nomes no trilho de navegação
Females lay fertilized eggs in a burrow dug into the soil. After about 70 days, the eggs hatch into first instar nymphs that remain in the burrow as the mother provides protection and food. When the young become second instar nymphs, they emerge above ground and find their own food. During the day however, they return to their burrow. Third and fourth instar nymphs live above ground where they develop into adults. Nymphs are similar to adults, but are lighter in color with smaller wings and antennae. As the nymphs progress from one instar to the next, they begin to darken in color, the wings grow, and the antennae gain more segments. Between each stage of development, the young molt by losing their outer cuticle.
Development - Life Cycle: metamorphosis
European earwigs are preyed upon by several species of tachinid flies (Diptera), as well as certain beetles (Coleoptera). These include ground beetles like Pterostichus vulgaris, P. algidus, Carabus nemoralis, and Calosoma tepidum, as well as flightless tiger beetles (Omus dejeanii). Other predators include toads (Anura), snakes (Serpentes), and certain birds (Aves) like Chinese monal pheasants (Lophophorus ihuysii). European earwigs have several different defense mechanisms used to avoiding predation. These include using their forceps as a weapon and using glands found in the abdomen to secrete chemicals that act as a repellent to predators.
Known Predators:
European earwigs are brownish red in color and have elongated bodies that range from 12 to 15 mm long. They are equipped with 3 pairs of legs that are yellow to brown in color. European earwigs are well-known for the set of forceps, known as cerci, that protrude from the abdomen and are used for protection and in mating rituals. Forceps display sexual dimorphism, with those of the male being longer and more curved than those of the female. Forceps can also vary between males. Males with shorter and highly curved forceps are called brachylabic, while males with long, straighter forceps are called macrolabic. European earwigs have two antennae with 14 to 15 segments long that contain many important sense organs, as well as a fully developed set of wings.
Range length: 12 to 15 mm.
Sexual Dimorphism: sexes shaped differently
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
A typical European earwig lives 1 year in the wild. Male earwigs often die before females, when they are kicked out of the burrow during the winter months.
Average lifespan
Status: wild: 1 years.
Average lifespan
Status: wild: 1 years.
European earwigs are terrestrial organisms that live in mostly temperate climates. They are found in a very large geographic range and at elevations up to 2,824 m. During the day, they prefer places that are dark and moist to hide from predators. Their habitats include forests, agricultural, and suburban areas. During the mating season, females prefer a habitat abundant in rich soils as a place to burrow and deposit her eggs.
Range elevation: 2824 (high) m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: suburban ; agricultural
European earwigs are native to Europe, eastern Asia, and northern Africa. Today, they can be found on all continents except Antarctica. Their geographic range continues to expand, and they have been found on an island in the Pacific Ocean (Island of Guadalupe).
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Introduced ); neotropical (Introduced ); australian (Introduced )
Other Geographic Terms: cosmopolitan
European earwigs are omnivorous organisms that are both scavengers and predators and feed using their chewing mouthparts. They feed on other organisms, both dead and alive, including aphids, maggots, mites, spiders, and protozoans. They also feed on both living and decaying plants, including lichens, algae, fruits and flowers.
Animal Foods: eggs; insects
Plant Foods: leaves; fruit; flowers; bryophytes; lichens; algae
Primary Diet: omnivore
European earwigs are common hosts to several different parasitic organisms including certain tachinid flies (Thriarthria setipennis and Ocytata pallipes) and nematodes (Mermis nigresens>). They also serve as predators of other types of insects such as aphids (Aphidoidea) and some protozoa. European earwigs are also important scavengers in the ecosystem, feeding on almost anything that is edible.
Commensal/Parasitic Species:
Aphids, a staple in European earwigs' diet, can cause great destruction to apple and pear orchards. European earwigs can help to control the population of aphids, thereby decreasing the amount of pest destruction to the crops.
Positive Impacts: controls pest population
Since European earwigs tend to hide in dark, moist places such as newspapers or inside fruits, they are commonly carried into homes. European earwigs are essentially harmless to humans, but their unpleasant odor and appearance make them unwanted guests in the home. They can also cause damage to fruits and other crops as they feed on them. They are not as nearly destructive as aphids or other pests, but their feeding can still cause considerable damage to crops.
Negative Impacts: crop pest; household pest
A common misconception about earwigs based on their name is that they crawl into the ears of humans. This is actually a myth, and there are few known cases of earwigs actually crawling into the ears of people. The name earwig is actually derived from the fact that the hind wings of the organism resemble the shape of an ear.
Adult European earwigs release a pheromone that attracts other European earwigs. Nymphs also release pheromones, which encourage mothers to provide care to their young. Forceps are also used as means of communication in mating and to show threatening behavior.
The segmented antennae of European earwigs contain many sense organs such as chemoreceptors that aid in sensing odors. These antennae also contain important tactile hairs which help the organism to get a sense of the surrounding environment. They also have compound eyes, enabling them to use sight as well to perceive their environment.
Communication Channels: chemical
Other Communication Modes: pheromones
Perception Channels: visual ; tactile ; chemical
European earwigs are not endangered or threatened.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
European earwig mating rituals usually occur in September, after which mating pairs can usually be found underground in a burrow into the winter. Courtship rituals involving the forceps play a large role in the mating process. Males wave and bob the forceps in the air, stroking and grasping the female. However, the forceps are not used in the actual mating process. If the female accepts the courting male, the male twists his abdomen into position for mating and attaches to the female. During mating, females move around and feed with the male attached to her abdomen. Fertilization of eggs takes place inside the female. Sometimes during mating, another male comes along and uses his forceps to fight off the mating male and take his place with the mating female. Males and females have multiple mates.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
European earwigs typically breed once yearly from September to January. Some females actually breed twice during this time frame. Eggs are fertilized internally inside the female and in late winter or early spring females lay 30 to 55 eggs. The offspring become independent two months after hatching and no longer require parental care. European earwigs reach sexual maturity at 3 months and are able to reproduce in the next breeding season.
Breeding interval: European earwigs usually breed once yearly, but some females breed twice during mating season.
Breeding season: European earwigs breed from September to January.
Range eggs per season: 30 to 55.
Average time to independence: 2 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 3 months.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
Female European earwigs hibernate about 5 to 8 mm underground with their eggs, guarding them and keeping them clean from fungi and other pathogens using their mouth. The males are usually driven from the burrow in late winter or early spring and the female proceeds to lay her fertilized eggs. Once the larvae hatch in about 70 days, mothers provide their young with food by regurgitation until they reach the second.
Parental Investment: female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
La tijereta común (Forficula auricularia) ye una especie d'inseutu dermáptero de la familia de los forficúlidos.[1] Mide 3 cm de llargor y ta provista de dos cercos a la fin del so abdome. Estos cercos, al recordar la forma d'una pinza o tisoria, aniciaron los nomes comunes colos que se conoz tantu a esta especie como al restu de dermápteros.
La tijereta común atópase frecuentemente so les piedres y nes frutes. Ye la tijereta más común d'Europa, incluyida la península Ibérica.
.
La tijereta común (Forficula auricularia) ye una especie d'inseutu dermáptero de la familia de los forficúlidos. Mide 3 cm de llargor y ta provista de dos cercos a la fin del so abdome. Estos cercos, al recordar la forma d'una pinza o tisoria, aniciaron los nomes comunes colos que se conoz tantu a esta especie como al restu de dermápteros.
Ar c'harlostenn (Forficula auricularia) (liester: garlostenned) zo un amprevan a vez graet debrerez-skouarn anezhi ivez dre ma kreded ez ae e-barzh divskouarn an dud evit o debriñ.
15 mm eo o hirder well-wazh, tastornelloù hir dezhe, serkennoù e penn o c'hof (stumm ur c'hrog gant ar pared, kazi kenstur gant ar parezed).
Dindan an douar e vez dozvet an ûioù dre bakadoù (etre 20 ha 80). Ar re-se hag al larvennoù war o lerc'h a vez diwallet gant ar vamm.
Diouzh an noz e tebr an imagoed gwrizioù, broñsoù, delioù, frouezh, amprevaned marv pe vev. Degas a reont kleñvedoù d'ar plant met diouzh an tu all e tistrujont ur bern c'hwen-gwez a-hed o buhez.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Forficula auricularia, la papaorelles comuna o tisoreta europea (per a més variants del nom popular vegeu papaorella), és un insecte dermàpter omnívor dins la família Forficulidae. Són inofensius i tendeixen a habitar en els llocs on ho fan els humans. El nom de papaorelles prové del rumor que aquests insectes entren a les orelles humanes i entren dins el cervell, però aquest rumor és fals.[1] Tanmateix, s'han donat casos de papaorelles entrant dins les orelles per error.[2] F. auricularia és una espècie que té cura dels seus fills i ha sobreviscut en una gran varietat d'ambients.
Forficula auricularia té un cos aplanat marronós,[3] amb un pronot (pronotum) en forma d'escut,[4] dos parells d'ales i un parell de cerci en forma de fòrceps.[5] Fan entre 12 i 15 mm de llargada.[6] L'antena té 11–14 segments, i la boca és de tipus mastegador.[3]
Els adults mostren polimorfisme en el pes del cos i l'amplada del cap.[7] Els cerci es fan servir durant l'aparellament, alimentació i autodefensa.
Són originaris d'Europa, Àsia occidental i probablement el Nord d'Àfrica,[8][9] Forficula auricularia va ser introduït a Amèrica del Nord a principi del segle XX i ara està estès per tot el continent.[10] Les tisoretes europees es troben comunament en climes temperats, són més actives quan la temperatura del dia té la mínima fluctuació.[1][11]
Aquests dermàpters passen el dia en llocs frescos, foscos i inaccessibles com són les flors, les fruites i esquerdes de la fusta.[5][8][12] Són actius principalment de nit, s'alimenten des de matèria vegetal a petits insectes. Són més aviat carronyaires que depredadors.[1] Les seves plantes favorites inclouen la brassicàcia Sisymbrium officinale, el trèvol Trifolium repens, i la dàlia Dahlia variabilis.[13] També s'alimentes de melassa i plantes no vasculars, líquens i algues.[8] Prefereixen la carn i el sucre als vegetals.[14] Prefereixen els àfids (pugons) a les fulles o trossos de fruites.[15] Els adults mengen més insectes que no pas les nimfes.[8]
Encara que F. auricularia té ales ben desenvolupades, són força febles i poques vegades les usen.[12][10][16]
Passen l'hivern a uns 5 mm sota la terra. La femella pon, a la tardor, uns 50 ous en un niu subterrani. Entra en un estadi de dormició i s'està al niu amb els ous. La femella té cura de la seva descendència, a la primavera surt i emergeixen les nimfes que són molt similars als adults però més petites.[11] Les vigila fins que tenen un mes.[1]
Les papaorelles europees tenen la seva temperatura òptima a 24 °C.[8] L'aparició de les tisoretes es pot predir basant-se en paràmetres meteorològics.[17]
Forficula auricularia se sap que causa danys en els cultius, flors i vergers de fruiters quan arriba a altes poblacions. Les papaorelles es mengen els cabells (estils) del blat de moro i danyen aquest conreu. Entre els fruits danyen les pomes, préssecs, prunes i peres. Sovint se les veu entre els pètals de les flors ornamentals.[11]
El control de F. auricularia s'ha intentat fent servir els seus enemics naturals incloent la mosca parasitoide Bigonicheta spinipenni, el fong Erynia forficulae i Metarhizium anisopliae, com també moltes espècies d'ocells.[11] Entre els insecticides, el Diazinon.[18]
D'altra banda les tisoretes es poden fer servir per controlar algunes plagues d'insectes incloent els psyllidae de la perera.[19] Els danys en els cultius per F. auricularia està limitat quan hi ha alts nivells de les seves preses.[20]
Forficula auricularia, la papaorelles comuna o tisoreta europea (per a més variants del nom popular vegeu papaorella), és un insecte dermàpter omnívor dins la família Forficulidae. Són inofensius i tendeixen a habitar en els llocs on ho fan els humans. El nom de papaorelles prové del rumor que aquests insectes entren a les orelles humanes i entren dins el cervell, però aquest rumor és fals. Tanmateix, s'han donat casos de papaorelles entrant dins les orelles per error. F. auricularia és una espècie que té cura dels seus fills i ha sobreviscut en una gran varietat d'ambients.
