nomes no trilho de navegação
Perception Channels: tactile ; chemical
Not much is known about this species. The infrequency of sightings is often assumed as rareness. It is vulnerable to Hawaiian fisheries and gillnets, float lines, and long lines
( http://swfsc.ucsd.sars.Pygmy_HI.htm, Watson 1981).
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: data deficient
There is little economic benefit to humans from K. breviceps. They are relatively uncommon so few are taken by the Japanese and an occasinal one is take by Indonesians ( http://swfsc.ucsd.sars.Pygmy_HI.htm, Watson 1981).
K. breviceps eat mostly squid, shrimp, fish, and crabs with what seems to be a preference for deepwater foraging (Watson 1981).
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Molluscivore )
Kogia breviceps is confined to warmer waters (Minasian et al. 1984, Watson 1981).
Biogeographic Regions: indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
K. breviceps prefer warm tropical waters. They may migrate to more temperate waters in the summer months. They also stay in deep waters (Watson 1981).
Aquatic Biomes: benthic ; coastal
Average lifespan
Status: wild: 17.0 years.
K. breviceps is a small whale averaging about 3 meters in length for both sexes. Calves are about 55 kilograms at birth. They have a swollen nose and head, which takes up about 15% of their body length. Their head is conical with a small underslung jaw that opens beneath the upper jaw in a shark-like manner. The flippers are short, broad, and far forward on the body. They have a small curved dorsal fin. K. breviceps is a steely grey color with a distinct pink tinge. In the water they often look purple. They are a paler grey on the belly. Between the eye and the flipper is a small white/pale grey bracket mark. This is often called a "false gill", further attributing to its resemblance to a shark. There is another similar pale spot in front of the eye. Scarring is rare. They have a short rostrum which makes their wide skull triangular. K. breviceps have 12-16 teeth on each side and their blowhole is slightly displaced to the left. These two traits distinguish the pygmy sperm whale, K. breviceps, from the dwarf sperm whale, K. simus (Minasian et al. 1984, Watson 1981).
Average mass: 363 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 424600 g.
Mating usually takes place in the summer. Gestation lasts for about 9 months and the calf is born in the spring. ( http://www.nsrl.ttu.edu/tmot1/kogibrev.htm., Watson 1981).
Breeding season: Mating usually takes place in the summer
Average number of offspring: 1.
Average gestation period: 9 months.
Average weaning age: 12 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 82000 g.
Average gestation period: 335 days.
Average number of offspring: 1.
The calf stays with its mother and is nursed for about 12 months. Calves are about 1.2 meters long and about 55 kilograms at birth.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Ar c'hwezher korr (Kogia breviceps) a zo ur morvil dantek.
Tiriad ar c'hwezher korr. El catxalot pigmeu[3] (Kogia breviceps) és un cetaci odontocet pertanyent a la família dels kògids.[4][5]
Temps enrere, hi hagué una certa controvèrsia quant a la correcta classificació del catxalot pigmeu i el catxalot nan (Kogia sima), ja que es considerava que pertanyien a la mateixa espècie fins que el 1966 un científic de la Smithsonian Institution els va identificar com a espècies separades.[6][7]
La seua talla mitjana està generalment compresa entre 3 i 3,5 metres, mentre que la màxima no ultrapassa els 4. El pes mitjà dels adults és al voltant dels 400 kg. Presenta un cos robust, més proper al dels delfínids que al dels catxalots (amb excepció del cap). El seu cap, de forma molt menys massiva (amb relació al cos) que en el catxalot, presenta una part frontal amb un perfil angular molt semblant. La part superior perllonga horitzontalment la línia del cos i forma un angle agut amb la part anterior. La compressió lateral del cap entre l'ull i l'extrem dóna al conjunt la forma d'una proa grollerament arrodonida. En la cria nounada, el sortint frontal presenta un perfil regularment convex anàleg al de la marsopa comuna. La forma del cap fa que s'assembli al catxalot, però se'n diferencia fàcilment per la talla i l'aleta dorsal. L'espiracle, situat a la part més alta del cap i a l'esquerra de la línia mitjana, té la forma d'un croissant amb la concavitat orientada cap enrere i cap a la dreta.[8] La mandíbula inferior (estreta i molt curta) es troba clarament per darrere de l'extrem del cap. Les dents són presents només a la mandíbula inferior, en té 12-16 a cada costat (rarament 10-11), són molt altes (fins a 3 cm) i lleugerament incurvades cap enrere. L'aleta dorsal (relativament petita) té una concavitat feble posterior, la qual s'eleva al principi de la meitat posterior del cos. Les aletes pectorals, petites, tenen forma lanceolada. La coloració general del cos és fosca, de color marró molt fosc a la part dorsal, més clara als flancs i a l'àrea inferior de les pectorals. La part ventral és blanquinosa des de l'extrem de la mandíbula inferior fins a l'anus.[9][10][11][12][13] Presenta de 50 a 55 vèrtebres, 12-14 costelles a cada costat (encara que aquestes darreres no són necessàriament simètriques) i l'os hioide és inusualment gros (presumiblement, té un paper important en la manera d'alimentar-se d'aquesta espècie).[11] L'estómac té 3 cambres: la primera no és glandular i s'obre directament a la segona, la qual sí que està revestida de glàndules digestives. Un tub estret s'estén des de la segona fins a la tercera cambra -també glandular- i connecta, a través d'un esfínter, amb el duodé. Tot i que la fermentació del material alimentari aparentment es produeix a l'intestí prim, no hi ha presència del cec.[14][15] La duramàter del cervell conté una important concentració de cristalls de magnetita, la qual cosa suggereix que aquesta espècie pot nedar i orientar-se ajudant-se de la magnetorecepció.[11][16][17]
Hom creu que el seu període d'aparellament té lloc cap a finals d'estiu, mentre que els naixements es produeixen a la primavera (després d'una gestació de 9 mesos).[18][19] El nounat mesura al voltant d'1,10 m i el seu període d'alletament és d'1 any.[9] La llet de les femelles sembla que conté menys greix i lactosa que la majoria de les llets dels altres cetacis.[20]
L'estudi del contingut dels estómacs de catxalots pigmeus encallats[21] suggereixen que aquesta espècie es nodreix de cefalòpodes[22][23][24] i, més rarament, de peixos i crancs.[9][25][26] A Sud-àfrica, la seua dieta comprèn 67 espècies diferents i sembla que s'alimenta en aigües més fondes que les freqüentades pel catxalot nan (Kogia sima).[27] Caça les seues preses per ecolocalització[28] i les freqüències que empra majoritàriament són d'ultrasons[17][29] que poden arribar a un màxim de 125 kHz.[17][30][31] Quant als seus depredadors, sembla que el tauró blanc (Carcharodon carcharias) n'és l'únic.[32]
Aquesta espècie és cosmopolita: és un endemisme de les aigües tropicals i càlides[33] dels oceans Pacífic,[34][35][36][37] Atlàntic[38][39][40][41][42][43][44][45][46] i Índic,[47][48][49][11] però mostra una tolerància tèrmica relativament àmplia. A l'Atlàntic nord, les principals concentracions es troben a la costa sud-est dels Estats Units. Se'n coneixen només deu encallaments a les costes europees: 1 als Països Baixos, 1 a Irlanda, 6 a França (2 a Bretanya i 4 al Charente Marítim) i 2 a Portugal.[9] Fòssils d'aquesta espècie han estat trobats a dipòsits del Miocè a Itàlia,[50][51] el Japó i Sud-àfrica.[52][11]
Tot i que mai ha estat caçat comercialment, n'hi ha constància que uns pocs exemplars foren capturats en operacions baleneres costaneres al Japó, Indonèsia, Taiwan, les Petites Antilles i Sri Lanka.[53] A més, uns quants individus foren morts accidentalment amb xarxes d'emmallament a Sri Lanka, Taiwan, Califòrnia i, probablement, a altres indrets també[53][54] (com ara, l'Atlàntic nord-oriental[55] i el Pacífic nord).[56] Un altre problema que sembla ser comú en aquesta espècie és la ingestió de plàstics,[57][58] la qual cosa ocasiona el bloqueig del trànsit intestinal com va ser el cas d'un jove mascle encallat viu a l'illa de Galveston (Texas, els Estats Units) i que va morir 11 dies més tard a conseqüència de tindre els dos primers compartiments de l'estómac oclosos completament per bosses de plàstic.[59] D'altra banda, aquesta espècie, com els zífids, és probable que sigui vulnerable als sons forts antropogènics com els generats pels sonars marins i les exploracions sísmiques.[60] Finalment, hom creu que els efectes del canvi climàtic sobre el medi marí també poden afectar els catxalots pigmeus, però se'n desconeix l'abast exacte.[61]
Hom creu que freqüenta les aigües fondes (la plataforma continental exterior i més enllà)[33][62] a causa del seu règim alimentari i, en les molt rares observacions que se n'han fet a la mar, els individus sempre han estat trobats aïllats o en parelles.[9] Gairebé cap espècimen ha pogut ésser mantingut amb vida en captivitat.[11][63]
El catxalot pigmeu (Kogia breviceps) és un cetaci odontocet pertanyent a la família dels kògids.
Mamal sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Physeteridae (y morfilod sberm) ydy'r morfil sberm lleiaf sy'n enw gwrywaidd; lluosog: morfilod sberm lleiaf (Lladin: Kogia breviceps; Saesneg: Pygmy sperm whale). Anaml iawn y gwelir nhw yn y moroedd; fel arfer y corff marw sy'n cael ei astudio, ac nid un byw.
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Asia, Affrica, Awstralia, America, Ewrop a Chefnfor India ac ar adegau mae i'w ganfod ger arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Diffyg Data' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]
Mamal sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Physeteridae (y morfilod sberm) ydy'r morfil sberm lleiaf sy'n enw gwrywaidd; lluosog: morfilod sberm lleiaf (Lladin: Kogia breviceps; Saesneg: Pygmy sperm whale). Anaml iawn y gwelir nhw yn y moroedd; fel arfer y corff marw sy'n cael ei astudio, ac nid un byw.
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Asia, Affrica, Awstralia, America, Ewrop a Chefnfor India ac ar adegau mae i'w ganfod ger arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Diffyg Data' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
Kogie tuponosá (Kogia breviceps) je ozubený kytovec menších rozměrů, jeden ze dvou druhů rodu kogie která je zařazena do čeledi vorvaňovitých společně s třetím největším zvířetem planety vorvaněm.
Tento druh se vyskytuje až za hranicemi kontinentálního šelfu, hlavně v hlubokých tropických vodách v Tichém, Indickém i Atlantském oceánu; výjimečně bývá v letních měsících zastižen u břehů západní Evropy. Žije jednotlivě, v párech nebo v malých tří až sedmičlenných skupinkách, o jejich sociálních vztazích není téměř nic známo. Tato plachá zvířata plavou obvykle velice klidně a poměrně hluboko ponořená, takže je lze pozorovat jen při ideálnim počasí. Zjišťování velikosti populace je problematické, druh ale není považován za ohrožený.
Druh kytovce dorůstající délky 2,5 až 3,5 m a hmotnosti 250 až 500 kg. Široká a vpředu tupě zkosená hlava bez zobáku je poměrně velká, zaujímá asi jednu šestinu celkové délky štíhlého těla, její horní čelist mírně přesahuje dolní. Prsní ploutve jsou krátké a široké, malá hřbetní trojúhelníkovitého tvaru vyrůstá asi v polovině délky těla, ocasní ploutev je naopak mohutná s velkým rozpětím. Jediný dýchací otvor je na vrcholku hlavy nad úrovní očí. Hřbetní strana těla a hlava jsou barvy tmavošedé nebo modročerné, břicho, hruď a spodní čelist jsou světlé až bílé. Oči jsou tmavé se světlým olemováním. Na boční straně hlavy, mezi okem a ploutví mají světlou skvrnu tvaru půlměsíce označovanou jako „falešné žábry“.
Spodní čelist obsahuje na každé straně 9 až 16 dlouhých, štíhlých zubů o průměru cca 5 mm které ční nad okrajem čelisti až 15 mm. Horní čelist je na zuby chudší, většinou tam nevyrůstají zuby vůbec nebo jen výjimečně v přední části po každé straně 1 až 2 a jsou menší než ve spodní čelisti.
Hlavní potravou jsou hlavonožci, hlubinné ryby a korýši, za kterými se hluboko potápějí. Nejdelší zjištěná doba ponoru byla 18 minut.
Březost samice kogie tuponosé po letním páření trvá 270 až 280 dnů. Mládě bývá velké 80 až 110 cm a váží průměrně 80 kg, zůstává s matkou a bývá kojeno asi 1 rok. Pohlavně dospívají ve 4 až 5 létech. Odhaduje se průměrná délka života 17 až 23 roků.
Teprve v roce 1966 byl z druhu kogie tuponosá odlišen druh kogie Owenova, tehdy byl morfologický důkaz podpořen genetickou analýzou. Jejich spolehlivé rozlišení na vodní hladině je možné jen odborníky.
Výskyt kogie tuponosé
Porovnání velikosti s člověkem
Obrázky, zvuky či videa k tématu kogie tuponosá ve Wikimedia Commons
Kogie tuponosá (Kogia breviceps) je ozubený kytovec menších rozměrů, jeden ze dvou druhů rodu kogie která je zařazena do čeledi vorvaňovitých společně s třetím největším zvířetem planety vorvaněm.
