La conchita azul (Clitoria ternatea) ye una planta de la familia de les fabacees.
Enredadera de fueyes imparipinnaes colos foliolos 2-3 yugaos, ovales: pedúnculos unifloros; lóbulos del mota llanceolaos, acuminaos; nes axiles de les fueyes, onde crecen tamién unes pequeñes estípules apaecen solitaries les flores de color azul intensu d'hasta 3 cm de tamañu, con 10 estames soldaos en 2 cuerpos; hai tamién una forma con flores dobles; llegume esplanada subsesil, cáscares non acostilladas; granes estruyíes.[1] Detalle característicu de les papilionácees ye'l estandarte grande y argutu, estendíu na parte cimera y estrecháu na base. D'esta planta trepadora estendida güei en tolos trópicos conozse tamién una variedá de cultivu de flores blanques.[2]
Esta planta ye nativa del Asia tropical y ecuatorial, pero foi introducida n'África, Australia y el Nuevu Mundu.
Clitoria ternatea ye planta forrajera y melecinal. N'Australia sirve como forrajera y recuperadora de suelos degradaos pola agricultura intensiva, en Tailandia úsase como cosméticu; l'estractu de les sos flores ye usáu como xampú pal pelo, la flor úsase tamién pa faer té y bébores fríes. Ye fonte d'antiosidantes, les delfinidinas. Tien actividá nootrópica y adaptogénica.
Na medicina tradicional Ayurveda, utilizóse mientres sieglos como un potenciador de la memoria, nootrópico, antiestrés, ansiolítico, antidepresivu, anticonvulsivo, tranquilizante y sedante.[3]
Nel sudeste asiáticu les flores utilizar pa los alimentos de color. Na cocina malaya, un estractu aguacientu utilizar pa colorear l'arroz glutinosu. En Kelantan utilizar pa dar color al arroz blanco pa Nasi Kerabu . En Tailandia, una bébora azul almibráu llámase nam dok anchan (น้ำ ดอก อัญชัน), dacuando consúmese con una gota de zusmiu de llima duce p'aumentar l'acidez y xire el zusmiu en color rosa-púrpura. En Myanmar y na cocina thailandesa tamién se somorguien les flores na masa y tuéstense.
N'ensayos con animales l'estractu metanólico de los raigaños de Clitoria ternatea demostró efeutos nootrópicos, ansiolíticos, antidepresivos, anticonvulsivos y l'actividá antiestrés. [4] Los principios activos inclúin taníns, resines, almidón, taraxerol y taraxerona.
Clitoria ternatea describióse por Linneo y espublizóse en Systema Naturae, ed. 12 2: 124, nel añu 1767.[5]
A los botánicos del sieglu XVIII como Linneo (que bautizó esti xéneru), nun-yos esmolecía tantu como a los actuales nomar les plantes pola so paecencia a partes íntimes de l'anatomía humana y Clitoria ye unu d'esos casos.
ternatea: epítetu llatín que significa "ternado", anque'l nome específicu nun alude a l'habitual disposición ternaria de los foliolos, sinón a la islla indonesia de Ternate, onde se rexistró la especie per primer vegada.
|url=http://laboratorioclitter.blogspot.com
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. La conchita azul (Clitoria ternatea) ye una planta de la familia de les fabacees.
Clitoria ternatea, eingedeutscht auch Blaue Klitorie genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Clitoria in der Unterfamilie der Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae).[1] Sie ist heute in tropischen bis subtropischen Gebieten weltweit verbreitet und wird vielseitig, aber besonders als kletternde Zierpflanze genutzt.
Clitoria ternatea wächst schnell[2] als immergrüne, ausdauernde krautige Pflanze oder Halbstrauch. Die bei einem Durchmesser von 1 bis 2 Millimetern dünnen, stielrunden, gerillten Sprossachsen sind angedrückt kurz zottig oder je nach Alter mehr oder weniger dicht striegelig behaart (Trichome) und können verholzen. Die bis zu 5 Meter hoch[3] windenden Sprossachsen sind im unteren Bereich und darüber nur selten verzweigt. Die Internodien sind meist 5 bis 15 Zentimeter lang.[4][5]
Die haltbaren, behaarten Nebenblätter sind bei einer Länge von 2 bis 4, selten bis zu 5 Millimetern sowie einer Breite von 0,5 bis 0,8, selten bis zu 1,0 Millimetern relativ klein und linealisch. Die Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Der 1,5 bis 3 Zentimeter lange Blattstiel ist leicht gerillt und striegelig behaart. Die Blattspreite ist unpaarig gefiedert mit meist fünf, selten sieben Fiederblättern. Die striegelig behaarte Blattrhachis ist 2 bis 6 Zentimeter lang mit 1 bis 2,5 Zentimeter langen leicht gerillten, oft auf der Unterseite rinnigen Internodien. Die unauffälligen, haltbaren, behaarten Nebenblätter der Fiederblätter sind klein und borstenartig bis nadelförmig. Die behaarten Stiele der Fiederblätter sind 1 bis 2, selten bis zu 3 Millimeter lang und fast viereckig im Querschnitt. Die dünn pergamentartigen oder fast häutigen Fiederblätter sind bei einer Länge von 1,5 bis 5 Zentimetern sowie einer Breite von 1 bis 3,5 Zentimetern breit-elliptisch oder fast eiförmig mit stumpfer oder keilförmiger Basis und stumpfem, etwas ausgerandetem oberen Ende, das meist eine Stachelspitze besitzt. Beide Blattflächen sind gleichfarbig und angedrückt kurz zottig oder striegelig behaart und die Blattoberseite kann verkahlen; an den Hauptadern ist die Behaarung (Indument) auffälliger. Auf jedem Fiederblatt sind auf jeder Seite der Hauptader vier bis sechs Seitenadern wechständig angeordnet; sie sind auf der Blattoberseite leicht sowie auf der -unterseite deutlich erhaben und es ist eine am Rand entlang laufende Blattader vorhanden. Auch die Netzaderung ist zu erkennen.[4][5]
Der Blütenstand ist zu einer einzeln in den Blattachseln stehenden Blüte reduziert. Der kahle, 4 bis, meist 7 bis 12 Millimeter lange Blütenstandsschaft endet in zwei Pulvini. Die zwei grünen, häutigen, flaumig behaarten und bewimperten Tragblätter sind mit einer Länge von 2 bis 3 Millimetern sowie einer Breite von etwa 1 Millimetern relativ klein, konkave, eiförmig mit zugespitztem oberen Ende; sie liegen dem Blütenstiel an oder sind abgespreizt aufsteigend. Der behaarte, 3 bis 6 Millimeter lange Blütenstiel ist verdreht oder an einer verdickten Basis gekrümmt. Die zwei dem Blütenkelch fast anliegenden, auffälligen, häutigen, behaarten Deckblätter sind bei einer Länge von 6 bis 10 Millimetern sowie einer Breite von 5 bis 8 Millimetern breit-eiförmig bis fast kreisförmig oder verkehrt-eiförmig mit deutlich erkennbaren Netznerven.[4][5]
Die auffälligen, relativ großen, resupinaten[6], zwittrigen Blüten sind zygomorph und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die fünf häutigen, verkahlenden, 1,5 bis 2 Zentimeter langen Kelchblätter sind auf mehr als der Hälfte ihrer Länge zu einer 9 bis 14 Millimeter langen Kelchröhre verwachsen mit 7 bis 9 Millimeter breitem Schlund und fünf bei einer Länge von 8 bis 12 Millimetern sowie an ihrer Basis 3 Millimeter breiten länglichen oder lanzettlichen Kelchzähnen mit zugespitztem oder gerundetem oberen Enden und deutlich erkennbaren, behaarten Nerven. Die fünf himmelblauen bis violetten, rosafarbenen oder weißen Kronblätter sind bis zu 5,5 Zentimeter lang. Die kurz genagelte Fahne ist in der Mitte undeutlich weiß oder orangefarben und bei einer Länge von 3,5 bis 5,5 Zentimetern sowie einer Breite von 2,5 bis 3 Zentimetern breit verkehrt-eiförmig und ausgerandet. Die genagelten Flügel und Schiffchen sind viel kürzer als die Fahne. Die 8 Millimeter lang genagelten Flügel sind bei einer Länge von etwa 26 Millimetern sowie einer Breite von etwa 12 Millimetern verkehrt-eiförmig-länglich und reicht 8 bis 10 Millimeter unter das Schiffchen. Die 15 bis 17 Millimeter lang genagelten, sichelförmig gebogenen Schiffchen sind bei einer Länge von etwa 9 Millimetern sowie einer Breite von etwa 6 Millimetern elliptisch. Es sind zehn Staubblätter vorhanden. Neun Staubfäden sind zu einer 17 bis 19 Millimeter langen Staubblattröhre verwachsen, die im unteren Bereich fast gerade und auf den obersten 3 bis 4 Millimeter leicht gebogen ist. Der freie Bereich der Staubfäden ist 3 bis 4 Millimeter lang. Der freie Staubfaden ist gebogen. Die Staubbeutel sind 1 Millimeter lang sowie 0,6 bis 0,8 Millimeter breit. Das Gynophor ist etwa 1 Millimeter lang. Der einzige oberständige, 11 bis 12 Millimeter lange sowie etwa 1,5 Millimeter breite Fruchtknoten ist dicht zottig behaart.[4] Der etwa 15 Millimeter lange Griffel ist im unteren Bereich flaumig behaart und wird bärtig in Richtung oberen Ende bis dicht bärtig unterhalb der Narbe.[5][6]
