Outkovka rumělková (Pycnoporus cinnabarinus) je houba z čeledi chorošovité (Polyporaceae) a řádu chorošotvaré (Polyporales). Plodnice vyrůstají v červnu až listopadu, jsou nejedlé.
PYCPCI[1]
Pro patogena s označením outkovka rumělková (Pycnoporus cinnabarinus) je používáno více rozdílných názvů, například Coriolus cinnabarinus nebo Trametes cinnabarina.[1][2]
Rozšířen celosvětově.
Pozitivní.
Plodnice vyrůstají ve skupinách nad sebou. Jsou konzolovité, poměrně tenké. Klobouk je polokruhovitý, rumělkově, oranžově nebo skořicově červeně zbarvený, jemně plstnatý, později lysý, hrbolkatý, bočně přirostlý. Povrch je v mládí jemně plstnatý a hrbolatý, brzy olysávající s ostrým okrajem. Má šířku 20-100mm. Výtrusný prach je bílý.[3][4]
Bříza, buk, třešně, jeřáb, ale i konifery.[L 1]
Plodnice na větvích nebo kmeni, červeně zbarvené dřevo, bílá hniloba.[L 1]
Především saprofyt, živé stromy napadá méně často.
Obrázky, zvuky či videa k tématu outkovka rumělková ve Wikimedia Commons
Outkovka rumělková (Pycnoporus cinnabarinus) je houba z čeledi chorošovité (Polyporaceae) a řádu chorošotvaré (Polyporales). Plodnice vyrůstají v červnu až listopadu, jsou nejedlé.
Der Nördliche Zinnoberschwamm oder kurz Zinnoberschwamm (Pycnoporus cinnabarinus) ist eine Pilzart aus der Familie der Stielporlingsverwandten. Obwohl der Pilz nicht zu den „echten“ Trameten (Trametes) zählt, wird er auch als Zinnoberrote Tramete oder Zinnobertramete bezeichnet.
Der Nördliche Zinnoberschwamm besitzt einen 2–10 cm breiten und bis zu 6 cm konsolenförmig von der Anwachsstelle abstehenden, 1–2 cm dicken Fruchtkörper. Die Oberfläche ist unregelmäßig höckerig und warzig. Die Farbe ist meist ein auffälliges Zinnoberrot, auch orangerote Exemplare kommen vor. Mit Kalilauge verfärbt sich das Fleisch schwärzlich. Die 1(–2)-jährigen Fruchtkörper sind undeutlich konzentrisch gezont und haben einen schwach wellig verbogenen Rand. Die eckigen und länglichen Poren sind labyrinthisch angeordnet und relativ fein (2–3 pro mm). Das Fleisch ist zäh, lederig-hart, korkig und orangerot gefärbt. Geruch und Geschmack sind unauffällig.
Der Nördliche Zinnoberschwamm ist ein saprobiontischer Holzbewohner, der Laubhölzer besiedelt; bevorzugtes Substrat ist in Mitteleuropa die Rotbuche. Daneben werden andere Laubhölzer, seltener Nadelhölzer besiedelt. Sie gehört gemeinsam mit dem Gemeinem Spaltblättling und der Striegeligen Tramete zu den Erstbesiedlern abgestorbener, noch stehender oder liegender Stämme oder Stämmchen, liegender lichtexponierter Stämme, Zweige und Äste, kann aber auch noch in späteren Zersetzungsphasen auftreten. Der Nördliche Zinnoberschwamm kommt in lichten, eher bodentrockenen Buchen- und Hainbuchen-Eichenwäldern vor. Als sehr licht- und wärmeliebende Art kommt sie selten innerhalb geschlossener Baumbestände vor, sondern bevorzugt Kahlschläge, Lichtungen, Waldränder, Hecken, Obstplantagen, Parks und Gärten.