Der Zwergpottwal (Kogia breviceps) ist eine Walart aus der Familie der Zwergpottwale (Kogiidae). Sein nächster Verwandter ist der Kleine Pottwal.
Zwergpottwale erreichen eine Länge von bis zu 3,3 Metern und ein Gewicht von bis zu 400 Kilogramm; sie sind damit etwas größer als die Kleinen Pottwale. Darüber hinaus lassen sie sich an den kleineren Finnen von diesen unterscheiden.
Der Kopf macht bei ihnen maximal 15 Prozent der Körperlänge aus, die Schnauzenregion ist groß und leicht aufgewölbt, auf ihr liegt wie bei den anderen Pottwalen das Walratorgan. Während die Schnauze bei den Jungtieren im Profil noch relativ spitz ausgebildet ist, wird sie bei ausgewachsenen Tieren zunehmend kantiger bis rechteckig. Das enge Maul ist unterständig. Im Unterkiefer haben sie zwischen 20 und 32 gebogene und sehr scharfe Zähne, während der Oberkiefer zahnlos ist.
Ihre Haut ist an der Oberseite blaugrau gefärbt, während die Unterseite heller, fast rosa gefärbt ist. Wie bei allen Pottwalen ist das Blasloch auf die linke Seite verschoben. Ein heller Streifen zieht sich auf jeder Seite von den Augen zu den kurzen, breiten Flippern, die konvex gebogen sind. Die breiten Flukenteile laufen zum Ende spitz aus.
Zwergpottwale leben weltweit in tropischen und gemäßigten Ozeanen. Sie leben vorwiegend in tiefen Gewässern und kommen selten in die Nähe der Küsten. Möglicherweise wandern sie in den Sommermonaten in kühlere Meeresregionen, um im Winter in die Tropen zurückzukehren. Sichtungen oder Strandungen gibt es beispielsweise im Atlantik (mit Irland beziehungsweise Neuschottland als nördlichsten Punkten), im Indischen Ozean und im Pazifik (nördlich bis zur Höhe von Japan beziehungsweise Südkanada).
Die meisten Informationen über die Verbreitung der Zwergpottwale stammen von Funden gestrandeter Exemplare.[1] Besonders an der südöstlichen Küste der Vereinigten Staaten handelt es sich bei dieser Art um die Tiere mit der zweithöchsten Anzahl an Strandungen, auch vor der Küste Südafrikas werden sie häufig gefunden.
Da Zwergpottwale selten im Meer beobachtet werden und das meiste Wissen von Untersuchungen gestrandeter Tiere stammt, weiß man über ihre Lebensweise relativ wenig. Sie bewegen sich unauffällig und kommen zur Wasseroberfläche, ohne viel zu spritzen und ohne viel Blas. Manchmal sieht man sie auch bewegungslos im Wasser treiben. Ähnlich unspektakulär ist ihr Untertauchen: Sie verschwinden einfach im Wasser.
Diese Wale leben entweder allein oder in kleinen Gruppen von drei bis sechs Tieren, ihre Nahrung besteht vorwiegend aus Tintenfischen und Krebstieren. Vermutlich sind sie ausgezeichnete Taucher, die ihre Nahrung in Tiefen von 200 bis zu 1200 Metern fangen.
Über die Fortpflanzung der Zwergpottwale ist nur sehr wenig bekannt. Aufgrund gestrandeter Tiere nimmt man an, dass die Geschlechtsreife bei Körperlängen von 2,7 bis 2,8 Metern erreicht wird. Die Tragzeit beträgt etwa elf Monate und die Jungtiere werden mit einer Körperlänge von 1,20 Metern geboren. Die Stillzeit dauert wahrscheinlich mindestens ein Jahr, die Weibchen können allerdings auch während dieser Zeit wieder trächtig werden.
Ein besonderes Merkmal bei Zwergpottwalen und Kleinen Pottwalen ist, dass sie, ähnlich wie Tintenfische, bei Fluchtsituationen ein rotbraunes Sekret absondern. Dieses kommt aus einem im Darmtrakt liegenden Hohlorgan, das bis zu 12-Liter Volumen fasst.[2]
Der Weltbestand der Zwergpottwale ist unbekannt. Ihr IUCN-Status lautet „ungenügende Datengrundlage“.[3]
Zwergpottwale wurden nie in großem Ausmaß bejagt, in kleinem Ausmaß werden sie manchmal von Walfängern Japans und Indonesiens gejagt. Weitere Bedrohungen dürften die Verschmutzung der Meere (es wurden gestrandete Exemplare mit Plastiksäcken im Bauch gefunden) und die Gefahr des Verfangens in Fischernetzen sein, vor allem in Stellnetzen, wie sie etwa vor der Küste Sri Lankas eingesetzt werden.
Ein toter Zwergpottwal wird auf La Gomera (Kanaren) in den Hafen gezogen.
Die (nicht tödlichen) Verletzungen an seiner Haut stammen von einer Schiffsschraube.
Biologen haben ihn später obduziert, aber die Todesursache nicht klären können.
Ein Tourist fotografiert das Tier.
Zusammen mit dem Kleinen Pottwal bildet der Zwergpottwal die Gattung der Zwergpottwale (Kogia), die zusammen mit dem eigentlichen Pottwal meistens in einer gemeinsamen Familie der Pottwale vereint wurden, obwohl manche Zoologen sie in eine eigene Familie Kogiidae stellen. Früher hielt man beide kleinen Pottwale für eine einzige Art, erst 1966 wurde erkannt, dass es sich um zwei unterschiedliche Arten handelt.
Der Zwergpottwal (Kogia breviceps) ist eine Walart aus der Familie der Zwergpottwale (Kogiidae). Sein nächster Verwandter ist der Kleine Pottwal.
మరగుజ్జు స్పెర్మ్ వేల్ (Kogia breviceps) స్పెర్మ్ వేల్ కుటుంబం లో మూడు రకాల టూత్డ్ వేల్ జాతులలో ఒకటి. అవి తరచుగా సముద్రంలో కనబడవు. కాని వాటి గురించి చాలా పోగు నమూనాల పరీక్ష బట్టి తెలుసుకోవచ్చును.
పిగ్మీ వేల్, మరగుజ్జు స్పెర్మ్ వేల్ ల గూర్చి సరైన వర్గీకరణ వంటి విషయాలపై చర్చ జరిగినపుడు వివిధ అభిప్రాయలు వ్యక్తమైనాయి. 1966 వరకు ఈ రెండు వేల్స్ ఒకే జాతికి చెందినవిగా స్మిత్సోనియన్ ఇన్స్టిట్యూషన్ లోని శాస్త్రవేత్తల నిర్వచనాల ఆధారంగా గుర్తించారు[3]. ఈ మరుగుజ్జు స్పెర్మ్ వేల్ కు 1838 లో మొట్టమొదట పేరు పెట్టినవారు "హెన్రి మేరీ డుక్రొటాయ్ డి బ్లాయిన్విల్లీ"[4].
మరగుజ్జు స్పెర్మ్ వేల్ అనేక డాల్ఫిన్లు కంటే పెద్దవి. యివి పుట్టినప్పుడు 1.2 మీటర్ల (3 ft 11) పరిపక్వత చెందినపుడు 3.5 మీటర్ల (11 అడుగుల) వరకు పెరుగుతాయి. వీటిలో పెద్ద వేల్స్ 400 కిలోగ్రాములు లేదా 880 పౌండ్లు బరువు ఉంటాయి. వీటి క్రిందిభాగంలో క్రీం రంగు, అప్పుడప్పుడు ఊదారంగు, వీపు, ప్రక్క భాగాలు నీలం బూడిద రంగులో లెదా రెండు రంగుల కలయికతో ఉంటాయి.శరీర పరిమాణం పోల్చి చూస్తే షార్క్ వంటి తల పెద్దదిగా కనిపిస్తుంది.తరచుగా ప్రతి కంటి వెనుక, ఒక "తప్పుడు గిల్" గా వర్ణించబడింది తెల్లటి గుర్తింపు ఉంది[5][6].
దవడ చాలా చిన్న, slung తక్కువ. పైన ముందుకు ఉండి చూసినపుడు blowhole ఎడమ కొంచెం స్థానభ్రంశం చెందినట్లు కనిపిస్తుంది.వెన్ను వీపు రెక్క చాలా చిన్నది; దీని పరిమాణం మరగుజ్జు స్పెర్మ్ వేల్ కంటే చాలా చిన్నగా, రోగనిర్ధారణ ప్రయోజనాలకై ఉపయోగించవచ్చు.మరగుజ్జు స్పెర్ం 20, 32 దంతాలు కలిగి, అన్ని దవడలలో అమర్చబడి ఉంటాయి. అవసరమైన జన్యువుల కారణంగా ఈ జాతులు పళ్ళు ఎనామిల్ కలిగి యుండవు[7]. యువ వేల్స్ కు ఎనామిల్ ఉంటుంది[6].
పిగ్మీ స్పెర్మ్ వేల్ ని "స్పెర్మ్ వేల్" యొక్క బంధువుగా భావిస్తే దీని నుదుటిపైన spermaceti కలిగి యుంటుంది. ఇది దాని ప్రేగులలో ముదురు ఎరుపు రంగు ద్రవంతో కూడిన సాక్ ను కలిగి యుంటుంది. ఈ ద్రవాన్ని దీనిని వేటాడే వారిని బహుశా నిశ్చేష్టులను చేసేందుకు భయపెట్టడానికి వెలువరిస్తుంది[8].
పిగ్మీ స్పెర్మ్ వేల్ 50 నుండి 55 వరకు కలిగి వెన్నుపూసలు, యిరుప్రక్కల పన్నెండు నుండి పద్నాలుగు కు పక్కటెముకలు కలిగి యుండి అవి సౌష్టవంగా లేనప్పటికీ hindmost పక్కటెముకలు వెన్నెముక తో కనెక్ట్ కాబడలేదు. ప్లిప్పర్స్ లలో ప్రతి ఒక్కటి ఏడు కార్పల్స్ కలిగి యుంటుంది, ఒక వేరియబుల్ సంఖ్య లో ఎముకలు కలిగి యుంటుంది.దీనికి నిజమైన ఎమ్మోర్టల్ ఎముక లేదు. సాంద్రత బంధన కణజాలము యొక్క ఒక షీట్ స్థానంలో ఉంటుంది.ఇడ్ ఎముకను అసాధారణంగా పెద్దది, బహుశా వేల్ యొక్క దాణా చూషణం కోసం దీని పాత్ర ఉంది[6].
మెలన్(వేల్) యొక్క దట్టమైన లోపలి కోర్ లో ప్రధానంగా మైనపు లవణాలు , ఒక ద్రవ కార్టెక్స్ కలిగి ట్రైగ్లిజరైడ్స్ , spermaceti అవయవాల వెనుక నేరుగా ఉంటుంది. మెలన్, స్పెర్మాసిటి అవయవాలను పోలి మందపాటి పైబరస్ కోటింగ్ కలిగి ఉంటుంది. యివి "బర్సా" తో కలిసి యున్నాయి[9]. ఈ వేలొక కవాటాలతో కలిగిన ఒక నిర్మాణం లేదా "మూసియూ డిసింగే" కలిగి కుడి నాసికా ద్వారా గాలి పంపటం ద్వారా ధ్వని ఉత్పత్తి చేస్తుంది. వీటి ధ్వని చేసే తీరు మానవుని స్వరపేటికను పోలియుంటుంది. మెలన్, స్పెర్మాసెటి అవయవాల ద్వారా దృష్టి , ధ్వని చేస్తాయని విశ్వసిస్తున్నారు[10].
కడుపులో మూడు గదులున్నాయి . మొదటి గది లేదా పూర్వ కడుపు గ్రంధులతో కూడి యుండదు. యిది రెండవ గది(ఫండిచ్ ఛాంబర్) లోకి తెరుచుకుంటుంది. యిది జీర్ణ గ్రంధులతో కలుపబడి యుంటుంది. ఒక సన్ననైన గొట్టం రెండవ గది నుండి మూడవ గదిలోనికి కలుపబడి యుంటుంది. ఈ నాళం స్పిన్స్టార్ , డ్యూయోడినం ల గుండా పోతుంది. ఆహార పదార్ధాల కిణ్వ ప్రక్రియ చిన్నప్రేవులలో జరుగుతుంది. దీనికి అంధనాళము లేదు[11].
మెదడు యొక్క rostroventral dura ముఖ్యమైన ఏకాగ్రత కలిగిన మాగ్నెటైట్ స్పటికాలను కలిగి యుంటుంది. కె.బ్రెవిసెప్స్ మాగ్నటో రిసెప్సన్ ద్వారా నావగేట్ చేస్తాయి[6].
మరగుజ్జు స్పెర్మ్ వేల్ పునరుత్పత్తి సంబంధించిన వివరాలు పరిమితం అయినప్పటికీ, అవి దక్షిణ అర్థగోళంలో ఏప్రిల్ నుండి సెప్టెంబర్ వరకు కలుస్తాయని నమ్ముతున్నారు[6] .గర్భధారణ పదకొండు నెలలపాటు కొనసాగుతుంది, అసాధారణంగా తిమింగలాల కోసం, పురుషుడు తల మొదటి దూడ జన్మనిస్తుంది[12].క్రొత్తగా లేగ దూడలు పొడవు గురించి 1.2 మీటర్ల (3 ft 11) ఉంటాయి, సంవత్సరం వయస్సులో విసర్జిస్తాయి[6].
