian radiation of passerines was suggested by S.A. Parker on the basis of egg colour, nest structure and nestling plumage, and their position in this radiation was vindicated by Sibley and Ahlquist's DNA–DNA hybridization studies.[2] These researchers placed the sittellas in a monotypic tribe within the superfamily Corvoidea. Today they are afforded their own family in a clade close to the berrypeckers and longbills (Melanocharitidae) and the whistlers (Pachycephalidae).[1] A molecular genetic study published in 2019 found that the family Neosittidae was sister to the family Mohouidae containing the yellowhead, whitehead and pipipi.[3]
The sittellas comprise a single genus, Daphoenositta, which contains two species. The two species were once considered to be two genera, but when the two were lumped the genus name of the less well known black sittella was adopted (due to priority), while the family retained the family name based on the junior synonym (Neositta). The most common species, the varied sittella, was once thought to represent several separate species, including five species in Australia, but in spite of considerable variation in plumage there are extensive zones of hybridization where the forms overlap (including an area of Queensland where all five Australian subspecies exist),[4] and are now thought to be a single species with eleven subspecies. The black sittella has three recognized subspecies.
Daphoenositta trevorworthyi is a fossil sittella species from the middle Miocene, representing the oldest known fossil record of the sittella family. The species was described from a distal tibiotarsus discovered in the Riversleigh World Heritage Area in northwestern Queensland, Australia.[5]
The two species of sittella are small passerines which resemble nuthatches in appearance.[1] The wings are long and broad, and when spread have clearly fingered tips. The family has a generally weak flight, which may explain their inability to colonize suitable habitat on islands like Tasmania. The legs are short but they have long toes, but in spite of their lifestyle they show little adaptation towards climbing. They have short tails and are between 10 and 14 cm in length and 8 and 20 g in weight, the black sittella tending to be slightly larger and heavier. The bill is dagger shaped in the case of the black sittella and slightly upturned in the varied sittella. The plumage of the black sittella is mostly black with a red face; that of the varied sittella is more complex, with the numerous subspecies having many variations on the theme. The sexes of some subspecies have entirely black heads, other white, and others dark crowns and paler throats. The backs of most subspecies are grey with darker wings, and the undersides are generally streaked or white. All sittellas exhibit some sexual dimorphism in plumage.
The calls of sittellas are generally simple and uncomplicated. Apparently the family has no need for long distance territorial calls, and the majority of calls are simple contact calls utilized to retain flock cohesion.[1] The most commonly heard call is the chip contact call, although there also exists a rallying call (to call together the group), as well as begging calls issued by incubating females.
The sittellas are social and generally restless birds of scrub, forests and woodlands. In Australia they generally avoid only the dense rainforest, whereas in New Guinea this is the only habitat they inhabit, avoiding only lowland forest. They generally live at low densities, between 0.1 and 0.6 birds per hectare, and are sedentary. The sittellas are generally highly social, usually being found in groups of five or more individuals and only more rarely in pairs. Studies of varied sittellas in New South Wales suggest that they live in clans of eight to twelve individuals and defend mutual territories against other groups. Within the groups, mutual preening is common, and in the evening the groups roost communally as well. Birds traveling to the evening roosts do so at slightly different times, timing their arrival at 30–60 second intervals, presumably so as not to attract the attention of potential predators. Roost sites are usually high in trees on slightly inclined dead branches. All the birds in the group roost next to each other, touching, and facing the same direction.[6] Amongst Australian birds varied sittellas are usually the first to arrive at roost sites in the evening and the last to leave in the morning, although they are not necessarily the first to sleep or last to wake. At the roost site the position occupied along the branch is generally not random; instead males generally adopt positions at the edges of the group whilst young birds tend to be found in the centre.
