New Zealand Pigeon

Hemiphaga novaeseelandiae^[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad ar c'hColumbidae.

Anvet e voe Columba novae Seelandiae da gentañ-penn (e 1789)^[2] gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804).

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Emañ brosezat ar spesad e koadegi Zeland-Nevez ; an isspesad kozh Hemiphaga novaeseelandiae spadicea a veve en enez Norfolk a zo aet da get^[3].

Liammoù diavaez

• Hemiphaga novaeseelandiae war al lec'hienn BirdLife International.
• Hemiphaga novaeseelandiae war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

El colom de Nova Zelanda^[1] (Hemiphaga novaeseelandiae) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) que habita zones boscoses i medi urbà de Nova Zelanda, a les tres illes principals i altres petites.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Colomen Seland Newydd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: colomennod Seland Newydd) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Hemiphaga novaeseelandiae; yr enw Saesneg arno yw New Zealand pigeon. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn H. novaeseelandiae, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r colomen Seland Newydd yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Maori-Fruchttaube

Maori-Fruchttaube

Die Maori-Fruchttaube (Hemiphaga novaeseelandiae) (Māori: Kererū), auch Neuseeland-Fruchttaube genannt, ist ein neuseeländischer Vogel aus der Familie der Tauben. Es gibt zwei Unterarten, H. n. novaeseelandiae, die auf den drei neuseeländischen Hauptinseln brütet, und die größere H. n. chathamensis, die auf den Chatham-Inseln brütet. Eine dritte Unterart, H. n. spadicea, die auf der Norfolk-Insel vorkam, ist im 18. Jahrhundert ausgestorben. Sie ist die einzige Vertreterin der Gattung Hemiphaga.^[1]

Erscheinungsbild

Die Maori-Fruchttaube ist etwa 51 cm groß.^[2] Ihr Körperbau ist gedrungen, der Kopf ist klein. Es existiert nur ein sehr geringfügig ausgeprägter Geschlechtsdimorphismus.

Das Gefieder an Kopf, Hals und Brust ist goldschillernd grün. Der hintere Hals sowie der Mantel und die inneren Flügeldecken sind purpurrot. Der Rest der Körperoberseite ist grünschillernd. Die Handschwingen sind schwarzblau und der Schwanz ist dunkelgrau bis schieferschwarz. Der Bauch, die Flanken sowie die Unterschwanzdecken sind weiß.

Verbreitungsgebiet und Lebensraum

Die Maori-Fruchttaube kommt in ganz Neuseeland vor und fehlt nur auf der Norfolkinsel. Die Chatham-Inseln werden von einer Unterart der Maori-Fruchttaube (H. n. chatamensis) besiedelt. Auch auf der Norfolkinsel kam ursprünglich eine Unterart vor (H. n. spadicea). Diese ist mittlerweile jedoch ausgestorben.^[3]

Die Maori-Fruchttaube ist ursprünglich im Tieflandwald, der durch Steineibengewächse (Podocarpaceae) wie Tawa, Taraire und Puriri beherrscht wird, beheimatet. Heute ist sie jedoch auch in Buschflecken auf Ackerland, in Gärten und in Stadtparks zu finden. Ihre Brut- und Überwinterungsgebiete liegen nah beieinander, aber die Vögel legen außerhalb der Brutzeit lange Strecken zu guten Nahrungsquellen für Früchte oder Blätter zurück.

Verhalten

Beeren sind die Hauptnahrung der Maori-Fruchttaube, die sie das ganze Jahr finden – Puriri-Beeren im Sommer und im Herbst, Miro-Beeren im Herbst und im Winter und Taraire-Beeren im Winter und im Frühling. Karaka-, Nikau-, Kahikatea-, Tawa- und andere Beeren ergänzen den Speiseplan. Während des späten Winters, wenn es wenige oder keine Beeren gibt, dienen Blätter und Pflanzensprossen als Nahrung.

Die Brut findet normalerweise im Frühjahr oder Frühsommer statt. Die Paarung wird durch großartige Flugdarstellungen von beiden Geschlechtern charakterisiert, die sich bei den Männchen, je näher die Zeit des Eierlegens rückt, noch intensiver beobachten lassen. Die Einheimischen sagen über dieses bemerkenswerte Verhalten, dass die Puriribeeren betrunken machen.

Sie legen ein Ei, das eigenartig lang, schmal und weiß ist. Beide Erwachsenen bebrüten das Ei während der 28-tägigen Brutzeit. Das Weibchen sitzt die Nacht bis in den Morgen und das Männchen übernimmt vom Mittag bis in den Abend. Die Nestlingszeit beträgt 36 Tage.^[4]

Wie viele langlebige Vögel vermehrt sich die Maori-Fruchttaube sehr langsam. Studien in den Regionen Northland, Hawke’s Bay und Marlborough haben gezeigt, dass weniger als 15 Prozent der Küken lang genug überleben, um flügge zu werden. Obgleich der Verlust des Lebensraums eines der wichtigen Probleme ist, kommt die Bedrohung in erster Linie von den Feinden, besonders dem Menschen.

Die Maori-Fruchttaube ist normalerweise ein leiser Vogel, was etwas irritierend sein kann, wenn man sie auf einem Ast sitzend findet, gewöhnlich im tiefen Schatten des Baumes, einen ruhig beobachtend. Ein weiches ku wird manchmal zusammen mit dem Knurren der Henne gehört und zischende Pfiffe als Begrüßungslaute. Seine verschiedenen Māori-Namen Kuku, Kereru und Kukupa sind lautmalerische Bezeichnungen. Sie sind auch dafür bekannt, manchmal im leichten Regen zu duschen, die Füße umsetzend einen Ast greifend, um den Regen auf ihre Bäuche fallen zu lassen.

Anders als die meisten Vögel können Tauben trinken, ohne ihre Köpfe anzuheben. Sie werden beim Essen der Beeren besonders durstig, das nutzen die Māori zu ihrem Vorteil bei der Jagd auf sie. Sie platzieren Trinkrinnen mit Schlingen unter den Beeren tragenden Bäumen.

Belege

Einzelnachweise

1. ↑ Gibbs, S. 573
2. ↑ New Zealand pigeon / kererū / kūkū / kūkupa. Abgerufen am 29. Juli 2021 (en-nz).
3. ↑ Rösler, S. 310
4. ↑ Rösler, S. 310

Literatur

• David Gibbs, Eustace Barnes und John Cox: Pigeons and Doves. A Guide to the Pigeons and Doves of the World. Pica Press, Sussex 2001, ISBN 90-74345-26-3.
• Gerhard Rösler: Die Wildtauben der Erde – Freileben, Haltung und Zucht, Verlag M. & H. Schaper, Alfeld-Hannover 1996, ISBN 3-7944-0184-0

Weblinks

– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien

• Hemiphaga novaeseelandiae in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2008. Eingestellt von: BirdLife International, 2008. Abgerufen am 31. Januar 2009.
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Hemiphaga novaeseelandiae in der Internet Bird Collection

Ko te Kererū he manu ngahere nō Aotearoa. He manu nui, he manu taumaha, kei te ngahere e noho ana. He kai rangatira i tōna wā, he huahua. He kāriki porokura te māhunga me te poho, mā tonu te puku. Ko te ingoa reo Pākehā ko te New Zealand Pigeon.

Tohutoro

• Robertson, C J R. (Etita), 1985. Reader's Digest Complete Book of New Zealand Birds. Poihākena: Reader's Digest.

The kererū (Hemiphaga novaeseelandiae) or New Zealand pigeon is a species of pigeon native to New Zealand. Johann Friedrich Gmelin described the bird in 1789 as a large, conspicuous pigeon up to 50 cm (20 in) in length and 550–850 g (19–30 oz) in weight, with a white breast and iridescent green–blue plumage. Two subspecies have been recognised; the second—the Norfolk pigeon of Norfolk Island—became extinct in the early 20th century. Kererū pairs are monogamous, breeding over successive seasons and remaining together when not breeding. They construct nests with twigs in trees, with a single egg clutch.

Found in a variety of habitats across the country, the kererū feeds mainly on fruits, as well as leaves, buds and flowers. Although widespread in both forest and urban habitats, its numbers have declined significantly since European colonisation and the arrival of invasive mammals such as rats, stoats and possums. However, the results of nationwide bird surveys indicate that there has been a significant recovery in the population of kererū in suburban areas. As of 2022, the IUCN Red List classifies the species as least concern, while the Department of Conservation (DOC) classifies the kererū as "not threatened" but conservation dependent.

Considered a taonga (cultural treasure) to the Māori people, the kererū was historically a major food source in Māori culture. However, due to the previous decline in its population, hunting is illegal. Customary use of kererū is restricted to the use of feathers and bones obtained from dead birds collected by DOC. This issue has received significant public and political attention, as some people argue that bans on kererū hunting are detrimental to Māori traditions. In 2018, the kererū was designated Bird of the Year by the New Zealand organisation Forest & Bird, and in 2019, the exoplanet HD 137388 b was renamed Kererū in its honour.

Taxonomy and nomenclature

History and binomials

English ornithologist John Latham wrote about the kererū in his A General Synopsis of Birds in 1783 but did not give it a scientific name.^[2] German naturalist Johann Friedrich Gmelin gave it its first formal description in 1789, placing it in genus Columba as C. novaeseelandiae,^[3] with Latham naming it Columba zealandica in his 1790 Index Ornithologicus.^[4] The genus Hemiphaga was introduced by the French naturalist Charles Lucien Bonaparte in 1854 with the kererū (Hemiphaga novaeseelandiae) as the type species for that genus.^[5] The name combines the Ancient Greek hēmi meaning "half-" or "small", with the end of the genus name Carpophaga, "fruit eating", as Bonaparte saw the genus as related to both that genus and Megaloprepia (now incorporated into Ptilinopus).^[6]

Subspecies

The extinct Norfolk pigeon (H. n. subspecies spadicea), lithograph by John Gerrard Keulemans (1907), based on a preserved specimen in the Natural History Museum at Tring

Two subspecies are recognised: H. n. subspecies novaseelandiae, which is found throughout New Zealand, and the little-studied Norfolk pigeon (H. n. subspecies spadicea) of Norfolk Island, now extinct. The subspecies differed in their plumage colour and shape.^[7] In 2001, it was proposed that a third subspecies—H. n. chathamensis or the Chatham pigeon—should be raised to full species status as H. chathamensis on the basis of its distinct plumage, larger size and differing bone structure.^[8] This has since been widely accepted.^[9][10] Analysis of mitochondrial DNA confirmed the kererū and Norfolk pigeons to be more closely related to each other than the Chatham pigeon, and that dispersal between the three landmasses most likely occurred during the Pleistocene epoch.^[11]

Classification

The kererū belongs to the family Columbidae, and the subfamily Ptilinopinae, which is found throughout Southeast Asia, Malaya, Australia and New Zealand. The members of this subfamily feed largely on fruits, mainly stone fruit.^[12] Within the subfamily, the kererū and Chatham pigeon are in a clade with a lineage that has given rise to the topknot pigeon (Lopholaimus antarcticus) of Australia and the mountain pigeons (Gymnophaps) of New Guinea, as shown in the cladogram below.^[13]

kererū (Hemiphaga novaeseelandiae)

Chatham pigeon (Hemiphaga chathamensis)

topknot pigeon (Lopholaimus antarcticus)

Papuan mountain pigeon (Gymnophaps albertisii)

Common names

"New Zealand pigeon" has been designated the official common name of the kererū by the International Ornithologists' Union (IOC).^[14] The word kererū (which is both singular and plural) is the most common Māori name,^[15] and a variety of mainstream sources now use the name kererū for the species.^{[16][17][18][19][20][21]} Spelling Māori loanwords with macrons—that indicate a long vowel—is now common in New Zealand English, where technically possible.^[22][23] It is also known as kūkupa and kūkū in some parts of the North Island, particularly in Northland,^[15] and Latham had reported the name "Hagarrèroo" in 1783.^[2] Kererū have also been called "wood pigeons".^[24]

Description

A kererū chick in the nest

The kererū is a large arboreal pigeon weighing 550–850 g (19–30 oz),^[25] and is up to 50 cm (20 in) in length, with a wingspan of around 75 cm (30 in).^[7] Its appearance is that of a typical pigeon, in that it has a relatively small head, a straight soft-based bill and loosely attached feathers.^[12] The sexes have similar plumage. The head, neck and upper breast are dark green with a gold-bronze highlights, while the nape, upper back and secondary coverts are a copper-sheened purple, lightening to a more grey-green on the lower back, rump and the rest of upper surface of the wings. The tail is dark brown with green highlights and a pale edge. The breast is white, and sharply demarcated from the darker parts of its plumage. The undertail and underwing coverts are mainly pale grey. The bill is red with an orange tip, the feet dark red, and eyes are red with a pink orbital ring.^[7] Juveniles have a similar colouration but are generally paler with dull colours for the beak, eyes and feet and a shorter tail.^[26] The extinct Norfolk Island subspecies had a chestnut mantle, more grey outer wings and rump, a dark purple tail and white under wing and undertail coverts.^[7]