Die fast sitzende Hülsenfrucht ist anfangs an ihrer Basis vom haltbaren Kelch umfüllt und mit fortschreitendem Wachstum wird der Kelch aufgerissen. Die anfangs behaarte, bei Reife verkahlende, erst hellbraune und später lohfarbene Hülsenfrucht ist linealisch-länglich und abgeflacht mit einem langen Schnabel. Die fast geraden Fruchtklappen sind 10 bis 11 Zentimeter lang sowie 9 bis 11 Zentimeter breit. Jede Hülsenfrucht enthält sechs bis zehn Samen.[4][5][6]
Die Samen sind bei einer Länge von 5 bis 6 Millimetern, einer Breite von etwa 4 Millimetern sowie einer Dicke von 1,5 bis 2 Millimetern rechteckig, fast nierenförmig oder länglich mit deutlicher Strophiole. Die schwarze Samenschale ist glatt und kahl.[4][5]
Die Blütezeit sowie die Reife der Früchte liegt in China zwischen Juni und November, in Pakistan zwischen Juni und Januar.[4][7] In Australien gibt es eine Blütezeit von Februar bis Juni und im Dezember.[8]
Die Chromosomengrundzahl beträgt x = 8. Es gibt Berichte mit Chromosomenzahlen von 2n = (14, 15), 16; es liegt meist Diploidie vor.[4][9]
Die ursprüngliche Heimat ist nicht bekannt, sie wird jedoch in Ostafrika vermutet[10]. Sie wurde in vielen Ländern kultiviert und ist vielfach verwildert. Heute kommt sie in den Tropen und Subtropen auf allen Kontinenten und vielen Inseln vor. Es gibt Bestände auf den Kapverdischen Inseln, im Tschad, Djibouti, Äthiopien, Somalia, Sudan, Kenia, Tansania, Uganda, Burundi, Kamerun, Gabun, Sao Tome und Principe, Zaire, Benin, in der Elfenbeinküste, in Gambia, Ghana, Guinea, Guinea-Bissau, Niger, Nigeria, Senegal, Sierra Leone, Togo, Angola, Malawi[6], Mosambik[11][6], Sambia[6], Simbabwe[12], Südafrika, Madagaskar (Provinzen Antsiranana, Mahajanga, Toliara)[13], Saudi-Arabien, im Jemen, Iran, Irak, China (nur in den Provinzen Fujian, Guangdong, Guangxi, Hainan, Yunnan, Zhejiang)[4], Taiwan, Sri Lanka, Pakistan[7], Indien, Bangladesch, Bhutan, Nepal, auf den Andamanen und Nikobaren, auf den Malediven, in Kambodscha, Laos, Myanmar, Thailand, Vietnam, auf den Weihnachtsinseln, in Indonesien, auf Sabah, Papua-Neuguinea, auf den Philippinen, in Singapur, in Australien[8], in den südlichen USA, in Mexiko, auf Hawaii, Guam, auf den nördlichen Marianen Inseln, auf Palau, auf den Gesellschaftsinseln, auf Fidschi, auf Neukaledonien, Samoa, auf den Salomonen, auf Antigua und Barbuda, Aruba, auf den Bahamas, auf Barbados, auf den Cayman Islands, auf Kuba, Dominica, auf Hispaniola, Guadeloupe, Jamaica, Martinique, Montserrat, auf den Niederländischen Antillen, auf Puerto Rico, St. Kitts and Nevis, St. Vincent und Grenadinen, auf den Jungferninseln, in Belize, Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, Nicaragua[3], Panama[5], Französisch-Guyana, Surinam, Venezuela, Brasilien, Bolivien, Kolumbien, Ecuador[14], auf den Galapagos-Inseln, in Peru (Departamentos Lambayeque, Lima, Piura, San Martín)[15], Paraguay und Uruguay.[1][16][4][2][17]
Clitoria ternatea windet sich an Gehölzen im Unterholz der Wälder empor.[5] Sie kommt oft an gestörten Standorten vor. Sie gedeiht meist in Höhenlagen zwischen 0 und 1000 Metern.[6] In manchen Gebieten gilt sie als invasive Pflanze.[2]
Die Erstveröffentlichung von Clitoria ternatea erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Band 2, S. 753[18].[19] Synonyme für Clitoria ternatea L. sind Clitoria albiflora Mattei, Clitoria bracteata Poir., Clitoria coelestris Siebert & Voss, Clitoria parviflora Raf., Clitoria philippensis Perr., Clitoria pilosula Benth., Clitoria ternatea var. pilosula (Benth.) Baker, Clitoria ternatensium Crantz, Lathyrus spectabilis Forssk., Ternatea ternatea (L.) Kuntze, Ternatea vulgaris Kunth, Ternatea vulgaris Kuntze,[10][1][16] Clitoria tanganicensis Micheli[6]. Das Artepitheton ternatea bezieht sich auf die indonesische Insel Ternate, die bei der Erstbeschreibung dieser Art als Fundort bekannt war.
Clitoria ternatea wird vielseitig genutzt.[20][16][21]
Clitoria ternatea wird in tropischen bis subtropischen Gebieten als kletternde Zierpflanze in Parks und Gärten verwendet. In kühleren Gebieten kann man sie in Gewächshäusern kultivieren und wie eine einjährige Pflanze anbauen.[22]
Die Blüten von Clitoria ternatea werden zum Blaufärben von Speisen (beispielsweise Reis in Indien sowie Kuba) und Getränken verwendet. Aus getrockneten Blütenblättern kann blauer Tee gemacht werden, der abhängig von seinem pH-Wert die Farbe wechselt.[23] Dieser Tee ist in Südostasien sehr verbreitet.
Junge Hülsenfrüchte werden gegessen. Aus ihnen können Mineralstoffe und Vitamine gewonnen werden.[16]
Oft wird Clitoria ternatea als Gründünger und Bodendecker auf Feldern und in Plantagen eingesetzt.[16] Clitoria ternatea ist gutes Viehfutter, entweder frisch oder als Heu.[16]
Samen und Sprossachsen werden zum Färben von Materialien, beispielsweise Bekleidungsstoffen, verwendet.[16]
In der Volksmedizin werden Früchte und unterirdische Pflanzenteile von Clitoria ternatea eingesetzt.[16] Clitoria ternatea ist eine Heilpflanze des Ayurveda.[24][25]
Es gibt viele Trivialnamen in anderen Sprachen (Auswahl):[2][20][16]
Clitoria ternatea, eingedeutscht auch Blaue Klitorie genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Clitoria in der Unterfamilie der Schmetterlingsblütler (Faboideae) innerhalb der Familie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae). Sie ist heute in tropischen bis subtropischen Gebieten weltweit verbreitet und wird vielseitig, aber besonders als kletternde Zierpflanze genutzt.
Kembang teleng (Clitoria ternatea) iku tetuwuhan ngrambat sing biyasa tinemu ing pekarangan utawa pinggir alas. Tuwuhan anggota suku polong-polongan iki asal saka Asia tropis, nanging saiki wis sumebar ing kabèh tlatah tropis.
Wiwit jaman biyèn tuwuhan iki ditandur ing pekarangan minangka pethètan amarga kembangé sing awarna biru padhang. Kembangé ing sawatara panggonan ing Asia Tenggara kanggo bahan mènèhiu warna kanggo panganan utawa jajanan. Ing Malaysia, ekstrak makutha kembangé dianggo mènèhi warna ketan. Ing Thailand, minuman penyegar awarna biru saka ekstrak kembang iki dijenengaké nam dok anchan (น้ำดอกอัญขัญ). Ana uga varietas kanthi makutha kembang sing awarna putih.
Kembang teleng (Clitoria ternatea) iku tetuwuhan ngrambat sing biyasa tinemu ing pekarangan utawa pinggir alas. Tuwuhan anggota suku polong-polongan iki asal saka Asia tropis, nanging saiki wis sumebar ing kabèh tlatah tropis.
