nimet breadcrumb-navigoinnissa
Perception Channels: tactile ; chemical
Nocturnal activity allows individuals to avoid many day predators, and quick movements back to the burrow are used to escape (Gould et al., 1998). Coloration of the fur may also be an adaptive trait to avoid being seen by predators.
Known Predators:
They are small in body size, but comparatively large compared to some other gerbils. The fur is soft and dense. It shows a pattern of counter-shading coloration, with a sandy color and black spots on the dorsal side and solid white on the ventral side (Harrison et al., 1991). The claws are ivory-white. The upper lip, inside of the limbs, and the bottoms of the feet, are white as well. The tail has a black tip (Harrison et al., 1991) and is about the length of the body (Koffler, 1972). Females have four pairs of mammae (Harrison et al., 1991).
Range mass: 29 to 110 g.
Range length: 205 to 290 mm.
Average length: 251.2 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
There have been no recent studies on this subject with only one note of lifespan (Nowak, 1991).
Range lifespan
Status: captivity: 5.58 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 5.6 years.
They live in sandy soil in hot and dry environments (Koffler, 1972). Burrow locations are not necessarily dependent on vegetation proximity. They have been found in rocky environments as well. They live in complex burrows, sometimes with multiple exits and several chambers (Harrison et al., 1991).
Habitat Regions: tropical
Terrestrial Biomes: desert or dune
Extends fromnorthwest Africa above 20 degrees north, through the Middle East and into Central Asia (Koffler, 1972). Parts of Egypt, Libya, northern Tunisia, northern Algeria, and northern Morocco are not inhabited by the species.
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
The jird is able to exploit low quality roughage and has a low energy requirement (Choshniak et al., 1987). The long period in which food stays within the lower digestive tract may add to this ability (Yahav et al., 1990). The diet shifts from mainly seeds in the summer to more green vegetation in the winter, possibly to increase water consumption (Degen et al., 1997). Change in the amount of food consumption has been linked to change in circadian rhythm, which is related to seasonal light changes (Haim et al., 1990). Jirds have also been known to eat locusts and other insects (Harrison et al., 1991). Sexual dimorphism also leads to different food intake and food selection, as the larger males tend to be less selective (Khokhlova et al., 1995). Food is stored in the burrows, and jirds normally return from foraging before eating (Koffler, 1972).
Foods eaten include: seeds, grassy vegetation, twigs and insects.
Animal Foods: insects
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; fruit
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: herbivore (Folivore , Granivore )
Jirds probably help disperse seeds when eating and foraging, since they moves food back to the burrow (Roberts, 1997). A number of other animal species have been found inside jird burrows, including tenebrionid beetles, scorpions, riddled hillcocks, and other kinds of gerbils (Koffler, 1972). They have a similar role as Gervillus cheesmani, Jaculus blanfordi, Allactage elater, and Meriones libycus in other areas (Roberts, 1997).
Ecosystem Impact: disperses seeds; creates habitat
They are used as pets and in medical research.
Positive Impacts: pet trade ; research and education
They are sometimes seen as pests because they cause damage to agriculture, irrigation structures, and may even spread disease (Nowak, 1991). The pet trade may also lead to feral populations.
Negative Impacts: crop pest; causes or carries domestic animal disease
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Pairs mate during the night, for the period of about two hours with quick copulations and repetition (Koffler, 1972). The mating behavior includes tail beats by the male during mounting; and foot-stomping takes place during courtship. Between mounts, the female grooms the male (Koffler, 1972).
Individuals are able to breed at an early age, and do so throughout the year (Koffler, 1972). The estrus cycle lasts 4.5 days on average and is negatively affected by poor food intake (Khokhlova et al., 2000). Litter size varies from one to eight newborns, averaging 3.5 individuals (Hayssen, 1993). Gestation usually lasts about 21 (Hayssen, 1993) to 26 (Koffler, 1972) days, although it takes longer if the mother is nursing young. Newborns weigh 2.5g to 4.5g at birth.
Breeding season: All year
Range number of offspring: 1 to 8.
Average number of offspring: 3.5.
Range gestation period: 21 to 31 days.
Average weaning age: 1 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 53 (low) days.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 53 (low) days.
Key Reproductive Features: year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); viviparous
Average birth mass: 3.35 g.
Average number of offspring: 4.
Newborns do not have hair. Hair growth begins after six to nine days, with a full coat complete after two weeks (Koffler, 1972). Weaning is complete after one month and sexual maturity can occur within two months after birth.
The female alone cares for the young until weaning (about one month) (Koffler, 1972).
Parental Investment: altricial ; female parental care
Widespread.
Native, resident.
La aguarón de Sundevall (Meriones crassus) ye una especie de royedor miomorfu de la familia Muridae.
Alcuéntrase n'Afganistán, Arxelia, Exiptu, Irán, Iraq, Israel, Xordania, Kuwait, Libia, Marruecos, Nixeria, Arabia Saudita, Sudán, Siria y posiblemente Malí.
El so hábitat natural son los desiertos grebos.
.La aguarón de Sundevall (Meriones crassus) ye una especie de royedor miomorfu de la familia Muridae.