వేల్ చాలా చిన్న కదలికలు చేస్తుంది. ఇది కొద్దిగా స్ప్లాష్ లేదా బ్లో తో, నెమ్మదిగా పైకి తేలుతుంది, కొంత సమయం కోసం అక్కడ కదలకుండా ఉంటుంది.ఈ కారణంగా జపాన్ లో వేల్ ను చారిత్రాత్మకంగా "ఫ్లోటింగ్ వేల్" అని పిలిచేవారు. దాని డైవ్ గ్రాండ్ ప్లోరిష్ లో సమానంగా లేకపోవడంపై - అది కేవలం వీక్షణ నుండి బయటకు పడిపోతుంది. ఈ జాఅతులకు నౌకలను వెంబడించే ధోరణి ఉంది.ఉల్లంఘించటం గమనించబడింది కానీ యిది సాధారణంకాదు.
పిగ్మీ స్పెర్మ్ వేల్ సాధారణంగా గాని ఏకాంతంగా, లేదా జతల లో లభిస్తాయి[13] . కానీ ఆరు వరకు సమూహాలు కనిపించారు. డైవ్స్ పదకొండు నిముషాలపాటు సాగుతుంది. పెద్ద డైవ్స్ అయితే 45 నిముషాల పాటు సాగుతుందని నివేదించారు[6]. ఈ పిగ్మీ స్పెర్మ్వేల్ యొక్క అల్ట్రాసానిక్ క్లిక్ యొక్క అవధి 60 నుండి 200 kHz వరకు ఉండి 125 kHz కు చేరుకుంది[14] . జంతువుల అరుపులలో అతి తక్కువ పౌనఃపున్యం 1 నుండి 2 kHz వరకు ఉంటుంది[15].
కడుపు విషయాల విశ్లేషణ మరుగుజ్జు స్పెర్మ్ వేల్ ప్రధానంగా న తిండికి సెఫాలోపాడ్లు , సాధారణంగా బయోల్యూమినేసేంట్ తీసుకుంటాయి. యివి సముద్ర మధ్యలోగల నీటిలో లభిస్తాయి.అత్యంత సాధారణ ఆహారం గాజు స్క్విడ్ , lycoteuthid, ommastrephid, స్క్విడ్ octopuses.సాపేక్షంగా కొన్ని చేపలు. తో పోలిస్తే మరగుజ్జు స్పెర్మ్ వేల్, చిన్నరొయ్యలు తినడానికి యిష్టపడతాయని నివేదించారు[6].
ప్రిడేటర్ గొప్ప తెలుపు షార్క్ [16], కిల్లర్ వేల్స్[17] కలిగి యుండవచ్చు.
పిగ్మీ స్పెర్మ్ వేల్ ఉష్ణమండల, అట్లాంటిక్ , పసిఫిక్, హిందూ మహాసముద్రముల సమశీతోష్ణ జలాల అంతటా కనిపిస్తాయి[6].అయితే, అవి అరుదుగా సముద్రంలో కనిపిస్తాయి కనుక చాలా డేటా పోగు జంతువులు నుండి వస్తాయి - ఒక ఖచ్చితమైన పరిధి, వలస చిహ్నం కష్టతరం. యివి ఎక్కువగా ఆఫ్ షోర్ జలాల ను యిష్టపడతాయి, తరచుగా 400 నుండి లోతు 1,000 మీటర్లు (1,300 కు 3,300 ft) వరకు నీటిలో ఉంటాయి[18] .వాటి స్థితి అరుదు గా వర్ణించబడింది. అయితే వాటి మొత్తం జనాభా తెలియదు.
మయోసినే అలాగే జపాన్, దక్షిణ ఆఫ్రికా నుండి, ఇటలీ నిక్షేపాలలో దొరికిన Kogia breviceps చెందిన శిలాజాలు గుర్తించారు[6].
పిగ్మీ స్పెర్మ్ వేల్ విస్తృత స్థాయిలో ఎప్పటికీ వేటాడరు. భూమి ఆధారిత తిమింగళాలు ఇండోనేషియా , జపాన్, లెస్సెర్ ఆంటిల్లీస్ లలో వేటాడుతారు. అవి కూడా చలనం వలల తో హత్య చేయబడినట్లు నమోదు కాబడినాయి. కొన్ని జంతువుల జీర్ణాశయాల్లో ప్లాస్టిక్ సంచులు కనుగొనబడ్డాయి. వీటి వల్ల అనేక జీవరాశుల మరణం సంభవించు యుండావచ్చు. ఈ కార్యకలపాలు జాతుల మనుగడకు దీర్ఘకాలిక నష్టం కలిగిస్తాయి. పిగ్మీ స్పెర్మ్ వేల్ లు పట్టుబడవు. కానీ పట్టుబడి బందిఖానాలో ఉన్న వాటి రికార్డు మనుగడ 21 నెలలు, అత్యంత బందీ గల వేల్స్ నిర్జలీకరణం లేదా ఆహార సమస్యల కారణంగా ఎక్కువగా ఒక నెలలోనే మరిణిస్తాయి[19].
మరగుజ్జు స్పెర్మ్ వేల్ బాల్టిక్, నార్త్ ఈస్ట్ అట్లాంటిక్, ఐరిష్, ఉత్తర సముద్రం లలో చిన్న తిమింగల పరిరక్షణ ఒప్పందం [20], బ్లాక్ సీ లో తిమింగల పరిరక్షణ ఒప్పందం, మధ్యధరా సముద్రం, అవిచ్ఛిన్న అట్లాంటిక్ ప్రాంతం లలో యివి పరిరక్షింపబడుతున్నాయి[21]. వీటి జాతులు మరింతగా మనటీ, పశ్చిమ ఆఫ్రికా, మకారోనేషియా యొక్క చిన్న తిమింగల పరిరక్షణ గురించి అవగాహన కలిగిస్తున్నారు[22]. వీటి పరిరక్షణకు పసిఫిక్ తిమింగల పరిరక్షన ఒప్పందం కలదు[23].
|author= (help) |author= (help) |author= (help) |author= (help) |author= (help) |author= (help)
The pygmy sperm whale (Kogia breviceps) is one of two extant species in the family Kogiidae in the sperm whale superfamily. They are not often sighted at sea, and most of what is known about them comes from the examination of stranded specimens.
The pygmy sperm whale was first described by naturalist Henri Marie Ducrotay de Blainville in 1838. He based this on the head of an individual washed up on the coasts of Audierne in France in 1784, which was then stored in the Muséum d'histoire naturelle. He recognized it as a type of sperm whale and assigned it to the same genus as the sperm whale (Physeter macrocephalus) as Physeter breviceps. He noted its small size and nicknamed it "cachalot a tête courte"–small-headed sperm whale; further, the species name breviceps is Latin for "short-headed".[4] In 1846, zoologist John Edward Gray erected the genus Kogia for the pygmy sperm whale as Kogia breviceps, and said it was intermediate between the sperm whale and dolphins.[5]
In 1871, mammalogist Theodore Gill assigned it and Euphysetes (now the dwarf sperm whale, Kogia sima) to the subfamily Kogiinae, and the sperm whale to the subfamily Physeterinae.[6] Both have now been elevated to the family level. In 1878, naturalist James Hector synonymized the dwarf sperm whale with the pygmy sperm whale, with both being referred to as K. breviceps until 1998.[7]
The pygmy sperm whale is not much larger than many dolphins. They are about 1.2 m (3 ft 11 in) at birth, growing to about 3.5 m (11 ft) at maturity. Adults weigh about 400 kg (880 lb). The underside is a creamy, occasionally pinkish colour and the back and sides are a bluish grey; however, considerable intermixing occurs between the two colours. The shark-like head is large in comparison to body size, given an almost swollen appearance when viewed from the side. A whitish marking, often described as a "false gill", is seen behind each eye.[8][9]
The lower jaw is very small and slung low.[10] The blowhole is displaced slightly to the left when viewed from above facing forward.[10] The dorsal fin is very small and hooked; its size is considerably smaller than that of the dwarf sperm whale and may be used for diagnostic purposes.[10]
Like its giant relative, the sperm whale, the pygmy sperm whale has a spermaceti organ in its forehead (see sperm whale for a discussion of its purpose). It also has a sac in its intestines that contains a dark red fluid. The whale may expel this fluid when frightened, perhaps to confuse and disorient predators.[11]
Dwarf and pygmy sperm whales possess the shortest rostrum of current day cetaceans with a skull that is greatly asymmetrical.[12]
Pygmy sperm whales have from 50 to 55 vertebrae, and from 12 to 14 ribs on either side, although the latter are not necessarily symmetrical, and the hindmost ribs do not connect with the vertebral column. Each of the flippers has seven carpals, and a variable number of phalanges in the digits, reportedly ranging from two in the first digit to as many as 10 in the second digit. No true innominate bone exists; it is replaced by a sheet of dense connective tissue. The hyoid bone is unusually large, and presumably has a role in the whale's suction feeding.[9]
The pygmy sperm has between 20 and 32 teeth, all of which are set into the rostral part of the lower jaw.[13] Unusually, adults lack enamel due to a mutation in the enamelysin gene,[14] although enamel is present in very young individuals.[9]
Like other toothed whales, the pygmy sperm whale has a "melon", a body of fat and wax in the head that it uses to focus and modulate the sounds it makes.[15] The inner core of the melon has a higher wax content than the outer cortex. The inner core transmits sound more slowly than the outer layer, allowing it to refract sound into a highly directional beam.[16] Behind the melon, separated by a thin membrane, is the spermaceti organ. Both the melon and the spermaceti organ are encased in a thick fibrous coat, resembling a bursa.[17] The whale produces sound by moving air through the right nasal cavity, which includes a valvular structure, or museau de singe, with a thickened vocal reed, functioning like the vocal cords of humans.
The stomach has three chambers. The first chamber, or forestomach, is not glandular, and opens directly into the second, fundic chamber, which is lined by digestive glands. A narrow tube runs from the second to the third, or pyloric, stomach, which is also glandular, and connects, via a sphincter, to the duodenum. Although fermentation of food material apparently occurs in the small intestine, no caecum is present.[18]
The rostroventral dura of the brain contains a significant concentration of magnetite crystals, which suggests that K. breviceps can navigate by magnetoreception.[9]
Studies have also shown that compared to the sperm whale, the pygmy sperm whale brain has significantly fewer neurons, which may be connected to a decreased complexity in social interaction and group-based living.[19]
Like all toothed whales, the pygmy sperm whale hunts prey by echolocation. Sound produced for echolocation by many odontocetes come in the form of high-frequency clicks.[20] The frequencies it uses are mostly ultrasonic,[16] peaking around 125 kHz.[20] The clicks from their echolocation has been recorded to last an average of 600 microseconds. When closing in on prey, the click repetition rate starts at 20 Hz and then begins to rise when nearing the target.[20]
The pulse sounds that pygmy sperm whales make for echolocation are generated primarily from the museau de singe or monkey's muzzle, which is an anatomical structure located within the whale's skull that produces sound when air passes through its lips.[16] The sound from the museau de singe is transferred to the attached cone of the spermaceti organ. Unique from other odontocetes, the spermaceti organ contacts the posterior of the whale's melon.[16] Fat from the core of the spermaceti organ helps direct sonic energy from the museau de singe to the melon.[16] The melon acts as a sonic magnifier and gives directionality to sound pulses, making echolocation more efficient. Fat on the interior of the melon has a lower molecular weight lipid than the surrounding outer melon.[16] Since the sound waves move from a lower velocity material to a higher one during sound production, the sound undergoes inward refraction and becomes increasingly focused. Variation in fat density within the melon ultimately contributes to the production of highly directional, ultrasonic sound beams in front of the melon. The combined melon and spermaceti organ system cooperate to focus echolocative sounds.
Like in most odontocetes, the known echoreception apparatus used by the pygmy sperm whale is linked to the fat-filled lower mandibles within the skull.[16] However, compositional topography of the pygmy sperm whale's skull indicates abnormally large fatty jowls surrounding the mandibles, suggesting a more intricate echoreception apparatus.[16] Additionally, an unusual cushion structure, of porous and spongy texture, found behind the museau de singe has been hypothesized of being a possible "pressure receptor".[16] The positioning of this cushion structure in close proximity to the largest cavities closest to the museau de singe may suggest that it is a sound absorber used for echoreception.
Although firm details concerning pygmy sperm whale reproduction are limited, they are believed to mate from April to September in the Southern Hemisphere and March to August in the Northern Hemisphere.[9] These whales become sexually mature at age 4-5, and like virtually all mammals, are iteroparous (reproducing many times during their lives). Once a female whale is impregnated, the average gestation period lasts 9–11 months, and unusually for cetaceans, the female gives birth to a single calf head-first.[21] Newborn calves are about 1.2 metres (3 ft 11 in) in length, weighing 50 kg, and are weaned around one year of age.[9] They are believed to live up to age 23.
