The species name urinatrix comes from the Latin "urinator," which means diver.
Diving petrels are strikingly similar physically and ecologically to the northern hemisphere puffins, murres, and auklets (Alcidae), especially little auks (Alle alle).
Common diving petrels are preyed on by non-native predators in their breeding colonies, such as domestic cats (Felis catus), ship rats (Rattus rattus), stoats (Mustela erminea), and least weasels (Mustela nivalis). Like other diving petrels, they seem to dive in response to threats rather than fly. They seem to escape much predation by gulls and skuas by visiting their nesting colonies mainly at night, landing briefly outside of their burrows and making a quick retreat to the safety of the burrow upon arrival. If they are forced to walk any distance on land to their burrow, there is a high probability that they will fall prey to larger birds.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Like other diving petrels, common diving petrels are smaller, stoutly built seabirds with robust bills, black plumage dorsally, and white plumage on the chin, breast, and belly. The scapulars have white tips, forming a faint stripe on the wing. The face and sides of the neck are more brown than black and the black plumage fades gradually to the whiter plumage of the ventral surfaces. The bill is black and the legs and feet are blue. These diving petrels are 20 to 25 cm long and from 86 to 185 g. They are indistinguishable from South Georgia diving petrels (Pelecanoides georgicus), except in the hand, where they may be distinguished by the brown inner webs of their outer primary feathers (light colored in South Georgia diving petrels). They are also distinguished by the dimensions and configuration of their bills and nostrils from other Pelecanoides species. The 6 recognized subspecies differ slightly in body measurements and bill size, but no comprehensive study has been conducted. Sexual dimorphism is not reported. Like other diving petrels, they are able to store and transport prey items in a gular pouch, formed by a distensible portion of skin in the throat. This characteristic is hinted at by their generic name Pelecanoides, referring to its similarity to the gular sac of pelicans (Pelecanidae).
Range mass: 86 to 185 g.
Range length: 20 to 25 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Average annual survival of adults is estimated at 75%, leading to maximum age estimates in the wild of about 6.5 years. Young have a high survival rate to fledging, of about 87%, but post-fleding mortality can be high.
Typical lifespan
Status: wild: 6.5 (high) years.
Common diving petrels are found for much of the year (10 months) on or near oceanic islands on which they breed. Islands are usually predator free, but non-native predators have been introduced in some areas. Nesting colonies are found in vegetated slopes of islands, occasionally on flat ground. Nesting burrows are generally found in soft soil, sand, or scree. They feed mainly in nearshore areas around these islands, but have also been observed in pelagic waters outside of the breeding season. Their habitat and distribution are not well known during the 2 months of the year that they are not at breeding colonies.
Habitat Regions: temperate ; polar ; saltwater or marine
Aquatic Biomes: coastal
Common diving petrels are found in the waters of the Southern Ocean between 35 and 55 degrees South, between the area of the subtropical convergence to subantarctic waters. They are found mostly around the islands they use for breeding. There are 6 recognized subspecies, each corresponding to a relatively sedentary population around a set of breeding islands. Subspecies are: 1) P. u. coppingeri on offshore islands off southern Chile, 2) P. u. berard, which breeds on the Falkland Islands, 3) P. u. dacunhae, found on the Tristan da Cunha island group and Gough Island, 4) P. u. chathamensis, found on the Solander, Stewart, Snares, and Chatham islands, 5) P. u. excsul, found in the southern Indian ocean near South Georgia, Auckland, the Antipodes, and Campbell Islands, and 6) P. u. urinatrix, on islands off the southern coast of Australia, Tasmania, and New Zealand.
Biogeographic Regions: oceanic islands (Native ); indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
Common diving petrels use their wings to propel them underwater and catch most of their prey in underwater pursuit. They can dive to depths of 60 m. The legs are used to steer. Their diet is mainly aquatic crustaceans, mainly copepods (Copepoda), amphipods (Amphipoda, especially Hyperiella antarctica and Hyperoche medusarum), euphasiid krill (Euphausiidae, Euphasia superba), and some isopods (Isopoda). South Georgia diving petrels (Pelecanoides georgicus) seem to specialize on euphasiids in their diet, whereas common diving petrels dive deeper for prey, targeting primarily copepods and amphipods in the breeding season, although they will take more euphasiids outside of the breeding season. Common diving petrels forage mainly in the near shore areas around their breeding colonies.
Animal Foods: aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Eats non-insect arthropods)
Common diving petrels are important predators of nearshore, deep water crustacean communities in the southern oceans. Little is known about their other ecosystem roles.
Common diving petrels are unique members of their southern ocean nearshore communities.
There are no adverse effects of common diving petrels on humans.
