nomes no trilho de navegação
Micropsitta a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1831 gant an naturour gall René Primevère Lesson (1794-1849).
C'hwec'h spesad a ya d'ober ar genad :
O c'havout a reer e Ginea Nevez hag en inizi tost.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Micropsitta a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1831 gant an naturour gall René Primevère Lesson (1794-1849).
Els lloros menuts (Micropsitta) són els membres més petits de la família dels psitàcids (Psittacidae) i habiten els boscos de Nova Guinea i illes properes.
Aus petites de moviments ràpids, normalment verds amb reflexos brillants. Un lloro pigmeu passa una bona part del temps movent-se a través del fullatge, usant els seus grans peus, el bec i la seva cua amb plomes rígides.
Són nadius dels boscos de Nova Guinea i les illes properes.
Són un dels pocs grups d'espècies del seu ordre (altres exemples serien els gèneres Pyrilia i Nannopsittaca) que mai s'han aconseguit mantenir, i molt menys criar, en captivitat. Tots els intents de fer-ho han provocat la mort ràpida dels ocellets. L'estrès i les deficiències alimentàries són probablement les causes.
Són dels pocs ocells que s'alimenten de fongs i líquens, els quals juguen un paper important en la seva dieta. Les seves necessitats dietètiques concretes però, són poc coneguts.
El gènere va ser descrit pel naturalista francès René-Primevère Lesson el 1831. L'etimologia del nom científic correspon a la rail grega Mikro (petit) i Psitt (lloro).
Hi ha sis espècies, totes elles del gènere Micropsitta, l'únic de la tribu Micropsittini que pertany a la subfamília dels psitacins (Psittacinae). Alguns autors consideren que en realitat formen la seva pròpia subfamília: els micropsitins (Micropsittinae).
El gènere Micropsittaconté 6 espècies:
Els lloros menuts (Micropsitta) són els membres més petits de la família dels psitàcids (Psittacidae) i habiten els boscos de Nova Guinea i illes properes.
Die Spechtpapageien (Micropsitta) sind eine Gattung der Familie der Eigentlichen Papageien. Sie sind die kleinsten Papageien innerhalb der Ordnung der Papageien.
Spechtpapageien erreichen eine Körperlänge von acht bis zehn Zentimeter. Im Vergleich zur Körpergröße haben sie einen kräftigen Schnabel, der Feilkerben und tiefe Kanteneinkerbungen vor der Spitze des Oberschnabels aufweist. Auch die Zehen und Zehenkrallen sind vergleichsweise lang.
Bei den meisten der zu der Gattung gehörenden Arten ist das Körpergefieder überwiegend grün und kontrastiert mit roten, blauen oder gelben Farbpartien an Kopf oder Bauch. Die Schwanzfedern sind versteift und dienen wie bei Spechten zum Abstützen, wenn sie an Baumstämmen herumklettern. Bei den Schwanzfedern sind außerdem die Federschäfte länger als die Federfahnen. Ein Geschlechtsdimorphismus ist vorhanden, bei den einzelnen Arten jedoch unterschiedlich stark ausgeprägt. Jungvögel sind matter als die adulten Vögel gefärbt.[1]
Spechtpapageien kommen auf Neuguinea und den vorgelagerten Inseln vor.
Sie sind überwiegend Tieflandbewohner, lediglich der Rotbrust-Spechtpapagei kommt auch im Bergland vor. Spechtpapageien haben eine sehr ungewöhnlichen Nahrungsbedarf. Sie fressen fast ausschließlich die Pilze und Flechten, die sich an der Rinde von Baumstämmen findet. Sie nehmen dabei auch tierisches Eiweiß in Form von darin enthaltenen Kleininsekten und deren Larven auf.[2]
Spechtpapageien gehören zu den wenigen Vogelgattungen, bei denen eine Haltung über einen längeren Zeitraum als wenige Tage noch nicht gelungen ist. Sie nehmen keine Nahrung zu sich und sterben in Gefangenschaftshaltung wohl stressbedingt an Herz-Kreislauf-Versagen.[3]
Die folgenden Arten und Unterarten werden zu den Spechtpapageien gerechnet:
Die Spechtpapageien (Micropsitta) sind eine Gattung der Familie der Eigentlichen Papageien. Sie sind die kleinsten Papageien innerhalb der Ordnung der Papageien.
