In 1997 there were experiments about whether egg size has the same effect on wing-feather growth in the Razorbill as in other birds. During the experiment eggs were switched randomly among pairs. The experimental study reported that chicks that hatched from large eggs grew their wing feathers more quickly than did small-egg chicks. The wings of large-egg chicks began fast, linear growth sooner, indicating that early development of wing feathers was by far superior in large-egg chicks. Differences in wing length established in this manner persisted through the nestling period. (Hipfner, 2000)
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
After declining in the Gulf of St Lawrence during the 1970s, the species increased in the 1980s and is probably now as abundant as it has been in this century. The population of Britain and Ireland increased from 1970-1985, yet, the extent of increase is not known. (Gaston & Jones, 1998)
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Razorbill chicks hatch at a weight of about 60g, and weight is directly correlated with egg size. They spend about 18 days at the breeding site. Chicks leave the colony around 18-23 days after hatching. By that time they are only partly grown and still flightless. They weigh between 140g and 180g when they leave the colony. (Wagner, 1999)
Ornithologists are studying the sexual behaviors among razorbills. They are/very likely to use Razorbill as a model to study avian mating behavior. (Carey, 1993)
Positive Impacts: research and education
Razorbills are carnivores (eating vertebrates) that are also eaten by other carnivores.
In general, adult Razorbills mainly feed on mid-water schooling fish: capelin, sandlance (Ammodytes), herrings (Clupea harengus), sprats (Sprattus sprattus), and juvenile cod. However, the species of the fish vary regionally. Adult Razorbills wintering off Newfoundland feed mainly on crustaceans. In Labrador the diet of adult Razorbills early in the season is largely capelin, but after the chicks hatch the adult take only some capelin but large numbers of small Myxocephalus sculpins and euphausiids. (Nettleship & Birkhead, 1985)
For the chicks, the parents usually bring one to six fish at a meal. Only occasionally do they bring up to 20 fish. Yet, the number of fish brought in a meal decreases as their size increases. The parents hold the fish crosswise in the bill to feed the chicks. Average length of fish brought to chicks varies in different regions. Sandlances that were brought to chicks in Irish Sea colonies were 53-79mm, yet, in Labrador they were 137mm. The diet of young Razorbills after they leave the colony is not known. (Nettleship & Birkhead, 1985)
Primary Diet: carnivore (Piscivore )
The Razorbills are found in boreal and sub-Arctic waters of the Atlantic. Razorbills are exclusively an Atlantic species, with no counterpart in the North Pacific. It breeds between 73 degree north and 43 degree north from Hudson Strait and west Greenland south to the Gulf of Maine, and from Iceland Jan Mayen, Bjornoya and northwest Russia (White Sea), south to Brittany and the Baltic Sea. During the winter they are mostly offshore in northern boreal water south to Long Island, Azores and western Mediterranean. Their breeding colonies can be found on sea cliffs of Canada, Maine, Greenland, Iceland, Jan Mayen, Faeroe Island, Britain, Ireland, Brittany, France, Helgland, Germany, Denmark, Sweden, Finland, Norway, Bjornoya, Kola Peninsula and White Sea. (Nettleship & Birkhead, 1985)
Biogeographic Regions: arctic ocean (Native ); atlantic ocean (Native )
Razorbill colonies occur on cliffs and offshore islands. They breed colonially in rocky, coastal regions on mainland cliffs and on offshore islands. In most areas breeding locations are situated in boulder screens or on cliff-faces in rock crevices or on ledges. Because the chicks cannot fly when they leave the colony, the breeding site must give immediate access to the sea. They feed in continental shelf waters, and usually feed rather close to shore than Common Murres (Uria aalge). Sometimes, Razorbills scatter among the Murres. (Gaston & Jone, 1998)
Habitat Regions: saltwater or marine
Aquatic Biomes: coastal
Range lifespan
Status: wild: 29.4 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 88 months.
Razorbills are heavy-billed auks with an unusually long, rather graduated tail. During summer the head and the throat of adult Razorbills are black and dark chocolate brown. The under parts, including the under wing coverts, are white. There is a narrow white line extending forward from the eyes to the top of the bill. The gape is bright yellow and its iris is dark brown. Their legs and feet are black.
During winter the adult Razorbills are in their breeding plumage, but their throat, sides of neck, and face behind the eye are white. The vertical white line on the head and bill is less prominent.
The average weight for female Razorbills ranged from 505g to 730g. For males the weight ranged from 530g-720g. Average wing length for females ranged from 183mm-210mm. For males the wing length ranged from 182mm-206mm. (Wagner, 1999)
Range mass: 505 to 730 g.
Range wingspan: 182 to 210 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Most auk chicks are vulnerable to predation from gulls during fledging. Razorbill chicks fledging asynchronously, either fairly early in the morning or late in the evening, are not protected. Therefore, they were more likely to be killed by gulls than those fledging synchronously. In other words, Razorbill chicks fledging not at the same time/rate are easier prey for gulls. (Nettleship & Birkhead, 1985)
Razorbills provide relatively large nutritious eggs, high in fat, having larger yolks than those of most terrestrial birds, as a result, they are easily targeted by red fox, raven and other predators. (Gaston & Jones, 1998)
Egg-laying for Razorbills start in the first week of May and laying continues until the first week of June. At higher latitudes, or where water temperatures are lower, laying is later. A female Razorbill can produce only one egg each season. Most breeding sites are enclosed or partially enclosed to protect the egg from predators. The single egg is usually laid directly on bare rock, but some parents would collect small stones, dried dropping, lichen or other bits of vegetation from the immediate surrounding area and place them where the egg will be laid. (Nettleship & Birkhead, 1985)
Before laying their eggs, at least half of the females leave their mates and sneak off to another ledge to copulate with other males. Then they come back and copulate with their mates on an average of 80 times in the 30 days before the laying of the first egg. Later, while their mates are safely occupied incubating their eggs, the females slip away again to the neighboring ledge for more copulation. The couplings are like auditions to see who is better and are probably important in pair formation. (Carely, 1993)
Range eggs per season: 1 (high) .
Average eggs per season: 1.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 36 days.
Average eggs per season: 1.
Incubation for some happens immediately after laying. Parents exchange incubation duty several times a day. After the chick hatched the parents would feed the chick with fish up to 20 fish at a time, but they usually bring one to six fish at a meal. (Nettleship & Birkhead, 1985)
Parental Investment: male parental care ; female parental care
Accidental visitor.
0
La Moveya[2] (Pitorru torda) ye una especie d'ave caradriforme de la familia Alcidae. Ye la única especie de la so xéneru. Nun suel ser tan numberosa como'l arao común (Uria aalge, pero ye habitual nes colonies d'aves marines nel noroeste d'Europa, con frecuencia menos llamativu por cuenta de la so preferencia por buecos en llugar de repises abiertes.
El alca común tien 38-43 cm de llargor, con un valumbu de 60-69 cm. Tien les partes inferiores blanques y la cabeza, pescuezu, envés y pates negres mientres la temporada de reproducción. Una delgada llinia blanca estender dende los güeyos hasta'l final del picu. Mientres la temporada non reproductiva, el gargüelu y la parte trasera de los güeyos vuélvense blanques, y la llinia blanca na cara vuélvese menos importante.[3] El picu ye de color negru, y ye gruesu de forma desafilada. La cola ye apuntiada. .[4]
Pel branu tiende a dir a les badees abelugaes y a los estuarios, más qu'el arao común. Estremar pola so estructura, y la so cola arguto y apuntao estréma-y de la curtia y cuadrada del arao común; la forma de la cabeza y del picu son les meyores pistes pa identificala de cerca.
Cría n'islles y en costes predreses. N'Europa, el so área de distribución estender dend'Islandia hasta'l noroeste de Francia, ya inclusive llega hasta'l norte d'España, onde la so presencia ye rara. Cría en cantiles con cuévanos o piedres. Estendíu pel iviernu, averándose dacuando a la mariña. Bien rara tierra adientro, inclusive tres vientos fuertes. [5]
Na mariña oriental americana, llega pel sur hasta Maine.[6]
Ente'l 60 y el 70% de la población mundial de alca común añera n'Islandia.[6]
El so hábitat de reproducción ye islles, costes predreses y cantiles nel norte de la mariña Atlántica, nel este d'América del Norte hasta'l sur de Maine (Estaos Xuníos), y nel oeste d'Europa, dende'l noroeste de Rusia hasta'l norte de Francia. Les aves de Norteamérica migren n'alta mar y nel sur, dende'l Gran Bancu de Terranova a Nueva Inglaterra. Les aves de Eurasia tamién enviernen nel mar, con dalgunos moviéndose bien llueñe, hasta l'oeste del Mediterraneu.[7]
Estes aves busquen comida al nadar so l'agua. Les alcas comunes pueden permanecer so l'agua mientres aproximao un minutu enantes de dir a superficie. Atrapen a les sos preses y comer so l'agua. Aliméntense principalmente de pexes, como'l llanzón, sardina y capelán, tamién dellos crustáceos y viermes marinos. Añeren en grandes colonies y ponen los sos güevos na roca o tierra. El cortexu inclúi tocase los picos y dambos sexos siguen l'unu al otru en figures de vuelos ellaboraos. Cada unu dirá buscar alimentos, y dempués, va volver al nial pa faese cargu del cuidu de los güevos o los pitucos. Pa l'alimentación de les sos críes, pueden llevar hasta 20 pexes al nial al empar. Tamién pueden volar más de 100 km escontra'l mar p'alimentase, mientres la incubación de güevos, pero cuando se trata del suministru de los mozos, aliméntense más cerca de les zones de anidación.[8] La pareya va tar xunida pol restu de les sos vides.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. 0
La Moveya (Pitorru torda) ye una especie d'ave caradriforme de la familia Alcidae. Ye la única especie de la so xéneru. Nun suel ser tan numberosa como'l arao común (Uria aalge, pero ye habitual nes colonies d'aves marines nel noroeste d'Europa, con frecuencia menos llamativu por cuenta de la so preferencia por buecos en llugar de repises abiertes.
Ar Godez beg plat[1] (liester: Godezed beg plat), pe God[2] (liester: Goded), a zo un evn-mor, Alca torda an anv skiantel anezhañ. Ar spesad nemetañ eo er genad Alca.
Vi ur Godez beg plat Blotviled, kranked ha pesked tapet gantañ dre splujañ.
Bevañ a ra al labous tost aodoù hanternoz ar Meurvor Atlantel[3].
Ar Godez beg plat (liester: Godezed beg plat), pe God (liester: Goded), a zo un evn-mor, Alca torda an anv skiantel anezhañ. Ar spesad nemetañ eo er genad Alca.
El gavot, pingdai o cauet (Alca torda) és un ocell de l'ordre dels caradriformes. És l'única espècie del seu gènere. Habita les costes nòrdiques d'Europa i a l'hivern a la Mediterrània occidental, essent comú als Països Catalans. Aquest és un parent pròxim dels pingüins àrtics (que es van extingir i que no s'han de confondre amb els antàrtics, que pertanyen a una altra família).
Mesura 40-41 cm de llargària total i 60-69 cm d'envergadura alar. Pesa 700 g. És de color blanc, amb les parts superiors negres. Presenta una fina franja alar blanca. Té el Coll curt, el bec gran, comprimit lateralment, negre amb una fina franja blanca. La Cua és llarga i punxeguda. A l'hivern, quan és al Mediterrani, mostra els costats del coll de color blanc, mentre que a l'estiu els té negres.
Habiten vora els penya-segats, mentre que a l'estiu vola mar endins. Mengen peixos (com ara arengs, sonsos -Gymnammodytes cicerellus-, capelins -Mallotus villosus-, sardina -Sardina pilchardus-, seitó -Engraulis encrasicholus, etc.), crustacis i cucs marins. Són excel·lents cabussadors, però tenen molt poca traça per caminar. Tenen el vol potent, recte i brunzent com el d'un coleòpter. Neden com una ànnera amb la cua cap dalt. Poden pescar sota l'aigua fins a fondàries de 7 m. S'impulsen amb les ales i empren les potes com a timó.[1] Nidifiquen a terra i en grans colònies denses i mixtes amb cadafets (Fratercula arctica), gavines tres-dits (Rissa tridactyla) i pingdais becfins (Uria aalge). Cova un únic ou de color variable (blanc, verd blavenc o crema) i de 75 mm de mida. Els pollets triguen 19-20 dies en abandonar el niu. Les principals colònies de cria dels gavots són a:
Parella de gavots amb el seu pollet fotografiats a Islàndia
Pingdais fotografiats a les Illes Lofoten (Noruega)
Alca torda
El gavot, pingdai o cauet (Alca torda) és un ocell de l'ordre dels caradriformes. És l'única espècie del seu gènere. Habita les costes nòrdiques d'Europa i a l'hivern a la Mediterrània occidental, essent comú als Països Catalans. Aquest és un parent pròxim dels pingüins àrtics (que es van extingir i que no s'han de confondre amb els antàrtics, que pertanyen a una altra família).
Mae'r Llurs, Alca torda, yn un o aelodau mwyaf teulu'r Alcidae, a'r unig aelod o'r genws Alca.
Mae'r Llurs rhwng 38 a 43 cm o hyd a 60–69 cm ar draws yr adenydd. Fel y rhan fwyaf o'r teulu mae'r cefn yn ddu a'r bol yn wyn, ond gellir ei adnabod oddi wrth y pig, sy'n llawer mwy na phig y Gwylog er enghraifft. Mae'r gynffon yn hirach na chynffon y Gwylog hefyd.
Yn y gaeaf mae'n treulio ei amser ar y môr agored, ac yn aml yn symud i'r de o'r ardaloedd lle mae'n nythu. Yn y tymor nythu mae'n ymgasglu'n heidiau lle mae creigiau addas ar lan y môr. Mae'n gyffredin y ddwy ochr i Fôr Iwerydd; yn ymestyn cyn belled i'r de a gogledd Ffrainc ar ochr Ewrop a chyn belled a Maine yn Unol Daleithiau America. Mae'r wyau yn cael eu dodwy ar silffoedd ar y creigiau, heb unrhyw fath o nyth, ond mae siâp yr ŵy yn help i'w gadw rhag syrthio. Maent yn bwyta pysgod, sy'n cael eu dal trwy nofio dan y dŵr.
Yng Nghymru maent yn adar pur gyffredin lle mae creigiau ger y môr yn cynnig lle addas iddynt ddodwy eu wyau.
Alka malá (Alca torda) je středně velký druh alky (délka 38–42 cm, rozpětí křídel 60–69 cm), hnízdící na pobřežních útesech severozápadní Evropy.[2] Mladé alky, burňáci a terejové nejsou schopni letu, protože jsou po vykrmení v hnízdech příliš zatížený přebytečným tukem. Po opuštění hnízda se vrhají z říms do vody a plavou desítky kilometrů na zimoviště. Při plavání ztratí přebytkové tuky a mohou se vznést do vzduchu.
V únoru 1890 byli čtyři jedinci tohoto druhu střeleni u Hrušek na Vyškovsku; jde o jediné pozorování z území České republiky.[3]
Galerie alka malá ve Wikimedia Commons Obrázky, zvuky či videa k tématu alka malá ve Wikimedia Commons
Alka malá (Alca torda) je středně velký druh alky (délka 38–42 cm, rozpětí křídel 60–69 cm), hnízdící na pobřežních útesech severozápadní Evropy. Mladé alky, burňáci a terejové nejsou schopni letu, protože jsou po vykrmení v hnízdech příliš zatížený přebytečným tukem. Po opuštění hnízda se vrhají z říms do vody a plavou desítky kilometrů na zimoviště. Při plavání ztratí přebytkové tuky a mohou se vznést do vzduchu.
V únoru 1890 byli čtyři jedinci tohoto druhu střeleni u Hrušek na Vyškovsku; jde o jediné pozorování z území České republiky.
Alken (latin: Alca torda) er en pelagisk dykkende søfugl i slægten alca, der er en monofyletisk gruppe i familien alkefugle (Alcidae). Arten avler i tempererede, boreale og lavarktiske kystområder i Nordatlanten.
Alken (latin: Alca torda) er en pelagisk dykkende søfugl i slægten alca, der er en monofyletisk gruppe i familien alkefugle (Alcidae). Arten avler i tempererede, boreale og lavarktiske kystområder i Nordatlanten.
Der Tordalk [ˈtɔʁtʔalk] (Alca torda) ist ein Vogel aus der Familie der Alkenvögel und der einzige Vertreter der Gattung Alca. Zwei Unterarten werden unterschieden, die sich geringfügig in der Größe unterscheiden, aber genetisch nur wenig differenziert sind.[1]
Der Tordalk ist ein kräftig gebauter Alkenvogel mit einem hohen und seitlich zusammengedrückten Schnabel sowie einem für einen Alkenvogel ungewöhnlich langen Schwanz. Auf dem Wasser und im Flug erinnert er an Lummen, von denen er sich jedoch durch seinen kräftigeren Schnabel und den längeren Schwanz unterscheidet. An Land läuft und hockt der Tordalk in aufrechter Körperhaltung. In Mitteleuropa ist der Tordalk ein lokaler Brut- und Sommervogel. Wintergäste halten sich außerdem regelmäßig an der Ost- und Nordseeküste auf.
Der Tordalk wird seit 2015 von der IUCN als potenziell gefährdet (near threatened) eingeschätzt.[2]
Erwachsene Tiere sind 38 bis 43 cm lang und haben eine Flügelspannweite von 60 bis 69 cm. Sie wiegen zwischen 600 und 800 Gramm und sind damit um etwa 22 % leichter als die ihnen – zumindest für unerfahrene Vogelbeobachter – ähnlich sehenden Trottellummen.[3] Der Sexualdimorphismus ist nur geringfügig ausgeprägt. Im Prachtkleid sind Rücken und Kopf schwarz, Bauch sowie die Unterseite der Flügel weiß. Eine dünne weiße Linie verläuft vom Auge zum Oberschnabel. Der Schnabel ist schwarz mit einem auffallenden, weißen, senkrechten Strich kurz vor den Nasenlöchern.
Das Schlichtkleid gleicht weitgehend dem Prachtgefieder, allerdings sind die Kehle, die Nackenseiten und das Gesicht hinter den Augen weiß. Die weißen Linien am Kopf und Schnabel sind weniger auffällig oder fehlen ganz. Jungvögel haben ein Gefieder, das dem Schlichtkleid gleicht. Ihr Schnabel ist allerdings kürzer, schmäler und rein schwarz.
Der Flug dieser tag- und dämmerungsaktiven Alkenvögel ist geradlinig mit raschem, schwirrendem Flügelschlag. Auf die Jagd gehen Tordalken einzeln. Die Tauchtiefe beträgt gewöhnlich nur wenige Meter. Ähnlich wie beim Papageitaucher werden Fische für die Nestlinge quer im Schnabel transportiert.
Das Brutareal der Tordalken umfasst boreale und subarktische Küsten des Nordatlantiks zwischen 43° und 73° nördlicher Breite. Das Verbreitungsgebiet überlappt sich sehr stark mit dem der Trottellumme. Anders als diese Art kommt der Tordalk aber ausschließlich im Nordatlantik vor.[4] Der Verbreitungsschwerpunkt liegt auf Island, wo etwa 65 bis 70 % des Weltbestandes brüten.[3] Weitere zwanzig Prozent brüten auf den Britischen Inseln und zehn Prozent des globalen Bestandes verteilen sich auf kleine Kolonien hauptsächlich in Kanada und Norwegen.[3] Die südlichsten Vorkommen liegen in Europa vor der Küste Nordfrankreichs und in Amerika beim Bundesstaat Maine. In Deutschland kommen auf Helgoland einige Brutpaare vor, nachdem die Brutbestände zunächst in den 1960er Jahren dort erloschen waren. Dort brüten seit Ende der 1980er Jahre wieder Tordalken, die der Unterart Alca torda islandica angehören. Die im Winter zu beobachtenden Vögel gehören dagegen zur Nominatform Alca torda torda. Die Nominatform weist auf einer Insel in der Nähe von Bornholm eine sehr große Brutkolonie mit bis zu tausend Brutpaaren auf.
