La tènia del gos (Dipylidium caninum) és una espècie de cuc platelmint paràsit dels cànids i els fèlids en general, així com dels altres animals que allotgen puces, sobretot de les espècies Ctenocephalides canis i Ctenocephalides felis, és a dir, les puces comunes del gos i el gat, respectivament, i amb una freqüència molt menor Pulex irritans, un altre sifonàpter anomenat de manera errònia 'puça de l'home', o el poll caní Trichodectes canis. Aquests ectoparàsits (paràsits externs) són els hostes intermediaris de la tènia, la qual poques vegades origina simptomatologia clínica en gats i gossos i té dos genotips diferents.[1][2] És una espècie que també infecta guineus comunes, dingos, hienes, civetes, gats fers, gats de la jungla o guineus menjacrancs.[3]
Aquest paràsit va ser descrit per Carl von Linné com Taenia canina l'any 1758, sent el veterinari francès Alcide Railliet qui li donà el seu nom actual el 1892.[4]
És un cestode de distribució mundial i la seva prevalença, almenys a Europa, sembla ser lleugerament més alta en gossos que en gats. D'acord a un estudi epidemiològic realitzat emprant mètodes de detecció biomolecular en exemplars de dits animals -amb propietari- pertanyents a diversos països europeus entre 2009 i 2013, la taxa mitjana d'infestació per D. caninum en ells era quasi del 20%, observant-se una major presència de paràsits entre les mostres recollides a zones rurals.[5]
El cuc adult és hermafrodita i té de mitjana uns 30 cm de llarg i 2-3 mm d'ample. El rostellum[6] del seu escòlex és cònic, retràctil i amb un nombre variable de fileres de ganxos (entre 1 i 8, encara que habitualment són unes 4 o 6) que li permeten agafar-se a la paret intestinal. S'alimenta gràcies a quatre ventoses. El cos del cuc està format per múltiples segments (proglotis) ovoïdals, d'uns 12x2,5 mm, molt característics (semblen una llavor de carbassa) i amb dos porus genitals al mig de cada marge lateral. Els segments gràvids contenen més de 50 paquets d'ous, amb 5-30 ous a l'interior del paquet. Les larves de D. caninum es desenvolupen dins de l'estómac de les larves de les puces.[7]
D. caninum provoca la dipilidiasi humana, una infecció zoonòtica intestinal que acostuma a afectar a nens que tenen contacte amb la saliva d'animals sense control veterinari o inclús a causa de la ingesta incidental de larves de puça portadores del paràsit.[8] No és una infecció molt freqüent, amb uns 350 casos registrats a la literatura mèdica fins al 2016, si bé podria existir infradiagnosi de la malaltia com a conseqüència d'una identificació errònia del paràsit.[9] En lactants provoca febre i diarrees importants que, sense un examen coprològic adequat, poden semblar producte d'una oxiürosi[10] al ser molt similars les proglotis que emergeixen per l'anus i els ous que dipositen els Enterobius.[11]
Pel que fa a gossos i gats, els cucs adults rares vegades provoquen símptomes d'importància, llevat que la seva presència en ells sigui massiva. Sobretot en exemplars joves, apareixen manifestacions abdominals inespecífiques, com diarrea o estrenyiment, sent l'obstrucció intestinal una patologia possible però molt infreqüent en aquesta parasitosi. En gats amb infeccions greus poden presentar-se convulsions epileptiformes. Per regla general, els animals mostren una aparença lànguida i un ventre prominent.[12]
És necessari mantenir els animals lliures de puces adoptant les adequades mesures de profilaxi antiparasitària[13][14] i evitar que les criatures juguin en sòls infestats per aquests insectes o amb gossos i gats que pateixin la infecció. Assajos en gossos indiquen que una dosi única de fluralaner (un insecticida i acaricida sistèmic de la classe de les isoxazolines)[15] prevé en gossos la transmissió del paràsit a través de Ctenocephalides felis durant més de dotze setmanes.[16] Convé que els treballadors de centres d'acollida d'animals i gosseres segueixin les normes higièniques bàsiques.[17]
El tractament electiu per la dipilidiasi humana i animal és el praziquantel.[18] Alternativament, pot emprar-se niclosamida.[19]
La tènia del gos (Dipylidium caninum) és una espècie de cuc platelmint paràsit dels cànids i els fèlids en general, així com dels altres animals que allotgen puces, sobretot de les espècies Ctenocephalides canis i Ctenocephalides felis, és a dir, les puces comunes del gos i el gat, respectivament, i amb una freqüència molt menor Pulex irritans, un altre sifonàpter anomenat de manera errònia 'puça de l'home', o el poll caní Trichodectes canis. Aquests ectoparàsits (paràsits externs) són els hostes intermediaris de la tènia, la qual poques vegades origina simptomatologia clínica en gats i gossos i té dos genotips diferents. És una espècie que també infecta guineus comunes, dingos, hienes, civetes, gats fers, gats de la jungla o guineus menjacrancs.
