Το αβοκάντο είναι αειθαλές,[1] ιθαγενές δέντρο γνωστό και με την ονομασία βουτυρόδεντρο. Ανήκει στο γένος Περσέα οικογένεια Δαφνοειδή και ανακαλύφτηκε στις τροπικές περιοχές του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής, όπου από τα αρχαία χρόνια το καλλιεργούσαν οι ιθαγενείς αφού ο καρπός του ήταν συστατικό της διατροφής τους.[2]
Στην συνέχεια διαδόθηκε και σε άλλες περιοχές, στις Η.Π.Α., Βενεζουέλα, Κολομβία, Χιλή, Κούβα και έφτασε στο Ισραήλ και την Αυστραλία. Στην Ευρώπη έφθασε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο όταν άρχισε η καλλιέργεια του στην Ισπανία και Πορτογαλία ενώ στην Ελλάδα έφθασε στη δεκαετία του 1960.
Το ύψος του δέντρου συνήθως είναι 5 με 15 μέτρα,[3] αλλά με κατάλληλες συνθήκες μπορεί να φτάσει τα 20 μέτρα.[1] Τα φύλλα του είναι ελλειπτικά ως ωοειδή, χρώματος κόκκινου όταν είναι αναπτυσσόμενα και μικρά και πράσινου στην πάνω επιφάνεια, θαμπού πράσινου στην κάτω, όταν μεγαλώσουν.[4][3]
Τα άνθη του είναι λευκά ή κιτρινωπά μαζεμένα στις κορυφές των βλαστών.[4] Σε κάθε βλαστό σχηματίζονται πάνω από 1000 άνθη και τελικά εμφανίζονται 1 έως 2 καρποί.
Ο καρπός του δέντρου έχει γεύση βουτυρώδη[5] και δεν τρώγεται αμέσως μετά την συγκομιδή, αλλά αφού πρώτα ωριμάσει μετά από μία βδομάδα σε θερμοκρασία περιβάλλοντος ( 15°C - 25°C) ή 2 - 8 βδομάδες στο ψυγείο (θερμοκρασία 4,4°C - 13°C και σχετική υγρασία 85 - 90%).[6][7] Το σχήμα του είναι ωοειδές με μακρύ κωνικό λαιμό και ο φλοιός του χρώματος πράσινου. Η σάρκα του παχιά, ελαφρώς κίτρινη ως κιτρινοπράσινη.[8] Χρησιμοποιείται σε σαλάτες και τρώγεται και ως ορεκτικό με λεμόνι και αλάτι.
Ευδοκιμεί, εκτός από τις τροπικές περιοχές και σε αυτές που ευδοκιμούν και τα εσπεριδοειδή και κυρίως οι λεμονιές. Προτιμά τα γόνιμα και βαθιά εδάφη με καλή στράγγιση γιατί δεν αντέχει την υγρασία.
Πολλαπλασιάζεται με σπόρο και εμβολιασμό.[9]
Η παραγωγική ζωή των δέντρων είναι από το 5ο έτος έως περίπου το 30ο.[10]
Ο καρπός περιέχει περίπου 70% νερό, 25% έλαια 2,5% πρωτεΐνες και 2,5% ζάχαρα. Οι λιπαρές ουσίες του βοηθούν στη μείωση της χοληστερόλης.[5] Περιέχει λιποδιαλυτές βιταμίνες που δύσκολα και σε μικρές ποσότητες συναντώνται σε άλλα φρούτα, αλλά υστερεί σε βιταμίνη C.[11][12]
Επειδή περιέχει μεγάλο ποσοστό πρωτεϊνών και λιπαρών με λίγα σάκχαρα θεωρείται πολύ καλή τροφή για διαβητικούς.[5][12]
Στην Κεντρική Αμερική καλλιεργείται από τα αρχαία χρόνια. Οι Ισπανοί το είδαν για πρώτη φορά τον 16ο αιώνα. Στην Ισπανία ήλθε το 1601. Στις ΗΠΑ μεταφέρθηκε μετά το 1800, αλλά η εκμετάλλευσή του για εμπορικό σκοπό ξεκίνησε γύρω στο 1900. Στο Ισραήλ έφτασε το 1930, αλλά η καλλιέργειά του αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια. Γενικότερα στις μεσογειακές χώρες η συστηματική καλλιέργειά του ξεκίνησε μετά το 1950.[2]
Στην Ελλάδα οι πρώτοι σπόροι ήλθαν από τις ΗΠΑ το 1910.[2] Προσπάθειες συστηματικής καλλιέργειας ξεκίνησαν από την Κρήτη με εγκατάσταση πειραματικού οπωρώνα 14 στρεμμάτων το 1966.[13] Τα τελευταία χρόνια μετά από την αυξημένη ζήτηση του από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η καλλιέργειά του αναπτύχθηκε πολύ. Καλλιεργείται δε σε περιοχές της Κρήτης όπου καταλαμβάνει οπωρώνες με πάνω από 50,000 δέντρα που καλύπτουν έκταση 2,500 στρεμμάτων. Η μέση ετήσια παραγωγή είναι περίπου 1 τόνος το στρέμμα. Η καλλιέργειά του αποδίδει αρκετό κέρδος.[14]
Το αβοκάντο είναι αειθαλές, ιθαγενές δέντρο γνωστό και με την ονομασία βουτυρόδεντρο. Ανήκει στο γένος Περσέα οικογένεια Δαφνοειδή και ανακαλύφτηκε στις τροπικές περιοχές του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής, όπου από τα αρχαία χρόνια το καλλιεργούσαν οι ιθαγενείς αφού ο καρπός του ήταν συστατικό της διατροφής τους.
Στην συνέχεια διαδόθηκε και σε άλλες περιοχές, στις Η.Π.Α., Βενεζουέλα, Κολομβία, Χιλή, Κούβα και έφτασε στο Ισραήλ και την Αυστραλία. Στην Ευρώπη έφθασε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο όταν άρχισε η καλλιέργεια του στην Ισπανία και Πορτογαλία ενώ στην Ελλάδα έφθασε στη δεκαετία του 1960.
