Lactarius volemus, o lactario anaranxáu,[2] ye un fungu basidiomiceto de la familia Russulaceae. Atópase llargamente distribuyíu nel hemisferiu norte, en zones templaes d'Europa, América del Norte y Asia, según en delles rexones subtropical y tropical d'América Central. Crez en montes de planifolios, fundamentalmente so castañales, y menos frecuentemente en montes de coníferes, de normal per debaxo de los 1000 msnm. El so cogorda, o cuerpu granible, apruz dende branu hasta seronda. El so basónimu ye Agaricus volemus Fr. 1821. La cogorda d'esti fungu ye un comestible apreciáu.[2]
El L. volemus presenta tonos que van del durazno al tawny, el sombreru puede algamar un diámetru de 11 cm. Les lamelas allugaes na parte inferior del so sombreru tienen un color mariellu doráu maciu,les mesmes atópense bien próximes unes d'otres y dacuando encrúciense. Una de les carauterístiques distintives d'esti fungu ye la gran cantidá de látex ("lleche") que exuda cuando s'estropien los sos lamelas. Tamién tien un arume distintivo a pexe, que nun afecta'l so sabor. L'analís químicu de les cogordes determinó que les mesmes tienen diversos esteroles rellacionaos col ergosterol, dalgunos de los cualos son únicos d'esta especie. L'fungu tamién contién una goma natural la cual foi caracterizada por aciu analís químicu. Un analís filoxenéticu indica qu'el Lactarius volemus nun seria un taxón únicu sinón que representa delles especies o subespecies.
La primer mención de Lactarius volemus na lliteratura científica foi en 1753 por Carlos Linneo na so Species Plantarum, sol nome de Agaricus lactifluus.[3] En 1821 el micólogu suecu Elias Magnus Fries llamar Agaricus volemus nel so Systema Mycologicum.[4] Nesti trabayu propón un conxuntu d'especies rellacionaes (llamaes tribus o tribu) dientro del xéneru Agaricus, qu'él nomó Galorrheus. Fries más tarde reconoció Lactarius como un xéneru distintu nel so Epicrisis Systematis Mycologici, citando Galorrheus como un sinónimu;[5] Foi nesta publicación que la especie foi llamada per primer vegada pol nome que ye conocida anguaño.[6] A pesar de que Linneo publicó la especie primero que Fries, el nome de Fries ta sancionáu y polo tanto tien prioridá nomenclatural.
En 1871 Paul Kummer alzó la mayor parte de les tribus de Fries a rangu xenéricu, polo que camudó'l nome de la especie a Galorrheus volemus.[7] La variedá L. volemus var. subrugosus foi identificada por Charles Horton Peck en 1879,[8] pero agora clasifícase como una especie separada, Lactarius corrugis.[9]
En 1891 Otto Kuntze movió la especie a Lactifluus, un xéneru que darréu foi plegáu en Lactarius.[10] Otru sinónimu históricu ye Lactarius lactifluus, usáu por Lucien Quélet en 1886,[11] un renombramiento basáu en Agaricus lactifluus de Linneo. Lactarius wangii rellatáu en 2005 por Hua-An Wen y Jian-Zhe Ying siendo una nueva especie de China,[12] foi sinonimizado dos años dempués col L. volemus.[13]
L'epítetu específicu "volemus" ye deriváu del llatín vola,[14] que significa "el oco de la maño", suxestivu de la referencia de Fries a la gran cantidá de látex "suficiente fluyíu pa enllenar la maño".[15] Los nomes en llingua inglesa pal L. volemus inclúin: weeping milk cap,[16] tawny milkcap,[17] orange-brown milky,[18] voluminous-latex milky,[19] lactarius orange,[20] fishy milkcap,[21] y apricot milk cap. Nos montes de Virxinia Occidental, Estaos Xuníos, ye nomáu "leatherback" o "bradley". L'últimu nome puede tener orixe del so nome n'alemán, Brätling.[22][23]
