The Neuroptera, or net-winged insects, include the lacewings, antlions, owlflies, mantidflies, and their relatives. With around 6000 species, this is one of the smaller orders of holometabolous insects (insects with complete metamorphosis). Both adults and larvae are usually terrestrial predators of small arthropods like aphids, ants, and mites. Adult Neuroptera are medium-sized to large, soft-bodied insects with four delicate membranous wings. Neuropteran larvae are active predators withlarge mandibles that are greatly modified for piercing and sucking. The larvae of some groups feed on agricultural and garden pests and are sold commercially as biological control agents.
Die insekorde Neuroptera, of Gaasvlerkiges, sluit mierleeus en hul verwante in. Die orde bevat sowat 6 000 spesies.[1] Neuroptera kan saam met Megaloptera en Raphidioptera in die superfamilie Neuropterida geklassifiseer word (voorheen bekend as Planipennia). Laasgenoemde sluit die elsvlieg en kameelhalsvlieg in.
Volwasse Neuroptera het vier vliesagtige vlerke wat almal omtrent ewe groot is en baie are bevat. Hulle het kouende monddele en ondergaan algehele metamorfose.
Gaasvlerkiges het tydens die Perm-periode die eerste keer hul verskyning gemaak en het deur die Mesosoïese Era gediversifiseer.[2] In dié tyd het verskeie buitengewoon groot soorte ontstaan, veral in die uitgestorwe familie Kalligrammatidae, wat dikwels die "skoenlappers van die Jura" genoem word vanweë hul groot vlerke met patrone.[3]
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Neuroptera.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Neuroptera
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
Die insekorde Neuroptera, of Gaasvlerkiges, sluit mierleeus en hul verwante in. Die orde bevat sowat 6 000 spesies. Neuroptera kan saam met Megaloptera en Raphidioptera in die superfamilie Neuropterida geklassifiseer word (voorheen bekend as Planipennia). Laasgenoemde sluit die elsvlieg en kameelhalsvlieg in.
Los neurópteros (Neuroptera, del griegu neûron, "nerviu" y ptéron "nala"; "nales con nervios") son un orde d'inseutos endopterigotos (con metamorfosis completa); los adultos tienen dos pares de nales membranoses con numberoses nervaduras que formen un retículo. Tratar d'un grupu bien diversificáu, con rexistru fósil dende'l Pérmicu. Conócense unes 5.000 especies.[1]
Los neurópteros incluyíen d'antiguo tres suborden, Megaloptera, Raphidioptera y Planipennia; anguaño, los dos primeros trátense como órdenes independientes, ente que Planipennia considérase sinónimu de Neuroptera.
Los neurópteros adultos tienen una cabeza hipognata (dirixida escontra baxo) con pieces bucales mazcadores, que pueden tar bien amenorgaes. Les antenes son llargues y filiformes, y tán formaes por munchos alfayes o segmentos. Tienen grandes güeyos compuestos. Tienen dos pares de nales membranoses y tresparentes xeneralmente iguales, pero en dellos grupos (nemoptéridos) son bien estreches y llargues, actuando como balancinos pa permediar el vuelu; la venación ye primitiva con numberoses venes llonxitudinales y tresversales que formen un retículo. Les pates son llargues, de normal llocomotores, pero nos mantíspidos les pates anteriores son prensoras y recuerden a les de les mantis. L'abdome ye estrechu y tantu o más llargu que'l restu del cuerpu, dacuando bien llargu y delgáu (por casu, nos mirmeleóntidos), lo que-yos da aspeutu de libélula.
Los neurópteros son mayoritariamente depredadores, anque dellos adultos alimentar de polen. Cacen principalmente otros artrópodos, dalgunos de los cualos, como los pulgones, son plagues pa los vexetales, polo que son reguladores preseos de les poblaciones naturales.
Los neurópteros son holometábolos, esto ye, tienen metamorfosis completa, con estadios de bárabu, pupa y imago (adultu).
Los bárabos son de tipu campodeiforme, depredadores, bien móviles y actives, con pieces bucales de tipu mazcador, pero bien modificaes pa furar y zucar, con fusión de los palpo maxilares coles quexales. Producen enzimes dixestives qu'inyecten a les sos preses y dempués zucar; los quexales son de normal bien llargues y en forma de tenaza. Toes son depredadores y dalgunes, como les hormiga león, constrúin trampes de caza. Nel so últimu estadiu larvariu constrúin cápsules esfériques de seda, secretada polos tubos de Malpighi modificaos; de cutiu camuflen esos brotos, onde pasen l'estadiu de pupa, cubrir con refugayes vexetales o piedrecillas. En munchos casos los bárabos son terrestres, pero tamién les hai acuátiques y anfibies.
Dáu los vezos depredadores d'estos artrópodos, úsense delles especies pal manexu integráu de plagues; la so eficacia ye menor en comparanza con miembros d'otros grupos como los coleópteros y himenópteros; la principal dificultá anicia nel canibalismu de los bárabos que fai difícil la producción masiva de los neurópteros.
Trampes de caza d'hormiga león
Bárabu d'hormiga león
Brotu recubiertu de piedrecillas
Los miembros d'esti orde que son aprosimao 5.000, arrexuntar en 6 superfamilies que de la mesma entienden 16 families:
Superfamilia Hemerobioidea
Superfamilia Coniopterygoidea
Superfamilia Ithonioidea
Superfamilia Mantispoidea
Superfamilia Myrmeleontoidea
Superfamilia Osmyloidea
Los neurópteros (Neuroptera, del griegu neûron, "nerviu" y ptéron "nala"; "nales con nervios") son un orde d'inseutos endopterigotos (con metamorfosis completa); los adultos tienen dos pares de nales membranoses con numberoses nervaduras que formen un retículo. Tratar d'un grupu bien diversificáu, con rexistru fósil dende'l Pérmicu. Conócense unes 5.000 especies.
Los neurópteros incluyíen d'antiguo tres suborden, Megaloptera, Raphidioptera y Planipennia; anguaño, los dos primeros trátense como órdenes independientes, ente que Planipennia considérase sinónimu de Neuroptera.
Torqanadlılar (lat. Neuroptera) - Tam çevrilmə ilə inkişaf edən həşəratlar (lat. Endopterygota) dəstəüstünə aid dəstə.
Torqanadlılar təbiətdə geniş yayılaraq, kənd təsərrüfatı bitkiləri və meşə əkinləri ziyanvericilərinin məhvində böyük rol oynayır. Bunlar yaraşıqlı, zərif, qəhvəyimtil, yaşıl və ya sarımtıl cücülərdir. Başı üfüqü və şaquli vəziyyətdə olur. Ağız orqanları gəmirici, bığcıqları-uzun, sapşəkilli və təsbehşəkillidir. Gözləri iridir, gözcükləri bəzən olmur. İki cüt uzun qanadı vardır. Qanadlar pərdəli, torlu, şəffaf və ya tünd xallı qonur rəngdə, bədəndən uzundur. Hər iki cüt ölçüsünə və formasına görə eynidir, arxa cüt çox vaxt aydın şəkildə reduksiya olunmuşdur. Ayaqları uzun, nazik, 5 buğumludur. Sürfələri və yaşlı fərdləri yırtıcıdır. Onlar mənənələri, yarpaq birəciklərini, tripsləri, xırda kəpənək tırtıllarını, milçək sürfələrini, mişarçı böcəkləri və yumşaq bədən örtüyü olan başqa buğumayaqlıları yeyir. Sürfələr fəal yırtıcılardır. İmaqolar arasında yırtıcılar, həm də çiçək tozcuğu və nektarı yeyən fitofaqlar vardır[1].
Torqanadlılar (lat. Neuroptera) - Tam çevrilmə ilə inkişaf edən həşəratlar (lat. Endopterygota) dəstəüstünə aid dəstə.
Els neuròpters (Neuroptera, del grec nêuron, 'nervi' i pteron 'ala', 'ales amb nervis') són un ordre d'insectes endopterigots (amb metamorfosi completa). Els adults es caracteritzen per posseir dos parells d'ales membranoses amb nombrosos nervis que formen un reticle. Se'n coneixen unes 6.000 espècies.[1] Les més grans poden confondre's amb odonats, dels quals es diferencien, entre altres coses per les antenes més llargues que el cap i perquè, quan estan en repòs, pleguen les ales sobre el cos en forma de teulada. Es tracta d'un grup molt diversificat, amb registre fòssil des del Permià.
Aquest ordre anteriorment es dividia en els subordres megalòpters (Megaloptera), rafidiòpters (Raphidioptera) i planipenis (Planipennia); els dos primers es consideren actualment ordres independents, i els planipenis són sinònim de neuròpter.
Els neuròpters adults tenen un cap hipògnat (dirigit cap avall) amb peces bucals mastegadores, que poden estar molt reduïdes. Les antenes són llargues i filiformes, i estan formades per molts artells o segments. Posseeixen grans ulls compostos. Tenen dos parells d'ales membranoses i transparents generalment iguals, però en alguns grups (nemoptèrids) són molt estretes i llargues, actuant com a balancins per a equilibrar el vol; la venació és primitiva amb nombroses venes longitudinals i transversals que formen un reticle. Les potes són llargues, normalment locomotores, però en els mantíspids les potes anteriors són prensores i recorden a les de les mantis. L'abdomen és estret i tant o més llarg que la resta del cos, de vegades molt llarg i prim (per exemple, en els mirmeleòntids), el que els hi dóna aspecte de libèl·lula.
Els neuròpters són majoritàriament depredadors, encara que alguns adults s'alimenten de pol·len. Cacen principalment altres artròpodes, alguns dels quals, com els pugons, són plagues per als vegetals, amb el que són útils reguladors de les poblacions naturals.
Els neuròpters són holometàbols, és a dir, tenen metamorfosi completa, amb estadis de larva, pupa i imago (adult).
Les larves són de tipus campodeïforme molt mòbils i actives, amb les peces bucals de tipus mastegador, però molt modificades per a perforar i xuclar amb la fusió dels palps maxil·lars amb les mandíbules; produeixen enzims digestius que injecten a les seves preses i després les succionen; les mandíbules són normalment molt llargues i en forma de tenalles. Totes són depredadores i algunes, com les formigues lleó, construeixen trampes de caça. En el seu darrer estadi larvari construeixen càpsules esfèriques de seda, secretada pels tubs de Malpighi modificats; sovint camuflen els capolls cobrint-los amb deixalles vegetals o pedretes, on passen l'estadi de pupa.
Les larves són depredadores i caníbals (fins i tot dels seus propis adults), encara que algunes poques són paràsites d'altres artròpodes; passen per diverses mudes, entre tres a cinc segons l'espècie, posseeixen tubs llargs aguts buits, els quals són el resultat de la; al final del seu últim estadi larval construeixen càpsules esfèriques de seda (produïda en l'abdomen per les glàndules malpigianes) on passen l'estat de pupa, generalment els construeixen cobrint-los amb deixalles vegetals o pedretes per a protegir-se durant aquesta etapa. En molts casos les larves són terrestres, però també n'hi ha d'aquàtiques i amfíbies.
Donat els hàbits depredadors d'altres artròpodes, algunes espècies s'han utilitzat per al control integrat de plagues; la principal dificultat rau en el canibalisme de les larves que fa difícil la producció massiva dels neuròpters.
Trampes de caça de larves d'un rei de formigues
Larva d'una formiga lleó o rei de formigues
Capoll recobert de pedretes
Els neuròpters s'agrupen en sis superfamílies que al seu torn comprenen 16 famílies:
Superfamília Hemerobioidea
Superfamília Coniopterygoidea
Superfamília Ithonioidea
Superfamília Mantispoidea
Superfamília Myrmeleontoidea
Superfamília Osmyloidea
Els neuròpters (Neuroptera, del grec nêuron, 'nervi' i pteron 'ala', 'ales amb nervis') són un ordre d'insectes endopterigots (amb metamorfosi completa). Els adults es caracteritzen per posseir dos parells d'ales membranoses amb nombrosos nervis que formen un reticle. Se'n coneixen unes 6.000 espècies. Les més grans poden confondre's amb odonats, dels quals es diferencien, entre altres coses per les antenes més llargues que el cap i perquè, quan estan en repòs, pleguen les ales sobre el cos en forma de teulada. Es tracta d'un grup molt diversificat, amb registre fòssil des del Permià.
Aquest ordre anteriorment es dividia en els subordres megalòpters (Megaloptera), rafidiòpters (Raphidioptera) i planipenis (Planipennia); els dos primers es consideren actualment ordres independents, i els planipenis són sinònim de neuròpter.
Síťokřídlí (Neuroptera) jsou řád dravého hmyzu s proměnou dokonalou. Svým vzezřením tvoří velmi různorodou skupinu, patří sem na první pohled velmi odlišné druhy jako např. pakudlanky, ploskorozi nebo mravkolvi. Rozšířené jsou především v tropech a subtropech, ale některé druhy zasahují až do polárních oblastí[1]. Po celém světe je známo asi 7000 druhů, v Česku přes 70.[2]
Síťokřídlí mají velmi rozmanitý vnější vzhled, ale jejich tělo je vždy štíhlé. Většinou je zbarveno nevýrazně a jeho povrch je velmi jemný. Dosahují délky od 2 do 75 mm.[1] Na malé hlavě jsou výrazné velké polokulovité složené oči. Jednoduchá očka (ocelli) mají jen dvě čeledi (strumičníkovití a Dilaridae).[3] Tykadla jsou umístěna mezi očima a jsou většinou dlouhá a tenká, někdy zakončené paličkou (ploskorozi). Ústní ústrojí je kousací. Hruď se skládá ze tří vzájemně pohyblivých podobných článků, kdy předohruď je velmi pohyblivá. U čeledi pakudlankových je předohruď výrazně prodloužená, podobně jako u dlouhošíjek. Křídla mají velmi složitou žilnatinu (odtud pochází jméno řádu), většinou jsou čirá, občas se skvrnami, ale někdy i pestře zbarvená (ploskorozi). Křídla mají různé tvary a při letu jsou převážně nespojené. Nohy jsou běhavého typu. U pakudlanek je přední pár nohou přetvořen na loupeživé končetiny, kterými uchvacuje kořist podobně jako kudlanky. Rozpětí křídel může dosahovat od 5 do 75mm.[2] Zadeček má 10 článku, jen čeleď zlatoočkovití má 9 článku.[4]
Ještě víc než u dospělců platí u larev, že jsou v rámci tohoto řádu druhy velmi odlišného vzhledu. Tělo můžou mít tlusté i tence protáhlé. Ústní ústrojí mají vždy kousavé s velkými kusadly. Nohy mají většinou dlouhé a velmi pohyblivé.
Larva si vytváří kokon, ve kterém se zakuklí. Na kukle jsou zřetelně vidět končetiny, křídla i tykadla budoucího dospělce.
Síťokřídlí se vyvíjejí proměnou dokonalou. Vajíčka s tenkou stopkou klade většina samiček jednotlivě nebo ve skupinách na rostliny nebo větvičky. Některé čeledi (mravkolvi) kladou vajíčka do země. Larva se líhne po 4 až 21 dnech, někdy i více.[5] Délka života larev je dost odlišná, muže to být od 14 dnů (denivkovití) do dvou let (mravkolvovití, ploskorohovití).[5] Larva se zakuklí po třech vývojových stupních, jen výjimečně po čtyřech (pakudlanky).[5] Z kukly se líhne dospělec do několika dnů.[5] Při kopulaci nejčastější sedí sameček vedle samičky a předává jí spermatofór. Dospělec žije většinou krátce, ale jsou i druhy které přezimují jako dospělci.
Většina síťokřídlích jsou teplomilné druhy. Síťokřídlí jsou suchozemský hmyz s výjimkou larev vodnařkovitých, které žijí jako parazité vodních hub. Larvy pakudlanek se živí parasiticky v kokónech pavouků nebo vos jejich vajíčky a čerstvě vylíhlými jedinci. Larvy mravkolvů žijí na dně vyhrabaných nálevkovitě tvořených děr v písku, do kterých chytají hmyz, především mravence. Některé další čeledi (např. zlatoočkovití) se živí mšicemi. Larvy tráví svou kořist tak že do ní vstřikují trávicí šťávy a pak ji vysávají, což se nazývá mimotělní trávení. Dospělci se živí také dravě, hlavně hmyzem (např. mšicemi, mouchami).
Obrázky, zvuky či videa k tématu síťokřídlí ve Wikimedia Commons
Síťokřídlí (Neuroptera) jsou řád dravého hmyzu s proměnou dokonalou. Svým vzezřením tvoří velmi různorodou skupinu, patří sem na první pohled velmi odlišné druhy jako např. pakudlanky, ploskorozi nebo mravkolvi. Rozšířené jsou především v tropech a subtropech, ale některé druhy zasahují až do polárních oblastí. Po celém světe je známo asi 7000 druhů, v Česku přes 70.
Netvinger (Neuroptera) er en insektorden med omkring 4.000 arter fordelt på 17 familier.[1] I Danmark kendes 56 arter fra 6 familer.[2]
Netvinger har to par omtrent lige store,[1] hindeagtige vinger med et karakteristisk tæt ribbenet.[3][4] I hvile holdes vingerne taglagt over bagkroppen.[4] Vingefanget varierer fra 3 mm til over 100 mm.[4] Netvinger er typisk dårlige flyvere.[4]
Kroppen er blød og som regel grøn eller brun.[4] Antennerne er normalt længere end hoved og forkrop,[1] de er oftest trådformede, men de kan også være sammensat af led som en streng af perler (moniliforme), kam- eller kølleformede.[3] Netvinger har store facetøjne.[3][1]
De fleste netvinger er rovdyr som spiser andre insekter. De jager ofte sidst på dagen eller om aftenen.[1] Enkelte netvinger spiser pollen og nektar.[1] Larverne lever i ferskvand eller på land[2] af rov eller som snyltere.[3][4] Netvinger har fuldstændig forvandling.[1][2] Efter tre nymfestadier forpupper larverne sig i en kokon.[1]
Netvinger omfatter bl.a. familierne:[1]
Netvinger er tæt beslægtede med dovenfluer (Megaloptera) og kamelhalsfluer (Rhaphidioptera).[2]
Netvinger (Neuroptera) er en insektorden med omkring 4.000 arter fordelt på 17 familier. I Danmark kendes 56 arter fra 6 familer.
Die Netzflügler (Neuroptera, Syn.: Planipennia) sind eine Ordnung der Insekten. Sie werden auch Hafte genannt (Einzahl: der Haft). Von ihnen sind insgesamt etwa 5500 Arten bekannt, 292 davon aus Europa,[1] etwa 120 davon leben in Mitteleuropa. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen und Subtropen. Zu dieser Ordnung gehören auffallende und bizarre Arten wie beispielsweise die Fanghafte. Innerhalb der Netzflügler finden sich auch zwei Familien mit aufgrund ihrer Lebensweise gut bekannten Larven: die Ameisenjungfern mit den Ameisenlöwen und die Florfliegen mit den Blattlauslöwen.
Die Netzflügler unterscheiden sich von den Großflüglern (Megaloptera) durch ihren Prothorax, der nicht schildförmig ist, sondern seitlich bis zu den Hüften der Vorderbeine hinunter gebogen ist, nach unten gerichtete Mundwerkzeuge und Flügelpaare, die an der Basis etwa gleich breit sind. Die Kamelhalsfliegen (Raphidioptera) als dritte Ordnung der Netzflüglerartigen können anhand des stark ausgezogenen Prothorax und des lappenförmig verbreiterten dritten Tarsengliedes an allen drei Beinpaaren unterschieden werden. Die Fanghafte haben ebenfalls einen verlängerten Prothorax, können aber anhand ihrer Fangbeine eindeutig von den Kamelhalsfliegen unterschieden werden. Die Tiere können auch mit Steinfliegen (Plecoptera) verwechselt werden, sie unterscheiden sich von ihnen aber durch das Fehlen der Cerci am Hinterleibsende.
Das Erscheinungsbild der verschiedenen Arten der Netzflügler ist sehr unterschiedlich und reicht von kleinen, mottenschildlausähnlichen Arten wie die der Staubhafte über schmetterlingsähnliche Schmetterlingshafte und libellenähnliche Ameisenjungfern bis hin zu den Fanghaften, die Ähnlichkeit mit Fangschrecken haben. Die Flügelspannweite der mitteleuropäischen Arten variiert zwischen 1,5 und 80 Millimetern, tropische Arten wie beispielsweise Palpares voeltzkowi erreichen sogar Spannweiten von bis zu 160 Millimetern. Sie besitzen wie auch die übrigen Netzflüglerartigen netzförmig geäderte Flügel, die in der Ruhestellung dachartig über den Hinterleib gelegt werden. Nur bei wenigen Arten sind die Flügel zurückgebildet oder modifiziert. Ihre drei Laufbeinpaare haben fünf Tarsenglieder, lediglich die Fanghafte weichen mit ihren zu Fangbeinen modifizierten Vorderbeinen von diesem Bauplan ab. Die Imagines besitzen beißend-kauende Mundwerkzeuge mit Mandibeln und proportional große, hervortretende Facettenaugen. Die Fühler sind meist lang und fadenförmig, bei manchen Arten können sie auch am Ende keulenförmig verbreitert sein.
Die Larven der Netzflügler unterscheiden sich in ihrem Aussehen komplett von den ausgewachsenen Tieren und sind auch je nach zugehöriger Familie in ihrer Erscheinung und Größe äußerst unterschiedlich. Ihre Mandibeln und Maxillen sind zu kräftigen Saugzangen umgebildet, mit denen die Beute gepackt werden kann. Sie haben keinen After, sondern würgen Unverdauliches entweder durch den Mund wieder aus oder speichern es im Mitteldarm. Einige Larven tarnen sich mit Substrat oder Nahrungsresten, welche am Körper befestigt werden.
