Suillus spraguei ye una especie d'fungu de la familia Suillaceae. Esti fungu tuvo una hestoria taxonómica complexa, y tamién ye frecuente que refiera como Suillus pictus na lliteratura. Los cuerpos fructificantes son identificables con facilidá, yá que tienen sombreros de color coloráu escuru cuando tán frescos y son secos al tactu, y tapizaos con pelos y escames que tán dixebraos por fisuras marielles. Na parte inferior del sombreru hai pequeños poros mariellos y angulares, que se tornen de color marrón al avieyar la cogorda. El estipe lleva un aniellu algodonosu de color abuxáu, y, polo xeneral, ta cubiertu de pelos nidios o escames.
La especie crez nuna asociación micorrícica con delles especies de pinusobremanera'l pinu estrobo, y los cuerpos fructificantes, que crecen nel suelu, apaecen dende principios de branu hasta la seronda. Tien una distribución dixunta y alcuéntrase nel este d'Asia, el nordés d'América del Norte, Méxicu y en tola distribución xeográfica del árbol güéspede. La cogorda ye comestible, anque varien les opiniones sobre la so calidá. Tien una paecencia conn delles otres especies de Suillus, de les cualos S. decipiens estrechamente rellacionada, anque la especie pueden estremase poles variaciones de color y tamañu.
La sombreru del cuerpu fructificante (basidiocarpu) mide 3-12 cm (1.2-4.7 in) de diámetru, y, dependiendo de la so edá, ye más o menos cónicu a convexu, hasta daqué esplanáu nel maduror. Primeramente, el cantu del sombreru endolcar escontra baxa antes d'endrechase, y ye frecuente que cuelguen restos de velo parcial (apendiculado, o provistu d'apéndiz).[5] La superficie del sombreru ta cubierta de filamentos densamente enredaos, son aspros y de midida similar. Les escames» son de color rosa a marrón acoloratao, tornándose d'un gris marrón maciu o mariellu opaco nel maduror. So les escames, la superficie del sombreru ye de color mariellu maciu a mariellu anaranxao. Ente que munches otres especies de Suillus tienen un sombreru pegañosu o mafosu, el de S. spraguei ye secu. La carne ye mariella.[6]
Los poros na parte inferior del sombreru son amarellentaos y angulares, miden aprosimao 0.5-5 mm (0.02-0.20 in) d'anchu, y tán formaes por tubos que s'encuallen 4-8 mm (0.2-0.3 in) na superficie.[5] Estos poros tienen un apegu llixeramente decurrente al estipe (esto ye, estiéndense en toa'l so llargor).[n. 1] Los especímenes nuevos tienen un velu parcial fibrosu y ablancazáu que protexe a los poros en desenvolvimientu; cuando'l sombreru espándese riesga'l velu, que permanez como un aniellu abuxáu sobre'l estipe. El estipe mide 4-12 cm (1.6-4.7 in) de llargor, y 1-2.5 cm (0.4-1.0 in) d'espesura, de forma más o menos cilíndrica o, en ciertes ocasiones, con una parte inferior bulbosa daqué similar a un trébole.[5][6] La superficie del estipe ye tomentosa, con escames na parte cimera y un aniellu na metá cimera del estipe. Embaxo l'aniellu del estipe se fibriloso y cubiertu con un tapete de pelos nidios. Na parte cimera'l so color ye mariellu, pero embaxo de les escames ye coloráu vinu a marrón acoloratao; el soporte ye mariellu maciu a buxu.[6] Xeneralmente, el estipe ye sólidu, raramente buecu.[7] El texíu de toles partes del basidiocarpu —sombreru, poros y estipe— va tornar de color marrón pocu dempués de ser cutíu o mancáu.[8][6]
Al aplicar una téunica d'esporada nes espores de S. spraguei, estes reparar de color oliva a marrón,[9] anque estass cambiam a magre o oliva acoloratáu dempués del ensugáu.[10] Microscópicamente, les espores tienen superficies llises, miden 9-11 x 3-4.5 µm; de perfil llateral, tienen llaos asimétricos y una depresión suprahiliar (una superficie indentada onde la espora xuntar a los basidios), ente que de vista frontral tienen apariencia oblonga. Les espores nun son amiloides, lo que significa que nun absuerben el yodu cuando se tiñen col reactivu de Melzer.[11] Los basidios (les célules protectores d'espores nel himenio) tienen parés delgaes, cuatro espores y dimensiones de 17-19 x 5-7.8 µm. En presencia de hidróxidu de potasiu son hialinos (tresllúcíos), y tornen de color mariellu maciu a casi hialino en reactivu de Melzer.[12]