Škvor obecný (Forficula auricularia) je hmyz z řádu škvorů. Jde o nejhojnější druh škvora v Česku.
Škvor obecný je 1 až 2 cm dlouhý. Tělo je kaštanově hnědé až tmavě hnědé, končetiny žluté až oranžové. Jeho typickým znakem jsou klíšťky na konci zadečku, u samic jsou menší, u samců větší. Pod krovkami jsou složená poměrně velká křídla ve tvaru vějíře.[1]
Žije v celé Evropě. V Česku je jeho výskyt hojný. Žije v lidských obydlích, na loukách, v lesích a polích.
Je všežravý, aktivní je v noci, přes den je v úkrytu. Křídla jsou vyvinutá dostatečně, aby mohl létat bez větších problémů. Při letu škvor není obratný, a proto létá jen velmi vzácně. Křídla vysunuje a zasunuje klíštkami. Samice se velmi pečlivě starají o larvy a vajíčka, obvykle můžou na jaře či na podzim naklást do hnízda v zemi 20 až 50 vajíček. Vajíčka pravidelně olizují a přendavají, tím udržují správnou vlhkost, aby vajíčka nevyschla či neplesnivěla. Larvy jsou se samicí až do svého druhého svlečení. Je časté, že samice zemře přímo v hnízdě a pak slouží larvám jako potrava. Délka života je přibližně až rok a půl.
Obrázky, zvuky či videa k tématu škvor obecný ve Wikimedia Commons
Der Gemeine Ohrwurm (Forficula auricularia) ist ein Ohrwurm aus der Familie der Eigentlichen Ohrwürmer (Forficulidae). Regional gibt es zahlreiche verschiedene umgangssprachliche Namen wie Ohrenkneifer für die Art bzw. die ganze Ordnung der Ohrwürmer.
Die Gemeinen Ohrwürmer erreichen eine Körperlänge von 10 bis 16 Millimetern. Sie haben einen dunkel rötlichbraunen Körper, bei dem der Thorax seitlich hellbraun ist. Die Flügel sind zu kurzen Stummeln reduziert, so dass die Tiere (fast) flugunfähig geworden sind. Die Deckflügel und die Beine sind hell gelbbraun gefärbt. Die Hinterflügel werden von den kurzen Deckflügeln nicht ganz bedeckt und stehen etwas hinaus, der Großteil des Abdomens ist unverdeckt. Ihre Fühler bestehen aus 11–14 Gliedern. Am Hinterleibsende tragen sie ein Paar Zangen, die an der Basis heller und Richtung Spitze dunkelbraun gefärbt sind. Diese Cerci verwenden sie zur Verteidigung, um Beute zu ergreifen und als Hilfe beim Entfalten ihrer Flügel. Die Männchen benutzen sie auch bei der Paarung. Die Männchen haben an der Basis breite und flache Cerci, die etwas gekrümmt sind. Am Ende des flachen Teils sind ein oder zwei kleine Zähne an der Innenseite zu erkennen. Die Weibchen haben kurze, feinere und gerade Cerci.
Sie kamen ursprünglich nur in Europa vor, sind aber Anfang des 20. Jahrhunderts in Nordamerika eingeschleppt worden und jetzt dort weit verbreitet. Man findet sie fast überall, wo sie geeignete Verstecke finden, wie z. B. unter Laub, in Ritzen und Spalten.
Die nachtaktiven Tiere können fliegen, tun dies aber sehr selten. Sie ernähren sich omnivor sowohl von pflanzlicher als auch von tierischer Nahrung. Sie fressen Pflanzenteile, Früchte und Samen, andere Gliedertiere und Detritus. Obwohl sie Schäden z. B. an Getreide und anderen Pflanzen anrichten können, werden sie als nützlich betrachtet, da sie eine Vielzahl verschiedener Schadinsekten, wie z. B. Blattläuse und deren Eier fressen. Seit 2007 entwickelt sich der Gemeine Ohrwurm zum Problemschädling in reifenden Weintrauben und Pfirsichen und gelangt so in größerer Anzahl ins Erntegut. Bisher gibt es keine Bekämpfungsmöglichkeiten.
Die Weibchen legen ca. 50 bis 90, etwa 1,5 Millimeter lange Eier, sowohl im Frühjahr, als auch im Herbst in unterirdisch angelegte Bodennester. Das Weibchen verharrt in einem der Dormanz ähnlichen Zustand im Nest, bis die Larven geschlüpft sind. An der Frühjahrsgeneration wird sogar Brutpflege betrieben, das Weibchen umsorgt seine Nachkommen im Laufe ihrer ganzen, einmonatigen Entwicklung. Die Larven häuten sich in dieser Zeit vier- bis fünfmal. Sie sind den ausgewachsenen Tieren ähnlich, aber heller gefärbt und haben keine Flügel. Die Überwinterung erfolgt im Erwachsenenstadium in geschützten Verstecken, wie z. B. unter Rinde, in Spalten, unter Laub und zwischen Holzstücken.
Schlüpfende Larven
Junge Larve
Kinderstube
Ältere Larve
Männchen mit kleinen Zangen
Männchen mit großen Zangen
frisst an Schafgarbe
Weibchen, Dorsalansicht
Der Gemeine Ohrwurm (Forficula auricularia) ist ein Ohrwurm aus der Familie der Eigentlichen Ohrwürmer (Forficulidae). Regional gibt es zahlreiche verschiedene umgangssprachliche Namen wie Ohrenkneifer für die Art bzw. die ganze Ordnung der Ohrwürmer.
De geweune ôornbêeste (Forficula auricularia) is 'n insekte da ôort by d' orde van d' ôornbêestn (Dermaptera). 't Is de bekenste Europeeschn ôornbêeste en zyn gedrag en leefwyze zyn goed bestudeerd.
De geweune ôornbêeste wordt 10 toe 16 millimeetrs lank, zoendre de lange nypr-achtige achtrste anangsls, cerci genoamd. Dedeeze van de vintjes zyn grotre en langre en ên e duudlik zichtboare tand an de binnekant by de boazies. D' anangsls van de wuuvetjes zyn bykans rechte en mindre brêed an de boazies. De vintjes ên e varjoable cerci-lankte, de deeze kunn den êft van de lankte van 't lyf uutmoakn, mo ze kunn ook eevn lank zyn lik 't lyf.
De geweune ôornbêeste êt e gilwebruune kleur, d' achtrvleugls zyn dr, mo ze zyn nie te ziene omda ze weggestookn zyn oendre de vôorvleugls. De vliezige vôorvleugls zyn mêerdre kêern ipgevoedn oendre de veele klindre vôorvleugls. Oendanks 't bestoan van van de vleugls vliegt de geweune ôornbêeste mo weinig, mo 't kan wê.
De geweune ôornbêeste is de mêest algemêene ôornbêeste van Europa en is ook te vienn in België en Nederland. 't Is e nie gespesjaliezeerde bêeste die oovrol leeft wo datr e strôojselloage is. Ook is e wakke omgeevienge e belangryke vôorwoarde; ôornbêestn kunn slicht teegn droogte. De sôorte is in 't verleen verspreid nor oendr andre de Verênigde Stoaten en êt êm ier siens lange tyd vaste gevestigd.
D' ôornbêeste is 'n alleseetre die leeft van zochte dêeln, lik plantedêeln lik fruut, joenge bladjes en plantwortls mor ook d' eiers en larvn van insektn wordn geetn. Surtoe bladluuzn schynn e vôorkeure te zyn. De joenge nymfn leevn dêels van insektneiers. Otr te winnig eetn is, wordn de bêestn kannieboaln en eetn undre klindre sôortgenôotn ip.
De geweune ôornbêeste kent zjuuste lik ol d' ôornbêestn 'n oenvolledige gedoanteverwisslienge, woaby da de joengste bêestn nymfn wordn gêetn en in staptjes grottre wordn deur te vervelln. Dr is dus gin verpuppienge lik by insekn die e volleedige gedoanteverwisslienge ên. De vôortplantienge van ôornbêestn is byzoendre, omda 't wuuvetje e verregoande vorm van broedzorge kent in verglykienge mêt andr insektn. Van ot d' eitjs zyn ofgezet oendre e stêen of blad, wordn ze deur 't wuuvetje verzorgd. Ze lekt reeglmoatig d' eiers proopre vor uutdroogienge en schimmls wêg t' oedn. De bedorvn eitjs wordn ipgeetn. O de nymfn uutkomm wordn ze nog e tydetje verzorgd deur de moedre toe da ze zelfstandig zyn en 't nest verloatn. O de moedre vôortydig zoe dôogoan, tonne wordt ze deur eur eign joengn ipgeetn.
De geweune ôornbêeste (Forficula auricularia) is 'n insekte da ôort by d' orde van d' ôornbêestn (Dermaptera). 't Is de bekenste Europeeschn ôornbêeste en zyn gedrag en leefwyze zyn goed bestudeerd.
De Slichte Ohrenknieper (Forficula auricularia) is en Ohrenknieper ut de Familie vun de Ohrenkniepers an sik (Forficulidae).
Meist warrt de Slichte Ohrenknieper up Platt eenfach Ohrenknieper nömmt. Annere Naams sünd u. a. Ohrknieper, Ohrkruper, Ohrworm oder Ohrtiek(e).
