nomes no trilho de navegação
Since Cyanocitta stelleri are often observed scavenging at picnic and campsites within their habitats, there exists the possibility of being considered as a nuisance (Greene et al 1998; National Geographic Society 1987).
Cyanocitta stelleri and the Blue Jay, Cyanocitta cristata, are a classic example of allopatric speciation, with the Rocky Mountain Range being the probable source of divergence. Hybrids have been known to occur along the central United States within the Great Plains region. The zone of hybridization is maintained through a "sink" mechanism known as dynamic equilibrium (Greene et al 1998).
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Cyanocitta stelleri is neither endangered nor threatened according to any of the organizations involved with biodiversity and conservation.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Cyanocitta stelleri do not have any strong economic/agricultural contributions, though their consumption of insects may have an impact on pest control.
Cyanocitta stelleri are omnivorous, with a diet consisting primarily of nuts, pine seeds and acorns. Like other corvids, Steller's Jays eat the eggs of other birds. Foraging takes place on the ground and within the trees. Scavenging is also known to take place, most of which occurs within developed areas and campgrounds. During winter, C. stelleri depend upon seeds and nuts, though they may also scavenge and even prey upon small invertebrates that happen to be active within the habitat at the time (Greene et al 1998; Kaufman 1996; Sieving et al 1999).
Starting from the southern coast of Alaska, the range extends continuously southward through the Rocky Mountain region of the western United States into Mexico, and scatters through Central America, terminating in north-central Nicaragua. The western edge of distribution lies along the Pacific coast, and reaches eastward as far as eastern Colorado (Greene et al. 1998; National Geographic Society 1987).
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Cyanocitta stelleri primarily reside within coniferous forests, though deciduous forests are also chosen. The altitude of habitat location ranges between 1000-3500 meters. Although C. stelleri are non-migratory birds, migration from high to lower elevation is known to take place during the winter season (Greene et al 1998; Kaufman 1996; National Geographic Society 1987; Terres 1980).
Terrestrial Biomes: taiga ; chaparral ; forest
Average lifespan
Status: wild: 193 months.
Adult C. stelleri average in length ranging from 30 to 34 cm., with a mass of 100-140 g. The wingspan varies from approximately 45 to 48 cm. Distinguishing characteristics include a black, thick, pointed bill typical of corvids. Coloration consists of dark blue/cobalt plumage throughout most of the body, including the wings, coverts and rectrices. The wings and rectrices also possess a pattern of black barring, perpendicular to the rachis of the feathers. The entire head is usually black, although certain subspecies such as C. stelleri macrolopha may have white streaks along the forehead and supercilium. Other races have even further deviations from typical C. stelleri plumage. Perhaps the most conspicuous characteristic of C. stelleri is the presence of a tall, black crest. Juveniles are distinguished by a sooty gray coloring on the head and body, as well as a shorter crest. The sexes are nearly monomorphic, with the exception of fainter and narrower bars in the barring pattern of females (Green et al. 1998; National Geographic Society 1987; Rue III 1970; Terres 1980).
Range mass: 100 to 140 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Steller's Jays are monogamous. They perform a display upon initial encounters called Sexual Sidling. After a mate has been selected, both individuals participate in selecting a site and building the nest. The nest is a cup structure, typically made up of mud and durable material such as thick plant fibers, twigs and rootlets. The location of the nest is above the ground within trees. The height usually ranges between 3-12 m., though lower nests have been found. Females have the ability to lay one egg per day, with the clutch ranging between 2-6 eggs. The incubation time is approximately 16 days. The female may do all the incubation, although it has been claimed that males may also incubate. The rate of development of the young after hatching is not completely known, though the first molt probably takes place after 2 weeks, while flight is thought to first take place after 3 weeks (Greene et al 1998; Kaufman 1996; Terres 1980).
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average eggs per season: 4.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Cyanocitta stelleri ye un ave de la familia de los córvidos de vivu color azuláu llargamente distribuyíu por Norteamérica y Centroamérica.
Tien descrites seis subespecies:[1]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Cyanocitta stelleri ye un ave de la familia de los córvidos de vivu color azuláu llargamente distribuyíu por Norteamérica y Centroamérica.
Ar gegin Steller(Daveoù a vank) a zo ur spesad golvaneged, Cyanocitta stelleri an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Corvus Stelleri (kentanv) da gentañ-penn (e 1788)[1] gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804) da zougen bri d'ar skiantour alaman Georg Wilhelm Steller (1709-1746).
Hollzebrer eo ar spesad.
Ar spesad a gaver an trizek isspesad[2] anezhañ :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar gegin Steller(Daveoù a vank) a zo ur spesad golvaneged, Cyanocitta stelleri an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Corvus Stelleri (kentanv) da gentañ-penn (e 1788) gant an naturour alaman Johann Friedrich Gmelin (1748-1804) da zougen bri d'ar skiantour alaman Georg Wilhelm Steller (1709-1746).
El gaig de Steller (Cyanocitta stelleri) és un ocell de la família dels còrvids de viu color blavós àmpliament distribuït per Amèrica del Nord i Centreamèrica.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech Steller (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod Steller) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cyanocitta stelleri; yr enw Saesneg arno yw Steller's jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. stelleri, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r sgrech Steller yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn rhisgl Falcunculus frontatus Aradrbig Eulacestoma nigropectus
.JPG)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Sgrech Steller (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: sgrechod Steller) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Cyanocitta stelleri; yr enw Saesneg arno yw Steller's jay. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. stelleri, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Sojka Stellerova (Cyanocitta stelleri) je velký zpěvný pták.
Je přibližně stejně velká jako její nejbližší příbuzná sojka chocholatá, dorůstá 30 - 34 cm, váží 100 - 140 g a v rozpětí křídel měří 45 - 48 cm. Na rozdíl od ní má však štíhlejší zobák, delší končetiny, větší chocholku a mnohem výraznější zbarvení. Obě pohlaví mají hnědočernou hlavu s bílým proužkem na čele. Toto tmavé zbarvení pokračuje až na hřbet, postupně je však světlejší a u konce již zcela stříbřitě modré. Křídla, břicho a ocas je jasně sytě modrý, na křídlech má navíc pro sojky typické tmavší proužky viditelné zejména za letu.
Sojka Stellerova je široce rozšířenou severoamerickou sojkou. Vyskytuje se v širokém pásu na západě Severní Ameriky v rozmezí od Aljašky až po východní Texas. K životu preferuje řídké jehličnaté nebo smíšené lesy po nadmořskou výšku 2 100 m, přes zimu se často vyskytuje také v městských parcích.
Obvykle se vyskytuje ve více jak 10 členných hejnech. 2/3 z její potravy tvoří rostlinná, zbývající 1/3 pak živočišná strava. Požírá nejrůznější semena, ořechy, žaludy a jiné plody, které vyhledává na zemi i na stromech, drobné obratlovce a občas i vejce jiných druhů ptáků. Často navštěvuje také tábořiště, kde vyhledává stravitelné odpadky.
Sojka Stellerova hnízdí obvykle na jehličnatých stromech. Hnízdo o rozměrech 25 × 43 cm staví z nejrůznějších rostlinných materiálů a odpadků. Společně se sojkou chocholatou je také jediným druhem sojky, která si své hnízdo zpevňuje blátem. Ročně klade přibližně 2–6 modrozelených vajec s hnědým nebo olivově zeleným skvrněním, na kterých sedí převážně samice po dobu 17–18 dní.
