Accidental visitor.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
La chova de picu roxu (Pyrrhocorax pyrrhocorax) ye un ave de la familia de los córvidos, orde paseriformes.
En munches zones del llevante español como en Murcia, son llamaes cucalas.[ensin referencies]
D'un llargor averáu de 40 cm, suel tener les plumes de color negru polencu con rellumos metálicos que según la incidencia del sol dan-y unos matices azules y verdosos, les pates coloraes, y el picu coloráu, llargu y curváu (anaranxáu nes aves más nueves).
Habita en zones de mariña y monte con cantiles, cuantimás nes proximidaes de zones ganaderes o cortaos fluviales. Amás, en Trujillo, Cáceres, hai una colonia de choves que supera a la de palombos.
Aliméntense principalmente d'inseutos, especialmente de viermes y los sos bárabos.
Los niales de les colonies asitiar en cueves y repises de ribayos y cantiles. La puesta consta de 3 ó 6 güevos que pon a abril y xunu.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. La chova de picu roxu (Pyrrhocorax pyrrhocorax) ye un ave de la familia de los córvidos, orde paseriformes.
En munches zones del llevante español como en Murcia, son llamaes cucalas.[ensin referencies]
Dağqarğası (lat. Pyrrhocorax pyrrhocorax) — qarğakimilər fəsiləsindən quş.
Uzunluğu 37–42 sm, kütləsi 220–450 q-dır; erkəkləri dişilərindən iri olur. Dimdiyi uzun, ensiz, aşağıya oraqşəkilli əyilmiş qanadları uzundur. Lələk örtüyü yaşıl, göy və al-qırmızı çalarlı qaradır; dimdiyivə ayaqları qırmızıdır. Əsasən, Mərkəzi və Cənubi Avropanın, Şimal-Qərbi və Şərqi Afrikanın (Efiopiya), Cənubi Sibirin, Cənub-Qərbi, Orta və Mərkəzi Asiya dağlarının çöl və çəmənlərində yaşayır. Qafqaz, Altay, Sayan və Baykalarxasında yayılmışdır. Dəniz səviyyəsindən nival qurşağadək, adətən, 1200–4800 m-ədək daha yüksəklikdə yuvalayır; dağlarda mövsümi yerdəyişmələr edir. Yüksəklikdə manevr edən quşdur. Əsasən, sürü halında yaşayır. Azərbaycanda bu quş bəzən qırmızıdimdik dağqarğasıda adlanır. Qobustan, Zuvand və Naxçıvanda məskunlaşmışdır. Hərşeyyeyən quşlardır; rasionunun əsas hissəsini torpaq cücüləri, bitki toxumları (o cümlədən, becərilən taxıl bitkilərini), giləmeyvə təşkil edir; həmçinin xırda sürünənləri, quşları və onların yumurtalarını, tullantı və cəmdəyi də yeyir. Dik qayalar arasında, sıldırımlı sahillərdə və tikililərdə ayrı-ayrı cütlər şəklində və kiçik koloniyalarla yuvalayırlar. Yuvası iri, kasaşəkilli, yaxud çoxlu yun və tükdən ibarət qalın döşənəkli platforma şəklində olur. 1–6 (adətən, 3–5) yumurta qoyur, dişi 17–18 gün kürt yatır; erkək bu dövrdə onu yemləyir. Ətcəbalalar yuvada 31–41 gün qalır.[1]
Evit sterioù all ar ger kavan, gwelit ar pennad Kavan (disheñvelout).
Ar c'havan beg ruz a zo un evn eus kerentiad ar brini, Pyrrhocorax pyrrhocorax an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra an evn er menezioù ha war an aodoù dreist-holl.
E Breizh ne vez kavet ken nemet un dornadig koubladoù en inizi (Eusa, ar Gerveur,... ) ha war tornaodoù ar C'hab ha Kraozon.
E-tro ar bloavezhioù 1985 e oa etre 25 ha 35 koublad e Breizh[1].
Loen arouez Kernev-Veur eo ar c'havan beg ruz ha graet e vez palores anezhañ e kerneveureg.
Evit sterioù all ar ger kavan, gwelit ar pennad Kavan (disheñvelout).
Ar c'havan beg ruz a zo un evn eus kerentiad ar brini, Pyrrhocorax pyrrhocorax an anv skiantel anezhañ.
La gralla de bec vermell (Pyrrhocorax pyrrhocorax) és un ocell de l'ordre dels passeriformes.
Fa un niu amb palets entre les esquerdes dels penya-segats (a 1000-2100 m d'altitud) i a l'abril-maig hi pon 3 o 6 ous. La femella els cova durant 18-21 dies i alimenten els pollets que en neixen durant 40 dies.[1]
Menja cucs, insectes, aràcnids i deixalles dels excursionistes que cerquen als prats alpins.
Els seus depredadors més habituals com a adult són el falcó pelegrí, l'àliga daurada i el duc, mentre que durant la seua etapa al niu com a immadur pot arribar a ésser devorat pel corb. És parasitat pel cucut reial.
