nimet breadcrumb-navigoinnissa
Peale's falcon (Falco peregrinus pealei) is a subspecies of the peregrine falcon. This subspecies was first identified by the ornithologist Robert Ridgway in 1873, named in honor of Titian Ramsay Peale. These birds are the largest subspecies of peregrines (on average) anywhere in the world.
Measurements for male F. p. pealei are as follows: length 16.3 inches (41 cm), wingspan 36.2 inches (92 cm), wing chord 12.60–13.58 in (320–345 mm). For females: length 18.7 inches (47 cm), wingspan 43.6 inches (111 cm), wing chord 14.29–15.39 in (363–391 mm)[1]
Weight range for male F. p. pealei are 28.57–37.32 oz (810–1,058 g), averaging 33.65 oz (954 g); females range 43.88–56.33 oz (1,244–1,597 g), averaging 49.31 oz (1,398 g).[2]
The adults are generally identified by the presence of heavy horizontal barring across their abdomen, large "tear-drop" shaped markings on their breast (more pronounced in the females) extending up into the auriculars, a white, smokey-white, or grayish background color on the breast (as opposed to the salmon to orangish background color on most other subspecies), very broad malar stripe to a full dark cap, and wider, stronger mandibles than is commonly seen in the species as a whole.
Immature birds are overall very dark, with little to no buff-colored edging to the feathers of the mantle, nearly completely dark heads, and very heavily streaked ventral markings. Rectrices are usually unbarred. Feet and cere color varies from light blue to light yellow.
The breeding range of F. p. pealei is a rather linear one being entirely coastal in orientation. Starting in the western part of the range, the Commander Islands are generally thought to be the extent to which they exist in Russia. Although they are speculatively referenced as nesting on the Kamchatka Peninsula and possibly the northern Kurile Islands, no evidence has been provided to support these locations. From the Commander Islands eastward they are found throughout the Aleutian Islands to the Sanak Islands, Cherni Island, Deer Island, the Pavlof Islands, and the Shumagin Islands. This area constitutes the western sub-population of F. p. pealei and is an estimated 375-580 breeding pairs[3] strong in Alaskan territory and 20-25 pairs in Russian territory. This group has a very uniformly and densely distributed population, with roughly 5–8 miles of coastline between each eyrie on average.[3] This group also has a tendency to be more uniform in morphology.
The Alexander Archipelago, Haida Gwaii, portions of the British Columbia coast, the outer coast of Vancouver Island, and the Olympic Peninsula make up the eastern sub-population of F. p. pealei. The highest density of peregrines anywhere in the world was recorded on Langara Island in the mid 1950s. Ten nests being occupied in a single small bay of only 7.5 mi (12.1 km) of coastline, and a total of 21 nests on the whole island.[2] Unfortunately this astounding concentration of peregrine falcons was intimately linked to the very robust local seabird population that has declined since the 1950s due to unknown factors. Possible culprits for the decline include introduced non-native predators of seabirds such as rats and raccoons, coupled with possible changes brought on by human activities in the oceanic food chain on which the seabird colonies depend. The peregrine population of Langara Island is now believed to be about 25% of what it once was.[4] The current population of the eastern sub-group of F. p. pealei is about 20 breeding pairs in Washington, about 100 pairs in British Columbia, and about another 100 pairs in the Alexander Archipelago.
Along the south side of the Alaska Peninsula, the Kodiak Islands, portions of Cook Inlet, the Kenai Peninsula, Prince William Sound, and eastward to Glacier Bay constitutes the central sub-population of F. p. pealei. This area is marked by a decidedly lower population density than either the eastern or western populations. This fact and the slightly different morphology of this sub-group has caused some confusion amongst researchers as to the validity of F. p. pealei existing within this range.[2][5]
Specifically within this range, the Peale's falcon can be found on rough, rocky seashores, sea cliffs, seastacks, islands, islets, and beaches.
The Peale's falcon concentrates on hunting Alcids, often nesting very near seabird colonies for this purpose. However, this is not necessary for a successful eyrie. A study on Amchitka Island from 1968 to 1973 found that an average of 18.6 eyries on the island were in no close proximity to seabird colonies, as no sizeable colonies existed on the island.[3] Instead, these large, robust birds fly out to sea to hunt up to 50 miles from land, rather than inland. This is an impressive physical feat, as peregrines are not able to rest floating on water as seabirds do. They must either eat their prey while flying, or carry it a very long way back to land to consume it. Preferred species on Amchitka consisted of: Crested auklet (Aethia cristatella), 26.48% of the diet's biomass; Ancient murrelet (Synthliboramphus antiquus), 17.18% of the biomass; and alcids as a group provided 65.52% of the biomass.[6]
Other important prey species that this specialized population of peregrines are fond of are fork-tailed storm petrels, Leach's storm petrels, and black-legged kittiwakes.
