El tití de Coimbra-Filho (Callicebus coimbrai) és una espècie de primat del gènere dels titís, dins de la família dels pitècids. El seu nom és un homenatge al zoòleg brasiler Adelmar Faria Coimbra-Filho. Fou descrit l'any 1999.
Aquesta espècie viu al sud-est del Brasil, a les regions costaneres de Sergipe i el nord-est de Bahia. El seu hàbitat natural són els boscos.
El tití de Coimbra-Filho (Callicebus coimbrai) és una espècie de primat del gènere dels titís, dins de la família dels pitècids. El seu nom és un homenatge al zoòleg brasiler Adelmar Faria Coimbra-Filho. Fou descrit l'any 1999.
Aquesta espècie viu al sud-est del Brasil, a les regions costaneres de Sergipe i el nord-est de Bahia. El seu hàbitat natural són els boscos.
Der Coimbra-Springaffe (Callicebus coimbrai) ist eine Primatenart aus der Unterfamilie der Springaffen innerhalb der Familie der Sakiaffen (Pitheciidae). Er ist zu Ehren des brasilianischen Zoologen Adelmar Faria Coimbra-Filho benannt und wurde 1999 beschrieben.
Coimbra-Springaffen sind wie alle Springaffen relativ kleine Primaten mit einem dichten Fell und einem langen, buschigen Schwanz, der nicht als Greifschwanz verwendet werden kann. Ihr Fell ist grau oder gelbgrau gefärbt, am Rücken befinden sich einige angedeutete dunkle Querstreifen. Die Hände und Füße sind schwarz, der Schwanz ist leuchtend orange gefärbt. Der Kopf ist klein und rundlich, an der Stirn befindet sich ein schwarzer Querstreifen, der in die ebenfalls schwarz gefärbten Ohrbüschel übergeht.
Coimbra-Springaffen leben im südöstlichen Brasilien, ihr Verbreitungsgebiet umfasst den Küstenstreifen von Sergipe und des Nordostens von Bahia. Ihr Lebensraum sind Wälder.
Über die Lebensweise der Coimbra-Springaffen ist wenig bekannt, vermutlich stimmt sie mit der der übrigen Springaffen überein. Springaffen sind tagaktiv und halten sich meist in den Bäumen auf. Sie bewegen sich entweder vierfüßig oder springend fort. Sie leben in Familiengruppen, die beiden Partner bleiben oft ein Leben lang zusammen. Diese Gruppen bewohnen ein festes Territorium, das anderen Tieren durch morgendliche Duettgesänge mitgeteilt wird. Ihre Nahrung besteht vorwiegend aus Früchten, zu einem geringeren Anteil fressen sie auch Blätter und manchmal Insekten. Die Väter beteiligen sich intensiv an der Jungenaufzucht, sie tragen das Kind und geben es der Mutter nur zum Säugen.
Die atlantischen Küstenwälder Brasiliens sind durch Umwandlung in landwirtschaftlich genutzte Gebiete oder Siedlungsgebiete zu einem Großteil zerstört worden, dadurch wurde das Verbreitungsgebiet der Coimbra-Springaffen stark verkleinert und zerstückelt. Es umfasst heute insgesamt rund 150 km², die Gesamtpopulation wird auf rund 500 bis 1000 Tiere geschätzt. Die IUCN listet die Art als „stark gefährdet“ (endangered).
Der Coimbra-Springaffe (Callicebus coimbrai) ist eine Primatenart aus der Unterfamilie der Springaffen innerhalb der Familie der Sakiaffen (Pitheciidae). Er ist zu Ehren des brasilianischen Zoologen Adelmar Faria Coimbra-Filho benannt und wurde 1999 beschrieben.