Common diving petrels have a wide range and large population sizes, they are considered "least concern" by the IUCN. Their extended residence time on breeding colonies makes them particularly vulnerable to non-native predators, such as weasels. Populations are estimated to number 14 million birds worldwide.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Common diving petrels are noisy birds, often calling while flying, approaching or leaving colonies, and while on the ground or on their nests. Males and females use different calls. Males sound a bit like a rising "kooo-ah," whereas females give a longer "kuaka-did-a-did" call.
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Mating in diving petrels is not well-documented. Males and females begin to visit nesting colonies well before egg-laying. Individuals occupy small nesting territories and dig a burrow up to 1.5 m long in soft soil, sand, or scree, often with some vegetation or rock helping to hide the burrow entrance. Individuals call to indicate that their territory is inhabited and perhaps to advertise for a mate. Males and females help to raise their single offspring together.
Mating System: monogamous
Common diving petrels nest for much of the year in large breeding colonies. Nests are placed in burrows, rock crevices, or under the protection of thick vegetation. Burrows are dug in soft substrates, usually with vegetation or rocks obscuring the burrow entrance. Burrows are from 25 to 150 cm long. Some colonies have a density of 1 nest per square meter. These birds congregate at breeding colonies about 5 months before breeding commences. Breeding season varies latitudinally among populations. Colonies are busy with birds in the pre-laying period. Females go to sea to feed before returning to the colony to lay a single, white egg. Egg laying may occur in July in the northernmost part of their range and as late as December in the southernmost portions of their range. Egg laying can be extended, with egg laying occurring for 7 weeks in the Crozet Islands. Eggs are incubated for 53 to 55 days, the young are brooded for 10 to 15 days, and are then visited for feedings until they are about 35 days old, at 115 to 125% of adult body weights. Fledging occurs at 45 to 59 days. Young common diving petrels begin to visit breeding colonies in the year after their hatching and will reproduce for the first time in their 2nd or 3rd year.
Breeding interval: Common diving petrels breed once yearly.
Breeding season: Breeding season varies across the range of common diving petrels, from April to December, earlier in the north and later in the south.
Range eggs per season: 1 to 1.
Range time to hatching: 53 to 55 days.
Range fledging age: 45 to 59 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 to 3 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 to 3 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Common diving petrel parents both incubate, brood, and feed their young. Young hatch with a covering of gray down. After the brooding period, parents visit their young an average of 1.88 times per day to deliver regurgitated meals of around 26 g.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Die Gewone duikstormvoël (Pelecanoides urinatrix) is 'n stormvoël en standvoël wat in die Tristangroep-eilande asook Marion- en Prins Edward-eilande leef. Hulle word moeilik onderskei van die Kleinduikstormvoël; hulle verskil net in grootte en die fatsoen van die snawel. Hulle is alleenlopers of kom in klein groepies voor. Die voël word 20 cm lank. In Engels staan die voël bekend as die Common Diving-Petrel.
Die Gewone duikstormvoël (Pelecanoides urinatrix) is 'n stormvoël en standvoël wat in die Tristangroep-eilande asook Marion- en Prins Edward-eilande leef. Hulle word moeilik onderskei van die Kleinduikstormvoël; hulle verskil net in grootte en die fatsoen van die snawel. Hulle is alleenlopers of kom in klein groepies voor. Die voël word 20 cm lank. In Engels staan die voël bekend as die Common Diving-Petrel.
Pelecanoides urinatrix[1] ye una especie ave procelariforme de la familia Pelecanoides que vive nos océanos del hemisferiu sur. Puede atopase en Sudáfrica y de les islles del océanu Índicu del sur y alredor de Nueva Zelanda.
Esisten siete subespecies del potoyunco malvinero, que son:
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Pelecanoides urinatrix ye una especie ave procelariforme de la familia Pelecanoides que vive nos océanos del hemisferiu sur. Puede atopase en Sudáfrica y de les islles del océanu Índicu del sur y alredor de Nueva Zelanda.
El petrell cabussador comú (Pelecanoides urinatrix) és un ocell de la família dels pelecanoidids (Pelecanoididae) que cria dins de caus a illes dels oceans meridionals.
El petrell cabussador comú (Pelecanoides urinatrix) és un ocell de la família dels pelecanoidids (Pelecanoididae) que cria dins de caus a illes dels oceans meridionals.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pedryn plymio cyffredin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pedrynnod plymio cyffredin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pelecanoides urinatrix; yr enw Saesneg arno yw Common diving petrel. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod Plymio (Lladin: Pelecanoididae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. urinatrix, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Affrica ac Awstralia.
