nimet breadcrumb-navigoinnissa
Uzun iynəli kirpi və ya Tünd iynəli kirpi (lat. Paraechinus hypomelas) — Məməlilər sinfinə, Kirpilər fəsiləsinə daxil olan növ.
Uzun iynəli kirpi 500-900 qram ağırlığında və 226-272 mm uzunluğunda olur. İynələri 40-42 mm uzunluğuna sahibdir. Bədəninin aşağı hissəsi yumşaq və uzun saçlarla örtülmüşdür. Uzun iynəli kirpinin qulaqları yumşaqdır. Qulaqlar başın yarısından uzundur. Qulaqların içi boz rəngdədir. Sifət qara-qəhvəyi rəngdə olsa da, az miqdarda ağ tüklərə sahibdir. Bu kirpilərin iki rəng çeşidi var: tünd və açıq. Tünd rəngli fərdlərdə iynələrin aşağı hissəsi qaymaqlı ağ rəngdədir, amma iynələr qara rəngdə olutr. Açıq rəngli fərdlərdə isə iynələr açıq rənglidir.
Uzun iynəli kirpi Ərəbistan yarımadasında (hər yerdə deyil), İran körfəzinin sahilində və adalarında, İran, Pakistan, Əfqanıstan, Türkmənistanda, Tacikistanın Xatlon vilayətinin qərb hissəsində, Özbəkistanda (Səmərqənd vilayətindən şimalda) və Qazaxıstanın Mangistau vilayətində yayılmışdır.
Uzun iynəli kirpi Türkmənistanın qoruqlarında, Özbəkistandakı "Ceyran" Ekomərkəzində (Özbəkistanın Qırmızı Kitabına daxil edilmişdir)[1], Qazaxıstanın Ustyurt Qoruğunda[2] (1995-ci ilə qədər Qazaxıstanın Qırmızı Kitabına daxil edilmişdi (1-ci nəşr, 1978; 2) ed., 1991)) və Pakistanın Xazarqanci Çiltan Milli Parkı qorunur.
Uzun iynəli kirpi gili, qumlu, qayalı çöllər və vadilərin sakinidir. Həm düzənlikdə, həm də dəniz səviyyəsindən 1500 metr yüksəklikdəki dağətəyi ərazilərdə rast gəlinir.
Kirpi gizli tənha bir həyat tərzi keçirir. Düz ərazidə kirpi bir neçə çıxışı olan bir metrə qədər çuxur qazır. Bəzən böyük zibillərin və digər gəmiricilərin yuvaları olur. Gündüz kirpi girişin yaxınlığındakı oyuqlarda yatır. Qayalıq və dağətəyi ərazilərdə boşluqlardan və daşlar arasındakı çatlardan bir günlük sığınacaq kimi istifadə edə bilər. Günün batması ilə kirpi ova çıxır. Kirpi fəaliyyəti hava şəraitindən asılıdır. Yağışlı havada kirpi yalnız gecənin ilk yarısında aktivdir, ancaq gündüz çölə çıxa bilər. Quru mövsümdə, qürubdan səhərə qədər aktivdirlər. Ov edərkən kirpi ən yaxın sığınacaq yerlərindən 600-800 metr məsafədəki ərazilərə baş çəkir. Kirpilərin su mənbələrinə daha yaxın ərazidə məskən salması müşahidə olunur.
Arealının şimal hissəsində uzun iynəli kirpilər qış yuxusuna gedir. Payızda kirpi kökəlir, ancaq yağ kütləsi bədən çəkisinin 14% -dən çox oımur. Ətraf mühitin temperaturu 14-16 ° C-ə enəndə heyvan sığınacaq yerini tərk etmir və 10 ° C temperaturda qışlama üçün hazırlaşmağa başlayır. Qış yuxusuna getməmişdən əvvəl kirpi içindəki çuxurun girişini örtür.
Uzun iynəli kirpi və ya Tünd iynəli kirpi (lat. Paraechinus hypomelas) — Məməlilər sinfinə, Kirpilər fəsiləsinə daxil olan növ.
Heureuchin Brandt (Paraechinus hypomelas) a zo ur bronneg hag a vev en Arabia ha mervent Azia.
