Torpediniformes is 'n vis-orde wat hoort tot die klas Elasmobranchii.
Die volgende families is deel van die orde Torpediniformes:
Torpediniformes is 'n vis-orde wat hoort tot die klas Elasmobranchii.
Die volgende families is deel van die orde Torpediniformes:
Hypnidae Narcinidae Narkidae TorpedinidaeTorpediniformes ye un orde d'elasmobranquios batoideos conocíos vulgarmente como rayes torpedu, rayes negres o rayes llétriques con aletes pectorales. Conózse-yos por ser capaces de producir una descarga llétrica, de 8 hasta 220 voltios dependiendo de la especie, usada p'amoriar preses y pa defensa.[1] Esisten 69 especies en cuatro families.
Quiciabes los miembros más conocíos son los del xéneru Torpedu, tamién llamaos rayes llétriques, polo que los torpedos fueron nomaos por estos animales. El nome vien del llatín "torpere", engribillise o ser paralizáu, refiriéndose al efeuto en daquién que manipolia o pisa a una raya llétrica viva.
Les rayes llétriques tienen un discu circular pectoral con dos aletes dorsales n'ángulu circular (non apuntiaes o en gabitu) moderadamente grandes (amenorgaes en dalgunos Narkidae), y una cola muscular y robusto con una aleta caudal bien desenvuelta. El cuerpu ye gruesu y fofu, con piel nidio desprovista de dentículos dermales y escayu. Un par d'órganos llétricos con forma de reñón atópase na base de les aletes pectorales. El so focico ye anchu y grande nos Narcinidae pero amenorgáu en toles otres families. La boca, narinas y cinco pares d'agalles tán alcontraes debaxo del discu.[1][2]
Alimentar de plancton o pequeños invertebraos, polo que los sos dientes son menos afilaos que nes especies carnívores (como los tiburones).
.
Torpediniformes ye un orde d'elasmobranquios batoideos conocíos vulgarmente como rayes torpedu, rayes negres o rayes llétriques con aletes pectorales. Conózse-yos por ser capaces de producir una descarga llétrica, de 8 hasta 220 voltios dependiendo de la especie, usada p'amoriar preses y pa defensa. Esisten 69 especies en cuatro families.
Quiciabes los miembros más conocíos son los del xéneru Torpedu, tamién llamaos rayes llétriques, polo que los torpedos fueron nomaos por estos animales. El nome vien del llatín "torpere", engribillise o ser paralizáu, refiriéndose al efeuto en daquién que manipolia o pisa a una raya llétrica viva.
Elektrik skatları –skatlar dətəsindən balıq fəsiləsi. Uzunluğu 2 m-dək çəkisi 100 kq –a qədərdir. 15 növü məlumdur. Başının yan tərəflərində yerləşən elektrik orqanlarının yaratdığı elektrik gərginliyi 70 V–a çatır. Sakit okean, Atlantik okeanı və Hind okeanının tropik sularında təsadüf olunur. Sahilə yaxın yerlərdə yaşayır. Elektrik skatları diridoğan balıqlardır.
Els Torpediniformes són un ordre de rajades anomenades comunament tremoloses. Tenen la propietat de produir descàrregues elèctriques per a la seva defensa.
Es nodreixen d'animals bentònics.[3]
Viuen sobre fons sorrencs i fangosos.[3]
Els Torpediniformes són un ordre de rajades anomenades comunament tremoloses. Tenen la propietat de produir descàrregues elèctriques per a la seva defensa.
Parejnoci (Torpediniformes) je podřád patřící do třídy paryby a řádu rejnoci.
Parejnoci mají oválný tvar těla a ve svalech mají umístěny orgány (elektroplaxy) schopné vytvářet elektrický výboj.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Parejnoci ve Wikimedia Commons
Parejnoci (Torpediniformes) je podřád patřící do třídy paryby a řádu rejnoci.
Parejnoci mají oválný tvar těla a ve svalech mají umístěny orgány (elektroplaxy) schopné vytvářet elektrický výboj.
En elektrisk rokke (latin: Torpediniformes) har elektriske organer omkring hovedet. De udgør ca. en sjettedel af kropsvægten. De elektriske stød bruges til at lamme fisk og skaldyr. En elektrisk rokke kan give nok stød til at dræbe en fisk, men ikke et menneske.
En elektrisk rokke (latin: Torpediniformes) har elektriske organer omkring hovedet. De udgør ca. en sjettedel af kropsvægten. De elektriske stød bruges til at lamme fisk og skaldyr. En elektrisk rokke kan give nok stød til at dræbe en fisk, men ikke et menneske.
Die Zitterrochenartigen (Torpediniformes) sind Rochen, die zu beiden Seiten ihres Vorderkörpers starke, nierenförmige elektrische Organe haben. Sie bestehen aus senkrechten, sechseckigen Säulen, die sich aus Muskeln entwickelt haben. Stromstöße werden in leichten Dosen zur Orientierung, starke Schläge zum Betäuben der Beute oder zur Verteidigung eingesetzt. Die elektrischen Organe, die die Echten Rochen (Rajidae) zu beiden Seiten des Schwanzes haben, fehlen.
Kopf und Rumpf bilden zusammen mit den Brustflossen eine diskusförmige Scheibe. Ihre Haut ist völlig nackt, weich, lose und drüsenreich. Die Augen sind klein, einige Arten sind sogar blind. Die Schwanzflosse ist gut entwickelt. Ein Giftstachel ist nicht vorhanden. Die Fische können zwei, eine oder keine Rückenflosse haben.
Zitterrochenartige sind vivipar; die Jungfische schlüpfen schon im Mutterleib aus dem Ei und werden vom Dottersack und von einem Uterusmilch genannten Sekret ernährt.
Traditionell werdend den Zitterrochenartigen vier Familien, 13 Gattungen und etwa 65 Arten zugeordnet.
