nimet breadcrumb-navigoinnissa
An touseg-broen (Epidalea calamita, bet Bufo calamita) zo un divelfenneg besk a vev en Europa.
El gripau corredor o gripau ratllat (Epidalea calamita) és un amfibi de l'ordre dels anurs i de la família dels bufònids que és molt abundant a tot Catalunya.
Fa, com a màxim, 10 cm, i són les femelles les que adquireixen majors proporcions.
La coloració dorsal és verdosa o grisenca amb taques més fosques, disposades irregularment. Sobre el dors s'observa generalment una ratlla groguenca que va d'un cap a l'altre de l'esquena, tret que permet d'identificar-lo fàcilment. El ventre és blanquinós o grisenc amb taques brunenques, més o menys ostensibles.
Les glàndules paròtides són ben visibles i es disposen paral·lelament.
El timpà és petit.
Els mascles presenten sac vocal gular extern, les mesures del qual són força voluminoses.
L'ull és argentat o de color verd clar, amb pupil·la horitzontal.
El dors és recobert de nombroses berrugues que li confereixen un aspecte poc agraciat.
El seu hàbitat es diversifica en diferents biòtops, i el podem trobar des de les zones planeres a les muntanyenques (tret de les zones d'alta muntanya). Així, es pot localitzar, en indrets boscosos, en terrenys propers a basses, en sòls sorrencs, etc.
És més termòfil que el gripau comú i no és estrany trobar-lo en llocs relativament àrids. No li agrada gaire l'aigua, ja que només hi acut durant l'època de reproducció.
Els seus costums són terrestres i alhora crepusculars i nocturns. Durant el dia roman enterrat al sòl o bé sota les pedres, però en fer-se fosc abandona el seu amagatall per tal de capturar petites preses, que consisteixen bàsicament en coleòpters, formigues i larves d'insectes.
Pel seu règim alimentari és una espècie beneficiosa per a l'ésser humà.
A partir de febrer, bé que l'època de zel pot durar fins al setembre, els mascles s'apropen a les basses i bassiols i atreuen les femelles amb llur cant monòton i compassat. La còpula és axil·lar i, poc després d'haver-se realitzat, la femella diposita a l'aigua de 3.000 a 4.000 ous, el diàmetre dels quals oscil·la entre 1 i 1,5 mm.
La posta és protegida per una membrana gelatinosa que forma dos cordons, en els quals es disposen els ous l'un darrere l'altre. Els capgrossos neixen al cap de cinc o sis dies i mesuren entre 10 i 15 mm, la qual cosa fa que siguin les larves més petites dels amfibis catalans. Malgrat aquesta prolificitat, moltes larves no assoleixen l'estat adult, ja que els llocs preferits per dipositar els ous són petits bassiols i xipolls que, amb la calor, s'assequen ràpidament, amb la consegüent mort dels capgrossos que hi feien estada. Aquesta estratègia reproductiva no és compartida per la majoria d'amfibis Europeus, que prefereixen aigües més permanents. A canvi del risc de dessecació, els capgrossos es beneficien del fet de nedar en aigües lliures de depredadors (insectes aquàtics, peixos, etc.). Per tal d'aprofitar al màxim els pocs dies que queden d'aigua, les larves del gripau corredor poden completar la metamorfosi en només dues setmanes.
El gripau corredor o gripau ratllat (Epidalea calamita) és un amfibi de l'ordre dels anurs i de la família dels bufònids que és molt abundant a tot Catalunya.
Llyffant a geir mewn twyni a rhostir yng ngorllewin a chanolbarth Ewrop yw llyffant y twyni (Epidalea calamita). Mae'r gwryw'n 5–6.5 cm o hyd ac mae'r fenyw'n 6–7.5 cm.[2] Mae ei groen yn frown, llwyd neu wyrdd gyda llinell felen ar hyd y cefn.[3] Mae'n bwydo ar chwilod a phryfed eraill fel rheol.[2]
Mae'n brin iawn yng ngwledydd Prydain ac Iwerddon. Yng Nghymru, mae wedi cael ei ailgyflwyno i Dalacre a Gronant.[4]
Prin iawn yw hanes y creadur hwn yng Nghymru er y gallwn yn hawdd ddychmygu iddo fod yma am ganrifoedd, yn ddiarwybod i neb, gan ei fod yn byw hyd heddiw yn nhwyni Ainsdale, Formby, Swydd Gaerhirfryn. Ond mae yna hen hanes o lyffantod y twyni yng Nghymru mewn lle ychydig yn annisgwyl, sef beddrod Barclodiad y Gawres ym Môn
Mae Barclodiad y Gawres yn feddrod ar ffurf croes gydag eithafion y groes yn perthyn i'r meirw a'r canol yn fan cyhoeddus. Yn y mannau dirgel, ar gyfer y meirw yn unig, y dyluniwyd delweddau haniaethol, ac yn y canol cyhoeddus yn 60au'r ganrif ddiwethaf daethpwyd o hyd i olion anifeiliaid na fyddai fyth yn cyd-ddigwydd yno yn naturiol. Dyma sut y disgrifiodd yr archeolegydd Frances Lynch y darganfyddiadau ym mhridd y beddrod:
Gwrachod Shakespeare a anfarwolodd ddefod debyg ym Macbeth a T. Gwynn Jones gyfieithodd eu llafargan i ni i’r Gymraeg:
Llyffant a geir mewn twyni a rhostir yng ngorllewin a chanolbarth Ewrop yw llyffant y twyni (Epidalea calamita). Mae'r gwryw'n 5–6.5 cm o hyd ac mae'r fenyw'n 6–7.5 cm. Mae ei groen yn frown, llwyd neu wyrdd gyda llinell felen ar hyd y cefn. Mae'n bwydo ar chwilod a phryfed eraill fel rheol.
Mae'n brin iawn yng ngwledydd Prydain ac Iwerddon. Yng Nghymru, mae wedi cael ei ailgyflwyno i Dalacre a Gronant.
Ropucha krátkonohá (Epidalea calamita, starší název Bufo calamita) je druh žáby z čeledě ropuchovití (Bufonidae).
Ropucha krátkonohá nedorůstá do větší délky než 8 cm. Poznáme ji podle žlutobílého nebo bílého proužku uprostřed hřbetu, zelené duhovky oka a krátkých zadních nohou. Proto neskáče jako jiné žáby, ale pohybuje se rychlým lezením.
Je rozšířená od Portugalska a Španělska přes Francii do střední Evropy a jižního Švédska. Na východ výskyt zasahuje až do Litvy.
Dává přednost lehčím půdám, protože přezimuje zahrabaná ve velké hloubce – až dva metry; i přes den se ráda zahrabává do vlhkého písku, má na zadních chodidlech výraznou lištu. Konečky prstů má tmavé. Černá, šedě skvrnitá vajíčka v dlouhých řadách klade do vysychajících tůní, proto je jejich vývoj velmi rychlý. Sameček tohoto druhu má rezonanční měchýřek a jeho hlas se podobá trylku ropuchy zelené, je však nenápadnější. Ropucha je odolná vůči suchu, proto ji někdy, hlavně v křovinách, zastihneme i přes den. Skoro půl roku tráví v nehybném stavu, zahrabává se na zimovišti už v září či v říjnu a opouští jej v březnu, někdy až v dubnu. Jako všechny ropuchy dospívá až třetím nebo čtvrtým rokem.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Ropucha krátkonohá na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu ropucha krátkonohá ve Wikimedia Commons
Ropucha krátkonohá (Epidalea calamita, starší název Bufo calamita) je druh žáby z čeledě ropuchovití (Bufonidae).
Strandtudsen (Epidalea calamita, tidligere Bufo calamita) er en padde, der findes i Vesteuropa, Sydsverige, det vestlige Rusland og Schweiz. I Danmark findes strandtudsen stadig almindeligt i nogle dele af landet, også på mange små øer, men dog ikke Læsø.[4][5] I 2019 blev der genudsat 100 strandtudser på Kalvebod Fælled på Amager, hvor der er gravet vandhullerne til dem.[6]
Strandtudsen er fredet ligesom alle andre danske padder.[5] Den er på tilbagetog i Europa og på kanten af udryddelse i Danmark.[6]
Blandt de karakteristiske træk ved strandtudsen er en gul stribe hen over ryggen samt dens evne til at løbe fremfor at vralte eller at hoppe.[6]
|access-date= kræver at |url= også er angivet (hjælp) Strandtudsen (Epidalea calamita, tidligere Bufo calamita) er en padde, der findes i Vesteuropa, Sydsverige, det vestlige Rusland og Schweiz. I Danmark findes strandtudsen stadig almindeligt i nogle dele af landet, også på mange små øer, men dog ikke Læsø. I 2019 blev der genudsat 100 strandtudser på Kalvebod Fælled på Amager, hvor der er gravet vandhullerne til dem.
Strandtudsen er fredet ligesom alle andre danske padder. Den er på tilbagetog i Europa og på kanten af udryddelse i Danmark.
Blandt de karakteristiske træk ved strandtudsen er en gul stribe hen over ryggen samt dens evne til at løbe fremfor at vralte eller at hoppe.
Die Kreuzkröte (Epidalea calamita, Syn. wissenschaftlich nicht mehr gültig: Bufo calamita[1], Bufo cruciatus, Bufo portentosus) ist die einzige Art der neuen Gattung Epidalea innerhalb der Familie der Kröten (Bufonidae). Sie ist in West-, Nordost- und Mitteleuropa verbreitet. Die Kreuzkröte ist im Anhang IV der Fauna-Flora-Habitat-Richtlinie gelistet und damit europaweit streng geschützt.
Die Männchen erreichen je nach Alter eine Körpergröße von vier bis sechs Zentimetern, die Weibchen von fünf bis sieben Zentimetern. Der Rücken ist auf hellerem Grund braun- oder olivfarben marmoriert. Die Hautoberfläche ist trocken und warzig. Die großen Warzen sowie die Parotiden am Hinterkopf sind rötlich gefärbt. Über ihr „Kreuz“ (den Rücken) zieht sich in der Regel eine dünne gelbe Längslinie. Der Körper ist gedrungen, der Kopf nach vorne stark abfallend, die Schnauze gerundet, die Pupille waagerecht elliptisch, die Iris zitronengelb bis grünlich. Vorder- und Hinterbeine sind relativ kurz, so dass Kreuzkröten selten hüpfen, sondern sich charakteristischerweise mausartig krabbelnd vorwärts bewegen. Der hellgraue Bauch weist ein leichtes Muster auf.
Charakteristisches Zeichnungsmuster des Rückens mit gelber Längslinie, dunkelroten Warzen und hellrötlichen Ohrdrüsen
Hellgrauer Bauch mit schwachem Muster
gelblich-grün gefärbte Iris
Spanische Kreuzkröten erreichen wohl größere Körperlängen als mitteleuropäische, so berichten Flindt & Hemmer (1972) von Maximalgrößen bis zu 78 mm bei weiblichen Exemplaren beziehungsweise 77 mm bei Männchen.[2] Kreuzkröten werden in ihrem natürlichen Lebensraum 7–9 Jahre alt, nur in einer Ausnahmepopulation in Südengland betrug die realisierte Lebenserwartung in einem Einzelfall 17 Jahre.[3]
Die europäische Verbreitung der Art erstreckt sich in West-, Mittel- und Nordosteuropa – von der Iberischen Halbinsel über die Südspitze Schwedens bis ins Baltikum sowie nach Belarus und der Ukraine. Auf den Britischen Inseln existieren nur wenige isolierte Vorkommen, meist an den Küstenlinien. In Irland ist E. calamita als einzige Krötenart vertreten.[4]
E. calamita aus der Umgebung von Badilla, Spanien
E. calamita, Naturpark Cabo de Gata-Níjar, Provinz Almeria, Andalusien
E. calamita, England
In Deutschland kommt die Kreuzkröte – allerdings zerstreut und unstetig – in weiten Teilen vor; Lücken gibt es vor allem in Mittelgebirgen. In vielen Regionen sind die Bestände offenbar rückläufig. Auf manchen Nordseeinseln (z. B. Sylt) mit Dünenlandschaften ist die Kreuzkröte die häufigste Amphibienart. Entgegen früheren Vermutungen liegt dies jedoch nicht an einer besonders hohen Salztoleranz, sondern daran, dass die Dünen und sandigen Vorländer der Kreuzkröte hier einen Vorteil gegenüber anderen Amphibienarten gewähren.[5] Die Besiedelung der Ostseeinseln ist für die Art kein Problem, liegt doch der Salzgehalt der Ostsee deutlich unter dem Niveau der Nordsee. In Nordrhein-Westfalen liegt der Verbreitungsschwerpunkt im Tiefland, hier im Bereich des Rheinlandes sowie im Ruhrgebiet. Der Gesamtbestand wird auf etwa 500 Vorkommen geschätzt (Stand: 2015).[6]
Ebenso wie die Wechselkröte ist die Kreuzkröte eine Pionierart warmer, offener Lebensräume in Gebieten mit lockeren und sandigen Böden. Das Vorhandensein vegetationsarmer bis -freier Biotope mit ausreichenden Versteckmöglichkeiten als Landlebensraum sowie kaum bewachsener Flach- und Kleingewässer als Laichplätze ist Voraussetzung für die Existenz der Kreuzkröte.