Pygmy parrots are the smallest members of the parrot order. The six species of pygmy parrots are all in the genus Micropsitta, which is the only genus in the Micropsittini tribe.[1]
Pygmy parrots are native to the forests of New Guinea and nearby islands. They are tiny birds, fast-moving, and mostly green with bright highlights. A pygmy parrot spends a good deal of time climbing through foliage, using its large feet and beak, and stiffened tail feathers. At a little over 8 cm (3.1 in) long, the buff-faced pygmy parrot is the smallest parrot species.
Pygmy parrots are also among the few species in the order (other examples include Pyrilia and Nannopsittaca species) that have never been successfully kept, let alone bred, in captivity. All attempts to do so have resulted in the quick deaths of the little birds. Stress and dietary deficiencies are probably to blame.[2] Pygmy parrots are among the few birds that feed on fungi and lichens, which play a major role in their diet.[3] Their precise dietary needs are poorly understood.
Pygmy parrots are the smallest parrots and range is size from about 8 to 10 cm (3.1 to 3.9 in). They have long toes and long, curved claws. The shafts of their tail feathers are stiff and form projections at the end of the tail. The cere is prominent. The external appearance of the adult males and adult females differ to varying extents in different species. Juveniles are duller.[4]
The genus was defined by French naturalist René-Primevère Lesson in 1831. The name Micropsitta is derived from the Greek mikros meaning small and psitta for parrot.[5]
The pygmy parrots consist of six species and several subspecies:[6]
Genus: Micropsitta Lesson 1831 (pygmy parrots)
Pygmy parrots are the smallest members of the parrot order. The six species of pygmy parrots are all in the genus Micropsitta, which is the only genus in the Micropsittini tribe.
Pygmy parrots are native to the forests of New Guinea and nearby islands. They are tiny birds, fast-moving, and mostly green with bright highlights. A pygmy parrot spends a good deal of time climbing through foliage, using its large feet and beak, and stiffened tail feathers. At a little over 8 cm (3.1 in) long, the buff-faced pygmy parrot is the smallest parrot species.
Pygmy parrots are also among the few species in the order (other examples include Pyrilia and Nannopsittaca species) that have never been successfully kept, let alone bred, in captivity. All attempts to do so have resulted in the quick deaths of the little birds. Stress and dietary deficiencies are probably to blame. Pygmy parrots are among the few birds that feed on fungi and lichens, which play a major role in their diet. Their precise dietary needs are poorly understood.
Nanaj papagetoj (Micropsitta) estas genro de veraj papagoj el familio Psitakuledoj (Psittaculidae). La genro, enhavanta 6 speciojn, formas sian propran tribon Micropsittini.[1] Ĝi estas grupo de la plej malgrandaj papagoj, kaj la plej malgranda el ĝi estas nana papageto de Sclater, kiu longas ne pli ol 8 cm.
Nanaj papagetoj vivas en arbaroj de Novgvineo kaj apudaj insuloj. Ili estas etaj verdaj birdoj, plej ofte kun makuloj de brilaj koloroj, kiuj rapide grimpas sur arbojn kaj moviĝas tra kanopeo kun helpo de iliaj relative grandaj piedoj, fortaj bekoj kaj rigidaj vostaj plumoj. Ilia dieto ne estas precize sciata, sed verŝajne plejparto de ĝi konsistaj je fungoj kaj likenoj.[2]
Ili estas inter nemultaj papagoj (aliaj ekzemploj estas genroj Pyrilia kaj Nannopsittaca) kiuj neniam reproduktiĝis aŭ eĉ travivis en kapteco. Kaptitaj, tiuj malgrandaj birdoj rapide mortas, probable pro streso kaj nutromankoj.[3]
Nanaj papagetoj estas la plej malgrandaj papagoj. Depende de la specio ili longas inter 8 kaj 10 cm. Ili havas relative grandajn piedojn kun longaj fingroj kaj longaj kurvaj ungegoj. Iliaj vostoj havas kelkajn rigidajn plumojn, kiujn ili povas uzi kiel subtenilon dum grimpado. Bekoj de nanaj papagetoj havas rimarkeblajn vaksaĵojn. Ilia plejparta koloro de la plumaro estas verda, plumoj de aliaj koloroj aperas varie en diversaj specioj. Seksa duformismo estas pli aŭ malpli rimarkebla depende de la specio. Junuloj ĝenerale havas malpli brilajn kolorojn ol plenkreskuloj.[4]
La genro estis malkovrita far franca naturalisto René-Primevère Lesson en jaro 1831. La nomo Micropsitta devenas de grekaj vortoj mikros (malgranda) kaj psitta (papago).[5]
La genro Micropsitta enhavas 6 speciojn kun kelkaj subspecioj:[6]
Genro: Micropsitta (Lesson 1831), Nanaj papagetoj
Nanaj papagetoj (Micropsitta) estas genro de veraj papagoj el familio Psitakuledoj (Psittaculidae). La genro, enhavanta 6 speciojn, formas sian propran tribon Micropsittini. Ĝi estas grupo de la plej malgrandaj papagoj, kaj la plej malgranda el ĝi estas nana papageto de Sclater, kiu longas ne pli ol 8 cm.