The whale makes very inconspicuous movements. It rises to the surface slowly, with little splash or blow, and remains there motionless for some time. In Japan, the whale was historically known as the "floating whale" because of this. Its dive is equally lacking in grand flourish - it simply drops out of view. The species has a tendency to back away from rather than approach boats. Breaching has been observed, but is not common. [22] [23]
Pygmy sperm whales are normally either solitary or found in pairs,[24] but have been seen in groups up to six.[25] Dives have been estimated to last an average of 11 minutes, although longer dives up to 45 minutes have been reported.[9] The ultrasonic clicks of pygmy sperm whales range from 60 to 200 kHz, peaking at 125 kHz,[20] and the animals also make much lower-frequency "cries" at 1 to 2 kHz.[26]
Analysis of stomach contents suggests that pygmy sperm whales feed primarily on cephalopods, most commonly including bioluminescent species found in midwater environments. Most of the cephalopod hunting is known to be pelagic, and fairly shallow, within the first 100 m of the surface.[27] The most common prey are reported to include glass squid, and lycoteuthid and ommastrephid squid, although the whales also consume other squid, and octopuses. They have also been reported to eat some deep-sea shrimps, but, compared with dwarf sperm whales, relatively few fish.[9]
Predators may include great white sharks[28] and killer whales.[29]
Pygmy sperm whales and dwarf sperm whales are unique among cetaceans in using a form of "ink" to evade predation in a manner similar to squid. Both species have a sac in the lower portion of their intestinal tracts that contains up to 12 liters of dark reddish-brown fluid, which can be ejected to confuse or discourage potential predators.[30]
Pygmy sperm whales are found throughout the tropical and temperate waters of the Atlantic, Pacific, and Indian Oceans,[9] and occasionally among colder waters such as off Russia.[31][32] However, they are rarely sighted at sea, so most data come from stranded animals - making a precise range and migration map difficult. They are believed to prefer off-shore waters, and are most frequently sighted in waters ranging from 400 to 1,000 m (1,300 to 3,300 ft) in depth, especially where upwelling water produces local concentrations of zooplankton and animal prey.[33] Their status is usually described as rare, but occasional patches of higher-density strandings suggest they might be more common than previously estimated. The total population is unknown.
Fossils identified as belonging to K. breviceps have been recovered from Miocene deposits in Italy, Japan, and southern Africa.[9]
Pygmy sperm whales have never been hunted on a wide scale. Land-based whalers have hunted them from Indonesia, Japan, and the Lesser Antilles. This species was impacted by whaling in the 18th and 19th centuries, as sperm whales were especially sought after by whalers for their sperm oil, produced by the spermaceti organ. The oil was used to fuel kerosene lamps. Ambergris, a waste product produced by the whales, was also valuable to whalers as it was used by humans in cosmetics and perfume.[34]
They were not as heavily hunted as their larger counterpart Physeter macrocephalus, the sperm whale, which are typically 120,000 lb, thus preferred by whalers.[35] The pygmy sperm whale is also rather inactive and slow rising when coming to the surface and as such do not bring much attention to themselves. However, they were easy targets, as they tended to swim slowly and lie motionless at the surface.[36]
Individuals have also been recorded killed in drift nets. Some stranded animals have been found with plastic bags in their stomachs, which may be a cause for concern. Whether these activities are causing long-term damage to the survival of the species is not known.
Pygmy sperm whales do not do well in captivity.[37][38] The longest recorded survival in captivity is 21 months, and most captive individuals die within one month, mostly due to dehydration or dietary problems.[39]
Pygmy sperm whales have been reported as being forced to change their diets and foraging behaviors due to anthropological factors such as deep-sea trawling and increased fishing for cephalopods off the coast of many Southeast Asian countries. [27]
In 1985, the International Whaling Commission ended sperm whaling.[36]
The pygmy sperm whale is covered by the Agreement on the Conservation of Small Cetaceans of the Baltic, North East Atlantic, Irish and North Seas (ASCOBANS)[40] and the Agreement on the Conservation of Cetaceans in the Black Sea, Mediterranean Sea and Contiguous Atlantic Area (ACCOBAMS).[41] The species is further included in the Memorandum of Understanding Concerning the Conservation of the Manatee and Small Cetaceans of Western Africa and Macaronesia (Western African Aquatic Mammals MoU)[42] and the Memorandum of Understanding for the Conservation of Cetaceans and Their Habitats in the Pacific Islands Region (Pacific Cetaceans MoU).[43]
As not much is known about this species, as well as due to the whaling and conservation laws in place for marine mammals, it is listed as “lower risk least concern” in the IUCN Red list.[36] However, it faces some modern day issues; it is one of the most common stranded species in Florida sound. Due to its slow-moving and quiet nature, the species is at a higher risk of boat strikes.[44] Its small size also allows for it to become a byproduct of commercial fishing, caught in seine nets.[36] Anthropogenic noise caused by military activity and shipping is another issue affecting this species, as it echolocates. Pygmy sperm whales have also repeatedly been found stranded with plastic in their stomachs.[44]
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The pygmy sperm whale (Kogia breviceps) is one of two extant species in the family Kogiidae in the sperm whale superfamily. They are not often sighted at sea, and most of what is known about them comes from the examination of stranded specimens.
El cachalote pigmeo (Kogia breviceps) es un cetáceo odontoceto perteneciente a la familia Kogiidae.[2] Al igual que su pariente cercano, el cachalote enano (Kogia sima), no son frecuentemente avistados en el mar, y la mayor parte de los que se sabe de él se ha documentado con especímenes varados.
El cachalote pigmeo fue descrito por primera vez en 1838 por Henri Marie Ducrotay de Blainville, a partir de un espécimen varado, que se encontraba en el museo de historia natural de Francia. Si bien lo reconoció como cachalote, lo situó en la misma familia y por el tamaño menor de su cabeza lo bautizó como Physter breviceps (En latín, breviceps significa cabeza pequeña). En 1846, John Gray lo situó en el género Kogia. Al igual que su primo gigante (cachalote), el cachalote pigmeo tiene un órgano del espermaceti en su frente. Posee un saco en sus intestinos que contiene un líquido de color rojo oscuro. Cuando el cachalote pigmeo se asusta, expulsa el líquido. Se cree que su propósito es desorientar y confundir a los depredadores.
Al nacer miden alrededor de 1 m, y cerca de su madurez alcanzan los 3,5 m. Los adultos pesan alrededor de 400 kg. La cabeza es grande en comparación con el tamaño corporal, dando una apariencia casi hinchada visto desde el lado. La mandíbula inferior es muy pequeña. El espiráculo se ve ligeramente hacia la izquierda cuando se ve desde arriba. La aleta dorsal es muy pequeña, considerablemente menor que la del cachalote enano (Kogia sima) y puede ser utilizado para identificación. Estos cachalotes pigmeos tienen entre 20 y 32 dientes, todos en la mandíbula inferior. Hay una falsa hendidura branquial detrás de cada ojo, que corresponde a un pliegue. En relación con el cachalote, Kogia breviceps tiene un menor número de neuronas, que se ve reflejado en una menor complejidad de la interacción social y la vida grupal[3]
No existen estimados globales de su número, los métodos de avistamiento no son fiables y tienden a subestimarse puesto que no es fácil verlos en la superficie debido a que bucean por tiempo prolongado, adicionalmente tienden a confundirse a distancia con su congénere K. sima debido a su similitud. En 2008 fue clasificado en la Lista Roja de la IUCN como especie con datos insuficientes (Data Deficient (DD)) por la falta de certeza en la población mundial, así como información acerca de amenazas para la población o declinación de la misma.
El cachalote pigmeo (Kogia breviceps) es un cetáceo odontoceto perteneciente a la familia Kogiidae. Al igual que su pariente cercano, el cachalote enano (Kogia sima), no son frecuentemente avistados en el mar, y la mayor parte de los que se sabe de él se ha documentado con especímenes varados.
Kaxalote pigmeoa edo zeroi pigmeoa (Kogia breviceps) Kogiidae familiako zetazeoa da. Kaxalote nanoa (Kogia sima) bere familiakidea bezala, hain gutxitan ikusia izan da ezen ez daude daturik bere iraute egoera sailkatzeko[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Kaxalote pigmeoa edo zeroi pigmeoa (Kogia breviceps) Kogiidae familiako zetazeoa da. Kaxalote nanoa (Kogia sima) bere familiakidea bezala, hain gutxitan ikusia izan da ezen ez daude daturik bere iraute egoera sailkatzeko.
Kääpiökaskelotti[2] (Kogia breviceps) on kaskelottien heimoon kuuluva valaslaji.
Kääpiökaskelotti on levinnyt maailmanlaajuisesti trooppisiin valtameriin. Lajin uhanalaisuusluokitus on Kansainvälisen luonnonsuojeluliiton mukaan puutteellisesti tunnettu.[3]
Kääpiökaskelotti (Kogia breviceps) on kaskelottien heimoon kuuluva valaslaji.
Kogia breviceps
Le Cachalot pygmée[1] ou Petit Cachalot (Kogia breviceps) est un cétacé à dents.
Ce mammifère est trapu. La taille d'un adulte, mâle ou femelle peut atteindre jusqu'à 3,40 m pour une masse maximum de 400 kg. Il possède de fausses ouïes en retrait des yeux, une petite nageoire et une mâchoire caractéristique, qui peuvent le faire confondre avec le requin[2]. Les fausses ouïes sont dues à une pigmentation plus foncée de la peau à cet endroit. Sa nageoire caudale ne sort jamais de l'eau. Il semble se laisser couler et disparaît. Très discret et difficile à approcher, on l'observe cependant à la surface, voire sautant hors de l'eau. Son observation étant très difficile, il est impossible de quantifier exactement les populations.
En vieillissant le corps devient plus massif. Son melon contient aussi du spermaceti, une huile très fine recherchée pour ses propriétés lubrifiantes. Seule la mâchoire inférieure comporte des dents : 20 à 32, très pointues et dirigées vers l'arrière. Le cachalot pygmée comme le grand cachalot possède une peau plissée qui est généralement bleu-gris sur le dessus et s'atténuant au blanc sur le flanc. La forme des nageoires pectorales rappelle une feuille de laurier tandis que la nageoire dorsale, plus petite est filiforme. La nageoire caudale en forme d'accolade est plus souple que celle des dauphins océaniques.
Ce cétacé à dents vient dans les eaux chaudes et tempérées des deux hémisphères. Il vit au large, en eau profonde, mais s'approche parfois des côtes, surtout si la nourriture y est abondante. Ce cachalot mange préférentiellement des seiches, calmars, pieuvres, crustacés et poissons en pleine eau ou au fond, mais dans la limite de 10 m de profondeur. Pour pouvoir se nourrir il doit surtout faire preuve de discrétion pour traquer ses proies.
Par contre, le cachalot pygmée n'est pas un animal grégaire. Des groupes de cinq à six individus maximum ont été vus, mais à cause de la difficulté de leur observation, nous ignorons à peu près tout de leur mode de vie en société. La maturité sexuelle apparaît vers quatre-cinq ans. La période de gestation est de neuf à onze mois ; le petit mesure à la naissance 1m pour une masse d'environ 45 kg ; l'allaitement dure un an ; et une procréation annuelle est possible[3].
Il n'a pas été chassé par l'homme (sauf rare exception récente aux Philippines, à la pêche à l'explosif)[4].
Kogia breviceps
Le Cachalot pygmée ou Petit Cachalot (Kogia breviceps) est un cétacé à dents.
O cachalote pigmeo ou cachalote pequeno (Kogia breviceps, Blainville, 1838) é un cetáceo odontoceto pertenece á familia Kogiidae. Como sucede co outro membro do xénero, o cachalote anano (Kogia sima), non é obxecto de avistamentos no mar nin foi vítima da caza dos baleeiros, polo que case todo o que se sabe desta especie procede do estudo de exemplares varados.
Non foi recoñecido como especie independente do cachalote anano ata 1966.
O cachalote pigmeo adulto mide uns 2,7-3,5 m e alcanza un peso duns 300–400 kg; ó naceren miden aproximadamente 1-1,2 m e pesan 55 kg. A cor é gris aceirado no dorso ou gris azulento, co ventre e cara inferior da cabeza máis pálidos, con tonos abrancazados ou rosados. Os individuos novos teñen unha cabeza máis apuntada cá dos adultos e unha pequena mancha circular clara diante dos ollos. Pode presentar engurras na pel, irregularmente repartidas.
A cabeza é proporcionalmente grande e de perfil cuadralgular, dándolle unha aparencia de estar inchada. O espiráculo está lixeiramente desprazado cara á esquerda. Tras cada ollo teñen un pregue de cor branco-crema que semella unha fendedura branquial.
A mandíbula inferior é moi pequena. Posúen entre 20 e 32 dentes, pero só na mandíbula inferior.
A aleta dorsal é moi pequena, atrasada e con forma de gancho, falciforme. As aletas pectorais son anchas e curtas.
Presenta hábitos pouco chamativos e adoita vivir lonxe da costa. Cando descansa permanece flotando na superficie, con parte da cabeza ó aire, razón pola que no Xapón se lle coñece como balea flotante. Neste estado resulta relativamente fácil achegarse en barco ata eles aínda que eles tenden a non aproximarse ós barcos senón a fuxir. Aínda que normalmente son solitarios pode formar grupos reducidos de 3 a 6 exemplares.
Non é frecuente pero poden saltar sobre a superficie da auga. Fanno verticalmente e caen sobre a cola e logo deixan caer o ventre. As inmersións non van precedidas de ningún movemento especial: simplemente desaparecen da superficie.