Delles partes de la cogorda tienen colores carauterísticos al reaccionar con químicos d'usu común na identificación de fungos. La cutícula del sombreru va tornase corita cola aplicación d'una gota de hidróxidu de potasiu (KOH), solución de sulfatu de fierro (FeSO4) o solución d'amoniacu (NH3). La carne de la cogorda tiñir de verde abuxáu a negru verdosu con una gota de FeSO4, y oliva a negru verdosu con KOH o NH4OH.[5]
La especie ye comestible.[11] El so sabor nun ye particular, anque'l golor foi descritu como «llixeramente afrutado».[6] Dellos autores encamienten el so consumu[13] anque se ennegruzca cuando se cocina,[9] y catalóguenlu «ente los meyores [fungos] comestibles del xéneru Suillus».[9] Otra manera, opiniones d'otra fonte sobre los fungos de Quebec describir como «pésimu comestible» (comestible médiocre), y alvirtió d'un sabor llixeramente acedo y arume desagradable.[14] En 2007, el micólogu Michael Kuo, en 100 Edible Mushrooms, calificó'l sabor como mediocre, al suxurir que «la so consistencia babosa tien tol sabor de gelatina ensin sabor». Nel llibru encamentó tostar les cogordes en rodajas fines en mantequilla o aceite hasta qu'adquiera una testura crujiente.[15]
La hestoria taxonómica de Suillus spraguei foi complicada. Anque orixinalmente el primer espécime foi recoyíu en Nueva Inglaterra por Charles James Sprague pel añu 1856, una descripción científica formal nun foi publicada hasta 1872, cuando Miles Joseph Berkeley y Moses Ashley Curtis llamar Boletus spraguei. Nuna publicación qu'apaeció l'añu siguiente, el micólogu estauxunidense Charles Horton Peck denominó la especie Boletus pictus. Tamién Berkeley y Curtis describieren lo que creía que yera una nueva especie —Boletus murraii—,anque depués esta foi considerada por Rolf Singer como una simple versión más nueva de Boletus spraguei.[16] A pesar de la descripción de Peck foi publicada en 1873, les firmes de la fecha de publicación orixinal revelon qu'él unviara los sos documentos a la imprenta antes de l'apaición de la publicación de Berkeley y Curtis en 1872, estableciendo asina la prioridá de nomenclatura so les regles de nomenclatura de fungos.[17] Sicasí, en 1945, Singer informó que'l nome Boletus pictus yera ilexítimu porque se trataba d'un homónimu, yá que dicha nomenclatura utilizar pa una cogorda poliporo descrita por Carl Friedrich Schultz en 1806.[16][n. 2] El nome foi camudáu oficialmente a Suillus spraguei en 1986 (Carl Ernst Otto Kuntze tresfiriera primeramente'l taxón a Suillus en 1898).[12][n. 3]
Un analís molecular publicáu en 1996 de les 38 especies de Suillus utilizó les secuencies de les sos espaciadores internos transcritos pa inferir rellaciones filoxenétiques y esclariar la taxonomía del xéneru. Les resultancies indiquen que S. spraguei ta más estrechamente rellacionada con S. decipiens. Les especies S. granulatus y S. placidus atopar nuna hermana caña, que contién a S. spraguei.[22] Estes resultancies fueron acotaos y ampliaos en publicaciones posteriores, qu'evaluaron les rellaciones ente les especies aisllaes de diverses Suillus d'Asia y l'este d'América del Norte, incluyendo S. spraguei. L'analís sofitó la hipótesis de que S. spraguei y S. decipiens (en China y los Estaos Xuníos) yeren parientes más cercanos que los demás, y el clado que los contenía podría ser estremáu en cuatro subgrupos distintos: S. decipiens, S. spraguei (aniciada nos Estaos Xuníos), S. spraguei (Yunnan), y S. spraguei (Jilin).[23][24] L'epítetu específicu spraguei ye un homenaxe al colector C. J. Sprague, ente que pictus significa «pintu»< o «coloriáu».[13]