The principal component of the diet of sittellas are insects and other arthropods.[1] In one study in new South Wales adult beetles were the most common component (~36%) of the varied sittella's diet; particularly favoured were weevils, ladybirds, leaf beetles (Chrysomelidae) and click beetles (Elateridae). A further quarter of the diet was composed of spiders and true bugs. Also taken were beetle and moth larvae, grasshoppers, termites, wasps and bees. Ants were taken relatively infrequently compared to other Australasian birds in similar niches. The proportion of any one item in the diet apparently varies geographically and seasonally, for example another study found that beetle larvae composed 87% of the diet. The diet of the black sittella has, like other aspects of its biology, been little studied, although the stomach contents of one that were examined contained caterpillars and spiders.
Sittellas forage on horizontal branches and the trunks of trees. Their foraging techniques has been described as hopping rapidly along the length of a horizontal branch, pausing briefly to peer for prey, and occasionally hanging underneath the branch but usually on top of it. Most of the time is spent on branches rather than on the trunks. Birds on the trunks may travel upwards or downwards. Within the forest sittellas usually forage in the canopy. There are sexual differences in foraging, with males and females choosing to forage in slightly different microhabitats within the tree.[1] Prey items are usually gleaned directly from the bark, although in a few instances sittellas will sally from the branch in order to snatch aerial prey. Having obtained prey sittellas will use their feet to hold it while they eat it, in a similar manner to parrots, and will also use their feet in order to hold back strips of bark in order to pry underneath it. There have even been isolated reports of tool use in some populations of sittellas.[7] Sticks were used to pry boring beetle larvae out of cavities, in a similar fashion to that of tool using woodpecker finches of the Galápagos Islands.
Very little is known about the breeding of either of the two species of sittella in New Guinea, although black sittellas in breeding condition have been observed August and May,[8] suggesting that they may either be biannual breeders or year round breeders. The varied sittella populations in Australia are cooperative breeders (and the group composition of black sittellas suggest they are too),[9] and possibly have to be in order to be successful. There is some evidence that not only to groups cooperate in raising the young, not an uncommon strategy in birds, but have a plural breeding system, where more than one pair inside the group nest, and the group help raise both broods. There have even been instances of two females sharing a nest.
95% of the nests found in a study in New South Wales were in stringybarks, particularly the species Eucalyptus macrorhycha. The nests were almost always located high in the tree. Nest construction took around 7 days, but lining and decorating the nest added a few days to this. Nest building duties were shared amongst the group, and the speed of construction depended on how many birds were involved. Nests are usually placed in the prong of two branches, and is a deep cup decorated in the bark of the tree it is built in, thereby camouflaging it. Around 2–3 eggs are laid and incubated by the breeding female (or females if two are sharing the nest) for 19–20 days.[9] Whilst incubating the breeding female is fed by the breeding male and helpers. After hatching the female broods the young for a few days, and for up to two weeks at night. The chicks are fed for 19–20 days in the nest. After fledging the chicks have a protracted period of parental care lasting up to 80 days, although 60 days is more usual.
The sittellas are a family, Neosittidae, of small passerine birds found only in Australasia. They resemble nuthatches, but whilst they were considered to be in that family for many years they are now afforded their own family. They do not migrate other than for local movements.
The sittellas are small woodland birds with thin pointed down-curved bills, which they use to extricate insects from bark. Nests are open cups in forked branches.
They were formerly classified in two separate genera with the black sittella in Daphoenositta and the varied and Papuan sittellas in Neositta. The two genera are now usually merged, with Daphoenositta having priority.
La Neositedoj estas familio el la ordo de la Paseroformaj birdoj (Passeriformes), subordo Kantbirdoj. Neositedoj troviĝas nur en Aŭstralazio. Ili similas al la Certiedoj, sed havas molan voston. Ili estas nemigrantaj birdoj, escepte de regionaj moviĝoj.
La Neositedoj estas malgrandaj arbarbirdoj kun maldikaj, pintaj suben kurbigitaj bekoj, kiujn ili uzas por eltiri insektojn el arboŝeloj. Iliaj nestoj estas pelvetoformaj, nekovritaj, kiujn ili konstruas en branĉoforkoj.
