Butia capitata, també coneguda com a Palmera Pindo o Jelly Palm, és una espècie de palmera nativa de l'Argentina, Brasil i Uruguai.[1] Aquesta palmera fa fins a 6 m d'alt i excepcionalment en fa 8 i és de creixemet lent. Les seves fulles són pinnades i el seu tronc és gruixut.
Butia capitata és notable pel fet de ser una de les palmeres més resistents al fred tolerant temperatures per sota dels -10 °C, per això es cultiva en jardineria fins i tot en climes relativament freds com els del Regne Unit.
Butia capitata, també coneguda com a Palmera Pindo o Jelly Palm, és una espècie de palmera nativa de l'Argentina, Brasil i Uruguai. Aquesta palmera fa fins a 6 m d'alt i excepcionalment en fa 8 i és de creixemet lent. Les seves fulles són pinnades i el seu tronc és gruixut.
Butia capitata és notable pel fet de ser una de les palmeres més resistents al fred tolerant temperatures per sota dels -10 °C, per això es cultiva en jardineria fins i tot en climes relativament freds com els del Regne Unit.
Butia capitata, also known as jelly palm, is a Butia palm native to the states of Minas Gerais and Goiás in Brazil.[4] It is known locally as coquinho-azedo or butiá in (northern) Minas Gerais.[5] This palm grows up to 8m (exceptionally 10m). It has feather palm pinnate leaves that arch inwards towards a thick stout trunk.
Palms cultivated around the world under the name Butia capitata are actually almost all B. odorata. The real B. capitata is not notably hardy, nor widely cultivated.[4][6][7]
In Minas Gerais it flowers from May to July[8] and is in fruit from November to February.[5] Ripe fruit are about the size of large cherry, and yellowish/orange in color, but can also include a blush towards the tip.
This taxon was first scientifically described in 1826 as Cocos capitata in the Historia Naturalis Palmarum by Carl Friedrich Philipp von Martius, who described and illustrated the palm from sketches and herbarium collections he made on montane grasslands near the Serra de Santo Antônio, Minas Gerais.[2][8]
In 1970 Sidney Fredrick Glassman moved this species, along with all other Butia, to Syagrus,[9] but in 1979 he changed his mind and moved everything back.[10]
The fruits are locally harvested from the wild between November and February to make juices, liquor, marmalades and ice-cream. The fruit has orange, sometimes red, skin. The pulp is bright orange, highly aromatic, somewhat oily, and quite fibrous. The pulp can be frozen for industrial production. In the north of Minas Gerais state B. capitata juice has been added to some public school lunches.[5]
An oil can be extracted from the nuts which is quite similar to coconut oil.[5]
The pulp is a good source of β-carotene and provitamin A compared with other fruits usually consumed. A glass of juice containing 100g of B. capitata pulp can provide 40% of the daily vitamin A requirements for children aged under eight by the standards of the National Academy of Medicine.[5]
Butia capitata, also known as jelly palm, is a Butia palm native to the states of Minas Gerais and Goiás in Brazil. It is known locally as coquinho-azedo or butiá in (northern) Minas Gerais. This palm grows up to 8m (exceptionally 10m). It has feather palm pinnate leaves that arch inwards towards a thick stout trunk.
Palms cultivated around the world under the name Butia capitata are actually almost all B. odorata. The real B. capitata is not notably hardy, nor widely cultivated.
In Minas Gerais it flowers from May to July and is in fruit from November to February. Ripe fruit are about the size of large cherry, and yellowish/orange in color, but can also include a blush towards the tip.
La palmera capitata o palmera de la jalea (Butia capitata) es una especie del género Butia de la familia de las palmeras (Arecaceae). Habita en áreas tropicales de Sudamérica, siendo endémica del centro-oriente de Brasil.
No debe confundirse con la especie que forma extensos palmares en el este de Uruguay y el sur de Brasil, que por largo tiempo fue incluida en Butia capitata pero que, desde el año 2011, pasó a ser tratada como una especie distinta a esta, correspondiéndole el nombre científico de Butia odorata.