Kererū make occasional soft coo sounds, and their wings make a characteristic "whoosh" during flight.^[27] The bird's flight is also distinctive; birds will often ascend slowly before making steep parabolic dives.^[26]

Environment and distribution

Usually they are found from Northland to Stewart Island/Rakiura and offshore islands,^[28] the kererū was historically abundant throughout the country.^[17] Its lack of genetic diversity suggests the species retreated to forest refugia during periods of Quaternary glaciation and rapidly spread across the country again when the climate grew warmer.^[11] Kererū bones have been recovered from Raoul Island in the Kermadecs, confirming the species once inhabited the island, though it was made locally extinct through hunting and cat predation in the late 1800s.^[29] They can be found in a variety of habitats including in native lowland forest, scrub, the countryside, and city gardens and parks.^[30]

The kererū lives in habitats ranging in altitude from coastal to montane.^[31] However their numbers declined significantly after European colonisation.^[17] This was due mainly to a decrease in habitat, introduced predators and hunting.^[17] Currently, whether kererū are present at a particular location within New Zealand is dependent on numerous factors such as forest cover, forest type and density of predators.^[17] Although sedentary, kererū can move considerable distances within their range; most fieldwork showed them moving up to 25 km (16 mi), generally looking for food.^[7] A 2011 study in Southland revealed that three of four kererū tagged around Invercargill crossed the Foveaux Strait to Stewart Island, and travelled up to 100 km (62 mi).^[32]

Feeding

A territorial dispute between kererū

The kererū is primarily frugivorous, preferring fruit from native trees, but also eating leaves, flowers and buds.^[28][33] The kererū feeds on many species with tropical affinities, including the Lauraceae and Arecaceae,^[34][35][36] which abound in the essentially subtropical forests of northern New Zealand. They also feed on podocarp species such as miro (Prumnopitys ferruginea) and kahikatea (Dacrycarpus dacrydioides).^{[34][35][36][37]} Other fruit sought after by kererū include those of tawa (Beilschmiedia tawa), taraire (Beilschmiedia tarairi), pūriri (Vitex lucens), pigeonwood (Hedycarya arborea), as well as tītoki (Alectryon excelsus), nīkau (Rhopalostylis sapida), karaka (Corynocarpus laevigatus), Coprosma, and introduced species such as elder (Sambucus nigra), privet (Ligustrum species) and plums.^[38] Because of its diverse diet and widespread distribution, the kererū plays an important ecological role, and is vital to the health of podocarp-broadleaf forest.^[39][40]

While fruit comprises the major part of its diet, the kererū also browses on leaves and buds from a wide variety of both native and exotic species, especially nitrogen-rich foliage during breeding.^[19][41] Its diet changes seasonally as the availability of fruit changes, and leaves can comprise most of its diet at certain times of the year.^[42] Preferred leaves include kōwhai, tree lucerne, willow, elm, and poplar.^[28]

After eating, kererū often sun themselves while digesting their food. This behaviour can lead to the fruit fermenting in the bird's crop, particularly during warm summer weather, and can cause the bird to become intoxicated.^[24] The kererū displays typical pigeon behaviour, including drinking by suction (unlike many birds which drink by raising their heads, using the assistance of gravity).^[43] Kererū also feed crop milk to hatchlings.^[12]

Breeding and lifespan

The kererū is monogamous; pairs are thought to reproduce together over multiple seasons, and remain together when not breeding.^[7] Breeding generally depends on the availability of ripe fruit, which varies seasonally, annually, and by location. In the warmer Northland region, kererū are able to raise young year round, provided enough fruit is available.^[40] They do not breed when moulting, which tends to take place between March and May.^[40] Further, south fewer subtropical tree species grow, and in these areas breeding usually occurs between October (early spring) and April (late summer/early autumn), again depending on fruit availability. During the breeding season the male kererū performs display flights, where it ascends steeply and appears to stall at the top of the flight, before a steep swooping descent. The courtship display includes the male turning around on a perch adjacent to a female, placing the tip of the bill into a wing, and stretching out his neck while bowing his head. He then bounces up and down with his bill resting on his chest, and proceeds to mate with her if she is receptive,^[44] which she indicates by lowering her body so he can mount her.^[7]

The kererū nests in the canopy of trees, shrubs, or hedges, anywhere from 1.8 to 9.1 m (5.9 to 29.9 ft) above the ground. Both birds construct the unlined platform of twigs—mostly kānuka (Kunzea ericoides), which can be up to 30 cm (12 in) across. The clutch consists of a single oval white egg, which is 49 mm long by 34 mm wide.^[7] It is incubated for 28–29 days, with the male and female taking turns to incubate in shifts of around six hours.^[27] Fieldwork in Motatau Forest in Northland found that both parents then brooded the chick for 9–13 days, followed by the female alone. After 13–27 days, parents fed the chick without brooding. Weight gain is rapid in the first 8 days, while feathers appear between 5th and 8th days.^[45] The young bird fledges after 30–45 days.^[46] A pair may begin building a second nest before their chick in the first nest fledges.^[7] In seasons of plentiful fruit the kererū can successfully nest up to four times.^[40] Kererū have a lifespan of 15 to 25 years; in 2020, a 29-year-old bird nicknamed "Pidge" turned up in Rotorua after not being seen for 24 years.^[47]

Conservation

Traffic sign in New Zealand cautioning drivers of nearby kererū

Kererū were numerous until the 1960s, but they have since come under threat from introduced mammalian species, hunting, habitat degradation, and poor reproductive success.^{[46][48][49][50]} The introduced Australian common brushtail possum (Trichosurus vulpecula) and introduced species of rats—mainly the black rat (Rattus rattus), but also the Polynesian rat (R. exulans) and brown rat (R. norvegicus)—have played a role in reducing the population of kererū. Both possums and rats significantly reduce the amount of fruit available for kererū, and they also prey on kererū eggs and nestlings; cats and stoats kill adults as well as young.^[40][51] On Norfolk Island, the local subspecies was last seen in 1900; direct hunting by people was probably the main cause of extinction.^[52]

The Wild Birds Protection Act 1864 established hunting season for the species from April to July.^[53] With kererū populations declining across the country, harvests became increasingly restricted by the government.^[54] This culminated in the Animals Protection and Game Act 1921–1922, which designated the kererū as an absolutely protected species, although the enforcement against hunting was not consistent.^[12][55] This act was repealed and replaced by the Wildlife Act 1953, which reaffirmed the status of kererū as a protected species and outlawed any taking of the birds. Prosecutions have been taken enforcing this law.^[55] Māori have protested at each of these law changes, claiming a traditional right to hunt the pigeon.^[56]

Kererū are also vulnerable to injury or death as a result of collisions with vehicles. A large number of kererū fatalities have been reported alongside State Highway 2 in Wellington, as a result of low-flying birds being struck by vehicles as they fly across the motorway to feed on the flowers of tree lucerne.^[57] Kererū can also be injured or killed following collisions with the windows of buildings.^[58] In 2021, the Urban Wildlife Trust commenced a campaign to help protect kererū and other birds from colliding with the large glazed areas surrounding the upper terminal building of the Wellington Cable Car, adjacent to Wellington Botanic Gardens. The proposed solution was the installation of a grid of dots permanently fixed to approximately 150 m² (1,600 sq ft) of glass.^[59]

As of 2022, the kererū has been classified under the IUCN Red List as "Least Concern", and the listing reports an increasing population trend.^[1] The Department of Conservation (DOC) classifies the kererū under the New Zealand threat classification system as "not threatened" with an increasing population but views the species as conservation dependent.^[60] However, it has been argued that several of the factors that caused the historic decrease in population are still present and could continue to damage the population.^[17]

The Great Kererū Count

A survey of kererū population was undertaken for 10 consecutive days every year from 2013 to 2021, using observations from members of the public. The Great Kererū Count has been claimed to be New Zealand's largest citizen science project. It was led by the conservation organisations Kererū Discovery and Urban Wildlife Trust, in conjunction with city councils in Wellington, Dunedin and Nelson, and Victoria University of Wellington.^[61][62]

The findings from the annual count, together with the results of a separate citizen science project—the annual New Zealand Garden Bird Survey—indicate that there has been a recovery in the population of kererū in suburban areas, with a 79% increase in sightings from 2010 to 2020.^[63] The final Great Kererū Count was held in 2021, with more sightings recorded than in previous years. There were 24,562 kererū counted in the 10-day period 17–26 September, with 28% from Auckland.^[64]

Relationship with humans

Closeup of head highlighting its iridescent feathers

In Māori culture

Traditionally used for both its meat and feathers, the kererū is considered taonga to Māori; as such, for various iwi such as Ngāi Tūhoe, kererū forms an important part of their cultural identity.^[65] Kererū were the food of choice associated with Puanga celebrations as the birds are fat from eating berries that ripen during this time.^[66] They also tended to be easier to catch at this time of year due to their intoxication from fermented berries.^[66] Kererū feathers continue to be retained for making kākahu (fine cloaks), while the tail feathers were used to decorate the tahā huahua (food storage containers).^[48][65][67]

Snaring was the most common method of capturing kererū; less commonly, birds were speared.^[48][68] One type of snaring used waka waituhi, a trap where snares were placed on the sides of a water trough suspended in a tree.^[68] As the kererū landed to drink from the trough, they would become caught by the snare. Occasionally, tame kererū were used as decoys to entice others.^[69] Once caught, kererū were typically preserved in their own fat within tahā huahua (food storage containers).^[48][67] They were so abundant that New Zealand ornithologist Walter Buller reported at least 8000 birds were caught and prepared in this manner from a grove of miro near Lake Taupō over July and August 1882.^[70]

In one Māori legend, the hero and trickster Māui took the form of a kererū when he went down into the underworld in search of his parents. According to this legend, the reason for the kererū's iridescent green-blue and white plumage is because when Māui transformed into the kererū, he was carrying the skirt/apron and belt of his mother, Tāranga.^[48] The apron, Te Taro o Tāranga, is represented by the white breast feathers; the belt, Te Tātua a Tāranga, is signified by the green-blue feathers on the neck of the kererū.^[71]

In archaeological sites

Kererū remains have been found in both inland and coastal sites throughout New Zealand.^[72] Identification of bone specimens in archaeological sites has been difficult due to their being fragmented during preparation for food,^[73] or because fine-mesh sieving was not carried out during excavations to retrieve bone samples.^[74] A genetic analysis of bones from paleontological and archaeological sites, to determine the extent of fauna and the human impact on them, identified kererū bones at seven archaeological sites.^[73][75][76] These sites give insight into the interactions between humans and kererū, including the effect of Māori hunting on historic kererū populations.^[73][76] As well as being found on the main islands of New Zealand, kererū bones have also been recovered from sites excavated at Harataonga Bay on Great Barrier Island.^[74] In the South Island, excavations in 2018 at the Raincliff rock art shelter in South Canterbury, revealed kererū along with the bones of rats, extinct moa and New Zealand quail.^[77] Kererū bones, along with bones of other forest birds kākā, kākāpō and red-crowned parakeets, were also found in rock shelter sites on Lee Island, Lake Te Anau in Southland.^[78]

Harvesting

Egg at museum

From the 1990s, the issue of whether to re-establish the customary harvest of kererū has received significant public and political attention.^[18] In 1994, the New Zealand Conservation Authority published a discussion paper about allowing the harvest of various species protected under the Wildlife Act 1953, including the kererū.^[79] It has been argued that preventing the customary harvests of taonga such as kererū is in-part degrading or facilitating the loss of mātauranga (traditional knowledge) among Māori.^[65] Furthermore, some argue that because the Treaty of Waitangi guarantees tangata whenua possession of taonga such as kererū, it therefore guarantees their right to harvest those taonga.^[80] Currently, customary use of kererū is restricted to the use of feathers and bones obtained from dead birds collected by DOC.^[81]

Recognition

The kererū is featured on the reverse side of the series 3 (1967–1981) and series 4 (1981–1991) New Zealand twenty-dollar note.^[82] In 2018, the kererū was the winner of the annual Bird of the Year competition run by the New Zealand Forest & Bird organisation.^[83][84] In 2019, the exoplanet originally named HD 137388 b was renamed in honour of the kererū.^[85][86]

See also

• List of birds of New Zealand

References

La Kereruo aŭ Novzelanda kolombo (Hemiphaga novaeseelandiae) estas birdo de la familio de Kolombedoj kiu inkludas turtojn kaj kolombojn. Temas pri granda kolombo kiu estas loĝanta kaj reproduktanta birdo endemisma en Novzelando. La nomo devenas el la nomo en Maoria lingvo uzata en la Suda Insulo kaj plej parto de la Norda Insulo. Aliaj nomoj de Maorioj estas kūkupa (en partoj de la Norda Insulo) kaj kūkū (ankaŭ norde).