Aquest paràsit va ser descrit per Carl von Linné com Taenia canina l'any 1758, sent el veterinari francès Alcide Railliet qui li donà el seu nom actual el 1892.
Tasemnice psí (Dipylidium caninum Linnaeus, 1758) je hojně rozšířeným parazitem z třídy tasemnic, který se lokalizuje ve střevě psů, koček, případně dalších psovitých a kočkovitých šelem, výjimečně u člověka. Vývojový cyklus tasemnice zahrnuje blechu jakožto mezihostitele. Tasemnice dosahuje délky 20-50 cm, šířky 4 mm a živí se střevním obsahem. U psů a koček probíhá infekce většinou bez příznaků, při masivních invazích může docházet k průjmům. Mezi anthelmintika působící proti tasemnici psí patří praziquantel, nitroskanát a bunamidin.
Koiran heisimato (Dipylidium caninum) on koiralla, kissalla ja ketulla esiintyvä heisimatoihin kuuluva suolistoloinen, joka hyvin harvoin voi esiintyä myös ihmisellä. Se on maailmanlaajuisesti yleisin koiran ja kissan heisimatotartunnan aiheuttaja. Koiran heisimato elää isäntäeläimensä ohutsuolen limakalvoon kiinnittyneenä. Väli-isäntänään se käyttää kirppuja ja väiveitä, ja pääisäntä saa tartunnan syömällä tartuntaa kantavan kirpun tai väiveen.
Tartunta on yleensä melko oireeton, mutta usein isäntäeläimellä esiintyy peräaukon alueen kutinaa. Voimakkaassa tartunnassa voi esiintyä suolisto-oireita.
Koiranheisimatotartuntaa hoidetaan sisäloislääkkeillä, mutta koska tartuntaa levittävät ulkoloiset, on usein myös ulkoloislääkitys tarpeen.
Koiran heisimato (Dipylidium caninum) on koiralla, kissalla ja ketulla esiintyvä heisimatoihin kuuluva suolistoloinen, joka hyvin harvoin voi esiintyä myös ihmisellä. Se on maailmanlaajuisesti yleisin koiran ja kissan heisimatotartunnan aiheuttaja. Koiran heisimato elää isäntäeläimensä ohutsuolen limakalvoon kiinnittyneenä. Väli-isäntänään se käyttää kirppuja ja väiveitä, ja pääisäntä saa tartunnan syömällä tartuntaa kantavan kirpun tai väiveen.
De hondenlintworm (Dipylidium caninum) is zowel bij katten als bij honden de meest voorkomende lintworm van deze huisdieren over de gehele wereld. Hij komt ook in Nederland veel voor.
Zoals bij alle lintwormen zijn er verschillende vormen die in verschillende gastheren leven. Een hond of kat raakt besmet door het inslikken van een vlo die besmet is met lintwormlarven. Uit de larve ontwikkelt zich in de darm van het huisdier een worm, die geledingen produceert die vol met eieren met de ontlasting het lichaam verlaten, maar ook weleens zelf actief bewegend uit de anus kruipen. Ze zijn dan 0,5-1 cm lang en wittig en kruipen rond; ingedroogd zien ze eruit als een droge rijstkorrel. Vlooienlarven eten de eieren en raken zo besmet.
