Petinomys fuscocapillus (Jerdon 1847)

L'esquirol volador de Travancore (Petinomys fuscocapillus) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Índia i Sri Lanka, on se'l troba a altituds d'entre 500 i 2.000 msnm. Es tracta d'un animal nocturn i arborícola. El seu hàbitat natural són els boscos perennifolis, caducifolis i de montà. Està amenaçat per la destrucció del seu entorn per la tala d'arbres i l'expansió de l'agricultura i les zones urbanes.^[1]

Referències

Das Travancore-Gleithörnchen (Petinomys fuscocapillus) ist ein Gleithörnchen aus der Gattung der Zwerggleithörnchen (Petinomys). Es kommt im südlichen Indien und auf Sri Lanka vor.

Merkmale

Das Travancore-Gleithörnchen erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von etwa 32 bis 34 Zentimetern sowie eine Schwanzlänge von etwa 25 bis 29 Zentimetern. Das Gewicht liegt bei etwa 700 Gramm.^[1] Die Rücken- und Kopffärbung ist rötlich bis fuchsbraun oder dunkelbraun, die Bauchseite sowie das Kinn und die Wangen sind rötlich-weiß.^[1]

Wie alle Zwerggleithörnchen hat es eine behaarte Gleithaut, die Hand- und Fußgelenke miteinander verbindet und durch eine Hautfalte zwischen den Hinterbeinen und dem Schwanzansatz vergrößert wird. Die Gleithaut ist muskulös und am Rand verstärkt, sie kann entsprechend angespannt und erschlafft werden, um die Richtung des Gleitflugs zu kontrollieren.

Verbreitung

Das Travancore-Gleithörnchen kommt im südlichen Indien und auf Sri Lanka in Höhen von 500 bis 2000 Metern vor.^[2] In Indien lebt es in den Westghats in Kerala and Tamil Nadu während es auf Sri Lanka im zentralen und südlichen Teil in der Zentralprovinz, der Nord-Zentralprovinz, der Südprovinz sowie in den Provinzen Sabaragamuwa und Uva vorkommt.^[2] Die Verbreitung ist dabei aufgrund der verfügbaren Habitate stark fragmentiert.^[1]

Lebensweise

Das Travancore-Gleithörnchen kommt in Waldgebieten vor allem in den höheren Lagen vor, wobei es von verschiedenen Habitaten und Waldtypen wie Laubwäldern, Mischwäldern und Immergrünen Wäldern bekannt ist. Seltener wird es auch in Plantagen nahe bei Waldgebieten beobachtet und es kann auch in der Nähe von menschlichen Ansiedlungen vorkommen.^[1]

Über die Lebensweise des Gleithörnchens liegen nur wenige Daten vor. Es entspricht in seiner Lebensweise anderen Gleithörnchen; es lebt als Einzelgänger baumlebend in Höhen von 15 bis 20 Metern und ist weitestgehend nachtaktiv. Dabei ernährt es sich von Pflanzen, teilweise in benachbarten Plantagen.^[2][1] Es baut Nester in Baumhöhlen und verbringt die meiste Zeit im Laubdach der Wälder. In den Westghats lebt die Art gemeinsam mit dem Indischen Riesengleithörnchen (Petaurista philippensis) und kommt im Vergleich zu diesem eher selten vor.^[2]

Systematik

Das Travancore-Gleithörnchen wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Zwerggleithörnchen (Petinomys) eingeordnet, die insgesamt neun Arten enthält.^[3] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Thomas Caverhill Jerdon aus dem Jahr 1847 anhand eines Individuums aus dem ehemaligen Fürstenstaat Travancore im heutigen Bundesstaat Kerala in Süd-Indien.^[3]

Innerhalb der Art werden keine Unterarten unterschieden.^[3][1] Historisch wurde eine Trennung in eine indische Unterart P. f. fuscocapillus und eine Unterart P. f. layardi auf Sri Lanka vorgenommen, die jedoch später wieder synonymisiert wurden. Eine Diskussion, ob es sich bei den beiden Populationen um verschiedene Unterarten oder sogar getrennte Arten handelt, besteht jedoch weiterhin.^[2]