Coimbra Filho's titi monkey (Callicebus coimbrai) or just Coimbra's titi is a species of titi, a type of New World monkey, endemic to forests in the Brazilian states of Bahia and Sergipe.[2] It was first discovered by Shuji Kobayashi. It is considered one of the most endangered of all Neotropical primates.[3] It is named after Adelmar F. Coimbra-Filho, founder and Former Director of the Rio de Janeiro Primate Centre, in honor of his work in the field of Brazilian primatology and biology.[4]
The most distinct of Coimbra Filho's titi's features, from other members of the personatus group, include its black forehead, crown, and ear area, as well as a zebra-like pattern on the anterior of its back.[4] Coimbra Filho's titi is also differentiated from other members of the personatus group by the shape of both its skull and its teeth. Compared to other members of its group, the skull is smaller, and shaped slightly differently. Its teeth are also more U-shaped, as opposed to the more V-shaped teeth exhibited by other members of the personatus group.[4] It also features different dental topography on its upper first and second molars when compared to other members of the group.[4]
The preferred habitat for Coimbra Filho's titi consists of densely wooded areas, preferring the dense understory and lower canopy.[4] However, it is able to survive in damaged or fragmented forests, which currently comprise a large portion of its range. This is due to a tolerance to highly disturbed areas, as well as the ability to subsist in areas composed primarily of young or second growth forests.[5] While other species in Callicebus are native to many areas of South America from Colombia to Brazil, Peru and north Paraguay, Coimbra Filho's titi is found only in a very small area in the states of Bahia and Sergipe in coastal northeastern Brazil.[2]
Coimbra Filho's titi, like most titis, is a folivore-frugivore, with a diet consisting mostly of leaves, but also including various fruits.[6]
Coimbra Filho's titi generally lives in small groups consisting of three to five members. Such a group generally contains a breeding pair and its direct offspring that have yet to reach sexual maturity.[3] However, upon reaching sexual maturity, individuals leave their natal groups, and often immigrate to new areas. Their range size varies, with some occurrences recorded of ranges as small as 2 ha (4.9 acres), and others larger than 20 ha (49 acres).[4] Coimbra Filho's titi has also been noted to exhibit extreme territorial and defensive behavior when threatened.[6]
Coimbra Filho's titi is currently considered endangered on the IUCN Redlist due to a variety of threats, both natural and anthropogenic, including habitat loss, habitat fragmentation, limited reproductive options, and increased predation.[2] The primary biological threat to Coimbra Filho's titi comes from its mating behavior. While juvenile members of the species remain in their natal groups, upon sexual maturity they leave and set off upon their own. Coupled with the habitat fragmentation faced by the species, this behavior limits the number of sexually mature individuals in each fragment of the population, limiting reproductive options.[3] The species' natural geographical distribution also contributes a threat to the species. Coimbra Filho's titi only naturally occurs in the Atlantic coastal forests in northeastern Brazil. This is a relatively small area in the states of Sergipe and Bahia.[4][5] Due to this small range, any disturbances to these areas pose a larger than normal threat to the species' survival.[3] More than anything else, however, human interference is the source of many problems to Coimbra Filho's titi. The areas around and inside its habitat are being developed, including paving roads and the promotion of tourism. Similarly, it is facing habitat loss due to increased logging in the area. Wooded areas inhabited by Coimbra Filho's Titi are also being rapidly converted into pastures for grazing and ranching. By the early 1900s, the coastal forests in Sergipe had been reduced to less than 40% of the size of their original cover. This trend continued throughout the 20th century, and these coastal forests now cover less than 1% of their original size.[3] These activities are leading to increased habitat fragmentation. This fragmentation limits the size of breeding populations, limiting genetic diversity. This fragmentation also increases the risk of predation, as titis are forced to move from one fragment to another, exposing them to increased risk of predation.[5]
Coimbra Filho's titi was placed on Brazil's Official List of Threatened Fauna in 2003, managed by the Committee for the Conservation and Management of the Primates of the Northern Atlantic Forest and Caatinga.[7] This organization is responsible for studying the current status and threats to the species, as well as developing and managing a plan for the species conservation.
As of 2005, no attempts have been made at beginning a captive breeding program for the species, despite an estimated wild population of only 500 to 1000 individuals remaining.[3]
Current studies have shown that due to the species relatively large number of populations, as well as its tolerance to habitat loss and fragmentation, the species has a positive outlook. However action must be taken to prevent further habitat loss and fragmentation from threatening the species, as well as the implementation of plans to aid in the species' sustainability.[3]
Coimbra Filho's titi monkey (Callicebus coimbrai) or just Coimbra's titi is a species of titi, a type of New World monkey, endemic to forests in the Brazilian states of Bahia and Sergipe. It was first discovered by Shuji Kobayashi. It is considered one of the most endangered of all Neotropical primates. It is named after Adelmar F. Coimbra-Filho, founder and Former Director of the Rio de Janeiro Primate Centre, in honor of his work in the field of Brazilian primatology and biology.
