Strangely, the Black-Footed Albatross is attracted to floating objects, including the exposed dorsal fin of sharks. However, they will avoid a swimming human. Furthermore, Black-Footed Albatrosses will not approach ships in Asiatic or Aleutian waters where birds have been treated with cruelty in the past. A main predator of albatross chicks is the Norwegian rat, which eats the eggs and small chicks. Once the chick begins to fly, its main predator is the tiger shark. (Palmer, 1962)
Known Predators:
The Black-Footed Albatross is all dark grey except for some white feathers near the bill and on the underside of the tail. There is no seasonal variation in their plumage.
Average length is 27-29 inches with a wingspan of about 7 feet. Males and females are relatively monomorphic, except that the male's beak averages slightly larger. Average body weight is 7-8 pounds. (Palmer, 1962;
Reilly, 1968)
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The mean life-span of the Black-Footed Albatross is thought to be about 36 years.(Palmer, 1962)
Average lifespan
Status: wild: 488 months.
The Black-Footed Albatross prefers vast open water and sandy beaches on islands for breeding.
(Palmer, 1962; Reilly, 1968)
Habitat Regions: saltwater or marine
Aquatic Biomes: pelagic
The Black-Footed Albatross is a pelagic species which is found all over the North Pacific.
(Palmer, 1962; Reilly, 1968)
Biogeographic Regions: pacific ocean (Native )
Black-Footed Albatrosses eat edible refuse of all kinds, and are sometimes called the "feathered pig." Although fond of fatty materials, this species' diet is mainly composed of fish, fish offal, fish eggs, crabs, other crustaceans, squids and galley garbage. (Palmer, 1962; Reilly, 1968)
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Eats eggs, Scavenger )
The Black-Footed Albatross is one of the waste managers of the ocean. They will eat any edible floating debirs, including garbage and animal matter. (Palmer, 1962; Reilly, 1968)
In 1996, the Western Pacific Regional Fishery Management Council and the US Fish and Wildlife Service held a workshop for fishermen. The workshop taught techniques and told of inexpensive equipment to use to limit the catch of albatrosses. According to the USFWS, 2,000 Black-Footed Albatrosses are killed each year by fishermen's lines. Considering the fact that albatrosses reach sexual maturity at such a late age, this loss can have a substantial impact on the species. (Tummons, 1996)
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: no special status
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The Black-Footed Albatross selects a mate early in life and remains with that mate until death. (Palmer, 1962).
Mating System: monogamous
Black-Footed Albatrosses are colonial nesters which begin copulating before arriving on their breeding grounds in October through early November. The male arrives about 20 days prior to the female to begin the nest building process and to reclaim their territory from the previous year. Once the female arrives, the pair engages in additional copulation and reinforces the pair-bond by performing the mutual display in which two birds approach and perform a rapid dance. The nest is usually on exposed, sandy beaches with many other pelagic bird species. Nest building is usually contributed to by both male and female and takes only a few hours. This nest is reused in future years. (Palmer, 1962)
When a Black-Footed Albatross hatches, the eyes are open and the nestling is covered with down, which takes about 6 hours to dry. At 2-3 months, the chick may begin to wander away from its parents' territory, but must return to the nest for feedings. The chick permanently leaves the nest at 6 months.
It is thought that Black-Footed Albatrosses do not reproduce until 9 years of age, although a mate may be selected earlier. Once a mate has been chosen, the pair remains together for life. (Palmer, 1962)
Breeding season: October through May
Range eggs per season: 1 to 1.
Range time to hatching: 63 to 67 days.
Range fledging age: 5 to 6 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 8 to 10 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 8 to 10 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
The pair typically produces one egg, which the male and female incubate in turn. Once the egg has been laid, aggressive behavior between neighboring pairs increases. If the egg is lost to predation or other natural disaster, no replacement clutch is laid. The pair will wait until the next year to renest. Sometimes, wind storms bury the nest with egg or chick in sand, and the pair is forced to abandon their breeding efforts for that year.
Once the chick hatches, the parents remain at the nest at all times for 15-24 days in rotating shifts. The parent that is not on duty at the nest is responsible for gathering food. (Palmer, 1962; Reilly, 1968)
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care
An albatroz pavioù du(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned-mor bras, Phoebastria nigripes an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Diomedea nigripes (kentanv) da gentañ-penn (e 1839) gant an evnoniour breton-ha-stadunanat Jean-Jacques Audubon (1785-1851).
Teñval eo e bluñv ha dougen a ra merkoù gwenn en a-dreñv e zaoulagad hag e diaz e bigos.
Bevañ a ra diwar besked dreist-holl[1].
Kavout a reer ar spesad e kreiz ha hanternoz ar Meurvor Habask[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An albatroz pavioù du(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned-mor bras, Phoebastria nigripes an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Diomedea nigripes (kentanv) da gentañ-penn (e 1839) gant an evnoniour breton-ha-stadunanat Jean-Jacques Audubon (1785-1851).
L'albatros camanegre[1] (Phoebastria nigripes) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita al Pacífic Nord. D'hàbits pelàgics, es reprodueix sobre platges de sorra d'illes oceàniques, a les Hawaianes de sotavent, (des de Kure fins Kaula), i a les illes japoneses de Torishima, Ogasawara i Senkaku. També a illes properes a la costa de Mèxic, principalment illa Guadalupe. Fora de l'època de cria es dispersen pel Pacífic nord.[2]
L'albatros camanegre (Phoebastria nigripes) és un gran ocell marí de la família dels diomedeids (Diomedeidae) que habita al Pacífic Nord. D'hàbits pelàgics, es reprodueix sobre platges de sorra d'illes oceàniques, a les Hawaianes de sotavent, (des de Kure fins Kaula), i a les illes japoneses de Torishima, Ogasawara i Senkaku. També a illes properes a la costa de Mèxic, principalment illa Guadalupe. Fora de l'època de cria es dispersen pel Pacífic nord.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros troetddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid troetddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea nigripes; yr enw Saesneg arno yw Black-footed albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. nigripes, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r albatros troetddu yn perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Albatros aelddu Thalassarche melanophris Albatros brenhinol y De Diomedea epomophora
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Albatros troetddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: albatrosiaid troetddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Diomedea nigripes; yr enw Saesneg arno yw Black-footed albatross. Mae'n perthyn i deulu'r Albatrosiaid (Lladin: Diomedeidae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. nigripes, sef enw'r rhywogaeth.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Sortfodet albatros (latin: Phoebastria nigripes) er en stormfugl, som findes fra Hawaii til Japan.
Taksonomi fra Wikispecies Der Schwarzfußalbatros (Phoebastria nigripes) ist eine der drei im Nordpazifik lebende Arten der Albatrosse. Mit einer Flügelspanne zwischen 2 und 2,1 Meter ist er größer als ein Laysanalbatros, jedoch kleiner als der sehr seltene Kurzschwanzalbatros, die beide ebenfalls im Nordpazifik vorkommen. Von Kurzschwanzalbatrossen im Jugendkleid unterscheidet sich der Schwarzfußalbatros durch den dunklen Schnabel und die dunklen Beine.
