Úlfabaunir er ættkvísl dulfrævinga í ættinni Fabaceae. Yfir 200 tegundir tilheyra ættkvíslinni, með meginútbreiðslu í Norður og Suður Ameríku.[1] Minni útbreiðslusvæði eru í Norður-Afríku og við miðjarðarhafið.[1][2] Fræ ýmissa tegunda úlfabauna hafa verið notuð sem fæða í yfir 3000 ár við miðjarðarhaf[3] og í allt að 6000 ár í Andesfjöllum (Uauy et al., 1995), en þau hafa aldrei fengið sömu viðurkenningu eins og sojabaunir eða baunir eða aðrar belgjurtir. Megin úlfabaun andesfjalla Lupinus mutabilis var ræktuð í stórum stíl, en enginn erfðabreyting önnur en að velja stærri og vatnsmeiri fræ hafa verið gerð. Notendur lögðu fræið í bleyti til að fjarlægja megnið af beiskjuefnunum og elduðu þau til að gera þau æt,[4] eða létu þær sjóða og þurrkuðu þær til að búa til kirku.[5] Spænsk áhrif leiddu til breytinga á mataræði innfæddra og aðeins nýlega hefur áhugi á úlfabaunum vaknað á ný.[6][7] Alaskalúpína hefur verið notuð í landgræðslu á Íslandi.
Úlfabaunir er ættkvísl dulfrævinga í ættinni Fabaceae. Yfir 200 tegundir tilheyra ættkvíslinni, með meginútbreiðslu í Norður og Suður Ameríku. Minni útbreiðslusvæði eru í Norður-Afríku og við miðjarðarhafið. Fræ ýmissa tegunda úlfabauna hafa verið notuð sem fæða í yfir 3000 ár við miðjarðarhaf og í allt að 6000 ár í Andesfjöllum (Uauy et al., 1995), en þau hafa aldrei fengið sömu viðurkenningu eins og sojabaunir eða baunir eða aðrar belgjurtir. Megin úlfabaun andesfjalla Lupinus mutabilis var ræktuð í stórum stíl, en enginn erfðabreyting önnur en að velja stærri og vatnsmeiri fræ hafa verið gerð. Notendur lögðu fræið í bleyti til að fjarlægja megnið af beiskjuefnunum og elduðu þau til að gera þau æt, eða létu þær sjóða og þurrkuðu þær til að búa til kirku. Spænsk áhrif leiddu til breytinga á mataræði innfæddra og aðeins nýlega hefur áhugi á úlfabaunum vaknað á ný. Alaskalúpína hefur verið notuð í landgræðslu á Íslandi.
