Qarnışırımlılar (lat. Solenogastres) — Molyusklar tipinə aid heyvan sinfi.[Mənbə göstərin]
Biologiya ilə əlaqədar olan bu məqalə qaralamadır. Məqalə məzmununu zənginləşdirərək Vikipediyaya kömək edin. Etdiyiniz redaktələri mənbə və istinadlarla əsaslandırmağı unutmayın.
Qarnışırımlılar (lat. Solenogastres) — Molyusklar tipinə aid heyvan sinfi.[Mənbə göstərin]
Els solenogastres són una classe mol·luscs vermiformes exclusivament marins que es viuen i s'alimenten sobre cnidaris a grans profunditats (per sota dels 200 m). Són epifaunals, a diferència dels caudofoveats que viuen sota el substrat (infaunales). Es coneixen unes 250 espècies. Com els caudofoveats, manquen de conquilla i per això abans s'agrupaven amb ells en la classe dels aplacòfors, avui considerada per molts autors com parafilètica.[cal citació]
Die Furchenfüßer (Solenogastres, Synonym: Neomeniomorpha) sind eine Teilgruppe der Wurmmollusken, zu der etwa 180 Arten gehören. Die Tiere leben entweder grabend im Sediment oder gleitend auf dem Meeresboden, viele Arten besiedeln auch Korallen und Hydrozoen. Sie können dabei in Tiefen bis zu 4000 Meter vorkommen. Die meisten Angehörigen dieser Gruppe sind kleine, häufig nur wenige Millimeter lange Tiere. Wenige Ausnahmen können bis zu 30 cm lang werden.
Die wurmförmigen Tiere besitzen an der Bauchseite eine Furche, die bei wenigen Arten ein Rudiment des ehemaligen Fußes enthält. In bestimmten Drüsenzellen dieser Furche wird ein Schleim produziert, auf dem die Tiere mit der bewimperten Oberfläche der Furche über das Substrat gleiten können.
Ihre Nahrung nehmen die meisten Arten direkt vom Substrat auf, indem sie die Beute mit ihrer zweizeiligen Radula packen und dann fressen. Eine Reihe anderer Arten saugt an Hydroidpolypen und hat dafür ein spezielles Pumpsystem entwickelt. Etwa ein Drittel der Arten besitzt keine Radula.
Solenogastres sind Zwitter, wobei sie im Laufe ihrer eigenen Entwicklung ihr funktionelles Geschlecht ändern. Junge Tiere fungieren als Männchen und befruchten die älteren funktionellen Weibchen mit Hilfe ihrer als Penes ausgestülpten Laichgänge. Die gleichen Strukturen enthalten bei den Weibchen die Eier. Kalknadeln der Mantelwand sollen als Liebespfeile stimulierend wirken. Der befruchtete Laich wird in das Wasser abgegeben und entwickelt sich zu einer Hüllglockenlarve, die sich später streckt und die Form der erwachsenen Tiere annimmt.
Die Furchenfüßer (Solenogastres, Synonym: Neomeniomorpha) sind eine Teilgruppe der Wurmmollusken, zu der etwa 180 Arten gehören. Die Tiere leben entweder grabend im Sediment oder gleitend auf dem Meeresboden, viele Arten besiedeln auch Korallen und Hydrozoen. Sie können dabei in Tiefen bis zu 4000 Meter vorkommen. Die meisten Angehörigen dieser Gruppe sind kleine, häufig nur wenige Millimeter lange Tiere. Wenige Ausnahmen können bis zu 30 cm lang werden.
Die wurmförmigen Tiere besitzen an der Bauchseite eine Furche, die bei wenigen Arten ein Rudiment des ehemaligen Fußes enthält. In bestimmten Drüsenzellen dieser Furche wird ein Schleim produziert, auf dem die Tiere mit der bewimperten Oberfläche der Furche über das Substrat gleiten können.
Ihre Nahrung nehmen die meisten Arten direkt vom Substrat auf, indem sie die Beute mit ihrer zweizeiligen Radula packen und dann fressen. Eine Reihe anderer Arten saugt an Hydroidpolypen und hat dafür ein spezielles Pumpsystem entwickelt. Etwa ein Drittel der Arten besitzt keine Radula.
