Almindelig eremitkrebs (Pagurus bernhardus, tidl. Eupagurus bernhardus) er den almindeligste eremitkrebs på Europas atlanterhavskyst. Den er omkring 3,5 cm lang[1] og findes på både sandet og klippefyldt bund fra de arktiske egne omkring Island og Svalbard til det sydlige Portugal, men udbredelsesområdet strækker sig ikke ind i Middelhavet. Den kan findes i salte strandsøer og fra tidevandszonen med dybder op til 140 m. De mindre individer findes generelt på mindre vanddybder og mere kystnært end de større eksemplarer.
Almindelig Eremitkrebs er ådselædere[2][3] der lever af døde dyr og plantedele[4] men den kan også finde føde gennem filtrering af havvandet hvis nødvendigt.[5]
Den benytter sig af sneglehuset fra en række sneglearter[6][7] til beskyttelse af deres nøgne og bløde bagkrop. Ofte forekommer fastgroede søanemoner på sneglehuset. Eremitkrebsene skifter til stedse større sneglehuse i takt med at de vokser, og kæmper ofte indbyrdes om egnede sneglehuse. De har tit forkærlighed for huse fra specielle sneglearter.
Almindelig eremitkrebs (Pagurus bernhardus, tidl. Eupagurus bernhardus) er den almindeligste eremitkrebs på Europas atlanterhavskyst. Den er omkring 3,5 cm lang og findes på både sandet og klippefyldt bund fra de arktiske egne omkring Island og Svalbard til det sydlige Portugal, men udbredelsesområdet strækker sig ikke ind i Middelhavet. Den kan findes i salte strandsøer og fra tidevandszonen med dybder op til 140 m. De mindre individer findes generelt på mindre vanddybder og mere kystnært end de større eksemplarer.
Almindelig Eremitkrebs er ådselædere der lever af døde dyr og plantedele men den kan også finde føde gennem filtrering af havvandet hvis nødvendigt.
Den benytter sig af sneglehuset fra en række sneglearter til beskyttelse af deres nøgne og bløde bagkrop. Ofte forekommer fastgroede søanemoner på sneglehuset. Eremitkrebsene skifter til stedse større sneglehuse i takt med at de vokser, og kæmper ofte indbyrdes om egnede sneglehuse. De har tit forkærlighed for huse fra specielle sneglearter.
Der Gemeine Einsiedlerkrebs (Pagurus bernhardus, Syn.: Eupagurus bernhardus) kommt auf Weich- und Hartböden, in Prielen und Gezeitentümpeln in der Nord- und westlichen Ostsee, im Ärmelkanal, an der europäischen Atlantikküste und an den Küsten des Mittelmeers vor.[1]
Er hat zwei Antennenpaare, das zweite davon sehr lang, ein Paar Scheren, die ungleich groß sind und zwei Paar kräftige Laufbeine.[1] Der Hinterkörper ist weichhäutig und wird zum Schutz in Schneckenhäusern verborgen. Die hinter den beiden Laufbeinpaaren liegenden zwei Beinpaare sind deutlich verkleinert und tragen am Ende Haftborstenfelder. Sie dienen dazu, das Schneckenhaus festzuhalten. Die deutlich größere rechte Schere dient vor allem zum Verschluss der Schneckenhausöffnung, wenn der Krebs sich in Gefahrensituationen zurückzieht.[1] Die kleinere linke Schere dient als Greifschere bei der Nahrungsaufnahme; sie führt die Happen zur Mundöffnung.[1] Der Gemeine Einsiedlerkrebs ist ein Filtrierer und Allesfresser, der auch Aas frisst. Er wird zehn Zentimeter lang und ist von gelber, brauner oder rötlicher Farbe.[1]
Im Lauf ihres Wachstums müssen die Einsiedlerkrebse das Schneckenhaus wechseln. Kleinere Exemplare nutzen die Gehäuse von Strand- oder Mondschnecken, größere Exemplare benutzen Gehäuse von Wellhornschnecken.[1] Häufig sind die Schneckenhäuser von Kolonien des Stachelpolyps besiedelt, eines Nesseltieres. Dieser Polyp überwächst auch den Außenrand des Gehäuses und vergrößert ihn damit, sodass die Krebse das Gehäuse länger bewohnen können. Auch andere Nesseltiere wie die Schmarotzerrose werden auf den Gehäusen gefunden. Da beide Tiere davon profitieren – der Krebs wird von den Nesselkapseln der Nesseltiere geschützt und die Nesseltiere werden ständig zu neuen Nahrungsgründen getragen – kann man die Beziehung als Symbiose bezeichnen.
