Η αράχνη ανήκει στα Αρθρόποδα και δεν είναι έντομο, καθώς έχει οκτώ πόδια και το σώμα της χωρίζεται σε κεφαλοθώρακα και κοιλιά.
Ειδικότερα, ο όρος αράχνη περιλαμβάνει κοινά χερσόβια Αρθρόποδα της ομοταξίας Αραχνίδια και της τάξης Araneida( Araneae). Διαφέρουν από την άλλη ομάδα των Αρθρόποδων, τα Έντομα, στο ότι φέρουν οκτώ πόδια και όχι έξι, και το σώμα τους χωρίζεται σε δύο τμήματα και όχι σε τρία[1].Ο Lamarck ήταν ο πρώτος επιστήµονας που διαχώρισε τα Έντοµα από τα Αραχνίδια το 1801[2]
Οι αράχνες δεν έχουν φτερά. (Τα έντομα ή εξάποδα είναι τα μόνα αρθρόποδα που φέρουν φτερά) Πολλές αράχνες πλέκουν ιστό, όπου παγιδεύουν έντομα, τα οποία αποτελούν την κύρια τροφή τους. Λίγα είδη είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο, όπως η ταραντούλα της οποίας το δάγκωμα πονάει αρκετά, και η μαύρη χήρα, το δηλητήριο της οποίας προκαλεί παράλυση των νεύρων και ακόμα και το θάνατο.
Οι αράχνες ποικίλουν στο μήκος του σώματος από 0,5 έως περίπου 90 χιλιοστά (0,02-3,5 ίντσες). Οι μεγαλύτερες αράχνες, οι τριχωτές μυγαλόμορφες, βρίσκονται σε θερμά κλίματα και είναι πιο άφθονα στην Αμερική. το μεγαλύτερο, Theraphosa leblondi, βρίσκεται στη Γουιάνα. Οι μικρότερες αράχνες ανήκουν σε αρκετές οικογένειες που βρέθηκαν στις τροπικές περιοχές, και οι πληροφορίες για αυτές έγιναν γνωστές μόνο στη δεκαετία του 1980.
Οι αράχνες απαντούν σε όλες τις ηπείρους εκτός από την Ανταρκτική (αν και έχουν αναφερθεί τμήματα αράχνης) και σε υψόμετρο έως 5.000 μέτρα (16.400 πόδια) στις σειρές των Ιμαλαΐων. Στην τροπική επικράτεια υπάρχουν περισσότερα είδη από ό, τι σε εύκρατες περιοχές. Αν και οι περισσότερες αράχνες είναι χερσαίες, ένα ευρασιατικό είδος είναι υδρόβιο και ζει σε αργά μεταβαλλόμενο γλυκό νερό. Μερικά είδη ζουν κατά μήκος των ακτών ή στην επιφάνεια του γλυκού νερού ή του θαλασσινού νερού. Οι μικρές αράχνες και οι νεαροί πολλών μεγαλύτερων ειδών εκκρίνουν μακριές μεταξωτές κλωστές, οι οποίες, μέσω του ανέμου μπορούν να τις μεταφέρουν σε μεγάλες αποστάσεις. Αυτή η πρακτική ονομάζεται αεροστατισμός, συμβαίνει σε πολλές οικογένειες αραχνών και διευκολύνει την εξάπλωσή τους. Οι αεροστατικές αράχνες, όπως ονομάζονται, μετακινούνται στον αέρα σε ύψη που κυμαίνονται από τρία μέτρα έως τουλάχιστον 800 μέτρα[1].
Οι αράχνες, όντας σαρκοφάγες, τρέφονται κυρίως με έντομα, με άλλες αράχνες, με σαρανταποδαρούσες και άλλα μυριάποδα. Παρόλα αυτά,λίγα είδη είναι εξειδικευμένα αρπακτικά. Μερικές κυνηγούν πλησιάζοντας τη λεία που συναντούν τυχαία. Άλλες χρησιμοποιούν νήματα για να συλλάβουν το θύμα τους.