Mae'r pedryn plymio cyffredin yn perthyn i deulu'r Pedrynnod Plymio (Lladin: Pelecanoididae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Pedryn plymio cyffredin Pelecanoides urinatrix Pedryn plymio De Georgia Pelecanoides georgicus_(8365384976).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pedryn plymio cyffredin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pedrynnod plymio cyffredin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pelecanoides urinatrix; yr enw Saesneg arno yw Common diving petrel. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod Plymio (Lladin: Pelecanoididae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. urinatrix, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Affrica ac Awstralia.
Der Lummensturmvogel (Pelecanoides urinatrix), auch Subantarktis-Lummensturmvogel[1] oder Berard-Sturmvogel[2] ist eine kleine Röhrennase aus der Gattung der Tauchsturmvögel (Pelecanoides).
Der Lummensturmvogel erreicht eine Körperlänge von 20 bis 25 cm, ein Gewicht von 86 bis 185 g und eine Flügelspannweite von 33 bis 38 cm.[1] Oberseits ist das Gefieder glänzend schwarz, unterseits weiß. Die Seiten des Kopfes sind schwärzlich, zu den Halsseiten und zur Brust in dunkelgrau übergehend. Am Jugulum ist die Färbung oft grau meliert und bildet oft ein deutliches Band. Die Seiten und Flanken sind hell bläulich grau und weiß meliert. Die Schulterfedern sind dunkelgrau, wenn sie nicht abgenutzt sind, sind die Spitzen weiß und formen einen querverlaufenden Streifen. Die Unterflügeldecken sind weiß oder hellgrau. Der Schnabel ist schwarz, die Beine und Füße bläulich mit schwarzer Schwimmhaut. Die Iris ist schwarz.[3]
Die Unterart Pelecanoides urinatrix berard ist der Nominatform ähnlich, jedoch ist der Schnabel gewöhnlich kleiner, der Schwanz länger und die Melierung an der Kehle deutlicher. Pelecanoides urinatrix coppingeri ist deutlich kleiner und fast ohne graue Melierung am Jugulum.[3]
Das Verbreitungsgebiet diese Art ist die Bass-Straße zwischen Australien und Tasmanien und umliegende Gewässer des Indischen Ozeans.
Der Lummensturmvogel lebt gesellig in großen Schwärmen, welche gemeinsam aufs offene Meer zur Jagd fliegen. Dort holt er sich seine Nahrung aus dem Wasser welche er im Sturzflug erbeutet hat. Trotz seiner kurzen Flügel, die er vor allem zum Starten von der Wasseroberfläche nach der Jagd verwendet, ist er ein ausgezeichneter Flieger. Der Vogel ernährt sich vor allem von Krill und anderen Planktonlebewesen.
Die Brutzeit variiert je nach Verbreitungsgebiet. Lummensturmvögel bilden üblicherweise an der Küste, aber auch im Landesinnern, Kolonien von bis zu 1500 Individuen. Sie brüten in Erdhöhlen auf Ozeaninsel, die an steilen Abhängen aber auch auf flachem Gelände gegraben werden.[4]
Die IUCN stuft den Lummensturmvogel noch als gering gefährdet (Least Concern) ein, die Bestände nehmen aber langsam ab.
Vom Lummensturmvogel sind sechs Unterarten beschrieben.[5] Die Unterarten Pelecanoides urinatrix exsul und Pelecanoides urinatrix berard werden manchmal als eigene Arten angesehen. Pelecanoides urinatrix elizabethae ist als weitere Unterart vorgeschlagen, zur Zeit jedoch noch mit Pelecanoides urinatrix dacunhae synonimisiert.[1]
Der Lummensturmvogel (Pelecanoides urinatrix), auch Subantarktis-Lummensturmvogel oder Berard-Sturmvogel ist eine kleine Röhrennase aus der Gattung der Tauchsturmvögel (Pelecanoides).
The common diving petrel (Pelecanoides urinatrix), also known as the smaller diving petrel or simply the diving petrel, is a diving petrel, one of four very similar auk-like small petrels of the southern oceans. It is native to South Atlantic islands and islands of the subantarctic southern Indian Ocean, islands and islets off New Zealand and south-eastern Australian islands.
The common diving petrel was formally described in 1788 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin. He placed it with the other petrels in the genus Procellaria and coined the binomial name Procellaria uriatrix.[2] Gmelin based his description on the "diving petrel" that had been described in 1785 by the English ornithologist John Latham in the second volume of his A General Synopsis of Birds. Latham reported that they were found in great numbers in Queen Charlotte Sound at the northern end of South Island, New Zealand.[3] The common diving petrel is now one of four petrels placed in the genus Pelecanoides that was introduced in 1799 by the French naturalist Bernard Germain de Lacépède.[4][5] The genus name, Pelecanoides, means "Pelican-resembling", which was assigned to the diving petrels on account of their expandable throat pouches that they use to carry food. Its specific name, urinatrix, is derived from the Latin term, urinator, which means "diver". Its subspecies' names include chathamensis, referring to the Chatham Islands, exsul, meaning "isolated" or "remote", dacunhae, referring to the Tristan da Cunha Islands, berard, honoring French navigator Auguste Bérard, and coppingeri, which honors Royal Navy surgeon and naturalist Richard William Coppinger.