Wissenschaftler in Großbritannien haben herausgefunden, dass der Gemeine Einsiedlerkrebs Schmerz empfinden kann und ein Schmerzgedächtnis besitzt. Durch Stromstöße wurden die Tiere dazu gebracht, ihre Behausungen zu verlassen. Bei der anschließenden Suche nach einem neuen Schneckenhaus untersuchten die Krebse dieses wesentlich oberflächlicher, als es diese Tiere normalerweise tun. Dieses Verhalten wurde dahingehend interpretiert, dass sie gezielt auf die negative Erfahrung reagierten. Die Wissenschaftler leiten aufgrund der Ergebnisse einen gesteigerten Handlungsbedarf zum Schutz von Krebstieren ab.[2]
Der Gemeine Einsiedlerkrebs (Pagurus bernhardus, Syn.: Eupagurus bernhardus) kommt auf Weich- und Hartböden, in Prielen und Gezeitentümpeln in der Nord- und westlichen Ostsee, im Ärmelkanal, an der europäischen Atlantikküste und an den Küsten des Mittelmeers vor.
Gággukrabbin (Pagurus bernhardus) er tann vanligasti krabbagágga í Evropa. Framkroppurin á gággukrabba er sum á hummara. Afturkroppurin er bleytur og er altíð inni í gágguskelini. Sum krabbin veksur, verður gágguskelin ov lítil. So fer hann úr gágguskelini at leita sær eftir størri skel. Hesa tíðina er krabbin góður fongur hjá fiski og tí í stórum vanda. Á gággukrabba vaksa ofta nógvar margføtlur.
Lo pagur comun (Pagurus bernhardus), sovent dich bernat l'ermita ò buòu arput, es una espècia de crustacèu decapòde que fa partida de la familha dei Paguridae.
Es un pichon crustacèu que se tròba dins leis aigas europèas de la Mar Baltica fins a la Mar Mediterranèa. Es capable de s'adaptar a d'environaments variats, fachs de ròca ò d'arena, que van de la zòna litorala e de prefondors de plusors centenaus de mètres. Viu dins de cauquilhas vuejas que li permèton de protegir son còrs mòu dei predators. Se norrís d'autrei crustacèus, de vèrmes e de molluscs.
Sei predators naturaus son d'autrei crustacèus, certanei peis, quauqueis aucèus e mamifèrs marins e, de còps, l'èsser uman.
Lo pagur comun (Pagurus bernhardus), sovent dich bernat l'ermita ò buòu arput, es una espècia de crustacèu decapòde que fa partida de la familha dei Paguridae.
Es un pichon crustacèu que se tròba dins leis aigas europèas de la Mar Baltica fins a la Mar Mediterranèa. Es capable de s'adaptar a d'environaments variats, fachs de ròca ò d'arena, que van de la zòna litorala e de prefondors de plusors centenaus de mètres. Viu dins de cauquilhas vuejas que li permèton de protegir son còrs mòu dei predators. Se norrís d'autrei crustacèus, de vèrmes e de molluscs.
Sei predators naturaus son d'autrei crustacèus, certanei peis, quauqueis aucèus e mamifèrs marins e, de còps, l'èsser uman.
Ο βερνάρδος ο ερημίτης (Pagurus Bernhardus) ή ερημίτης κάβουρας ζει σχεδόν σε όλη την υφήλιο. Επειδή, αντίθετα με άλλους συγγενείς του, δεν έχει κάποια προστασία για την κοιλιά του, αναγκάζεται να κρύβεται σε όστρακα που έχουν εγκαταλείψει άλλα μαλάκια ή γαστερόποδα. Επίσης όταν ο ερημίτης κάβουρας βρει ένα μεγαλύτερο κέλυφος ακόμα και αν κατοικείται το διεκδικεί. Το εντυπωσιακό είναι ότι συνήθως ο ερημίτης ζει μαζί με κάποια παράσιτα. Τέτοιο είναι η παρασιτική ανεμώνη(Calliactis Parasitica)που προσκολλάται στο κέλυφος παρέχοντας στον κάβουρα προστασία αφού οι 100 περίπου κεραίες της ανεμώνης λειτουργούν σαν κεντριά για τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Οι ανεμώνες που μπορεί να συγκατοικήσουν φθάνουν τις 6 και συνήθως απαντώνται στα θερμά νερά. Αντίθετα στα κρύα νερά ο ερημίτης κάβουρας συμβιώνει με ένα άλλο παράσιτο, την Hormathia Digitata.