Meriones crassus és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a l'Afganistan, Algèria, l'Aràbia Saudita, Bahrain, Egipte, els Emirats Àrabs Units, l'Iran, l'Iraq, Israel, Jordània, Kuwait, Líbia, Mali, el Marroc, el Níger, Oman, el Pakistan, el Sàhara Occidental, Síria, el Sudan, Tunísia i Turquia. Es tracta d'un animal nocturn. El seu hàbitat natural són els deserts. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1] El seu nom específic, crassus, significa 'gras' en llatí.
Meriones crassus és una espècie de rosegador de la família dels múrids. Viu a l'Afganistan, Algèria, l'Aràbia Saudita, Bahrain, Egipte, els Emirats Àrabs Units, l'Iran, l'Iraq, Israel, Jordània, Kuwait, Líbia, Mali, el Marroc, el Níger, Oman, el Pakistan, el Sàhara Occidental, Síria, el Sudan, Tunísia i Turquia. Es tracta d'un animal nocturn. El seu hàbitat natural són els deserts. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie. El seu nom específic, crassus, significa 'gras' en llatí.
Sundevall's jird (Meriones crassus) is a species of rodent in the family of Muridae. It is found in Afghanistan, Algeria, Egypt, Iran, Iraq, Israel, Jordan, Kuwait, Libya, Pakistan, Morocco, Niger, Palestine, Oman, Saudi Arabia, Sudan, Syria, Tunisia, Turkey, Western Sahara, United Arab Emirates, Bahrain and possibly Mali. Its natural habitat is hot deserts.[1]
Sundevall's jird is a medium-sized gerbilline rodent with an average mass of about 100 g (3.53 oz).[2] They can range in sizes depending on sex. The average length (not including the tail) is about 15 cm (5.91 in).[3] Their tails can be as long as their bodies. Sundevall's jird has a soft, fine, light brown fur, with a lighter underbelly.[3]
The Sundevall's jird is found in dry habitats like deserts across northern Africa.[3] It can be found in rocky areas, but prefers sand-like soil.[3] They create burrows in the sand where they create nests.[4]
Like any mammal, the Sundevall's jird cares for its offspring by producing milk. Being a relatively small mammal, the Sundevall's jird must intake an increased amount of calories in order to produce enough milk.[4] Gestation can last between 18 and 22 days and they give birth to between 2 and 7 pups.[4] Young are born without fur, are blind, and have very long whiskers.[3] The breeding season for Sundevall's jird is from January to September, with peak times from February to May.[4]
The Sundevall's jird can be occupied by a variety of parasites, especially species of fleas.[2] It has been found that male Sundevall's jird harbor more species of parasites than females do, which is still being studied.[2] Along with parasites come the parasites of parasites, in this case bacteria. Bacteria can be transmitted to the Sundevall's jird by the flea biting the rodent.[5]
Sundevall's jird (Meriones crassus) is a species of rodent in the family of Muridae. It is found in Afghanistan, Algeria, Egypt, Iran, Iraq, Israel, Jordan, Kuwait, Libya, Pakistan, Morocco, Niger, Palestine, Oman, Saudi Arabia, Sudan, Syria, Tunisia, Turkey, Western Sahara, United Arab Emirates, Bahrain and possibly Mali. Its natural habitat is hot deserts.
Sundevall's jird looking from one of the entrances of its burrow.
La rata de Sundevall (Meriones crassus) es una especie de roedor miomorfo de la familia Muridae.
Se encuentra en Afganistán, Argelia, Egipto, Irán, Irak, Israel, Jordania, Kuwait, Libia, Marruecos, Nigeria, Arabia Saudita, Sudán, Siria y posiblemente Malí.
Su hábitat natural son los desiertos áridos.
Meriones crassus Meriones generoko animalia da. Karraskarien barruko Gerbillinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Meriones crassus Meriones generoko animalia da. Karraskarien barruko Gerbillinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Meriones crassus est une espèce qui fait partie des rongeurs. C'est une gerbille de la famille des Muridés appelée en français Mérione du désert[1],[2], Gerbille de Jérusalem[2] ou Mérione de Sundevall[2]. Elle est originaire des déserts d'Afrique du Nord et du Moyen-Orient.
Meriones crassus est une espèce qui fait partie des rongeurs. C'est une gerbille de la famille des Muridés appelée en français Mérione du désert,, Gerbille de Jérusalem ou Mérione de Sundevall. Elle est originaire des déserts d'Afrique du Nord et du Moyen-Orient.
Meriones crassus is een zoogdier uit de familie van de Muridae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Sundevall in 1842.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Suwak tłusty[6], dawniej także: myszoskoczka[7] (Meriones crassus) – gatunek gryzonia z podrodziny myszoskoczków w rodzinie myszowatych (Muridae), występujący w południowo-zachodniej części Palearktyki[2] – w północnej Afryce i południowej Azji[8]. Polska nazwa „myszoskoczka”[7] bywa używana także dla określenia innych gatunków – suwaka pustynnego (Meriones meridianus)[9] oraz myszoskoczki małej (Gerbillus gerbillus)[10].