Το 2009 ανακαλύφθηκε ένα είδος αράχνης που είναι σχεδόν αποκλειστικά φυτοφάγο αλλά δεν έχει πόδια, αν και ανήκει στα περίπου 40.000 είδη σαρκοβόρων αραχνών.[3]
Οι περισσότερες αράχνες θηρευτές εντοπίζουν το θήραμα με την αναζήτηση τυχαία ή με την ανταπόκριση του θηράματος σε δονήσεις. οι Λυκόζες και οι Πηδητικές έχουν έντονη όραση. Οι τελευταίες εντοπίζουν τη λεία τους μέσα σε πέντε με 10 εκατοστά (δύο με τέσσερις ίντσες) και στη συνέχεια την αρπάζουν μόλις αυτή κινηθεί. Πολλές άλλες αράχνες καβουριών στήνουν καρτέρι σε λουλούδια που έχουν παρόμοιο χρώμα με το δικό τους. Χρησιμοποιούν τα πόδια τους για να πιάσουν ένα ανυποψίαστο έντομο και στη συνέχεια να του δώσουν ένα θανατηφόρο δάγκωμα. Μοναδικές μεταξύ των κυνηγών είναι οι αράχνες της οικογένειας Scytodidae. Όταν αυτές οι αράχνες συναντούν ένα έντομο, το αγγίζουν, το αναποδογυρίζουν και εκτοξεύουν μια κυματοειδή κολλητική ουσία πάνω του. Το κολλώδες υλικό, το οποίο παράγεται από τους τροποποιημένους αδένες του δηλητηρίου στον κεφαλοθώρακα, εξέρχεται από τους πόρους κοντά στις άκρες των οδόντων, οι οποίοι βρίσκονται κοντά στις κορυφές των χηληκεραιών. Καθώς το θύμα αγωνίζεται, η αράχνη προσεγγίζει προσεκτικά και δαγκώνει το παγιδευμένο έντομο[1].
Αράχνες που χρησιμοποιούν νήμα για να συλλάβουν θήραμα, χρησιμοποιούν διάφορες τεχνικές. Οι αράχνες εδάφους κατασκευάζουν σωλήνες με επένδυση από νήμα, μερικές φορές σχηματίζουν καταπακτές, από τις οποίες βγαίνουν για να συλλαμβάνουν τα εισερχόμενα έντομα. Άλλες αράχνες που ζουν σε στοές, τοποθετούν κλωστές από μετάξι γύρω από το στόμιο του σωλήνα και εκτοξεύουν έντομα. οι δονήσεις των νημάτων ενημερώνουν την αράχνη για την παρουσία ενός θύματος. Ο ακανόνιστος τρισδιάστατος ιστός των αραχνών της οικογένειας Theridiidae έχει αγκιστρώσεις από νήματα με κολλητική ουσία. Όταν ένα έντομο πιαστεί στον ιστό ή αγγίζει μια γραμμή αγκίστρωσης, στην προσπάθειά του να απαγκιστρωθεί,περιπλέκεται όλο και περισσότερο. Εάν σπάσει κάποιο νήμα τότε, λόγω της ελαστικότητάς του τραβάει το έντομο προς το κέντρο του ιστού. Αν και η κατασκευή του ιστού είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, συνήθως τελειώνει σε μια ώρα. Ένας ιστός καταστρέφεται κατά τη διάρκεια της σύλληψης του θηράματος, γι` αυτό και οι περισσότερες αράχνες τον επισκευάζουν συχνά.
Οι τρόποι με τους οποίους οι αράχνες αποφεύγουν να μπλέκονται στα δικά τους πλέγματα δεν είναι πλήρως κατανοητοί ούτε ο μηχανισμός κοπής των εξαιρετικά ελαστικών νημάτων που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή ιστού[1].
Η αράχνη ανήκει στα Αρθρόποδα και δεν είναι έντομο, καθώς έχει οκτώ πόδια και το σώμα της χωρίζεται σε κεφαλοθώρακα και κοιλιά.
Ειδικότερα, ο όρος αράχνη περιλαμβάνει κοινά χερσόβια Αρθρόποδα της ομοταξίας Αραχνίδια και της τάξης Araneida( Araneae). Διαφέρουν από την άλλη ομάδα των Αρθρόποδων, τα Έντομα, στο ότι φέρουν οκτώ πόδια και όχι έξι, και το σώμα τους χωρίζεται σε δύο τμήματα και όχι σε τρία.Ο Lamarck ήταν ο πρώτος επιστήµονας που διαχώρισε τα Έντοµα από τα Αραχνίδια το 1801
Οι αράχνες δεν έχουν φτερά. (Τα έντομα ή εξάποδα είναι τα μόνα αρθρόποδα που φέρουν φτερά) Πολλές αράχνες πλέκουν ιστό, όπου παγιδεύουν έντομα, τα οποία αποτελούν την κύρια τροφή τους. Λίγα είδη είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο, όπως η ταραντούλα της οποίας το δάγκωμα πονάει αρκετά, και η μαύρη χήρα, το δηλητήριο της οποίας προκαλεί παράλυση των νεύρων και ακόμα και το θάνατο.