Der Nördliche Zinnoberschwamm kommt in der Holarktis von der wärmeren bis zur borealen Zonen vor, sie wird in Nordasien, Nordamerika und Kanada gefunden. In Südamerika und Südasien (Indien) wird sie selten gefunden. In Europa ist die Art von Spanien und Italien bis zum 71. Breitengrad und bis zum Ural verbreitet. Im atlantischen Bereich ist sie seltener, sie fehlt im Wesentlichen in Frankreich, in den Niederlanden und Irland, im östlichen Großbritannien und Dänemark ist sie selten. In Deutschland ist die Spezies im ganzen Land verbreitet, fehlt aber in einigen Gegenden Nordwestdeutschlands sowie in den mittel- und süddeutschen Nadelwaldgebieten.
Der Nördliche Zinnoberschwamm hat in der Vergangenheit starke Bestandsschwankungen erlebt, deren Ursachen nicht komplett verstanden sind. Nachdem sie in der ersten Hälfte des 19. Jahrhunderts offenbar häufig und verbreitet war, nahm sie bis etwa 1960 sehr stark ab, um sich dann erneut auszubreiten. Eine mögliche Ursache könnte die geringere Nutzung von Leseholz sein, wodurch an Holz- und Reisighaufen geeignete Standorte entstanden.
Der Nördliche Zinnoberschwamm ist kein Speisepilz, als Holzzersetzer ist er unbedeutend.
Der Nördliche Zinnoberschwamm oder kurz Zinnoberschwamm (Pycnoporus cinnabarinus) ist eine Pilzart aus der Familie der Stielporlingsverwandten. Obwohl der Pilz nicht zu den „echten“ Trameten (Trametes) zählt, wird er auch als Zinnoberrote Tramete oder Zinnobertramete bezeichnet.
Pycnoporus cinnabarinus, also known as the cinnabar polypore, is a saprophytic, white-rot decomposer. Its fruit body is a bright orange shelf fungus. It is common in many areas and is widely distributed throughout the world. It is inedible.[1] It produces cinnabarinic acid to protect itself from bacteria.[2]
The stipe and the pore surface had a positive reaction with potassium hydroxide.
Pycnoporus cinnabarinus, also known as the cinnabar polypore, is a saprophytic, white-rot decomposer. Its fruit body is a bright orange shelf fungus. It is common in many areas and is widely distributed throughout the world. It is inedible. It produces cinnabarinic acid to protect itself from bacteria.
The stipe and the pore surface had a positive reaction with potassium hydroxide.
Pycnoporus cinnabarinus es un hongo patógeno. Su cuerpo fructífero es un hongo de color naranja brillante. Es común en muchas áreas y se encuentra ampliamente distribuido en todo el mundo, siendo prácticamente inconfundible en Europa. [1]
Datos: Q205101
Multimedia:
Especies: Pycnoporus cinnabarinus
Pycnoporus cinnabarinus es un hongo patógeno. Su cuerpo fructífero es un hongo de color naranja brillante. Es común en muchas áreas y se encuentra ampliamente distribuido en todo el mundo, siendo prácticamente inconfundible en Europa.
Punapoorik (Pycnoporus cinnabarinus) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.[1]
Punapoorik (Pycnoporus cinnabarinus) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Punakääpä (Pycnoporus cinnabarinus) on kääpälaji, joka kuuluu samaan sukuun rusokäävän kanssa. Laji toimii lehtipuutavaran lahottajana. Punakääpä ei ole myrkyllinen, mutta ei myöskään hyvä ruokasieni.
Punakääpä on väriltään oranssinpunainen. Itiöemä on laakea, litteä, puolipyöreä ja sen reunat ovat ohuenterävät.
Punakääpää esiintyy koivumetsissä ja lepikoissa. Sitä tavataan myös uhuissa lahopuissa.[1]
Punakääpä (Pycnoporus cinnabarinus) on kääpälaji, joka kuuluu samaan sukuun rusokäävän kanssa. Laji toimii lehtipuutavaran lahottajana. Punakääpä ei ole myrkyllinen, mutta ei myöskään hyvä ruokasieni.
Pycnopore cinabre
Pycnoporus cinnabarinus, le Pycnopore cinabre, est une espèce de champignons agaricomycètes de la famille des Polyporaceae.