Suwak tłusty został po raz pierwszy opisany w 1842 roku przez kuratora Muzeum Historii Naturalnej w Sztokholmie, profesora zoologii na Uniwersytecie w Lund Carla Sundevalla w pracy „Om Professor J. Hedenborgs insamlingar af däggdjur i Nordöstra Africa och Arabien”[11]. W 1919 brytyjski zoolog Oldfield Thomas opisał poszczególne gatunki rodzaju Meriones i dokonał podziału systematycznego[12].
M. crassus jest myszoskoczką należącą do rodzaju Meriones. Pierwszą kompleksową rewizją systematyki rodzaju autorstwa Oldfielda Thomasa była praca Jamesa Chawortha-Mustersa i Johna Ellermana (1947)[13].
W 1972 roku Barry R. Koffler przedstawił podział gatunku M. crassus na 9 podgatunków o różnej typowej lokalizacji[2]:
Po przeprowadzonych w 2009 roku morfometrycznych badaniach czaszek suwaka tłustego[14] zoolodzy wykazali, że na podstawie różnic w budowie części bębenkowej kości skroniowej poszczególnych populacji można wyłonić dwa podgatunki:
Najbliższym krewnym tego gatunku jest suwak perski (Meriones persicus)[15].
Nazwa rodzajowa Meriones nawiązuje do mitologicznego wojownika Merionesa (grec. Μηριόνης), syna Molusa[16], zaś epitet gatunkowy pochodzi od łacińskiego crassus oznaczającego „gruby”, „ciężki”, co jest aluzją do ciężkiej budowy ciała[17][18]. Lokalne nazwy: arab. الجرد الحريرى, ang. sundevall's jird, silky jird, little sand jird[19].
W 1968 roku Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych Polskiego Towarzystwa Zoologicznego w publikacji Polskie nazewnictwo zoologiczne określała, że gatunek Meriones crassus nosi polską nazwę „myszoskoczka”[7]. Z czasem jednak oznaczenie „myszoskoczka” było też używane dla określania innych gatunków. Kazimierz Kowalski w pracy Ssaki, zarys teriologii (1971) przypisał tę nazwę gatunkowi Meriones meridianus[9], zaś Multimedialna encyklopedia PWN Edycja 2.0 (2008) oznaczyła tą nazwą myszoskoczkę małą (Gerbillus gerbillus)[10]. Nazwa „myszoskoczka” bywała także błędnie przypisywana innemu gatunkowi – suwakowi mongolskiemu. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano ostatecznie nazwę suwak tłusty, określając także nazwę „suwak” dla rodzaju tych gryzoni[6].
Garnitur chromosomowy suwaka tłustego tworzy 60 par chromosomów. Zoolodzy zwracają uwagę, że jest to cecha wyróżniająca M. crassus od innych gatunków z rodzaju Meriones[2].
Suwak tłusty jest gryzoniem o średniej wielkości (całkowita długość wraz z głową i ogonem: 205–290 mm) i lekkiej budowie ciała[19]. Masa ciała tych zwierząt (średnio 69,2 g) jest zmienna w cyklach rocznych – latem jest większa (77,6 ± 2,7 g), a w zimie mniejsza (60,7 ± 12,3 g)[20]. Długa i miękka sierść[21] części grzbietowej jest blado żółtobrązowa, lekko nakrapiana czarnymi przebarwieniami wzdłuż grzbietu. Części wewnętrzne łap są białe. Na policzkach sierść jest nieco jaśniejsza, wokół oczu widać blade, jaśniejsze plamy, za uszami plamy białe. Uszy umiarkowanej długości pokrywa rzadki biały włos. Długi ogon pokryty jest od wierzchu żółto-brązowym włosem, od spodu jest biały. Przednie części łap są nieowłosione. Pazury w kolorze bladym[19]. Główny element odróżniający suwaka M. crassus od innych Gerbilinae to ogon z dobrze rozwiniętą kępką czarnych włosów na końcu i pas ciemnej sierści wzdłuż linii grzbietowej[17]. Dymorfizm płciowy u suwaków wyraża się rozmiarami osobników obu płci – samce są większe od samic[22].
M. crassus ma uzębienie o charakterze hypsodontycznym, co oznacza zęby o krótkich korzeniach i masywnej koronie. Wzór zębowy suwaka tłustego: 1003 1003 {displaystyle { frac {1003}{1003}}} 
Receptory słuchu suwaka tłustego są bardzo czułe[2].
Organizm suwaka tłustego jest dobrze przystosowany do życia w gorącym i suchym klimacie. Funkcje organizmu są nastawione na optymalizowanie gospodarki płynami. Gryzoń oddaje kał bardzo suchy, a mocz w postaci mocno zagęszczonej. Suwak nie poci się, a przed żarem słońca chroni się opuszczając norę tylko w nocy. Wodę pozyskuje z pokarmu[19].
Suwak tłusty potrafi dobrze gospodarować trudnym do zdobycia pożywieniem[23]. Osiąga to dzięki wysokiej zdolności do trawienia materiałów suchych roślin, niskiemu tempu metabolizmu oraz zdolności do zatrzymywanie pokarmu w przewodzie pokarmowym – głównie w kątnicy[24].