Esta palmera se distribuye especialmente en el noreste de Argentina, este de Uruguay y de manera endémica en el centro-este de Brasil, siendo un endemismo de la provincia fitogeográfica del cerrado de los estados de Goiás,[1][2] Bahía y Minas Gerais.
B. capitata es una palmera solitaria, de 4 a 5 metros de altura. El tronco posee un diámetro de 20 a 30 cm, y ocasionalmente es subterráneo. Cada corona posee de 11 a 20 hojas pinadas y arqueadas, las que miden de 80 a 170 cm de longitud y son de color glauco. Se subdividen en 49 a 53 foliolos a ambos lados, los que se presentan dispuestos formando una “V”.
Bráctea peduncular de color glauco y de 50 a 100 cm de longitud. Flores sobre un raquis de 33 a 55 cm de longitud, con 100 ramas floríferas de 8 a 30 cm de longitud. El fruto maduro es amarillo a amarillo rojizo, comestible de un sabor ácido, que presenta una forma oblonga; en su interior posee una fibra densa y pulposa.
Esta especie puede formar híbridos con otras especies de palmeras como la Syagrus romanzoffiana, con la cual forma un híbrido denominado Butiagrus.
Butia capitata fue descrita originalmente en el año 1826 por el botánico alemán Carl Friedrich Philipp von Martius bajo el nombre científico de Cocos capitata indicando que habitaba cerca de la ciudad de Montes Claros, en el estado de Minas Gerais, siendo una especie característica del cerrado y endémica de la región del Planalto Central de Brasil.
En el año 1891 fue descrito el taxón del sur de Brasil y el Uruguay por el botánico brasileño João Barbosa Rodrigues bajo el nombre científico de Cocos odorata, indicando que habitaba en campos de Río Grande del Sur y en la isla de los Padres, cerca del río Cebollatí (laguna Merín), Uruguay.[3][4] En el año 1916 Odoardo Beccari aceptó a medias el nombre propuesto por Barbosa Rodrigues pues creó Butia capitata var. odorata (Barb. Rodr.) Becc.[5]
Ambos taxones son claramente diferentes y las poblaciones naturalmente más próximas están separadas entre sí por unos 1000 kilómetros de distancia.
A pesar de esto, Glassman en el año 1979 pasó tanto a Cocos odorata como a Butia capitata var. odorata a la sinonimia de Butia capitata, si bien recomendó la necesidad de continuar estudiando el problema taxonómico.[6]
En la segunda mitad de la década de 1990, el especialista en esta familia Henderson[7] indicó sobre las palmeras de la población austral que: “...tal vez deberían ser reconocidas como una especie separada, en cuyo caso Butia odorata sería el nombre correcto”, postura que recibió el apoyo de otros especialistas. En el año 2004 en su tesis doctoral,[8] Marcato creó el nombre de Butia odorata (Barb.Rodr.) Noblick ex Marcato, pero nunca publicó su tesis ni el nombre. En ese mismo año Lorenzi y otros publicaron el nombre de Butia odorata (Barb.Rodr.) Noblick y Pirani, pero carecían de una referencia basionímica adecuada, por lo cual la transferencia fracasó.[9]
En el año 2010 también Lorenzi y otros publicaron el nombre de Butia odorata Noblick y Lorenzi,[10] pero tenía una referencia basionímica errónea, por lo que representa un nombre ilegítimo. Finalmente se publicó la transferencia Butia odorata (Barb. Rodr.) Noblick, la que pasó a ser considerada como la final, legal y oficial de Cocos odorata Barb. Rodr. hacia el género Butia, con su referencia basionímica correcta.[11]
Por todo ello, la combinación científica: Butia capitata queda ahora limitada a los ejemplares correspondientes a la población septentrional.
El nombre genérico Butia proviene del nombre vernáculo dado en Brasil a los miembros de este género. El término específico "capitata" viene del latín, en donde significa ‘con una cabeza’, en razón de la corona foliar.
La palmera capitata o palmera de la jalea (Butia capitata) es una especie del género Butia de la familia de las palmeras (Arecaceae). Habita en áreas tropicales de Sudamérica, siendo endémica del centro-oriente de Brasil.