There are six subspecies (also listed above), which vary in body measurements, particularly bill size:[6][7]
The common diving petrel is a small, plump petrel, 200 to 250 mm (7.9–9.8 in) in length and weighing around 86 to 186 g (3.0–6.6 oz). The plumage is black above and dull white below and it has a relatively short black bill.[8] The wings have thin white strips. The face and neck can be more brown than black. The legs and feet are blue with blackish-brown webbing in between the toes.[8] Unless seen very close, it is almost indistinguishable from the South Georgian diving petrel, P. georgicus. The common diving petrel has brown inner web primary feathers, whereas the South Georgia petrel has light inner web feathering. Common petrels have smaller and narrower bills than the South Georgia petrel.[7][8] Another difference is that the South Georgia diving petrel has a posterior black line down the tarsi. The common species is also slightly larger than the South Georgian species.
The common diving petrel is found between latitudes 35 and 55 degrees south, mostly around islands.[8] While the population is decreasing, it is not believed to be rapid enough to be of concern.[9] While 1.5 m (4.9 ft) burrows are usually dug in vegetated slopes, though they are occasionally built in flatland.[8]
The common diving petrel feeds on the continental shelf during the breeding season, its movements during the non-breeding season are poorly known and whether it disperses more widely is not known. Like other members of their family they catch prey by wing-propelled diving, and are capable of diving to 60 m (200 ft). The diet of this species is dominated by crustaceans.[7] They are known to forage at night on vertically migrating plankton. Feeding is mostly done in the ocean near the shore, but sometimes in the deeper pelagic zone during non-breeding season, which is only 2 months of the year.[8]
The mating habits are not well documented, although pairs form monogamous relationships. Breeding colonies are large and there is about one nest per 1 square metre (11 sq ft).[8] The nest is a burrow around 50 cm long with a chamber at the bottom which may or may not be lined with dried grass. Females lay a single white egg, which measures 38 x 29 mm,[10] and is incubated for 53–55 days. The young are brooded for 10–15 days and fledgling occurs at 45–59 days. Both parents take care of the young, which are grey-grown when hatched. The life expectancy is 6.5 years.[8]
Bird flying above the ocean
Bird resting on the ocean's surface
Pelecanoides urinatrix exul
The common diving petrel (Pelecanoides urinatrix), also known as the smaller diving petrel or simply the diving petrel, is a diving petrel, one of four very similar auk-like small petrels of the southern oceans. It is native to South Atlantic islands and islands of the subantarctic southern Indian Ocean, islands and islets off New Zealand and south-eastern Australian islands.
La Komuna merĝopetrelo (Pelecanoides urinatrix), konata ankaŭ kiel Malgranda merĝopetrelo aŭ simple kiel Merĝopetrelo, estas marbirdo membro de la grupo de la merĝopetreloj, nome unu el kvar tre similaj inter si kaj aŭko-similaj malgrandaj petreloj de sudaj oceanoj. Ĝi estas indiĝena de Sudafriko kaj insuloj de suda Hinda Oceano, insuloj kaj insuletoj ĉe Novzelando kaj insuloj de sudorienta Aŭstralio.