Wiwit jaman biyèn tuwuhan iki ditandur ing pekarangan minangka pethètan amarga kembangé sing awarna biru padhang. Kembangé ing sawatara panggonan ing Asia Tenggara kanggo bahan mènèhiu warna kanggo panganan utawa jajanan. Ing Malaysia, ekstrak makutha kembangé dianggo mènèhi warna ketan. Ing Thailand, minuman penyegar awarna biru saka ekstrak kembang iki dijenengaké nam dok anchan (น้ำดอกอัญขัญ). Ana uga varietas kanthi makutha kembang sing awarna putih.
Ko e paipa ko e fuʻu ʻakau siʻi ia. ko e ʻakau faitoʻo.
Ko e paipa ko e fuʻu ʻakau siʻi ia. ko e ʻakau faitoʻo.
अपराजिता, गोकर्णी वा विष्णुक्रान्ता बहुवर्षीय पोथ्रा वर्गमा पर्ने फूल फूल्ने औषधीय गुण भएको वनस्पति हो । यसमा नीलो तथा सेतो गाईका कान आकारका फूल लाग्ने गर्दछ । नीलो फुल्नेमा एकोहोरो पात हुन्छ भने सेतो फुल्नेमा दोहोरो पात हुन्छ । अपराजितामा केराउको जस्तै कोसामा मुसुरोको दाल जस्तै काला गेडा लाग्ने गर्दछ । [१]
अपराजितालाई आयुर्वेदमा शीतल, त्रिदोषनाशक, शीतवीर्य, बुद्धिदायक, विरेचक, मुत्रनिस्सारक, कृमीनाशक, विषनिवारक, नेत्ररोगमा हितकारी, क्षयरोगजन्य गन्थीहरूमा गुणकारी, पेट सुन्निनेमा लाभकारीको रूपमा वर्णन गरिएको छ । अपराजिताको बोटको सबै भागहरू उतिकै गुणकारी भएको मानिन्छन । यसले अण्डवृद्धि, गलगाँड, गाँठा-गिर्खा, जन्डिस, गर्भपात, जलोदर तथा पुरानो खोकीमा लाभ पुर्याउँछ । उपचारका लागि सर्वाङ्ग वा बीउको धूलो एक चम्चा खाना खानुअघि मनतातो पानीसँग खान सकिन्छ । ताजा तथा सुकेको टुक्रा चुस्न पनि सकिन्छ ।[१] यसको जरा तितो हुन्छ । कब्जियत, पिसाब रोकिएको, पेटभित्र अस्वभाविक तवरले पानी जमेको (Ascites) र ज्वरोमा यसको जराको सेवन गरिन्छ । कान दुखेको, कलेजोको रोग, चर्केको फुटेको (Eruptions)मा यसको पात उपयोगी मानिन्छ । दीर्घ खालको ब्रोङकाइटिसमा कफ निकाल्न यसको जराको रस खाइन्छ । कब्जियत र Viscera मा कुनै रोग लागेमा यसको बीउ उपयोगी मानिन्छ । सर्पले टोकेकोमा यसको विरुवा उपयोगी मानिन्छ । [२]
अपराजिता, गोकर्णी वा विष्णुक्रान्ता बहुवर्षीय पोथ्रा वर्गमा पर्ने फूल फूल्ने औषधीय गुण भएको वनस्पति हो । यसमा नीलो तथा सेतो गाईका कान आकारका फूल लाग्ने गर्दछ । नीलो फुल्नेमा एकोहोरो पात हुन्छ भने सेतो फुल्नेमा दोहोरो पात हुन्छ । अपराजितामा केराउको जस्तै कोसामा मुसुरोको दाल जस्तै काला गेडा लाग्ने गर्दछ ।
অপৰাজিতা (বৈজ্ঞানিক নাম: Clitoria ternatea) (সংস্কৃত: श्वेतां, विष्णूक्रांता, शंखपुष्पी)হৈছে Fabaceae প্ৰজাতিৰ এবিধ ফুল। গাঢ় নীলা ৰঙৰ ফুল, কিন্তু তলৰ ফালে (আৰু ভিতৰত) বগা, কেতিয়াবা কিছু হালধীয়া আভা যুক্ত হয়। বগা ৰঙৰ অপৰাজিতা ফুলো আছে।
বিভিন্ন ভাষাত অপৰাজিতাৰ নামবোৰ হৈছে:
_001.jpg)
অপৰাজিতা (বৈজ্ঞানিক নাম: Clitoria ternatea) (সংস্কৃত: श्वेतां, विष्णूक्रांता, शंखपुष्पी)হৈছে Fabaceae প্ৰজাতিৰ এবিধ ফুল। গাঢ় নীলা ৰঙৰ ফুল, কিন্তু তলৰ ফালে (আৰু ভিতৰত) বগা, কেতিয়াবা কিছু হালধীয়া আভা যুক্ত হয়। বগা ৰঙৰ অপৰাজিতা ফুলো আছে।
ਅਪਰਾਜਿਤਾ (ਹਿੰਦੀ: अपराजिता) (ਬਨਸਪਤੀ ਨਾਂ: Clitoria ternatea) ਇੱਕ ਸਧਾਰਣ ਕਿਸਮ ਦਾ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਪੌਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਆਕਰਸ਼ਕ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਇਸਨੂੰ ਲਾਨ ਦੀ ਸਜਾਵਟ ਦੇ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਵੀ ਲਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਲਤਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ . ਇਹ ਇਕਹਿਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲੀ ਬੇਲ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੁਹਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲੀ ਵੀ। ਫੁਲ ਵੀ ਦੋ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ - ਨੀਲੇ ਅਤੇ ਸਫੇਦ।
சங்கப் பாடல்களில் குறிப்பிடப்படும் கருவிளை மலரை இக்காலத்தில் சங்குப்பூ என்கின்றனர். தோற்றத்தில் சங்கின் விரிவாய் போலத் தோன்றம் தருவதால் இதனை இவ்வாறு கூறுகின்றனர். ஏழு வண்ணங்களில் ஒன்றான நீலநிறத்தைப் பஞ்சவண்ணங்களில் ஒன்றாகக் காணும்போது கருமை எனக் கொள்வர். இந்த வகையில் இது கரிய விளைப்பூ.குன்றத்து மகளிர் குவித்து விளையாடிய பூக்களில் இதுவும் ஒன்று.
இலங்கையில் இதனை நீல காக்கணை பூ என்ற பெயரால் அழைப்பர்.
சங்குப்பூ பல்வேறு வண்ணங்களில் பூக்கும். கருவிளை நீலநிறத்தில் மட்டும் பூக்கும் அதன் வேறு இனம்.
கருவிளை என்னும் இந்தப் பூ மணிப் பூங் கருவிளை என்று இந்தப் பூ விளக்கப்படுவதால் இந்தப் பூ மணிநிறம் கொண்டது எனத் தெரியவருகிறது. மணிநிறம் என்பது நீலநிறம். இது தலைவியும், தோழியும் குவித்து விளையாடி அணியாக்கிக் கொண்ட 99 பூக்களில் ஒன்று.[1]
மணியைப் பார்ப்பது போல நீல நிறத்தில் இருக்கும்.[2]
மயில்-பீலியின் கண் போல் இருக்கும்.[3]
கண்ணைப்போல் இருக்கும்.[4]
கண்ணைப் போல் மலரும்.[5][6]
வெண்ணிறப் பகன்றை மலரின் நிறத்தோடு மாறுபட்ட நிறம் கொண்டது.[7]
சங்கப் பாடல்களில் குறிப்பிடப்படும் கருவிளை மலரை இக்காலத்தில் சங்குப்பூ என்கின்றனர். தோற்றத்தில் சங்கின் விரிவாய் போலத் தோன்றம் தருவதால் இதனை இவ்வாறு கூறுகின்றனர். ஏழு வண்ணங்களில் ஒன்றான நீலநிறத்தைப் பஞ்சவண்ணங்களில் ஒன்றாகக் காணும்போது கருமை எனக் கொள்வர். இந்த வகையில் இது கரிய விளைப்பூ.குன்றத்து மகளிர் குவித்து விளையாடிய பூக்களில் இதுவும் ஒன்று.
இலங்கையில் இதனை நீல காக்கணை பூ என்ற பெயரால் அழைப்பர்.
சங்குப்பூ பல்வேறு வண்ணங்களில் பூக்கும். கருவிளை நீலநிறத்தில் மட்டும் பூக்கும் அதன் வேறு இனம்.
கருவிளை என்னும் இந்தப் பூ மணிப் பூங் கருவிளை என்று இந்தப் பூ விளக்கப்படுவதால் இந்தப் பூ மணிநிறம் கொண்டது எனத் தெரியவருகிறது. மணிநிறம் என்பது நீலநிறம். இது தலைவியும், தோழியும் குவித்து விளையாடி அணியாக்கிக் கொண்ட 99 பூக்களில் ஒன்று.
மணியைப் பார்ப்பது போல நீல நிறத்தில் இருக்கும்.