Im Winter ziehen europäische Vögel bis in das westliche Mittelmeer und amerikanische nach Neufundland und Neuengland. Die Wanderbewegungen sind damit ausgeprägter als bei anderen im Atlantik brütenden Alkenvögeln.[5] Sie treffen ab März wieder in ihren Brutgebieten ein.
Ihre Nahrung fangen die Tordalken beim Tauchen unter Wasser. Dichte Schwärme von tauchenden Tordalken sind ausgesprochen selten. Anders als die anderen großen Alkenvögel suchen Tordalken auch in Flussmündungen mit einer reduzierten Salinität nach Nahrung.[6] Die Nahrung besteht hauptsächlich aus Fischen wie Heringen, Sandaalen und Sprotten, aber auch aus Krebstieren und Meereswürmern. In der Nordsee liegen die meisten Nahrungsgebiete, die die Tordalken während der Brutzeit aufsuchen, nahe der Brutkolonie. Auf Skomer, einer Insel vor der walisischen Küste, finden Tordalken ihre Nahrung dagegen bis zu 15 Kilometer entfernt von ihrem Brutplatz.[7] Die Tauchtiefe kann bis zu 120 Meter betragen, erreicht aber meistens nur 40 Meter. Durchschnittlich tauchen Tordalken weniger als sechzig Sekunden.[7]
Während der Nahrungssuche finden sich häufig Fluss-Seeschwalben, Silbermöwen, Zwergmöwen und Dreizehenmöwen in der Nähe der tauchenden Tordalken. Insbesondere die Dreizehenmöwe scheint von Beute zu profitieren, die auf Grund der Tauchgänge der Tordalken an die Oberfläche getrieben werden.[6]
Tordalken kehren je nach geografischer Breite zwischen Ende Februar und Mai in ihre Brutkolonien zurück. Die Brutplatztreue ist sehr hoch und beträgt 91,5 %.[8]
Tordalken bilden oft große Kolonien zusammen mit anderen Arten der Alkenfamilie. Erstbrütende Tordalken sind in der Regel zwischen vier und sechs Jahre alt. Typischerweise erscheinen dreijährige Tordalken am Ende der Brutzeit in der Nähe der Kolonie. Vor dem Beginn der Belegezeit fluktuiert der Bestand an Vögeln innerhalb einer Kolonie sehr stark. Alle vier bis sechs Tage sind fast alle Brutpaare der Kolonie anwesend, dann sinkt die Zahl der anwesenden Brutvögel bis fast auf Null. Ausgeprägtes soziales Verhalten ist in dieser Zeit sowohl im Wasser als auch an Land zu beobachten.[9] Zum Sozialverhalten gehört unter anderem ein ausgedehntes Kraulen des Partnervogels.
Der Tordalk brütet an der Küste an Klippen oder auf flachen, mit Felsgeröll bedeckten Stränden. Nur sehr selten errichten Tordalken ihre Nester frei auf Felssimsen. Gewöhnlich findet sich das Nest in einer Felshöhlung oder -nische. Es wird gelegentlich auch zwischen oder unter Felsbrocken errichtet und mitunter nutzen Tordalken auch die Nisthöhlen von Papageitauchern.[10] Grundsätzlich ist jedoch der Bruterfolg in überdachten und damit geschützten Brutplätzen signifikant höher als der an exponierten Stellen.[11] Material wird gewöhnlich nicht eingetragen, es findet sich jedoch gelegentlich eine Ansammlung kleiner Steinchen rings um die Nistmulde. Der Abstand zum nächsten Nest beträgt in der Regel eine Vogellänge.[8]
Die Eiablage ist innerhalb einer Kolonie stark synchronisiert. 80 % aller Eier werden in einem Zeitraum von zehn Tagen gelegt.[12] Der Zeitpunkt der Eiablage ist Anfang Mai im Süden und Anfang Juni im Norden des Verbreitungsgebietes.[10] Das Weibchen legt meist nur ein recht großes Ei. Es wiegt ca. 90 Gramm und ist damit um etwa 17 % leichter als das der Trottellumme.[8] Das Ei ist spindelförmig bis länglich oval, die Grundfarbe gewöhnlich weiß, gelegentlich aber auch bräunlich oder grünlich. Die Eier haben eine fein gekörnte, aufgeraute Oberfläche und weisen eine sehr variable Zeichnung aus braunen und schwarzen Sprenkeln, Punkten, Klecksen, Kritzeln und Bändern auf. Die Brutdauer ist sehr variabel und währt zwischen 28 und 43 Tagen, was vermutlich sowohl auf die unterschiedliche Brutintensität zu Beginn der Brutzeit als auch auf Wettereinflüsse zurückzuführen ist.[13][14] An der Bebrütung des Geleges und der Versorgung des Jungvogels sind beide Elternvögel beteiligt. Die Brutablösung erfolgt nach 12 bis 24 Stunden.
Jungvögel der Tordalken sind Platzhocker. Sie weisen kurz nach dem Schlupf kurze und dichte Dunen mit seidigen Spitzen auf. Der Kopf und der Bauch sind hell gräulichweiß bis fahl zimtfarben. Die Körperoberseite und die Flanken sind braunschwarz. Die Halsseiten, die Kropfregion und die Flügel wirken durch die helleren Dunenspitzen aufgehellt. Auffällig ist bereits bei den Nestlingen der große, schwarze und seitlich abgeflachte Schnabel. Der Rachen ist blassgelb. Sie werden von den adulten Vögeln zwischen zwei und fünf Mal am Tag gefüttert. Typischerweise bringen die Elternvögel gleichzeitig mehrere Fische quer im Schnabel heran.[14] Die tägliche Nahrungsmenge, die ein einzelnes Küken erhält, beträgt zwischen 20 und 22 Gramm.[7]
Unmittelbar nach dem Schlupf wiegen die Nestlinge durchschnittlich 63 Gramm, sie nehmen bis zu ihrem 14. Lebenstag täglich etwa 8,3 Gramm zu und wiegen dann etwa 180 Gramm.[7] Ihr Gewicht bleibt dann konstant oder ist sogar leicht rückläufig. Die Nestlinge sind mit einem Alter von neun bis zehn Lebenstagen in der Lage, ihre Körpertemperatur selber zu regulieren. An ungeschützten Brutplätzen werden sie jedoch während ihrer gesamten Nestlingszeit von einem Elternvogel bewacht und gehudert. An geschützten Niststandorten werden sie stundenweise von den Elternvögeln auch allein gelassen.[15]
Die Jungvögel verlassen das Nest bereits nach durchschnittlich 17 bis 18 Tagen. Sie tragen dann ihr zweites Dunenkleid, das sogenannte Mesoptil, das aus Zwischenfedern mit stärkerem Schaft und dunenartigen Strahlen gebildet wird. Sie sind bereits schwarzweiß gefärbt und haben gewöhnlich eine weiße Kehle. Schwanz- und Schwungfedern sind noch nicht entwickelt, so dass sie zum Zeitpunkt des Flüggewerdens noch nicht flugfähig sind.[15] Der sogenannte Alkensprung, bei dem die Jungvögel vom Brutfelsen springen, erfolgt meist ab Ende Juli, Anfang August. Sie landen entweder gleich auf dem Meer oder auf der Gras- und Geröllhalde unterhalb des Brutplatzes. Beim Sprung werden sie gewöhnlich von einem der Elternvögel begleitet. Meist ist es das Männchen, das mit ausgebreiteten Schwingen, gefächertem Schwanz und gespreizten Schwimmhäuten seinen Flug auf die Fallgeschwindigkeit des Jungvogels abzubremsen versucht. Die adulten Vögel führen dann die Küken aufs offene Meer. Der Bruterfolg beträgt in Großbritannien 71 Jungvögel pro 100 Brutpaare. Studien in anderen Regionen haben ähnliche Resultate erbracht.[13] Zu den Prädatoren von Eiern und Jungvögeln zählen Kolkraben, Aaskrähen, Dohlen und Möwen. Von 100 Jungvögeln dieser Art erreichen nur etwa 11 bis 18 das fünfte Lebensjahr.[3] Die Mortalitätsrate ausgewachsener Tordalken liegt bei etwa 9 %.[16]
Der globale Bestand wird zu Beginn des 21. Jahrhunderts auf 0,6 bis 1,0 Millionen Brutpaare geschätzt.[1] Der europäische Brutbestand macht davon etwa 430.000 bis 770.000 Brutpaare aus. Die größten Populationen befinden sich in Island und in Großbritannien. Bestände, die mehr als 10.000 Brutpaare umfassen, gibt es außerdem in Irland, Norwegen und Schweden.[1] Die auf Helgoland befindliche Brutkolonie erlosch in den 1950er Jahren für einige Zeit. Zu einer dauerhaften Wiederbesiedelung kam es ab 1975. Im Zeitraum 2001 bis 2003 brüteten dort zwischen 12 und 17 Brutpaare.[17]
Zu den Gefährdungsursachen zählten früher wie bei vielen Alkenvögeln die direkte Bejagung durch den Menschen sowie das Sammeln der Eier. Die Jagd hat jedoch derzeit nur noch eine lokale Bedeutung. Zu hohen Verlusten kommt es derzeit vor allem durch eine zunehmende Ölverschmutzung der Meeresgewässer. Tordalken ertrinken außerdem in Fischnetzen und leiden unter hohen Schadstoffbelastungen.[17]
Zwei Unterarten können aufgrund ihrer Körpergröße unterschieden werden:
Die Schwestergruppe des Tordalken ist der in historischer Zeit ausgerottete Riesenalk, der ebenfalls im Nordatlantik verbreitet war.
Der Tordalk [ˈtɔʁtʔalk] (Alca torda) ist ein Vogel aus der Familie der Alkenvögel und der einzige Vertreter der Gattung Alca. Zwei Unterarten werden unterschieden, die sich geringfügig in der Größe unterscheiden, aber genetisch nur wenig differenziert sind.
Der Tordalk ist ein kräftig gebauter Alkenvogel mit einem hohen und seitlich zusammengedrückten Schnabel sowie einem für einen Alkenvogel ungewöhnlich langen Schwanz. Auf dem Wasser und im Flug erinnert er an Lummen, von denen er sich jedoch durch seinen kräftigeren Schnabel und den längeren Schwanz unterscheidet. An Land läuft und hockt der Tordalk in aufrechter Körperhaltung. In Mitteleuropa ist der Tordalk ein lokaler Brut- und Sommervogel. Wintergäste halten sich außerdem regelmäßig an der Ost- und Nordseeküste auf.
Der Tordalk wird seit 2015 von der IUCN als potenziell gefährdet (near threatened) eingeschätzt.
De alk (Alca torda) is in fûgel út de famylje fan de Alkfûgels.
In folwoeksen alk is sa'n 38 oant 43 sm grut en hat in wjukspanwiidte fan 60-69 sm. De rêch en kop binne swart, de búk is lykas de ûnderkant fan de wjukken wyt. Winterdeis wurd ek it gesicht fan de alk wyt. De Alk hat in opfallende grutte brede swarte snaffel mei in wite streek.
Alken komme foar yn it noarden fan de Atlantyske Oseaan. Se briede oan de kusten op eilannen en steile rotskusten. Oan de westkant fan it noarden nei it suden oan't de steat Maine. Oan de eastkant briede se op de kusten fan it noardwesten fan Rúslân oan't it noarden fan Frankryk. Winterdeis sykje de fûgels de oseaan op en geane ek wol wat nei it suden, de eastlike fûgels sykje dan ek wol de Middellânske See op.
De Alken fange harren iten ûnder wetter troch te dûken. Se ite meastentiids fisken, sa as bygelyks hjerrings. Ek ite se wol kreefteftigen en seewjirms.
De alken briede faak yn grutte koloanjes tegearre mei oare soarten út de Alkenfamylje sa as Skoeten. De beide âlden briede om beurten op it iene aai. Nei sa'n 30-35 dagen komt it aai út, it jong kin wol sa'n trije dagen dwaande wêze om de aaiskyl kapot te krijen. It jong wurd earst noch yn de koloanje fuorre troch de âlden, nei in lytse trije wike is it jong sa grut dat der nei see giet.
The couter neb or marrot (Alca torda) is a colonial seabird that anly comes tae land in order tae breed. This agile bird chooses ane pairtner for life; females lay ane egg per year. Razorbills nest alang coastal cliffs in enclosed or slichtly exponed crevices. The parents spend equal amoonts o time incubatin. Ance the chick haes hatched, the parents tak turns foragin for thair young an sometimes flee lang distances afore findin prey.
The Razorbill is primarily black wi a white unnerside. The male an female are identical in plumage; however, males are generally lairger than females. In 1918, the Razorbill wis pertectit in the Unitit States bi the Migratory Bird Treaty Act. Presently, the major threat for the population is the destruction o breedin steids.[citation needit]
The couter neb or marrot (Alca torda) is a colonial seabird that anly comes tae land in order tae breed. This agile bird chooses ane pairtner for life; females lay ane egg per year. Razorbills nest alang coastal cliffs in enclosed or slichtly exponed crevices. The parents spend equal amoonts o time incubatin. Ance the chick haes hatched, the parents tak turns foragin for thair young an sometimes flee lang distances afore findin prey.
The Razorbill is primarily black wi a white unnerside. The male an female are identical in plumage; however, males are generally lairger than females. In 1918, the Razorbill wis pertectit in the Unitit States bi the Migratory Bird Treaty Act. Presently, the major threat for the population is the destruction o breedin steids.[citation needit]
De Dogger (Alca torda), up Platt ok Duker, Foot in’n Moors oder Foot in’t Maars nömmt, is en Vagel ut de Familie vun de Alkenvagels. Nadem de Grote Alk in’t 19. Johrhunnert utstorven is, hannelt sik dat um de eenzige Aart ut dat Geslecht vun de Alken, de hüdigendags noch leven deit. Dat gifft twee Unneraarden, de sik man bloß in’e Grötte en beten verscheelt, man, wat de Gene angeiht, meist liek sünd.[1]
De Dogger is en stevig booten Alken mit en hogen, an’e Sieten tohopendrückten Snavel un en Steert, de man wat lang is for en Alkenvagel. Up dat Water un in’e Luft laat he, as Lummen, man sien Snavel is danniger un sien Steert is länger. An Land sitt un loppt he liekup. In Middeleuropa brott de Dogger bloß man an de wecken Stäen un hollt sik dor in’n Sommer up. In’n Winter steiht he regelmotig an de Oost- un Noordseeküst. Vun 2015 af an warrt de Dogger vun de IUCN taxeert as en Vagel, de „nich wiet af vun Gefohr“ is.[2]
Utwussene Doggers sünd 38 bit 43 cm lang un könnt ehre Flunken 60 – 69 cm wiet ut’neen spannen. Weegen doot se twuschen 600 un 800 g. Dor sünd se bi 22 % lichter mit, as de Seekuuten, de se liek sehn doot.[3] Heken un Seken verscheelt sik in’t Utsehn nich groot.
Bröden doot de Doggers in’n Noordatlantik twuschen 43° un 73 ° nöördliche Breede. In desülbigen Gemarken is ok de Seekuut tohuse. Man anners as düsse Aart leevt de Dogger bloß man in’n Noordatlantik.[4] Middelpunkt vun all Doggers is Iesland. Dor bröödt bi 65 bit 70 % vun den Weltbestand.[5] Nochmol bi 20 % bröödt up de Inseln vun Grootbritannien, un nochmol 10 % verdeelt sik up lüttjere Kolonien in Kanada un Norwegen. An’n meisten in’n Süden kaamt se in Europa vör in’n Norden vun Frankriek un in de USA in’n Bundsstaat Maine. Nadem se in de 1960er Johre dor utstorven weern, gifft dat midderwielen wedder Brödelpaare up Helgoland. Vun de 1980er Johre af an bröödt dor wedder Paare vun de Unneraard Alca torda islandica . Twuschen 2001 un 2003 sünd dat jummers 12 – 17 Paare ween.[6] De Vagels, de in’n Winter to sehn sünd, höört avers to de Unneraard Alca torda torda, wat de Nominatform is.
Ehr Freten fangt de Doggers bi’t Dükern unner Water. Dichte Swarms vun Doggers unner Water sünd buten de Maten roor. Anners, as de annern groten Alkenvagels, söökt Doggers ok in de Münnen vun grote Ströme ehr Freten, ofschoonst dor nich so veel Solt in’t Water is.[7] Se freet sunnerlich Fisch, as Atlantschen Hering, Sandaale un Sprotten, man ok allerhand Aarden Kreefte un Seewörmer. In de Noordsee liggt de Stäen, wo se ehr Freten söökt, meist nich wiet af vun de Kolonien, wo se bröden doot. Dükern könnt se bit hen to 120 m deep, man meist gaht se bloß daal bit up 40 m. In’n Döörsnitt sünd se dor minner, as 60 Sekunnen bi unner Water.
Je nadem kehrt de Doggers to’n Bröden torüch na ehre Kolonien twuschen Enne Februar un Mai. To 91,5 % blievt se up’n sülvigen Platz, wo se in’t Johr vördem ok brott harrn.[8] Faken finnt se sik mit annere Alkenvagels to grote Kolonien tohopen. Dat eerste Mol kaamt se to’n Bröden, wenn se twuschen veer un sess Johre oold sünd.
De Dogger brott an’e Küsten an Klippen oder up’n flacken Strand, de todeckt is mit allerhand Steen. Man roor is dat, wenn Doggers ehre Nester up blanken Felsensull anleggt, normolerwiese warrt dat boot in en Höhl oder Klööv. De Eier weert in en Kolonie bannig synchron afleggt: 80 % vun de Eier weert binnen 10 Dage leggt.[9] Mit dat Eierleggen fangt se in’n Süden Anfang Mai un in’n Norden Anfang Juni an[10] Meist warrt bloß een Ei leggt, dat is tämlich groot. De Brödeltied wohrt unnerscheedlich lang: Twuschen 28 un 43 Dage könnt dat ween.[11][12] Bi’t Bröden un ok bi de Pleeg vun dat Junge maakt de beiden Olen mit. Se lööst sik to’n Bröden na 12 bit 24 Stunnen af. In’n Döörsnitt na 17 bit 18 Dage büxt de Jungen ut’n Nest ut. De so nömmte „Doggersprung“ passeert meist vun Enne Juli, Anfang August af an. Dor jumpt de Jungen bi vun’n Nestfelsen un lannt direktemang in de See oder ok up Gras- un Steenland unner dat Nest. Een vun de Olen is normolerwiese bi den Sprung mit bi un hölpt dat Junge, datt dat goot ankummt. In’n Grootbritannien is natellt wurrn, datt bi 100 Öllernpaare 71 Jungvagels utkrupen doot. In annere Gemarken hett dat lieke Studien geven.[13] Roofdeerter, de Eier un Küken freten doot, sünd Raven, Kreihen un Möwen. Vun hunnert Dogger-Jungvagels schafft bloß 11-18 Stuck, 4 Johre oder oller to weern.[14] Bi de adulten Doggers gaht elk Johr bi 9 % doot.[15]
To’n Anfang vun dat 21. Johrhunnert warrt de Weltbestand up 0,6 bit 1 Mio. Brödelpaare taxeert[16] Dor 430.000 bit 770.000 Paare vun sünd in Europa tohuse.