Nanaj papagetoj vivas en arbaroj de Novgvineo kaj apudaj insuloj. Ili estas etaj verdaj birdoj, plej ofte kun makuloj de brilaj koloroj, kiuj rapide grimpas sur arbojn kaj moviĝas tra kanopeo kun helpo de iliaj relative grandaj piedoj, fortaj bekoj kaj rigidaj vostaj plumoj. Ilia dieto ne estas precize sciata, sed verŝajne plejparto de ĝi konsistaj je fungoj kaj likenoj.
Ili estas inter nemultaj papagoj (aliaj ekzemploj estas genroj Pyrilia kaj Nannopsittaca) kiuj neniam reproduktiĝis aŭ eĉ travivis en kapteco. Kaptitaj, tiuj malgrandaj birdoj rapide mortas, probable pro streso kaj nutromankoj.
Micropsitta es un género de aves psitaciformes de la familia Psittaculidae.[1] Es el único género de la tribu Micropsittini.[1] Agrupa a seis especies de microloros originarias de las selvas de Melanesia.
Según un orden filogenético de la lista del Congreso Ornitológico Internacional:[2][3]
Micropsitta es un género de aves psitaciformes de la familia Psittaculidae. Es el único género de la tribu Micropsittini. Agrupa a seis especies de microloros originarias de las selvas de Melanesia.
Pikkukaijaset (Micropsitta) on kaijojen heimoon kuuluva lintusuku.
Pikkukaijaset ovat pienimpiä papukaijalintuja. Niillä on tapana kiivetä puun rungolla pyrstöönsä nojaten, kuten puukiipijät ja tikat. Pyrstösulkien ruoti on pidentynyt pari millimetriä kärkihöytyjen ulkopuolelle. Jalkapöydän luut (metatarsal) ovat hyvin pitkät ja kynnet pitkät ja kaarevat. Nokka on pituuttaan korkeampi, ja ylänokan kärjessä on pykälä. Kivipiira ja rauhasmaha ovat lihaksikkaat, ja kielen tyven alapuolella olevat sylkirauhaset ovat varsin hyvin kehittyneet.
Vaikka pikkukaijaset ovat paikoitellen sangen yleisiä, niitä on kirjallisuudessa usein käsitelty niin kuin ne olisivat myyttisiä olentoja. Viime vuosikymmeninä maasto-ornitologit ovat oppineet paljon uutta näiden pikkuruisten lintujen elämästä, mutta salaperäisyys verhoaa yhä niiden elämää, johtuen varmaankin siitä, että niitä on hankala tutkia luonnossa, koska ne ovat niin pieniä ja niillä on hyvä suojaväri. Kuudesta lajista viisi elää alavilla mailla ja yksi vuoristossa. Kaikki lajit elävät Papua-Uusi-Guineassa ja sen lähisaarilla.
Pikkukaijaset (Micropsitta) on kaijojen heimoon kuuluva lintusuku.