Bestand, Gefährdung und Schutz

Das Travancore-Gleithörnchen wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) als potenziell gefährdet („near threatened“) gelistet.^[2] Begründet wird dieser Status mit dem vergleichsweise kleinen Verbreitungsgebiet, das maximal 30,000 km² beträgt, sowie der abnehmenden Verfügbarkeit geeigneter Habitate und der fragmentierten Verbreitung der Art. Eine Einstufung als gefährdete Art ist in Zukunft möglich.^[2]

Als Hauptgefährdungsursache wird der Lebensraumverlust durch die Umwandlung von Wäldern in landwirtschaftliche Flächen, Holzplantagen und Siedlungsraum sowie der Holzeinschlag angesehen. In geringem Maße werden die Tiere als Fleischlieferanten für den lokalen Bedarf bejagt.^[2]

Belege

1. ↑ ^{a b c d e f} Richard W. Thorington Jr., John L. Koprowski, Michael A. Steele: Squirrels of the World. Johns Hopkins University Press, Baltimore MD 2012; S. 123–124. ISBN 978-1-4214-0469-1
2. ↑ ^{a b c d e f g h} Petinomys fuscocapillus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2014.1. Eingestellt von: N. Rajamani, S. Molur, P.O. Nameer, 2008. Abgerufen am 20. Juni 2014.
3. ↑ ^{a b c} Don E. Wilson & DeeAnn M. Reeder (Hrsg.): Petinomys fuscocapillus in Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed).

Literatur

• Richard W. Thorington Jr., John L. Koprowski, Michael A. Steele: Squirrels of the World. Johns Hopkins University Press, Baltimore MD 2012; S. 123–124. ISBN 978-1-4214-0469-1

Weblinks

• Petinomys fuscocapillus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2014.1. Eingestellt von: N. Rajamani, S. Molur, P.O. Nameer, 2008. Abgerufen am 20. Juni 2014.

திருவாங்கூர் பறக்கும் அணில் (Petinomys fuscocapillus) தென்னிந்தியாவிலும், இலங்கையிலும் காணப்படும் பறக்கும் அணில் இனம் ஆகும். அழிந்துவிட்டதாக கருதப்பட்ட இவ்வினம், 1989ல் 100 ஆண்டுகள் கழித்து மீண்டும் மைசூர் பல்கலைகழகத்தைச் சேர்ந்தவர்களால் அடையாளம் காணப்பட்டது.

இவ்வணில்களை மலையாளத்தில் குஞ்ஞன் பாறான் (കുഞ്ഞൻ പാറാൻ) என்று அழைக்கிறார்கள்.^[2] கன்னடத்தில் இவ்வணில் இனத்தின் பெயர் சிக்க ஆருபெக்கு (ಚಿಕ್ಕ ಹಾರುಬೆಕ್ಕು) என்பதாகும்.^[3]

உடலமைப்பு

திருவிதாங்கூர் பறக்கும் அணில்கள் சிறிய அளவிலானவை. இவற்றின் தலைப்பகுதியிலிருந்து வால் நீங்கலான உடற்பகுதியின் நீளம் 31.9 முதல் 33.7 செ. மீ. நீளம் வரை இருக்கும். வாலின் நீளம் 25 முதல் 28.7 செ. மீ. வரை இருக்கும். இந்த அணில்களின் எடை சராசரியாக 712 கிராம் இருக்கும்.

இவ்வணில்களின் முதுகுப்புறம் அடர்பழுப்பாகவோ சென்னிறமாகவோ இருக்கும். அடிப்புறம் வெளிர்மஞ்சள் நிறமாக இருக்கும். அந்த வெளிர்மஞ்சள் நிறமே குமட்டுப் பகுதிகளிலும் தொடர்ந்திருக்கும். இவ்வணில்கள் காற்றில் மிதந்தவாறே நெடுந்தூரம் தாவிச்செல்ல உதவும் மென்றோலின் ஓரங்களில் வெண்ணிற மயிர்கள் காணப்படுகின்றன.