L'eriçó de Brandt (Paraechinus hypomelas) és una espècie d'eriçó del desert originària de l'Orient Pròxim i Àsia Central. L'eriçó de Brandt té aproximadament la mateixa mida que l'eriçó comú (un pes de 500–1.000 g i una llargada de 25 cm), però té unes orelles característicament grans, similars a les de l'eriçó orellut; i és un corredor molt més ràpid a causa de la seva lleugera protecció de pues (que tot i això, és més densa que la de l'eriçó orellut). A diferència de l'eriçó orellut, és predominantment nocturn i prefereix defensar-se enrotllant-se en una bola, tot i que també pot fer servir l'atac "saltador".
Brandts Igel (Paraechinus hypomelas) ist eine Art der Wüstenigel innerhalb der Igel (Erinaceidae), die mit insgesamt fünf Unterarten im Iran und angrenzenden Ländern, sowie in einigen Regionen der Arabischen Halbinsel vorkommt.[1]
Brandts Igel erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 13,6 bis 29 Zentimetern und hat einen Schwanz von 1,8 bis 3,8 Zentimeter Länge. Die Hinterfüße haben eine Länge von 30 bis 46 Millimeter und die über die Stacheln hinaus ragenden Ohren sind 36 bis 55 Millimeter lang. Die Beine der Tiere sind für Igel relativ lang, die Krallen sind kurz und scharf. Das Gewicht der Art wurde bisher nicht ermittelt. Die Tiere sind schwärzlich bis dunkelbraun gefärbt. Die bei vielen Igelarten helle Stirn ist bei Brandts Igel ebenfalls dunkel. Albinismus wurde schon dokumentiert. Die Stacheln sind 36 bis 37 Millimeter lang, haben eine raue Oberfläche und eine Rille in Längsrichtung. Die Spitzen der Stacheln und oft auch das distale Drittel der Stacheln sind schwarz. Die Bauchseite, der Kopf und die Beine sind mit einem Mix von schwarzen und grauen Haaren bedeckt. Die Kehle ist cremefarben bis weißlich.[1]
Brandts Igel lebt in Wüsten, Steppen und anderen trockenen Landschaften. In Pakistan kommen die Tiere vor allem in steinigen und von Felsen geprägten Gegenden vor. Er ist nachtaktiv und nur wenig standorttreu. Wegen der langen Beine und der kurzen Klauen kann Brandts Igel nicht gut graben und er schläft für gewöhnlich zwischen Steinen unter überhängenden Felsvorsprüngen und nur gelegentlich in Erdbauten.[1]
Brandts Igel ernährt sich vor allem von Insekten. Außerdem frisst er Skorpione, andere Wirbellose, kleine Wirbeltiere, darunter auch kleine Schlangen, die Eier bodenbrütender Vögel und Früchte. In Jahren, in denen die Wüstenheuschrecke (Schistocerca gregaria) in ihrer "Schwarmphase" auftritt, hat sie einen sehr großen Anteil an der Ernährung von Brandts Igel. Im Sommer fressen die Tiere oft reife Melonen. Die Früchte von Ölweiden (Elaeagnus) und Maulbeeren sind ein weiterer Bestandteil der Ernährung.[1]
Die Jungtiere von Brandts Igel werden vor allem im späten Frühling und Frühsommer, im April und Mai geboren. Ein Weibchen bekommt nur ein mal im Jahr ein bis sechs, in den meisten Fällen aber drei bis vier Jungtiere. Diese öffnen ihre Augen im Alter von 21 bis 23 Tagen und bekommen die ersten Zähne mit einem Alter von 26 bis 28 Tagen. In bergigen Gegenden, die noch im Einflussbereich des Monsun liegen, vermehren sich die Tiere möglicherweise das ganze Jahr über. Ein in menschlicher Obhut gehaltener Brandts Igel erreichte ein Alter von sieben Jahren und zwei Monaten.[1]
Die Art wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) als ungefährdet (Least Concern) gelistet. Regionale Populationen werden jedoch wegen der fortschreitenden Wüstenbildung voneinander zunehmend isoliert.[1][2]
Brandts Igel (Paraechinus hypomelas) ist eine Art der Wüstenigel innerhalb der Igel (Erinaceidae), die mit insgesamt fünf Unterarten im Iran und angrenzenden Ländern, sowie in einigen Regionen der Arabischen Halbinsel vorkommt.