Laichplatz, temporäres Gewässer im Steinbruch
Kiesgrube als Ersatzlebensraum
Die Bevorzugung sehr flacher Kleinstgewässer für das Absetzen der Laichschnüre birgt einerseits die Gefahr der Austrocknung, bevor die Larven ihre Metamorphose vollendet haben. Andererseits bieten solche Habitate den Vorteil, dass sie sich sehr rasch erwärmen und keine Fressfeinde im Wasser vorhanden sind. Der laute Ruf der Kreuzkröten ist an die Paarung in jährlich wechselnden Gewässern angepasst – die Partnerin muss nicht nur zur männlichen Kröte, sondern auch zum entsprechenden unbekannten Gewässer gelockt werden.[5] Besiedelt werden Abgrabungsflächen, Binnendünen, Bergbaufolgelandschaften, Brachen, Baugelände, Truppenübungsplätze, Küstendünen, Salzwiesen[5] sowie Ruderalflächen im menschlichen Siedlungsbereich. Selbst in strukturarmen Agrarlandschaften wird die Art manchmal angetroffen, sofern geeignete Laichhabitate zur Verfügung stehen. Bei den genannten Habitaten handelt es sich um Sekundärbiotope. Die Kreuzkröte ist ursprünglich eine Art der heute durch Begradigung und Eindämmung der Flussläufe und dem Bau von Stauwerken sehr selten gewordenen Auenlandschaften, in denen sie auf offenen, trocken-warmen, meist sandigen Standorten optimale Fortpflanzungsbedingungen vorfindet.[7]
Die Männchen erzeugen zur Laichzeit mit Hilfe einer blau gefärbten, großen, kehlständigen Schallblase laute Paarungsrufe, um fortpflanzungswillige Weibchen auf sich aufmerksam zu machen. Die Rufserien lassen sich als metallisch lautes Rätschen („ärr … ärr … ärr“) umschreiben. Nächtliche Kreuzkröten-Rufchöre sind manchmal fast zwei Kilometer weit zu hören. In Mitteleuropa liegt die Hauptrufperiode im April und Mai. Je nach Witterungsverlauf ist auch ein früherer Rufbeginn (Ende März) möglich. Selbst in den Sommermonaten – ausgelöst durch ausgiebige Regenphasen – können weitere Ruf- und Laichperioden stattfinden. Nach der nächtlichen Eiablage verlassen die Weibchen den Laichplatz. Die Männchen dagegen verbleiben noch mehrere Tage am Gewässer.
Die ein- oder zweireihigen, perlenkettenartigen, ein bis zwei Meter langen Laichschnüre werden im Flachwasser direkt auf dem Gewässerboden abgelegt, ohne Bezug zu Pflanzenstängeln oder anderen Vertikalstrukturen. Im Frühstadium sind sie nicht von denen der Erdkröte zu unterscheiden, die dafür aber im zeitigen Frühjahr (Februar/März) ablaicht und die Eischnüre bevorzugt an etwas tieferen Wasserstellen zwischen Stängeln und untergetauchten Ästen verankert. Die Anzahl der schwarzen Eier beträgt zwischen 2800 und 4000, der Eidurchmesser liegt bei einem bis 1,7 Millimetern.[4] Nach dem Verlassen der Eihüllen verharren die Larven noch eine Zeitlang auf der Oberfläche der allmählich zerfallenden Laichschnur. In diesem Stadium sind sie noch nicht zur Nahrungsaufnahme fähig. Als Nahrungsquelle dient ihr Dottersack.
Bei Nacht rufendes Männchen mit Kehl-Schallblase
Kreuzkrötenpaar in Amplexus
Pfütze mit Kreuzkröten-Kaulquappen in einer Kiesgrube
Laich und Larven der Kreuzkröte
Kreuzkröte kurz nach der Metamorphose
Jungtier
Bei günstigen Umweltbedingungen benötigen Kreuzkröten-Kaulquappen nur drei bis sechs Wochen bis zur Metamorphose. Die Dauer der Larvalentwicklung wird von der Wassertemperatur, dem Nahrungsangebot, der Konkurrenzdichte mit anderen Larven sowie der ggf. drohenden Austrocknung des Gewässers beeinflusst. Als minimale Entwicklungsdauer im Freiland gelten 17 Tage, und maximal kann diese zwischen 84 und 100 Tagen betragen.[4] Für frisch metamorphosierte Kröten finden sich meist Reste von Arachniden (Acari) im Kot. Bei älteren Juvenilen weisen insbesondere Chitinstrukturen von Formicidae auf deren Verzehr hin.[8]
Als Pionierbesiedler vegetationsarmer Trockenbiotope mit kleineren, meist temporären Wasseransammlungen sind Kreuzkröten in Deutschland mangels geeigneter Lebensräume existentiell bedroht. Besonders betroffen sind sie von Eingriffen wie Rekultivierung oder Umnutzung von Brachland und ehemaligen Bodenabbaustätten. Eine neuartige Gefährdung stellen nächtliche Ernte- oder sonstige Feldarbeiten dar. Vor allem Nebenerwerbs-Landwirte oder Lohnunternehmer weichen zeitweise zur Verrichtung der Arbeit in die Nachtstunden aus. Dämmerungsaktive Amphibien sind dadurch einer erhöhten Gefahr durch Überfahren oder Ausmähen im Landlebensraum ausgesetzt. Da die natürlichen Flussauen in Mitteleuropa überwiegend durch Begradigungen und Deichbau in ihrer hydrologischen und oberflächenstrukturellen Dynamik stark beeinträchtigt sind, können keine natürlichen Lebensräume für Kreuzkröten und andere Pionierarten mehr entstehen.
Damit sich die Gefährdungssituation der Art nicht verschärft, müssen bestehende Naturschutzmaßnahmen fortgesetzt sowie weitere Schutzprojekte vor Ort ergriffen werden.
Gesetzlicher Schutzstatus (Auswahl)[9]
Nationale Rote Liste-Einstufungen (Auswahl)
Deutschland ist gemäß den Kriterien der Verantwortlichkeitseinstufung der Roten Liste in hohem Maße für die weltweite Erhaltung dieser Art verantwortlich.[13]
In einigen Teilen von Großbritannien und Spanien stellt die Chytridiomykose eine aktuelle Bedrohung dar.
Die Kreuzkröte (Epidalea calamita, Syn. wissenschaftlich nicht mehr gültig: Bufo calamita, Bufo cruciatus, Bufo portentosus) ist die einzige Art der neuen Gattung Epidalea innerhalb der Familie der Kröten (Bufonidae). Sie ist in West-, Nordost- und Mitteleuropa verbreitet. Die Kreuzkröte ist im Anhang IV der Fauna-Flora-Habitat-Richtlinie gelistet und damit europaweit streng geschützt.
Bufo calamita ye una especie de zapo muito común en a Peninsula Iberica, (on ye o vicariant de Bufo viridis). Ye muito bien adaptata a las irregulars precipitacions d'o clima mediterranio.
Se diferencia de Bufo bufo en a color d'os uellos, con iris dorato amarillenco u verdenco.
Bufo calamita ye una especie de zapo muito común en a Peninsula Iberica, (on ye o vicariant de Bufo viridis). Ye muito bien adaptata a las irregulars precipitacions d'o clima mediterranio.
Krótkònogòwi chrupôcz (Epidalea calamita) - to je łaza z rodzëznë kąterowatëch (Bufonidae). Ten chrupôcz żëje m. jin. na Kaszëbach, ale tu jich wiele ni ma.
Рапуха чаротавая, рапуха чаротная[1] (Bufo calamita, Epidalea calamita) — земнаводнае зь сямейства сапраўдных рапух. Унесена ў Чырвоную кнігу Рэспублікі Беларусь.[2]
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Рапуха чаротавая, рапуха чаротная (Bufo calamita, Epidalea calamita) — земнаводнае зь сямейства сапраўдных рапух. Унесена ў Чырвоную кнігу Рэспублікі Беларусь.
The natterjack toad (Epidalea calamita) is a toad native to sandy and heathland areas of Europe. Adults are 60–70 mm in length, and are distinguished from common toads by a yellow line down the middle of the back and parallel paratoid glands. They have relatively short legs, which gives them a distinctive gait, contrasting with the hopping movement of many other toad species.
Natterjacks have a very loud and distinctive mating call amplified by the single vocal sac found under the chin of the male.
Natterjacks live for up to 15 years, and feed mainly on insects, especially beetles. At night, they move around open terrain with sparse vegetation, and their tracks can often be seen in loose sand. They move considerable distances each night, enabling the species to colonize new habitats very quickly.
The natterjack toad spawns between the end of April and July, laying strings of eggs in shallow, warm pools. Because the natterjack toad is often present in low numbers, its loud mating calls are important so that the sexes can find each other.
For natterjacks, pools need to have a very slight slope with sparse vegetation on the banks and in the water. As such pools are often temporary, sometimes the tadpoles die when the pools dry out. The natterjack compensates for that risk by mating over an extended period each summer. Thus, in September, the age of the juveniles can vary from one to three months. Early breeders seldom breed again later in the season, though some females do spawn twice in a year.
Populations of the natterjack extend through 17 European countries.[2] In the UK, the toad is now almost completely confined to coastal sites. The natterjack is the only species of toad native to Ireland. It is found in County Kerry (Dingle Peninsula and Derrynane) and also in County Wexford, where it was introduced to a dune site.[2][3]
In mainland Europe, particularly in the southern part of its range, it lives inland in a variety of habitats.
In the UK, the threatened status of the species resulted in a national Biodiversity Action Plan designating it as one of three protected amphibians. Reasons for its threatened status include:
In England, the toad's sand dune habitat is protected by a number of national nature reserves. For example, in the north-west, reserves are at Hoylake, Ainsdale Sand Dunes,[4] North Walney and Sandscale Haws. In Scotland, where the species is confined to the Solway Firth, a reserve is at Caerlaverock. In Wales, the species became extinct in the 20th century, but has been reintroduced as part of the Biodiversity Action Plan.[5]
To reverse habitat loss, the National Parks and Wildlife Service has created ponds for the species with some funding from the Heritage Council.[2] The natterjack is considered endangered in Ireland. As of July 2021, a project involving Fota Wildlife Park and the National Parks and Wildlife Service has released 6,000 toadlets into their natural range in County Kerry.[6]
The natterjack toad (Epidalea calamita) is a toad native to sandy and heathland areas of Europe. Adults are 60–70 mm in length, and are distinguished from common toads by a yellow line down the middle of the back and parallel paratoid glands. They have relatively short legs, which gives them a distinctive gait, contrasting with the hopping movement of many other toad species.
Natterjacks have a very loud and distinctive mating call amplified by the single vocal sac found under the chin of the male.
El sapo corredor (Epidalea calamita)[1] es la única especie del género monotípico Epidalea. Es un anfibio anuro de la familia Bufonidae, nativo de áreas arenosas de Europa central y occidental. Se encuentra en una amplia variedad de hábitats, siendo capaz de sobrevivir en zonas bastante secas siempre que disponga al menos de alguna charca para reproducirse. De hecho, es uno de los anfibios más comunes en gran parte de su área de distribución. Los adultos miden unos 6 cm de longitud. Se distingue del sapo común por una línea amarilla o verde claro longitudinal en la mitad de la espalda. Cuerpo rechoncho y muy verrugoso; glándulas parotídeas paralelas. Tienen patas relativamente largas que le dan su distintivo andar en contraste con los movimientos de salto de muchas otras especies de sapos.
Sapo de entre 5 y 6 cm de longitud, con máximos en las hembras de 9,5 cm y en los machos de 9 cm. Muy raramente alcanzan los 12 cm. Las tallas de las poblaciones ibéricas son algo mayores que las centroeuropeas, a excepción de la población de Doñana donde se observa un fenómeno de enanismo.
Es de aspecto robusto, con las pupilas horizontales, el iris verdoso y las glándulas parotídeas muy marcadas y paralelas. Poseen una línea vertebral amarilla o verdosa clara muy conspicua característica de la especie y que se aprecia ya en los renacuajos recién metamorfoseados. Las patas posteriores son cortas y robustas adaptadas a la marcha y no al salto. Dorso con manchas verdes de contorno no bien definido sobre fondo ocre mostrando un diseño de «camuflaje».[2]
Los machos tienen los brazos más robustos y las patas más largas que las hembras, además, durante el celo presentan callosidades en los dedos y un saco vocal desarrollado de tonalidades violáceas o rojizas.
Los renacuajos nacen con 0,35 cm y alcanzan los 3 cm al final de su desarrollo. Tras la metamorfosis su longitud merma hasta los 1,3 cm, momento en el que abandonan el agua, pudiendo ser menores si la charca se deseca antes. Son de color negro por el dorso y grisáceos por el vientre, con manchas blanquecinas al final del desarrollo debido a la transparencia de los intestinos. El espiráculo es recto, dirigido hacia atrás y se encuentra en el lado izquierdo. La distancia entre los ojos es el doble que la distancia entre las narinas. La segunda serie de dientes labiales superiores poseen un diastema central ancho. La cola es redondeada.[3]
De hábitos terrestres ocupa casi cualquier hábitat, evitando las regiones eurosiberianas más húmedas y los bosques densos con abundante sotobosque. Requiere de charcas someras o temporales para reproducirse.[4]
Se distribuye por Europa Occidental, Central, islas británicas y Escandinavia, desde Portugal a los países bálticos. En la península ibérica falta en la línea costera cantábrica (Cantabria y Asturias) y en algunas zonas de Pirineos, Aragón y Extremadura.[5] Desde el nivel del mar hasta los 2500 m de altitud.[3]
En las últimas décadas, el abaratamiento en los costes de implementación de técnicas moleculares y el gran desarrollo de estas y otras técnicas han provocado una pequeña revolución en el ámbito de la taxonomía. Muchas especies de diversos grupos zoológicos han sido reclasificadas en otras anteriormente nominadas o de nueva creación. Los anfibios son uno de los grupos en los que la actividad taxonómica es mayor, y el género Epidalea es un claro ejemplo.
Según autores, Epidalea puede ser un género independiente de la familia Bufonidae o un subgénero del gran grupo formado por el género Bufo. Darrel R. Frost postula la independencia de este género sobre la base de las evidencias proporcionadas por los análisis filogenéticos, al igual que Pedro Beja y colaboradores, y así lo hacían Jeroen Speybroeck y Pierre-André Crochet en 2007.[6] Sin embargo, Alain Dubois y Roger Bour sostienen que Epidalea debe permanecer como subgénero de Bufo ya que mantienen la capacidad de producir adultos híbridos viables.[7] Muchos otros autores, como Albert Masó y Manuel Pijoan o los mismos Speybroeck, Crochet y Wouter Beukema se mantienen en esta segunda postura más conservadora a la espera de nuevas investigaciones. En cualquier caso, todos estos autores coinciden en que se debe ahondar más en las investigaciones para llegar a un acuerdo al respecto.[8]
Vive más de doce años y se alimenta de insectos y otros invertebrados. De noche se mueve a lo largo de terrenos abiertos con vegetación; recorre considerables distancias cada noche, posibilitando a la especie la colonización de nuevos hábitats muy rápidamente.