Netzflügler kommen weltweit in nahezu allen Lebensräumen vor. Der Großteil der Imagines und auch ihre Larven leben an Land. Nur wenige Arten wie etwa einige Bachhafte leben am Wasser, die Larven der Schwammhafte und der Nevrorthidae entwickeln sich im Wasser. Fast alle Arten der Ordnung sind nacht- oder dämmerungsaktiv und können nur mäßig gut fliegen. Lediglich die Fadenhafte und Schmetterlingshafte sind tagaktiv, letztere sind darüber hinaus ausgezeichnete Flieger. Einige Arten lassen sich nachts durch künstliches Licht anlocken. Nahezu alle Larven ernähren sich räuberisch von kleinen Insekten, insbesondere von verschiedenen Pflanzenläusen oder Milben. Sie werden mit den Saugzangen gepackt, um ihnen Verdauungssäfte zu injizieren, die anschließend ausgesaugt werden (extraintestinale Verdauung). Die Ameisenlöwen fangen ihre Beute mittels selbstgegrabener Trichter im lockeren Sand und konnten sich dadurch die ökologische Nische von Sandlebensräumen erschließen. Die Larven der Fang- und Schwammhafte entwickeln sich als Parasiten. Die Imagines sind entweder räuberisch oder ernähren sich wie beispielsweise die Fadenhafte von Pollen oder wie viele Florfliegen von Honigtau.
Nach der Paarung legen die Weibchen ihre Eier auf oder im jeweiligen Substrat ab. Die Eier vieler Arten sitzen an mehr oder weniger langen Stielen, die an Ästen, Blättern und auch Hauswänden zu finden sind. Sie werden mitunter auch gezielt an Kolonien von Beutetieren gelegt. Die Larven häuten sich während ihrer Entwicklung meist dreimal, manche Arten auch vier- oder fünfmal. Die Larven entwickeln sich meist relativ schnell, weswegen je nach Art mitunter mehrere Generationen pro Jahr ausgebildet werden. Es gibt aber auch Arten, die für ihre Entwicklung zwei Jahre benötigen. Sie verpuppen sich in einem Kokon ausschließlich an Land, der meist im Boden angefertigt wird.
Die von Linné eingeführte Ordnung Neuroptera wurde charakterisiert durch den Besitz von vier häutigen Flügeln und das Fehlen eines Stachels (im Gegensatz zu den Hautflüglern). Damit stellte diese Gruppe eine polyphyletische Sammelgruppe dar, unter der neben den heute als Netzflügler bezeichneten Arten auch die Libellen, Eintagsfliegen, Steinfliegen, Köcherfliegen und Schnabelfliegen eingeordnet wurden.
Von nachfolgenden Systematikern wurde diese Gruppe zunehmend aufgespalten, Latreille führte 1817 den Namen Planipennes für Linnés Neuroptera ohne Libellen und Eintagsfliegen ein, dieser Name wurde von Burmeister 1839 fälschlicherweise in Planipennia latinisiert und für die Netzflüglerartigen einschließlich der Schnabelfliegen verwendet. Die heutige Verwendung der nach derzeitigem Wissensstand monophyletischen Taxa Neuroptera (Netzflügler) und Neuropterida (Netzflüglerartige) geht auf Handlirsch zurück (Zur Phylogenie der Hexapoden, 1903). Die Verwandtschaftsverhältnisse innerhalb der Netzflüglerartigen sind noch nicht vollends geklärt, es wird aber vermutet, dass die Ordnung am nächsten mit den Großflüglern verwandt ist.
Auch wenn die nahe Verwandtschaft der einzelnen Familien der Netzflügler außer Frage steht, stellen sie eine sehr diverse Gruppe innerhalb der Insekten dar. Weltweit werden etwa 16 Familien der Netzflügler unterschieden, von denen 12 durch Vertreter in Europa präsent sind. In Mitteleuropa sind es immerhin noch 8 Familien.
Die 12 in Europa vorkommenden Familien sind in drei Unterordnungen aufgeteilt. Mit einem Stern markierte Familien finden sich auch in Mitteleuropa:
Die übrigen, nicht in Europa vorkommenden Familien, sind die Ithonidae, Nymphidae, Psychopsidae und Rhachiberothidae.
Als ältester gesicherter Nachweis dieser Ordnung gelten Flügelfragmente aus dem Perm Russlands. Einige mesozoische Formen sind aus dem Oberjura Süddeutschlands (u. a. Solnhofener Plattenkalk) bekannt.[2][3] Weitere Formen sind aus kreidezeitlichem und tertiärem Bernstein verschiedener Lagerstätten beschrieben.[4]
Die Netzflügler (Neuroptera, Syn.: Planipennia) sind eine Ordnung der Insekten. Sie werden auch Hafte genannt (Einzahl: der Haft). Von ihnen sind insgesamt etwa 5500 Arten bekannt, 292 davon aus Europa, etwa 120 davon leben in Mitteleuropa. Ihr Hauptverbreitungsgebiet sind die Tropen und Subtropen. Zu dieser Ordnung gehören auffallende und bizarre Arten wie beispielsweise die Fanghafte. Innerhalb der Netzflügler finden sich auch zwei Familien mit aufgrund ihrer Lebensweise gut bekannten Larven: die Ameisenjungfern mit den Ameisenlöwen und die Florfliegen mit den Blattlauslöwen.
Wadudu mabawa-vena ni wadudu wadogo hadi wakubwa kiasi wa oda Neuroptera (neuro = neva, ptera = mabawa) katika nusungeli Pterygota (wenye mabawa). Jina ni tafsiri ya jina la kisayansi. Katika Afrika familia inayojulikana sana ni Myrmeleontidae (vitukutuku au simba-sisimizi).
Hemerobiiformia (nzi-vunjajungu: Mantispa sturiaca)
Hemerobiiformia (bawakimia kahawia: Hemerobius humulinus)
Hemerobiiformia (bawakimia-nondo: Rapisma sp.)
Myrmeleontiformia (simba-sisimizi: Myrmeleon pictifrons)
Myrmeleontiformia (nzi-bundi: Ascalaphus sinister)
Myrmeleontiformia (bawakimia macho-buluu: Nymphes myrmeleonides)
Makala hii kuhusu mdudu fulani bado ni mbegu. 
Makala hiyo kuhusu "Mdudu Mabawa-vena" inatumia jina ambalo halijakuwepo kwa lugha ya Kiswahili. Jina hili linapendekezwa kwa jina la mnyama huyu au wanyama hawa amba(ye)(o) ha(wa)na jina kwa sasa. Wasomaji wanaombwa kuchangia mawazo yao kwenye ukurasa wa majadiliano ya makala.
Kamusi za Kiswahili hazina jina kwa mnyama huyu au wanyama hawa.
Wadudu mabawa-vena ni wadudu wadogo hadi wakubwa kiasi wa oda Neuroptera (neuro = neva, ptera = mabawa) katika nusungeli Pterygota (wenye mabawa). Jina ni tafsiri ya jina la kisayansi. Katika Afrika familia inayojulikana sana ni Myrmeleontidae (vitukutuku au simba-sisimizi).
Mrežokrilci (lat. Neuroptera) su red životinja iz razreda Insecta. Uključuju razne mravlje lavove, zlatooke i njihove srodnike, sa ukupno oko 6 000 vrsta.[1] Neuroptera se može grupirati zajedno sa Megaloptera i Raphidioptera u nerangirani takson Neuropterida (nekad poznat kao Planipennia), uključujući: zlatooke, dobsonove i tzv. zmijske muhe.
Odrasli imaju četiri membranozna krila, približno iste veličine, s mnogim venama (nervaturom). Imaju usni aparat za žvakanje i potpunu metamorfozu.
Mrežokrilci su se prvi put pojavili tokom permskog peroda i nastavili diversifikaciju u mezozojskoj eri.[2] Za to se vrijeme, evoluiralo je nekoliko neobično krupnih oblika, posebno u izumrloj porodici Kalligrammatidae, često nazivani "jurski leptiri" zbog izuzetno velikih krila.[3]
Neuroptera su insekti mehkog tijela s relativno malo specijaliziranih obilježja. Imaju velike bočne složene oči, a mogu imati, ali ne moraju ocele. Usni aparat ima snažne mandibule, prilagođene žvakanju, a nedostaju mu različite prilagodbe koje se nalaze kod većini ostalih endopterigotnih grupa insekata.
Imaju četiri krila, obično sličnih veličina i oblika, te generaliziranu mrežu vena.[4] Neki imaju specijalizirane čulne organe u krilima ili imaju čekinje ili druge strukture za povezivanje krila tokom leta.[5]
Larve su specijalizirane grabljivice, s izduženim čeljustima prilagođenima za probijanje i sisanje. Oblik tijela larve varira po porodicama, ovisno o prirodi plijena. Međutim, općenito imaju tri para torakalnih nogu, a svaki završava u dvije kandže. Na posljednja dva segmenta, abdomen često ima ljepljive diskove.
U većini porodica, larve su predatori. Mnoge Chrysopidae, Hemerobiidae i Coniopterygidae love lisne uši i druge insekte štetočine, a neki su korišteni za biološku kontrolu (akcijom komercijalnih distributera, ali također bogatih i rasprostranjenih oblika u prirodi).[6][7]
U raznim porodicama, larve se prekrivaju krhotinama (ponekad uključujući mrtve insekte grabljivice) kao kamuflažom, što je dovedeno do krajnosti kod mravljih lavova, koji se potpuno ukopavaju iz vidokruga i vrebaju plijem iz zasjede, iz "jama" u tlu. Larve nekih pripadnika Ithonidae hrane se korijenjem, a kod vodenih Sisyridae hrane se slatkovodnim spužvama. Nekoliko iz porodice Mantispidae su paraziti paukovih vrećica jaja.
Kao i u drugim holometabolnim redovima, faza lutke je zatvorena u nekom obliku kokona, sastavljenog od svile i zemlje ili drugih otpadaka. Lutka na kraju prosijeca izlaz iz čahure pomoću mandibula i može se pomaknuti nakratko prije nego što se presvuče u oblik odraslih. Odrasli mnogih skupina također su grabežljivi, ali neki se ne hrane ili konzumiraju samo nektar Na larvama mrežokrilaca parazitiraju tvrdokrilci, buhe i neke Chironomidae,
[[Datoteka:Yang 2014 Sophogramma lii.png|thumb|250px|Jedan od "[[jura|jurskih leptira", Sophogramma (Kalligrammatidae)]]
Neuroptera su se prvi put pojavili pred kraj permskog perioda, kako pokazuju fosili porodice Permithonidae iz sliva tunguskog bazena u Sibiru i slične faune iz Australije.
Osmilidi su porijeklom iz jurskog ili ranog krednog perioda pa mogu biti najstariji od svih skupina mrežokrilaca. Izumrli osmilid Protosmylus se fosilizirao u srednjeeocenskom baltičkom ćilibaru.[8] Iz roda Burmaleon opisana su dva fosila iz Cenomijskog doba burmanskog ćilibara, što implicira krunsku grupu adaptivne radijacije u ranoj kredi ili ranije.[9][10] The Porodica Kalligrammatidae lived from the Jurassic to Aptian (Lower Kreda) periods.[11]
Ithonidae su evoluirale od jure do danas, a izumrle loze porodice bile su geografski veoma raširene.[12]
Ispitivana je upotreba Neuroptera u biološkoj kontroli insekata štetočina, što pokazuje da je teško uspostaviti i održavati populaciju u poljima usjeva.[13] Pet vrsta Neuroptera spada među 1.681 vrstu insekata koju jedu ljudi širom svijeta.[14]
Narod sa Novogvinejskih planina tvrde da mogu povećati i održati mišićnu masu i veliku izdržljivost uprkos malom unosu proteina, kao rezultat ishrane insekatima, uključujući i neuroptere.[15]
Molekulska analiza iz 2018. godine, proučavanjem mitohondrijske rRNK i mitogenomskih podataka smješta Neuroptera unutar Neuropterida, sestrinskih za Raphidioptera i sadrži Megaloptera (sestrinsku ostatku Neuroptera).[16][17] Fosilni zapis pridonio je razumijevanju filogenije ove grupe.[1][18][19][20] Razmatranje odnosa unutar Myrmeleontiformia još je toku.[21]
NeuropteridaRaphidioptera (zmijske muhe) .jpg)
Megaloptera (gujine i slične muhe ) 
Osmylidae (gigantske zlatooke) 
Hemerobiidae (smeđe zlatooke) 
Ithonidae (moljčaste zlatooke) 
Mantispidae (mantidne muhe) 
Chrysopidae (zelene zlatooke) 
Psychopsidae (svilene zlatooke) .jpg)
Nymphidae (zlatooke podijeljenih tarzusa) _crop.jpg){kind=small}
Nemopteridae (kašikokrile zlatooke) 
Myrmeleontidae (antlioni) 
Ascalaphidae (sovice) 
Bazne forme
Natporodica Osmyloidea
Podred Hemerobiiformia
Podred Myrmeleontiformia
Mrežokrilci (lat. Neuroptera) su red životinja iz razreda Insecta. Uključuju razne mravlje lavove, zlatooke i njihove srodnike, sa ukupno oko 6 000 vrsta. Neuroptera se može grupirati zajedno sa Megaloptera i Raphidioptera u nerangirani takson Neuropterida (nekad poznat kao Planipennia), uključujući: zlatooke, dobsonove i tzv. zmijske muhe.
Odrasli imaju četiri membranozna krila, približno iste veličine, s mnogim venama (nervaturom). Imaju usni aparat za žvakanje i potpunu metamorfozu.
Mrežokrilci su se prvi put pojavili tokom permskog peroda i nastavili diversifikaciju u mezozojskoj eri. Za to se vrijeme, evoluiralo je nekoliko neobično krupnih oblika, posebno u izumrloj porodici Kalligrammatidae, često nazivani "jurski leptiri" zbog izuzetno velikih krila.
De Nettflunken (Neuroptera, Syn.: Planipennia) sünd en Ornen mank de Insekten. Bekannt sünd bi 5.500 Aarden, dormank 292 ut Europa[1] Bi 120 vun jem leevt in Middeleuropa. Tomeist sünd se to finnen in de Tropen un Subtropen. To düsse Ornen höört afsunnerliche Aarden, as u. a. de Knieper-Nettflunken, de bannig upfallen doot. Mank de Nettflunken gifft dat ok twee Aarden, de sunnerlich bekannt sünd vunwegen ehre Budden: De Iemeckenjumfern mit de Iemeckenlöwen un de Florflegen mit de Blattluuslöwen.
Vun de Grootflunken (Megaloptera) verscheelt sik de Nettflunken dör ehren Prothorax. He langt an’e Sieten hendal bit an de Hüften vun de Vörbeen un lett so nich na en Schild. Butendem wiest de Mundwarktüge na unnen hen un de Flunkenpaare sünd an’n Grund liek breed. De allerhand Aarden mank de Nettflunken verscheelt sik na’n Utsehn bannig. Dat gifft bannig lüttje Aarden, de laat na Mottenschildlüse, as de Stoff-Nettflunken, un de wecken, de laat na Bottervagels, as de Bottervagel-Nettflunken. Noch annere slaht na Goldpeer, as de Iemeckenjumfern oder na Biddhaupeer, as de Knieper-Nettflunken. De Flunken könnt de Aarden, de in Middeleuropa tohuse sünd, twuschen 1,5 un 80 Millimeters ut’neenspannen, bi Aarden ut de Tropen, as Palpares voeltzkowi geiht dat bit hen to 160 mms. As de annern Nettflunken-Insekten löppt over de Nettflunken ehre Flunken en Nett vun Adern hen. Wenn se nich fleegt, stellt se de Flunken over dat Achterlief tohopen, as’n Dack. Dat gifft man wenig Aarden, dor sünd de Flunken vermickert oder ummuddelt. De Imagines hefft Mundwarktüge to’n Bieten un Kauen mit Mandibeln dor an. De Facettenogen sünd groot un staht wat af. De Föhlspriete laat meist na lange Fadens, towielen könnt se an’t Enne en beten wat dicker ween, as Külen. De Nettflunken ehre Budden verscheelt sik heel un deel vun de utwussenen Deerter. Ok unner’nanner verscheelt se sik bannig na Utsehn un Grötte. Mandibeln un Maxillen sünd ummuddelt to dannige Suugtangen. Dor könnt se de Büte mit griepen. Se hefft keen Achtergatt. Wat se nich verdauen könnt, speet se dör den Mund wedder ut oder spiekert dat in’n Middeldarm.
Nettflunken kaamt meist allerwegens up’e Welt vor. De meisten Imagines un ok ehre Budden leevt an Land. Bloß man en poor Aarden leevt an’t Water, as de Water-Nettflunken. De Budden vun de Swamm-Nettflunken un de Nevrorthidae leevt un wasst in’t Water. Meist all Aarden sünd togange in’e Nacht oder in’e Schummertied. Mit dat Flegen geiht dat man just so. Bloß de Faden-Nettflunken un de Bottervagel-Nettflunken sünd an’n Dag togange. De Bottervagel-Nettflunken könnt dor ok leifig bi flegen. De wecken Aarden fleegt in’e Nacht na künstlich Licht hen. Meist all Budden leevt as Rövers un freet lüttje Insekten, sunnerlich vertehrt se allerhand Plantenlüse oder Mieten. De Budden vun de Knieper- un Swamm-Nettflunken leevt as Parasiten. De Imagines sünd Rövers, as de Budden oder freet Pollen, as de Faden-Nettflunken, oder Honnigdau, as allerhand Florflegen.
Na de Paarung leggt de Seken ehre Eier up oder in en Substrat af. Bi allerhand Aarden sitt de Eier an mehr oder minner lange Steele. De sünd to finnen an Äste, Blöder un ok Huuswännen. Towielen weert se ok mit Afsicht in de Kolonien vun ehre Büte rinleggt. Meist treckt de Budden dreemol de Huud ut, bi de wecken Aarden kann dat ok veer oder fievmol passeern. De Budden wasst meist man fix. Vundeswegen kann dat faken mehr, as een Generatschoon in’t Johr geven. Man dat gifft ok Aarden, dor bruukt de Budde twee Johre, ehr datt se sik verpoppen deit. Verpoppen doot se sik in en Kokon, de meist in’e Eer liggen deit.
Wie de Nettflunken-Insekten mit’nanner verwandt sünd, is noch nich heel un deel kloor. Man antonehmen is, datt de neegsten Verwandten vun de Nettflunken de Grootflunken sünd. Weltwiet gifft dat mank de Nettflunken bi 17 Familien, dormank 12 in Europa un 8 in Middeleuropa. De 12 Familien, de in Europa vörkaamt, weert in dree Gruppen unnerdeelt:
As öllsten Beleg vun Fossilien ut düsse Ornen weert Flunkendeele ut dat Tiedoller vun dat Perm in Russland ankeken. Dat gifft ok Formen ut dat Mesozoikum, ut dat Böverjura in Süüddüütschland.[2][3] Annere Fundstücke stammt ut Barnsteen ut de Kried un ut dat Tertiär vun allerhand Lagersteden.[4]
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Nettflunken (Neuroptera, Syn.: Planipennia) sünd en Ornen mank de Insekten. Bekannt sünd bi 5.500 Aarden, dormank 292 ut Europa Bi 120 vun jem leevt in Middeleuropa. Tomeist sünd se to finnen in de Tropen un Subtropen. To düsse Ornen höört afsunnerliche Aarden, as u. a. de Knieper-Nettflunken, de bannig upfallen doot. Mank de Nettflunken gifft dat ok twee Aarden, de sunnerlich bekannt sünd vunwegen ehre Budden: De Iemeckenjumfern mit de Iemeckenlöwen un de Florflegen mit de Blattluuslöwen.
Näätjügeten (Neuroptera) san en order faan insekten. Diar jaft at son 5500 slacher faan, uun Euroopa san't 292.
Τα νευρόπτερα είναι μια τάξη ολομετάβολων εντόμων. Ο αριθμός ειδών εκτιμάται παγκοσμίως σε περίπου έξι χιλιάδες σωζόμενα είδη, τα οποία κατατάσσονται σε τρεις υποτάξεις και δεκαεπτά οικογένειες.
Στην Ευρώπη συναντούμε και τις τρεις υποτάξεις[1] με δώδεκα οικογένειες . Όλες οι οικογένειες αυτές εκπροσωπούνται και στην Ελλάδα, κατά μέρος και με πολλά είδη. Η οικογένεια Chrysopidae για παράδειγμα εκπροσωπείται στην Ελλάδα με σχεδόν τριάντα διαφορετικά είδη.[2] Στα νευρόπτερα κατατάσσεται ο χρύσωπας και ο μυρμηκολέων.
Τα είδη των νευροπτέρων διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Κάποια ιδέα για την ποικιλία τους επιτρέπουν οι εικόνες 4 - 11. Υπάρχουν εξαιρέσεις για όλα τα χαρακτηριστικά. Ο εξωσκελετός είναι μόνο λίγο σκληρυμένος. Οι ημισφαιρικοί σύνθετοι οφθαλμοί είναι κατά κανόνα μεγάλοι. Οφθαλμίδια συναντούμε μόνο στην οικογένεια Osmylidae. Τα στοματικά μόρια είναι μασητικού τύπου και δείχνουν προς τα μπροστά ή προς τα κάτω. Οι κεραίες είναι μακριές και κατά κανόνα νηματοειδείς (Εικ. 1 και 4) με πολλές εξαιρέσεις (Εικ. 5 και 6).
Τα νευρόπτερα διαθέτουν κατά κανόνα δυο ζεύγη μακρών και φαρδών πτερύγων. Η νεύρωση θυμίζει δίκτυο (Εικ. 1 και 3) και μοιάζει με τη νεύρωση των φύλλων. Υπάρχουν όμως και βραχύπτερα, άπτερα και πτερωτά είδη με φτωχή νεύρωση των πτερύγων.
Οι ταρσοί συνίστανται από πέντε ταρσομερή. Τα μπροστινά πόδια μπορούν να είναι αρπακτικά όπως στα αλογάκια της Παναγίας. Η κοιλία συνίσταται από δέκα ουρομερή. Οι κέρκοι λείπουν.
Οι προνύμφες μπορούν να είναι μακριές ή χοντρές. Έχουν πεπλατυσμένο κεφάλι με νύσσων - μυζητικές σιαγόνες. Τα στοματικά μόρια δείχνουν προς τα μπροστά. Οι άνω γνάθοι έχουν σχήμα δρεπανιού και στην εσωτερική πλευρά σχηματίζουν κανάλι για την απορρόφηση διαλυτής τροφής. Οι οφθαλμοί αποτελούνται από λίγα οφθαλμίδια.