El guigó de Coimbra o tití de Coimbra (Callicebus coimbrai) es una especie de primate platirrino endémico en los bosques de los estados brasileros de Bahía y Sergipe.[2][1] Fue descubierto por Shuji Kobayashi. Se considera uno de los primates más amenazados del Neotrópico.[3] Su nombre específico se asignó en homenaje al primatólogo y biólogo Adelmar F. Coimbra-Filho, fundador del Centro de Primates de Río de Janeiro.[4]
La característica externa más distintiva del guigó de Coimbra y de otros miembros del grupo personatus group, es su frente, corona y orejas de color negro, lo mismo que un patrón de color similar a las cebras en la parte anterior de la espalda.[4]
Este tití se diferencia de los otros miembros del grupo personatus en la forma del cráneo y la dentadura. Comparado con otros integrantes de este grupo, el cráneo es más pequeño y de forma ligeramente diferente. Sus dientes tiene forma de U en lugar de la forma en V de los otros miembros del grupo.[4] También presenta una cresta de esmalte dental en el ángulo postero-interno del primer y segundo molar superior, con la forma de dos cónulas cónicas en oposición a cresta continua exhibida por otros miembros del grupo.[4]
El hábitat preferido de la especie consiste en áreas densamente boscosas, prefiriendo el sotobosque denso o la copa baja de los árboles.[4] Sin embargo, es capaz de sobrevivir en el bosque fragmentado o deteriorado, el cual constituye actualmente una porción importante de su rango. Esto se debe a su tolerancia a área altamente intervenidas, como a su habilidad para sobrevivir en zonas compuestas principalmente de bosques jóvenes o secundarios.[5] Su hábitat se encuentra restringido a un área pequeña en los estados de Bahía y Sergipe en la costa noreste de Brasil.[1]
El guigó de Coimbra, como los otros titís, es folívoro y frugívoro, con una dieta compuesta principalmente de hojas, incluyendo también varias frutas.[6]
Esta especie de tití vive generalmente en grupos pequeños de tres a cinco integrantes. El grupo contiene generalmente una pareja reproductora y los hijos que todavía no han alcanzado la madurez sexual.[3] Sin embargo, una vez alcanzada dejan el grupo y se mudan a zonas nuevas. Su territorio varía de tamaño, con extensiones registradas de 2 a más de 20 hectáreas.[4] Se ha observado que este tití es en extremo territorial y se defiende agresivamente cuando es amenazado.[6]
El tití de Coimbra se considera una especie en peligro de extinción en la Lista Roja de la UICN.[1]
La especie enfrenta una variedad de amenazas, de tipo natural y las propiciadas por el hombre, incluyendo la pérdida de su hábitat, la fragmentación del mismo, opciones reproductivas limitadas e incremento en la depredación.
La principal amenaza biológica proviene de su comportamiento reproductivos. Los individuos jóvenes de la especie permanecen en su grupo hasta alcanzar la madurez, momento en el cual lo dejan con el fin de formar su propio grupo. Esto aunado con la fragmentación del bosque enfrentada por la especie, este comportamiento limita el número de individuos maduros sexualmente en cada grupo de población, limitando las opciones reproductivas.[3]
La distribución geográfica de la especie también constituye una amenaza. Solo habita en sectores del bosque del noreste de Brasil llamado Mata Atlántica, que suma un área relativamente pequeña en los estados de Sergipe[4] y Bahía.[5] Debido a este rango reducido, cualquier intervención humana en estas áreas amenaza la supervivencia de la especie.[3]
La intervención humana en su hábitat constituye la mayor amenaza para esta especie. Sectores en el margen y dentro de su territorio se encuentran fuertemente invadidos por carreteras y turistas, del mismo modo que la tala de árboles en incremento destruye su hábitat. Las áreas boscosas no habitadas por la especie se han convertido rápidamente en pastizales para actividades ganaderas. Para inicios del siglo XX, el bosque costero en Sergipe se redujo a menos del 40% de su extensión original, continuando esta tendencia durante todo el siglo, cubriendo actualmente solo el 1% de su extensión original.[3]
Estas actividades conducen a la fragmentación de su hábitat, la cual limita el tamaño de la población reproductora, limitando la diversidad genética. Esta fragmentación también incrementa el riesgo de depredación, debido a que los individuos son forzados a moverse de un lado a otro, exponiéndose a ese riesgo incrementado.[5]
El guigó de Coimbra en 2003 se incluyó en la Lista Oficial de la Fauna Amenazada de Brasil, establecida por el Comité Para la Conservación y Manejo de los Primates de la Mata Atlántica del Norte y Caatinga.[7] Esta organización es responsable del estudio del estatus y amenazas actuales para la especie, también como el desarrollo e implementación de un plan para la conservación de la especie.