Se se senten en perigo expulsan un líquido intestinal de cor vermello escuro, mergullándose de inmediato entre a mancha de cor na auga. Suponse que o obxectivo deste líquido vermello é desorientar e confundi-los depredadores, a semellanza da tinta das luras.
Aliméntase de cefalópodos, crustáceos e peixes.
A distribución é insuficientemente coñecida. A información existente procede de citas de varamentos e isto dá unha imaxe errónea da presenza nos distintos mares e os posibles movementos migratorios. En calquera caso, semella preferir as augas cálidas xa que os varamentos adoitan concentrarse en mares temperados, subtropicais ou tropicais.
Parece bastante común nas costas sudorientais de Estados Unidos, en Suráfrica, Australia e Nova Zelandia, ignorándose se se trata de poboacións illadas ou interconectadas.
É de presenza ocasional no Atlántico peninsular, a teor dos casos de varamentos rexistrados en Asturias e na costa norte galega. Segundo información da Coordinadora para o Estudo dos Mamíferos Mariños (CEMMA), nas costas galegas prodúcense 2-3 varamentos anuais de exemplares desta especie [2]. Tamén se deron casos no golfo de Cádiz e nas illas Canarias orientais.
Non existen estimacións fiables da poboación actual desta especie. Os avistamentos non son representativos pola dificultade de observación (adoitan permanecer mergullados durante prolongados períodos de tempo); ademais, confúndense co cachalote anano pola súa semellanza.
Aínda que nunca foi obxecto de caza a grande escala, hai información de capturas ocasionais en Indonesia, Xapón e nas Antillas, nunca significativas. No ano 2008 foi clasificado na Lista Vermella da IUCN (Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais) como especie con datos insuficientes: Data Deficient DD. Descoñécense tamén as ameazas ás que poida estar sometido e evolución natural da poboación.
En España está incluído no Catálogo Nacional de Especies Ameazadas.
Hai casos declarados de capturas accidentais en redes de pesca e algunhas necropsias comprobaron a presenza de bolsas plásticas no estómago, o que pode representar unha ameaza crecente.
O cachalote pigmeo ou cachalote pequeno (Kogia breviceps, Blainville, 1838) é un cetáceo odontoceto pertenece á familia Kogiidae. Como sucede co outro membro do xénero, o cachalote anano (Kogia sima), non é obxecto de avistamentos no mar nin foi vítima da caza dos baleeiros, polo que case todo o que se sabe desta especie procede do estudo de exemplares varados.
Non foi recoñecido como especie independente do cachalote anano ata 1966.
Il cogia di De Blainville (Kogia breviceps) è una delle tre specie di odontoceti appartenenti alla famiglia Physeteridae. Non viene avvistato spesso in mare e la maggior parte della conoscenza della specie proviene dallo studio degli esemplari spiaggiati.
Si è a lungo dibattuto sulla corretta classificazione dei cogia di De Blainville e cogia di Owen. I due animali sono stati considerati a lungo appartenenti a un'unica specie, fino al 1966, quando uno scienziato dello Smithsonian Institute li diagnosticò definitivamente come specie separate. Il cogia di De Blainville venne classificato per la prima volta da Henri Marie Ducrotay de Blainville nel 1838.
Come il suo cugino gigante, il capodoglio, il cogia di De Blainville ha un organo dello spermaceti nella fronte. Nel suo intestino è presente anche una sacca che contiene un fluido rosso scuro. Il cetaceo espelle questo fluido quando è impaurito. Il suo scopo si crede che sia di confondere e disorientare i predatori.
Il cogia di De Blainville alla nascita è lungo 1,2 m, ma in età adulta raggiunge i 3,5 m. Gli adulti pesano circa 400 kg.
Le regioni inferiori sono di color crema, occasionalmente rosate, e il dorso e i fianchi sono grigio bluastro. Comunque è presente una considerevole mescolanza tra i due colori.
La testa è grande in proporzione alle dimensioni del corpo e dà all'animale un aspetto quasi rigonfio quando viene visto di lato. La mascella inferiore è molto piccola e si apre verso il basso.
Lo sfiatatoio è situato leggermente a sinistra, proprio sopra la fronte.
La pinna dorsale è davvero ridotta ed è uncinata; le sue dimensioni sono considerevolmente più piccole di quella del cogia di De Blainville e può essere usata come un carattere per distinguere le due specie.
Possiede tra i 20 e i 32 denti, tutti sulla mascella inferiore. Dietro ad ogni occhio è presente una falsa branchia.
Questo odontoceto compie movimenti quasi impercettibili. Risale in superficie molto lentamente, producendo piccoli schizzi o soffiando, e rimane immobile per parecchio tempo. A causa di questo in Giappone era storicamente conosciuto come "balena galleggiante".
Nelle immersioni si limita a sparire alla vista. La specie ha la tendenza di sfuggire alle imbarcazioni, piuttosto che avvicinarsi. È stato osservato il breaching, ma non è comune.
Sono creature solitamente solitarie, ma sono stati visti in gruppi composti fino a sei individui. Le fonti di cibo principali sono calamari e granchi.
I cogia di De Blainville vivono nelle acque temperate degli oceani Atlantico, Pacifico e Indiano. Gli avvistamenti in mare sono rari, così che la maggior parte dei dati proviene da animali spiaggiati - cosa che rende difficile l'individuazione di un preciso areale e di una mappa migratoria. Si ritiene che preferiscano le acque al largo della costa. Il loro stato è solitamente descritto come raro, ma zone occasionali con un'alta densità di spiaggiamenti suggeriscono che sia molto più comune di quanto ritenuto in precedenza. La popolazione totale è sconosciuta.
I cogia di De Blainville non sono mai stati cacciati su grande scala. Balenieri appostati sulla terraferma li hanno cacciati in Indonesia, Giappone e nelle Piccole Antille. Alcuni individui sono stati rinvenuti uccisi nelle reti di altura. Ad alcuni animali spiaggiati sono state rinvenute borse di plastica nello stomaco. Non è noto tuttavia se le attività umane minaccino la sopravvivenza a lungo termine della specie.
Il cogia di De Blainville (Kogia breviceps) è una delle tre specie di odontoceti appartenenti alla famiglia Physeteridae. Non viene avvistato spesso in mare e la maggior parte della conoscenza della specie proviene dallo studio degli esemplari spiaggiati.
Nykštukinis kašalotas (lot. Kogia breviceps, angl. pygmy sperm whale, rus. карликовый кашалот) - viena iš nykštukinių kašalotų (Kogiidae) šeimos rūšių.
Paplitęs šiltuose šelfiniuose Pasaulinio vandenyno vandenyse. Retai matomas, kadangi linkęs laikytis toliau nuo kranto, atvirose jūrose, be to, juda lėtai, nekeldamas bangų, atsargiai iškilęs į paviršių, laiką leidžia taip pat beveik nejudėdamas. Nesiartina prie laivų. Kadangi atviroje jūroje sunkiai identifikuojamas, praktiškai neturima tikslesnių populiacijos skaičių. Bandymai gyvūną išlaikyti akvariume baigdavosi nesėkmingai, nes jis po 2-3 parų nugaišdavo.
Dėl „slapto“ gyvenimo būdo jo biologija palyginti mažai ištirta. Nykštukinis kašalotas išoriškai ir savo elgesiu labai panašus į savo giminaitį mažąjį nykštukinį kašalotą (Kogia sima), kuris yra kiek mažesnis ir turi pastebimai didesnį nugaros peleką. Nykštukinis kašalotas išauga iki 2,4–3,3 m ūgio, 300–400 kg svorio. Patinai paprastai stambesni už pateles. Nuo kitų kašalotų išsiskiria savo kūno forma, būdinga delfinams, nedidele užapvalinta galva, sudarančia 15 % kūno ilgio. Kaip ir kiti kašalotai, galvos priekyje turi spermacetinį organą. Minta galvakojais moliuskais, žuvimis, krevetėmis. Pastebimi pavieniui ar nedidelėse grupėse. Kaip ir jų giminaičiai, išgąsdinti ar užpulti, gindamiesi paskleidžia tamsiai raudoną skystį.
Nykštukinis kašalotas (lot. Kogia breviceps, angl. pygmy sperm whale, rus. карликовый кашалот) - viena iš nykštukinių kašalotų (Kogiidae) šeimos rūšių.
Paus Nayan (bahasa Inggeris: "Pygmy Sperm Whale") merupakan salah satu daripada haiwan terlindung yang terdapat di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya Kogia breviceps. [1]
Paus Nayan adalah haiwan berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak, dan mempunyai bulu di badan.
Jantung Paus Nayan terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai mamalia, Paus Nayan berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak sehingga mampu berdikari, dan mempunyai bulu di badan.
Paus Nayan (bahasa Inggeris: "Pygmy Sperm Whale") merupakan salah satu daripada haiwan terlindung yang terdapat di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya Kogia breviceps.
De dwergpotvis (Kogia breviceps) is een tandwalvis uit de familie der dwergpotvissen (Kogiidae). Soms wordt hij, samen met de verwante kleinste potvis (Kogia simus) bij de potvissen (Physeteridae) ingedeeld. Hij lijkt veel op de potvis (Physeter catodon), maar is een stuk kleiner (rond de drie meter, terwijl de potvis gemiddeld zes keer zo lang wordt). Ook is zijn kop minder groot.
De dwergpotvis is een donkere, blauwgrijze walvis. Zijn flanken zijn lichtgrijs, en zijn buik is wittig. De huid kan rimpelig overkomen. De dwergpotvis heeft een vrij kleine rugvin. De dwergpotvis wordt 135 tot 270 kilogram zwaar. Er is weinig verschil tussen de seksen. Mannetjes worden iets groter, gemiddeld 3,07 meter (2,7 - 3,4 meter) tegenover 3,03 meter (2,6-3,1 meter) voor vrouwtjes. Het ademgat bevindt zich bij de dwergpotvis dichter bij de snuit dan bij de kleinste potvis. De snuit zelf wordt met de jaren stomper.
De dwergpotvis leeft in alle gematigde en tropische wateren. Hij leeft in kleine groepjes, tot zes dieren. De dwergpotvis jaagt in de diepzee, tot 200 meter diep, en aan de rand van het continentaal plat op inktvissen, diepzeevissen en schaaldieren als krabben en garnalen. Waarschijnlijk trekt de soort niet. Een opmerkelijk gedrag is dat hij, als hij zich bedreigd voelt, een wolk van bruine ontlasting uitscheidt, om het gevaar af te leiden. Dit gedrag doet lijken aan zijn belangrijkste prooidier, inktvissen.
Veel is er niet over de soort bekend. De meeste informatie komt van gestrande[2] exemplaren. Hij strandt vooral in Nieuw-Zeeland, Japan, de Atlantische kust van de Verenigde Staten, Zuid-Afrika en Australië. Soms wordt een gestrand exemplaar voor een haai aangezien.
Over de voortplanting van de soort is weinig bekend. Waarschijnlijk kalven de dwergpotvissen ergens tussen de herfst en de lente. Na een draagtijd van ongeveer elf maanden wordt één jong geboren. Het kalf is 120 centimeter lang. Alle vrouwtjes in een groep zijn tegelijkertijd drachtig. De mannetjes zijn geslachtsrijp wanneer ze 2,7 tot 3 meter lang zijn, de vrouwtjes wanneer ze 2,6 tot 2,8 meter lang zijn. Waarschijnlijk wordt de dwergpotvis ongeveer 19 jaar oud.
De dwergpotvis (Kogia breviceps) is een tandwalvis uit de familie der dwergpotvissen (Kogiidae). Soms wordt hij, samen met de verwante kleinste potvis (Kogia simus) bij de potvissen (Physeteridae) ingedeeld. Hij lijkt veel op de potvis (Physeter catodon), maar is een stuk kleiner (rond de drie meter, terwijl de potvis gemiddeld zes keer zo lang wordt). Ook is zijn kop minder groot.
Multimedia w Wikimedia Commons Kogia krótkogłowa[4], kaszalot mały[5] (Kogia breviceps) – gatunek ssaka z rodziny kogiowatych (Kogiidae). Kogia krótkogłowa osiąga 3,8 m długości i masę ciała 400 kg[6]. Brzuch ma kremowy, czasem różowawy, tył i boki są niebiesko-szare. Należy do zwierząt prowadzących samotny tryb życia, czasem widuje się go w grupach do sześciu okazów. Żywi się kałamarnicami i krabami. Zamieszkuje wszystkie oceany poza Arktycznym[2][3].
Kogia krótkogłowa, kaszalot mały (Kogia breviceps) – gatunek ssaka z rodziny kogiowatych (Kogiidae). Kogia krótkogłowa osiąga 3,8 m długości i masę ciała 400 kg. Brzuch ma kremowy, czasem różowawy, tył i boki są niebiesko-szare. Należy do zwierząt prowadzących samotny tryb życia, czasem widuje się go w grupach do sześciu okazów. Żywi się kałamarnicami i krabami. Zamieszkuje wszystkie oceany poza Arktycznym.
O Cachalote-Pigmeu (Kogia breviceps) atinge apenas 4 m de comprimento e é mais comum nos mares austrais, embora também nas águas dos Açores e da Madeira; alimenta-se de cefalópodes e crustáceos.