Su llamada de apareamiento es muy fuerte y distintiva que se repite sin descanso, amplificada por el saco vocal bajo el mentón, que les permite reunirse a pesar de encontrarse en poblaciones pequeñas. Además poseen un grito de suelta que se emplea entre machos que se han acoplado por error.[3]
En la península ibérica, su fenología reproductiva es muy amplia, dependiendo de los periodos de lluvia. Así, puede comenzar en otoño en levante y terminar en junio en las poblaciones del centro peninsular en altitudes por encima de los 1000 msnm.[3] En el resto de su zona de distribución se reproducen desde finales de abril a julio, con acoplamiento axilar. Cada hembra puede depositar varios miles de huevos, formando «ristras» en charcas. La puesta en la charca necesita tener un ligero gradiente de profundidad, con vegetación rala en las orillas y en el agua. Frecuentemente son charcas temporales, a veces tan efímeras como roderas de vehículos, y en ocasiones las larvas mueren cuando aquellas se secan. Este riesgo se compensa con el dilatado periodo de apareamiento realizado por distintos individuos, de forma que se pueden encontrar juveniles en septiembre con uno o cuatro meses de edad.
Se encuentra catalogada en la lista roja de especies amenazadas de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (UICN) bajo preocupación menor —LC—. Sus mayores amenazas son la pérdida de hábitat en general y la reducción del hábitat de ribera por construcción de diques y escolleras y acidificación del medio acuático por lluvia ácida y otros factores de polución.
_(10113985806).jpg)
_(35729853944).jpg)
_(7557521372).jpg)
_male_calling_(16184496963).jpg)
,_Schiermonnikoog,_Netherlands_(9536396115).jpg)
,_NSG_Grainberg-Kalbenstein,_Bayern.jpg)
|coautores= (ayuda) 
Datos: Q622886
Multimedia:
Especies: Epidalea calamita
El sapo corredor (Epidalea calamita) es la única especie del género monotípico Epidalea. Es un anfibio anuro de la familia Bufonidae, nativo de áreas arenosas de Europa central y occidental. Se encuentra en una amplia variedad de hábitats, siendo capaz de sobrevivir en zonas bastante secas siempre que disponga al menos de alguna charca para reproducirse. De hecho, es uno de los anfibios más comunes en gran parte de su área de distribución. Los adultos miden unos 6 cm de longitud. Se distingue del sapo común por una línea amarilla o verde claro longitudinal en la mitad de la espalda. Cuerpo rechoncho y muy verrugoso; glándulas parotídeas paralelas. Tienen patas relativamente largas que le dan su distintivo andar en contraste con los movimientos de salto de muchas otras especies de sapos.
Juttselg-kärnkonn ehk kõre (Epidalea calamita, endise ladinakeelse nimega Bufo calamita) on kärnkonlaste sugukonda kuuluv kahepaikne.
Kõre areaaliks on Kesk- ja Lääne-Euroopa, Baltimaad, Valgevene, Lääne-Ukraina, Suurbritannia ja Edela-Iirimaa.
Eestis leidub teda mandri lääneosas ja saartel.
2016. aasta seisuga oli meil teada 14 kõrepopulatsiooni. Osaliselt Tallinnas ja osaliselt Saku vallas asuv Männiku püsielupaik on ühtlasi kõre kõige põhjapoolsem leiukoht maailmas.[1]
Kõre maksimaalne pikkus on 10 cm, tavaliselt 6–7 cm. Isenditel on parootised, mis paiknevad peaaegu paralleelselt. Kõrele on iseloomulik seljal asuv erekollane pikitriip, mis mõnikord võib olla vaevu märgatav. Isendite üldvärvus on kas pruunikas, rohekas või hall. Keha katavad tumedad laigud ja plekid. Kõredel on suhteliselt pikad jalad ning seetõttu on neile omane iseäralik kõnnak (enamik teisi kärnkonlasi liigub sageli edasi hüpetega).
Juttselg-kärnkonn ehk kõre (Epidalea calamita, endise ladinakeelse nimega Bufo calamita) on kärnkonlaste sugukonda kuuluv kahepaikne.
Apo lasterkaria (Epidalea calamita) ipar eta mendebaldeko Europako eskualde hareatsu eta txilardietan bizi den urlehortarra da[1]. Helduek 60 – 70 mm luzera dute eta, apo arruntak ez bezala, bizkarraren erdian marratxo hori bat dute. 15 urte ere bizi den apo hau intsektu, zizare eta narrasti txikiez elikatzen da.
Apo lasterkaria tamaina ertaineko anuroa dugu. Apo arrunta (Bufo bufo) baino txikixeagoa izaki, eta honek bezalako soin trinkoa eta pikorrez jantzitako larru zimurra ageri ditu, bere ezaugarririk bistakoena bizkarrean zehar duen lerro bertikal argia duelarik. Bufonido guztietan gertatzen den legez, apo lasterkariaren kasuan ere epidermis osoa guruin pozoitsuz hornitua ageri da. 1996. urtetik dago EAEko Espezie Mehatxatuen Katalogoan zerrendatuta, 'Kaltebera' kategoriaren baitan.[2]
Apo lasterkariaren zapaburuak 0,35 cm-rekin jaiotzen dira eta 3 cm-ak lortzen dituzte garapenaren azken faseetan zehar. Beltz kolorekoak dira gainaldetik eta grisak azpialdetik, orban zurixkekin garapenaren bukaeran, hesteak ikusten zaizkiela eta. Espirakulu zuzena dute, atzerantz zuzendua eta ezkerreko aldean kokatzen dena. Begien arteko distantzia, sudur-hobien arteko distantziarekiko bikoitza da. Hortz-ezpainen bigarren ilarak erdian diastema zabala du. Isats biribildua dute.
Apo lasterkari helduek 5-6 cm-ko luzera izaten dute, emeak 9,5 cm-ra irits daitezkeen arren. Iberiar Penintsulako apo lasterkariak, hala ere, zertxobait handiagoak dira, erdi Europakoak baino (Doñanakoak izan ezik, askotan ez dituztenak 5 cm ere lortzen).
Itxura sendoa dute, buru triangeluarra luze baino zabalagoa, eta bertan begi handiak nabarmen kanporatuak ditu alde dortsalean. Gainerako bufonidoek bezala, apo lasterkariak ere begi-nini horizontala du, eta honen inguruan iris hori-berdexka, beltzez orbaindua ageri du. Animaliaren garondoan, eta lepo-gainerantz hedatuta, guruin parotideo ia paraleloak ikus daitezke, oso nabariak eta ez dibergenteak, apo arruntaren kasuan gertatzen den legez. Lerro bertebral hori-berdexka dute, espeziearen bereizgarria dena eta metamorfosia burutu berri duten zapaburuetan dagoeneko nabaria dena. Atzeko hankak motzak dira eta nahiko sendoak, lasterka egiteko moldaturik baititu. Kolorazio kriptikoa du, lepape eta sabelaldea zurixka edo zuri-horixka eta orbanik gabea edo arre ilunez arinki pintarratua izaten dituen arren, alde dortsala grisa edo berdexka ageri du, funtzio disruptibo argiko orbain arrez jantzita. Bizkarraldean orban berdeak ditu, ingurua oso definiturik ez dutenak.
Banaketari dagokionez, apo lasterkaria espezie atlantiar eta mediterraniar mendebaldarra dugu eta erdialdeko eta mendebaldeko Europako zonalde hareatsuetan aurki daiteke, Portugaletik Herrialde Baltikoetara, baita Erresuma Batuan eta Eskandinavian ere.
Euskal Herrian ez dago inola ere eskualde guztietan. Eskualde mediterraniarrari dagokionez, apo lasterkaria espezie arrunta dugu ia Araba osoan eta Nafarroako erdialde eta hegoaldean, bertan populazio sendoak ikus daitezkeelarik. Kostaldean zenbait populazio isolatu ikusi izan da Bidaso Beherean (Txingudiko parkean) eta Getxoko Azkorri hondartzan. Horrez gain, Badaiako ganaduarentzako zenbait urmaeletan, Bastidan (ibar-basoan eta Rincón de Gimileoko legar-hobian), Entziako ganaduarentzako urmaeletan, Otoko urmaeletan, Gorobel mendilerroko istiletan eta Donostia-Beterrin ikusi izan da.
Arrautzak erruteko maiz putzu tenporalak erabiltzen ditu, eurite edo desizozteen ostean sortutakoak, hala nola, zohikaztegiak, larre hezeak, ganaduarentzako urmaelak... Kostaldeko paduretan ere aurki daiteke (esaterako Plaiaundiko parkean, eta nahiko ondo jasaten du ur gazia). Putzu hauek maiz egoten dira eguzkipean eta beraz, arrautzek tenperatura epelak ondo jasaten dituzte. Putzu tenporal hauetan arrautza zein zapaburuek harrapari gutxiago dituzte arren, lehortzeko arriskua izaten dute.
Gune irekietako espezie tipikoa da, lehor eta epelak, eta nahiago ditu lur hareatsuak. Apo lasterkaria lehortarra da eta soilik ur-mediora ugaltzeko bueltatzen da. Askotan harrien azpian aurki daiteke. Hala ere, Iberiar Penintsulan espezie nonahikoa da eta oso habitat desberdinetan aurki daiteke: kostaldeko dunak, baso argiak eta estepak... Itsas mailatik 2.540 metrora aurki daiteke (Sierra Nevadan).
Apo lasterkariaren larbak esekiduran dauden materialez elikatzen dira, elikagaietan aberatsak diren ur oligotrofikoetan jaiotzen baitira. Material hauek bereziki algak izaten dira, eta apo lasterkariaren zapaburuek ahoan duten diastemarekin gainazaletako perifitona arraspatzen dute, edo hondoetan metatutako materialaz elikatu. Zapaburu hauek bizi direneko putzuak gehienetan ez direnez iraunkorrak, ingestio-tasa altuak dituzte eta ondorioz, metamorfosi azkarragoak.
Apo lasterkaria haragijalea da eta ornogabe txikiak jaten ditu: molusku, zizare, labezomorro, armiarma, inurri eta gainerako ornogabeak. Ehiztari trebea da, bere soin-adar laburrak direla eta jauzilari txarra dela aipatu dugun arren, animaliatxo hau ibiltari azkarra eta lauzikatzaile trebea dugu; horma zimurretan gora erraztasun harrigarriz mugitzen dena.
Apo lasterkariaren araldian, gure eskualdeko gainerako igel eta apo gehientsuenetan gertatzen den legez, hautespen sexuala kantuaren bitartez bideratzen da.
Sasoia iristen denean arrak dira putzu eta urmaeletara hurbiltzen lehenak, eta iritsi orduko hantxe hasten dira, lepapeko aho-zorroa puztuz, kantu bizian. Inguruko ar guztiak bertan direla, emeak bertaratzen hasten dira. Baina hauek pixkanaka iristen zaizkie, eta orduan sekulako borrokak sortzen dira arren artean, bertaratutako emeen arrautzak nork ernalduko erabakitzeko.
Akoplamendua anplexu lunbarrez burutzen da, eta bertan, arrak, bere besoez aurreko hanken atzealdetik eusten dio emeari, estu-estu, inola ere askatu gabe. Jarrera honetan direla, eta besoez estutuz, arrak arrautzak erruten laguntzen dio emeari, eta hauek kanporatu ahala espermioa jariatzen du, kanpo-ernalketa burutuz. Emeak 3.000 arrautza inguru erruten ditu, zenbait metrotako luzera izan dezaketen gelatinazko bi lokarri luzetan.
Garapena oso azkarra izaten da, eta bospasei egunetan 20 mm inguruko luzerako apaburu txiki arre-ilunak jaiotzen dira bertatik. Apaburu hauen garapenak eta metamorfosiak beste 6-8 aste behar izaten ditu, eta epe horretan 10-15 mm-ko ehunka apotxo lehorreratzen dira. Hala ere, bakan batzuk baino ez dira izango lau urteren buruan heldutasun sexuala lortu, eta belaunaldi berriaren bila saiatzeko gai izanen direnak.
Apo lasterkaria ilunabarrekoa eta gautarra da baina sasoi euritsuetan eta araldian zehar egunez ere azaltzen du aktibitatea. Normalean, eguna berak induskatutako galeria txikietan pasatzen du, lur azpian, edo bestela harri, enbor, eta abarren azpian, edota hormetako pitzaduretan. Urte osoan zehar da aktiboa eta soilik tenperaturak muturrekoak direnean mantentzen da bere gordelekuetan. Hanka txiki eta sendoak ditu, lasterka egiteko eta eskalatzeko moldatuak.
Lucilia bufonivora euliaren larbak apo lasterkariaren endoparasitoak dira eta askotan hauen infekzioez hiltzen dira. Horrez gain, azken urteetan Chytridiomycosi izeneko gaixotasunak kaltetuta aurkitu dira zenbait apo lasterkariren larbak eta metamorfosia egin eta gutxira hiltzen dira gehienak.
Epidalea bufo antzeko espezie du. Apo arruntak ez du bizkarraldeko lerro horirik eta atzeko hankak motzagoak ditu, ez diotelarik lasterka egitea baimentzen.
IUCN erakundeak Arrisku Baxuko kategorian sailkatzen baduen ere[3], Aranzadi Zientzia Elkarteak Euskal Herrian uste baino mehatxatuago dagoela jakinarazi zuen[4][5][6], Gipuzkoako Txingudiko badian Jaizubian, Zubietan, Plaiaundin, Kostorbealden, Osinbiribilen eta Arbesen eta Bizkaiko Azkorriko hondartzan bizi direnak batez ere. Hala ere, Eusko Jaurlaritzak ez zituen neurriak hartu[7].
Apo lasterkaria (Epidalea calamita) ipar eta mendebaldeko Europako eskualde hareatsu eta txilardietan bizi den urlehortarra da. Helduek 60 – 70 mm luzera dute eta, apo arruntak ez bezala, bizkarraren erdian marratxo hori bat dute. 15 urte ere bizi den apo hau intsektu, zizare eta narrasti txikiez elikatzen da.
Apo lasterkaria tamaina ertaineko anuroa dugu. Apo arrunta (Bufo bufo) baino txikixeagoa izaki, eta honek bezalako soin trinkoa eta pikorrez jantzitako larru zimurra ageri ditu, bere ezaugarririk bistakoena bizkarrean zehar duen lerro bertikal argia duelarik. Bufonido guztietan gertatzen den legez, apo lasterkariaren kasuan ere epidermis osoa guruin pozoitsuz hornitua ageri da. 1996. urtetik dago EAEko Espezie Mehatxatuen Katalogoan zerrendatuta, 'Kaltebera' kategoriaren baitan.