மயில்-பீலியின் கண் போல் இருக்கும்.
கண்ணைப்போல் இருக்கும்.
கண்ணைப் போல் மலரும்.
வெண்ணிறப் பகன்றை மலரின் நிறத்தோடு மாறுபட்ட நிறம் கொண்டது.
శంఖపుష్పం (Clitoria ternatea; సంస్కృతం: श्वेतां, विष्णूक्रांता) పుష్పించే మొక్కలలో ఫాబేసి కుటుంబానికి చెందిన ఎగబ్రాకే మొక్క. వీటిని సంస్కృతంలో గిరికర్ణిక అని పిలుస్తారు.[1] విష్ణుక్రాంత పత్రి విష్ణుక్రాంత వృక్షానికి చెందినది. వినాయక చవితి రోజు చేసుకునే వరసిద్ధివినాయక ఏకవింశతి పత్రి పూజా క్రమములో ఈ ఆకు పదవది.
ఈ మొక్కలు ఆసియా ఖండానికి చెందినవి. తర్వాత ప్రపంచమంతా విస్తరించాయి. ఈ ఆకు ముదురు పచ్చ రంగులో ఉంటుంది. ఆకారం సమంగా ఉంటుంది. పరిమాణం మధ్యస్థం. ఈ చెట్టు గుబురుచెట్టుగా పెరుగుతుంది.
ఈ ఎగబ్రాకే మొక్క పుష్పాలు మానవ స్త్రీల యోని (Vulva) ఆకారంలో ఉండడం వలన లాటిన్ భాషలో దీని ప్రజాతి పేరు "క్లిటోరియా (Clitoria)" క్లిటోరిస్ "(Clitoris)". (Synonyms: Clitoris principissae.) నుండి ఉత్పన్నమైనది.[2] టెర్నేటియా ("Ternatea") ఇండోనేషియా దేశంలో ఒక ప్రాంతం పేరు టెర్నేట్ (Ternate) నుండి వచ్చింది. తమిళం, తెలుగు, మళయాళం భాషలలో దీని పేరు శంఖం (Seashell) నుండి వచ్చింది.
శంఖపుష్పం (Clitoria ternatea; సంస్కృతం: श्वेतां, विष्णूक्रांता) పుష్పించే మొక్కలలో ఫాబేసి కుటుంబానికి చెందిన ఎగబ్రాకే మొక్క. వీటిని సంస్కృతంలో గిరికర్ణిక అని పిలుస్తారు. విష్ణుక్రాంత పత్రి విష్ణుక్రాంత వృక్షానికి చెందినది. వినాయక చవితి రోజు చేసుకునే వరసిద్ధివినాయక ఏకవింశతి పత్రి పూజా క్రమములో ఈ ఆకు పదవది.
ఈ మొక్కలు ఆసియా ఖండానికి చెందినవి. తర్వాత ప్రపంచమంతా విస్తరించాయి. ఈ ఆకు ముదురు పచ్చ రంగులో ఉంటుంది. ఆకారం సమంగా ఉంటుంది. పరిమాణం మధ్యస్థం. ఈ చెట్టు గుబురుచెట్టుగా పెరుగుతుంది.
ಬಿಳಿ,ಕೆಂಪು,ಕಡು ನೀಲಿ, ನಸು ನೀಲಿ,ತಿಳಿ ನೇರಳೆ ಮುಂತಾದ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುವ ಶಂಖಪುಷ್ಪದಲ್ಲಿ ಏಕ ಮತ್ತು ದ್ವಿತೀಯ ಎಂಬ ಎರಡು ತಳಿಗಳಿವೆ.ಏಕ ತಳಿಯ ಹೂವಿನಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದಾದ ಒಂದು ಎಸಳಿದ್ದು,ಗಮನಿಸಿ ನೋಡಿದಾಗ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟದಾದ ಎರಡು ಎಸಳುಗಳು ಕಾಣಬಹುದು. ದ್ವಿತೀಯ ತಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಸುರುಳಿ ಸುತ್ತಿ ಕೊಂಡಿರುವ ಐದು ಎಸಳುಗಳಿವೆ. ಇದರ ಎಸಳುಗಳು ಮೃದು,ಹತ್ತಿರವಿರುವ ಗಿಡಗಳಿಗೆ ಹಬ್ಬುವ ಈ ಬಳ್ಳಿಯು ಹೂಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದಾಗ ಮೋಹಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಈ ಸಸ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಬೀಜಗಳಿರುವ ಕೋಡುಗಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಬೀಜ ಬಿದ್ದಲ್ಲಿ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಗಿಡವಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಆರೈಕೆ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ನೀರುಣಿಸಿದರೆ ಸಾಕು. ಹೂವಿನ ದಳಗಳು ಶಂಖದ ಒಳಭಾಗದ ಆಕಾರವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕಾರಣ ಶಂಖಪುಷ್ಪ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಬಂದಿದೆ. ಪರಿಮಳದ ಸೋಕಿಲ್ಲದ ಈ ಹೂವು ದೇವರ ಪೂಜೆಗೆ ವಿನಹ ಹೆಣ್ಣಿನ ಮುಡಿಗೇರುವುದಿಲ್ಲ. ಬಿಳಿವರ್ಣದ ಹೂ ಬಿಡುವ ಶಂಖಪುಷ್ಪ ವೈದ್ಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿಯೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.[೧]
ಫೆಬೇಸಿಯಾ (Fabaceae)[೨]
ಕ್ಲಿಟೋರಿಯಾ ಟರ್ನೆಟಿಯಾ (Clitoria ternatea L.)[೩]
ಕನ್ನಡ :ಗಿರಿಕರ್ಣಿಕೆ ಬಳ್ಳಿ
ತಮಿಳು : ಕಾಕ್ಕಣಮ್, ಕವಾಚ್ಚಿ
ತೆಲುಗು : ದಿಂಟೆನ
ಮಲಯಾಳಂ :ಆರಲ್, ಶಂಖಪುಷ್ಪಂ
ಸಂಸ್ಕøತ :ಗವಾಕ್ಷ, ರೋಮವಲ್ಲಿ
ಹಿಂದಿ :ಅಪರಾಜಿತ್
ಬಿಳಿ,ಕೆಂಪು,ಕಡು ನೀಲಿ, ನಸು ನೀಲಿ,ತಿಳಿ ನೇರಳೆ ಮುಂತಾದ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುವ ಶಂಖಪುಷ್ಪದಲ್ಲಿ ಏಕ ಮತ್ತು ದ್ವಿತೀಯ ಎಂಬ ಎರಡು ತಳಿಗಳಿವೆ.ಏಕ ತಳಿಯ ಹೂವಿನಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದಾದ ಒಂದು ಎಸಳಿದ್ದು,ಗಮನಿಸಿ ನೋಡಿದಾಗ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟದಾದ ಎರಡು ಎಸಳುಗಳು ಕಾಣಬಹುದು. ದ್ವಿತೀಯ ತಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಸುರುಳಿ ಸುತ್ತಿ ಕೊಂಡಿರುವ ಐದು ಎಸಳುಗಳಿವೆ. ಇದರ ಎಸಳುಗಳು ಮೃದು,ಹತ್ತಿರವಿರುವ ಗಿಡಗಳಿಗೆ ಹಬ್ಬುವ ಈ ಬಳ್ಳಿಯು ಹೂಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದಾಗ ಮೋಹಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಈ ಸಸ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಬೀಜಗಳಿರುವ ಕೋಡುಗಳು ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಬೀಜ ಬಿದ್ದಲ್ಲಿ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಗಿಡವಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಆರೈಕೆ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ನೀರುಣಿಸಿದರೆ ಸಾಕು. ಹೂವಿನ ದಳಗಳು ಶಂಖದ ಒಳಭಾಗದ ಆಕಾರವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕಾರಣ ಶಂಖಪುಷ್ಪ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಬಂದಿದೆ. ಪರಿಮಳದ ಸೋಕಿಲ್ಲದ ಈ ಹೂವು ದೇವರ ಪೂಜೆಗೆ ವಿನಹ ಹೆಣ್ಣಿನ ಮುಡಿಗೇರುವುದಿಲ್ಲ. ಬಿಳಿವರ್ಣದ ಹೂ ಬಿಡುವ ಶಂಖಪುಷ್ಪ ವೈದ್ಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಭಾವಶಾಲಿಯೆಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.
Clitoria ternatea, commonly known as Asian pigeonwings,[1] bluebellvine, blue pea, butterfly pea, cordofan pea or Darwin pea[2] is a plant species belonging to the family Fabaceae, endemic and native to the Indonesian island of Ternate.[3]: 215
In India, it is revered as a holy flower, used in daily puja rituals.