Die Einteilung der Zitterrochenartigen in vier Familien ist morphologisch gut begründet, molekularbiologische Daten zeigen jedoch, dass sie aus sechs Abstammungslinien bestehen (siehe das Kladogramm unten[1]). Diese sind die Zitterrochen (Torpedinidae) und die Birnen-Zitterrochen (Hypnidae), zwei der traditionellen Familien, eine basale dritte, bestehend aus den Gattungen Benthobatis, Discopyge und Typhlonarke, die Gattung Narcinops als vierte, die Gattungen Narke und Temera als fünfte und die Gattungen Diplobatis und Narcine als sechste. Die Position der Gattungen Electrolux und Heteronarce (Narkidae) ist bisher nicht durch molekularbiologische Daten bestimmt worden.[1]
ZitterrochenartigeDiplobatis und Narcine (Narcinidae)
Birnen-Zitterrochen (Hypnidae)
Zitterrochen (Torpedinidae)
Narcinops (Narcinidae)
Benthobatis (Narcinidae)
Typhlonarke (Narkidae)
Discopyge (Narcinidae)
Dornrücken-Gitarrenrochen (Platyrhinidae)
Die Schwestergruppe und nächsten Verwandten der Zitterrochenartigen sind die Dornrücken-Gitarrenrochen (Platyrhinidae),[2][3][4] die deshalb neuerdings bei Fishbase und im Catalog of fishes als fünfte Familie in die Ordnung der Zitterrochenartigen gestellt werden.[5]
Die Zitterrochenartigen (Torpediniformes) sind Rochen, die zu beiden Seiten ihres Vorderkörpers starke, nierenförmige elektrische Organe haben. Sie bestehen aus senkrechten, sechseckigen Säulen, die sich aus Muskeln entwickelt haben. Stromstöße werden in leichten Dosen zur Orientierung, starke Schläge zum Betäuben der Beute oder zur Verteidigung eingesetzt. Die elektrischen Organe, die die Echten Rochen (Rajidae) zu beiden Seiten des Schwanzes haben, fehlen.
Kopf und Rumpf bilden zusammen mit den Brustflossen eine diskusförmige Scheibe. Ihre Haut ist völlig nackt, weich, lose und drüsenreich. Die Augen sind klein, einige Arten sind sogar blind. Die Schwanzflosse ist gut entwickelt. Ein Giftstachel ist nicht vorhanden. Die Fische können zwei, eine oder keine Rückenflosse haben.
Zitterrochenartige sind vivipar; die Jungfische schlüpfen schon im Mutterleib aus dem Ei und werden vom Dottersack und von einem Uterusmilch genannten Sekret ernährt.
Elektrli skatlar— togʻayli baliqlar turkumi. 3 oilasi, 30 dan ortiq turi maʼlum. Asosan, jan. dengizlarda tarqalgan. Oddiy Elektrli skatlar Atlantika okeanining sharqiy qismi va Oʻrta dengizda uchraydi. Tanasi 1,8 m cha, ogʻirligi 90 qg cha. Gavdasi dumaloq, dum suzgichi qisqa, terisi silliq. Elektr toki (70 V gacha) hosil qiluvchi organi boshi bilan koʻkrak suzgichlari oraligʻida. Elektrli skatlar kam harakat, odatda, qum yoki balchiqqa qisman koʻmilib, suv tubida yashaydi. Tuxumdan tirik tugʻib koʻpayadi. Qisqichbaqasimonlar, mollyuskalar, chuvalchanglar va mayda baliqlar bilan oziqlanadi. Oʻz oʻljasini elektr toki razryadi taʼsirida oʻldiradi. Elektr razryadi odam uchun ham xavfli.
'E trèmmule (ordene torpediniformes, ditte pure raie elettriche pecchè morfologgicamente pare 'e chesto gennere, ll'ordene d''e raifurme) songo pisce cartilaginee 'e furma chiana caratterizzate d''a presenza, ê late d''o cuorpo, 'e nu particulare organo definito organo elettrogeno ca pô pruducere nu campo elettrico 'a ca scarreca pô cagnà, a seconna d''e specie, d''e 8 ê 220 volt.
Songo spartute 'n gran parte 'e ll'Oceano Atlanteco (cu cierte specie ca campano pure 'int'ô Mediterraneo) e, pur essenno natature abele assaje, passano gran parte d''o tiempo lloro chiane 'int'ê rrene e zzoze fute, addó 'a furma lloro chiana e 'a culore lloro murtacina lassa lloro 'e mimetizzarse â perfezione e risultà perzò nvisibelle ô mmangia lloro.
'E trèmmule (ordene torpediniformes, ditte pure raie elettriche pecchè morfologgicamente pare 'e chesto gennere, ll'ordene d''e raifurme) songo pisce cartilaginee 'e furma chiana caratterizzate d''a presenza, ê late d''o cuorpo, 'e nu particulare organo definito organo elettrogeno ca pô pruducere nu campo elettrico 'a ca scarreca pô cagnà, a seconna d''e specie, d''e 8 ê 220 volt.
மின்திருக்கை (electric ray) என்பது திருக்கை மீன் இனத்தைச் சேர்ந்த மீனினமாகும். இதற்குப் பிற திருக்கை மீன்களைப்போல நச்சு ஊசி போன்ற உறுப்பு கிடையாது. மாறாக மின் ஏற்றம்கொண்ட செல்கள் உள்ளன. இந்த செல்களைக்கொண்டு மின்னதிர்ச்சியை ஏற்படுத்துகின்றது. மின்திருக்கைகளின் அளவைப் பொறுத்து 8இல் இருந்து 220 வோல்ட்வரை மின்னதிர்ச்சி தரவல்லது.[2] இது ஒரு மனிதனையே உயிரிழக்கச் செய்துவிடும்.
மின்னேற்றம்கொண்ட செல்கள் திருக்கையின் கீழ்புறத்தில் உள்ளன. இந்த செல்களின் எடை திருக்கைமீனின் மொத்த எடையில் சுமார் ஆறில் ஒருபங்கு இருக்கும். இம்மீன்கள் தன் உடலில் உள்ள மின்னாற்றலை பல வழிகளில் பயன்படுத்துகின்றன. இவை வெளிப்படுத்தும் மின்னதிர்ச்சி மற்ற விலங்குகளை அச்சுறுத்துகிறது. இரையைத்தேடிக் கொல்லப் பயன்படுகிறது. மற்ற திருக்கை மீன்களை தொடர்பு கொள்ளவும் பயன்படுத்துகிறது.
இது பிற திருக்கை மீன்களைப் போல தட்டை வடிவில் உள்ளது. இதன் வால் உடலைவிட சற்று நீளமாக இருக்கும். மற்ற திருக்கைகள் வாலாலும் உடலாலும் நீந்தும், ஆனால் மின்திருக்கைகள் வாலால் மட்டுமே நீந்தக்கூடியவை, இதனால் இவை மெதுவாகவே நீந்தும். பொதுவாக ஆழ்கடலுக்குள் மணலில் உடலைப் புதைத்துக்கொண்டு இவை மறைந்திருந்து, அதிரடியாகத் தாக்கி இரையைப் பிடிப்பதுதான் திருக்கைகளின் சிறப்பு. இவற்றின் கண்கள் தலையின் மேல்பகுதியில் இருப்பது வேட்டைக்கு வசதியாக இருக்கிறது. இரையைப் பிடிக்கவும் பெரிய உயிரினங்களின் தாக்குதலிலிருந்து தப்பிக்கவும் மின்சாரத் திருக்கைக்கு இந்த மின்சாரமே பலமுள்ள ஆயுதமாக உள்ளது.[3]
மின்திருக்கை (electric ray) என்பது திருக்கை மீன் இனத்தைச் சேர்ந்த மீனினமாகும். இதற்குப் பிற திருக்கை மீன்களைப்போல நச்சு ஊசி போன்ற உறுப்பு கிடையாது. மாறாக மின் ஏற்றம்கொண்ட செல்கள் உள்ளன. இந்த செல்களைக்கொண்டு மின்னதிர்ச்சியை ஏற்படுத்துகின்றது. மின்திருக்கைகளின் அளவைப் பொறுத்து 8இல் இருந்து 220 வோல்ட்வரை மின்னதிர்ச்சி தரவல்லது. இது ஒரு மனிதனையே உயிரிழக்கச் செய்துவிடும்.