La germana naturalisto Johann Friedrich Gmelin priskribis la Komunan merĝopetrelon en 1789.[1] Ties porspecia nomo urinatrix derivas el la latina urinator "plonĝisto". Alternativaj komunaj nomoj estas: Falklanda/Berarda merĝopetrelo (berard); Kergelena/Ĉeantarkta merĝopetrelo (exsul); Tristana merĝopetrelo (restantaj subspecioj), Puffinure plongeur (en franca), Lummensturmvogel (en germana), kaj Potoyunco Común (en hispana).[2]
Estas ses subspecioj, kiuj varias laŭ korpomezuroj, ĉefe ĉe la bekogrando:[2][3]
La Komuna merĝopetrelo estas malgranda, diketa petrelo, 200 al 250 mm longa kaj peza ĉirkaŭ 86 al 186 g. Ties plumaro estas nigra supre kaj blakeca sube kaj ĝi havas grandan nigran bekon.[4] La flugiloj havas fajnajn blankajn striojn. La vizaĝo kaj kolo povas esti pli brunaj ol nigraj. La kruroj estas bluaj.[4] Se ne rigardita de proksime, ĝi estas preskaŭ nedistingebla el la Sudgeorgia merĝopetrelo. La Komuna havas brunajn internajn unuarangajn plumojn, dum la Sudgeorgia merĝopetrelo havas helajn internajn unuarangajn plumojn. Komunaj merĝopetreloj havas pli malgrandajn kaj mallarĝajn bekojn ol la Sudgeorgia merĝopetrelo.[3][4] Alia diferenco estas ke la Sudgeorgia merĝopetrelo havas malantaŭan nigran linion sub la tarsoj. Estas ankaŭ malgrandaj diferencoj laŭ grando.[5]
La Komuna merĝopetrelo troviĝas inter latitudoj 35 kaj 55 gradoj sude, ĉefe ĉirkaŭ insuloj.[4] Kvankam la populacio malpliiĝas, oni supozas, ke ne tiom rapide kiom por esti Zorgiga.[6] Oni konstruas nestojn 1.5 m longaj en vegetaĵaraj deklivoj, sed foje ankaŭ en ebenaĵoj.[4]
La Komuna merĝopetrelo manĝas ĉe la kontinenta ŝildo dum la reprodukta sezono, dum ties movoj for de la reprodukta sezono estas malmulte konataj kaj oni ne scias ĉu ili disiĝas tre amplekse. Kiel aliaj membroj de ties familio, ili kaptas predon per flugilpela plonĝado, kaj kapablas metĝi ĝis 60 m. En la dieto de tiu specio hegemonias la krustuloj.[3] Ili manĝas nokte vertikale migrantan planktonon. Manĝon oni faras ĉefe en oceano ĉe la marbordo, sed foje en pli profunda pelaga zono for de la reprodukta sezono, kiu daŭras nur 2 monatojn de la jaro. La pariĝada kutimaro ne estas bone dokumentita, kvankam oni scias, ke la paroj formas monogamajn rilatojn. La reproduktaj kolonioj estas grandaj kaj estas preskaŭ unu nesto por ĉiu 1 m2.[4] La nesto estas nestotruo ĉirkaŭ 50 cm longa kun kamero fine kiu povas esti aŭ ne esti kovrita el seka herbo. La ino demetas ununuran blankan ovon, kiu estas 38 x 29 mm,[7] kaj estas kovata dum 53–55 tagoj. La junulo estas kovata dum 10–15 tagoj kaj elnestiĝo okazas post 45–59 tagoj. Ambaŭ gepatroj zorgas la junulon, kiu estas grizbruna je eloviĝo. La vivodaŭro estas de 6.5 jaroj.[4]
La Komuna merĝopetrelo (Pelecanoides urinatrix), konata ankaŭ kiel Malgranda merĝopetrelo aŭ simple kiel Merĝopetrelo, estas marbirdo membro de la grupo de la merĝopetreloj, nome unu el kvar tre similaj inter si kaj aŭko-similaj malgrandaj petreloj de sudaj oceanoj. Ĝi estas indiĝena de Sudafriko kaj insuloj de suda Hinda Oceano, insuloj kaj insuletoj ĉe Novzelando kaj insuloj de sudorienta Aŭstralio.
El potoyunco común, potoyunco malvinero o yunco de los canales (Pelecanoides urinatrix)[1] es una especie ave procelariforme de la familia Pelecanoides que vive en los océanos del hemisferio sur. Puede encontrarse en Sudáfrica y de las islas del océano Índico del sur y alrededor de Nueva Zelanda.
Existen siete subespecies del potoyunco malvinero, que son:
El potoyunco común, potoyunco malvinero o yunco de los canales (Pelecanoides urinatrix) es una especie ave procelariforme de la familia Pelecanoides que vive en los océanos del hemisferio sur. Puede encontrarse en Sudáfrica y de las islas del océano Índico del sur y alrededor de Nueva Zelanda.
Pelecanoides urinatrix Pelecanoides generoko animalia da. Hegaztien barruko Pelecanoididae familian sailkatua dago.
Pelecanoides urinatrix Pelecanoides generoko animalia da. Hegaztien barruko Pelecanoididae familian sailkatua dago.
Myrskysukeltaja (Pelecanoides urinatrix) on yksi neljästä myrskysukeltajien heimon lintulajista. Ne kuuluvat kaikki samaan sukuun (Pelecanoides). Myrskysukeltaja elää eteläisen pallonpuoliskon valtamerillä.