La Kereruo apartenas al la familio de Kolombedoj, kaj al la subfamilio Treroninae, kiu troviĝas tra Sudorienta Azio, Malajzio, Afriko kaj Novzelando. La membroj de tiu subfamilio manĝas ĉefe fruktojn, ĉefe drupojn.^[1] Kereruoj estas membroj de la genro de kolomboj Hemiphaga (Bonaparte, 1854), kiu estas endemismo en la insularo Novzelando kaj insulo Norfolk. Tamen oni ĵus trovis oston de Hemiphaga en insulo Raoul.^[2] La Pareao aŭ Ĉathama kolombo (Hemiphaga chathamensis) estas tradicie konsiderata subspecio de la Kereruo, sed ĉi tie estos konsiderata kiel separata specio.

Aspekto

La Kereruo

La Kereruo estas granda (550 ĝis 850 g) arbema fruktokolombo^[3] troviĝebla en arbaroj el novzelanda regiono Northland ĝis insulo Stewart (do, el plej norda al plej suda Novzelando), kun teritorioj de medioj el marbordaj al monteteca.^[4] La ĝenerala morfologio estas tiu de tipa kolombo, kun relative eta kapo, maldika beko kaj nekunpremitaj plumoj. Ĝi montras ankaŭ tipan kutimaron de kolomboj, kiu inkludas trinkadon per suĉado, flugilminacon eĉ flugilfrapon se minacata kaj merĝan flugomontradon, kapoklinan ceremonion, kun bekotuŝado kaj bekokisado dum pariĝado. Kereruo konstruas malstabilajn, neprofundajn nestojn el branĉeretoj kaj manĝigas per kropolakto la idojn.^{[1] [5]}

La Kereruo estas ĝis ĉirkaŭ 51 cm longaj kaj ĝis 650 g pezaj. La kapo, gorĝo kaj flugiloj estas ĝenerale brilegaj verdopurpuraj, sed kun bronza nuanco en plumoj. La brusto estas specife blanka kun tre markita limo kun la koloraj supraj partoj (tre kontraste) kaj la beko estas ruĝa kun oranĝeca pinto. La kruroj kaj okuloj estas ruĝaj. Junuloj havas similan koloron sed estas ĝenerale pli helaj kun dull koloro ĉe beko, okuloj kaj kruroj kaj pli mallonga vosto.

La Kereruo faras eventualan mildan kuu alvokon (de tie devenas la onomatopeaj nomoj), kaj iliaj flugiloj faras tre specifan fajfon dumfluge. Ankaŭ la flugo estas tre diferenciga. Birdoj kutimas supreniri malrapide antaŭ fari impresajn parabolajn falojn; oni supozas, ke tiu kutimo rilatas nestadon.

Dieto

La Kereruo estas konsiderata ĉefe fruktovorulo, ĉefe pro manĝi fruktojn el indiĝenaj arboj. Ili ludas gravan ekologian rolon, ĉar ili estas la ununuraj birdoj kapablaj manĝi la plej grandajn indiĝenajn fruktojn kaj drupojn (plej etaj kun diametro pli granda ol 1 cm), kiel tiuj de la taraire, kaj disvastigi la semojn enterajn.^[6] Dum frukto konsistigas la plej parton de ilia dieto, la Kereruoj manĝas ankaŭ foliojn kaj burĝonojn, ĉefe foliaron riĉan je nitrogeno dum reproduktado.

Unu el la preferataj folioj estas tiu de enmetita planto, la komuna prunarbo. La dieto ŝanĝas laŭsezone ĉar la disponeblo de frukto ŝanĝas kaj tiele folioj povas konsistigi la plej partoj de ilia dieto je ia epoko de la jaro, kiam estas malmulte da frukto ĉirkaŭe.^[7]

Reproduktado

Kereruoj

Reproduktado ĝenerale dependas el la disponeblo de matura frukto, kio varias laŭsezone, laŭjare (fruktodonaj jaroj kaj malaj jaroj) kaj laŭloke. Kereruoj, kiel aliaj fruktovoraj kolomboj, manĝas ĉe multaj specioj kun tropikaj ecoj, inkludante la Laŭracoj kaj Arekacoj^{[8][9][10][11]} sed ili loĝas ankaŭ en mezvarmaj arbaroj de Novzelando kaj manĝas ankaŭ ĉe Podokarpacoj specioj, supozataj elementoj de Gondvano, kiel Prumnopitys ferruginea (Prumnopitys ferruginea) kaj Dacrycarpus dacrydioides (Dacrycarpus dacrydioides).^{[9][10][12][11]} La plej tropikaj arboj estas nur je pli varma norda duono de la Norda Insulo, kaj je tiuj regionoj Kereruoj povas nestumi la tutan jaron, escepte dum plumoŝanĝado inter marto kaj majo, kondiĉe ke sufiĉe da frukto estu disponebla.^[6] Pli sude multaj tropikaj arboj malĉeestas kaj pro tio reproduktado tie plej ofte okazas inter oktobro (frua printempo) kaj aprilo (malfrua somero/frua aŭtuno), ankaŭ depende de la fruktodisponeblo.

La Kereruo nestumas en arboj, kie la ino demetas ununuran ovon, en malstabila nesto konstruita el kelkaj bastonetoj interplektitaj. La ovo estas kovata dum 28 tagoj. La ido bezonas pliajn 36 tagojn por elnestiĝi. Dum fruktodonaj sezonoj tiuj kolomboj povas reproduktiĝi ĝis kvar fojojn.

Distribuado kaj konservado

Kapo de proksime

La loĝanatro de Kereruo malpliiĝis draste post la alveno de homoj en Novzelandon, kaj tiu tendenco daŭras, ĉefe en la Norda Insulo, sed ĝi estas ankoraŭ komuna okcidente de la Suda Insulo kaj en marborda Otago. Ili estas komunaj en indiĝenaj arbaroj (malataj ĉefe), arbustejoj, ruraj kaj urbaj ĝardenoj kaj parkoj.

La enmetita aŭstralia Possumo (Trichosurus vulpecula) kaj enmetitaj specioj de ratoj - ĉefe la nigra rato (Rattus rattus) sed ankaŭ la kioreo aŭ polinezia rato (Rattus exulans) kaj la bruna rato (Rattus norvegicus)) ege mapliigis la fruktodisponeblon por kolomboj kak aliaj indiĝenaj birdoj kaj krome ili ankaŭ predas ovojn kaj idojn.

La loĝantaroj de tiu ĉi specio estas ankaŭ minacata de ĉasado, degradado de medio kaj reprodukta malsukceso.^[13][14][15] Tiuj kolomboj estis tre multnombraj ĝis ĉirkaŭ la 1860aj jaroj kiam grandaj aroj kunvenis por manĝi ĉe fruktarboj.^[16] Jam oni reduktis permeson ĉasi tiom frue kiom je 1864, kaj entuta protektado ekzistas ekde 1921,^[1] kvankam tiu malpermeso ne estas certa, ĉar kelkaj maorioj protestis, ke temas pri tradicia rajto ĉasi tiun kolombon.[2].

Subspecioj

Estas du subspecioj de Kereruo; el tiuj, nur H. n. novaseelandiae de ĉefa tero de Novzelando survivas. La alia subspecio, H. n. spadicea de insulo Norfolk, nun estas formortinta. La subspecioj diferenciĝas pro la plumokoloro kaj fizika morfologio.^[5]

En 2001, oni proponis, ke la Pareao estas sufiĉe diferenca por esti konsiderata plena specio, H. chathamensis, anstataŭ la tradicia subspecio, H. n. chathamensis.^[17] Malmultaj fakuloj de ekster Novzelando sekvis tiun proponon kaj plej parto ankoraŭ konsideras ĝin kiel subspecio.^[18][19]

Vidu ankaŭ

• Listo de novzelandaj birdoj

Referencoj

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} Falla, R. A., R. B. Sibson, and E. G. Turbott (1979). The new guide to the birds of New Zealand and outlying islands. Collins, Auckland.
2. ↑ Worthy, T. H., and R. Brassey. (2000). New Zealand pigeon (Hemiphaga novaeseelandiae) on Raoul Island, Kermadec Group. Notornis 47
3. ↑ Clout, M. (1990). The Kereru and its forests. Birds International 2:10-19.
4. ↑ Clout, M. N., P. D. Gaze, J. R. Hay, and B. J. Karl. (1986) Habitat use and spring movements of New Zealand Pigeons at Lake Rotoroa, Nelson Lakes National Park. Notornis 33:37-44.
5. ↑ ^{5,0 5,1} James, R. E. (1995). Breeding ecology of the New Zealand pigeon at Wenderholm Regional Park. p93. School of Environmental and Marine Science. University of Auckland, Auckland.
6. ↑ ^{6,0 6,1} Christine Mander, Rod Hay and Ralph Powlesland. (1998) Monitoring and management of kereru (Hemiphaga novaeseelandiae), Department of Conservation technical series (ISSN 1172-6873), number 15. Department of Conservation, Wellington, New Zealand. ISBN 0-478-21751-X. Accessed 2008-01-13.
7. ↑ O'Donnel, C & P. Dilks (1994) "Foods and foraging of forest birds in temperate rainforest, South Westland, New Zealand" New Zealand Journal of Ecology 18(2): 87-107. [1]
8. ↑ Bell, R. (1996). Seed dispersal by kereru (Hemiphaga novaseelandiae) at Wenderholm Regional Park. p87. School of Biological Sciences. University of Auckland, Auckland.
9. ↑ ^{9,0 9,1} Clout, M. N., and J. R. Hay. (1989) The importance of birds as browsers, pollinators and seed dispersers in New Zealand forests. New Zealand Journal of Ecology 12:27-33.
10. ↑ ^{10,0 10,1} Clout, M. N., B. J. Karl, and P. D. Gaze. (1991). Seasonal movements of New Zealand Pigeons from a lowland forest reserve. Notornis 38:37-47.
11. ↑ ^{11,0 11,1} McEwen, W. M. 1978. The food of the New Zealand pigeon (Hemiphaga novaeseelandiae). New Zealand Journal of Ecology 1:99-108.
12. ↑ Clout, M. N., and J. A. V. Tilley. (1992) Germination of miro (Prumnopitys ferruginea) seeds after consumption by New Zealand pigeons (Hemiphaga novaeseelandiae). New Zealand Journal of Ecology 30:25-28.
13. ↑ Clout, M. N., K. Denyer, R. E. James, and I. G. Mcfadden. (1995) Breeding success of New Zealand pigeons (Hemiphaga novaeseelandiae) in relation to control of introduced mammals. New Zealand Journal of Ecology:209-212.
14. ↑ Clout, M. N., B. J. Karl, R. J. Pierce, and H. A. Robertson. (1995) Breeding and survival of New-Zealand pigeons Hemiphaga novaeseelandiae. Ibis 137:264-271.
15. ↑ Clout, M. N., and A. J. Saunders. (1995) Conservation and ecological restoration in New Zealand. Pacific Conservation Biology 2:91-98.
16. ↑ Best, E. (1977). Forest lore of the Maori. E.C. Keating Government Printer, Wellington, New Zealand.
17. ↑ Millener, P. R., and R. G. Powlesland. (2001). The Chatham Island pigeon (Parea) deserves full species status; Hemiphaga chathamensis (Rothschild 1891); Aves: Columbidae. Journal of the Royal Society of New Zealand 31:365-383.
18. ↑ Clements, J. (2007). The Clements Checklist of the Birds of the World. Edition 6. Christopher Helm. ISBN 978-0-7136-8695-1
19. ↑ Dickinson, E. (2003). The Howard and Moore Complete Checklist of the Birds of the World. Edition 3. Christopher Helm. ISBN 0713665362

• BirdLife International (2004). Hemiphaga novaeseelandiae. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 09 Majo 2006. Preskaŭ minacata
• Robertson, Hugh, kaj Barrie Heather. 1999. The Hand Guide to the Birds of New Zealand. Penguin Books. ISBN 0-19-850831-X
• Dijkgraaf, A. C. 2002. Phenology and frugivory of large-fruited species in northern New Zealand and the impacts of introduced mammals. Tezo, School of Biological Sciences. University of Auckland, Auckland. 413 paĝoj.

La paloma maorí^[2]​ (Hemiphaga novaeseelandiae) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae endémica de Nueva Zelanda.

Las palomas neozelandesas pertenecen a la familia Columbidae, en la subfamilia Treroninae, que se encuentran por todo el sureste de Asia, África y Nueva Zelanda.^[3]​ Los miembros de esta familia se alimentan generalmente de frutas, principalmente drupas.^[4]​

Nombres comunes

A la paloma maorí se la conoce también con el nombre de kererū (nombre maorí que recibe en la Isla del Sur). En la isla del Norte recibe otros nombres maoríes como kūkupa (en algunas partes del norte de la isla), kūkū (Northland) y paloma maderera neozelandesa.^[5]​

Descripción

Una paloma neozelandesa.