Wie alle Albatrosse ist der Schwarzfußalbatros ein guter Gleitflieger, der auch gut schwimmen kann. Bei schwachem Wind sind bei ihm jedoch häufiger als bei anderen Albatrosarten Flügelschläge zu beobachten. Er ist ein sehr zutraulicher Vogel, der häufig Schiffen folgt.[1]
Die IUCN stuft den Schwarzfußalbatros als gefährdet (vulnerable) ein. Der Bestand wird auf rund 65.000 Brutpaare geschätzt.[2]
Schwarzfußalbatrosse weisen weder einen Geschlechts- oder Saisondimorphismus auf. Das Gefieder ist überwiegend dunkel. Die Körper- und die Flügeloberseiten sind schwarzbraun. Die Körperunterseite und der Kopf ist grau. Rund um die Schnabelbasis befindet sich ein schmales weißes Band. Ein schmaler weißer Streif befindet sich unterhalb des Auges. Die obere und die untere Schwanzdecken sind weiß. Der Schwanz und die Füße sind schwarz. Die Flügellänge adulter Schwarzfußalbatrosse beträgt rund 46 bis 55 Zentimeter. Der Schnabel ist zwischen 13 und 16 Zentimeter lang. Die Beine messen elf Zentimeter. Sie wiegen zwischen 2,2 und 4,1 Kilogramm.[3]
Nestlinge sind braunschwarz mit schwärzlichem Schnabel und Beinen. Jungvögel sind etwas dunkler als adulte Schwarzfußalbatrosse und haben einen braungrauen Schnabel.
Der Vogel brütet auf Laysan, den Midwayinseln, den japanischen Ogasawara- und Senkaku-Inseln sowie auf der Insel Torishima. Ehemals gab es auch Brutvorkommen unter anderem auf einer der Bonin-Inseln, dem Johnston-Atoll, Wake, der Marcus-Insel, Iwojima und Taongi. Die Ortstreue gegenüber der Brutkolonie ist sehr ausgeprägt. Nur selten wechseln einzelne Vögel die Brutinsel. Brutvögel treffen gegen Ende Oktober beziehungsweise Anfang November am Brutplatz ein.
Das Wanderungsgebiet des Schwarzfußalbatros umfasst den gesamten Nordpazifik, wobei der sich hauptsächlich über dem offenen Meer aufhält und in Küstengewässern selten ist. Ganzjährig ist er häufiger im Osten des Nordpazifiks anzutreffen.[4] Im Winterhalbjahr konzentriert sich das Vorkommen auf eine Region um die Hawaii-Inseln bis zur Pazifikküste der USA. Im Frühjahr erweitert sich sein Streifgebiet weiter nach Norden und Nordwesten. Bereits im Mai kann er vor der Küste Alaskas und bei den Aleuten häufiger beobachtet werden. Im Sommer und Frühherbst erreicht er bei seinen Wanderungen auch das Ochotskische Meer und die Beringsee.[5]
Schwarzfußalbatrosse fressen Kopffüßer, Krebse und Manteltiere. Sie suchen Tag und Nacht nach Nahrung. Die Nahrungssuche ist vor allem während der Nacht effektiver als während des Tages, da Kopffüßer sich nachts im Oberflächenwasser sammeln. Vögel, die Schiffe begleiten und die über Bord geworfenen Abfälle fressen, sind am Tag sehr aktiv.[6]
Die Nahrung wird nur schwimmend aufgenommen, dabei tauchen Schwarzfußalbatrosse gelegentlich mit dem Kopf unter Wasser. Sie sind jedoch nicht in der Lage zu tauchen.
Schwarzfußalbatrosse gehen lebenslange Partnerschaften ein. Sie werden in der Regel mit sieben Jahren geschlechtsreif. Noch nicht geschlechtsreife Schwarzfußalbatrosse beginnen im Alter von drei Jahren, die Brutkolonien während der Fortpflanzungszeit zu besuchen. Generell gilt, dass ungefähr nur zwei Drittel der geschlechtsreifen Population brütet.[7] Sie legen nur ein einzelnes Ei.
Die Brutkolonien befinden sich auf den Brutiseln grundsätzlich im Uferbereich. Typischer Standort für die Brutplätze sind Sandstrände. Das Nest ist eine einfache Vertiefung im Sand. Der Brut gehen Balztänze voraus, die aus ritualisierten Posen und Bewegungen bestehen. Wesentliches Element der Balz sind Schnabelkontakt mit dem Partnervogel, das Besehen der Brust des Partners und ein simultanes Heben beider Flügel.[8]
Die Ablage des Eis erfolgt 18 bis 21 Tage nachdem die Vögel in der Brutkolonie angekommen ist. Zeitlich fällt die Eiablage damit in den November. Das Ei ist länglichellipsoid, die Schale ist weißlich. Beide Elternteile sind an der Brut beteiligt, das Männchen hat den etwas höheren Brutanteil. Die Brutzeit beträgt insgesamt zwischen 63 und 68 Tage. Die ersten drei bis vier Tage nach der Ablage brütet zunächst das Weibchen, es wird dann vom Männchen abgelöst, das durchschnittlich 18 Tage auf dem Ei sitzt, bevor das Weibchen das erste Mal zum Nest zurückkehrt. Insgesamt lösen sich die beiden Elternvögel achtmal während der Brutzeit ab.[9]
Der Schlupf des Kükens fällt in den Zeitraum von Mitte Januar bis Anfang Februar. Während der ersten zwei Lebenswochen wird der Jungvogel täglich gefüttert, danach nur noch jeden zweiten Tag und unmittelbar vor dem Flüggewerden mit einem Abstand von drei Tagen. Insgesamt dauert die Nestlingszeit durchschnittlich 140 Tage. Die Jungvögel verlassen im Juni die Brutkolonie.
Der Vogel ist durch die Lang-Leinen-Fischerei gefährdet. Nach Schätzungen sterben dabei jährlich 4000–8000 Vögel. Eine andere Gefahr ist das Verschlucken von schwimmenden Kunststoffen, was im Magen den Platz für Futter, das dem Küken gebracht wird, reduziert. Alle Brutplätze auf US-amerikanischem Hoheitsgebiet sind geschützt. 2010 lag der Bestand bei 120.000 Exemplaren. Somit ist er eine der häufigeren Albatrosarten, jedoch schrumpft auch hier die Population.[10]
Der Schwarzfußalbatros (Phoebastria nigripes) ist eine der drei im Nordpazifik lebende Arten der Albatrosse. Mit einer Flügelspanne zwischen 2 und 2,1 Meter ist er größer als ein Laysanalbatros, jedoch kleiner als der sehr seltene Kurzschwanzalbatros, die beide ebenfalls im Nordpazifik vorkommen. Von Kurzschwanzalbatrossen im Jugendkleid unterscheidet sich der Schwarzfußalbatros durch den dunklen Schnabel und die dunklen Beine.
Wie alle Albatrosse ist der Schwarzfußalbatros ein guter Gleitflieger, der auch gut schwimmen kann. Bei schwachem Wind sind bei ihm jedoch häufiger als bei anderen Albatrosarten Flügelschläge zu beobachten. Er ist ein sehr zutraulicher Vogel, der häufig Schiffen folgt.
Die IUCN stuft den Schwarzfußalbatros als gefährdet (vulnerable) ein. Der Bestand wird auf rund 65.000 Brutpaare geschätzt.
The black-footed albatross (Phoebastria nigripes) is a large seabird of the albatross family Diomedeidae from the North Pacific. All but 2.5% of the population is found among the Northwestern Hawaiian Islands. It is one of three species of albatross that range in the northern hemisphere, nesting on isolated tropical islands. Unlike many albatrosses, it is dark plumaged.
