Włośnianka słodkowonna (Hebeloma sacchariolens Quel.) – gatunek grzybów należący do rodziny Hymenogastraceae[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hebeloma, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 2003 r[3].
O średnicy 2-5 cm, początkowo półkulisty, później płasko-wypukły, na koniec zwykle rozpostarty z niewielkim garbkiem. Brzeg długo pozostaje podwinięty Powierzchnia gładka i w podczas wilgotnej pogody mazista, o barwie od szarokremowej do ochrowobrązowej, u starszych okazów często występują czarniawe pasy. Na środku kapelusz jest nieco ciemniejszy[4].
Szeroko rozstawione, o białawych ostrzach. U młodych okazów są kremowobrązowe, u starszych szarobrązowe[4].
Wysokość 3-8 cm, grubość 0,3-0,8 cm. Cylindryczny, czasami nieco beczkowaty. Jest podobnej barwy jak kapelusz, na powierzchni ma słabo widoczne białe włókienka[4].
Białawy lub jasnokremowy. Wydziela intensywny zapach. Nie jest to typowy zapach grzybowy, lecz przypominający perfumy kwiatowe. W smaku gorzki[4].
Rdzawy. Zarodniki o kształcie migdałów i rozmiarach 12-17 x 7-9 um. Cheilocystydy cienkościenne, bezbarwne, cylindryczne[5].
Występuje w Ameryce Północnej i Europie[5]. W Europie występuje w rozproszeniu[4].
Rośnie w lasach, zaroślach, parkach, przy drogach, szczególnie na miejscach wilgotnych[4].
Grzyb mikoryzowy[3], grzyb trujący[4].
Istnieje wiele gatunków włośnianek o podobnym ubarwieniu, włośniankę słodkowonną łatwo jednak odróżnić po charakterystycznym i silnym zapachu[4].
Włośnianka słodkowonna (Hebeloma sacchariolens Quel.) – gatunek grzybów należący do rodziny Hymenogastraceae.
.jpg)