Twee Unneraarden gifft dat, de sik in’e Grötte verscheelt:
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Dogger (Alca torda), up Platt ok Duker, Foot in’n Moors oder Foot in’t Maars nömmt, is en Vagel ut de Familie vun de Alkenvagels. Nadem de Grote Alk in’t 19. Johrhunnert utstorven is, hannelt sik dat um de eenzige Aart ut dat Geslecht vun de Alken, de hüdigendags noch leven deit. Dat gifft twee Unneraarden, de sik man bloß in’e Grötte en beten verscheelt, man, wat de Gene angeiht, meist liek sünd.
De Dogger is en stevig booten Alken mit en hogen, an’e Sieten tohopendrückten Snavel un en Steert, de man wat lang is for en Alkenvagel. Up dat Water un in’e Luft laat he, as Lummen, man sien Snavel is danniger un sien Steert is länger. An Land sitt un loppt he liekup. In Middeleuropa brott de Dogger bloß man an de wecken Stäen un hollt sik dor in’n Sommer up. In’n Winter steiht he regelmotig an de Oost- un Noordseeküst. Vun 2015 af an warrt de Dogger vun de IUCN taxeert as en Vagel, de „nich wiet af vun Gefohr“ is.
Gagarka (Alca torda) — chistiklar oilasiga mansub dengiz qushi. Kattaligi xonaki oʻrdaqdek, usti qoramtirqoʻngʻir, qorni oq. Suvda yaxshi suzadi va shoʻngʻiydi, yerda yura olmaydi. Quruqlikka faqat tuxum qoʻyish uchun chiqadi. Shim. Atlantikaning moʻʼtadil kengliklaridagi Yevropa hamda Amerika qirgʻoqlarida va orollarida tarqalgan. Dengiz qirgʻoqlari hamda orollardagi baland jar va qoyalarga koloniya boʻlib uya soladi, bunday joylar "qushlar bozori" deb ataladi. Bitta tuxum qoʻyadi, uni nari bilan modasi galma-galdan bosadi. G. mayda baliqlar bilan oziqlanadi.
Gagarka (Alca torda) — chistiklar oilasiga mansub dengiz qushi. Kattaligi xonaki oʻrdaqdek, usti qoramtirqoʻngʻir, qorni oq. Suvda yaxshi suzadi va shoʻngʻiydi, yerda yura olmaydi. Quruqlikka faqat tuxum qoʻyish uchun chiqadi. Shim. Atlantikaning moʻʼtadil kengliklaridagi Yevropa hamda Amerika qirgʻoqlarida va orollarida tarqalgan. Dengiz qirgʻoqlari hamda orollardagi baland jar va qoyalarga koloniya boʻlib uya soladi, bunday joylar "qushlar bozori" deb ataladi. Bitta tuxum qoʻyadi, uni nari bilan modasi galma-galdan bosadi. G. mayda baliqlar bilan oziqlanadi.
Tekst üüb Öömrang At grat alk (Dogger(ha.)) (Alca torda) hiart tu at fögelfamile faan a alken (Alcidae).
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At grat alk (Dogger(ha.)) (Alca torda) hiart tu at fögelfamile faan a alken (Alcidae).
Ruokki (Alca torda) on lindu.
Álka (frøðiheiti: Alca torda) er sjófuglur. Búnin er sera reinlittur, næstan svartur og hvítur. Í bútíðini eru til dømis tvær hvítar rípur, sum næstan standa hornættar á nevið. Í vetrarbúna og 1. summarbúna er álka hvít um kjósina, og tað svarta á skallanum kemur aftur um eygað. Í oyggjaflokkunum í Norðuratlantshavi eru tilsaman 50 000 pør, fæstar í Føroyum. Í Íslandi er stovnurin fleiri ferðir so stórur. Tá ið álka hevur kastað fjaðrarnar, flyta nógvar í onnur høv. Ungálka flytur langt suðureftir, kanska til strendurnar úti fyri Norðurafrika og Suðurevropa.
Nøring og fjaðurskifti samsvara nøkulunda við lomviga. Álka er eitt sindur minni enn lomvigi, hevur styttri háls, upp á seg størri høvd og hægri nev. Velið er longri enn lomvigavel, og tað stendur ofta upp í rógv, tá ið hon svimur. Á flogi tyktist hon tættari og sterkari í senn, og hon flýgur til dømis við nevinum meira uppbendum enn lomvigarnir.
Álka (frøðiheiti: Alca torda) er sjófuglur. Búnin er sera reinlittur, næstan svartur og hvítur. Í bútíðini eru til dømis tvær hvítar rípur, sum næstan standa hornættar á nevið. Í vetrarbúna og 1. summarbúna er álka hvít um kjósina, og tað svarta á skallanum kemur aftur um eygað. Í oyggjaflokkunum í Norðuratlantshavi eru tilsaman 50 000 pør, fæstar í Føroyum. Í Íslandi er stovnurin fleiri ferðir so stórur. Tá ið álka hevur kastað fjaðrarnar, flyta nógvar í onnur høv. Ungálka flytur langt suðureftir, kanska til strendurnar úti fyri Norðurafrika og Suðurevropa.
Nøring og fjaðurskifti samsvara nøkulunda við lomviga. Álka er eitt sindur minni enn lomvigi, hevur styttri háls, upp á seg størri høvd og hægri nev. Velið er longri enn lomvigavel, og tað stendur ofta upp í rógv, tá ið hon svimur. Á flogi tyktist hon tættari og sterkari í senn, og hon flýgur til dømis við nevinum meira uppbendum enn lomvigarnir.
Η Κοινή άλκα είναι θαλάσσιο, παράκτιο πτηνό της οικογενείας των Αλκιδών, που απαντάται στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Alca torda και περιλαμβάνει 2 υποείδη.[1][2]
Η επιστημονική ονομασία του γένους Alca είναι λατινική και προέρχεται από τις Παλαιές Νορβηγικές λέξεις Alk και Alka για το πουλί αυτό,[4][5] η οποία πιστεύεται ότι μιμείται ένα άλλο κάλεσμα της κοινής άλκας, ένα σκληρό «αρρκ-αρρκ».[6]
Η επιστημονική ονομασία του είδους προσαρμόστηκε από το όνομα της διαλέκτου του Γκότλαντ «Tord» ή «Törd». Στην ηπειρωτική χώρα η κοινή άλκα ονομάζεται tordmule ή turmule. Πάρθηκε από τον Λινναίο στο Γκότλαντ το 1741 (το όνομα αναφέρεται στο ημερολόγιό του).[7]
Η αγγλική λαϊκή ονομασία του πτηνού προέρχεται από τις αγγλικές λέξεις razor (ξυράφι) και bill (ράμφος) και παραπέμπει στο ράμφος του πτηνού.
Το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά, το 1758, από τον Λινναίο στο Stora Karlsö στη Βαλτική, στο έργο του Systema Naturae, σύμφωνα με το ισχύον διώνυμό του.[8] Ο πλησιέστερος φυλογενετικά συγγενής της κοινής άλκας είναι η μεγάλη άλκα (Pinguinus impennis), που σήμερα έχει εξαφανιστεί. Στενά συγγενικά είδη είναι επίσης ο λεπτόραμφος κέπφος (Uria aalge), ο παγόκεπφος (Uria lomvia) και η μικρή άλκα (Alle alle). Τα 5 αυτά είδη άλκας απαρτίζουν την φυλή Αλκίνες (Alcini).[9]
Ενώ η κοινή άλκα είναι το μόνο είδος που ζει σήμερα, το γένος Alca είχε μια πολύ μεγαλύτερη ποικιλομορφία κατά το Πλειόκαινο. Ορισμένοι ορνιθολόγοι αισθάνονται επίσης ότι είναι σκόπιμο να διατηρηθεί η μεγάλη άλκα στο γένος Alca, αντί για το Pinguinus.[10] Ένας αριθμός απολιθωμένων μορφών έχουν βρεθεί είναι τα: Alca "antiqua" , Alca stewarti και Alca ausonia. Όπως είναι γνωστό, το γένος Alca φαίνεται να έχει εξελιχθεί στο δυτικό Βόρειο Ατλαντικό ή τη σημερινή Καραϊβική όπως τα περισσότερα άλλα είδη της φυλής Alcini. Οι πρόγονοί του θα έφτασαν σε αυτά τα ύδατα μέσω του ακόμα ανοικτού Ισθμού του Παναμά κατά τη διάρκεια της Μειόκαινου.[11]
Σήμερα, αναγνωρίζονται από τους περισσότερους ερευνητές 2 υποείδη. Ωστόσο, οι πληθυσμοί του Α. Καναδά, της Δ. Γροιλανδίας, της Νορβηγίας και του Μούρμανσκ περιγράφεται ως φυλή pica, έχοντας μεγαλύτερο αυλάκι στην άνω γνάθο, αλλά αυτό το χαρακτηριστικό τώρα είναι γνωστό ότι σχετίζεται με την ηλικία: γι'αυτό πλέον περιλαμβάνεται στο κυρίως υποείδος (torda). Η προτεινόμενη μορφή britannica (Βρετανία) είναι συνώνυμη με την islandica.
Οι κοινές άλκες διανέμονται σε όλο το Βόρειο Ατλαντικό: ο παγκόσμιος πληθυσμός τους εκτιμάται ότι είναι λιγότερο από 1.000.000 αναπαραγωγικά ζεύγη, καθιστώντας τες μεταξύ των σπανιότερων αλκών στον κόσμο.[12]Η μεγαλύτερη αναπαραγωγική αποικία βρίσκεται στην Ισλανδία, όπου φωλιάζει το 60-70% του συνολικού πληθυσμού.[13] Είναι αποκλειστικά είδος του Ατλαντικού, χωρίς να υπάρχει ομόλογό του στο Βόρειο Ειρηνικό. Αναπαράγεται μεταξύ 73 βόρεια βαθμού και 43 βαθμού βόρεια από το Χάντσον Στρέιτ (Hudson Strait) και δυτικά της Γροιλανδίας νότια προς τον Κόλπο του Μέιν, και από την Ισλανδία το Γιαν Μάγεν, τη Μπγιέρνεγια και βορειοδυτικά της Ρωσίας (Λευκή Θάλασσα), νότια της Βρετάνης και της Βαλτικής Θάλασσας.[14]
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα είναι κυρίως κατά μήκος των ακτών στα βόρεια αρκτικά νερά νότια στο Λονγκ Άιλαντ, τις Αζόρες και τη δυτική Μεσόγειο. Αποικίες αναπαραγωγής του είδους μπορεί να βρεθούν σε βραχώδεις ακτές στον Καναδά, το Μέιν, τη Γροιλανδία, την Ισλανδία, το Γιαν Μάγεν, τις Νήσους Φερόε, τη Βρετανία, την Ιρλανδία, τη Βρετάνη, τη Γαλλία, την Ελιγολάνδη, τη Γερμανία, τη Δανία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία, τη Νορβηγία, Μπγιέρνεγια, τη Χερσόνησο Κόλα και τη Λευκή Θάλασσα.[15]
Αυτά τα πουλιά κατανέμονται σε όλα τα υπο-αρκτικά και αρκτικά νερά του Ατλαντικού. Ευδοκιμούν σε περιοχές με θερμοκρασία στην επιφάνεια του νερού κάτω από 15°C. Αναπαράγονται σε βραχώδης, παράκτιες περιοχές στα ηπειρωτικά βράχια και στα υπεράκτια νησιά του Βόρειου Ατλαντικού, στην ανατολική Βόρεια Αμερική ως το μακρινό νότο ως το Μέιν, και στη Δ Ευρώπη από τη ΒΔ Ρωσία στη Β Γαλλία. Οι αποικίες των κοινών αλκών βρίσκονται σε γκρεμούς και παράκτια νησιά, ανάμεσα σε βράχους ή σε λαγούμια.[16]
Οι πιο σημαντικές αποικίες των κοινών αλκών περιλαμβάνουν (βορρά προς νότο):
Οι κοινές άλκες είναι αυστηρά μεταναστευτικά πτηνά. Διαχειμάζουν κυρίως κοντά στις ακτές της θάλασσας, σε Δ Ατλαντικό Ωκεανό στα ανοιχτά Α της Νέας Γης και Λαμπραντόρ μακριά μέχρι τη Φλαμανδική Ακτή (700 χιλιόμετρα ανοικτής θαλάσσης), εκτός από τη Νέα Σκωτία Ν τακτικά στη Βόρεια Καρολίνα, και κοινή στις Όχθες του Τζορτζ στα ανοικτά της Νέας Αγγλίας. Στον Α Ατλαντικό, οι μετακινήσεις έξω από την εποχή αναπαραγωγής είναι κατά προσέγγιση παρόμοιες με εκείνες του λεπτόραμφου κέπφου, αλλά εκτείνεται μακρύτερα στο Νότο. Συνολικά, οι βόρειοι πληθυσμοί μετακινούνται Ν ή ΝΔ: τα πουλιά της Γροιλανδίας και του Λαμπραντόρ στην υπεράκτια Α Νέα Γη και ΝΔ στο Κόλπο του Μέιν και μακρύτερα νότια, εκείνα που προέρχονται από τη Θάλασσα Μπάρεντς και τη Λευκή Θάλασσα μέχρι το Skagerrak, όπως και τα αναπαραγόμενα άτομα της Βαλτικής. Τα νότια βρετανικά πουλιά πρώτα μετακινούνται προς τη ΝΔ Νορβηγία και τη Βόρεια Θάλασσα (τα μικρά πουλιά αργότερα στο Βισκαϊκό Κόλπο), ενώ αυτά από τη Θάλασσα της Ιρλανδίας μετακινούνται νότια για να διαχειμάσουν στον Βισκαϊκό Κόλπο, τη Δ Μεσόγειο και τη Β Αφρική σε μικρά κοπάδια. [18][19]
Τα περισσότερα πουλιά επιστρέφουν στις αποικίες τους από τα μέσα του Απρίλη μέχρι τις αρχές Μαΐου στο Δ Ατλαντικό, εκτός από τις περιοχές που ο πάγος παραμένει περισσότερο (π.χ. Λαμπραντόρ), και από τις αρχές Μαρτίου έως τα μέσα του Απρίλη στον Α Ατλαντικό, αν και μερικές αποικίες επιστρέφουν από τέλη Φεβρουαρίου ή και νωρίτερα.
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από την Αλγερία, την Αυστρία, την Κροατία, την Τσεχία, την Αίγυπτο, την Ουγγαρία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, τη Μάλτα, τη Μαυριτανία, το Μαυροβούνιο, τη Σερβία, τη Σλοβενία και την Τυνησία.[3]
Στην Ελλάδα, η κοινή άλκα ουδέποτε έχει παρατηρηθεί, πιθανότατα διότι το ανατολικότερο σημείο εμφάνισής της στην Μεσόγειο είναι το Τυρρηνικό πέλαγος, μέχρι τις βόρειες ακτές της Σικελίας.[16]
Η κοινή άλκα είναι πτηνό με «σχετικά στρουμπουλό» και στιβαρό παρουσιαστικό, που χαρακτηρίζεται από παχύ ράμφος και κοντές πτέρυγες και μακριά ουρά. Είναι παρόμοια με τα είδη του γένους Uria, αλλά το σώμα και τα φτερά είναι κατά μέσο όρο ελαφρώς μικρότερα, με το κεφάλι και το ράμφος μεγαλύτερο.[8] Επίσης, ένα άλλο διαχωριστικό στοιχείο είναι η μακριά ουρά, η οποία σκεπάζει τα πόδια της κοινής άλκας, ενώ γενικά αυτά προεξέχουν στους κέπφους. Γενικά, δεν εμφανίζεται ιδιαίτερος φυλετικός διμορφισμός, με μια μικρή διαφορά στο βάρος και το μήκος της πτέρυγας υπέρ των θηλυκών, τα οποία έχουν μεγαλύτερη ποικιλομορφία.[20] Παρ'όλα αυτά, ο χρωματισμός των δύο φύλων είναι παρόμοιος.
Στο αναπαραγωγικό, το φτέρωμα, πλην των σημείων της κοιλιάς και της κάτω φτερούγας, είναι σχεδόν κατάμαυρο. Υπάρχει λευκή γραμμή κάθετα στην άκρη του ράμφους, καθώς και μία λευκή προσοφθάλμια γραμμή. Το κεφάλι κι ο λαιμός είναι μαύρα. Στο μη αναπαραγωγικό, γενικά διατηρεί τη λευκή γραμμή του ράμφους αλλά όχι τη προσοφθάλμια. Ο λαιμός, οι πλευρές του αυχένα και ο κρόταφος είναι λευκά,[21] και στη περιοχή του λαιμού σχηματίζεται ένα ημικολάρο από το μαύρο που παρέμεινε.
Τα κάτω μέρη, συμπεριλαμβανομένων και του κάτω μέρους των φτερών, είναι πάντοτε λευκά. Το πάνω μέρος είναι μαυριδερό, πάντα πιο μαύρο από τα είδη του γένους Uria, αλλά η διαφορά είναι μικρή στον απώτερο Βορρά. Ο λαιμός είναι δυνατός, έχει μακριά και μυτερή ουρά και πάντα μικρότερο μέγεθος από κέπφο στις θέσεις αναπαραγωγής (η διαφορά δεν είναι τόσο εμφανής σε Βρετανία και Γαλλία).[16] Αυτό το είδος έχει μια οριζόντια στάση και τα φτερά της ουράς είναι ελαφρώς μεγαλύτερα στο κέντρο σε σύγκριση με άλλες άλκες. Αυτό κάνει τη κοινή άλκα να έχει σαφώς μακριά ουρά που δεν είναι κοινή για τις άλκες.
Το ράμφος του είναι χαρακτηριστικό βαθύ, στρογγυλεμένο, μαύρο με λευκές γραμμές, πλευρικά συμπιεσμένο κι έχει αμβλύ άκρο. Είναι μεγάλο για μια άλκα και το μέσο βάρος του κυμαίνεται από 505 έως 890 γραμμάρια.[22] Το χρώμα του είναι ασημί μαύρο και υπάρχει σε όλα τα στάδια της ηλικίας του πτηνού. Το σχήμα του ράμφους είναι συχνά αναπάντεχα δυσδιάκριτο αν παρατηρούμε τα πουλιά από μακριά σε πτήση. Οι ακριβείς αναλογίες του ράμφους αλλάζουν με την ηλικία του πτηνού. Σε ένα ανώριμο άτομο, το ράμφος έχει φθάσει στο πλήρες μήκος του, αλλά δεν είναι τόσο πλατύ όσο αυτό ενός ενήλικα. Με τον καιρό το ράμφος «βαθαίνει», η μέση άνω ραχιαία γραμμή (culmen) «παχαίνει», ενώ μία ή περισσότερες αυλακώσεις σχηματίζονται στο εμπρόσθιο τμήμα του ράμφους.
Τα νεαρά άτομα είναι παρόμοια με τα ενήλικα στο πτέρωμα. Οι μόνες διαφορές συναντώνται στο σχήμα του ράμφους και στις λευκές γραμμές του ράμφους και του προσοφθάλμιου, όπου δεν υπάρχουν σχεδόν ποτέ στο νεαρό. Στον πρώτο του χειμώνα, το νεαρό δεν έχει τη λευκή γραμμή του ράμφους, αλλά συχνά έχει το ίχνος της προσοφθάλμιας. Το ράμφος του είναι πολύ πιο αδύνατο -όχι τόσο αμβλύ- και πιο μυτερό από του ενήλικου. Έχει τουλάχιστον μια μικρή λευκή μουντζούρα πίσω από τα μάτια στα καλυπτήρια των αυτιών.