Peale's falcon (Falco peregrinus pealei) is a subspecies of the peregrine falcon. This subspecies was first identified by the ornithologist Robert Ridgway in 1873, named in honor of Titian Ramsay Peale. These birds are the largest subspecies of peregrines (on average) anywhere in the world.
La Pealea falko, Falco peregrinus pealei, estas subspecio de la Migra falko. Tiu raso estis unuafoje identigita de la ornitologo Robert Ridgway en 1873, kaj nomita en honoro de Titian Ramsay Peale. Tiuj birdoj estas la plej granda subspecio de la Migra falko (averaĝe) ie ajn en la mondo. Mezuroj de maskloj de F. p. pealei estas la jenaj: longo 41.4 cm, enverguro de 92.1 cm, flugila malfermo 320–345 mm. Ĉe inoj: longo 48 cm, enverguro 110.8 cm, flugila malfermo 363–391 mm[1]
Pezo ĉe maskloj de F. p. pealei 810-1,058 g, averaĝe 954 g; ĉe inoj 1,244-1,597 g, averaĝe 1,398 g.[2]
Plenkreskuloj estas ĝenerale identigitaj pro tre markata horizontala strieco tra la ventro, grandaj "larmoformaj" markoj en brusto (pli markataj ĉe inoj) etende ĝis la orelareo, blanka, fumoblankeca aŭ grizeca fonkoloro en brusto (kontraste al salmokolora al oranĝeca fonkoloro ĉe plej parto de aliaj subspecioj), tre larĝa vanga stripo al malhela krono, kaj pli ampleksaj kaj fortaj makzeloj ol komune vidate en la specio kiel tutaĵo.
Nematuruloj estas ĝenerale tre malhelaj, kaj havas malmultan aŭ nenian sablokoloron fine de la plumoj de la dorso. Preskaŭ komplete malhelaj kapoj kaj tre markataj striecaj ventraj markoj. Vostoplumoj estas kutime ne striecaj. Piedoj kaj vaksaĵo varias el helblua al helflava.
La reprodukta teritorio de la F. p. pealei estas ĉefe marborda. Komence el la okcidenta parto de la teritorio, la Komandorski-insularo estas ĝenerale konsiderataj la etendo kiun ili havas en Rusio. Kvankam ili estas spekulacie referencataj kiel nestantaj en la Kamĉatka Duoninsulo kaj eble en nordo de la Kuriloj, oni ne trovis pruvojn por elteni tiun lokojn. El la Komandorski-insularo orienten ili troviĝas tra la Aleutoj al la Sanakoj, Nigra Insulo, Cerva Insulo, la Pavlofaj Insuloj, kaj la Ŝumaginoj. Tiu areo konstituas la okcidentan subpopulacion de F. p. pealei kaj estas tie ĉirkaŭkalkulate 375-580 reproduktantaj paroj[3] pli forte en Alaska teritorio kaj 20-25 paroj en Rusia teritorio. Tiu grupo havas tre uniforme kaj dense distribuatan populacion, kun ĉirkaŭ 5–8 mejlojn de marbordo inter ĉiu falkejo averaĝe[3]. Tiu grupo havas ankaŭ tendencon esti pli uniforme en morfologio.
La Aleksandera Arkipelago, la Arkipelago Reĝino Karloto, partoj de la marbordo de la Brita Kolumbio, la fora marbordo de la Vankuvera Insulo, kaj la Olimpa Duoninsulo formas la orientan subpopulacion de F. p. pealei. La plej alta denseco de la Migra falko ie ajn en la mondo estis konstatita en la insulo Langara meze de la 1950-aj jaroj. Dek nestoj estis okupataj en ununura malgranda golfeto de nur 12 km de marbordo, kaj totalo de 21 nestoj en la tuta insulo.[2] Bedaŭrinde tiu elstara koncentro de Migraj falkoj estis intime ligata al tre fortika loka marbirda populacio kiu malpliiĝis el la 1950-aj jaroj pro nekonataj faktoroj. Eblaj kulpantoj de la malpliiĝo estas enmetitaj neindiĝenaj predantoj de marbirdoj kiaj ratoj kaj lavursoj, kun eblaj ŝanĝoj kaŭzataj de homa agado en la oceana manĝoĉeno el kiu la marbirdaj kolonioj dependis. La populacio de Migra falko el la insulo Langara estas nune ĉirkaŭkalkulata je 25 % el kio ĝi iam estis.[4] La nuna populacio de la orienta subgrupo de F. p. pealei estas ĉirkaŭ 20 reproduktantaj paroj en Vaŝingtonio, ĉirkaŭ 100 paroj en Brita Kolumbio, kaj ĉirkaŭ pliaj 100 paroj en la insularo Aleksander.