மின்னேற்றம்கொண்ட செல்கள் திருக்கையின் கீழ்புறத்தில் உள்ளன. இந்த செல்களின் எடை திருக்கைமீனின் மொத்த எடையில் சுமார் ஆறில் ஒருபங்கு இருக்கும். இம்மீன்கள் தன் உடலில் உள்ள மின்னாற்றலை பல வழிகளில் பயன்படுத்துகின்றன. இவை வெளிப்படுத்தும் மின்னதிர்ச்சி மற்ற விலங்குகளை அச்சுறுத்துகிறது. இரையைத்தேடிக் கொல்லப் பயன்படுகிறது. மற்ற திருக்கை மீன்களை தொடர்பு கொள்ளவும் பயன்படுத்துகிறது.
இது பிற திருக்கை மீன்களைப் போல தட்டை வடிவில் உள்ளது. இதன் வால் உடலைவிட சற்று நீளமாக இருக்கும். மற்ற திருக்கைகள் வாலாலும் உடலாலும் நீந்தும், ஆனால் மின்திருக்கைகள் வாலால் மட்டுமே நீந்தக்கூடியவை, இதனால் இவை மெதுவாகவே நீந்தும். பொதுவாக ஆழ்கடலுக்குள் மணலில் உடலைப் புதைத்துக்கொண்டு இவை மறைந்திருந்து, அதிரடியாகத் தாக்கி இரையைப் பிடிப்பதுதான் திருக்கைகளின் சிறப்பு. இவற்றின் கண்கள் தலையின் மேல்பகுதியில் இருப்பது வேட்டைக்கு வசதியாக இருக்கிறது. இரையைப் பிடிக்கவும் பெரிய உயிரினங்களின் தாக்குதலிலிருந்து தப்பிக்கவும் மின்சாரத் திருக்கைக்கு இந்த மின்சாரமே பலமுள்ள ஆயுதமாக உள்ளது.
The electric rays are a group of rays, flattened cartilaginous fish with enlarged pectoral fins, composing the order Torpediniformes /tɔːrˈpɛdɪnɪfɔːrmiːz/. They are known for being capable of producing an electric discharge, ranging from 8 to 220 volts, depending on species, used to stun prey and for defense.[2] There are 69 species in four families.
Perhaps the best known members are those of the genus Torpedo. The torpedo undersea weapon is named after it. The name comes from the Latin torpere, 'to be stiffened or paralyzed', from the effect on someone who touches the fish.[3]
Electric rays have a rounded pectoral disc with two moderately large rounded-angular (not pointed or hooked) dorsal fins (reduced in some Narcinidae), and a stout muscular tail with a well-developed caudal fin. The body is thick and flabby, with soft loose skin with no dermal denticles or thorns. A pair of kidney-shaped electric organs are at the base of the pectoral fins. The snout is broad, large in the Narcinidae, but reduced in all other families. The mouth, nostrils, and five pairs of gill slits are underneath the disc.[2][4]
Electric rays are found from shallow coastal waters down to at least 1,000 m (3,300 ft) deep. They are sluggish and slow-moving, propelling themselves with their tails, not by using their pectoral fins as other rays do. They feed on invertebrates and small fish. They lie in wait for prey below the sand or other substrate, using their electricity to stun and capture it.[5]
The electrogenic properties of electric rays have been known since antiquity, although their nature was not understood. The ancient Greeks used electric rays to numb the pain of childbirth and operations.[2] In his dialogue Meno, Plato has the character Meno accuse Socrates of "stunning" people with his puzzling questions, in a manner similar to the way the torpedo fish stuns with electricity.[6] Scribonius Largus, a Roman physician, recorded the use of torpedo fish for treatment of headaches and gout in his Compositiones Medicae of 46 AD.[7]
In the 1770s the electric organs of the torpedo ray were the subject of Royal Society papers by John Walsh,[8] and John Hunter.[9][10] These appear to have influenced the thinking of Luigi Galvani and Alessandro Volta – the founders of electrophysiology and electrochemistry.[11][12] Henry Cavendish proposed that electric rays use electricity; he built an artificial ray consisting of fish shaped Leyden jars to successfully mimic their behaviour in 1773.[13]
The torpedo fish, or electric ray, appears continuously in premodern natural histories as a magical creature, and its ability to numb fishermen without seeming to touch them was a significant source of evidence for the belief in occult qualities in nature during the ages before the discovery of electricity as an explanatory mode.[14]
The electric rays have specialised electric organs. Many species of rays and skates outside the family have electric organs in the tail; however, the electric ray has two large kidney-shaped electric organs on each side of its head, where current passes from the lower to the upper surface of the body. The nerves that signal the organ to discharge branch repeatedly, then attach to the lower side of each plaque in the batteries.[2] These are composed of hexagonal columns, closely packed in a honeycomb formation. Each column consists of 500 to more than 1000 plaques of modified striated muscle, adapted from the branchial (gill arch) muscles.[2][15][16] In marine fish, these batteries are connected as a parallel circuit, whereas freshwater batteries are arranged in series. This allows freshwater rays to transmit discharges of higher voltage, as freshwater cannot conduct electricity as well as saltwater.[17] With such a battery, an electric ray may electrocute larger prey with a voltage of between 8 volts in some narcinids to 220 volts in Torpedo nobiliana, the Atlantic torpedo.[2][18]
The 60 or so species of electric rays are grouped into 12 genera and two families.[19] The Narkinae are sometimes elevated to a family, the Narkidae. The torpedinids feed on large prey, which are stunned using their electric organs and swallowed whole, while the narcinids specialize on small prey on or in the bottom substrate. Both groups use electricity for defense, but it is unclear whether the narcinids use electricity in feeding.[20]
.gif)
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) The electric rays are a group of rays, flattened cartilaginous fish with enlarged pectoral fins, composing the order Torpediniformes /tɔːrˈpɛdɪnɪfɔːrmiːz/. They are known for being capable of producing an electric discharge, ranging from 8 to 220 volts, depending on species, used to stun prey and for defense. There are 69 species in four families.