Брандттын кирписи (Hemiechinus (Paraechinus) hypomelas, Brandt, 1836):
Пакистан, Афганстан, Оман, Ирак, Түркмөнстан, Өзбекстан, Тажикстан, Казакстан, Кыргызстандын чегинде сыягы Ош, Баткен, Жалалабат областарынын тоо этектеринде кездешет.
Оазистер, тоо этектердеги талаалар жана жарым чөлдөр.
Республикада узун тикендүү кирпинин саны боюнча маалымат жок.
==Жашоо тиричилиги (жашоо циклдары)==Кыргызстанда изилденген эмес. Адабият маалымат боюнча марттан тартып октябрң бою активдүү, түнкүсүн жүрүүчү жаныбар. Кыштоо үчүн жана жашыруун жүрүү үчүн кемирүүчүлөрдүн ийиндерин пайдаланат. Үйүүгүшүүсү март-апрелде, майда 2-5 тууйт, алар июнда уя ийиндеринен кетишет. Биринчи кышташынан кийин жыныстык жагынан жетилет. Негизинен курт кумурскалар, сойлоочулар жана өсүмдүктөрдүн мөмөлөрү менен азыктанат.
Дың жерлерди өздөштүрүү, айыл чарбалык айдоолорду сугаруу жана айдоо.
Кыргызстанда колдо кармалып багылбайт.
Учурдагы коргоо чаралары жок.
Жасалма жол менен көбөйтүү, кичи коруктарда коргоо.
VIII категория, Data Deficit, DD: R. Сейрек кездешүүчү түр. Кыргызстандын түштүгүндө бирин-серин жабылганы белгилүү. 1990-жылы Кыргызстандын түштүгүндө Prucha Kaler деңиз денгээлинин 1400 м бийиктикте бир экземпляр эле кармалган жана ушул түрдүн баш сөөгүнүн калдыгы Сары үкүнүн кусундусунан табылган, аны кара тикендүү кирпиге киргизген - Paraachinum hupomelas (тагыраак аты Hemicchinus( Paraachimus) hypomeles Brandt,1836 - узун тикендүү кирпи).
பிரான்டு முள்ளெலி (Brandt's Hedgehog, விலங்கியல் இருசொற்பெயர், Paraechinus hypomelas) என்றழைக்கப்படும் இந்த முள்ளெலி இனத்திற்கு, இரசிய நாட்டிலிருக்கும் இரசிய அறிவியல் கழக விலங்கியல் துறையின் மேலாளராக இருந்த, பிரான்டு [note 2] என்பவரைப் போற்றும் வகையில் பெயரிடப்பட்டது.
இந்த இனத்தின் தாயகம் மத்திய கிழக்கு நாடுகளும், நடு ஆசியாவும் ஆகும். அங்கு பாலைவனத்தில், இவை வாழ்கின்றன. வறண்ட சூழ்நிலையில் வாழ்கிறது. குறிப்பாக மலையிலும், பாலைவனத்திலும் வாழ்கிறது. குழிப்பறித்து வங்கு அமைக்கும் திறமையிருப்பினும், இயற்கையிலேயே இருக்கும் புதைவிடங்களைத் தேர்ந்தெடுத்து, தன் வாழ்விடத்தினை அமைத்துக் கொள்கிறது.
குளிர்காலங்களில், தனது உடலின் வளர்சிதை மாற்றங்களைக் குறைத்துக் கொள்ளும் இயல்புடையதாக இருக்கிறது. அச்சமயங்களில், பெரும்பாலும் தூங்கும் பழக்கம் உடையதாக இருக்கிறது.
இதன் உருவம் மேற்கு ஐரோப்பிய முள்ளெலி போன்றே இருக்கும். ஆனால், அந்த முள்ளெலிகளின் காதுகளை விட, இதன் காதுகள் பெரிதாக இருக்கும். இக்காதுகள் நீள்காது முள்ளெலிகளை போன்று இருக்கும். இதன் எடை ஏறத்தாழ 500-900கிராம் இருக்கிறது. இதன் நீளம் 25செ.மீ உள்ளது.