De Slichten Ohrenkniepers weert over’t Lief 10 bit 16 Millimeters lang. Dat Lief is dunker roodbruun, de Bost is an’e Sieten wat heller. De Flunken sünd torüchboot to lüttje Stummels. Dor könnt de Deerter (meist) gor nich mehr mit flegen. De Deekflunken un de Been sünd hell geelbruun. De Achterflunken weert vun de korten Deekflunken nich ganz todeckt un staht en beten na achtern rut. De grote Deel vun dat Achterlief liggt free un is nich todeckt. De Föhlspriete hefft 15 Le’e. An dat Enne vun’e Achterlief sitt en Poor Tangen (Cerci), de weert bruukt to’n Verdeffenderen, to’n Griepen vun Büte un wenn se de Flunken utfolen wüllt. De Heken bruukt se ok bi de Paarung. De Tangen bi de Heken sünd an’n Grund breed un flack, un ok en beten krumm. An de Binnensieten sitt een oder twee lüttje Tähne. De Seken hefft korte, lieke Tangen, de wat fiener sünd.
An un for sik stammt düsse Ohrenkniepers ut Europa, man to’n Anfang vun dat 20. Johrhunnert sünd se na Noordamerika hen insleept wurrn un heft sik dor bannig utbreedt. Se sünd meist allerwegens dor to finnen, wo se sik good versteken könnt, as u. a. unner Loof, twuschen all Aarden vun Ritzen un Spleten un up Planten. Faken sünd se ok in un um de Hüser to to finnen.
De Deerter sünd in’e Nacht togange. Se könnt flegen, man dat doot se nich veel. Freten doot se allens, vun Deerter bit hen to Planten. Plantendeele, Frücht un Saat versmaht se nich, just as allens, wat dood up’e Eer liggen deit, of dat nu Plantendeele sünd oder Deerter. Ok an annere Liddfööt gaht se bi. U.a. an Koorn un annere Planten könnt se as Untüüch uptreden, man liekers weert se meist as nützlich ankeken, vunwegen, datt se allerhand Schaadinsekten freten doot, as Blattlüse un de ehre Eier. Vun 2007 a an is de Slichte Ohrenknieper to’n Problemschädling wurrn bi Wiendruven un Peersken, de riepen doot. In gröttere Mengde weert se mit afpluckt un kaamt in dat Aarntgood. Bitherto is noch nich rut, wat een dor gegen doon kann.
De Seken leggt in’t Vörjohr un in’n Harfst 50 bit 90 Eier. De sünd bi 1,5 Millimeters lang un weert in Nester unner de Eer afleggt. Dat Seken blifft in en Aart Slaap in’t Nest, bit de Budden utkrapen sünd. In’t Vörjohr warrt dat Brödels sogor pleegt un dat Seken sorgt een Maand lang for de Nakamen, bit se utwussen sünd. In düsse Tied wesselt de Budden veer- bit fievmol de Huud. Se slaht na de utwussenen Deerter, man sünd heller vun’e Farv un hefft noch keen Flunken. Over Winter versteekt sik de Ohrenkniepers u. a. unner Boombarken. in Spleten, unner Loof un twuschen Holtstücke.
Budden kruupt ut
Junge Nymphe
Kinnerstuve
Öllere Budde
Heken mit lüttje Tangen
Heken mit grote Tangen
fritt an Scheermblöte
Seken
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Slichte Ohrenknieper (Forficula auricularia) is en Ohrenknieper ut de Familie vun de Ohrenkniepers an sik (Forficulidae).
Forficula auricularia, the common earwig or European earwig, is an omnivorous insect in the family Forficulidae. The European earwig survives in a variety of environments and is a common household insect in North America. The name earwig comes from the appearance of the hindwings, which are unique and distinctive among insects, and resemble a human ear when unfolded; the species name of the common earwig, auricularia, is a specific reference to this feature.[1][2] They are considered a household pest because of their tendency to invade crevices in homes and consume pantry foods,[3] and may act either as a pest or as a beneficial species depending on the circumstances (see below).[4][5]
Forficula auricularia is reddish-brown in color, with a flattened and elongate body, and slender, beaded antennae. An obvious feature of earwigs is the pair of 'pincers' or forceps at the tip of the flexible abdomen. Both sexes have these pincers; in males they are large and very curved, whereas in females they are straight. Nymphs are similar to adults in appearance, but their wings are either absent or small[6]
Forficula auricularia has an elongated flattened brownish-colored body,[7] with a shield-shaped pronotum,[8] two pairs of wings and a pair of forcep-like cerci.[9] They are about 12–15 mm long. The second tarsal segment is lobed, extending distally below the third tarsal segment.[10] The antenna consists of 11–14 segments, and the mouth parts are of the chewing type.[7]
Adult males are polymorphic in body weight and head width, as well as cercus length and width.[11] The male forceps are very robust and broadened basally with crenulate teeth.[12] The female forceps are about 3 mm long, and are less robust and straighter. The cerci are used during mating, feeding, and self-defense. Females also have tegmina of about 2 mm in length. Third instar or older nymphs that have lost one branch of cerci are capable of regenerating it in form of a straight structure. Males with asymmetrical forceps are called gynandromorphs or hermaphrodites because they resemble females.[13]
Native to Europe, western Asia and probably North Africa,[14][15] Forficula auricularia was introduced to North America in the early twentieth century and is currently spread throughout much of the continent.[12] It was accidentally introducted into New Zealand by Early European settlers.[16] In North America, European earwigs comprise two sibling species, which are reproductively isolated.[17] Populations in cold continental climates mostly have one clutch per year, forming species A,[18] whereas those in warmer climates have two clutches per year, forming species B.[17][19] European earwigs are most commonly found in temperate climates, since they were originally discovered in the Palearctic region, and are most active when the daily temperature has minimal fluctuation.[3][20]
European earwigs spend the daytime in cool, dark, inaccessible places such as flowers, fruits, and wood crevices.[9][14][21] Active primarily at night, they seek out food ranging from plant matter to small insects. Though they are omnivorous, they are considered as scavengers rather than predators.[3] Often they consume plant matter, though they have also been known to feed on aphids, spiders, insect eggs, and dead plants and insects, among other things.[20] Their favorite plants include the common crucifer Sisymbrium officinale, the white clover Trifolium repens, and the dahlia Dahlia variabilis.[22] They also like to feed on molasses, as well as on nonvascular plants, lichens and algae.[14] They prefer meat or sugar to natural plant material even though plants are a major natural food source.[23] European earwigs prefer aphids to plant material such as leaves and fruit slices of apple, cherry and pear.[24] Adults eat more insects than do nymphs.[14]
Although F. auricularia have well-developed wings, they are fairly weak and are rarely, if ever, used.[21] Instead, as their main form of transportation, earwigs are carried from one place to another on clothing or commercial products like lumber, ornamental shrubs and even newspaper bundles.[12][25]
A male finds prospective mates by olfaction. He then slips his cerci under the tip of the female's abdomen so that his and her ventral abdominal surfaces are in contact with each other, while both face in opposite directions. If not disturbed, pairs can stay in this mating position for many hours.[9][13] Matings occurred frequently among clustered individuals particularly in locations that allow both partners to cling to a surface.[9] Under laboratory conditions, the mating season peaked during August and September, and a single mating event enabled females to lay fertilized eggs.[13]
European earwig nymphs look very similar to their adult counterparts except that they are a lighter color.[12] The young go through four nymphal stages and do not leave the nest until after the first moult.[3]
European earwigs overwinter about 5 mm below the surface of the ground. The female earwig lays a clutch of about 50 eggs in an underground nest in the autumn. She enters a dormant state and stays in the nest with the eggs. The female cares for her young by shifting the eggs about and cleaning them to avoid fungal growth. In the spring, she spreads them out into a single layer and the young emerge from the eggs.[20] She guards them until they reach maturity after about one month. It is possible for the female to lay a second brood in one season and by the end of August all of the young reach maturity.[3]
European earwigs survive well in cool, moist habitats and have an optimum mean growth temperature of 24 °C (75 °F).[14] Their daily abundance in a given year has been linked to factors such as temperature, wind velocity and the prevalence of easterly winds.[26] The development of European earwigs also depends on temperature.[13][14] Thus, the occurrence of European earwigs can be predicted based on weather parameters.[27] Hibernating adults can tolerate cool temperatures, but their survival is reduced in poorly drained soils such as clay.[14] To avoid excessive moisture, they seek the southern side of well-drained slopes. Sometimes they also occupy the hollow stems of flowers where the soil is poorly drained.[13][28] Their eggs are capable of resisting damage from cold and heat.[29]
Forficula auricularia has been known to cause significant damage to crops, flowers, and fruit orchards when at high population levels. Some of the commercially valuable vegetables it feeds upon include cabbage, cauliflower, chard, celery, lettuce, potato, beet, and cucumber among others. Earwigs readily consume corn (maize) silk and can damage the crop. Among fruits, they have been found to damage apple and pear orchards. They damage young plum and peach trees in early spring, when other food is scarce, by devouring blossoms and leaves at night. It is not uncommon to find them wedged among petals of fresh cut carnations, roses, dahlia and zinnia.[20]
In addition to all of the agricultural problems caused, humans are not very fond of F. auricularia because of its foul odor and annoying propensity to aggregate together in or near human dwellings.[20]
Control of F. auricularia has been attempted using some of its natural enemies, including the parasitoid fly Bigonicheta spinipenni, the fungi Erynia forficulae and Metarhizium anisopliae, as well as many species of birds.[20] The tachinid flies Triarthria setipennis (Fallen) and Ocytata pallipes have been introduced in North America to control F. auricularia in the 1920s.[30]
Insecticides have also been successfully implemented, although commercial products are rarely targeted specifically towards earwigs. Multipurpose insecticides for control of earwigs, grasshoppers, sowbugs and other insects are more common.[20] Diazinon, an organophosphate insecticide, has been known to continue killing F. auricularia up to 17 days after initial spraying.[31]
Humans have, however, found beneficial uses of F. auricularia in the pest management of other insects. The European earwig is a natural predator of a number of other agricultural pests, including the pear psyllid and several aphid species, and in this regard has been used to control outbreaks of such organisms.[5] Damage to crops by F. auricularia is limited as long as there are high population levels of their insect prey.[4]
Forficula auricularia, the common earwig or European earwig, is an omnivorous insect in the family Forficulidae. The European earwig survives in a variety of environments and is a common household insect in North America. The name earwig comes from the appearance of the hindwings, which are unique and distinctive among insects, and resemble a human ear when unfolded; the species name of the common earwig, auricularia, is a specific reference to this feature. They are considered a household pest because of their tendency to invade crevices in homes and consume pantry foods, and may act either as a pest or as a beneficial species depending on the circumstances (see below).
Forficula auricularia is reddish-brown in color, with a flattened and elongate body, and slender, beaded antennae. An obvious feature of earwigs is the pair of 'pincers' or forceps at the tip of the flexible abdomen. Both sexes have these pincers; in males they are large and very curved, whereas in females they are straight. Nymphs are similar to adults in appearance, but their wings are either absent or small
La tijereta común (Forficula auricularia) es una especie de insecto dermáptero de la familia de los forficúlidos.[1] Está provista de dos cercos al final de su abdomen. Estos cercos, al recordar la forma de una pinza o tijera, han originado los nombres comunes con los que se conoce tanto a esta especie como a otros dermápteros.