Solenogastres sind Zwitter, wobei sie im Laufe ihrer eigenen Entwicklung ihr funktionelles Geschlecht ändern. Junge Tiere fungieren als Männchen und befruchten die älteren funktionellen Weibchen mit Hilfe ihrer als Penes ausgestülpten Laichgänge. Die gleichen Strukturen enthalten bei den Weibchen die Eier. Kalknadeln der Mantelwand sollen als Liebespfeile stimulierend wirken. Der befruchtete Laich wird in das Wasser abgegeben und entwickelt sich zu einer Hüllglockenlarve, die sich später streckt und die Form der erwachsenen Tiere annimmt.
Solenogastres es un classe, subclasse de Aplacophora, Mollusca.
The Solenogastres (less often referred to as Neomeniomorpha), common name the solenogasters, are one class of small, worm-like, shell-less molluscs (Aplacophora), the other class being the Caudofoveata (Chaetodermomorpha).[1]
Some recent literature, and recent molecular evidence, indicates that the Aplacophora may be polyphyletic, and therefore these taxonomists divide Solenogastres and Caudofoveata into separate classes.[2]
In contrast to all other molluscan classes, the Aplacophora have no shell, and are instead covered by aragonitic sclerites (calcareous spicules), which can be solid or hollow. These spicules can be arranged perpendicular to one another within the cuticle to form a skeleton, or can stick up to form a palisade, or can lie flat against the cuticle.[3]
80% of solenogaster species have a radula, while in others it is secondarily lost. The radula may bear one or more teeth per row; where there is more than one tooth, there is no central radular tooth.[3] The radula grows by dividing existing teeth in two, or by adding a new tooth at the centre of the radular row.[3] The salivary glands are very elaborate, and are an important character for taxonomy. Next to the mouth they have a unique sense organ, the vestibulum.
The solenogastres do not have true ctenidia, although their gill-like structures resemble them.[4]
During development many Solenogastres are covered by a spiny scleritome comprising spines or scale-like plates; this has been likened to the halwaxiid scleritome.[5]
Sclerites of Epimenia start out solid before developing a hollow stem that subsequently solidifies.[6]
Solenogasters feed on cnidaria and ctenophores, either sucking their bodily fluids or eating their tissue.[7] They do not use their radulae to rasp prey, as other molluscs do.[8]
There is some uncertainty regarding the phylogenetic position of the solenogasters. Traditionally considered to be the most basal molluscan group and the sister group to the Caudofoveata, alternatives to both of these statements have been proposed on various lines of evidence.[5] Indeed, some molecular datasets plot Solenogastres as an outgroup to Mollusca.[9]
The Solenogastres (less often referred to as Neomeniomorpha), common name the solenogasters, are one class of small, worm-like, shell-less molluscs (Aplacophora), the other class being the Caudofoveata (Chaetodermomorpha).
Some recent literature, and recent molecular evidence, indicates that the Aplacophora may be polyphyletic, and therefore these taxonomists divide Solenogastres and Caudofoveata into separate classes.
Los solenogastros (Solenogastres), solenogástreos (Solenogastrea) o neomeniomorfos (Neomeniomorpha) son una clase moluscos vermiformes exclusivamente marinos que viven y se alimentan sobre cnidarios a grandes profundidades (por debajo de los 200 m). Son epifaunales, a diferencia de los caudofoveados que viven bajo el sustrato (infaunales). Se conocen unas 250 especies.[1]
Como los caudofoveados, carecen de concha y por ello antes se agrupaban con ellos en la clase de los aplacóforos, hoy considerada por muchos autores como parafilética.[1][2][3]
Los solenogastros son moluscos pequeños (en general de menos de 5 cm).[1] Carecen de concha, ojos y tentáculos. La epidermis presenta en su parte más externa una cutícula quitinosa y espículas calcáreas y aragoníticas. Presentan un pie deslizante atravesado por un surco longitudinal ventral llamado surco pedal o pedio. La cavidad paleal está muy modificada y no presentan ctenidios (branquias). Presentan una boca anterior con cirros o papilas sensoriales. La rádula puede estar reducida o ausente. El aparato digestivo presenta divertículos intestinales que maximizan la superficie de absorción de nutrientes.
Son hermafroditas (monoicos) con fecundación cruzada; los gametos salen a la cavidad paleal por los gonoductos a través de la cavidad pericárdica. Presentan una endolarva lecitotrófica (que se alimenta del vitelo del huevo), o una larva trocófora planctotrófica (que se alimenta de plancton) en algunas especies.