Myrskysukeltaja on ulkonäöltään lunnimainen ja sen ruumiinrakenne on tanakka. Täysikasvuisen linnun pituus on 23 cm. Sukupuolet ovat samannäköiset. Väritykseltään selkäpuoli on tummanharmaa, siipien takaosat vaaleamman harmaat ja vatsapuoli vaalea.[2]
Myrskysukeltajaa tavataan Etelä-Afrikassa ja Intian valtameren saarilla sekä myös eteläisellä Atlantilla, Australian kaakkoisrannikolla ja Uuden-Seelannin ympäristössä.[2] Maailman populaation koko on noin 14 miljoonaa yksilöä ja lajin kanta on elinvoimainen.[1]
Lintu viihtyy merellä ja se on hyvä lentäjä ja sukeltaja.[2]
Myrskysukeltaja pesii onkaloissa luodoilla ja saarilla sekä rannikolla, muodostaen yhdyskuntia.[2] Naaras munii yhden munan ja molemmat puolisot hautovat sitä yhteensä kahdeksan viikkoa.[3]
Ravinto koostuu erilaisista vedenelävistä.[2] Ruokaa etsiessään se sukeltaa tavallisesti 30–35 metrin syvyyteen ääriarvojen ollessa 8 ja 64 metriä. Tärkeimmät ravintoeläimet olivat äyriäisiä ja hankajalkaisia.[4]
Myrskysukeltaja (Pelecanoides urinatrix) on yksi neljästä myrskysukeltajien heimon lintulajista. Ne kuuluvat kaikki samaan sukuun (Pelecanoides). Myrskysukeltaja elää eteläisen pallonpuoliskon valtamerillä.
Pelecanoides urinatrix
Le Puffinure plongeur (Pelecanoides urinatrix) est une espèce d'oiseaux de la famille des Pelecanoididae.
Cet oiseau est répandu à travers les îles subantarctiques, les côtes sud-est d'Amérique du Sud et d’Australie et à travers la Nouvelle-Zélande.
Pelecanoides urinatrix
Le Puffinure plongeur (Pelecanoides urinatrix) est une espèce d'oiseaux de la famille des Pelecanoididae.
Petrel penyelam (Pelecanoides urinatrix) adalah sejenis burung laut dari suku Pelecanoididae. Burung ini banyak ditemukan di Afrika Selatan dan kepulauan-kepulauan di bagian selatan Samudera Hindia, kepulauan di sekitar Selandia Baru serta pulau-pulau di tenggara Australia.
Artikel bertopik burung ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Petrel penyelam (Pelecanoides urinatrix) adalah sejenis burung laut dari suku Pelecanoididae. Burung ini banyak ditemukan di Afrika Selatan dan kepulauan-kepulauan di bagian selatan Samudera Hindia, kepulauan di sekitar Selandia Baru serta pulau-pulau di tenggara Australia.
Het alkstormvogeltje (Pelecanoides urinatrix) is een kleine zeevogel uit de familie Procellariidae.
Het is een kleine wat mollige vogel die 20 tot 25 centimeter groot wordt. Bovenaan zijn ze zwart geveerd en onder aan de buik wit. De snavel is groot en zwart. De vleugels hebben dunne witte stroken. De poten zijn blauw. Deze vogels worden tot 6 jaar oud.
Het zijn slechte vliegers die voortdurend onder water achter hun prooien aan duiken. Om hun prooi te vangen in de zee, kunnen ze tot 60 meter diep duiken. Ze leven van kreeftachtigen en plankton dat ze vooral tijdens de nacht vangen.
Deze vogels bouwen hun nesten op hellingen met hier en daar wat begroeiing. Het nest wordt gemaakt in een zelf uitgegraven holletje in de grond. Het legsel bestaat uit een enkel ei, dat ongeveer 55 dagen wordt bebroed. Het jong blijft nog zeker 2 maanden in het nest, alvorens zelf voedsel te gaan zoeken.
De soort broedt op de Falklandeilanden, Tasmanië en andere eilanden in de Grote Oceaan en telt 6 ondersoorten:
Het alkstormvogeltje (Pelecanoides urinatrix) is een kleine zeevogel uit de familie Procellariidae.
Smalnebbdukkpetrell (Pelecanoides urinatrix), er ein dukkpetrell og medlem av ordenen stormfuglar. Han er ein av fire svært like alkeliknande små sjøfuglar som lever på den sørlege halvkula. Dei har hekkeutbreiing på øyar utanfor Sør-Afrika og i det sørlege Indiahavet, i Sør-Atlanteren, på øyar og holmar utanfor New Zealand og søraustlege australske øyar.