Black-footed albatrosses are a type of albatross that belong to family Diomedeidae of the order Procellariiformes, along with shearwaters, fulmars, storm petrels, and diving petrels. They share certain identifying features. First, they have nasal passages that attach to the upper bill called naricorns. Although the nostrils on the albatross are on the sides of the bill. The bills of Procellariiformes are also unique in that they are split into between seven and nine horny plates. Finally, they produce a stomach oil made up of wax esters and triglycerides that is stored in the proventriculus. This is used both against predators and as an energy rich food source for chicks and for the adults during their long flights.[4] They also have a salt gland that is situated above the nasal passage that helps desalinate their bodies, to compensate for the high amount of ocean water that they imbibe. It excretes a high saline solution from their nose.[5]
The specific epithet of nigripes is derived from two Latin words, niger meaning "black", and pes meaning "foot".[6]
The black-footed albatross is a small member of the albatross family (while still large compared to most other seabirds) that has almost all black plumage. Some adults show white undertail coverts, and all adults have white markings around the base of the beak and below the eye. As the birds age they acquire more white at the base of the beak.[7][8] Its beak and feet are also all dark. They have only the one plumage.[7][9] They measure 68 to 74 cm (27–29 in),[10] have a wingspan of 190 to 220 cm (6.2–7.2 ft),[8][11][12] and weigh 2.6–4.3 kg (5.7–9.5 lb).[13] Males, at an average weight of 3.4 kg (7.5 lb) are larger than females, at an average of 3 kg (6.6 lb).[7]
The black-footed albatross, along with the Laysan albatross and the rare short-tailed albatross, are the three species of albatross that range in the northern hemisphere, as opposed to the rest of the family which range from the Equator south. There are at least 12 known breeding locations, but 97.5% of the total population is found colonially on the isolated Northwestern Hawaiian Islands, from Kure Atoll to Kaula Island,[3] (such as Laysan, Midway, and the French Frigate Shoals). Small populations can be found on the Japanese islands of Tori Shima, Bonin, and Senkaku, and off the Mexican coast, primarily on Isla Guadalupe.[14] They are extirpated from the Iwo Jima, Agrihan, Taongi Atoll, Marcus Island, Wake Island, and Johnston Island.[3] Their range at sea varies during the seasons (straying farther from the breeding islands when the chicks are older or they don't have chicks) but they make use of great areas of the North Pacific, feeding from Alaska to California and Japan; however they do prefer the northeastern Pacific Ocean.[14] They overlap greatly in breeding and feeding range with the other two species of northern albatross, although the other two will range further north into the Bering Sea than the Black-footed will. They have, on occasion, been sighted in the southern hemisphere.[14]
Their vocalization will range from shrieks and squeals whilst fighting over food to bill-clapping, whistles, groans,[9] and quacks while courting.[8]
The black-footed albatross, like the rest of its family, forms long term pair-bonds that last for life. After fledging the birds return to the colony after three years, and spend two years building nests, dancing and being with prospective mates, a behaviour that probably evolved to ensure maximum trust between the birds (raising an albatross chick is a massive energetic investment, and a long courting period establishes for both birds that the other is committed). They will start reproducing after about seven years,[8] mating every two years.[15]
Nests are simple depressions scraped in the sand,[14] into which one dull white with reddish brown spots egg is laid.[8][9] The egg is incubated for just over two months (65 days). Both birds incubate the egg, the male incubating more as the female leaves soon after hatching to recoup reserves used for egg-laying. The average time spent on incubating shifts is 18 days. However, mates can wait up to 38 days to be relieved, and if something happens to the mate the other has been recorded incubating for 49 days without food or water.
The chick is brooded for 20 days by its parents, after which both parents leave the nest and return to feed the chick. The chick is fed regurgitated food by sticking its bill inside that of its parent. Fledging occurs after 140 days.
The black-footed albatross feeds in pelagic waters, taking the eggs of flying fish, live fish, fish offal,[16] squid and to a lesser extent crustaceans. It will also consume floating debris, including plastics.[8][14]
The black-footed albatross is considered near threatened by the IUCN,[1] because it is taken incidentally by longline fishing. An estimated 4,000 are taken every year, based on the number taken in 1990; other estimates put the number at 8,000,[14] although more recent numbers are at around 6,150 per year with the majority of deaths from Taiwanese and Japanese fishing fleets. It is also vulnerable to oil and ingestion of floating plastics, which reduces the space in the stomach available for food to be brought to the chick. Finally volcanic eruptions on Torishima continues to be a threat.
The black-footed albatross has an occurrence range of 37,600,000 km2 (14,500,000 sq mi) and a breeding range of 28 km2 (11 sq mi), with a population of 129,000 adult birds. Of these birds 24,000 pairs breed on Midway Atoll and 21,000 pairs breed on Laysan Island. Torishima has 1,218 pairs, the Bonin Islands have 23 pairs and there are about 400 pairs on offshore Mexican islands with 337 on Islas Guadalupe. All of these numbers come from estimates from 2005 to 2007.[14]
All of its nesting sites in the U.S. are protected, along with a 50 nmi (93 km) buffer zone around these islands. Within this buffer zone longline fishing is outlawed. Almost 80% of the breeding population is counted or sampled each year and most fisheries utilize seabird bycatch prevention measures.[14]
{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link) (2011) The black-footed albatross (Phoebastria nigripes) is a large seabird of the albatross family Diomedeidae from the North Pacific. All but 2.5% of the population is found among the Northwestern Hawaiian Islands. It is one of three species of albatross that range in the northern hemisphere, nesting on isolated tropical islands. Unlike many albatrosses, it is dark plumaged.
La Nigrapieda albatroso (Phoebastria nigripes) estas granda marbirdo el Norda Pacifiko de la albatrosa familio de Diomedeedoj. Ĉirkaŭ 97.5% de la populacio troviĝas ĉe la Nordokcidentaj Havajaj Insuloj. Ĝi estas unu el tri specioj de albatrosoj kiuj teritorias en la norda hemisfero, nestumantaj en izolaj tropikaj insuloj. Malkiel multaj albatrosoj, ĝi havas malhelan plumaron.
Nigrapiedaj albatrosoj estas tipo de albatrosoj kiuj apartenas al la familio Diomedeedoj kaj al la ordo de Procelarioformaj, kun pufinoj, fulmaroj, ŝtormopetreloj, kaj merĝopetreloj. Ili kunhavas iajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko nome narikornoj[1], kvankam la naztruoj ĉe albatrosoj estas en la flankoj de la beko. La bekoj de Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ en tio ke ili disiĝas en inter 7 kaj 9 kornecaj platoj. Fine, ili produktas stomakoleon faritan el vaksoesteroj kaj trigliceridoj kiu estas stokita en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj sane kiel energiriĉa manĝofonto kaj por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.[2] Ili havas ankaŭ salglandon situanta super la naza trapasejo kiu helpas sensaligi ties korpojn, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ĝi elpelas altan salan solvaĵon el sia nazo.[3]
La specia epiteto de nigripes derivas el du latinaj vortoj, nome niger signifas nigra, kaj pes signifas piedo,[4] tiele ĉio kongruas kun la komuna nomo.