The genus name Clitoria is a direct translation from the local name of these plants in the Ternate language, Telang, which literally means "clitoris", due to their blossoms' shape that resembles the shape of human female genitals. The first reference to the genus, which includes an illustration of the plant, was made in 1678 by Jakób Breyne, a Polish naturalist, who described it as Flos clitoridis ternatensibus, meaning 'Ternatean flower of the clitoris'.[4][5] The species name is derived from the name of the island where Botanist Carl Linnaeus's specimens originated from: the Ternate Island, located in the northern part of the Maluku Islands.[6][3]
This plant is native to equatorial Asia, including locations in South Asia and Southeast Asia but has also been introduced to Africa, Australia and the Americas.
It is a perennial herbaceous plant, with elliptic, obtuse leaves. It grows as a vine or creeper, doing well in moist, neutral soil. Its most striking feature is the color of its flowers, a vivid deep blue; solitary, with light yellow markings. They are about 4 cm (1+1⁄2 in) long by 3 cm (1+1⁄4 in) wide. Some varieties yield white flowers and pink.
The fruits are 5–7 cm (2–2+3⁄4 in) long, flat pods with six to ten seeds in each pod. They are edible when tender.
It is grown as an ornamental plant and as a revegetation species (e.g., in coal mines in Australia), requiring little care when cultivated. As a legume, its roots form a symbiotic association with soil bacteria known as rhizobia, which transform atmospheric N2 into a plant-usable form (a process called nitrogen fixing), therefore, this plant is also used to improve soil quality through the decomposition of nitrogen rich plant material.
C. ternatea does not suffer from any severe pest or disease problems.[7][8]
Rarely suffers from caterpillars,[7] whiteflies,[7][8][9] and spider mites.[8][9]
Suffers from anthracnose and bacterial soft rot.[9] Rarely suffers from fungal root rots.[8]
In Southeast Asia, the flower is used as a natural food colouring to colour glutinous rice and desserts like the Eurasian putugal as well as an Ayurvedic medicine.[10] In Kelantan, in the north-east of peninsular Malaysia, it is an important ingredient in nasi kerabu, giving it its characteristic bluish colour. In Burmese and Thai cuisines, the flowers are also dipped in butter and fried. It is also used to colour the Nyonya dish Pulot tartal.[11]
Butterfly pea flower tea is made from the ternatea flowers and dried lemongrass and changes color depending on what is added to the liquid, with lemon juice turning it purple.[12] In Thailand and Vietnam, this butterfly blue pea flower tea is commonly mixed with honey and lemon to increase acidity and turn the beverage a pink-purple color, to produce for a drink usually served after dinner, or as a refreshment at hotels and spas.[13] The drink is a typical local drink like chamomile tea is in other parts of the world.[13] The tea is found in both hot and cold varieties[14]
The flowers have more recently been used in a color-changing gin. Blue in the bottle, it turns pink when mixed with a carbonated mixer such as tonic water due to the change in pH.[15] As organic colours are not permanent, this type of gin is recommended to be stored in a dark place to maintain the effect.[16]
In traditional Ayurvedic medicine, it is ascribed with various qualities including memory enhancing, nootropic, antistress, anxiolytic, antidepressant, anticonvulsant, tranquilizing, and sedative properties.[17] In traditional Chinese medicine, the plant has been ascribed properties affecting female libido due to its similar appearance to the female reproductive organ.[18] Using its extract have also shown its ability to reduce intensity of behavior caused by serotonin and acetylcholine.[19]
Its extracts possess a wide range of pharmacological activities including antimicrobial, antipyretic, anti-inflammatory, analgesic, diuretic, local anesthetic, antidiabetic, insecticidal, blood platelet aggregation-inhibiting and for use as a vascular smooth muscle relaxing properties. This plant has a long use in traditional Ayurvedic medicine for several diseases and the scientific studies has reconfirmed those with modern relevance. [20]
The flower can be used to dye natural fibers and is used by traditional societies in Asia to do so.
Chemical compounds isolated from C. ternatea include various triterpenoids, flavonol glycosides, anthocyanins and steroids.[17] Cyclic peptides known as cliotides have been isolated from the heat-stable fraction of C. ternatea extract.[21] The blue colour of C. ternatea is a result of various anthocyanins, most importantly ternatins - polyacylated derivatives of delphinidin 3,3', 5'-triglucoside (Da-T).[22][23][24]
Butterfly pea flower tea is made from C ternatea flowers
Thai khao tom sweet, colored blue with C. ternatea flowers
.JPG)
A less common "double-flowered" C. ternatea
Flower and pods in different states of ripeness
.jpg)
Seeds
Vietnamese girl collecting butterfly pea flowers in her nón lá
Clitoria ternatea, commonly known as Asian pigeonwings, bluebellvine, blue pea, butterfly pea, cordofan pea or Darwin pea is a plant species belonging to the family Fabaceae, endemic and native to the Indonesian island of Ternate.: 215
In India, it is revered as a holy flower, used in daily puja rituals.
La conchita azul, clitoria, o campanilla, (Clitoria ternatea) es una planta de la familia de las fabáceas.
Enredadera de hojas imparipinnadas con los folíolos 2-3 yugados, ovales: pedúnculos unifloros; lóbulos del cáliz lanceolados, acuminados; en las axilas de las hojas, en donde crecen también unas pequeñas estípulas aparecen solitarias las flores de color azul intenso de hasta 3 cm de tamaño, con 10 estambres soldados en 2 cuerpos; hay también una forma con flores dobles; legumbre aplanada subsesil, valvas no acostilladas; semillas comprimidas.[1] Detalle característico de las papilionáceas es el estandarte grande y erguido, extendido en la parte superior y estrechado en la base. De esta planta trepadora extendida hoy en todos los trópicos se conoce también una variedad de cultivo de flores blancas.[2]
Esta planta es nativa del Asia tropical y ecuatorial, pero ha sido introducida en África, Australia y América.
Clitoria ternatea es planta forrajera y medicinal. En Australia sirve como forrajera y recuperadora de suelos degradados por la agricultura intensiva, en Tailandia se usa como cosmético; el extracto de sus flores es usado como champú para el cabello, la flor se usa también para hacer té y bebidas frías. Es fuente de antioxidantes, las delfinidinas. Tiene actividad nootrópica y adaptogénica.
En la medicina tradicional Ayurveda -pseudomedicina-, se ha utilizado durante siglos como un potenciador de la memoria, nootrópico, antiestrés, ansiolítico, antidepresivo, anticonvulsivo, tranquilizante y sedante.[3]
En el sudeste asiático las flores se utilizan para los alimentos de color. En la cocina malaya, un extracto acuoso se utiliza para colorear el arroz glutinoso. En Kelantan se utiliza para dar color al arroz blanco para Nasi Kerabu. En Tailandia, una bebida azul almibarado se llama nam dok anchan (น้ำ ดอก อัญชัน), a veces se consume con una gota de jugo de lima dulce para aumentar la acidez y gire el jugo en color rosa-púrpura. En Birmania y en la cocina tailandesa también se sumergen las flores en la masa y se fríen.
En ensayos con animales el extracto metanólico de las raíces de Clitoria ternatea demostró efectos nootrópicos, ansiolíticos, antidepresivos, anticonvulsivos y la actividad antiestrés. [4] Los principios activos incluyen taninos, resinas, almidón, taraxerol y taraxerona.
También suelen mezclarse en unos gin azules para darles tono violeta con la quinina del agua tónica.
Las semillas pulverizadas son laxantes y purgativas. Contienen un aceite vehicular, una resina amarga y taninos.
Como fuente de alimentación ganadera
La clitoria se suele utilizar como planta forrajera por su alto contenido de proteína de fácil digestión. Los expertos recomiendan asociarla con gramíneas de porte alto para que trepe a lo largo de ellas, tales como el pasto guinea, king grass, tanzania, mombasa, etc. Pero también se puede emplear como banco de proteínas, para lo cual tendrían que realizarse cortes periódicos y suministrarse al animal en comederos.
Clitoria ternatea fue descrita por Linneo y publicado en Systema Naturae, ed. 12 2: 124, en el año 1767.[5]
A los botánicos del siglo XVIII como Linneo (que bautizó este género), no les preocupaba tanto como a los actuales nombrar las plantas por su parecido a partes íntimas de la anatomía humana y Clitoria es uno de esos casos.
ternatea: epíteto latíno que significa "ternado", aunque el nombre específico no alude a la habitual disposición ternaria de los folíolos, sino a la isla indonesia de Ternate, donde se registró la especie por primera vez.
La conchita azul, clitoria, o campanilla, (Clitoria ternatea) es una planta de la familia de las fabáceas.
Clitoria ternatea, ou pois bleu, est une espèce de plantes appartenant à la famille des Fabaceae.