Σε γενικές γραμμές, οι ενήλικες κοινές άλκες κυρίως τρέφονται με τα μέσα του νερού κοπάδια ψαριών: καπελάνους, αμμοδυτίδες (Ammodytes spp.), ρέγγες (Clupea harengus), σαρδελόρεγγες (Sprattus sprattus), και νεαρούς γάδους. Ωστόσο, τα είδη των ψαριών ποικίλλουν σε περιφερειακό επίπεδο. Οι ενήλικες κοινές άλκες που διαχειμάζουν ανοικτά της Νέας Γης τρέφονται κυρίως με καρκινοειδή. Στο Λαμπραντόρ η διατροφή των ενηλίκων ατόμων στην αρχή της σεζόν αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από καπελάνους, αλλά μετά την εκκόλαψη των νεοσσών ο ενήλικος παίρνει μόνο μερικούς καπελάνους, αλλά μεγάλο αριθμό μικρών σκαλπινών του γένους Myxocephalus και κριλ (βλ. και Αναπαραγωγή [για τους νεοσσούς]).[15][18]
Όταν ψαρεύει, κολυμπά υποβρύχια χρησιμοποιώντας τις μισοανοιγμένες πτέρυγες σαν κουπιά και τα πόδια της σαν πηδάλιο ώστε να ωθήσουν τον εαυτό τους προς το θήραμα. Κινείται γρήγορα, μπορεί να φθάσει σε σημαντικά βάθη και να παραμείνει βυθισμένη συνήθως μέχρι 5-20 λεπτά της ώρας, ενώ σπάνια μπορούν να αντέξουν μέχρι 30 λεπτά της ώρας. Επίσης έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο του κλεπτοπαρασιτισμού (kleptoparasitism) στο είδος, όπου οι κοινές άλκες έκλεβαν τη λεία άλλων πουλιών όπως φρατέρκουλες ή άλλών αλκών.[25]
Τα περισσότερα από τα θηράματα συλλαμβάνονται μέχρι 25 μ. από την επιφάνεια του νερού, αλλά έχουν την ικανότητα να καταδύονται σε βάθος μέχρι 120 μέτρων κάτω από την επιφάνεια.[26] Κατά τη διάρκεια μιας και μόνο βουτιάς ένα άτομο μπορεί να συλλάβει και να καταπιεί πολλά ψάρια, ανάλογα με το μέγεθός τους. Οι κοινές άλκες δαπανούν περίπου το 44% του χρόνου τους αναζήτηση τροφής στη θάλασσα.[27]
Η χαρακτηριστική ιστορία της ζωής της κοινής άλκας είναι παρόμοια με εκείνη του λεπτόραμφου κέφου. Ωστόσο, οι κοινές άλκες είναι ελαφρώς πιο ευέλικτες. Είναι επιδέξιος δύτης που η ίδια προωθεί μέσα στο νερό με τα φτερά της. Είναι σε θέση να καταδυθεί σε βάθος 120 μέτρων, αλλά κυρίως τρέφεται πιο κοντά στην επιφάνεια. Ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στη θάλασσα, μόλις φτάνουν στην ακτή για να αναπαραχθούν. Το είδος αυτό έχει περιγραφεί ως παράκτιο κι όχι πελαγικό,[28] και τα πουλιά τείνουν να συγκεντρώνονται σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από την ακτή.[28][29]
Οι κοινές άλκες είναι δύτες εμπειρογνώμονας που χρησιμοποιούν τα φτερά τους για να κολυμπήσει υποβρύχια. Η πλειοψηφία των καταδύσεων αποτελούνται από καταδύσεις σε σχήμα V στις οποίες οι κοινές άλκες κατεβαίνουν σε ένα μέγιστο βάθος και στη συνέχεια ξεκινάνε με αύξουσα σειρά. Οι περισσότερες καταδύσεις αποτελούνται από ασταμάτητες προς τα κάτω και ανοδικές κινήσεις σε βάθη σπάνια μεγαλύτερο από 35 μ., και ποτέ δεν υπερβαίνουν τα 43 μέτρα. Η μέση διάρκεια κατάδυσης των πουλιών που τρέφονται από τη Νήσο του Μαΐου, στη Σκωτία, ήταν 35 δευτερόλεπτα, υπονοώντας, ακόμη και σε μια υποβρύχια ταχύτητα 1.5 μ./δευτερόλεπτο, με μέσο μέγιστο βάθος σίτισης περίπου 25 μ.
Στο νερό και κατά την πτήση οι κοινές άλκες φαίνεται να είναι πιο ευέλικτη από ότι άλλες άλκες. Στη ξηρά συνήθως στέκονται στους ταρσούς και «σέρνονται» με τα πόδια, διατηρώντας μια κάπως παράλληλη οριζόντια στάση.
Για τις κοινές άλκες ο αμοιβαίος αλληλοκαθαρισμός με τα ράμφη μεταξύ των ζευγαριών είναι κοινός. Είναι μια ευρέως διαδεδομένη τελετουργική μορφή αγωνιστικής συμπεριφοράς. Συνήθως απευθύνεται στο κεφάλι και το λαιμό και στις μάχες. Μερικές φορές μπορεί να διαρκέσει έως και 6-7 λεπτά. Αρκετές σχετικές συμπεριφορές περιλαμβάνουν σηματοδότηση με το ράμφος: κροτάλισμα, στο οποίο οι γνάθοι χτυπιούνται μεταξύ τους, καθώς το κεφάλι κουνιέται αργά από πλευρά σε πλευρά: δόνηση του ράμφους, όπου το κεφάλι πέφτει πίσω και κάτω γνάθος δονείται.[30]
Η κοινή άλκα είναι κυρίως σιωπηλό, ωστόσο ένα πολύ βαρύ, σαν τρίξιμο, «ουρρρ» παράγεται από τα αναπαραγόμενα άτομα.[16]
Οι κοινές άλκες αναπαράγονται μόνο σε ηλικία 3-5 ετών. Όταν τα ζευγάρια μεγαλώνουν θα παραλείψουν περιστασιακά ένα χρόνο αναπαραγωγής. Ένα αναπαραγωγικό ζευγάρι θα φλερτάρει αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου για να ενισχύσει το δεσμό του.[22] Οι ομαδικές ερωτοτροπίες περιλαμβάνουν επαφές μεταξύ ραμφών και ακολουθεί το ένα το άλλο σε περίτεχνα σχέδια πτήσης. Μόλις αρχίσει η περίοδος πριν από την γέννηση των αυγών, τα αρσενικά φυλάνε συνεχώς τους συντρόφους τους χτυπώντας τα άλλα αρσενικά μακριά μαζί με τα ράμφη τους.
Τα πουλιά είναι συνήθως μονογαμικά. Κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγής, και τα αρσενικά και τα θηλυκά προστατεύουν τη φωλιά. Τα θηλυκά επιλέγουν τον σύντροφο τους και ενθαρρύνουν συχνά τον ανταγωνισμό μεταξύ των αρσενικών πριν από την επιλογή του ταιριού.[31] Μόλις ένα αρσενικό επιλεχθεί, το ζευγάρι θα μείνει μαζί για τη υπόλοιπη ζωή του.Το ζευγάρι ζευγαρώνει μέχρι 80 φορές σε μια περίοδο 30 ημερών ώστε να εξασφαλιστεί η γονιμοποίηση.[32] Τα θηλυκά μερικές φορές ενθαρρύνουν άλλα αρσενικά για να συμμετάσχουν στη συνουσία για να εξασφαλιστεί η επιτυχής γονιμότητα.[31]
Η θέση φωλιάσματος είναι πολύ σημαντική για τα πουλιά ώστε να διασφαλίσουν την προστασία των νεαρών από τα αρπακτικά ζώα. Σε αντίθεση με τους κέπφους, οι θέσεις φωλιάσματος δεν είναι άμεσα παράλληλα στη θάλασσα στις ανοικτές προεξοχές των βράχων, αλλά τουλάχιστον 10 εκ. μακριά, σε σχισμές βράχων ή ανάμεσα σε βράχους. Οι φωλιές συνήθως περιορίζονται ανάμεσα στα βράχια ή ελαφρώς πιο ανοιχτά. Ορισμένες περιοχές είναι κατά μήκος προεξοχές, ωστόσο, τοποθεσίες ρωγμή φαίνεται να είναι πιο επιτυχής λόγω της μειωμένης θήρευσης.[33] Επίσης, μπορεί να φωλιάσει και σε πιο προσιτές βραχώδεις ακτές και νησίδες αν δεν ενοχλείται.
Το αναπαραγωγικό ζευγάρι θα επαναχρησιμοποιεί συχνά την ίδια περιοχή κάθε χρόνο.[34][13] Δεδομένου ότι οι νεοσσοί δεν έχουν την ικανότητα να πετούν, οι φωλιές κοντά στη θάλασσα παρέχουν εύκολη πρόσβαση όταν εγκαταλείπουν την αποικία. Γενικά οι κοινές άλκες δεν χτίσουν μια φωλιά: Ωστόσο, ορισμένα ζευγάρια συχνά χρησιμοποιούν τα ράμφη τους για να σύρουν τα υλικά πάνω στα οποία γεννούν τα αυγά τους.[35]
Η περίοδος αναπαραγωγής ποικίλλει ανάλογα με την περιοχή, με τον ταχύτερο σε ακραίες νότιες περιοχές της κατανομής της, π.χ. στην Ουαλία από τις αρχές Μαΐου: αργότερα σε υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, όπου τα νερά είναι ψυχρότερα, π.χ. στη Νήσο Stable η αναπαραγωγική περίοδος αρχίζει από Μάιο έως τα μέσα Ιουλίου, και στο Látrabjarg, στην Ισλανδία βρίσκεται μεταξύ Ιουνίου - Ιουλίου.[36]
Τα θηλυκά γεννούν ένα αυγό ανά έτος. Το αυγό είναι ένα ωοειδές-πυραμιδοειδές σχήμα, στο χρώμα του εδάφους και έχει σκούρες καφέ κηλίδες. Έχει συνήθως άμεση επαφή με το γυμνό βράχο, αλλά οι γονείς συλλέγουν μικρές πέτρες, αποξηραμένα ρίψη, λειχήνες ή άλλα κομμάτια βλάστησης από το άμεσο περιβάλλοντα χώρο και τα τοποθετούν όπου θα τοποθετηθεί το αυγό. Η επώαση λαμβάνει χώρα συνήθως 48 ώρες μετά την τοποθέτηση του αυγού. Τα θηλυκά και τα αρσενικά παίρνουν μέρος στην επώαση των αυγών αρκετές φορές την ημέρα για συνολικά περίπου 35 ημέρες πριν γίνει εκκόλαψη. Οι νεοσσοί της κοινής άλκας είναι ημι-φωελόφυγοι.[37] Κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων ημερών μετά την εκκόλαψη, ο νεοσσός περνά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του κάτω από το φτερό του γονέα. Υπάρχει πάντα ένας γονιός στο χώρο της φωλιάς, ενώ ο άλλος πηγαίνει στη θάλασσα για να συλλέξει την τροφή για το νεοσσό. Οι νεοσσοί πτερώνονται (fledge) 10 ημέρες μετά την εκκόλαψη. Μετά από 17-23 ημέρες ο αρσενικός γονέας συνοδεύει το νεοσσό στη θάλασσα.
Οι γονείς συνήθως φέρνουν ένα έως έξι ψάρια σε ένα γεύμα με υψηλή παράδοση της τροφής στην αυγή και μειωμένη στις 4 ώρες πριν νυχτώσει.[22] Μόνο περιστασιακά φέρνουν έως 20 ψάρια. Ωστόσο, ο αριθμός των ψαριών που ασκήθηκε σε ένα γεύμα μειώνεται όσο αυξάνεται το μέγεθος τους. Οι γονείς κρατάνε τα ψάρια σταυρωτά στο ράμφος τους για να ταΐσουν τους νεοσσούς. Το μέσο μήκος των ψαριών για στους νεοσσούς ποικίλλει στις διαφορετικές περιοχές. Οι αμμοδυτίδες που δόθηκαν στους νεοσσούς στις αποικίες της Ιρλανδικής Θάλασσας ήταν 53-79 χιλιοστά, ακόμη, στο Λαμπραντόρ ήταν 137 χιλιοστά. Η διατροφή των νεαρών κοινών αλκών μετά απομάκρυνσή τους από η αποικία δεν είναι γνωστή.[15] Τα θηλυκά τροφοδοτούν γενικά τους νεοσσούς τους πιο συχνά από τα αρσενικά.[27] Μπορούν επίσης να πετάξει πάνω από 100 χιλιόμετρα στη θάλασσα για να τραφούν κατά τη διάρκεια της επώασης των αυγών, αλλά όταν τροφοδοτούν τους νεοσσούς, αναζητούν τροφή πιο κοντά στις περιοχές ωοτοκίας, περίπου 12 χιλιόμετρα μακριά, και συχνά σε πιο ρηχά νερά.[36]
Οι ενήλικες κοινές άλκες έχουν πολλούς θηρευτές οι οποίοι περιλαμβάνουν: πολικές αρκούδες, γιγαντόγλαρους (Larus marinus), πετρίτες, κοράκια, κουρούνες και κάργιες. Οι γενικοί θηρευτές των αυγών τους είναι οι γλάροι και τα κοράκια. Η καλύτερη ευκαιρία για μια ενήλικη κοινή άλκα να αποφύγει την επίθεση είναι η κατάδυση. Οι αρκτικές αλεπούδες μπορούν επίσης να είναι προγενέστερες σημαντικό αριθμό των ενηλίκων, τα αυγά και τους νεοσσούς σε μερικά χρόνια.[13] Οι νεοσσοί κινδυνεύουν κυρίως από τους γλάρους, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της πτέρωσης, κυρίως επειδή αυτή γίνεται ασύγχρονα, είτε αρκετά νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ, και δεν έχουν την ικανότητα να προστατευτούν.
Οι κοινές άλκες παρέχουν σχετικά μεγάλη θρεπτικά αυγά, υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, έχουν μεγαλύτερους κρόκους από εκείνα των περισσότερων επίγειων πουλιών, ως εκ τούτου, είναι εύκολο στόχαστρο της κόκκινης αλεπούς, του κορακιού και άλλων αρπακτικών.[30]
Το είδος αυτό απειλείται από τις τρέχουσες και τις μελλοντικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, συμπεριλαμβανομένων των ακραίων θερμοκρασιών, της ανόδου της θερμοκρασίας της θάλασσας και τις αλλαγές και μειώσεις στη διαθεσιμότητα των θηραμάτων.[38] Η μείωση των αποθεμάτων των χελιών της άμμου γύρω από την Ισλανδία θεωρείται ότι συνέβαλαν στην ταχύτατη μείωση του πληθυσμού των κοινών αλκών στη νήσο.[39] Το είδος είναι ευάλωτο στις ακραίες καιρικές συνθήκες, με τις σοβαρές χειμερινές καταιγίδες να προκαλούν τη θνησιμότητα μεγάλης κλίμακας σε όλη την ΒΔ Ευρώπη κατά το παρελθόν.[40]
Ως επιδέξιος δύτης το είδος βρίσκεται σε κίνδυνο από την αλίευση τους σε απλωμένα και παρασυρόμενα δίχτυα, με την αλιεία με απλωμένα δίχτυα στη Βόρεια και τη Βαλτική Θάλασσα να είναι γνωστή για το πιάσιμο σημαντικών αριθμών.[41][42] Η υπεραλίευση σημαντικών ειδών αρπακτικών στον Κόλπο του Αγίου Λαυρεντίου, ανατολικά της Νέας Γης και το Γκραντ Μπανκς (Grand Banks), το Τζορτζ Μπανκ (Georges Bank), της Βόρειας Θάλασσας και της Θάλασσας του Μπάρεντς είναι επίσης μια απειλή.[18] Καθώς το είδος περνά μεγάλο μέρος της ζωής του στη θάλασσα, συμπεριλαμβανομένων και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, είναι ευάλωτο τόσο στις χρόνιες ρυπάνσεις από το πετρέλαιο όσο και από τις πετρελαιοκηλίδες. Οι υπεράκτιες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όπως τα αιολικά πάρκα είναι επίσης πιθανό να αποτελέσουν απειλή για το είδος αυτό, μεταξύ άλλων μέσω της μετατόπισης των ενδιαιτημάτων[43] και των σύγκρουσεων, αν και ο κίνδυνος της σύγκρουσης θεωρείται σήμερα χαμηλός.[44] Η όχληση από τις θαλάσσιες οδούς και τις θαλάσσιες κατασκευές που συμβαίνουν στις παράκτιες και υπεράκτιες περιοχές με υψηλή ανθρώπινη παρουσία, και η υποβάθμιση των ενδιαιτημάτων στη θάλασσα από την εξόρυξη αδρανών υλικών απειλεί επίσης το είδος αυτό.
Στη γη κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής του είδους εκτίθεται στα εισαχθέντα αρπακτικά θηλαστικά (π.χ. ποντίκια, γάτες, αμερικανικά βιζόν Neovison vison), τα οποία θα μπορούσαν να αυξήσουν τη σοβαρότητα, όπως η αλλαγή του κλίματος επιτρέπει βόρεια μετακίνησή τους. Το είδος είναι επίσης ευάλωτο στις παρεμβολές από τις ψυχαγωγικές και τουριστικές δραστηριότητες. Το ανεξέλεγκτο κυνήγι στο Λαμπραντόρ, το Κόλπο του Αγίου Λαυρεντίου, τη Νέα Γη, τη Γροιλανδία, τις Νήσους Φερόε και τη Νορβηγία αποτελεί κύρια απειλή.[45]
Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι κοινές άλκες συλλέγονταν για τα αυγά, το κρέας και τα φτερά τους. Αυτό μείωσε σημαντικά τον παγκόσμιο πληθυσμό της. Το 1917, τελικά προστατεύτηκε από τη «Migratory Bird Treaty Act» η οποία μείωσε το κυνήγι της.[22] Αυτό το είδος έχει μια ευρεία εξάπλωση, με εκτιμώμενη παγκόσμια έκταση 1-10 εκατομμυρίων τ/χλμ. Ο ολικός παγκόσμιος πληθυσμός του είδους εκτιμάται στα 1.500.000 άτομα.[46] Παρά το γεγονός ότι ένα μέρος του πληθυσμού αυξάνεται στην Ευρώπη, μια πρόσφατη απότομη πτώση παρατηρήθηκε στην Ισλανδία (όπου βρίσκεται πάνω από το 60% του πληθυσμού της Ευρώπης) από το 2005.[47] Δύο εμπεριστατωμένες έρευνες του είδους στην Ισλανδία δείχνουν ότι ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 18% μεταξύ του 1983-1986 [48]και το 2005-2009[39] από τα 378.000 ζεύγη στα 313.000 ζεύγη. Ωστόσο, πιο συχνή παρακολούθηση ενός υποσυνόλου των αποικιών (ανά πενταετία) μεταξύ του 1985 και του 2005 προτείνει τη μείωση του πληθυσμού μόνο ξεκίνησε το 2005 και πριν από αυτό ο πληθυσμός ήταν σταθερός, αποδεικνύοντας ότι η πτώση ήταν πολύ πιο γρήγορη. Η απόδειξη της πολύ ταχείας μείωσης του ισλανδικού πληθυσμού υποστηρίζεται από τα δεδομένα από τη μεγαλύτερη αποικία του είδους αυτού στον κόσμο, το Látrabjarg, όπου ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 45% σε μόλις τρία χρόνια (160.000 ζεύγη το 2006 σε 89.000 ζεύγη το 2009).[49] Η μείωση του 2005 συνέβη περίπου την ίδια περίοδο που τα αποθέματα των χελιών της άμμου μειώθηκαν γύρω από την Ισλανδία, γεγονός που υποδηλώνει ότι η έλλειψη τροφής μπορεί να έχει επηρεάσει την πτώση. Ως αποτέλεσμα της μείωσης που έχει αναφερθεί στην Ισλανδία, τα εκτιμώμενα και προβλεπόμενα ποσοστά της μείωσης του ευρωπαϊκού μεγέθους του πληθυσμού κατά την περίοδο 2005-2046 (τρεις γενιές) είναι 25-30%.