Perhaps the best known members are those of the genus Torpedo. The torpedo undersea weapon is named after it. The name comes from the Latin torpere, 'to be stiffened or paralyzed', from the effect on someone who touches the fish.
Torpediniformes es un orden de elasmobranquios batoideos conocidos vulgarmente como rayas torpedo, rayas negras o rayas eléctricas con aletas pectorales. Se les conoce por ser capaces de producir una descarga eléctrica, de 8 hasta 220 voltios dependiendo de la especie, usada para aturdir presas y para defensa.[1] Existen 69 especies en cuatro familias.
Quizás los miembros más conocidos son los del género Torpedo, también llamados rayas eléctricas, por lo que los torpedos fueron nombrados por estos animales. El nombre viene del latín "torpere", agarrotarse o ser paralizado, refiriéndose al efecto en alguien que manipula o pisa a una raya eléctrica viva.
Plinio el Viejo, Claudio Galeno y Escribonio Largo citan la costumbre de utilizar un torpedo vivo colocado en la cabeza para curar dolores de cabeza persistentes, en un tratamiento precursor del electrochoque.
Las rayas eléctricas tienen un disco pectoral redondeado con dos aletas dorsales moderadamente grandes y redondeadas (no puntiagudas ni ganchudas) (reducidas en algunos Narkidae), y una cola musculosa y robusta con una aleta caudal bien desarrollada. El cuerpo es grueso y flácido, con una piel suave y suelta desprovista de dentículos dérmicos y espinas. En la base de las aletas pectorales hay un par de órganos eléctricos en forma de riñón. El hocico es ancho, grande en los Narcinidae, pero reducido en todas las demás familias. La boca, las narinas y los cinco pares de hendiduras branquiales están localizados debajo del disco.[1][2]
Las rayas eléctricas se encuentran desde aguas costeras poco profundas hasta al menos 1000 m de profundidad. Son perezosas y se mueven lentamente, impulsándose con la cola y no con las aletas pectorales como hacen otras rayas. Se alimentan de invertebrados y pequeños peces. Esperan a su presa bajo la arena u otro sustrato, utilizando su electricidad para aturdirla y capturarla.[3]
Están muy extendidas en la mayor parte del Océano Atlántico (con algunas especies endémicas también en el Mediterráneo), Pacífico e Índico. Aunque son excelentes nadadores (a diferencia de los raiformes, nadan con la aleta caudal), pasan la mayor parte del tiempo tumbados en los fondos arenosos y fangosos, donde su forma aplanada y su color apagado les permiten mimetizarse perfectamente y por tanto ser invisibles a su presa.
Se alimentan de plancton o pequeños invertebrados, por lo que sus dientes son menos afilados que en las especies carnívoras (como los tiburones).
Las propiedades electrogénicas de los rayos eléctricos se conocen desde la antigüedad, aunque no se comprendía su naturaleza. Los antiguos griegos utilizaban los rayos eléctricos para adormecer el dolor del parto y de las operaciones.[1] En su diálogo Meno, Platón hace que el personaje Meno acuse a Sócrates de "aturdir" a la gente con sus desconcertantes preguntas, de forma similar a como el pez torpedo aturde con la electricidad. [4] Scribonius Largus, un médico romano, registró el uso del pez torpedo para el tratamiento de dolor de cabezas y gota en sus Compositiones Medicae del año 46 d.C.[5] El pez torpedo, o raya eléctrica, aparece continuamente en las historias naturales premodernas como una criatura mágica, y su capacidad para adormecer a los pescadores sin parecer tocarlos fue una fuente importante de pruebas para la creencia en cualidades ocultas en la naturaleza durante las épocas anteriores al descubrimiento de la electricidad como modo explicativo. [6]
Henry Cavendish propuso que los rayos eléctricos utilizan la electricidad y construyó un rayo artificial consistente en tarros de Leyden en forma de pez para imitar con éxito su comportamiento en 1773.[7]
La raya eléctrica puede ser la más electrosensible de todos los animales. Muchas especies de rayas y rayas fuera de la familia tienen órganos eléctricos en la cola; sin embargo, la raya eléctrica tiene dos grandes órganos eléctricos a cada lado de la cabeza, donde la corriente pasa de la superficie inferior a la superior del cuerpo. Los órganos están gobernados por cuatro nervios centrales que salen de cada lado del lóbulo eléctrico, o lóbulo cerebral especializado, que es de un color diferente al del resto del cerebro.[8] Los nervios principales se ramifican repetidamente y se unen a la parte inferior de cada placa de las baterías, que están compuestas por columnas hexagonales, en formación de panal: cada columna consta de 140 a medio millón de placas gelatinosas. En los peces marinos, estas baterías se conectan como un circuito paralelo donde las de agua dulce se encuentran en serie, transmitiendo descargas de mayor voltaje, ya que el agua dulce no puede conducir la electricidad tan bien como el agua salada. Con una batería de este tipo, una raya eléctrica puede electrocutar a presas más grandes con un voltaje de hasta 220 voltios.[1]
Torpediniformes es un orden de elasmobranquios batoideos conocidos vulgarmente como rayas torpedo, rayas negras o rayas eléctricas con aletas pectorales. Se les conoce por ser capaces de producir una descarga eléctrica, de 8 hasta 220 voltios dependiendo de la especie, usada para aturdir presas y para defensa. Existen 69 especies en cuatro familias.
Quizás los miembros más conocidos son los del género Torpedo, también llamados rayas eléctricas, por lo que los torpedos fueron nombrados por estos animales. El nombre viene del latín "torpere", agarrotarse o ser paralizado, refiriéndose al efecto en alguien que manipula o pisa a una raya eléctrica viva.
Plinio el Viejo, Claudio Galeno y Escribonio Largo citan la costumbre de utilizar un torpedo vivo colocado en la cabeza para curar dolores de cabeza persistentes, en un tratamiento precursor del electrochoque.
Ikaraio ur gaziko arrain kartilaginosoen ordena da, Torpediniformes izenekoa.
Bere ezaugarrik nabarmenena defentsa eta ehizarako deskarga elektrikoak sortzea da, 8 eta 220 volt artekoak[1]
Torpediniformes ordenak 69 espezie ditu, lau familiatan banatuak:
Ikaraio ur gaziko arrain kartilaginosoen ordena da, Torpediniformes izenekoa.
