Megascops sanctaecatarinae, tamién denomináu autillo de Santo Catalina, alilicucu oreyudu, alicucu oreyudu y tamborcito grande,[2] ye una especie d'ave estrixiforme de la familia Strigidae que vive en Suramérica.
Primeramente consideróse que la so área de distribución se extiendía por Arxentina y Brasil, pero posteriores revisiones incluyeron amás a Uruguái (restándola de la área de distribución de M. atricapilla).
Foi descritu científicamente como Scops sanctae-catarinae por Osbert Salvin en 1897. Robert Ridgway enantes describiera un tipu de S. brasilianus na área de Santa Catherina al sur de Brasil.[3] Sicasí Salvin al describir sanctaecatarinae nun fixo nenguna referencia a la previa de descripción Ridgway.
El primer autor que reconoció la so validez foi Richard Bowdler Sharpe,[4] y primeramente esta forma foi considerada distinta de brasilianus (=choliba) amás de atricapilla, y el nome tamién foi usáu por Dubois (Synopsis Avium, (1901)), que lo numberó como una variante» de brasilianus. Autores posteriores, incluyíos Cory[5] y Peters[6] considerar un sinónimu de atricapillus. Amás por esa dómina prevaleció la opinión de que Otus tendría de sustituyise por Scops como nome del xéneru (anque anguaño incluyérase en Megascops).
Esta clasificación caltener mientres delles décades, con delles esceiciones, como Kelso[7] y Olrog.[8] Gerrit Hekstra[9] que volvíen reconocer a sanctaecatarinae (14.9), como una forma separada de atricapillus, (14.7), pero considerándola una subespecie, O. a. sanctaecatarinae y mentando el nome Otus choliba maximus (Sztolcman, 1926) como un psinónimo. Hekstra publicó una llista numberada de correspondiente a los especímenes tip u'l mesmu añu na so tesis, “A Revision of the American Screech Owls” (universidá de Vrije, Ámsterdam). Nesta tesis, y non na so publicación, Hekstra suprimió explícitamente los nomes científicos que nun fueren asignaos siguiendo les normes de nomenclatura. La distribución de sanctaecatarinae incluyía los estaos y provincies de São Paulo, Rio Grande do Sul, Santa Catarina (Brasil) y Misiones (Arxentina). Posteriores revisiones determinaron que sanctaecatarinae debía considerara una especie estreme y la so distribución, en rellación con atricapilla, tamién se revisó, incorporando a Uruguái, (polo qu'en consecuencia s'escluyo de la área de distribución de atricapilla). Esta revisión prevaleció na actualidá, y casi toles referencies a la familia nos postreros 25 años inclúin referencies a estos dos especies.[10]
La revisión de la área de distribución del autillo de Santa Catarina atraxo l'atención sobre a un nome publicáu 43 años primero que sanctaecatarinae. Martin Heinrich Karl Lichtenstein publicó un llistáu de especímenes tipu del muséu de Berlín,[11] nel que s'introduxeren dellos nomes nuevos, anque solo apaecíen como un llistáu de nomes, ensin nenguna descripción. Unu d'estos nomen nudum referir a un exemplar de búho recoyíu per cerca de Montevideo, Uruguái — Ephialtes arxentina. Darréu Hermann Schlegel publicó una descripción del mesmu exemplar tipu,[12] pero la descripción realizar d'una manera non formal, ensin clarificar si considerar una variedá separada, que nun dexó la reconocencia de arxentina como taxón válidu, yá que se realizó como una anotación a pie de páxina, non como sinónimu, de la entrada Scops brasiliensis. Schlegel nun atopó diferencies ente esti espécime d'otru espécime de brasiliensis, y suxure que tendría de comparase con Ephialtes Watsonii (otru nome non válidu qu'apaez na so revisión). Sicasí l'apaición del nome abrió un alderique que nun tuvo ésitu por que arxentina prevaleciera como nome de la especie.
Megascops sanctaecatarinae, tamién denomináu autillo de Santo Catalina, alilicucu oreyudu, alicucu oreyudu y tamborcito grande, ye una especie d'ave estrixiforme de la familia Strigidae que vive en Suramérica.
El xot de Santa Catarina (Megascops sanctaecatarinae) és un ocell de la família dels estrígids (Strigidae) que habita els boscos dels turons del sud deBrasil i zones limítrofes del nord-est de l'Argentina.
Die Santa-Catarina-Kreischeule (Megascops sanctaecatarinae) ist eine Art aus der Familie der Eigentlichen Eulen. Sie kommt ausschließlich in Südamerika vor.