El cuerpo mide de 12 a 15 mm; los cercos del macho miden de 4 a 8 mm y las de las hembras alrededor de 3 mm. La hembra deposita una masa de huevos que cuida para mantenerlos limpios y sanos y sigue cuidando después del nacimiento. Las ninfas son muy similares a los adultos. Las alas se desarrollan gradualmente a través de las mudas. El número de segmentos de las antenas aumenta con cada muda y la forma de los cercos adopta el aspecto definitivo.[2]
Un macho encuentra posibles parejas por el olfato. Luego desliza su cercos debajo del extremo del abdomen de la hembra para que su superficie abdominal ventral y la de ella estén en contacto entre sí, mientras que ambos miran en direcciones opuestas. Si no se les molesta, las parejas pueden permanecer en esta posición de apareamiento durante muchas horas.[3][4] Los apareamientos ocurren con frecuencia entre individuos agrupados, particularmente en lugares que permiten que ambos se aferren a una superficie.[3] En condiciones de laboratorio, la temporada de apareamiento alcanza su punto máximo durante agosto y septiembre, y un solo evento de apareamiento permite a las hembras depositar huevos fertilizados.[4]
Las ninfas de la tijereta europea se ven muy similares a sus contrapartes adultas excepto que son de un color más claro.[5] Las crías pasan por cuatro estadios ninfales y no abandonan el nido hasta después de la primera muda.[6]
Las tijeretas europeas hibernan a unos 5 mm por debajo de la superficie del suelo. La tijereta hembra pone una nidada de aproximadamente 50 huevos en un nido subterráneo en el otoño. Entra en un estado latente y permanece en el nido con los huevos. La hembra cuida a sus crías moviendo los huevos y limpiándolos para evitar el crecimiento de hongos. En la primavera, los esparce en una sola capa y las crías emergen de los huevos.[7] Ella las cuida hasta que alcanzan la madurez después de aproximadamente un mes. Es posible que la hembra ponga una segunda cría en una temporada y, a finales de agosto, todas las crías alcanzan la madurez.[6]
La tijereta común se encuentra frecuentemente bajo las piedras y en las frutas. Es la tijereta más común de Europa, incluida la península ibérica.
La especie es nativa de Europa y Asia occidental y probablemente África norte.[8][9] Forficula auricularia ha sido accidentalmente introducida a otras partes del mundo. Llegó a Norteamérica alrededor de 1910.[5] Se considera que se trata de dos especies hermanas aisladas reproductivamente.[10] Las poblaciones de climas más fríos suelen tener una sola generación al año y constituyen la especie A,[11] mientras las de climas más cálidos tienen dos generaciones, especie B.[10][12] En Europa, se encuentran principalmente en climas templados y son más activas cuando las fluctuaciones diarias de temperatura son moderadas.[6][7]
En Norteamérica son consideradas una plaga invasiva y se han introducido dos especies de moscas parasitoides taquínidas como controles biológicos, Triarthria setipennis (Fallen) y Ocytata pallipes en la década de 1920.[2]
Forficula auricularia causa daños a las cosechas, al cultivo de flores y frutales cuando sus poblaciones alcanzan grandes números. Entre otros cultivos pueden ser afectados las coles, lechuga, apio, remolacha, tomate, papas, maíz, manzanas, peras y otros frutales.[7]
.jpg)
_female.jpg)
,_Arnhem,_the_Netherlands.jpg)
_female.jpg)
Fulton1924
Behura1956
Datos: Q2537221
Multimedia:
Especies: Forficula auricularia
La tijereta común (Forficula auricularia) es una especie de insecto dermáptero de la familia de los forficúlidos. Está provista de dos cercos al final de su abdomen. Estos cercos, al recordar la forma de una pinza o tijera, han originado los nombres comunes con los que se conoce tanto a esta especie como a otros dermápteros.
Harilik kõrvahark (Forficula auricularia) on nahktiivaliste seltsi kuuluv liik putukaid
Harilik kõrvahark (Forficula auricularia) on nahktiivaliste seltsi kuuluv liik putukaid
Ipurtsardea (Forficula auricularia) Forficulidae familiako dermapteroa da[1]. Europan jatorria duen orojale hau izurri bilakatu da Ipar Amerikan
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Ipurtsardea (Forficula auricularia) Forficulidae familiako dermapteroa da. Europan jatorria duen orojale hau izurri bilakatu da Ipar Amerikan
Isopihtihäntä (Forficula auricularia ) on kaikkiruokainen hyönteinen. Isopihtihäntä on 1-2 senttiä pitkä ja väriltään kiiltävän ruskea. Jalat ja siivet ovat kellertävät. Takaruumiissa olevat pihdit ovat koirailla paksummat ja hieman kaarevat. Naaraiden pihdit ovat suoremmat ja vaatimattomammat. Pihtihännällä on toimivat siivet, vaikka se harvoin lentää.siitintä.[1]
Isopihtihännät syövät hyönteisiä, niiden munia ja kasvin osia. Isopihtihäntä on peto, joka pyydystää kirvoja, toukkia ja hämähäkkejä. Laji viihtyy varjoisissa, viileissä ja kosteissa paikoissa. Pihtihäntiä löytyykin usein esineiden ja listojen alta. Naaras munii syksyllä noin 50 munaa maanalaiseen pesään. Munat kuoriutuvat keväällä. Naaras vahtii pienokaisia noin kuukauden.kaalit, juurikkaat, kurkku, hedelmät sekä koristekasveista erityisesti daaliat, neilikat, zinniat ja ruusut.
Sisätiloihin pyrkijöitä voi kokeilla torjua laittamalla hyönteisiä kuivattavaa ainetta (kivituhka, poltettu kalkki, piimaa) sopiviin paikkoihin kylpyhuoneeseen, karmeihin ja kynnyksiin.Lähteet
Aiheesta muualla
Isopihtihäntä (Forficula auricularia ) on kaikkiruokainen hyönteinen. Isopihtihäntä on 1-2 senttiä pitkä ja väriltään kiiltävän ruskea. Jalat ja siivet ovat kellertävät. Takaruumiissa olevat pihdit ovat koirailla paksummat ja hieman kaarevat. Naaraiden pihdit ovat suoremmat ja vaatimattomammat. Pihtihännällä on toimivat siivet, vaikka se harvoin lentää.lähde? Lajin koiraalla on kaksi lähes identtistä, täysin toimivaa ja itsenäisesti toimivaa siitintä.
Isopihtihännät syövät hyönteisiä, niiden munia ja kasvin osia. Isopihtihäntä on peto, joka pyydystää kirvoja, toukkia ja hämähäkkejä. Laji viihtyy varjoisissa, viileissä ja kosteissa paikoissa. Pihtihäntiä löytyykin usein esineiden ja listojen alta. Naaras munii syksyllä noin 50 munaa maanalaiseen pesään. Munat kuoriutuvat keväällä. Naaras vahtii pienokaisia noin kuukauden.lähde?
Puutarhassa pihtihännät ovat jossain määrin hyödyllisiä syödessään tuhohyönteisiä, mutta ne syövät myös hyödyllisten petohyönteisten toukkia. Suurina joukkoina esiintyessään ne voivat tuhota kasvimaan satoa ja kukkia. Isopihtihännälle kelpaavat mm. lehtivihannekset, kaalit, juurikkaat, kurkku, hedelmät sekä koristekasveista erityisesti daaliat, neilikat, zinniat ja ruusut.
Sisätiloihin pyrkijöitä voi kokeilla torjua laittamalla hyönteisiä kuivattavaa ainetta (kivituhka, poltettu kalkki, piimaa) sopiviin paikkoihin kylpyhuoneeseen, karmeihin ja kynnyksiin.lähde?
Lajin englanninkielinen nimi on Earwig. Nimi tulee legendasta, jonka mukaan pihtihäntä voi ryömiä ihmisen korvaan ja munia sinne.
Le ou la[1] forficule (Forficula auricularia Linnaeus, 1758) est un insecte dermaptère polyphage de la famille des Forficulidae.
Le nom de cet animal provient de ses cerques (« pinces »). « Forficule » (forficula) signifie « petits-ciseaux » en latin. Le nom populaire de « perce-oreilles » (variantes : « pince-oreille », « cure-oreille », « michorèle[2] ») peut avoir été inspiré par la forme incurvée des cerques du mâle, proche des pinces utilisées jadis pour percer les oreilles des humains, ou par le fait qu’on les retrouvait parfois au cœur des fruits à noyau bien mûrs, dont les quartiers, notamment d’abricot ou de pêche, sont appelés « oreilles » ou « oreillons ». Ce nom, à son tour, a nourri dans la culture populaire la croyance selon laquelle l’insecte pourrait pénétrer dans le conduit auditif humain et l’endommager[3],[4],[5]. Si on tente de l'attraper, cet insecte peut infliger de petites morsures, qui, sur les parties les plus sensibles de la peau comme le pli du pouce chez l'enfant, peuvent être légèrement douloureuses et laisser des micro-plaies, mais rien de comparable avec celles du staphylin qui est parfois pris pour un forficule.
Taille : les adultes mesurent d'1 à 2 centimètres de long.
Couleur : leur corps est couvert d'une carapace ou cuticule souple de chitine, brun-roux brillant. L’abdomen est souvent plus foncé que la tête et le thorax.
Forme : de forme très allongée, il possède deux longues antennes, une paire de pièces buccales de type « broyeur ». Il est muni de petites ailes, qu’il n'utilise pratiquement pas, sauf pour planer. Le forficule est capable de voler mais il le fait rarement.
Ailes : lors du rangement de ses deux ailes sous leur élytre, leur surface se réduit d'un facteur 10, ce qui est exceptionnel dans le monde animal[6].
Le perce-oreille doit son nom à son abdomen qui se termine par deux cerques ayant la forme d'une pince, plus foncés sur leurs extrémités. Ces cerques sont presque droits chez les femelles alors qu'ils sont nettement incurvés chez les mâles. Ce sont des armes défensives mais guère efficaces face à leurs gros prédateurs (oiseaux, lézards, mammifères insectivores, dont musaraignes...).
Les jeunes ressemblent aux adultes, mais ils sont plus clairs et aptères.
Le jour, le perce-oreille, lucifuge (fuyant la lumière), passe la plupart de son temps dans les crevasses du sol, sous les écorces du bois mort, dans le creux des fleurs ou entre les pétales de grosses fleurs (roses par exemple). La nuit, il sort et part à la recherche de nourriture (pucerons, psylles).
Après l'accouplement qui s'effectue en été, la femelle pond des œufs. Les larves donneront des adultes quelques mois plus tard. La femelle prend soin des petits. Aux premiers froids et gelées d'automne (vers octobre), le forficule s'enfouit dans le sol pour hiberner. La plupart des mâles meurent en hiver, alors que la femelle de l'année y survit. Un mois plus tard environ, celle-ci creuse une petite loge (terrier), s'y isole et pond quelques dizaines d'œufs blancs, arrondis et translucides (une soixantaine au maximum).