Pikkukaijaset ovat pienimpiä papukaijalintuja. Niillä on tapana kiivetä puun rungolla pyrstöönsä nojaten, kuten puukiipijät ja tikat. Pyrstösulkien ruoti on pidentynyt pari millimetriä kärkihöytyjen ulkopuolelle. Jalkapöydän luut (metatarsal) ovat hyvin pitkät ja kynnet pitkät ja kaarevat. Nokka on pituuttaan korkeampi, ja ylänokan kärjessä on pykälä. Kivipiira ja rauhasmaha ovat lihaksikkaat, ja kielen tyven alapuolella olevat sylkirauhaset ovat varsin hyvin kehittyneet.
Vaikka pikkukaijaset ovat paikoitellen sangen yleisiä, niitä on kirjallisuudessa usein käsitelty niin kuin ne olisivat myyttisiä olentoja. Viime vuosikymmeninä maasto-ornitologit ovat oppineet paljon uutta näiden pikkuruisten lintujen elämästä, mutta salaperäisyys verhoaa yhä niiden elämää, johtuen varmaankin siitä, että niitä on hankala tutkia luonnossa, koska ne ovat niin pieniä ja niillä on hyvä suojaväri. Kuudesta lajista viisi elää alavilla mailla ja yksi vuoristossa. Kaikki lajit elävät Papua-Uusi-Guineassa ja sen lähisaarilla.
Micropsittinae
Micropsitta est un genre d'oiseaux de la famille des Psittacidae. Il constitue la sous-famille des Micropsittinae. Ses six espèces ont pour nom normalisé micropsittes, et sont parfois appelées perruches pygmées.
Le genre Micropsitta a été créé en 1831 par le naturaliste français René Primevère Lesson (1794-1849) en tant que sous-genre[2].
Les micropsittes sont originaires des forêts tropicales humides de Nouvelle-Guinée et des îles proches.
Avec moins de 8 centimètres à l'âge adulte, Micropsitta pusio est la plus petite espèce de Psittacidae.
D'après la classification de référence (version 6.4, 2016) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Micropsittinae
Micropsitta est un genre d'oiseaux de la famille des Psittacidae. Il constitue la sous-famille des Micropsittinae. Ses six espèces ont pour nom normalisé micropsittes, et sont parfois appelées perruches pygmées.
Micropsitta Lesson, 1831 è un genere di uccelli della famiglia degli Psittaculidi.[1]
I pappagalli appartenenti a questo genere sono i più piccoli rappresentanti dell'ordine degli Psittaciformi, misurando circa 8 centimetri di lunghezza. Il colore generale del corpo è il verde, con chiazze marroni, gialle, rosse o blu soprattutto sulla testa e sulla coda, che variano in base al sesso e alla specie. Sono dotati di zampe grandi e robuste adatte ad arrampicarsi sui tronchi degli alberi.
Vivono nelle foreste della Nuova Guinea e delle isole vicine.
Il genere Micropsitta comprende le seguenti specie:[1]
Micropsitta Lesson, 1831 è un genere di uccelli della famiglia degli Psittaculidi.
Nykštukinės papūgos (lot. Micropsitta, angl. Pygmy-parrot. vok. Spechtpapagei) – Psittaculidae šeimos paukščių gentis, priklausanti nykštukinių papūgų (Micropsittini) tribai. Šios genties paukščiai aptinkami Naujosios Gvinėjos ir aplinkinių salų miškuose.
Micropsitta is een geslacht van vogels uit de familie Psittaculidae. Ze worden in het Nederlands spechtpapegaaien genoemd en in het Engels dwergpapegaai (pygmy parrots) omdat het de kleinste vogelsoorten zijn uit de familie van de Psittaculidae (papegaaien van de Oude Wereld).
De kleinste soort is de Sclaters spechtpapegaai (M. pusio), deze is maar 8 cm lang.
Alle spechtpapegaaien zijn endemisch voor de bossen van Nieuw-Guinea.
Het zijn kleine, snel bewegende vogels die een groot deel van de tijd door het gebladerte en de takken dartelen en daarbij zowel de relatief grote poten als de snavel en de stijve staart (als een specht) gebruiken.
Deze groep van spechtpapegaaien is niet in gevangenschap te houden. Ze gaan na korte tijd dood van de stress. Mogelijk houdt dit verband met hun dieet in de natuur, dat gedeeltelijk bestaat uit bepaalde korstmossen.