Epidalea calamita
Le Crapaud calamite ou Crapaud des joncs, Epidalea calamita, unique représentant du genre Epidalea, est une espèce d'amphibiens de la famille des Bufonidae[1]. Il se rencontre en Europe.
Le crapaud calamite, Epidalea calamita, est un anoure de taille moyenne, un peu moins gros que le Crapaud commun (Bufo bufo). Le crapaud calamite (Epidalea calamita) est le seul Anoure ne sautant pas. Le mâle mesure de 40 à 70 mm, la femelle de 50 à 80 mm (au maximum 100 mm). Cette espèce se distingue du Crapaud commun essentiellement par une ligne médiane jaune ornant son dos. Toutefois, celle-ci peut être discontinue, voire absente.
Le crapaud calamite a un aspect ramassé[2]. Vu de profil, son museau a l'air tronqué. La pupille est ovale horizontale. L'iris est jaune vif, plus ou moins verdâtre, parfois grisâtre, veiné de brun, de vert ou de noir (fig. 3). Les glandes parotoïdes sont proéminentes, courtes et ovales, à peine plus longues que larges, à la différence de celles du crapaud commun qui sont divergentes et allongées.
Ses pattes sont relativement courtes, surtout celles de derrière. La palmure est très faible.
Son dos est verdâtre, brunâtre, grisâtre ou blanchâtre, plus ou moins marbré de vert kaki. Il est couvert de pustules brunes, parfois rougeâtres. Contrairement aux grenouilles, il n'a pas de replis latéro-dorsaux le long des flancs. Mais il est traversé d'une ligne médio-dorsale jaune pâle, visible le plus souvent (fig. 2). La face inférieure est blanche un peu jaunâtre, plus ou moins maculée de brun.
Le mâle reproducteur possède des callosités nuptiales brunes sur les doigts I à III et un sac vocal interne, qui lui donne une gorge bleu violacé lorsqu'il chante. La gorge de la femelle est blanchâtre.
Cette espèce se rencontre en Estonie, en Lettonie, en Lituanie, en Biélorussie, dans le nord-ouest de l'Ukraine, en Russie dans l'oblast de Kaliningrad, en Pologne, en Slovaquie, en République tchèque, en Allemagne, au Danemark, dans le sud de la Suède, dans le nord de l'Autriche, en Suisse, aux Pays-Bas, au Luxembourg, en Belgique, en France, en Espagne et au Portugal, et en points dispersés sur la côte en Irlande et en Grande-Bretagne[1],[3]. Elle est présente jusqu'à 2 540 m d'altitude.
Il est partout présent en France, jusque dans l'agglomération de Paris. Mais il n'est abondant que dans le sud et dans quelques secteurs de la frange maritime occidentale où il possède une distribution continue et homogène[2]. Un noyau important se trouve dans la région de la Brenne. Il est en déclin en Champagne-Ardenne, en Franche-Comté ou en Savoie.
Le crapaud calamite est une espèce de plaine et de moyenne montagne : jusqu'à 930 m dans le Jura, 1 400 m dans le Massif central et 1 700 m dans les Alpes et les Pyrénées. Il vit dans les habitats sablonneux et ensoleillés tant sur les côtes qu'en montagne. On le trouve dans une végétation ouverte assez rase, alternant avec des sols nus : sables littoraux, zones de graviers et de galets, pelouses, prés salés, landes éparses à bruyères et à genêts, affleurements rocheux, lisières forestières.
Il vit aussi dans les milieux créés par l'Homme : carrières, gravières, parcs urbains, friches, ruines, murets etc.
Les sites de reproduction sont des points d'eau peu profonds, ensoleillés, sans prédateurs de têtards tels que des insectes aquatiques et des poissons. Ce sont donc des mares temporaires, des bassins de carrière, des pannes dunaires, des fossés peu profonds, des flaques et ornières inondées.
Le crapaud calamite est un animal presque exclusivement nocturne[4]. Il sort la nuit par temps doux, humide et sans vent. Il se déplace rapidement sur le sol. Il ne saute pas mais trottine comme un campagnol. Cette démarche très caractéristique est même unique chez les Anoures.
À la belle saison, il creuse souvent des terriers peu profonds dans la terre meuble ou bien il s'aménage un logement sous une touffe de plantes, du bois mort, de grosses pierres, tôles. Ces terriers peuvent être utilisés par plusieurs individus pour s'y cacher en journée. Le soir, après une belle journée chaude, il fait entendre son chant sonore et roulant, auquel ses semblables répondent. Il sort la nuit pour chasser.
Lorsque le crapaud calamite se sent menacé, il gonfle son corps, lève l'arrière-train et produit une odeur caractéristique.
Ses proies préférées sont des invertébrés : fourmis, lombrics, mollusques, cloportes, coléoptères et autres insectes. C'est un prédateur redoutable capable de courir après ses proies. Il les attrape en projetant sur elles sa longue langue collante.
Il entre en hibernation dès les premiers froids de septembre-octobre et ne retrouve son activité qu'en mars. Il se protège du froid hivernal et des prédateurs en s'installant dans un terrier qu'il a pris soin de bien fermer avec de la terre. L'hivernage est uniquement terrestre.
La période de reproduction commence en général en mars au sud et en avril-mai plus au nord ou en altitude. Elle dure jusqu'en juillet-août. Le crapaud calamite peut aussi se reproduire en octobre-novembre par temps chaud, dans le sud et le sud-ouest de la France.
Au début de la saison des amours, les mâles sont les premiers à s'assembler dans des eaux peu profondes et font entendre leurs chants sonores. Ils chantent en chœur une partie de la nuit. Ils lancent des trilles par vagues successives "érrrp…érrrp…érrrp" qui ressemblent à un bruit de crécerelle. Le chant en chœur est très puissant[4] puisqu'il peut par nuit calme, être entendu à plus de 2 km.
Les femelles attirées par les chants, partent à la rencontre de leur partenaire. L'accouplement est semblable à celui du Crapaud commun : le mâle saisit la femelle au-dessus des flancs et lui enfonce ses poings fermés sous les aisselles (position d'amplexus axillaire). La femelle pond ses cordons d'ovocytes sur le sable du fond ou autour de plantes aquatiques, dans les endroits où il y a seulement quelques centimètres d'eau. Le mâle l'aide en tirant sur les cordons de ses pattes postérieures tout en prenant bien soin d'arroser de sa semence la ponte. La ponte terminée, le couple se sépare et quitte le point d'eau aussitôt.
La ponte est constituée de un ou deux cordons de 1500 à 7 500 œufs de 5 mm de diamètre et de 1-2 m de long.
Les œufs éclosent rapidement : au bout de 5 à 8 jours sortent les têtards. Le stade larvaire dure de 6 à 8 semaines, ce qui porte courant juin en général. Ce développement rapide leur permet de s’accommoder de points d'eau temporaires (ornières, sablières…) mais ne les met pas complètement à l'abri d'un assèchement de leur biotope. En deux semaines, les yeux, la bouche, les viscères, l'anus, la queue et la nageoire caudale se forment, les branchies externes paraissent. Puis les branchies deviennent internes, les bourgeons des membres postérieurs apparaissent etc. : la métamorphose en animal terrestre s'opère peu à peu.
Les jeunes crapauds (imagos) sortent de l'eau et se dispersent rapidement à une distance de plusieurs centaines de mètres du site de ponte. Ils portent déjà une ligne vertébrale jaune.
La maturité sexuelle est de 3 ans pour le mâle et 4 ans pour la femelle. Le premier peut vivre jusqu'à 7 ans, la seconde jusqu'à 17 ans.
Le Crapaud calamite est protégé en France (par l'arrêté du 22 juillet 1993) et en Belgique. Il est mentionné dans l'annexe IV de la directive Habitat et par la convention de Berne (annexe II).
Il est classé parmi les espèces « à surveiller » dans le livre Rouge des vertébrés de France.
Epidalea calamita
Le Crapaud calamite ou Crapaud des joncs, Epidalea calamita, unique représentant du genre Epidalea, est une espèce d'amphibiens de la famille des Bufonidae. Il se rencontre en Europe.
O sapo corredor[1] ou sapo corriqueiro[2] (Epidalea calamita) é unha especie monotípica do xénero Epidalea. É un anfibio anuro da familia Bufonidae, nativa de áreas areentas de Europa central e occidental. Atópase nunha ampla variedade de hábitats, sendo capaz de sobrevivir en zonas bastante secas sempre que dispoña polo menos dalgunha charca para reproducirse. De feito, é un dos anfibios máis comúns en gran parte da súa área de distribución. Os adultos miden uns 6 cm de longura. Distínguese do sapo común por unha liña amarela ou verde claro lonxitudinal na metade das costas. Corpo repoludo e moi verrugoso; glándulas parotídeas paralelas. Ten patas relativamente longas que lle dan o seu distintivo andar en contraste cos movementos de salto de moitas outras especies de sapos.
Nos últimos decenios, o abaratamento nos custos do emprego de técnicas moleculares e o gran desenvolvemento destas e outras técnicas provocaron unha pequena revolución no ámbito da taxonomía. Moitas especies de diversos grupos zoolóxicos foron reclasificadas noutras anteriormente nomeadas ou de nova creación. Os anfibios son un dos grupos nos que a actividade taxonómica é maior, e o xénero Epidalea é un claro exemplo.
Segundo os autores, Epidalea pode ser un xénero independente da familia Bufonidae ou un subxénero do gran grupo formado polo xénero Bufo. Darrel R. Frost postula a independencia deste xénero sobre a base das evidencias proporcionadas polas análises filoxenéticas, do mesmo xeito que Pedro Beja e os seus colaboradores, e así o facían Jeroen Speybroeck e Pierre-André Crochet en 2007[3]. Con todo, Alain Dubois e Roger Bour sosteñen que Epidalea debe permanecer como subxénero de Bufo xa que manteñen a capacidade de producir adultos híbridos viables.[4] Moitos outros autores, como Albert Masó e Manuel Pijoan ou os mesmos Speybroeck, Crochet e Wouter Beukema mantéñense nesta segunda postura máis conservadora á espera de novas investigacións. En calquera caso, todos estes autores coinciden en que se debe profundar máis nas investigacións para chegar a un acordo respecto diso.[5]
Sapo de entre 5 e 6 cm de lonxitude, con máximos nas femias de 9,5 cm e nos machos de 9 cm. Moi raramente alcanzan os 12 cm. Os tamaños das poboacións ibéricas son algo maiores ca os das centroeuropeas, fóra da poboación de Doñana onde se observa un fenómeno de ananismo.
É de aspecto robusto, coas pupilas horizontais, o iris verdoso e as glándulas parotídes moi marcadas e paralelas. Posúen unha liña vertebral amarela ou verdosa clara moi conspicua característica da especie e que se aprecia xa nos cágados recentemente metamorfoseados. As patas posteriores son curtas e robustas adaptadas á marcha e non ao salto. O dorso ten manchas verdes de contorno non ben definido sobre fondo ocre, mostrando un deseño de «camuflaxe».[6]
Os machos teñen os brazos máis robustos e as patas máis longas ca as femias, ademais, durante o celo presentan calosidades nos dedos e un saco vocal desenvolvido de tonalidades violáceas ou avermelladas.
Os cágados nacen con 0,35 cm e alcanzan os 3 cm ao final do seu desenvolvemento. Trala metamorfose a súa longura mingua até os 1,3 cm, momento no que abandonan a auga, podendo ser menores se a charca se deseca antes. Son de cor negra polo dorso e agrisados polo ventre, con manchas esbrancuxadas ao final do desenvolvemento debido á transparencia dos intestinos. O espiráculo é recto, dirixido para atrás e atópase no lado esquerdo. A distancia entre os ollos é o dobre da distancia entre as fosas nasais. A segunda serie de dentes labiais superiores posúen un diastema central ancho. O rabo é arredondado.
Vive máis de 12 anos e aliméntase de insectos e outros invertebrados. De noite móvese ao longo de terreos abertos con vexetación; percorre considerables distancias cada noite, posibilitando á especie a colonización de novos hábitats moi rapidamente.
A súa chamada de apareamento é moi forte e distintiva que se repite sen descanso, amplificada polo saco vocal baixo o queixelo, que lles permite reunirse a pesar de atoparse en poboacións pequenas. Ademais posúen un berro de solta que se emprega entre machos que se acoplaron por erro.[7]
Na Península Ibérica, a súa fenoloxía reprodutiva é moi ampla, dependendo dos períodos de choiva. Así, pode comezar no outono en Levante e terminar en xuño nas poboacións do centro peninsular en altitudes por riba dos 1000 m. No resto da súa zona de distribución reprodúcense desde finais de abril a xullo, con cópula axilar. Cada femia pode depositar varios milleiros de ovos, formando «restras» en charcas. A posta na charca necesita ter un lixeiro gradiente de profundidade, con vexetación esparsa nas beiras e na auga. Frecuentemente son charcas temporais, ás veces tan efémeras como rodeiras de vehículos, e en ocasións as larvas morren cando aquelas se secan. Este risco compénsase co dilatado período de apareamento realizado por distintos individuos, de forma que se poden atopar exemplares xuvenís en setembro con un ou catro meses de idade.
De hábitos terrestres ocupa case calquera hábitat, evitando as rexións eurosiberianas máis húmidas e os bosques densos con abundante sotobosque. Require charcas superficiais ou temporais para reproducirse.[8]
Distribúese por Europa Occidental, Central, Illas Británicas e Escandinavia, desde Portugal aos países bálticos. Na Península Ibérica falta na liña costeira cantábrica (Cantabria e Asturias) e nalgunhas zonas dos Pireneos, Aragón e Estremadura.[9] Encóntrase desde o nivel do mar até os 2500 m de altitude.[7]
Está catalogada na lista vermella de especies ameazadas da UICN baixo preocupación menor —LC—. As súas maiores ameazas son a perda de hábitat en xeral e a redución do hábitat de ribeira por construción de diques e presas e acidificación do medio acuático por choiva aceda e outros factores de polución.
