nimet breadcrumb-navigoinnissa
Multimedia w Wikimedia Commons Magnolia wirginijska[3], magnolia sina[4] (Magnolia virginiana L.) – gatunek roślin z rodziny magnoliowatych. Występuje naturalnie w południowej, południowo-wschodniej oraz wschodniej części Stanów Zjednoczonych[5][6][7]. Jest gatunkiem typowym dla swojego rodzaju[8]. Epitet gatunkowy virginiana pochodzi od stanu Wirginia, gdzie między innymi występuje[9]. Stosowany jako roślina ozdobna.
Rośnie naturalnie w południowej, południowo-wschodniej oraz wschodniej części Stanów Zjednoczonych – w Alabamie, Arkansas, Dystrykcie Kolumbii, Delaware, na Florydzie, w Georgii, Luizjanie, Massachusetts, Marylandzie, Missisipi, Północnej Karolinie, New Jersey, stanie Nowy Jork, Pensylwanii, Południowej Karolinie, Tennessee, Teksasie i Wirginii[6]. Jest najbardziej rozprzestrzenionym gatunkiem magnolii we florze USA[10].
Rośnie na bagnach oraz wilgotnych sawannach, na terenach nizinnych[7]. Występuje na rzędnych do 540 m n.p.m.[10] i od 5. do 10. strefy mrozoodporności (starsze okazy są bardziej mrozoodporne[11]). Preferuje stanowiska w pełnym nasłonecznieniu lub półcieniu[9]. W centralnej części zasięgu, w rejonie Karoliny Północnej, występują obie formy wzrostowe i formy pośrednie. Na północ od tego obszaru dominują rośliny zrzucające liście o pokroju krzewiastym, na południe – wysokopienne i zimozielone drzewa[10]. Kwiaty gatunku zawierają neolignany[12].
Kwitnie niemal całe lato[4] – od czerwca i do sierpnia – rozwijają się sukcesywnie kolejne kwiaty[11].
W obrębie tego gatunku różni autorzy wyróżnili podgatunki i odmiany na bazie głównie różnic form wzrostowych, czasem wynajdując dodatkowe różnice morfologiczne (m.in. w budowie włosków). Według Flora of America różnice nie mają charakteru diagnostycznego, włoski nitkowate i taśmowate występują niezależnie od pozostałych cech. W publikacji tej uznaje się, że dotychczasowe diagnozy taksonów wenątrzgatunkowych nie mają znaczenia taksonomicznego. Według The Plant List akceptowana jest jedna odmiana[2]:
Roślina wykorzystana jako macierzysta dla wielu odmian uprawnych. Tworzy mieszańce m.in. z magnolią parasolowatą M. tripetala (M. ×thompsoniana (Loudon) C. de Vos), z wielkokwiatową M. grandiflora (tzw. „mieszańce Freemana”) i szerokolistną (M. hypoleuca) (m.in. kultywar 'Nimbus')[10].
Niektóre plemiona indiańskie używały wywar z liści i kory tego drzewa jako halucynogen oraz w leczeniu przeziębień i w celach rozgrzewających[7][10]. Na początku europejskiego osadnictwa w Ameryce Północnej gatunek zwany był „drzewem bobrowym” ze względu na stosowanie jego korzeni do wyrobu wnyków do łapania bobrów[4].
Gatunek jest szeroko rozpowszechniony jako roślina uprawna. Do Europy (najpierw do Anglii) wprowadzona została w 1688 roku[10] (jako pierwsza magnolia sprowadzona do Europy[4]). W warunkach polskich zalecana do uprawy w zachodniej części kraju[11].
Wymaga stanowisk osłoniętych i wilgotnych, zwłaszcza za młodu w warunkach środkowoeuropejskich wymaga okrycia zimą[11].
Rozmnaża się z nasion (w Europie jednak rzadko owocuje[4]) lub przez szczepienie[11].
W Pensylwanii i Tennessee ma status gatunku zagrożonego wyginięciem (ang. imperiled), natomiast w Marylandzie oraz stanie Nowy Jork jest krytycznie zagrożony (ang. critically imperiled)[6].
Magnolia wirginijska, magnolia sina (Magnolia virginiana L.) – gatunek roślin z rodziny magnoliowatych. Występuje naturalnie w południowej, południowo-wschodniej oraz wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Jest gatunkiem typowym dla swojego rodzaju. Epitet gatunkowy virginiana pochodzi od stanu Wirginia, gdzie między innymi występuje. Stosowany jako roślina ozdobna.