Η τάση του πληθυσμού αυξάνεται στη Βόρεια Αμερική (με βάση τα δεδομένα BBS/CBC[50]). Η Ευρώπη θεωρείται ότι κατέχει περίπου το 95% του παγκόσμιου πληθυσμού, με βάση τις τελευταίες εκτιμήσεις του πληθυσμού.[19][51] Έτσι, το Ευρωπαϊκό μείωση είναι παγκόσμιας σημασίας.
Οι παγκόσμιες τάσεις του πληθυσμού δεν έχουν πιστοποιηθεί: υπάρχουν ενδείξεις μείωσης του πληθυσμού,[46] αλλά το είδος δεν πιστεύεται να προσεγγίζει τα κατώτατα όρια για το κριτήριο της μείωσης του πληθυσμού της Κόκκινο Κατάλογο της IUCN (δηλαδή θα μειωθεί περισσότερο από 30% σε δέκα χρόνια ή τρεις γενιές). Έτσι, λόγω της χαμηλής τάσης του πληθυσμού του και των προαναφερθέντων απειλών, το είδος έφυγε από την κατηγορία «Ελάχιστης Ανησυχίας» (LC) και πήγε στην κατηγορία «Προ απειλής» (ΝΤ).[3][52]
Η Κοινή άλκα είναι θαλάσσιο, παράκτιο πτηνό της οικογενείας των Αλκιδών, που απαντάται στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Alca torda και περιλαμβάνει 2 υποείδη.
The razorbill, razor-billed auk,[2] or lesser auk[3] (Alca torda) is a colonial seabird and the only extant member of the genus Alca of the family Alcidae, the auks. It is the closest living relative of the extinct great auk (Pinguinus impennis).[4] Wild populations live in the subarctic waters of the Atlantic Ocean.
Razorbills are primarily black with a white underside. The male and female are identical in plumage; however, males are generally larger than females. This agile bird, which is capable of both flight and diving, has a predominantly aquatic lifestyle and only comes to land in order to breed. It is monogamous, choosing one partner for life. Females lay one egg per year. Razorbills nest along coastal cliffs in enclosed or slightly exposed crevices. The parents spend equal amounts of time incubating, and once the chick has hatched, they take turns foraging for their young.
In 1918, the razorbill was protected in the United States by the Migratory Bird Treaty Act. Presently, this species faces major threats, including the destruction of breeding sites,[5] oil spills,[6] and deterioration of food quality. The IUCN records the population of the Gagarka as fluctuating,[7] causing its status to interchange. It has been recorded that the population had increased from 2008 to 2015,[8] decreased from 2015 to 2021,[9] and appears to be increasing or stable at the present. It is believed the population of the Razorbill lies between 838,000 and 1,600,000 individuals.
_in_flight.jpg)
The genus Alca was introduced in 1758 by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in the tenth edition of his Systema Naturae.[10] The genus name Alca is from Norwegian Alke, and torda is from törd a Gotland Swedish dialect word. Both terms refer to this species.[11] The word Alca had been used by earlier authors for the razorbill such as Carolus Clusius in 1605[12] and Francis Willughby in 1676.[13]
The razorbill (Alca torda) is now the sole species in the genus Alca.[14] Its close relative, the great auk (Pinguinus impennis), became extinct in the mid-19th century. Razorbills and great auks are part of the tribe Alcini, which also includes the common murre or common guillemot (Uria aalge), the thick-billed murre (Uria lomvia), and the dovekie (Alle alle).[15]
There are two subspecies of razorbill recognized by the American Ornithologists' Union. Alca torda torda, named by Linnaeus in 1758, occurs in the Baltic and White Seas, Norway, Bear Island, Iceland, Greenland, and eastern North America. Alca torda islandica, named by C.L. Brehm in 1831, occurs throughout Ireland, Great Britain, and northwestern France. The two subspecies differ slightly in bill measurements. A third subspecies, Alca torda pica, is no longer recognized because the distinguishing characteristic, an additional furrow in the upper mandible, is now known to be age-related.
_pair.jpg)
The razorbill has a white belly and a black head, neck, back, and feet during the breeding season. A thin white line also extends from the eyes to the end of the bill. Its head is darker than that of a common murre. During the non-breeding season, the throat and face behind the eye become white, and the white line on the face and bill becomes less prominent.[16] The bill is black, deep and laterally compressed, with a blunt end. It has several vertical grooves or furrows near the curved tip, one of them adorned with a white, broken vertical line. The bill is thinner and the grooves are less marked during the non-breeding season. It is a large and thick-set bird, for an alcid, and its mean weight ranges from 505 to 890 g (17+3⁄4 to 31+1⁄2 oz).[17] The female and male adults are very much alike, having only small differences such as wing length. It is 37–39 cm in body length, the wing length of adult males ranges from 201–216 mm (7+15⁄16–8+1⁄2 in) while that of females ranges from 201 to 213 mm (7+15⁄16 to 8+3⁄8 in).[18] During incubation, this species has a horizontal stance and the tail feathers are slightly longer in the center in comparison to other alcids. This makes the razorbill have a distinctly long tail which is not common for an auk. In-flight, the feet do not protrude beyond the tail.
Their mating system is female-enforced monogamy; the razorbill pairs for life. It nests in open or hidden crevices among cliffs and boulders. It is a colonial breeder and only comes to land to breed. The annual survival rate of the razorbill is between 89 and 95%.[19] Though the razorbill's average lifespan is roughly 13 years, a bird ringed in the UK in 1967 survived for at least 41 years—a record for the species.[20]
Razorbills are distributed across the North Atlantic; the world population of razorbills is estimated to be at less than 1,000,000 breeding pairs, making them among the rarest auks in the world (Chapdelaine et al. 2001). Approximately half of the breeding pairs occur in Iceland. Razorbills thrive at water surface temperatures below 15 °C. They are often seen with the two larger auks, thick-billed murre and common murre. However, unlike other auks, they commonly move into larger estuaries with lower salinity levels to feed. These birds are distributed across sub-arctic and boreal waters of the Atlantic. Their breeding habitat is islands, rocky shores, and cliffs on northern Atlantic coasts, in eastern North America as far south as Maine, and in western Europe from northwestern Russia to northern France. North American birds migrate offshore and south, ranging from the Labrador Sea south to the Grand Banks of Newfoundland to New England. Eurasian birds also winter at sea, with multiple populations aggregating in the North Sea[21] and some moving south as far as the western Mediterranean. Approximately 60 to 70% of the entire razorbill population breeds in Iceland.[22]
Razorbill colonies include (north to south):
The life-history traits of the razorbill are similar to that of the common murre. However, razorbills are slightly more agile. It is a fully migratory and a naval bird, as during the colder months, it leaves land and spends the entire winter in the waters of the Atlantic Ocean. [25]
During breeding, both males and females protect the nest. Females select their mate and will often encourage competition between males before choosing a partner.[26] Once a male is chosen, the pair will stay together for life.
Individuals only breed at 3–5 years of age. As pairs grow older they will occasionally skip a year of breeding. A mating pair will court several times during breeding periods to strengthen their bond.[17] Courtship displays include touching bills and following one another in elaborate flight patterns. Once the pre-laying period begins, males will constantly guard their mates by knocking other males away with their bills.[17] The pair will mate up to 80 times in a 30-day period to ensure fertilization.[27] Females will sometimes encourage other males to engage in copulation to guarantee successful fecundity.[26]
Throughout the pre-laying period, razorbills will socialize in large numbers. Two types of socializing occur: large groups dive and swim together in circles repeatedly and all rise up to the surface, heads first and bills open; secondly, large groups swim in a line weaving across each other in the same direction.
Nest site choice is very important for these birds to ensure the protection of the young from predators. Unlike murres, nest sites are not immediately alongside the sea on open cliff ledges but at least 10 cm (4 in) away, in crevices on cliffs or among boulders. Nests are usually confined among the rocks or slightly more open. Some sites are along ledges, however, crevice sites seem to be more successful due to reduced predation.[28]
The mating pair will often reuse the same site every year.[29][30] Since chicks cannot fly, nests close to the sea provide easy access when leaving the colony. Generally, razorbills do not build a nest; however, some pairs often use their bills to drag material upon which to lay their egg.[31] Nest under a boulder, rarely on an exposed ledge, may use Puffin or rabbit burrow.[32] Although gregarious in breeding colonies, nests are not contiguous, but some meters apart, resulting in less aggression than in Guillemot colonies.[32]
Females lay a single egg per year, usually from late April to May. The egg is an ovoid-pyramidal shape, cream color with has dark brown blotches. Incubation starts generally 48 hours after laying the egg. Females and males take turns incubating the egg several times daily for a total of approximately 35 days before hatching occurs. Razorbill chicks are semi-precocial.[33] During the first two days after hatching, the chick will spend the majority of its time under the parent's wing. There is always one parent at the nest site while the other goes to sea to collect food for the chick. The hatchling develops a complete sheath 10 days after hatching. After 17–23 days, the chick leaves the nest by jumping from a cliff, closely followed by the male parent, who will accompany the chick to sea. During this time, the male parent will dive more than the female parent.[34]
Razorbills dive deep into the sea using their semi-folded wings and their streamlined bodies to propel themselves toward their prey. They keep their feet spread. While diving, they rarely stay in groups but rather spread out to feed. The majority of their feeding occurs at a depth of 25 m (80 ft) but they have the ability to dive up to 120 m (395 ft) below the surface.[35] During a single dive, an individual can capture and swallow many schooling fish, depending on their size. Razorbills spend approximately 44% of their time foraging at sea.[36]
When feeding their young, they generally deliver small loads. Adults will mainly feed only one fish to their chick with high feeding deliveries at dawn and decreased feeding 4 hours before dark.[17] Females will generally feed their chicks more frequently than males.[36] They may well fly more than 100 km (60 mi) out to sea to feed when during egg incubation, but when provisioning the young, they forage closer to the nesting grounds, some 12 km (7+1⁄2 mi) away, and often in shallower water.[23]
The diet of razorbill is very similar to that of a common murre or common guillemot. It consists generally of mid-water schooling fish such as capelin, sand lance, juvenile cod, sprats, and herring. It may also include crustaceans and polychaetes. A recent study suggests the razorbill's diet is affected by local and regional environmental conditions in the marine environment [30]
The adult razorbill has several predators which include: polar bears, great black-backed gulls, peregrine falcons, ravens, crows, and jackdaws. The general predators of their eggs are gulls and ravens. The best chance for adult razorbill to avoid predation is by diving. Arctic foxes can also predate significant numbers of adults, eggs, and chicks in some years.[37]
Razorbill eggs were collected until the late 1920s in Scotland's remote St Kilda islands by their men scaling the cliffs. The eggs were buried in St Kilda peat ash to be eaten through the cold, northern winters. The eggs were considered to taste like duck eggs in taste and nourishment.[38]
In the early 20th century, razorbills were harvested for eggs, meat, and feathers. This greatly decreased the global population. In 1917, they were finally protected by the “Migratory Bird Treaty Act” which reduced hunting.[17] Other threatening interactions include oil pollution which can damage breeding sites. Any damage to breeding sites can reduce possible nest sites and affect the reproduction of the species. Commercial fishing affects populations because razorbills can become tangled in nets. Overfishing also decreases the abundance of razorbill prey and thus affects their survival.
While the razorbill is the only living species, the genus Alca had a much higher diversity in the Pliocene. Some ornithologists also feel it is appropriate to retain the great auk in the genus Alca, instead of Pinguinus.[39] A number of fossil forms have been found:
As far as is known, the genus Alca seems to have evolved in the western North Atlantic or the present-day Caribbean like most other Alcini. Its ancestors would have reached these waters through the still-open Isthmus of Panama during the Miocene.[40]
.jpg)
.jpg)
_taking_off.jpg)
{{cite web}}: Missing or empty |title= (help) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) The razorbill, razor-billed auk, or lesser auk (Alca torda) is a colonial seabird and the only extant member of the genus Alca of the family Alcidae, the auks. It is the closest living relative of the extinct great auk (Pinguinus impennis). Wild populations live in the subarctic waters of the Atlantic Ocean.
Razorbills are primarily black with a white underside. The male and female are identical in plumage; however, males are generally larger than females. This agile bird, which is capable of both flight and diving, has a predominantly aquatic lifestyle and only comes to land in order to breed. It is monogamous, choosing one partner for life. Females lay one egg per year. Razorbills nest along coastal cliffs in enclosed or slightly exposed crevices. The parents spend equal amounts of time incubating, and once the chick has hatched, they take turns foraging for their young.
In 1918, the razorbill was protected in the United States by the Migratory Bird Treaty Act. Presently, this species faces major threats, including the destruction of breeding sites, oil spills, and deterioration of food quality. The IUCN records the population of the Gagarka as fluctuating, causing its status to interchange. It has been recorded that the population had increased from 2008 to 2015, decreased from 2015 to 2021, and appears to be increasing or stable at the present. It is believed the population of the Razorbill lies between 838,000 and 1,600,000 individuals.
La Aŭkoj estas nordatlantikaj akvobirdoj el la ordo de Ĥaradrioformaj, kun larĝa flankebena beko, pinta vosteto kaj kruroj malantaŭe lokiĝintaj. Plenkreskuloj estas nigraj supre kaj blankaj en brusto kaj ventro. La larĝa nigra beko finas per larĝa kaj malakra pinto. La vosto estas pinta kaj pli longa ol tiu de Urio; dumnaĝe ĝi aperas levata. Vintre la nigra vizaĝo blankiĝas. Krome estas aliaj mallarĝegaj blankaj strioj laŭlonge de la supra bekobazo, transe antaŭ la bekopinto kaj preskaŭ fine de la dorso antaŭ la vostokomenco. La kapo estas fortika kaj la kolo mallonga kaj dika. Junuloj havas blankan vizaĝon, ne tiom larĝan bekon kaj sen blankaj strioj.
Ties reprodukta medio estas insuloj, rokaj strandoj kaj klifoj en marbordoj de norda Atlantiko, en orienta Norda Ameriko kaj tiom sude kiom ĝis Majno en Usono kaj en okcidenta Eŭropo el nordokcidenta Rusio al norda Francio. Ili kutime nestumas en kolonioj kaj la ino demetas la ovojn sur roko aŭ grundo.
Nordamerikaj birdoj migras maren kaj suden el la Grand Banks de Novlando ĝis Nova Anglio. Ankaŭ Eŭraziaj birdoj vintras mare, kun kelkaj translokiĝante tiom suden kiom ĝis okcidenta Mediteraneo.
Tiuj birdoj manĝas per subnaĝado. Ili nutras sin ĉefe per fiŝoj, kiel sablofiŝoj, haringoj kaj ermelinoj, ankaŭ kelkaj krustuloj kaj marvermoj.
Lokoj kie oni konas ĉeeston de Aŭkoj:
Kvankam Aŭko estas la ununura vivanta specio, la genro Alca havis plian diversecon en la Plioceno. Laŭ nuna kono la genro ŝajnas estis evoluinta en okcidenta Norda Atlantiko aŭ la nuna Karibo, kun prauloj atingintaj la tiaman ankoraŭ malferman Istmo de Panamo dum la Mioceno (Bédard, 1985). Oni trovis fosiliojn de:
La Aŭkoj estas nordatlantikaj akvobirdoj el la ordo de Ĥaradrioformaj, kun larĝa flankebena beko, pinta vosteto kaj kruroj malantaŭe lokiĝintaj. Plenkreskuloj estas nigraj supre kaj blankaj en brusto kaj ventro. La larĝa nigra beko finas per larĝa kaj malakra pinto. La vosto estas pinta kaj pli longa ol tiu de Urio; dumnaĝe ĝi aperas levata. Vintre la nigra vizaĝo blankiĝas. Krome estas aliaj mallarĝegaj blankaj strioj laŭlonge de la supra bekobazo, transe antaŭ la bekopinto kaj preskaŭ fine de la dorso antaŭ la vostokomenco. La kapo estas fortika kaj la kolo mallonga kaj dika. Junuloj havas blankan vizaĝon, ne tiom larĝan bekon kaj sen blankaj strioj.
El alca común[2] (Alca torda) es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae. Es la única especie de su género. No suele ser tan numerosa como el arao común (Uria aalge), pero es habitual en las colonias de aves marinas en el noroeste de Europa, con frecuencia menos llamativo debido a su preferencia por huecos en lugar de repisas abiertas.
El alca común tiene 38-43 cm de longitud, con una envergadura de 60-69 cm. Tiene las partes inferiores blancas y la cabeza, cuello, dorso y patas negras durante la temporada de reproducción. Una delgada línea blanca se extiende desde los ojos hasta el final del pico. Durante la temporada no reproductiva, la garganta y la parte trasera de los ojos se vuelven blancas, y la línea blanca en la cara se vuelve menos importante.[3] El pico es de color negro, y es grueso de forma desafilada. La cola es puntiaguda.[4]
En verano tiende a ir a las bahías resguardadas y a los estuarios, más que el arao común. Se distingue por su estructura, y su cola erguida y apuntada le diferencia de la corta y cuadrada del arao común; la forma de la cabeza y del pico son las mejores pistas para identificarla de cerca.
Cría en islas y en costas rocosas. En Europa, su área de distribución se extiende desde Islandia hasta el noroeste de Francia, e incluso llega hasta el norte de España, donde su presencia es rara. Cría en acantilados con cavidades o piedras. Extendido en invierno, acercándose a veces a la costa. Muy rara tierra adentro, incluso tras vientos fuertes.[5]
En la costa oriental americana, llega por el sur hasta Maine.[6]
Entre el 60 y el 70 % de la población mundial de alca común anida en Islandia.[6]
Su hábitat de reproducción es islas, costas rocosas y acantilados en el norte de la costa Atlántica, en el este de América del Norte hasta el sur de Maine (Estados Unidos), y en el oeste de Europa, desde el noroeste de Rusia hasta el norte de Francia. Las aves de Norteamérica migran en alta mar y en el sur, desde el Gran Banco de Terranova a Nueva Inglaterra. Las aves de Eurasia también invernan en el mar, con algunos moviéndose muy lejos, hasta el oeste del Mediterráneo.[7]
Estas aves buscan comida al nadar bajo el agua. Las alcas comunes pueden permanecer bajo el agua durante aproximadamente un minuto antes de ir a superficie. Atrapan a sus presas y se la comen bajo el agua. Se alimentan principalmente de peces, como el lanzón, arenque y capelán, también algunos crustáceos y gusanos marinos. Anidan en grandes colonias y ponen sus huevos en la roca o tierra. El cortejo incluye tocarse los picos y ambos sexos se siguen el uno al otro en figuras de vuelos elaborados. Cada uno irá a buscar alimentos, y después, volverá al nido para hacerse cargo del cuidado de los huevos o los polluelos. Para la alimentación de sus pichones, pueden llevar hasta 20 peces al nido a la vez. También pueden volar más de 100 km hacia el mar para alimentarse, durante la incubación de huevos, pero cuando se trata del aprovisionamiento de los jóvenes, se alimentan más cerca de las zonas de anidación.[8] La pareja estará unida por el resto de sus vidas.
El alca común (Alca torda) es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae. Es la única especie de su género. No suele ser tan numerosa como el arao común (Uria aalge), pero es habitual en las colonias de aves marinas en el noroeste de Europa, con frecuencia menos llamativo debido a su preferencia por huecos en lugar de repisas abiertas.
See artikkel räägib linnuliigist; perekonna kohta vaata artiklit Alk (perekond) Alk (Alca torda) on alklaste sugukonda algi perekonda kuuluv merelind.