Pagurus bernhardus is the common marine hermit crab of Europe's Atlantic coasts. It is sometimes referred to as the common hermit crab or soldier crab. Its carapace reaches 3.5 centimetres (1.4 in) long,[2] and is found in both rocky and sandy areas, from the Arctic waters of Iceland, Svalbard and Russia as far south as southern Portugal, but its range does not extend as far as the Mediterranean Sea. It can be found in pools on the upper shore and at the mean tide level down to a depth of approximately 140 metres (460 ft), with smaller specimens generally found in rock pools around the middle shore and lower shore regions, with larger individuals at depth. P. bernhardus is an omnivorous detritivore[3][4] that opportunistically scavenges for carrion,[5] and which can also filter feed when necessary.[6]
Pagurus bernhardus uses shells of a number of gastropod species for protection, including Littorina littorea, Littorina obtusata, Nassarius reticulatus, Gibbula umbilicalis, Nucella lapillus and Buccinum.[7][8] In the warmer parts of its range, the sea anemone Calliactis parasitica is often found growing on the shell occupied by Pagurus bernhardus. In colder waters, this role is filled by Hormathia digitata. Hermit crabs fight one another for gastropod shells and have a preference for shells of certain species.[8]
Pagurus bernhardus is the common marine hermit crab of Europe's Atlantic coasts. It is sometimes referred to as the common hermit crab or soldier crab. Its carapace reaches 3.5 centimetres (1.4 in) long, and is found in both rocky and sandy areas, from the Arctic waters of Iceland, Svalbard and Russia as far south as southern Portugal, but its range does not extend as far as the Mediterranean Sea. It can be found in pools on the upper shore and at the mean tide level down to a depth of approximately 140 metres (460 ft), with smaller specimens generally found in rock pools around the middle shore and lower shore regions, with larger individuals at depth. P. bernhardus is an omnivorous detritivore that opportunistically scavenges for carrion, and which can also filter feed when necessary.
Illustration by Augusta Foote Arnold. Pagurus bernhardus uses shells of a number of gastropod species for protection, including Littorina littorea, Littorina obtusata, Nassarius reticulatus, Gibbula umbilicalis, Nucella lapillus and Buccinum. In the warmer parts of its range, the sea anemone Calliactis parasitica is often found growing on the shell occupied by Pagurus bernhardus. In colder waters, this role is filled by Hormathia digitata. Hermit crabs fight one another for gastropod shells and have a preference for shells of certain species.
Pagurus bernhardus on erakvähklaste sugukonda kuuluv liik vähilaadseid.
Ta asustab muu hulgas Põhjamere, Läänemere ja Vahemere rannikuäärseid alasid.
Pagurus bernhardus on erakvähklaste sugukonda kuuluv liik vähilaadseid.
Ta asustab muu hulgas Põhjamere, Läänemere ja Vahemere rannikuäärseid alasid.
Bernhardinerakkorapu (Pagurus bernhardus) on Koillis-Atlantilta kotoisin oleva kymmenjalkainen äyriäinen, joka kuuluu erakkorapujen heimoon Paguridae.[1][2] Muiden erakkorapujen tapaan se suojaa pehmeän takaruumiinsa kuolleen kotilon kuorella.[1]
Täysikasvuisen bernhardinerakkoravun pituus on keskimäärin 10 senttimetriä.[1] Sillä on 3,5 senttimetriä leveä, punaoranssi selkäkilpi sekä neljä raajaparia, joista kaksi on surkastunut. Saksien pinnalla on harjanteita ja teräviä kyhmyjä, ja oikea saksi on yleensä huomattavasti suurempi kuin vasen. Silmät sijaitsevat pitkien varsien päässä.[1]
Koska bernhardinerakkoravun selkäkilpi on varsin pehmeä, se hakee yleensä suojaa hylätystä kotilonkuoresta.[1][3] Jos se ei löydä sopivaa kuorta, se saattaa riistää sellaisen väkivalloin lajikumppaniltaan.[4] Erakkorapu pystyy ujuttautumaan helposti kuoren sisälle, sillä sen takaruumis on pehmeä ja taipuisa.[3] Täysikasvuiset yksilöt valitsevat kodikseen yleensä kuningaskotiloiden kuoria, kun taas nuoret yksilöt suosivat rantakotiloita ja muita pienikokoisia kotiloita.[1][3]