Η πεπτική σωλήνα διακόπτεται πίσω από το έντερο. Κατά συνέπεια οι προνύμφες δεν μπορούν να αποβάλλουν περιττώματα. Διαθέτουν αδένες για την κατασκευή μεταξιού που εκκρίνουν στο ορθό.
Τα νευρόπτερα έχουν τελεία μεταβολή. Οι προνύμφες και τα ακμαία είναι κατά κανόνα αρπακτικά, καμιά φορά ειδικευμένα σχετικά με το είδος τροφής, κατά κανόνα όμως κυνηγούν κάθε είδος λείας κατάλληλου μεγέθους. Διάφορα είδη επιδεικνύουν και οργανικές προσαρμογές για την λήψη τροφής. Μερικά είδη ως ακμαία παίρνουν συμπληρωματικά ή αποκλειστικά τροφή φυτικής προέλευσης. Μερικά είδη ως προνύμφες παίρνουν αποκλειστικά φυτική τροφή.
Πολλά είδη πραγματοποιούν προξενιό με βάση χημικά ή οπτικά ερείσματα. Σε ορισμένες Chrysopidae παράγονται ήχοι, όταν χτυπούν την κοιλιά στο υπόστρωμα. Επίσης παρατηρούνται διάφοροι τρόποι συμπεριφοράς για να εξαπατήσουν ή να παρασύρουν πιθανούς θηρευτές.
Τα αυγά τοποθετούνται μεμονωμένα ή σε μικρές παρτίδες είτε διάσπαρτα ή κολλημένα στο υπόστρωμα. Κατά κανόνα υπάρχουν τρία προνυμφιακά στάδια.
Οι προνύμφες ενεργούν στο νερό, μέσα ή πάνω στο έδαφος ή πάνω σε θάμνους ή δέντρα, ανάλογα με το είδος. Περιμένουν ακίνητα την λεία ή την ψάχνουν ενεργά ή κατασκευάζουν παγίδες. Μερικά είδη της οικογένειας Mantispidae εμφανίζουν στο πρώτο προνυμφικό στάδιο περίπλοκη αλυσίδα συμπεριφορών για να βρουν πακέτο αβγών από αράχνη, όπου τα ακόλουθα προνυμφικά στάδια ζουν ως παράσιτες. Άλλα είδη ζουν στις αποικίες υμενοπτέρων με οργανωμένη κοινωνική ζωή. Για τη νύμφωση παράγουν νήματα σε αδένες μεταξιού και με αυτά κατασκευάζουν κουκούλι.
Εικ.4: Nemoptera sp. (Nemopteridae)
Εικ.5: Libelloides macaronius (Ascalaphidae), και στην Ελλάδα
Εικ.6: Euroleon nostras (Myrmeleontidae), και στην Ελλάδα
Εικ.7: Sisyra terminalis (Sisyridae)
Εικ.8: Stenosmylus sp. (Osmylidae) (κεραίες σπασμένες)
Εικ.9: Mantispa styriaca (Mantispidae) και στην Ελλάδα
Εικ.10: οικογένεια Coniopterygidae
Εικ.11: Drepanepteryx phalaenoides (Hemerobiidae)
Μερικά είδη απειλούνται με εξαφάνιση, γιατί οι βιότοποι τους καταστρέφονται. Οι προνύμφες της χρυσόμυγας (Εικ. 2) και πολλών συγγενών της καταναλώνουν αφίδες σε μεγάλο βαθμό, ώστε χρησιμοποιούνται για βιολογικό έλεγχο αφίδων και άλλων επιβλαβών αρθρόποδων σε θερμοκήπια και καλλιέργειες.
Με τέτοιο αριθμό ειδών περιμένει κανείς πως τα νευρόπτερα κατοικούν σε ποικιλία βιοτόπων. Οι προνύμφες μερικών ειδών ζουν στο γλυκό νερό, άλλα στο έδαφος ερημιών ή ξερότοπων, άλλα είναι εδαφόβια σε τροπικά δάση, άλλα ζουν πάνω σε θάμνους ή δέντρα και άλλα σε σχισμές δέντρων ή πετρών.
Συναντούμε τα νευρόπτερα σε όλα τα εύκρατα κλίματα και στις τροπικές ζώνες, και η τάξη αποκτά τη μεγαλύτερη ποικιλομορφία των ειδών της, στις τροπικές περιοχές. Τα Nemopteridae τα συναντούμε στην Αφρική, Αυστραλία, Δυτική Αμερική και την Παλαιαρκτική. Λείπουν όμως στη Βόρεια Αμερική και την Ασία. Τα Psychopsidae περιορίζονται στην Αφρική, την Ασία και την Αυστραλία, ενώ τα Nymphidae τα συναντούμε αποκλειστικά στο αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, Παπούα Νέα Γουινέα και Αυστραλία. Σε μερικές οικογένειες η περιοχή διανομής δεν σχηματίζει ενότητα, αλλά κόβεται σε χωριστές περιοχές. Αυτό αποδεικνύει, πως αρχικά η περιοχή διαμονής ήταν μεγαλύτερη. Τα Nevrorthidae τα συναντούμε στην Αυστραλία, Ιαπωνία και Ταϊβάν, αλλά και γύρω από την Μεσόγειο. Και τα Ithonidae διαμένουν στην Αυστραλία, άλλα και στις ορεινές περιοχές της Ασίας, της Αμερικής και στις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες.
Κολεόπτερα (Coleoptera)
Νευρόπτερα
Υποτίθεται, πως τα πρώτα μεγαλόπτερα εξελίχθηκαν στην Κάτω Πέρμια περίοδο. Η ακτινωτή προσαρμοστική κλαδογένεση παρουσιάστηκε στην Πάνω Τριαδική και την Κάτω Ιουρασική. Στην Άνω Ιουρασική όλες οι σωζόμενες οικογένειες ήταν ήδη παρούσες. Πολλές οικογένειες γνωρίζουμε μόνο από τα απολιθώματα.
Οι πιο συγγενείς τάξεις των νευροπτέρων είναι τα μεγαλόπτερα και τα ραφιδιόπτερα. Η σημερινή άποψη για της ταξινομικές σχέσεις απεικονίζεται στο Πιν. 1.
Τα σημερινά νευρόπτερα κατατάσσονται σε τρεις υποτάξεις. Τα Hemerobiiformia συνίσταται από 11 οικογένειες (Hemerobiidae με περίπου 550 είδη, Chrysopidae με περισσότερα από 1.200 είδη, Sisyridae, Berothidae, Mantispidae, Rhachiberothidae, Ithonidae, Polystoechotidae, Dilaridae, Coniopterygidae, και Osmylidae). Τα Myrmeleontiformia περιλαμβάνουν πέντε οικογένειες (Myrmeleontidae με περισσότερα από 2000 είδη, Ascalaphidae με περίπου 400 είδη, Nemopteridae, Psychopsidae, και Nymphidae). Στα Nevrorthiformia κατατάσσεται μόνο η οικογένεια Nevrorthidae με τα πιο προτόγονα είδη των νευροπτέρων.
Τα νευρόπτερα είναι μια τάξη ολομετάβολων εντόμων. Ο αριθμός ειδών εκτιμάται παγκοσμίως σε περίπου έξι χιλιάδες σωζόμενα είδη, τα οποία κατατάσσονται σε τρεις υποτάξεις και δεκαεπτά οικογένειες.
Στην Ευρώπη συναντούμε και τις τρεις υποτάξεις με δώδεκα οικογένειες . Όλες οι οικογένειες αυτές εκπροσωπούνται και στην Ελλάδα, κατά μέρος και με πολλά είδη. Η οικογένεια Chrysopidae για παράδειγμα εκπροσωπείται στην Ελλάδα με σχεδόν τριάντα διαφορετικά είδη. Στα νευρόπτερα κατατάσσεται ο χρύσωπας και ο μυρμηκολέων.
Тор канаттуулар (лат. Neuroptera же Planipennia, L. 1758) – курт-кумурсканын толук кубулуу менен көбөйүүчү түркүмү.
Денесинин уз. 2-20 мм, канаттарын жайганда жазылыгы 120 ммге жетет. Чоңдорунун ооз аппараты кемирүүчү тибинде, эки жуп тунук тор канаты бар. Личинкаларынын ооз аппараттары сайып соруу тибинде болгондуктан ооздун функциясын орок сыяктуу жаагы аткарат. Тор канаттуулар жырткычтар. Азыр алардын 4500гө жакын түрү белгилүү, көбү тропикте жашайт. Т. к. топуракта, өсүмдүктө, суу жээгинде жана тузсуз суудагы былпылдактардын көңдөйлөрүндө өөрчүйт. Көпчүлүгү токой жана айыл чарба зыянкечтерин кырып пайда келтирет.
Тор канаттуулар (лат. Neuroptera же Planipennia, L. 1758) – курт-кумурсканын толук кубулуу менен көбөйүүчү түркүмү.
Денесинин уз. 2-20 мм, канаттарын жайганда жазылыгы 120 ммге жетет. Чоңдорунун ооз аппараты кемирүүчү тибинде, эки жуп тунук тор канаты бар. Личинкаларынын ооз аппараттары сайып соруу тибинде болгондуктан ооздун функциясын орок сыяктуу жаагы аткарат. Тор канаттуулар жырткычтар. Азыр алардын 4500гө жакын түрү белгилүү, көбү тропикте жашайт. Т. к. топуракта, өсүмдүктө, суу жээгинде жана тузсуз суудагы былпылдактардын көңдөйлөрүндө өөрчүйт. Көпчүлүгү токой жана айыл чарба зыянкечтерин кырып пайда келтирет.
न्यूरॉप्टेरा (Neuroptera) इंसेक्टा श्रेणी के अंतर्गत आनेवाले कीटों का एक वर्ग है। इस वर्ग के कीट छोटे से लेकर कुछ बड़े आकार के कोमल शरीरधारी हैं, जिनमें प्राय: असाधारण लंबी शृगिकाएँ (antennae), काटने के अनुकूल मुखांग, अविभाजित या द्विपिंडी (bilobed) या प्राय: क्षीण लिगुला (ligula) तथा बिलकुल समान आकार के और दो जोड़े झिल्लीदार पंख होते हैं।
जब कीट बैठे रहते हैं तब दोनों जोड़े पंख उदर के ऊपर छत की भाँति स्थित होते हैं। शिराएँ आद्य (primitive) ढंग की होती हैं, किंतु उनमें अनेक सहायक शिराएँ तथा अनेक सूक्ष्म पर्शु (costal) शिराएँ होती हैं, उदर प्राय: अनुलाग (cerci) विहीन होता है। लार्वें मांसाहारी होते हैं। लार्वों की टाँगें भली भाँति विकसित और शरीर चौरस (campodeifrom) होता है तथा मुखांग काटने और चूषक प्रकार के होते हैं। जलीय न्यूरॉप्टेरा में उदरीय जल गिल (gills) होते हैं। प्यूपे (pupae) स्वतंत्र क्रियाशील होते हैं तथा पंखों में पूर्ण श्वासनलिकाएँ होती हैं।
न्यूरॉप्टेरा श्रेणी के सभी कीटों में उड़ने की शक्ति बहुत कम होती है। ये कोमलांग कीटों का भक्षण करते हैं अथवा मधुरस (honey dew) पर जीवन निर्वाह करते हैं। इनके लार्वे विविध रचना एवं प्रकृति के होते हैं, किंतु ये सभी मांसाहारी होते हैं। कुछ इने गिने स्पीशीज़ (species) जलीय होते हैं। जलीय जातियों में एक यह विशेषता है कि इनके प्रत्येक उदरीय खंड में संचित उदरीय प्रवर्धन होते हैं।
न्यूरॉप्टेरा वर्ग दो उपवर्गों (१) मेगालॉप्टेरा (Megaloptera) और (२) प्लेनिपेनिया (Planipennia) में विभाजित है। इस वर्ग के करीब ४,३०० से अधिक स्पीशीज़ों का अध्ययन हो चुका है।
इस उपवर्ग के कीटों में पंखों के किनारे की शिराओं में दो में बँटने की प्रवृत्ति अस्पष्ट होती है। लार्वा के मुखांग काटने के लिए होते हैं। मेगालॉप्टेरा उपवर्ग दो प्रमुख परिवारों में विभाजित है -
इस परिवार के अंतर्गत कुछ ही वंश (genera) और जातियाँ हैं, जो संसार भर में फैली हुई हैं। ये अन्य न्यूरॉप्टेरा से इस बात में भिन्न हैं कि इनके पिछले पंख जड़ के पास चौड़े होते हैं और जब ये उड़ते नहीं होते तब गुदीय क्षेत्र पंखे की भाँति फैला होता है। इस परिवार के कीट जल के निकटस्थ पत्तों, चट्टानों अथवा अन्य वस्तुओं पर अंडे देते हैं। सिआलिस (Statis) के प्रत्येक ढेर में २००-५०० अंडे होते हैं और कोरिडालिस (Corydalis) में २००-३०० तक अंडे होते हैं। अंडे बेलनाकार और गाढ़े भूरे रंग के होते हैं। लार्वे अंडों से निकलकर जल में प्रवेश कर जाते हैं। सिआलिस के लावें तालाब, नहर अथवा मंथर जलधारा के किचड़ैले तल में पाए जाते हैं, किंतु कोरिडालिस के लार्वा वेगवती जलधारा के पत्थरों के नीचे छिपे रहते हैं। इस परिवार के सभी लार्वे शिकारी होते हैं और अन्य जाति के कीटों के लार्वें ओर कृमियों इत्यादि पर जीवनयापन करते हैं। प्यूपा अवस्था में कोरिडालिस जमीन या काई (moss) इत्यादि में कई इंच नीचे चला जाता है तथा वयस्क होने पर जमीन या काई से बाहर चला आता है। इनका पूरा जीवनचक्र एक साल का होता है। कोरिडालिस उत्तरी अमरीका और एशिया में पाया जाता है।
इस परिवार के अंतर्गत मेगालॉप्टेरा के सभी विशिष्ट थलचर सदस्य आते हैं यह कीट परिवार आस्ट्रेलिया को छोड़कर सभी महादेशों में पाया जाता है। इस परिवार के ८० से अधिक स्पीशीज़ की जानकारी प्राप्त है।
रैफिडाइडी परिवार के कीट जंगली क्षेत्रों में, फूल और वृक्ष के तनों इत्यादि पर पाए जाते हैं। अंड़े पेड़ की छाल की दरारों में लंबे अंडनिक्षेपक (ovipositor) द्वारा घुसेड़ दिए जाते हैं। लार्वे ढीली छालों विशेषत: कोनिफर (conifer) में पाए जाते हैं। ये अति भुक्खड़ होते हैं और कोमल शरीरवाले कीटों को पकड़कर उनका शिकार करते हैं। प्यूपा एक प्रकार की खोली बंद रहता है और कुछ समय के उपरांत क्रियाशील होकर तीव्रता से तब तक रेंगता रहता है, जब तक विश्राम करने के लिए कोई उपयुक्त स्थान नहीं उपलब्ध हो जाता और वयस्क होने तक यह वहीं रहता है। सर्प मक्खियाँ (Snake flies) इसका उदाहरण हैं।
इसके अंतर्गत आनेवाले कीटों में परों के किनारे की शिराओं के दो वर्गों में बँटने की प्रवृत्ति स्पष्ट होती है। लार्वाओं (larvae) के मुखांग चूषक प्रकृति के होते हैं। इस उपवर्ग के उदाहरण लेस विंग (Lace wing) और चींटी व्याध (Ant lion) हैं।
अधिकांश न्यूरॉप्टेरा प्लेनिपेनिया के अंतर्गत आते हैं। प्राय: समस्त प्लेनिपेनिया थलचर कीट हैं। इनमें से कुछ लार्वा अवस्था में लगभग उभयचर होते हैं और एक या दो वंश वास्तव में जलीय हैं। प्लेनिपेनिया के लार्वा व्यापक रूप से शिकारी होते हैं और ये ऐफिड (aphid) तथा अन्य क्षतिकारक कीटों का संहार करने के कारण विशेष महत्व के हैं। प्लेनिपेनिया उपवर्ग निम्नलिखित परिवारों में विभाजित है :
न्यूरॉप्टेरा (Neuroptera) इंसेक्टा श्रेणी के अंतर्गत आनेवाले कीटों का एक वर्ग है। इस वर्ग के कीट छोटे से लेकर कुछ बड़े आकार के कोमल शरीरधारी हैं, जिनमें प्राय: असाधारण लंबी शृगिकाएँ (antennae), काटने के अनुकूल मुखांग, अविभाजित या द्विपिंडी (bilobed) या प्राय: क्षीण लिगुला (ligula) तथा बिलकुल समान आकार के और दो जोड़े झिल्लीदार पंख होते हैं।
जब कीट बैठे रहते हैं तब दोनों जोड़े पंख उदर के ऊपर छत की भाँति स्थित होते हैं। शिराएँ आद्य (primitive) ढंग की होती हैं, किंतु उनमें अनेक सहायक शिराएँ तथा अनेक सूक्ष्म पर्शु (costal) शिराएँ होती हैं, उदर प्राय: अनुलाग (cerci) विहीन होता है। लार्वें मांसाहारी होते हैं। लार्वों की टाँगें भली भाँति विकसित और शरीर चौरस (campodeifrom) होता है तथा मुखांग काटने और चूषक प्रकार के होते हैं। जलीय न्यूरॉप्टेरा में उदरीय जल गिल (gills) होते हैं। प्यूपे (pupae) स्वतंत्र क्रियाशील होते हैं तथा पंखों में पूर्ण श्वासनलिकाएँ होती हैं।
न्यूरॉप्टेरा श्रेणी के सभी कीटों में उड़ने की शक्ति बहुत कम होती है। ये कोमलांग कीटों का भक्षण करते हैं अथवा मधुरस (honey dew) पर जीवन निर्वाह करते हैं। इनके लार्वे विविध रचना एवं प्रकृति के होते हैं, किंतु ये सभी मांसाहारी होते हैं। कुछ इने गिने स्पीशीज़ (species) जलीय होते हैं। जलीय जातियों में एक यह विशेषता है कि इनके प्रत्येक उदरीय खंड में संचित उदरीय प्रवर्धन होते हैं।
The insect order Neuroptera, or net-winged insects, includes the lacewings, mantidflies, antlions, and their relatives. The order consists of some 6,000 species.[1] Neuroptera is grouped together with the Megaloptera (alderflies, fishflies, and dobsonflies) and Raphidioptera (snakeflies) in the unranked taxon Neuropterida (once known as Planipennia).
Adult neuropterans have four membranous wings, all about the same size, with many veins. They have chewing mouthparts, and undergo complete metamorphosis.
Neuropterans first appeared during the Permian period, and continued to diversify through the Mesozoic era.[2] During this time, several unusually large forms evolved, especially in the extinct family Kalligrammatidae, often called "the butterflies of the Jurassic" for their large, patterned wings.[3]
Neuropterans are soft-bodied insects with relatively few specialized features. They have large lateral compound eyes, and may or may not also have ocelli. Their mouthparts have strong mandibles suitable for chewing, and lack the various adaptations found in most other endopterygote insect groups.
They have four wings, usually similar in size and shape, and a generalised pattern of veins.[4] Some neuropterans have specialised sense organs in their wings, or have bristles or other structures to link their wings together during flight.[5]
The larvae are specialised predators, with elongated mandibles adapted for piercing and sucking. The larval body form varies between different families, depending on the nature of their prey. In general, however, they have three pairs of thoracic legs, each ending in two claws. The abdomen often has adhesive discs on the last two segments.[5]
The larvae of most families are predators. Many chrysopids, hemerobiids and coniopterygids eat aphids and other pest insects, and some have been used for biological control (either from commercial distributors, but also abundant and widespread in nature).[6][7]
Larvae in various families cover themselves in debris (sometimes including dead prey insects) as camouflage, taken to an extreme in the ant lions, which bury themselves completely out of sight and ambush prey from "pits" in the soil. Larvae of some Ithonidae are root feeders, and larvae of Sisyridae are aquatic, and feed on freshwater sponges. A few mantispids are parasites of spider egg sacs.
As in other holometabolic orders, the pupal stage is enclosed in some form of cocoon composed of silk and soil or other debris. The pupa eventually cuts its way out of the cocoon with its mandibles, and may even move about for a short while before undergoing the moult to the adult form.[5]
Adults of many groups are also predatory, but some do not feed, or consume only nectar.
Beetles, wasps, and some lake flies parasitize neuropteran larvae.
Neuropterans first appeared near the end of the Permian period, as shown by fossils of the Permithonidae from the Tunguska basin in Siberia and a similar fauna from Australia.[2]
The osmylids are of Jurassic or Early Cretaceous origin and may be the most ancient of the Neuropteran groups.[8] The extinct osmylid Protosmylus is fossilized in middle Eocene Baltic amber.[9] The genus Burmaleon is described from two fossils of Cenomanian age Burmese amber, implying crown group radiation in the Early Cretaceous or earlier.[10][11] The family Kalligrammatidae lived from the Jurassic to Aptian (Lower Cretaceous) periods.[12]
Ithonidae are from the Jurassic to Recent, and the extinct lineages of the family were widespread geographically.[13]
Molecular analysis in 2018 using mitochondrial rRNA and mitogenomic data places the Megaloptera as sister to Neuroptera, and Raphidioptera as sister to this combined lineage, though these results were considered tentative.[14][8] The fossil record has contributed to the understanding of the group's phylogeny.[1][15][16][17] Relationships within the Myrmeleontiformia are still in flux.[18]
NeuropteridaRaphidioptera (snakeflies) .jpg)
Megaloptera (alderflies and allies) 
Osmylidae (giant lacewings) 
Hemerobiidae (brown lacewings) 
Ithonidae (moth lacewings) 
Mantispidae (mantidflies) 
Chrysopidae (green lacewings) 
Psychopsidae (silky lacewings) .jpg)
Nymphidae (split-footed lacewings) _crop.jpg){kind=small}
Nemopteridae (spoonwings) 
Myrmeleontidae (antlions) 
Ascalaphidae (owlflies) 
Review of the Neropterid group orders by Engel, Winterton, and Breitkreuz (2018) included grouping of the Neuropteran families in a nested set of clades, an abandonment of the paraphyletic suborder "Hemerobiiformia" and redefinition of Myrmeleontiformia as a clade.[19]
Neuroptera
The fossil genus †Mesohemerobius Ping, 1928 from the Late Jurassic-Early Cretaceous of China has been treated as incertae sedis within Neuroptera, while the fossil families †Permoberothidae and †Permithonidae are treated as a sister group to clade Eidoneuroptera formed by Neuroptera + Megaloptera.[19]
The use of Neuroptera in biological control of insect pests has been investigated, showing that it is difficult to establish and maintain populations in fields of crops.[21]
Five species of Neuroptera are among 1681 insect species eaten by humans worldwide.[22]
The New Guinea Highland people claim to be able to maintain a muscular build and great stamina despite their low protein intake as a result of eating insects including Neuroptera.[23]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The insect order Neuroptera, or net-winged insects, includes the lacewings, mantidflies, antlions, and their relatives. The order consists of some 6,000 species. Neuroptera is grouped together with the Megaloptera (alderflies, fishflies, and dobsonflies) and Raphidioptera (snakeflies) in the unranked taxon Neuropterida (once known as Planipennia).