Alk on oma perekonna ainus tänapäevane liik. Kirjeldatud on veel ligi pool tosinat väljasurnud liiki. Pliotseenis oli neid kõige rohkem.
Alk on suur lind, kes on levinud Atlandi ookeani parasvöötme saartel ja rannikul[2]. Lõunas ulatub nende levila Põhja-Ameerikas Maine'ini ja Euroopas Põhja-Prantsusmaani. Mõned neist talvituvad Vahemere lääneosas, aga kõik nad talveks lõunasse ei rända.
Alk on Eestis haruldane haudelind mõnel Soome lahe saarel, kus neid pesitseb hinnanguliselt 1–10 paari[3]. Seevastu talvel elab neid Eestis märksa rohkem: hinnanguliselt 300–1000 isendit ja viimasel ajal on see arv nähtavasti stabiilne, kuigi tänapäevased loendusandmed õigupoolest puuduvad[3].
Maailmas on alke umbes 0,5–0,7 miljonit pesitsevat paari. Kaks kolmandikku neist pesitseb tänapäeval Islandil. Nad otsivad vett, mille temperatuur on alla +15 °C. Sageli elavad nad koos teiste alklastega, kuid erinevalt teistest ei pelga nad estuaare, kus vee soolsus on väiksem.
Alk on seljapoolel tume, isegi must, kõhupoolel valge.[2]
Algi kehapikkus on 38–43 cm ja tiibade siruulatus 60–69 cm[viide?]. Ta on pardisuurune, kaaludes 620–900 g[2].
Lennu ajal tundub ta jässaka ja lühikesena. Vees "istub" ta kõrgelt, kael pisut alla tõmmatud, saba veepinna kohal.[2]
Algid on veelinnud, kes toituvad peamiselt kaladest. Enamuse toidust hangivad nad kuni 25 m sügavuselt, kuigi suudavad sukelduda 120 m sügavusele. Ühe sukeldumise jooksul võivad nad kinni püüda mitu kala. Nad võivad lennata kaldast kuni 100 km kaugusele toitu otsima, kuigi pesitsusperioodil ei lenda nad kaldast üldjuhul kaugemale kui 12 km ja siis kalastavad nad pigem madalamas vees.
Algil on palju vaenlasi: polaarrebane, jääkaru, rabapistrik, ronk, varesed ja hakk. Kajakad ja varesed varastavad sageli mune. Täiskasvanud algil on parim võimalus jälitajate käest pääseda vette sukeldumine.
Alk pesitseb kolooniatena rannikul kaljudel, sageli koos tirkudega[2]. Algipaar võib samas kohas pesitseda mitmel aastal järjest. Pesa nad õieti ei tee, kuid mõned paarid roobitsevad oma nokaga pinnast ja muud lahtist materjali pesasarnasemaks. Algid võivad pesitseda nii kaljueenditel kui -lõhedes, aga kaljulõhes pesitsemine tundub tagavat parema tulemuse, arvatavasti on kaljulõhes kasvavad tibud vaenlastele raskemini avastatavad kui kaljueendil kasvavad.
Emane muneb igal aastal ühe muna, mis on ovaalse-püramiidse kujuga. Muna on üldiselt maapinna värvi ja tumepruunide laikudega. Mune hauvad mõlemad vanalinnud kokku 35 päeva ja sealjuures vahetavad nad teineteist mitu korda päevas välja. Pärast koorumist on nad veel kahel esimesel elupäeval põhiliselt ühe vanema tiiva all, sest ei suuda ise korralikult sooja hoida. Alles 17–23 päeva vanuse noorlinnu juhatab isaslind merele.
Algi töönduslik tähtsus on väga väike, kuigi rannaelanikud korjavad vahel nende mune.[2]
Kõikjal endise NSV Liidu aladel oli algi arvukus väga väike, mistõttu NSV Liidus oli alk looduskaitse all.[2]
Algi järgi on nimetatud Algi tänav Tallinnas.
Alk (Alca torda) on alklaste sugukonda algi perekonda kuuluv merelind.
Alk on oma perekonna ainus tänapäevane liik. Kirjeldatud on veel ligi pool tosinat väljasurnud liiki. Pliotseenis oli neid kõige rohkem.
Alk on suur lind, kes on levinud Atlandi ookeani parasvöötme saartel ja rannikul. Lõunas ulatub nende levila Põhja-Ameerikas Maine'ini ja Euroopas Põhja-Prantsusmaani. Mõned neist talvituvad Vahemere lääneosas, aga kõik nad talveks lõunasse ei rända.
Alk on Eestis haruldane haudelind mõnel Soome lahe saarel, kus neid pesitseb hinnanguliselt 1–10 paari. Seevastu talvel elab neid Eestis märksa rohkem: hinnanguliselt 300–1000 isendit ja viimasel ajal on see arv nähtavasti stabiilne, kuigi tänapäevased loendusandmed õigupoolest puuduvad.
Maailmas on alke umbes 0,5–0,7 miljonit pesitsevat paari. Kaks kolmandikku neist pesitseb tänapäeval Islandil. Nad otsivad vett, mille temperatuur on alla +15 °C. Sageli elavad nad koos teiste alklastega, kuid erinevalt teistest ei pelga nad estuaare, kus vee soolsus on väiksem.
Alk on seljapoolel tume, isegi must, kõhupoolel valge.
Algi kehapikkus on 38–43 cm ja tiibade siruulatus 60–69 cm[viide?]. Ta on pardisuurune, kaaludes 620–900 g.
Lennu ajal tundub ta jässaka ja lühikesena. Vees "istub" ta kõrgelt, kael pisut alla tõmmatud, saba veepinna kohal.
Algid on veelinnud, kes toituvad peamiselt kaladest. Enamuse toidust hangivad nad kuni 25 m sügavuselt, kuigi suudavad sukelduda 120 m sügavusele. Ühe sukeldumise jooksul võivad nad kinni püüda mitu kala. Nad võivad lennata kaldast kuni 100 km kaugusele toitu otsima, kuigi pesitsusperioodil ei lenda nad kaldast üldjuhul kaugemale kui 12 km ja siis kalastavad nad pigem madalamas vees.
Algil on palju vaenlasi: polaarrebane, jääkaru, rabapistrik, ronk, varesed ja hakk. Kajakad ja varesed varastavad sageli mune. Täiskasvanud algil on parim võimalus jälitajate käest pääseda vette sukeldumine.
Alk pesitseb kolooniatena rannikul kaljudel, sageli koos tirkudega. Algipaar võib samas kohas pesitseda mitmel aastal järjest. Pesa nad õieti ei tee, kuid mõned paarid roobitsevad oma nokaga pinnast ja muud lahtist materjali pesasarnasemaks. Algid võivad pesitseda nii kaljueenditel kui -lõhedes, aga kaljulõhes pesitsemine tundub tagavat parema tulemuse, arvatavasti on kaljulõhes kasvavad tibud vaenlastele raskemini avastatavad kui kaljueendil kasvavad.
Emane muneb igal aastal ühe muna, mis on ovaalse-püramiidse kujuga. Muna on üldiselt maapinna värvi ja tumepruunide laikudega. Mune hauvad mõlemad vanalinnud kokku 35 päeva ja sealjuures vahetavad nad teineteist mitu korda päevas välja. Pärast koorumist on nad veel kahel esimesel elupäeval põhiliselt ühe vanema tiiva all, sest ei suuda ise korralikult sooja hoida. Alles 17–23 päeva vanuse noorlinnu juhatab isaslind merele.
Algi töönduslik tähtsus on väga väike, kuigi rannaelanikud korjavad vahel nende mune.
Kõikjal endise NSV Liidu aladel oli algi arvukus väga väike, mistõttu NSV Liidus oli alk looduskaitse all.
Algi järgi on nimetatud Algi tänav Tallinnas.
Pottorro arrunta (Alca torda) alcidae familiako hegazti zangaluzea da[1].
Iparraldeko Ozeano Atlantikoko kostalde harritsuetan, ekialdeko Ipar Amerikan eta mendebaldeko Europan bizi da. Neguan migratzen da, Eurasiako hegaztiak mendebaldeko Mediterraneora joanez.
Pottorro arrunta Euskal Herriko kostaldean negu-partean agertzen den hegaztia da, identifikatzeko erraza, eta gizakiaren eragina nabarmena den lekuetan ere ikus daitekeena; esaterako portuetan eta hondartza inguruetan. Martin arruntaren antza badu ere, azken hau ez da ohikoa izaten ingurune iristerrazetan. Uda iparraldeko Europan igarotzen du, eta bertan kumatzen negua igarotzera hegoaldera migratu baino lehen
Tamaina ertaineko hegaztia da, 40 cm inguruko luzera duena, eta 65 cm inguruko hego-zabalera. Pisuari dagokionez, 550 eta 850 g inguruan izan ohi du. Udako koloreak nabarmenagoak izan ohi diren arren, mokoren aurrealdeko eta gainaldeko marra zuriak azpimarratuz, neguan koloreak apalagoak izan ohi dira. Bizkarraldea eta hegoen gainaldea beltzak dira, buruaren gainaldea eta mokoa bezala. Lepoaldea eta sabela, aldiz, zuriak dira. Udan kolore horiek oso markatuta egon ohi dira, baina neguan tonu grisak izaten dituzte bi koloreen artean dauden lumek. Mokoa motza eta lodi xamarra da, martinarena baino laburragoa.
Atlantikoaren bi aldeetan arrunta da espeziea, eta migrazio luzeak egiten dituenez, ia kostalde guztian ikus daiteke sasoi batean edo bestean. Kumatze-koloniak Eskandinavian, Europan, Islandian, Erresuma Batuan, Groenlandian eta Kanadan bildu ohi dira udan, eta neguan hegoaldeko kostaldeetara migratzen dute hegaztiok. Udan AEBetako ekialdeko kostan, eta Frantziako, Iberiar Penintsulako eta Marokoko Atlantikoko kostaldean ikusi ahal izaten dira[2]. Gutxi batzuk Mediterraneora ere sartzen dira[3].
Kantauriko kostaldean arruntagoa da ekialdean, hau da Euskal Herriko itsasbazterrean. Euskal Herrian azarotik martxoa bitartean ikus daiteke espeziea.
Labarretako erlaitz babestuetan eta arroka artean egiten dute habiak, eta itsaso zabalean zein kostaldean egiten dute arrantza [4]. Negua itsaso zabalean igarotzen dute zenbait alek, Atlantiko mendebaldekoak, batik bat. Gure kostaldean, dena den, ez dira 10 km baino gehiago urruntzen kostaldetik normalean, eta zenbait kasutan portuen barruan ere arrantzatzen dute.
Krilla da espezie honen dietaren osagai nagusia, baina arrain txikiak ere harrapatzen ditu[5]. Pulunpatu eta ur azpian denbora luzez urpean igeri egiten du elikagai bila, hegoen eta hanken laguntzaz ziztu bizian mugituz.
Europako iparraldean kumatzen du espezie honek, eta munduko populazioaren erdiak baino gehiagok Islandian kumatzen du[3]. Kumatze-garaia maiatzean eta ekainean izan ohi da, eta bikote bakoitzak arrautza bakarra jartzen du urtean. Bikoteko kide bakarrak zaintzen du arrautza, besteak arrantza egiten duen bitartean.
Txitatze-garaian bikoteak elkartu eta kolonia handietan biltzen dira Atlantikoko Iparraldeko kostaldeetan. Bikoteek txitatze-lekuak errepikatzen dituzten hainbat urtetan[6]. Txitatze-garaitik kanpo, nahiko espezie bakartia da. Oso gutxitan ikusi izan dira pottorro arruntak ibaietan barrura egiten[7].
Txitatze-garaian lurreko ugaztunak eta hegazti harrapariak dira espezie honen harrapari nagusiak, esaterako azeri zuriak (Vulpes lagopus) eta belatz handiak (Falco peregrinus). Bestalde, arrautzak lapurtzen dizkiete hainbat bele eta kaio espeziek.
IUCN erakundearen arabera, espezie honen kontserbazio-egoera ona da[2].
Pottorro arrunta (Alca torda) alcidae familiako hegazti zangaluzea da.
Iparraldeko Ozeano Atlantikoko kostalde harritsuetan, ekialdeko Ipar Amerikan eta mendebaldeko Europan bizi da. Neguan migratzen da, Eurasiako hegaztiak mendebaldeko Mediterraneora joanez.
Pottorro arrunta Euskal Herriko kostaldean negu-partean agertzen den hegaztia da, identifikatzeko erraza, eta gizakiaren eragina nabarmena den lekuetan ere ikus daitekeena; esaterako portuetan eta hondartza inguruetan. Martin arruntaren antza badu ere, azken hau ez da ohikoa izaten ingurune iristerrazetan. Uda iparraldeko Europan igarotzen du, eta bertan kumatzen negua igarotzera hegoaldera migratu baino lehen
Ruokki (Alca torda) on merilintu, pohjoisen pingviiniksikin kutsuttu.
Valkea vatsa ja rinta, musta selkä ja pää, korkea pingviinimäinen musta nokka, jossa valkeita raitoja. Vartalon asento maissa ollessa pysty.
Pituus 38–43 cm. Siipien kärkiväli 60–70 cm. Paino 700 grammaa.
Ruokki ääntelee harvoin ja "lausahtaa" silloin "korrrr".
Vanhin suomalainen rengastettu ruokki on ollut 24 vuotta 11 kuukautta 27 päivää vanha. Euroopan vanhin on ollut brittiläinen vähintään 30 vuoden 5 kuukauden ikäinen ruokki.
Pohjois-Atlantin rannikot Amerikassa Mainen osavaltioon asti, Euroopassa Islannista ja Kuolan niemimaalta Pohjois-Ranskaan. Suomessa ruokki pesii ulkoluodoilla. Talveksi ruokit muuttavat sinne missä meri ei jäädy, Euroopassa joskus jopa läntiselle Välimerelle asti. Kevätmuutto on huhti-toukokuussa, syysmuutto vaivihkaa elo-marraskuussa. Talvellakin voi nähdä ruokkeja eteläisillä merialueillamme.
Suomen pesimäkanta on noin 8000 paria. Euroopan kanta on 430 000-560 000 paria.
Ruokki pesii yhdyskunnissa jyrkillä kallioisilla rannikkoalueilla ja puuttomilla ulkoluodoilla.
Ruokki munii paljaalle kalliolle kivilohkareen suojaan tai kallionhalkeamaan vuoren juurelle. Harmahtavia ja tummakuvioisia munia on vain yksi.[2] Molemmat emot hautovat yhteensä noin viisi viikkoa. Untuvikko on muuten tumma, mutta vatsapuolelta valkoinen. Se pysyttelee pesäkolossa 2-3 viikkoa, jonka aikana emot syöttävät sille kalaa. Emot houkuttelevat sen mereen, ja uivat sitten yhdessä ulapalle. Poikasen hoito jatkuu siellä useita viikkoja. munii v-vll,pesii vasta 4-5-vuotiaana.
Pääravinto on kala, jota ruokki pyydystää sukeltamalla pitkiäkin matkoja veden alla. Ruokki voi sukeltaa sadan metrin syvyyteen. Myös äyriäiset ja muut meren selkärangattomat ovat sen ravintoa.
Alca torda
Le Petit Pingouin, appelé également Pingouin torda (Alca torda) est une espèce d’oiseau de la famille des alcidés. C'est le seul représentant du genre Alca. Seul pingouin subsistant depuis la disparition du Grand Pingouin en 1844, il est présent en Manche, et de l’Atlantique Nord jusqu'en mer de Barents.
Les adultes sont noirs sur le dos et blancs sur le ventre, la poitrine est brun-noir. Le bec est de couleur noire, et porte une à plusieurs rayures transversales grises et une rayure transversale blanche ; la commissure des lèvres est jaune. Une autre rayure blanche part de la base du bec et s’allonge longitudinalement jusqu'à l’œil, qui est de couleur noire. Une rayure blanche traverse aussi le bout des ailes. En hiver, leur tête devient blanche. Ils mesurent de 39 à 48 cm, poids de 500 à 750 g[1] (poids moyen de 700 grammes)[2], et ont une envergure de 63 à 68 cm[1]. Leur durée de vie est de 13 à 18 ans[3].
L’alimentation du petit pingouin est exclusivement halieutique. Ils pêchent sous l’eau des poissons comme le lançon, le hareng et le capelan, mais également des crustacés et parfois des vers marins.
Le plongeon s’effectue exclusivement depuis la surface de l’eau, et jamais en vol. D’une durée d’environ une minute, il emmène le petit pingouin jusqu’à des profondeurs de 5 à 7 mètres, allant parfois jusqu’à 15 m. Sous l’eau, il poursuit ses proies en se propulsant avec ses ailes[4].
Contrairement aux manchots, dont le nom en anglais de penguin les fait souvent confondre avec lui, le petit pingouin peut voler[5].
Les petits pingouins ne peuvent guère marcher sur leurs pattes, qui reposent sur leurs tarses et sont placées très en arrière du tronc, ce qui n'est guère adapté à la locomotion terrestre. Les adultes restent souvent tout au bord de leurs plongeoirs surplombant la mer, d’où ils se laissent tomber en voletant pour aller pêcher sous l’eau.
Courtes et arrondies, leurs ailes ont une conformation plus adaptées pour les essors vifs et le plus souvent brefs, sans vol glissé ni plané, car ils sont trop pesant pour leur surface de voilure. Ils parviennent cependant à parcourir de longues distances[réf. nécessaire].
Sous l’eau, le Petit Pingouin utilise la conformation de ses ailes à son avantage : il atteint des profondeurs inaccessibles aux mouettes et goélands, utilisant alors ses ailes comme des nageoires.
Le petit pingouin niche principalement en colonies, souvent côte à côte avec le guillemot de Troïl. Il est même suspecté que des hybridations entre ces deux espèces pourraient être observées, quand les périodes de reproduction se chevauchent.[6]
Le nid se retrouve sur le bord de falaises ou dans des crevasses. Il est composé majoritairement de gravier ou de petits cailloux, pour favoriser le drainage ; parfois, il y a ajout de végétation.
L’œuf unique, gris avec des taches sombres, est pondu entre la mi-mai et la fin juin à même la roche. Il est piriforme, comme celui du Guillemot de Troïl, afin d’éviter qu'il roule et tombe de la falaise.
La période de couvaison dure d’août à février[réf. nécessaire]. Les parents couvent à tour de rôle pendant 26 à 32 jours[réf. nécessaire]. Après l’éclosion, le petit est nourri par ses parents de poissons, mollusques et crustacés. l’oisillon gagne la mer vers l’âge de 8 semaines[réf. nécessaire]. Adultes, ils reviennent où ils sont nés pour trouver leur partenaire après avoir passé 2 ou 3 ans à courir les océans[réf. nécessaire].
Ces oiseaux, qui passent la majorité de l’année dans l’océan Atlantique, nichent sur des falaises ou des côtes rocheuses de l’Atlantique nord. On les trouve le long des côtes de l’Amérique du Nord jusqu'au Maine, en Islande et en Europe, de la Russie du Nord-Ouest jusqu'au Nord de la France.
Les oiseaux d’Amérique du Nord migrent en hiver jusqu'en Nouvelle-Angleterre, alors que ceux d’Europe sont, pour beaucoup, sédentaires (certains vont jusqu'en Méditerranée occidentale).
L’espèce a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758[7].
D’après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes :
Comme les autres oiseaux plongeurs de surface (c'est-à-dire qui plongent depuis la surface), le Petit Pingouin est particulièrement vulnérable aux marées noires ou aux dégazages. En Europe, il est aussi menacé par la diminution des ressources alimentaires[8].