La Nigrapieda albatroso estas malgranda membro de la familio (ĉar ili estas grandaj kompare kun plej aliaj marbirdoj) kiu havas preskaŭ tute nigran plumaron. Kelkaj plenkreskuloj montras blankajn subvostajn kovrilojn, kaj ĉiuj plenkreskuloj havas blankajn markojn ĉirkaŭ la bazo de la beko kaj antaŭ la okulo. Dum la birdoj pliaĝas ili akiras pli da blanko ĉe la bekobazo.[5][6] Ties beko kaj piedoj estas ankaŭ tute malhelaj. Ili havas nur ununuran plumaron,[5][7] tio estas ili ne havas reproduktan plumaron diferencan. Ili estas 68 al 74 cm longaj,[8] havas enverguron de 190 al 220 cm,[6][9][10] kaj pezas 2.6 al 4.3 kg.[11] Maskloj, averaĝe 3.4 kg, estas pli grandaj ol inoj, averaĝe 3 kg.[5]
La Nigrapieda albatroso, kun la Lajsana albatroso kaj la rara Mallongvosta albatroso, estas la tri specioj de albatrosoj kiuj havas teritoriojn en la norda hemisfero, male al la resto de la familio kiu havas teritoriojn el Ekvatoro sude. Estas almenaŭ 12 konataj reproduktaj lokoj, sed 97.5% el la totala populacio troviĝas kolonie sur izolaj insuloj de Nordokcidentaj Havajaj Insuloj, el Kure-atolo al insulo Kaula,[12] (kiaj Lajsano, Midvejo, kaj la Francfregataj Sablejoj). Oni povas trovi ankaŭ malgrandajn populaciojn en insuloj de Japanio nome Insulo Toriŝima, Boninoj, kaj Senkaku-insuloj, kaj en insulo ĉe la marbordo de Meksiko, ĉefe en Insulo Guadalupe.[13] Ili estis formortigitaj el Iwo Jima, Agrihan, Bokak-atolo, Minami-Tori-ŝima, Vejkinsulo, kaj Jonstonatolo.[12] Ties teritorio varias ĉe maro dum la diversaj sezonoj (disige ege for el la reproduktejaj insulo kiam la idoj estas pli aĝaj aŭ ili ne havas idojn) sed ili uzas grandajn areojn de Norda Pacifiko, kaj manĝas el Alasko al Kalifornio kaj Japanio; tamen ili preferas la nordorientan Pacifikan Oceanon.[13] Ili multe koincidas en reprodukta kaj manĝa teritorioj kun la aliaj du specioj de nordaj albatrosoj, kvankam la aliaj du havas teritoriojn pli norde en la Beringa Maro ol la Nigrapieda albatroso. Ili estis foje vidataj en la suda hemisfero.[13]
Ties voĉo gamas el ŝrikoj kaj kriĉoj dum lukto pro manĝo al beko-klapado, fajfoj, gruntoj,[7] kaj kvakoj dum pariĝado.[6]
La Nigrapieda albatroso, kiel la resto de ties familio, formas longdaŭrajn parligojn kiuj daŭras porvive. Post elnestiĝo la birdoj revenas al la kolonio post tri jaroj, kaj pasas du jarojn por konstruo de la nesto, dancad kaj kunvivado kun eblaj partneroj, kutimaro kiu plej verŝajne evoluis al certigo pri maksimuma fido inter la partneraj birdoj (idozorgado de albatrosido estas granda energia investo, kaj longa pariĝada periodo certigas al ambaŭ birdoj ke la partnero estas fidinda). Ili ekreproduktiĝas post ĉirkaŭ sep jaroj.[6]
Nestoj estas simplaj depresioj elfositaj en la sablo,[13] sur kiu la ino demetas ununuran ovon blankecan kun ruĝecbrunaj punktetoj.[6][7] Tiu ovo estos kovata dum pli ol du monatoj (65 tagoj). Ambaŭ gepatroj kovas la ovon, kaj la masklo kovas pli ol la ino kiu foriras el la nesto tuj post eloviĝo por rekuperi rezervojn uzitajn por la ovodemetado. La averaĝa tempo pasata en kovadaj vicoj estas 18 tagoj. Tamen la partneroj povas atendi ĝis 38 tagoj ĝis esti liberigitaj, kaj se io okazas al la partnero, la alia estis foje registrita kovanta dum 49 tagoj sen manĝo aŭ akvo.
La ido estas kovata dum 20 tagoj fare de siaj gepatroj, post kio ambaŭ gepatroj lasas la neston kaj revenas nur por nutri la idon. La ido estas manĝigata per regurgitado de manĝo kiam tiu frapas per sia beko ene de tiu de la patro. Elnestiĝo okazas post 140 tagoj.
La Nigrapieda albatroso manĝas en pelagaj akvoj, kie prenas fiŝojn, ĉefe ovojn de flugofiŝoj, kalmaroj kaj je malpli etendo krustuloj. Ili konsumas ankaŭ flosantajn rubojn, inklude plaston,[6][13] kio kompreneble ne multan profiton havigas.
La Nigrapieda albatroso estas konsiderata vundebla fare de la IUCN,[14] ĉar ĝi estas kaptata akcidente fare de multhokadaj fiŝkaptejoj. Ĉirkaŭkalkule 4,000 estas kaptitaj ĉiujare, baze sur nombroj de 1990; aliaj ĉirkaŭkalkuloj metas la nombron ĉe 8,000,[13] kvankam pli ĵusaj nombroj estas ĉe ĉirkaŭ 6,150 jare kun majoritato de mortoj fare de fiŝkaptadaj ŝiparoj de Tajvano kaj Japanio. Ĝi estas vundebla ankaŭ al naftoverŝado kaj al ingestado de flosantaj plastoj, kio malpliigas la spacon en la stomako disponebla por manĝo alportota al la ido. Fine ankaŭ vulkanaj eruptoj en Toriŝima estas minaco.
La Nigrapieda albatroso havas loĝan teritorion de 37,600,000 km² kaj reproduktan teritorion de nur 28 km², kun populacio de 129,000 plenkreskuloj. El tiuj birdoj 24,000 paroj reproduktiĝas en Midvejo kaj 21,000 paroj en Lajsano. Toriŝima havas 1,218 parojn, la Boninoj havas 23 parojn kaj estas ĉirkaŭ 400 paroj en la ĉebordaj meksikaj insuloj kun 337 en Insulo Guadalupe. Ĉiuj el tiuj nombroj venas el ĉirkaŭkalkuloj de 2005 al 2007.[13]
Ĉiuj ties nestolokoj en Usono estas protektitaj, kun ĉirkaŭ areo de 93 km. Ene de tiu protektita zono estas malpermesita la multhokada fiŝkaptado. Preskaŭ 80% el la reprodukta populacio estas kalkulita aŭ ekzemplerita ĉiujare kaj plej fiŝkaptejoj uzas marbirdan evitopraktikon.[13]
Danco ĉe Midvejo
Danco ĉe Midvejo
Danco ĉe Midvejo
Nigrapieda albatroso (Phoebastria nigripes) dumfluge
La Nigrapieda albatroso (Phoebastria nigripes) estas granda marbirdo el Norda Pacifiko de la albatrosa familio de Diomedeedoj. Ĉirkaŭ 97.5% de la populacio troviĝas ĉe la Nordokcidentaj Havajaj Insuloj. Ĝi estas unu el tri specioj de albatrosoj kiuj teritorias en la norda hemisfero, nestumantaj en izolaj tropikaj insuloj. Malkiel multaj albatrosoj, ĝi havas malhelan plumaron.