Suwak tłusty jest wśród gatunków rodzaju Meriones najlepiej przystosowana do życia w suchym klimacie i przetrwania najbardziej niesprzyjających okresów[25]. Zoolodzy zaobserwowali, że M. crassus może przetrwać w niewoli przez wiele miesięcy bez dostępu do wody, otrzymując pożywienie w postaci suchej karmy[17]. Szybko reaguje na zmiany warunków siedliskowych i bez problemu zmienia miejsce pobytu nie wykazując wtedy przywiązania terytorialnego. Myszoskoczki te potrafią dopasowywać rozpoczęcie cyklu rozrodczego do pór roku i panujących warunków atmosferycznych. W przetrwaniu pomaga im także samotniczy tryb życia lub życie w bardzo małych koloniach, co pozwala na łatwiejsze gospodarowanie szczupłymi zasobami pożywienia[25].
Owo specyficzne przystosowanie gatunku zwróciło uwagę fizjologów i dlatego suwaki tłuste często były wykorzystywane do badań fizjologicznych[22][25][26][27][24][28]. Oceniano tempo ubytku masy ciała zwierząt utrzymywanych bez dostępu do wody. Suwaki tłuste w badanej przez naukowców hodowli utrzymywane na suchej diecie przez miesiąc utraciły tylko 5% swojej masy ciała[2]. Naukowcy stwierdzili także, że suwaki tłuste rozmnażały się w hodowli tylko wtedy, gdy miały dostęp do treściwego i soczystego pożywienia[17].
Suwak tłusty prowadzi nocny tryb życia[5][29]. Funkcjonuje w małych koloniach, ale może też wieść życie samotnicze[30][19]. Stadny tryb życia jest odnotowywany w okresach większej dostępności pożywienia[19]. Poszczególni naukowcy przedstawiają odmienne tezy na temat socjalnego trybu życia gatunku. David Harrison (1972)[31] oraz Haim i Tchernov (1974)[32] twierdzą, że suwak tłusty jest gatunkiem socjalnym, żyjącym w koloniach po 8–10 osobników[17]. Z kolei naukowcy, którzy w późniejszych latach badali populację tych suwaków w Negew, stwierdzili wyraźne cechy samotnicze[25]. Badający w 1999 roku izraelskie populacje suwaków Mendelssohn i Yom-Tov[17] także odnotowali, że na badanym terenie spotykali tylko pojedyncze osobniki, żyjące samotnie w danej okolicy. W literaturze zoologicznej spotykany jest też pogląd, że tezy o stadnym charakterze suwaków mogły wynikać z obserwacji pary z młodymi, przed ich usamodzielnieniem[17].
Suwaki tłuste mogą rozmnażać się przez cały rok[19], choć badacze zwracają uwagę, że okres lęgowy trwa zwykle od listopada do czerwca. W ciągu 1 roku samica może urodzić do trzech miotów, liczących około 3 do 7 młodych[19][25], albo – według innych źródeł – od 1 do 5 (średnio 3,3)[5], lub 2–6[33]. Małe suwaki rodzą się nagie, ślepe i nie są samodzielne[19]. Mają długie wibryssy[2]. Obserwacje przeprowadzone przez izraelskich zoologów podczas 16 ciąż suwaków wykazały, że czas trwania ciąży wynosił od 18 do 22 dni (średnio 19,7). Liczba młodych w miotach wahała się od trzech do siedmiu (średnia 4,9)[25]. Wcześniejsi badacze odnotowywali dłuższe czasy trwania ciąży – 23–25 dni[34] czy nawet do 31 dni[26]. Masa ciała młodych M. crassus wynosi średnio 3,35 g[35]. Małżowina uszna młodych otwiera się w piątym dniu życia, sierść na grzbiecie pojawia się pomiędzy 10 a 12 dniem, zaś na części brzusznej w 12–15 dniu. Wtedy też młode zaczynają stosować pierwsze zabiegi pielęgnacyjne futerka. Oczy otwierają się między 17 a 20 dniem życia. Stały pokarm młode zaczynają spożywać między 17 a 23 dniem[25]. Pod opieką matki pozostają do około 30 dnia życia, a po tym okresie usamodzielniają się i opuszczają gniazdo. Płodność mogą osiągać już po około 53 dniach od narodzin[19], ale średni wiek uzyskania płodności jest nieco wyższy i prawdopodobnie zróżnicowany dla przedstawicieli obu płci. Młode samice mogą być płodne wcześniej (po 61 dniach) niż ich bracia (średnio po 82 dniach)[35]. Dolna odnotowana granica płodności to 53 dni (samica) i 58 dni (samiec)[2]. Matka młodych jest płodna zaraz po porodzie[19].
Najwięcej miotów stwierdza się w okresie od marca do września. Suwaki tłuste starają się odchować młode przed nastaniem okresu, w którym zdobycie pożywienia staje się trudniejsze. Równocześnie jesienią odnotowuje się ostatnie ciąże w danym roku: w Izraelu, Omanie i Egipcie we wrześniu, ale w Iranie obserwowano pojawianie się młodych nawet w listopadzie i grudniu. Te różnice mogą wynikać z odmienności procesów fitofenologicznych roślinności[25]. Proporcje płci 1:1. Nie stwierdzono sezonowości w proporcji[25].