Hasta 2005, no se había realizado ningún intento de realizar un programa reproductivo en cautiverio, a pesar de una población estimada en la naturaleza de solo 500 a 1000 individuos.[3]
Estudios recientes han mostrado que el número relativamente grande de poblaciones, lo mismo que su tolerancia a la pérdida del hábitat y su fragmentación, la especie tiene un pronóstico positivo. Sin embargo, se requiere emprender acciones para prevenir una pérdida adicional de su hábitat, lo mismo que la implementación de planes para apoyar la sostenibilidad de la especie.[3]
El guigó de Coimbra o tití de Coimbra (Callicebus coimbrai) es una especie de primate platirrino endémico en los bosques de los estados brasileros de Bahía y Sergipe. Fue descubierto por Shuji Kobayashi. Se considera uno de los primates más amenazados del Neotrópico. Su nombre específico se asignó en homenaje al primatólogo y biólogo Adelmar F. Coimbra-Filho, fundador del Centro de Primates de Río de Janeiro.
Callicebus coimbrai Callicebus generoko animalia da. Primateen barruko Callicebinae azpifamilia eta Pitheciidae familian sailkatuta dago
Callicebus coimbrai Callicebus generoko animalia da. Primateen barruko Callicebinae azpifamilia eta Pitheciidae familian sailkatuta dago
Titi de Coimbra
Le Titi de Coimbra[1] (Callicebus coimbrai) est un singe du Nouveau Monde de la famille des Pitheciidae. Ce primate est endémique de la côte atlantique du Brésil.
Le nom de ce callicèbe découvert en 1994 et décrit en 1999 fait honneur au primatologue Adelmar Coimbra-Filho (en), fondateur et ex-directeur du Centre de Primatologie de Rio au Brésil.
Titi de Coimbra
Le Titi de Coimbra (Callicebus coimbrai) est un singe du Nouveau Monde de la famille des Pitheciidae. Ce primate est endémique de la côte atlantique du Brésil.
Le nom de ce callicèbe découvert en 1994 et décrit en 1999 fait honneur au primatologue Adelmar Coimbra-Filho (en), fondateur et ex-directeur du Centre de Primatologie de Rio au Brésil.
Il callicebo di Coimbra Filho (Callicebus coimbrai Kobayashi & Langgurth, 1999) è un primate platirrino della famiglia dei Pitecidi, di recente scoperta.
Questa specie è endemica di una stretta fascia costiera di foresta decidua nello stato brasiliano di Sergipe.
Come tutti i Callicebus, si tratta di animali di lunghezza di poco inferiore al metro, di cui più della metà spetta alla coda semiprensile: hanno abitudini diurne e fondamentalmente arboricole, mentre di notte cercano rifugio nel folto della vegetazione od in una cavità di un tronco d'albero. Vivono in gruppi familiari, guidati da una coppia riproduttrice e comprendenti, oltre a quest'ultima, i figli di vari parti, i quali si allontanano dal gruppo natio attorno ai tre anni d'età, col raggiungimento cioè della maturità sessuale.
Ciascun gruppo delimita un proprio territorio tramite un'elaborata gamma di vocalizzazioni: eventuali intrusi vengono accolti con vocalizzazioni territoriali via via più minacciose, alle quali si sommano poi particolari posture del corpo ed espressioni facciali, per poi culminare in combattimenti mimati e, solo in casi estremi, in vere e proprie lotte, anche se rarissimamente con esiti seri.