Vers la mi-mai les œufs éclosent. La femelle s'occupe de ses larves avec un soin attentif, jusqu'à la dernière des quatre mues que subissent les larves qui ressemblent aux adultes, mais en plus petit et sans ailes. Les jeunes adultes émergent généralement en juillet. Ils demeurent actifs jusqu’aux premiers gels.
Il est généralement considéré comme un auxiliaire des cultures du jardinier, parce que grand consommateur d'insectes dits « nuisibles » ou « ravageurs ». Il consomme aussi des végétaux très mûrs ou en début de décomposition (pétales de fleurs, fruits - pêches, prunes ou abricots en particulier -, légumes, racines de plantes coupées).
Il est souvent accusé à tort d'être un ravageur nuisible. Quand il semble infester une plante ou un secteur de jardin, ce qui est rare, il est souvent abondant parce que ses proies le sont. Quand on le trouve le matin dans la salade alors qu'il y a mangé ses parasites, on attribue d'autant plus volontiers les quelques dégâts visibles au forficule, alors qu'on ne voit plus ou peu les parasites qu'il a consommés, souvent en petits groupes. Des pots de fleurs retournés sur un bâton à 4-5 cm au-dessus du sol, ou installés dans un arbre fruitier et remplis de paille peuvent servir de piège (pour limiter une population locale qu'un jardinier trouverait trop importante) ou d'abris pour éventuellement transférer une petite population dans un arbre ou près d'une plante infestée de petits parasites suceurs (pucerons, psylles, …). Cet abri peut être provisoirement placé sur des arbres. On peut l'enlever des pêchers et pruniers ou abricotiers avant maturité des fruits pour que ces derniers ne soient pas abîmés par les forficules qui ne les apprécient que quand ils sont mûrs.
Il existe des gîtes « pédagogiques » à forficules qui sont des boîtes fermées en bois (non traité) traversées par des tuyaux de verre ou plastique de quelques millimètres de diamètre. De l'été à l'automne, en ouvrant la boite, on peut observer de nombreux adultes dans la boîte ; plus d'une centaine parfois, ainsi que des femelles prenant soin des jeunes dans les tuyaux. Une simple planchette de bois posée sur le sol attire souvent quelques forficules qui viennent y chercher humidité et fraîcheur.
Des recherches[7] en termes de lutte intégrée contre les bioagresseurs en arboriculture ont récemment montré que des populations vivant dans les haies ouest-européennes alimentaient les vergers en deux espèces (Forficula auricularia et Forficula pubescens) en fonction des effectifs du ravageur Cacopsylla pyri et selon la disponibilité en proies de substitution pour F. pubescens. Quand ces deux espèces coexistent, elles occupent la même niche écologique (ou « agroécologique ») avec cependant une stratégie alimentaire légèrement différente mais complémentaire ; F. auricularia mangeant les larves âgées de psylles, alors que F. pubescens se spécialise dans la consommation des larves jeunes.
Même s'il a localement significativement régressé à cause de l'urbanisation, de l'agriculture intensive, ou des pesticides, il ne semble pas menacé à ce jour en Europe.
Accidentellement introduit en Amérique du Nord, il a colonisé récemment plusieurs régions du Canada, où il est localement considéré comme invasif[réf. nécessaire]. L'araignée Épeire diadème est son prédateur.
Il peut vivre en symbiose avec les fourmis rouges. Ces dernières s'occupent de leurs œufs, ainsi que ceux des perce-oreilles.
On le trouve également en Australie.
Le ou la forficule (Forficula auricularia Linnaeus, 1758) est un insecte dermaptère polyphage de la famille des Forficulidae.
A cadela de frade, forcadela, bicha sara, cadela, rapacarallas[1] ou bicha cadela[Cómpre referencia], (Forficula auricularia) é unha especie de insecto pertencente á orde dos dermápteros (Dermaptera).
Existe a crenza popular de que se introduce polas orellas dos humanos (ao que debe un dos seus nomes franceses pince-oreille, "pinza da orella").[Cómpre referencia]
A cadela de frade, forcadela, bicha sara, cadela, rapacarallas ou bicha cadela[Cómpre referencia], (Forficula auricularia) é unha especie de insecto pertencente á orde dos dermápteros (Dermaptera).
Forficula auricularia Linnaeus, 1758 (comunemente nota con il nome di forfecchia[1] o forbicina[2]) o taglia forbice , è un insetto onnivoro, ma prevalentemente fitofago, facente parte dell'ordine dei Dermatteri, famiglia delle Forficulidae. Il nome comune è dovuto al vistoso sviluppo dei cerci, che ricordano una pinza o una forbice.
La forbicina è originaria dell'Europa, dove si è diffusa, è stata introdotta anche nel Nord America agli inizi del XIX secolo ed è ora diffusa in gran parte del continente americano.
Gli esemplari europei sopravvivono in ambienti freddi ed umidi e hanno una temperatura di sviluppo ottimale che si aggira intorno ai 24 °C. La loro diffusione in un dato anno è legata a fattori come la temperatura, la velocità e la provenienza del vento.[3] Per questa ragione la presenza di forbicine in Europa può essere prevista sulla base di analisi meteorologiche.[4] Le uova sono molto resistenti sia alle temperature alte sia a quelle molto basse.[5]
L'insetto ha forma allungata ed appiattita di colore brunastro,[6] con un pronoto a forma di scudo,[7] due paia di ali (è in grado di volare) ed un paio di cerci,[8] lunghi tra i 10 ed i 15 mm. Il secondo segmento tarsale è lobato e si estende distalmente al di sotto del terzo.[9] L'antenna è costituita da un numero di segmenti che può variare tra 11 e 14. L'apparato boccale è apposito per la masticazione.[6]
Le pinze sessuali maschili sono molto robuste ed ampie alla base con denti crenulati.[10] Le pinze femminili, invece, hanno una lunghezza media di circa 3 mm e sono meno robuste e diritte.
I cerci hanno una tripla funzione: essi vengono, infatti, utilizzati sia durante l'accoppiamento, sia per scopi alimentari, sia per fini autodifensivi. Inoltre le femmine hanno delle tegmine lunghe approssimativamente 2 mm. Gli esemplari maschi con pinze asimmetriche sono detti ermafroditi a causa della loro somiglianza con le femmine.[11]
L'insetto è occasionalmente dannoso alle coltivazioni e alle derrate alimentari e per la sua polifagia può attaccare colture erbacee in pieno campo, ortive, ornamentali e arboree da frutto, ma in genere le popolazioni si mantengono entro livelli tali da considerarlo come un fitofago secondario. Spesso si comporta come predatore, ricoprendo il ruolo di insetto ausiliario in molte coltivazioni. Frequenta anche gli ambienti antropizzati e può rinvenirsi frequentemente anche all'interno delle abitazioni in campagna.
La femmina produce circa 50 uova che nasconde in autunno in un nido sotto terra, quando entra in uno stato di letargo. In primavera si risveglia durante la schiusa delle uova.
L'epiteto specifico latino auricularia significa relativa all'orecchio (auricula) ed in lingua inglese il nome di questo insetto è earwig, ovvero creatura dell'orecchio. Il nome tedesco “Ohrenzwicker” ha pressappoco il medesimo significato. Entrambi derivano dalla convinzione, molto diffusa quanto priva di fondamento, che questo insetto penetri attraverso l'orecchio nel cervello umano e vi nidifichi.[12]
Sono stati segnalati casi in cui degli esemplari di forbicine sono entrati in orecchie di persone dormienti. Ciò può avvenire, così come per ogni altro insetto, per puro caso, ma, poiché alcune specie producono una sostanza irritante, l'esperienza può essere spiacevole e può provocare danni all'apparato uditivo. La trasmissione del ricordo di questi episodi ha probabilmente dato origine al mito.[13]
Forficula auricularia è un insetto onnivoro e comune che per la sua polifagia è presente in varie coltivazioni. Tuttavia i danni sono solo occasionali e generalmente hanno una rilevanza economica poco significativa. Spesso si rinviene in prodotti ortofrutticoli per l'abitudine di rifugiarsi in interstizi naturali che offrano un riparo, come l'ascella fogliare di ortaggi, i noccioli aperti delle pesche precoci, le insenature calicine delle pomacee, senza però procurare danni diretti, a parte il deprezzamento commerciale del prodotto dovuto alla presenza di questi insetti.
In generale non è oggetto di pratiche mirate di difesa. La scarsa mobilità e l'apparato boccale masticatore lo rendono vulnerabile all'azione di insetticidi a largo spettro d'azione attivi per contatto e per ingestione, il cui uso, comunque, deve essere oculato a causa dell'impatto considerevole sull'artropofauna utile.
La gregarietà di questo insetto è invece possibile causa di infestazioni presso le abitazioni o al loro interno. Eventuali proliferazioni possono essere facilmente ridimensionate trattando gli esterni con insetticidi autorizzati per uso civile, come alcuni piretroidi (permetrina, ecc.).
Forficula auricularia Linnaeus, 1758 (comunemente nota con il nome di forfecchia o forbicina) o taglia forbice , è un insetto onnivoro, ma prevalentemente fitofago, facente parte dell'ordine dei Dermatteri, famiglia delle Forficulidae. Il nome comune è dovuto al vistoso sviluppo dei cerci, che ricordano una pinza o una forbice.
Forficula auricularia (Anglice: common earwig, European earwig) est omnivorum familiae Forficulidarum insectum, quotidiana pestis domestica in America Septentrionali. Quamquam terrorem multis incutit, ea est innocens, sed suam habitationem intra domus facere solet. Terribiles videtur plerumque quia suum nomen vulgatum eam posse in aurem repere significat; etiam ea habetur humanum cerebrum fodere, sed haec notio est falsa.[1] Revera autem F. auricularia in aures erravit.[2] Ea suas iuvenes nutrit, et sic in variis circumiectis superest.
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Forficula auricularia (Anglice: common earwig, European earwig) est omnivorum familiae Forficulidarum insectum, quotidiana pestis domestica in America Septentrionali. Quamquam terrorem multis incutit, ea est innocens, sed suam habitationem intra domus facere solet. Terribiles videtur plerumque quia suum nomen vulgatum eam posse in aurem repere significat; etiam ea habetur humanum cerebrum fodere, sed haec notio est falsa. Revera autem F. auricularia in aures erravit. Ea suas iuvenes nutrit, et sic in variis circumiectis superest.
Paprastoji auslinda (lot. Forficula auricularia) – auslindų (Dermaptera) būriui priklausantys vabzdžiai (Insecta). Daugelyje kalbų šių vabzdžių pavadinimas susijęs su ausimis. Dėl pilvelio gale esančių kietų žnyplių, panašių į pjautuvą, kadaise manyta, kad auslindos mėgsta lįsti į ausis, jas gręžti, karpyti ausų būgnelius ar pan. Iš tikrųjų žnyplės naudojamos tik kovai ir prilaikyti sugautą grobį.