Smalnebbdukkpetrell er ein liten, tjukkfallen petrell, typisk 20 centimeter i lengd med typisk vekt på rundt 130 gram.[1] Fjørdrakta har svart overside, skittenkvit underside og han har eit svart nebb.[2] Vengene har tynne kvite striper. Andletet og halsen kan vere meir brunt enn svart. Beina er blå.[2] Dersom ikkje denne fuglen er observert svært nært, er han nesten umogleg å skilje frå kortnebbdukkpetrell, men kortnebbdukkpetrellar har langt lysare fjører på undersidene av vengene enn smalnebbdukkpetrell. Det er berre små skilnader storleik, kortnebbdukkpetrellar er ca. 2 cm kortare i kroppslengd.[1] Nebbet er litt mindre og smalare enn på kortnebbdukkpetrellar.[3]
Smalnebbdukkpetrell har utbreiing til havs mellom breiddegradane 35 og 55 grader sør, for det meste omkring øyar.[2] Dei beitar på kontinentalsokkelen i hekkesesongen, rørslene deira i utanom hekkesesongen dårleg kjente, og i kva grad det spreier meir allment er ikkje kjent. Som andre medlemmer av familien fangar dei byttedyra ved vengdriven dukking, og er i stand til å dukke ned til 60 meter. Dietten av denne arten er dominert av krepsdyr.[3] Beiting skjer i havet nær kysten, men nokre gonger på djupare pelagisk sone utanfor hekkesesongen.
Para dannar monogame band. Hekkekoloniane er store, og det er omtrent eitt reir per kvadratmeter. Vanlegvis finn dei reirplassar vegetasjonsdekte bakkar, tidvis òg på flat mark.[2] Reirhòlet er ein ca. 50 cm lang kanal i bakken med eit kammer nedst som kan vere fora med tørka gras. Hoa legg eit enkelt egg, og dei rugar egget i 53-55 dagar. Ungen er flygeferdig først etter 45-59 dagar. Begge foreldra tar omsut for ungen, som er meir grå i fjørdrakta enn vaksne. Den forventa levealderen er 6,5 år.[2]
Populasjonen er estimert til om lag 16 millionar individ (2004) og er minkande.
Smalnebbdukkpetrell (Pelecanoides urinatrix), er ein dukkpetrell og medlem av ordenen stormfuglar. Han er ein av fire svært like alkeliknande små sjøfuglar som lever på den sørlege halvkula. Dei har hekkeutbreiing på øyar utanfor Sør-Afrika og i det sørlege Indiahavet, i Sør-Atlanteren, på øyar og holmar utanfor New Zealand og søraustlege australske øyar.
Smalnebbdykkpetrell (Pelecanoides urinatrix) er en dykkpetreller i stormfuglfamilien. Bestanden av smalnebbdykkpetrell er anslått til 14 000 000.
Arten er utbredt på øyer utenfor Antarktika, Argentina, Australia, Chile, Falklandsøyene, De franske sørterritorier, Heard- og McDonaldøyene, New Zealand, Sankt Helena, Sør-Afrika, Sør-Georgia, Sør-Sandwichøyene og Uruguay
Med den store utbredlsen er det en del regionale variasjoner i arten, og den deles vanligvis opp i flere underarter. Disse er:
Smalnebbdykkpetrell (Pelecanoides urinatrix) er en dykkpetreller i stormfuglfamilien. Bestanden av smalnebbdykkpetrell er anslått til 14 000 000.
Multimedia w Wikimedia Commons Nurzec czarnoskrzydły (Pelecanoides urinatrix) – gatunek średniego ptaka z rodziny burzykowatych (Procellariidae). Zasiedla wody Oceanu Południowego pomiędzy równoleżnikami 35 a 55°S.
Nazwa gatunkowa pochodzi od łacińskiego słowa urinator oznaczającego nurka[4].
Wyróżnia się 6 podgatunków, zasiedlają one następujące terytoria[4]:
Nie występuje dymorfizm płciowy. Nurca czarnoskrzydłego cechuje mocny dziób, czarny grzbiet i skrzydła oraz białe spód głowy, pierś i brzuchu. Głowa i okolice szyi wydają się być bardziej brązowe, niż czarne. Dziób czarny, nogi niebieskie[4].
N. czarnoskrzydłe gonią zdobycz pod wodą, pomagając sobie skrzydłami. Mogą zanurkować na głębokość 60 m. Większość jego pożywienia to morskie skorupiaki, głównie widłonogi (Copepoda), Euphausiidae, równonogi (Isopoda) a także obunogi (Amphipoda) (w szczególności Hyperiella antarctica oraz Hyperoche medusarum). Polują zazwyczaj przy wybrzeżach niedaleko swoich kolonii lęgowych[4].
Okres lęgowy trwa od kwietnia do grudnia, na południu zaczyna się później niż na północy. Para odwiedza kolonię lęgową na 5 miesięcy przed złożeniem jaj. Gniazdo mieści się w norze wykopanej w górę na głębokość 25–150 cm w miękkiej ziemi, piasku lub osypisku. Podobnie jak wszystkie nurce, składa tylko 1 jajo. Inkubacja trwa 53–55 dni. Pisklęciem zajmują się oboje rodzice, jest ono w pełni opierzone po 45–59 dniach. Mogą się rozmnażać, gdy skończą 3 lata. Maksymalna długość życia to 6,5 roku[4].