La especie ye una cogorda comestible bien popular ente los pañadores novatos yá que ye fácilmente identificable por cuenta de la so apariencia y asociación colos pinos blancos. Anque ye pocu probable que pueda confundise con otres especies por estos distintivos,[8] la especie nun comparte carauterístiques similares con otres especies de Suillus. Tien cierta semeyanza con S. ochraceoroseus,[n. 4] pero esta última especie tien una esporada más escura, un estipe más gruesu, y crez n'asociación col alerce.[26] S. cavipes, otra asociada colos alerces, ye más marrón y tien un estipe buecu.[27] S. lakei tien colores menos brillosos que S. spraguei, un estipe más curtiu, y, polo xeneral, crez xuntu al abetu de Douglas.[28] S. decipiens tien un sombreru acoloratáu de menor intensidá cuando ta nueva, pero'l color de los exemplares más vieyos esmorezse y pueden paecese al de S. spraguei. Xeneralmente, S. decipiens tien una estatura menor, un sombreru que mide 4-7 cm (1.6-2.8 in) de diámetru, y el estipe mide aproximamente 4-7 cm (1.6-2.8 in) de llargor por 0.7-1.6 cm (0.3-0.6 in) de grosez. Amás, los sos poros son de forma irregular, miden 0.5-1 mm de diámetru nel maduror, y tiñir d'un tonu ablana escuru en llugar d'acoloratáu o marrón. Atopar nel sudeste de los Estaos Xuníos, dende Nueva Jersey hasta'l sur de la Florida y l'oeste de Texas.[29]
Na naturaleza, Suillus spraguei establez rellaciones ectomicorrícicos con pinus de cinco acícules.[30] Esta ye una rellación de beneficiu mutuu na que les hifes del fungu crecen alredor de los raigaños de los árboles, lo que dexa al fungu recibir el mugor, proteición y subproductos nutritivos del árbol, y a cambéu ufiérten-y l'árbol un mayor accesu a los nutrientes del suelu. S. spraguei produz tubérculos ectomicorrizos (cubiertos con proyeiciones similares a verrugas), que se describen como «agregaos ectomicorrícicos de raigaños zarraos nun pulgu de fungos, y «fexes de miceliu» que son gordones micóticos tubulares con una cubierta esterior dura.[30] L'fungu ye un anfitrión ecolóxicu especializáu, y en suelos naturales solo puede acomuñar colos pinos blancos, una agrupación d'árboles clasificaos nel subxéneru Strobus del xéneru Pinus.[31] Sicasí, en condiciones de cultivu pures y controlaes nel llaboratoriu, demostróse tamién que S. spraguei forma asociaciones col pinu coloráu americanu, el pinu broncu, y el pinu taeda.[32] Les poblaciones asiátiques acomuñáronse col pinu de Corea, el pinu chinu de Armand,[23] el pinu nanu siberianu y el pinu blancu xaponés.[33] N'América del Norte, los basidiocarpus apaecen primero que la mayoría de boletos,[n. 5] a partir de xunu (generalemente, los cuerpos fructificantes de los boletos empiecen a apaecer ente xunetu y setiembre),[34] anque pueden atopase hasta ochobre.[8] Les cogordes pueden ser parasitadas pol fungu Hypomyces completus. Na etapa asexual de H. completus, apaez primero como llurdios de moho ablancazáu sobre la superficie del sombreru o estipe, y rápido estiéndese pa cubrir tola superficie del fungu y producir conidios (espores asexuales). Nel estáu sexual, el moho camuda de color, tórnase marrón amarellentao a marrón, marrón verdoso y finalmente negru, yá que produz peritecios (estructures sexuales portadores ascas que producen ascospores). Los peritecios tán cubiertos con granos que dan a la superficie una testura rugosa.[35]