La femmina partorisce un unico cucciolo all'anno: quest'ultimo viene accudito principalmente dal padre, a volte coadiuvato dai figli maggiori, e lasciato alla madre solo per la poppata. Il padre si prende cura del piccolo fino a quando questi non è in grado di muoversi e mangiare autonomamente.
Il callicebo di Coimbra Filho (Callicebus coimbrai Kobayashi & Langgurth, 1999) è un primate platirrino della famiglia dei Pitecidi, di recente scoperta.
Questa specie è endemica di una stretta fascia costiera di foresta decidua nello stato brasiliano di Sergipe.
Come tutti i Callicebus, si tratta di animali di lunghezza di poco inferiore al metro, di cui più della metà spetta alla coda semiprensile: hanno abitudini diurne e fondamentalmente arboricole, mentre di notte cercano rifugio nel folto della vegetazione od in una cavità di un tronco d'albero. Vivono in gruppi familiari, guidati da una coppia riproduttrice e comprendenti, oltre a quest'ultima, i figli di vari parti, i quali si allontanano dal gruppo natio attorno ai tre anni d'età, col raggiungimento cioè della maturità sessuale.
Ciascun gruppo delimita un proprio territorio tramite un'elaborata gamma di vocalizzazioni: eventuali intrusi vengono accolti con vocalizzazioni territoriali via via più minacciose, alle quali si sommano poi particolari posture del corpo ed espressioni facciali, per poi culminare in combattimenti mimati e, solo in casi estremi, in vere e proprie lotte, anche se rarissimamente con esiti seri.
La femmina partorisce un unico cucciolo all'anno: quest'ultimo viene accudito principalmente dal padre, a volte coadiuvato dai figli maggiori, e lasciato alla madre solo per la poppata. Il padre si prende cura del piccolo fino a quando questi non è in grado di muoversi e mangiare autonomamente.
De coimbraspringaap (Callicebus coimbrai) is een zoogdier uit de familie van de sakiachtigen (Pitheciidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Kobayashi & Langguth in 1999.
De soort komt voor in Brazilië.
Bronnen, noten en/of referentiesDe coimbraspringaap (Callicebus coimbrai) is een zoogdier uit de familie van de sakiachtigen (Pitheciidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Kobayashi & Langguth in 1999.
guigó-de-coimbra-filho (nome científico: Callicebus coimbrai),[3] também genericamente referido como guigó,[4] japuçá, saá, uaiapuçá, uapuçá, iapuçá, sauá, boca-d'água, zogó, zogue-zogue, sauá[5] e calicebo,[6] é um primata endêmico da Mata Atlântica da família dos piteciídeos (Pitheciidae) e da subfamília dos calicebíneos (Callicebinae). Foi descrito em 1999.[7] Vive em pequenos fragmentos florestais em Sergipe, à exemplo do Refúgio de Vida Silvestre Mata do Junco, localizado do Município de Capela, e no litoral norte da Bahia. Estima-se que não restem mais do que dois mil indivíduos. O Centro de Proteção de Primatas Brasileiros (CPB/ICMBio), a Universidade Federal de Sergipe, a Companhia de Desenvolvimento dos Vales do São Francisco e do Parnaíba (CODEVASF), o Instituto Brasileiro do Meio Ambiente e dos Recursos Naturais Renováveis de Sergipe (IBAMA/SE), e a Secretaria de Meio Ambiente e Recursos Hídricos de Sergipe (SEMARH/SE) conduzem o Projeto Guigó para estudo e conservação desta espécie.