Les populations européennes étaient en 2004 soit stables, soit en augmentation dans tous les pays où elles nichent, sauf en France. Leurs effectifs étaient alors estimés à entre 430 000 et 770 000 couples, dont une grande partie niche en Islande (de 247 000 à 548 000 couples) et au Royaume-Uni (126 000 couples)[9].
Les populations françaises de Petits Pingouins ont subi une diminution très importante au cours des cinquante dernières années. Ces populations, qui ne vivent qu'en Bretagne, sont passées de 500 couples dans les années 1960 à moins d’une trentaine de couples en 2006. De fait, cette espèce est inscrite sur la liste rouge des espèces menacées en France dans la catégorie CR (en danger critique)[8].
Alca torda
Le Petit Pingouin, appelé également Pingouin torda (Alca torda) est une espèce d’oiseau de la famille des alcidés. C'est le seul représentant du genre Alca. Seul pingouin subsistant depuis la disparition du Grand Pingouin en 1844, il est présent en Manche, et de l’Atlantique Nord jusqu'en mer de Barents.
O arao romeiro[2] (Alca torda) é unha ave palmípede, tamén coñecida como carolo[3] ou aro ñopo[4].
É unha ave grande, 38–43 cm de lonxitude e 60–69 cm de envergadura; o peteiro, ancho e escuro, ten manchas brancas. Os exemplares adultos teñen a plumaxe negra co peito e ventre branco. Aliméntanse de peixes, e tamén de crustáceos e vermes mariños. Habita nas illas e buratos protexidos dos cantís do Atlántico Norte ata Maine e o norte de Francia polo sur. Cría en colonias, moitas veces asociado ao arao dos cons, e deixan os seus ovos nas rochas. Os norteamericanos migran de Terra Nova a Nova Inglaterra, mentres os eurasiáticos pasan o inverno no mar; algúns mesmo chegan ao Mediterráneo Occidental.
En Galicia é bastante común como ave invernante, procedente de Gales e Escocia.
Arao romeiro.
Ovo de arao romeiro.
Araos nun selo de Finlandia (1983).
O arao romeiro (Alca torda) é unha ave palmípede, tamén coñecida como carolo ou aro ñopo.
Plosnatokljuna njorka (Alca torda) je velika vrsta njorke i jedini pripadnik roda Alca.
Odrasle ptice su crne odozgo i s bijelim prsima i stomakom. Debeli crni kljun ima tup kraj. Rep je šiljast i duži od onog tankokljune njorke. Zimi grlo i gornji dijelovi prsa postanu bijeli. Hranu traže pod vodom. Može ostati pod vodom jednu minutu prije nego što izroni. Uglavnom jedu ribe poput srdela i drugih malenih riba, ali također jedu i neke malene račiće i morske crve. Obično se gnijezde u velikim kolonijama i nesu jaja na golom kamenju. Roditelji se izmjenjuju tijekom inkubacije: dok se mužjak hrani na moru, ženka čuva jaja, a zatim mužjak zamijeni ženku. Kada trebaju hraniti mladunce ulove nekoliko riba i sve ih u kljunu odnesu do ptića. Prije nego što se mladi izlegu, roditelji se mogu udaljiti od gnijezda i više od 100 km da bi našli hranu, ali kada ptići dođu na svijet, ne udaljavaju se više od nekoliko desetaka kilometara, i tada često traže hranu u plitkoj vodi.
Iako je prosječan životni vijek njorki oko 13 godina, jedna jedinka prstenovana u Ujedinjenom Kraljevstvu 1967. živjela je 41 godinu, što je rekord za ovu vrstu.
Neke poznate kolonije njorki su:
Razmnožavaju se na otocima, kamenitim obalama i liticama u Sjevernom Atlantiku. U Sjevernoj Americi žive južno sve do Mainea, a u Zapadnoj Europi od sjeverozapada Rusije, do sjevera Francuske. Sjevernoameričke ptice se sele na jug. Euroazijeske ptice isto tako zimuju na moru, a neke dospiju i do Sredozemlja.
Iako je danas njorka jedini živi pripadnik roda Alca, tijekom pliocena je u ovom rodu bilo mnogo više vrsta:
Koliko je poznato, rod Alca je vjerojatno evoluirao na zapadu Sjevernog Atlantika, odnosno na današnjim Karibima, poput većine drugih njorki. Preci ovog roda su tu vjerojatno došli tijekom miocena.
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: mala njorka
Wikivrste imaju podatke o: maloj njorci Plosnatokljuna njorka (Alca torda) je velika vrsta njorke i jedini pripadnik roda Alca.
Álka (fræðiheiti: Alca torda) er strandfugl af svartfuglaætt.
Hún er svört á bakinu og höfðinu en hvít á maganum. Á nefinu hefur hún hvíta mjóa rönd. Í sumarbúningi er framháls og vangi hvítur og augntaumurinn hverfur. Goggurinn er hár og flatur til hliðanna. Hún er hér á landi frá því í enda febrúar og fram í byrjun ágúst þó partur af stofninum haldi sér hér allt árið.
Álkan gerir sér hreiður í urðum, glufum og skútum. Langstærsta álkubyggðin á Íslandi er undir Látrabjargi og meirihluti allra álka í heiminum er hér á landi. Hún er skyld geirfuglinum sem dó út 1844 í Eldey.
Álka (fræðiheiti: Alca torda) er strandfugl af svartfuglaætt.
La gazza marina (Alca torda, Linnaeus 1758) è un uccello marino della famiglia degli alcidi.
Lunga 40 cm, la gazza marina è un tipico uccello marino frequente lungo le coste dell'Atlantico settentrionale.[1] Un po' più piccola dell'uria, ha però un collo relativamente più spesso ed una coda più lunga. In inverno è nera nella parte superiore e bianca nella parte inferiore, mentre diventa più chiara d'estate.
Le gazze nuotano e possono tuffarsi fino alla profondità di 120 m[2], riuscendo a catturare 2 o 3 pesci alla volta che possono riportare al piccolo.
Torna sulla terraferma solo per la riproduzione, nonostante viva comunque lungo la piattaforma continentale perché più pescosa. Il maschio e il giovane cominciano la migrazione insieme ed entrambi sono incapaci di volare per qualche settimana, tra agosto e settembre, a causa del cambiamento del piumaggio. Gli adulti tornano ogni anno nel sito della colonia per l'accoppiamento, mentre i giovani si spingono più lontano, a volte fino al Mediterraneo e non tornano alle loro colonie fino al secondo-terzo anno di vita.
Nidifica sulla nuda roccia, posando appena qualche sassolino accanto ad un unico uovo di forma allungata che entrambi i genitori covano 36 giorni. Per la piccola gazza marina uscire dall'uovo è un'impresa che richiede dai due ai tre giorni ma sarà già in grado di nuotare a soli 20 giorni di vita.[1]
La gazza marina (Alca torda, Linnaeus 1758) è un uccello marino della famiglia degli alcidi.
Kitos reikšmės – Alka (reikšmės).
Alka (lot. Alca torda, angl. Razorbill) – alkinių (Alcidae) šeimos paukštis.
Alka yra kiek didesnė už varną. Nuo narūnėlių skiriasi masyviu snapu. Plaukdama smailią uodegą laiko iškėlusi į viršų. Patino ir patelės nugarinė pusė, galva ir kaklas juodi. Nuo akių link snapo tęsiasi balta juostelė. Pilvinė kūno pusė ir sparnų apačia balti. Skersai sparnų balta juostelė. Snapas aukštas, suplotais šonais, juodos spalvos su balta skersine juostele, keliomis įstrižomis vagelėmis ir kabliuku gale. Kojos juodos. Rainelė ruda. Poilsio apdaru gerklė ir galvos šonai balti, nėra balto dryželio tarp snapo ir akių. Jaunikliai panašūs į suaugusius poilsio apdaru, tik snapas šiek tiek žemesnis, be baltos juostelės. Gerklės pakraščiai pilkšvi.
Eurazijoje paplitusi nuo Bretanės iki Kolos vakarinėje Baltosios jūros dalyje, Baltijos jūros pakrantėse ir salose. Gyvena Šiaurės Amerikoje, Grenlandijoje, [[Islandija|Islandijoje], Britų ir kitose Šiaurės Atlanto salose. Žiemoja šiauriniam Atlante ir rytinėje Viduržemio jūros dalyje.
Lietuvoje retkarčiais pastebimas pajūryje.
Gyvena uolėtose šiaurės jūrų pakrantėse. Monogamas. Lytiškai subręsta antraisiais arba trečiaisiais gyvenimo metais. Peri stačiuose pakrančių skardžiuose kolonijomis kartu su kitais šios šeimos paukščiais: taistėmis, narūnėliais ir t. t. Šios perimvietės vadinamos paukščių turgumis.
Dėtyje būna vienas kiaušinis, kurį peri abu porelės nariai apie 35 dienas. Jauniklis išsirita visiškai bejėgis, lizdą palieka tik po trijų savaičių. Kartais jaunikliai nušoka nuo stačios keliasdešimties metrų aukščio uolos žemyn į vandenį.
Minta žuvimi: silkėmis, jaunomis menkėmis, moiva, taip pat vėžiagyviais. Puikiai nardo.
Daug žūva audrų metu, iš bado arba išsitepę plunksnas naftos atliekomis.
Alkos snapas
Alkos skrydis
Alkos jauniklis
Alkų kolonijos piešinys
Lielais alks (Alca torda) ir alku dzimtas (Alcidae) jūras putns, kuram ir 2 pasugas.[1] Tā ir vienīgā suga alku ģintī (Alca). Lielais alks sastopams Atlantijas okeāna ziemeļu daļā un Ziemeļu Ledus okeānā, Eiropas ziemeļu piekrastēs.[2] Lielāko daļu savas dzīves lielais alks pavada jūrā, uz sauszemes iznākot tikai ligzdošanas laikā.
Lielais alks ligzdo Atlantijas okeāna ziemeļu daļā gar Kanādas, ASV, Grenlandes, Islandes un Eiropas piekrastēm un to tuvējās salās, Barenca un Baltās jūras reģionā, un vietām Baltijas jūrā. Ziemeļamerikā areāla dienvidu robeža sasniedz Meinas štatu (ASV), Eiropā — austrumu virzienā Krievijas ziemeļu piekrastes, bet dienvidu virzienā Francijas ziemeļrietumu krastu.[2] Ziemo ligzdošanas areāla robežās, bet var klejot uz dienvidiem, sasniedzot Āfrikas ziemeļrietumu piekrasti un Vidusjūras rietumu daļu.[2][3]
Baltijas jūrā sastopama nominālpasuga — Alca torda torda.[3] Latvijā lielais alks ir samērā parasts ceļošanas laikā un ziemā. Tas uzturas jūrā, bet ievērojami biežāk novērojams rietumu piekrastes ūdeņos, nekā Rīgas jūras līcī. Vērojot no krasta, novērojamo putnu skaits bieži vien atkarīgs no vēja apstākļiem, jo tas uzturas dziļāk jūrā. Vairāk alku parasti var novērot spēcīgā vējā. Pēdējos gados jūnijā, jūlijā 1—4 īpatņi tikuši regulāri novēroti pie Kolkas bākas, rosinot aizdomas par ligzdošanu šajā vietā.[3] 2017. gada jūlijā Kolkas bākas saliņā pirmo reizi pierādīta šīs sugas ligzdošana Latvijā.[4]
Lielais alks ir vidēji liels jūras putns. Mātītes ir nedaudz mazākas nekā tēviņi, un no abām pasugām nominālpasuga ir lielākā.[5] Tā ķermeņa garums ir 37—43 cm, spārnu izplētums 60—69 cm, svars 524—890 g.[6][7] Lielais alks augumā ir līdzīgs kairām un ir tikai nedaudz mazāks par tām, toties tā galva un knābis ir lielāki.[7] Tādēļ tas proporcijās atgādina pingvīnu.
Lielā alka knābis ir saplacināts ķīļa formā un no sāniem izskatās masīvs, turklāt tas ir dziļš. Tas ir rievots, melns ar baltu dekoratīvu šķērslīniju, kā arī no knābja pamatnes līdz acij stiepjas šaura balta līnija.[5][6] Apspalvojums ir melnbalts (vai brūni melns ar baltu): galva, kakls, mugura un spārni ir melni (sekundārajām lidspalvām ir balti gali), bet ķermeņa apakšpuse, spārnus ieskaitot (lidspalvas melnas), ir balta.[5] Īsās kājas un pleznotās pēdas melnas vai tumši pelēkas. Ziemā apspalvojums ir mazāk košs, vaigi un kakls kļūst balti, kā arī izzūd baltā līnija no knābja pamatnes līdz acij.[5]
Jaunie putni izskatās līdzīgi pieaugušajiem īpatņiem ziemas apspalvojumā, bet pirmajā ziemā knābis ir smalkāks un smailāks, kā arī uz tā nav baltās līnijas.[5][6]
Lielais alks lielāko daļu mūža pavada atklātā jūrā, bieži tālu prom no krasta. Ziemas laikā klejo dienvidu virzienā, uzturoties siltākos ūdeņos.[5] Barojoties jūrā, tas bieži veido kopīgus barus ar kairām. Lidojot lielais alks enerģiski kustina spārnus. Lidojums ir taisns un spēcīgs (58 km/h[8]), zems, nedaudz virs jūras virsmas.[5]
Lielais alks visu gadu barojas ar zivīm un vēžveidīgajiem, kā arī jūras tārpiem. Tomēr mazuļi tiek baroti tikai ar zivīm.[5][6] Visiecienītākās zivis ir siļķes, merlangi, tūbītes un nigliņi.[6] Ligzdošanas laikā lielais alks medī piekrastes zonā, līdz 15 km no krasta, ļoti bieži līdz 2 km. Lielais alks nirst 5—7 metru dziļumā, reizēm 10—15 m. Zem ūdens putns ātri kustina spārnus, it kā lidotu. Zivs knābī uz ligzdu tiek nesta satverta šķērsām.[5]
Lielais alks ligzdo akmeņainos krastos ar stāvām klintīm, kā arī klinšainās saliņās, veidojot brīvas, retinātas kolonijas, kas var būt gan samērā nelielas, gan lielas.[5] Kolonijas bieži jauktas ar citiem jūras putniem. Lielie alki dzimumbriedumu sasniedz 4—5 gadu vecumā. Tie veido monogāmus pārus uz vairākām sezonām, katru gadu atgriežoties vienā un tajā pašā ligzdošanas vietā.[5]
Dējumā ir viena ola, kas tiek izdēta kādā klints iedobē vai plaisā, vai ligzdā, kas sakrauta no akmentiņiem.[6] Pērē un par mazuli rūpējas abi vecāki. Inkubācijas periods ilgst 35—37 dienas. Partneri nomainās ik pēc 12—24 stundām.[5] Ja ola tiek zaudēta sezonas sākumā, mātīte dējumu atkārto. Izšķiļoties mazuli sedz baltas un pelēkas dūnas (galva un pavēdere ir baltas). Mazuļi ligzdu pamet apmēram 18 dienu vecumā, kad to dūnas vēl nav nomainījušās pret spalvām, bet vecāki turpina rūpēties par mazuli, līdz tas pilnībā ieguvis pieauguša putna apspalvojumu. Pēc tam tēvs ar jauno putnu dodas jūrā un turpina par to rūpēties apmēram 3 nedēļas, to piebarojot un apmācot medīt zivis.[5][6]
Lielajam alkam ir 2 pasugas:[1]
Lielais alks (Alca torda) ir alku dzimtas (Alcidae) jūras putns, kuram ir 2 pasugas. Tā ir vienīgā suga alku ģintī (Alca). Lielais alks sastopams Atlantijas okeāna ziemeļu daļā un Ziemeļu Ledus okeānā, Eiropas ziemeļu piekrastēs. Lielāko daļu savas dzīves lielais alks pavada jūrā, uz sauszemes iznākot tikai ligzdošanas laikā.
De alk (Alca torda) is een vogel uit de familie van alken (Alcidae).
Deze zeevogel heeft een zwarte kop en rug en een witte onderzijde. Hij heeft een hoge snavel, die in de breedte erg is samengedrukt.
In de zomer zijn alken langs de kust van Frankrijk, Ierland, het Verenigd Koninkrijk, Noorwegen, Zweden en Finland aan te treffen. Het dier broedt langs rotskusten van het noordelijk deel van de Atlantische Oceaan. Aan onze kust is hij een doortrekker.
De soort telt 2 ondersoorten:
In Europa zijn de populatie-aantallen sinds 2005 aan het dalen. Een oorzaak daarvan is de achteruitgang van het bestand aan zandspiering. Ook andere factoren spelen een rol zoals klimaatverandering en jacht. Daarom staat deze zeevogel sinds 2015 als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Alke (Alca torda) er ein sjøfugl i alkefamilien. Fuglen har svart og kvit fjørdrakt. Nebbet, hovudet, vengene og ryggen er svart.
Fuglen hekkar spreidd langs vestkysten av Nord-Atlanteren sør til Maine, på Grønland, Island, Jan Mayen og Bjørnøya. Langs austkysten av Atlanterhavet hekkar alke frå det nordlege Frankrike i sør og nordaustover til Kolahalvøya. I Noreg hekkar fuglen i fuglefjella frå Møre og nordover.
Alke legg egg rett på bakken. Fuglen legg eitt egg og rugar det i 35 dagar. Arten har likevel to rugeflekkar. Ungane har kraftig dundrakt. Dei er velutvikla når dei vert klekte. Han vert mata med småfisk som foreldra ber på tvers i nebbet. Fuglane hekkar ikkje før dei er fleire år gamle.
Etter hekketida dreg alkene langt vekk frå koloniane. Norskhekkande alker ser ut til å halde seg sør på Vestlandet om vinteren, og i Skagerrak og Nordsjøen, men somme vintrar er store flokkar observert i fjordar i Nord-Noreg.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Alke Alke (Alca torda) er ein sjøfugl i alkefamilien. Fuglen har svart og kvit fjørdrakt. Nebbet, hovudet, vengene og ryggen er svart.
Alke (Alca torda) er en pelagisk dykkende sjøfugl i gruppen alker (Alcini), en monofyletisk gruppe innen familien alkefugler (Alcidae). Arten hekker i tempererte, boreale og lavarktiske kystområder i det nordlige Atlanterhavet.
Alke er en svart og hvit fugl. Fjærdrakten er svart på oversiden og hvit på undersiden og i brystet. Hodet er svart og nebbet svært karakteristisk og kraftig, med flere tverrgående furer og noe fargeprakt. Eldre fugler har flere furer. Det renner også en horisontal hvit stripe fra hvert av øynene og fram på oversiden av nebbet. Kroppen er kompakt og lemmene sitter langt bak på kroppen, noe som gjør at fuglene ikke er særlig flinke til å gå. De «bakmonterte» lemmene gjør også at fuglen må bruke stussen til støtte når den står. Dette gir den er oppreist holdning som sammen med utfargingen gjør at fuglen minner om pingviner.[3]
Alker måler typisk 37–39 cm veier cirka 505–590 g.[4][3] Hunnen og hannen er svært like, men det skal skille litt på vingespennet. Hannens vinger måler typisk 201–216 mm, mens hunnens måler 201–213 mm.[5] Vingespennet utgjør normalt 63–66 cm.[3]
Fuglene blir kjønnsmodne i femårsalderen. Den årlige overlevelsesraten er cirka 90 %, noe som tilsvarer en gjennomsnittlig livslengde på 13 år. Fra Wales er det imidlertid kjent at en alke fortsatt hekket i en alder av 41 år.[6]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Nettleship & Bonan (2018).[7] Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008)[8] og Syvertsen et al. (2017).[9]
Alke hekker i tempererte, boreale og lavarktiske kystområder i det nordlige Atlanterhavet. I Norge hekker den langs store deler av kysten, helst fra Mørekysten og nordover. Bjørnøya, Bellsund og Krossfjorden er de eneste kjente hekkeplassene for alke på Svalbard.