Un estudiu de campu realizáu en Xapón atopó que S. spraguei yera el fungu dominante nuna filera de pinos de Corea de 21 años d'edá, tantu en términos de ectomicorrizas (midida como porcentaxe de la biomasa presente nes amueses de suelu) como de producción de cuerpos frutificantes (qu'entendió más de 90 % del pesu en secu total de basidiocarpus recoyíos de toles especies testeadas). La producción de basidiocarpus de S. spraguei se promedió n'alredor d'un metru cuadráu, ensin muncha variación mientres el periodu d'estudiu de cuatro años. Les cogordes apaecíen, sobremanera, ente agostu y payares, tendíen a crecer en grupos, y la distribución espacial de los grupos yera aleatoria —l'allugamientu de los grupos nun yera correlacionable con apaiciones n'años anteriores—. La densidá de fungos a lo llargo d'un senderu forestal yera cimeru a la media, lo que suxure una preferencia por hábitats venaos.[36] Les resultancies tamién sugiriron que S. spraguei prefier producir los basidiocarpus en zones con baxa acumuladura de foyarasca, un afayu acotáu nuna publicación posterior. Tamién esti estudiu determinó que el fungu arrobínase principalmente por crecedera vexetativa (estensión soterraña de miceliu), en llugar de la colonización por espores.[37]
La especie tien una distribución dixunta[38] y conozse en delles llocalidaes n'Asia, incluyendo China,[39] Xapón,[40] Corea[41] y Taiwán.[42] N'América del Norte, la so área de distribución estender dende l'este de Canadá (Nueva Escocia)[6] hasta'l sur de les Carolinas, y al oeste de Minnesota.[5] Tamién se recoyó en Méxicu (Coahuila de Zaragoza y Durango).[38] Amás, la especie foi introducida n'Europa (Alemaña, Baxa Saxonia, los Países Baxos).[43][44][45][46]
Suillus spraguei ye una especie d'fungu de la familia Suillaceae. Esti fungu tuvo una hestoria taxonómica complexa, y tamién ye frecuente que refiera como Suillus pictus na lliteratura. Los cuerpos fructificantes son identificables con facilidá, yá que tienen sombreros de color coloráu escuru cuando tán frescos y son secos al tactu, y tapizaos con pelos y escames que tán dixebraos por fisuras marielles. Na parte inferior del sombreru hai pequeños poros mariellos y angulares, que se tornen de color marrón al avieyar la cogorda. El estipe lleva un aniellu algodonosu de color abuxáu, y, polo xeneral, ta cubiertu de pelos nidios o escames.
La especie crez nuna asociación micorrícica con delles especies de pinusobremanera'l pinu estrobo, y los cuerpos fructificantes, que crecen nel suelu, apaecen dende principios de branu hasta la seronda. Tien una distribución dixunta y alcuéntrase nel este d'Asia, el nordés d'América del Norte, Méxicu y en tola distribución xeográfica del árbol güéspede. La cogorda ye comestible, anque varien les opiniones sobre la so calidá. Tien una paecencia conn delles otres especies de Suillus, de les cualos S. decipiens estrechamente rellacionada, anque la especie pueden estremase poles variaciones de color y tamañu.
Ыылаах мас тэмиэрийэтэ (лат. Boletinus pictus (Peck.) Peck., нууч. Болетинус пихтовый) — үрдүкү тэллэйдэргэ киирэр сиэнэр тэллэй.
Саха сиригэр кедр ойуурдарга үүнэр.
Сэлээппэтэ: 5-12 см, көппөҕөр, кыһыл өҥнөөх хатырыктардаах, олор быыстарынан араҕас этэ көстөр.
Туруупкалаах араҥата: кыһыллыҥы буурай.
Этэ: араҕас.
Атаҕа: 5-9 см. Аллара модьуруур.
Атырдьах ыйа — балаҕан ыйа. Орто хаачыстыбалаах тэллэй. Маринуйдууллар, хатараллар, тууһууллар.
Suillus pictus je grzib[2], co go nojprzōd ôpisoł Peck, a terŏźnõ nazwã doł mu A.H. Sm. & Thiers 1964. Suillus pictus nŏleży do zorty Suillus i familije Suillaceae.[3][4] Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.[3]
Suillus pictus je grzib, co go nojprzōd ôpisoł Peck, a terŏźnõ nazwã doł mu A.H. Sm. & Thiers 1964. Suillus pictus nŏleży do zorty Suillus i familije Suillaceae. Żŏdne podgatōnki niy sōm wymianowane we Catalogue of Life.