No debe confundirse con la especie que forma extensos palmares en el este de Uruguay y el sur de Brasil, que por largo tiempo fue incluida en Butia capitata pero que, desde el año 2011, pasó a ser tratada como una especie distinta a esta, correspondiéndole el nombre científico de Butia odorata.
Butia capitata (Mart.) Becc. (1916), ou arbre à laque, est une espèce de palmiers (Arecaceae). Il appartient à la sous-famille des Arecoideae et au genre Butia. Les palmiers cultivés dans le monde entier sous le nom de Butia capitata sont en fait presque tous des Butia odorata. Le vrai B. capitata n'est pas particulièrement rustique, ni largement cultivé [2] Son nom vient du latin caput, qui signifie la tête, ses feuilles formant une couronne globuleuse , qui , selon l’auteur, ressemble a une tête. On le connaît aussi sous les appellations Cocos erythrospatha, Calappa capitata, Syagrus capitata… Il se rencontre sous les noms communs : Palmier à vin, Palmier abricot, Palmier vinaigre, Arbre à laque. Mais ces références sont surtout celle du Butia odorata.
Il existe un nombre relativement élevé de variétés.
Cette espèce a longtemps été confondue avec Butia odorata qui est au Sud du Brésil et nord-est de l'Uruguay, dans les savanes à faible altitude où poussent des arbres de faible taille et des hautes herbes et où les sols sont secs, sablonneux et pauvres. Le climat y est subtropical : hivers doux avec de rares gelées, et été chauds. Mais le Butia capitata est originaire du centre du Brésil (Minas Gerais) ou le climat est carrément tropical[2].
Ses fruits sont consommés crus ou en gelée. On les macère dans l’alcool pour donner le vin de palmier. Ils ont une saveur sucrée, parfois acide. La chair et le goût rappellent la mangue.
Ce palmier est de croissance assez lente. Il supporte assez mal les sols calcaire. Il apprécie les expositions ensoleillées. Il a l'avantage de pouvoir vivre ses premières années en pot.
C'est un palmier très peu rustique. Il ne résiste pas à des températures négatives ! A l'encontre de B. odorata qui résistera à des températures allant jusqu'à -12C° pour un arbre adulte bien installé, si le froid est bref et le sol sec.
Butia capitata (Mart.) Becc. (1916), ou arbre à laque, est une espèce de palmiers (Arecaceae). Il appartient à la sous-famille des Arecoideae et au genre Butia. Les palmiers cultivés dans le monde entier sous le nom de Butia capitata sont en fait presque tous des Butia odorata. Le vrai B. capitata n'est pas particulièrement rustique, ni largement cultivé Son nom vient du latin caput, qui signifie la tête, ses feuilles formant une couronne globuleuse , qui , selon l’auteur, ressemble a une tête. On le connaît aussi sous les appellations Cocos erythrospatha, Calappa capitata, Syagrus capitata… Il se rencontre sous les noms communs : Palmier à vin, Palmier abricot, Palmier vinaigre, Arbre à laque. Mais ces références sont surtout celle du Butia odorata.