La paloma maorí es una gran paloma arbórea (650-800 g)^[5]​^[6]​ que se encuentra desde Northland hasta la Isla Stewart en hábitats muy distintos, desde costeros hasta montañas.^[7]​ La morfología general es la de una típica paloma, esto es, una cabeza pequeña y unas plumas pequeñas y muy pegadas al cuerpo. También tiene el carácter típico de una paloma, como beber por succión y atacar con las alas cuando es amenazada. Las palomas neozelandesas construyen nidos y alimentan a sus crías con una secreción parecida a leche.^[4]​ ^[8]​

La paloma neozelandesa alcanza los 51 centímetros de longitud y un peso de 650 a 800 gramos.^[5]​ La cabeza, garganta y alas suelen ser de un color verde-morado brillante, con rayas color bronce en las alas. El pecho es normalmente de color blanco y el pico rojo con la punta naranja. Las patas y los ojos son rojos. Los jóvenes tienen la misma coloración pero con colores más pálidos en el pico, ojos y patas, y tienen una cola más corta.

El vuelo de las palomas maorís es muy característico: normalmente ascienden lentamente haciendo empinadas parabólicas impresionantes; se piensa que este comportamiento se debe a la anidación, o a la falla de esta.

Dieta

Las palomas maorís son frugívoras, comiendo principalmente frutos de los árboles nativos. Tienen un papel ecológico muy importante; son las únicas aves capaces de comer las drupas y las frutas nativas más grandes, como hangehange, kahikatea, karaka, miro, nikau, puriri, tarairi y titoki,^[9]​ y por tanto contribuir a la difusión de semillas intactas.^[10]​ Aunque la mayor parte de su dieta consiste en fruta, la paloma neozelandesa también consume hojas y yemas, especialmente cuando es una cría. Una de sus hojas favoritas para comer es de una planta introducida, el ciruelo. La dieta de la paloma neozelandesa cambia durante todo el año, dependiendo de las frutas estacionales,^[5]​ y las hojas pueden desempeñar un papel importante en la alimentación de la paloma, especialmente en las estaciones en que hay muy pocas frutas.^[11]​

Reproducción

Dos palomas neozelandesas.

La reproducción de las palomas maorís depende de la abundancia de fruta madura, que varía estacionalmente, anualmente (años abundantes, años escasos), y de acuerdo con la localización. Las palomas neozelandesas, como palomas frugívoras, se alimentan de especies tropicales, incluyendo lauráceas y palmeras,^[12]​^[13]​^[14]​^[15]​ pero las que viven en los bosques templados de Nueva Zelanda también se alimentan de Podocarpaceae, que se consideran elementos de Gondwana, como miro (Prumnopitys ferruginea) y kahikatea (Dacrycarpus dacrydioides).^[13]​^[14]​^[15]​^[16]​ Las especies más tropicales de árboles se encuentran en la mitad norte de la Isla Norte, y en estas regiones las palomas neozelandesas pueden anidar todo el año, excepto en la migración de marzo y mayo, debido a que siempre hay fruta disponible.^[10]​ Más al sur muchas especies tropicales no están presentes y la reproducción se da usualmente entre octubre (principios de primavera) y abril (finales de verano/inicios de otoño), de nuevo, dependiendo en la abundancia de frutos.

Las palomas maorís anidan en árboles, dejando solo un huevo, en un nido endeble construido con pocas ramas lanzadas juntas. El huevo es incubado por 30 días tanto por el padre como la madre.^[9]​ A la joven ave le toma entre otros 30-45 días poder volar.^[9]​ En temporadas con frutas abundantes la paloma neozelandesa puede anidar hasta cuatro veces en un año.

Distribución y conservación

Acercamiento a la cabeza.

La población de palomas neozelandesas ha disminuido considerablemente desde la llegada de los colonizadores a Nueva Zelanda,^[5]​ y esta tendencia todavía continúa, especialmente en la Isla Norte, pero las aves son aún relativamente comunes en el oeste de la Isla Sur y en la costa de Otago. Son comúnmente encontradas en los bosques nativos, matorrales, jardines y parques de las zonas rurales y urbanas.

El introducido posúm cola de escoba australiano (Trichosurus vulpecula) y unas especies de ratas introducidas —principalmente la rata negra (Rattus rattus) pero también la rata de Polinesia (Rattus exulans) y la rata noruega (Rattus norvegicus)— han reducido significativamente la cantidad de alimento disponible para las palomas neozelandesas y otras aves endémicas, y también han atacado los huevos y nidos.

Sus otras amenazas son la caza, la degradación del hábitat y el poco éxito reproductivo.^[17]​^[18]​^[19]​ Las poblaciones de palomas neozelandesas eran numerosas hasta alrededor de 1860 y grandes bandadas empezaron a concentrarse en árboles frutales para alimentarse.^[20]​ Las restricciones para el disparo a las palomas neozelandesas fueron promulgadas en 1864, con una protección total en 1921.^[21]​

Subespecies

Hay dos subespecies que difieren en el color de su plumaje y la morfología física:^[8]​

• la H. novaeseelandiae novaseelandiae, que aún sobrevive.
• la H. novaeseelandiae spadicea, nativa de la Isla Norfolk, está extinta. Considerada una especie por Clements:^[22]​

En 2001 fue propuesto que la H. novaeseelandiae chathamensis de las islas Chatham era lo suficientemente distinta para llegar a la clasificación de especie, siendo nombrada Hemiphaga chathamensis.^[23]​ La mayoría de las autoridades la reconocen actualmente.^[22]​^[24]​

Referencias

Hemiphaga novaeseelandiae Hemiphaga generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Hemiphaga
• Columbidae

Uudenseelanninkyyhky^[3] (Hemiphaga novaeseelandiae)^[2] on Uuden-Seelannin endeeminen kyyhkylintu.

Koko ja ulkonäkö

Täysikasvuinen yksilö kasvaa noin 50 senttimetriä pitkäksi ja reilun 600 gramman painoiseksi. Höyhenpeite on yläosasta sinivihreä, muuttuen pronssin ja violetin väriseksi niskan ja selän alueella. Vatsa on valkea, värin muuttuessa tarkkarajaisesti sinivihreäksi rinnan alueella. Nokka on oranssi tai punainen, jalat ja silmät kirkkaanpunaiset. Nuoren yksilön höyhenpeitteen väritys on hailakampaa.^[4]

Ravinto

Ravinto koostuu kukista ja hedelmistä sekä apiloista.^[4] Moa-lintujen kuoltua sukupuuttoon uudenseelanninkyyhky on tärkeä alkuperäiskasvien siementen levittäjä, sillä se on riittävän suuri nielemään alkuperäiskasvien, kuten karakapuun (Corynocarpus laevigatus) ja tawan (Beilschmiedia tawa) hedelmiä, sekä miron (Prumnopitys ferruginea) käpyjä.^[5]

Pesintä ja lisääntyminen

Uudenseelanninkyyhky pesii keväällä-kesällä. Pesä rakennetaan kuolleista tikuista^[4]. Lintu munii yhden munan kerrallaan, jota haudotaan 28 päivän ajan, sekä uroksen, että naaraan toimesta.^[5] Poikasta suojellaan jatkuvasti noin kymmenen päivän ajan, kunnes höyhenpeite on kunnolla kehittynyt. Tämän jälkeen poikanen jätetään jo pidemmäksi aikaa yksin, jommankumman vanhemmista käydessä ruokkimassa poikasta aika-ajoin. 35-40 päivän iässä poikanen poistuu pesästä.^[4]

Levinneisyys ja uhat

Elinalue kattaa koko Uuden-Seelannin alueen.^[4] Kannat ovat kuitenkin heikentyneet alueilla, joilla esiintyy ei-luontaisia petoja, kuten kettukusuja ja rottia. Lisäksi sopivan elinalueen menetys ihmisten toimien seurauksena ja laittomasta metsästyksestä johtuen kannat koot ovat alueellisesti laskussa.^[5]

Muuta

Alalajiksi luokiteltu Hemiphaga novaeseelandiae chathamensis luokitellaan joidenkin lähteiden mukaan myös omaksi lajikseen^[5][6][7], osassa lähteistä uudenseelanninkyyhkyn alalajiksi^[2].

Lähteet

Hemiphaga novaeseelandiae

Le carpophage de Nouvelle-Zélande ou kereru (Hemiphaga novaeseelandiae ; en maori de Nouvelle-Zélande kererū) est la seule espèce de pigeons de Nouvelle-Zélande. L'oiseau appartient à la famille des Columbidae et à la sous-famille des Ptilinopus. On le retrouve en Asie du Sud-Est, dans la péninsule Malaise, en Australie et en Nouvelle-Zélande. Les deux sous-espèces de carpophage appartiennent à la famille des pigeons du genre Hemiphaga (Bonaparte, 1854). Elles diffèrent du pigeon ramier européen par leur plumage, d'un bleu vert argenté, contrastant avec l'éclat de leur torse blanc. Le carpophage de Nouvelle-Zélande a les pattes et le bec rouges.

Il est également endémique de la Nouvelle-Zélande.

Nom

L'oiseau est connu sous le nom Māori de Kererū, nom que lui donnent aussi les Néo-Zélandais en anglais. On retrouve aussi les appellations kūkupa et kūkū dans le Nord de l'île, plus spécifiquement dans la région Northland^[1]. En anglais, les carpophages de Nouvelle-Zélande sont également appelés "wood pigeons", soit des pigeons ramiers en français, bien qu'il s'agisse de deux espèces différentes.

Morphologie

Les kererū pèsent entre 550 et 850 grammes^[2]. La morphologie du carpophage néo-zélandais est celle d'un pigeon ordinaire : tête de taille petite, un bec droit à base souple, des plumes peu attachées.

Son comportement est aussi semblable à celui des autres espèces de pigeons, à savoir :

• boire par succion
• intimider avec ses ailes en entrechoquant celles-ci en cas de menace
• un vol en plongeon
• des inclinaisons
• des lissages fréquents

On distingue les carpophages de Nouvelle-Zélande qui habitent sur les îles Chatham des autres par leur taille et leur poids^[3]. En effet, les carpophages nichant sur ces îles font en moyenne 55 centimètres et 800 grammes ; les autres font 51 centimètres pour 650 grammes. Les deux ont un plumage brillant vert et violet, sur leur tête, gorge et ailes, avec une teinte bronze pour les autres plumes. La poitrine est en revanche blanche. Quant au bec il est rouge, tout comme les yeux et les pattes. Les oisillons ont les mêmes couleurs mais plus pâles et ternes sur le bec, les yeux et les pattes.

Les carpophages de Nouvelle-Zélande sont reconnaissables par leur cris "cou" [ku], ainsi que par le bruit de frottement de plumes qu'ils font en volant. Son vol est aussi caractéristique : l'oiseau monte progressivement en battant des ailes avant de se laisser chuter en pic en un plongeon, réalisant des vols paraboliques^[4],[5].

Alimentation

Le carpophage de Nouvelle-Zélande est un oiseau frugivore se nourrissant des jeunes pousses des arbres et buissons, mais aussi des feuilles, fleurs et des bourgeons. Il a un rôle important dans la dispersion et la semence des graines : l'oiseau peut manger différents fruits tels que des drupes^[6], ainsi que le fruit des Beilschmiedia, et des baies de miro qui peuvent le rendre ivre. Quant aux feuilles, il préfére celles des Sephora, des Cytisus proliferus, des saules, des ormes et des peupliers^[7]. En période de reproduction, le carpophage de Nouvelle-Zélande mange des feuilles riches en nitrogène.

Reproduction

La période de reproduction des carpophages de Nouvelle-Zélande dépend de la disponibilité de fruits mûrs. Une disponibilité qui n'est pas la même d'une année à l'autre, et qui n'est pas la même aussi selon l'endroit où l'on se trouve. L'oiseau raffole de fruits et feuilles d'arbres tropicaux, tels que les Lauraceae et les Arecaceae^{[8],[9],[10],[11]}, dont la concentration est élevée dans les forêts tropicale du Nord du pays. Ils se nourrissent aussi d'espèces de Podocarpaceae comme le miro (en) et le Dacrycarpus dacrydioides^{[9],[10],[11],[12]}.

Dans la partie Nord de l'Île du Nord, où il fait plus chaud, les carpophages peuvent nicher toute l'année s'il y a assez de fruit (à l'exception de la période de mue qui s'étend de mars à mai). Plus au Sud, où poussent moins d'arbres tropicaux, les carpophages de Nouvelle-Zélande se reproduisent d'octobre à avril, c'est-à-dire pendant le printemps et l'été austral ; leur cycle de reproduction est lié à la quantité de fruits mûrs disponibles^[6].

Les carpophages de Nouvelle-Zélande font des nids en brindilles, fragiles et peu profonds. La femelle pond un seul œuf qu'elle couve pendant une période de 28 jours. L'oisillon restera dans le nid pendant 30-45 jours^[13], nourrit de lait de jabot, avant de prendre son envol. Pendant une saison où les fruits sont abondants, les femelles peuvent pondre jusqu'à quatre fois^[14],[15].

Habitat

Son habitat préférentiel est la forêt primaire, cependant il vit également dans des forêts où la hauteur des arbres est importante, ainsi que dans les sous-bois dense. Il est également observable en périphérie des villes, voire dans les parcs et jardins^[16]. On le retrouve aussi bien dans des zones montagneuses que côtières^[17].