Bernhardinerakkorapu kiinnittää joskus suojakuorensa pinnalle yhden tai useampia merivuokkoja – sen suosikkilaji on Calliactis parasitica. Merivuokon polttiaislonkerot suojelevat äyriäistä vihollisilta ja samalla merivuokon ravinnonsaanti helpottuu, koska se ei ole sidottu yhteen paikkaan merenpohjassa.[2][4]
Bernhardinerakkorapu on suurin ja yleisin Koillis-Atlantilla tavattavista erakkorapulajeista. Sen levinneisyysalue ulottuu Norjan rannikolta pohjoisessa Portugalin rannikolle etelässä. Erityisen yleinen se on Pohjanmeressä.[1][2]
Bernhardinerakkorapu elää vuorovesivyöhykkeellä tai sen alapuolella. Se viihtyy kalliorannoilla ja simpukkayhdyskuntien joukossa sekä hiekkaisessa tai hiesuisessa merenpohjassa 140 metrin syvyyteen asti.[1][5] Liejua se välttelee.[1]
Bernhardinerakkorapujen parittelua edeltää pitkäkestoinen soidin, jonka tarkoitus on varmistaa parittelun onnistuminen. Varsinainen parittelu on ohi alle minuutissa.[1] Ranta-alueilla lisääntymisaika rajoittuu tammi–helmikuuhun, mutta syvemmissä vesissä naaraat voivat kantaa munia ympärivuotisesti. Naaras kantaa munia keskimäärin kaksi kuukautta, minkä jälkeen niistä kuoriutuu vedessä uivia toukkia. Toukista tulee täysikasvuisia erakkorapuja noin vuoden kuluttua kuoriutumisesta.[4]
Bernhardinerakkorapu syö enimmäkseen kuollutta eloperäistä ainesta.[1] Lisäksi se pystyy suodattamaan merivedestä orgaanisia hiukkasia ravinnokseen.[4]
Bernhardinerakkorapu on runsaslukuinen ja laajalle levinnyt laji.[6] Sen yleisin loinen on siimajalkaisiin kuuluva Peltogaster paguri, joka kiinnittyy sen alapinnalle kellertävänä massana.[4]
Bernhardinerakkorapu (Pagurus bernhardus) on Koillis-Atlantilta kotoisin oleva kymmenjalkainen äyriäinen, joka kuuluu erakkorapujen heimoon Paguridae. Muiden erakkorapujen tapaan se suojaa pehmeän takaruumiinsa kuolleen kotilon kuorella.
Le pagure commun ou simplement pagure (Pagurus bernhardus), plus connu sous le nom de bernard-l'ermite (ou encore bernard-l'hermite, parfois écrit sans trait d'union) est une espèce de crustacés décapodes. Son nom vient du grec « pagauros » (qui a la queue en forme de cône).
Le pagure est un crustacé, il est donc invertébré. Contrairement à ses larves qui présentent une symétrie bilatérale parfaite, les appendices chez l'adulte sont très asymétriques : il possède dix pattes dont une première paire terminée par deux pinces inégales, les deuxième et troisième paires servent à la locomotion sur le fond marin ; il présente deux yeux composés pédonculés. Il ressemble à un crabe de cocotier mais son abdomen est allongé et mou, non protégé par une carapace.
Le Bernard l’hermite mange divers aliments. Il mange presque tous les fruits et légumes. Même des croquettes pour chiens ou pour chats, il mange aussi des cadavres de poisson et de crevette. Et il mange des mollusques vivants ou morts, par exemple : escargot de mer, coquillages mais également des vers polychètes . Il mange du pain ; quelques-uns mangent des petits bouts d’os, mais rarement. Il mange notamment des sucreries comme pop corn et autres, et aussi des morceaux de sucre. C'est un animal très facile à adopter ou à s’en occuper.
Il se trouve sur les roches humides ou le sable à travers les algues dans la zone sublittorale jusqu'à plusieurs centaines de mètres de profondeur. Il est réparti de la Baltique occidentale jusqu'à la Méditerranée.
La reproduction a lieu dans l'eau, la femelle, ovipare, ne peut engager la reproduction qu'après avoir mué. Les larves subissent différentes mues et finalement une métamorphose.
Ce sont surtout d'autres crustacés, quelques poissons, des loutres et phoques là où ils n'ont pas disparu, des oiseaux marins, ainsi que l'Homme.
Il a la particularité de devoir utiliser des carapaces ou des coquilles vides pour protéger son abdomen des prédateurs. Lorsque sa croissance fait que sa carapace devient trop étroite, il en change pour une plus spacieuse. Il n'hésite pas parfois à déloger l'éventuel occupant de la coquille qu'il convoite.