உடலின் மேற்புறம் காணப்படும் முட்கள் எடை குறைவாக இருப்பதால், வேகமாக இயங்கும் ஆற்றல் உடையதாக இருக்கிறது. முட்கள் எடை குறைவாக இருந்தாலும், அதன் வலுத்தன்மை சிறப்பாக இருக்கிறது. கையால் வருடுவதை ஏற்கிறது. இருப்பினும், பல நேரங்களில் துள்ளி குதித்து, அதன் எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்கிறது. பகல் நேரங்களில், ஓய்வு எடுக்கும் இயல்புடையதாக இருக்கிறது.. இரவு நேரங்களில், நன்கு இயங்கும் குணம் உடையதாக இருக்கிறது.
உடலைமவு
மாதிரி நிகழ்படம்
பிரான்டு முள்ளெலி (Brandt's Hedgehog, விலங்கியல் இருசொற்பெயர், Paraechinus hypomelas) என்றழைக்கப்படும் இந்த முள்ளெலி இனத்திற்கு, இரசிய நாட்டிலிருக்கும் இரசிய அறிவியல் கழக விலங்கியல் துறையின் மேலாளராக இருந்த, பிரான்டு என்பவரைப் போற்றும் வகையில் பெயரிடப்பட்டது.
Brandt's hedgehog (Paraechinus hypomelas) is a species of desert hedgehog native to parts of the Middle East and Central Asia.[2] Its common name derives from its having first been described by Johann Friedrich von Brandt, a director of the Zoological Department at the St Petersburg Academy of Sciences.
Brandt's hedgehog is approximately the size of the West European hedgehog (about 500–1,000 g in weight and 25 cm in length), but has distinctively large ears (similar to the long-eared hedgehog), and is a much faster runner, due to lighter needle protection. Unlike the long-eared hedgehog, however, it is predominantly nocturnal.
The first and only study of the Brandt's hedgehog histological skin characteristics found three layers of skin the epidermis, dermis and hypodermis;[3] while previous studies of other hedgehogs sited only two.[4]
Brandt's hedgehog prefers arid desert areas and mountains. It often uses natural shelter, although it is still capable of digging dens when absolutely needed. It hibernates during colder weather.
There are multiple subspecies of Brandt's hedgehog:
Brandt's hedgehog (Paraechinus hypomelas) is a species of desert hedgehog native to parts of the Middle East and Central Asia. Its common name derives from its having first been described by Johann Friedrich von Brandt, a director of the Zoological Department at the St Petersburg Academy of Sciences.
El erizo de Brandt (Paraechinus hypomelas) es una especie de mamífero erinaceomorfo de la familia Erinaceidae. Es una especie de erizo del desierto originaria de Oriente Próximo y Asia Central.[1]
El erizo de Brandt tiene aproximadamente el mismo tamaño que el erizo común (un peso de 500-1000 g y una longitud de 25 cm), pero tiene unas orejas característicamente grandes, similares a las del erizo orejudo; y es un corredor mucho más rápido debido a su ligera protección de púas (que sin embargo, es más densa que la del erizo orejudo). A diferencia del erizo orejudo, es predominantemente nocturno y prefiere defenderse enrollándose en una bola, aunque también puede utilizar el ataque "saltador".
El erizo de Brandt (Paraechinus hypomelas) es una especie de mamífero erinaceomorfo de la familia Erinaceidae. Es una especie de erizo del desierto originaria de Oriente Próximo y Asia Central.
El erizo de Brandt tiene aproximadamente el mismo tamaño que el erizo común (un peso de 500-1000 g y una longitud de 25 cm), pero tiene unas orejas característicamente grandes, similares a las del erizo orejudo; y es un corredor mucho más rápido debido a su ligera protección de púas (que sin embargo, es más densa que la del erizo orejudo). A diferencia del erizo orejudo, es predominantemente nocturno y prefiere defenderse enrollándose en una bola, aunque también puede utilizar el ataque "saltador".