De worm kan ongeveer 20 cm lang worden en bestaat uit een kop of scolex die in de darmwand is verankerd en die geledingen of proglottiden produceert, die voornamelijk uit eierstokken bestaan, van de kop af naar achteren in grootte toenemen en uiteindelijk aan het eind van de worm afbreken en via de anus het lichaam verlaten.
Vaak geen. Meestal door het waarnemen van levende bewegende proglottiden in de mond of bij de anus van het huisdier. Bij zware infecties (veel wormen) kan weleens vermagering optreden.
Een mens die een besmette vlo inslikt kan inderdaad een hondenlintworm krijgen. Dit komt uiteraard maar zelden voor en dan vooral bij kleine kinderen. Behandeling zowel bij mens als dier is eenvoudig en effectief met een korte kuur van een wormdodend middel, b.v. praziquantel
Door vlooienbestrijding.
De hondenlintworm (Dipylidium caninum) is zowel bij katten als bij honden de meest voorkomende lintworm van deze huisdieren over de gehele wereld. Hij komt ook in Nederland veel voor.
Tasiemiec psi (Dipylidium caninum) – gatunek tasiemca, pasożytujący u psowatych, kotowatych i innych mięsożernych ssaków, a także sporadycznie u człowieka. Choroba wywoływana przez tasiemca psiego, dipylidoza (ang. dipylidosis), jest rzadka u człowieka i zazwyczaj ma u niego przebieg bezobjawowy[1].
Tasiemiec psi jest kosmopolitycznym pasożytem, spotykanym w jelicie cienkim psów, kotów, lisów i innych mięsożernych ssaków. Skoleks tasiemca psiego wyposażony jest w cztery przyssawki i 4–7 rzędów haczyków. Proglotydy tego gatunku, po oderwaniu się od strobilii, mają zdolność samodzielnego poruszania się. Żywicielem pośrednim pasożyta są owady (larwy pcheł i postaci imaginalne wszołów), larwa typu cysticerkoid rozwija się w ich hemocelu. Po metamorfozie larw cysticerkoid pozostaje w ich organizmie.
Większość infestacji Dipylidium caninum jest bezobjawowa. Zwierzęta zarażone tasiemcem przejawiają zachowania wskazujące na świąd okolicy odbytu (takie jak pocieranie nią o trawę lub chodnik). Mogą wystąpić objawy zaburzenia pracy przewodu pokarmowego. Najbardziej znamienną cechą zarażenia jest wydalanie proglotydów pasożyta. Mogą one być znajdywane w okolicy odbytu, w kale, pieluchach, niekiedy w pomieszczeniach w których przebywają zwierzęta i zarażone dzieci. Świeżo wydalone proglotydy mają zdolność ruchu i mogą być omyłkowo brane za czerwie much.
Tasiemiec psi spotykany jest na całym świecie. Zarażenia ludzi notowano w Europie, na Filipinach, w Chinach, Japonii, Argentynie i USA.
Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu jaj lub proglotydów pasożyta w kale. Pojedyncze jajo jest okrągłe lub owalne i ma wielkość 35-40 µm (31-50 µm x 27-48 µm) i zawiera onkosferę zaopatrzoną w sześć haczyków. Jaja tworzą pakiety; w pakiecie znajduje się 5-15 (niekiedy więcej) jaj[2].
Lekiem z wyboru jest prazykwantel w jednorazowej dawce 5–10 mg/kg masy ciała p.o., ewentualnie niklozamid (jednorazowo 2 g p.o. w dwóch dawkach w odstępie godzinnym)[3].
Raúl RomeroR.R. Cabello Raúl RomeroR.R. i inni, Dipylidium caninum infection, „BMJ Case Reports”, 2011, 2011, DOI: 10.1136/bcr.07.2011.4510, ISSN 1757-790X, PMID: 22674592, PMCID: PMC3229318 [dostęp 2018-02-06] . Tasiemiec psi (Dipylidium caninum) – gatunek tasiemca, pasożytujący u psowatych, kotowatych i innych mięsożernych ssaków, a także sporadycznie u człowieka. Choroba wywoływana przez tasiemca psiego, dipylidoza (ang. dipylidosis), jest rzadka u człowieka i zazwyczaj ma u niego przebieg bezobjawowy.