Los solenogastros (Solenogastres), solenogástreos (Solenogastrea) o neomeniomorfos (Neomeniomorpha) son una clase moluscos vermiformes exclusivamente marinos que viven y se alimentan sobre cnidarios a grandes profundidades (por debajo de los 200 m). Son epifaunales, a diferencia de los caudofoveados que viven bajo el sustrato (infaunales). Se conocen unas 250 especies.
Como los caudofoveados, carecen de concha y por ello antes se agrupaban con ellos en la clase de los aplacóforos, hoy considerada por muchos autores como parafilética.
Les Solenogastres (en français Solénogastres ou Néoméniomorphes) sont une classe de mollusques marins en forme de vers.
La tête est indistincte. Le manteau est bien développé et sécrète une cuticule épaisse contenant des spicules calcaires. le pied est peu développé réduit à une crête ciliée à l'intérieur d'un sillon ventral.
Ils sont hermaphrodites et présentent une fécondation interne. Le développement embryonnaire passe par le stade d'une larve trochophore qui présenterait 8 plaques dorsales comme celles des polyplacophores. Ce point non confirmé par plusieurs observations est important pour situer ce groupe sans coquille dans l'arbre phylogénétique des mollusques.
On les rencontre dans toutes les mers du monde. Benthiques, ils vivent généralement sur les plantes ou les animaux fixés sur les fonds marins et sont prédateurs de bryozoaires et de cnidaires dont ils broutent les tissus.
On compte environ 350 espèces identifiées à ce jour, réparties dans les quatre ordres et les familles suivants :
Selon World Register of Marine Species (14 février 2017)[1] :
Rhopalomenia aglaopheniae (ordre des Cavibelonia).
Epimenia babai (ordre des Cavibelonia).
Wirenia argentea (ordre des Pholidoskepia).
Les Solenogastres (en français Solénogastres ou Néoméniomorphes) sont une classe de mollusques marins en forme de vers.
Epimenia verrucosa
Clasificación científica Reino: Animalia Subreino: Eumetazoa Sen rango: Bilateria Superfilo: Lophotrochozoa Filo: Mollusca Clase: Solenogastres OrdesOs Solenogastros (Solenogastres), Solenogástreos (Solenogastrea) ou Neomeniomorfos (Neomeniomorpha) son unha clase moluscos vermiformes exclusivamente mariños que viven e se alimentan sobre cnidarios a grandes profundidades (por debaixo dos 200 m). Son epifaunais, a diferenza dos caudofoveados que viven baixo o substrato (infaunais). Coñécense unhas 250 especies.[1]
Como os caudofoveados, carecen de cuncha e por isto antes agrupábanse con eles na clase dos aplacóforos, hoxe considerada por moitos autores como parafilética debido a existencia de novas probas moleculares, fundamentalmente .[1][2][3]
Os solenogastros son moluscos pequenos (en xeral de menos de 5 cm).[1] Carecen de cuncha, ollos e tentáculos. A epiderme presenta na súa parte máis externa unha cutícula quitinosa e espículas de calcita e aragoníticas. Presentan un pé que esvara atravesado por un suco lonxitudinal ventral chamado suco pedal ou pedio. A cavidade paleal está moi modificada e non amosan ctenidios (branquias). Presentan unha boca anterior con cirros ou papilas sensoriais. O aparato dixestivo presenta divertículos intestinais que maximizan a superficie de absorción de nutrientes. Presentan glándulas salivares moi elaboradas utilizadas para a clasificación taxonómica e algunhas especies teñen rádula.
Son hermafroditas (monoicos) con fecundación cruzada; os gametos saen á cavidade paleal polos gonoductos a través da cavidade pericárdica. Presentan unha endolarva lecitotrófica (aliméntase do vitelo do ovo), ou unha larva trocófora planctotrófica (aliméntase de plancto) nalgunhas especies.
Dentro dos solenogastros coñécense os seguintes Ordes:
Clase SOLENOGASTRES
Os Solenogastros (Solenogastres), Solenogástreos (Solenogastrea) ou Neomeniomorfos (Neomeniomorpha) son unha clase moluscos vermiformes exclusivamente mariños que viven e se alimentan sobre cnidarios a grandes profundidades (por debaixo dos 200 m). Son epifaunais, a diferenza dos caudofoveados que viven baixo o substrato (infaunais). Coñécense unhas 250 especies.
Como os caudofoveados, carecen de cuncha e por isto antes agrupábanse con eles na clase dos aplacóforos, hoxe considerada por moitos autores como parafilética debido a existencia de novas probas moleculares, fundamentalmente .