Pline l'Ancien en parle ainsi (Hist. nat., 9, 98) : "On appelle pinnotère le plus petit de toute cette classe, exposé par suite aux mauvais traitements. Il a l’habileté de se cacher dans des coquilles d’huîtres vides, et, lorsqu’il a grandi, de déménager pour en occuper de plus spacieuses." (trad. E. de Saint-Denis) (Pinotheras vocatur minimus ex omni genere, ideo opportunus iniuriæ. Huic solertia est inanium ostrearum testis se condere, et cum adcreuerit migrare in capaciores). Voir Aristote, Hist. An. 525 b, Oppien, Halieutica, 1, 320 ; Elien, 7, 31 ; Guillaume Rondelet, 1558, p. 398 (livre XVIII, chap. 12).
Actuellement, pinnothère (ou crabe petit pois) désigne un petit crabe commensal de bivalves (moules etc.).
Le pagure commun ou simplement pagure (Pagurus bernhardus), plus connu sous le nom de bernard-l'ermite (ou encore bernard-l'hermite, parfois écrit sans trait d'union) est une espèce de crustacés décapodes. Son nom vient du grec « pagauros » (qui a la queue en forme de cône).
O cangrexo ermitán propiamente dito,[2][3] tamén denominado simplemente ermitán [4] e carlou,[4] Pagurus bernhardus, é unha especie de crustáceo decápodo da infraorde dos anomuros, superfamilia dos paguroideos, a máis común das da familia dos pagúridos nas costas europeas do océano Atlántico.
A especie foi descrita en 1758 por Lineo na décima edición da súa obra Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis ("Sistema da natureza, nos tres reinos da natureza, segundo clases, ordes, xéneros e especies, con características, diferenzas, sinónimos, lugares"),[5] baixo o nome de Cancer bernhardus.[5]
Ao longo do tempo o ermitán coñeceuse polos sinónimos seguintes:[5]
Pagurus bernhardus encóntrase en zonas rochosas e areosas das costas do Atlántico nororiental,[6] desde o Ártico (Svalbard, Islandia e norte de Rusia) até, polo sur, ás meridionais de Portugal,[7] internándose así mesmo polas do mar Mediterráneo.[8] Tamén se encontra nas illas Azores.[9]
Pode verse en pozas na zona intermareal, na baixamar, e en augas de até unha profundidade de aproximadamente 140 m. Os exemplares máis pequenos son os que adoitan verse nas pozas, mentres que os máis grandes habitan en zonas profundas.
Trátase dun pequeno cangrexo duns 3,5 cm de loxitude,[10] que, debido á desprotección do seu abdome non calcificado (como en todos os paguroideos), utiliza como protección ou casa ambulante cunchas baleiras de gran número de de moluscos gasterópodos, como as de Littorina littorea, Littorina obtusata, Nassarius reticulatus, Gibbula umbilicalis, Nucela lapillus e de varias especies de cornos do xénero Buccinum.[11][12]
Nas zonas de augas máis quentes da súa área de distribución, a anemone de mar Calliactis parasitica adoita encontrarse adherida á cuncha ocupada por Pagurus bernhardus. Nas augas máis frías, este papel desempéñao Hormathia digitata.[12]
Os cangrexos ermitáns loitan entre si para conseguir boas cunchas nas que albergarse, e teñen preferencia polas de certas especies.[12]
O ermitán é un omnívoro que se alimenta sobre todo de cadáveres (detrirívoro),[13][14] aproveitando as oportunidades que lle ofrecen as preas que encontra, comendo tamén as algas que están mesturadas con elas,[15] pero tamén pode filtrar alimento do plancto cando é necesario.[16]
O cangrexo ermitán propiamente dito, tamén denominado simplemente ermitán e carlou, Pagurus bernhardus, é unha especie de crustáceo decápodo da infraorde dos anomuros, superfamilia dos paguroideos, a máis común das da familia dos pagúridos nas costas europeas do océano Atlántico.
Il paguro bernardo (Pagurus bernhardus Linnaeus, 1758) è un crostaceo decapode appartenente alla famiglia Paguridae. È chiamato più volgarmente l'eremita.
È diffuso lungo le coste Europee. Più precisamente è diffuso nel Mar Mediterraneo e nell'Oceano Atlantico. Vive su fondali rocciosi o sabbiosi da 2 a 80 metri di profondità.
Può arrivare fino ai 40 mm di lunghezza. Ha il corpo molle e senza il carapace protettivo; usa nuove conchiglie abbandonate ogni volta che il corpo cresce. È uno dei paguri più grandi del Mediterraneo. È ricoperto da peli bianco-gialli con due chele striate prive di peli. Ha grandi peduncoli oculari con striature rosse. La colorazione dei peduncoli può variare dall'arancio al rosso non molto acceso. La conchiglia può mostrare l'attinia Calliactis parasitica e la spugna Suberites domuncula.