Il est visible jusqu'à 1 100 mètres d'altitude.

Conservation

La population des carpophages de Nouvelle-Zélande a fortement baissé depuis l'arrivée des hommes en Nouvelle-Zélande. Cette tendance continue, plus particulièrement sur l'Île du Nord, mais ils restent communs dans l'Ouest et sur l'Île du Sud et sur les côtes de la région d'Otago.

L'arrivée d'opossum d'Australie, de la famille Trichosurus vulpecula, ainsi que des espèces de rats arrivées par bateau avec les colons - comme le rat noir (Rattus rattus), le rat polynésien (Rattus exulans) et le rat brun (Rattus norvegicus) - a drastiquement fait chuter la quantité de fruits, donc la nourriture de nombreux oiseaux néo-zélandais ; ces rongeurs se nourrissant aussi des œufs des oiseaux, leur nombre a chuté davantage^[18].

La population de carpophages de Nouvelle-Zélande a aussi été menacée par la chasse, par la dégradation de leur habitat et d'un taux de reproduction en déclin^{[19],[20],[13]}. Des restrictions de chasse ont été décidées dès 1864, avant que l'espèce ne soit protégée en 1921^[14]. Cela a créé un mécontentement chez les Maoris, dont la chasse au carpophage fait partie de leur traditions culturelles^[21]. Néanmoins, l'oiseau a été totalement protégé en 1953 sous le Wildlife Act, entrainant des poursuites en cas de chasse^[22].

Statut pour les Maoris

Les Maoris considèrent le kererū comme un Taonga, un trésor. Ils chassaient l'oiseau pour sa chair et ses plumes dans plusieurs iwi, tels que les Ngai Tuhoe pour qui il représentait une part importante de leur culture^[23], en installant des pièges, ou plus rarement à la lance^[24]. Des pièges étaient ainsi placés sur le bord d'abreuvoirs placés dans les arbres^[24],[25] . Quand l'oiseau se posait pour boire, il se faisait attraper. Occasionnellement, les carpophages apprivoisés pouvaient être utilisés comme appâts^[26]. Les plumes servaient à faire des manteaux, des korowai^{[23],[24],[25]}.

L'oiseau est aussi important dans la mythologie et l'histoire maori. Il est associé au héros et tricheur Māui^[27]. Selon une tradition, Māui a pris la forme d'un carpophage quand il est allé dans les sous-bois à la recherche de ses parents. La raison de la couleur des carpophages proviendrait de la jupe ou du tablier, ainsi que de la ceinture que portait Māui, qui n'étaient autres que ceux de sa mère Tāranga^[24]. Le tablier, Te Taro o Tāranga, correspondrait au plumage blanc ; la ceinture, Te Tātua a Tāranga, correspondrait par les plumes vert-bleues sur le cou du carpophage^[28].

Sa chair était très appréciée des Māori, mais il est aujourd'hui protégé.

Liste des sous-espèces

Cet oiseau est représenté par deux sous-espèces :

• Hemiphaga novaeseelandiae novaeseelandiae (Gmelin, 1789) ;
• Hemiphaga novaeseelandiae spadicea (Latham, 1802).

Autrefois considéré comme une sous-espèce, Hemiphaga chathamensis (Rothschild, 1891) a été décrit comme une espèce à part entière en 2001^[29].

Voir aussi

Notes et références

1. ↑ Ralph Powlesland, « Chatham Island pigeon | New Zealand Birds Online », sur nzbirdsonline.org.nz, 2013 (consulté le 23 janvier 2020)
2. ↑ Clout, M. (1990). The Kereru and its forests. Birds International 2:10–19.
3. ↑ Robertson, Hugh, and Barrie Heather. 1999. The Hand Guide to the Birds of New Zealand. Penguin Books. (ISBN 0-19-850831-X)
4. ↑ (en) Lisa Daglish, « City Pigeons:Kereru (Hemiphaga novaeseelandiae) in the Urban Dunedin Environment: Abundance, Habitat Selection and Rehabilitation Outcomes », Université d'Otago (thèse),‎ 2005 (lire en ligne, consulté le 18 mai 2019)
5. ↑ (en-US) « Kereru », sur New Zealand Bird Rescue Charitable Trust, 24 août 2011 (consulté le 17 mai 2019)
6. ↑ ^{a et b} Christine Mander, Rod Hay and Ralph Powlesland. (1998) Monitoring and management of kereru (Hemiphaga novaeseelandiae), Department of Conservation technical series (ISSN 1172-6873), number 15. Department of Conservation, Wellington, New Zealand. (ISBN 0-478-21751-X). Accessed 2008-01-13.
7. ↑ Ralph Powlesland, « New Zealand pigeon | New Zealand Birds Online », sur New Zealand Birds Online, 2017 (consulté le 24 janvier 2020)
8. ↑ Bell, R. (1996). Seed dispersal by kereru (Hemiphaga novaseelandiae) at Wenderholm Regional Park. p87. School of Biological Sciences. University of Auckland, Auckland.
9. ↑ ^{a et b} Clout, M. N., and J. R. Hay. (1989) The importance of birds as browsers, pollinators and seed dispersers in New Zealand forests. New Zealand Journal of Ecology 12:27–33.
10. ↑ ^{a et b} Clout, M. N., B. J. Karl, and P. D. Gaze. (1991). Seasonal movements of New Zealand pigeons from a lowland forest reserve. Notornis 38:37–47.
11. ↑ ^{a et b} McEwen, W. M. 1978. The food of the New Zealand pigeon (Hemiphaga novaeseelandiae). New Zealand Journal of Ecology 1:99–108,
12. ↑ Clout, M. N., and J. A. V. Tilley. (1992) Germination of miro (Prumnopitys ferruginea) seeds after consumption by New Zealand pigeons (Hemiphaga novaeseelandiae). New Zealand Journal of Ecology 30:25–28.
13. ↑ ^{a et b} Clout, M. N., K. Denyer, R. E. James, and I. G. Mcfadden. (1995) Breeding success of New Zealand pigeons (Hemiphaga novaeseelandiae) in relation to control of introduced mammals. New Zealand Journal of Ecology:209–212.
14. ↑ ^{a et b} Falla, R. A., R. B. Sibson, and E. G. Turbott (1979). The new guide to the birds of New Zealand and outlying islands. Collins, Auckland.
15. ↑ James, R. E. (1995). Breeding ecology of the New Zealand pigeon at Wenderholm Regional Park. p93. School of Environmental and Marine Science. University of Auckland, Auckland.
16. ↑ « Kererū begin winter wandering », Christchurch City Council,‎ 16 mai 2017 (lire en ligne, consulté le 3 août 2018)
17. ↑ Clout, M. N., P. D. Gaze, J. R. Hay, and B. J. Karl. (1986) Habitat use and spring movements of New Zealand pigeons at Lake Rotoroa, Nelson Lakes National Park. Notornis 33:37–44.
18. ↑ Christine Mander, « Monitoring and management of kereru » (consulté le 3 août 2018)
19. ↑ Clout, M. N., B. J. Karl, R. J. Pierce, and H. A. Robertson. (1995) Breeding and survival of New-Zealand pigeons Hemiphaga novaeseelandiae. Ibis 137:264–271.
20. ↑ Clout, M. N., and A. J. Saunders. (1995) Conservation and ecological restoration in New Zealand. Pacific Conservation Biology 2:91–98.
21. ↑ Feldman, James W. (2001). "Enforcement, 1922–60 « https://web.archive.org/web/20070621084456/http://www.waitangi-tribunal.govt.nz/doclibrary/public/wai262/pigeon_poaching/Chapt03.pdf », 21 juin 2007", chapter 3 Treaty Rights and Pigeon Poaching: Alienation of Maori Access to Kereru, 1864–1960. Waitangi Tribunal, Wellington, New Zealand. (ISBN 0-908810-55-5)
22. ↑ (en) Ian Telfer, « Sonny Tau fined $24,500 over dead kereru case », Radio New Zealand,‎ 11 août 2016 (lire en ligne, consulté le 3 août 2018)
23. ↑ ^{a et b} P. O'B. Lyver, T. M. Taputu, S. T. Kutia et B. Tahi, « Tūhoe Tuawhenua mātauranga of kererū (Hemiphaga novaseelandiae novaseelandiae) in Te Urewera », New Zealand Journal of Ecology, vol. 32, n^o 1,‎ 2008, p. 7–17 (lire en ligne)
24. ↑ ^{a b c et d} E. Best, Forest lore of the Maori, Wellington, New Zealand, E.C. Keating, 1977 (lire en ligne), p. 229
25. ↑ ^{a et b} B. Keane, « Te tāhere manu – bird catching », sur Te Ara, 2007 (consulté le 12 juin 2020)
26. ↑ T. W. Downes, « Bird-snaring, etc., in the Whanganui river district », The Journal of the Polynesian Society, vol. 37, n^o 145,‎ 1928, p. 1–29
27. ↑ (en) M. Renganathan, « Feathers of Contention: Social Constructions of the New Zealand Pigeon/Kereru », Université Lincoln (thèse),‎ 2004
28. ↑ P. Timoti, P. O'B. Lyver, R. Matamua, C. J. Jones et B. L. Tahi, « A representation of a Tuawhenua worldview guides environmental conservation », Ecology and Society, vol. 22, n^o 4,‎ 2017 (lire en ligne, consulté le 12 juin 2020)
29. ↑ Millener et Powlesland, « The Chatham Islands pigeon (Parea) deserves full species status: Hemiphaga chathamensis (Rothschild, 1891): Aves: Columbidae », in Journal of the Royal Society of New Zealand, 31 (2), p. 365-383 (juin 2001).

Il piccione di Nuova Zelanda (Hemiphaga novaeseelandiae J. F. Gmelin, 1789) è un uccello endemico della Nuova Zelanda^[2]. Presso i Māori è noto come Kererū in quasi tutto il Paese, ma come Kūkupa e Kūkū in alcune zone dell'Isola del Nord, in particolare nel Northland. Nel Paese d'origine esso è noto volgarmente come Wood Pigeon, «colombaccio», ma non ha nulla a che vedere con il vero colombaccio (Columba palumbus), che appartiene a un genere diverso.

Il piccione di Nuova Zelanda appartiene alla famiglia dei Columbidi e alla sottofamiglia dei Rafini, presente in Asia sud-orientale, Malesia, Africa e Nuova Zelanda. I membri di questa sottofamiglia si nutrono prevalentemente di frutta, in particolare di drupe^[3]. I piccioni di Nuova Zelanda appartengono al genere Hemiphaga (Bonaparte, 1854), endemico dell'arcipelago della Nuova Zelanda e dell'isola di Norfolk. Tuttavia, recentemente un osso di Hemiphaga è stato rinvenuto nell'isola di Raoul^[4]. Il piccione delle Chatham (Hemiphaga chathamensis) veniva tradizionalmente considerato una sottospecie del Kererū, ma attualmente è considerato una specie a parte.

Descrizione

I colori iridescenti delle piume della testa (isola di Kapiti).

Il piccione di Nuova Zelanda è un grosso piccione frugivoro arboricolo del peso di 550-850 g^[5] diffuso nelle foreste dal Northland all'isola di Stewart/Rakiura, dove si incontra dalla costa alle zone montuose^[6]. La sua morfologia è quella di un piccione tipico, con testa relativamente piccola, becco diritto con cera morbida alla base e piume debolmente collegate all'epidermide. Presenta anche gli aspetti tipici del comportamento dei piccioni, tra i quali l'ingestione di acqua per suzione, l'atteggiamento di minaccia ad ali aperte, con le quali cerca di sferrare colpi all'aggressore, il volo con picchiata in planata, e il corteggiamento con i caratteristici inchini e rigonfiamenti del petto ritualizzati. I piccioni di Nuova Zelanda costruiscono nidi piccoli e rudimentali fatti di ramoscelli e nutrono i nidiacei con il latte del gozzo^[3][7].

Il piccione di Nuova Zelanda misura al massimo 51 cm di lunghezza e 650 g di peso, mentre quello delle Chatham raggiunge i 55 cm di lunghezza e gli 800 g^[8]. Testa, gola e ali sono generalmente di colore verde-viola lucente, con riflessi bronzei. Il petto è bianco e il becco rosso con la punta più o meno arancione. Zampe ed occhi sono rossi. I giovani hanno una colorazione simile, anche se più chiara, becco, occhi e zampe dai toni più scialbi e coda più corta.

Il piccione di Nuova Zelanda emette ogni tanto una serie di coo (dai quali derivano i suoi nomi onomatopeici), e quando vola le sue ali emettono un «fruscio» molto caratteristico. Anche lo stile di volo è peculiare. Gli uccelli spesso salgono lentamente verso l'alto prima di tuffarsi in ripide discese paraboliche; si ritiene che questo comportamento sia spesso associato alla nidificazione, o al suo fallimento.