I solenogastri (Solenogastres) sono una piccola classe di molluschi epibentonici, privi di conchiglia. Il corpo spesso è appiattito con aspetto vermiforme. La loro caratteristica principale è il solco ventrale con piede allungato e ridotto in larghezza, con cui si muovono. La cavità palleale è priva di cteni. La classe dei Solenogastres e quella dei Caudofoveata vengono talvolta riunite nella classe Aplacophora.
De Solenogastres (wormmollusken) zijn een klasse van weekdieren. Deze klasse wordt door sommige taxonomen ingedeeld in de groep der Aplacophora die echter waarschijnlijk polyfyletisch is.
Het zijn kleine, wormachtige, mariene mollusken. Ze hebben geen schelp. De mantel is geheel bedekt met opperhuid en kalklichaampjes. De voet is gereduceerd tot een overlangse groeve met plooien, die zich aan de onderzijde van het lichaam bevindt. De meeste soorten zijn kleiner dan 25 mm groot. De grootste is 30 cm lang. Er zijn er ongeveer 240 soorten van bekend.
Binnen de klasse zijn tot op het niveau va familie de volgende taxa ingedeeld:
De Solenogastres (wormmollusken) zijn een klasse van weekdieren. Deze klasse wordt door sommige taxonomen ingedeeld in de groep der Aplacophora die echter waarschijnlijk polyfyletisch is.
Bukfurede ormebløtdyr (Solenogastres) er en liten klasse med ørsmå ormelignende marine bløtdyr. Klassen blir ofte slått sammen med ufurede ormebløtdyr (Caudofoveata) til gruppen Aplacophora, men noen har regnet denne gruppen som parafyletisk.[2][3] Imidlertid tyder nå nyere forskning på at den allikevel kan være monofyletisk.[4][5] Ellers regner man med at gruppen med bukfurede ormebløtdyr omhandler av cirka 200 arter,[1] som deles videre inn i to overordener med to ordener i hver.
Ufurede ormebløtdyr mangler både skall og fot, men har i stedet ørsmå aragonittiske skjell med kalkrike små pigger (som kan være massive eller hule) som dyret bruker til å bevege seg med. Artene lever i sendimentene på bunnen og livnærer seg av organisk detritus. Skjellene kan arrangeres vinkelrett i forhold til hverandre på ytterhuden, så de former et slags skjelett. Omkring 80 prosent av artene har radula.
Inndelingen under følger WoRMS og er i henhold til Gofas & Garcia-Alvarez (2016).[6] Norske navn følger i hovedsak Artsdatabanken, men navn i parentes er kun uoffisielle beskrivelser.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Bukfurede ormebløtdyr (Solenogastres) er en liten klasse med ørsmå ormelignende marine bløtdyr. Klassen blir ofte slått sammen med ufurede ormebløtdyr (Caudofoveata) til gruppen Aplacophora, men noen har regnet denne gruppen som parafyletisk. Imidlertid tyder nå nyere forskning på at den allikevel kan være monofyletisk. Ellers regner man med at gruppen med bukfurede ormebløtdyr omhandler av cirka 200 arter, som deles videre inn i to overordener med to ordener i hver.
Ufurede ormebløtdyr mangler både skall og fot, men har i stedet ørsmå aragonittiske skjell med kalkrike små pigger (som kan være massive eller hule) som dyret bruker til å bevege seg med. Artene lever i sendimentene på bunnen og livnærer seg av organisk detritus. Skjellene kan arrangeres vinkelrett i forhold til hverandre på ytterhuden, så de former et slags skjelett. Omkring 80 prosent av artene har radula.
Multimedia w Wikimedia Commons Bruzdobrzuchy (Solenogastres), bruzdonogi (Neomeniomorpha) – podgromada bezpłytkowców (Aplacophora). Są to wydłużone, robakowatego kształtu mięczaki morskie o ciele obłym, z podłużną bruzdą na stronie brzusznej i słabo wyodrębnioną, szczątkową głową. Ciało dwubocznie symetryczne, zwykle od 3 do 30 mm długości. Brak muszli, a płaszcz wytwarza pokrywający całe ciało oskórek, w którym tkwią drobne igiełki wapienne (spikule). W gardzieli mają tarkę, a jelito środkowe ma seryjnie rozmieszczone wyrostki. Oddychają całą powierzchnią ciała, nie posiadają ktenidiów. Są obojnakami o parzystym gruczole płciowym. Rozmnażanie i rozwój jest słabo poznane.