La Neositedoj estas familio el la ordo de la Paseroformaj birdoj (Passeriformes), subordo Kantbirdoj. Neositedoj troviĝas nur en Aŭstralazio. Ili similas al la Certiedoj, sed havas molan voston. Ili estas nemigrantaj birdoj, escepte de regionaj moviĝoj.
La Neositedoj estas malgrandaj arbarbirdoj kun maldikaj, pintaj suben kurbigitaj bekoj, kiujn ili uzas por eltiri insektojn el arboŝeloj. Iliaj nestoj estas pelvetoformaj, nekovritaj, kiujn ili konstruas en branĉoforkoj.
Los neosítidos o neositas (Neosittidae) son una familia de aves paseriformes pequeñas que sólo se encuentran en Australasia.
Se parecen a los Certhiidae, pero tienen las colas más blandas. No migran más allá de realizar movimientos locales. Las sitelas son aves de bosque pequeñas, con picos finos curvados hacia abajo que usan para extraer insectos de la corteza. Los nidos son copas abiertas, construidos sobre horquetas de ramas.
Anteriormente eran clasificadas en dos géneros separados, Daphoenositta y Neositta para la especie de D. chrysoptera. Ahora los dos géneros suelen fusionarse en Daphoenositta que tiene la prioridad.
Se reconocen las siguientes:[3]
Los neosítidos o neositas (Neosittidae) son una familia de aves paseriformes pequeñas que sólo se encuentran en Australasia.
Se parecen a los Certhiidae, pero tienen las colas más blandas. No migran más allá de realizar movimientos locales. Las sitelas son aves de bosque pequeñas, con picos finos curvados hacia abajo que usan para extraer insectos de la corteza. Los nidos son copas abiertas, construidos sobre horquetas de ramas.
Anteriormente eran clasificadas en dos géneros separados, Daphoenositta y Neositta para la especie de D. chrysoptera. Ahora los dos géneros suelen fusionarse en Daphoenositta que tiene la prioridad.
Os neosítidos (Neosittidae) constitúen unha familia de pequenas aves paseriformes que se encontran só en Australasia. Son moi semellantes aos sítidos e foron incluídos en dita familia durante moitos anos, pero agora están clasificados na súa propia familia. Antes eran clasificados en dous xéneros, chamados Daphoenositta e Neositta. Agora os dous xéneros son xeralmente fusionados no xénero único Daphoenositta, que tiña prioridade.
Os neosíidos son pequenos paxaros de bosque de peteiros bicudos e curvados, que utilizan para extræer insectos da codia das árbores. Os seus niños teñen forma de copa e sitúanos en pólas bifurcadas das árbores. Non son aves migradoras e só fan desprazamentos locais.