Žele palma (Pindo palma) (lat. Butia capitata) sreće se u centralnom južnom Brazilu (Minas Gerais), sjevernom Urugvaju i sjevernoj Argentini. Ova je palma dosta otporna na vjetar zbog jakih peteljki obraslih sitnim bodljama. Listovi su zelenoplavi sa segmentima dugim i do pola metra, koji formiraju slovo V. Stablo je sa relativno slabo izraženim usjecima. Dosta je otporna na sušu, mada bolje raste ako se češće zalijeva. Dvodomna je biljka sa purpurnom do ljubičastom bojom cvjetova. Plodovi su joj bobice 2-3cm duge, okruglog do ovalnog oblika žutonarandžaste boje, koje u grozdovima vise sa drveta. Jestive su i sirove (okus podsjeća na mješavinu ananasa i banane), mada se najčešće koriste za izradu želea (ime) ili alkoholnih napitaka. Ova palma ima otpornost do -12°C te je pogodna za cijelu jadransku obalu. Raste kao niše drvo visine 5-6 m. Postoji i varijanta:
Žele palma (Pindo palma) (lat. Butia capitata) sreće se u centralnom južnom Brazilu (Minas Gerais), sjevernom Urugvaju i sjevernoj Argentini. Ova je palma dosta otporna na vjetar zbog jakih peteljki obraslih sitnim bodljama. Listovi su zelenoplavi sa segmentima dugim i do pola metra, koji formiraju slovo V. Stablo je sa relativno slabo izraženim usjecima. Dosta je otporna na sušu, mada bolje raste ako se češće zalijeva. Dvodomna je biljka sa purpurnom do ljubičastom bojom cvjetova. Plodovi su joj bobice 2-3cm duge, okruglog do ovalnog oblika žutonarandžaste boje, koje u grozdovima vise sa drveta. Jestive su i sirove (okus podsjeća na mješavinu ananasa i banane), mada se najčešće koriste za izradu želea (ime) ili alkoholnih napitaka. Ova palma ima otpornost do -12°C te je pogodna za cijelu jadransku obalu. Raste kao niše drvo visine 5-6 m. Postoji i varijanta:
Butia capitata (Mart.) Becc., 1916 è una pianta della famiglia delle Arecacee, endemica del Brasile.[1]
Butia capitata (Mart.) Becc., 1916 è una pianta della famiglia delle Arecacee, endemica del Brasile.
Melsvoji bucija (lot. Butia capitata) – palmių rūšis, priklausanti bucijų (Butia) genčiai. Paplitusi Brazilijos, Argentinos, Urugvajaus lygumose. Panaši į grakščiąją buciją (Butia yatay) ir paprastąją kiaulpalmę (Syagrus romanzoffiana).
Liemuo 8 m aukščio, 5-6 dm skersmens. Lapai sudėtiniai, iki 3 m ilgio ir 60 cm pločio. Žydi geltonos ar rausvos spalvos 1,3 m ilgio žiedynais, kuriuos sudaro ~100 žiedų. Vaisius – oranžinis ar geltonas kaulavaisis su sultingu minkštimu; valgomas.
Gelepalme (Butia capitata) er en kuldeherdig fjær-palme i palmeslekten Butia og kommer opprinnelig fra Sør-Amerika der den vokser naturlig i et område som strekker seg fra sørlige Brasil til Paraguay og Uruguay.
Palmen blir vanligvis ikke høyere enn 3,7 til 4,6 meter høy. Den har blågrønne buede fjærlignende blader som blir inntil 3 meter lange, og som har skarpe torner langs sidene på bladstilkene.
Navnet gelepalme kommer fra den modne skarpe oransje frukten som blir brukt til gele. Frukten har en hårete overflate og egner seg derfor dårlig til å spise rett fra treet. Den har en kraftig smak som minner om en blanding mellom eple og tropisk frukt, og er Sør-Amerikas svar på dadler.
Gelepalmen foretrekker en sandrik jord med god drenering, full sol til delskygge og tåler tørke bra. Palmen sises å være blant de mest kuldeherdige fjærpalmene, kun slått av den chilenske vinpalmen, og etablerte individ skal tåle temperaturer ned mot -10 til -12 grader i korte perioder om gangen kun med minimale frostskader.
Gelepalme (Butia capitata) er en kuldeherdig fjær-palme i palmeslekten Butia og kommer opprinnelig fra Sør-Amerika der den vokser naturlig i et område som strekker seg fra sørlige Brasil til Paraguay og Uruguay.
Butia capitata (Martius /Beccari) é uma palmeira conhecida por bútia-capitata-maior.
Segundo J. Barbosa Rodrigues (Sertum Palmarum I, p. 81) o nome indígena “butiá” é uma corruptela de ‘mbotia’ que por sua vez vem de ‘mbo’ fazer, e “tia” dente incurvo, alusão aos dentes que guarnecem lateralmente o pecíolo da folha do butiazero.