El albatros de patas negras (Phoebastria nigripes) es una especie de albatros en peligro de extinción. Cría en varias islas tropicales del Pacífico.
El albatros de patas negras (Phoebastria nigripes) es una especie de albatros en peligro de extinción. Cría en varias islas tropicales del Pacífico.
Albatros hankabeltza (Phoebastria nigripes) Phoebastria generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Albatros hankabeltza (Phoebastria nigripes) Phoebastria generoko animalia da. Hegaztien barruko Diomedeidae familian sailkatua dago.
Mustajalka-albatrossi (Phoebastria nigripes) on hyvin tumma pienikokoinen albatrossilaji, joka elää pohjoisella Tyynellämerellä. John James Audubon nimesi lajin vuonna 1839.
Linnun pituus on noin 70–80 cm, siipien kärkiväli 2,1 metriä ja paino keskimäärin 3,3 kg. Koiras on noin 10 prosenttia naarasta kookkaampi. Albatrossiksi laji on pienikokoinen. Aikuiset ovat hyvin tummanruskeita, lähes mustia. Valkoista on vain nokan tyvellä ja silmän alapuolella, pyrstön tyvellä ja siipien alapeitinhöyhenissä. Nuoret linnut ovat tummanruskeita ja nokan tyvellä on valkoinen rengas. Kaikissa puvuissa on mustahkot koivet ja nokka. Laji voi elää 40–50-vuotiaaksi.
Mustajalka-albatrossi pesii Tyynen valtameren pohjoispuoliskolla Havaijin luoteisilla saarilla sekä kolmella saarella Japanin ulkovesillä: Senkakulla, Boninilla ja Toroshimassa. Pesimäajan ulkopuolella laji vaeltelee laajasti pohjoisella Tyynellämerellä Kiinan, Alaskan ja Meksikon rajaamalla alueella.
Maailman populaation koko oli 109 000 pesivää paria (kaikkiaan 278 000 yksilöä) vuonna 2000. Laji on vähenemässä ja se on luokiteltu silmälläpidettäväksi, 2000-luvun alulla jopa erittäin uhanalaiseksi. Suurin uhka on kalastus, joka tappaa vuosittain useita tuhansia yksilöitä.[1]
Pesimäaikana mustajalka-albatrossi asuu karuilla rannoilla, joilta pääosin puuttuu kasvillisuus, hiekkaisilla mailla ja turvesoilla. Pesimäajan ulkopuolella se vaeltelee Tyynellämerellä.
Laji on sukukypsä 5–6-vuotiaana. Pari muodostaa elinikäisen parisuhteen. Kolmivuotiaat nuoret linnut palaavat merivaellukseltaan syntymäsaarelleen ja kahtena seuraavana kesänä ne rakentelevat harjoituspesiä ja esittävät kosiskelumenoja. Pesä on pelkkä kuoppa hiekassa. Naaras munii yhden munan ja molemmat puolisot hautovat sitä yhteensä noin 65 päivää. Koiras kuitenkin huolehtii haudonnasta pääosan. Emo lämmittää poikasta noin kolme viikkoa. Poikanen on lentokykyinen noin 140 päivän ikäisenä.
Mustajalka-albatrossi syö kalaa, lentokalojen munia, mustekaloja ja äyriäisiä. Laivoista heitetyt ruoantähteet kelpaavat sille hyvin, ja sitä kutsutaankin ”kelluvaksi porsaaksi”.
Mustajalka-albatrossi (Phoebastria nigripes) on hyvin tumma pienikokoinen albatrossilaji, joka elää pohjoisella Tyynellämerellä. John James Audubon nimesi lajin vuonna 1839.
Phoebastria nigripes
L'Albatros à pieds noirs (Phoebastria nigripes) est une espèce d'oiseau appartenant à l'ancienne famille des Diomedeidae.
L'albatros à pieds noirs est un petit albatros. Son plumage est entièrement sombre avec des marques blanches derrière l'œil et à la base du bec.
Cette espèce se rencontre principalement dans les îles Hawaii, où elle cohabite avec l'albatros de Laysan, mais aussi dans les îles Bonin, près du Japon. Hors de la période de reproduction, elle vagabonde dans tout le Pacifique Nord.
L'albatros à pieds noirs niche en colonies. Le nid est un simple creux dans le sable dans lequel un unique œuf est pondu. L'incubation dure 65 jours. Les deux parents protègent le poussin pendant les 20 premiers jours ensuite ils partent pêcher en mer et le ravitaillent régulièrement. Le poussin est indépendant au bout de 140 jours environ. Les couples d'albatros à pieds noirs sont unis pour la vie, les oiseaux ne commencent à se reproduire que vers l'âge de 6 ans.
Ils peuvent vivre jusqu'à 50 ans.
Cette espèce se nourrit principalement de poissons et de calamars.
Comme tous les autres albatros, l'albatros à pieds noirs est vulnérable aux palangres, environ 4000 oiseaux sont tués chaque année de cette manière. L'ingestion de matière plastique est aussi une cause de mortalité importante.
Phoebastria nigripes
L'Albatros à pieds noirs (Phoebastria nigripes) est une espèce d'oiseau appartenant à l'ancienne famille des Diomedeidae.
Albatros kaki-hitam (Phoebastria nigripes) adalah burung laut berukuran besar dari Pasifik Utara dari keluarga Diomedeidae. 97.5% dari keseluruhan populasi ditemukan di Kepulauan Hawaii Barat Laut. Spesies ini merupakan satu dari ketiga spesies albatros yang tinggal di belahan utara bumi, bersarang di kepulauan tropis yang terpencil. Tidak seperti albatros pada umumnya, spesies ini memiliki bulu berwarna gelap.
Albatros kaki-hitam (Phoebastria nigripes) adalah burung laut berukuran besar dari Pasifik Utara dari keluarga Diomedeidae. 97.5% dari keseluruhan populasi ditemukan di Kepulauan Hawaii Barat Laut. Spesies ini merupakan satu dari ketiga spesies albatros yang tinggal di belahan utara bumi, bersarang di kepulauan tropis yang terpencil. Tidak seperti albatros pada umumnya, spesies ini memiliki bulu berwarna gelap.
L'albatro piedineri (Phoebastria nigripes Audubon, 1839) è un grosso uccello marino del Pacifico settentrionale. È una delle tre specie di albatro diffuse nell'emisfero boreale e nidifica su sperdute isole tropicali.
L'albatro piedineri è un piccolo membro della famiglia dei Diomedeidi (nonostante rimanga pur sempre di notevoli dimensioni rispetto alla maggior parte degli uccelli marini) dal piumaggio quasi completamente nero. Il 10% degli esemplari presenta penne bianche alla base della coda e tutti gli adulti hanno segni dello stesso colore intorno alla base del becco e sotto gli occhi. Anche il becco e i piedi sono tutti neri. Misura circa 81 cm di lunghezza, pesa intorno ai 3,3 kg ed ha un'apertura alare di 2,1 m.
L'albatro piedineri, come tutti gli albatri, forma coppie che durano per tutta la vita. Dopo aver imparato a volare, ritorna alla colonia dopo aver trascorso tre anni in mare e passa i due anni successivi a costruire il nido, a danzare e a stare in compagnia del futuro partner, comportamento che si è evoluto probabilmente per assicurare la massima fiducia tra i vari uccelli (allevare un pulcino di albatro comporta un cospicuo investimento energetico ed un lungo periodo di corteggiamento serve a entrambi i futuri genitori per valutare le qualità del rispettivo partner).