Tassonomia

Vi sono due sottospecie di piccione di Nuova Zelanda; di queste, ne sopravvive solamente una: H. n. novaeseelandiae J. F. Gmelin, 1789 delle isole principali della Nuova Zelanda. L'altra sottospecie, il piccione di Norfolk, H. n. spadicea (Latham, 1801), dell'isola di Norfolk, è scomparsa. Essa differiva per la colorazione del piumaggio e per alcuni aspetti morfologici^[7].

In passato veniva considerata una sottospecie di H. novaeseelandiae anche il piccione delle Chatham, delle isole omonime; tuttavia, nel 2001, è stato proposto di considerarlo una specie a parte, ritenendolo abbastanza distinto dall'altra forma^[9]. Al di fuori della Nuova Zelanda, comunque, la maggior parte degli autori continua a considerarla una semplice sottospecie^[10][11].

Biologia

Alimentazione

In passato i piccioni di Nuova Zelanda erano i maggiori dispersori dei semi di Cordyline australis. Si nutrono dei piccoli semi bianchi in autunno ed inverno.

I piccioni di Nuova Zelanda vengono generalmente ritenuti frugivori, dal momento che si nutrono principalmente dei frutti degli alberi nativi. Essi giocano un ruolo ecologico importante, dal momento che sono gli unici uccelli in grado di mangiare anche i frutti e le drupe più grandi (quelli dal diametro inferiore ad un centimetro), come quelli del taraire, diffondendone i semi rimasti intatti^[12]. Sebbene la frutta costituisca la maggior parte della sua dieta, il piccione di Nuova Zelanda mangia anche foglie e boccioli, in particolare foglie ricche di azoto durante la stagione della riproduzione.

Tra le loro foglie preferite figurano quelle di una pianta introdotta dagli europei, il comune susino. La dieta varia da una stagione all'altra in seguito alla disponibilità dei frutti, e le foglie possono costituire la parte integrante della dieta in alcuni periodi dell'anno, come quando i frutti sono particolarmente scarsi^[13].

Riproduzione

La nidificazione generalmente dipende dalla disponibilità di frutti maturi, che varia da una stagione all'altra, da un anno all'altro (buone e cattive annate) e da un luogo all'altro. I piccioni di Nuova Zelanda, come altri piccioni frugivori, si nutrono di molte specie con affinità tropicali, comprese Lauracee ed Arecacee^{[14][15][16][17]}, che abbondano nelle foreste essenzialmente subtropicali della Nuova Zelanda settentrionale. Si nutrono anche di specie di podocarpo, ritenute forme relitti della flora del Gondwana, come il miro (Prumnopitys ferruginea) e il kahikatea (Dacrycarpus dacrydioides)^{[15][16][17][18]}. Nelle zone settentrionali più calde della Nuova Zelanda, i piccioni possono nidificare in ogni periodo dell'anno, tranne quando effettuano la muta tra marzo e maggio, data la quantità di cibo sempre disponibile^[12]. Più a sud crescono sempre meno specie di alberi subtropicali e in queste aree la nidificazione avviene generalmente tra ottobre (inizio della primavera) e aprile (tarda estate/inizio dell'autunno), sempre a seconda della disponibilità di frutta.

I piccioni di Nuova Zelanda nidificano sugli alberi, deponendo un unico uovo, in un nido rudimentale fatto con pochi ramoscelli tenuti insieme. L'uovo viene covato per 28-29 giorni e il piccolo impiega altri 30-45 giorni per involare^[19]. Nelle stagioni in cui vi è grande abbondanza di frutta i piccioni possono riprodursi con successo anche quattro volte.

Distribuzione e conservazione

Lo scomparso piccione di Norfolk (H. n. spadicea).

La popolazione di piccioni di Nuova Zelanda è diminuita considerevolmente dopo l'arrivo degli esseri umani in Nuova Zelanda, e questo andamento continua tuttora, specialmente nell'Isola del Nord, ma essi sono ancora relativamente comuni nelle zone occidentali dell'Isola del Sud e lungo le coste dell'Otago. Si incontrano prevalentemente nelle foreste originarie di Lauracee (soprattutto in quelle di pianura), nelle boscaglie e in giardini e parchi rurali o urbani.

L'introduzione da parte dell'uomo del tricosuro comune (Trichosurus vulpecula) australiano e di alcune specie di ratti — in particolare del ratto nero (Rattus rattus), ma anche del kiore o ratto polinesiano (Rattus exulans) e del ratto delle chiaviche (Rattus norvegicus) — ha provocato una grave riduzione della quantità di frutta disponibile per i piccioni e per altri uccelli nativi; inoltre questi animali predano uova e nidiacei.

I piccioni sono anche minacciati dalla caccia, dal degrado dell'habitat e dal basso successo riproduttivo^[19][20][21]. Essi erano molto numerosi fino agli anni '60 del XIX secolo e stormi numerosissimi erano soliti radunarsi sugli alberi da frutto per nutrirsi^[22]. Le prime restrizioni alla caccia risalgono addirittura al 1864, e la loro protezione totale al 1921^[3], ma controlli efficaci non sono mai stati effettuati. Inoltre alcuni Māori protestarono, sostenendo che la caccia al piccione era un loro diritto tradizionale^[23].

L'uccello gode ancora di protezione totale, malgrado le proteste dei cacciatori che vorrebbero vederne nuovamente consentito l'abbattimento.

Note

Bibliografia

• Dijkgraaf, Astrid Cora. 2002. Phenology and frugivory of large-fruited species in northern New Zealand and the impacts of introduced mammals. PhD Thesis, School of Biological Sciences. University of Auckland, Auckland.

De Nieuw-Zeelandse vruchtenduif of de Nieuw-Zeelandse duif (Hemiphaga novaeseelandiae) is een vogel die endemisch is in Nieuw-Zeeland. De meest gebruikte naam is kererū, van oorsprong de Maori-naam.

Kenmerken

De Nieuw-Zeelandse duif wordt in het Nederlands soms ook wel tuinbroekduif genoemd, omdat zijn witte buik en witte schouderbanden doet denken dat de Nieuw-Zeelandse vruchtenduif een tuinbroek aan heeft. Het verenkleed is donker met iriserend bronskleurige en groene veren op de bovendelen en borst. Buik en onderdelen zijn wit. Het verenkleed bij beide geslachten is gelijk. De lichaamslengte bedraagt 46 tot 50 cm en het gewicht 600 tot 800 gram.

Leefwijze

De Nieuw-Zeelandse duif voedt zich vooral met de vruchten van de grote inheemse bomen, zoals karaka, tawa en Taraire. Ze voeden zich ook met bladeren, scheuten, bloemen en knoppen van inheemse en exotische soorten in de winter en het voorjaar, wanneer vruchten niet beschikbaar zijn.

Voortplanting

De Nieuw-Zeelandse duif is een langzame broeder, die slechts een ei bebroedt in de lente of zomer. Dit doen beide ouders beurtelings over een periode van 28 tot 30 dagen. Het nest is een broos platform van twijgen. Het kuiken blijft 36 tot 45 dagen in het nest en wordt gevoed met duivenmelk.

Verspreiding en leefgebied

De soort is endemisch in Nieuw-Zeeland en telt 2 ondersoorten:

• H. n. novaeseelandiae: Nieuw-Zeeland.
• H. n. spadicea: Norfolk.

Een nauwe verwant die ook wel als ondersoort wordt beschouwd is de chathamduif (H. chathamensis) van de Chathameilanden 800 km oostelijk van Nieuw-Zeeland.

Status

De grootte van de populatie is nog niet gekwantificeerd. Zeker tussen 1990 en 2010 nam het aantal sterk af, maar in 2012 meldde BirdLife International dat de aantallen stabiliseren. Die achteruitgang werd veroorzaakt door habitatverlies door ontbossing, overgebrazing en ontginning voor agrarisch gebruik. Veel inheemse bomen zijn van deze vogels afhankelijk voor zaadverspreiding, waardoor de regeneratie van het bos ook in gevaar komt. Verder werd de Nieuw-Zeelandse duif vroeger bejaagd door zowel Maori en Europeanen. Daarnaast werden eieren en jongen gepredeerd door ingevoerde roofdieren zoals hermelijnen (Mustela erminea), katten, possums (Trichosurus vulpecula) en ratten (Rattus rattus). Om deze redenen staat deze soort als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Maoridue (Hemiphaga novaeseelandiae) er ei due som er endemisk til New Zealand og ho er utbreidd spreitt over det meste av landet. Arten tilhøyrer duefamilien Columbidae, og underfamilien Treroninae, som finst i heile Søraust-Asia, Malayahalvøya, Afrika og er representert på New Zealand med maoridue. Medlemmene av denne underfamilien har ein diett i stor grad basert på frukt.^[1] Arten parea eller chathamdue (Hemiphaga chathamensis) var tradisjonelt sett på som ein underart av maoridue, men er her handsama som ein eigen art etter Clementslista versjon 6.6 frå august 2011.^[2]

Artsnamnet brukt i maori er kererū over det meste av landet, men òg det lydhermande kūkupa og kuku i einskilde delar av Nordøya, spesielt i Northland.

Skildring

Nærbilete av hovudet viser iriserande fjørfargar, foto frå Kapiti Island

Foto: Flickr-brukar Matt Binns

Maoridua er ei stor due, 51 centimeter og 560 gram som lever i skog frå kyst til høgtliggande innland, og er utbreidd frå Northland til Stewart Island/Rakiura.^[3] Morfologisk er ho som ei typisk due med kraftig bryst, spinkle bein og eit relativt lite hovud med kort nebb. Ho viser òg typisk dueåtferd, som inkluderer evna til å suge opp vatn og ho kan gjere seg truande og slå med vengene. Maoriduene byggjer spinkle, grunne reir og dei fôrar ungane med «duemjølk» frå kroen.^[1][4]

Hovudet, halsen, vengene og overgumpen er generelt i skinande grønlilla farge, men med eit bronseskjer i fjørene. Brystet og heile undersida er vanlegvis kvitt og nebbet er raudt, med meir oransje mot tuppen. Føter og auge er raude. Ungane har liknande farger, men er generelt ljosare med bleike farger i nebbet, auge og føter og dei har òg ein kortare hale.

Lætet frå maoriduer er einskilde, sporadiske og mjuke gjennomtrengande kuu-lydar. Det vanlege fluktbiletet er med sterke vedvarande vengeslag, vengene gjev ein særs karakteristisk «susande» lyd når fuglen flyg. I samband med hekking, gjerne rett før egglegging ved reirplassen, har maoriduer iaugefallande oppvisingar der dei flyg til vers, stoppar, og kastar seg ut i eit stup gjennom lufta på stive venger.

Føde

Maoriduene var ein gong dei store fråspreiarar av drageliljetre. Dei et dei små kvite frøa om hausten og vinteren.

Foto: Flickr-brukar Philip Poole

Maoriduer et vegetabilsk føde, primært frukt frå eit stort utval av tre av den opphavlege flora på New Zealand^[5] og på dei innførte plommetrea. Når det er mangel på frukt beitar mange dessutan på bladverk, skot og blomar, men i nokre delar av landet er frukt einaste matkjelda. Maoriduer spelar ei vektig økologisk rolle som frøspreiar, sidan dei er dei einaste fuglane i stand til å svelgje store fruktsteinar, som til dømes frå arten taraire, og dermed spreie frøa intakt.^[6]

Hekking

Hekketida er generelt tilpassa sesongane for moden frukt som varierer med årstidene, gode og dårlege fruktår, og varierer med dei ulike områda av landet. I den varmare nordlege halvdelen av Nordøya, kan maoriduer hekke heile året, unntatt i myteperioden mellom mars og mai, viss nok frukt er tilgjengeleg.^[6] Lengjer sør der færre subtropiske treslag veks, skjer hekkinga vanlegvis frå tidleg vår til haust, igjen avhengig av tilgang på frukt. I dårlege fruktår kan noko av eller heile populasjonen mislukkast i hekking, i gode år kan dei få fram to til tre kull.

Maoriduer hekkar i tre, kvart kull er på eit einaste egg som dei legg i eit spinkel reir bygd av samansamla kvister. Rugetida er 27-30 dagar og ungen treng 30-45 dagar til å bli flygedyktig. Vanlegvis er maoriduene eit til to år når dei hekkar første gongen, og den lengste registrerte levetida er seks år, truleg kan dei leve til dei er ti år eller meir.

Utbreiing og vern

Norfolkdue (H. n. spadicea) var ein underart på Norfolkøya som no er utdøydd
Illustrasjon av John Gerrard Keuleman frå 1907, public domain

Storleiken av maoriduepopulasjonen er ukjent, men minkande.^[7] Bestanden fall monaleg etter at menneske kom til New Zealand, og denne trenden held fram, særleg på Nordøya, men dei er enno relativt vanlege i den vestlege delen av Sørøya og i kystnære Otago. Fuglane er i dag trua av ulovleg jakt, habitatøydelegging og dårleg hekkesuksess.^[8][9][10] Duene var svært talrike før om lag år 1860 og dei samla seg i store flokkar for å beite på frukttre.^[11] Så tidleg som i 1864 var det vedtatt jaktrestriksjonar, med total vern frå 1921,^[1] sjølv om handheving av loven ikkje var konsekvent. Somme maoriar protesterte, dei hevda ein tradisjonell rett til å jakte på dua.^[12]

Fuglen er i dag verna i samsvar med viltloven og det har vore rettsforfølging for å skyte han.