Są to organizmy żyjące w morzach, ryjące w dnie i polujące na drobne zwierzęta zamieszkujące osad.
Ciało – o długości od 0,8 mm do 30 cm[3] – jest silnie wydłużone i obłe. Wzdłuż jego brzusznej strony ciągnie się wąska rynienka, łącząca się przy końcu ciała z komorą płaszczową, nazywaną też komorą odbytową, bo do niej uchodzi przewód pokarmowy i przewody gruczołów płciowych. Komora ta jest przesunięta na brzuszną stronę ciała. U niektórych gatunków rynienka nie dochodzi do komory płaszczowej. Rynienka i komora płaszczowa są u bruzdonogów jedynymi pozostałościami jamy płaszczowej, która uległa uwstecznieniu. Za otworem gębowym rynienka brzuszna rozszerza się, tworząc wysłane rzęskami zagłębienie. Nad otworem gębowym leży przedsionkowy narząd zmysłowy. Srodkiem dna rynienki ciągnie się listewkowaty fałd. Jest on pozostałością nogi. U niektórych nawet ten fałd ulega zanikowi. Rynienka, która jest orzęsiona, zwłaszcza po bokach listewki nożnej, tworzy za otworem gębowym orzęsione zagłębienie. U niektórych przebiega wzdłuż grzbietu krawędź, niekiedy karbowana. Na grzbietowej stronie, przed końcem ciała, obecny jest w zagłębieniu narząd grzbietowy. Całe ciało oprócz listewki nożnej jest pokryte oskórkiem wydzielanym przez płaszcz. Dwie warstwy mięśni płaszczą są z oskórkiem silnie zespolone, przez długie złożone z kilku komórek brodawki nabłonkowe, które wnikają do oskórka. Inne brodawki nabłonka wytwarzają wapienne igiełki. Umięśnienie ciała tych mięczaków jest słabo rozwinięte, a niekiedy zredukowane. Do rynienki brzusznej uchodzą liczne gruczoły. Tylne z nich wydzielają śluz ułatwiający poruszanie.
Otwór gębowy położony jest na przednim końcu ciała i jest nieco przesunięty na spodnią stronę. Niekiedy znajduje się na dnie zagłębienia atrialnego i prowadzi do gardzieli opatrzonej tarką, której niekiedy brak. Budowa przedniego odcinka jelita jest rozmaita i zależy od rodzaju pobieranego pokarmu. Często jest on silnie umięśniony i może być wynicowany na zewnątrz. Formy wolnożyjące są polifagami, zjadające różnorodny pokarm, albo nekrofagami, o dobrze wykształconej tarce, wykazującej kilka typów budowy. Formy pasożytujące na koloniach jamochłonów nie mają tarki, a przednia część jelita jest przystosowana do wysysania zdobyczy. W jelicie pobrany pokarm miesza się z enzymami wydzielanymi przez gruczoły (niekiedy gruczoły te produkują jad). Jelito przednie przechodzi w obszerne i workowate jelito środkowe. Na granicy tych dwóch części jelita jest często okrężny zwieracz. Na grzbietowej stronie jelit środkowego obecna jest ślepa, zwrócona ku przodowi wypuklina, a z boków kilka mniejszych. U niektórych bruzdonogów cząstki pokarmu są wchłaniane przez kosmki jelita środkowego, a potem trawione intercellularnie. U innych występują w tej części jelita specjalne komórki, segregujące cząstki pokarmowe i inne, które je wchłaniają. Krótkie jelito proste kończy się odbytemw górnej części komory płaszczowej.
Jak dotąd nie zauważono u bruzdonogów tego układu. Jego rolę prawdopodobnie spełniają komórki jelita środkowego oraz leukocyty.
U bruzdonogów grzebykowate skrzela uległy zanikowi. U wielu form jednak rozwinęły się zastępcze narządy oddechowe jako fałdy, listewki, wypukłości, wyrostki tylnej ścianki komory płaszczowej. Twory te pokryte są rzęskami, których to ruch doprowadza do komory świeżą wodę i ułatwi pobieranie z niej tlenu. Z silnie ukrwionych wyrostków oddechowych utleniona krew dociera do serca i dzięki jego skurczom zostaje rozprowadzana po zatokach jamy ciała. Te bruzdonogi, które nie posiadają wyrostków oddechowych, ich rolę spełnia pokryta rzęskami tylna ścianka komory płaszczowej.