Il nido è costituito da una semplice depressione scavata nella sabbia e al suo interno viene deposto un unico uovo. Questo viene covato per più di due mesi (65 giorni). La cova viene effettuata da entrambi i sessi, ma nei primi giorni è il maschio quello che si prende più cura dell'uovo, dato che la femmina abbandona presto il nido per andare in mare a recuperare nutrendosi le energie spese nella deposizione. I due sessi si danno il cambio all'incirca ogni 18 giorni. Tuttavia, i due partner possono aspettare anche 38 giorni prima di incontrarsi di nuovo e talvolta il genitore che covava è rimasto 49 giorni senza cibo o acqua.
Il pulcino viene accudito dai genitori per 20 giorni, dopo i quali essi lasciano il nido e vi ritornano solo per nutrire il nidiaceo. Il nutrimento del piccolo è costituito dal cibo rigurgitato che si procura infilando il becco dentro a quello dei genitori. Passeranno 140 giorni prima che impari a volare.
L'albatro piedineri si nutre in acque pelagiche, catturando pesci, soprattutto le uova dei pesci volanti, calamari e in minor misura crostacei. Per la sua abitudine di raccogliere gli avanzi delle cucine delle imbarcazioni un autore lo ha descritto come un «maiale galleggiante». Consuma anche detriti alla deriva, materie plastiche comprese.
Insieme all'albatro di Laysan e al rarissimo albatro codacorta, quello piedineri è una delle tre specie di albatro diffuse nell'emisfero boreale, al contrario di tutti gli altri membri della famiglia, che vivono tutti al di sotto dell'equatore.
Nidifica in colonie su remote isole delle Hawaii Nord-occidentali (come Laysan e Midway) e del Giappone, come Tori Shima, Isole Bonin e Isole Senkaku. In mare il suo areale varia a seconda delle stagioni (gli esemplari con i pulcini più grandi o privi di nidiacei si spingono più lontano dalle isole dove si riproducono), ma in generale comprende gran parte del Pacifico settentrionale, in particolare la zona dall'Alaska alla California e intorno al Giappone. La sua distribuzione si sovrappone a quella delle altre due specie di albatri boreali, sebbene queste ultime si spingano più a nord dell'albatro piedineri, fin dentro al Mare di Bering.
L'albatro piedineri è ritenuto una specie in pericolo, dato che rimane spesso vittima dei palamiti. Sulla base di uno studio svoltosi nel 1990, si stima che ogni anno per questo motivo ne muoiano 4000 esemplari; altre stime parlano perfino di 8000 catture accidentali. È minacciato inoltre dal petrolio e dall'ingestione di materie plastiche galleggianti, che riducono lo spazio disponibile nello stomaco per portare il cibo ai pulcini. Tutti i siti di nidificazione situati su territorio statunitense sono protetti.
Danza di corteggiamento sull'Atollo di Midway.
Danza di corteggiamento sull'Atollo di Midway.
Danza di corteggiamento sull'Atollo di Midway.
L'albatro piedineri (Phoebastria nigripes Audubon, 1839) è un grosso uccello marino del Pacifico settentrionale. È una delle tre specie di albatro diffuse nell'emisfero boreale e nidifica su sperdute isole tropicali.
De zwartvoetalbatros (Phoebastria nigripes) is een grote zeevogel die voorkomt in de Grote Oceaan. Het is een van de drie soorten albatrossen die voorkomen op het noordelijk halfrond.
De zwartvoetalbatros is in verhouding tot andere albatrossoorten klein. Hij heeft vrijwel geheel zwarte veren. Slechts 10% van de zwartvoetalbatrossen heeft ook witte staartveren. Wel hebben alle volwassen zwartvoetalbatrossen een witte markering rondom hun snavel en net onder de ogen. De snavel en voeten van de zwartvoetalbatros zijn ook zwart.
Een volwassen zwartvoetalbatros is gemiddeld 81 centimeter lang, weegt 3,3 kilogram, en heeft een spanwijdte van 2,1 meter.
De Zwartvoetalbatros is samen met de Laysanalbatros en de zeldzame Stellers albatros een van de drie soorten albatrossen die voorkomen op het noordelijk halfrond. Ze nesten in kolonies op afgelegen eilanden van de Noordwestelijke Hawaïaanse eilanden (met name Laysan en Midway), en de Japanse eilanden Torishima, Bonin, en Senkaku. Hun bereik op zee varieert per seizoen, maar ze maken gebruik van een groot gebied op de Grote Oceaan. Zo kan men de zwartvoetalbatros aantreffen van Alaska tot Californië en Japan.
De Zwartvoetalbatrossen gaan net als andere albatrossoorten een levenslang partnerschap aan met elkaar. Nadat de jongen het nest hebben verlaten, keren ze drie jaar later terug naar de kolonie. Daarna brengen ze twee jaar door met het bouwen van een nest en het vinden van een partner. Het nest bestaat uit een simpele kuil in het zand, waarin een ei wordt gelegd.
Het uitbroeden van dit ei duurt ongeveer iets meer dan twee maanden (65 dagen). Zowel het mannetje als vrouwtje houden zich bezig met het uitbroeden van het ei. Gemiddeld wisselen de vogels elkaar om de 18 dagen af, maar ze zijn beide staat om 38 dagen te wachten zonder voedsel of water. Het jong wordt gedurende 140 dagen verzorgd door zijn ouders. Daarna verlaat hij het nest.
De zwartvoetalbatros voedt zich in pelagische wateren met vis, de eieren van vliegende vissen en in mindere mate kreeftachtigen. De dieren eten soms echter ook drijvend afval zoals plastic.
De zwartvoetalbatros wordt gezien als een bedreigde diersoort, vooral omdat de dieren vaak slachtoffer worden van de langelijnvisserij. Tevens zijn ze kwetsbaar voor olierampen en het inslikken van afval. Alle nestplaatsen van de zwartvoetalbatros in de Verenigde Staten zijn beschermd gebied.
De zwartvoetalbatros (Phoebastria nigripes) is een grote zeevogel die voorkomt in de Grote Oceaan. Het is een van de drie soorten albatrossen die voorkomen op het noordelijk halfrond.
Svartfotalbatross, Phoebastria nigripes, er ein stor sjøfugl i albatrossfamilien Diomedeidae som lever i det nordlege Stillehavet. Han er den eine av dei tre albatrossartane som har leveområde på den nordlege halvkula, og han hekkar på isolerte tropiske øyar. I motsetnad til mange andre albatrossartar har denne arten ei mørk fjørdrakt.