Guigó foi construído a partir de uma onomatopeia,[8] enquanto sauá advém do tupi-guarani sawá[5] ou sa'gwa, que por sua vez está ligado a sagwa'su, que significa literalmente "macaco grande".[9] A forma tupi-guarani ainda gerou as demais variantes iapuçá, japuçá, uaiapuçá, uapuçá.[10] Zogó e zogue-zogue têm origem obscura.[11]
Ocorre no limite norte das espécies do grupo personatus na Mata Atlântica: habita os estados de Sergipe e na Bahia, com o limite norte sendo o rio São Francisco e o sul, o rio Itapicuru, na Bahia. À oeste, parece ocorrer em alguns trechos de Caatinga, mas sua ocorrência é confirmada apenas nos fragmentos de florestas úmidas em Sergipe.[12] De fato, sua ocorrência foi confirmada em 70 fragmentos de Mata Atlântica, sendo que provavelmente ocorre em duas unidades de conservação apenas: Estação Ecológica do Raso da Catarina na Bahia e Refúgio de Vida Silvestre Mata do Junco em Sergipe.[13] É provável que a ocorrência na Caatinga esteja relacionada à sua ocorrência original, antes que o desmatamento desconectasse as florestas úmidas do litoral com as florestas secas do interior.[13]
Habita preferencialmente áreas densamente arborizadas, preferindo o bosque denso e o dossel inferior.[7] No entanto, ele é capaz de sobreviver em florestas degradadas ou fragmentadas, que atualmente compõem uma grande parte de seu alcance. Isto é devido a uma tolerância para áreas altamente degradadas, bem como a capacidade de sobreviver em áreas compostas principalmente de florestas de crescimento jovem ou secundário.[14]
Distingue-se facilmente de outras formas do grupo Personatus que são o Guigó-mascarado (Callicebus personatus; É. Geoffroy, 1812), Callicebus nigrifrons (Spix, 1823), o Guigó-da-caatinga (Callicebus barbarabrownae; Hershkovitz, 1990) e Callicebus melanochir (Wied-Neuwied, 1820). As diferenças mais visíveis estão na coloração da pelagem, a testa, coroa, ouvido pretos, e ter um padrão listrado que lembra a de uma zebra na parte anterior das costas. Características distintas de sua morfologia dentária e craniometria também são descritas. Em comparação com outros membros do seu grupo, o crânio é menor, e em forma ligeiramente diferente. Os dentes são também mais em forma de U, em oposição aos outros em forma de V exibidos por outros membros do grupo Personatus. Também apresenta diferente superfície dentária no seu primeiro e segundo molares superiores, quando comparado com outros membros do grupo.[7]
O guigó-de-coimbra-filho, tem uma dieta que consiste principalmente de folhas, mas também inclui várias frutas.[12] Geralmente vive em pequenos grupos compostos por três a cinco membros. Esse grupo geralmente contém um casal reprodutor e seus descendentes diretos que ainda vão atingir a maturidade sexual.[15] No entanto, ao atingir a maturidade sexual os indivíduos deixam seus grupos natais, e muitas vezes emigram para novas áreas. O tamanho de sua ocorrência varia, com algumas ocorrências registradas de escalas tão pequenas quanto 2 hectares (4,9 acres), e outras maiores que 20 hectares (49 acres). Também apresenta comportamento territorial e defensivo extremo quando ameaçado.[12]
O guigó-de-coimbra-filho é atualmente considerado como ameaçadas de extinção na Lista Vermelha da IUCN devido a uma variedade de ameaças, tanto naturais quanto humanas, incluindo a perda de habitat e sua consequente fragmentação, as opções reprodutivas limitadas, e aumento da predação. Outras ameaças incluem potenciais perigos de estradas e linhas de energia e de predação por animais domésticos. A pressão da caça precisa ser determinada, mas provavelmente é moderada devido ao tamanho reduzido do corpo. Durante extensas pesquisas, alguns indivíduos foram encontrados sendo mantidos como animais de estimação[2]
A ameaça biológica primária para ele vem a partir de o seu comportamento de acasalamento. Enquanto os membros juvenis das espécies permanecem em seus grupos natais, na maturidade sexual saem e vivem independentes. Juntamente com a fragmentação do habitat enfrentado pela espécie, este comportamento limita o número de indivíduos sexualmente maduros em cada fragmento da população, limitando as opções reprodutivas.[15]
A distribuição geográfica natural da espécie contribui também uma ameaça para a espécie. O guigó-de-coimbra-filho só ocorre naturalmente nas florestas costeiras no Nordeste do Brasil. Esta é uma área relativamente pequena nos estados de Sergipe e Bahia.[7][14] Devido a este pequeno intervalo, quaisquer perturbações a essas áreas representam uma ameaça maior do que o normal para a sobrevivência da espécie.[15]