Bere ezaugarrik nabarmenena defentsa eta ehizarako deskarga elektrikoak sortzea da, 8 eta 220 volt artekoak
Sähkörauskukalat (Torpediniformes) on rustokaloihin kuuluva lahko. Lahkon lajit ovat tunnettuja niiden sähköelimistä, joita ne käyttävät saaliin tainnuttamiseen ja puolustautumiseen.
Varhaisimmat sähkörauskukaloihin kuuluvat fossiilit on ajoitettu eoseenikaudelle. Nykyään lahkon kuuluvien lajien määrä vaihtelee lähteittäin 59–69 välillä. Lahko voidaan jakaa kahteen yläheimoon Narcinoidea ja Torpedininoidea. Sähkörauskukalojen heimojako on muuttunut 1900-luvun aikana. Aikaisemmin kaikki lajit luettiin kuuluvaksi sähkörauskujen heimoon (Torpedinidae). Nykyään heimoja katsotaan olevan useimmiten kaksi sähkörauskut ja pyörösähkörauskut (Narcinidae). toisinaan omiksi heimoikseen katsotaan myös Hypnidae ja Narkidae.[1][2][3][4]
Sähkörauskukalojen ruumis on muodoltaan pyöreä ja paksuhko. Leveissä rintaevissä niillä on sähköelimiä, jotka voivat aiheuttaa 8–220 voltin sähköiskun. Näitä elimiä lajit käyttävät saaliinsa tainnuttamiseen ja puolustautumiseen. Silmät ovat lahkon lajeilla pienet ja eräät niistä ovat sokeita. Lajista riippuen selkäeviä ei ole tai niitä on kaksi, pyrstöevä on hyvin kehittynyt. Kaikki lahkoon kuuluvat lajit lisääntyvät ovovivipaarisesti eli poikaset kehittyvät emonsa kohdussa ja naaras synnyttää eläviä poikasia.[2][3]
Sähkörauskukalat ovat trooppisissa ja lauhkeissa merissä eläviä kaloja. Niitä tavataan Atlantista Välimeri mukaan lukien, Tyynestämerestä ja Intian valtamerestä.[2][3]
Sähkörauskukalat (Torpediniformes) on rustokaloihin kuuluva lahko. Lahkon lajit ovat tunnettuja niiden sähköelimistä, joita ne käyttävät saaliin tainnuttamiseen ja puolustautumiseen.
Les Torpediniformes, communément appelés torpilles, ou raies électriques[réf. nécessaire], sont un ordre de raies capables d’étourdir leurs proies grâce à des organes électriques.
Selon FishBase, World Register of Marine Species (12 février 2014)[2], NCBI (12 février 2014)[3] et ITIS (12 février 2014)[4] :
Les Torpediniformes, communément appelés torpilles, ou raies électriques[réf. nécessaire], sont un ordre de raies capables d’étourdir leurs proies grâce à des organes électriques.
Grúpa roc spadánta, forleathan i bhfarraigí trópaiceacha is measartha. Diosca na colainne cruinn, an craiceann mín, an t-eireaball láidir. Orgáin leictreacha forbartha go maith, in ann turraing láidir a tháirgeadh chun néal a chur ar a chreach. Cuimsíonn sé cineál mór san Atlantach thuaidh atá 1.8 m ar fhad.
A dos torpediniformes (Torpediniformes) é unha orde de elasmobranquios batoideos coñecidos vulgarmente como torpedos,[4] estrugas,[5] ortigas,[6] ou raias eléctricas,[7]
Son raias moi coñecidas por seren capaces de producir descargas eléctricas de 8 até 220 voltios, dependendo da especie, que usan para atodar ás súas presas e para defensa.[8]
Existen 69 especies recoñecidas distribuídas en catro familias.[9] Quizais os membros máis coñecidos son os do xénero Torpedo, polo que os torpedos empregados na guerra naval foron así denominados por estes animais. A especie máis común en Galicia é Torpedo marmorata.[10]
As pricipais características dos torpediniformes son:[8][11]
Aliméntanse de plancto e de pequenos invertebrados, polo que os seus dentes son menos afiados que nas especies carnívoras (como os tiburóns).
A orde foi descrita en 1926 polo ictiólogo e oceanógrafo español Fernando de Buen y Lozano.[3]
O nome da orde, Torppediniformes, está contruído sobra a raíz do nome do seu xénero tipo, Torpedo, coa adición da desinencia do latín científico -iformes 'en forma de', propia dos nomes das ordes de peixes (e de aves).
En canto o nome do xénero, Torpedo, vén do latín torpere 'agarrotarse, quedar paralizado', referíndose ao efecto en alguén que manipula ou pisa unha destas raias viva.
Segundo a FishBase, o WoRMS, o NCBI e o ITIS, a orde comprende as catro familias seguintes:[12]
Orde Torpediniformes
A dos torpediniformes (Torpediniformes) é unha orde de elasmobranquios batoideos coñecidos vulgarmente como torpedos, estrugas, ortigas, ou raias eléctricas,
Son raias moi coñecidas por seren capaces de producir descargas eléctricas de 8 até 220 voltios, dependendo da especie, que usan para atodar ás súas presas e para defensa.
Existen 69 especies recoñecidas distribuídas en catro familias. Quizais os membros máis coñecidos son os do xénero Torpedo, polo que os torpedos empregados na guerra naval foron así denominados por estes animais. A especie máis común en Galicia é Torpedo marmorata.
Le torpedini (ordine torpediniformes, anche dette razze elettriche per la loro somiglianza morfologica con l'ordine dei raiformi) sono pesci cartilaginei di forma appiattita caratterizzati dalla presenza, ai lati del corpo, di un particolare organo definito organo elettrogeno in grado di produrre un campo elettrico la cui scarica può variare da 50 a 220 volt a seconda della specie.
Sono diffuse in gran parte dell'Oceano atlantico (con alcune specie endemiche anche del Mediterraneo), Pacifico ed Indiano. Pur essendo eccellenti nuotatori (a differenza dei raiformi, nuotano con la pinna caudale), passano gran parte del loro tempo adagiate sui fondali sabbiosi e melmosi, dove la loro forma appiattita e la loro colorazione smorta consentono loro di mimetizzarsi alla perfezione e risultare perciò invisibili alle loro prede.
Sono animali cacciatori, e la maggior parte delle specie utilizza la propria scarica elettrica per stordire o uccidere le prede.
Alcune specie di torpedini producono una scarica elettrica sufficientemente potente da creare seri problemi per un essere umano, che può morire annegato per via dello shock improvviso.
Plinio il Vecchio, Claudio Galeno e Scribonio Largo citano l'usanza di usare una torpedine viva appoggiata sulla testa per guarire mal di testa persistenti, precursore dell'elettroshock.