Svartfotalbatrossar er ein stor sjøfugl plassert i den biologiske familien Diomedeidae innan ordenen Procellariiformes, stormfuglar. Som dei tre andre artane i slekta Phoebastria, er svartfotalbatrossar monotypiske, det er ikkje skildra underartar av han.[1] Andre familiar av stormfuglar er eigentlege stormfuglar med lirer, petrellar og havhestar, samt familiane stormsvaler og dukkpetrellar. Stormfuglar deler visse karakteristiske morfologiske eigenskapar. Først har dei nasegangane som er festa til oversida av nebbet i ein naseborkanal, kalla naricorn på engelsk, jamvel om albatrossane har desse på sidene av nebbet. Stormfuglnebba er òg unike i at dei er bygd opp av mellom 7 og 9 hornplater. Til slutt, stormfuglar produserer ei mageolje med voksesterar og triglyserider som er lagra i proventriculus. Dette blir brukt mot rovdyr og er dessutan ei energirik, lagra matkjelde for ungar og for dei vaksne på lange flygeturar.[2] Dei har òg ein saltkjertel som ligg ovanfor naseborkanalen og som hjelper til å avsalte kroppen, på grunn av den høge mengda havvatn som dei absorberer. Organet skil ut ei saltoppløysing gjennom nasen deira.[3]
Den spesifikke vitskaplege namnet nigripes er sett saman av to latinske ord, niger tyder svart, og pesar tyder føter.[4]
Svartfotalbatrossen er ein liten medlem av familien, men stor i tilhøve til dei fleste andre sjøfuglar, og han har nesten heilsvart fjørdrakt. Nokre vaksne viser kvite underdekkfjører i halen, og alle vaksne har kvite teikningar rundt nebbrota og under auga. Når fuglane eldest, vil dei få meir kvit på undersida av nebbet.[5][6] Både nebb og føter er òg mørke. Dei har berre ein fjørdrakt.[5][7] Dei måler 71-91 cm i lengd[8], har eit vengespenn på 190-220 cm,[6][9][10] og kan vege mellom 2,5 og 4,5 kg.[11] Gjennomsnittvekta for hannar ligg på 3,4 kg, dei er større enn hoene som veg 3,0 kg i gjennomsnitt.[5]
Svartfotalbatrossen lever pelagisk, han tar fisk, mest egga til flygefisk, dessutan blekksprut og i mindre grad krepsdyr. Dei vil òg sluke flytande avfall, inkludert plast.[6][8]
Lætet varierer frå skrik og kvin, når dei slåst om maten, til nebbklapping, fløyting, stønning,[7] og kvekking under kurtise.[6]
Svartfotalbatross, saman med laysanalbatross (Phoebastria immutabilis) og den sjeldne gulhovudalbatross (Phoebastria albatrus), er dei tre albatrossartane som har utbreiing på den nordlege halvkula, i motsetnad til resten av familien som lever sør for ekvator. Det er minst 12 kjende hekkestader. Dei hekkar i koloniar på isolerte øyar innanfor Dei nordvestre Hawaii-øyane, frå Kure-atollen til Kaʻula, inkludert Midwayatollen,[12] på dei japanske øyane Tori-shima, Ogasawara og Senkakuøyane, og på øyar utanfor den meksikanske kysten, primært på Guadalupe-øya.[8]
Utbreiinga til havs varierer gjennom sesongane, og utanom hekkesesongen reiser dei lengst, og dei gjer bruk av store område i det nordlege Stillehavet, beitar i området mellom Alaska, California og Japan, men dei føretrekkjer det nordaustlege Stillehavet.[8] Alle dei tre nemnte Phoebastria-artane overlappar kvarandre sterkt i utbreiing både for hekking og beiting, men dei to andre artane vil i større grad vandre vidare nordover og inn i Beringhavet enn svartfotalbatrossane. Ved einskilde høve har svartfotalbatrossane vore sett på den sørlege halvkula.[8]
Svartfotalbatrossar, som resten av familien, dannar livslange parband. Etter at ungane blir flygedyktige held dei seg til havs i tre år før dei kjem tilbake til kolonien, og nyttar så to år på å etablere reirplass og parband, å danse for og vere saman med potensielle partnarar, ei åtferd som sannsynlegvis er utvikla til å sikre maksimal tillit mellom eit fuglepar. Dei etablerer parband gjennom ein lang kurtiseperiode, ettersom det å oppfostre ein albatrossunge er eit massiv energisk investering. Dei vil byrje å reprodusere etter ca. sju år.[6]
Reiret er ei enkel skrape eller grope i sanden,[8] der hoa legg eitt skittenkvitt egg med raudbrune flekker.[6][7] Egga blir ruga i ca. 65 dagar. Begge fuglane tar del i ruginga, hannen rugar mest ettersom hoa forlèt straks etter klekking å hente inn reservar som blei brukt til egglegginga. Den gjennomsnittlege perioden for kvart rugeskift er 18 dagar. Likevel kan ein make vente opptil 38 dagar for å bli avløyst, og viss noko skjer med maken har ein registrert samanhengjande ruging i 49 dagar utan mat eller vatn.
Ungen får varme av foreldra dei første 20 dagane, begge foreldra forlèt reiret på skift for å søkje mat til ungen. Ungen får oppgulpa mat ved å stikke nebbet inn i halsen på ein forelder. Først etter ca. 140 dagar er ungen flygedyktig.
_in_flight.jpg)
|isbn= value: length (hjelp). Svartfotalbatross, Phoebastria nigripes, er ein stor sjøfugl i albatrossfamilien Diomedeidae som lever i det nordlege Stillehavet. Han er den eine av dei tre albatrossartane som har leveområde på den nordlege halvkula, og han hekkar på isolerte tropiske øyar. I motsetnad til mange andre albatrossartar har denne arten ei mørk fjørdrakt.
Svartfotalbatross (Phoebastria nigripes) er en stor sjøfugl som lever i den nordlige delen av Stillehavet. Den tilhører familien Diomedeidae. 97,5 % av fuglene finnes på de nordvestre øyene i Hawaii. Svartfotalbatross er en av tre arter albatrosser som holder til på den nordlige halvkule, og som hekker på isolerte tropiske øyer. I motsetning til de fleste andre albatrosser er svartfotalbatrossen mørk.
Fuglen er 68-74 cm lang, har et vingespenn på 193-216 cm og veier mellom 2,7 og 3,7 kg. Antatt populasjon er 129.000. En hunnfugl legger ett egg pr år, og kun 6,9 % av eggene gir voksne hekkefugler.[1]
Svartfotalbatross (Phoebastria nigripes) er en stor sjøfugl som lever i den nordlige delen av Stillehavet. Den tilhører familien Diomedeidae. 97,5 % av fuglene finnes på de nordvestre øyene i Hawaii. Svartfotalbatross er en av tre arter albatrosser som holder til på den nordlige halvkule, og som hekker på isolerte tropiske øyer. I motsetning til de fleste andre albatrosser er svartfotalbatrossen mørk.
Fuglen er 68-74 cm lang, har et vingespenn på 193-216 cm og veier mellom 2,7 og 3,7 kg. Antatt populasjon er 129.000. En hunnfugl legger ett egg pr år, og kun 6,9 % av eggene gir voksne hekkefugler.
Multimedia w Wikimedia Commons Albatros czarnonogi (Phoebastria nigripes) – gatunek dużego ptaka z rodziny albatrosów (Diomedeidae).
Albatros czarnonogi (Phoebastria nigripes) – gatunek dużego ptaka z rodziny albatrosów (Diomedeidae).
Wygląd Brak dymorfizmu. Skrzydła białe; obrączka wokół nasady dzioba, plama z tyłu oka biała, reszta ciała brunatna, dziób zielonobrązowy, nogi czarne. Upierzenie robi się białe z wiekiem, brzuch staje się jasny, podobnie jak pokrywy podogonowe i kuper; dziób blaknie do żółtawego lub różowego, a nogi robią się ciemnożółte. Rozmiary Długość ciała 68-78 cm, rozpiętość skrzydeł 193-213 cm Zasięg, środowisko Gniazda zakłada na Hawajach i na wyspie Torishima. Spotykany w ciągu całego roku wzdłuż wybrzeży Ameryki Północnej - najbardziej pospolity latem i jesienią.O albatroz-patinegro, albatroz-de-pés-negros ou albatroz-escuro-do-norte[1] (Phoebastria nigripes, ou Diomedea nigripes) é uma grande ave marinha do Pacífico Norte. É uma das três espécies que vivem no hemisfério norte, e nidifica em ilhas tropicais isoladas. Em 1949, Hans von Boetticher incluiu esta espécie no género monotípico Penthirenia, caído em desuso[2].