Maitinasi naktį. Ėda viską, kas pakliūva: grybelius, dumblius, pūvančias ir minkštesnes augalų dalis, nevengia ir vabzdžių. Gali apgraužti jurginų ir kitų gėlių žiedus, kartais įsitaiso žiedinių kopūstų žiedynuose, vynuogių kekėse ir pan.
Padėtus kiaušinėlius žemėje iki 10 cm gylio išraustame urvelyje patelė saugo per žiemą.
Tai rudos spalvos vabzdys, iš išvaizdos kiek suplotas, su gana ilgais siūliškais ūsais, nedidelėmis akimis, rausvo atspalvio galva. Auslindos turi dvi poras sparnų, bet pirmoji pora virto trumpučiais kietais antsparniais, po kuriais slepiasi susilankstanti antroji skraidomųjų sparnų pora. Auslindos gali skraidyti, bet dieną jos lindi įvairiuose plyšiuose ir atsikišę sparnai joms tik trukdytų. Vikiteka
Paprastoji auslinda (lot. Forficula auricularia) – auslindų (Dermaptera) būriui priklausantys vabzdžiai (Insecta). Daugelyje kalbų šių vabzdžių pavadinimas susijęs su ausimis. Dėl pilvelio gale esančių kietų žnyplių, panašių į pjautuvą, kadaise manyta, kad auslindos mėgsta lįsti į ausis, jas gręžti, karpyti ausų būgnelius ar pan. Iš tikrųjų žnyplės naudojamos tik kovai ir prilaikyti sugautą grobį.
Maitinasi naktį. Ėda viską, kas pakliūva: grybelius, dumblius, pūvančias ir minkštesnes augalų dalis, nevengia ir vabzdžių. Gali apgraužti jurginų ir kitų gėlių žiedus, kartais įsitaiso žiedinių kopūstų žiedynuose, vynuogių kekėse ir pan.
Padėtus kiaušinėlius žemėje iki 10 cm gylio išraustame urvelyje patelė saugo per žiemą.
De gewone oorworm (Forficula auricularia) is een insect dat behoort tot de orde oorwormen (Dermaptera). Het is een in Europese algemeen voorkomende oorworm en het gedrag en de levenswijze zijn goed bestudeerd.
De gewone oorworm bereikt een lengte van ongeveer 10 tot 16 millimeter, exclusief de lange, pincet-achtige lichaamsaanhangsels, die wel de cerci worden genoemd. De cerci van de mannetjes zijn groter en langer en hebben een duidelijk zichtbare tand aan de binnenzijde bij de basis. De aanhangsels van de vrouwtjes zijn vrijwel recht en minder breed aan de basis. De mannetjes hebben een variabele cercilengte, deze kunnen ongeveer de helft van de lichaamslengte bedragen maar ook bijna net zo lang zijn als het lichaam.
De gewone oorworm heeft een geelbruine tot donkerbruine kleur, de achtervleugels zijn aanwezig maar worden aan het oog onttrokken omdat ze zijn verborgen onder de voorvleugels. De vliezige achtervleugels zijn meerdere keren opgevouwen onder de veel kleinere voorvleugels. Ondanks de aanwezigheid van vleugels vliegt de gewone oorworm zelden, maar kan dit wel.
De gewone oorworm is de meest algemene oorworm van Europa en komt ook voor in België en Nederland. Het is een generalist die overal leeft waar een strooisellaag is. Ook is een vochtige omgeving een belangrijke voorwaarde; oorwormen kunnen zeer slecht tegen droogte. De soort is in het verleden verspreid naar onder andere de Verenigde Staten en heeft zich hier sinds lange tijd permanent gevestigd.
De oorworm is een alleseter die van zachte delen leeft, zoals plantendelen als fruit, jonge blaadjes en plantenwortels maar ook de eieren en larven van insecten worden gegeten. Vooral bladluizen lijken een voorkeur te zijn. De jonge nimfen leven deels van insecteneieren. Als er te weinig voedsel is, worden de dieren kannibalistisch en eten hun kleinere soortgenoten op.
De gewone oorworm kent net als alle oorwormen een onvolledige gedaanteverwisseling, waarbij de juvenielen nimfen worden genoemd en in stapjes groter worden door te vervellen. Er is dus geen popstadium zoals insecten die een volledige gedaanteverwisseling kennen. De voortplanting van oorwormen is bijzonder, omdat het vrouwtje een verregaande vorm van broedzorg kent in vergelijking met andere insecten. Zodra de eitjes zijn afgezet onder een steen of blad, worden ze door het vrouwtje verzorgd. Ze likt regelmatig de eieren schoon om uitdroging en beschimmeling te voorkomen. Eventuele bedorven eitjes worden opgegeten. Als de nimfen uitkomen worden ze nog enige tijd verzorgd door de moeder tot ze zelfstandig zijn en het nest verlaten. Mocht de moeder voortijdig komen te sterven, dan wordt zij door haar eigen jongen opgegeten.
De gewone oorworm (Forficula auricularia) is een insect dat behoort tot de orde oorwormen (Dermaptera). Het is een in Europese algemeen voorkomende oorworm en het gedrag en de levenswijze zijn goed bestudeerd.
Vanlig saksedyr (Forficula auricularia Linnaeus, 1758) er et insekt i ordenen saksedyr. De lever vanligvis noe bortgjemt, i blomster, under stener og bark. Navnet kommer av «tangen» eller saksen bak på kroppen.
Vanlig saksedyr er skinnende, rødbrunt med mørke dekkvinger som er lysere langs kanten. Hodet er rødlig eller brunrødt, ikke vesentlig lysere i farge enn resten av kroppen. Antenner og bein er gulaktige. Lengden er mellom 10-15 millimeter. Andre fotledd er bredt og hjerteformet utvidet.[1]
Saksedyr kjennes lett på «tangen» på bakkroppen, som brukes til forsvar, å fange byttedyr med og under parringsleken. Hunnens tang er mer rett og pekende bakover, mens hannens tang har tenner på innsiden og er større og buet slik at tuppene på tangen nesten berører hverandre. Hannens tang varierer ellers mye i form og størrelse, lengden kan variere fra 2,5-8,0 millimerter. Tangen kan virke skremmende, men saksedyr er helt ufarlige, selv om mange mennesker er redde dem[1].
Vanlig saksedyr har velutviklede vinger, men de flyr ikke. Vingene er membrane (gjennomskinnelige) flyvevinger som ligger sammenbrettet under de små dekkvingene. Disse er på et meget sinnrikt vis foldet sammen for å få plass. Undersøkelser har vist at de må brettes opp mot førti ganger for å bli «små» nok til å kunne skjules av dekkvingene.[2]
Saksedyr er nattaktive og gjemmer seg om dagen. Før det lysner om morgenen leter de opp et fint sted å oppholde seg. De lever gjerne i hager og steder vi mennesker oppholder oss. Ofte finner vi dem i postkasser, blomsterknupper og mange flere steder. Mange synes nok disse dyrene er noe plagsomme ettersom de lett kan gjemme seg i fine store roseblomster eller blir med dagens avis opp av postkassen.
Vanlig saksedyr har bitende munndeler og lever av forskjellig organisk føde og men kan gjerne ta mindre levende byttedyr. Derfor er saksedyr et nyttig dyr, som er med på å holde bestanden av bladlus og andre skadedyr nede.
Saksedyr har ufullstendig forvandling, nymfene vokser seg gradvis mer og mer lik de voksne dyrene. Om høsten graver hunnen en hule eller gang i jorda, et lite overvintringssted. I den samme jordgangen legger hun egg neste vår. Saksedyr har primitiv yngelpleie, noe som er uvanlig blant insekter. Avkommet mates og holdes rene[1].
Vanlig saksedyr (Forficula auricularia Linnaeus, 1758) er et insekt i ordenen saksedyr. De lever vanligvis noe bortgjemt, i blomster, under stener og bark. Navnet kommer av «tangen» eller saksen bak på kroppen.
Multimedia w Wikimedia Commons Skorek pospolity (Forficula auricularia), zwany potocznie „korcem”, „zausznikiem”, „szczypawką” lub „szczypawicą” – gatunek wszystkożernego skorka z rodziny skorkowatych.
W ogrodach poluje na liczne szkodniki m.in. mszyce i małe gąsienice, jednak niekiedy wgryza się w żywe rośliny. Może także upolować muszkę owocówkę (w hodowli). Jest naturalnym wrogiem rybika cukrowego.
Skorki lubią przebywać w ciemnych, lekko wilgotnych przestrzeniach, np. pod ściętym pniem, wykorzystują też budki lęgowe na drzewach, dziuple i gniazda ptaków. Przebywają tam często gromadnie, od kilku do kilkunastu osobników. Samice skorków opiekują się złożonymi jajami. W wypadku zagrożenia i braku możliwości ucieczki skorki grupują się i nieruchomieją.
Skorek o ciele długości od 9,5 do 16 mm[2], ubarwionym brunatnie[3], rudobrązowo[4] lub żółtobrunatnie z jaśniejszymi brzegami przedplecza i brudnożółtymi odnóżami. Kształt ciała jest wydłużony, jak na przedstawiciela rzędu stosunkowo słabo spłaszczony i dość krępy. Powierzchnia ciała jest nieowłosiona. Głowa jest gładka, o wyraźnie widocznych szwach[2]. Czułki zbudowane są z 14 członów. Występują dwie pary skrzydeł, z których pierwsza wykształcona jest w skórzaste pokrywy (tegimny), a druga błoniasta i ukryta pod pierwszą[4]. Odnóża są dość mocnej budowy. Pygidium samicy jest proste i wąskie, zaś samca małe i zaokrąglone. Przysadki odwłokowe wykształcone są w formie szczypiec o rozszerzonej podstawie[2]. Szczypce samicy mają od 3,5 do 5 mm długości i kształt prawie prosty z zakrzywionym wierzchołkiem. Samce wykazują polimorfizm w wymiarach szczypiec. Osiągają one od 4 do 9 mm długości, są tęższe niż u samicy, silniej wygięte, krawędź wewnętrzną mają powcinaną i z zębem[2][5][4].
Jaja są perłowobiałe, owalne do eliptycznych, w chwili złożenia mają około 1,13 mm długości i 0,85 mm, ale do chwili wyklucia zwiększają dwukrotnie objętość wskutek absorpcji wody z otoczenia[4].
Występują cztery stadia larwalne (nimfy), przypominające postać dorosłą. Ich przeciętne długości ciał wynoszą kolejno: 4,2, 6, 9 i 10 mm. Kolejne stadia mają coraz ciemniejsze ubarwienie. Zawiązki skrzydeł stają się widoczne w czwartym stadium[4].