Adult neuropterans have four membranous wings, all about the same size, with many veins. They have chewing mouthparts, and undergo complete metamorphosis.
Neuropterans first appeared during the Permian period, and continued to diversify through the Mesozoic era. During this time, several unusually large forms evolved, especially in the extinct family Kalligrammatidae, often called "the butterflies of the Jurassic" for their large, patterned wings.
La ordo de insektoj Neuroptera en la latina scienca nomo aŭ Neŭropteroj en Esperanto inkludas familiojn kiaj la Ĥrisopedoj, la Mantispedoj, la Mirmeleontedoj kaj ties parencoj. La ordo enhavas ĉirkaŭ 6,010 speciojn[1]. Tradicie la grupo estis iam konata kiel Planipennia, kun la tiamaj Neŭropteroj inkludantaj la Sialedojn, fiŝmuŝojn, reĝomuŝojn kaj serpentomuŝojn, sed tiuj estas nuntempe konsiderataj kiel separataj ordoj (ĉe Megalopteroj kaj Rafidiopteroj).
La ordo de insektoj Neuroptera en la latina scienca nomo aŭ Neŭropteroj en Esperanto inkludas familiojn kiaj la Ĥrisopedoj, la Mantispedoj, la Mirmeleontedoj kaj ties parencoj. La ordo enhavas ĉirkaŭ 6,010 speciojn. Tradicie la grupo estis iam konata kiel Planipennia, kun la tiamaj Neŭropteroj inkludantaj la Sialedojn, fiŝmuŝojn, reĝomuŝojn kaj serpentomuŝojn, sed tiuj estas nuntempe konsiderataj kiel separataj ordoj (ĉe Megalopteroj kaj Rafidiopteroj).
Los neurópteros (Neuroptera, del griego neûron, "nervio" y ptéron "ala"; "alas con nervios") son un orden de insectos endopterigotos (con metamorfosis completa); los adultos tienen dos pares de alas membranosas con numerosas nervaduras que forman un retículo. Se trata de un grupo muy diversificado, con registro fósil desde el Pérmico. Se conocen unas 5000 especies.[1][2]
Los neurópteros incluían antiguamente tres subórdenes, Megaloptera, Raphidioptera y Planipennia; actualmente, los dos primeros se tratan como órdenes independientes, mientras que Planipennia es un sinónimo obsoleto de Neuroptera.
Los neurópteros adultos tienen una cabeza hipognata (dirigida hacia abajo) con piezas bucales masticadoras, que pueden estar muy reducidas. Las antenas son largas y filiformes, y están formadas por muchos artejos o segmentos. Poseen grandes ojos compuestos y pueden o no tener ocelos. Tienen dos pares de alas membranosas y transparentes generalmente iguales, pero en algunos grupos (Nemopteridae) son muy estrechas y largas, actuando como balancines para equilibrar el vuelo; la venación es primitiva con numerosas venas longitudinales y transversales que forman un retículo. Las patas son largas, normalmente locomotoras, pero en los mantíspidos las patas anteriores son prensoras y recuerdan a las de las mantis. El abdomen es estrecho y tanto o más largo que el resto del cuerpo, a veces muy largo y delgado (por ejemplo, en los mirmeleóntidos), lo que les da aspecto de libélula.
Los neurópteros son mayoritariamente depredadores, aunque algunos adultos se alimentan de polen. Cazan principalmente otros artrópodos, algunos de los cuales, como los pulgones, son plagas para los vegetales, por lo que son reguladores útiles de las poblaciones naturales.
Los neurópteros son holometábolos, es decir, tienen metamorfosis completa, con estadios de larva, pupa e imago (adulto).
Las larvas son de tipo campodeiforme, depredadoras, muy móviles y activas, con piezas bucales de tipo masticador, pero muy modificadas para perforar y chupar, con fusión de los palpos maxilares con las mandíbulas. Producen enzimas digestivas que inyectan a sus presas y después las succionan; las mandíbulas son normalmente muy largas y en forma de tenaza. Todas son depredadoras y algunas, como las hormigas-león, construyen trampas de caza. En su último estadio larvario construyen cápsulas esféricas de seda, secretada por los tubos de Malpighi modificados; a menudo camuflan esos capullos, donde pasan el estadio de pupa, cubriéndolos con desechos vegetales o piedrecillas. En muchos casos las larvas son terrestres, pero también las hay acuáticas y anfibias.
Dado los hábitos depredadores de estos artrópodos, se usan algunas especies para el manejo integrado de plagas; su eficacia es menor en comparación con miembros de otros grupos como los coleópteros e himenópteros; la principal dificultad radica en el canibalismo de las larvas que hace difícil la producción masiva de los neurópteros.
Los miembros de este orden que son aproximadamente 5000 especies, se agrupan en 6 superfamilias que a su vez comprenden 16 familias:
Superfamilia Hemerobioidea
Superfamilia Coniopterygoidea
Superfamilia Ithonioidea
Superfamilia Mantispoidea
Superfamilia Myrmeleontoidea
Superfamilia Osmyloidea
Huevos de Chrysopidae
Trampas de caza de hormigas-león
Larva de hormiga-león
Capullo recubierto de piedrecillas
Fósil de Neuroptera (Berothidae)
Los neurópteros (Neuroptera, del griego neûron, "nervio" y ptéron "ala"; "alas con nervios") son un orden de insectos endopterigotos (con metamorfosis completa); los adultos tienen dos pares de alas membranosas con numerosas nervaduras que forman un retículo. Se trata de un grupo muy diversificado, con registro fósil desde el Pérmico. Se conocen unas 5000 especies.
Los neurópteros incluían antiguamente tres subórdenes, Megaloptera, Raphidioptera y Planipennia; actualmente, los dos primeros se tratan como órdenes independientes, mientras que Planipennia es un sinónimo obsoleto de Neuroptera.
Võrktiivalised (Neuroptera) on putukate selts võrkja tiivasoonestusega.
Algselt kuulusid siia seltsi ka ühepäevikulised (Ephemeroptera), ehmestiivalised (Trichoptera) ning kiilid (Odonata), kaamelkaelalised (Raphidioptera) ja suurtiivalised (Megaloptera). (Viimast kahte rühma käsitlevad paljud autorid siiani võrktiivaliste alamseltsidena).
Praegugi ühendab võrktiivaliste selts kujult ning suuruselt väga erinevaid liike, veelgi suuremad on erinevused tema erinevate sugukondade vahel. Tuntakse umbes 4000 kaasaegset võrktiivaliste liiki, süstemaatikud jagavad nad 19 sugukonda.
Mitmete liikide (Osmylus chrysops) vastsed on kahepaikse eluviisiga, aga on ka täielikke veeputukaid (suitsvõrklased Sisyridae). Kuival maal elavate võrktiivaliseliikide vastsed katavad sageli oma selja tühjaksimetud saakloomade kestadega. Enamik võrktiivaliste liikidest on aktiivsed öösel ja lendavad valguse poole, aga paljud võrktiivalised on aktiivsed ka päeval (Ascalaphidae liigid). Võrktiivaliste esi- ja tagatiivad ei talitle lennu ajal koos, ainult Hemerobiidae liikidel on tiivad varustatud omalaadse mehhanismiga, mis võimaldab mõlemaid tiivapaare lennu ajal siduda ja kasutada ühtse lennusena. Enamik võrktiivalisi lendab halvasti ja suhteliselt lühikesi vahemaid, erandiks on sugukonna Ascalaphidae esindajad.
Kõige väiksemad võrktiivalised kuuluvad koivõrklaste (Conioterygidae) sugukonda ja on 2–5 millimeetrit pikad. Nende nahanäärmed eritavad putuka pinnale vaha. Koivõrklasi tuntakse umbes 250 liiki ja nad on levinud kõikjal, kui Arktika ja Antarktika välja arvata. Võrktiivaliste suurim ja vahest ka tuntuim sugukond on sipelgakiillased (Myrmeleontidae). Sugukonna 2000 liiki elavad sooja ja paraskliimaga aladel. Sipelgakiillaste pikkus on 2 kuni 8 sentimeetrit, tiibade siruulatus 2-17 sentimeetrit.
Mantispidae sugukonna röövritsikalisi meenutavad esindajad elavad esmajoones soojema kliimaga aladel, kuid neid leidub ka parasvöötmes. Sugukonna esindajad on reeglina röövtoidulised. Umbes 400 teadaolevast liigist vääriks märkimist Mantispa styriaca, kes toitub huntämbliku munadest või noortest isenditest.
Ilusaimad silmad võrktiivalistest on ilmselt kiilassilmlased (Chrysopidae). Kiilassilmad on 1–1,5 sentimeetri pikkuse kehaga õrnade võrkjate tiibade ning rohekuldsete silmadega putukad, kelle hulgas on nii taimtoidulisi kui kiskjaid. Sugukonda kuulub umbes 1 400 liiki ja tema esindajad on levinud üle kogu maailma. Eestis elab öise eluviisiga võsa-kiilassilm (Chrysopa perla), kelle tiibade siruulatus on umbes 3 sentimeetrit. Kiilassilmade valmikud on kas kiskjad või toituvad õietolmust, nektarist jms.
Kõigi võrktiivaliste vastsed on röövtoidulised. Saak surmatakse kiiresti mürgi abil, mida tootvad näärmed asuvad alalõugades. Vastsetele on omane eksogeenne ehk sooleväline seedimine: üla- ja alalõua vahel olevat renni mööda suunavad võrktiivaliste vastsed saaklooma oma seedemahlu. Lahustunud ning poolseedunud toit imetakse seejärel ohvri katetest välja.
Võrktiivaliste valmikud toituvad õietolmust või taimede eritistest, on röövtoidulised või ei toitu üldse.
Inimese seisukohalt puudub seltsi esindajatel eriline tähtsus - nad ei toitu kultuurtaimedest ega koduloomadest, kummatigi on mitmed võrktiivaliste liigid (näiteks Chrysopa spp.) kasulikud taimekahjurite hävitamisel.
Eestis elab võrktiivalisi vähemalt 35 liiki. Need kuuluvad sugukondadesse (koos Eesti Elurikkuse andmebaasis nimetatud liikide arvuga)
Nemoptera sp.
Ascalaphus libelluloides
Euroleon nostras sipelgakiil
Antlion
Chrysoperla mediterranea
Chrysoperla carnea röövik
Austraaliast Mantispidae sugukonnast, Ditaxis biseriata
Võrktiivalised (Neuroptera) on putukate selts võrkja tiivasoonestusega.
Algselt kuulusid siia seltsi ka ühepäevikulised (Ephemeroptera), ehmestiivalised (Trichoptera) ning kiilid (Odonata), kaamelkaelalised (Raphidioptera) ja suurtiivalised (Megaloptera). (Viimast kahte rühma käsitlevad paljud autorid siiani võrktiivaliste alamseltsidena).
Praegugi ühendab võrktiivaliste selts kujult ning suuruselt väga erinevaid liike, veelgi suuremad on erinevused tema erinevate sugukondade vahel. Tuntakse umbes 4000 kaasaegset võrktiivaliste liiki, süstemaatikud jagavad nad 19 sugukonda.
Mitmete liikide (Osmylus chrysops) vastsed on kahepaikse eluviisiga, aga on ka täielikke veeputukaid (suitsvõrklased Sisyridae). Kuival maal elavate võrktiivaliseliikide vastsed katavad sageli oma selja tühjaksimetud saakloomade kestadega. Enamik võrktiivaliste liikidest on aktiivsed öösel ja lendavad valguse poole, aga paljud võrktiivalised on aktiivsed ka päeval (Ascalaphidae liigid). Võrktiivaliste esi- ja tagatiivad ei talitle lennu ajal koos, ainult Hemerobiidae liikidel on tiivad varustatud omalaadse mehhanismiga, mis võimaldab mõlemaid tiivapaare lennu ajal siduda ja kasutada ühtse lennusena. Enamik võrktiivalisi lendab halvasti ja suhteliselt lühikesi vahemaid, erandiks on sugukonna Ascalaphidae esindajad.
Kõige väiksemad võrktiivalised kuuluvad koivõrklaste (Conioterygidae) sugukonda ja on 2–5 millimeetrit pikad. Nende nahanäärmed eritavad putuka pinnale vaha. Koivõrklasi tuntakse umbes 250 liiki ja nad on levinud kõikjal, kui Arktika ja Antarktika välja arvata. Võrktiivaliste suurim ja vahest ka tuntuim sugukond on sipelgakiillased (Myrmeleontidae). Sugukonna 2000 liiki elavad sooja ja paraskliimaga aladel. Sipelgakiillaste pikkus on 2 kuni 8 sentimeetrit, tiibade siruulatus 2-17 sentimeetrit.
Mantispidae sugukonna röövritsikalisi meenutavad esindajad elavad esmajoones soojema kliimaga aladel, kuid neid leidub ka parasvöötmes. Sugukonna esindajad on reeglina röövtoidulised. Umbes 400 teadaolevast liigist vääriks märkimist Mantispa styriaca, kes toitub huntämbliku munadest või noortest isenditest.
Ilusaimad silmad võrktiivalistest on ilmselt kiilassilmlased (Chrysopidae). Kiilassilmad on 1–1,5 sentimeetri pikkuse kehaga õrnade võrkjate tiibade ning rohekuldsete silmadega putukad, kelle hulgas on nii taimtoidulisi kui kiskjaid. Sugukonda kuulub umbes 1 400 liiki ja tema esindajad on levinud üle kogu maailma. Eestis elab öise eluviisiga võsa-kiilassilm (Chrysopa perla), kelle tiibade siruulatus on umbes 3 sentimeetrit. Kiilassilmade valmikud on kas kiskjad või toituvad õietolmust, nektarist jms.
Kõigi võrktiivaliste vastsed on röövtoidulised. Saak surmatakse kiiresti mürgi abil, mida tootvad näärmed asuvad alalõugades. Vastsetele on omane eksogeenne ehk sooleväline seedimine: üla- ja alalõua vahel olevat renni mööda suunavad võrktiivaliste vastsed saaklooma oma seedemahlu. Lahustunud ning poolseedunud toit imetakse seejärel ohvri katetest välja.
Võrktiivaliste valmikud toituvad õietolmust või taimede eritistest, on röövtoidulised või ei toitu üldse.
Inimese seisukohalt puudub seltsi esindajatel eriline tähtsus - nad ei toitu kultuurtaimedest ega koduloomadest, kummatigi on mitmed võrktiivaliste liigid (näiteks Chrysopa spp.) kasulikud taimekahjurite hävitamisel.
Neuroptera intsektuen ordena bat da. Ordena horretako intsektuei neuroptero deritze.
Neuropteroek, ugaltzean, metamorfosiaren aldi guztiak igarotzen dituzte. Lau hego dituzte, elkarren antzekoak eta mintz sendokoak; geldi daudenean, gorputzaren gainera bilduta dauzkate. Aho murtxikatzailea dute. Hogei bat familia biltzen ditu ordenak; besteak beste, dilaridoak, sisiridoak, krisopidoak.
Neuroptera intsektuen ordena bat da. Ordena horretako intsektuei neuroptero deritze.
Neuropteroek, ugaltzean, metamorfosiaren aldi guztiak igarotzen dituzte. Lau hego dituzte, elkarren antzekoak eta mintz sendokoak; geldi daudenean, gorputzaren gainera bilduta dauzkate. Aho murtxikatzailea dute. Hogei bat familia biltzen ditu ordenak; besteak beste, dilaridoak, sisiridoak, krisopidoak.
Verkkosiipiset (Neuroptera) eli harsosiipiset on hyönteislahko, johon kuuluu maailmanlaajuisesti noin 5 000 lajia. Ne ovat petoja sekä toukkina että aikuisina. Suomessa verkkosiipisiä on tavattu 54 lajia.
Aikuiset verkkosiipiset ovat melko pienikokoisia ja jotkin lajit muistuttavat pientä sudenkorentoa. Etenkin monien kirvakorentojen siivet ovat itse eläimeen verrattuna kookkaat ja lahkon nimi tulee siipien monimutkaisesta ja tiheästä suonituksesta. Etu- ja takasiivet ovat samannäköiset ja korennolla on purevat suuosat. Aikuinen korento on usein pahanhajuinen.
Ravinnokseen verkkosiipiset käyttävät pääsääntöisesti kirvoja sekä muurahaisia. Verkkosiipisten toukat eroavat ulkonäöltään suuresti aikuisesta korennosta ja ovat maalla eläviä petoja. Ne naamioituvat usein keräämällä ympärilleen syömiensä kirvojen tyhjiä kuoria, sammalta tai muuta roskaa. Kirvakorentojen toukkia käytetään apuna biologisessa tuholaistorjunnassa. Oman erikoisen ryhmänsä muodostavat muurahaiskorennot, joiden toukka – muurahaisleijona – kaivautuu maahan jättäen vain saaliin pitelemiseen tarkoitetut leuat esille. Muodonvaihdos on täydellinen.
Verkkosiipisistä on fossiiliaineistoa permikaudelta lähtien. Joissakin lähteissä kaislakorennot ja käärmekorennot luetaan mukaan verkkosiipisiin, mutta nykyään niiden katsotaan muodostavan omat lahkonsa.
Verkkosiipiset (Neuroptera) eli harsosiipiset on hyönteislahko, johon kuuluu maailmanlaajuisesti noin 5 000 lajia. Ne ovat petoja sekä toukkina että aikuisina. Suomessa verkkosiipisiä on tavattu 54 lajia.
Aikuiset verkkosiipiset ovat melko pienikokoisia ja jotkin lajit muistuttavat pientä sudenkorentoa. Etenkin monien kirvakorentojen siivet ovat itse eläimeen verrattuna kookkaat ja lahkon nimi tulee siipien monimutkaisesta ja tiheästä suonituksesta. Etu- ja takasiivet ovat samannäköiset ja korennolla on purevat suuosat. Aikuinen korento on usein pahanhajuinen.
Ravinnokseen verkkosiipiset käyttävät pääsääntöisesti kirvoja sekä muurahaisia. Verkkosiipisten toukat eroavat ulkonäöltään suuresti aikuisesta korennosta ja ovat maalla eläviä petoja. Ne naamioituvat usein keräämällä ympärilleen syömiensä kirvojen tyhjiä kuoria, sammalta tai muuta roskaa. Kirvakorentojen toukkia käytetään apuna biologisessa tuholaistorjunnassa. Oman erikoisen ryhmänsä muodostavat muurahaiskorennot, joiden toukka – muurahaisleijona – kaivautuu maahan jättäen vain saaliin pitelemiseen tarkoitetut leuat esille. Muodonvaihdos on täydellinen.
Verkkosiipisistä on fossiiliaineistoa permikaudelta lähtien. Joissakin lähteissä kaislakorennot ja käärmekorennot luetaan mukaan verkkosiipisiin, mutta nykyään niiden katsotaan muodostavan omat lahkonsa.
Planipennia • Névroptères, Planipennes
Les Névroptères (Neuroptera), également appelés Planipennes, sont un ordre d'insectes, de la sous-classe des ptérygotes, de la section des néoptères et de la division des holométaboles.
Les névroptères adultes (imagos) ont deux paires d'ailes membraneuses à peu près de la même taille, avec de nombreuses nervures. Leurs larves sont reconnaissables à leurs yeux simples, leurs pattes, leurs mandibules plus longues que leur tête et leur absence de fourreau alaire. Ils ont des pièces buccales de type broyeur[2].
Les névroptères sont apparus au Permien et se sont diversifiés au Mésozoïque[3]. Durant cette période, ils ont compté des formes de grandes tailles, notamment dans la famille des Kalligrammatidae, parfois surnommés les « papillons du Jurassique » à cause de leurs grandes ailes colorées[4].
Phylogénie des ordres actuels d'insectes holométaboles, d'après Peters et al., 2014[5] et Misof et al., 2014[6] :
HolometabolaHymenoptera (symphytes, guêpes, fourmis et abeilles)
Lepidoptera (papillons)
Diptera (mouches, syrphes, moustiques, taons...)
Mecoptera (panorpes...)
Siphonaptera (puces)
Coleoptera (scarabées, coccinelles, hannetons...)
Neuroptera (planipennes)
Planipennia • Névroptères, Planipennes
Les Névroptères (Neuroptera), également appelés Planipennes, sont un ordre d'insectes, de la sous-classe des ptérygotes, de la section des néoptères et de la division des holométaboles.
Les névroptères adultes (imagos) ont deux paires d'ailes membraneuses à peu près de la même taille, avec de nombreuses nervures. Leurs larves sont reconnaissables à leurs yeux simples, leurs pattes, leurs mandibules plus longues que leur tête et leur absence de fourreau alaire. Ils ont des pièces buccales de type broyeur.
Les névroptères sont apparus au Permien et se sont diversifiés au Mésozoïque. Durant cette période, ils ont compté des formes de grandes tailles, notamment dans la famille des Kalligrammatidae, parfois surnommés les « papillons du Jurassique » à cause de leurs grandes ailes colorées.