Paraechinus hypomelas Paraechinus generoko animalia da. Erinaceomorpharen barruko Erinaceinae azpifamilia eta Erinaceidae familian sailkatuta dago.
Paraechinus hypomelas Paraechinus generoko animalia da. Erinaceomorpharen barruko Erinaceinae azpifamilia eta Erinaceidae familian sailkatuta dago.
Paraechinus hypomelas
Le Hérisson de Brandt (Paraechinus hypomelas, syn. Hemiechinus hypomelas), est une espèce de hérissons appartenant à la famille des Erinaceidés.
Selon MSW :
Paraechinus hypomelas
Le Hérisson de Brandt (Paraechinus hypomelas, syn. Hemiechinus hypomelas), est une espèce de hérissons appartenant à la famille des Erinaceidés.
Il riccio di Brandt (Paraechinus hypomelas Brandt, 1836) è una specie di riccio appartenente alla famiglia degli Erinaceidi.
Dalla testa alla base della coda misura 20-25 cm, mentre quest'ultima è lunga 1-4 cm; pesa 320-400 g. Come tutti i ricci, anche quello di Brandt è ricoperto da un fitto rivestimento di aculei, ha un muso allungato ed è in grado di arrotolarsi a palla quando si sente minacciato. In gran parte dell'areale che occupa, è la specie di riccio più grande, nonché quella più numerosa; presenta una colorazione quasi completamente nera, con faccia e muso neri, ma gli aculei possono essere bianchi alla base. Come altri membri del suo genere, possiede una zona glabra sulla fronte e mostra una certa variabilità nella colorazione generale.
Gli studiosi riconoscono varie sottospecie di riccio di Brandt. La specie può essere distinta dal riccio del deserto (Paraechinus aethiopicus), dall'aspetto molto simile, per le dimensioni maggiori, le orecchie più grandi, la colorazione più scura e l'assenza di una fascia bianca attraverso la faccia. I suoi aculei, inoltre, non sono bianchi all'estremità[2].
Il riccio di Brandt è attivo di notte, ma dopo la pioggia può avventurarsi allo scoperto anche di giorno, per mangiare gli insetti che emergono dal terreno. Oltre agli insetti, la sua dieta comprende probabilmente un'ampia gamma di altri invertebrati, piccoli vertebrati, uova e nidiacei di specie di uccelli che nidificano al suolo e sostanze di origine vegetale, come la frutta. Sebbene la maggior parte dei ricci abbia abitudini solitarie, il riccio di Brandt si raduna in gran numero presso i migliori siti di foraggiamento, dove in determinate date si possono rinvenire gruppi composti anche da 30 esemplari. Come gli altri ricci, questa specie ha una vista scarsa, e localizza le fonti di cibo soprattutto grazie all'olfatto. Quando si sente minacciato, il riccio di Brandt può compiere strani movimenti a scatti per scoraggiare i predatori.
Il riccio di Brandt non è un attivo scavatore, e generalmente trascorre le ore del giorno arrotolato tra i detriti, in una cavità del terreno o in una fenditura tra le rocce. Ogni giorno riposa in un luogo diverso, ma una femmina con i piccoli tenderà ad utilizzare lo stesso nido fino a quando i giovani saranno abbastanza grandi da seguirla a piedi. Il riccio di Brandt può entrare in ibernazione durante la stagione fredda, ed è stato segnalato che diventi meno attivo durante i mesi più caldi, specialmente nei deserti. Si pensa che la maggior parte delle nascite avvenga in primavera, quando le femmine danno alla luce nidiate di tre o quattro piccoli. I giovani ricci di Brandt aprono gli occhi dopo circa 21 giorni e, come gli altri giovani ricci, vengono probabilmente svezzati intorno alle sei settimane. In cattività, esemplari appartenenti a questa specie sono vissuti per almeno sette anni[2].
Il riccio di Brandt occupa un areale molto esteso, che dalla penisola arabica, attraverso l'Iran meridionale e le regioni meridionali dell'Asia centrale, giunge fino al Pakistan e all'India. Nella penisola arabica, gli studiosi ritengono che sia una specie relitta, in gran parte limitata alle regioni montuose e con una distribuzione piuttosto disgiunta.