Este mamífero cetáceo pertence à família dos Physeteridae. Os cachalotes pigmeus e anão (Kogia breviceps e K. simus) são os únicos outros membros desse grupo.[1]
O tamanho da população é desconhecido mas aparentemente são raros. Nos Açores esta regra também se aplica e quando são observados, normalmente mergulham antes da embarcação poder se aproximar.
Estudos de conteúdos estomacais realizados em animais arrojados demostram que esta espécie se alimenta em profundidade, principalmente de cefalópodes. A maioria dos avistamentos de cachalotes pigmeus são de animais solitários ou em pequenos grupos, normalmente menos de cinco indivíduos. Os nascimentos parecem ocorrer na primavera e verão.
Quando atingem a maturidade sexual ao 3-5 anos de idade, as fêmeas podem reproduzir anualmente. Não é uma espécie fácil de ver no mar pois é de difícil detecção, a não ser que o mar esteja extremamente calmo. No entanto, esta espécie está entre os cetáceos de pequeno porte que arrojam mais frequentemente. Quando são avistados no mar, emergem lentamente e muitas vezes repousam sem qualquer movimento ou bufo visível.
O cachalote é caracterizado por uma cabeça muito grande, especialmente nos machos, que normalmente ocupa um terço do comprimento do animal. O nome específico macrocéfalo decorre do grego e significa "cabeça grande". Ao contrário da pele lisa da maioria das outras grandes baleias, a pele na parte de trás do cachalote geralmente é cheia de solavancos e tem sido comparada a uma ameixa seca por observadores amantes de baleias. Tem uma cor cinza uniforme, embora possa parecer marrom na luz do sol; também foram observadas baleias brancas albinas. Talvez não surpreendentemente, o cachalote tem o maior e mais pesado cérebro de todos os animais modernos e extintos conhecidos (pesando em média 7 kg em um macho adulto). Ainda assim , o cérebro não é grande comparado ao tamanho do corpo.[carece de fontes?]
Onde ocorre a respiração está localizado muito perto da parte frontal da cabeça e é movido para o lado esquerdo da baleia. Isto origina um sopro frontal de tamanho substancial. O cachalote não tem uma barbatana dorsal verdadeira, mas há uma série de excrescências no terço caudal das costas. O maior foi chamado de "corcunda" pelos baleeiros e sua forma é comumente confundida com a barbatana dorsal.[carece de fontes?]
Também a cauda é triangular e é muito fina. Antes do mergulho o animal levanta-a por uma altura considerável na superfície da água.[carece de fontes?]
Os cachalotes têm 20 a 26 pares de dentes em forma de cone na mandíbula inferior, cada um com 8 a 20 cm de comprimento. Cada dente pode pesar quase um quilograma. A causa para a presença dos dentes não é conhecida com certeza. Acredita-se que eles não são necessários para comer lula e de fato na natureza foram encontrados cachalotes sem dentes em boa saúde. A opinião científica geral atual é que os dentes são usados na agressão entre machos da mesma espécie. Essa hipótese é motivada pela forma cônica e pelo grande espaço entre um dente e outro. Além disso, os cachalotes masculinos frequentemente apresentam cicatrizes que parecem ser causadas pelos dentes de outros machos. Dentes rudimentares estão presentes na mandíbula superior, mas raramente abrem na boca.[carece de fontes?]
Os cachalotes se encontram entre os cetáceos que apresentam um maior dimorfismo sexual (que é uma grande diferença entre machos e fêmeas). Os machos são geralmente 30-50% mais longos que as fêmeas (16–18 m versus 12–14 m) e pesam duas vezes (50 toneladas versus 25 toneladas). Ao nascer, tanto os machos como as fêmeas medem cerca de 4 m de comprimento e pesam 1 tonelada.[carece de fontes?]
Devido à intensiva caça, o tamanho dos cachalotes diminuiu extremadamente, principalmente porque os machos maiores foram mortos primeiro e mais intensamente, já que eram mais ricos em espermacete (o óleo de esperma era de grande valor nos séculos XVIII e XIX. século). No museu de Nantucket existe uma mandíbula de esperma de 5,5 m de comprimento. A mandíbula cresce até 20-25% do comprimento total do cachalote. Então, esta baleia poderia ter 28 m de comprimento e pesar cerca de 150 toneladas. Outro teste dos grandes machos do passado está no museu de New Bedford e é uma mandíbula de 5,2 metros de comprimento de um macho que poderia ter medido cerca de 25,6 metros de comprimento e ter uma massa de cerca de 120-130 toneladas. Além disso, os registros a bordo localizados nos museus de Nantucket e Bedford são ricos em referências a machos que, dada a quantidade de óleo obtida a partir deles, tinham aproximadamente o mesmo tamanho desses dois espécimes. Hoje, os cachalotes machos geralmente não ultrapassam 18 m de comprimento e 52 toneladas de peso. Atualmente, os cachalotes machos geralmente não excedem 18 m de comprimento e 52 toneladas de peso. Os maiores cachalotes já observados eram comparáveis em tamanho à baleia comum (menor que a baleia azul), o que torna a baleia cachalote a segunda ou terceira maior espécie viva.[carece de fontes?]
Os cachalotes são um primoroso exemplo de espécies que aderiram a estratégia K, o que sugere que as espécies se desenvolvem principalmente sob condições ambientais muito estáveis. Essa evolução relativamente "fácil" levou a espécie a ter baixa taxa de natalidade, maturação lenta e alta longevidade. As fêmeas dão à luz uma vez a cada quatro a seis anos e o período de gestação dura pelo menos 12 meses e talvez dure 18 meses. A amamentação dura de dois a três anos. A puberdade dura entre 10 e 20 anos nos homens. Os machos continuam a crescer mesmo aos 30-40 anos e atingem seu tamanho normal por volta dos 50 anos. Os cachalotes vivem até 80 anos.[carece de fontes?]
O cachalote possui alguns registros do mundo natural:
O Cachalote Pigmeu é uma espécie cosmopolita, comparecendo em águas temperadas, subtropicais e tropicais de todos os oceanos (Leatherwood & Reeves 1983). O conhecimento da sua distribuição baseia-se, quase exclusivamente, em registos de arrojamentos.[2]
No Atlântico Norte, as principais concentrações localizam-se na Costa Sudeste dos Estados Unidos da América, e para o Atlântico Nordeste a sua presença foi já assinalada em vários pontos da costa europeia: Holanda, Irlanda, França (Duguy 1977, Duguy & Robienau 1982), Espanha (Nores & Perez 1982) e Portugal (incluindo os Arquipélagos dos Açores e da Madeira) (Maul & Sergeant 1977, Teixeira 1978, Reiner 1981, Martins et al. 1985, Sequeira et al. 1992).[2]
Existem igualmente registos da sua presença na costa oeste-africana (Cadenat 1959), apesar de, tal como se verifica para outros pontos da sua área de distribuição, não existir qualquer tipo de informação sobre efetivos e tendências populacionais.[2]
Considera-se ainda que pode utilizar toda a área da Zona Econômica Exclusiva da Madeira, especialmente junto às ilhas e bancos submarinos.[2]
Aparentemente o Cachalote Pigmeu é cosmopolita, habitando águas profundas dos mares temperados, sub-temperados e tropicais.
Podem ser solitários ou formarem pequenos grupos. Por pertencerem a águas oceânicas, dificilmente são visualizadas nas praias do Estado.
É inexistente qualquer tipo de informação sobre a abundância e o estatuto populacional a nível mundial (Leatherwood & Reeves 1983). Nas áreas onde ocorre regularmente, o Cachalote Pigmeu pode ser observado individualmente ou em pequenos grupos, até 6 animais. A ocorrência de arrojamentos em algumas regiões, como por exemplo na Florida (EUA) e na África do Sul, insinua que o cachalote-pigmeu é relativamente comum localmente (Reeves et al. 2002).[2]
Devido ao seu comportamento pouco conspícuo, tem sido considerado comum, inclusive no Arquipélago da Madeira. Contudo, com o maior esforço de observação no mar tem aumentado o número de avistamentos desta espécie, indiciando que poderá ser mais comum do que atualmente se julga. Não há informação disponível sobre tendência populacional.[2]
Os representantes desta espécie, assim como o Cachalote-Anão, têm características que são comuns aos cachalotes, e daí o seu nome não ultrapassando, no entanto, os 3.5m de comprimento. São animais muito tímidos que evitam a aproximação de embarcações, e o pouco que se sabe da sua biologia advém principalmente de animais arrojados.
O cachalote é a maior das baleias com dentes, apresentam a cabeça quadrangular com um órgão denominado espermacete, relacionado a sua flutuabilidade e maxilar inferior estreito. Medem de modo geral 4m e tem coloração cinza-azulado escuro no dorso, com ventre mais claro. A boca é uma de suas características mais marcantes, assemelhando-se muito a de um tubarão. Além disso, apresenta marcas brancas que dão a impressão de possuírem guelras, nadadeiras peitorais pequenas bem próximas à cabeça, assim como uma pequena nadadeira dorsal. Tem como alimentação as lulas, pequenos peixes e crustáceos. São considerados ameaçados de extinção como todos os cetáceos, apesar da escassez de dados, devido à captura acidental em redes de pesca. Essa espécie tem o peculiar comportamento de flutuar imóvel sobre a superfície da água. Quando ameaçado, pode liberar um líquido intestinal avermelhado que funciona como chamariz para despistar a ameaça. O reconhecimento da existência de duas espécies de Kogia é muito recente (1966). É um animal pelágico.[1][3]
A captura acidental em artes de poluição e a pesca por metais pesados e organoclorados são considerados hoje em dia os principais fatores de ameaça para tal espécie. Em áreas onde se assiste a um desenvolvimento de atividades de observação de cetáceos (e.g. Madeira), estas poderão constituir-se como uma ameaça potencial para a espécie, pela perturbação introduzida no habitat e também pelo perigo de eventuais colisões com embarcações.[2]
Os cachalotes chegam à maturidade física entre os 25 e 45 anos e à maturidade sexual entre os 7 e 13 anos de idade. Após um período de gestação entre os 15 e 16 meses, a fêmea dá à luz só uma cria, que fica com a mãe por diversos anos até alcançar a maturidade. Existem registros de que chegam a viver até 62 anos.[1]
Os cachalotes são comercialmente valiosos e têm sido caçados por vários séculos. A baleia branca do romance de Herman Melville, Moby Dick (1851), é provavelmente uma baleia cachalote albina.[1]
No Continente está em vigor legislação específica nacional de proteção de mamíferos marinhos, bem como regulamentação e transposição de legislação internacional. O "Guia de Identificação de Cetáceos" (Sequeira & Farinha 1998) foi produzido como material de divulgação.[2]
Na Madeira, para além da legislação internacional em vigor, foi implementada legislação regional de proteção. O Museu da Baleia dinamiza a sensibilização, divulgação e investigação para a conservação dos cetáceos neste Arquipélago.[2]
No âmbito do "Projeto para a Conservação dos Cetáceos no Arquipélago da Madeira", promove-se a avaliação dos efetivos populacionais, estudos de ecologia e biologia, bem como a avaliação das principais ameaças no sentido de apresentar às entidades competentes campanhas de educação, sensibilização ambiental e propostas de novas medidas de conservação. Uma das medidas de conservação atualmente em processo de implementação é o regulamento de adesão voluntária para as embarcações comerciais de observação de cetáceos no sentido de minimizar o impacto desta atividade na Região Autônoma da Madeira. Igualmente no âmbito daquele projeto, está a ser preparado um plano de monitorização das populações de cetáceos a longo prazo.[2]
Os Cachalotes Pigmeus são avistado em zonas temperadas quentes e tropicais, normalmente oceânicas, em todo o mundo. Aparentam preferir águas mais temperadas que os cachalotes anões, que são avistados em águas mais tropicais. É muito difícil diferenciar entre estas duas espécies no mar. Os cachalotes pigmeus são maiores, e a barbatana dorsal é mais pequena, redonda e encontra-se numa posição mais posterior no dorso.[4]
Devido à dificuldade de detectar esta espécie no mar, não é uma espécie frequente nos Açores. No entanto, todos os anos, temos um ou dois avistamentos de cachalotes pigmeus, principalmente em Julho e Agosto, apesar de já terem sido vistos entre Maio e Outubro. Todos os avistamentos ocorreram em dia de mar chão (muito calmo).[4]
Podem arquear um pouco dorso ou apenas submergir lentamente se se assustarem com alguma embarcação ou qualquer outra coisa.[4]
O Cachalote-Pigmeu (Kogia breviceps) atinge apenas 4 m de comprimento e é mais comum nos mares austrais, embora também nas águas dos Açores e da Madeira; alimenta-se de cefalópodes e crustáceos.
Este mamífero cetáceo pertence à família dos Physeteridae. Os cachalotes pigmeus e anão (Kogia breviceps e K. simus) são os únicos outros membros desse grupo.
O tamanho da população é desconhecido mas aparentemente são raros. Nos Açores esta regra também se aplica e quando são observados, normalmente mergulham antes da embarcação poder se aproximar.
Estudos de conteúdos estomacais realizados em animais arrojados demostram que esta espécie se alimenta em profundidade, principalmente de cefalópodes. A maioria dos avistamentos de cachalotes pigmeus são de animais solitários ou em pequenos grupos, normalmente menos de cinco indivíduos. Os nascimentos parecem ocorrer na primavera e verão.