Kjelder

Referansar

Bakgrunnsstoff

• Videoar, bilete og lydopptak av maoriduer hos Induet Bird Collection

Garlica maoryska^[5], gołąb maoryski (Hemiphaga novaeseelandiae) – gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Jest rodzimym i endemicznym gołębiem Nowej Zelandii.

Garlica maoryska należy do podrodziny treronów, żyjących w Azji Południowo-Wschodniej, Półwyspie Malajskim, Afryce i Nowej Zelandii. Gatunek należy do rodzaju Hemiphaga – początkowo monotypowego, do którego od niedawna niektórzy autorzy zaliczają także garlicę szarorzytną (Hemiphaga chathamensis), uważaną wcześniej za podgatunek garlicy maoryskiej.

Pomimo że gatunek nie jest bezpośrednio zagrożony wyginięciem ze względu na liczbę osobników i szerokie rozprzestrzenienie populacji (niepokoić może jedynie tempo zmniejszania się tej populacji), w Nowej Zelandii powołano Kereru Discovery Project – program mający na celu jego propagowanie i ochronę.

Ptak ten charakteryzuje się dużymi, jak na gołębia, rozmiarami – dorosłe osobniki mogą dorastać do 55 cm i ważyć do 850 g. Upierzony jest dwubarwnie – piersi i brzuch białe, reszta ciała – zielono-purpurowa.

Kereru, podobnie jak inne gatunki rodzimych ptaków, historycznie była ważna dla Maorysów, rdzennej ludności Nowej Zelandii i jest widoczna w wielu tradycyjnych legendach i folklorze.

Systematyka

Garlica maoryska jest jedynym przedstawicielem rodzaju Hemiphaga^[6], występującego endemicznie w Nowej Zelandii (wraz z Wyspą Stewart), na Wyspach Chatham (terytorium zależne Nowej Zelandii) oraz na Wyspie Norfolk (terytorium zależne Australii). Jednak niedawne odkrycia kości gatunku z tego rodzaju na wyspie Raoul (Wyspy Kermadec) – leżącej ok. 1000 km na północno-północny wschód od Wyspy Północnej – poszerzają zasięg jego występowania przynajmniej o tę wyspę^[7]. Izolacja rodzaju Hemiphaga w archipelagu Nowej Zelandii nastąpiła prawdopodobnie w neogenie (od środkowego do późnego trzeciorzędu)^[8].

Garlica maoryska lądująca na drzewie

Gatunek opisał naukowo Johann Friedrich Gmelin w 1789 (Syst.Nat. 1 pt2 p.773), początkowo umieszczając go w rodzaju Columba jako Columba novae Seelandiae. Dopiero po 1854, kiedy to Karol Lucjan Bonaparte wydzielił i opisał naukowo rodzaj Hemiphaga, garlica maoryska znalazła się w osobnym rodzaju. Holotyp nieznany – Gmelin prawdopodobnie opisał gatunek na podstawie rysunku Johanna Georga Forstera sporządzonego w 1773 r. przypuszczalnie w zatoce Dusky Sound^[9] i zamieszczonego w publikacji Johna Lathama z 1793 r., pt.: A General Synopsis of Birds (rysunek znajduje się w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie pod numerem katalogowym – 137 BMNH (NHM 5137) jako "Columba argetraea Forst")^[10]. Gmelin znał gatunek tylko z dwóch głównych wysp Nowej Zelandii, wobec czego nie wyróżnił podgatunków.

Podgatunki

Wyróżnia się trzy^[5] lub dwa^[11] podgatunki garlicy maoryskiej – żyjący obecnie na większości obszarów Nowej Zelandii Hemiphaga novaeseelandiae novaeseelandiae, żyjący na Wyspach Chatham Hemiphaga novaeseelandiae chathamensis oraz wymarły w połowie XIX w., występujący niegdyś endemicznie na Wyspie Norfolk Hemiphaga novaeseelandiae spadicea. Znane są dwa okazy (z czego do dzisiaj przetrwał tylko jeden) z Muzeum Historii Naturalnej w Tring^[12]. Ostatni raz osobnika tego podgatunku odnotowano w 1900 r.^[13]. Podgatunki różniły się barwą i szczegółami anatomicznymi^[8].

wymarła garlica pacyficzna (H. n. spadicea)

W 2001 zaproponowano, aby trzeci podgatunek – Hemiphaga novaeseelandiae chathamensis, żyjący na Wyspach Chatham wyodrębnić do osobnego gatunku – garlicy szarorzytnej (Hemiphaga chathamensis), gdyż (zdaniem autorów propozycji) różni się znacznie od podgatunku z dwóch wysp głównych, szczególnie wielkością ciała i barwą upierzenia^[14]. Tym samym rodzaj Hemiphaga powiększyłby się o nowy gatunek i nie byłby już rodzajem monotypowym. Jednak inni autorzy spoza Nowej Zelandii traktują go nadal jako podgatunek H. novaeseelandiae^[15][16].

Etymologia nazwy naukowej i polskiej

Polska nazwa zwyczajowa gatunku nawiązuje do Maorysów – ludu zamieszkującego obszar jego występowania – Nową Zelandię. Od nazwy tego kraju pochodzi z kolei naukowa nazwa gatunkowa – novaeseelandiae oraz angielska nazwa zwyczajowa – New Zealand Pigeon, co znaczy gołąb nowozelandzki^[17]. Maoryska nazwa gatunku to Kererū (lub też Keruru), funkcjonuje na Wyspie Południowej i na przeważającej części Wyspy Północnej. Inne maoryskie nazwy to Kūkupa (w części Wyspy Północnej) i Kūkū (region Northland)^[17][18]. Garlica maoryska jest również powszechnie zwana gołębiem leśnym^[19].

Charakterystyka

Morfologia

Zbliżenie głowy – dobrze widoczne iryzujące pióra. Wyspa Kapiti

Pod względem anatomicznym zwierzę wykazuje cechy typowego gołębia: posiada małą głowę, prosty dziób i luźno połączone pióra. Wykazuje także typowe dla gołębi zachowania, takie jak picie przez ssanie wody, walki za pomocą skrzydeł, muskanie piór podczas zalotów. Nie występuje wyraźny dymorfizm płciowy^[20].

Garlice maoryskie to drugie co do wielkości ptaki z rodziny gołębiowatych. Na głównych wyspach (podgatunek H. n. novaeseelandiae) osiągają długość 51 cm i 650 g wagi, a na Wyspach Chatham (podgatunek H. n. spadicea) nawet 55 cm i 850 g^[20]. Głowa, skrzydła i podgardle są zazwyczaj lśniące, zielono-purpurowe, zwykle z brązowym odcieniem (u podgatunku H. n. spadicea – z szarym). Piersi są zwykle białe, dziób czerwony z pomarańczowym końcem, nogi i oczy czerwone. Młode mają krótszy od dorosłych ogon oraz podobne ubarwienie, zwykle jaśniejsze z matowymi barwami na dziobie, oczach i stopach. W okresie gniazdowania oczy, pierścienie wokół oczu, dziób oraz nogi stają się purpurowe^[20].

Głos

Garlice maoryskie zazwyczaj milczą. Sporadycznie wydają pojedyncze, miękkie dźwięki kuu, a ich skrzydła podczas lotu wydają charakterystyczny, szeleszczący odgłos^[21].

Występowanie

Hemiphaga novaeseelandiae jest nadrzewnym gołębiem^[22] występującym w całej Nowej Zelandii – od regionu Northland po Wyspę Stewart, głównie w pasie zachodnich wybrzeży oraz w regionie Otago, w rejonie miasta Christchurch oraz w wąskim pasie północno-wschodniego wybrzeża Wyspy Południowej. Zasiedla wszystkie lasy, zarówno przybrzeżne, jak i górskie^[23] oraz często busz, tereny rolnicze, a także – coraz częściej – miejskie parki i ogrody. Pierwotnie występował on także na Wyspie Norfolk, lecz został tam wytępiony w XIX w.

Garlica maoryska prowadzi osiadły tryb życia, przy czym powierzchnia, do której ograniczone są niektóre osobniki może nie przekraczać 1–2 ha (dotyczy to wybrzeży). Wyjątki zdarzają się w regionach, gdzie roślinność nie owocuje przez cały rok i ptaki te zmuszone są podejmować niewielkie sezonowe wędrówki w poszukiwaniu pokarmu^[20][24].

Z reguły ptaki te żyją samotnie, dobierając się w pary przed okresem rozrodczym, lecz spotykane są również w stadach liczących nawet do 40 osobników^[25].

Pożywienie

Owoce drzewa Eriobotrya japonica – przykład obcej rośliny, na której chętnie żeruje gerlica maoryska

Drzewo Dacrycarpus dacrydioides – przykład rodzimej rośliny, stanowiącej pożywienie dla garlicy

Garlice maoryskie, podobnie jak inni przedstawiciele podrodziny, do której należą, żywią się głównie owocami, w tym przede wszystkim pestkowcami^[26]. Podstawowy element ich diety stanowią owoce zerwane z rosnących w lasach drzew. Spełniają ważną rolę w ekosystemie, gdyż są jedynymi ptakami zdolnymi do zjedzenia największych rodzimych owoców (o średnicy powyżej 12 mm), takich jak rosnące na drzewach z gatunku Beilschmiedia tarairi i w ten sposób rozprowadzając nasiona. Szacuje się, że w ten sposób ptaki te przyczyniają się do rozprzestrzeniania się co najmniej 70 gatunków roślin^[20]. Poza owocami garlice maoryskie jedzą także liście i pąki, zwłaszcza roślin bogatych w azot, który jest szczególnie potrzebny samicom w okresie rozrodczym. Preferują zwłaszcza liście sprowadzonej przez człowieka do Nowej Zelandii śliwy domowej (Prunus domestica)^[27].

Garlica maoryska żeruje na wielu gatunkach tropikalnych roślin, wliczając gatunki z rodziny wawrzynowatych (Lauraceae) i arekowatych (Arecaceae)^{[24][28][29][30]}, ale ptaki żyjące w nowozelandzkich lasach klimatu umiarkowanego żerują także na gatunkach zastrzalinowatych (Podocarpaceae), uważanych za występujące na tych terenach od czasów, gdy tworzyły one superkontynent Gondwanę, takich jak Prumnopitys ferruginea i Dacrycarpus dacrydioides^{[28][29][31][30]}.

Do rodzimych gatunków roślin stanowiących główny pokarm garlicy maoryskiej należą między innymi: (W nawiasach podano lokalne nazwy maoryskie): Sophora microphylla (Kowhai^[32]), Schefflera digitata (Patē lub Patatē)^[33], Macropiper excelsum (Kawakawa), Corynocarpus laevigatus (Karaka^[34]), Cordyline australis (Tī rākau lub Tī kōuka), Rhopalostylis sapida (Nikau), Beilschmiedia tarairi (Taraire), Beilschmiedia tawa (Tawa), Vitex lucens (Puriri)^[28].

Ptaki żerują też chętnie na gatunkach roślin introdukowanych – azjatyckiego drzewa Eriobotrya japonica oraz Chamaecytisus palmensis z Wysp Kanaryjskich.

Rozród

Rozmnażanie garlicy maoryskiej generalnie zależy od występowania dojrzałych owoców, co jest związane z porą roku, warunkami atmosferycznymi i lokalizacją.

Występowanie większości tropikalnych gatunków drzew, owocujących przez cały rok, ograniczone jest do ciepłej, północnej połowy Wyspy Północnej i gołębie z tej części wyspy mogą gniazdować o każdej porze roku z wyjątkiem okresu pierzenia, który trwa od marca do maja, pod warunkiem, że dostępne są owoce^[20]. W południowej części Nowej Zelandii, gdzie tropikalnych drzew jest mniej, ptak rozmnaża się zwykle od października (wczesna wiosna) do kwietnia (późne lato), znów zależnie od dostępności owoców.

Okres, w którym następuje dobieranie się w pary i zaloty godowe, rozpocząć się może nawet na dwa miesiące przed budowaniem gniazda. Zachowanie godowe jest bardzo zróżnicowane. Ptaki te wznoszą się do góry z głośnymi, głębokimi i coraz to mocniejszymi uderzeniami skrzydeł, zastygając tak przez chwilę, po czym opadają pionowo w dół z rozłożonymi skrzydłami i ogonem, odsłaniając jednocześnie białe upierzenie brzucha^[8].