Ord feithidí bunúsacha sciathánacha. De réir cineáil, dhá phéire sciathán le féitheacha cosúil le lása. Na béil simplí is oiriúnach chun greim a thógáil. Itheann na feithidí fásta is na larbhaí feithidí a shúnn súlach.
Os neurópteros (Neuroptera) son unha orde de insectos que comprende unhas 6.000 especies.[1] O grupo chamouse anteriormente Planipennia e daquela incluía grupos que despois foron separados nas actuais ordes dos Megaloptera e Raphidioptera. Ás veces o nome Neuropterida[Note 1] úsase para denominar estas tres ordes como grupo unido. Neuropterida é situado como unha superorde, cos Endopterygota convertidos nun clado situado por encima sen categoría taxonómica, ou ben os Endopterygota mantéñense como unha superorde, no que os Neuropterida (sen categoría) forman parte del. Dentro dos endopterigotos, os parentes máis próximos do clado dos neuroptéridos son os escaravellos.
Os adultos desta orde posúen catro ás membranosas; as anteriores e as posteriores son aproximadamente do mesmo tamaño e teñen moitas veas. Teñen pezas bucais mastigadoras e sofren unha metamorfose completa.
Os neurópteros apareceron durante o período Permiano e continuaron diversificándose ao longo do Mesozoico.[2] Durante ese tempo, evolucionaron varias formas inusualmente grandes, especialmente na familia extinta Kalligrammatidae, a miúdo denominadas "bolboretas do Xurásico" debido ás súas grandes ás con patróns.[3]
Os neurópteros son insectos de corpo mol con relativamente poucas características especializadas. Teñen grandes olllos compostos laterais e poden ter ou non ocelos. As súas pezas bucais teñen fortes mandíbulas axeitadas para mastigar, e carecen de varias adaptacións que se encontran na maioría dos demais grupos de insectos endopterigotos.
Teñen catro ás, que son xeralmente similares en forma e tamaño e un patrón de veas xeneralizado. Algúns neurópteros teñen órganos dos sentidos especializados nas ás, ou teñen sedas ou outras estruturas que unen as súas ás durante o voo.[4]
As larvas son predadores especializados, con mandíbulas alongadas adaptadas a perforar e zugar. A forma do corpo da larva varía nas distintas familias, dependendo da natureza das súas presas. Porén, en xeral, teñen tres pares de patas torácicas, cada unha das cales acaba en dúas garras. O abdome a miúdo ten discos adhesivos nos últimos dous segmentos.[4]
As larvas da maioría das familias son predadoras. Moitas crisópidas comen áfidos e outros insectos que son pragas, polo que foron utilizadas como método de control biolóxico (por distribuidores comerciais, pero tamén son abundantes e moi estendidos na natureza). As larvas de varias familias cóbrense con residuos (ás veces incluso con restos de presas mortas) para camuflarse. O caso máis extremo é o dos Myrmeleontidae, que se enterran completamente para agocharse fóra da vista das súas presas, ás cales emboscan en "pozos" escavados no solo. As larvas dalgúns Ithonidae comen raíces, e as larvas dos Sisyridae son acuáticas e aliméntanse de esponxas de auga doce. Unhas poucas mantíspidas son parasitas de sacos de ovos de arañas.
Como noutras ordes de holometábolos, o estadio pupal xeralmente está encerrado nun casulo composto de seda ou residuos. A pupa finalmente corta unha abertura para saír do casulo coas mandíbulas, e poden trasladarse de sitio durante un certo tempo antes de sufrir a écdise (muda) para converterse en adulto.[4]
Os adultos de moitos grupos son tamén predadores, pero algúns non se alimentan ou consomen só néctar.
Estudouse o uso de neurópteros para o control biolóxico de pragas, descubríndose que é difícil establecer e manter poboacións destes insectos nos campos agrícolas.[5] Os neurópteros foron plasmados en manifestacións artísticas desde as primeiras civilizacións, e pódense ver obras en varias galerías de arte como a Lacewing Design Gallery and Studio de Northampton, ou a Lacewing fine art de Salisbury.[6]
Os pobos das terras altas de Nova Guinea dicen que adquiren máis masa muscular e gran resistencia malia a súa dieta pobre en proteínas porque comen neurópteros entre outros insectos.[7]
A comprensión da filoxenia dos neurópteros mellorou moito desde mediados da década de 1990, grazas ás análises xenéticas e ao sempre crecente descubrimento de fósiles.[1] En 1995, por exemplo, só se sabía que os Megaloptera e Raphidioptera non formaban parte dos Neuroptera strictu sensu, e que os Mantispoidea e parte dos Myrmeleontoidea eran grupos que só podían confirmarse por análise cladística.[8] Aínda que as relacións dalgunhas familias aínda non se comprenden de todo, a maioría das liñaxes principais dos Neuropterida poden hoxe situarse con seguridade nun contexto evolutivo.[9][10][11]
A filoxenia dos Neuroptera foi explorada usando secuencias de ADN mitocondrial e aínda que algúns aspectos permanecen dubidosos para o grupo no seu conxunto (hai acordo, en 2014, en considerar parafiléticos aos tradicionais "Hemerobiiformia"), os Myrmeleontiformia considéranse xeralmente monofiléticos, o que dá lugar ao seguinte cladograma:[12]
NeuropteraOsmylidae (antes en "Hemerobiiformia") 
Formas basais e non resoltas
Suborde Hemerobiiformia (grupo central, parafilético?)
Suborde Myrmeleontiformia
Os neurópteros (Neuroptera) son unha orde de insectos que comprende unhas 6.000 especies. O grupo chamouse anteriormente Planipennia e daquela incluía grupos que despois foron separados nas actuais ordes dos Megaloptera e Raphidioptera. Ás veces o nome Neuropterida úsase para denominar estas tres ordes como grupo unido. Neuropterida é situado como unha superorde, cos Endopterygota convertidos nun clado situado por encima sen categoría taxonómica, ou ben os Endopterygota mantéñense como unha superorde, no que os Neuropterida (sen categoría) forman parte del. Dentro dos endopterigotos, os parentes máis próximos do clado dos neuroptéridos son os escaravellos.
Os adultos desta orde posúen catro ás membranosas; as anteriores e as posteriores son aproximadamente do mesmo tamaño e teñen moitas veas. Teñen pezas bucais mastigadoras e sofren unha metamorfose completa.
Os neurópteros apareceron durante o período Permiano e continuaron diversificándose ao longo do Mesozoico. Durante ese tempo, evolucionaron varias formas inusualmente grandes, especialmente na familia extinta Kalligrammatidae, a miúdo denominadas "bolboretas do Xurásico" debido ás súas grandes ás con patróns.
Sytkokřidłače (Neuroptera) su porjad překasancow (Insecta).
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Sytkokřidłače (Neuroptera) su porjad překasancow (Insecta).
Neuroptera è un raggruppamento eterogeneo di Insetti olometaboli (Pterygota, Endopterygota, Oligoneoptera) e rappresentano l'unico ordine della sezione Neuropteroidea. La definizione sistematica è controversa: diversi Autori propongono infatti l'elevazione di questo ordine ad un rango tassonomico superiore, elevando a loro volta i sottordini al rango di ordine. Da un punto di vista evolutivo rappresentano le forme più primitive degli Olometaboli e mostrano affinità morfologiche con l'ordine degli Odonata che fanno presupporre una relazione filogenetica[1].
I Neurotteri hanno un corpo generalmente di medie o piccole dimensioni, talvolta di grandi dimensioni, dall'esoscheletro poco consistente e dalla livrea poco vivace.
Il capo è libero e mobile, talvolta privo di ocelli, e con antenne relativamente lunghe. L'apparato boccale è masticatore, in alcune specie con leggere modifiche rispetto a quello tipico, come ad esempio l'eccezionale sviluppo delle mandibole. I lobi interni del labbro inferiore sono fusi a formare la ligula.
Il torace è relativamente allungato, in particolare per lo sviluppo in lunghezza del protorace. Le ali sono quattro, trasparenti, con scarse differenze morfologiche fra le anteriori e le posteriori. Hanno una venatura abbondante in quanto le nervature longitudinali sono biforcate e sono connesse tra loro da numerose nervature trasversali. La forma è relativamente allungata, con la regione anale poco espansa. In riposo sono ripiegate a tetto sull'addome. Le zampe hanno tarsi di cinque segmenti; in alcuni Neurotteri quelle anteriori sono raptatorie.
L'addome è composto da 10 segmenti, con l'urite anale atrofizzato. Le femmine sono provviste di un ovopositore abbastanza sviluppato e di spermateca in cui vengono accettati gli spermatofori del maschio all'atto della riproduzione.
Le larve possono avere varie forme, ma prevale il tipo campodeiforme. L'apparato boccale è masticatore tipico oppure pungente-succhiante. In questo caso l'apparato boccale è un drastico adattamento funzionale e morfologico del tipo masticatore: l'apertura boccale è chiusa; le mandibole sono sviluppate in lunghezza, sottili e arcuate, e sono percorse longitudinalmente da una doccia attraverso i quali vengono aspirati i liquidi interni delle prede. In alcuni Neurotteri le larve emettono seta dai tubi malpighiani, con la quale costruiscono un bozzolo per l'impupamento. La pupa è exarata e dectica.
Gli adulti sono predatori oppure hanno un regime dietetico vario, nutrendosi di liquidi zuccherini, di succhi vegetali, di polline e spore fungine. Hanno abitudini crepuscolari o notturne e sono mediocri volatori. Le larve sono terrestri o acquatiche e sono predatrici.
In generale i Neurotteri sono considerati insetti utili per la notevole attività predatoria nei confronti di insetti dannosi. In particolare, alcuni Crisopidi sono allevati e impiegati nella lotta biologica contro Afidi e Lepidotteri dannosi. Una particolarità dei Crisopidi è che possono essere allevati con relativa facilità anche a livello domestico con pochi mezzi.
L'Ordine è presente sulla Terra dal Permiano inferiore e comprende, fra quelle esistenti, circa 4000 specie conosciute.
La sistematica dei Neurotteri è fra le più controverse nell'ambito degli Insecta. Lo schema adottato in questa sede segue l'impostazione di Guido Grandi, con l'identificazione del raggruppamento nel rango di ordine e la suddivisione nei due sottordini Megaloptera e Planipennia (Neurotteri propriamente detti).
Fra le classificazioni alternative più accreditate s'identifica il raggruppamento dei Neurotteri nel superordine Neuropteroidea Handlirsch, 1903 (syn. Neuropterida Whiting, Carpenter, Wheeler & Wheeler, 1977), che a sua volta si suddivide in tre ordini: Megaloptera, Planipennia e Raphidioptera, questi ultimi scorporati dai Megalotteri. Secondo uno schema differente, gli stessi sarebbero da considerarsi sottordini dell'ordine dei Neuroptera.
Neuroptera è un raggruppamento eterogeneo di Insetti olometaboli (Pterygota, Endopterygota, Oligoneoptera) e rappresentano l'unico ordine della sezione Neuropteroidea. La definizione sistematica è controversa: diversi Autori propongono infatti l'elevazione di questo ordine ad un rango tassonomico superiore, elevando a loro volta i sottordini al rango di ordine. Da un punto di vista evolutivo rappresentano le forme più primitive degli Olometaboli e mostrano affinità morfologiche con l'ordine degli Odonata che fanno presupporre una relazione filogenetica.
Neuroptera (a Graeco νεῦρον 'nervus, vena' + πτερόν 'ala') est ordo insectorum, quorum adulti habent quattuor alas membraneas, fere eiusdem magnitudinis, in quibus multae venae sunt.
Phylogenia neuropterorum per ADN mitochondrialem investigata, hoc cladogramma obtentum est. Subordo prior Hemerobiiformia paraphyleticus videtur.[1]
NeuropteraOsmylidae (antea in Hemerobiiformiis inclusae) 
Neuroptera (a Graeco νεῦρον 'nervus, vena' + πτερόν 'ala') est ordo insectorum, quorum adulti habent quattuor alas membraneas, fere eiusdem magnitudinis, in quibus multae venae sunt.
Tinklasparniai (lot. Neuroptera) – vabzdžių (Insecta) būrys. Negausi ir nepakankamai Lietuvoje ištirta grupė, kuriai priklauso stambūs ir vidurinio dydžio vabzdžiai, turintys graužiamuosius burnos organus ir dvi poras plėviškų, tankiai gyslotų sparnų. Lervos verpstiškos formos su krūtinės kojomis, gana judrios. Lėliukė laisvoji. Vabzdžiai grobuoniški, naudingi.
Lietuvoje labai dažnos auksaakės (Chrysopa), kurios yra blyškiai žalios spalvos gležnais sparnais ir auksinėmis akimis. Rudenį jų nemažai prisirenka butuose žiemojimui, todėl galima aptikti tarp knygų, įvairiuose plyšiuose. Auksaakių lervos grobuoniškos, naikina amarus.
Kita Lietuvoje labai įdomi yra skruzdžių liūtų (Myrmeleon) gentis. Šie vabzdžiai stambūs, šiek tiek panašūs į žirgelius. Dienomis jie tingūs, naktimis veiklūs. Lervos gyvena smėlyje, išraustų duobučių dugne. Minta įkritusiais į duobutes vabzdžiais, ypač skruzdėlėmis. Skruzdžių liūtų daug yra pajūrio kopose.
Tinklasparniai (lot. Neuroptera) – vabzdžių (Insecta) būrys. Negausi ir nepakankamai Lietuvoje ištirta grupė, kuriai priklauso stambūs ir vidurinio dydžio vabzdžiai, turintys graužiamuosius burnos organus ir dvi poras plėviškų, tankiai gyslotų sparnų. Lervos verpstiškos formos su krūtinės kojomis, gana judrios. Lėliukė laisvoji. Vabzdžiai grobuoniški, naudingi.
Lietuvoje labai dažnos auksaakės (Chrysopa), kurios yra blyškiai žalios spalvos gležnais sparnais ir auksinėmis akimis. Rudenį jų nemažai prisirenka butuose žiemojimui, todėl galima aptikti tarp knygų, įvairiuose plyšiuose. Auksaakių lervos grobuoniškos, naikina amarus.
Kita Lietuvoje labai įdomi yra skruzdžių liūtų (Myrmeleon) gentis. Šie vabzdžiai stambūs, šiek tiek panašūs į žirgelius. Dienomis jie tingūs, naktimis veiklūs. Lervos gyvena smėlyje, išraustų duobučių dugne. Minta įkritusiais į duobutes vabzdžiais, ypač skruzdėlėmis. Skruzdžių liūtų daug yra pajūrio kopose.
Tīklspārņi (Neuroptera) parasti ir vidēji lieli kukaiņi. To visi 4 spārni gandrīz vienādi, bagātīgi dzīsloti, zaļgani, brūngani vai iedzelteni, parasti pilnīgi caurspīdīgi, bet ir arī sugas ar plankumainiem spārniem. Spārnus tur sakļautus jumtveidā. Visi tīklspārņi ir plēsīgi, parasti pārtiek no laputīm un citiem sīkiem kukaiņiem, to kāpuriem un olām, arī ērcēm. Visi tīklspārņi ir saudzējami, jo piedalās kaitīgu augēdāju kukaiņu un ērču skaita samazināšanā. Pazīstamākie tīklspārņi ir zeltactiņas (Chrysopa perla) - ar zeltaini spīdīgām acīm. Ļoti neparasts ir to olu novietojums pēc izdēšanas: olas gan ir grupās, bet pa vienai uz īpašiem pavedieniem, kurus izdala vēdera galā esošie dziedzeri, tāpēc olas atrodas it kā uz kātiņiem. Lielākais tīklspārnis ir tā sauktais skudrulauva (Myrmelon formicarius). Tā kāpuri dzīvo klajās, smilšainās vietās pašu izraktās piltuvveida bedrītēs un pārtiek no tajās iekritušām skudrām un citiem kukaiņiem. Vienīgi dažu sugu kāpuri mīt ūdenī. No tām lielākais ir Eiropas upjtīklspārnis (Osmylus chrysops), kura kāpuri dzīvo strautu un nelielu upju malās ūdenī mirkstošās sūnās. Ūdenī dzīvo arī dažu ģints Sisyra sugu kāpuri, kas pārtiek no sūkļiem. Latvijā līdz šim konstatētas 38 sugas /P.Lackschewitz, 1922,1929/, tai skaitā abas tiko minētās sugas.
Pasaulē ir virs 4000 tīklsparņu sugu.
Tīklspārņu kārta (Neuroptera)
Tīklspārņi (Neuroptera) parasti ir vidēji lieli kukaiņi. To visi 4 spārni gandrīz vienādi, bagātīgi dzīsloti, zaļgani, brūngani vai iedzelteni, parasti pilnīgi caurspīdīgi, bet ir arī sugas ar plankumainiem spārniem. Spārnus tur sakļautus jumtveidā. Visi tīklspārņi ir plēsīgi, parasti pārtiek no laputīm un citiem sīkiem kukaiņiem, to kāpuriem un olām, arī ērcēm. Visi tīklspārņi ir saudzējami, jo piedalās kaitīgu augēdāju kukaiņu un ērču skaita samazināšanā. Pazīstamākie tīklspārņi ir zeltactiņas (Chrysopa perla) - ar zeltaini spīdīgām acīm. Ļoti neparasts ir to olu novietojums pēc izdēšanas: olas gan ir grupās, bet pa vienai uz īpašiem pavedieniem, kurus izdala vēdera galā esošie dziedzeri, tāpēc olas atrodas it kā uz kātiņiem. Lielākais tīklspārnis ir tā sauktais skudrulauva (Myrmelon formicarius). Tā kāpuri dzīvo klajās, smilšainās vietās pašu izraktās piltuvveida bedrītēs un pārtiek no tajās iekritušām skudrām un citiem kukaiņiem. Vienīgi dažu sugu kāpuri mīt ūdenī. No tām lielākais ir Eiropas upjtīklspārnis (Osmylus chrysops), kura kāpuri dzīvo strautu un nelielu upju malās ūdenī mirkstošās sūnās. Ūdenī dzīvo arī dažu ģints Sisyra sugu kāpuri, kas pārtiek no sūkļiem. Latvijā līdz šim konstatētas 38 sugas /P.Lackschewitz, 1922,1929/, tai skaitā abas tiko minētās sugas.
Order serangga Neuroptera, atau serangga bersayap jaring, termasuk sibur-sibur, lalat mentadak, undur-undur, dan saudaranya. Order ini mengandungi kira-kira 6,010 spesies.[1]
Order serangga Neuroptera, atau serangga bersayap jaring, termasuk sibur-sibur, lalat mentadak, undur-undur, dan saudaranya. Order ini mengandungi kira-kira 6,010 spesies.
De netvleugeligen (Neuroptera, verouderd: Planipennia) zijn een orde van insecten die gekenmerkt worden door de dakpansgewijze vorm van de vleugels. De netvleugeligen hebben hun naam te danken aan de doorzichtige vleugels met een duidelijk zichtbare vleugeladering, in tegenstelling tot de meeste insecten. De grootvleugeligen (Megaloptera) en de kameelhalsvliegen (Raphidioptera) delen dit kenmerk maar de netvleugeligen zijn te onderscheiden aan de aders die zich naar de vleugelrand toe vertakken.
De larven verschillen duidelijk van alle andere insectengroepen door de zuigende monddelen: deze zijn lang en smal en naar voren gericht (dolkvormig).
Onderstaand een indeling van de moderne families van netvleugeligen.
Orde netvleugeligen (Neuroptera)
De netvleugeligen (Neuroptera, verouderd: Planipennia) zijn een orde van insecten die gekenmerkt worden door de dakpansgewijze vorm van de vleugels. De netvleugeligen hebben hun naam te danken aan de doorzichtige vleugels met een duidelijk zichtbare vleugeladering, in tegenstelling tot de meeste insecten. De grootvleugeligen (Megaloptera) en de kameelhalsvliegen (Raphidioptera) delen dit kenmerk maar de netvleugeligen zijn te onderscheiden aan de aders die zich naar de vleugelrand toe vertakken.
De larven verschillen duidelijk van alle andere insectengroepen door de zuigende monddelen: deze zijn lang en smal en naar voren gericht (dolkvormig).
Nettvengjer (Neuroptera, tidlegare Planipennia) er ei orden insekt som vert kjenneteikna av særs velutvikla årenettverk i vengjene sine. Til gruppa høyrer mellom anna gullaugo, maurløver, bladlusløver, middløver og svampfluger.
Ho omfattar 4 550 beskrivne artar på verdsbasis. 55 av desse er funne i Noreg.
Nettvengjer har blaute kroppar utstyrt med to like par med sterkt nettmønstra vengjer dei heldt over kroppen som eit telt i kvilestilling. Munndelane er bitande/tyggande. Bakkroppen består av ti segment og manglar haletråder.
Nettvengjene har fullstendig forvandling, og larvane har velutvikla bein. Somme artar har larvar med stikkande/sugande munndelar, medan andre berre bit. Dei skil ut silke gjennom anus frå dei malpighiske røyra når dei forpuppar seg. Eit spesielt trekk ved nettvengjepuppar er at dei ofte har funksjonelle bein og mandiblar (eit slags ytre kjevar). Dei kan såleis bevega seg rundt, men utan å ta til seg føde.
Nettvengjene er ei stor og kompleks gruppe, men dei har ein del fellestrekk. Dei vaksne insekta er som regel predatorar på andre insekt, typisk bladlus eller maur. Mange artar er difor viktige innanfor biologisk kontroll.
Ein tenkjer seg at nettvengjene høyrer til ordenen Neuropteroidea, saman med mudderfluger Megaloptera og kamelhalsfluger Raphidioptera.
Nettvengjer (Neuroptera, tidlegare Planipennia) er ei orden insekt som vert kjenneteikna av særs velutvikla årenettverk i vengjene sine. Til gruppa høyrer mellom anna gullaugo, maurløver, bladlusløver, middløver og svampfluger.
Ho omfattar 4 550 beskrivne artar på verdsbasis. 55 av desse er funne i Noreg.
Nettvinger (Planipennia eller Neuroptera) er en gruppe av insekter med usedvanlig godt utviklet ribbenett eller årenett på vingene. De er alle plassert i Neuropteroidea, sammen med mudderfluer og kamelhalsfluer. I verden er det ca. 4 000 arter, og i Norge litt over 50 arter.