Clitoria ternatea est originaire d’Asie tropicale et équatoriale, elle a été introduite en Afrique, en Australie et en Amérique. Elle est tenue en haute estime en tant que plante aromatique et médicinale. C’est une plante herbacée persistante. Ses feuilles sont elliptiques et obtuses, portées par une liane qui apprécie les sols humides et neutres. La caractéristique la plus évidente de cette plante est la couleur bleue de ses fleurs, avec des taches d’un jaune léger. Les fleurs font 4 cm de long par 3 cm de large. Certaines variétés présentent des fleurs blanches.
Les haricots font de 5 à 7 cm de long, contenant 6 à 10 graines chacun. Comme la fleur, ils sont comestibles à l'état jeune.
Clitoria ternatea est cultivée comme plante d’ornement et comme espèce de revégétalisation (par exemple sur les terrains miniers désaffectés en Australie). La plante est rustique et ne demande que peu de soins. Comme toutes les légumineuses, les racines fixent l’azote, c'est pourquoi la plante est parfois utilisée pour améliorer les sols. Cet usage était par exemple en vigueur dans les plantations d'hévéa (caoutchouc) en Malaisie au début du XXe siècle [1].
En Asie du Sud-Est, les fleurs sont très couramment utilisées dans l’alimentation. Dans la cuisine malaise, l’extrait aqueux est utilisé pour colorer le riz gluant pour obtenir kuih ketan (connu également sous le nom de pulut tai tai dans la cuisine baba nyonya) ainsi que dans le nyonya chang. En Thaïlande, les fleurs colorent une boisson souvent préparée à base d’eau de coco nam dok anchan (น้ำดอกอัญชัน). En Birmanie, on l’utilise plus volontiers dans la nourriture, fraiche dans des salades salées ou sucrées, ou en beignets.
Des tests animaux avec l’extrait méthanolique de racines de Clitoria ternatea, ont mis en évidence les effets suivants : nootropique, antistress, anxiolytique, antidépresseur, anticonvulsif, tranquillisant et sédatif [2]. Les principes actifs incluent tannins, amidon, taraxerol et taraxerone.
Des peptides appelées cliotides (famille des cyclotides) ont été isolés à partir d’extraits de Clitoria ternatea. Leurs effets potentiels en tant qu’anti-microbiens et agents anti-cancéreux sont à l’étude[3].
Clitoria ternatea doit à ses similitudes avec certaines parties du corps humain une réputation dans le même domaine : la médecine traditionnelle la préconise pour traiter des problèmes sexuels, liés à la fertilité, aux menstruations, et bien sûr comme aphrodisiaque[4].
Elle est parfois utilisée dans le gin car elle a la particularité de changer de couleur au contact de la quinine du tonic.
La forme de la fleur, qui rappelle la vulve, a donné le nom latin du genre « Clitoria », de « clitoris » (synonymes : Clitoris principissae)[5]. L'épithète spécifique « ternatea » vient de Ternate, en Indonésie.
Certains noms vernaculaires (notamment tamoul, telugu, malayalam), font référence au nom d’un coquillage, lui-même se référant au sexe féminin.
Selon le Catalogue of Life (30 juillet 2012)[6] :
Clitoria ternatea, ou pois bleu, est une espèce de plantes appartenant à la famille des Fabaceae.
Kembang atau bunga telang (Clitoria ternatea) adalah tumbuhan merambat yang biasa ditemukan di pekarangan atau tepi hutan. Tumbuhan anggota suku polong-polongan ini berasal dari Asia tropis, namun sekarang telah menyebar ke seluruh daerah tropika.
Sejak dulu tumbuhan ini ditanam di pekarangan sebagai tanaman hias karena bunganya yang berwarna biru terang. Bunganya di berbagai tempat Asia Tenggara dimanfaatkan sebagai pewarna makanan atau kue. Di Malaysia, ekstrak mahkota bunganya dipakai untuk mewarnai ketan. Di Thailand, minuman penyegar berwarna biru dari ekstraknya dinamakan nam dok anchan (น้ำดอกอัญขัญ). Terdapat varietas dengan mahkota bunga berwarna putih.
Clitoria ternatea di Maracay - Venezuela
Bunga di Kolkata, India
Teh Clitoria dalam teko
Manisan Thailand khao tom berwarna biru karena diberi bunga C. ternatea
C. ternatea "berbunga ganda"
Kembang atau bunga telang (Clitoria ternatea) adalah tumbuhan merambat yang biasa ditemukan di pekarangan atau tepi hutan. Tumbuhan anggota suku polong-polongan ini berasal dari Asia tropis, namun sekarang telah menyebar ke seluruh daerah tropika.
Sejak dulu tumbuhan ini ditanam di pekarangan sebagai tanaman hias karena bunganya yang berwarna biru terang. Bunganya di berbagai tempat Asia Tenggara dimanfaatkan sebagai pewarna makanan atau kue. Di Malaysia, ekstrak mahkota bunganya dipakai untuk mewarnai ketan. Di Thailand, minuman penyegar berwarna biru dari ekstraknya dinamakan nam dok anchan (น้ำดอกอัญขัญ). Terdapat varietas dengan mahkota bunga berwarna putih.
Pokok Telang atau Pokok Kacang Telang merupakan sejenis pokok kekacang yang mempunyai bunga bewarna ungu terang dalam keluarga Fabaceae. Bunganya digunakan secara tradisional sebagai pewarna makanan, seperti nasi kerabu,tetapi kini amat jarang atau hampir tidak lagi digunakan kerana sukar mengutip dalam jumlah yang mencukupi untuk digunakan.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
Pokok Telang atau Pokok Kacang Telang merupakan sejenis pokok kekacang yang mempunyai bunga bewarna ungu terang dalam keluarga Fabaceae. Bunganya digunakan secara tradisional sebagai pewarna makanan, seperti nasi kerabu,tetapi kini amat jarang atau hampir tidak lagi digunakan kerana sukar mengutip dalam jumlah yang mencukupi untuk digunakan.
De kittelbloem (Clitoria ternatea) is een kruidachtige plant die met dunne, windende stengels tot 6 m hoog klimt. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, 6–17 cm lang, oneven geveerd met vijf of zeven elliptische, 2–7 x 1-4 cm grote, ovale tot kort-lancetvormige, stompe, kort gesteelde deelblaadjes.
De bloemen staan meestal solitair in de bladoksels. Aan de basis van de bloem zitten drie, eironde 0,5–1 cm lange schutblaadjes. De kelk is 1,5–2,5 cm lang en tot halverwege vergroeid. De bloemen bestaan uit een 3,5–5 x 2,5–4 cm groot, blauw, violet of zelden wit kroonblad met een witgerande gele vlek in het midden. Dit kroonblad vormt een ovale zoom, ook rond de bovenaan geplaatste, vier overige, veel kleinere kroonbladeren. Deze kleinere kroonbladeren zijn iets gekruld, de twee buitenste zijn half zo lang als de bloem en twee binnenste zijn een kwart zo lang als de bloem. De naam kittelbloem heeft de plant gekregen omdat hij met de nodige fantasie aan een vulva met de daaruit naar voren stekende clitoris doet denken. De vruchten zijn 5–12 cm lange, circa 1 cm brede, iets behaarde, groene peulen die zes tot tien zaden bevatten.
De kittelbloem komt overal in de tropen voor en vooral aan wegranden. De herkomst is onzeker, mogelijk komt de plant oorspronkelijk uit tropisch Amerika.
De bloemen bevatten een kleurstof die reageert als lakmoespapier. In zure oplossingen kleurt het rood en in basische oplossingen kleurt het blauw. In Azië wordt deze kleurstof wel gebruikt voor het kleuren van rijst en gebak.
Klitoria ternateńska (Clitoria ternatea L.) – gatunek tropikalnej rośliny należący do rodziny bobowatych (Fabaceae).
Roślina zielna, liście o długości 6–17 cm, naprzemianległe, z 5–7 eliptycznymi listkami o długości 2–7 cm. Kwiaty najczęściej fioletowe, niekiedy białe lub różowe, z żółto-białą plamką w środku. Kwiaty odwrócone o 180 stopni w porównaniu z kwiatkami innych motylkowych. Pod działaniem kwasów kwiat zmienia barwę na czerwoną, zaś zasad – na niebieską[3]. Owoce: zielone, lekko owłosione strąki o długości 5–12 cm.
Nazwa rodzaju Clitoria (od łac. clitoris - łechtaczka) powstała ze względu na podobieństwo kwiatów do kobiecych zewnętrznych narządów płciowych. Wiele nazw ludowych tych kwiatów w różnych językach ma podobne odniesienia.
Klitoria ternateńska (Clitoria ternatea L.) – gatunek tropikalnej rośliny należący do rodziny bobowatych (Fabaceae).