Svůj název získala po svém objeviteli, německém přírodovědci Georgi Stellerovi.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Steller's Jay na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu sojka Stellerova ve Wikimedia Commons
Galerie sojka Stellerova ve Wikimedia CommonsDer Diademhäher (Cyanocitta stelleri) ist ein amerikanischer Singvogel aus der Familie der Rabenvögel (Corvidae). Die schwarz und blau gefärbten Häher sind mit 30–34 cm Körperlänge etwa taubengroß und zeichnen sich durch ihren ausgeprägten Federschopf aus. Das Verbreitungsgebiet der Art reicht von Alaska entlang den Kordilleren südwärts bis nach Nicaragua, wobei die südlicheren Formen kleiner ausfallen und heller gefärbt sind. Lockere Nadel- und Mischwälder bilden den bevorzugten Lebensraum des Diademhähers. Die Vögel ernähren sich omnivor von Nüssen, Beeren, Insekten und kleinen Wirbeltieren. Sein Nest baut der Diademhäher in Baumkronen. Die Gelege bestehen aus zwei bis sechs Eiern, aus denen nach etwa 16 Tagen die Jungen schlüpfen.
Die wissenschaftliche Erstbeschreibung des Diademhähers stammt von Johann Friedrich Gmelin aus dem Jahr 1788 und beruht auf einem Exemplar, das Georg Wilhelm Steller auf der Zweiten Kamtschatkaexpedition sammelte. Der nächste Verwandte der Art ist der Blauhäher (Cyanocitta cristata), der das östliche Nordamerika von den Rocky Mountains bis zum Atlantik bewohnt. Beide Arten trennten sich wahrscheinlich vor rund 5 Millionen Jahren im späten Miozän. Von Alaska bis Mittelamerika werden etwa 17 Unterarten von Cyanocitta stelleri unterschieden, die sich mehr oder weniger gut voneinander abgrenzen lassen. Mit Ausnahme der Population in El Salvador gilt die Art nirgendwo als bedroht.
Der Diademhäher ist mit rund 30–34 cm Körperlänge in etwa so groß, mit 98–142 g aber nur ein Drittel bis halb so schwer wie eine Stadttaube (Columba livia). Zwischen Männchen und Weibchen besteht ein leichter Geschlechtsdimorphismus: weibliche Tiere werden im Schnitt etwas kleiner als Männchen derselben Unterart, bei den Maßen besteht aber eine starke Überschneidung. Der Handflügel wird bei Weibchen 132–157, bei Männchen 140–164 mm lang. Der Schwanz der Art erreicht eine Länge von 122–147 (Weibchen) beziehungsweise 131–160 mm (Männchen). Weibliche Diademhäher erreichen Schnabellängen von 26–31 mm, männliche von 26–32 mm. Der Lauf misst bei Weibchen 38–48 mm, bei Männchen 41–50 mm.[1]
Der Schnabel ist länger und schmaler und die Haube ausgeprägter als beim Blauhäher. Das Gefieder ist an Kopf, Kehle, Brust und oberen Rücken schwarz, an Bauch, Rumpf, Schwanz und Flügeln dunkelblau gefärbt. An der Stirn befinden sich weiße Streifen, einige Vögel haben einen weißen Überaugenstreif. Die Handschwingen und der Schwanz weisen dunklere Querstreifen auf. Das Aussehen des Vogels variiert im Verbreitungsgebiet. Während der Kopf im Norden braun-schwarz ist, wird er immer bläulicher, je weiter man in den Süden kommt.
Der Ruf des Diademhähers beinhaltet eine Reihe von rasselnden und gutturalen Lauten. Der Warnruf ist ein raues, nasales „wah“. Der Vogel imitiert auch den Ruf des Rotschwanzbussards, um andere Vögel von Futterplätzen zu vertreiben.
Der Diademhäher bewohnt bewaldete Berghänge und lichte Waldgebiete mit Kiefernbestand im Westen Amerikas von Alaska bis nach Kalifornien und in Teilen Mittelamerikas. Im Winter trifft man den Vogel auch im Flachland an.
Der Diademhäher sucht am Boden oder auf Bäumen nach Samen, Nüssen, Beeren, Wirbellosen, Eiern und Nestlingen. Pflanzliche Nahrung, wie Eicheln und Samen von Nadelbäumen, wird für die kalte Jahreszeit gesammelt. Wie andere Rabenvögel kann er Futter mit dem Fuß festhalten und mit dem Schnabel aufhämmern. Der Schnabel wird auch zum Graben und zum Abziehen lockerer Rinde gebraucht. Der Vogel lebt in Paaren und Familien; bei einer guten Futterquelle versammeln sich auch größere Trupps mit mehr als zehn Vögeln.
In einem schalenförmigen Nest aus Zweigen, Blättern, Moos und Schlamm auf einem waagrechten Ast in Stammesnähe werden zwei bis sechs Eier gelegt. Diese sind in einem blassen Grün-Blau gefärbt, mit braunen oder olivfarbenen Flecken, und werden 17 bis 18 Tage lang überwiegend vom Weibchen bebrütet. Mit drei Wochen werden die Jungvögel flügge. Dort, wo sich das Verbreitungsgebiet mit dem des Blauhähers überschneidet, wie zum Beispiel in Colorado, sind Hybridformen zu beobachten.
Der Diademhäher (Cyanocitta stelleri) ist ein amerikanischer Singvogel aus der Familie der Rabenvögel (Corvidae). Die schwarz und blau gefärbten Häher sind mit 30–34 cm Körperlänge etwa taubengroß und zeichnen sich durch ihren ausgeprägten Federschopf aus. Das Verbreitungsgebiet der Art reicht von Alaska entlang den Kordilleren südwärts bis nach Nicaragua, wobei die südlicheren Formen kleiner ausfallen und heller gefärbt sind. Lockere Nadel- und Mischwälder bilden den bevorzugten Lebensraum des Diademhähers. Die Vögel ernähren sich omnivor von Nüssen, Beeren, Insekten und kleinen Wirbeltieren. Sein Nest baut der Diademhäher in Baumkronen. Die Gelege bestehen aus zwei bis sechs Eiern, aus denen nach etwa 16 Tagen die Jungen schlüpfen.
Die wissenschaftliche Erstbeschreibung des Diademhähers stammt von Johann Friedrich Gmelin aus dem Jahr 1788 und beruht auf einem Exemplar, das Georg Wilhelm Steller auf der Zweiten Kamtschatkaexpedition sammelte. Der nächste Verwandte der Art ist der Blauhäher (Cyanocitta cristata), der das östliche Nordamerika von den Rocky Mountains bis zum Atlantik bewohnt. Beide Arten trennten sich wahrscheinlich vor rund 5 Millionen Jahren im späten Miozän. Von Alaska bis Mittelamerika werden etwa 17 Unterarten von Cyanocitta stelleri unterschieden, die sich mehr oder weniger gut voneinander abgrenzen lassen. Mit Ausnahme der Population in El Salvador gilt die Art nirgendwo als bedroht.
Steller's jay (Cyanocitta stelleri) is a bird native to western North America and the mountains of Central America, closely related to the blue jay found in eastern North America. It is also known as the long-crested jay, mountain jay, and pine jay. It is the only crested jay west of the Rocky Mountains. It is also sometimes colloquially called a "blue jay" in the Pacific Northwest, but is distinct from the blue jay (C. cristata) of eastern North America. The species inhabits pine-oak and coniferous forests.
