Multimedia w Wikimedia Commons Zając polarny[3][4] (Lepus arcticus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae), występującego w strefie tundry i tajgi. Wraz ze zmianą pory roku, przystosowuje się do środowiska. Przy pierwszych śniegach zmienia futro na białe. Prawdziwe zające arktyczne mają nieskazitelną białą sierść przez cały rok. Jego środowiskiem naturalnym są polarne i górzyste siedliska. Kiedyś uznawano go za podgatunek bielaka, ale obecnie uważa się go za osobny gatunek.
Zając polarny występuje w tundrowych regionach Grenlandii i części Kanady położonymi najdalej na północ, jak również na Alasce. Na dalekiej północy zające są białe przez cały rok. W innych częściach, latem mają mroźny niebiesko-szary kolor, ale ogon pozostaje biały.
Długość ciała wynosi średnio 40-50 cm, natomiast masa to około 5 kg.
Zając polarny żywi się głównie zdrewniałymi roślinami. Je także pąki, jagody, liście i trawę[5]. Ma doskonały węch dzięki któremu może kopać w poszukiwaniu gałązek wierzbowych poniżej śniegu.
Istnieją cztery podgatunki tego zająca:
Zając polarny (Lepus arcticus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae), występującego w strefie tundry i tajgi. Wraz ze zmianą pory roku, przystosowuje się do środowiska. Przy pierwszych śniegach zmienia futro na białe. Prawdziwe zające arktyczne mają nieskazitelną białą sierść przez cały rok. Jego środowiskiem naturalnym są polarne i górzyste siedliska. Kiedyś uznawano go za podgatunek bielaka, ale obecnie uważa się go za osobny gatunek.