Si muove su sassi e fondali marini, trascinando la conchiglia con sé. Quando si sente in pericolo il paguro rientra nella conchiglia e ne riesce quando la situazione si è calmata.
Vive in ambienti con temperatura sui circa 18°- 22°, ma può arrivare a temperature elevate.
È carnivoro. Mangia tutto ciò che è di origine animale: scarti di pesci, molluschi, gamberi ecc.
Se si vuole allevare va messo in un ambiente molto ampio e si deve cercare di ricreare il suo habitat naturale con rocce e anfratti, ma saldamente attaccati al terreno visto le loro frequenti scalate.
È meglio non introdurre più di un esemplare molto grande. Gli piace cambiare la posizione delle rocce e per evitare questo inconveniente si dovrebbero bloccare le rocce con della colla resistente.
Se nutrito in modo regolare, convive con tutti gli esseri marini.
Il paguro bernardo (Pagurus bernhardus Linnaeus, 1758) è un crostaceo decapode appartenente alla famiglia Paguridae. È chiamato più volgarmente l'eremita.
Vėžys atsiskyrėlis (lot. Pagurus bernhardus) - dešimtkojų vėžių būriui priklausantis jūrinis vėžiagyvis. Gyvena Europos pakrantėse. Vėžio lervos - mėgstamas žuvų maistas, todėl brandaus amžiaus sulaukia labai mažai individų.
Suaugęs vėžys atsiskyrėlis visą gyvenimą praleidžia pilvakojų moliuskų kriauklėje. Pamatęs priešą, vėžys visas sulenda į savo „namą“ ir uždengia jo angą žnyplėmis. Taip jis apsaugo savo kietos dangos neturintį pilvelį.
Užauga maždaug 12 cm ilgio. Maži vėžiukai dažniausiai slepiasi po akmenimis ir plyšiuose, kol randa patikimesnį būstą. Augdamas vėžys priverstas ieškotis didesnės kriauklės.
Vežys atsiskyrėlis, kaip jau sako jo pavadinimas, yra vienišius, tačiau kartais keli individai susitinka prie maisto šaltinio. Maistas gali būti įvairus, nes šie padarai yra visaėdžiai.
Gali daugintis ištisus metus. Patelė padeda iki 15 000 kiaušinėlių, kuriuos ji prilipina prie pilvelio ir specialiomis galūnėmis - pleopodais - nukreipia į juos deguonies prisotintą vandenį. Po 7-10 dienų išsirita lervos, kurios, iki tapdamos jaunais individais, neriasi 4 kartus. Subręsta maždaug 18 mėnesių amžiaus. Vikiteka
Vėžys atsiskyrėlis (lot. Pagurus bernhardus) - dešimtkojų vėžių būriui priklausantis jūrinis vėžiagyvis. Gyvena Europos pakrantėse. Vėžio lervos - mėgstamas žuvų maistas, todėl brandaus amžiaus sulaukia labai mažai individų.
De gewone heremietkreeft (Pagurus bernhardus) is een kreeftachtige uit de orde van tienpotigen (Decapoda). Al doet de naam anders vermoeden, het is geen echte kreeft, en ook geen echte krab. Heremietkreeften behoren tot een groep daartussenin, de Anomura, samen met onder andere de porseleinkrabjes (Porcellanidae) en de oprolkreeftjes (Galatheidae).
In tegenstelling tot echte krabben heeft de heremietkreeft een erg zacht achterlijf. Daarom zoekt het beestje bescherming in een lege schelp. Wordt deze na verloop van tijd te klein, dan zoekt hij een nieuwe (grotere) behuizing. Bij de gewone heremietkreeft is de rechterschaar altijd het grootst.
Deze soort komt voor aan de Atlantische kusten van Europa van de hoogwaterlijn tot op een diepte van 140 m op zowel zandige als rotsachtige bodems.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Pagurus bernhardus op Wikimedia Commons. De gewone heremietkreeft (Pagurus bernhardus) is een kreeftachtige uit de orde van tienpotigen (Decapoda). Al doet de naam anders vermoeden, het is geen echte kreeft, en ook geen echte krab. Heremietkreeften behoren tot een groep daartussenin, de Anomura, samen met onder andere de porseleinkrabjes (Porcellanidae) en de oprolkreeftjes (Galatheidae).
Bernhardkreps (Pagurus bernhardus eller Eupagurus bernhardus) er den vanlegaste arten i eremittkrepsfamilien langs den europeiske Atlanterhavskysten. Han vert litt over 35 mm lang og finst i fjæra frå Svalbard og Island i nord til Portugal i sør. Som andre eremittkrepsar manglar han det harde skalet andre krepsdyr har, og bur difor i sniglehus som han konstant skifter ut.