Gatunek rodzimy dla Europy, zachodniej części Azji i prawdopodobnie Afryki Północnej[6][7]. Do Ameryki Północnej zawleczony został na początku XX wieku i współcześnie rozprzestrzeniony jest w większej części kontynentu[4]. F. auricularia tworzy w Ameryce Północnej dwa odizolowane rozrodczo gatunki bliźniacze. Populacje z chłodnego klimatu kontynentalnego, wydające zwykle jedno pokolenie rocznie określane są jako gatunek „A”, a populacje z cieplejszych klimatów, wydające dwa pokolenia rocznie określane są jako gatunek „B”[8][9][10]. Skorek ten zawleczony został również na Grenlandię[11].
Skorek pospolity (Forficula auricularia), zwany potocznie „korcem”, „zausznikiem”, „szczypawką” lub „szczypawicą” – gatunek wszystkożernego skorka z rodziny skorkowatych.
W ogrodach poluje na liczne szkodniki m.in. mszyce i małe gąsienice, jednak niekiedy wgryza się w żywe rośliny. Może także upolować muszkę owocówkę (w hodowli). Jest naturalnym wrogiem rybika cukrowego.
Skorki lubią przebywać w ciemnych, lekko wilgotnych przestrzeniach, np. pod ściętym pniem, wykorzystują też budki lęgowe na drzewach, dziuple i gniazda ptaków. Przebywają tam często gromadnie, od kilku do kilkunastu osobników. Samice skorków opiekują się złożonymi jajami. W wypadku zagrożenia i braku możliwości ucieczki skorki grupują się i nieruchomieją.
A forficula auricularia, vulgarmente conhecida como bicha-cadela[1], é um insecto dermáptero da família dos forficulídeos. É um insecto omnívoro, dotado dum corpo alongado, de coloração castanha-brilhante, no dorso e amarelada nas seis patas e nas asas.[2] O seu comprimento varia entre 1 e 3 cm.[3]
Possui cercos em forma de pinça, no final do abdómen, que nos machos são ligeiramente arqueados e mais robustos do que nas fêmeas. Ao contrário do que se acredita, este inseto não é venenoso.
Apesar de ser muitas vezes associado a mito urbano, existem evidências científicas que várias pessoas faleceram devido a este pequeno inseto. O forficula articularia foi encontrado no interior do ouvido de diversas pessoas durante a autópsia.
Apesar de serem uma praga para certas colheitas, são usados na agricultura biológica para combater os pulgões dos cítricos.[4]
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: gato-bichaneiro[5], rapelho[6] (também grafado raspelho[2] e rapelha[7]), rapa[8], serra-cancelas[9], tesourinha[10] e lacrainha[11].
A forficula auricularia, vulgarmente conhecida como bicha-cadela, é um insecto dermáptero da família dos forficulídeos. É um insecto omnívoro, dotado dum corpo alongado, de coloração castanha-brilhante, no dorso e amarelada nas seis patas e nas asas. O seu comprimento varia entre 1 e 3 cm.
Possui cercos em forma de pinça, no final do abdómen, que nos machos são ligeiramente arqueados e mais robustos do que nas fêmeas. Ao contrário do que se acredita, este inseto não é venenoso.
Apesar de ser muitas vezes associado a mito urbano, existem evidências científicas que várias pessoas faleceram devido a este pequeno inseto. O forficula articularia foi encontrado no interior do ouvido de diversas pessoas durante a autópsia.
Apesar de serem uma praga para certas colheitas, são usados na agricultura biológica para combater os pulgões dos cítricos.
Forficula auricularia, sau urechelnița comună sau urechelnița europeană, este o insectă omnivoră din familia Forficulidae. Această urechelniță este o prezență comună nu numai în Europa, ci și în America de Nord, Asia de Vest și nordul Africii. Deși există mitul că sunt dăunatoare și că pot intra prin urechea umană pentru a-și depune ouălele în creier, și au un aspect agresiv, în realitate, nu sunt periculoase.[1] Dacă ajung în urechi umane este din greșeală.[2] Forficula auricularia este o specie care își îngrijește urmașii, comportament rar la insecte.
Forficula auricularia are un corp alungit și turtit de culoare castanie,[3] cu un torace în formă de scut,[4] două perechi de aripi și o pereche de cerci în formă de forceps.[5] Lungimea medie este de 12–15 mm. Al doilea segment tarsic este lobat, extinzându-se sub cel de-al treilea.[6] Antenele au între 11–14 segmente, iar părțile gurii sunt de tip masticator.[3] Durata de viață maxim înregistrată a fost de șapte ani.[7] Are ochi compuși cu 270 de ommatidia.[7]
Masculii adulți sunt polimorfici în greutate corporală, lățimea capului, precum și lungimea și lățimea cercilor.[8] Forecepsul masculilor este foarte robust și lățit la bază cu dinți crenelați.[9] Forcepsul femelelor este de aproximativ 3 milimetri lungime, mai puțin robust și mai drepți. Cerci sunt folosiți în timpul împerecherii, pentru a mânca sau ca armă de apărare. Femelele au o tegmină (aripă frontală modificată) de 2 mm în lungime. Larvele mai mari de a treia năpârlire sunt capabile să regenereze unul dintre cerci pierduți. Masculii cu cerci asimetrici sunt numiți ginandromorfi sau hermafrodiți pentru asemănarea cu femelele.[10]
Specia este nativă în Europa, Asia de Vest și probabil în Africa de Nord[11][12], și a fost întrodusă în America de Nord la începutul secolului XX, iar acum este deja răspândită pe majoritatea continentului[9]. În America de Nord, urechelnița europeană este reprezentată prin două specii surori[13]. Populațiile din climate reci, continental depun o singură serie de ouă, formând specia A[14], în timp ce cele din climate mai calde pot depune două serii de ouă formând specia B[13][15]. Urechelnița comună se gâseste în general în zone temperate, fiind inițial descoperite în ecozona Palearctică, și sunt active în special atunci când temperatura zilnică are fluctuații minime.[1][16]
Urechelnița comună preferă locuri umbroase, reci și protejate sau greu accesibile, precum flori, fructe sau crăpături în lemn.[5][11][17] Este activă în general noaptea când își procură mâncarea. Sunt omnivore,consumând plante, mici inseste, dar consumă mai mult cadavre și nu sunt considerate prădători activi.[1] Adesea consumă plante, sau alte insecte pe care le găsesc pe acestea, precum afide, paianjeni, oua de insecte, plante si insecte moarte.[16] Plantele lor favorite inclu Sisymbrium officinale, trifoi Trifolium repens, și dalia Dahlia variabilis.[18] Se hrăneăsc cu melasă, licheni sau alge.[11] Preferă carnea și zahărul plantelor, deși acestea reprezintă sursa principală de hrană.[19] Urechelnița europeană preferă afidele contra materialului vegetal precum frunze sau felii de măr, cireșe sau pară.[20] Adulții consumă mai multe insecte decât nimfele.[11]
Deși F. auricularia are aripi bine dezvoltate, ele sunt destul de slabe și sunt folosite rar sau niciodată.[17] Ca pricincipal mijloc de transport, urechelnițele sunt transportate în haine sau în lemne, flori ornamentale sau chiar ziare.[9][21]
Masculii își găsesc perechea cu ajutorul mirosului. Își folosesc cerci petru a fixa femela și pentru a expune vârful abdomenului acesteia, astfel încât suprafețele abdominale ajung în contact una cu cealaltă, în timp ce partenerii sunt orientați în direcții opuse. Dacă nu sunt deranjați partenerii pot rămâne în această poziție ore întregi.[5][10] Împerecherea are loc frecvent în zone în care ambii parteneri se pot fixa bine pe o suprafață.[5] În condiții de laborator, perioada cea mai activă de împerechere al urechelnițelor a fost între august și septembrie, iar o singură întâlnire este suficientă pentru ca femele să fertilizeze ouălele.[10]
Nimfele urechelniței europene arată similar cu adulții exceptănd culoarea care are o nunață mai deschisă.[9] Pentru a ajunge la stadiul de adult este nevoie de patru stagii de nimfă consecutive, iar cuibul se părăsește abia după prima năparlire.[1]
Femela urechelniței comune depune un set de 50 de ouă într-un cuib subteran (îngropată la 5mm sub suprafața pământului) toamna, apoi intră în hibernare. Din când în când se ocupă cu îngrijirea ouălelor, pe care le mișcă și le curăță de ciuperci parazite. Primăvara așază ouălele într-un singur strat, asistănd nimfele la ieșirea din ou;[16] apoi rămâne cu acestea pentru aproximativ o lună, până după prima năpârlire.[1] Este posibil să depună un al doilea set de ouă, care să ajungă mature spre sfârșitul lui august.
Urechelnița comună preferă habitate răcoroase și umede și au o temperatură optimă de creștere de 24 °C.[11] Abundența lor a fost relaționată cu factori precum temperatura, viteza vântului și prelevanța vânturilor estice.[22][11][23][24] În timpul hibernării adulții pot tolera temperaturi scăzute, dar rata de supraviețuire se reduce mult în soluri cleioase sau slab drenate.[11] Pentru a evita umezeala excesivă caută zonele sudice a pantelor.[10][25] Ouălele lor sunt rezistente la frig și căldură.[26]
Forficula auricularia pot cauza daune culturilor, florilor sau fructelor când populația de urchelnițe ajunge la niveluri înalte. Între preferatele lor pentru hrană sunt incluse zarzavaturi și fructe cu importanță economică, precum varză, conopidă, salată, cartof, castravete, între altele. Consumă mătasea porumbului, dăunând astfel culturile. Dintre fructe, s-au înregistrat daune merelor, perelor, prunelor sau piersicilor. Se găsesc printre petalele garoafelor, trandafirilor, daliilor, sau ziniei.[16]
Separat de problemele agriculturale, oamenii nu sunt foarte atașați de F. auricularia datorită mirosului său urât și datorită înclinației de a se stabili pe lângă casele oamenilor.[16]
S-au încercat măsuri de control biologic, precum musca parazită Bigonicheta spinipenni, ciuperca Erynia forficulae și Metarhizium anisopliae,precum și diferse specii de păsări.[16] Insecticide au fost de asemenea dezvoltate cu succes, deși produse comerciale sunt foarte rar adresate specific contra urechelnițelor.[16] Diazinon, un organofosphat insecticid, este efectiv contra F. auricularia pâna la 17 zile după dispersare.[27]
Urechelnița este folosită ca agent biologic pentru a controla alte insecte din genul Psyllidae și alte specii de afide.[28][29]
_female.jpg)
|author1= și |last= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link) 
Forficula auricularia, sau urechelnița comună sau urechelnița europeană, este o insectă omnivoră din familia Forficulidae. Această urechelniță este o prezență comună nu numai în Europa, ci și în America de Nord, Asia de Vest și nordul Africii. Deși există mitul că sunt dăunatoare și că pot intra prin urechea umană pentru a-și depune ouălele în creier, și au un aspect agresiv, în realitate, nu sunt periculoase. Dacă ajung în urechi umane este din greșeală. Forficula auricularia este o specie care își îngrijește urmașii, comportament rar la insecte.
Vanlig tvestjärt (Forficula auricularia) är en art i insektsordningen tvestjärtar. Den blir vanligtvis 10–14 mm lång.