Quando atingem a maturidade sexual ao 3-5 anos de idade, as fêmeas podem reproduzir anualmente. Não é uma espécie fácil de ver no mar pois é de difícil detecção, a não ser que o mar esteja extremamente calmo. No entanto, esta espécie está entre os cetáceos de pequeno porte que arrojam mais frequentemente. Quando são avistados no mar, emergem lentamente e muitas vezes repousam sem qualquer movimento ou bufo visível.
Pygmékaskelot (Kogia breviceps) är den näst minsta arten i familjen kaskeloter. Den minsta är dvärgkaskelot. Den har, som kaskeloten och dvärgkaskeloten, en olja som kallas valrav (spermaceti) i huvudet.
Pygmèkaskeloten blir ca 3,5 meter lång. Den väger cirka 400 kg. Pygmékaskeloten är mer lik kaskeloten än dvärgkaskeloten, då huvudet är fyrkantigare. Ryggfenan är mycket liten. Pygmékaskeloten är egendomligt färgad, den är blågrå på ryggen men rosa på magen.
Pygmekaskeloter lever huvudsakligen ensamma, men ibland bildar de grupper med upp till sex individer. Parningssäsongen är vanligtvis på sommaren. Valen hittas i tempererade hav, och ganska kustnära. Födan består av bläckfisk. Den klassas av IUCN under kunskapsbrist.
Pygmékaskeloten är en tandval som tillsammans med dvärgkaskeloten tillhör släktet Kogia.
Pygmékaskelot (Kogia breviceps) är den näst minsta arten i familjen kaskeloter. Den minsta är dvärgkaskelot. Den har, som kaskeloten och dvärgkaskeloten, en olja som kallas valrav (spermaceti) i huvudet.
Pigme ispermeçet balinası (Kogia breviceps), Kogiidae familyasının bilinen iki türünden birisidir. Genellikle denizlerde görünmezler ve bu tür hakkında bilinen çoğu şey gövdelerinin araştırmalarından gelmektedir.
Pigme ve cüce ispermeçet balinasının sınıflandırması bir tartışma konusudur (ayrıntılar için Physeteroidea maddesine bakınız). Bu iki tür uzun tartışmalar sonucunda aynı kabul edilmiştir, ta ki 1966 yılında Smithsonian Enstitüsündeki bir bilim adamı kesin olarak bu türlerin ayrı olduklarını kanıtlayana dek.[10] Pigme ispermeçet balinasına ilk defa Henri Marie Ducrotay de Blainville, 1838 yılında isim vermiştir.[11]
Pigme ispermeçet balinası normal bir yunus uzunluğundadır. Doğduklarında yaklaşık olarak 1.2 m (3 ft 11 in) uzunluğunda, yetişkin olduklarında ise 3.5 m (11 ft) uzunluğuna ulaşırlar. Yetişkinlerin kilosu ortalama 400 kg'dır (880 lb). Alt kısımları kremsi, bazen pembemsi bir renktedir ve arkalar ile yanları da mavimsi gri rengindedir; yine de, iki renk dikkate değer bir şekilde birbirine karışmıştır. Köpekbalığına benzeyen başları gövdelerinin boyutu ile karşılaştırıldığında büyüktür, bu da yandan bakıldığında bir şişkinlik görünmesine sebep olmaktadır. Gözlerinin arkalarında genelde "sahte solungaç" diye tarif edilen beyazımsı işaretler vardır.[12][13]
Alt çeneleri çok küçük ve bayağı aşağıda kalmaktadır. İleriye dönükken üstten bakıldığında hava delikleri hafifçe sola doğru yer değiştirir. Sırt yüzgeçleri oldukça küçük ve bağlanmıştır; cüce ispermeçet balinası ile karşılaştırıldığında boyu oldukça küçüktür ve diyagnostik amaçlar için kullanılabilir.
Aynı dev akrabası ispermeçet balinası gibi, pigme ispermeçet balinalarının alınlarında bir ispermeçet organı vardır (bunun amacının bir tartışmasını görmek için ispermeçet balinası maddesine bakınız). Bu memelilerin ayrıca bağırsaklarında koyu kırmızı sıvı depoladıkları bir kese bulunur. Bu hayvanlar korktuklarında bazen bu sıvıyı dışarı atabilirler, ya kafaları karıştıklarından ya da av olacaklarını sandıkları içindir.[14]
Pigme ispermeçet balinaları 50 ila 55 arasında omura ve her iki taraflarında da 12 ila 14 arasında kaburgaları bulunur, her zaman ikisi birbirine simetrik değildir, ayrıca en arkadaki kaburgaları omurga ile bağlanmamaktadır. Kanatçıklarında yedi tane bilek kemiği ve değişken sayılarda parmak kemiği bulunur, ilk parmaklarında iki tane parmak kemiği olduğu söylenmektedir. Hiç gerçek kalça kemikleri yoktur; onun yerine yoğun bir bağlayıcı doku vardır. Dil kemiği alışılmadık bir şekilde büyüktür ve büyük ihtimalle balinanın beslenmesinde büyük bir rol oynamaktadır.[13]
Pigme ispermeçet balinalarında 20 ila 32 arasında diş bulunur, ki hepsi üst çenenin kıvrık bölümünde dizilmiştir.[15] Alışılmışın dışında, yetişkinler MMP20 geninde meydana gelen bir mutasyon nedeniyle diş minesinden yoksundur,[16] ama yine de genç bireylerde diş minesi bulunmaktadır.[13]
Aynı diğer dişli balinalar gibi, pigme ispermeçet balinalarında "melon" bulunur. Melon, kafalarında bulunan odaklanmak ve çıkardığı sesleri hafifleştirmek için kullandığı yağlı bir bölgedir.[17] Melon'un iç çekirdeğinde dış korteksten daha çok balmumu şeklinde yapı bulunmaktadır. İç çekirdek sesi diğer tabakadan daha yavaş ileterek sesi kııp çok yönlü bir ışına yansıtmasını sağlar.[18] Melon'un arkasında, bir ince zar ile ayrılmış ispermeçet organı bulunur. Melon da ispermeçet de sinovyal bursa'ya benzer bir şekilde kalın lifli bir kabuk ile çevrilidir.[19] Bir kapak yapısına ya da insanlarda bulunan ses teli ile aynı işlevi gören bir museau de singe'e sahip sağ burun boşluğu yoluyla hava çıkartarak ses üretir.
Mideleri üç odalıdır. İlk oda ya da ön mide beze gibi değildir ve direkt olarak sindirim bezleri ile kaplı ikinci oda olan fundus odasına açılmaktadır. Dar bir tüp ikinci odadan üçüncü oda olan pilora geçmektedir. Ayrıca beze şeklinde olan mide büzgen yoluyla oniki parmak bağırsağına bağlanmaktadır. Yemeklerin fermantasyonunun ince bağırsakta gerçekleşmesine rağmen, bu hayvanlarda çekum bulunmamaktadır.[20]
Diğer bütün dişli balinalar gibi, pigme ispermeçet balinaları da avlarını ekolokasyon ile avlarlar. Kullandıkları frekansları çoğunlukla ultrasoniktir,[18] 125 kHz civarındadır.[21]
Sağlam ayrıntılara göre pigme ispermeçet balinalarının üremeleri kısıtlı olmasına rağmen, doğu yarımkürede Nisan ile Eylül ayları arasında doğum yaptıklarına inanılmaktadır.[13] Gebelik on bir ay sürmekte ve diğer deniz memelilerinin aksine, dişiler başları önde olarak doğurur.[22] Yeni doğmuş yavrular 1.2 metre (3 ft 11 in) uzunluğunda ve bir yaşına bastıktan sonra sütten kesilirler.[13]
Bu balinaların hareketlerini farketmek çok zordur. Su yüzeyine çok minik bir sıçrama ya da darbe ile oldukça yavaş bir şekilde çıkarlar ve bir süre orada hareket etmeden dururlar. Japonya'da, bu nedenle tarihi açıdan "yüzen balina" olarak bilinir. Bu türün teknelere yakınlaşmaktan ziyade uzaklaşmaya meyillidir. Gedik açtıkları görülmüştür, ama çok yaygın değildir.[[23] ama en fazla altı bireye kadar oluşan gruplarda görülmüşlerdir.[[13] Pigme ispermeçet balinaların ultrasonik tıklamaları 60 ile 200 kHz arasında değişmektedir, en fazla ise 125 kHz değerine çıkmıştır,[21] ayrıca bu hayvanlar 1 ila 2 kHz değerlerinde alt frekans "bağırışları" da yapmaktadır.[24]
Mide içeriğinin analizine göre pigme ispermeçet balinaları öncelikli olarak kafadan bacaklılardan beslenmektedirler, en yaygın ortasu ortamlarında bulunan biyolüminesans türlerinden. En yaygın avları arasında cranchiidae, lycoteuthid, ommastrephid, kalamarlar ve ahtapotlar bulunmaktadır. Ayrıca bu hayvanların derin su karidesi de yediği de bildirilmiştir, ama cüce ispermeçet balinaları ile karşılaştırıldıklarında, daha az tüketmektedirler.[13]
Kendilerini avlayan türler büyük beyaz köpek balıkları[25] ve katil balinalardır.[26]
Pigme ispermeçet balinaları ve cüce ispermeçet balinaları kalamarlara benzer bir şekilde bir "mürekkep" türü kullanıp yırtıcılıktan kaçınmalarıyla diğer deniz memelileri arasında oldukça eşsizdirler. İki tür de bağırsak sistemlerinin alt kısımlarında 12 koyu kırmızımsı-kahverengi akışkan madde alabilen bir keseye sahiptir, ki bu sıvılar potansiyel saldırganlara enjekte edilerek onları şaşırtmak ya da vazgeçirmek için kullanılır.[27]
Pigme ispermeçet balinaları Atlas, Büyük ve Hint Okyanuslarının tropik ve ılıman sularında bulunurlar.[13] Yine de, nadiren denizlerde de görülürler ki bu bilgi kendi yaşam alanlarının dışında olan bireylerden gelmektedir - bu da kesin bir doğal yaşam ve göç haritası oluşturmayı zorlaştırmaktadır. Açık deniz sularını tercih ettiklerine inanılmaktadır ve en sık 400 ila 1,000 m (1,300 to 3,300 ft) derinliğindeki sularda görülürler.[28] Statüleri genellikle nadir olarak tanımlanır, ama ara sıra kıyıların yüksek yoğunluğu daha önceki bahsedilen bölgede daha yaygın olduğunu göstermektedir. Toplam nüfusları bilinmemektedir.
İtalya'da olduğu gibi Güney Afrika ve Japonya'da da miyosen çökellerinde K. breviceps türünün fosilleri bulunmuştur.[13]
Pigme ispermeçet balinaları hiçbir zaman büyük ölçülerde avlanmamışlardır. Kara esaslı balinacılar bu hayvanları Endonezya'da, Japonya'da, ve Küçük Antiller'de avlamışlardır. Bireylerin balık ağları ile yakalanıp öldürüldükleri de kayıt edilmiştir. Doğal yaşam alanlarından kopmuş bazı hayvanların midelerinde plastik çantalar görülmüştür - ki bu da bir endişe konusu olabilir. Bu faaliyetlerin türde yaşamsal bir uzun vadeli hasar oluşturup oluşturmadığı bilinmemektedir.
Pigme ispermeçet balinaları esarette pek becerikli değillerdir.[29][30] Esaret altında en uzun hayatta kaldıkları süre 21 aydır ve esir olan çoğu birey bir ayda ölmektedir, çoğunlukla susuz kalma ve beslenme sorunlarından.[31]
Pigme ispermeçet balinaları ASCOBANS[32] ve ACCOBAMS[33] tarafından korunmaktadır. Bu tür ayrıca Batı Afrika ve Macaronesia'nın Küçük Balinaları ile Denizayılarının Korunmasına ilişkin Mutabakat Zaptına (Batı Afrika'daki Sucul Memeliler MoU)[34] ve Pasifik Adaları Bölgesi'nin Balinaları ve Onların Habitatlarının Korunmasına ilişkin Mutabakat Zaptına (Pasifik Balinaları MoU) dahil edilmiştir.[35]
|accessdate= (yardım) |accessdate= (yardım) 
Pigme ispermeçet balinası (Kogia breviceps), Kogiidae familyasının bilinen iki türünden birisidir. Genellikle denizlerde görünmezler ve bu tür hakkında bilinen çoğu şey gövdelerinin araştırmalarından gelmektedir.
Kogia breviceps живуть у глибоких водах (зовнішній континентальний шельф і за його межами) від тропічних до помірно теплих зон усіх океанів.
Kogia breviceps може сягати в довжину до 3,3 метра і важити до 400 кілограмів. Голова в довжину сягає понад 15% довжини тіла. У нижній щелепі є від 20 до 32 вигнутих і дуже гострих зубів, верхня щелепа без зубів. Нижній бік вершковий, інколи рожевий, а спина й боки блакитно-сірі, є, однак, значне перемішування між двома кольорами.
Мало відомо про їхній спосіб життя. Живуть поодинці або невеликими групами від трьох до шести тварин, раціон становлять переважно кальмари й ракоподібні. Імовірно, тварини чудові пірнальники, які ловлять їжу на глибинах від 200 до 1200 метрів.
Cá nhà táng nhỏ (Kogia breviceps) là một trong ba loài họ Kogiidae thuộc liên họ Cá nhà táng (Physeteroidea). Chúng ít khi được trông thấy trên biển, hầu hết những gì đã biết về chúng là nhờ nghiên cứu cá thể dạt bờ.