Nurzec czarnoskrzydły (Pelecanoides urinatrix) – gatunek średniego ptaka z rodziny burzykowatych (Procellariidae). Zasiedla wody Oceanu Południowego pomiędzy równoleżnikami 35 a 55°S.
Nazwa gatunkowa pochodzi od łacińskiego słowa urinator oznaczającego nurka.
Smalnäbbad dykpetrell[2] (Pelecanoides urinatrix) är en fågel i familjen liror inom ordningen stormfåglar.[3]
Smalnäbbad dykpetrell delas in i sex underarter:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal på grund av boplundring av invasiva predatorer, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till 16 miljoner individer.[1]
Wikimedia Commons har media som rör smalnäbbad dykpetrell.
Wikispecies har information om Pelecanoides urinatrix.
Smalnäbbad dykpetrell (Pelecanoides urinatrix) är en fågel i familjen liror inom ordningen stormfåglar.
Pelecanoides urinatrix (рос. обыкновенный нырковый буревестник) — морський птах, що зустрічається в південній Австралії, Новій Зеландії і на прилеглих островах. Довжина тіла — 20—25 см, розмах крил — 33—38 см. Чудово плаває і пірнає, в товщі води пересувається, працюючи крилами.
Німецький натураліст Йоганн Фрідріх Ґмелін описав вид в 1789 році. Його видова назва urinatrix походить від латинського Urinator — «пірнальник». Інші поширені імена: Фолклендський / Berard пірнаючий буревісник; кергеленський пірнаючий буревісник); тристанський пірнаючий буревісник.
Є шість підвидів, які розрізняються за розміром тіла:
Це невеликий за розміром буревісник, 200–250 мм в довжину і вагою близько 86-186 г. Оперення чорне зверху і біле знизу, крила мають тонкі білі смуги. Голова і шия може бути більше коричневими, ніж чорними. Ноги сині. Звичайний буревісник має коричневі внутрішні махові пера, в той час як буревісник Південної Джорджії має світліше оперення. Ще однією відмінністю є те, що пірнаючий буревісник Південної Джорджії має задню чорну лінію внизу лапки. Є також невеликі відмінності розмірів.
Даний вид зустрічається між широтами 35 і 55 градусів південної широти, в основному навколо островів. Популяція зменшується, але не так швидко, щоб викликати стурбованість. Гніздо діаметром 1,5 м, будується на крутих схилах берегів
Це незавершена стаття з орнітології.
Pelecanoides urinatrix (рос. обыкновенный нырковый буревестник) — морський птах, що зустрічається в південній Австралії, Новій Зеландії і на прилеглих островах. Довжина тіла — 20—25 см, розмах крил — 33—38 см. Чудово плаває і пірнає, в товщі води пересувається, працюючи крилами.
Pelecanoides urinatrix là một loài chim trong họ Pelecanoididae.[1]
Обыкновенный нырковый буревестник[1] (лат. Pelecanoides urinatrix) — трубконосая птица (см. Трубконосые), обитающая в южной Австралии, Новой Зеландии и на прилегающих островах. Длина тела — 20—25 см, размах крыльев — 33—38 см. Великолепно плавает и ныряет, в толще воды перемещается, работая крыльями.
Обыкновенный нырковый буревестник (лат. Pelecanoides urinatrix) — трубконосая птица (см. Трубконосые), обитающая в южной Австралии, Новой Зеландии и на прилегающих островах. Длина тела — 20—25 см, размах крыльев — 33—38 см. Великолепно плавает и ныряет, в толще воды перемещается, работая крыльями.
鹈燕（学名：Pelecanoides urinatrix）是一种小型的潜水鹱，是在南冰洋有分布的四种长相酷似海雀的鹱类之一。生活在非洲南部、印度洋南部、澳大利亚南部和新西兰的岛屿上。
鹈燕体长200-250厘米，体重86-186克。身体背部呈黑色，腹部为白色，鸟喙为黑色。翅膀上有很细的白条纹。面部和脖子则更接近棕色。腿黑色。
鹈燕生活在南纬35°至55°之间的海岛上。尽管近年来鹈燕的种群数量有所下降，但总体数量仍很多，不足为虑。他们通常在斜坡上筑巢，有时也会建在平地上。
繁殖期时，鹈燕常在大陆架上觅食；而在非繁殖期时的行为则不为人所知。和鹈燕科的其他鸟类一样，他们扇动翅膀作为潜水的推力，可以潜到60米深的水下。鹈燕主要觅食甲壳类的浮游动物。
鹈燕（学名：Pelecanoides urinatrix）是一种小型的潜水鹱，是在南冰洋有分布的四种长相酷似海雀的鹱类之一。生活在非洲南部、印度洋南部、澳大利亚南部和新西兰的岛屿上。
.jpg)