Clitoria ternatea, comumente conhecida como Asian pigeonwings,[1] bluebellvine, ervilha azul, ervilha borboleta, feijão-borboleta, ervilha cordofan e ervilha Darwin,[2] é uma espécie vegetal pertencente à família Fabaceae. A origem em latim do gênero "Clitoria", de "clitóris", advém de uma associação das flores desta videira com os órgãos genitais femininos. (Sinônimos: Clitóris principissae.). [3] Produz uma infusão a partir de sua inflorescência, popularmente conhecida como chá azul.
Esta planta é nativa tropical equatorial Ásia, Tailândia e Malásia, mas foi introduzido na África, Austrália e América.
É uma planta herbácea perene, com elíptica, obtuso folhas. Ela cresce como uma trepadeira ou rastejante, fazendo bem úmido, solo neutro. A característica mais marcante sobre esta planta é a cor de suas flores, uma vívida de um azul profundo; solitários, com luz amarela marcações. Eles são cerca de 44 cm (1,6 in) de comprimento por 33 cm (1,2 in) de largura. Algumas variedades de rendimento de flores brancas.
Os frutos são de 5 a 75−7 cm (194,1 in) de comprimento, televisão de vagens com seis a dez sementes em cada um dos núcleos. Eles são comestíveis quando concurso.
É cultivada como planta ornamental e como uma regeneração de espécies (por exemplo, nas minas de carvão na Austrália), exigindo pouco de cuidado quando cultivadas. Como uma leguminosa, suas raízes formam uma associação simbiótica com bactérias do solo, conhecidas como rizóbios, que transformam atmosférica N2 em uma planta-forma utilizável (um processo chamado de fixação de nitrogênio), portanto, esta planta também é utilizada para melhorar a qualidade do solo através da decomposição do nitrogênio rico material vegetal.
No Sudeste da Ásia, a flor é usado como um alimento natural de coloração. Conhecido como bunga telang,[4] na Malaia, uma aquosa do extrato é utilizado para a cor de arroz glutinoso para kuih ketan (também conhecido como pulut tai tai ou pulut tekan em Peranakan/Nyonya de cozinha) e em nyonya chang. Em Kelantan, leste da Malásia, adicionando alguns botões desta flor em uma panela enquanto cozinha o arroz branco irá adicionar azulada sobre o arroz, que é servido com outros acompanhamentos e tal refeição é chamada de nasi kerabu. Na Tailândia, um xaroposo azul bebida é feita chamado nam dok anchan (น้ำดอกอัญชัน), às vezes é consumido com uma gota de doce de limão suco para aumentar a acidez e vire o suco em cor-de-rosa-roxo. Em Birmaneses e os Tailandeses cozinhas, as flores também são mergulhados na massa e é frito. Borboleta de flor ervilha chá é feito a partir do ternatea e flores secas de capim-limão e muda de cor dependendo do que é adicionada ao líquido, com o suco de limão transformando-o roxo.[5]
As flores têm, mais recentemente, foi usado como um botânico em uma cor de mudança de gin. Azul na garrafa, esta fica rosa quando misturado com um carbonatadas mixer , tais como água tônica.[6] Um exemplo de como este tipo de pode ser visto na Tinta Gin e a cor é derivada a partir da profundidade de infusão de pétalas da exótica flor azul. Este floral natural de infusão dá Tinta Gin um notável e brilhante de qualidade, mais elegantemente apresentado em uma Tinta & Tonic, que muda de cor, do azul profundo para blush cor-de-rosa, quando misturados. Orgânica cores não são permanentes, por isso este tipo de Gin é armazenado em um local escuro.[7]
No tradicional Ayurvédica, medicina, é atribuído várias qualidades, incluindo a melhora da memória, nootrópico, stress, ansiolítico, antidepressivo, anticonvulsivante, tranquilizantes e sedativos propriedades.[8] Na medicina tradicional Chinesa, a planta tem sido relacionado com propriedades que afetam a libido feminina, devido à sua aparência similar ao órgão reprodutivo feminino.[9]
Compostos químicos isolados de C. ternatea incluem vários triterpenoids, flavonol de esteviol, antocianinas e esteróides. peptídeos Cíclicos conhecidos como cliotides ter sido isolado do calor estável fração de C. ternatea extrair.[10]
Frente e verso
Clitoria ternatea em um Jardim de Maracay - Venezuela
C. ternatea, Isla de Margarita, Venezuela
Clitoria chá em uma panela
Tailandês khao tom doce de cor azul com a C. ternatea flores
Menos comum "duplo-flor" C. ternatea
Clitoria ternatea, comumente conhecida como Asian pigeonwings, bluebellvine, ervilha azul, ervilha borboleta, feijão-borboleta, ervilha cordofan e ervilha Darwin, é uma espécie vegetal pertencente à família Fabaceae. A origem em latim do gênero "Clitoria", de "clitóris", advém de uma associação das flores desta videira com os órgãos genitais femininos. (Sinônimos: Clitóris principissae.). Produz uma infusão a partir de sua inflorescência, popularmente conhecida como chá azul.
В англійській мові кліторія трійчаста має багато назв: «блакитний горох» (англ. blue pea), «метеликовий горох» (англ. butterfly pea), «горох Дарвіна» (англ. Darwin pea), «азійські голубині крила» (англ. Asian pigeonwings). Родова назва пов'язана зі словом «клітор» — на нього схожі квіти рослини. Німецька назва рослини — «сороміцька квітка» (нім. Schamblume)[1].
Багаторічна трав'яна повзуча рослина з овальним листям. Яскраві сині квітки досягають 4 см довжини та 3 см ширини. Плід — довгий плоский стручок 5-7 см довжини з 6-10 горошин, які можна їсти, поки вони молоді.
Утворює симбіоз з бактеріями різобіями, що допомагають Clitoria ternatea забирати азот з повітря та переробляти у зручний для рослини вигляд.
Завдяки людям поширилася у тропічних країнах світу. Щодо походження тривають суперечки. Одні джерела вказують Африку[2], Латинську Америку та Азію[3].
Кліторію трійчасту вирощують як декоративну рослину, що не потребує пильного догляду. Оскільки рослина здатна засвоювати й накопичувати атмосферний азот, Clitoria ternatea вирощують на бідних азотом ґрунтах.
Сушені квіти використовують для зафарбовування їжі (рис) та напоїв (чай) у синій колір. У Таїланді з квітів Clitoria ternatea та цимбопогону (лимонна трава) виготовляють чай. Додавання соку лимону змінює колір чаю на рожевий.[4]
Квітка ззаду та спереді
Clitoria ternatea у Венесуелі
Clitoria ternatea у Венесуелі
Чай з Clitoria ternatea
Тайська страва «кхао том» зафарбована за допомогою Clitoria ternatea
Махровий сорт
Đậu biếc (danh pháp: Clitoria ternatea) là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên.[1] Những bông hoa của cây này được hình dung là có hình dạng của bộ phận sinh dục phái nữ, vì thế tiếng Latin tên của chi là Clitoria từ chữ clitoris (âm vật) [2]
Đậu biếc là cây leo thân thảo, thân và cành mảnh có lông.
Clitoria ternatea được dùng trong các vùng nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới như là một cây leo làm cảnh trong vườn và công viên. Ở những nơi mát hơn, chúng có thể được trồng trong nhà kính.[3]
Đậu non có thể ăn được. Hoa Clitoria ternatea được sử dụng tạo màu xanh trong thực phẩm xanh (ví dụ trong gạo ở Ấn Độ hoặc Cuba) và đồ uống. Có thể lấy ra từ quả đậu khoáng chất và vitamin.[4]
Clitoria ternatea cũng thường được sử dụng như phân xanh và lớp phủ mặt đất trên các cánh đồng và đồn điền.[4] Clitoria ternatea là thức ăn gia súc tốt, tươi hoặc là cỏ khô.[4]
Hạt và thân được sử dụng để nhuộm các vật liệu, chẳng hạn như vải.[4]
Trong y học dân gian, quả và rễ của Clitoria ternatea cũng được dùng.[4]
Đậu biếc (danh pháp: Clitoria ternatea) là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên. Những bông hoa của cây này được hình dung là có hình dạng của bộ phận sinh dục phái nữ, vì thế tiếng Latin tên của chi là Clitoria từ chữ clitoris (âm vật)
Clitoria ternatea L. (1753)
Клитория тройчатая (лат. Clitoria ternatea) — вечнозелёное травянистое цветковое растение, вид рода Клитория (Clitoria) семейства Бобовые (Fabaceae).
Ареал вида занимает всю тропическую часть Азии[2].
Культивируется как садовое декоративное растение (иногда как комнатное). Используется как лекарственное растение в научной и традиционной медицине. В Австралии используется для рекультивации территорий угольных шахт.