M. crassus wykazuje dużą żywotność. Podczas badania długości życia członków jednej kolonii liczącej 20 osobników stwierdzono, że po pół roku żyło 70%, po roku 20%, a po 1,5 roku 10% suwaków. Dwa osobniki z grupy, która przeżyła ponad 1,5 roku, były dorosłe już na początku badań[25]. W sprzyjających warunkach żywieniowych kolonia może się gwałtownie rozrastać. Suwaki tłuste żyją na wolności około 2 lat, a w niewoli do 3[25] lub do około 5 lat[19].
W niewoli suwaki tłuste mogą się rozmnażać we wszystkich porach roku[2]. Liczebność miotu określana w hodowli mieściła się w nieco niższym przedziale – od 1 do 4 młodych. Różnice mogą być skutkiem różnych parametrów funkcjonowania zwierząt w laboratoriach[25].
M. crassus komunikują się za pomocą różnych dźwięków głosowych, a także przez tupanie tylnymi kończynami[19].
Badania przeprowadzone na populacji z pustyni Negew wykazały, że suwak tłusty spędza stosunkowo dużo czasu w pobliżu swojej nory, ale później migruje na 3–7 dni do innej nory, oddalonej średnio o 47 m (zakres 5–140 m), gdzie zatrzymuje się na podobny okres[25][17]. Większość dobowej aktywności M. crassus spędza w norze. Na powierzchni przebywa jedynie po zmroku i spędza tam tylko 5–10% czasu dobowej aktywności[25].
Suwaki tłuste występują w południowo-zachodniej części Palearktyki[2]: w północnej Afryce od Maroka, przez Tunezję, Niger, Sudan, po Egipt, oraz w Azji – od Półwyspu Arabskiego na południu (Oman, Arabia Saudyjska), przez Izrael, Jordanię, Syrię po turecką Anatolię na północy oraz na terenie Iraku, Iranu i Afganistanu po zachodni Pakistan[8][5].
W południowym Izraelu jest najczęściej spotykanym gatunkiem gryzonia[36].
Suwak tłusty żywi się różnymi częściami roślin, w tym: nasionami, korzeniami, bulwami, liśćmi i owocami, a także owadami – szarańczą pustynną i świerszczami[19]. Samce zjadają także plewy[22]. M. crassus jest koprofagiem żerującym na odchodach osłów i wielbłądów. W poszukiwaniu pożywienia może się oddalać od nory nawet do 10 km[5], ale zawsze do niej wraca[19].
Suwak tłusty najchętniej zjada nasiona. Jednymi z chętniej spożywanych są nasiona łobody Atriplex halimus[37]. Pożywienie poszczególnych populacji jest zależne od składu gatunkowego i okresów wegetacji lokalnej flory. W porze letniej w Arabii suwaki chętnie żerują na akacjach, zjadają arbuz kolokwinta oraz osty. W Iranie badana kolonia zjadała nasiona poganka rutowatego rosnącego bezpośrednio nad norą. W Egipcie podczas penetracji nory znaleziono w niej fragmenty strączyńca ostrolistnego. Suwaki tłuste w Arabii Saudyjskiej i Kuwejcie zjadają nasiona lucerny, ale też szarańczę pustynną, świerszcze, korniki i szarańczę Anacridium aegyptium[2].
Na M. crassus pasożytuje wiele gatunków lokalnych pasożytów, najczęściej pchły Xenopsylla conformis i Xenopsylla ramesis[25][36][38], rzadziej pchły z gatunku Xenopsylla dipodilli[25]. Ponadto na suwakach tłustych pasożytują: Synosternus cleopatrae, Nosopsyllus theodori, Nosopsyllus pumilionis, Stenoponia tripectinata, Coptopsylla africana[17], wszy Polyplax paradoxa, kleszcze Rhipicephalus sanguineus, Hyalomma savignyi[25][17], roztocze Androlaelaps longipes, pierwotniaki z rodzajów Nuttallia i Graharnella oraz krętki Borrelia crocidurae[17]. U osobników badanych w Jordanii stwierdzono występowanie wiciowców z rodzaju Leishmania, które wywołują leiszmaniozę[5].
W Iranie M. crassus padają ofiarami sów[2].
M. crassus ma stosunkowo niewielkie wymagania siedliskowe. Można jednak odnotować, że istnieją wyraźne różnice w doborze siedliska w okresie letnim i zimowym. Decydują różne czynniki siedliskowe. W okresie lata, czyli w porze rozrodu, wybór pada na lokalizacje, gdzie w glebie występuje mała ilość skał i gliny, a teren jest obficie pokryty niskimi krzewami. W zimie suwak tłusty woli wybierać tereny z glebą o małej zawartości żwiru, a roślinność, mimo że skąpa, to ma stosunkowo wydatne organy spichrzowe. Od warunków glebowych zależy łatwość kopania nor oraz typ roślinności[25].