Questo riccio vive generalmente in ambienti aridi, quali le regioni rocciose e le zone rivierasche di deserti e semideserti. Si ritiene che prediliga i terreni argillosi a quelli sabbiosi, e viene generalmente rinvenuto nelle regioni montuose, sebbene non alle altitudini più elevate[2].
Ne vengono ufficialmente riconosciute cinque sottospecie[3]:
Il riccio di Brandt (Paraechinus hypomelas Brandt, 1836) è una specie di riccio appartenente alla famiglia degli Erinaceidi.
De egel van Brandt (Paraechinus hypomelas) is een zoogdier uit de familie van de egels (Erinaceidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Brandt in 1836.
De soort komt voor in Afghanistan, Iran, Oman, Pakistan, Saoedi-Arabië, Tadzjikistan, Turkmenistan, Oezbekistan en Jemen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe egel van Brandt (Paraechinus hypomelas) is een zoogdier uit de familie van de egels (Erinaceidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Brandt in 1836.
Paraechinus hypomelas é uma espécie de insetívoro da família Erinaceidae. Pode ser encontrado no Irã, Afeganistão, Paquistão, Tadjiquistão, Uzbequistão, Turcomenistão, e em populações isoladas na Arábia Saudita, Omã e Iêmen.
Paraechinus hypomelas é uma espécie de insetívoro da família Erinaceidae. Pode ser encontrado no Irã, Afeganistão, Paquistão, Tadjiquistão, Uzbequistão, Turcomenistão, e em populações isoladas na Arábia Saudita, Omã e Iêmen.
Paraechinus hypomelas[4] är en däggdjursart som först beskrevs av Brandt 1836. Paraechinus hypomelas ingår i släktet Paraechinus och familjen igelkottdjur.[6][7] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Arten liknar Paraechinus micropus i utseende som förekommer längre österut. Nominatformen P. h. hypomelas är med en kroppslängd (huvud och bål) av 205 till 285 mm större än andra underarter. Vissa populationer är bara 105 till 205 mm långa.[8] De flesta exemplar är helt svarta med undantag av taggarnas rot som är vit. Beroende på population förekommer färgvariationer. Ovanför nosen är ansiktet nästan naket. Till kroppslängden kommer en 10 till 40 mm lång svans och vikten ligger vanligen mellan 320 och 400 g.[9]
Denna igelkott förekommer främst i västra Asien från Iran till Turkmenistan, Afghanistan, Tadzjikistan och centrala Pakistan. Mindre avskilda populationer lever på Arabiska halvön. Arten vistas i låglandet och i bergstrakter upp till 1500 meter över havet. Habitatet utgörs av öknar, halvöknar och stäpper. Paraechinus hypomelas föredrar där dalgångar av floder.[1]
Individerna utför under årets gång längre vandringar som är längre än hos andra igelkottar. Arten är allätare och har bland annat insekter, mindre kräldjur och frukter som föda.[8]
Paraechinus hypomelas är vanligen nattaktiv men den kan vid regn vara aktiv på dagen. Allmänt lever varje exemplar ensam när honan inte är brunstig. Vid ställen med bra tillgång till föda bildas ibland grupper med upp till 30 medlemmar. Under dagen vilar denna igelkott hoprullad i täta växtansamlingar, i en sänka eller i bergssprickor. Under den kalla årstiden går arten några dagar i dvala.[9]
Efter dräktigheten föds vanligen under våren en kull med tre eller fyra ungar. Ungarna föds blinda och de öppnar sina ögon efter cirka tre veckor. Ytterligare tre veckor senare slutar honan med digivning. Livslängden i fångenskap går upp till sju år.[9]
Arten delas in i följande underarter:[6]
Wikimedia Commons har media som rör Paraechinus hypomelas.
Wikispecies har information om Paraechinus hypomelas.
Paraechinus hypomelas är en däggdjursart som först beskrevs av Brandt 1836. Paraechinus hypomelas ingår i släktet Paraechinus och familjen igelkottdjur. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Їжак довгоголковий або Їжак Брандта (Paraechinus hypomelas) — вид їжаків з роду Paraechinus родини Їжакових. Цей нічний вид населяє річкові чи вологі степові, напівпустельні на пустельні місця проживання. Здається, віддає перевагу глинистим і лесовим ґрунтам.