Mit einer Körpergröße von etwa 26 bis 27 Zentimetern ist die Santa-Catarina-Kreischeule innerhalb ihrer Gattung eine verhältnismäßig große Art.[1] Sie kommt in drei verschiedenen Farbmorphen (grau, rotbraun, braun) vor. Die braune Farbmorphe ist die häufigste. Auf der Körperoberseite weist sie dunkle Flecken auf. Auf der Körperunterseite hat sie dunkle Längsstreifen. Die Augen sind bei den meisten Individuen gelb, bei einigen aber auch blass braun.
Die Schwarzkappen-Kreischeule ist der Santa-Catarina-Kreischeule sehr ähnlich. Die Santa-Catarina-Kreischeule ist jedoch deutlich kräftiger gebaut und hat auch stärker ausgebildete Krallen. Die Choliba-Kreischeule ist deutlich kleiner mit kurzen Federohren.
Die Santa-Catarina-Kreischeule kommt schwerpunktmäßig im Südosten Brasilien vor. Sie wurde auch schon in Uruguay und im Nordosten Argentiniens beobachtet. Vermutlich ist die Art ein Standvogel. Sie besiedelt halboffene Wälder, offenes Grasland mit vereinzelten Wäldchen sowie Hochmoore am Rand von Wäldern und angrenzendem Agrarland. Sie hat sich sogar menschlichen Siedlungsraum erschlossen. Ihre Höhenverbreitung reicht von 300 bis 1.000 Meter.
Die Santa-Catarina-Kreischeule ist eine nachtaktive Eulenart. Sie übertagt gewöhnlich im dichten Blattwerk von Bäumen. Ihr Nahrungsspektrum besteht überwiegend aus Insekten, Spinnen und kleineren Wirbeltieren. Sie jagt normalerweise von einer Ansitzwarte aus. Die Fortpflanzungszeit beginnt Ende August beziehungsweise Anfang September, wenn das Männchen anfängt, häufiger zu singen. Als Nistgelegenheit werden Baumhöhlen genutzt. Die Gelegegröße ist nicht bekannt.[2] Vermutlich ähnelt die Santa-Catarina-Kreischeule in ihrer Brutgewohnheit jedoch denen anderer Kreischeulen.
Die Santa-Catarina-Kreischeule (Megascops sanctaecatarinae) ist eine Art aus der Familie der Eigentlichen Eulen. Sie kommt ausschließlich in Südamerika vor.
The long-tufted screech owl (Megascops sanctaecatarinae) is a species of "typical owl" in the subfamily Striginae. It is found in Argentina, Brazil, and Uruguay.[3][4]
The long-tufted screech owl has had a tortuous taxonomic history. What is currently (2022) accepted as the species' original description was by Osbert Salvin in 1897; he assigned it the binomial Scops sanctae-catarinae. Genus Scops was lumped into Otus in the early 20th century but in the early 21st century the current Megascops was adopted for what are now 23 species of screech owls.[3][5]
The long-tufted screech owl was at different times treated as a subspecies or a synonym of what is now the black-capped screech owl (Megascops atricapilla). Other authors considered it, the Yungas screech owl (M. joyi), and what is now the Middle American screech owl (M. guatemalae) all to be conspecific with M. atricapilla. Since then, morphological, vocal, and genetic analyses have determined that they are not only separate species but also not closely related to each other.[6][7]
Other complications arise because the several populations of genus Megascops found in southern Brazil and Argentina's Misiones Province have not been studied enough to be certain that they are correctly assigned. In addition, the specific epithet argentinus that has been wrongly applied to the southernmost population of M. atricapilla might prove to be the correct epithet for long-tufted screech owl because of the principle of priority. It had been assigned to a specimen that predates Salvin's description and that might be a long-tufted screech owl.[7]
The long-tufted screech owl is monotypic.[3]
The long-tufted screech owl is 25 to 28 cm (9.8 to 11 in) long. Males weigh 155 to 194 g (5.5 to 6.8 oz) and females 174 to 211 g (6.1 to 7.4 oz). It is a fairly large and bulky member of Megascops, with stronger feet than most others. It occurs in three color morphs of which the brown one predominates over the gray and rufous. It has very prominent "ear" tufts. The upperparts of the common morph's adult are dark brown with pale, coarse, indistinct vermiculation; its crown is somewhat lighter. The brown facial disc has a darker border. The underparts are a mix of irregular bars, streaks, and vermiculation in shades of brown. The eye is pale yellow to orange-yellow, the bill greenish gray, and the feet pale grayish brown. The plumages of the gray and rufous morphs and the juvenile have not been formally described.[8][7]
The long-tufted screech owl is found in the southeastern Brazilian states of Paraná, Santa Catarina, and Rio Grande do Sul, in Misiones Province of northeastern Argentina, and in adjoining northern Uruguay. It inhabits a variety of open and semi-open landscapes. Examples include sparse woodland, pastures with trees, the edges (but not interior) of dense forest, secondary forest, and woodlots near villages. In elevation it mainly occurs between 300 and 1,000 m (980 and 3,300 ft).[7]
The long-tufted screech owl is believed to be a year-round resident throughout its range.[7]
The long-tufted screech owl is primarily nocturnal. It reportedly hunts by dropping from a perch onto prey. Its diet includes arthropods and small vertebrates; rodents, birds, amphibians, and fish are known among the latter.[7]