Mais do que qualquer outra coisa no entanto, a interferência humana é a fonte de diversos problemas para ele. As áreas em torno e dentro de seu habitat estão sendo desenvolvidas, incluindo a pavimentação de estradas e na promoção do turismo. Da mesma forma, está enfrentando perda de habitat devido ao aumento da exploração madeireira na área. Áreas florestais habitadas pelo guigó-de-coimbra-filho também estão sendo rapidamente convertida em pastos para pecuária. Até o início de 1900, as florestas costeiras em Sergipe haviam sido reduzidas para menos de 40% do tamanho de sua cobertura original. Essa tendência continuou durante todo o século XX, e estas florestas costeiras agora cobrem menos de 1% de seu tamanho original.[15] Essas atividades estão levando a uma elevada fragmentação do habitat. Esta fragmentação limita o tamanho das populações reprodutivas, o que limita a diversidade genética. Essa fragmentação também aumenta o risco de predação, como os guigós são forçados a se deslocar de um fragmento para outro, expondo-os a um maior risco de predação.[14][15]
A partir de 2005, não foram feitas tentativas para iniciar um programa de reprodução em cativeiro para a espécie, apesar de uma população selvagem estimada em apenas 500 a 1000 indivíduos restantes.[15]
O guigó-de-coimbra-filho foi colocado na Lista Nacional das Espécies da Fauna Brasileira Ameaçadas de Extinção em 2003, gerido pela projeto Primatas do Norte da Mata Atlântica e Caatinga.[16] Esta organização é responsável por estudar a situação atual e as ameaças à espécie, bem como desenvolver e gerir um plano para a conservação dela.
Estudos recentes têm demonstrado que, devido ao número relativamente elevado de indivíduos, bem como a sua tolerância para perda e a fragmentação do habitat, a espécie tem uma projeção positiva. No entanto, devem ser tomadas medidas para evitar que a perda de habitat e a fragmentação ameaçe a espécie, bem como a implementação de planos para ajudar na sustentabilidade da espécie.[15]
guigó-de-coimbra-filho (nome científico: Callicebus coimbrai), também genericamente referido como guigó, japuçá, saá, uaiapuçá, uapuçá, iapuçá, sauá, boca-d'água, zogó, zogue-zogue, sauá e calicebo, é um primata endêmico da Mata Atlântica da família dos piteciídeos (Pitheciidae) e da subfamília dos calicebíneos (Callicebinae). Foi descrito em 1999. Vive em pequenos fragmentos florestais em Sergipe, à exemplo do Refúgio de Vida Silvestre Mata do Junco, localizado do Município de Capela, e no litoral norte da Bahia. Estima-se que não restem mais do que dois mil indivíduos. O Centro de Proteção de Primatas Brasileiros (CPB/ICMBio), a Universidade Federal de Sergipe, a Companhia de Desenvolvimento dos Vales do São Francisco e do Parnaíba (CODEVASF), o Instituto Brasileiro do Meio Ambiente e dos Recursos Naturais Renováveis de Sergipe (IBAMA/SE), e a Secretaria de Meio Ambiente e Recursos Hídricos de Sergipe (SEMARH/SE) conduzem o Projeto Guigó para estudo e conservação desta espécie.
Callicebus coimbrai[2][3] är en däggdjursart som beskrevs av Kobayashi och Langguth 1999. Callicebus coimbrai ingår i släktet springapor och familjen Pitheciidae.[4][5] IUCN kategoriserar arten globalt som starkt hotad.[1] Inga underarter finns listade.[4]
Denna springapa förekommer i östra Brasilien i delstaten Bahia. Habitatet utgörs av olika slags skogar.[1]
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av 34,7 till 36 cm, en svanslängd av 45,3 till 48,4 cm och en vikt av 1,0 till 1,3 kg. Nakna delar av ansiktet samt pälsen på hjässan och kring öronen är svarta. Däremot är andra delar av pälsen på huvudet vitaktiga och ljusare än bålens päls. Bålens päls har en ljus gulbrun färg med några tvärstrimmor på ryggens topp. Även händer och fötter står med sin svarta färg i kontrast till pälsen på andra kroppsdelar. På svansen förekommer rödbrun till orange päls.[6]
Callicebus coimbrai är aktiv på dagen och klättrar främst i träd. Den äter vanligen frukter samt blad, blommor, frön och insekter.[6]
En flock av ett monogamt föräldrapar och deras ungar har cirka 6 medlemmar. Äldre ungar jagas bort när de blir könsmogna. Arten har olika läten för kommunikationen. Ett av djurets trivialnamn i utbredningsområdet (guigo) härmar ett av springapans läten.[6]
Callicebus coimbrai är en däggdjursart som beskrevs av Kobayashi och Langguth 1999. Callicebus coimbrai ingår i släktet springapor och familjen Pitheciidae. IUCN kategoriserar arten globalt som starkt hotad. Inga underarter finns listade.