இவை சார்ந்துள்ள பேரினத்தைச் சேர்ந்த ஏழு அணில் இனங்களும் காதுகளில் தேனடைவடிவ எலும்புகளைக் கொண்டிருக்கின்றன. அதுவே இந்தப் பேரினத்தின் அடிப்படை வகைப்பாட்டுக்கான தனிக்கூறாகும்.

நடத்தை

திருவிதாங்கூர் பறக்கும் அணில்கள் கிட்டத்தட்ட முழுமையாக 15-20 மீ. உயர மர உச்சிக்கவிகைகளிலும் மரப்பொந்துகளிலும் வாழ்பவை.^[4] இவை பறக்கும் அணில்கள் என அழைக்கப்பட்டாலும் உண்மையில் பறவைகளைப்போலப் ப்பற்றதில்லை. மாறாக இவை மரத்திற்கு மரம் தாவும்போது தமது கால்களை விரித்து கால்களை ஒட்டியுள்ள மென்றோலைப் பரப்பி அதன்மூலம் காற்றில் கூடுதலாக மிதந்து செல்பவை. அதனால் இரு மரங்களிடையே தொலைவு கூடுதலாக இருந்தாலும் இவற்றால் எட்ட முடிகிறது.

இவ்வின அணில்கள் இரவாடிகளாக இருப்பதால் இவற்றைக் காணுதல் அரிது. பழங்களோடு மரப்பட்டைகள், குருத்துகள், இலைகள், சிறு விலங்குகள் முதலியவற்றையும் இவை தின்கின்றன.^[5]

இவ்வணில்கள் தனித்தனியாகவோ இணையுடனோ வாழ்பவை. இவ்வணில்களின் தலைமுறை இடைவெளி மூன்று முதல் மூன்றரை ஆண்டுகள் வரை இருக்கலாம் எனக் கணித்துள்ளனர்.

பரம்பல்

திருவிதாங்கூர் பறக்கும் அணில்கள் இந்தியாவில் தமிழ் நாடு, கேரளம், கருநாடகம் ஆகிய மாநிலங்களில் மேற்குத்தொடர்ச்சி மலைத்தொடரில் காணப்படுகின்றன. கோவா மாநிலத்திலும் இருக்க வாய்ப்புள்ளது. இலங்கையில் கண்டியைச் சுற்றியுள்ள பகுதியில் இவை காணப்படுகின்றன.

இவ்வினத்தின் இரு உள்ளினங்கள் அறியப்பட்டுள்ளன.

• Petinomys fuscocapillus fuscocapillus (Jerdon, 1847) - தென்னிந்தியாவில் காண்பது
• Petinomys fuscocapillus layardi (Kelaart, 1850) - இலங்கையில் காண்பது

சூழியல்

திருவிதாங்கூர் பறக்கும் அணில்கள் பசுமைமாறாக் காடுகள், காடுகளின் ஓரங்கள் முதலிய இடங்களில் காணப்படுகின்றன^[6] , காடுகளுக்கு அருகிலிருக்கும் பயிர்த்தோட்டங்களில் இவை இரைதேடுவதுண்டு. சில வேளைகளில் பகுதி இலையுதிர் காடுகளிலும் இவை வாழ்வதுண்டு. 500 மீட்டர் முதல் 2000 மீட்டர் வரையிலான உயரத்தில் அமைந்துள்ள மலைப்பகுதிகளில் இவை வாழ்கின்றன.^[1]