Ośrodkiem tego układu jest serce umieszczone w osierdziu nad jelitem końcowym. Przed komorą obecny jest przedsionek. Od strony głowy łączy się z sercem zatoka grzbietowa, którą krew płynie w głowowe okolice ciała. Natomiast ku tyłowi ciągnie się ponad bruzdą brzuszną zatoka brzuszna. Tylko serce ma własną ściankę utworzoną z mięśni, poza nim krew krąży w zatokach. Krew jest u nich barwy żółtawej. Jej komórki są zróżnicowane na leukocyty na czerwone krwinki wiążące tlen
Znanych jest około 240 gatunków bruzdobrzuchów. Zgrupowano je w rzędach[3]:
Bruzdobrzuchy (Solenogastres), bruzdonogi (Neomeniomorpha) – podgromada bezpłytkowców (Aplacophora). Są to wydłużone, robakowatego kształtu mięczaki morskie o ciele obłym, z podłużną bruzdą na stronie brzusznej i słabo wyodrębnioną, szczątkową głową. Ciało dwubocznie symetryczne, zwykle od 3 do 30 mm długości. Brak muszli, a płaszcz wytwarza pokrywający całe ciało oskórek, w którym tkwią drobne igiełki wapienne (spikule). W gardzieli mają tarkę, a jelito środkowe ma seryjnie rozmieszczone wyrostki. Oddychają całą powierzchnią ciała, nie posiadają ktenidiów. Są obojnakami o parzystym gruczole płciowym. Rozmnażanie i rozwój jest słabo poznane.
Są to organizmy żyjące w morzach, ryjące w dnie i polujące na drobne zwierzęta zamieszkujące osad.
Červovce alebo staršie červovky (lat. Aplacophora sensu stricto, Solenogastres, Neomeniomorpha) sú taxón (trieda či podtrieda) mäkkýšovcov. Charakteristiku pozri v článku červovce (v širšom zmysle).
Červovce alebo staršie červovky (lat. Aplacophora sensu stricto, Solenogastres, Neomeniomorpha) sú taxón (trieda či podtrieda) mäkkýšovcov. Charakteristiku pozri v článku červovce (v širšom zmysle).
Бороздчатобрю́хие, или соленога́стры[2] (лат. Solenogastres) — класс боконервных моллюсков, содержит около 180 видов, образующих два надотряда: Aplotegmentaria и Pachytegmentaria[3]. По другой классификации, включающей класс Aplacophora, соответствует его подклассу Neomeniomorpha[2][4].
Длина тела может составлять от нескольких миллиметров до 30 см. Тело продолговатой формы, круглое на поперечном срезе. Имеется продольное медиовентральное углубление — брюшная борозда, снабжённая ресничками. Редуцированная нога представлена гребнем, проходящим вдоль продольной бороздки посередине тела. На переднем конце ноги есть педальная ямка. Мантийная полость располагается субтерминально, жабры отсутствуют, хотя у некоторых видов имеются особые складки, которые могут участвовать в дыхании. В кутикуле, покрывающей тело, располагаются известковые шипы и чешуи. Под кутикулой располагается слабо выраженный кожно-мускульный мешок, нередко он полностью редуцируется с брюшной стороны. В области передней кишки, а также в брюшной борозде расположено много желёз, секретирующих слизь, по которой моллюск скользит с помощью ресничек[4][5].
У ряда представителей передняя кишка преобразована в насос, высасывающий гидроидных полипов и пищевые частицы с субстрата. Радула нередко двурядная и функционирует как пинцет, хотя у трети видов радула редуцирована. Пищеварение происходит в средней кишке, лишённой желёз. Органов выделения нет, но в фекалиях обнаружены клетки нефроциты, которые выводят из тела мочевую кислоту и пигментные гранулы. Кровеносная система незамкнутая и в целом устроена так же, как у ямкохвостых моллюсков[6].
Гермафродиты с парными дорсомедианнными гонадами. Гаметы выводятся в перикард, а оттуда по гонодуктам в мантийную полость. Часто встречается протоандрия. У молодых особей, которые выступают как самцы, гонодукты могут выворачиваться и использоваться как копулятивные органы. Имеются семяприёмники, семенные пузырьки и спикулы, которые нужны для стимуляции партнёра при копуляции, как любовные стрелы у некоторых брюхоногих моллюсков[6][4].