Sporophore flabelliforme (en forme d'éventail), jusqu'à 10 cm de diamètre, de 0.5 à 1.5 cm d'épaisseur, de couleur orange vif (c'est la cinnabarine qui est à l'origine de sa coloration), aux pores circulaires ou anguleux, 2 à 3 par mm[1]. En Europe, il est le seul polypore de cette couleur[2]. Il est non comestible. Il ne pourrait éventuellement être confondu qu'avec la fistuline hépatique, qui pousse presque toujours de manière isolée, qui peut être plus large, et dont le dessus est le plus souvent humide.
Sur le continent nord-américain, il peut par contre être confondu avec d'autres espèces de polypores rouges, comme Pycnoporus sanguineus (ou Trametes sanguinea), une espèce présente sous les tropiques en Afrique, Amérique, Asie, Australie, etc[3], dont la bordure est plus fine, et parfois plus irrégulière.
Sur bois mort de feuillus, en particulier sur les genres Fagus, Prunus, Alnus, Corylus, Betula, etc.[4], très rarement sur conifères. Saprophyte.
Europe, Afrique du Nord, mais également Amérique du Nord, Asie du S-E. Il est donc pratiquement cosmopolite[5].
La classification de cette espèce évolue. On le classerait aujourd'hui plutôt dans le genre Trametes dont l'étendue est variable selon les auteurs, donc sous le nom de Trametes cinnabarina. Le nom Pycnoporus cinnabarinus deviendrait un synonyme, qui reste toutefois connu et courant[6],[7].
L'espèce a d'abord été décrite sous le nom de Boletus cinnabarinus, son basionyme, par Jacquin, en 1774, dans sa Floræ Austriacæ.
Parmi les autres synonymes connus, on peut mentionner[8],[9]:
Son nom est tiré de pycno-, du grec ancien πυκνός, puknos (« épais »), et -porus, du latin porus, pore, donc « aux pores épais », et de cinabre, du latin cinnabaris, nom du sulphure de mercure dont on a tiré un pigment, le cinabre ou vermillon. Le nom « trametes » a été créé à partir du latin trama, trame, tissu, et -ete, comme, donc « avec comme un tissu autour des pores »[10].
groupe de sporophores
petits sporophores
Détail des pores
Vue de dessus et de dessous
Des études montrent que des composants et extraits de Pycnoporus cinnabarinus ont des propriétés anti-oxydantes, antivirales et anti-tumorales. Les Aborigènes australiens ont utilisé ce polypore pour soigner des maux de bouches et des lèvres[11],[12].
Pycnopore cinabre
Pycnoporus cinnabarinus, le Pycnopore cinabre, est une espèce de champignons agaricomycètes de la famille des Polyporaceae.
Tikroji raudonpintė (lot. Pycnoporus cinnabarinus) – vienintelė raudonpinčių (lot. Pycnoporus) genties grybų rūšis.
Vaisiakūniai plokščių kepurėlių pavidalo, apie 3-10 cm ilgio ir 2-8 cm pločio bei iki 2 cm storio ties pagrindu. Jų paviršius iš pradžių būna švelniai pūkuotas, o senstant pasidaro plikas, blyškiai oranžinės spalvos.
Auga ant negyvų išvirtusių lapuočių medžių, ypač beržų, šermukšnių. Dažniausiai aptinkama sausesniuose šviesiuose mišriuose miškuose. Sukelia baltąjį medienos puvinį.
Tikroji raudonpintė įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Capel fin a 10 cm. ëd diàmetr. A l'é l'ùnich polypor europeo ëd cost color.
A chërs an dzora latifeuje. Miraco a l'é an mente ch'a së spatara.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Capel fin a 10 cm. ëd diàmetr. A l'é l'ùnich polypor europeo ëd cost color.