Steller's jay was formally described in 1788 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with the crows in the genus Corvus and coined the binomial name Corvus stelleri.[2] Gmelin based his account on "Stellers crow" that had been described in 1781 by the English ornithologist John Latham in his book A General Synopsis of Birds. Latham had examined a specimen belonging to the naturalist Joseph Banks that had been collected in Nootka Sound, Vancouver Island off the Pacific coast of Canada.[3] The specimen was one of the birds collected on Captain James Cook's third voyage to the Pacific Ocean. During this voyage Cook visited Nootka Sound from 29 March until 26 Apr 1778.[4] Steller's jay is now placed with the blue jay in the genus Cyanocitta that was introduced in 1845 by the English ornithologist Hugh Strickland.[5]
The bird is named after the German naturalist Georg Wilhelm Steller, the first European to record them, in 1741.[6][7]
Thirteen subspecies are recognised:[5]
Steller's jay is about 30–34 cm (12–13 in) long and weighs about 100–140 g (3.5–4.9 oz). Steller's jay shows a great deal of regional variation throughout its range. Blackish-brown-headed birds from the north gradually become bluer-headed farther south.[8] The Steller's jay has a more slender bill and longer legs than the blue jay and, in northern populations, has a much more pronounced crest.[9]: 69 [10] It is also somewhat larger.
The head is blackish-brown, black, or dark blue, depending on the subspecies of the bird, with lighter streaks on the forehead. This dark coloring gives way from the shoulders and lower breast to silvery blue. The primaries and tail are a rich blue with darker barring. Birds in the eastern part of its range along the Great Divide have white markings on the head, especially over the eyes; birds further west have light blue markers and birds in the far west along the Pacific Coast have small, very faint, or no white or light markings at all.
Steller's jay (Cyanocitta stelleri) is one of two species in the genus Cyanocitta, the other species being the blue jay (Cyanocitta cristata); because the two species sometimes interbreed naturally where their ranges overlap in the eastern foothills of the Rocky Mountains, their status as distinct species has been contested. There are 18 subspecies of Steller's jays ranging from Alaska to Nicaragua, with nine found north of Mexico, often with areas of low or non-existent presence of the species separating the subspecies. At least some of the variation in the species is due to different degrees of hybridization between Steller's jays (C. stelleri) and blue jays (C. cristata).[11]
The genus Cyanocitta is part of the passerine family Corvidae, which consists of the crows, ravens, rooks, jackdaws, jays, magpies, treepies, choughs, and nutcrackers.
Steller's jay occurs in most of the forested areas of western North America as far east as the eastern foothills of the Rocky Mountains from southern Alaska in the north to northern Nicaragua in the south[11] completely replacing the blue jay prevalent on the rest of the continent in those areas. Its density is lower in the central Rocky Mountain region (Montana, Idaho, Wyoming and eastern Utah) plus the desert or scrubland areas of the Great Basin (e.g. Nevada, western Utah, southern Arizona and parts of California). Some hybridization with the blue jay in eastern foothills of the Rocky Mountains, especially Colorado, has been reported. It is also found in Mexico occurring through the interior highlands in northwestern Mexico as well as patchy populations in the rest of Mexico. In the northern end of its range it appears to be spreading from coastal Southeast Alaska across the Coast Mountains into southern Yukon Territory.[12]
Steller's jay is also found in Mexico's interior highlands from Chihuahua and Sonora in the northwest southward to Jalisco, as well as other patchy populations found throughout Mexico. It is also found in south-central Guatemala, northern El Salvador, Honduras and Nicaragua.[8]
Although Steller's jay primarily lives in coniferous forests, it can be found in other types of forests as well. They can be found from low to moderate elevations, and on rare occasions to as high as the tree line. Steller's jays are common in residential and agricultural areas with nearby forests.[13]
Western-variety Steller's jay, with all-dark head, in Alaska Maritime National Wildlife Refuge.
Steller's jay on Pebble Beach, California, USA.
Steller's jays are omnivores; their diet is about two-thirds plant matter and one-third animal matter. They gather food both from the ground and from trees. Steller's jay's diet includes a wide range of seeds, nuts, berries and other fruit. They also eat many types of invertebrates, small rodents, eggs, and nestlings such as those of the marbled murrelet. There are some accounts of them eating small reptiles, both snakes and lizards.[13]
Acorns and conifer seeds are staples during the non-breeding season; these are often cached in the ground or in trees for later consumption. They exploit human-provided food sources, frequently scavenging picnics and campsites, where it competes with the Canada jay.
Steller's jays will visit feeders and prefer black-oil sunflower seeds, white striped sunflower seeds, cracked corn, shelled raw peanuts, and are especially attracted to whole raw peanuts. Suet is also consumed but mostly in the winter season.
Steller's jays breed in monogamous pairs.[14] The clutch is usually incubated entirely by the female for about 16 days.[15] The male feeds the female during this time. Though they are known to be loud both day and night, during nesting they are quiet in order to not attract attention.[16]
The nest is usually in a conifer, but is sometimes built in a hollow in a tree or beneath the awning of a house or other structure. Similar in construction to the blue jay's nest, it tends to be a bit larger (25 to 43 cm (9.8 to 16.9 in)), using a number of natural materials or scavenged trash, often mixed with mud. Between two and six eggs are laid during breeding season. The eggs are oval in shape with a somewhat glossy surface. The background colour of the egg shell tends to be pale variations of greenish-blue with brown- or olive-coloured speckles.
Like other jays, the Steller's jay has numerous and variable vocalizations. One common call is a harsh "SHACK-Sheck-sheck-sheck-sheck-sheck" series; another "skreeka! skreeka!" call sounds almost exactly like an old-fashioned pump handle; yet another is a soft, breathy "hoodle hoodle" whistle. Its alarm call is a harsh, nasal "wah". Some calls are sex-specific: females produce a rattling sound, while males make a high-pitched "gleep gleep".
The Steller's jay is also a noted mimic: it can imitate the vocalizations of many species of birds, other animals, and sounds of non-animal origin. It often will imitate the calls from birds of prey such as the red-tailed hawk, red-shouldered hawk, and osprey as a warning of danger to others or territorial behavior, causing other birds to seek cover and flee feeding areas.[11][13]
Steller's jays have the ability to assess risk using different predator detection cues. They have many alarm calls that are dependent on their interaction between predator identity and cue type. Steller's jays respond to sharp-shinned hawks with a longer latency to return to feeding whether they are both seen or heard. In contrast to Steller's jays, sharp-shinned hawks responded to northern goshawks with a longer latency to resume feeding if they were seen in comparison to only heard. The difference in reactions suggest that this is a distinct risk of assessment being conducted by the Steller's jays. Steller's jays will then vary the production of their "wah", "wek", and mimic red-tailed hawk calls in response to different detection cues. [17]
The Steller's jay is the provincial bird of the Canadian province of British Columbia.[18]
.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) Steller's jay (Cyanocitta stelleri) is a bird native to western North America and the mountains of Central America, closely related to the blue jay found in eastern North America. It is also known as the long-crested jay, mountain jay, and pine jay. It is the only crested jay west of the Rocky Mountains. It is also sometimes colloquially called a "blue jay" in the Pacific Northwest, but is distinct from the blue jay (C. cristata) of eastern North America. The species inhabits pine-oak and coniferous forests.
La Stelera garolo (Cyanocitta stelleri) estas garolo, tio estas birdo de la familio de Korvedoj kaj ordo de Paseroformaj, indiĝena de okcidenta Nordameriko, tre rilata al la Blua garolo, kiu estas la alia membro de sia genro kaj troviĝas en la resto de la duonkontinento, sed el kiu tiu diferenciĝas pro nigraj kapo kaj supra korpo. Ĝi estas konata ankaŭ kiel Longkresta garolo, Montogarolo kaj Pingarolo. Ĝi estas la ununura krestogarolo okcidente de la Roka Montaro.