Beccari sugere que Martius (Cocos capitata Mart.) ao ver essas palmeiras queimadas pelo fogo, após um incêndio de campo, vendo a coroa foliosa remanescente usou o nome “capitata” por parecerem cabeças de longe. Mas na realidade deve ser apenas a tradução do nome vulgar “cabeçudo” usado na Bahia, ou “coqueiro-cabeçudo”, apelidado pelos mineiros.
A variação Butia capitata (Martius) Beccari var. odorata (Barb. Rodrigues) Beccari, tem seu nome odorante “…impuz-lhe o nome C. odorata, pelo facto de serem os frutos muito cheirosos quando maduros” J. Barbosa Rodrigues. Porem é uma variação não reconhecida pelo Kew Gardens.
Beccari, Agric. Coloniale 10 (2): 513.1916; Reitz, Anais Bot. Do H. B. R. 5: 245. 1953; B. E. Dahlgren, Field Mus. Nat. Hist. Bot. Ser. 14: 79. 1936; L. B. Bailey, Gentes Herbar. 4:26, 1936; H. E. Moore Jr., Princepes 7: 132. 1963.
Cocos odorata Bar. Rodr., Plant. Nov. Cult. Jard. Bot. Rio de Janeiro 1:1891; Sertum Palmarum Brás. 1: 92, fig. T. 68A. 1903.
Syagrus capitata (Mart.) Glassman, Fieldiana: Botany 32: 236. 1970, em parte.
Palmeira de 3–5 m de alt., Folhas de 1–2 m ou mais, ascendentes e em cima arqueadas, levemente azuladas ou glaucas ao menos na face inferior; pecíolo robusto com base ate 8 cm ou mais de larg. E guarnecido com muitos dentes fortes ou espinhos aduncos ate 4 cm de comp., pinas firmes na maioria igual e singelamente espaçadas na ráquis que é arredondada por baixo e largamente sulcada por cima dos folíolos principais ate 20 mm ou mais de larg. E 70 cm ou mais de comp., ápice bilobado.
Espádices acima do pedúnculo 75 cm ou mais de comp., glabro, com muitos ramos densamente floridos, ocroleucos, ou esvrdeados, as brácteas subtendo Flores masc. Não conspicuamente divaricado-pontuadas, botões estaminados no período da antese na maioria largos (ca. 4 mm a 6 mm de alt.) angulados mas não contortos ou curvos, algo triangulares, prominentemente multinervados; Flores fem. 7–10 mm de comp.
Fruto largamente cônico a depresso-globoso não excedendo muito 20 mm de comp. Axial e muitas vezes 3–5 mm mais largo do que isto; Caroço quase globular, ca. 13 mm de alt., poros proeminentes, compartimentos 1-3. Frutos são perfumados e comestíveis, de agradável sabor, menos os ácidos.
Floresce de setembro a janeiro e frutifica de dezembro a março.
Espécie heliófita, característico dos solos arenosos e rochosos, bem como das dunas fixas, crescendo ora nos campos litorâneos, ora de permeio à densa vegetação arbustiva da restinga. Forma muitas vezes pequenos agrupamentos chamados butiazais, ou pelo nome indígena ‘butiatuba’.
Frequentemente pode ser observada em estado de cultivo em jardins e praças, em virtude do seu belo aspecto e suas vistosas inflorescências, sobe tudo nas cidades próximas ao litoral.
Palmeira monóica, de folhas pinadas, de estipe singelo, de estatura baixa ou media ou às vezes aparentemente acaule; Espique reforçado em comparação com sua altura, coberto por anos com restos de pecíolos entre os quais às vezes germinam sementes, mas que eventualmente também podem cair e tornar o estipenu na parte inferior; Folhas longo-pinadas, na maioria algo glaucas ou de um tom azulado, raquis convexa por baixo e quilhada ou sulcada na parte superior, pecíolo expandido para a base e formando dentes ou espinhos aduncos ao longo da margem e normalmente também material mais ou menos fibroso ou peludo, pinas 25-50 pares fixas em geral separadamente na ráquis ou às vezes em grupos de 2 ou 3, estreitas (2,5 cm ou menos de larg.) com nervura paralelas, ponta variadamente lobada.