Країни проживання: Афганістан, Іран, Оман, Пакистан, Саудівська Аравія, Таджикистан, Туркменістан, Узбекистан, Ємен, можливо, Казахстан. Зустрічаються до висоти 1500 м над рівнем моря.
Їжак довгоголковий або Їжак Брандта (Paraechinus hypomelas) — вид їжаків з роду Paraechinus родини Їжакових. Цей нічний вид населяє річкові чи вологі степові, напівпустельні на пустельні місця проживання. Здається, віддає перевагу глинистим і лесовим ґрунтам.
Paraechinus hypomelas là một loài động vật có vú trong họ Erinaceidae, bộ Erinaceomorpha. Loài này được Brandt mô tả năm 1836.[2] Đây là loài bản địa Trung Đông và Trung Á.
Phương tiện liên quan tới Paraechinus hypomelas tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Paraechinus hypomelas là một loài động vật có vú trong họ Erinaceidae, bộ Erinaceomorpha. Loài này được Brandt mô tả năm 1836. Đây là loài bản địa Trung Đông và Trung Á.
Paraechinus hypomelas
(Brandt, 1836)
Длинноиглый ёж[2][3], или лысый ёж[2][3], или темноиглый ёж[2][3] (лат. Paraechinus hypomelas) — млекопитающее из семейства ежовых.
Длинноиглый ёж — это крупный ёж массой 500—900 граммов и длиной 226—272 мм с толстыми и длинными (40—42 мм) иглами. Нижняя часть тела покрыта мягкими и длинными волосами. Уши длинноиглого ежа мягкие, длиннее половины головы. Внутренняя сторона ушей имеет серую окраску. Мордочка чёрно-коричневая с небольшим количеством белых волосков, расположенных на лбу. Существуют две цветовые разновидности этого ежа: тёмная и светлая. У тёмных особей основание иголок сливочно-белое, но сами иглы чёрные, вследствие чего спина и брюхо имеют чёрный или чёрно-бурый цвет; примесь черных волос вызывает также потемнение окраски на боках, конечностях и голове; местами черные волосы могут полностью вытеснять белые, создавая пятна. У светлых особей иглы значительно светлее, почти белые, волосяной покров также белый, и только на голове присутствуют тёмные и (или) сероватые пятна. От ушастого ежа отличается более крупными размерами и длинными иглами (тёмная форма к тому же ещё и их цветом), широким «пробором» на голове и участком голой кожи («плешинкой») на темени (отсюда его второе русскоязычное название лысый ёж).
Длинноиглый ёж обитает на Аравийском полуострове (не повсеместно), побережье и островах Персидского залива, в Иране, Пакистане, Афганистане, Туркмении, западной части Хатлонской области Таджикистана, Узбекистане (на север до Самаркандской области) и Мангистауской области Казахстана.
Длинноиглый ёж охраняется в заповедниках Туркмении, Экоцентре «Джейран» в Узбекистане (занесён в Красную книгу Узбекистана)[4], Устюртском заповеднике Казахстана[5] (до 1995 года был занесён в Красную книгу Казахстана (1-е изд., 1978; 2-е изд., 1991)) и в Национальном парке Хазарганджи-Чилтан Пакистана.
Длинноиглый ёж — обитатель глинистых, песчаных, каменистых пустынь и оазисов. Встречается как на равнине, так и в предгорьях до 1500 метров над уровнем моря, где предпочитает каменистые участки верхней части чинков.
Ежи ведут скрытный одиночный образ жизни. На равнинной местности ёж роет норы длиной до одного метра, имеющие несколько выходов. Иногда занимает норы больших песчанок и других грызунов. В дневное время ежи спят в норах недалеко от входа. На каменистых участках предгорий могут использовать в качестве дневного убежища пустоты и щели между камнями. У одной особи может быть 5—7 нор или небольших укрытий в обрывах, дувалах, в грудах камней. С наступлением сумерек ежи выходят на охоту. Активность ежа зависит от погодных условий. В дождливую погоду ежи активны только в первую половину ночи, но могут выходить и днём. В сухой сезон они деятельны от заката до рассвета. Охотясь, ёж может удалиться на 600—800 метров от мест ближайших укрытий. Также наблюдаются значительные перемещения ежей и к водным источникам.