O sapo corredor ou sapo corriqueiro (Epidalea calamita) é unha especie monotípica do xénero Epidalea. É un anfibio anuro da familia Bufonidae, nativa de áreas areentas de Europa central e occidental. Atópase nunha ampla variedade de hábitats, sendo capaz de sobrevivir en zonas bastante secas sempre que dispoña polo menos dalgunha charca para reproducirse. De feito, é un dos anfibios máis comúns en gran parte da súa área de distribución. Os adultos miden uns 6 cm de longura. Distínguese do sapo común por unha liña amarela ou verde claro lonxitudinal na metade das costas. Corpo repoludo e moi verrugoso; glándulas parotídeas paralelas. Ten patas relativamente longas que lle dan o seu distintivo andar en contraste cos movementos de salto de moitas outras especies de sapos.
Il rospo calamita (Epidalea calamita (Laurenti, 1768)) è un anfibio appartenente alla famiglia Bufonidae, diffuso in Europa. È l'unica specie del genere Epidalea Cope, 1864.[2]
Il rospo calamita può raggiungere i 6-7 cm di lunghezza e pesa in media circa 20 g. Questo rospo ha zampe più lunghe di quelle di tanti altri rospi. Il corpo è ricoperto da piccoli rigonfiamenti simili a verruche, e a metà dorso è presente una striscia di colore giallo. Ha l'iride, che circonda la pupilla nera, di colore giallastro.[3]
Il rospo calamita è un animale notturno. Il maschio è provvisto di un sacco vocale che usa durante la stagione degli amori. Scava in autunno una tana nel terreno sabbioso, in cui va in letargo per l'inverno. La sua durata della vita può arrivare fino a 12 anni. La metamorfosi in rospo adulto avviene dopo 10 settimane.[3]
Il rospo calamita preda vari invertebrati.
Raggiunge la maturità sessuale ai 2-3 anni. La femmina depone le uova (fino a 2600) in tarda primavera e nell'inizio dell'estate in pozze d'acqua temporanee. Nel mentre che la femmina depone ovature filiformi, il maschio le feconda aggrappandosi sopra di lei. Le uova si schiudono dopo 7-12 giorni, ma se fa freddo si schiudono più tardi.[3]
Il rospo calamita vive nelle brughiere e nelle zone sabbiose europee.[3]
Il rospo calamita è considerato dalla IUCN una specie a rischio minimo d'estinzione (Least Concern).[1]
Il rospo calamita (Epidalea calamita (Laurenti, 1768)) è un anfibio appartenente alla famiglia Bufonidae, diffuso in Europa. È l'unica specie del genere Epidalea Cope, 1864.
Nendrinė rupūžė (lot. Bufo calamita, angl. Natterjack Toad, vok. Kreuzkröte) – beuodegių varliagyvių (Anura) būrio, rupūžių (Bufonidae) šeimos varliagyvis.
Dydis 40-65 mm. Kūno viršus žalsvai rusvas. Išilgai nugaros eina balta ar šviesiai gelsva juostelė. Oda rauplėta. Nugara ir šonai išmarginti stambiomis žalsvai rudomis ir smulkiomis rusvomis su juodais apvadais dėmėmis. Pilvas šviesus su smulkiomis tamsiomis dėmelėmis. Jaunikliai šviesesni už suaugusius, jų kūno pigmentacija mažiau kontrastinga. Užpakalinių kojų pirštus jungianti plaukiojamoji plėvė niesiekia pusės IV (ilgojo) piršto
Gyvena smėlio kopose, pušynuose, smėlingose vietose. Apie jos paplitimą Lietuvoje trūksta duomenų,[1] reta, įrašyta į Raudonąją knygą.
Nendrinė rupūžė (lot. Bufo calamita, angl. Natterjack Toad, vok. Kreuzkröte) – beuodegių varliagyvių (Anura) būrio, rupūžių (Bufonidae) šeimos varliagyvis.
Dydis 40-65 mm. Kūno viršus žalsvai rusvas. Išilgai nugaros eina balta ar šviesiai gelsva juostelė. Oda rauplėta. Nugara ir šonai išmarginti stambiomis žalsvai rudomis ir smulkiomis rusvomis su juodais apvadais dėmėmis. Pilvas šviesus su smulkiomis tamsiomis dėmelėmis. Jaunikliai šviesesni už suaugusius, jų kūno pigmentacija mažiau kontrastinga. Užpakalinių kojų pirštus jungianti plaukiojamoji plėvė niesiekia pusės IV (ilgojo) piršto
Gyvena smėlio kopose, pušynuose, smėlingose vietose. Apie jos paplitimą Lietuvoje trūksta duomenų, reta, įrašyta į Raudonąją knygą.
Smilšu krupis (Epidalea calamita) ir krupju dzimtas (Bufonidae) Latvijā dzīvojoša bezastaino abinieku suga, kura ir vienīgā suga smilšu krupju ģintī (Epidalea).[1][2] Nesenā pagātnē tas tika klasificēts īsto krupju ģintī (Bufo), bet saskaņā ar jaunākajiem ģenētiskajiem pētījumiem izdalīts atsevišķā monotipiskā ģintī.[1] Smilšu krupis ir endēma Eiropas suga un ir sastopams, sākot ar Portugāli un Spāniju areāla dienvidrietumos, virzienā uz ziemeļiem areāla robeža sasniedz Dāniju un Zviedrijas dienvidus, austrumu virzienā Igaunijas, Latvijas, Lietuvas, Baltkrievijas, Ukrainas rietumus.[3] Izolētas populācijas mājo Īrijas dienvidrietumos un Lielbritānijā līdz Skotijas dienvidiem. To var novērot, sākot ar jūras līmeni un beidzot ar 2540 metriem virs jūras līmeņa Spānijā.[3]
Latvijā smilšu krupis ir reti sastopama abinieku suga un ir iekļauts Sarkanās grāmatas 2. kategorijā kā suga, kuras indivīdu skaits samazinās un areāls sašaurinās dabisku cēloņu un cilvēka darbības dēļ.[4] Suga iekļauta arī Eiropas aizsargājamo sugu sarakstā. Latvijas Dabas muzejs smilšu krupi 2007. gadā izvēlēja par gada dzīvnieku Latvijā.[4] Latvijā tas sastopams galvenokārt valsts rietumu un centrālajā daļā, īpaši piejūras zemienē. Uz austrumiem tam izplatīties neļauj klimatiskie apstākļi, jo smiltīs ziemojošais krupis zemās ziemas temperatūrās aiziet bojā.[4]
Populāciju kopumā apdraud piemērotu nārsta vietu skaita samazinājums, tām aizaugot vai izžūstot,[5] vai tām izzūdot cilvēku saimnieciskās darbības rezultātā. Smilšu krupis vairs nav atrodams daudzās Latvijas vietās, kur tas kādreiz mājoja, piemēram, Sarkandaugavā, Ķīšezera un Meža kapu apkārtnē, Ilģuciemā, Bolderājā un Rīgas jūrmalā. Var apgalvot, ka pēdējo piecdesmit gadu laikā, smilšu krupja izplatība nepārtraukti samazinās.[6]
Pirms apmēram 100 gadiem smilšu krupis lielākoties dzīvoja tikai jūras piekrastē un upju ielejās, kur pavasarī veidojās seklas peļķes. Pēdējos gadu desmitos tas aizvien biežāk sastopams smilšu un grants karjeros, kur tāpat ir smilts un seklas peļķes, kas nepieciešamas nārstam.[4]
Smilšu krupja populācijas, kas dzīvo jūras malā, pastāvīgi svārstās uz iznīcības robežas. Atšķirībā no samērā stabilās un drošās iekšzemes dzīvesvides, ūdenstilpes liedagā negaidīti izveidojas un pazūd ikgadējās vētrās. Peļke krupjiem parasti šķiet īpaši pievilcīga uzreiz pēc tās izveidošanās, taču tajā nav ūdensaugu vai citas slēptuves, un kurkuļi ir viegli pieejams upuris, piemēram, kaijām un citiem ūdensputniem.[6] Šādās ūdenstilpēs kurkuļi parasti neizdzīvo līdz metamorfozei. Nākamajā gadā tāda ūdenstilpe krupjus joprojām interesē un tie tur veiksmīgi vairojas, taču trešajā gadā tā vai nu izzūd, vai arī ir pilnībā aizaugusi un nārstam nepiemērota.[6] 1980. gados atklājās, ka parastā krupja kurkuļi, kas izšķiļas agrāk un attīstās ātrāk par smilšu krupja kurkuļiem, pārtiek no smilšu krupja ikriem un pat kāpuriem.[6]
Smilšu krupja ķermeņa garums ir 4,5—5,5 cm.[6] Tam ir raksturīga kārpaina, sausa āda.[5] Galvas malās nelieli pieauss indes dziedzeri — parotīdi — tumši sarkanā vai brūnā krāsā. Mugura iedzelteni pelēka vai zaļgani brūna ar vairāk vai mazāk tumšiem raibumiņiem.[7] Pāri mugurai stiepjas sugai raksturīga, šaura, dzeltenīga svītra. Vēderpuse gaiša, ar nelieliem, tumšiem plankumiem. Redzokļi horizontāli. Tēviņš mazāks, nārsta laikā atšķiras no mātītes ar tumšbrūnām dzimumtulznām priekškāju iekšpusē un tumšu kakla apakšpusi. Iekšējais rezonators labi attīstīts; dzied diezgan intensīvi, visu nārsta periodu; dziesma ļoti specifiska, atgādina skaļu circeņa sisināšanu, klusās vasaras naktīs dzirdama kilometriem tālu.[6]
Apdzīvo galvenokārt biotopus ar smilšainām augsnēm — kāpas, priežu silus, parkus, arī dārzus un karjerus. Vairojas ātri sasilstošos stāvoša ūdenstilpēs — dīķos, liedaga lāmās.[8] Smilšu krupis parasti ir aktīvs krēslas stundās un naktī, nārsta periodā visu diennakti. Nakts laikā smilšu krupis noiet ievērojamus attālumus. Jaunie krupji atšķirībā no vecajiem meklē barību reizēm arī dienā. Pa dienu smilšu krupji parasti ierokas smiltīs vai paslēpjas grauzēju un kurmju alās, vai zem dažādiem priekšmetiem un akmeņiem smilšainās vietās.[4][6] Labi jūtas kapos.[6] Alas, lai tajās varētu noslēpties, rok gan pieaugušie, gan jaunie indivīdi. Smilšu krupi reiz izdevies atrast pat 3 metru dziļumā.[5] Īso kāju dēļ smilšu krupis nelec, bet gan skrien. Vakara krēslā to var viegli sajaukt ar peli.[5] Tuvojoties rudenim, smilšu krupis atstāj liedagus un dodas uz iekšzemi. Ziemo alās, akmeņu kaudzēs, pagrabos.[8] Ziemošanas periods sākas septembra beigās.[6]
Smilšu krupis barojas ar sauszemes bezmugurkaulniekiem: vabolēm, kāpuriem, zirnekļiem, skudrām, gliemežiem un sliekām.[5][6][7] Krupja mēle ir lipīga un tas sīkos kukaiņus uzlaiza ar mēli. Ļoti bieži smilšu krupis medī netālu no savas dienas slēptuves.[9] Tā kā krupja āda ir indīga, tam nav daudz ienaidnieku, tomēr to medī zalkši un dažādi putni, piemēram, žagatas un gārņi.[9]
Smilšu krupim ir samērā garš nārsta periods, kas sākas maija sākumā un beidzas jūnija beigās. Parasti tas izvēlas nelielus dīķus, smilšu vai grants karjerus, bieži vien arī dziļākas peļķes ar jūras ūdeni liedagā, jo smilšu krupis ir mazjutīgs pret ūdens sāļumu.[6] Mātīte iznērš apmēram 2800—4000 ikru,[7] kas savirknēti tievos, recekļainos (1,5 - 2 m garos) pavedienos. Kurkuļi izšķiļas pēc 3—4 dienām. Kurkuļi sīki un melni. Metamorfoze notiek pēc 40—50 dienām, un jaunie krupīši Latvijā ūdenstilpi parasti atstāj jūnija beigās.[6] Dzimumgatavība tēviņiem iestājas trešajā dzīves gadā, mātītēm ceturtajā. Smilšu krupis savvaļā dzīvo līdz 17 gadiem.[7]
Smilšu krupis (Epidalea calamita) ir krupju dzimtas (Bufonidae) Latvijā dzīvojoša bezastaino abinieku suga, kura ir vienīgā suga smilšu krupju ģintī (Epidalea). Nesenā pagātnē tas tika klasificēts īsto krupju ģintī (Bufo), bet saskaņā ar jaunākajiem ģenētiskajiem pētījumiem izdalīts atsevišķā monotipiskā ģintī. Smilšu krupis ir endēma Eiropas suga un ir sastopams, sākot ar Portugāli un Spāniju areāla dienvidrietumos, virzienā uz ziemeļiem areāla robeža sasniedz Dāniju un Zviedrijas dienvidus, austrumu virzienā Igaunijas, Latvijas, Lietuvas, Baltkrievijas, Ukrainas rietumus. Izolētas populācijas mājo Īrijas dienvidrietumos un Lielbritānijā līdz Skotijas dienvidiem. To var novērot, sākot ar jūras līmeni un beidzot ar 2540 metriem virs jūras līmeņa Spānijā.
De rugstreeppad[2] (Epidalea calamita) is een kikker uit de familie padden (Bufonidae). Het is een middelgrote soort die vaak te herkennen is aan een geelachtige lengtestreep op het midden van de rug. De pad komt voor in grote delen van Europa en kan ook worden gevonden in België en Nederland in zanderige streken.
De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Josephus Nicolaus Laurenti in 1768. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Bufo calamita gebruikt. Lange tijd werd voor deze soort de geslachtsnaam Bufo gebruikt, waardoor deze naam in de literatuur nog veel voorkomt. De bioloog Frost deelde de rugstreeppad aan de hand van genetische kenmerken in bij het monotypische geslacht Epidalea.[3]
De soortaanduiding calamita betekent vrij vertaald 'rennend'[bron?] en slaat op de muis-achtige tred in plaats van de typische springerige voortbeweging van de meeste padden. De Nederlandstalige naam rugstreeppad slaat op de gelige lengtestreep op het midden van de rug.