Lactarius volemus ye una especie de la seición de los Dulces nel subxéneru Lactifluus. Esti agrupamientu inclúi especies col pileu secu, látex abondosu y una impresión d'espores blanques o crema pálida.[25] Como la especie L. corrugis, tien sobreposición de calteres morfolóxicos, incluyendo a coloración del pileu y les semeyances nel estipe, ye difícil estremar de manera precisa los dos especies. La dificuldad n'estremalos ye aumentada tamién más pol fechu de que dambes especies tienen dellos colores: espécimes xaponeses de L. volemus pueden tener un pileu coloráu, un pileu mariellu con un tarmu llargu, o una testura aveludada; los píleos de L. corrugis puede ser coloraos, comumente de color herrumbre. En 2005 investigadores xaponeses esclariaron la relación ente estos dos especies y de delles otres de la seición Dulces usando analises moleculares d'ADN y comparando les diferencies na composición d'ácidos grasos, la morfoloxía y el sabor. El grupu de variantes de color filogeneticamente en distintes subclados, sugeriendo que podríen ser meyor consideraos "distintes especies, subespecies o variedaes".[24] En 2010 un estudiu molecular de L. volemus del norte de la Tailandia afayó que los 79 espécimes testaos pueden ser estremaos en 18 especies filoxenétiques distintes; seis d'estes fueron descrites como nueves especies: L. acicularis, L. crocatus, L. distantifolius, L. longipilus, L. pinguis y L. vitellinus.[26]
El esporocarpo del Lactarius volemus tien un pileu carnosu y firme con una testura aterciopelao y nidio o una forma que camuda d'alcuerdu al so grau de maduror: ye primeramente convexu, con cantos curvados escontra adientro y depués crez planu con una depresión nel centru. Con un diámetru típicu de 5 a 11 centímetros, el so color varia del tonu de damascu de color mariellu a marrón.[27] El color del pileu, sicasí, ye daqué variable, como se reparó nes amueses procedentes d'Asia, Europa y América del Norte.[13][28][29] El tarmu o estipe que la so altor varia d'ente 4 y 12 centímetros y que de normal tien ente 1 y 1,5 cm d'espesura, tien una coloración llixeramente más clara qu'el pileu. Ye firme, con una superficie nidia o sedosu que dacuando tien depresiones que cuerren llonxitudinalmente a lo llargo de toa'l so llargor.[27]
Les llámines son delgaes y fráxiles, encruciaes dacuando y bien espaciadas ente si. Polo xeneral, tien un pálidu color mariellu doráu y conviértense en marrón dempués de sufrir una agresión esterna. Entrepolaos ente les laminuques tán les lamélulas, estensiones curties que nun s'estienden al tarmu. La carne ye de color ablancazáu y dura. El golor de la cogorda ye revesosu;[27] el so golor ye equivalente a un pexe muertu.[30] El golor ye exhalado especialmente cuando los cuerpos granibles tán secos. Una de les carauterístiques más distintives de la cogorda ye la gran cantidá de látex, tan abondosu que namái un pequeñu rascuñu nes llámines ye abonda pa faer "llorar" una sustanza llechiento.[16] El látex tiende a enllordiar de marrón la superficie cola qu'entra en contautu.[30]
La impresión de les espores ye de color ablancazáu. Les espores son aprosimao esfériques, tresllúcíes y típicamente miden 7,5 a 10 por 7,5 a 9 micrómetros (mm).[31] La superficie de la espora ta reticulada, cubierta con rebordes que formen una rede complexa. Les crestes algamen 0,8 mm d'altor y tienen proyeiciones notables d'hasta 1,2 micrómetros. Les célules que producen les espores nel himenio, los basidios son claviformes, hialinos con cuatro espores, cada unu tien dimensiones de 40-62 7,2 a 10,4 micrómetros.[32] Entrepolaes ente los basidios tán les célules maneres llamaes cistídios. Los pleurocistídios son desaxeradamente fusiformes o claviformes y miden 48-145 a 5-13 micrómetros. Los queilocistídios puede ser fusiformes claviformes, formes apiculadas o entemedios ente estos y midir 27-60 por 5 a 7 micrómetros.[29] Amás, hai cistídios presente na superficie del pileu y el tueru el fungu.[27] Si una gota de sulfatu de fierro (usáu como prueba química na identificación de fungos) ye aplicada a la carne de L. volemus, darréu tiñir d'un color verde azuláu escuru.[31]