Cá nhà táng nhỏ được nhà tự nhiên học Henri Marie Ducrotay de Blainville mô tả lần đầu năm 1838. Ông mô tả dựa trên đầu của một cá thể dạt trên bờ biển Audierne, Pháp năm 1784, mà sau đó được trưng bày ở Muséum d'histoire naturelle. Ông nhìn nhận rằng nó là một loài cá nhà táng, xếp nó vào chung chi với cá nhà táng thường (Physeter macrocephalus), dưới tên Physeter breviceps. Ông chú ý đến cái đầu nhỏ của nó, đặt nó cái tên "cachalot a tête courte"–cá nhà táng đầu bé; hơn nữa, tên loài breviceps trong tiếng Latinh có nghĩa là "đầu ngắn".[2] Năm 1846, nhà động vật học John Edward Gray dựng lên chi Kogia, và chuyển loài này qua đây với tên mới Kogia breviceps.[3]
Năm 1871, nhà động vật học Theodore Gill xếp cá nhà táng nhỏ và Euphysetes (nay là cá nhà táng lùn, Kogia sima) vào phân họ Kogiinae, còn cá nhà táng thường vào họ Physeterinae.[4] Hai phân họ này nay được nâng lên cấp họ.
Cá nhà táng nhỏ không to hơn là mấy so với nhiều loài cá heo. Chúng dài 1,2 m (3 ft 11 in) lúc mới sinh, đạt 3,5 m (11 ft) khi thành thục. Con trưởng thành nặng 400 kg (880 lb). Mặt bụng màu kem, đôi khi phớt hồng, mặt lưng và hai mặt bên màu xám xanh. Đầu lớn khi so với kích thước cơ thể, gần như mang cảm giác bị phồng lên khi nhìn ngang. Một vệt trăng trắng, có khi gọi là "mang giả", nằm ở phía sau mắt.[5][6]
Hàm dưới nhỏ. Lỗ thở hơi chếch về bên trái nếu nhìn từ trên. Vây lưng rất nhỏ, và cong.
Cá nhà táng nhỏ (Kogia breviceps) là một trong ba loài họ Kogiidae thuộc liên họ Cá nhà táng (Physeteroidea). Chúng ít khi được trông thấy trên biển, hầu hết những gì đã biết về chúng là nhờ nghiên cứu cá thể dạt bờ.
Карликовый кашалот[1][2], или малый кашалот[2], или кашалот-пигмей[2] (лат. Kogia breviceps) — морское млекопитающее подотряда зубатых китов. Один из двух видов семейства карликовых кашалотов (Kogiidae) наряду с малым карликовым кашалотом (кашалотом-малюткой).
Мелкий кит: длина тела 2,4—3,3 м, вес 300—400 кг. Самцы чуть крупнее самок. В отличие от настоящего кашалота имеет форму тела, более свойственную дельфинам, и небольшую (15 % от длины тела), закруглённую спереди голову. У молодых китов морда более заострённая. На лбу, как и у обычного кашалота, находится жировая подушка (спермацетовый мешок). Щель дыхала подкововидная, смещена на темени влево. На верхней челюсти зубов не более 1—2 пар (с возрастом выпадают). Нижняя челюсть маленькая и узкая, с 8—16 тонкими, заострёнными, искривлёнными назад зубами на каждой стороне.
Спина, хвостовой и грудные плавники тёмные, от серо-стального до сине-серого цвета; брюхо светлее, с розоватым оттенком; пасть розовая. Спинной плавник маленький, серповидный, расположен на середине тела, чуть ближе к хвосту. Грудные плавники короткие, широкие. Позади каждого глаза имеются «ложные жабры» — длинные белые или серые отметины. Шрамы на морде и теле редки. Череп треугольной формы, с коротким рострумом, который образуют лицевые кости. Длина черепа около 39—47 см. Верхнее костное отверстие правой ноздри в 7—20 раз меньше отверстия левой. Фонтан низкий, незаметный.
Обитает в тропическом и субтропическом поясе Мирового океана, летом заходя в умеренные воды. Изучены в основном обсохшие и выброшенные на берег экземпляры. Карликовых кашалотов наблюдали в Северной Атлантике от Ирландии и Нидерландов до Канарских островов и о. Мадейра и от Новой Шотландии (Канада) до Кубы, а также в Южной Атлантике, Индийском и Тихом океане. Летом заходы этих китов возможны в воды РФ — в Японское море, к южным островам Курильской гряды.
Карликового кашалота наблюдают крайне редко: он держится на расстоянии от берега и ведёт малозаметный образ жизни. К поверхности поднимается медленно и осторожно. Может неподвижно лежать на поверхности воды. Изредка выпрыгивает из воды вертикально и падает на спину или на брюхо. Будучи напуганным, выпускает облако тёмно-красной жидкости, которая, видимо, призвана отпугивать и дезориентировать хищников. Ныряет почти без всплеска, просто исчезая под водой. Наблюдения показали, что когии держатся преимущественно группами из 3—6 голов, парами и в одиночку.
Питаются головоногими моллюсками, за которыми ныряют на большую глубину, реже рыбами, крабами и креветками. Большая часть самок приносит потомство весной и летом. Беременность длится порядка 9—10 месяцев; детёныш один. Длина тела новорожденного 1—1,2 м, вес 16—55 кг. В молоке карликового кашалота жира содержится меньше, а лактозы больше, чем у других видов китообразных. Детёныш держится рядом с матерью до 12 месяцев. На берег, как правило, выбрасываются самки с новорожденными.
Точная численность популяции карликового кашалота неизвестна, встречи с ним редки. При попытках содержать в океанариумах (Флорида, Новая Зеландия) животные погибали через 2—3 суток. В неволе очень флегматичны. Хозяйственного значения не имеют. Добывается только в водах Японии, Индонезии и Малых Антильских островов; добыча носит случайный характер. Довольно часто попадает в рыболовные сети.
Карликовый кашалот, или малый кашалот, или кашалот-пигмей (лат. Kogia breviceps) — морское млекопитающее подотряда зубатых китов. Один из двух видов семейства карликовых кашалотов (Kogiidae) наряду с малым карликовым кашалотом (кашалотом-малюткой).
小抹香鯨與抹香鯨為不同的種類，但身體構造與生理功能有相似之處。
二名法 Kogia breviceps
小抹香鯨（Kogia breviceps，又称次抹香鲸、小卡切拉特鲸）是一種小型的齒鯨，屬於齒鯨亞目中的小抹香鯨科，由於生性隱密在海上不易觀察，對於牠們的生態習性尚不清楚，平常出沒約1~2隻，鮮少超過三隻以上的群體。目前對牠們的了解主要是來自於擱淺的標本。小抹香鯨的外型與同屬的侏儒抹香鯨十分相像，小抹香鯨的體型較大，成年體長約2.6-3.4公尺。背鰭在中後方，略小，頭型呈方型。
全球的分布主要生活于热带至温带海域。该物种的模式产地在好望角。[2]臺湾海域東部海域偶而可見，尤其在離岸較遠水深較深處。[3] 野外主要以魷魚等頭足類為食物，潛水能力佳[4]。由於受到驚嚇或遇敵時，會排出體內的銹色糞便讓海面呈暗紅色混濁後離開，漁民稱呼此種為【吐血鯃】。
而小抹香鯨的擱淺事件則在臺灣各地時有所聞[5]，亦有活體救援野放紀錄[6]。
香港亦曾經有數次小抹香鯨屍體流入香港水域事件，最近一次發生於2017年12月。
IUCN名錄- 資料不足 _Data Deficient
|date=中的日期值 (帮助) 小抹香鯨（Kogia breviceps，又称次抹香鲸、小卡切拉特鲸）是一種小型的齒鯨，屬於齒鯨亞目中的小抹香鯨科，由於生性隱密在海上不易觀察，對於牠們的生態習性尚不清楚，平常出沒約1~2隻，鮮少超過三隻以上的群體。目前對牠們的了解主要是來自於擱淺的標本。小抹香鯨的外型與同屬的侏儒抹香鯨十分相像，小抹香鯨的體型較大，成年體長約2.6-3.4公尺。背鰭在中後方，略小，頭型呈方型。
全球的分布主要生活于热带至温带海域。该物种的模式产地在好望角。臺湾海域東部海域偶而可見，尤其在離岸較遠水深較深處。 野外主要以魷魚等頭足類為食物，潛水能力佳。由於受到驚嚇或遇敵時，會排出體內的銹色糞便讓海面呈暗紅色混濁後離開，漁民稱呼此種為【吐血鯃】。
而小抹香鯨的擱淺事件則在臺灣各地時有所聞，亦有活體救援野放紀錄。
香港亦曾經有數次小抹香鯨屍體流入香港水域事件，最近一次發生於2017年12月。
コマッコウ（小抹香、Kogia breviceps）は、ハクジラ亜目コマッコウ科コマッコウ属に属する小型のクジラである。
海上で観察されることは珍しく、多くの研究は座礁した個体や漂着した試料に基づいてなされているに過ぎないため、不明な点も多い。
コマッコウ (Kogia breviceps) とオガワコマッコウ (Kogia sima) の分類については、長い間議論が行われてきた。 以前はこれらは単一の種であるとされることが一般的であったが、1966年、スミソニアン博物館の生物学者により別々の種であるという結論が出され、今日では同属の異なる種として扱われることが一般的である。 分類に関してはコマッコウ科も参照されたい。 コマッコウは、1838年、フランスの動物学者Blainvilleによって、新種として報告されている。
コマッコウはクジラとしては最も小さな部類に属し、イルカと比べてもさほど大きくはない。産まれた直後の体長は1.2m程度であり、成長すると体長3.5m、体重400kgとなる。大雑把に言うと、腹側はクリーム色あるいはピンクがかっており、背側および側面は青っぽい灰色であるが、これらが混ざったような体色であることもある。
体長に比べて頭部は大きく、横から見ると膨れているように見える。下顎は上顎に比べて非常に小さい。20本から32本の歯を有するが、全て下顎に生えている。噴気孔は左右の中心ではなく、若干左側に位置している。背びれは非常に小さく、湾曲しており、背びれの大きさの違いによってオガワコマッコウとの識別を行うことができる。眼の後方（尾側）に、偽鰓（ぎえい）と呼ばれる鰓に似た模様がある。ハクジラ亜目としては最も巨大なクジラであるマッコウクジラとは近縁であり、コマッコウもマッコウクジラと同様に、前頭部から鯨蝋を採取することが可能である。腸には暗赤色の液体を含む袋状の器官があり、怯えた際にはその液体を噴出することが知られている。これは捕食者を混乱させ、方向を見誤らせるためであると考えられている。
行動は非常に地味である。音をほとんど立てずに海面からゆっくりと上昇し、しばらくの間、その態勢を保つという行動を行うことがある。そのため、日本では「浮きクジラ」 (Floating Whale) と呼ばれることもある。潜水も地味なもので、単に海面から見えなくなる、といった風情である。人間の乗っている船には近付いてくるというよりも、むしろ、逃げていくことが多い。ブリーチング（ほぼ垂直にジャンプして身体を水面上に表した後、身体を横に倒して体側で着水する行為）は観察された例はあるが、あまり行わない。
単独で行動することが多いが、最高6頭の群が観察されている。主食はイカやカニである。
コマッコウは、海上において観察されることが非常に稀であるため、正確な生息域や回遊などについては不明な点も多い。座礁した個体や漂着した試料に基づいて研究されることが多い。一般的には太平洋、大西洋、インド洋の温暖な海域に棲息し、外洋性であり比較的沖合を好むと考えられている。全生息数は不明であるが、通常は稀少な種であるとされている。しかしながら、多数の個体が集団で海浜に座礁する現象（マス・ストランディングス）が時折報告されることから、従来考えられているよりも多数が棲息している可能性もある。
コマッコウが大規模な捕鯨の対象とされたことはない。インドネシア、日本、小アンティル諸島においては小規模な捕獲がなされていた。流し網による混獲の被害も知られている。座礁した個体の腹部からビニール袋が見つかることもあり、懸念点の一つである。これらのことがコマッコウの生息に対し、長期的に影響を与えるかどうかは現時点では明確ではない。
2003年1月28日に、千葉県南房総市の長者川河口で座礁したコマッコウが鴨川シーワールドで保護され、2004年2月26日まで飼育された。飼育期間は395日間で日本最長であった[1]。
2011年1月14日には、宮城県仙台市宮城野区の七北田川河口付近でコマッコウが座礁しているのが発見され、マリンピア松島水族館で保護された[2]。このコマッコウは順調に回復し、同水族館で展示されたものの[3]、同年3月11日に発生した東北地方太平洋沖地震の津波によるポンプ故障で水質が悪化したため死亡した[4]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 コマッコウ（小抹香、Kogia breviceps）は、ハクジラ亜目コマッコウ科コマッコウ属に属する小型のクジラである。
海上で観察されることは珍しく、多くの研究は座礁した個体や漂着した試料に基づいてなされているに過ぎないため、不明な点も多い。
쇠향고래 또는 꼬마향유고래(Kogia breviceps)는 향고래와 근연종인 꼬마향고래과 고래의 일종이다.[2] 바다에서는 잘 목격되지 않기 때문에, 해안에 떠내려온 개체의 조사를 통해 연구가 이루어지고 있다.