L'ordine comprende 69 specie suddivise in tre famiglie:
Le torpedini (ordine torpediniformes, anche dette razze elettriche per la loro somiglianza morfologica con l'ordine dei raiformi) sono pesci cartilaginei di forma appiattita caratterizzati dalla presenza, ai lati del corpo, di un particolare organo definito organo elettrogeno in grado di produrre un campo elettrico la cui scarica può variare da 50 a 220 volt a seconda della specie.
Elektrinės rajožuvės (lot. Torpediniformes, angl. Electric rays, vok. Zitterrochen) – kremzlinių žuvų (Chondrichthyes) būrys.
Elektrinės rajožuvės (lot. Torpediniformes, angl. Electric rays, vok. Zitterrochen) – kremzlinių žuvų (Chondrichthyes) būrys.
Torpediniformes zijn een orde van roggen. Het is een orde van twee families: de stroom- en sluimerroggen Narcinidae en de sidderroggen Torpedinidae.
De sidderroggen jagen op betrekkelijk grote prooien die zij verdoven met een stroomschok uit hun elektrisch orgaan. De stroomroggen jagen op kleinere prooien en gebruiken hierbij waarschijnlijk niet hun elektrische orgaan. Roggen uit beide families gebruiken altijd hun vermogen om elektrische schokken af te geven ter verdediging.
Er zijn 60 soorten sidder- en stroomroggen, verdeeld in 12 geslachten en twee families. Over deze systematiek bestaat echter geen consensus.[1][2][3]
Torpediniformes zijn een orde van roggen. Het is een orde van twee families: de stroom- en sluimerroggen Narcinidae en de sidderroggen Torpedinidae.
Elektriske skater er en orden av skater som bruker elektrisitet både til å orientere seg i omgivelsene og å lamme byttet. Flere hai- og rokker har elektriske organer og kan produsere svak spenning, men elektriske rokker kan gi fra seg kraftige støt på mellom 8 og 220 volt, avhengig av art.[1] Elektrisisteten produseres i to store elektriske organer, en i hver brystfinne. På grunn av evnen til å gi elektriske støt har de få naturlige fiender og alle artene svømmer relativt langsomt og har runde snuter og avrundede brystfinner.
Rokkene bruker også strømmen til å forsvare seg. Strømmen er kraftig nok til at et menneske kan miste bevisstheten. I Antikkens Hellas og Romerriket ble støt fra slike rokker brukt som botemiddel mot blant annet hodepine.[2]
Det er 69 arter av elektriske skatene, fordelt på to familier.[3] Narcinidae omfatter 11 slekter og lever hovedsakelig av smådyr og gir fra seg relativt svake støt når de forsvarer seg. Det er usikkert om de bruker elektrisitet til lamme bytte.[4] Torpedinidae gir fra seg kraftige støt og jakter større bytte som de lammer eller dreper med strøm. Familien omfatter 3 slekter.
Elektriske skater er en orden av skater som bruker elektrisitet både til å orientere seg i omgivelsene og å lamme byttet. Flere hai- og rokker har elektriske organer og kan produsere svak spenning, men elektriske rokker kan gi fra seg kraftige støt på mellom 8 og 220 volt, avhengig av art. Elektrisisteten produseres i to store elektriske organer, en i hver brystfinne. På grunn av evnen til å gi elektriske støt har de få naturlige fiender og alle artene svømmer relativt langsomt og har runde snuter og avrundede brystfinner.
Rokkene bruker også strømmen til å forsvare seg. Strømmen er kraftig nok til at et menneske kan miste bevisstheten. I Antikkens Hellas og Romerriket ble støt fra slike rokker brukt som botemiddel mot blant annet hodepine.
Multimedia w Wikimedia Commons Drętwokształtne[2] (Torpediniformes) – rząd ryb chrzęstnoszkieletowych (Chondrichthyes), obejmujący około 70 gatunków zamieszkujących litoral ciepłych mórz.
Ciało silnie grzbietobrzusznie spłaszczone, bez łusek. Głowa, tułów i płetwy piersiowe są ułożone w kształt dysku. Oczy małe do szczątkowych, 4 gatunki są ślepe. Tryskawki położone tuż za oczami. Od 0–2 płetw grzbietowych. Dobrze rozwinięta płetwa ogonowa.
Drętwokształtne mają wyspecjalizowane narządy elektryczne umiejscowione pomiędzy głową a płetwami piersiowymi, najlepiej rozwinięte u Torpedinidae, zdolne do wytwarzania prądu (8–230 V, ok. 30 A). Ich porażenie może być niebezpieczne dla człowieka.
Prowadzą przydenny tryb życia. Są jajożyworodne.
Do drętwokształtnych zaliczane są rodziny[3]:
Torpedinidae charakteryzują się owalnym kształtem dysku, Hypnidae mają krótki ogon, a Narkidae – krótki pysk.
Galeomorphi: rogatkokształtne (Heterodontiformes) • dywanokształtne (Orectolobiformes) • lamnokształtne (Lamniformes) • żarłaczokształtne (Carcharhiniformes)
Drętwokształtne (Torpediniformes) – rząd ryb chrzęstnoszkieletowych (Chondrichthyes), obejmujący około 70 gatunków zamieszkujących litoral ciepłych mórz.
Torpediniformes é uma ordem de raias do grupo Batoidea. Eles são conhecidos pela capacidade de produzir descargas elétricas, variando de 8 a 220 volts dependendo da espécie, usada para paralisar as presas e para defesa.[1] O clado conta com 69 espécies classificadas em duas famílias.[2]
Torpediniformes é uma ordem de raias do grupo Batoidea. Eles são conhecidos pela capacidade de produzir descargas elétricas, variando de 8 a 220 volts dependendo da espécie, usada para paralisar as presas e para defesa. O clado conta com 69 espécies classificadas em duas famílias.