La variedá Lactarius volemus var. flavus foi descrita en 1979 por Alexander Hanchett Smith y Lexemuel Ray Hesler na so monografía sobre especies norteamericanes del xéneru Lactarius.[29] Esta rara variedá, atopada nel sudeste de los Estaos Xuníos (nuna rexón que va dende la Carolina del Sur hasta la Flórida y estendiéndose al oeste hasta Texas), tien un pileu que se vuelve mariellu mientres el so desenvolvimientu. Tamién tien espores llixeramente más pequeñes que la variedá común: 6,5 a 9 por 6-8 micrómetros.[31] Dellos autores consideren el raramente coletado L. volemus var. oedematopus, atopáu na rexón central y sur de la Europa, una variedá distinta de les demás por tener un tarmu gruesu y pileu de color marrón acoloratáu. Esta evaluación nun ye universalmente aceptada, posiblemente por cuenta de que cai dientro del rangu de variación morfolóxica de la gama principal.[33] Una otra variedá, L. volemus var. asiaticus, foi nomada en 2004 con base en espécimes vietnamites; que s'acomuñar col Pinus kesiya y tien pequeños cuerpos granibles y aterciopeláu de color marrón.[34] Polo xeneral la importancia taxonómica pocu atribuyóse a diverses variedaes de L. volemus propuestes.[26]
Lactarius volemus ta íntimamente rellacionáu col L. corrugis, y xeneralmente tien una apariencia bastante similar. L. corrugis tien más arrugues na superficie, les laminas son más escures, el golor ye nidiu o ausente, y el color ye menos naranxa, anque puede atopase formes con colores entemedios.[9] Los dos especies pueden estremase con más precisión al traviés de les sos carauterístiques microscópiques: L. corrugis tien espores típicamente mayores, 10,4 a 12,8 por 9,6 a 11,8 micrómetros, con un retículo más gruesu na superficie, amás d'un mayor pleurocistídio.[32] Lactarius hygrophoroides tamién s'asemeya al L. volemus, pero estremar d'esta por tener enllaces cruzaos, laminuques separaes y nun tien espores na superficie.[35]
La especie zambiana Lactarius chromospermus tien una paecencia superficial con L. volemus, pero la primera, amás de la so presencia nel continente africanu, pue ser identificada pol so impresión d'espores de color marrón-canela, únicu en tola familia Russulaceae.[36] L. subvelutinus tamién ye similar, pero nun presenta'l carauterísticu golor a pexe muerto, amás de tener un pileu de color mariellu-naranxa a un brillante doráu-naranxa, fueyes estreches y un látex blancu que nun camuda de color cuando se suelta o en contautu con cualquier superficie.[31] La especie Lactarius austrovolemus tamién ta íntimamente rellacionada, pero tien laminas muncho más próximes ente si, ente que el L. lamprocystidiatus solo puede ser distinguindo del L. volemus poles carauterístiques microscópiques: reticulaciones nes sos espores son más altes y afilaes, y la malla formada poles interseición de les reticulaciones son muncho más pequeñes,[13] Tanto'l L. austrovolemus como'l L. lamprocystidiatus son atopaos puramente na Papúa Nueva Guinea.[37][38]