В северной части ареала на зиму длинноиглый ёж впадает в спячку. Осенью ежи нагуливают жир, однако масса жира не превышает 14 % от массы тела. При снижении окружающей температуры до 14-16 °C животное перестаёт выходить из укрытия, а при температуре 10 °C начинает готовиться к спячке. Перед засыпанием ёж закрывает вход в нору изнутри.
Питается ёж преимущественно насекомыми. Основную часть его рациона составляют крупные жуки (особенно чернотелки), саранчовые, цикады, жужелицы, щелкуны, долгоносики. В сутки один ёж съедает до 110 особей различных беспозвоночных. Также может питаться мелкими пресмыкающимися (в том числе змеями) и грызунами. Не брезгует и падалью.
Сезон размножения: март-июнь. Пары образуются вне зависимости от окраски. После 36 дней беременности самка рождает от одного до шести (чаще три-четыре) голых и слепых детёнышей. К этому моменту она устраивает специальное детское гнездо. У одной и той же самки могут родиться ежата тёмной и светлой цветовых форм. Масса всего выводка 50—70 г. Тело новорождённых уплощенное, длиной 3,5—4 см, дымчатого или розового цвета, глаза и ушные отверстия закрыты, брюхо голое, а на спине имеются мелкие бугорки в виде правильно расположенных рядков. Из бугорков на 1,5 мм выступают мягкие белые кончики будущих игл. До 2—3 недельного возраста детёныши питаются материнским молоком и совершенно беспомощны. Растут ежата очень быстро (по наблюдениям в неволе, за 18 суток их масса увеличивается в 11,3 раза). Подросши, начинают выходить из убежища и в дополнение к материнскому молоку пробуют есть твёрдую пищу. В 1—1,5 месяца молодые ежи покидают материнскую нору и начинают вести самостоятельную жизнь.
Будучи потревоженным, ёж издаёт резкий визг. Длинноиглый ёж, в отличие от ежей других видов, к пассивной защите (сворачиванию в плотный шар) прибегает только в крайних случаях. Почуяв опасность, ёж обычно предпочитает убежать (длинноиглый ёж может бегать значительно быстрее ежей других видов), а при нападении на него наземных хищников старается подпрыгнуть и уколоть врага в морду.
Длинноиглый ёж, обладая повышенной устойчивостью к разнообразным ядам (его иммунитет в 30—40 раз выше, чем у грызунов аналогичного размера), способен, в частности, выдерживать множественные ужаливания пчёлами, осами и шершнями без какого-либо вреда для здоровья.
Основные естественные враги ежа: лисица, барсук, шакал, корсак, светлый хорёк, филин, могильник, обыкновенный канюк, степной орёл и ворона. Вблизи человеческих жилищ на ежей могут нападать бродячие собаки.
Страдают ежи и от паразитов — иксодовых клещей и блох.
Длинноиглый ёж, или лысый ёж, или темноиглый ёж (лат. Paraechinus hypomelas) — млекопитающее из семейства ежовых.
브란트고슴도치(Paraechinus hypomelas)는 고슴도치과에 속하는 포유류의 일종이다.[2] 중동과 중앙아시아에서 서식하는 사막 고슴도치이다.
꼬리 길이 1~4cm를 제외한 몸길이가 20~25cm이고 몸무게는 약 320~400g이다. 모든 고슴도치처럼 두꺼운 털로 덮여 있고 가늘고 긴 주둥이를 갖고 있다. 공격을 받으면 몸을 공처럼 굴릴 수 있다. 고슴도치가 분포하는 대부분의 지역에서 가장 큰 고슴도치이고, 개체수가 가장 많은 종이다. 검은 얼굴과 주둥이를 포함하여 대부분의 몸이 아주 검지만 가시 바닥 피부는 희다. 파라이키누스속의 다른 고슴도치처럼 이마에 털이 없는 부분이 있고 일반적으로 약간의 차이를 보인다.