I delar av utbreiingsområdet lever eremittkrepsen symbiotisk med sjøanemoner som Calliactis parasitica (i varmt vatn) eller Hormathia digitata (i kaldt vatn). Desse beskytter krepsen mot predatorar med neslecellene sine, og får til gjengjeld nyta godt av restane frå måltid krepsen inntek. Eremittkreps er åtseletarar som hovudsakleg et animalsk føde.
Bernhardkreps (Pagurus bernhardus eller Eupagurus bernhardus) er den vanlegaste arten i eremittkrepsfamilien langs den europeiske Atlanterhavskysten. Han vert litt over 35 mm lang og finst i fjæra frå Svalbard og Island i nord til Portugal i sør. Som andre eremittkrepsar manglar han det harde skalet andre krepsdyr har, og bur difor i sniglehus som han konstant skifter ut.
I delar av utbreiingsområdet lever eremittkrepsen symbiotisk med sjøanemoner som Calliactis parasitica (i varmt vatn) eller Hormathia digitata (i kaldt vatn). Desse beskytter krepsen mot predatorar med neslecellene sine, og får til gjengjeld nyta godt av restane frå måltid krepsen inntek. Eremittkreps er åtseletarar som hovudsakleg et animalsk føde.
Pustelnik bernardyn (Pagurus bernhardus) – skorupiak z rzędu dziesięcionogów miękkoodwłokowych (Anomura), z rodziny pustelnikowatych (Paguridae). Występuje powszechnie na europejskich wybrzeżach Atlantyku od Norwegii po Portugalię. Spotykany w zachodniej części Morza Bałtyckiego[2]. Potocznie nazywany rakiem pustelnikiem.
Ma pięć par odnóży, dwie z nich to odnóża kroczne. Pierwsza para odnóży jest zakończona szczypcami. Pozostałe odnóża szczątkowe, schowane w muszli. Na głowie ma dwie pary czułków, jedną krótszą parę antenuli i drugą znacznie dłuższą parę anten, którymi bada otoczenie. Oczy na słupkach.
Miękki odwłok kryje w muszli ślimaka. Najczęściej używa muszli trąbika zwyczajnego, młode okazy także muszle pobrzeżka (Littorina littorea). Prawe szczypce, wyraźnie większe od lewych, służą do zasłaniania otworu muszli w razie ataku. Osiąga rozmiar do 35 cm.
Prowadzi głównie nocny tryb życia, wtedy wychodzi na żer. Bernardyn jest pantofagiem, jego pożywienie składa się głównie z robaków, pierścienic (piaskówka), padliny. Potrafi także filtrować plankton i substancje odżywcze z wody. Bernardyn wzrastając poszukuje większej muszli i przeprowadza się do niej. Zdarza się, że silniejszy okaz eksmituje słabszego z muszli. Występuje na dnie skalistym i piaszczystym do głębokości 140 m. Na głębszych wodach żyje w symbiozie z ukwiałem Hydractina echinata, natomiast w płytszych nie nosi ukwiałów.
Samica nosi rozwijające się jaja przez około dwa miesiące, po czym z jaj wykluwają się larwy i przez kilka tygodni unoszą się w swobodnie w wodzie. Z larw wykluwają się młode raczki i na dnie szukają odpowiedniej muszelki. Po roku osiągają dojrzałość.
Pustelnik bernardyn (Pagurus bernhardus) – skorupiak z rzędu dziesięcionogów miękkoodwłokowych (Anomura), z rodziny pustelnikowatych (Paguridae). Występuje powszechnie na europejskich wybrzeżach Atlantyku od Norwegii po Portugalię. Spotykany w zachodniej części Morza Bałtyckiego. Potocznie nazywany rakiem pustelnikiem.