La Stelera garolo montras grandan gamon de regiona variado tra sia teritorio. Birdoj kun nigrecbrunaj kapoj el nordo grade iĝas pli blukapajn sude. La Stelera garolo havas pli malgrandan bekon kaj pli longajn gambojn ol la Blua garolo kaj havas multe pli markitan kreston. La kapo estas nigrecbruna kun tre kontrastaj helbluaj strioj en la frunto. Tiu malhela koloro nuanciĝas el la ŝultroj al suba ventro al helbluo. La unuarangaj flugilplumoj (suba dorso) kaj vosto estas tre bluaj kun malhela nigreca striado simila al tiu de la Blua garolo sed ne markanta tiom grandajn kaj rimarkindajn kvadratojn kaj ne tiom difinitaj; krome estas nenio blanka ĉe la Stelera garolo. Resume oni povas konsideri ke temas pri tutblua birdo kun nigraj kapo kaj ĉirkaŭaj partoj.
Ĝi loĝas ĉe la tuta okcidenta flanko de Nordameriko el Alasko norde al Centrameriko sude kaj oriente ĝis sudokcidenta Teksaso, tute anstataŭante la Bluan garolon en plej parto de tiuj areoj. Oni informis pri iom da hibrididado kun la Blua garolo en Kolorado. La Stelera garolo loĝas en arbaro de koniferoj kaj miksita, sed ne en komplete densaj arbaroj, kaj postulas malferman spacon. Ili kutime vivas en aroj pli grandaj ol de 10 individuoj. Ili foje vivas en malaltaj teroj kaj ĝis tiom alte kiom ĝis la arbolimo, sed tio estas rara. Ili estas komunaj en homaj setlejoj kaj agrikulturaj areoj se estas proksimaj arbaroj.
Ili estas ĉiomanĝantaj kaj ties dieto estas ĉirkaŭ dutrione planta materialo kaj triatrione animala materialo. Ili manĝas kaj surgrunde kaj en arboj: la dieto de la Stelera garolo konsistas el ampleksa gamo de semoj, nuksoj, beroj kaj aliaj fruktoj. Ili manĝas multajn tipojn de senvertebruloj, ovojn, etajn rodulojn kaj birdidojn, dum glanoj kaj pinsemoj formas ĉefan mangoxresurson foje en la jaro. Ĝi estas ofta vizitanto je piknikoj kaj kampadejoj kie manĝas ĉion ajn kion homoj donas al ili.
La nesto estas kutime en konifero sed foje estas konstruita en arbotruo. Simila laŭ konstruo al tiu de la Blua garolo, ĝi kutime estas iomete pli granda (25 al 43 cm), uzante multajn naturajn materialojn aŭ el restaĵoj, ofte miksita kun koto. La ino demetas 2 al 6 ovojn dum la reprodukta sezono. La ovoj estas ovoformaj kun ioma brila surfaco. La fonkoloro de la ovoŝelo estas palaj variantoj de verdoblua kun brunaj aŭ olivverdaj makuletoj. Kutime estas la ino kiu kovas dum 17 al 18 tagoj.
Kiel ĉe aliaj garoloj, ties alvokoj estas variaj kaj inkludas krakadon kaj gorĝecajn sonojn tro multnombraj por listigi. Ĉefe la alarmalvoko estas akra naza "gvao". Ili imitas ankaŭ la krion de la Ruĝvosta buteo, kio havas la rezulton ke aliaj bridoj kaj predantoj malplenigas la manĝareojn kiam alproksimiĝas la Stelera garolo.
Tiu birdo ricevas sian nomon laŭ la germana naturalisto Georg Wilhelm Steller kiu malkaŝis ĝin en 1741 (Evans 1986).
La Stelera garolo estas la provinca birdo de Brita Kolumbio.
Pentraĵo de Robert W. Hines, USFWS
Nacia Parko Yosemite, Kalifornio
Nacia Parko Yosemite, Kalifornio
La Stelera garolo (Cyanocitta stelleri) estas garolo, tio estas birdo de la familio de Korvedoj kaj ordo de Paseroformaj, indiĝena de okcidenta Nordameriko, tre rilata al la Blua garolo, kiu estas la alia membro de sia genro kaj troviĝas en la resto de la duonkontinento, sed el kiu tiu diferenciĝas pro nigraj kapo kaj supra korpo. Ĝi estas konata ankaŭ kiel Longkresta garolo, Montogarolo kaj Pingarolo. Ĝi estas la ununura krestogarolo okcidente de la Roka Montaro.
El arrendajo de Steller o chara crestada (Cyanocitta stelleri) es una especie de ave paseriforme de la familia de los córvidos de vivo color azulado ampliamente distribuido por Norteamérica y Centroamérica.
Tiene descritas seis subespecies:[2]
El arrendajo de Steller o chara crestada (Cyanocitta stelleri) es una especie de ave paseriforme de la familia de los córvidos de vivo color azulado ampliamente distribuido por Norteamérica y Centroamérica.
Cyanocitta stelleri Cyanocitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Cyanocitta stelleri Cyanocitta generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.
Samettinärhi (Cyanocitta stelleri) on pohjoisamerikkalainen varislintu. Sen nimesi Johann Friedrich Gmelin vuonna 1788 Georg Wilhelm Stellerin kunniaksi.
Linnun pituus on 30–34 cm, siipien kärkiväli 45–48 cm ja paino 100–140 g. Täysikasvuinen yksilö on närhen kokoinen. Höyhenpuku on kaksivärinen; pää, rinta ja selkä ovat mustat tai tummanharmaat, ja vatsapuoli sekä siivet ja pyrstö ovat kirkkaansiniset. Päälaella on kolmiomainen töyhtö. Samettinärhi muistuttaa suuresti sinitöyhtönärheä, jonka kanssa sen on todettu risteytyneen Coloradossa. Samettinärhi on hyvin sosiaalinen ja liikkuu lisääntymisajan ulkopuolella meluisissa parvissa.
Samettinärheä tavataan Pohjois-Amerikan länsirannikolla Alaskasta Keski-Amerikkaan. Esiintymisen itärajana ovat Kalliovuoret. Koko maailman populaation koko on noin 4,4 miljoonaa yksilöä ja lajin kanta on elinvoimainen. Se on paikkalintu, joka kuitenkin voi muuttaa syksyllä vuorilta alas laaksoihin.
Georg Wilhelm Steller oli ensimmäinen eurooppalainen luonnontieteilijä, joka teki havaintoja tästä lajista matkallaan Alaskassa 1741.
Samettinärhi elää valoisissa ja aukkoisissa metsissä. Se välttää tiheitä, sulkeutuneita metsiä.
Samettinärhi on yksiavioinen. Molemmat puolisot rakentavat pesää, joka muodostuu risuista ja korsista ja on vuorattu savella. Pesä sijaitsee puussa vaihtelevalla korkeudella, tavallisesti 3–12 metrissä. Munia on kahdesta kuuteen ja haudonta-aika on noin 16 päivää. Vain naaras hautoo, joskin koiraan on joskus myös havaittu hautovan. Poikaset lentävät kolmen viikon ikäisinä. Laji munii usein toisen pesyeen.
Lintu on kaikkiruokainen. Tyypillisintä ruokaa ovat pähkinät, männynsiemenet ja tammenterhot. Närhen tavoin se ryöstää ravinnokseen muiden lintujen pesistä munia ja poikasia.
Samettinärhi (Cyanocitta stelleri) on pohjoisamerikkalainen varislintu. Sen nimesi Johann Friedrich Gmelin vuonna 1788 Georg Wilhelm Stellerin kunniaksi.
Cyanocitta stelleri
Le Geai de Steller (Cyanocitta stelleri) est une espèce d'oiseaux de la famille des Corvidae, l'une des deux espèces de geais bleus.