== Usos culinarios y otres Ficha de valor nutricional | nome=Lactarius volemus, secos[39] | kJ=1631 | proteínes=25.2 g | grases=4 g | carbohidratos=64 g | fierro_mg=1.5 | cobre_mg=1.8 | cinc_mg=3.3 | manganesu_mg=1.4 | fonte_usda=1 }}
A pesar del desagradable golor a pexe que ye exhalado dempués de que se recoyeron les cogordes,[40] el L. volemus ye comestible y encamentáu pal usu culinariu, anque'l Lactarius típicamente tien una testura llixeramente granular, que dalgunos pueden atopar pocu petitosa.[16] El golor sume mientres la cocción y el látex tien un sabor nidio.[41][27] Ye meyor preparáu por cocción lenta col fin d'evitar que se vuelva demasiáu duru;[40] espécimes que fueron reidratados dempués de ser ensugaes, riquen una cocción más llarga pa esaniciar la testura granosa.[41] L'fungu tamién s'utiliza nes recetes de guisos y mueyos.[42] L'usu de sartén nun ye una téunica de cocción recomendadoa por cuenta de la gran cantidá de látex que flúi.[40] L. volemus ye una de les varies especies de Lactarius que son vendíes en mercaos rurales na provincia de Yunnan, China,[43] y ye una de les especies más populares de fungos monteses comestibles collechaos pal consumu y la vienta en Nepal.[44] Nel so llibru de 2009 sobre especies de Lactarius d'América del Norte, Bessette y colegues consideren el fungu "la cogorda de lleche comestible más conocida y popular" nel este d'Estaos Xuníos.[23] Un estudiu turcu de la composición nutricional de los cuerpos granibles conclúi que L. volemus ye una bona fonte de proteínes y carbohidratos.[39]
El cuerpu granible contienen una única molécula d'esterol llamada volemolida, un deriváu del ergosterol común ente los fungos, que puede tener aplicación na quimiotaxonomia fúngica.[45] Nun estudiu de 2001 identificáronse nueve esteroles, trés de los cualos yeren desconocíos pa ciencia. Según el investigadores, esti tipu de compuestos altamente osixenaos, similar a los esteroles que s'atopen en corales blandios y esponxes marines, son pocu común nos fungos.[46] L'fungu tamién contién volemitol (D-glicero-D-manoheptitol), un poli-alcohol de siete carbonos aislláu per primer vegada pol científicu francés Émile Bourquelot en 1889.[47] El volemitol alcuéntrase como monosacáridu en munches especies de plantes y algues pardes.[48]
Por cuenta de que el conteníu natural de poli-isopreno nos cuerpos granibles que correspuende dende 1,1 hasta 7,7% del so pesu en secu,[49] que correspuende de 1,1 a 7,7% del so pesu, esta porción puede ser usada pa producir cauchu.[50] La estructura química de la goma producida a partir de la cogorda consiste d'un homólogu de poliprenol d'altu pesu molecular, entamáu como un grupu dimetilalilo, dos unidad trans de isopreno, una llarga secuencia de isoprenos cis (ente 260 y 300 unidaes), zarraos por una hidroxila o éster d'ácidu grasu.[51] Biosintéticamente, la formación del poli-isopreno empieza col compuestu trans, trans-farnesil pirofosfato, y acredítase que termina con una esterificación de pirofosfato de poli-isoprenil.[49] La enzima isopentenil-difosfato isomerasa delta foi identificáu como necesariu pal entamu de la síntesis de cauchu en L. volemus y otres especies Lactarius.[52]
Como toles especies de Lactarius,[53] el L. volemus forma ectomicorrizas, una asociación simbiótica mutuamente benéfica con delles especies d'árboles. Nesta asociación, les hifes del fungu crecen en redol a la raigañu de les plantes y ente les sos célules corticales, pero en realidá nun lleguen a penetrárlas. Les hifas estiéndense pa escontra fora nel suelu, aumentando la área superficial pa l'absorción col fin d'ayudar a la planta a prindar los nutrientes del suelu. Puede atopase creciendo na base d'árboles de coníferes, anque ye más común nos montes de fueya caduca. Dacuando tamién pueden atopase en "tapetes" de mofos de turbera. Ye común l'apaición de cuerpos granibles ente'l branu y la seronda.[29] Pueden ser atopaos creciendo solitariamente o en grupos y son más abondosos nel clima caliente y húmedo.[15]