As verdadeiras afinidades evolutivas dos neosítidos estiveron durante moito tempo ocultadas polo feito de seren moi semellantes aos sítidos do hemisferio Norte.[1] Aínda en 1967 algunhas autoridades mantiñan os agora neosítidos dentro da familia dos sítidos, aínda que se expresaran dúbidas sobre esa situación nas décadas anteriores. Tanto a súa técnica de gabear coma a súa morfoloxía global son extremadamente similares; porén, difiren na súa socialidade e o seu comportamento de nidación, xa que os neosítidos constrúen niños en ramas mentres que os sítidcos fano en cavidades das árbores. Ademais, as especificidades da morfoloxía das patas difiren, xa que os neosítidos teñen os músculos das patas máis similares aos dos melifáxidos. A súa situación foi cambiada pasándoos a varias familias, como a dos timálidos (un taxón caixón de xastre), a dos cértidos (que se distribúen desde o Holártico a África) e a dos climactéridos australianos. S. A. Parker suxeriu a súa relación coa radiación australiana dos paserinos baseándose na cor dos ovos, estrutura do niño e plumaxe das crías, e a súa posición nesta radiación foi vindicada polos estudos de hibridación ADN-ADN de Sibley e Ahlquist.[2] Estes investigadores situaron os neosítidos nunha tribo monotípica dentro da superfamilia Corvidae. Hoxe están na súa propia familia nun clado preto dos Melanocharitidae e os Pachycephalidae.[1]
Os neosítidos comprenden un só xénero, Daphoenositta, que contén dúas especies. As dúas especies eran antes separadas en dous xéneros, pero cando ambas foron mergulladas no mesmo xénero adoptouse o nome xenético da menos coñecida delas, Daphoenositta miranda, debido ás regras de prioridade, mentres que a familia mantivo o seu nome baseándose nun sinónimo júnior (Neositta). A especie máis común, Daphoenositta chrysoptera, pensábase antes que representaba varias especies separadas, incluíndo cinco especies de Australia, pero malia a considerable variación na plumaxe hai amplas zonas de hibridación onde as formas se solapan (como unha área en Queensland onde existen as cinco subespecies australianas),[3] e agora crese que se trata dunha soa especie con once subespecies. Pola súa parte, a Daphoenositta miranda ten tres subespecies recoñecidas.
As dúas especies de neosítidos son paserinos pequenos que lembran en aparencia aos sítidos.[1] As ás son longas e anchas, e cando as estenden teñen extremos con dedos claramente apreciables. A familia ten un voo xeralmente feble, que pode explicar a súa incapacidade de colonizar hábitats axeitados en illas como Tasmania. As patas son curtas pero teñen dedas longas, pero a pesar do seu estilo de vida mostran poucas adaptacións a gabear. Teñen colas curtas e entre 10 e 14 cm de lonxitude corporal e de 8 a 20 g de peso; a Daphoenositta miranda tende a ser lixeiramente máis grande e pesada. O peteiro ten forma de daga no caso de D. miranda e lixeiramente curvada cara arriba en D. chrysoptera. A plumaxe de D. miranda é principalmente negra coa cara vermella; o de D, chrysoptera é máis complexa, e as súas numerosas subespecies presentan moitas variacións sobre un tema xeral. Os sexos dalgunhas subespecies teñen cabezas enteiramente negras, outras brancas, e outras coroas escuras e gorxas pálidas. O dorso da maioría das subespecies é gris con ás escuras, e as partes inferiores teñen xeralmente raias ou son brancas. Todos os neosítidos mostran algún dimorfismo sexual na plumaxe.
As chamadas dos neosítidos son xeralmente simples e pouco complicadas. Aparentemente, a familia non ten necesidade de facer chamadas territoriais de longa distancia, e a maioría das chamadas son simples chamadas de contacto utilizadas para manter a cohesión da bandada.[1] A chamada que máis comunmente se pode oír é a chamada de contacto chip, aínda que tamén teñen unha chamada de congregación (para que se xunte o grupo), e as chamadas de rogo realizadas polas femias que incuban.
Os neosítidos son aves sociais e xeralmente nerviosas de zonas de matorral e bosques. En Australia xeralmente só evitan as selvas densas, mentres que en Nova Guinea este é o único hábitat no que viven, evitando os bosques de terras baixas. Xeralmente viven en baixas densidades, entre 0,1 e 0,6 aves por hectárea, e son sedentarias. Os neosítidos son xeralmente moi sociais, xeralmente encóntranse en grupos de cinco ou máis individuos e só máis raramente en parellas. Os estudos feitos en diversos neosítidos de Nova Gales do Sur indican que viven en clans de 8 a 12 individuos e defenden os territorios mutuos contra outros grupos. Dentro dos grupos, o acicalamento mútuo é común, e polo serán os grupos pousan comunalmente tamén. As aves que viaxan aos pousadeiros do serán fano en momentos lixeiramente diferentes, en intervalos de chegada de 30 a 60 segundos, presumiblemente para non atraeren a atención de potenciais predadores. Os pousadeiros están xeralmente en árbores altas en ramas mortas lixeiramente inclinadas. Todas as aves do grupo póusanse unhas ao lado das outras, tocándose e mirando na mesma dirección.[4] Entre os paxaros australianos os neosítidos adoitan ser os primeiros en chegar aos pousadeiros ao serán e os últimos en abandonalos pola mañá, aínda que non son necesariamente os primeiros en durmir ou os últimos en espertar. Nos pousadeiros a posición ocupada ao longo da rama non é xeralmente aleatoria, senón que os machos xeralmente adoptan as posicións dos beiras do grupo mentres que os paxaros novos tenden a encontrarse no centro.