Оплодотворение внутреннее. Дробление спиральное, неравномерное, гаструляция идёт по механизму иммиграции. Эмбрион окружается чехлом из крупных покровных клеток и превращается в перикалимму. У некоторых видов развивается трохофорная личинка, а у представителей с выводковой камерой в мантийной полости развивается упрощённая перикалимма. При метаморфозе личинка вытягивается вдоль продольной оси, и рот и анус занимают субтерминальное положение[6].
Бороздчатобрюхие — медлительные организмы, либо ползают по выделяемой слизи, либо роются в донных осадках. Многие виды обитают на колониях коралловых и гидроидных полипов, которыми некоторые хищные представители также и питаются. Об их географическом распространении известно мало. Встречаются от сублиторали до глубины 4000 м[2][4].
Бороздчатобрю́хие, или соленога́стры (лат. Solenogastres) — класс боконервных моллюсков, содержит около 180 видов, образующих два надотряда: Aplotegmentaria и Pachytegmentaria. По другой классификации, включающей класс Aplacophora, соответствует его подклассу Neomeniomorpha.
本文参照
溝腹綱（こうふくこう、Solenogastres）とは、軟体動物に属する分類群の一つ。細長い虫状で、貝殻を持たず、腹面に溝があるのを特徴とする。この綱の名は、サンゴノヒモ類とケハダウミヒモ類をまとめた群としても使われたが、現在では前者のみを含ませてこの名で呼ぶことが多い。両者をまとめたものについては無板綱を参照されたい。
溝腹綱(Solenogastres あるいはNeomeniina, Ventroplicidaとも)は、特殊な軟体動物である。体は細長く、殻がない点で既に軟体動物らしくない。また頭部もはっきりせず、明確な運動器官がなく、目だった構造が外から見えない。
内部構造などの点では多板綱にやや近く、いずれにしても軟体動物の中では原始的なものと考えられている。生態面では余りよく分かっていない。同様の軟体動物にケハダウミヒモ類を含む尾腔綱(Caudofoveata)があり、かつては両者を一つの綱にまとめ、無板綱と呼んだ。両方を併せた群もかつては同名で呼ばれた。
前述のように全体に細長いが、やや太く短い体型のものから、ミミズのように細長いものまでがある。一般には 1mm - 数cm の小型の動物だが、日本に産するカセミミズ Epimenia verrucosa は 30cm にもなる。これは世界最大で、かつ飛び抜けて大きい例となっている。
先端から後端まで目だった区別はない。左右相称だが、腹面は特に平らになっていないので、胴体の断面はおおむね円形である。見かけ上は付属肢や感覚器などは見られない。体は多少伸び縮みする。背面は丈夫な外套膜に覆われ、種によってはクチクラが鱗状などの様子を見せる。体壁には多数の骨片を含む。
腹面にはこの類の名称の由来でもある溝がほぼ全長にわたっており、これを足溝(pedal groove)という。足溝の最先端は足前腔(prepedal pit 又はprepedal cavity)あるいは足孔と言い、種によっては吸盤状となっていたりと多少とも異なっている。体の先端の腹面、足前腔の前に口が開く。口のさらに前には小さな腔所があり、前庭(口前腔とも atrium)と言われる。この内側には細かい突起があり、感覚器と考えられる。口は前庭の中に開く例もある。
体の後端にはやはり窪みがあり、これは外套腔とされる。肛門はこの中に開く。軟体動物では外套腔に鰓があるのが通例だが、この類では原則的には鰓はなく、一部の種で二次的に発達した鰓状の突起があるのみである。
先述のように口と肛門はそれぞれ体の先端と後端にある。消化管はこの間をほぼ直線的に結ぶ。大きくは前腸(foregut)、中腸(midgut)、後腸(hindgut)に分かれる。