AmbientA chërs an dzora latifeuje. Miraco a l'é an mente ch'a së spatara.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Gęstoporek cynobrowy (Pycnoporus cinnabarinus (Jacq.) P. Karst) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pycnoporus, Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Niektóre synonimy naukowe[2]:
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1776 r. Jacquin nadając mu nazwę Boletus cinnabarinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1941 r. P. Karsten, przenosząc go do rodzaju Pycnoporus[1].
Nazwa polska pojawiła się w pracy Stanisława Domańskiego i in. w 1967 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako huba cynobrowa, wrośniak cynobrowy, żagiew cynobrowa[3].
O szerokości do 10 cm, półkolisty lub wachlarzowaty i bokiem przyrośnięty do podłoża. Brzeg cienki i ostry. Górna powierzchnia zwykle nierówna, pomarszczona. Kolor cynobrowy, czerwonawy lub ceglasty, u starszych osobników płowieje[4].
W postaci rurek o porach w kolorze cynobrowym lub czerwonawym[4]. Pory okrągłe lub kanciaste[5].
O grubości do 2 cm, cynobrowego koloru, elastyczny, włóknisty i bez zapachu[5].
Wysyp zarodników biały. Zarodniki nieamyloidalne, cylindryczne lub eliptyczne, gładkie i bezbarwne o rozmiarach 5-8 × 2,5-3 μm. Cystyd brak[6].
Z wyjątkiem Afryki i Antarktydy występuje na wszystkich kontynentach, także na niektórych wyspach – na Hawajach, Madagaskarze i w Nowej Zelandii. Najwięcej stanowisk podano z Ameryki Północnej, Europy i Australii[7]. W Europie Środkowej gatunek pospolity. Rozwija się na martwym drewnie (na pniach, pniakach, gałęziach) drzew liściastych, głównie na miejscach dobrze oświetlonych[8]. Preferuje miejsca wilgotne, stąd też częściej występuje w nadrzecznych łęgach na olszach, wierzbach i brzozach, ale rośnie również na innych gatunkach drzew liściastych. Częściej występuje podczas upalnych lat[5].
W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[9]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Szwajcarii, Anglii, Litwie i Niemczech[3].
W Europie uważany za grzyb niejadalny[4], jednak na opracowanej dla FAO liście jest wymieniony jako grzyb jadalny w Hongkongu i w Nepalu[10]. Saprotrof, powoduje białą zgniliznę drewna[5].
Gęstoporek cynobrowy wytwarza duże ilości enzymów rozkładających ligninę i inne trudne do rozłożenia polisacharydy. Głównym enzymem odróżniającym ten grzyb z innych grzybów rozkładających ligninę jest lakaza. Aborygeni używają owocników do leczenia owrzodzenia jamy ustnej, szczególnie u ząbkujących niemowląt[11][12].
Ze względu na oryginalny cynobrowy kolor i brak strefowania jest łatwy do odróżnienia od innych gatunków. Ewentualnie może być pomylony z oranżowcem pomarańczowym (Pycnoporellus fulgens), który ma owocniki o podobnym kolorze (pomarańczowe lub ceglastoczerwone), ale występuje głównie na drzewach iglastych[4].
Gęstoporek cynobrowy (Pycnoporus cinnabarinus (Jacq.) P. Karst) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae).
Pycnoporus cinnabarinus, também conhecido como poliporo cinábrio, é um fungo saprofítico, da podridão branca. O seu corpo de frutificação é de um laranja brilhante. É comum em muitas regiões e vastamente distribuído pelo mundo. Não é comestível.[1]
O estipe e a superfície dos poros tem uma reação positiva com o hidróxido de potássio.
Pycnoporus cinnabarinus, também conhecido como poliporo cinábrio, é um fungo saprofítico, da podridão branca. O seu corpo de frutificação é de um laranja brilhante. É comum em muitas regiões e vastamente distribuído pelo mundo. Não é comestível.
O estipe e a superfície dos poros tem uma reação positiva com o hidróxido de potássio.
Плодові тіла однолітні, напівкруглі, розміром 5-8 см. Поверхня шапок слабо зональна, опушена, кіноварно-помаранчева. Поверхня гіменофора шафранно-червона, пори округлі. Спори подовжено-еліпсоїдальні 2-2,5 мкм.