Nettvingene har fullstendig forvandling og må gjennom et puppestadium før de blir kjønnsmodne (imago). De har bitende munndeler og to par vinger som ofte er ganske like hverandre. Flere arter regnes å være viktige nyttedyr da de lever av andre små dyr, som midd, bladlus og lignende.
Gulløynene (Chrysopidae) er kanskje de mest kjente. De er stort sett lys grønne og har gyllenrøde fasettøyne, og er ofte å se ved utlampen eller de kommer de inn i hus for å overvintre.
Maurløver (Myrmeleonidae), er sjeldnere hos oss i Norge, de er kjent for larven som lager en fangstgrop i løs sand, hvori den selv sitter i bunnen og fanger dyr (maur) som faller nedi. Maurløver skiller seg fra andre nettvinger ved at de har en klubbe ytterst på antennen.
Bladlusløver (Hemerobiidae) er ikke uvanlige, og er den største delgruppen av nettvingene. Fargene er gul til svart og vingene er foldet som et tak over bakkroppen (taklagt).
Middløver (Coniopterygidae), er små nettvinger som ikke har større vingespenn enn 5 millimeter. De har alle et hvitt voksaktig lag på kroppen og kan forveksles med enkelt små «sugere» (Hemiptera) som bladlus, skjoldlus og mellus.
Svampfluer (Sisyridae) er små og lett å overse i naturen. Larver lever i ferskvann og de voksne finnes langs elvebredder og lignende.
Nomenklaturen for familiene innen Nettvinger, følger Ottesen, 1993. I Norge er det funnet 55 arter.
Norsk entomologisk forening har utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se litteraturliste) tar for seg Nettvingene.
Nettvinger (Planipennia eller Neuroptera) er en gruppe av insekter med usedvanlig godt utviklet ribbenett eller årenett på vingene. De er alle plassert i Neuropteroidea, sammen med mudderfluer og kamelhalsfluer. I verden er det ca. 4 000 arter, og i Norge litt over 50 arter.
Multimedia w Wikimedia Commons Sieciarki, sieciarki właściwe – grupa około 6000 gatunków drapieżnych owadów o przeobrażeniu zupełnym, przezroczystych i bogato użyłkowanych skrzydłach, klasyfikowana w randze rzędu Neuroptera (s. str.), który wraz z wielbłądkami (Raphidioptera) i wielkoskrzydłymi (Megaloptera) jest zaliczany do kladu owadów siatkoskrzydłych Neuropterida[2][3].
Tradycyjnie rozumiany rząd Neuroptera (sensu lato) obejmował wszystkie trzy wyżej wymienione grupy owadów siatkoskrzydłych, w randze podrzędów, przy czym sieciarki były wówczas określane nazwą Planipennia[4]. W artykule przyjęto klasyfikację za Aspöck i inni (2001)[5], w której Megaloptera, Neuroptera i Rhaphidioptera stanowią odrębne rzędy owadów i w tym znaczeniu Planipennia rozumiane jest jako synonim Neuroptera s. str.
Sieciarki są rozprzestrzenione po całym świecie. Występują na wszystkich kontynentach (poza Antarktydą) i wielu wyspach oceanicznych, w różnych strefach klimatycznych. Zamieszkują lasy, zarośla i łąki. Pokolenie jesienne często zimuje w domach.
Około 250 gatunków występuje na obszarze Europy. Według danych z 2007 roku w Polsce stwierdzono występowanie 86 gatunków[3].
Są to owady przeważnie delikatnej budowy, bardzo zróżnicowane pod względem morfologicznym, ekologicznym i biologicznym. Osobniki dorosłe mają dwie pary błoniastych, zwykle przezroczystych skrzydeł o bardzo gęstym użyłkowaniu, zredukowanym jedynie u bielotkowatych. Przedtułów jest ruchliwy, pierścienie tułowia zróżnicowane, natomiast nogi są słabo zróżnicowane, zakończone 5-członową stopą[6], przystosowane do chodzenia, a u niektórych gatunków również do łapania ofiary. Skrzydła pierwszej i drugiej pary są podobnej wielkości i kształtu, z wyjątkiem Nemopteridae, u których są nitkowato wydłużone, oraz tych gatunków, u których druga para skrzydeł jest silnie zredukowana lub jej brak. W czasie spoczynku skrzydła są dachówkowato składane wzdłuż ciała. Nie łączą się w locie. Długość przednich skrzydeł u najmniejszych przedstawicieli wynosi 2 mm, a u największych sięga 80 mm[3].
Głowa szeroka i krótka, zwykle ortognatyczna[6][3]. Duże, półkoliste oczy złożone położone są po bokach głowy. Przyoczka zwykle nie występują (wyjątkiem są strumycznikowate). Aparat gębowy typu gryzącego lub kłująco-ssący, wyspecjalizowany.
Czułki różnej długości, wieloczłonowe, zwykle nitkowate, u Dilaridae grzebykowate, u niektórych Mantispidae blaszkowate. Czułki żupałkowatych i mrówkolwowatych są buławkowato zakończone[3].
Ciało bielotkowatych jest pokryte białym lub szarawym, woskowym nalotem.
Sieciarki są zwierzętami jajorodnymi, zasadniczo lądowymi. Larwy okudlicowatych i Nevrorthidae wtórnie przystosowały się do życia w wodzie.
Neuroptera przechodzą przeobrażenie zupełne (występuje stadium poczwarki, larwy nie są podobne do osobników dorosłych). W rozwoju larwalnym występuje od 2 do 9 stadiów. Dojrzałe larwy wszystkich sieciarek oraz osobniki dorosłe złotookowatych z rodzaju Chrysopa są drapieżne, mają silnie rozwinięte żuwaczki. Larwy niektórych mrówkolwowatych budują w piasku pułapki, w których łapią zdobycz.
Zimują najczęściej przedpoczwarki, rzadziej imagines (np. Chrysoperla) lub larwy, wyjątkowo zimowa diapauza następuje w stadium jaja lub poczwarki[3].
Klasyfikacja sieciarek w początkach XX wieku opierała się na kryteriach paleontologicznych. Później przyjęto kryterium użyłkowania skrzydeł gatunków współcześnie żyjących i wymarłych. Dopiero około 1925 roku C. L. Withycombe skierował uwagę badaczy na rozwój larwalny sieciarek i ich budowę wewnętrzną jako kryteria filogenetyczne[5].
W 1964 E. G. MacLeod porównał budowę głowy i szyjki larw badanych gatunków i wyodrębnił większość współcześnie uznawanych rodzin. Zostały one zgrupowane w trzech podrzędach[5]:
Gatunki występujące na obszarze Polski są zaliczane do następujących rodzin[3]:
Sieciarki, sieciarki właściwe – grupa około 6000 gatunków drapieżnych owadów o przeobrażeniu zupełnym, przezroczystych i bogato użyłkowanych skrzydłach, klasyfikowana w randze rzędu Neuroptera (s. str.), który wraz z wielbłądkami (Raphidioptera) i wielkoskrzydłymi (Megaloptera) jest zaliczany do kladu owadów siatkoskrzydłych Neuropterida.
A ordem Neuroptera (do grego neuron = nervura e pteron = asa) é representada pelos crisopídeos, bicho-lixeiro (Família Chrysopidae) e formiga-leão (Família Myrmeleontidae), sendo que seus nomes populares podem variar em cada região. Esta ordem pertence à superordem Neuropterida (Insecta: Holometabola), com cerca de 5.500 espécies conhecidas em 18 famílias,[1] e há aproximadamente 6 mil espécies descritas, distribuídas em 17 famílias,[2] sendo que entre elas, Chrysopidae e Mymeleontidae são as mais abundantes e amplamente distribuídas, com cerca de 2 mil espécies.[3] São holometábolos predadores e podem ser encontrados em cavernas, vegetação em geral e agroecossistemas, com larvas que podem ser terrestres ou aquáticas. As larvas de algumas espécies podem ser encontradas no solo ou na serrapilheira.[4] Devido ao comportamento predatório, têm sido utilizados no controle biológico de algumas pragas, como ácaros, afídeos e cochonilhas.[5]
A ordem Neuroptera recebe este nome por possuir muitas nervuras nas asas,[6] formando uma trama. O sistema de nervação das asas pode variar, contudo na maioria das espécies, além das nervuras principais, existem nervuras acessórias, formando uma trama ou retículo, semelhante às asas das libélulas (Odonata), e possuem 2 pares de asas. Morfologicamente, esses insetos apresentam um aparelho bucal mandibulado do tipo mastigador, cabeça variável, grandes olhos compostos; antenas com muitas articulações curtas ou alongadas (moniliformes, filiformes, setáceas ou clavadas) e ocelos presentes ou não. Tanto os adultos quanto as larvas são predadores de insetos de corpo mole, como cochonilhas, pulgões, ovos e larvas neonatas de lepidópteros, ainda que muitos se alimentem de secreções açucaradas produzidas por hemípteros, pólen e outras substâncias encontradas na natureza, apresentando, portanto, dieta onívora. Têm sistemas de comunicação através de vibração do substrato, cujos sinais geralmente são utilizados no comportamento de corte e para localização ou reconhecimento de presas.[1] Possuem reprodução sexuada, são ovíparos, muitas vezes, com ovos pedunculados; as larvas das principais famílias são terrestres, oligópodes (muitos pares de pés) e, geralmente, tecem casulos de seda onde ocorre a transformação em pupa.
Os ovos possuem a forma oval ou cilíndrica e são colocados sobre um pedicelo de·diferentes alturas (Cluysopidae e Mantispidae), às vezes diretamente sobre madeira em apodrecimento no solo (Ascalaphidae), sob a lâmina d'água (Sisyridae), em grupos ou de forma isolada. O rompimento do ovo dá-se pelo movimento de contração e expansão abdominal da larva, que promove pressão sobre a região da micrópila, por onde emergem utilizando-se do ovirruptor, estrutura em forma de crista ou lâmina muito dura, localizada na região clípeo-labral.
O desenvolvimento larval geralmente tem três ínstares (fases do estágio larval de alguns insetos holometábolos). A forma larval campodeiforme prevalece, com variações em lthonidae, que se assemelha à forma escarabeiforme, e em Mantispidae, com o segundo e terceiro ínstares vermiformes. As larvas podem ser terrestres ou aquáticas, porém todas são predadoras com grande capacidade de caça, com formas características para as diferentes famílias. Os neurópteros alimentam-se geralmente de insetos, entretanto os indivíduos da Família Sisyridae preferem esponjas de água doce ou Bryozoa. São, na maioria das famílias, prognatas (ou seja, possuem acentuada projeção do maxilar inferior para a frente), alongadas, robustas ou frágeis, com peças bucais compridas. Na alimentação, valem-se de um tubo formado pela justaposição da mandíbula e maxila, por onde o fluido corporal das presas é ingerido. Esse tubo formado pela união da mandíbula-maxila pode ser reto ou curvo, com ou sem dentes. As larvas dos mirmeleontídeos constroem, no solo arenoso, armadilhas na forma de funil para captura de pequenas presas. Os crisopídeos alimentam-se de insetos pequenos em meio à vegetação e têm o hábito de carregar no dorso as carcaças dos insetos sugados, bem como resíduos encontrados no ambiente; para isso, o corpo é densamente coberto de cerdas e projeções. Esse comportamento confere às larvas o nome de "bicho-lixeiro". As larvas de nemopterídeos caçam avidamente na superfície do solo inóspito do deserto e as larvas de berotídeos possuem glândulas retais que produzem gases para a captura de presas. A digestão é interrompida no final do intestino médio e os túbulos de Malpighi atuam como glândulas. Os resíduos sólidos são liberados na forma de mecônio durante o estágio de empupação. Ao final do desenvolvimento, a larva tece um casulo, cuja estrutura é mantida por fios de seda produzidos pelos túbulos de Malpighi e exteriorizados pelo ânus. O casulo possui, em geral, duas camadas, a externa com os objetos coletados e guardados sobre o dorso da larva. A empupação ocorre dentro da camada interna. Inicialmente há a formação de uma pré-pupa e, posteriormente, o aparecimento da pupa livre. Ao final da empupação, o adulto emerge e, após alguns instantes, há o desprendimento e distensão das asas após o bombeamento da hemolinfa, formando então o adulto.
Os neurópteros adultos, de modo geral, caracterizam-se por possuir olhos grandes, esféricos e proeminentes, não apresentando ocelos (exceto em Osmylidae). A cabeça é geralmente mais larga do que longa, havendo, portanto, clípeo e labros mais compactos (exceto em Nemopteridae, que possuem clípeo e labro alongados). A margem distal do labro é escavada, sendo que este, juntamente com o clípeo, recobre as peças bucais desses insetos; os palpos maxilares possuem cinco artículos, sendo o último dilatado, e os palpos labiais apresentam dois ou três artículos que são bem alongados. As antenas podem estar presentes de diversas formas: longas, multiarticuladas, filiformes ou moniliformes, fiabeladas em Dilaridae (macho) e clavadas em Ascalaphidae, Stilbopterygidae e Myrmeleontidae. Protórax móvel, muito grande e longo em Mantispidae, e muito curto, reduzido a um anel, em Ascalaphidae; o meso e metatórax são subdivididos por suturas. As pernas dos neurópteros adultos são comumente finas, longas e ambulatoriais, exceto a anterior de Mantispidae e de alguns Berothidae, que são raptoriais, similares às de louva-deus. Possuem fêmures e tíbias robustos, com cerdas em toda a superfície. Apresentam dois pares de asas membranosas, com grande número de veias longitudinais e transversais (exceto Coniopterygidae, que possui um número reduzido de veias transversais), que geram diferentes padrões de venação; nos hemerobídeos, o par de asas anterior pode se ser mais esclerotizado e assumir a forma de élitro, que não tem mais função de voo, servindo apenas para a proteção do par de asas membranosas. As asas anterior e posterior são geralmente iguais ou subiguais, com diferentes graus de esclerosação, variando de transparentes hialinas a opacas.[6]
Ao abordarmos um panorama histórico-evolutivo, nota-se que há registros fósseis de Neuroptera desde o Permiano Superior, embora de maneira fragmentada, e a afinidade desses fósseis com os táxons atuais é indeterminada. Foram encontrados fósseis do Mesozóico da extinta família Permithonidae, que tem como característica principal a estrutura de asa primitiva, porém sua afinidade com os fósseis atuais também é amplamente discutida. Já no Jurássico aparecem fósseis relacionados a subordens viventes como Myrmeleontiformia e Hemerobiiformia. Do Cretáceo e do Eoceno há pedras de âmbar com espécimes de muitas famílias modernas como Berothidae, Mantispidae e Osmylidae. Atualmente a ordem Neuroptera é mundialmente distribuída (sendo considerada, portanto, cosmopolita), apesar de não ser encontrada na Antártida.
A ordem Neuroptera, juntamente com Megaloptera e Raphidioptera, formam a superordem Neuropterida, que é considerada um dos mais antigos táxons dentro dos Holometabola. Segundo evidências morfológicas e moleculares esta superordem é considerada um grupo monofilético tendo como grupo-irmão os Coleópteros. Características sinapomórficas, em sua maioria presentes na larva, distinguem os Neuroptera dos outros Neuropterida. Porém, recentemente, foi feito um estudo filogenético com base em genes nucleares e mitocondriais e dados comparativos de estruturas genitais, fusão dos túbulos de Malpighi no intestino, e estrutura larval que levaram à sugestão de que Neuroptera e Megaloptera seriam um grupo-irmão, formando uma dicotomia com Raphidioptera.[7]
Na filogenia adotada, os Neuroptera se dividem em 17 famílias agrupadas em 3 subordens, sendo elas: Nevrorthiformia, Myrmeleontiformia e Hemerobiiformia. Nevrorthiformia e Myrmeleontiformia estão bem sustentadas por dados moleculares e morfológicos, porém o mesmo não ocorre com Hemerobiiformia.[8] Esses dados apontam que larvas aquáticas eram o estado primitivo do estilo de vida dos Neuroptera, mas dados morfológicos nos mostram que essa característica pode ter sido adquirida secundariamente.
Nevrorthiformia tem um grupo, Nevrorthidae, e constitui a linhagem mais basal dos Neuroptera; já Myrmeleontiformia é formada por dois grupos: o primeiro é constituído por Nemopteridae e Psychopsidae, e o segundo por Nymphidae, Myrmeleoontidae e Ascalaphidae. Os demais grupos pertencem à subordem Hemerobiiformia, cuja monofilia ainda não está estabelecida.
Neuroptera NevrorthiformiaEssa pequena família se divide em quatro gêneros e 19 espécies sobreviventes distribuídas em regiões subtropicais e de clima quente. Além delas há nove espécies fósseis pertencentes a cinco gêneros extintos, encontrados em âmbar do Eoceno. Essas inclusões de âmbar revelam a primeira evidência da presença da família Nevrorthidae no Cretácio Médio, com uma idade aproximada de 100 milhões de anos
Os Nymphidae são uma pequena família com 35 espécies restritas à Austrália, Nova Guiné e ilhas próximas. Uma espécie foi descrita nas Filipinas,[9] mas até hoje não pode-se afirmar a existência dessa espécie nessa região, pois seu único espécime conhecido está perdido. As ninfas dessa família são muito importantes porque apresentam características plesiomórficas para o clado das famílias Nymphidae + Nemopteridae + Myrmeleontidae + Ascalaphidae, apresentando o registro fóssil mais antigo dentre elas.[10][11]
Como características gerais, apresentam cabeça mais larga que o tórax, antenas curtas e com ápice mais espesso, asas longas e estreitas, pernas curtas e abdômen alongado e fino. Suas características gerais se assemelham muito às das libélulas, a diferença maior e passível de identificação do grupo são suas antenas, que não tem forma ciliar e são visíveis a olho nu sem dificuldade e o seu tamanho varia de 25 a 75 milímetros. São insetos predadores, encontrados sem dificuldade em áreas tropicais.[12] É a família mais numerosa da Ordem Neuroptera, com cerca de 1.500 espécies.[13] Os adultos voam pouco e com lentidão, são atraídos pela luz e podem ser vistos perto de fontes luminosas durante a noite . A vida adulta dura de alguns dias a poucas semanas.[14]
A postura desses animais é feita em solo arenoso e individualmente, ovo por ovo, sendo que destes se originam larvas com um par de mandíbulas poderosas. A captura de suas presas é feita através de uma armadilha muito elegante, na qual um buraco cônico é escavado no chão e eles se posicionam no fundo, esperando que suas presas passem e caiam no buraco. Se, porventura, a presa conseguir escapar, a larva rapidamente atira-lhe um jato de areia, e, se consegue, suga-a vorazmente. As larvas que fazem essas armadilhas são conhecidas, popularmente, como formigas-leão.
Nem todas as larvas deste grupo possuem esse modo de captura, mas todas elas ao chegar em seu máximo desenvolvimento de larva constroem um casulo (feito com grãos de areia colados à pele com uso de um muco adesivo secretado pela larva), no qual se transformam em pupa. Internamente. o casulo é forrageado por um tecido sedoso. Após três semanas de forma pupal completa-se a forma adulta, que então rasga o casulo e sai dele.
Os insetos da Família Ascalaphidae são semelhantes aos Myrmeleontidae, que também apresentam antenas clavadas, mas mais longas. Têm suas asas abertas como os Odonata da subordem Anisoptera (libélulas que permanecem com as asas abertas quando estão em repouso). Esta família tem cerca de 400 espécies descritas em 65 gêneros, composto pelas subfamílias: Haplogleniinae, Ascalaphinae e Albardiinae, as quais estão amplamente distribuídas nos locais mais quentes do mundo.[15]
A suas larvas não recorrem à escavação, somente sendo camufladas na superfície por detritos dispersos pelo corpo,[3] sustentados por setas espatuladas e ganchos especializados, e dentre esses detritos também há exoesqueletos das presas.
Os insetos adultos são predadores muito ágeis e ótimos voadores, habitando pastagens e florestas quentes. São caracterizados por olhos volumosos e antenas longas, com região apical distinta.[15] Grande parte das espécies tem hábito noturno ou crepuscular, sendo às vezes atraídos pela luz, embora haja espécies diurnas. As espécies de hábitos noturnos apresentam olhos não divididos e as diurnas apresentam olhos divididos, pois esta característica está relacionada com a capacidade de percepção da intensidade luminosa e dos habitats em que se encontram.[16]
É uma família caracterizada por suas particulares asas posteriores extensas, distribuída pelas áreas mais secas do mundo, com exceção da América do Norte, na qual há apenas dois registros fósseis do grupo.[17] Nemopteridae é a única família de insetos com essa inovação nas asas, que evoluíram para uma grande variação de formas especializadas para aerodinâmica, camuflagem, reconhecimento sexual e respostas táteis, compreendendo duas subfamílias, Crocinae (“asas-fio”) e Nemopterinae (“asas-laço”/ “asas-colher”). Os Crocinae têm asas posteriores filamentosas com função sensorial nos habitats cavernícolas confinados que ocupam, enquanto os Nemopterinae têm asas que variam da forma de laço a dilatações muito grandes pigmentadas e aerodinamicamente torcidas para dar estabilidade ao voo e camuflagem no descanso. Os adultos efêmeros usualmente possuem peças bucais alongadas que evoluíram em resposta a sua dieta baseada em pólen. Suas larvas, no entanto, são predadoras vorazes, com autapomorfia de peças bucais perfuradoras e sugadoras, que definem a ordem Neuroptera.
A presente distribuição das famílias foi fortemente influenciada por eventos vicariantes de placas tectônicas, resultando em populações residuais em algumas partes do mundo e radiações evolutivas extensas em outras, principalmente no sul africano, em que a vasta maioria de espécies são endêmicas no Western Cape e North Cape da África do Sul. Estudos indicam que os nemopterídeos têm idade estimada de 145.6 milhões de anos, o que mostra que o grupo esteve presente desde o Jurássico. A maior parte dos gêneros parece ter se diversificado durante o Eoceno médio e o Mioceno (cerca de 44 a 11 milhões de anos atrás), com recente radiação rápida de vários dos gêneros que ocorrem durante o fim do Mioceno (6 a 4.5 milhões de anos atrás).[18]
A família Psychopsidae é pequena, com cinco gêneros e 27 espécies descritas, restrita, até o momento, a regiões da África meridional, no sudeste da Ásia e na Austrália.[19][20][21] Os psicopsídeos, quando estão na fase adulta, são reconhecidos pelas asas amplas, modeladas e peludas, com venação densa e presença da veia triplica, dando a essa família o nome comum de crisopídeos sedosos.[20][22]
Os Ithonidae são insetos grandes e se assemelham fisicamente às mariposas; estão geograficamente localizados em partes da Oceania, Ásia (Austrália, Tasmânia e região Indo-Himalaia) e nas Américas, excluindo a do Sul.