Torpediniformele (Torpediniformes) sunt un ordin de pești batoidei cartilaginoși marini bentonici de mărime mijlocie din subclasa elasmobranhiatelor (Elasmobranchii) răspândiți în apele temperate, tropicale și subtropicale ale Oceanului Atlantic (inclusiv Marea Mediterană), Pacific și cel Indian. Au corpul discoidal, turtit dorsoventral, și înconjurat de înotătoare pectorale rotunjite. Ochii și spiraculele mici sunt situate pe vârful capului. Rostrul (botul) este scurt sau mijlociu. Nările transversale comunică cu gura prin câte un șanț. Gura mică sau mijlocie este prevăzută cu numeroși dinți mici monocuspizi care formează benzi de-a lungul ambelor maxilare. Înotătoarele pectorale mari cu marginile groase se extind de la cap înapoi până la originea înotătoarelor pelviene. Au 2 înotătoare dorsale, prima înotătoare dorsală este situate deasupra bazelor înotătoarelor pelviene. Înotătoarea caudală este aproape triunghiulară. Înotătoarea anală lipsește. Pielea este moale, netedă, complet golașă, lipsită de solzi și de spini. Suprafața dorsală este uniform închisă, sau cu tot felul de ornamente deschise și închise; suprafața ventrală este albă. Pe spate se află două organe electrice reniforme (în formă de rinichi), bine dezvoltate, care mărginesc capul pe toată lungimea. Organele electrice pot să producă descărcări electrice (de la 8 volți până la 220 volți), care doboară animale mai mari decât acești pești. Descărcarea electrică la speciile mai mari poate fi periculoasă chiar și pentru om. Cu ajutorul organele lor electrice, ale căror descărcare crește cu dimensiunea specimenului, pot paraliza prada care trece prin apropiere sau se apăra împotriva unui eventual prădător. Se hrănesc cu pești mici și nevertebrate (polichete, crustacee) care trăiesc pe funduri. Trăiesc în regiunile platoului continental pe fundurile moi ale oceanelor, până la o adâncime de 1000 m, adesea sunt îngropați în nisip sau mâl. Sunt pești vivipari, aplacentari. Înotătoarele ventrale ale masculilor formează organe de acuplare numite pterigopodii.
Torpediniformele (Torpediniformes) sunt un ordin de pești batoidei cartilaginoși marini bentonici de mărime mijlocie din subclasa elasmobranhiatelor (Elasmobranchii) răspândiți în apele temperate, tropicale și subtropicale ale Oceanului Atlantic (inclusiv Marea Mediterană), Pacific și cel Indian. Au corpul discoidal, turtit dorsoventral, și înconjurat de înotătoare pectorale rotunjite. Ochii și spiraculele mici sunt situate pe vârful capului. Rostrul (botul) este scurt sau mijlociu. Nările transversale comunică cu gura prin câte un șanț. Gura mică sau mijlocie este prevăzută cu numeroși dinți mici monocuspizi care formează benzi de-a lungul ambelor maxilare. Înotătoarele pectorale mari cu marginile groase se extind de la cap înapoi până la originea înotătoarelor pelviene. Au 2 înotătoare dorsale, prima înotătoare dorsală este situate deasupra bazelor înotătoarelor pelviene. Înotătoarea caudală este aproape triunghiulară. Înotătoarea anală lipsește. Pielea este moale, netedă, complet golașă, lipsită de solzi și de spini. Suprafața dorsală este uniform închisă, sau cu tot felul de ornamente deschise și închise; suprafața ventrală este albă. Pe spate se află două organe electrice reniforme (în formă de rinichi), bine dezvoltate, care mărginesc capul pe toată lungimea. Organele electrice pot să producă descărcări electrice (de la 8 volți până la 220 volți), care doboară animale mai mari decât acești pești. Descărcarea electrică la speciile mai mari poate fi periculoasă chiar și pentru om. Cu ajutorul organele lor electrice, ale căror descărcare crește cu dimensiunea specimenului, pot paraliza prada care trece prin apropiere sau se apăra împotriva unui eventual prădător. Se hrănesc cu pești mici și nevertebrate (polichete, crustacee) care trăiesc pe funduri. Trăiesc în regiunile platoului continental pe fundurile moi ale oceanelor, până la o adâncime de 1000 m, adesea sunt îngropați în nisip sau mâl. Sunt pești vivipari, aplacentari. Înotătoarele ventrale ale masculilor formează organe de acuplare numite pterigopodii.
Darrockeartade rockor[1] (Torpediniformes) är en fiskordning som tillhör överordningen rockor.
Ordningen omfattar enligt Catalogue of Life fyra familjer:[2]
Denna fiskrelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Darrockeartade rockor (Torpediniformes) är en fiskordning som tillhör överordningen rockor.
Ordningen omfattar enligt Catalogue of Life fyra familjer:
Darrockor (Torpedinidae) Narcinidae Hypnidae NarkidaeBộ Cá đuối điện (danh pháp khoa học: Torpediniformes) là một bộ cá sụn. Chúng được biết tới vì khả năng phát điện, với hiệu điện thế từ 8 đến 220 vôn, có thể dùng để làm bất tỉnh con mồi hay để tự vệ, tùy thuộc vào loài.[2] Có 69 loài được chia ra hai họ.
Các thành viên được biết đến nhiều nhất thuộc chi Torpedo. Tên của chi này xuất phát từ tiếng Latin torpere, nghĩa là "làm tê liệt" hoặc "làm cứng đờ".
Khả năng phát điện của cá đuối điện đã được biết đến từ thời cổ đại. Người Hy Lạp dùng cá đuối điện để làm tê sự đau đớn vì sinh con.[2] Dòng điện của cá đuối điện thông thường đã được một thầy thuốc La Mã là Scribonius Largus ghi nhận có tác dụng chữa bệnh đau nhức đầu và gout trong cuốn sách của ông mang tựa Compositiones Medicae vào năm 46.[3]
Khoảng 60 loài cá đuối điện được nhóm thành 12 chi trong 2 họ.[4][5]
Ở Việt Nam có các loài sau
Loài cá đuối điện Bắc Bộ (Narcine tonkinensis) được ghi trong Sách đỏ Việt Nam[6], nhưng không thấy ghi nhận trong FishBase.
Bộ Cá đuối điện (danh pháp khoa học: Torpediniformes) là một bộ cá sụn. Chúng được biết tới vì khả năng phát điện, với hiệu điện thế từ 8 đến 220 vôn, có thể dùng để làm bất tỉnh con mồi hay để tự vệ, tùy thuộc vào loài. Có 69 loài được chia ra hai họ.
Các thành viên được biết đến nhiều nhất thuộc chi Torpedo. Tên của chi này xuất phát từ tiếng Latin torpere, nghĩa là "làm tê liệt" hoặc "làm cứng đờ".
Среди живых организмов электрические скаты известны своей электрочувствительностью, а также глазами, расположенными сверху головы. Имея крайне слабое зрение, они компенсируют это другими чувствами, включая электрорецепцию.
Многие скаты, даже не относящиеся к семейству электрических, имеют электрические органы, расположенные на хвосте, однако электрические скаты имеют ещё два органа с каждой стороны головы, там, где струя воды при движении создает подъёмную силу, заставляя тело всплывать. Эти органы управляются четырьмя центральными нервами с каждой стороны электрической доли или специальной мозговой доли, цвет которой отличается от цвета других частей мозга. Главный нервный канал соединён с нижней частью каждой пластины-аккумулятора, которая образована гексагональными колоннами и имеет сотовидную структуру: каждая колонна содержит от 140 тысяч до полумиллиона студенистых пластинок. У морских рыб эти аккумуляторы соединены параллельно, а у пресноводных — последовательно.