Laŭlonge de la suda flanko de la Alaska Duoninsulo, la Kodiaka Insularo, partoj de la Cook Inlet, la Kenaia Duoninsulo, Marbrako de Princo Vilhelmo, kaj orienten al Glacier Bay konstituas la centran subpopulacion de F. p. pealei. Tiu areo estas markata de pli malalta populacidenso ol la okcidenta aŭ la orienta populacioj. Tiu fakto kaj la iome diferenca morfologio de tiu subgrupo okazigis ioman konfuzon inter pristudantoj pri la valideco de F. p. pealei en tiu teritorio.[2][5]
Specife ene de tiu teritorio, la Pealea falko povas troviĝi ĉe rokaj marbordoj, marklifoj, klifinsuletoj, insuloj, insuletoj, kaj plaĝoj.
La Pealea falko koncentras siajn ĉasklopodojn sur la Aŭkedoj. Fakte tiu subspecio nestas tre proksime de marbirdaj kolonioj pro la konveno havi proksimajn ĉasejojn. Tamen tio ne necesas por sukcesa falkejo. En studo pri la insulo Amĉitka el 1968-1973, oni trovis, ke averaĝo de 18.6 falkejoj en la insulo (dum la studotempo) estis for de la marbirdaj kolonioj dum ne ekzistis taŭgaj kolonioj en la insulo.[3] Anstataŭe tiuj grandaj kaj fortikaj birdoj elflugis maren por ĉasi ĝis 50 mejlojn el tero, pli ol interne. Kio estas impresa fizika karaktero estas ke ili devis ĉu manĝi sian predon dumfluge aŭ porti ĝin reen teren por ripozi kaj konsumi ĝin, ĉar la Migra falko ne kapablas resti flose sur akvo kiel faras marbirdoj. Preferataj specioj de Amĉitka konsistis el: Tufaŭko (Aethia cristatella), 26.48% de la dieta biomaso; Malnova urieto (Synthliboramphus antiquus), 17.18% de biomaso; kaj Aŭkedoj kiel grupo havigis 65.52% de la biomaso.[6]
Aliaj gravaj predospecioj kiujn tiu specialigita populacio de Migra falko predemas estas la Forkovosta petrelo, la Forkvosta petrelo, kaj la Trifingra mevo.
La Pealea falko, Falco peregrinus pealei, estas subspecio de la Migra falko. Tiu raso estis unuafoje identigita de la ornitologo Robert Ridgway en 1873, kaj nomita en honoro de Titian Ramsay Peale. Tiuj birdoj estas la plej granda subspecio de la Migra falko (averaĝe) ie ajn en la mondo. Mezuroj de maskloj de F. p. pealei estas la jenaj: longo 41.4 cm, enverguro de 92.1 cm, flugila malfermo 320–345 mm. Ĉe inoj: longo 48 cm, enverguro 110.8 cm, flugila malfermo 363–391 mm
Pezo ĉe maskloj de F. p. pealei 810-1,058 g, averaĝe 954 g; ĉe inoj 1,244-1,597 g, averaĝe 1,398 g.
Plenkreskuloj estas ĝenerale identigitaj pro tre markata horizontala strieco tra la ventro, grandaj "larmoformaj" markoj en brusto (pli markataj ĉe inoj) etende ĝis la orelareo, blanka, fumoblankeca aŭ grizeca fonkoloro en brusto (kontraste al salmokolora al oranĝeca fonkoloro ĉe plej parto de aliaj subspecioj), tre larĝa vanga stripo al malhela krono, kaj pli ampleksaj kaj fortaj makzeloj ol komune vidate en la specio kiel tutaĵo.
Nematuruloj estas ĝenerale tre malhelaj, kaj havas malmultan aŭ nenian sablokoloron fine de la plumoj de la dorso. Preskaŭ komplete malhelaj kapoj kaj tre markataj striecaj ventraj markoj. Vostoplumoj estas kutime ne striecaj. Piedoj kaj vaksaĵo varias el helblua al helflava.