Cet oiseau qui vit dans l'ouest de l'Amérique du Nord et dans l'Amérique centrale[1], a été choisi comme emblème aviaire par la province canadienne de Colombie-Britannique. Son nom lui a été attribué en hommage au naturaliste allemand Georg Wilhelm Steller (1709-1746).
D'après Alan P. Peterson, il en existe 14 sous-espèces :
Cyanocitta stelleri
Le Geai de Steller (Cyanocitta stelleri) est une espèce d'oiseaux de la famille des Corvidae, l'une des deux espèces de geais bleus.
Cet oiseau qui vit dans l'ouest de l'Amérique du Nord et dans l'Amérique centrale, a été choisi comme emblème aviaire par la province canadienne de Colombie-Britannique. Son nom lui a été attribué en hommage au naturaliste allemand Georg Wilhelm Steller (1709-1746).
La ghiandaia di Steller (Cyanocitta stelleri (Gmelin, 1788)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Corvidi[2].
Il nome scientifico della specie, stelleri, rappresenta un omaggio al naturalista tedesco Georg Wilhelm Steller: il nome comune altro non è che la traduzione di quello scientifico.
Misura 30-34 cm di lunghezza, per 100-142 g di peso e 45-48 cm di apertura alare[3].
Si tratta di uccelli dall'aspetto robusto ma slanciato, muniti di testa arrotondata con forte becco conico e allungato, ali digitate, coda piuttosto lunga (circa un terzo della lunghezza totale) e dall'estremità arrotondata e forti zampe: la ghiandaia di Steller presenta un'inconfondibile cresta erettile triangolare sul vertice, ben più lunga rispetto all'affine ghiandaia azzurra e ben visibile anche quando l'animale la tiene rilassata.
Il piumaggio è di colore blu-azzurro carico su tutto il corpo, più chiaro su ventre, codione e sottocoda e più scuro e tendente al grigio-azzurro con sfumature violacee su petto, collo, dorso e sulla parte piumata delle zampe. La testa è nerastra, con presenza di una "barba" di penne grigiastre sulla bavetta e talvolta di un accenno di sopracciglio bianco appena sopra l'occhio, sottolineato superiormente da penne azzurre barrate di nero: quest'ultimo disegno è riscontrabile anche sulle remiganti e sulle copritrici primarie, nonché nell'area terminale della coda, per il resto di colore azzurro.
Il becco e le zampe sono di colore nerastro, mentre gli occhi sono di colore bruno scuro: il dimorfismo sessuale è trascurabile.
La ghiandaia di Steller è un uccello dalle abitudini di vita diurne e sociali, che all'infuori della stagione riproduttiva (quando le coppie si isolano e divengono molto territoriali) vive in gruppi di una ventina d'individui al massimo, piuttosto fluidi e composti dalle coppie (i cui componenti rarissimamente si separano anche per brevi periodi) e da individui non ancora appaiati.
All'interno di ciascun gruppo vige una gerarchia, i cui precisi meccanismi non sono stati ancora studiati o compresi appieno, ma che viene mantenuta attraverso voli aggressivi (con due esemplari che cercano di portarsi l'uno di fronte all'altro mentre volano verso l'alto, tentando di beccarsi e afferrarsi a vicenda con le zampe) ed atteggiamenti di dominanza (cresta completamente eretta, becco aperto e puntato verso l'interlocutore) e sottomissione (cresta abbassata, ali semiaperte e rivolte verso il basso).
Il repertorio vocale di questi uccelli è piuttosto vario e composto da almeno dodici vocalizzazioni differenti[3], che vanno da aspri gracchi a suoni flautati, passando per l'imitazione di numerosi suoni, fra cui il richiamo della poiana della Giamaica.
Si tratta di uccelli onnivori e dalla dieta piuttosto opportunistica, composta in genere perlopiù da ghiande, pinoli e frutta a guscio (che compongono almeno i due terzi del totale della dieta dell'animale), nonché da bacche, granaglie, frutta e da cibo di origine animale, fra cui uova (fra cui quelle della minacciata urietta marmorizzata), nidiacei, topolini, lucertole ed insetti ed altri piccoli invertebrati[4].
Il cibo viene reperito al suolo o direttamente fra i rami di alberi e in misura minore cespugli: le ghiandaie di Steller sono inoltre assidue frequentatrici dei campeggi (dove rovistano nella spazzatura alla ricerca di rimasugli di cibo) e delle mangiatoie tradizionalmente poste nei giardini delle case americane.
Si tratta di uccelli rigidamente monogami, le cui coppie rimangono assieme per la vita. La stagione riproduttiva va da marzo ad agosto[3].
Il nido viene costruito a 3-12 m d'altezza (sebbene siano stati osservati nidi ad altezze inferiori, fra i cespugli[5]) fra i rami di un albero: la scelta del sito di costruzione e la costruzione stessa della struttura (una coppa di fibre vegetali e rametti intrecciati e stabilizzati con fango e terra masticata fino a divenire pastosa) sono attività che vengono portate avanti da ambedue i sessi, mentre la cova delle 2-6 uova, che dura circa 16 giorni, è a carico della sola femmina (con sporadici e aneddotici casi di maschi che hanno incubato le uova alternandosi con la compagna[5]), che però viene nel frattempo imbeccata dal maschio, che rimane sempre nei pressi del nido, occupandosi di tenere a bada i dintorni ed aggredire eventuali intrusi, non solo conspecifici.
I nidiacei sono ciechi e quasi completamente implumi alla schiusa: per le prime due settimane essi vengono imbeccati dalla sola femmina (a sua volta rifornita di cibo dal maschio), mentre trascorso questo periodo, quando hanno compiuto la prima muta e cominciano a fare capolino dal nido, anche il maschio partecipa attivamente alle cure parentali. L'involo avviene a circa tre settimane dalla schiusa, ma l'indipendenza completa viene raggiunta solo un mese circa dopo tale evento, coi giovani che nel frattempo seguono i genitori durante i loro spostamenti, chiedendo loro (sebbene sempre più sporadicamente) l'imbeccata.
La speranza di vita di questi uccelli in natura si aggira attorno ai 15 anni[5].
La ghiandaia di Steller è diffusa in America settentrionale e centrale, occupando un areale che comprende gran parte della costa pacifica dei due continenti, andando dalla baia di Cook in Alaska alla California centrale, e spingendosi attraverso le Montagne Rocciose e la Sierra Madre Occidentale dalla Columbia Britannica alla costa orientale del mare di Cortez, continuando attraverso la Sierra Madre del Sud fino al Nicaragua nord-occidentale, attraverso Guatemala meridionale, El Salvador e Honduras meridionale.
Si tratta di uccelli residenti, tuttavia le popolazioni più in quota possono scendere a valle per evitare i rigori della stagione fredda[3][5].
Questi uccelli popolano una grande varietà di habitat alberati, dal chaparral alle pinete, passando per le foreste temperate miste e a prevalenza di latifoglie, la foresta umida e la foresta pluviale montana, fra i 1000 e i 3500 m di quota[5]: questi uccelli sono piuttosto tolleranti alla presenza umana, colonizzando senza grossi problemi le piantagioni e le aree alberate urbane e suburbane nelle immediate vicinanze delle aree boschive di residenza.
Se ne riconoscono tredici sottospecie[2]:
Alcuni autori riconoscerebbero inoltre le sottospecie teotepecensis del Guerrero, lazula dell'area di confine fra El Salvador e Honduras e ridgwayi dell'altopiano del Chiapas[3], tutte sinonimizzate con coronata[2].