Los cuerpos granibles pueden ser habitaos por especies de mosques de la familia Limoniidae, como Limonia yakushimensis o del xéneru Discobola, según delles especies d'ácaros qu'habiten los fungos. Les mosques sirven d'abelugos pa los ácaros nuna asociación simbiótica conocida como phoresis, onde los ácaros son cargaos mecánicamente pol so "anfitrión". Los ácaros son pequeños y nun pueden migrar distancies relativamente llargues ente les cogordes ensin esa ayuda, los inseutos tresportistes pela so parte, son grandes y pueden tresferir a los ácaros a los sos sitios d'alimentación preferíos.[54]
Lactarius volemus ye atopáu en rexones de clima templáu nidiu, como en delles zones subtropical y tropical del hemisferiu Norte. L'fungu alcuéntrase llargamente distribuyíu en toa Europa,[24][55] a pesar de que ta menguando en dellos países. Convirtióse en bastante raru nos Países Baxos (y Flandes) hasta'l puntu de ser consideráu llocalmente estinguíu.[21] N'América, la llende más al norte de la so distribución algama'l sur del Canadá y les Grandes Planicies,[56] al sur de la mariña esti de los Estaos Xuníos y Méxicu, llegando hasta América Central (Guatemala).[16][32] Ye tamién conocida n'Asia, incluyendo China (montes Qinling, provincies de Guizhou y Yunnan),[57][13][43] Xapón, India, Corea, Nepal y Vietnam.[58][59][44][34] Tamién se fixeron colecciones n'Oriente Mediu, incluyendo Irán y Turquía.[60][39]
Fonte: «Nutritional composition of some wild edible mushrooms» (n'inglés). Türk Biyokimya Dergisi [Turkish Journal of Biochemistry]. http://www.turkjbiochem.com/2009/025-031.pdf. Consultáu 'l 20 d'abril de 2011.Los valores nutricionales tán basaos nos analises químicos de espécimenes turcos, conducíos por Colak y collaboradores nel Departamentu de Química, Universidá Téunica Karadeniz.
Lactarius volemus, o lactario anaranxáu, ye un fungu basidiomiceto de la familia Russulaceae. Atópase llargamente distribuyíu nel hemisferiu norte, en zones templaes d'Europa, América del Norte y Asia, según en delles rexones subtropical y tropical d'América Central. Crez en montes de planifolios, fundamentalmente so castañales, y menos frecuentemente en montes de coníferes, de normal per debaxo de los 1000 msnm. El so cogorda, o cuerpu granible, apruz dende branu hasta seronda. El so basónimu ye Agaricus volemus Fr. 1821. La cogorda d'esti fungu ye un comestible apreciáu.
El L. volemus presenta tonos que van del durazno al tawny, el sombreru puede algamar un diámetru de 11 cm. Les lamelas allugaes na parte inferior del so sombreru tienen un color mariellu doráu maciu,les mesmes atópense bien próximes unes d'otres y dacuando encrúciense. Una de les carauterístiques distintives d'esti fungu ye la gran cantidá de látex ("lleche") que exuda cuando s'estropien los sos lamelas. Tamién tien un arume distintivo a pexe, que nun afecta'l so sabor. L'analís químicu de les cogordes determinó que les mesmes tienen diversos esteroles rellacionaos col ergosterol, dalgunos de los cualos son únicos d'esta especie. L'fungu tamién contién una goma natural la cual foi caracterizada por aciu analís químicu. Un analís filoxenéticu indica qu'el Lactarius volemus nun seria un taxón únicu sinón que representa delles especies o subespecies.