Dipylidium caninum este unul dintre cei mai răspândiți viermi plați (Cestoda) care parazitează pisicile și câinii. Gazdele lor intermediare sunt rozătoarele, puricii (alte insecte), oile, porcii, iepurii, vitele și uneori oamenii.
Dipylidium caninum este unul dintre cei mai răspândiți viermi plați (Cestoda) care parazitează pisicile și câinii. Gazdele lor intermediare sunt rozătoarele, puricii (alte insecte), oile, porcii, iepurii, vitele și uneori oamenii.
Dipylidium caninum належить до роду Dipylidium, родини Dipylidiidae, ряду Cyclophyllidea, класу Cestoda.
Класифікаційну латинську назву складає поєднання слів — «Di» та «pylidium» — два проходи і «caninum» — собачий.
Гельмінт має стрічкоподібну форму, а стробіла (тіло) його складається з тісно пов'язаних сегментів (проглотид). Дорослий гельмінт сягає в довжину 20-60 см, 3 мм завширшки. Проглотиди об'єднані в ланцюжкову стробілу і прикріплені до сколекса (голівки). Сколекс має висувний ростеллюм (невеликий хоботок) з чотирма рядами (вінчиками) гачків, разом з чотирма присосками, що забезпечує міцне прикріплення гельмінта в кишечнику основного хазяїна.
Dipylidium caninum не мають кишкової трубки, а харчування гельмінта йде всією поверхнею за допомогою мікроворсинок, що покривають усю стробілу ззовні, всередині тіла гельмінта є ферменти, які перетравлюють всмоктані з кишечнику хазяїна. Екскреція відбувається за допомогою складної системи збиральних трубок. Гельмінт не має порожнини тіла, а внутрішні органи розташовані в пухкій клітинній паренхімі, нервову систему складають головний сколексний вузол та поздовжні нервові стовбури, як у всіх цестод.
Вони є гермафродитами, що запліднюються або перехресно (між сусідніми проглотидами) або в одній й тій же проглотиді, де є обидва статеві апарати.
Найбільш дальні від сколекса проглотиди, які містять матку, що заповнена великою кількістю капсул, які заповнені 3-30 яйцями з онкосферами (зародками), здатні відділятися від стробіли і виходити у довкілля з кишечника. Рідко проглотиди можуть зруйнуватися у кишках і капсули звільняють вже там. Зрілі проглотиди за формою нагадують насіння огірка або пляшкоподібні сорти гарбуза, за що паразит і дістав свої додаткові назви. Завдяки червонуватому відтінку оболонок яєць, зрілі проглотиди мають характерний рожевий відтінок.
Капсули накопичуються в періанальних складках, потім потрапляють у зовнішнє середовище — у підстилку для тварин, на їхню шерсть, у щілини підлоги. Після проковтування яйця в проміжному хазяїні, блохах Ctenocephalides SPP., волосоїдах Ischnocera з неї вивільняється онкосфера, яка проникає в стінку кишечника, потім у порожнини тіла комахи, і розвивається в цистицеркоїдну личинку. Кінцевий хазяїн з хребетних (це хижі м'ясоїдні тварини: собака, котячі, лисиці, вовк, шакал, песець, єнот тощо) заражається при проковтуванні дорослої блохи, яка містить цистицеркоїд. Собака є основним хазяїном Dipylidium caninum. У тонкому кишечнику кінцевого хазяїна цистицеркоїд перетворюється на дорослого стрічкового гельмінта, який досягає зрілості приблизно через 1 місяць після зараження. Дорослі особини живуть у тонкому кишечнику хазяїна.
Детальніші відомості з цієї теми Ви можете знайти в статті Дипілідіоз.
Детальніші відомості з цієї теми Ви можете знайти в статті Дипілідіоз.