M. crassus żyjące w regionach pustynnych wybierają tereny suche, o rocznych opadach 30–100 mm[29]. Podstawowym siedliskiem tych zwierząt są pustynie piaszczyste[5], doliny sebha, solne wydmy[39] lub hamady[5][39]. Gryzonie te unikają terenów skalistych. Siedliska spotykane są do wysokości 1000 m n.p.m.[5].
W październiku i listopadzie gęstość zamieszkiwania jest wysoka na otwartych równinach i zboczach, zaś niska w ued. Odwrotna sytuacja ma miejsce w styczniu. Wynika to z okresowych migracji. Mierzony w cyklach rocznych poziom zagęszczenia jest zmienny i, w zależności od pory roku, wynosi 0,17–4,0 osobników na hektar[17].
Zoolodzy przeprowadzający badania izraelskich populacji M. crassus odnotowali regularne migracje. Jesienią (październik–listopad) suwak tłusty chętniej przebywał na otwartych przestrzeniach lub zboczach krateru (na pustyni Negew), niż w wyschniętych korytach rzek. Okresy jesiennych przeprowadzek pokrywały się z okresami wzmożonej wegetacji i kwitnięcia na równinach ulubionej potrawy: Hammada salicornica. Suwaki wracały do ued, bowiem tam wcześniej rozpoczyna się wegetacja roślin zielnych[25].
M. crassus spędza większość swojego życia w norze, kryjąc się przed wysoką temperaturą panującą w środowisku pustynnym. Struktura budowy nory jest zależna od typu gleby siedliska. W terenie piaszczystym budowane są nory bardzo proste, a w glebach cięższych, ilastych – rozbudowane[30]. Zazwyczaj nora suwaka tłustego ma jedno wejście[34], ale spotykano także systemy korytarzy o łącznej długości do 40 m, z osiemnastoma wejściami[19]. Wejścia do nory mają średnicę 4,5–8 cm[30], a korytarze biegną na głębokości około 1 metra poniżej poziomu terenu[19].
Nora jest wyposażona w komorę pełniącą funkcję spiżarni[34]. Jest ona zwykle wykopana blisko powierzchni terenu, ale komora gniazdowa, wyścielona materiałem roślinnym, ulokowana jest głębiej[19]. W spiżarni M. crassus gromadzi nasiona, co pozwala na zachowanie lub nawet zwiększenie ich wilgotności, bowiem nasiona wchłaniają parę wodną dzięki naturalnej wilgotności w norze[17].
Tunele mają średnicę 4,5–6 cm. Komora w terenie lessowym mierzy 10–12 cm. Ściany gniazda wyłożone są sianem na grubość 2–3 cm. Kilka badanych komór pełniło funkcję spiżarni. W terenach o gruncie piaszczystym budowa była wyraźnie prostsza. Często nory nie miały komór lub obserwowano w nich pseudo–komory, które były de facto fragmentami tuneli, poszerzonymi do średnicy 8–10 cm na odcinku 12–20 cm. Niektóre z nich miały cienką wyściółkę z siana – o grubości 0,5 cm[30]. M. crassus często buduje swoje nory pod krzewami, np. słonolubnymi Nitraria retusa[40]. Suwaki tłuste żerują w promieniu do około 80 m od nory[25].
Wymiary norŚrednia temperatura w badanych norach była wyższa niż średnia dobowa powietrza na powierzchni. W terenie piaszczystym była nieco wyższa niż w terenie lessowym. Z kolei średnia wilgotność powietrza w badanych norach była mniejsza od średniej wilgotności powietrza w terenie piaszczystym przez cały rok oraz występującej latem i jesienią w terenie lessowym[30].
Warunki klimatyczne w norach (Egipt, sierpień 1956)Czasami suwaki tłuste zamieszkują wspólne nory z myszami domowymi (Mus musculus), suwakami libijskimi (Meriones libycus) lub śródziemnomorskimi (Meriones shawi)[2]. Nory suwaka zostają też czasem zasiedlane przez skorpiony Androctonus amoreuxi[2].
Zoolodzy badający populacje w kraterze Ramon na izraelskiej pustyni Negew wyodrębnili sześć typów siedlisk[25]:
Północna część krateru Ramon leży na wysokości 900–1200 m n.p.m., zaś południowe tereny na poziomie około 510 m n.p.m. Klimat tej części pustyni Negew charakteryzuje się gorącymi, suchymi latami, ze średnią dobową temperaturą lipca na poziomie 34 °C, oraz stosunkowo chłodnymi zimami o średniej dobowej temperaturze w styczniu na poziomie 12,5 °C. Średnie opady na północnym krańcu krateru nie przekraczają 100 mm rocznie, zaś w centralnej jego części wynoszą średnio 56 mm[25].
M. crassus są używane jako zwierzęta laboratoryjne[36][42]. Hoduje się je także jako zwierzęta domowe[43][42].
Suwak tłusty, dawniej także: myszoskoczka (Meriones crassus) – gatunek gryzonia z podrodziny myszoskoczków w rodzinie myszowatych (Muridae), występujący w południowo-zachodniej części Palearktyki – w północnej Afryce i południowej Azji. Polska nazwa „myszoskoczka” bywa używana także dla określenia innych gatunków – suwaka pustynnego (Meriones meridianus) oraz myszoskoczki małej (Gerbillus gerbillus).