Pagurus bernhardus là một loài cua ẩn sĩ biển phố biến ở bờ biển Đại Tây Dương của châu Âu. Nó dài khoảng 3,5 xentimét (1,4 in)[Chuyển đổi: Số không hợp lệ],[2] và được tìm thấy ở cả các khu vực cát và đá, từ các vùng biển Bắc Cực của Iceland, Svalbard và Nga xa tận phía nam đến Bồ Đào Nha, nhưng không kéo đến tận Địa Trung Hải. Nó có thể được tìm thấy ở các vũng nước trên bờ biển và tại mức thủy triều trung bình đến độ sâu khoảng 140 mét (460 ft), với một số tiêu bản thường được tìm thấy ở các vũng nước trên đá quanh các khu vực giữa bờ và bờ thấp hơn, với các cá thể lớn hơn ở dưới sâu. P. bernhardus là một loài ăn mảnh vụn ăn tạp[3][4] và ăn xác chết một cách cơ hội,[5] và cũng ăn lọc khi cần thiết.[6]
Pagurus bernhardus sử dụng vỏ sò của một số loài sò để làm nơi bảo vệ nó, bao gồm vỏ của Littorina littorea, Littorina obtusata, Nassarius reticulatus, Gibbula umbilicalis, Nucella lapillus và Buccinum.[7][8] Trong các khu vực ấm hơn của phạm vi phân bố, hải quỳ Calliactis parasitica thường mọc trên vỏ có Pagurus bernhardus. Ở các xứ lạnh hơn, loài hải quỳ là Hormathia digitata. Loài cua ẩn sĩ này đánh nhau để tranh giành vỏ sò và chỉ ưa thích vỏ một số loài sò.[8]
Pagurus bernhardus là một loài cua ẩn sĩ biển phố biến ở bờ biển Đại Tây Dương của châu Âu. Nó dài khoảng 3,5 xentimét (1,4 in)[Chuyển đổi: Số không hợp lệ], và được tìm thấy ở cả các khu vực cát và đá, từ các vùng biển Bắc Cực của Iceland, Svalbard và Nga xa tận phía nam đến Bồ Đào Nha, nhưng không kéo đến tận Địa Trung Hải. Nó có thể được tìm thấy ở các vũng nước trên bờ biển và tại mức thủy triều trung bình đến độ sâu khoảng 140 mét (460 ft), với một số tiêu bản thường được tìm thấy ở các vũng nước trên đá quanh các khu vực giữa bờ và bờ thấp hơn, với các cá thể lớn hơn ở dưới sâu. P. bernhardus là một loài ăn mảnh vụn ăn tạp và ăn xác chết một cách cơ hội, và cũng ăn lọc khi cần thiết.
Pagurus bernhardus sử dụng vỏ sò của một số loài sò để làm nơi bảo vệ nó, bao gồm vỏ của Littorina littorea, Littorina obtusata, Nassarius reticulatus, Gibbula umbilicalis, Nucella lapillus và Buccinum. Trong các khu vực ấm hơn của phạm vi phân bố, hải quỳ Calliactis parasitica thường mọc trên vỏ có Pagurus bernhardus. Ở các xứ lạnh hơn, loài hải quỳ là Hormathia digitata. Loài cua ẩn sĩ này đánh nhau để tranh giành vỏ sò và chỉ ưa thích vỏ một số loài sò.
Рак-отшельник обыкновенный[источник не указан 1892 дня] (лат. Pagurus bernhardus) — вид морских донных десятиногих раков из надсемейства раков-отшельников Paguroidea.
Pagurus bernhardus обладает парой клешней, из которых правая значительно крупнее левой. Обитает в пустых раковинах брюхоногих моллюсков, при этом с ростом своего тела рак вынужден менять раковины на большие. В раковине находится постоянно задняя, покрытая мягкой кожицей часть его тела. Более крупная правая клешня рака служит для закрытия отверстия раковины в случае опасности; меньшая, левая — для охоты и собирания пищи. Раки Pagurus bernhardus всеядны, питаются также падалью. Обладают двумя парами антенн, вторая из которых гораздо длиннее первой, и двумя мощными ногами, предназначенными для быстрого передвижения. Задние ноги слаборазвиты и служат для удержания рака в раковине.
Туловище Pagurus bernhardus достигает в длину 10—12 сантиметров и имеет жёлтую, красноватую или коричневую окраску. Часто на раковине Pagurus bernhardus размещаются различные виды полипов; при этом они образуют вместе с раками своеобразный жилой симбиоз, от которого обе стороны извлекают выгоду. Раки получают дополнительную защиту со стороны полипа, последние же имеют теперь возможность перемещаться вместе с отшельником к новым местам пропитания.
Согласно последним исследованиям морских зоологов из Великобритании установлено, что раки вида Pagurus bernhardus чувствуют боль и обладают способностью запоминания её и условий, при которых боль была ими испытана.
Раки-отшельники Pagurus bernhardus обитают в прибрежных водах Северного, Балтийского и Средиземного морей, на атлантическом побережье Европы, а также у островов Карибского моря.
Это заготовка статьи по зоологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Рак-отшельник обыкновенный[источник не указан 1892 дня] (лат. Pagurus bernhardus) — вид морских донных десятиногих раков из надсемейства раков-отшельников Paguroidea.