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Micropsitta is een geslacht van vogels uit de familie Psittaculidae. Ze worden in het Nederlands spechtpapegaaien genoemd en in het Engels dwergpapegaai (pygmy parrots) omdat het de kleinste vogelsoorten zijn uit de familie van de Psittaculidae (papegaaien van de Oude Wereld).
Multimedia w Wikimedia Commons Micropsittini – monotypowe plemię ptaków z podrodziny papug wschodnich (Psittaculinae) w rodzinie papug wschodnich (Psittaculidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Australazji[4].
Długość ciała 8–10 cm; masa ciała 10–18 g[5].
Do rodzaju należą następujące gatunki[8]:
Układ filogenetyczny (podrodziny, plemiona, rodzaje) na podstawie:
Micropsittini – monotypowe plemię ptaków z podrodziny papug wschodnich (Psittaculinae) w rodzinie papug wschodnich (Psittaculidae).
Micropsitta é um gênero de aves da família Psittacidae.
As seguintes espécies são reconhecidas:[1]
Micropsitta é um gênero de aves da família Psittacidae.
As seguintes espécies são reconhecidas:
Micropsitta keiensis (Salvadori, 1876) Micropsitta geelvinkiana (Schlegel, 1871) Micropsitta pusio (Sclater, PL, 1866) Micropsitta meeki Rothschild & Hartert, 1914 Micropsitta finschii (Ramsay, EP, 1881) Micropsitta bruijnii (Salvadori, 1875)Spettpapegojor (Micropsitta) är ett litet släkte med fåglar i familjen papegojor inom ordningen papegojfåglar som återfinns på Nya Guinea och kringliggande övärld.[1]
Släktet spettpapegojor omfattar sex arter:[1]
Wikimedia Commons har media som rör Spettpapegojor.
Spettpapegojor (Micropsitta) är ett litet släkte med fåglar i familjen papegojor inom ordningen papegojfåglar som återfinns på Nya Guinea och kringliggande övärld.
Släktet spettpapegojor omfattar sex arter:
Gulkronad spettpapegoja (M. kelensis) Geelvinkspettpapegoja (M. geelvinkiana) Dvärgspettpapegoja (M. pusio) Rödbröstad spettpapegoja (M. bruijnii) Gulbröstad spettpapegoja (P. meeki) Grön spettpapegoja (P. finschii)Найдрібніші представники ряду. Довжина їх тіла не перевищує 10 см, крила близько 6—7 см. Мають сильно вигнутий і вузький дзьоб з рубчиками на кінці наддзьобка, висота якого більше довжини. Пальці у них довгі, кігті слабкі, трохи зігнуті. Хвіст короткий з дещо заокругленим або прямим зрізом, подібний до хвоста дятлів.
Зустрічаються в Новій Гвінеї і прилеглих островах.
Зазвичай тримаються біля вершин найвищих дерев, найчастіше фігових. Птахи лазають по стовбурах дерев, в чому їм допомагає жорсткий хвіст. Живляться деревним соком, м'якими плодами чагарників і дерев. Поїдають у великій кількості комах.
У роді 6 видів:
Micropsitta là một chi chim trong họ Psittacidae.[1]
Micropsitta là một chi chim trong họ Psittacidae.
Дятловые попугайчики (лат. Micropsitta) — род попугаевых.
Самые мелкие представители отряда. Длина их тела не превышает 10 см, крыла около 6—7 см. Имеют сильно изогнутый и узкий клюв с рубчиками на конце надклювья, высота которого больше длины. Пальцы у них длинные, когти слабые, чуть изогнутые. Хвост короткий со слегка закруглённым или прямым срезом, подобен хвосту дятлов.
Обитают на Новой Гвинее и близлежащих островах.
Обычно держатся у вершин самых высоких деревьев, чаще фиговых. Птицы лазают по стволам деревьев, в чём им помогает жёсткий хвост. Питаются древесным соком, мягкими плодами кустарников и деревьев. Поедают в большом количестве насекомых.
Род включает в себя 6 видов:
Дятловые попугайчики (лат. Micropsitta) — род попугаевых.