Meriones crassus é uma espécie de roedor da família Muridae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Afeganistão, Argélia, Egipto, Irão, Iraque, Israel, Jordânia, Kuwait, Líbia, possivelmente Mali, Marrocos, Níger, Arábia Saudita, Sudão e Síria.[1]
Os seus habitats naturais são: desertos quentes.[1]
Meriones crassus é uma espécie de roedor da família Muridae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Afeganistão, Argélia, Egipto, Irão, Iraque, Israel, Jordânia, Kuwait, Líbia, possivelmente Mali, Marrocos, Níger, Arábia Saudita, Sudão e Síria.
Meriones crassus[2][3][4] är en däggdjursart som beskrevs av Carl Jakob Sundevall 1842. Meriones crassus ingår i släktet Meriones och familjen råttdjur.[5][6] Inga underarter finns listade.[5]
En medelstor ökenråtta med en längd av 20 till 31 cm, inklusive den 10 till 16 cm långa svansen. Vikten varierar från 55 till 115 g. Pälsen på ovansidan är mjuk, brungul med ljusare sidor och vitaktiga fläckar över ögonen och bakom öronen. Även svansen är brungul med en kort, svart hårborste i änden.[7]
Meriones crassus är en företrädesvis nattaktiv art som lever i torra, sandiga habitat och undviker högländer.[8] Boet grävs ut 20 till 150 cm under markytan, och har flera ingångar och förrådskammare.[7] Arten kan söka föda upptill 10 kilometer från boet.[1] Födan består främst av frön under sommaren och gröna växtdelar under vintern,[8] men insekter kan också tas, framför allt vandringsgräshoppor och syrsor. Den hamstar föda, speciellt åsne- och kamelspillning som är rik på osmälta frön.[1][7]
I fångenskap har arten uppnått en ålder av 5 år och 7 månader.[8]
Arten blir könsmogen tidigt, efter drygt 7 veckor. Under parningen, som sker nattetid, bestiger hanen honan flera gånger under kraftiga svansviftningar. Mellan bestigningarna putsar honan hanen. Efter 21 till 26 dygns dräktighet (upp till 31 dygn ifall honan redan har diande ungar) föder honan 1 till 8 (genomsnittligt 3 till 4) ungar, som väger mellan 2,5 till 4,5 g vid födseln. De dias i omkring en månad. Hanen tar ingen del i ungarnas uppfostran.[8]
Utbredningsområdet sträcker sig från Nordafrika (Marocko till Egypten och söderut till Sudan) över Arabiska halvön och Turkiet till västra Pakistan. Troliga fynd har dessutom rapporterats från områdena kring Niger samt från Mali.[1]
IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig ("LC"); arten är allmän, populationen stabil, och inga hot har rapporterats.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Meriones crassus.
Meriones crassus är en däggdjursart som beskrevs av Carl Jakob Sundevall 1842. Meriones crassus ingår i släktet Meriones och familjen råttdjur. Inga underarter finns listade.
Meriones crassus (Меріонес Сандевола) — вид родини Мишеві (Muridae).
Країни проживання: Афганістан, Алжир, Бахрейн, Єгипет, Іран, Ірак, Ізраїль, Йорданія, Кувейт, Лівія, Марокко, Нігер, Оман, Пакистан, Саудівська Аравія, Судан, Сирія, Туніс, Туреччина, Об'єднані Арабські Емірати, Західна Сахара. Його природним середовищем проживання є гарячі пустелі.
Meriones crassus (Меріонес Сандевола) — вид родини Мишеві (Muridae).
Meriones crassus là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Sundevall mô tả năm 1842.[1]
Meriones crassus là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Sundevall mô tả năm 1842.
Песчанка Сундевалла[1] (лат. Meriones crassus) — вид грызунов рода малых песчанок. Назван в честь шведского зоолога Карла Якоба Сундеваля (1801—1875).
Грызун среднего размера, общая длина, включая голову и хвост, 20,5—29 см. Масса тела животных в среднем 69,2 г, летом больше (77,6 ± 2,7 г), а в зимний период меньше (60,7 ± 12,3 г). Мех длинный и мягкий, бледно-желто-коричневый вдоль позвоночника на спине. Внутренние стороны лап белые. На щеках, волосы немного ярче, вокруг глаз бледные пятна, белые пятна за ушами. Уши средней длины покрыты редкими белыми волосами. Длинный хвост покрыт сверху волосами жёлто-коричневого цвета, нижняя сторона белая. Главной отличительной особенностью вида из других песчанок является хорошо развитая кисточка чёрных волос на конце хвоста и полосы темных волос вдоль спинного хребта. Половой диморфизм по размеру выражается в том, что самцы крупнее самок.
Песчанки распространены в юго-западной части Палеарктики: в Северной Африке от Марокко до Туниса, Нигерии, Судане и Египте, и Азии — от юга Аравийского полуострова (Оман, Саудовская Аравия), Израиля, Иордании, Сирии до турецкой Анатолии на севере, от Ирака, Ирана и Афганистана до западного Пакистана.