Denna springapa förekommer i östra Brasilien i delstaten Bahia. Habitatet utgörs av olika slags skogar.
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av 34,7 till 36 cm, en svanslängd av 45,3 till 48,4 cm och en vikt av 1,0 till 1,3 kg. Nakna delar av ansiktet samt pälsen på hjässan och kring öronen är svarta. Däremot är andra delar av pälsen på huvudet vitaktiga och ljusare än bålens päls. Bålens päls har en ljus gulbrun färg med några tvärstrimmor på ryggens topp. Även händer och fötter står med sin svarta färg i kontrast till pälsen på andra kroppsdelar. På svansen förekommer rödbrun till orange päls.
Callicebus coimbrai är aktiv på dagen och klättrar främst i träd. Den äter vanligen frukter samt blad, blommor, frön och insekter.
En flock av ett monogamt föräldrapar och deras ungar har cirka 6 medlemmar. Äldre ungar jagas bort när de blir könsmogna. Arten har olika läten för kommunikationen. Ett av djurets trivialnamn i utbredningsområdet (guigo) härmar ett av springapans läten.
Callicebus coimbrai là một loài động vật có vú trong họ Pitheciidae, bộ Linh trưởng. Loài này được Kobayashi & Langguth miêu tả năm 1999.[2]
Callicebus coimbrai là một loài động vật có vú trong họ Pitheciidae, bộ Linh trưởng. Loài này được Kobayashi & Langguth miêu tả năm 1999.
Callicebus coimbrai Kobayashi and Langguth, 1999
Ареал Охранный статусПрыгун Коимбры[1] (лат. Callicebus coimbrai) — вид приматов семейства Саковые. Назван в честь бразильского зоолога Адельмара Коимбры[2].
Этот прыгун имеет чёрный лоб и макушку, а также узор из тёмных и светлых полос на спине.[3] Отличается от других прыгунов формой черепа и челюстей: череп меньше, зубы U-образные, тогда как у других прыгунов V-образные.[3]
Как и остальные прыгуны, этот вид всеяден, в рационе листья, фрукты, мелкие животные.[4]
Образует небольшие группы, состоящие из трёх—пяти особей. Группа состоит из взрослых самца и самки и их потомства. Территория группы от 2 га до 20 га.[3] Каждая группа агрессивно защищает свою территорию.[4]
Населяют прибрежные дождевые леса в районе устья рек Сан-Франсиску и Итапикуру в Бразилии. Общая площадь ареала всех популяций этого вида около 300 км².[5]
Прыгун Коимбры (лат. Callicebus coimbrai) — вид приматов семейства Саковые. Назван в честь бразильского зоолога Адельмара Коимбры.
코임브라필료티티(Callicebus coimbrai)는 신세계원숭이에 속하는 티티원숭이의 일종이다. 브라질의 세르지피 주의 낙엽성 산림 지대에서 발견된다. 고바야시 슈지가 처음 발견했다. 현재 분류된 아종은 없다. 모든 신열대구 영장류들 중에서 가장 멸종 위험이 높은 종의 하나로 간주된다.[3] 이 종의 이름은, 리우데자네이루 영장류 센터의 창설자이자 이사였던 아델마르 코임브라-필료의 이름을 딴 것으로, 브라질의 영장류동물학과 생물학 분야에서의 그의 업적을 기리기 위한 것이었다.[4]