Проглотида Dipylidium caninum
Dipylidium caninum
Dipylidium caninum (експонати Каунаського зоологічного музея)
犬複孔絛蟲（學名：Dipylidium caninum）也稱為瓜實絛蟲（英语：cucumber tapeworm）或複孔絛蟲（英语：double-pore tapeworm），牠寄生於犬、貓、狼、獾、狐的小腸中，是犬、貓常見的絛蟲綱寄生蟲。人偶爾感染，特別是兒童，引起的徵狀包括食慾不振、腹部不適、腹瀉等，常被臨床忽略和誤診。
新鮮蟲體為淡紅色，固定後為白色，一般長度為10~15公分，最長可達50公分，約為200個節片（proglottid）組成。頭節（scolex）小，橫徑約0.4毫米，呈梨狀，具有4個杯狀吸盤（acetabulum）和一個發達成、棒狀且可伸縮的頂突（rostellum）。頂突上約有60個玫瑰刺狀的小勾（hook），常排成3~4圈，小勾數和圈數因蟲齡和頂突受損程度不同而異。成熟（mature）節片和妊娠（gravid）節片為長方形，均長大於寬，形狀似黃瓜籽，故稱為瓜實絛蟲。每個節片都有雌雄生殖器官各兩套，兩側對稱排列。兩個生殖孔（genital pore）對稱的分布於節片兩側近中間的地方。成熟節片上睪丸（testis）100~200個，小輸精管（vas efferens）和輸精管（vas deferens）通入左右兩個儲精囊（seminal vesicle），開口於生殖腔（genital atrium）。卵巢（ovary）兩個位於兩側生殖腔後內側，靠近排泄管（excretory duct），兩個卵巢後方個有一個分葉狀的卵黃腺（vitelline gland）。妊娠節片內子宮（uterus）分為若干個卵袋（egg packet），每個含有數個到30個以上蟲卵。蟲卵呈圓球形，直徑約為35~50微米，具兩層薄的卵殼，內含六鉤蚴蟲（oncosphere）。
犬複孔絛蟲的中間宿主主要為跳蚤，成蟲寄生於犬、貓的小腸內，其妊娠節片單節或數節相連地脫落蟲體，常自動逸出宿主肛門或隨排糞便排出，並沿著地面蠕動。節片破裂後蟲卵散出，如被中間宿主跳蚤的幼蟲食入，將在其腸內孵出六鈎蚴蟲，然後穿過腸壁並進入血腔內發育。約在感染後30日，當跳蚤幼蟲經蛹羽化為成蟲時，六鉤蚴蟲發於成擬囊尾蚴蟲（cysticercoid）。隨著跳蚤到最終宿主犬貓的體表活動，該處溫度為31~35℃，有利於擬囊尾蚴蟲進一步成熟。一個跳蚤體內可多達50幾個擬囊尾蚴蟲，受感染的跳蚤活動降低，甚至死亡。當最終宿主犬、貓舔毛時，跳蚤中的擬囊尾蚴蟲得以進入，然後在犬貓小腸內釋出，經2~3週，發育成成蟲。
犬複孔絛蟲廣泛分布於世界各地，無明顯的季節性。犬、貓感染率極高，狼狐等野生動物也可感染。人體複孔絛蟲病（Dipylidiasis）比較少見，患者多為嬰幼兒。這可能是因為兒童接觸犬貓的機會較多的緣故。
輕度感染的犬貓一般無徵狀。大量被寄生時，蟲體以其小勾和吸盤損傷宿主的腸黏膜，引起發炎。蟲體吸取營養影響宿主的生長發育。分泌的毒素引起宿主中毒。蟲體聚集成團，可能阻塞小腸，導致腹痛、腸扭轉，甚至腸破裂。幼犬、幼貓嚴重感染可能影起食慾不振，消化不良、腹痛、腹瀉或便秘、肛門搔癢，甚至神經性中毒，特別可能發生腸阻塞。兒童感染有類似徵狀。
診斷需依據臨床病狀，結合糞檢結果加以判定。如發現病犬肛門長夾著尚未落地的節片，或糞便中夾雜絛蟲節片時，可取下併用顯微鏡觀察特徵加以確診。確認得病可服用驅蟲藥。預防的重點應放在犬、貓和跳蚤方面，寵物必須定期檢查清潔，居住場所也要定期清理消毒。
犬複孔絛蟲卵袋
犬複孔絛蟲節片
犬複孔絛蟲
犬複孔絛蟲
_(14782831522).jpg)
|format=需要含有|url= (帮助). 台灣: 藝軒圖書出版社. 2003: 76–78 （中文（台灣））.