O principal compoñente da dieta dos neosítidos son insectos e outros artrópodos.[1] Nun estrudo en Nova Gales do Sur os escaravellos adultos eran os compoñentes máis habituais da variada dieta dos neosítidos, arredor do 36%; especialmente preferidos son os Curculionoidea, xoaniñas (Coccinellidae), escaravellos folla (Chrysomelidae) e escaravellos Elateridae. Unha cuarta parte da súa dieta estaba composta de arañas e hemípteros. Tamén comen outras larvas de escaravellos e avelaíñas, saltóns, térmites, avespas e abellas. Raramente comen formigas en comparación con outras aves australianas de nichos similares. A proporción de calquera elemento da dieta varía aparentemente en xeografía e estacionalidade, por exemplo outro estudo encontrou que as larvas de escaravellos compoñían o 87% da súa dieta. A dieta de D. miranda foi, igual que outros aspectos da súa bioloxía, menos estudada, aínda que os contidos estomacais dun individuo que foi examinado contiñan eirugas e arañas.
Os neosítidos aliméntanse en ramas horizontais e en troncos de árbores. As súas técnicas de alimentación foron descritas como avanzar choutando rapidamente ao longo dunha rama horizontal, parando brevemente para espreitar as presas, colgándose ocasionalmente por debaixo da rama, pero xeralmente permanecendo sobre a mesma. A maioría do tempo pásano sobre as ramas en vez de sobre os troncos. Cando están sobre os troncos poden ascender ou descender. Entre os neosítidos de bosque o normal é alimentarse no dosel. Hai diferenzas sexuais na alimentación, xa que os machos e femias elixen buscar alimento en microhábitats lixeiramente diferentes da árbore.[1] As presas son xeralmente buscadas directamente na codia das árbores, aínda que hai uns poucos exemplos de neosítidos que fan saídas desde a rama para apañar unha presa aérea. Unha vez que capturan a presa, estas aves usan os pés para termar dela mentres a comen, de maneira similar ao que fan os papagaios, e tamén usan os pés para aguantar cachos de codia para curiosear debaixo delas. Mesmo hai informes illados de uso de feramentas nalgunhas poboacións.[5] Utilizan paus para sacar larvas de escaravellos das súas cavidades, de maneira similar ao que fan os Camarhynchus pallidus das illas Galápagos.
Sábese moi pouco sobre a reprodución destas dúas especies en Nova Guinea, aínda que se observaron D. miranda en condicións de reproducirse en agosto e maio,[6] o que suxire que poden ser ou ben reprodutores bieniais ou que se reproducen ao longo de todo o ano. As poboacións australianas de neosítidos son reprodutores cooperativos (e a composición do grupo das D. miranda suxire que tamén o son),[7] e posiblemente teñen que selo para ter éxito. Hai algunhas probas de que non só os grupos cooperan na crianza das crías, o que non é unha estratexia rara nas aves, pero teñen un sistema de reprodución plural, no que aniña máis dunha parella dentro do grupo, e o grupo axuda a criar ambas as roladas de pitos. Coñécense exemplos de dúas familias que compartían o mesmo niño.