O albatroz-patinegro é uma das espécies de menor porte de entre os albatrozes, ainda que continue a ser uma ave de tamanho grande se comparada com outras aves marinhas. A sua plumagem é, na maior parte, escura. 10% dos espécimes apresentam penas brancas na base da cauda, e todos os adultos têm marcas brancas em volta da base do bico e abaixo dos olhos. O bico e as patas são também totalmente escuros. Medem, em média, 81 cm de comprimento, 3,3 kg de peso (7.4 lbs) e uma envergadura de 2,1 m.
O albatroz-patinegro, albatroz-de-pés-negros ou albatroz-escuro-do-norte (Phoebastria nigripes, ou Diomedea nigripes) é uma grande ave marinha do Pacífico Norte. É uma das três espécies que vivem no hemisfério norte, e nidifica em ilhas tropicais isoladas. Em 1949, Hans von Boetticher incluiu esta espécie no género monotípico Penthirenia, caído em desuso.
Svartfotad albatross[2] (Phoebastria nigripes) är en fågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar som förekommer i norra Stilla havet.[3]
Svartfotad albatross är en relativt liten albatross med en kroppslängd på 68-74 centimeter. Den är helmörk, även näbb och ben, bortsett från vita undre stjärttäckare. Ungfågeln är ännu mer enhetligt brun.[1]
Svartfotad albatross häckar i västra Hawaiiöarna samt på de japanska öarna Izuöarna, Boninöarna och södra Ryukyuöarna.[3] Dessa åtskilda populationer kan vara reproduktivt isolerade.[4] Både under och efter häckning sprider den sig vidare omkring i norra Stilla havet, framför allt mot nordost till Nordamerikas västra kust. Några enstaka fynd har också gjorts på södra halvklotet, bland annat i Nya Zeeland. Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Svartfotad albatross är havslevande och kommer sällan nära land annat än för att häcka. Till skillnad från de större albatrossarterna häckar den årligen. Den återvänder till häckningskolonin från mitten av oktober och häckar på stränder och sluttningar med ingen eller ringa vegetation. Den lever mestadels av ägg från flygfisk, bläckfisk, fisk och skaldjur.[1][5]
Tidigare betraktades svartfotad albatross som starkt hotad eller sårbar, men sentida studier visar att den inte längre minskar i antal som man tidigare trott och har en antingen stabil eller positiv populationsutveckling. Dock utsätts den fortfarande för flera hot, bland annat fiske med långrev och stigande havsnivåer som kan påverka häckningskolonier. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den därför som nära hotad.[1] Världspopulationen uppskattades 2012 till knappt 70.000 par.[6]
Wikimedia Commons har media som rör svartfotad albatross.
Wikispecies har information om Phoebastria nigripes.
Svartfotad albatross (Phoebastria nigripes) är en fågel i familjen albatrosser inom ordningen stormfåglar som förekommer i norra Stilla havet.
Чорноногий альбатрос (Phoebastria nigripes) — великий морський птах півночі Тихого океану. Це один з трьох видів альбатросів, що мешкає в північній півкулі, гніздиться на ізольованих тропічних островах.
Це незавершена стаття з орнітології.Phoebastria nigripes là một loài chim trong họ Diomedeidae.[1]
Phoebastria nigripes là một loài chim trong họ Diomedeidae.
Phoebastria nigripes (Audubon, 1849)
Охранный статус
Черноногий альбатрос[1] (лат. Phoebastria nigripes) — морская птица семейства альбатросовых.
Рост до 74 см. Тёмноокрашенный, с чёрным клювом и ногами. Молодые птицы с белым надхвостьем. Размах крыльев около 1,8 м. Оперение преимущественно коричневато-серое. Самцы и самки внешне сходны.
Гнездится на островах Гавайских и Торисима. На кочёвках встречается обычно в открытом океане в зоне тёплых течений, лишь изредка проникая в Берингово и Охотское моря.
Подобно другим альбатросам, держится в открытом океане, вдали от берега. Питается рыбой, кальмарами, плавающим мусором. Чаще других альбатросов следует за судами, питаясь пищевыми отходами. Довольно шумная птица, часто издаёт резкий визгливый крик, за который получил своё английское название "floating pig" (плавающая свинья). В период ухаживания и спаривания также щёлкает клювом и крякает. Гнездится колониями, иногда совместно с темноспинным альбатросом, с которым легко скрещивается.
Черноногий альбатрос (лат. Phoebastria nigripes) — морская птица семейства альбатросовых.
黑脚信天翁（学名：Phoebastria nigripes）为信天翁科信天翁属的鸟类。分布于北太平洋以及中国大陆的沿海、台湾海峡，多生活于大洋中的岛屿。该物种的模式产地在太平洋。[2]
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 黑脚信天翁（学名：Phoebastria nigripes）为信天翁科信天翁属的鸟类。分布于北太平洋以及中国大陆的沿海、台湾海峡，多生活于大洋中的岛屿。该物种的模式产地在太平洋。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ミズナギドリ目 Procellariiformes 科 : アホウドリ科 Diomedeidae 属 : アホウドリ属 Diomedea 種 : クロアシアホウドリ D. nigripes 学名 Diomedea nigripes (Audubon, 1849) 和名 クロアシアホウドリ 英名 Black-footed albatross クロアシアホウドリ（黒足阿呆鳥、黒足信天翁、Diomedea nigripes）は、ミズナギドリ目アホウドリ科アホウドリ属に分類される鳥類。
主に北太平洋に生息。
夏季はベーリング海やアラスカ湾、アリューシャン列島周辺に渡り、冬季になるとハワイ諸島、マーシャル諸島などで繁殖する。日本では聟島列島、鳥島、尖閣諸島北小島で繁殖する。
2013年4月、伊豆諸島の八丈小島（無人島）において約30羽が営巣を開始したことが市民団体によって確認された[1]。南方の鳥島および小笠原諸島から飛来したとみられる[2]。2017年には8ペアの産卵と3羽の孵化、ヒナ2羽の巣立ちにより世界最北の繁殖地となった[3]。
全長68-74cm。翼開張193-213cm。体重2.2-4.1kg。全身は黒褐色の羽毛で被われる。嘴基部周辺や眼下部は白い羽毛で被われる。尾羽基部を被う羽毛（上尾筒、下尾筒）の色彩が白い個体もいる。翼の色彩は黒褐色で、初列風切の羽軸は白い。
嘴の色彩は暗灰色。後肢の色彩は黒い。種小名nigripesは「黒い足の」の意で、和名や英名（black-footed）と同義。
幼鳥は額が白い羽毛で被われ、嘴の色彩が淡褐色の個体もいる。
海洋に生息する。
繁殖形態は卵生。集団繁殖地（コロニー）を形成する。1回に1個の卵を産む。雌雄交代で抱卵する。孵化した雛は日中は巣から離れて日陰に入る。
雛
八丈小島の個体（2017年11月撮影）
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