காப்புநிலை

திருவிதாங்கூர் பறக்கும் அணில்கள் சில பகுதிகளில் மட்டுமே வாழும் உள்ளக விலங்கு என்பதால் காடுகள் அழியும்போது அச்சுறுத்தலுக்குள்ளாகின்றன. இவற்றை இயற்கையைப் பாதுகாப்பதற்கான சர்வதேச ஒன்றியம் (IUCN) 2008-ஆம் ஆண்டு அழியும் நிலைக்கருகிலிருக்கும் இனமாகப் பட்டியலிட்டது. 2016-ஆம் ஆண்டுப் பட்டியலில் இவ்வின அணில்களை அச்சுறுத்தல் நீங்கிய இனமாகப் பட்டியலிட்டுள்ளனர்.^[1] இருப்பினும் இவற்றின் எண்ணிக்கை குறைந்து வருகிறது. இவற்றைத் தமிழகத்தின் ஆனைமலை புலிகள் காப்பகத்திலும் கேரளத்தின் பெரியாற்றுத் தேசியப் பூங்காவிலும் காண முடியும்.

அடிக்குறிப்புகளும் மேற்கோள்களும்

உசாத்துணை

• மேனன், விவேக் (2014) (in ஆங்கிலம்). இந்தியப் பாலூட்டிகள். குருகிராமம்: ஆச்செட்டு. பக். 380. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9789350097601.
• Ananthakrishnan G. (3/12/2006) Squirrels in focus, the Hindu, retrieved 6/13/2007 Two flying squirrel species

1. ↑ Rajamani, N., Molur, S. & Nameer, P. O. (2008). Petinomys fuscocapillus. In: IUCN 2008. IUCN Red List of Threatened Species. Downloaded on 6 January 2009.

බාහිර යොමු

• වසර 78කට පසු හසු වෙයි

Travancore flying squirrel (Petinomys fuscocapillus), also known as the small flying squirrel, is a flying squirrel found in South India and Sri Lanka. Travancore flying squirrels were thought to be extinct but were rediscovered in 1989 after a gap of 100 years in Kerala. It was rediscovered in Sri Lanka after 78 years. The animals were reported only in wet and intermediate zones of the island, and had a few sightings in the Sinharaja Forest Reserve.

Description

Head and body length is 32 cm. Tail is 25–29 cm. Dorsally reddish brown. Underparts grayish with a ruddy tinge. Tail is feather-shaped and reddish brown with a blackish undersurface. Membrane behind hind limb is small. Vibrissae is black. Dorsal fur is very soft, long and sheen.

Subspecies

There are 2 subspecies, as;

• Petinomys fuscocapillus fuscocapillus (Jerdon, 1847) - Western Ghats of Peninsular India
• Petinomys fuscocapillus layardi (Kelaart, 1850) - Sri Lanka.

Ecology

Rare, nocturnal mammal with frugivorous diet, they are known to eat bark, shoots, and leaves, and even insects also.^[2]

References

• Ananthakrishnan G. (3/12/2006) Squirrels in focus, the Hindu, retrieved 6/13/2007 Two flying squirrel species
• http://www.researchgate.net/publication/237099131_The_small_flying_squirrel_(Petinomys_fuscocapillus)_observed_after_78_years_in_Sri_Lanka
• http://www.manoramaonline.com/cgi-bin/mmonline.dll/portal/localContentView.do?tabId=16&programId=1079897624&contentId=13866795&district=Cochin&BV_ID=@@@

Petinomys fuscocapillus Petinomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Sciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

• Petinomys fuscocapillusri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

Ikus, gainera

• Petinomys
• Sciuridae

Lo scoiattolo volante di Travancore (Petinomys fuscocapillus Jerdon, 1847) è uno scoiattolo volante originario dell'Asia meridionale. Fino a non molto tempo fa era considerato estinto, ma venne riscoperto nel 1989, dopo circa cento anni dall'ultimo avvistamento.

Descrizione

Lo scoiattolo volante di Travancore misura circa 60 cm di lunghezza, metà dei quali costituiti dalla coda. La colorazione del dorso è castano-rossiccia, mentre quella del ventre è molto chiara.