前腸は外胚葉由来で、前腸腺という分泌腺が開き、これは消化に関係するとされる。また、咽頭の内側の下側には歯舌がある。この部分は口の外に突き出して吻となることができる。その際、歯舌も突き出し、餌を食いちぎるなどに使われる。
中腸は消化管の大部分を占める。その先端部は前腸の背中側に突き出して背前盲管(dorsal anterior caecum)となることがある。また中腸の全体にわたって両側に小さな突出部が対をなして生じており、これを側盲管(lateral diverticula)という。これは、扁形動物の消化管の構造と対比されることがある。中腸の内壁は細かい絨毛が一面にある。
後腸は短い管状で、内部に縦膝があり、消化吸収の作用はないと考えられているが、内胚葉起源であり、直腸ではない。
一番大きい中枢は脳神経節で、左右対になったものが左右で融合して前腸の背面にある。ここから主要な神経索としては体の側面を後ろに伸びる側神経索(lateral nerve cord)とより内側をやはり後ろに伸びる足神経索(pedal nerve cord)の二対があり、これらは途中で左右に結び付いて大まかにハシゴ型をなす。
心臓は背面後方にある心嚢(pericardium)の内壁腹面側の窪みとして発達し、左右一対らしき様子を見せるものの心室一、心房一からなる。心臓から出た血液は、背部血腔(dorsal sinus)、頭部血腔(cephalic sinus)、足部血腔(pedal sinus)、尾部血腔(pedal sinus)の順番で流れる。それ以外の部分では血液は組織の間を流れる。
心嚢には心嚢管(pericardioduct)があり、心嚢が体腔に当たるとの判断からこの管が腎管に相当するとの判断もあるが、実際にこれが排出の働きをなすとの確証はない。その意味では排出器官はどのようなものかははっきり分かっていない。実際の排出の働きについては若干の観察があり、白血球や中腸壁の絨毛細胞が一定の働きをすることが知られている。
雌雄同体である。生殖腺は背中側中央に細長くなったものが一対ある。これは元来は心嚢から分化したものと考えられ、その内側壁が卵巣、外側壁が精巣となっている。生殖細胞は一旦は心嚢に入り、そこから左右前方へ伸び、それから後ろへ伸びる心嚢管を通って後端へ出る。その途中には自分の精子を蓄える貯精嚢や相手の精子の入る受精嚢をもつ。また、その出口には陰茎と陰茎針をもつ例もある。
雌雄同体で、交尾が行われ、体内受精であるが、実際の交尾行動についてはよく分かっていない。卵巣の中の卵数は少なく、多いものでも20個ほどしかない。
発生については多くのものでは知られていない。卵は丈夫な卵殻があって、トロコフォアまでをその中で過ごす。カセミミズでは卵割の様子が知られており、それによると全割で不等割、はっきりした螺旋卵割である。また第一分裂で生じる割球が不同大である。
トロコフォアからは、中央の繊毛帯より後方が胴体になるようにして成体の形が形成される。体が細長くなるにつれて遊泳をやめてプランクトンから底生生活に移る。その際、背面に殻の元になるような骨片の列が7つ生じるとの観察がホソウミヒモであり、多板類との関連を示すものとして注目されたが、他のものでは知られておらず、疑問視されている。
すべて海産動物で、海底で生活する。サンゴやヤギ、ウミトサカなどの刺胞動物の群体にくっついて見つかる例も多い。間隙性の種も知られており、今後も多くが追加される可能性がある。深海から浅海まで広く知られる。しかし、そう頻繁に見られるものではない。
食性は、知られている限りは刺胞動物を食べる。海綿を食べるらしいものも一種知られている。恐らく吻をのばして餌動物の破片を吸い取るのであろうといわれる。先述のように、サンゴやヤギなどに巻き付いて観察されるものもあり、それらはそのサンゴ類を食べているものと思われる。
運動は緩慢。体は多少伸縮するほか、腹側に大きく曲げられる。サンゴの枝などに巻き付いているのも見られる。運動においては、全身をくねらせるほか、足溝から粘液を出し、これによる糸の上を足溝にある繊毛を使って這うように進む。また足前腔が吸盤のように役立つ例もある。
この類で最初に記録されたのはサンゴノヒモであり、1844年であった。溝腹類の名は1878年にGegenbauerによって初めて使用された。彼はこれを蠕虫類に置いたが、1880年にHurbrechtはサンゴノホソヒモを報告し、それが溝腹類であること、また溝腹類と多板類を双神経類にまとめることを主張した。それ以降、この類は軟体動物の一つに認められるようになった。1970年ころ以降は、さらに尾腔類と区別されることが多くなった。
これまでも何度か触れたように、軟体動物では多板類との共通性が多く見られる。まとめて原始的な軟体動物であることは間違いないであろう。足溝は腹足に由来すると思われる。
世界から約60属、200種が知られ、日本からは10種ほどが知られている。 古くはすべてを一つの目に置き、3科程度に分けることが行われた。以下は古い体系の例である。
Class Solenogastres Gegenbauer,1878 溝腹綱
しかしその後分類体系は手が加えられ、ほぼ以下の４つの目に分けるのが普通であるらしい。
日本からは以下のような9種ほどが知られている。