De vrouwtjes worden ongeveer vijf tot acht centimeter lang, de mannetjes blijven wat kleiner en bereiken een lengte van ongeveer vier tot zeven cm; alleen exemplaren rond de Middellandse Zee kunnen negen cm bereiken.[2] De meeste in het veld gevonden exemplaren bereiken een lengte van vijf tot zes centimeter. De kleur is meestal bruin tot groen met donkere vlekken op de rug. Er zijn verschillende kleurvariaties, van egaal bruin, zandkleurig of roodbruin tot lichtgrijs met rafelige, bruinzwarte tot groene vlekken; de wratten op de rug neigen vaak naar rood. De kop is zeer stomp en heeft kleine ogen met een gele tot groene iris, wat een onderscheid is met andere soorten, de pupil is horizontaal.
De rugstreeppad is te herkennen aan de gele streep die vanaf de achterzijde van het lichaam over de rug doorloopt tot bij de ogen of zelfs tussen de neusgaten. Andere kenmerken zijn de min of meer driehoekige gifklieren achter de ogen die de parotoïden worden genoemd. De achterpoten zijn korter dan die van andere soorten en daardoor kan de pad nauwelijks springen maar kan wel hard lopen.
Mannetjes zijn van vrouwtjes te onderscheiden door de dikkere voorpoten en de drie paarkussentjes op de eerste drie vingers van de voorpoten, die in de paartijd donkerder kleuren. De keel van het mannetje is doorgaans blauw gekleurd en heeft in tegenstelling tot het vrouwtje een kwaakblaas, die echter klein is en niet goed zichtbaar.[4]
De rugstreeppad is vaak eenvoudig van andere soorten te onderscheiden door de gele streep op het midden van de rug. Indien deze in uitzonderlijke gevallen ontbreekt kan de soort van de gewone pad worden onderscheiden door de parotoïden; de gifklieren achter de ogen. Deze zijn bij de gewone pad halvemaan-vormig gekromd, ze lopen aan de achterzijde uit elkaar. Bij de rugstreeppad zijn de parotoïden recht en meer driehoekig van vorm.[4] Een ander belangrijk kenmerk is de horizontale pupil, de knoflookpad en de vroedmeesterpad hebben een verticale pupil. De groene pad heeft vrijwel altijd vele groene vlekken en mist de streep op de rug. Determinatie is ook mogelijk door de lengte van de voorpoten te vergelijken.
De rugstreeppad komt voor in een brede strook midden door Europa die loopt van Estland, Letland, Oblast Kaliningrad, Litouwen, Denemarken, (Wit-Rusland) en het noordwestelijke deel van de Oekraïne. In Zweden komen populaties voor in het uiterste zuiden, maar langs de westkust komen populaties op de rotsige eilandjes voor tot bij Noorwegen. Het verspreidingsgebied loopt verder via Polen, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Tsjechië, uiterst noordelijk Slowakije tot in Nederland, België en Luxemburg. In het Verenigd Koninkrijk komt de rugstreeppad voor op slechts enkele locaties in Engeland, Schotland en Wales, in Ierland is alleen in het uiterst zuidwestelijke punten een populatie. Het zuidelijkste deel van het verspreidingsgebied loopt van en verder zuidwaarts door Frankrijk, Spanje en Portugal. Nederland, Portugal, Estland en de exclave Oblast Kaliningrad zijn de enige landen waar de rugstreeppad overal voorkomt. Het verspreidingsgebied is soms sterk versnipperd zoals in het Verenigd Koninkrijk, in de meeste landen komt de pad alleen voor in een deel van het land.
De rugstreeppad heeft in Nederland een lange voortplantingsperiode, van april tot juni, wat er ook toe kan bijdragen dat een tijdelijk droogvallende poel toch voldoende is om nageslacht te produceren.
De rugstreeppad komt weleens in het nieuws als er een bouwproject is gestaakt vanwege de aanwezigheid van bijvoorbeeld kikkervisjes van deze soort. De pad duikt namelijk regelmatig op bij pas opgespoten land zoals recentelijk in Almere en op gronddepots, zoals in Lelystad. Het vinden van deze pad leidt vanwege de beschermingsstatus van deze soort tot onmiddellijke stillegging van de werkzaamheden. Bouwprojecten lopen zo grote vertraging op, wat tot aanzienlijke financiële schade kan leiden. Dergelijke vertraging kan worden voorkomen door tijdig maatregelen te treffen. Stilstaand water in de vorm van tijdelijke regenpoelen hebben grote aantrekkingskracht op rugstreeppadden. Het voorkomen van het blijven staan van water op bouwterreinen en het wegvangen van volwassen dieren voor aanvang van de bouwwerkzaamheden zijn effectieve maatregelen om vertraging te voorkomen.
Er is voor grootschalige bouwprojecten wel een achterdeurtje; als de rugstreeppad in een nieuw gebied is uitgezet en hier aanslaat (dit wil zeggen: nageslacht produceert, oftewel eitjes legt) mag op het oorspronkelijke terrein weer gewerkt worden. Wel blijft de zorgplicht van kracht. Dit is bijvoorbeeld gedaan toen voor de Betuweroute een tunnel geboord werd onder het Pannerdensch Kanaal. Een effectieve wijze van het weren van de rugstreeppad is het aanbrengen van zogenaamde paddenschermen. Deze lage netten zijn oorspronkelijk niet uitgevonden om padden te weren maar juist om padden te beschermen bij het oversteken van wegen.
In de Benelux wordt het potentiële leefgebied van deze soort door verdroging en landschapsinrichting verkleind. De rugstreeppad staat op de rode lijst en is streng beschermd middels de Europese Habitatrichtlijn (bijlage 4) en de Conventie van Bern (bijlage 2). De rugstreeppad is in tabel 3 van de Flora- en faunawet opgenomen. Op Europees niveau gaat de soort sterk achteruit.
Open gebieden met slechts hier en daar schuilplaatsen zijn een geschikte habitat, liefst met zandgrond om goed te kunnen graven, maar er zijn ook populaties bekend die leven op een rotsachtige ondergrond, ze schuilen dan in de rotsspleten. Rugstreeppadden zijn aangetroffen in uiteenlopende omgevingen, zoals militaire oefenterreinen, zandafgravingen of landbouwgebieden. Ze komen ook in de duinen en zelfs langs het strand voor, de geschikte voortplantingspoelen in de duinen liggen vaak al dicht achter de zeereep.
De rugstreeppad staat bekend als echte pioniersoort omdat ze een voorkeur heeft voor primaire stadia in de ecologische successie. Veel ingrepen van de mens kunnen als zodanig worden aangemerkt, van bouwterreinen tot afgravingen en net gegraven poelen en sloten, maar ook door natuurlijke dynamiek als overstroming en verstuiving kunnen geschikte habitats ontstaan zoals binnendijkse rivierengebieden en duinen. De rugstreeppad heeft een hekel aan hogere begroeiing, omdat deze het zonlicht weg vangt. Dat tijdelijke poelen worden gebruikt als kraamkamer voor het nageslacht, heeft zowel voor- als nadelen. Tijdelijke plassen drogen soms te snel op, waardoor alle larven sterven. Daar staat tegenover dat in kleinere wateren geen vissen of andere roofdieren zoals insecten of de larven leven en het water bovendien sneller wordt opgewarmd door de zon.
De steeds groeiende efficiëntie van de bouw is er debet aan dat de pad minder geschikte leefgebieden heeft; mogelijke voortplantingslocaties zijn maar korte tijd beschikbaar.[5]
Op het menu staan verschillende kleine insecten. Uit een Engels onderzoek blijkt dat Epidalea calamita vooral vliegen, mieren, kevers en wantsen eet, evenals andere geleedpotigen zoals spinnen.[2] 's Nachts leggen ze flinke afstanden af over open terrein zoals zandverstuivingen, maar ze schuimen zelfs het strand af op zoek naar voedsel. De kikkervisjes leven van algen, planten en dood organisch materiaal, maar kannibalisme komt ook voor. Uit een onderzoek in Spanje bleek dat het overgrote deel van de larven zand in de darmen had, wat doet vermoeden dat ze hun voedsel uit het bodemsubstraat filteren.[2]
De belangrijkste vijanden van de rugstreeppad zijn vogels, zoals de bosuil, buizerd, dwergarend, grauwe kiekendief, slangenarend, waterral, wespendief en de rode en zwarte wouw.[2] Ook de ringslang (Natrix natrix) en de adderringslang (Natrix maura) eten zowel kikkervisjes als juveniele en volwassen padden. Daarnaast zijn rovende zoogdieren als de bunzing verantwoordelijk voor vele slachtoffers.
De meeste zoetwatervissen hebben een hekel aan kikkervisjes, ze worden vooral door in het water levende insecten en hun larven belaagd, die het kikkervisje meestal doorboren met kaken of een zuigsnuit en vervolgens leegzuigen. Voorbeelden zijn met name de larven van libellen, larven en volwassen exemplaren van waterkevers en met name in het water levende wantsen, zoals de zwemwants, de staafwants en de waterschorpioen.
De volwassen pad neemt bij verstoring een dreighouding aan waarbij het dier hoog op zijn poten gaat staan en de longen vol zuigt met lucht om groter te lijken. De rugstreeppad kan daarnaast een gif uitscheiden door de parotoïden. Sommige vijanden reageren hier sterk geprikkeld op en spugen de pad spoedig na consumptie weer uit. Bij de mens veroorzaakt het gif bij aanraking alleen huidirritatie. De gifklieren produceren een schuim-achtige secretie, dat relatief veel gif bevat. Bij veel natuurlijke vijanden echter richt het gif niets uit, zo staan bunzingen erom bekend soms grote aantallen dieren rond hun voortplantingswateren te doden.[2]
Buiten de paartijd is de rugstreeppad niet aan water gebonden, alleen voor de ei-afzet betreedt de vrouwelijke pad korte tijd het water. De rugstreeppad kan zich het hele jaar rond voortplanten, afhankelijk van de geografische locatie en de weersomstandigheden. In de Lage Landen kunnen van eind maart tot begin augustus. Gedurende de voortplantingstijd kwaken de mannetjes 's nachts in ondiepe wateren. Dit dient om de vrouwtjes te lokken, de lokroep doet denken aan de zang van de nachtzwaluw, het geluid wordt ook wel vergeleken met een geigerteller. Bij grote aantallen rugstreeppadden en gunstige omstandigheden (inversie) kan het geluid over kilometers gehoord worden. In Nederland en in Midden-Europa loopt de paartijd van april tot augustus, op het Iberisch Schiereiland van december tot juni.[2] Bij de amplexus klemt het mannetje zijn voorpoten onder de oksels van het vrouwtje. Er kunnen drie ei-afzetperiodes per jaar plaatsvinden, afhankelijk van de regenval. Bij langdurige droogte zijn vaak alle kleine, ondiepe wateren verdwenen en kan de pad zich moeilijk voortplanten.
De eieren en larven hebben verschillende aanpassingen aan extreme omstandigheden; zo kunnen ze een temperatuur van 40 graden een tijdje verdragen en kunnen ze zich in water met een relatief hoog zoutgehalte ontwikkelen.
De rugstreeppad zet de eitjes net als de gewone pad af in zogenaamde eiersnoeren die een lengte kunnen bereiken van ongeveer 1 tot 2 meter. Het eiersnoer bestaat uit één of twee rijen eitjes, in totaal kan het legsel 2800 - 4000 eitjes bevatten, die een dikte hebben van ongeveer 4 tot 6 millimeter.[2] De eisnoeren worden zo mogelijk tussen de begroeiing van erg ondiepe wateren (tot circa 20 cm diep) gevlochten. De eitjes komen bij een hoge watertemperatuur al na twee dagen uit, maar bij koele omstandigheden kan dat tot twee weken duren. De larven zijn bij het uitkomen zo'n 6 tot 8 millimeter lang, ze leven solitair maar omdat ze allemaal de ideale plek van een water opzoeken komen ze soms in groepen voor. Ze zijn zwart en leven voornamelijk op de bodem. Al na drie weken kunnen ze zich metamorfoseren, maar onder ongunstige omstandigheden hebben ze tot drie maanden nodig.
Paargreep of amplexus.
Eisnoeren van de rugstreeppad in een duinmeertje bij Wassenaar
Larven
Klein juveniel, 14 september
Groot juveniel, 14 september
Groot juveniel in holletje, 13 september
Door zijn geringe lengte, goede schutkleur en de schuwe en nachtactieve levenswijze is het een onopvallende soort die zich overdag verstopt in de strooisellaag, onder stenen, in een konijnenhol of in een zelf gegraven holletje. In de schemering wordt de pad actief en gaat op jacht. Daarbij prefereert hij zeer kale terreinen zoals zandverstuivingen, stranden, kale duinen en opgespoten terreinen waardoor de pootafdrukken vaak te vinden zijn in het losse zand.
De rugstreeppad is gemakkelijk te herkennen aan de voortbeweging; het is een vrij snelle soort die niet springt maar loopt wat een opmerkelijk gezicht is. Een foeragerende rugstreeppad is tamelijk actief en heeft een opvallende, bijna muis-achtige tred. De rugstreeppad legt door zijn grote activiteit behoorlijke afstanden af, waardoor hij snel nieuwe terreinen weet te koloniseren.
De rugstreeppad (Epidalea calamita) is een kikker uit de familie padden (Bufonidae). Het is een middelgrote soort die vaak te herkennen is aan een geelachtige lengtestreep op het midden van de rug. De pad komt voor in grote delen van Europa en kan ook worden gevonden in België en Nederland in zanderige streken.
Multimedia w Wikimedia Commons Ropucha paskówka (Epidalea calamita[2] syn. Bufo calamita) – gatunek płaza, najmniejsza ropucha z żyjących w Polsce oraz Zachodniej i Środkowej Europie. Na terenie Polski objęta jest ścisłą ochroną gatunkową[3].
Ropucha paskówka osiąga do 8 cm długości[4].
Płaz wyróżnia się podłużnym paskiem barwy żółtej ciągnącym się wzdłuż grzbietu koloru szarego brązu[4].
Zwierzę w Europie Środkowej spotyka się od kwietnia do października[4].