Nell'aspetto generale ricorda gli altri scoiattoli volanti del Sud-est asiatico, ma si differenzia da essi per alcuni aspetti del cranio. Ha la testa larga e schiacciata, con un muso corto. La coda è appiattita come una piuma, dal momento che i peli posti ai lati sono rivolti verso l'esterno. I peli al di sotto di essa sono più corti e aderenti all'asse, ma quelli della parte superiore non sono né corti né aderenti all'asse, bensì molto folti.

Distribuzione e habitat

Lo scoiattolo volante di Travancore vive solamente nella regione dei Ghati occidentali (India meridionale) e nello Sri Lanka, nelle foreste pluviali tra i 500 e i 2000 m di quota. È molto diffuso in entrambi i Paesi. In India, è presente in molte località del Kerala e del Tamil Nadu, mentre nello Sri Lanka la sua presenza è stata riscontrata nelle province Centrale, Centro-Settentrionale, di Sabaragamuwa, Meridionale e di Uva.

Biologia

Lo scoiattolo volante di Travancore, arboricolo, notturno e solitario, vive nelle foreste sempreverdi, decidue e di montagna. Occupa la volta della foresta (15–20 m di altezza) e si rifugia nelle cavità degli alberi. È in grado di sopravvivere anche in habitat leggermente modificati dall'uomo e va alla ricerca di cibo nelle piantagioni vicine alla foresta.

Conservazione

Seppure venga cacciato a scopo alimentare su piccola scala, il principale fattore di minaccia per lo scoiattolo volante di Travancore è la deforestazione. La IUCN lo classifica tra le specie prossime alla minaccia.

Note

Petinomys fuscocapillus is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Thomas C. Jerdon in 1847.

Voorkomen

De soort komt voor in het zuiden van India en Sri Lanka.

Petinomys fuscocapillus^[2][3] är en däggdjursart som först beskrevs av Jerdon 1847. Den ingår i släktet Petinomys och familjen ekorrar.^[4][5] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.^[4]

Beskrivning

Pälsen på ovansidan är rödbrun till mörkbrun med ett mörkare, gråare huvud med nästan nakna öron samt blekt rödbruna kinder och underläpp. Kanten på flyghuden är rödaktigt grå, den buskiga svansen är svart på ovansidan, svartbrun på undersidan och med en vit spets. Buksidan är blekt rödbrun. Kroppslängden är 19 till 32 cm, ej inräknat svansen på 24 till 29 cm, och vikten är 300 till 712 g.^[6]

Utbredning

Arten förekommer i södra Indien där den finns i bergskedjan Västra Ghats samt på Sri Lanka. Populationen är mycket fragmenterad och arten är sällsynt.^[1]

Ekologi

Arten lever i kuperade områden och bergstrakter mellan 500 och 2 000 meter över havet. Habitatet utgörs av städsegröna och lövfällande skogar, bergsskogar samt av plantager i närheten av skogar.^[1]

Individerna är nattaktiva och vilar på dagen i trädhålor. De uppehåller sig i trädkronorna 15 till 20 meter över marken. Utanför parningstiden lever honor och hanar ensamma.^[1]

Litet är känt om artens fortplantning, men man misstänker att den normala kullstorleken är två ungar.^[6]

Födan består av frukter från olika träd i fikonsläktet, olivsläktingen Olea dioicea, mango, plommon och Palaquium ellipticum samt blommor från växter som Mallotus tetracoccus, Vernonia arborea och Melicope lunu-ankenda. Den kan även äta unga, mjuka kokosnötter och då orsaka skada på kokosplantager.^[6]

Bevarandestatus

IUCN kategoriserar arten globalt som nära hotad, och populationen minskar. Främsta hoten är en ökande uppodling, avverkning av skog för nyplantering och timmerbruk samt byggnation. Arten jagas dessutom som föda.^[1]