Плодові тіла з'являються в квітні — вересні.
Зростає в листяних і змішаних лісах на мертвій деревині — стовбурах, пнях, гілках листяних порід, частіше на березі, тополі, горобині, в добре освітлюваних місцях, на вирубках або місцях лісових пожеж. Зазвичай зустрічається невеликими групами або поодинокими екземплярами.
Декоративний і лікарський вид.
Включений до Червоної книги Білорусі 2-го видання (1993).
Pycnoporus cinnabarinus (Jacq.) P.Karst., 1881
Пикно́порус кинова́рно-кра́сный (лат. Pycnoporus cinnabarinus) — вид грибов, входящий в род Пикнопорус (Pycnoporus) семейства Полипоровые (Polyporaceae). Широко распространённый сапротроф, произрастающий на древесине лиственных деревьев.
Плодовые тела однолетние, шляпочные, сидячие, половинчатой или вееровидной формы. Верхняя поверхность бархатистая, затем оголяющаяся, оранжево-красная или киноварно-красная. Ткань жёсткая, сухая, с зонами оранжевого и красного цветов.
Гименофор трубчатый, киноварно- или шафранно-красного цвета. Трубочки немного светлее поверхности и мякоти, с цельными угловатыми порами.
Гифальная система тримитическая. Гифы гименофора тонкостенные, септированные, с пряжками. Скелетные гифы сначала тонкостенные, затем толстостенные, асептированные. Связывающие гифы толстостенные или почти сплошные, асептированные. Базидии четырёхспоровые, 13—15×4—5 мкм. Споры узкоэллиптические, 4,5—6,5×2—2,5 мкм.
Пикнопорус не содержит каких-либо ядовитых веществ, однако его жёсткие тонкие плодовые тела не дают причислять его к съедобным грибам.
На Дальнем Востоке России и в тропических регионах мира более обычен второй вид рода, пикнопорус кровяно-красный. Отличается более мелкими плодовыми телами с более яркой окраской. Сходной окраской изредка может обладать печёночница обыкновенная, однако её плодовые тела мягкие.
Пикнопорус — космополит с очень широким ареалом, однако в тропических регионах встречающийся довольно редко. В России известен во всех регионах от Европейской части до Дальнего Востока
Пикнопорус кровяно-красный — сапротроф, произрастающий на мёртвой древесине различных лиственных пород (Betula, Fagus, Populus, Prunus, Sorbus), в виде исключения — на хвойных. Вызывает белую гниль, не приникающую глубоко в древесину.
Пикнопорус кровяно-красный был впервые описан Николаусом Йозефом фон Жакеном в 1776 году в сборном роде грибов с трубчатым гименофором. В 1821 году переведён Э. М. Фрисом в более узкий род древесных трубчатых грибов. В 1881 году выделен Петером Адольфом Карстеном в отдельный род Pycnoporus.
Пикно́порус кинова́рно-кра́сный (лат. Pycnoporus cinnabarinus) — вид грибов, входящий в род Пикнопорус (Pycnoporus) семейства Полипоровые (Polyporaceae). Широко распространённый сапротроф, произрастающий на древесине лиственных деревьев.
分類 界 : 菌界 門 : 担子菌門 綱 : 真正担子菌綱 目 : ヒダナシタケ目 科 : サルノコシカケ科 属 : シュタケ属 種 : シュタケ 学名 Pycnoporus cinnabarinus シュタケ（朱茸、Pycnoporus cinnabarinus）はヒダナシタケ目サルノコシカケ科のキノコ。 主に広葉樹の枯れ木や用材などの上に生える。子実体に柄はない。傘は半円形でオレンジ色～朱紅色。白色腐朽菌。食用には適さない。寒冷地に分布。
この項目は、菌類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（P:生き物と自然／PJ生物）。 
_P._Karst_198004.jpg)
_-_Jungstadien_-_hms(1).jpg)
_P._Karst_153.jpg)
.JPG)