Eles apresentam larvas subterrâneas com abdome grande e avantajado, pernas curtas, mandíbulas curtas, retorcidas e estreitas, maxilas largas e robustas e olhos ausentes.
Seus ovos são postos individualmente no solo, sendo estes desidratados, tendo uma pequena área pegajosa, onde se acumulam pequenas partículas provenientes do solo tais como areia e terra. Os Neuroptera, geralmente, apresentam três ínstares, mas essa família, incomumente, apresenta cinco. O desenvolvimento completo da larva tem duração média de dois anos, podendo haver variação para mais. Sua pupa se desenvolve dentro de casulos formados por seda na região mais interna ao solo. Aparentemente, larvas maduras sofrem de diapausa; os adultos emergem em sincronia e em grande número, geralmente após um período de chuvas. Os machos emergem primeiro e formam agregações que atraem as fêmeas, e os indivíduos maduros vivem apenas alguns dias.[23]
É uma pequena família que possui apenas três gêneros modernos. Eles, geralmente, possuem um tamanho avantajado, o que pode ser percebido pela largura de suas asas, que variam de 40 a 75 milímetros; são de hábitos noturnos e, atualmente, estão restritos à algumas regiões do globo, como América do Norte, que possui apenas duas espécies, e Chile, que possui outras duas espécies.[24]
Fósseis são raros e difíceis de serem encontrados, pois este grupo é pouco estudado. Lambkin, em 1988,[25] datou fósseis do Triássico. Para dificultar ainda mais os poucos estudos envolvendo esse grupo, eles são mal preservados ao longo do tempo, o que prejudica muito a visualização de características de identificação, como suas asas, principalmente.
Comparando a Família Osmylidae com os demais grupos de Neuroptera, pode-se dizer que é um grupo pequeno, apresentando cerca de 225 espécies, as quais estão distribuídas principalmente em regiões orientais, como a Malásia.
São neurópteros de tamanho médio a grande, normalmente caracterizados por suas asas com fortes padrões e formato muitas vezes incomum. Suas larvas são facilmente identificadas devido a suas mandíbulas alongadas e lanceiformes, com par de aparatos em forma de gancho no ápice do abdome. As larvas dessa família são aquáticas ou semi-aquáticas, diferentemente dos outros Neuroptera. Em relação à alimentação, os adultos comem insetos, ácaros, esporos de fungos e pólen.[26]
Os hemerobiídeos se originaram no Permiano e são um dos grupos mais antigos da ordem Neuroptera.[27] A família Hemerobiidae Latreille, 1803 é um clado de distribuição quase cosmopolita (porém, assim como os outros neurópteros, não são encontrados na Antártida) e inclui aproximadamente 600 espécies.[28][29] Alguns gêneros como Hemerobius Linnaeus, 1758, Sympherobius Banks, 1904 e Micromus Rambur, 1842 são praticamente cosmopolitas[30] e podem estar presentes em vários habitats.[1] Os ovos não apresentam pedicelo, são geralmente amarelados, variando conforme o gênero e a fase de desenvolvimento embrionário, e são colocados isoladamente ou em grupos, na superfície inferior das folhas contendo colônias de pulgões, em galhos, cascas de árvores ou outras partes das plantas. A fase de ovo permanece segundo as características do ambiente, como a temperatura e também varia de acordo a espécie, podendo ser de três a quatro dias ou até 14 dias; as larvas e adultos são predadores, como os crisopídeos.[31] As larvas alimentam-se de ácaros e pequenos hemípteros (Sternorrhyncha), principalmente afídeos e psilídeos, mas não carregam detritos aderidos ao corpo, e esta fase varia de oito a 24 dias. Terminado esse período, as larvas tecem casulos constituídos de fios de seda produzidos pelos túbulos de Malpighi, com uso da extremidade anal como fiandeira.[32] Este casulo é composto por duas camadas, sendo a externa formada por fios mais separados e a interna por fios mais compactos. O período pupal varia de acordo com a espécie, mas geralmente dura de quatro a dez dias.
Os adultos de hemerobiídeos diferem dos demais neurópteros por seu pequeno tamanho (4 – 18 mm), pela coloração castanha e pela nervação das asas que, na maioria das espécies, apresenta dois ou mais setores radiais e algumas das nervuras transversais costais bifurcadas,[27][30] além disso, alguns Hemerobiidae possuem a asa anterior esclerosada semelhante a élitros e algumas espécies possuem asa posterior extremamente reduzida.[6] A cabeça é bem esclerotizada, com um par de olhos compostos proeminentes; ocelos ausentes; antenas moniliformes, cujo comprimento pode alcançar, em algumas espécies, o comprimento das asas anteriores; labro retangular; mandíbulas assimétricas, bem desenvolvidas, com um dente interno; palpos maxilares com cinco segmentos e os labiais trisegmentados.[27][30] Os hemerobiídeos são considerados importantes agentes de controle biológico para algumas pragas por serem onívoros, atuando nos mais variados agroecossistemas.
Corpo com um tamanho pequeno e recoberto por uma camada de cera branca são as características morfológicas marcantes do grupo, permitindo diferir dos demais neurópteros. Redução da venação das asas e uma diferenciação na constituição da genitália também são características fortes dessa Família. Aproximadamente 500 espécies já foram descritas, e, ecologicamente, os Coniopterygidae são importantes agentes de controle biológico de artrópodes-pragas.
A família Sisyridae dispõe de seis gêneros, dentre estes, dois foram descritos no Brasil. As larvas são dependentes de esponjas de água doce,[33] e essa associação resultou no seu nome popular em inglês “spongilla flies”.
A cópula ocorre no final da tarde, onde uma fina camada de seda é deposita sobre os ovos, sobre a vegetação marginal; a eclosão ocorre, aproximadamente, após uma ou duas semanas depois do acasalamento. Quando as larvas nascem, elas procuram ambientes aquáticos, na maioria das vezes dando saltos sucessivos até depararem com a água, e então indo de encontro às esponjas, onde irão se desenvolver. Ao final do desenvolvimento larval, ele sai da água e procura uma região para entrar na fase de pupa, normalmente sobre a vegetação, como em troncos próximos à margem do rio, em que tece um casulo feito de seda com duas camadas. O tempo necessário para o seu desenvolvimento é de até 8 dias para que o animal, agora adulto, saia do casulo. A comida desses insetos adultos é néctar, pólen, algas, afídeos e ácaros.
A Família Chrysopidae é a segunda maior família da ordem Neuroptera, tendo três subfamílias em sua composição: Nothochrysinae, Apochrysinae e Chrysopinae.[34] Cerca de 1.200 espécies já foram descritas com aproximadamente 86 gêneros, espalhados por todo o planeta.[35] Quando estão na fase adulta apresentam coloração verde, medindo entre 10 e 15 mm de comprimento; as antenas são filiformes e as asas hialinas, podendo apresentar manchas escuras. Além disso, Chrysopidae é um importante grupo usado no controle biológico de pragas. Na horticultura, salientam-se os gêneros Chrysoperla e Mallada.[36] Durante o período do dia, os adultos se encontram na parte inferior das folhas e, no período da noite, voam ou ficam próximos a pontos luminosos.[37]
Os ovos são colocados na periferia de fios alongados sintetizados por glândulas coletérias; este fio é gerado em grande parte das espécies pelas fêmeas, que aproximam o ápice do abdome à superfície da folha, permitindo que uma gotícula de secreção saia. Elas então levantam o abdome alongando um fio delgado que se solidifica; depois disso, o ovo é cravejado no seu ápice. O mesmo procedimento é refeito em locais próximos, de modo que, ao terminar a desova, o resultado desta possui um aspecto característico que mimetiza a estrutura de uma planta.[6]
A quantidade de ovos que uma Chrysopa pode depositar varia de 500 a 800 para determinadas espécies, com uma longevidade de 37 a 45 dias.[38] As larvas são campodeiformes, recobertas por carcaças de insetos predados por elas que popularmente são conhecidas como lixeiras.
Os crisopídeos passam por três ínstares larvais, sendo que o tempo dessa fase jovem está relacionado com o tipo e a disponibilidade de presas usadas na composição da alimentação. Além disso, essa dieta tem um efeito considerável na taxa de consumo, desenvolvimento e fecundidade desses neurópteros.[38] No momento em que as larvas estão completamente desenvolvidas, tecem um casulo delgado com a parte caudal do abdome, onde pode haver a incorporação de dejetos e poeira, produzindo uma cobertura protetora rígida.[3] Esses detritos protegem as larvas contra o ataque de inimigos naturais por meio de camuflagem ou de barreira física (escudo protetor). Esse comportamento ocorre em muitas espécies, inclusive na maioria das que ocorrem na Região Neotropical.[39] Na laboriosa construção e nas constantes reformas do pacote de lixo, as larvas utilizam vários materiais, como exoesqueletos de suas presas, exúvias de artrópodes, insetos mortos (inteiros ou partes), fibras de origem vegetal ou animal, pedaços de líquens e de cascas de árvores, teias de aranhas, ceras de insetos e outras partículas similares que encontram durante seu deslocamento.[40][41] O pacote de lixo é mantido preso ao corpo da larva pela ação de numerosas cerdas longas, lisas ou serrilhadas, com ponta reta ou em forma de gancho, existentes na superfície dorsal e nos tubérculos laterais de seu tórax e abdome.[41][42]
Quando na fase adulta, apresentam o aparelho bucal do tipo mastigador, podendo apresentar três tipos de hábitos alimentares: onivoria, apenas para o gênero Chrysopa; herbivoria, para o gênero Chrysopela (polinívoro); e todos os outros gêneros são considerados detritívoros, porque se alimentam principalmente de secreções açucaradas (honeydew), feitas por muitos Sternorrhyncha.[1] Os crisopídeos têm sido descritos como predadores de pulgões, cochonilhas, cigarrinhas, moscas-brancas, psilídeos, tripes, lepidópteros, ácaros, coleópteros, dípteros e outros neurópteros, com grande potencial no controle biológico de pragas.[43]
Dilaridae é um pequeno grupo de Neuroptera cujos adultos têm estruturas semelhantes a ocelos na cabeça, em ambos os sexos. Fêmeas são reconhecidas por seu longo ovopositor, e machos por suas antenas pectinadas, as quais não estão presentes no sexo oposto.
A diversidade vivente da família é composta por cerca de 80 espécies distribuídas em duas subfamílias: Dilarinae contém três gêneros e Nallachiinae, apenas um. As espécies de Dilarinae ocorrem nas regiões do Paleártico e do Oriente, enquanto Nallachiinae ocorre majoritariamente no Novo Mundo, incluindo 10 espécies no Brasil.[44]
São insetos que se parecem muito com os louva-a-deus, com as pernas anteriores raptatórias, mas possuem asas membranosas que não se dobram sobre o seu corpo, antenas clavadas e cercos ausentes. Mais de 400 espécies desta família já foram descritas.[45] As fêmeas deste grupo fazem posturas agregadas e os ovos são ligados por um pedúnculo pequeno. As larvas são ágeis e predadoras de aranhas, são capazes de predar os ovos que estão em ovissacos e sugar todo o conteúdo, por meio de suas mandíbulas e maxilas, que são modificadas para furar e sugar.[46] Os insetos desta família ovipositam em grande quantidade, em agrupamentos recatados, e os ovos estão presos ao substrato por um pequeno pedúnculo feito por secreções das glândulas das fêmeas.[46]
O número de ovos é muito relativo, variando entre as espécies; por exemplo, Mantispa pulchella produz algo em torno de seis agrupamentos, que têm em média 188 ovos; já Mantispa interrupta produz em torno de cinco a seis agrupamentos, com 1.558 ovos cada.[47] A quantidade de ovos que cada espécie deposita também é influenciada pelo tamanho corporal da fêmea.
As larvas jovens (planidia) são campodeiformes e muito ágeis, com corpo longo e esguio, pernas bem desenvolvidas e antenas também longas e esguias. Elas passam o inverno sem se alimentarem, e na primavera vão para ovissacos de aranhas Lycosidae, onde se alimentam das aranhas jovens, e seus corpos se tornam proporcionalmente mais robustos. Então, a larva passa por uma metamorfose, transformando-se no que é conhecido como a segunda larva. Nesse estágio, a larva é escarabeiforme, com pernas muito reduzidas, antenas curtas e cabeça muito pequena. Completamente desenvolvida, essa larva mede de 7 a 10 mm, e tece um casulo, mudando para pupa dentro da pele da larva. Depois, essa pele é descartada e, finalmente, após um mês dentro do casulo, a pupa se torna ativa, perfurando o casulo e o ovissaco, e rasteja um pouco até se transformar plenamente em um adulto.[48]
A maior parte das espécies já descritas que compõe essa família habita regiões tropicais e temperadas. Os Berothidae formam uma pequena família que apresenta cerca de 110 espécies conhecidas em 24 gêneros. Os indivíduos desse grupo, quando na fase adulta, assemelham-se a hemerobiídeos, porém podem ser diferenciados por um par de tufos de cerdas compridas no vértice.[49] Em relação à biologia desses animais, pouco se sabe. Como os adultos são quase exclusivamente coletados à luz, eles são considerados noturnos.[50] Alguns trabalhos com larvas de Lomanyia laiipennis mostraram que, no primeiro e terceiro ínstares, os indivíduos desse grupo são predadores muito móveis e se alimentam de cupins, enquanto que no segundo ínstar, não se alimentam e têm pernas curtas e grossas.[51]
Rhachiberothidae, originalmente descrita como subfamília dos Berothidae e posteriormente transferida para a família Mantispidae, foi elevada a família recentemente, e agora é vista como grupo-irmão de Berothidae. É uma família pequena, com poucas espécies conhecidas, e com distribuição restrita a partes subsaarianas da África, com registros da Etiópia, do Zimbábue, da Angola, da Namíbia, da África do Sul, da Tanzânia e do Quênia.[52]
O desenvolvimento dos neurópteros é holometábolo, ou seja, com metamorfose completa, passando pelos estágios de ovo, larva, pupa e imago (adulto). Os ovos de Neuroptera podem ser depositados livremente em solo leve, cimentados diretamente em uma superfície ou cimentados na extremidade de uma estrutura produzida por glândulas no sistema reprodutivo da fêmea. Durante o processo de cimentação (alocação do ovo), a fêmea coloca a ponta do abdômen sobre uma superfície e começa a exsudar um líquido viscoso. Ela então levanta o abdômen lentamente para puxar o fluido para um filamento delgado. O fluido endurece rapidamente e o ovo é preso por sua extremidade posterior ao topo do pedúnculo.
As larvas eclodem após 5 a 14 dias, a menos que o ovo esteja no estágio de invernagem, semelhante a um estado de quiescência. A larva dos neurópteros gera um duplo casulo, exsudando a seda esbranquiçada ou amarelada. Primeiro, um casulo frouxamente tecido é gerado e preso a uma superfície, e então a larva gera um segundo casulo bem tecido dentro do primeiro. As paredes dos dois casulos podem estar próximas ou separadas, dependendo da espécie. A larva pode passar vários dias ou meses dentro do casulo antes que a muda de pupa ocorra, sendo que os membros da pupa estão livres. Em algumas espécies, a pupa irrompe do casulo, mas a maioria das espécies usa suas mandíbulas funcionais para mastigar um orifício de saída. Os adultos aparecem quando a pupa sai do casulo ou depois de ter atingido uma posição adequada. Algumas espécies têm duas ou mais crias por ano, embora o ciclo de vida não exceda 12 meses. O acasalamento pode ocorrer a qualquer momento durante a vida da fêmea adulta, e em algumas espécies ela retém ovos fertilizados em seu corpo até que as condições climáticas sejam adequadas.
Os insetos da Ordem Neuroptera têm grande importância na manutenção de ambientes naturais ou de ambientes modificados por ação antrópica, pois todas as larvas e adultos do grupo são predadores e carnívoros, com exceção dos parasitas Sisyridae. Tirando os himenópteros, os neurópteros são os mais eficientes no que tange ao controle das pragas agrícolas. Crisopídeos, hemerobiídeos e mantispídeos são considerados inimigos naturais para o controle biológico nas lavouras e plantações, e por conta dessa importância ecológica e econômica esses grupos são muito estudados, principalmente o primeiro.
Os crisopídeos são um dos mais importantes predadores dos Neuroptera presentes em vários agroecossistemas. Os adultos possuem hábitos de vida e alimentares diferentes de suas formas larvais e joviais, o que confere uma enorme vantagem ao grupo, já que adultos e larvas exploram habitats diferentes e isso reduz drasticamente a competição intraespecífica. Eles predam outros artrópodes como pulgões, cochonilhas, ácaros, mosca-branca, psilídeos, ovos de lepidópteros e coleópteros.[43]
.jpg)
_crop.jpg){kind=small}
_crop.jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
_1252001.jpg)
.jpg)
_-_(imago),_Elst_(Gld),_the_Netherlands.jpg)
.jpg)
|acessodata= requer |url= (ajuda) A ordem Neuroptera (do grego neuron = nervura e pteron = asa) é representada pelos crisopídeos, bicho-lixeiro (Família Chrysopidae) e formiga-leão (Família Myrmeleontidae), sendo que seus nomes populares podem variar em cada região. Esta ordem pertence à superordem Neuropterida (Insecta: Holometabola), com cerca de 5.500 espécies conhecidas em 18 famílias, e há aproximadamente 6 mil espécies descritas, distribuídas em 17 famílias, sendo que entre elas, Chrysopidae e Mymeleontidae são as mais abundantes e amplamente distribuídas, com cerca de 2 mil espécies. São holometábolos predadores e podem ser encontrados em cavernas, vegetação em geral e agroecossistemas, com larvas que podem ser terrestres ou aquáticas. As larvas de algumas espécies podem ser encontradas no solo ou na serrapilheira. Devido ao comportamento predatório, têm sido utilizados no controle biológico de algumas pragas, como ácaros, afídeos e cochonilhas.
Neuroptera, sau neuropterele, nevropterele (din limba greacă, neuron, „nerv” și pteron, aripă) reprezintă un ordin de insecte endopterigote (cu metamorfoză completă). Ordinul conține aproximativ 6000 de specii. [1]
Acest articol referitor la insecte este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Insecta Regn Animalia · Subregn Eumetazoa · Supraîncrengătură Ecdysozoa · Încrengătură Arthropoda · Subîncrengătură Mandibulata Apterygota 
Pterygota Neuroptera, sau neuropterele, nevropterele (din limba greacă, neuron, „nerv” și pteron, aripă) reprezintă un ordin de insecte endopterigote (cu metamorfoză completă). Ordinul conține aproximativ 6000 de specii.
Pravi mrežekrilci (mrežekrilci v ožjem pomenu besede; znanstveno ime Neuroptera, grško - neuro - živec + pteron - krilo) so red žuželk z okoli 6000 opisanimi vrstami. Prepoznamo jih po dveh parih velikih, dobro ožiljenih membranastih kril, ki jih zlagajo strehasto. Njihovo ime se nanaša ravno na zelo opazno omrežje žil na krilih. Med mrežekrilce v klasičnem pomenu besede uvrščamo tudi velekrilce in kamelovratnice - to širšo skupino danes obravnavamo na nivoju nadreda Neuropteroidea, saj je med njimi dovolj razlik, da podpirajo ločevanje v redove.
So žuželke z mehkim zunanjim skeletom, večinoma rjave ali zelene barve. Na prognatni glavi imajo dolge nitaste ali betičaste tipalnice, obustne okončine, izoblikovane v grizalo in velike sestavljene oči. Slednje so še posebej dobro razvite pri volkcih in metuljčnicah. Očesca so lahko prisotna ali odsotna. Oprsje je jasno členjeno - predprsje se proti glavi tanjša in tvori nekakšen vrat, ostala dva člena pa nosita dva med seboj zelo podobna para velikih membranastih kril. Le pri nekaterih vrstah je drugi par kril manjši ali celo manjka. Na zadku pri večini pravih mrežekrilcev ni posebnih struktur, le samci volkcev in metuljčnic imajo dobro viden klasper (pomožni spolni organ).
Ličinke so ovalnih oblik, najbolj znane po ogromnih čeljustih, kakršne imajo denimo ličinke volkcev. Vendar pa njihove obustne okončine klasificiramo kot bodalo/sesalo, saj povečani mandibuli skupaj s pripadajočima maksilama tvorita par kanalov, ki ju zapičijo v telo plena in skozi njiju izsesajo žrtvine sokove kot skozi par slamic. Na zadku imajo množico dlak, larve, ki živijo v vodi, pa tudi trahealne škrge. Značilnost ličink pravih mrežekrilcev je tudi to, da je njihovo zadnje črevo zaprto, torej ni neposredne povezave med želodcem in anusom. To povezujemo s tekočo prehrano in z nenavadnim načinom tvorbe svile pri njih (glej spodaj). Majhna količina zaužitih trdnih snovi se nabira v prebavilih in se izloči šele, ko žival odraste.
Samice izležejo jajčeca neposredno na podlago. Ličinke so brez izjeme plenilske, živijo na kopnem ali v sladkih vodah. Plen bodisi aktivno lovijo, bodisi čakajo v zasedi. Po svoji metodi lova so najbolj znane ličinke volkcev, ki izkopljejo jamico v pesek in na dnu čakajo na druge žuželke, ki padejo vanjo. Pravi mrežekrilci so prvi pravi predstavniki žuželk s popolno preobrazbo (holometabola). Po navadi imajo tri stadije ličinke (larve), čemur sledi predbuba, ki je bolj ali manj pomanjšana in neaktivna ličinka z razvitimi nastavki za krila. Krila se razvijajo znotraj telesa, kot pri ostalih redovih v skupini Endopterygota. Veliko vrst prezimi v stadiju predbube, pri poletnih generacijah pa je ta stadij zelo kratek. Tudi osebki tistih vrst, katerih ličinke živijo v vodi, se zabubijo na kopnem. Bube se zavijejo v svilen kokon; svile za razliko od drugih žuželk ne tvorijo žleze slinavke, temveč spremenjeni izločalni tubuli, Malpighijeve cevke, ki se odpirajo v zadnji del prebavil. Svila se tako izloča pri anusu.