The long-tufted screech owl's breeding season is not well defined but apparently includes August and September. It nests in tree cavities, either natural or made by woodpeckers. The few known nests fledged one or two young, and the female alone apparently incubates the eggs. Almost nothing else is known about the species' breeding phenology.[7]
The male long-tufted screech owl's primary song is "a guttural, fast trill...lasting from c. 5–10 seconds and ending suddenly". The female's is similar but shorter and higher pitched. The male's secondary song is "short fast notes that become longer and more spaced, in reversed bouncing-ball rhythm". The female's is very different, a "loud, hoarse, extraordinary, 'bababa...'" that is unique among screech owls.[7]
The IUCN has assessed the long-tufted screech owl as being of Least Concern. It has a fairly large range, but its population size is not known and is believed to be decreasing.[1] "Loss of habitat through overgrazing, burning and tree-felling represents [the] greatest threat to [the] species."[7]
The long-tufted screech owl (Megascops sanctaecatarinae) is a species of "typical owl" in the subfamily Striginae. It is found in Argentina, Brazil, and Uruguay.
El autillo de Santa Catarina (Megascops sanctaecatarinae), también denominado autillo de Santa Catalina, alilicucu orejudo, alicucu orejudo y tamborcito grande,[2] es una especie de ave estrigiforme de la familia Strigidae que vive en Sudamérica.
Inicialmente se consideró que su área de distribución se extendía por Argentina y Brasil, pero posteriores revisiones incluyeron además a Uruguay (restándola del área de distribución de M. atricapilla).
Fue descrito científicamente como Scops sanctae-catarinae por Osbert Salvin en 1897. Robert Ridgway anteriormente había descrito un tipo de S. brasilianus en el área de Santa Catherina al sur de Brasil.[3] Sin embargo Salvin al describir sanctaecatarinae no hizo ninguna referencia a la previa de descripción Ridgway.
El primer autor que reconoció su validez fue Richard Bowdler Sharpe,[4] e inicialmente esta forma fue considerada distinta de brasilianus (=choliba) además de atricapilla, y el nombre también fue usado por Dubois (Synopsis Avium, (1901)), que lo enumeró como una «variante» de brasilianus. Autores posteriores, incluidos Cory[5] y Peters[6] lo consideran un sinónimo de atricapillus. Además por esa época prevaleció la opinión de que Otus debería sustituirse por Scops como nombre del género (aunque actualmente se haya incluido en Megascops).
Esta clasificación se mantuvo durante varias décadas, con algunas excepciones, como Kelso[7] y Olrog.[8] Gerrit Hekstra[9] que volvían a reconocer a sanctaecatarinae (14.9), como una forma separada de atricapillus, (14.7), pero considerándola una subespecie, O. a. sanctaecatarinae y mencionando el nombre Otus choliba maximus (Sztolcman, 1926) como un psinónimo. Hekstra publicó una lista numerada de correspondiente a los especímenes tipo el mismo año en su tesis, “A Revision of the American Screech Owls” (universidad de Vrije, Ámsterdam). En esta tesis, y no en su publicación, Hekstra suprimió explícitamente los nombres científicos que no habían sido asignados siguiendo las normas de nomenclatura. La distribución de sanctaecatarinae incluía los estados y provincias de São Paulo, Río Grande del Sur, Santa Catarina (Brasil) y Misiones (Argentina). Posteriores revisiones determinaron que sanctaecatarinae debía considerare una especie aparte y su distribución, en relación con atricapilla, también se revisó, incorporando a Uruguay, (por lo que en consecuencia se excluyó del área de distribución de atricapilla). Esta revisión ha prevalecido en la actualidad, y casi todas las referencias a la familia en los últimos 25 años incluyen referencias a estas dos especies.[10]
La revisión del área de distribución del autillo de Santa Catarina atrajo la atención sobre a un nombre publicado 43 años antes que sanctaecatarinae. Martin Heinrich Karl Lichtenstein publicó un listado de especímenes tipo del museo de Berlín,[11] en el que se habían introducido algunos nombres nuevos, aunque solo aparecían como un listado de nombres, sin ninguna descripción. Uno de estos nomen nudum se refería a un ejemplar de búho recolectado por cerca de Montevideo, Uruguay — Ephialtes argentina. Posteriormente Hermann Schlegel publicó una descripción del mismo ejemplar tipo,[12] pero la descripción se realizó de una manera no formal, sin clarificar si lo consideraba una variedad separada, que no permitió el reconocimiento de argentina como taxón válido, ya que se realizó como una anotación a pie de página, no como sinónimo, de la entrada Scops brasiliensis. Schlegel no encontró diferencias entre este espécimen de otro espécimen de brasiliensis, y sugiere que debería compararse con Ephialtes Watsonii (otro nombre no válido que aparece en su revisión). Sin embargo la aparición del nombre abrió un debate que no tuvo éxito para que argentina prevaleciera como nombre de la especie.