La ghiandaia di Steller (Cyanocitta stelleri (Gmelin, 1788)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Corvidi.
Stellera sīlis (Cyanocitta stelleri) ir vidēja lieluma vārnu dzimtas (Corvidae) putns, kas sastopams Ziemeļamerikas rietumos.[1] Izdala 13 pasugas.[2] Tā tuvākais radinieks ir zilais sīlis, ar kuru reizēm hibridizējas reģionos, kur abu sugu izplatība pārklājas.[3]
Izplatīts plašā areālā gar Klusā okeāna krastu no Aļaskas dienvidiem pāri Klinšu kalniem, sasniedzot Meksiku un Centrālameriku. Austrumu virzienā areāls sasniedz Kolorado austrumus.[4] Stellera sīlis sastopams Kanādas rietumos un centrālajā daļā, ASV rietumos, Meksikā, Gvatemalā, Salvadorā, Hondurasā un Nikaragvā.[1][2]
Stellera sīlis ir vidēji liels, masīvs vārnu dzimtas putns ar noapaļotiem spārniem un garu asti. Ķermeņa garums 30—34 cm, spārnu plētums 44—48 cm, svars 100—142 g.[3][4][5]
Ķermeņa apspalvojums, spārnus ieskaitot, koši zils, galva, kakls un plecu ogļu melni (dažām pasugām melna ir visa mugura, bet citām zila ir ne tikai mugura, bet arī cekuls[3]). Spārni raibumoti ar melnām, smalkām šķērssvītrām un gaišāk ziliem punktiem, radot dzirksteļojošu iespaidu.
Uz galvas labi pamanāms, trīsstūrveida cekuls, kas bieži stāv izsliets stāvus gaisā. Virs acs balta uzacs (atkarībā no pasugas uzacs svītra var būt samērā plata vai ļoti tieva, vai tā var nebūt vispār), piere zili vai balti svītrota, vai melna. Spēcīgais, melnais knābis taisns un samērā garš, gals viegli noliekts.[3][4] Abi dzimumi izskatās līdzīgi, vienīgi mātītei spārnu šķērssvītras smalkākas un šaurākas. Jaunajiem putniem galva un pleci ir nevis melni, bet tumši pelēki, kā arī to cekuls ir īsāks.[4]
Stellera sīlis mājo kalnos, 1000—3500 m virs jūras līmeņa joslā.[4] Galvenokārt uzturas skujkoku un jauktu koku mežos, bet sastopams arī lapu koku mežos, parkos un augļu dārzos. Tā kā sīlis nebaidās no cilvēkiem, to bieži var novērot tūrisma atpūtas vietās. Stellera sīlis kopumā ir nometnieks, lai gan populācijas, kas ligzdo augstāk kalnos, ziemas periodā migrē lejup.[3][4][6]
Stellera sīlis ir ļoti sabiedrisks. Uzturas baros, kas var būt dažādos lielumos. Bars ir skaļš un kustīgs. Īpatņi savstarpēji mēdz ķīvēties un plēsties, cīņas notiek pat gaisā, lidojuma laikā. Stellera sīlis ir ļoti veikls un akrobātisks lidotājs, spējot lidot arī ar kājām gaisā. Barā sīļi jūtas droši, jo visi kopā mēdz uzbrukt ienaidniekam, to knābjot un dzenot.[4] Piemīt izcilas spējas atdarināt dažādas skaņas: citu sugu putnus, vāveres, kaķus, suņus, cāļus un mehāniskās ierīces.[3]
Stellera sīlis ir visēdājs. Barojas galvenokārt ar riekstiem, priežu sēklām un zīlēm. Barojas arī ar nelieliem bezmugurkaulniekiem.[4] Pie izdevības ne tikai izēd no citu putnu ligzdām olas un mazuļus, bet arī medī mazākus pieaugušos putnus, piemēram, mazo dzilnīti un tumšacu junko.[3] Barību meklē uz zemes un kokos, apmeklē arī izgāztuves un atkritumu tvertnes.[4]
Stellera sīļi veido monogāmus, ilgstošus pārus. Kad pāris pavasarī pēc riesta rituāla izveidojies, tas kādā kokā kopīgi izvēlas ligzdai vietu (3—12 m augstumā, lai gan var būt arī zemāk) un to kopīgi būvē. Ligzdai ir kausveida forma, veidota no dubļiem, zariem, saknēm, lapām, sūnām un augu šķiedrām. No iekšpuses izklāta ar priežu skujām, smalkām saknītēm un matiem.[3][4] Ligzdas tuvumā pāris dominē pār citiem bara locekļiem. Dominance samazinās, jo tālāk no ligzdas pāris atrodas. Tādēļ barā dominance nepārtraukti mainās, veidojot samērā sarežģītas bara savstarpējās attiecības.[6] Sezonā viens perējums.[3]
Dējumā ir 2—6 gaiši zilizaļas olas ar brūniem raibumiņiem. Inkubācijas periods ilgst apmēram 16 dienas. Perē galvenokārt mātīte, lai gan tēviņš arī mēdz īslaicīgi perēt. Par mazuļiem rūpējas abi vecāki. Jaunie putni lidot sāk apmēram 3 nedēļu vecumā.[4] Reizēm hibridizējas ar zilo sīli.[3] Dzīves ilgums savvaļā var sasniegt 16 gadus.[3][7]
Stellera sīlim ir 13 pasugas:[2]
Stellera sīlis (Cyanocitta stelleri) ir vidēja lieluma vārnu dzimtas (Corvidae) putns, kas sastopams Ziemeļamerikas rietumos. Izdala 13 pasugas. Tā tuvākais radinieks ir zilais sīlis, ar kuru reizēm hibridizējas reģionos, kur abu sugu izplatība pārklājas.
De Stellers gaai (Cyanocitta stelleri) is een Noord-Amerikaanse soort gaai.
Deze vogel heeft een opvallend blauw verenkleed en een kuif. De veren op het onderlijf zijn ook blauw en de hals en de kop donkerder blauw dan de rest van het verenkleed.
Het dieet van de Stellers gaai is gevarieerd en bestaat voor twee derde uit plantaardig materiaal en een derde uit dierlijk voedsel. Op het menu staan onder andere eikels, zaden, bessen, pinda's en brood, maar ook vlees, eieren en kleine ongewervelden. De vogel scharrelt graag rond bij picknick- en kampeerplaatsen.
De Stellers gaai komt in een groot deel van Midden-Amerika (El Salvador, Guatemala, Honduras, Mexico en Nicaragua) en de westelijke helft van de Verenigde Staten (incl. Alaska) en Canada voor. Hij vervangt daar de blauwe gaai. In Colorado zijn gevallen van bastaardisering waargenomen. De Stellers gaai komt voor in naaldbos en gemengd bos met een open karakter. De vogel leeft in de winter in troepen en zoekt dan vaak eikenbos op.
De soort telt 13 ondersoorten:
Astoria, Oregon
Santa Cruz County, Californië
Afbeelding gemaakt door Robert W. Hines
Yosemite National Park, California
Yosemite National Park, California
Pacific Rim National Park Reserve, British Columbia, Canada
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Cyanocitta stelleri op Wikimedia Commons. De Stellers gaai (Cyanocitta stelleri) is een Noord-Amerikaanse soort gaai.