Eggene legges enkeltvis på bakken, i sprekker og hulrom i fjell eller under steiner. Vinteren tilbringes på det åpne hav, spredt over store deler av Nord-Atlanteren.
Den norske populasjonen på 60 000 individer utgjør anslagsvis 4 % av alkens totale populasjon. 70 % hekker på Island.
Arten lever av fisk, mest lodde, tobis, sild og ung torsk. Fuglene kan dykke til dybder på over 100 m, men mest vanlig er dybder ned til 25 m.
Alken er ikke truet som art på verdensbasis[1], men den norske bestanden regnes som sterkt truet (EN).[2]
Alkens nærmeste slektning var den utdødde geirfuglen. Av nålevende arter står alkekongen, lomvi og polarlomvi nærmest.
Alke (Alca torda) er en pelagisk dykkende sjøfugl i gruppen alker (Alcini), en monofyletisk gruppe innen familien alkefugler (Alcidae). Arten hekker i tempererte, boreale og lavarktiske kystområder i det nordlige Atlanterhavet.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
As treuva an Euròpa, Nòrd América e Russia.
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
AmbientDa finì.
Distribussion
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Alka zwyczajna[4], alka[5], alka krzywonosa[6] (Alca torda) – gatunek średniego ptaka morskiego z rodziny alk (Alcidae) i jednocześnie jej największy znany członek[7]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Alca[4]. Wędrowny.[8]
Alka zwyczajna spotykana jest na wyspach Szwecji oraz jej wybrzeżu. Gnieździ się również w Ameryce Północnej, Anglii, Danii, Grenlandii, Holandii, Islandii oraz Norwegii. Odnotowywano regularne pojawianie się osobników z tego gatunku na polskim wybrzeżu w przedziale od października do końca marca[9].
Jako typowy ptak morski, alka wychodzi na ląd (małe, oceaniczne skały lub skaliste wybrzeża[10]) jedynie podczas okresu lęgowego. W jego czasie przebywa m.in. w basenach pływowych, wśród wodorostów i glonów morskich. W pozostałej części roku przebywa na morzu.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym głowa, szyja oraz wierzch ciała czarne, brzuch biały. Cienka biała przepaska na skrzydle i cienka biała linia łącząca oko z nasadą dzioba. Nogi i dziób czarne. Ogon długi, ząbkowany i spiczasty. Dziób silnie bocznie spłaszczony z fałdami po bokach i białą pręgą. W szacie spoczynkowej gardło i boki głowy. Brakuje białej linii ciągnącej się między okiem a dziobem. U młodych dziób jest mniejszy, gładki, spiczasty i nie ma na nim rysunku. W locie widoczna jest mocna i krótka szyja oraz wachlarzowaty ogon. W powietrzu palce nóg są przykryte. Gdy alka siada na ziemi, jest pionowo wyprostowana, swój ciężar opiera na całych skokach nóg.[10][11]
Długość życia: Na wolności alka może żyć do 29 lat[12].
Osobniki dorosłe wydają z siebie dźwięki opisywane jako niskie arr, orrr, au, natomiast wołanie piskląt to bili bili bili.[9]
W przeciwieństwie do większości ptaków, alka składa jaja w szczelinie lub bezpośrednio na półce skalnej, nie przygotowując wcześniej gniazda. Czasami zdarza się, że tworzy prowizoryczne miejsce na jaja ze znalezionych kamieni, ususzonych odchodów, porostów lub fragmentów roślin. Gnieździ się pojedynczo lub w koloniach, często w towarzystwie mew i nurzyków.[13]
Para może kopulować ok. 80 razy na 30 dni przed złożeniem jaja, ponadto samica może opuszczać partnera i poszukiwać innych samców[12]. W ciągu roku wyprowadzany jest jeden lęg, składając między majem a czerwcem jedno jajo o matowej skorupie i zróżnicowanych barwach – może mieć kolor biały, przechodzący w brunatny lub zielonkawy, a także być pokryte szarymi plamami głębionymi i brązowymi plamami powierzchniowymi.[13]
Jajo wysiadywane jest przez okres 26–35 dni przez oboje rodziców, a proces wykluwania się trwa 2–3 dni. Waga osobnika po wykluciu jest zależna od wielkości jaja i zazwyczaj oscyluje w okolicach 60 g; rodzice przynoszą młodemu posiłek składający się zazwyczaj z jednej do sześciu ryb, jednak ich liczba może dochodzić nawet do dwudziestu sztuk[12]. Pisklęta po 18–23 dniach zeskakują na powierzchnię wody ze skały, nie będąc jeszcze całkowicie opierzone i posiadając nierozwinięte do końca skrzydła. Ich waga wynosi wówczas 140–180 g. Młode są w stanie samodzielnie poszukiwać pożywienia oraz nurkować.[13]
Gatunek mięsożerny. W skład diety alki wchodzą m.in. gromadniki, ryby z rodziny dobijakowatych, śledzie, szproty i młode dorsze, jednak spożywane pokarmy różnią się w zależności od miejsca występowania danej populacji alek.[12]
Nurkują po nie za pomocą skrzydeł nawet na duże głębokości, co wygląda jak "lot" pod wodą. Jego szybkość wynosi ok. 1,5 m/s. Żerowanie odbywa się na płytkich wodach szelfowych, gdzie o pokarm konkurują z nurzykami podbielałymi.
W Polsce gatunek jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[14].
Od roku 2015 klasyfikowany jako bliski zagrożenia w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych ze względu na gwałtowne zmniejszanie się populacji na Islandii i spadki liczebności w Europie o mniejszym natężeniu, lecz wciąż zauważalne.[10]
Alka zwyczajna, alka, alka krzywonosa (Alca torda) – gatunek średniego ptaka morskiego z rodziny alk (Alcidae) i jednocześnie jej największy znany członek. Jedyny przedstawiciel rodzaju Alca. Wędrowny.
A torda-mergulheira ou torda-comum (Alca torda) é uma ave caradriformes da família dos Alcidae. É a única espécie do género Alca.
A torda-mergulheira mede entre 38 e 43 cm de comprimento e tem uma envergadura de asas (usadas essencialmente para nadar) de 60–69 cm. Habita ilhas rochosas do oceano Atlântico Norte. Alguns testes comprovam que esta espécie é a mais próxima do extinto Arau-gigante mas com a diferença de ser mais leve e poder voar, pois suas asas são maiores que as do seu parente pois esta espécie procria e cuida de seus filhotes em penhascos.
Invernante comum na costa portuguesa, tanto juvenis como adultos, podem ser facilmente observados a mergulhar quando se alimentam, por vezes muito perto da praia.
A torda-mergulheira ou torda-comum (Alca torda) é uma ave caradriformes da família dos Alcidae. É a única espécie do género Alca.
A torda-mergulheira mede entre 38 e 43 cm de comprimento e tem uma envergadura de asas (usadas essencialmente para nadar) de 60–69 cm. Habita ilhas rochosas do oceano Atlântico Norte. Alguns testes comprovam que esta espécie é a mais próxima do extinto Arau-gigante mas com a diferença de ser mais leve e poder voar, pois suas asas são maiores que as do seu parente pois esta espécie procria e cuida de seus filhotes em penhascos.
Invernante comum na costa portuguesa, tanto juvenis como adultos, podem ser facilmente observados a mergulhar quando se alimentam, por vezes muito perto da praia.
Alca mică (Alca torda) este o specie de pasăre din familia Alcidae. Atinge 44 de cm [2]
Ca și ruda sa, când se afla pe sol are o poziție verticala.
Trăiește in grupuri mici in marile de langa Polul Nord pana cand isi depune ouala.
Femela depune un singur ou odata;cei doi parinti il clocesc pe rand timp de o luna.Parintele care nu cloceste pleac la pescuit pe mare, pt. a se hrani si a aduce si partenerului sau ceva.Dupa ecloziune,parinti raman alaturi de pui in timpul zilei;noaptea,pleaca pt.a prinde peste pentru a-l hrani,cu schimbul.Datorita acestei tehnici,expunerea puiului la pradatori(soimul calator,vulpea polara,).
Garia prinde pestii sub apa,propulsandu-se cu ajutorul aripilor sale robuste.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Alca mică (Alca torda) este o specie de pasăre din familia Alcidae. Atinge 44 de cm
Ca și ruda sa, când se afla pe sol are o poziție verticala.
Tordmule (Alca torda) är en fågel i familjen alkor som placeras som ensam art inom släktet Alca. Arten kategoriseras sedan 2015 av Birdlife International som nära hotad (NT), främst på grund av en kraftig minskning av häckande individer sedan 2005 på Island, som har den enskilt största häckningspopulationen i världen.[1]
Tordmulen är en stor alka med en längd på 38–43 cm och ett vingspann på 60–69 cm.[2] Den har smala och spetsiga vingar som hopslagna räcker över stjärtroten, och stjärten är längre än hos sillgrisslan. Adulta fåglar har svart huvud, svart ovansida och vitt bröst och buk. Den grova näbben är kort och hög, har vertikala räfflor och en mycket trubbig spets. Näbben är svart med ett tydligt vitt horisontellt streck som sträcker sig över båda näbbhalvorna. Den har även ett vitt vertikalt streck som sträcker sig från övre delen av näbbasen till ögat. I vinterdräkt är hakan, kinden och delar av huvudet vitt. Till skillnad från sillgrisslan har tordmulen helvit "armhåla".[2]
Tordmulens häckningsområden är öar, klippiga stränder och klippor belägna utmed kusterna av norra Atlanten, i östra Nordamerika så långt söderut som Maine, och i Västeuropa från nordvästra Ryssland till norra Frankrike.[1] Nordamerikanska fåglar flyttar och övervintrar på havet utanför kusten i ett område som sträcker sig från Grand Banks vid Newfoundland till New England.[1] Holarktiska fåglar övervintrar också till havs där vissa flyttar så långt söderut som till västra Medelhavet.
Några av de mer välkända häckningskolonierna är: Helgoland i Tyskland (54°10' N), som ligger nära den sydliga häckningsgränsen för arten i Europa och som endast omfattar ett fåtal par. Staple Island, Outer Farne Islands i Storbritannien (55°38' N) där häckningssäsong infaller i maj till mitten av juli. Runde i Norge (62°24' N) där ungefär 3,000 par häckar. På Island finns en koloni på Látrabjarg (65°30' N) där 230000 par häckar, vilket på mitten av 1990-talet utgjorde cirka 40% av världspopulationen, och vars häckningssäsong infaller i juni-juli. En annan häckningskoloni på Island ligger på Grímsey (66°33' N).
Tordmulen delas upp i två erkända underarter:[3]
I Sverige häckar tordmulen främst på lokaler i östkustens skärgård och på Gotland, men även på några få platser på västkusten.
Idag placeras tordmulen som ensam art inom sitt släkte, men Alca hade en mycket större mångfald under pliocen och flera fossil har återfunnits från andra arter:
Släktet Alca verkar ha utvecklats i ett område i västra Nordatlanten eller i dagens Karibien likt flertalet inom släktgruppen Alcini. Dess förfader nådde dessa vatten genom det då öppna Panamanäset under miocen.[4].
Tordmulen simmar och dyker mycket bra och flyger också ganska snabbt. Den häckar kolonivis på fågelberg tillsammans med bland annat lunnefågel, sillgrissla i boreala eller lågarktiska områden.[1] Honan lägger ett enda, mycket stort, gråvitt och mörkfläckigt ägg på en klippavsats, i en springa i klippan, eller i otillgänglig stenskravel.[2] Den livnär sig genom att dyka efter fisk, men också på havslevande kräftdjur och maskar.
Alkor kan bli mycket gamla. Tordmulen blir i genomsnitt 13 år men en individ som ringmärktes i Storbritannien 1967 levde i minst 41 år.[5]
Världspopulationen uppskattas till cirka 1 miljoner adulta individer.[1] Cirka 95% av dessa häckar i Europa.[1]
Flera häckningskolonier i Europa och Nordamerika ökar i storlek men som helhet har arten minskat något i Europa. Detta beror främst på en mycket kraftig minskning sedan 2005 på Island, den enskilt viktigaste häckningsplatsen för arten. Detta sammanfaller med en populationskrasch av tobis runt om Island vilket förmodligen är en bidragande faktor. På grund av detta har tordmulen uppgraderats 2015 av Birdlife International, från livskraftig till nära hotad (NT).[1]
Tordmulen har tidigare kallats skatalka. Äldre dialektala namn är turemule i Blekinge, tord på Gotland och mule i Ångermanland.[6]
Wikimedia Commons har media som rör tordmule.
Tordmule (Alca torda) är en fågel i familjen alkor som placeras som ensam art inom släktet Alca. Arten kategoriseras sedan 2015 av Birdlife International som nära hotad (NT), främst på grund av en kraftig minskning av häckande individer sedan 2005 på Island, som har den enskilt största häckningspopulationen i världen.
Дорослі особини досягають довжини від 38 до 43 см; розмах їхніх крил від 60 до 69 см. Крила широкі, зі щільним оперенням. У шлюбному (весняно-літньому) вбранні голова, шия з боків та ззаду, верх тулуба і крил забарвлені в чорний колір, а низ тулуба і спід крил — білі. Взимку низ голови (разом з горлом) набуває також білого забарвлення.
Гагарки малі гніздяться на скелястих островах північної частини Атлантичного океану. Найпівденніші поселення виду зосереджені на узбережжі північної Франції та в американському штаті Мен. Взимку гагарки європейської популяції мігрують до західної частини Середземного моря, тоді як американські — на Ньюфаундленд і в Нову Англію. У гніздовий період ці гагарки утворюють великі колонії разом з іншими представниками родини Алькових. Самка відкладає зазвичай одне яйце, шкаралупа якого забарвлена в сірий колір, із темними плямами. Гніздо розташоване на виступі скелі або в невеликому заглибленні.
Корм гагарки здобувають під водою. Він складається переважно з оселедців та анчоусів, а також із ракоподібних і морських черв'яків.
Гагарки, що злітають
Гагарки, що плавають
Гагарка на скелі
Гагарка, що поїдає рибу
Яйце
Це незавершена стаття з орнітології.Chim Alca, tên khoa học Alca torda, là một loài chim trong họ Alcidae.[2] Loài chim biển sống thành đàn này chỉ nói lên đất liền để sinh sản. Chúng chọn bạn đời suốt đời; chim mái đẻ một quả trứng mỗi năm. Chúng làm tổ dọc vách đá ven biển ở các khe kín hoặc hơi tiếp xúc. Chim cha mẹ dành một lượng thời gian bằng nhau ấp trứng. Khi chim con đã nở, chim cha mẹ thay phiên nhau kiếm ăn cho chim con của chúng và đôi khi chúng bay quãng đường dài trước khi tìm con mồi.
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chim Alca, tên khoa học Alca torda, là một loài chim trong họ Alcidae. Loài chim biển sống thành đàn này chỉ nói lên đất liền để sinh sản. Chúng chọn bạn đời suốt đời; chim mái đẻ một quả trứng mỗi năm. Chúng làm tổ dọc vách đá ven biển ở các khe kín hoặc hơi tiếp xúc. Chim cha mẹ dành một lượng thời gian bằng nhau ấp trứng. Khi chim con đã nở, chim cha mẹ thay phiên nhau kiếm ăn cho chim con của chúng và đôi khi chúng bay quãng đường dài trước khi tìm con mồi.
Гага́рка[1] (лат. Alca torda) — вид морских птиц из семейства чистиковых (Alcidae). После истребления нелетающей бескрылой гагарки в XIX веке этот вид остался единственным в роде гагарок (Alca).
Взрослые особи достигают длины от 38 до 43 см и размах крыльев от 60 до 69 см. Спина и голова окрашены в чёрный цвет, а живот и нижняя сторона крыльев — белые. Зимой белую окраску приобретает и лицо.
Гагарки гнездятся на скалистых островах северного Атлантического океана. Наиболее южные популяции встречаются на побережье северной Франции, а также в американском штате Мэн. Зимой европейские гагарки мигрируют в западную часть Средиземного моря, а американские — на Ньюфаундленд и в Новую Англию. Гагарки образуют большие птичьи базары вместе с другими представителями семейства чистиковых. Самка откладывает, как правило по одному крупному яйцу, окрашенному в серый цвет с тёмными пятнами. Гнездо расположено на выступе скалы или в небольшом углублении.
Пищу гагарки добывают под водой. Она состоит главным образом из сельди и анчоусов, а также из раков и морских червей.
На острове Фула в Шотландии организован заказник в котором гагарка включена в список охраняемых видов[2].
Взлетающие гагарки
Плавающие гагарки
Гагарка на скале
Гагарка, поедающая рыбу
Яйцо гагарки
Гага́рка (лат. Alca torda) — вид морских птиц из семейства чистиковых (Alcidae). После истребления нелетающей бескрылой гагарки в XIX веке этот вид остался единственным в роде гагарок (Alca).
刀嘴海雀（学名：Alca torda，英语：razorbill）是一种群居鸟类，只有繁殖会在陆地上进行，通常会在峭壁裂缝之中筑巢。该鸟终身一夫一妻，雌鸟每年只产卵一枚，随后雌雄鸟轮流孵蛋。雏鸟孵出后，成鸟会轮流觅食，有时会为了觅食而长途飞行。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 物種識別信息刀嘴海雀（学名：Alca torda，英语：razorbill）是一种群居鸟类，只有繁殖会在陆地上进行，通常会在峭壁裂缝之中筑巢。该鸟终身一夫一妻，雌鸟每年只产卵一枚，随后雌雄鸟轮流孵蛋。雏鸟孵出后，成鸟会轮流觅食，有时会为了觅食而长途飞行。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : ウミスズメ亜目 Alcae 科 : ウミスズメ科 Alcidae 属 : オオハシウミガラス属 Alca 種 : オオハシウミガラスオオハシウミガラス（大嘴海烏、学名：Alca torda ）は、チドリ目・ウミスズメ科に分類される海鳥の一種。
北極海の大西洋側と北大西洋に広く分布する。繁殖地は北アメリカ側はメイン州以北、ヨーロッパ側はロシア西部からフランス北部までとされる。冬は外洋で生活し、北アメリカのニューイングランド沿岸や地中海西部など温暖な地方に姿を現すこともある。
全長は40cmほど、翼開張は65cmほどである。成鳥は腹側が白く、頭部と背中側が黒い。大きさも外見もウミガラスとほぼ同じだが、くちばしが太く、鼻先から目まで白い線が入るのが特徴である。くちばしは数本の溝と白いしま模様があり、大きさこそ違うが絶滅したオオウミガラスに似た形状をしている。
分類上は1種だけでオオハシウミガラス属 Alca Linnaeus, 1758 を形成するが、オオウミガラスも本属に組みこむ見解もある。
他のウミスズメ類と同様に潜水して餌を探す。おもにイカナゴ、ニシン、カラフトシシャモなどの魚類を捕食するが、甲殻類や貝類なども捕食する。
繁殖期には島嶼などの海に面した断崖にコロニーを作る。特に巣材も用いず、岩肌や地面の上に直に卵を産む。アイスランドの西部フィヨルド西端に位置するラゥトラビャルグは世界最大の営巣地として知られ、主に崖の上部付近に15万羽～30万羽のオオハシウミガラスが見られるほか、ウミガラスやハシブトウミガラスなども多数生息する。
Alca 属に属する現生種は一種のみだが、鮮新世には多くの種がいたことが化石から明らかになっている。本属の起源は北大西洋西岸から現在のカリブ海あたりに求められると考えられており、その祖先は中新世当時にはまだ開いていたパナマ海峡を通って大西洋に到達したと推定されている。
_Handa.jpg)
.jpg)
).JPG)