På dagen döljer den sig under stenar och på liknande mörka och fuktiga platser, medan den på natten strövar omkring och ganska ofta kommer in i bostäder. Den lever av mjuka, saftiga frukter och andra växtdelar, särskilt sådana som är skadade, till exempel maskätna äpplen och päron. Den kan också äta mindre insekter, till exempel bladlöss. Hanne och hona kan särskiljas genom formen på tången, vars skänklar hos honan är raka på insidan, så att kanterna i vila nästan berör varandra, medan de hos hannen är starkt bakåtböjda. Hos hannen växlar tångens längd mellan olika individer från 2,5 mm ända till 9 mm. Honan utför en sorts yngelvård genom att hon med sin kropp skyddar inte bara äggen, utan även de nykläckta ungarna, som ganska länge under uppväxten håller ihop i familjer. Förr trodde man att tvestjärten gärna kryper in i öronen och kniper sönder trumhinnorna, därför kallade man den för öronmask.[1]
Vanlig tvestjärt (Forficula auricularia) är en art i insektsordningen tvestjärtar. Den blir vanligtvis 10–14 mm lång.
På dagen döljer den sig under stenar och på liknande mörka och fuktiga platser, medan den på natten strövar omkring och ganska ofta kommer in i bostäder. Den lever av mjuka, saftiga frukter och andra växtdelar, särskilt sådana som är skadade, till exempel maskätna äpplen och päron. Den kan också äta mindre insekter, till exempel bladlöss. Hanne och hona kan särskiljas genom formen på tången, vars skänklar hos honan är raka på insidan, så att kanterna i vila nästan berör varandra, medan de hos hannen är starkt bakåtböjda. Hos hannen växlar tångens längd mellan olika individer från 2,5 mm ända till 9 mm. Honan utför en sorts yngelvård genom att hon med sin kropp skyddar inte bara äggen, utan även de nykläckta ungarna, som ganska länge under uppväxten håller ihop i familjer. Förr trodde man att tvestjärten gärna kryper in i öronen och kniper sönder trumhinnorna, därför kallade man den för öronmask.
Kulağakaçan (Forficula auricularia), Karınlarının bitimindeki çatal şekildeki kıskaçlarıyla göze çarparlar. Dermaptera takımındaki bu böcekler hem etçil (küçük böceklerle) hem de otçul olarak beslenirler. Yavru bakımı yapan böceklerdir. Kışları ağaç kovukları, taş dipleri, duvar çatlakları gibi kuytu köşelerde geçirirler. Bu yüzden evlerde de görülebilirler. Kulağakaçan ismi yanlış inanışlardan ileri gelmektedir; birçok insan kulağa girip beyine yerleştiğini düşünmektedir. Sanılanın aksine zararsız böceklerdir.[1][2]
http://en.wikipedia.org/wiki/Forficula_auricularia
Böcek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kulağakaçan (Forficula auricularia), Karınlarının bitimindeki çatal şekildeki kıskaçlarıyla göze çarparlar. Dermaptera takımındaki bu böcekler hem etçil (küçük böceklerle) hem de otçul olarak beslenirler. Yavru bakımı yapan böceklerdir. Kışları ağaç kovukları, taş dipleri, duvar çatlakları gibi kuytu köşelerde geçirirler. Bu yüzden evlerde de görülebilirler. Kulağakaçan ismi yanlış inanışlardan ileri gelmektedir; birçok insan kulağa girip beyine yerleştiğini düşünmektedir. Sanılanın aksine zararsız böceklerdir.
Щипавка звичайна — невелика (1 —1,5 см) комаха іржаво-бурого кольору з темно-жовтими ногами та надкриллями. Самець трохи довший (до 16 мм) за самицю.
Самиця відкладає яйця в нору, яка закінчується камерою, наприкінці літа й залишається охороняти їх до весни. Личинки схожі на дорослих комах і деякий час перебувають під охороною самиці. Комахи ведуть нічний спосіб життя, переховуючись удень під корою мертвих дерев, пнями, камінням. Живляться дрібними комахами, овочами, нектаром квіток, виїдають недозріле насіння тощо.
Як і всі представники цього ряду, звичайна щипавка розвивається з неповним перетворенням. Парування відбувається в кінці літа — початку осені, причому триває воно протягом кількох годин. Через кілька днів, самка відкладає яйця в одній загальній купці, у спеціально приготованому гнізді. Гніздо являє собою виритий в землі хід завдовжки від 5 до 8 см, рідше — до 15 см. Зазвичай гніздовий хід робиться у вигляді прямої трубки, але іноді він має бокове відгалуження. У цій нірці самка залишається зимувати разом з яйцями і після перезимівлі робить ще повторну кладку яєць. Самці зазвичай погано переносять зиму і навесні іноді можна знайти їх трупи, що лежать біля живих самок.
Зазвичай розвиток яєць триває від 5 до 6 тижнів. Самка продовжує протягом деякого часу після вилуплення з яєць личинок залишатися разом зі своїм потомством, охороняючи його. Личинки першого віку схожі на дорослих, відрізняючись від них розмірами, зменшеним числом члеників вусиків (8 замість 13-14) та низкою інших ознак. Після смерті матері личинки ведуть вже самостійне життя.
З Європи завезена на інші континенти. В Австралії стала небезпечним шкідником овочевих і квіткових рослин.
Василь Козак Комахи України. — Підручники і посібники, 2010
Родина обыкновенной уховёртки — Европа, Западная Азия, возможно Северная Африка[11]. В Европе распространена почти повсеместно. На территории России встречается к востоку до Омска и Камня-на-Оби, в Казахстане до междуречья Волги и Урала, южнее к востоку до Ашхабада и гор Копетдаг[12]. Помимо природного ареала, насекомое было интродуцировано в Северной Америке, Австралии и Новой Зеландии. На американском континенте обыкновенная уховёртка была впервые зафиксирована в Сиэтле в 1907 году, откуда быстро распространилась на северную часть континента к югу до южной Калифорнии, Аризоны и Северной Каролины[13][14].
В светлое время суток прячется в труднодоступных сырых и прохладных местах: складках пожухлых листьев, соцветиях, древесных расщелинах, под камнями и поваленными деревьями[15][16][17]. Ночью выползает из укрытий и отправляется на поиски корма. Погодные условия оказывают существенное влияние на активность насекомого. Наиболее подвижны в тёплые дни, когда разница между дневными и ночными температурами сокращается до минимума. Предпочитает пасмурную и ветреную погоду, однако при высокой относительной влажности предпочитает оставаться в укрытии[18].
Всеядна, при поедании животной пищи считается скорее падальщиком, чем хищником[19][20]. Кормится тлёй, паутинными клещами и другими малоподвижными беспозвоночными на всех стадиях развития, а также их останками. Наносит ущерб пчёлам, забираясь в улья и за раз съедая до 300 мг мёда и перги[21].
Помимо кормов животного происхождения, питается различными частями растений, пыльцой, лишайниками, мхами, водорослями[22]. Способна нанести существенный урон сельскохозяйственным и цветочным культурам, особенно в сухие тёплые годы[21]. Поедает мякоть плодовых деревьев и кустарников: яблоки, груши, персики, вишню, чёрную смородину[16][23]. Уховёртка часто неспособна прогрызть жёсткую защитную кожицу и в первую очередь выбирает потрескавшиеся, переспелые плоды, а также повреждённые птицами и другими любителями фруктов, либо упавшие на землю. Кроме того, она часто отдыхает на прикрытом листом основании плода и оставляет на нём множественные экскременты в виде чёрных точек[9]. В годы большой активности существенный урон может нанести огородным культурам, в листьях которых уховёртки оставляют мелкие дырки. Авторы перечисляют множество культурных растений, среди которых фигурируют такие обычные, как горох, свёкла, капуста, сельдерей, огурец, латук, картофель, томат и ревень[24][25]. Насекомые способны выживать длительное время в амбарах и упаковках с более жёсткими зерновыми культурами, а также хмелем[26].
В течение первого года жизни уховёртка проходит через все стадии развития — яйца, личинки и взрослого насекомого (так называемое неполное превращение)[16].
Спаривание происходит в конце лета либо в начале осени. Спустя пару месяцев после этого самка самостоятельно либо вместе с партнёром выкапывает нору во влажном субстрате. Это углубление, которое служит одновременно зимним убежищем и местом для гнезда, может состоять из одного или нескольких туннелей длиной около 5—8 см (изредка до 15 см)[16], с единственным или множественными выходами на поверхность. В конце норы самка делает расширение и на исходе зимы откладывает в нём яйца. Закончив кладку, самка остаётся рядом и становится агрессивной по отношению к самцу и другим уховёрткам, отгоняет их. Лабораторный эксперимент в террариуме, проведённый сотрудниками Университета Британской Колумбии, показал, что самка постоянно заботится о кладке, перемещает яйца в пределах гнезда, выбирая более влажное место. Когда сотрудник отодвигал одно или несколько яиц в сторону, самка сдвигала их обратно в общую кучу. Анализ полученных данных показал, что самка 89% времени находилась буквально на яйцах, лишь изредка покидая гнездо[27][28].
Зимняя кладка обычно состоит из 30—60 яиц. Ранней весной самка может отложить повторно, на этот раз не более 20 яиц. Яйца желтовато-белого цвета, овальной формы, размером около 1,13 × 0,85 мм. К концу инкубации, которая длится от 56 до 85 дней, они разбухают от влаги и становятся чуть ли не вдвое больше[29][24][25].
По данным из Британской Колумбии, личинки первого помёта появляются на свет в мае, второго — в июне. В обоих случаях к августу насекомые достигают взрослого состояния, за лето четырежды сменяя кожный покров (линяя). С самого начала личинки напоминают взрослых особей, но отличаются от них меньшими размерами (как общими, так и пропорциями) и цветом. Только что вылупившиеся уховёртки серовато-бурые, длиной около 4,2 мм. В этом возрасте крылья почти не развиты, форцепсы едва заметны. С каждой линькой окраска тела темнеет, органы постепенно принимают очертания взрослого насекомого. Промежуточные стадии между линьками продолжаются 18—24, 14—21, 15—20 и около 21 дня. К августу, когда наступает сезон спаривания, молодые особи уже готовы к размножению. Отмечено, что тёплая погода способствует более быстрому развитию насекомого на стадии яйца и личинки[24][25].
Название насекомого указывает на старое поверье, согласно которому уховёртка способна залезть в ухо спящего человека и прогрызть барабанную перепонку[2]. Интересно, что такое же объяснение даётся не только русскому, но также англоязычному названию насекомого — earwig[30]. Насекомое действительно выбирает укромные места для отдыха, однако случаи обнаружения их в ушах и других органах человека практически неизвестны и маловероятны[2][30][31]. Англоязычные источники полагают, что с большой долей вероятности произошло смещение первоначального слова ear-wing («крыло в форме уха»), которое указывало на необычную для насекомых форму заднего крыла[30], напоминавшего ушную раковину.