Multimedia w Wikimedia Commons Modrosójka czarnogłowa (Cyanocitta stelleri) – gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), występujący w zachodniej części Ameryki Północnej, blisko spokrewniony z modrosójką błękitną (Cyanocitta cristata) spotykaną na pozostałej części kontynentu, mający czarną górną część ciała wraz z głową. Wyróżniono kilkanaście podgatunków C. stelleri[4][2]:
Modrosójka czarnogłowa odróżnia się znacznie w zależności od terenu zamieszkiwania. Generalnie czarno-brązowa głowa u ptaków północnego regionu, przechodząca w odcień niebieskawego koloru im bardziej na południe. W odróżnieniu od modrosójki błękitnej ma bardziej wydłużony dziób i dłuższe nogi oraz większy czub. Głowa jest czarnawo-brązowa z jasnymi niebieskimi pręgami na przodzie. To ciemne upierzenie zmienia się na wysokości piersi w srebrnawo-niebieskie. Skrzydła i ogon są w kolorze niebieskim.
Zamieszkuje prawie całą zachodnią część Ameryki Północnej, od Alaski na północy do rejonu Ameryki Środkowej na południu oraz na wschód do południowo-zachodniego Teksasu. Zamieszkuje głównie w lasach iglastych oraz mieszanych niezbyt mocno zagęszczonych.
Pożywienie znajduje na ziemi i na drzewach w postaci nasion, orzechów, malin i innych owoców. Czasami małe bezkręgowce, jaja i pisklęta stanowią dodatkowe pożywienie w różnym okresie roku.
Gniazdo buduje zazwyczaj w igliwiu drzew iglastych lub też w szczelinach tych drzew. Składa 2-6 jaj.
Ptak ten jest symbolem kanadyjskiej prowincji Kolumbia Brytyjska.
Modrosójka czarnogłowa (Cyanocitta stelleri) – gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), występujący w zachodniej części Ameryki Północnej, blisko spokrewniony z modrosójką błękitną (Cyanocitta cristata) spotykaną na pozostałej części kontynentu, mający czarną górną część ciała wraz z głową. Wyróżniono kilkanaście podgatunków C. stelleri:
modrosójka czarnogłowa (C. stelleri stelleri) – południowa Alaska i wybrzeża zachodniej Kanady do północno-zachodniego Oregonu. C. stelleri carlottae – Wyspy Królowej Charlotty. modrosójka szarogrzbieta (C. stelleri frontalis) – środkowy Oregon, wschodnia Kalifornia do zachodnio-środkowej Nevady. C. stelleri carbonacea – wybrzeża zachodnio-środkowej Kalifornii. C. stelleri annectens – środkowa Kolumbia Brytyjska do południowo-wschodniej Alberty, północno-wschodni Oregon i północno-zachodni Wyoming. C. stelleri macrolopha – wschodnia Nevada do południowo-zachodniej Dakoty Południowej i północnego Meksyku. modrosójka diademowa (C. stelleri diademata) – północno-zachodni Meksyk. C. stelleri phillipsi – głównie San Luis Potosí. modrosójka aztecka (C. stelleri azteca) – południowo-środkowy Meksyk. C. stelleri coronata – południowo-zachodni, środkowo-wschodni i południowy Meksyk i zachodnia Gwatemala. C. stelleri purpurea – Michoacán. C. stelleri restricta – Oaxaca. C. stelleri suavis – Nikaragua i Honduras. modrosójka lazurowa (C. stelleri ridgwayi) – wyżyny Chiapas i Gwatemala.Modrosójka czarnogłowa odróżnia się znacznie w zależności od terenu zamieszkiwania. Generalnie czarno-brązowa głowa u ptaków północnego regionu, przechodząca w odcień niebieskawego koloru im bardziej na południe. W odróżnieniu od modrosójki błękitnej ma bardziej wydłużony dziób i dłuższe nogi oraz większy czub. Głowa jest czarnawo-brązowa z jasnymi niebieskimi pręgami na przodzie. To ciemne upierzenie zmienia się na wysokości piersi w srebrnawo-niebieskie. Skrzydła i ogon są w kolorze niebieskim.
Zamieszkuje prawie całą zachodnią część Ameryki Północnej, od Alaski na północy do rejonu Ameryki Środkowej na południu oraz na wschód do południowo-zachodniego Teksasu. Zamieszkuje głównie w lasach iglastych oraz mieszanych niezbyt mocno zagęszczonych.
Pożywienie znajduje na ziemi i na drzewach w postaci nasion, orzechów, malin i innych owoców. Czasami małe bezkręgowce, jaja i pisklęta stanowią dodatkowe pożywienie w różnym okresie roku.
Gniazdo buduje zazwyczaj w igliwiu drzew iglastych lub też w szczelinach tych drzew. Składa 2-6 jaj.
Stellerskrika[2] (Cyanocitta stelleri) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.[3]
Stellerskrika delas in i tre grupper av 16 underarter med följande utbredning:[3]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Georg Wilhelm Steller (född Stöhler, 1709-1746), tysk naturforskare och upptäcktsresande som deltog i Vitus Berings expedition till Ryska Amerika.[4]
Wikimedia Commons har media som rör stellerskrika.
Wikispecies har information om Cyanocitta stelleri.
Stellerskrika (Cyanocitta stelleri) är en fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.
Це незавершена стаття з орнітології.Giẻ cùi Steller, tên khoa học Cyanocitta stelleri, là một loài chim trong họ Corvidae.[2]
Cyanocitta stelleri (Gmelin, 1788)
Охранный статус
Стеллерова черноголовая голубая сойка[1] (лат. Cyanocitta stelleri) — певчая птица из семейства врановых (Corvidae). Обитает в Северной Америке. Видовой эпитет дан в честь немецкого натуралиста Георга Вильгельма Стеллера (1709—1746). Символ Британской Колумбии.
Стеллерова черноголовая голубая сойка длиной 30 см. Клюв длиннее и тоньше, а хохол больше чем у голубой сойки. Оперение на голове, горле, груди и верхней части спины чёрное, брюхо, нижняя часть спины, хвост и крылья тёмно-синие. На лбу имеются белые полосы, у некоторых птиц — белые брови. На маховых перьях и хвосте имеются более тёмные поперечные полосы. Внешний вид птицы меняется в области распространения. В то время как на севере голова буро-чёрного цвета, ближе к югу она становится более синеватого цвета.
Стеллерова черноголовая голубая сойка населяет лесистые горные склоны и светлые сосновые рощи на западе Америки от Аляски до Калифорнии и в Центральной Америке. Зимой птиц можно встретить также на равнине.
Свою добычу — беспозвоночных, мышей, крысят, яйца и птенцов — сойка ищет на земле или на деревьях. Растительный корм, такой как семена, орехи, ягоды, плоды и стебли кактусов, жёлуди и семена хвойных деревьев, запасается на зиму. Как и другие врановые птицы сойка может держать корм ногой и долбить клювом. Клюв используется также для копания и отрывания рыхлой коры. Птицы живут парами и семьями, объединяясь при наличии хорошей кормовой базы в большие стаи численностью более 10 птиц.
Чашеобразное гнездо строит из веток, листьев, мха и тины на горизонтальной ветви у ствола дерева. В кладке от 2 до 6 яиц светлого зеленовато-синего цвета с коричневыми или оливкового цвета пятнами. Высиживает преимущественно самка от 17 до 18 дней. В возрасте 3-х недель молодые птицы становятся самостоятельными. Там, где ареал вида перекрывается с ареалом голубой сойки, как например в Колорадо, можно наблюдать гибридные формы.
Стеллерова черноголовая голубая сойка (лат. Cyanocitta stelleri) — певчая птица из семейства врановых (Corvidae). Обитает в Северной Америке. Видовой эпитет дан в честь немецкого натуралиста Георга Вильгельма Стеллера (1709—1746). Символ Британской Колумбии.