Ropucha paskówka (Epidalea calamita syn. Bufo calamita) – gatunek płaza, najmniejsza ropucha z żyjących w Polsce oraz Zachodniej i Środkowej Europie. Na terenie Polski objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.
O sapo-corredor (Epidalea calamita, anteriormente incluído no género Bufo) é um sapo natural de zonas arenosas e zonas de charneca da Europa Ocidental e do Norte. Os adultos atingem os 60-70 mm de comprimento e distinguem-se facilmente do sapo-comum por terem uma risca amarela a meio do dorso. As suas patas posteriores são relativamente compridas, que lhes dá uma marcha característica, que os distingue de outras espécies de sapo. Desta forma de andar vem o seu nome comum, sapo-corredor.
O chamamento dos sapos-corredores é bastante alto e distinto, amplificado por um único saco vocal presente debaixo do queixo dos machos.
Pode atingir até aos 9 cm de comprimento. Desloca-se preferencialmente com movimentos rápidos dos membros, parecendo correr (e daí o seu nome comum), ao invés de saltar, sendo uma das características que o distingue do sapo-comum. Apresenta também uma risca cor-de-laranja distintiva no dorso. Tal como outros sapos, possui pele rugosa. Na cabeça são proeminentes duas glândulas paratóides. As pupilas dos olhos são horizontais e de forma elíptica com íris verde ou amarelada. A sua coloração é variável. No dorso apresenta normalmente padrões de verde escuro sobre verde claro, enquanto que o ventre é esbranquiçado ou acinzentado com manchas pretas ou castanhas.[2]
Pode ser encontrado por toda a Europa setentrional, ocidental e do norte, desde Portugal, até à Dinamarca a norte, sul da Suécia, e até à Ucrânia, Bielorrússia, Letónia e Estónia a leste. Há também algumas populações no sudoeste da Irlanda e Reino Unido. A altitude máxima a que são encontrados é de 2 540 m acima do nível do mar.[1] É abundante na maioria dos países onde ocorre, particularmente no sul. No Reino Unido, Irlanda, Bélgica, Dinamarca, Alemanha, Suécia e Estónia, entre outros países, as populações são mais localizadas e estão em declínio. Nas regiões mais a leste é considerado geralmente rara.[1]
Foi inicialmente descrita como Bufo calamita por J. N. Laurenti em 1768. O nome Epidalea foi primeiro usado por E. D. Cope em 1864, mas até 2006 era ainda considerado um membro do género Bufo. Frost e colegas retiraram-no do género e recuperaram o nome Epidalea após estudos genéticos terem concluído pela sua distinção, em particular de Bufo viridis.[3][4][5]
Este sapo vive até 5 anos de idade na natureza[2] e alimenta-se de insetos, carunchos e outros pequenos animais. Durante a noite, deslocam-se em terreno descampado, e conseguem-se ver marcas das suas patas em areia solta. A distância que percorrem durante estas deslocações noturnas é considerável, permitindo que esta espécie colonize novos habitats rapidamente.
O sapo-corredor reproduz-se entre Abril e Julho, deixando 'fios' de ovos em pequenos charcos não muito profundos. Os chamamentos altos são importantes porque o sapo-corredor normalmente encontra-se presente em números baixos e por isso é importante que machos e fêmeas consigam encontrar-se.
Para a reprodução ser bem sucedida, os charcos precisam ter uma inclinação suave com alguma vegetação nas margens e na água. Muitas vezes estes charcos são temporários e as larvas não tem tempo de se desenvolver completamente antes da água secar. Para compensar a elevada mortalidade, o sapo-corredor acasala várias vezes durante o Verão. Em Setembro, a idade dos juvenis varia de um a três meses. Aparentemente, os indivíduos que se reproduzem no início da época não são os mesmos que os mais tardios.
O sapo-corredor tem hábitos noturnos, mas durante a época de reprodução está ativo também durante o crepúsculo e dia.[6] Durante o dia permanece escondido debaixo de troncos e pedras ou em abrigos feitos por outros animais. É usual também enterrarem-se em terrenos arenosos ou de terra solta.[2] Ao contrário da maioria dos anuros, deslocam-se a maioria das vezes não por saltos, mas por pequenas corridas, sendo por isso chamado de sapo-corredor.[7]
Pode ser encontrada em solos arenosos de dunas costeiras, charnecas de baixa altitude, semidesertos, montanhas, clareiras de pinhais, jardins, parques, campos agrícolas, pedreiras de areia e gravilha, e prados. É comum serem encontrados sapos-corredores debaixo pedras, em solos arenosos ou debaixo de detritos.[1]
No Reino Unido, esta espécie é uma das três espécies de anfíbio protegida pelo Plano Nacional de Biodiversidade. As razões apresentadas para o seu estatuto de conservação são: perda de habitat devida a sobrepopulação humana, redução de habitat costeiro por causa da construção de diques e acidificação do habitat aquático pela ação de chuva ácida e outros tipos de poluição.
O sapo-corredor (Epidalea calamita, anteriormente incluído no género Bufo) é um sapo natural de zonas arenosas e zonas de charneca da Europa Ocidental e do Norte. Os adultos atingem os 60-70 mm de comprimento e distinguem-se facilmente do sapo-comum por terem uma risca amarela a meio do dorso. As suas patas posteriores são relativamente compridas, que lhes dá uma marcha característica, que os distingue de outras espécies de sapo. Desta forma de andar vem o seu nome comum, sapo-corredor.
O chamamento dos sapos-corredores é bastante alto e distinto, amplificado por um único saco vocal presente debaixo do queixo dos machos.
Ropucha krátkonohá (lat. Epidalea calamita, staršie Bufo calamita) je druh žaby z čeľade ropuchovité (Bufonidae).
Ropucha krátkonohá nedorastá do väčšej dĺžky ako 8 cm. Poznáme ju hneď podľa žltobieleho alebo bieleho prúžku v strede chrbta, zelenej dúhovky oka a krátkych zadných nôh. Preto neskáče ako iné žaby, ale pohybuje sa rýchlou chôdzou.
Je rozšírená od Portugalska a Španielska cez Francúzsko do strednej Európy a južného Švédska. Na východ zasahuje až do Litvy.
Dáva prednosť ľahším pôdam, pretože prezimuje zahrabaná vo veľkej hĺbke - až dva metre; aj cez deň sa rada zahrabáva do vlhkého piesku, má na zadných chodidlách výraznú lištu. Končeky prstov má tmavé. Čierne, šedo škvrnité vajíčka v dlhých radách kladie do vysychajúcich tôni, a preto je vývoj veľmi rýchly. Aj samček tohto druhu má rezonančný mechúrik a jeho hlas sa podobá trylku ropuchy zelenej, je však nenápadnejší. Aj ona je voči suchu dosť odolná, a preto ju niekedy, hlavne v krovinách, zastihneme aj cez deň. Takmer pol roka trávi v nehybnom stave, zahrabáva sa na zimovišti už v septembri alebo v októbri a opúšťa ho v marci, niekedy až v apríli. Ako všetky ropuchy dospieva až tretím alebo štvrtým rokom.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ropucha krátkonohá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ropucha krátkonohá
Ropucha krátkonohá (lat. Epidalea calamita, staršie Bufo calamita) je druh žaby z čeľade ropuchovité (Bufonidae).
Smrdlja (znanstveno ime Bufo calamita) je krastača, ki živi na peščenih območjih Severne Evrope in je v Sloveniji uvrščena na Seznam zavarovanih živalskih vrst.
Odrasle smrdlje dosežejo v dolžino med 60 in 70 mm in imajo relativno kratke noge. Parijo se med koncem aprila in julijem, samice pa mrest odlagajo v plitve luže s toplo vodo. Doživijo lahko starost 15 let, hranijo pa se pretežno v nočnem času, z raznimi žuželkami, predvsem hrošči.
Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: SmrdljaSmrdlja (znanstveno ime Bufo calamita) je krastača, ki živi na peščenih območjih Severne Evrope in je v Sloveniji uvrščena na Seznam zavarovanih živalskih vrst.
Strandpadda (Epidalea calamita)[4], som förr kallades stinkpadda[6], är en groddjursart som först beskrevs av Laurenti 1768. I den svenska databasen Dyntaxa[3] anges namnet strandpadda. Enligt både Dyntaxa och Catalogue of Life[7][8] ingår strandpadda i släktet Epidalea, och familjen paddor. En synonym till det vetenskapliga namnet, som inte ska användas längre, är Bufo calamita. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[9] Enligt den svenska rödlistan[2] är arten sårbar i Sverige. Arten förekommer i Götaland.[2] Artens livsmiljö är havsstränder, våtmarker, sjöar och vattendrag, jordbrukslandskap, stadsmiljö.[2] Inga underarter finns listade.[7]
Strandpadda är en 4,5–8 centimeter lång padda med gråbrun till grönaktig rygg med mörkare, tämligen odistinkt formade fläckar. Den har oftast en gulaktig linje längs ryggen. Den har korta bakben, och lite eller ingen simhud på fötterna.
Strandpaddan förekommer i Baltikum, Mellaneuropa, Frankrike, delar av Spanien och Portugal. I Norden finns den i Danmark och lokalt i södra Sverige.
I Sverige är strandpadda en av tre äkta paddor och förekommer lokalt i Skåne, Halland, Blekinge och Bohuslän.
Strandpaddan rör sig på grund av de korta bakbenen med kravlande småhopp. Den är främst natt- och skymningsaktiv, och gräver ofta ner sig under dagen. Kan dock undantagsvis uppträda i fullt dagsdjus.
Strandpaddans äldre trivialnamn stinkpadda har den fått av att den, när den är hotad, kan avsöndra ett vitt körtelsekret, som doftar svagt som bränt gummi. Körtelsekretet är giftigt, dock inte lika giftigt som det från vanliga paddan. Då det är mycket sällan som arten tar till denna försvarsmetod, och sekretets stank har överdrivits, så är det mer lämpligt att använda namnet strandpadda framför stinkpadda.
Arten ynglar i hällkar och andra mindre vattensamlingar. Äggen är salttåliga och i Östersjön kan den yngla direkt i havet.
Vissa exemplar blir 16 år gamla.[6]
Strandpaddans föda består av insekter, spindlar, sniglar och maskar. I områden med sparsamt med föda kan den även ta myror och skalbaggar.
Globalt är strandpaddan inte hotad men lokalt har den minskat kraftigt och är hotad. Globalt kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1]
I Sverige var strandpaddan upptagen på 2005 års Röda lista som starkt hotad[10] och i 2010 års rödlista som sårbar (VU).[11] I Sverige är den fridlyst och Artdatabanken uppskattar att det finns ungefär 10 000 individer i Sverige, på maximalt 100 lokaler.
PDF). Artdatabanken. Sveriges lantbruksuniversitet. https://artfakta.artdatabanken.se/taxon/100021/pdf. Läst 7 november 2017. PDF). Artdatabanken. Sveriges lantbruksuniversitet. sid. 122. https://www.artdatabanken.se/globalassets/ew/subw/artd/2.-var-verksamhet/publikationer/4.-rodlista-2010/274614_inlaga_liten_sid-del2-200-592.pdf. Läst 7 november 2017. Wikimedia Commons har media som rör Strandpadda.
Wikispecies har information om Epidalea calamita.
Strandpadda (Epidalea calamita), som förr kallades stinkpadda, är en groddjursart som först beskrevs av Laurenti 1768. I den svenska databasen Dyntaxa anges namnet strandpadda. Enligt både Dyntaxa och Catalogue of Life ingår strandpadda i släktet Epidalea, och familjen paddor. En synonym till det vetenskapliga namnet, som inte ska användas längre, är Bufo calamita. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Enligt den svenska rödlistan är arten sårbar i Sverige. Arten förekommer i Götaland. Artens livsmiljö är havsstränder, våtmarker, sjöar och vattendrag, jordbrukslandskap, stadsmiljö. Inga underarter finns listade.
Населяє сади, парки, луки, поля, піщані пагорби з трав'янистою рослинністю, кар’єри, бори Північної Європи. В Європі очеретяні ропухи водяться у її західній та центральній частинах на північ від Альп та Балкан, доходячи до південної Швеції та Великої Британії, на схід до країн Прибалтики та Калінінградської області Росії, Білорусі та Західної України, на південь — до північної Італії, Австрії, Чехії. В Україні трапляється у західних областях — Волинській та частково у Львівській та Рівенській. Найпівденнішою точкою її знахідки в Україні є околиці с. Голоско Львівської області (49° 51' пн.ш., 23° 56' пд. д.), найсхіднішою — с. Дубровиця Рівенської обл. (51°34' пн. ш., 26° 34' пд. д.). Судячи з обрису східної межі ареалу та його частковим збігом з січневою ізотермою −8 °C, не виключено, що температурний фактор, як і тривалість безморозного періоду 230 днів, можуть визначати поширення очеретяних ропух на сході їхнього ареалу. Трапляються B. calamita у заліснених або відкритих біотопах з легкими піщаними ґрунтами, звичайних для дюноподібних ділянок, околицях та галявинах соснових лісів. Вони також звичайні у піщаних кар'єрах, полях, городах, при цьому умовою їх присутності є, як правило, наявність відповідного ґрунту, неглибоких водойм та відкритих ділянок у лісі або на місці колишніх лісових насаджень. В Україні очеретяні ропухи живуть у заліснених чи відкритих біотопах з легкими піщаними ґрунтами. Зазвичай це дюнні ділянки, околиці та поляни соснових лісів, парки, поля, городи, піщані кар'єри. Незважаючи на досить широкий ареал, для виду характерна певна обмеженість екологічної пластичності. Так, хоча до спектру її біотопів входять ділянки, пов'язані з діяльністю людини (населені пункти, городи, картопляні поля, сади тощо), але при цьому обов'язковим фактором є сполучення легких супіщаних ґрунтів, неглибоких водойм та відкритих ділянок лісової зони чи місць зведених лісів. У дещо західніших ділянках ареалу очеретяні ропухи також пов'язані з відкритими піщаними ділянками (Нідерланди, Німеччина) або вересовими пустошами (Англія), хоча на островах Південної Швеції вони зустрічаються й на скелястих узбережжях. На Іберійському півострові очеретяні ропухи віддають перевагу (порівняно з сірою ропухою) місцям з меншою гетерогенністю біотопів.