O 95% dos niños que se atoparon nun estudo en Nova Gales do Sur estaban en árbores de codia fibrosa, especialmente a especie Eucalyptus macrorhycha. Os niños estaban case sempre localizados bastante altos nas árbores. A construción dos niños tardaba uns 7 días, pero o forrado e decoración do niño engadía algúns días máis. Os labores de construción dos niños compártense dentro do grupo, e a velocidade da construción dependen do nivel de implicación de moitas das aves. Os niños xeralmente están situados na punta de dúas ramas, e son como unha copa profunda decorada na codia da árbore, o que axuda á camuflaxe. Poñen 2 ou 3 ovos que incuba a femia reprodutora (ou femias se é que hai dúas compartindo o niño) durante 19 ou 20 días.[7] Mentres a femia reprodutora está chocando os ovos, é alimentada polo macho reprodutor e outros axudantes. Despois de eclosionaren os polos, a femia prolonga a incubación dando calor ás crías durante uns poucos días, e ata durante dúas semanas pola noite. Os pitos son alimentados durante 19 ou 20 días no niño. Despois de emplumaren, os polos teñen un período alongado de coidados parentais que dura ata 80 días, aínda que o máis normal son 60 días.
Os neosítidos (Neosittidae) constitúen unha familia de pequenas aves paseriformes que se encontran só en Australasia. Son moi semellantes aos sítidos e foron incluídos en dita familia durante moitos anos, pero agora están clasificados na súa propia familia. Antes eran clasificados en dous xéneros, chamados Daphoenositta e Neositta. Agora os dous xéneros son xeralmente fusionados no xénero único Daphoenositta, que tiña prioridade.
Os neosíidos son pequenos paxaros de bosque de peteiros bicudos e curvados, que utilizan para extræer insectos da codia das árbores. Os seus niños teñen forma de copa e sitúanos en pólas bifurcadas das árbores. Non son aves migradoras e só fan desprazamentos locais.
Neosittidae zijn een familie van de zangvogels. Deze vogels lijken in uiterlijk en fourageergedrag sterk op de boomklevers van het Noordelijk Halfrond. Ze komen voor in een groot deel van Australazië (zie kaartje). In tegenstelling tot de boomklevers en boomkruipers bouwen ze nesten in de takken en broeden ze niet in boomholtes.
Omdat de familie van deze boomlopers heel erg leek op de boomklevers en boomkruipers van het Noordelijk Halfrond, dacht men dat deze groepen verwant waren en dus ook tot de superfamilie Certhioidea behoorden. In de jaren 1960 ontstond daarover twijfel, want er waren ook opvallende verschillen. Daarna heerste er verwarring over de plaatsing van deze groep in de stamboom. Uit DNA-onderzoek naar de taxonomie van de vogels uit de jaren 1990 bleek dat de boomlopers het best geplaatst konden worden binnen de clade (superfamilie) Corvoidea. Later DNA onderzoek lijkt deze plaatsing te bevestigen.[1]
De familie telt 3 soorten.[2]
Neosittidae zijn een familie van de zangvogels. Deze vogels lijken in uiterlijk en fourageergedrag sterk op de boomklevers van het Noordelijk Halfrond. Ze komen voor in een groot deel van Australazië (zie kaartje). In tegenstelling tot de boomklevers en boomkruipers bouwen ze nesten in de takken en broeden ze niet in boomholtes.
Multimedia w Wikimedia Commons Kowaliczki[7] (Neosittidae) – monotypowa rodzina małych ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Rodzina obejmuje gatunki występujące w Australazji[8].
Wyglądem zewnętrznym przypominają przedstawicieli rodziny kowalików, w obrębie której klasyfikowane były przez wiele lat, ale obecnie wydzielane są do osobnej rodziny[9]. Są zasadniczo osiadłe, migrując jedynie lokalnie.