Espádice longo forte quase do mesmo tamanho que a espata, ramificando simplesmente ao longo do eixo; Espata interfoliar composta de duas partes ou valvas, sendo a exterior menos da qual emerge a interior que é maior, sendo longa, estreita e lenhosa, às vezes mais de 1 m de comp. E com ponta, insconspicuamente fino-nervada pelo comp. Mas não sulcada ou quilhada, abrindo-se pelo comprimento ao longo do lado inferior.
Flores masc. Com 3 sépalos e 3 pétalos valvados maiores que o s sépalos, 6 estames, pistilódio geralmente presente; Flores fem. curto-cônicas com invólucros nervados imbricados, pistilo simples, glabro, 3 estigmas, primariamente 3 compartimentos no ovário.
Fruto, drupa carnosa, mais ou menos acamada dentro do perianto ou cúpula, 6-divisa, caroço 1, geralmente da mesma conformação da drupa desenvolvendo 1, 2 ou 3 sementes de forma regular, poro micropilar sobre cada compartimento no meio ou geralmente abaixo do meio, álbume homogêneo, não ruminado, duro, branco, embrião mais ou menos lateral.
Flora ilustrada Catarinense,Palmeiras, P. Raulino Reitz, Itajaí SC 1974.
Butia capitata (Martius /Beccari) é uma palmeira conhecida por bútia-capitata-maior.
Butia capitata[1] är en enhjärtbladig växtart som först beskrevs av Carl Friedrich Philipp von Martius, och fick sitt nu gällande namn av Odoardo Beccari. Butia capitata ingår i släktet Butia och familjen palmer.[2][3] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[2]
Denna palm förekommer i öppna savanner i Argentina, Brasilien, Paraguay och Uruguay. Den är känslig för temperaturer lägre än -12 C°.[4]
Arten blir vanligen 2 till 6 meter hög och stammen har en diameter upp till 50 cm. På toppen bildas 18 till 32 gulgröna till grågröna blad. Varje palm har gula blommor av han- och honkön. Hos Butia capitata förekommer gula till orange frukter som innehåller en till tre frön. Fröet behöver flera månader och ibland ett år för sin groning.[4]
Den ätliga frukten plockas av regionens befolkning.[4]
Butia capitata är en enhjärtbladig växtart som först beskrevs av Carl Friedrich Philipp von Martius, och fick sitt nu gällande namn av Odoardo Beccari. Butia capitata ingår i släktet Butia och familjen palmer. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Denna palm förekommer i öppna savanner i Argentina, Brasilien, Paraguay och Uruguay. Den är känslig för temperaturer lägre än -12 C°.
Arten blir vanligen 2 till 6 meter hög och stammen har en diameter upp till 50 cm. På toppen bildas 18 till 32 gulgröna till grågröna blad. Varje palm har gula blommor av han- och honkön. Hos Butia capitata förekommer gula till orange frukter som innehåller en till tre frön. Fröet behöver flera månader och ibland ett år för sin groning.
Den ätliga frukten plockas av regionens befolkning.
Butia capitata là loài thực vật có hoa thuộc họ Arecaceae. Loài này được (Mart.) Becc. mô tả khoa học đầu tiên năm 1916.[2]
Butia capitata là loài thực vật có hoa thuộc họ Arecaceae. Loài này được (Mart.) Becc. mô tả khoa học đầu tiên năm 1916.
布迪椰子(学名:Butia capitata)又名冻子椰子,是棕榈科布迪椰子属的一种植物。[1]
常绿小乔木,茎单生,高7~8米,灰色,粗壮,平滑,但有老叶痕。典型的羽状叶,长约2米,叶柄明显弯曲下垂,叶柄具刺,叶片蓝绿色。
花序源于下层的叶腋,逐渐往上层叶腋生长。果实为椭圆形,长2.5厘米,黄至红色,肉甜。
原产于南美洲的阿根廷、乌拉圭、巴西等国,可分布至南美洲西部南纬37°,是美洲大陆分布最南的棕榈植物,多数生于热带草原、疏林地。