Результати кількісних обліків у сезон розмноження і після його закінчення істотно відрізняються. Так, за даними обліків на різних місцях нересту у квітні — початку червня у Волинській, Рівенській та Львівській областях чисельність очеретяних ропух становить від 21 до 112 ос./1000 м², а пізніше по закінченні сезону розмноження (середина червня — початок серпня) від 1 до 12 ос./1000 м². За матеріалами інших досліджень чисельність на місцях нересту може становити близько 20 ос./м², після закінчення розмноження — в десятки разів менше. Однак у період метаморфозу й виходу на сушу цьоголітків, чисельність знову зростає й може скласти до 40 ос./м². У ще північніших ділянках ареалу (острів Altarholmen біля західного узбережжя Швеції площею близько 10 га) методом мічення і повторного відлову чисельність ізольованої популяції оцінювалася у 1500 особин.
Найменша з ропух фауни України. Тіло завдовжки до 80 мм. Шкіра горбиста, зверху оливково-сіра з темними плямами. Від звичайної ропухи відрізняється жовтою смужкою уздовж нижньої половини спини. Ця ропуха має відносно довгі ноги, що надає їй характерної ходи, яка відрізняється від стрибків більшості інших видів роду. Черевний бік світло-сірого або сіро-білого кольору з дрібними темними плямами, часто неправильної форми. Однією з діагностичних ознак очеретяних ропух є розвиток в них пігментації також і на горлі, на відміну від зеленої ропухи.
Зіниця горизонтальна, барабанна перетинка розвинена. Позад очей розташовані привушні залози — паротиди, по всьому спинному боці безладно розкидані бородавки, які в деяких особин можуть закінчуватися шпичаками. На найдовшому пальці задніх кінцівок розвинені парні зчленівні горбочки, внутрішній край передплесна несе шкіряну складку.
Статевий диморфізм виявляється у дещо дрібніших розмірах самців і частково виявленою в них шпичастістю шкіри, в наявності непарного внутрішнього резонатора, розвитку шлюбних мозолів на перших двох-трьох пальцях передніх кінцівок, часто меншою контрастністю візерунка. Монотиповий вид — у всякому разі порівняння морфологічних та біохімічних характеристик очеретяних ропух з різних ділянок ареалу (Іспанія, Центральна Європа) не показало між ними суттєвих відмін. Зараз підвидів не виділяють, однак аналіз ДНК очеретяних ропух свідчить про виразні генетичні відміни між західними та східними британськими популяціями. Існують відомості про те, що очеретяні ропухи на балтійських островах більші, ніж особини з материкової частини. Розміри одно-, дво- та трирічних особин у Нідерландах коливаються в межах 18-35, 26-46 і 50-60 мм відповідно. Матеріали з мінливості зовнішньоморфологічних ознак у межах України обмежені.
Хромосомний набір ропух цього виду представлений 22 хромосомами (2n = 22, NF = 44). Подальше вивчення особливостей будови каріотипу українських популяцій перспективне в плані вивчення географічної (міжпопуляційної) мінливості (наприклад їх порівняння з даними поперечно-смугастого забарвлення хромосом очеретяних ропух з Чехії). Розмір геному в цього виду з Іспанії становить 8,2 пг. Не виключено, що Іберійський півострів відігравав роль захистка в льодовиковий період, і після закінчення зледеніння звідси йшло розселення очеретяних ропух на інші ділянки суші.
Тварина добре бігає, проте погано плаває і не стрибає. Зимує на суші. Активна вночі та у присмеркові години. Вдень закопується у ґрунт на глибину 20-80 см. У живленні переважають комахи.
Початок активності очеретяних ропух в Україні припадає на кінець березня — квітень і пов'язаний з особливостями погоди щороку. Майже відразу ж після пробудження самці займають нерестові водойми — мілководдя ставів, дренажні канали, калюжі біля доріг та у сільськогосподарських угіддях, водойми у піщаних та гравійних кар'єрах.
Період розмноження триває близько двох місяців і припадає на квітень-травень. Відомі матеріали, що вказують на деяку вимогливість очеретяних ропух до якісного складу води при виборі місць нересту. Так, відзначалося, що розмноження очеретяних ропух відбувається у водоймах з прозорою водою, низькою концентрацією заліза, кальцію та слабколужною реакцією.
Хоча, з іншого боку, пари на нересті знаходили як у солонуватих, так і в насичених органікою водоймах біля тваринницьких ферм. У дещо північніших регіонах (Швеція), метаморфоз може тривати з середини травня до середини серпня як вірогідна адаптація до використання тимчасових водойм за непередбачуваних погодних умов.
Вивчення особливостей розмноження популяцій крайових ділянок ареалу показало, що при виборі місць нересту очеретяні ропухи віддають перевагу або мілким ставкам з відносно теплою водою, що стимулює швидші строки метаморфозу (але з ризиком загибелі кладок при пересиханні), або більші стави з меншим ризиком їхнього висихання, але тривалішими термінами метаморфозу.
Нерест звичайно відбувається при температурі води 10-18°С. Парування відбувається вночі, загальна кількість відкладеної ікри негативно корелює з максимальними температурами води. У кладці 3-4 тис. ікринок, розташованих у два ряди у парних, завдовжки близько 3 м ікряних шнурах. Шнури звичайно розташовані на мілководді на глибині до 15-30 см і прикріплені до листя підводної рослинності або до гілок.
Вилуплення личинок за відсутності різких падінь температури звичайно відбувається через 4-6 днів, хоча мінімальний строк ембріонального розвитку становить усього 2 дні. Як вже зазначалося, очеретяних ропух нерідко відзначали на нересті одночасно з зеленою ропухою, що приводить до утворення мішаних пар та гібридизації.
Існують дані, що потомки таких пар характеризуються сполученням ознак обох видів. Є відомості також про те, що гібридні особини за своїми зовнішньоморфологічними ознаками ближчі до очеретяних ропух, ніж до зелених. Не виключено, що на деяких ділянках ареалу, де обидва види трапляються разом, причиною гібридизації може бути обмеженість підхожих для розмноження місць.
Чотирирічні дослідження специфіки розмноження очеретяних ропух у Південній Англії показали, що деяким самицям цього виду властиві повторні кладки протягом одного сезону активності. Так, кількість самиць, що намагалися або відкладали другу порцію ікри, становила 10-17% загальної кількості мешканців району місця нересту і 14-31% всієї чисельності самиць на нересті.
Тварини, що нерестилися вдруге, були дещо більші від тих, яким було властиве лише одноразове відкладання ікри. Час між першою та повторною кладками становить близько двох місяців. У чисельному співвідношенні обсяг других кладок коливався від 24 до 33% загальної кількості ікри, відкладеної тією ж самою особиною. Разом з тим за весь період спостереження виживання потомства з другої кладки не відзначено.
У нормі весь період метаморфозу триває 1,5-2 місяці, так що масовий вихід на сушу цьоголітків припадає на кінець червня-липень. Розміри ропух відразу після закінчення метаморфозу становлять 15-20 мм. У зв'язку з високим рівнем смертності цьоголітків порівняно з дорослими тваринами була висловлена гіпотеза, що цьоголітки до досягнення ними статевої зрілості потребують спеціальних умов у місцях свого пробування.
Однак при дослідженні вибору молодими тваринами таких місць виявилося, що цьоголітки за всіх умов експерименту практично завжди займали ті ж самі біотопи, що й дорослі тварини (хоча й була відзначена їхня схильність до заселення вологих ділянок на місці пересохлих ставів). Статева зрілість настає на 3-4-й рік.
По закінченні нересту тварини полишають водойми й переходять до присмерковонічної активності. Вдень ховаються у різноманітних сховищах: купах каміння, хмизу, у листовій підстилці, норах, здатні самостійно закопуватися в ґрунт. Тварина добре бігає, проте погано плаває і не стрибає.
Основну частину раціону складають наземні безхребетні, найчастіше (іноді до 80% і більше) мурашки. Серед інших груп нерідкі метелики, жуки, хризомеліди.
Серед природних ворогів вказують на деяких плазунів (вужі), птахів (сріблястий мартин, сіра ворона, лелека, сіра чапля, канюк звичайний) та ссавців. Однією з причин зниження чисельності очеретяних ропух може бути конкуренція з боку сірої ропухи. Остання в разі відновлення лісових насаджень, які для неї є більш підхожими, збільшує свою чисельність і у зв'язку з дещо ширшою трофічною нішею може витісняти B. calamita.
Трирічне вивчення впливу різних факторів на виживаність личинок очеретяної ропухи у Південній Англії показало, що присутність звичайного коропа й окуня збільшували виживаність пуголовків, оскільки ці види риб вибірково знищували хижих безхребетних. З другого боку, наявність краснопера, навпаки, справляло негативний вплив, оскільки цей вид поїдав як безхребетних, так і личинок жаб. Хижацтво сильніше впливає на успішний розвиток личинок на ранніх стадіях (порівняно з абіотичними факторами і, особливо, значенням рН менше 6), але зменшується на пізніших, коли висихання водойм або падіння вмісту кисню у воді стають основними причинами загибелі.
Спостереження за виживаністю 32 кладок очеретяних ропух в іншій ділянці ареалу (Німеччина) показало, що з 116 тис. ікринок, 8% не розвивалося, 2% припинили розвиток, 6% загинуло від висихання, майже 84% були знищені хижаками, а закінчили метаморфоз лише 0,3% личинок з усієї кількості відкладеної ікри.
Серед антропогенних факторів зниження чисельності очеретяних ропух, звичайно вказують на зв'язок з трансформацією та забрудненням біотопів, і особливо з випадінням кислотних дощів. Деякі спроби реалізації програм із збереження очеретяних ропух — створення тимчасових водойм для розмноження — виявилися успішними, і в ряді ділянок чисельність цих тварин суттєво збільшилася.
Вид занесено до Червоної книги України (категорія «вразливі види»), а також до Додатку II «Конвенції з охорони дикої флори і фауни та природного середовища існування в Європі» (категорія «види, що підлягають особливій охороні») та до «Червоної книги хребетних Міжнародного союзу охорони природи (МСОП)».
Bufo calamita là một loài cóc thuộc chi Bufo bản địa châu Âu. Con trưởng thành dài từ 60–70 mm và có thể được phân biệt với Bufo bufo bởi một sọc vàng dọc giữa lưng. Chúng có chân tương đối ngắn. Loài này có tiếng kêu bạn tình rất to và riêng biệt, nhờ một túi kêu nằm dưới cằm con đực.
B. calamita có mặt ở 17 quốc gia châu Âu.[2] Ở quần đảo Anh, loài này hầu như chỉ có mặt ở vùng ven biển. Đây là loài cóc bản địa duy nhất của Ireland, hiện diện ở bán đảo Dingle và Derrynane tại hạt Kerry và cũng đã được đưa đến hạt Wexford.[2][3]
Phương tiện liên quan tới Epidalea calamita tại Wikimedia Commons
Bufo calamita là một loài cóc thuộc chi Bufo bản địa châu Âu. Con trưởng thành dài từ 60–70 mm và có thể được phân biệt với Bufo bufo bởi một sọc vàng dọc giữa lưng. Chúng có chân tương đối ngắn. Loài này có tiếng kêu bạn tình rất to và riêng biệt, nhờ một túi kêu nằm dưới cằm con đực.
Предпочитает низины. Встречается преимущественно на легких песчаных почвах на сухих прогреваемых открытых участках, которые граничат с влажными участками. Населяет вересковые пустоши, песчаные берега водоёмов — озёр, рек, водохранилищ, поросшие кустарником и травянистой растительностью.
Встречается на опушках лесов, лугах, в местах лесозаготовок под сложенными в штабель стволами деревьев, на болотах. Часто встречается на сельскохозяйственных угодьях с рыхлыми почвами. Может обитать в солоноватых водоемах. В Пиренеях поднимается до 2600 метров над уровнем моря.
Активность после зимы начинается в конце апреля — мае.
Активна в сумерках, изредка также активна днем, например в пасмурную погоду. В период покоя преимущественно скрывается в норах или любых других укрытиях — под камнями, в природных нишах, в трещинах земли, могут зарываться в почву.
Основу рациона составляют наземные насекомые. В период размножения практически не питаются. Головастики питаются фитопланктоном, детритом, простейшими, и мелкими ракообразными.
Половозрелость наступает в возрасте трёх—четырёх лет, а продолжительность жизни 15—16 лет.
На зимовку уходят в конце августа — начале сентября при снижении температуры ниже 10 °C. Зимуют в убежищах, часто просто зарываясь в почву.
Для размножения предпочитает мелкие, прогреваемые водоёмы со стоячей водой, часто заросшие растительностью. Порой могут откладывать икру в водоёмы с солоноватой водой. Размножаются при температуре воды 16—18 °C. Период размножения длится с III декады апреля до конца июля. Массовое икрометание происходит в мае — июне. Днём особи обычно скрываются под водой на дне водоёма.
Шнуры с икрой имеют толщину 4,5—5 мм, при длине 1—1,6 м, максимум до 3,2 м. Они обычно располагаются на небольшой глубине 4—20 см. Диаметр икринок 1—1,6 мм, они расположены в 2 ряда. За раз самка может отложить от 1250 до 5250 икринок.
Личинки достигают длины 7—8,5 мм. Развитие происходит 42—55 суток. Головастики перед метаморфозом вырастают до 25—28 мм.
Охраняется Бернской Конвенцией (приложение II). Вид занесён в Красные книги России, Беларуси, Латвии, Литвы, Украины и Эстонии.
_female_(16779432866).jpg)
_found_under_a_stone_(10113849544).jpg)
_male_calling_(16597284327).jpg)
_mating_(16185409393).jpg)
Dubois не указан текст
Предпочитает низины. Встречается преимущественно на легких песчаных почвах на сухих прогреваемых открытых участках, которые граничат с влажными участками. Населяет вересковые пустоши, песчаные берега водоёмов — озёр, рек, водохранилищ, поросшие кустарником и травянистой растительностью.
Встречается на опушках лесов, лугах, в местах лесозаготовок под сложенными в штабель стволами деревьев, на болотах. Часто встречается на сельскохозяйственных угодьях с рыхлыми почвами. Может обитать в солоноватых водоемах. В Пиренеях поднимается до 2600 метров над уровнем моря.