Są to małe, leśne ptaki o długości 10-14 cm i wadze 8-20 g (przy czym kowaliczek czarny jest nieco większy i cięższy od pozostałych)[10] z ostro zakończonymi, zagiętymi w dół dziobami, których używają do poszukiwania i zdobywania owadów i ich larw z kory drzew. Skrzydła długie i szerokie. Nogi mają krótkie, z długimi palcami, jednak nie wykazują przystosowania do wspinania się po pniach. Mają krótki ogon. Dziób kształtu sztyletu u kowaliczka czarnego, a nieznacznie zagięty w górę u kowaliczka zmiennego. Upierzenie kowaliczka czarnego jest w większości czarne, z czerwonymi policzkami; u kowaliczka zmiennego ubarwienie bardziej złożone z wieloma podgatunkami posiadającymi różne jego odmiany. Wszystkie kowaliczki ukazują w pewnym stopniu dymorfizm płciowy w upierzeniu.
Są generalnie kiepskimi lotnikami, co może być wyjaśnieniem dla niezasiedlenia przez te ptaki właściwych dla nich siedlisk na wyspach, jak na przykład na Tasmanii. Budują otwarte gniazda kielichowe w rozgałęzieniach drzew.
Nazwa rodzajowa jest połączeniem greckiego słowa δαφοινος daphoinos – „cuchnący krwią” (δα- da – „bardzo”; φοινος phoinos – „krwistoczerwony, krwawy”) oraz nazwy Sitta Linneaus, 1758, rodzaju ptaków z rodziny kowalików[11].
Daphoenositta miranda De Vis
Pierwotnie były klasyfikowane w dwóch osobnych rodzaje - kowaliczek czarny w rodzaju Daphoenositta, a kowaliczek zmienny i - wydzielony z tego gatunku - kowaliczek górski w rodzaju Neositta. Obecnie oba rodzaje są zwykle łączone w Daphoenositta. Do rodziny zalicza się tylko jeden rodzaj zawierający 3 żyjące i 1 wymarły gatunek[7][12][13]:
Kowaliczki (Neosittidae) – monotypowa rodzina małych ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Sittellor (Neosittidae) är en liten familj av ordningen tättingar.[1][2] Familjen består endast av tre arter i släktet Daphoenositta med utbredning i Australien och på Nya Guinea:[1]
Sittellor (Neosittidae) är en liten familj av ordningen tättingar. Familjen består endast av tre arter i släktet Daphoenositta med utbredning i Australien och på Nya Guinea:
Broksittella (D. chrysoptera) Papuasittella (D. papuensis) Svart sittella (D. miranda)Neosittidae ötücü kuşlar takımından bir kuş familyasıdır. Yalnızca Avustralasya'da yaşarlar. Sıvacı kuşu'na benzeyen bu kuşlar yıllarca Sittidae familyasında sınıflandırılmıştır. Günümüzde kendilerine ait familyalarında sınıflandırılmaktadırlar. Göçmen değildirler ancak bölgesel olarak yer değiştirebilirler.
Küçük orman kuşları olan bu familyadaki kuşların ince, uzun ve aşağı doğru kıvrık gagaları ağaç kabuklarından böcek çıkarmak için kullanılır.
Bu familyada tek bir cins ve ona bağlı iki tür sınıflandırılmıştır:
Neosittidae ötücü kuşlar takımından bir kuş familyasıdır. Yalnızca Avustralasya'da yaşarlar. Sıvacı kuşu'na benzeyen bu kuşlar yıllarca Sittidae familyasında sınıflandırılmıştır. Günümüzde kendilerine ait familyalarında sınıflandırılmaktadırlar. Göçmen değildirler ancak bölgesel olarak yer değiştirebilirler.
Küçük orman kuşları olan bu familyadaki kuşların ince, uzun ve aşağı doğru kıvrık gagaları ağaç kabuklarından böcek çıkarmak için kullanılır.
Сителлы (лат. Neosittidae) — семейство воробьиных птиц. В семействе единственный род — Daphoenositta De Vis, 1897.
Сителлы (лат. Neosittidae) — семейство воробьиных птиц. В семействе единственный род — Daphoenositta De Vis, 1897.