Хотя слово ternatea обычно переводится как «тройчатая» или «тройственная», его происхождение связано с названием острова Тернате (Ternate) в Индонезии (центра Тернатского султаната), на котором этот вид впервые был обнаружен[2]. Английское общеупотребительные названия клитории (в первую очередь клитории тройчатой) — Butterfly pea («мотыльковый горошек») и pigeon wings («голубиные крылья»)[3]. Немецкие общеупотребительные названия растения — Schmetterlings-Erbse («мотыльковый горошек») и Schamblume («срамной цветок»). Тайское название растения — анчан (тайск. อัญชัน), под таким названием оно обычно поступает из Таиланда на российский рынок.
О происхождении названия рода см. раздел «Название» статьи Клитория.
По информации базы данных The Plant List (2013), в синонимику вида входят следующие названия[4]:
Вечнозелёная травянистая лиана с тонкими побегами, достигающая в длину 3,5 м[2].
Листья перистые, ярко-зелёные, обычно из трёх или пяти листочков[2] (несколько первых листьев у молодых растений простые, у взрослых растений встречаются листья с семью листочками).
Цветки пазушные, относительно крупные, около 5 см в диаметре[2]. Чашечка трубчатая. Венчик — мотылькового типа, при этом парус значительно крупнее остальных четырёх лепестков[3]. Окраска венчика — различных оттенков лилового или синего, отличается у разных сортов; центр цветка (закрыт лепестками) — жёлтый. Встречаются сорта с махровой формой цветков[2]. Вёсла и лодочка образуют плотный гребешок длиной до двух третей диаметра паруса[3]. Опыление осуществляется с помощью насекомых, которые залезают за пыльцой внутрь этого гребешка[2]. Цветоножка перекручена на 180 градусов, поэтому вёсла с лодочкой находятся не в нижней части венчика, как у других растений с венчиком этого типа, а в верхней[5]. Время цветения — с мая по сентябрь.
Плоды — плоские бобы длиной от 4 до 13 см.
Экстракт из корней клитории тройчатой используется для лечения коклюша.
Растение используется в народной медицине как средство для улучшения памяти, для улучшения кровообращения мозга, для лечения бессонницы и при хронической усталости.
В Индии корни клитории тройчатой используются в аюрведической традиционной медицине.
В клитории тройчатой, особенно в её корнях, найдены вещества, которые оказывают сильное стимулирующее воздействие и могут применяться как антидепрессанты, а также для снятия стресса.
В Юго-Восточной Азии цветки клитории тройчатой издавна используют в качестве пищевого красителя. К примеру, в малайской кухне экстракт из клитории используется для окраски риса в блюдах kuih tekan (pulut seri kaya) (англ.) и nonya chang (англ.). В Таиланде из клитории тройчатой производят напиток голубого цвета, называемый nam dok anchan.
Как и многие другие представители бобовых, клитория способна фиксировать атмосферный азот, поэтому иногда её выращивают для повышения качества земель. Клитория тройчатая, к примеру, в Австралии используется для рекультивации территорий угольных шахт.
Клиторию тройчатую выращивают как декоративное красивоцветущее растение. Не переносит температуру ниже 10 °C, поэтому в регионах с умеренным климатом её можно выращивать или полностью в закрытом грунте, или часть года в закрытом грунте, а часть — на открытом воздухе[6]. Можно также выращивать клиторию как однолетнее растение[2].
Некоторые распространённые сорта:
.jpg)
Растение отличается неприхотливостью и жизнестойкостью. Быстро растёт, рано зацветает после прорастания (уже через 6 недель). Используется как ампельное растение. Выращивается и как комнатное, и как садовое растение (в последнем случае обычно используется для украшения веранд). Если требуется, чтобы растение приобрело компактную форму, его следует прищипывать на ранней стадии развития. Для вьющихся ветвей требуется опора. Весной желательна обрезка.
Лучше всего клитория развивается в суглинистом питательном рыхлом грунте с нейтральной кислотностью, с хорошим дренажом, в условиях умеренной температуры. Растение любит яркий солнечный свет (допустима лёгкая полутень); при недостатке освещения растение не будет цвести. Летом поливать клиторию лучше после некоторой просушки земляного кома, но не следует допускать, чтобы ком пересыхал полностью. С весны до осени растение лучше подкармливать комплексным минеральным удобрением для цветущих растений. Зимой растение лучше содержать при температуре от +10 до +15 ºC и в условиях умеренного полива.
Размножение — семенами весной[2]. Перед посевом их рекомендуется замочить в тёплой воде (например, в термосе) на 10—12 часов; посев следует производить в рыхлую почву. Всходы появляются через одну-две недели после посадки.
Клитория тройчатая не переносит температуру ниже 10 ºC, поэтому в регионах с умеренным климатом её можно выращивать или полностью в закрытом грунте, или часть года в закрытом грунте, а часть — на открытом воздухе (либо пересаживая, либо перемещая в контейнерах)[6]. Можно также выращивать клиторию как однолетнее растение[2].
Зоны морозостойкости — от 10 до 12[2].
Растение неустойчиво к поражению клещами, поэтому требует обработки препаратами от этих вредителей.
Клитория тройчатая (лат. Clitoria ternatea) — вечнозелёное травянистое цветковое растение, вид рода Клитория (Clitoria) семейства Бобовые (Fabaceae).
Ареал вида занимает всю тропическую часть Азии.
Культивируется как садовое декоративное растение (иногда как комнатное). Используется как лекарственное растение в научной и традиционной медицине. В Австралии используется для рекультивации территорий угольных шахт.
蝶豆（学名：Clitoria ternatea），又叫做藍豆[1]，是豆科蝶豆属的植物。由於蝶豆的花外觀類似人類女性外生殖器，因此它的拉丁語屬名被命名為「Clitoria」（蝶豆属），詞源為「陰蒂」（Clitoris）。[2]
蝶豆原產於亞洲熱帶地區（印度尼西亞和馬來西亞，亦含中國），但已經被引進到非洲、美洲和澳大利亞。俗稱蝶豆花又稱蝶豆、藍蝴蝶、藍花豆、蝴蝶花豆、洋豆、豆碧等多種名稱，是很典型的熱帶植物，在台灣，生長在恆春半島和蘭嶼或者離島上，需要陽光充足的生長環境，於 1920 年引進台灣作為綠肥植物，草屯亦有種植。
這種植物最引人注目的特徵是它的花呈深藍色；長約4公分，寬約3公分。也有白花變種。
它的果實長約5到7公分，呈長、扁平的豆莢狀，每個豆莢有六到十顆種子。它們在尚未成熟時可以食用。蝶豆花鮮豔的藍色來自於比其他植物多10倍的花青素。[3]
在東南亞，蝶豆花被當成是一種天然食用色素。在馬來西亞菜式中，它用來為糯米著色以製造娘惹粽。在泰國南部和馬來西亞半島東海岸的吉兰丹、丁加奴一帶有一種料理，做法是用蝶豆花汁將米染成藍色再加上其他配菜，這種料理被稱為蓝花饭。在泰國，一種加入糖漿的藍色飲料被稱為蝶豆水（น้ำดอกอัญชัน nam dok anchan），它有時會加入一滴甜萊姆（英语：Citrus limetta）汁以增加酸度並將果汁變成介乎粉紅色與紫色間的顏色。在緬甸菜（英语：Burmese cuisine）和泰國菜中，蝶豆花也可以裹麵糊油炸食用。蝶豆花茶（英语：Butterfly pea flower tea）由蝶豆花和香茅製成，根據所加入液體的酸鹼度，它可以改變液體顏色，如檸檬汁（酸性）加入蝶豆花茶後會變成紫紅色，不過沒什麼味道。[4]
在阿育吠陀民俗醫學中，蝶豆可以拿來增強記憶力、治療焦慮、憂鬱和作為鎮靜劑。[5]衛生福利部彰化醫院中醫師張煒東表示：「中醫沒有用這味藥物，所以它並沒有很明顯的或特殊療效或功效，蝶豆花只是一般食品，它只是花類植物，花類植物都有舒緩情緒的效果，可是它並沒有明顯的減肥效果。」[6] 中醫認為[谁？]——同時也符合東方的藥效形象說（英语：doctrine of signatures）——它可以影響女性性慾，因為它的外觀與女性生殖器相似，但此說法尚未經過嚴謹的科學研究證實，只是謠言一說[7]。
從蝶豆花提取的化學化合物包括各種三萜類化合物、黃酮醇苷、花青素和類固醇。[5]目前已經從蝶豆花提取物的熱穩定部分中分離出稱為蝶豆肽（英语：cliotide）的環肽[8]，但蝶豆肽具有刺激子宮收縮的作用，因此孕婦不宜食用蝶豆花。[9][來源可靠？]
侧面观，摄於印度西孟加拉邦加尔各答
不同成熟度的花和豆荚
花
.jpg)
.jpg)
_I_IMG_9809.jpg)
_I_IMG_9809.jpg)
_in_West_Bengal,_India.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
_I_IMG_9809.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
_I_IMG_9809.jpg)
.JPG){kind=link}