С помощью этих аккумуляторов обычный электрический скат может убить довольно крупную добычу при напряжении 50-200 вольт. Одиночный электрический разряд длится около 0,03 с, однако, скаты, как правило, производят целую серию разрядов — от 12 до 100 подряд, в ходе которой сила генерируемого тока постепенно ослабевает[2].
Среди живых организмов электрические скаты известны своей электрочувствительностью, а также глазами, расположенными сверху головы. Имея крайне слабое зрение, они компенсируют это другими чувствами, включая электрорецепцию.
Многие скаты, даже не относящиеся к семейству электрических, имеют электрические органы, расположенные на хвосте, однако электрические скаты имеют ещё два органа с каждой стороны головы, там, где струя воды при движении создает подъёмную силу, заставляя тело всплывать. Эти органы управляются четырьмя центральными нервами с каждой стороны электрической доли или специальной мозговой доли, цвет которой отличается от цвета других частей мозга. Главный нервный канал соединён с нижней частью каждой пластины-аккумулятора, которая образована гексагональными колоннами и имеет сотовидную структуру: каждая колонна содержит от 140 тысяч до полумиллиона студенистых пластинок. У морских рыб эти аккумуляторы соединены параллельно, а у пресноводных — последовательно.
С помощью этих аккумуляторов обычный электрический скат может убить довольно крупную добычу при напряжении 50-200 вольт. Одиночный электрический разряд длится около 0,03 с, однако, скаты, как правило, производят целую серию разрядов — от 12 до 100 подряд, в ходе которой сила генерируемого тока постепенно ослабевает.
見內文
电鳐目是板腮类鱼的一个目，此目的鱼腮裂和口都在腹位，有五个腮裂，身体平扁卵圆形，吻不突出，臀鳍消失，尾鳍很小，胸鳍宽大，胸鳍前缘和体侧相连接。在胸鳍和头之间的身体每侧有一个大的发电器官，能发电，以电击敌人或猎物，卵胎生，分布在热带和亚热带近海，半埋在泥沙中等待猎物，一般体形较小，没有食用价值。
电鳐头部的后部和肩部胸鳍内侧和左右各有一个肾状卵圆形的蜂窝状的发电器官，由鳃部肌肉变异而来。每个发电器官最基本的结构是一块块电板（electrocytes，纤维组织），约40个电板上下重叠起来，形成一个个六棱柱，每侧有600个，称为电函管。电函管有胶质物，呈半透明乳白色。每块电板具有神经末梢的一面（背面）为负极，另一面（腹面）为正极，电压70～80伏特，最大100伏，每秒可放电150次。
根据背鳍的多少，分为4科：
西方人发现电鳐时对它有许多传说，因此发明水雷后，水雷的英语名称是根据电鳐的拉丁种名起的torpedo，后来将这个名词专用于鱼雷。
这是一篇關於魚類的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 电鳐目是板腮类鱼的一个目，此目的鱼腮裂和口都在腹位，有五个腮裂，身体平扁卵圆形，吻不突出，臀鳍消失，尾鳍很小，胸鳍宽大，胸鳍前缘和体侧相连接。在胸鳍和头之间的身体每侧有一个大的发电器官，能发电，以电击敌人或猎物，卵胎生，分布在热带和亚热带近海，半埋在泥沙中等待猎物，一般体形较小，没有食用价值。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 軟骨魚綱 Chondrichthyes 亜綱 : 板鰓亜綱 Elasmobranchii 目 : シビレエイ目 Torpediniformes 学名 Torpediniformesシビレエイ目、痺鱝目・痺鱏目、Torpediniformes は、軟骨魚綱板鰓亜綱の下位分類群で、エイのグループのひとつ。2科12属60種を含む。捕食・防御のための発電器官を持つことで知られ、その電圧は8-220ボルト (単位)に達する[2]
タイプ属はヤマトシビレエイ属 Torpedo で、これはラテン語で「麻痺した」を意味する torpere に由来する。
体盤は丸い。背鰭は2基で、大きく丸いが、タイワンシビレエイ科では退化する場合もある。尾は筋肉質で太く、尾鰭はよく発達する。体は柔らかくて分厚く、皮膚は棘・皮歯を欠く。1対の発電器官は腎臓型で、胸鰭の基部にある。吻は、タイワンシビレエイ科では大きく幅広いが、ヤマトシビレエイ科では欠く。口・鼻孔・5対の鰓裂は体盤下面に位置する[2][3]。
1000m以浅の沿岸域に生息する。泳ぎは遅く、他のエイと異なって尾鰭で推進力を生み出す。砂泥に埋もれて無脊椎動物や小魚を待ち伏せ、電気ショックで麻痺させて捕食する[4]。
このエイが獲物を麻痺させる能力は古くから知られており、古代ギリシャでは、出産や手術時に痛みを麻痺させるために用いられていた[2]。プラトンはメノン (対話篇)において、ソクラテスが難解な質問で人々を当惑させる様子をこのエイに例えている[5]。ローマの医師スクリボニウス・ラルグスは46年のCompositiones Medicaeにおいて、torpedo fishは頭痛・痛風の治療に有効であると述べている[6]。このような能力を持つため、その正体が電気であると理解されるまでは、このエイは魔術的な生物だと信じられていた[7]。
3科12属に、およそ60種が属する[8]。ヤマトシビレエイ科は大型の獲物を麻痺させて丸呑みするが、タイワンシビレエイ科は堆積物内の小型の獲物を捕食する。どちらの科も電気ショックを防御に用いるが、タイワンシビレエイ科が電気ショックを捕食に用いているかは不明である[9]。
属名の後の括弧内の数字は種数。
ヤマトシビレエイ科 Torpedinidae は、2亜科2属22種を含む。
タイワンシビレエイ科 Narcinidae は、2亜科10属38種を含む。
日本近海には以下の5種が生息する。
T.tokionisとT.californicaの属名はTorpedoを採用し、Tetronarceはシノニムとみなすのが一般的だが、「FishBase」ではTetronarceに属する種として採録されている。
シビレエイ目、痺鱝目・痺鱏目、Torpediniformes は、軟骨魚綱板鰓亜綱の下位分類群で、エイのグループのひとつ。2科12属60種を含む。捕食・防御のための発電器官を持つことで知られ、その電圧は8-220ボルト (単位)に達する
전기가오리목(Torpediniformes)은 가오리류에 속하는 연골어류 목의 하나이다.
전기가오리목은 2과 13속 68종의 전기가오리를 포함하고 있다.[1]
,_Parsley_Bay,_Sydney.jpg)
,_Parsley_Bay,_Sydney.jpg)
,_Parsley_Bay,_Sydney.jpg)