Garlica maoryska gniazduje na drzewach. Samica składa pojedyncze jajo w płytkim, niskiej jakości gnieździe zbudowanym z kilku zebranych razem gałązek. Pisklę wykluwa się po 28-30 dniach, po kolejnych 36 jest w pełni opierzone^[20]. W okresie pierzenia młode osiąga wagę około 400 g^[22][20]. Młode karmione są przeważnie tylko 2-3 razy dziennie^[8], początkowo ptasim mleczkiem^[26], a z czasem do ich diety dodawane są porcje zwracanego pokarmu. W ten sposób młode karmione są przez oboje rodziców (przeważnie przez samca) przynajmniej przez tydzień od opuszczenia gniazda^[8]. Zarówno wysiadywaniem jaja, jak i opieką nad pisklęciem zajmują się oboje rodzice. Jeśli owoców jest pod dostatkiem, para może wyprowadzić kilka lęgów w ciągu jednego sezonu.

Status, zagrożenie i ochrona

Populacja garlicy maoryskiej spadła znacznie od czasu przybycia na Nową Zelandię ludzi i nadal maleje, zwłaszcza w regionie Northland (Wyspa Północna), gdzie w 1993 r. odnotowano 50%-owy spadek populacji w ciągu ostatnich 14 lat^[35]; ptak jest jednak nadal dość powszechny na zachodzie Wyspy Południowej i na wybrzeżu Otago.

Obecnie łączny zasięg populacji gatunku (na wyspach głównych, Wyspie Stewart oraz mniejszych, przybrzeżnych wyspach) szacuje się na 208,000 km², co w przybliżeniu odpowiada 77% powierzchni Nowej Zelandii^[21].

Garlica maoryska w rezerwacie Nga Manu, Waikanae, region Wellington

Populacja garlicy maoryskiej zmniejsza się także z powodu polowań, niszczenia środowiska i niewielkiej zdolności rozrodczej tych ptaków^[36][37][38]. Gołębie te były bardzo liczne jeszcze w latach 60. XIX wieku i wielkie ich stada gromadziły się na owocowych drzewach, by żerować^[39]. W 1864 nałożono ograniczenia na ludzi polujących na te ptaki, a w 1921 zakazano łowów całkowicie^[26], choć egzekwowanie tego prawa nie jest wystarczające. Niektórzy Maorysi protestowali przeciwko zakazowi, uzasadniając to swoją tradycją polowań na te gołębie^[40].

W latach 1995-1996 przeprowadzono eksperyment, polegający na zbadaniu sukcesu gniazdowania tego gatunku w zależności od obecności szczura śniadego (Rattus rattus). Przez dwa kolejne sezony lęgowe zlokalizowano i monitorowano 70 gniazd tego ptaka. W tym czasie przeprowadzono na badanym obszarze deratyzację przez stosowanie trucizn. W efekcie ataki na gniazda były znacząco rzadsze, niż na obszarach niechronionych. Jednak wskaźnik przetrwania młodych nie zmienił się znacząco, głównie ze względu na częste opuszczanie gniazda przez nie, a także przez rodziców. Zauważono również pałankę kuzu atakującą gniazda^[36][41].

Do najważniejszych programów i miejsc ochrony, badania i przywrócenia gatunku należą:

• Nga Manu Nature Reserve (Rezerwat Naturalny Nga Manu; Waikanae, region Wellington)^[42],
• Orokonui Ecosanctuary/Te Korowai o Mihiwaka (Ekosanktuarium Orokonui; region Otago)^[43],
• Karori Wildlife Sanctuary (Sanktuarium Przyrody Karori; Wellington, region Wellington)^[44],
• Whataroa White Heron Sanctuary (Sanktuarium Czapli Białej w Whataroa; Whataroa, region West Coast)^[45],
• Maungatautari Restoration Project (Projekt Restytucyjny Maungatautari; region Waikato)^[46],
• Whakatikei River Valley Forest Restoration Project (Projekt Restytucyjny Lasów Nad Rzeką Whakatikei)^[47],
• Kereru Awhina Project (region Auckland)^[48],
• Park Narodowy Paparoa (region West Coast)^[49],
• Park Narodowy Fiordland (region Southland)^[50],
• Wyspa Stewart,
• Wyspa Kapiti,
• Wyspa Little Barrier,
• Wyspa Maud^[51].

Do najważniejszych zagrożeń gatunku należą introdukowane celowo przez człowieka lub przypadkiem przywleczone drapieżniki, jak australijska pałanka kuzu (Trichosurus vulpecula), gronostaj (Mustela erminea), gatunki szczurów – głównie szczur śniady (Rattus rattus), ale także szczur polinezyjski (Rattus exulans) i szczur wędrowny (Rattus norvegicus) oraz koty, które utworzyły do dzisiaj wiele zdziczałych populacji. Zjadają one jaja i pisklęta garlicy, a także rywalizują z nią o pożywienie, zmniejszając w ten sposób powodzenie wyprowadzenia przez nią lęgów i przypuszczalnie przyczyniają się do głodu u dorosłych osobników^[20]. Kolejnym, równie ważnym zagrożeniem, jest utrata siedliska naturalnego ptaka w wyniku pożarów i wycinki pod uprawy, na opał oraz na paszę dla zwierząt roślinożernych^[52]. Do zmniejszenia populacji garlicy maoryskiej przyczyniają się także nielegalne polowania dla mięsa (m.in. w Northland) i przypuszczalnie setki ptaków ginie każdego roku^[53][54].

Skutkiem ochrony jest między innymi wzrost populacji podgatunku Hemiphaga novaeseelandiae chathamensis na Wyspach Chatham z 40 osobników w latach 80. XX w. do 200 osobników w roku 1996.^[55].

W celu ochrony oraz przywrócenia statusu gatunku najmniejszej troski (LC według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody) proponowane są działania takie, jak regularny monitoring trendu populacji, zaostrzenie kar dla polujących na te ptaki (lub kontrolowane polowania w miejscach, gdzie jest to możliwe), ochrona siedliska naturalnego oraz kontrola wprowadzonych drapieżników i konkurentów w walce o pokarm.

Hodowla

Garlica maoryska nie jest gatunkiem hodowlanym ani zwierzęciem domowym.

Obecnie ptaka tego można oglądać w 7 z 11 ogrodów zoologicznych w Nowej Zelandii^[56]:

• Wellington Zoo (Wellington, region Wellington),
• Auckland Zoo (Auckland, region Auckland),
• Hamilton Zoo (Hamilton, region Waikato),
• Brooklands Zoo/Pukekura Park (New Plymouth, region Taranaki),
• Kiwi House and Native Bird Park Otorohanga (Dom Kiwi i Park Rodzimych Ptaków Otorohanga; Otorohanga, region Waikato),
• Kiwi Birdlife Park (Queenstown, region Otago),
• Orana Wildlife Park (Christchurch, region Canterbury),

Okazy muzealne

Dla potrzeb nauki zbiera się i preparuje okazy muzealne oraz skóry zwierząt. Obecnie znanych jest ponad 20 okazów muzealnych tego gatunku, z czego najwięcej znajduje się w Sekcji Ornitologicznej (Ornithology DiGIR provider Service) Peabody Museum of Natural History przy Uniwersytecie Yale’a – 7 okazów, w bazie danych o ptakach eBird – tworzonej przez Cornell Laboratory of Ornithology (Uniwersytet Cornella) i National Audubon Society – 3, oraz w Museum of Zoology przy Uniwersytecie Michigan – 2^[57].

Ponadto w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej "Naturalis" w Lejdzie (Holandia) znajdują się 3 okazy wymarłego podgatunku H. n. spadicea, w tym holotyp^[58].

Znaczenie w kulturze człowieka

Maorysi wyrabiali z włókien tęgosza mocnego (Phormium tenax) z dodatkiem między innymi zielonych i białych piór garlicy maoryskiej płaszcze zwane Kahu huruhuru, co znaczy dosłownie płaszcz z piór (Kahu – "płaszcz", "peleryna"; huruhuru – "pióro"^[59]) lub po prostu Kahu kererū – "płaszcz z kereru". Były one szczególnie popularne w drugiej połowie XIX w., kiedy to rozwinęła się ich produkcja^[60].

Urzędy pocztowe Nowej Zelandii i Wyspy Norfolk wyemitowały kilka znaczków pocztowych przedstawiających garlicę maoryską. Pierwszym z nich był nowozelandzki znaczek z 1960 o nominale 1d/3d^[61]. Kolejne emisje miały miejsce w 1973 (z okazji 50. rocznicy Royal Forest and Bird Protection Society of New Zealand ("Królewskie Towarzystwo Ochrony Lasów i Ptaków Nowej Zelandii"), 1993 (pod patronatem WWF), 1995 i 2006. Z kolei poczta Wyspy Norfolk wyemitowała w 1971 znaczek o nominale 15 centów z ilustracją wymarłego podgatunku garlicy maoryskiej – H. n. spadicea, co czyni ów znaczek jedynym tego typu na świecie^[62].

Od maoryskiej nazwy ptaka – kereru, nazwano jeden z nowozelandzkich gejzerów – Kereru Geyser (Whakarewarewa, region Bay of Plenty).

Przypisy

Bibliografia

• Hugh Robertson, Heather Barrie: The Hand Guide to the Birds of New Zealand. Penguin Books, 1999. ISBN 0-14-028835-X.
• Asrid Cora Dijkgraaf. Phenology and frugivory of large-fruited species in northern New Zealand and the impacts of introduced mammals. „PhD Thesis”, 2002. School of Biological Sciences. University of Auckland, Auckland (ang.).
• Caroli Linneai: Systema Naturae. Wyd. Editio decima tertia, aucta reformata, cura J.F. Gmelin. T. 3 Tom. [in 7]. 1788-93. (łac.)
• John Latham: A General Synopsis of Birds. Wyd. Edition 1 (1790-1802). T. Vol. II. London, UK.: Leigh and Sotheby, 1781-1787.

Linki zewnętrzne

• New Zealand Pigeon/Kereru – notatka na stronie Ministerstwa Ochrony Środowiska (Departament of Conservation/Te Papa Atawhai) Nowej Zelandii (ang.)
• Kereru Discovery Project – strona internetowa Projektu Odkrycia Kereru (ang.)
• Kereru, the New Zealand pigeon – artykuł i zdjęcie na stronie o ptakach Nowej Zelandii (ang.)
• Kahu huruhuru Collection – zdjęcia płaszczy "Kahu huruhuru" w Muzeum Narodowym Te Papa Tongarewa (ang.)

Dokumenty audiowizualne

1. Krótki film przedstawiający charakterystyczny lot godowy oraz zachowanie kereru; (serwis Arkive.org)
2. Filmy o kereru. (serwis Internet Bird Collection)

• kiwi brunatny
• kiwi północny
• kiwi mały
• kiwi plamisty
• kiwi szary

• perkoz maoryski

• kormoran nakrapiany
• kormoran szorstkodzioby
• kormoran zielonolicy
• kormoran nowozelandzki
• kormoran czarnoszyi
• kormoran łuskowany
• kormoran wyspowy
• kormoran plamisty

• kazarka rajska
• krzywonos
• cyraneczka rdzawa
• cyraneczka auklandzka
• cyraneczka południowa
• ogorzałka nowozelandzka

• sokół nowozelandzki

• weka
• wodnik maoryski
• takahe południowy

• ostrygojad krótkodzioby
• ostrygojad zmienny
• szczudłak czarny
• sieweczka nowozelandzka
• sieweczka ozdobna
• sieweczka koroniasta
• bekas wyspowy
• bekas auklandzki
• skrętodziób
• mewa czarnodzioba
• mewa nowozelandzka
• rybitwa czarnoczelna

• garlica maoryska

• kakapo
• nestor kea
• nestor kaka
• modrolotka mała
• modrolotka czerwonoczelna
• modrolotka żółtoczapkowa
• modrolotka zielona

• kukiel długosterny

• barglik
• łazik skalny
• krzakówka długodzioba
• zwisogonek paprociowy
• maorysek towarzyski
• maorysek żółtogłowy
• skalinek wielkogłowy
• skalinek czarny
• skalinek białoczelny
• koralnik modropłatkowy
• kędziornik
• miodnik
• miodożer szmaragdowy
• kurobród siodłaty
• świergotek nowozelandzki

• albatros królewski
• albatros ciemnoskrzydły
• albatros żółtooki
• albatros siwogłowy
• albatros białoczelny
• burzyk szarogrzbiety
• burzyk wędrowny
• burzyk ciemny
• burzyk czarny
• petrel nowozelandzki
• petrel klifowy
• petrel szarobrzuchy
• petrel czarnopręgi
• petrel reliktowy

• pingwin żółtooki
• pingwin grubodzioby
• pingwin grzebieniasty
• pingwin szczotkoczuby

Kereru (nome científico: Hemiphaga novaeseelandiae) é uma espécie de ave da família dos pombos endêmica da Nova Zelândia. Sua população declinou consideravelmente após a chegada dos seres humanos no arquipélago.^[1]

Referências

Nyazeelandduva^[2] (Hemiphaga novaeseelandiae), eller kereru, är en fågelart som tillhör familjen duvor och är endemisk för Nya Zeeland.^[3]