暗冠蓝鸦（学名：Cyanocitta stelleri），又名斯特勒蓝鸦（Steller's Jay），原生於北美洲西部和中美洲，共有6个亚种[2]，是分布於北美洲其余地区的冠蓝鸦的近缘种，外形的不同之处在於暗冠蓝鸦的头颈部为黑色。它们是落基山脉西部唯一一种北美洲松鸦，在所有的北美洲松鸦中，只有它们和冠蓝鸦有顶冠。它们生性大胆、好奇、聪明、顽皮、吵闹，大部分时间都在森林上层活动，有时到地面上是为了勘察来访者以及觅食。
暗冠蓝鸦的学名是以德国自然学家格奥尔格·威廉·斯特勒（Georg Wilhelm Steller）命名的，他於1741年在阿拉斯加海岸的探险途中发现了此物种[3]。
暗冠蓝鸦在其分布区内表现出很大的区域性差异。北方的暗冠蓝鸦头部为黑褐色，而南方的暗冠蓝鸦头部颜色趋向深蓝色。在墨西哥南部，1/9的暗冠蓝鸦顶冠为黑色，而其余的冠蓝鸦顶冠为蓝色[4]。暗冠蓝鸦与冠蓝鸦相比喙更纤细，腿更修长，顶冠更明显。它们的喙纤直，强壮并微微钩曲。前额为黑褐色，上有深蓝色条纹。肩部和胸部为银灰色，初级飞羽和尾羽为深蓝色，并有黑色条纹，腹部为深蓝色，而不像其他北美洲松鸦有白色的腹部。它们在地面和树枝上会用两条有力的长腿跳来跳去，并会时常停驻，突然翘起它们的脑袋观察周围的环境。它们的空间记忆能力极强，能清楚地记住自己的贮食地点，有时还会偷袭加州星鸦（Nucifraga columbiana）和其他北美洲松鸦的贮食所。[4]
历史上记载的最长寿的暗冠蓝鸦是16岁1个月大[4]。
它们非常社会化，常常集体行动，时常互相追逐嬉戏，或是与其他鸟类集群行动。作为山林中最善於鸣叫的鸟类之一，它们对周围发生的事件非常敏感，常常组织拟攻行为驱走掠食者和危险的入侵者。[4]
冠蓝鸦和其他鸦科鸟类一样拥有变化多端的鸣叫声。它们的普通鸣叫声为连续的“SHACK-Sheck-sheck-sheck-sheck-sheck”，另外类似老式水泵的声音“skreeka！skreeka！”也很常见，此外它们还会发出柔软的、喘着粗气的“呼嘟呼嘟”的哨音，而报警鸣叫声是粗糙刺耳的“哇”声。它们在接近采食区时会模仿红尾鵟和赤肩鵟（Buteo lineatus）的鸣叫声，这样其他鸟类听到这种叫声就会因惊吓而飞走，这时暗冠蓝鸦就可以在采食区独享美餐了。它们的一些叫声因性别而异，雌鸟常发出咯咯声，而雄鸟常发出高音的“咯喱”声。它们的模仿能力很出色，不仅能模仿野鸟的鸣叫，还能模仿松鼠、猫、狗、鸡的叫声，以及一些机械声音。[4]
它们遍布北美洲西部，北至阿拉斯加，南至中美洲，东至得克萨斯州西南部，而这些地区内基本没有冠蓝鸦生活。在科罗拉多州有一些二者的杂交种存在。它们一般居住在固定地点，不过冬季时会向低海拔地区迁移。
它们常见於针叶林和混合林中，但不喜过於茂密的森林，因为它们需要开放的环境。它们一般集结成10只以上的小群落。它们能生活於各个海拔带，常见於海拔900－3000米的地带，最高可达高山林木线，不过它们一般不会在如此高海拔的地区生活。它们在太平洋沿岸山脚下的常绿森林中也很常见，在住宅区和农耕区也是很普遍的。在美国西南部和墨西哥，它们生活在由松树和橡树组成的林地中。一般来说，暗冠蓝鸦并不作远程迁徙，但会在冬季来临的时候迁往海拔较低的树林。在一些大规模的越冬迁徙中，它们也可能越过一些如索诺兰沙漠一样不寻常的栖息地。[4]
它们是杂食动物，2/3为植物性食物，1/3为动物性食物。食物的来源非常广泛，包括多种坚果、种子、浆果和其他果实，多种无脊椎动物、蛋、小型啮齿动物和雏鸟，甚至腐肉也被它们食用。它们是常见的巢穴掠食者，会偷食多种鸟类的蛋和雏鸟。有时它们也捕食一些爬行动物，包括蛇和蜥蜴。橡子和松子在繁殖期外是它们的主要食物，鸟类喂食器中的花生、葵花籽和牛脂也是它们常见的食物。它们每次会将数个橡子或是扁叶松子叼在嘴里和喉中，然後一个个地埋在地下或是藏进树洞里，这是为冬季贮存食物以备以後食用。它们也会食用人类留下的食物，如野餐和露营过後的残羹剩饭。它们善於投机，常常从别的鸟类手里偷窃食物，或是仔细寻找人们给它们的食物。它们偶尔也会击杀一些小型成年鸟类，如侏儒鳾（Sitta pygmaea）和灰蓝灯草鹀（Junco hyemalis）。[4]
暗冠蓝鸦伴侣会共同选择筑巢地点，一般把巢修筑在针叶林中，不过有时也会修筑在树洞里。它们会将巢修筑在靠近树干的水平树枝上，常常接近树顶，当然，它们偶尔也会把巢修筑在接近地面的地点。它们的巢与冠蓝鸦的巢结构类似，不过体积要大一些，直径达到25－43厘米，高度15－17厘米，深度6－9厘米。它们会共同搜集巢材，巢材包括各种自然材料，如根茎叶、树枝和苔藓，以及废弃物，并用软泥黏结，巢内部用针叶、柔软的小根和毛发铺垫。在所有的北美洲松鸦中，只有它们和冠蓝鸦会将软泥用於筑巢[4]。像许多其他北美洲松鸦一样，它们也会窃取其他鸟类的巢。它们一年产卵一次，在繁殖期会产下2－6枚卵。它们的卵为椭圆形，表面较为光滑，颜色多变，可能是白色或淡绿色，上游棕褐色或橄榄色的斑点。卵由雌鸟孵化，一般需要16－18日。[4]
暗冠蓝鸦是不列颠哥伦比亚的省鸟。
.png)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Corvidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
_-_Corvidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
_-_Corvidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 暗冠蓝鸦（学名：Cyanocitta stelleri），又名斯特勒蓝鸦（Steller's Jay），原生於北美洲西部和中美洲，共有6个亚种，是分布於北美洲其余地区的冠蓝鸦的近缘种，外形的不同之处在於暗冠蓝鸦的头颈部为黑色。它们是落基山脉西部唯一一种北美洲松鸦，在所有的北美洲松鸦中，只有它们和冠蓝鸦有顶冠。它们生性大胆、好奇、聪明、顽皮、吵闹，大部分时间都在森林上层活动，有时到地面上是为了勘察来访者以及觅食。
暗冠蓝鸦的学名是以德国自然学家格奥尔格·威廉·斯特勒（Georg Wilhelm Steller）命名的，他於1741年在阿拉斯加海岸的探险途中发现了此物种。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : カラス科 Corvidae 属 : アオカケス属 Cyanocitta 種 : ステラーカケスステラーカケス(学名：Cyanocitta stelleri)は、スズメ目カラス科に分類される鳥類の一種。
アオカケスの近縁種。
新北区に生息する。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 ステラーカケス(学名：Cyanocitta stelleri)は、スズメ目カラス科に分類される鳥類の一種。
アオカケスの近縁種。