Källor

1. ^ [a b c d e] 2008 Petinomys fuscocapillus Från: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2 <www.iucnredlist.org>. Läst 2 juli 2016.
2. ^ Wilson, Don E., and DeeAnn M. Reeder, eds. (2005) , Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, 3rd ed., Petinomys fuscocapillus
3. ^ Wilson, Don E., and F. Russell Cole (2000) , Common Names of Mammals of the World
4. ^ [a b] Roskov Y., Abucay L., Orrell T., Nicolson D., Flann C., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., DeWalt R.E., Decock W., De Wever A. (red.) (2016). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2016 Annual Checklist.”. Species 2000: Naturalis, Leiden, Nederländerna. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2016/search/all/key/petinomys+fuscocapillus/match/1. Läst 2 juli 2016.
5. ^ ITIS: The Integrated Taxonomic Information System. Orrell T. (custodian), 2011-04-26
6. ^ [a b c] Stephen Jackson och Peter Schouten (2012) (på engelska). Gliding Mammals of the World. Csiro Publishing. sid. 140. ISBN 9780643092600. https://books.google.se/books?id=XLTw2WNHR1wC&pg=PA140&lpg=PA140&dq=%22Petinomys+fuscocapillus%22&source=bl&ots=xlx8CKl0kJ&sig=egfOg9XKhJ52_lEcs-9VrC0wDjg&hl=sv&sa=X&ved=0ahUKEwiBndL_zLTNAhXDFywKHW4oD7MQ6AEISzAJ#v=onepage&q=%22Petinomys%20fuscocapillus%22&f=true

Externa länkar

• Wikispecies har information om Petinomys fuscocapillus.
  Artförteckning

Sóc bay Travancore, tên khoa học Petinomys fuscocapillus, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Jerdon mô tả năm 1847.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Ananthakrishnan G. (3/12/2006) Squirrels in focus, the Hindu, retrieved 6/13/2007 Two flying squirrel species
• http://www.researchgate.net/publication/237099131_The_small_flying_squirrel_(Petinomys_fuscocapillus)_observed_after_78_years_in_Sri_Lanka
• http://www.manoramaonline.com/cgi-bin/mmonline.dll/portal/localContentView.do?tabId=16&programId=1079897624&contentId=13866795&district=Cochin&BV_ID=@@@

Bài viết liên quan đến Họ Sóc này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Систематика
на Викивидах

Поиск изображений
на Викискладе

Желтоголовая летяга^[1], или буроголовая летяга^[2] (лат. Petinomys fuscocapillus) — небольшой грызун семейства беличьих, который считался вымершим около 100 лет, но был вновь открыт в 1989 году.^[3] Желтоголовая летяга встречается в Южной Индии и на острове Шри-Ланка.

Видовое название лат. fuscocapillus означает «темношёрстный».

Примечания

트라방코르날다람쥐(Petinomys fuscocapillus)는 다람쥐과에 속하는 설치류이다.^[2] 남인도와 스리랑카에서 발견되는 날다람쥐의 일종이다.^[1][3] 멸종된 것으로 간주되기도 했지만 1989년 케랄라 주에서 100년만에 재발견되었다. 스리랑카에서는 78년만에 다시 발견되었다.^[4] 섬 습윤 지역과 중간 지역에서 서식하며 일부는 신하라자 삼림 보전 지역에서 관찰되기도 한다.

특징

꼬리를 제외한 몸길이는 32cm, 꼬리 길이는 25~29cm이다. 하체는 붉은색이 섞인 회색빛을 띤다. 꼬리는 깃털 모양으로 불그스레한 갈색이고 아랫면은 거무스레하다. 뒷다리 아래의 비막은 작다. 코털은 검은색을 띤다. 등 쪽 털은 아주 부드럽고 길며 윤이 난다.

아종

2종의 아종이 알려져 있다.^[2]

• Petinomys fuscocapillus fuscocapillus (Jerdon, 1847) - 인도 반도 서고츠 지역.
• Petinomys fuscocapillus layardi (Kelaart, 1850) - 스리랑카.

생태

희귀종 야행성 포유류로 나무껍질과 새싹, 잎 등을 먹는 과식성 동물이다. 곤충도 먹는 것으로 알려져 있다.^[5]

각주