El autillo de Santa Catarina (Megascops sanctaecatarinae), también denominado autillo de Santa Catalina, alilicucu orejudo, alicucu orejudo y tamborcito grande, es una especie de ave estrigiforme de la familia Strigidae que vive en Sudamérica.
Megascops sanctaecatarinae Megascops generoko animalia da. Hegaztien barruko Strigidae familian sailkatua dago.
Megascops sanctaecatarinae Megascops generoko animalia da. Hegaztien barruko Strigidae familian sailkatua dago.
Tupsupöllönen (Megascops sanctaecatarinae eli Otus sanctaecatarinae) on pöllöihin kuuluva lintu. Sitä tavataan Argentiinassa ja Brasiliassa, missä sen esiintymisalue on laaja ja se on yleinen.[1]
Sen elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset kuivat metsät, pensastot ja arot sekä laidunmaat, puutarhat ja hävitetyt entiset metsät.[1]
Tupsupöllönen (Megascops sanctaecatarinae eli Otus sanctaecatarinae) on pöllöihin kuuluva lintu. Sitä tavataan Argentiinassa ja Brasiliassa, missä sen esiintymisalue on laaja ja se on yleinen.
Sen elinpiiriä ovat subtrooppiset ja trooppiset kuivat metsät, pensastot ja arot sekä laidunmaat, puutarhat ja hävitetyt entiset metsät.
Megascops sanctaecatarinae
Le Petit-duc à aigrettes longues (Megascops sanctaecatarinae) est une espèce d'oiseaux de la famille des Strigidae.
Cette espèce vit en Argentine et au Brésil.
Megascops sanctaecatarinae
Le Petit-duc à aigrettes longues (Megascops sanctaecatarinae) est une espèce d'oiseaux de la famille des Strigidae.
Duskugle (Megascops sanctaecatarinae) er en ugle i slekten Megascops. Den er ca. 27 cm lang.
Den finnes i nord i Argentina, i Uruguay og sør i Brasil.
Den lever for det meste av smågnagere og insekter.
Duskugle (Megascops sanctaecatarinae) er en ugle i slekten Megascops. Den er ca. 27 cm lang.
Den finnes i nord i Argentina, i Uruguay og sør i Brasil.
Den lever for det meste av smågnagere og insekter.
A corujinha-do-sul (Otus sanctaecatarinae) é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae. É uma espécie nativa da América do Sul, mais precisamente das regiões do sul do Brasil, Uruguai e norte da Argentina. Por seu habitat natural ocupar uma extensa área, encontra-se sob baixo risco de ameaça de acordo com a IUCN. Foi primeiramente classificada em 1897 por Salvin, como Megascops sanctaecatarinae .
A corujinha-do-sul (Otus sanctaecatarinae) é uma espécie de ave estrigiforme pertencente à família Strigidae. É uma espécie nativa da América do Sul, mais precisamente das regiões do sul do Brasil, Uruguai e norte da Argentina. Por seu habitat natural ocupar uma extensa área, encontra-se sob baixo risco de ameaça de acordo com a IUCN. Foi primeiramente classificada em 1897 por Salvin, como Megascops sanctaecatarinae .
Långtofsad skrikuv[2] (Megascops sanctaecatarinae) är en fågel i familjen ugglor inom ordningen ugglefåglar.[3]
Fågeln återfinns i sydöstra Brasilien, Uruguay och nordöstra Argentina (Misiones).[3]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Fågelns vetenskapliga artnamn syftar på Santa Catarina, delstat i Brasilien.[4]
Långtofsad skrikuv (Megascops sanctaecatarinae) är en fågel i familjen ugglor inom ordningen ugglefåglar.
Megascops sanctaecatarinae là một loài chim trong họ Strigidae.[1]