Odrasle živali se ločijo od ličink po obustnih okončinah, ki so izoblikovane v grizalo. Kljub dobro razvitemu grizalu se odrasli osebki nekaterih vrst skoraj ne prehranjujejo, so pa vse vrste plenilske. Večinoma so slabi letalci, z izjemo metuljčnic, ki v letu lovijo manjše leteče žuželke. Največkrat jih lahko opazimo spomladi ali zgodaj poleti. Pri nekaterih pravih mrežekrilcih se izmenjajo dve ali tri generacije na leto, večina pa ima samo eno na leto.
Živijo po vsem svetu v toplih in zmerno toplih predelih. Skoraj vsi pravi mrežekrilci so plenilci. Prehranjujejo se večinoma z drugimi členonožci, izjema so le ličinke iz družine Sisyridae, ki se prehranjujejo s sladkovodnimi spužvami. Pomen za človeka ni bistven, so pa koristni v vrtovih, kjer omejujejo populacije listnih uši in drugih škodljivcev.
Pravi mrežekrilci, velekrilci in kamelovratnice kažejo jasno medsebojno sorodnost. Skupina teh treh, ki jo nekateri avtorji še vedno obravnavajo na nivoju reda, večinoma pa jih združujejo v nadred Neuropterida - mrežekrilce v širšem pomenu besede, je izvorna med žuželkami s popolno preobrazbo (holometabola oz. endopterygota, slednje se nanaša na notranji razvoj kril). Monofilijo podpirajo morfološki znaki, ni pa jasno, kateri od treh redov je izvorni. Njihova sestrska skupina so hrošči.
Neuroptera je največji red iz nadreda Neuropteroidea. 6000 opisanih vrst združujemo v okoli 18 družin, te pa v 6 naddružin: Coniopterygoidea, Ithonioidea, Hemerobioidea, Osmyloidea, Mantispoidea in Myrmeleontoidea.
V Sloveniji živi 95 vrst pravih mrežekrilcev. Najpogostejša je kozmopolitska navadna tenčičarica (Chrysoperla carnea s.l.), ki večkrat zaide tudi v stanovanja. Med pogostejšimi so še pritlikavi voščeni mrežekrilec (Coniopteryx pygmaea) iz družine voščenih mrežekrilcev (Coniopterygidae) in navadni volkec (Myrmeleon formicarius) iz družine volkcev (Myrmeleontidae). Pri nas pa živi tudi metuljčnica (Libelloides macaronius), ena od najmarkantnejših vrst pravih mrežekrilcev, najdemo jo na suhih travnikih slovenskega Krasa.
Pravi mrežekrilci (mrežekrilci v ožjem pomenu besede; znanstveno ime Neuroptera, grško - neuro - živec + pteron - krilo) so red žuželk z okoli 6000 opisanimi vrstami. Prepoznamo jih po dveh parih velikih, dobro ožiljenih membranastih kril, ki jih zlagajo strehasto. Njihovo ime se nanaša ravno na zelo opazno omrežje žil na krilih. Med mrežekrilce v klasičnem pomenu besede uvrščamo tudi velekrilce in kamelovratnice - to širšo skupino danes obravnavamo na nivoju nadreda Neuropteroidea, saj je med njimi dovolj razlik, da podpirajo ločevanje v redove.
Nätvingar (Neuroptera) är en ordning i klassen insekter.
Individer i denna ordning genomgår fullständig förvandling. De har fyra nätådriga vingar samt bitande mundelar. Vingarna hålls under vilan taktegellik hoplagda. De är antingen alla likartade eller de bakre något mindre.
Antennerna är oftast långa, trådformade eller pärlbandslika. Ibland är de korta och i spetsen klubbformigt förtjockade (myrlejonsländor). Utom fasettögon finns ibland punktögon på pannan.
Larverna är utrustade med tre par bröstfötter. I övrigt är de mycket växlande i utseende och levnadssätt.
Larver och fullbildade nätvingarna är rovdjur. En del lever vid eller i vatten och andra vistas på växter och nära sig av bladlöss. Några nätvingar söker sitt byte i gångar i jorden eller gräver fångstgropar i sandig jordmån.
De flesta spinner före förpuppningen en silkeskokong, inuti vilken puppan vilar. Puppan är ibland ovanlig rörlig. Den företar vandringar, innan förvandlingen äger rum.
Nätvingarnas ordning benämns ibland med det för systematiken olämpliga namnet sländor. Den består av mycket olika arter som inordnas i ungefär 18 familjer.
Några familjer som förekommer i Europa är:
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Nätvingar, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör Nätvingar.
Nätvingar (Neuroptera) är en ordning i klassen insekter.
Bộ Cánh gân (tên khoa học Neuroptera) là một bộ côn trùng. Bộ này có khoảng 6.010 loài.[1] Theo truyền thống nhóm này được gọi là Planipennia, với Neuroptera lúc đó cụng bao gồm Sialidae, Chauliodinae, Corydalinae và Raphidioptera, nhưng hiện nay chúng được xem là các bộ riêng biệt (Megaloptera và Raphidioptera). Đôi khi tên gọi Neuropterida[Ghi chú 1] được sử dụng để chỉ ba bộ trong nhóm này. Nó hoặc được xếp thành liên bộ với Endopterygota trở thành nhánh không phân hạng cấp trên nó, hoặc Endopterygota được duy trì là một liên bộ, với Neuropterida không phân hạng trong chúng. Trong endopterygote, các họ hàng còn sống của nhánh neuropterida là bộ cánh cứng.
Con trưởng thành trong bộ này có 4 cánh màng, kích thước các cánh trước và sau gần như bằng nhau, và có nhiều gân mạch. Chúng có miệng nhai và trải qua hoàn toàn quá trình biến thái hoàn toàn.
Các loài trong bộ Neuroptera xuất hiện đầu tiên trong suốt kỷ Permi, và tiếp tục đa dạng hóa trong suốt Đại Trung sinh.[2] Trong thời gian này một số loài có kích thước lớn khác thường đã tiến hóa, đặc hiệt trong họ Kalligrammatidae, chúng thường được xem là "bướm kỷ Jura" do có cánh lớn.[3]
Việc nhận thức phát sinh loài của neuroptera là bước phát triển lớn từ giữa thập niên 1990, ít nhất là nhờ vào sự phát hiện các di chỉ hóa thạch một cách kỷ lục.[1] Ví dụ, năm 1995, người ta hiểu hơn giản rằng Megaloptera và Raphidioptera không thuộc Neuroptera trong điều kiện nghiêm ngặt, và Mantispoidea và một phần của Myrmeleontoidea là những nhóm duy nhất có thể được xác nhận qua phân tích nhánh.[4] Mặc dù các mối quan hệ của một số họ còn lại có thể được hiểu đầy đủ, hầu hết các dòng chính của Neuropterida ngày nay có thể được xếp loại trong bối cảnh tiến hóa.[Ghi chú 2]
Ngoài một vài nhóm có vị trí tiến hóa khá cơ bản hoặc vị trí không chắc chắn, các côn trùng cánh gân có thể được chia thành 2 phân bộ, Myrmeleontiformia và Hemerobiiformia. Nevrorthidae nguyên thủy là một nhóm cổ nhất của các loài neuroptera còn sống, đôi khi được xem là phân bộ thứ 3 (Nevrorthiformia) hoặc nằm trong Hemerobiiformia và đặc biệt hơn là trong liên họ Osmyloidea. Nhưng thực tế, tốt hơn là chúng được xem là một dòng rất cơ bản.[5]
Các dạng cơ bản và chưa xếp
Phân bộ Hemerobiiformia
Phân bộ Myrmeleontiformia
Bộ Cánh gân (tên khoa học Neuroptera) là một bộ côn trùng. Bộ này có khoảng 6.010 loài. Theo truyền thống nhóm này được gọi là Planipennia, với Neuroptera lúc đó cụng bao gồm Sialidae, Chauliodinae, Corydalinae và Raphidioptera, nhưng hiện nay chúng được xem là các bộ riêng biệt (Megaloptera và Raphidioptera). Đôi khi tên gọi Neuropterida được sử dụng để chỉ ba bộ trong nhóm này. Nó hoặc được xếp thành liên bộ với Endopterygota trở thành nhánh không phân hạng cấp trên nó, hoặc Endopterygota được duy trì là một liên bộ, với Neuropterida không phân hạng trong chúng. Trong endopterygote, các họ hàng còn sống của nhánh neuropterida là bộ cánh cứng.
Con trưởng thành trong bộ này có 4 cánh màng, kích thước các cánh trước và sau gần như bằng nhau, và có nhiều gân mạch. Chúng có miệng nhai và trải qua hoàn toàn quá trình biến thái hoàn toàn.
Các loài trong bộ Neuroptera xuất hiện đầu tiên trong suốt kỷ Permi, và tiếp tục đa dạng hóa trong suốt Đại Trung sinh. Trong thời gian này một số loài có kích thước lớn khác thường đã tiến hóa, đặc hiệt trong họ Kalligrammatidae, chúng thường được xem là "bướm kỷ Jura" do có cánh lớn.
Для ювенильных особей всех сетчатокрылых характерно наличие трёх пар ног и отсутствие нижнечелюстных щупиков[4]. При этом ноги личинок заканчиваются пятичлениковыми лапками с двумя коготками[8].
Сетчатокрылые значительно различаются не только по внешнему виду, но и по организации жизненного цикла. Для полноты картины рассмотрим развитие нескольких основных семейств отряда. Наиболее характерным и часто встречающимся представителем сетчатокрылых является обыкновенная златоглазка (Chrysopa carnea). Этих преимущественно ночных хищников легко встретить в саду или на опушке леса. Взрослые животные имеют тело до 1 см и размах крыльев до 3 см[4], они откладывают яйца на нижнюю поверхность листьев растений. Некрупные яйца на изящной ножке можно найти рядом с местами скопления тлей. Выходящая из яйца хищная личинка имеет серповидно изогнутые заострённые челюсти и ведет открытый образ жизни. Окукливаются личинки златоглазки в белом паутинном коконе[4].
Представители семейства мантиспы напоминают богомолов, благодаря сильно увеличенным передним ногам, приспособленными для захватывания добычи.
Ещё одно интересное семейство сетчатокрылых — Osmylidae. Взрослые особи данного семейства имеют тёмную окраску тела и крыльев. Летают осмилиды медленно, в основном возле водоёмов, на берегу которых они откладывают белые овальные яйца. Личинка появляется через 5-6 дней и сразу же устремляется в воду. Вылупляющиеся личинки осмилов имеют особые дыхальца, которые позволяют им вести полуводный образ жизни. Окукливание осмилов происходит вне воды, на берегу, по окончании зимовки[4].
Своеобразен образ жизни муравьиных львов (Myrmeleontidae). Представители данного семейства отличаются крупными размерами и сложным поведением при ловле добычи. Хищная личинка муравьиного льва роет в сухом песке ловчую воронкообразную ямку, из которой торчат только её челюсти. Мелкие насекомые, в том числе муравьи, пробегая по краю «ловушки», скатываются вниз и становятся добычей личинки. Окукливание личинки происходит здесь же, в песке, при этом отдельные песчинки скрепляются шёлковыми нитями в плотный «футляр», защищающий будущего муравьиного льва[4].
Большинство сетчатокрылых предпочитает тропический и субтропический климатические пояса. В пределах лесной зоны представители отряда выбирают различные места обитания, предпочитая опушки, поляны, кустарники и возобновления леса. Сетчатокрылые свободно перемещаются в поисках пищи, они активные хищники и на личиночной, и на имагинальной стадиях развития[11]. Виды Planipennia освоили практически все типы местообитаний. Личинки одного из самых древних семейств отряда — Dilaridae — обитают в почве, охотясь на долгоносиков и других мелких насекомых. Сходный образ жизни ведут австралийские итониды (Ithonidae)[4]. Личинки одного из видов рода Nallachius, обитающего в Америке, заселяют древесные ходы, оставляемые насекомыми-вредителями[4]. На берегах водоёмов, под камнями или в воде, можно встретить личинки осмилов (Osmylidae) — благодаря особому строению дыхательной системы они могут дышать не только атмосферным воздухом, но и растворённым в воде кислородом[4]. Ещё лучше приспособлены к водному образу жизни сетчатокрылые семейства сизирид (Sisyridae). Их личинки практически не поднимаются к поверхности, населяя колонии пресноводных губок — бадяг[4]. Planipennia питаются тлями, червецами, медяницами, долгоносиками, другими мелкими сосущими насекомыми, а также личинками мух и клещами, что определяет их высокое практическое значение[4][11].
«Золотой век» сетчатокрылых пришелся на середину и конец юрского периода, когда они были наиболее обильны и играли важную роль в экосистемах. В это время существовали такие вымершие семейства сетчатокрылых, как Grammolingiidae, Panfiloviidae, Saucrosmylidae, Parakseneuridae и Kalligrammatidae. Пик разнообразия отряда наблюдался в первой половине мелового периода[12].
В 1950-х годах считалось, что отряд Neuroptera, помимо собственно сетчатокрылых (Planipennia), включает подотряды большекрылых (Megaloptera) и верблюдок (Raphidioptera)[9][11]. За прошедшие годы представления систематиков о структуре группы существенно изменились. В настоящее время при построении классификации отряда сетчатокрылых наибольшее внимание уделяется эволюционным взаимоотношениям между семействами внутри группы. Согласно одной из принятых классификаций, отряд Neuroptera делится на два подотряда: Myrmeleontiformia и Hemerobiiformia. Семейство Nevrorthidae, обладающее рядом примитивных черт, рассматривается рядом авторов как базальное по отношению к остальным представителям отряда[13]. По мнению других специалистов, наиболее базальным семейством сетчатокрых следует считать пыльнокрылов[14].
Однако, если исключить вымершие и нерешённые таксоны, по одной из современных классификаций сетчатокрылых в отряде на основании, главным образом, морфологических признаков традиционно выделяют три подотряда[15][16], из которых Hemerobiiformia по данным молекулярно-генетических исследований признан искусственным (парафилетическим), и только Myrmeleontiformia монофилетичен. По классификации 2018 года Nevrorthidae включены в состав Osmyloidea, а наиболее древним из современных признано семейство Coniopterygidae[17].
В отряде выделяют cледующие таксоны до семейства включительно[15][16]:
По классификации 2018 года в отряде выделяют корневую группу Coniopterygoidea, сестринскую к остальным представителям отряда, называемым Euneuroptera. В составе Euneuroptera выделяют Osmyloidea + [Dilaroidea + (Mantispoidea + Neoneuroptera)]. В составе Neoneuroptera выделяют Hemerobioidea + Geoneuroptera. В составе Geoneuroptera выделяют Ithonoidea + Myrmeleontiformia (из двух надсемейств Myrmeleontoidea + Psychopsoidea)[17]:
Для ювенильных особей всех сетчатокрылых характерно наличие трёх пар ног и отсутствие нижнечелюстных щупиков. При этом ноги личинок заканчиваются пятичлениковыми лапками с двумя коготками.
Сетчатокрылые значительно различаются не только по внешнему виду, но и по организации жизненного цикла. Для полноты картины рассмотрим развитие нескольких основных семейств отряда. Наиболее характерным и часто встречающимся представителем сетчатокрылых является обыкновенная златоглазка (Chrysopa carnea). Этих преимущественно ночных хищников легко встретить в саду или на опушке леса. Взрослые животные имеют тело до 1 см и размах крыльев до 3 см, они откладывают яйца на нижнюю поверхность листьев растений. Некрупные яйца на изящной ножке можно найти рядом с местами скопления тлей. Выходящая из яйца хищная личинка имеет серповидно изогнутые заострённые челюсти и ведет открытый образ жизни. Окукливаются личинки златоглазки в белом паутинном коконе.
Представители семейства мантиспы напоминают богомолов, благодаря сильно увеличенным передним ногам, приспособленными для захватывания добычи.
Ещё одно интересное семейство сетчатокрылых — Osmylidae. Взрослые особи данного семейства имеют тёмную окраску тела и крыльев. Летают осмилиды медленно, в основном возле водоёмов, на берегу которых они откладывают белые овальные яйца. Личинка появляется через 5-6 дней и сразу же устремляется в воду. Вылупляющиеся личинки осмилов имеют особые дыхальца, которые позволяют им вести полуводный образ жизни. Окукливание осмилов происходит вне воды, на берегу, по окончании зимовки.
Своеобразен образ жизни муравьиных львов (Myrmeleontidae). Представители данного семейства отличаются крупными размерами и сложным поведением при ловле добычи. Хищная личинка муравьиного льва роет в сухом песке ловчую воронкообразную ямку, из которой торчат только её челюсти. Мелкие насекомые, в том числе муравьи, пробегая по краю «ловушки», скатываются вниз и становятся добычей личинки. Окукливание личинки происходит здесь же, в песке, при этом отдельные песчинки скрепляются шёлковыми нитями в плотный «футляр», защищающий будущего муравьиного льва.
Большинство сетчатокрылых предпочитает тропический и субтропический климатические пояса. В пределах лесной зоны представители отряда выбирают различные места обитания, предпочитая опушки, поляны, кустарники и возобновления леса. Сетчатокрылые свободно перемещаются в поисках пищи, они активные хищники и на личиночной, и на имагинальной стадиях развития. Виды Planipennia освоили практически все типы местообитаний. Личинки одного из самых древних семейств отряда — Dilaridae — обитают в почве, охотясь на долгоносиков и других мелких насекомых. Сходный образ жизни ведут австралийские итониды (Ithonidae). Личинки одного из видов рода Nallachius, обитающего в Америке, заселяют древесные ходы, оставляемые насекомыми-вредителями. На берегах водоёмов, под камнями или в воде, можно встретить личинки осмилов (Osmylidae) — благодаря особому строению дыхательной системы они могут дышать не только атмосферным воздухом, но и растворённым в воде кислородом. Ещё лучше приспособлены к водному образу жизни сетчатокрылые семейства сизирид (Sisyridae). Их личинки практически не поднимаются к поверхности, населяя колонии пресноводных губок — бадяг. Planipennia питаются тлями, червецами, медяницами, долгоносиками, другими мелкими сосущими насекомыми, а также личинками мух и клещами, что определяет их высокое практическое значение.
廣翅亞目 Megaloptera
蛇蛉亞目 Raphidioptera
蛟蛉亞目 Planipennia
脈翅目（學名：Neuroptera）包括草蛉、蟻蛉、長角蛉等，屬於完全變態的昆蟲。這個目的成蟲有兩對膜狀的的翅膀，前翅和後翅大約一樣大。牠們有可供咀嚼的口器。
脈翅目（學名：Neuroptera）包括草蛉、蟻蛉、長角蛉等，屬於完全變態的昆蟲。這個目的成蟲有兩對膜狀的的翅膀，前翅和後翅大約一樣大。牠們有可供咀嚼的口器。
アミメカゲロウ目（アミメカゲロウもく、Neuroptera）は昆虫綱有翅亜綱の目の一つ。脈翅目（みゃくしもく）ともいう。 脈翅上目 (Neuropterida) とすることもある。その場合、アミメカゲロウ目（脈翅目、Neuroptera）はその中の1目の目名になる。しかしここでは、広義のアミメカゲロウ目（ = 脈翅上目）について述べる。
完全変態で、肉食のものが多い。
細長い体に大きな柔らかい翅を持ち、歩脚はあまり発達しない。トンボやカゲロウに似ていることからその名を持つものが多いが、これら原始的な不完全変態の昆虫とは系統的には大きく異なる。
咀嚼口式で、通常触角は糸状または数珠状である。体はトンボのような構造をとるものが多いが、ヒメカゲロウのように胸部が大きいものもある。翅脈は網目状の構造をとることもある。外部生殖器が発達しているものもしばしば見られる。腹部はすべての種で十環節からなり、おもに円筒形である。多くの種で前翅と後翅が同形、または前翅の方が大きい。トンボやカゲロウとは異なり、翅を前後重ねて背面に屋根状に畳むことが出来る。
卵は多様な構造をとり、クサカゲロウやカマキリモドキなどでは長い糸状の柄の上に卵を付着させ、憂曇華（うどんげ）と呼ばれる。
幼虫は陸生のものが多いが淡水産のものもある。形状はシミに似ており、全体に柔らかな体をしている。胸部には三対の歩脚があり、腹部末端に吸着器を持って運動に寄与するものもあるが、腹部には歩脚はない。水生のものには気管腮がある。多くは肉食性で、ウスバカゲロウの幼虫アリジゴクなどは発達した大腮で小昆虫などを捕え、小腮で体液を吸う。蛹化の際は繭を作るものが多い。
シリアゲムシ目と並び、完全変態を行う昆虫の中では原始的な特徴を多く残す。鞘翅目及びネジレバネ目との共通祖先から進化したと考えられている[1]。
広義のアミメカゲロウ目は3つのグループに分けられる。
それらを亜目とするか目とするか、またそれらより下の分類には異論もある。
この場合、Planipenniaを目名として使う（扁翅目）より、Neuropteraを目名として残すことが多い。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 アミメカゲロウ目（アミメカゲロウもく、Neuroptera）は昆虫綱有翅亜綱の目の一つ。脈翅目（みゃくしもく）ともいう。 脈翅上目 (Neuropterida) とすることもある。その場合、アミメカゲロウ目（脈翅目、Neuroptera）はその中の1目の目名になる。しかしここでは、広義のアミメカゲロウ目（ = 脈翅上目）について述べる。
完全変態で、肉食のものが多い。
풀잠자리목(Neuroptera) 또는 맥시목(脈翅目)은 풀잠자리, 명주잠자리 등을 통틀은 분류이다.
다음은 2002년 "생명의 나무 프로젝트"(The Tree of Life Web Project)에 제안된 계통 분류이다.[1]
내시류