На юге Израиля является наиболее распространенным видом грызунов.
Песчанки хорошо приспособлены к жизни в жарком и сухом климате. Животные не потеют, и оставляют свою нору только ночью. Воду получают из растительной пищи. Питаются различными частями растений, включая семена, корни, клубни, листья и плоды, и насекомыми — саранчой и сверчками. Копрофаги, питаются фекалиями ослов и верблюдов.
Песчанки могут размножаться в течение всего года, хотя исследователи отмечают, что сезон размножения длится обычно с ноября по июнь. Продолжительность беременности составляет от 18 до 22 дней. В течение одного года у самки бывает три помёта с 3—7 детёнышами в каждом. Детёныши рождаются голыми, слепыми и беспомощными. У них длинные вибриссы.
Продолжительность жизни песчанки в природе составляет около двух лет, а в неволе до 3 или 5 лет.
Песчанок используют в качестве лабораторных, а также в качестве домашних животных.
Песчанка Сундевалла (лат. Meriones crassus) — вид грызунов рода малых песчанок. Назван в честь шведского зоолога Карла Якоба Сундеваля (1801—1875).
Грызун среднего размера, общая длина, включая голову и хвост, 20,5—29 см. Масса тела животных в среднем 69,2 г, летом больше (77,6 ± 2,7 г), а в зимний период меньше (60,7 ± 12,3 г). Мех длинный и мягкий, бледно-желто-коричневый вдоль позвоночника на спине. Внутренние стороны лап белые. На щеках, волосы немного ярче, вокруг глаз бледные пятна, белые пятна за ушами. Уши средней длины покрыты редкими белыми волосами. Длинный хвост покрыт сверху волосами жёлто-коричневого цвета, нижняя сторона белая. Главной отличительной особенностью вида из других песчанок является хорошо развитая кисточка чёрных волос на конце хвоста и полосы темных волос вдоль спинного хребта. Половой диморфизм по размеру выражается в том, что самцы крупнее самок.
Песчанки распространены в юго-западной части Палеарктики: в Северной Африке от Марокко до Туниса, Нигерии, Судане и Египте, и Азии — от юга Аравийского полуострова (Оман, Саудовская Аравия), Израиля, Иордании, Сирии до турецкой Анатолии на севере, от Ирака, Ирана и Афганистана до западного Пакистана.
На юге Израиля является наиболее распространенным видом грызунов.
Песчанки хорошо приспособлены к жизни в жарком и сухом климате. Животные не потеют, и оставляют свою нору только ночью. Воду получают из растительной пищи. Питаются различными частями растений, включая семена, корни, клубни, листья и плоды, и насекомыми — саранчой и сверчками. Копрофаги, питаются фекалиями ослов и верблюдов.
Песчанки могут размножаться в течение всего года, хотя исследователи отмечают, что сезон размножения длится обычно с ноября по июнь. Продолжительность беременности составляет от 18 до 22 дней. В течение одного года у самки бывает три помёта с 3—7 детёнышами в каждом. Детёныши рождаются голыми, слепыми и беспомощными. У них длинные вибриссы.
Продолжительность жизни песчанки в природе составляет около двух лет, а в неволе до 3 или 5 лет.
Песчанок используют в качестве лабораторных, а также в качестве домашних животных.
순데발저드(Meriones crassus)는 쥐과 메리오네스속에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 아프가니스탄과 알제리, 이집트, 이란, 이라크, 이스라엘, 요르단, 쿠웨이트, 리비아, 모로코, 니제르, 팔레스타인, 사우디아라비아, 수단, 시리아, 아랍에미리트에서 발견되며, 말리에서도 서식하는 것으로 추정된다.[1] 자연 서식지는 뜨거운 사막 지대이다.
순데발저드는 중간 크기의 저빌로 평균 몸무게가 약 100g 정도이다.[3] 암수에 따라 크기가 다르다. 꼬리 길이를 제외하고 평균 몸길이는 약 15cm이다.[4] 꼬리 길이는 몸길이 정도이다. 순데발저드는 부드럽고 섬세하며 연한 갈색 털을 갖고 있으며, 아랫배 쪽은 좀더 희미한 색을 띤다.[4]
순데발저드는 북아프리카 전역의 사막과 같은 건조한 서식지에서 발견된다.[4] 암반 서식지에서 발견될 수도 있지만 모래같은 흙도 좋아한다.[4] 둥지를 만드는 모래 속에 굴을 판다.[5]
다른 포유류처럼 순데발저드는 새끼에게 젖을 먹인다. 비교적 작은 포유류라서 순데발저드는 충분한 모유를 만들기 위해 많은 양의 칼로리를 섭취해야만 한다.[5] 임신기간은 18~22일간 지속되며 2~7마리의 새끼를 낳는다.[5] 새끼는 털이 없고 눈을 뜨지 못한 상태로 태어나며 수염이 아주 길다.[4] 번식기는 1월부터 9월 사이이고, 2월부터 5월 사이가 정점을 이루는 시기다.[5]