Viu a gairebé totes les muntanyes d'Euràsia. Generalment, viu per sobre dels 1000 m d'altitud, sempre que hi hagi cingleres i fa moviments de caràcter altitudinal a l'hivern que la poden portar a zones veïnes de menor altitud, i al litoral, on és molt rara o ocasional.
Les seues vuit subespècies viuen a Irlanda, Gran Bretanya, l'Illa de Man, sud d'Europa, els Alps, Àfrica del Nord, Etiòpia, Àsia Central, Índia i Xina.
Als Pirineus pugen durant l'estiu però, fonamentalment, viuen al Prepirineu. Així mateix, també és present al sud de Lleida i a les muntanyes de l'interior de Tarragona.
És sociable, gregària, sedentària i increïblement àgil en el vol acrobàtic arran de les parets on nia, fins i tot durant els cops de vent més huracanats.
La gralla de bec vermell (Pyrrhocorax pyrrhocorax) és un ocell de l'ordre dels passeriformes.
Aelod o'r genws Pyrrhocorax yn nheulu'r brain yw'r Frân goesgoch (enw gwyddonol: Pyrrhocorax pyrrhocorax; Saesneg: Red-billed chough).
Mae'n aderyn gweddol fawr, 37–41 cm o hyd a 68–80 cm ar draws yr adenydd, ac mae'r pig a choesau coch yn ei wneud yn hawdd ei adnabod. Mae'n nythu ym Mhrydain, de Ewrop yn enwedig yr Alpau, rhannau mynyddig o ganolbarth Asia ac yn yr Himalaya, lle gall fod yn gyffredin iawn, er enghraifft yn Bhutan mae'n un o'r adar mwyaf cyffredin. Ceir hefyd boblogaeth yn ucheldiroedd Ethiopia. Fel rheol mae'n nythu mewn creigiau, un ai yn y mynyddoedd neu ar yr arfordir.
Fe'i ceir hefyd o gwmpas arfordir Ynys Môn, Llŷn a Sir Benfro ac yn y mynyddoedd, yn enwedig yn Eryri.
Yng ngwledydd Prydain mae'n aderyn sy'n gyfyngedig i'r ardaloedd Celtaidd, gorllewin yr Alban, Ynys Manaw, Cymru a Chernyw. Mae'n ymddangos ar arfbais Cernyw ac yn cael ei ystyried yn symbol o'r wlad, ond dim ond yn ddiweddar y mae ychydig o barau wedi dychwelyd i nythu yno ar ôl bod yn absennol am flynyddoedd lawer.
Ymddengys y frân goesgoch ar arfbais Sir Fflint, yn ogystal â bod yn aderyn cenedlaethol Cernyw. Caiff ei dangos hefyd ar arfbais Ysgol Maelor, Llannerch Banna oherwydd roedd y pentref ei hun unwaith oyn cael ei gynnwys yn ffiniau hen Sir Fflint.
Dyma ysgrifennodd Gilbert White yn 1778:
Dyma brawf i frain coesgoch ymledu llawer yn ehangach ar un adeg, gan gynnwys yr ardal yn nrama’r Brenin Llŷr gan Shakespeare, sef Caint. Mae’r mosaic Rufeinig yma [2] o Fila Rufeinig Brading hefyd yn dangos bod brain coesgoch yn byw yn ardal Ynys Wyth ddwy fil o flynyddoedd yn ôl, tan yr 1880au meddai haneswyr lleol[1]. Ac yng Nghaersallwg (Salisbury) bu tafarn o’r enw The Chough Inn (The Blue Boar erbyn heddiw) sydd yn dyddio’n ôl i’r 19g.
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn rhisgl Falcunculus frontatus Aradrbig Eulacestoma nigropectus
.JPG)
Aelod o'r genws Pyrrhocorax yn nheulu'r brain yw'r Frân goesgoch (enw gwyddonol: Pyrrhocorax pyrrhocorax; Saesneg: Red-billed chough).
Mae'n aderyn gweddol fawr, 37–41 cm o hyd a 68–80 cm ar draws yr adenydd, ac mae'r pig a choesau coch yn ei wneud yn hawdd ei adnabod. Mae'n nythu ym Mhrydain, de Ewrop yn enwedig yr Alpau, rhannau mynyddig o ganolbarth Asia ac yn yr Himalaya, lle gall fod yn gyffredin iawn, er enghraifft yn Bhutan mae'n un o'r adar mwyaf cyffredin. Ceir hefyd boblogaeth yn ucheldiroedd Ethiopia. Fel rheol mae'n nythu mewn creigiau, un ai yn y mynyddoedd neu ar yr arfordir.
Fe'i ceir hefyd o gwmpas arfordir Ynys Môn, Llŷn a Sir Benfro ac yn y mynyddoedd, yn enwedig yn Eryri.
Yng ngwledydd Prydain mae'n aderyn sy'n gyfyngedig i'r ardaloedd Celtaidd, gorllewin yr Alban, Ynys Manaw, Cymru a Chernyw. Mae'n ymddangos ar arfbais Cernyw ac yn cael ei ystyried yn symbol o'r wlad, ond dim ond yn ddiweddar y mae ychydig o barau wedi dychwelyd i nythu yno ar ôl bod yn absennol am flynyddoedd lawer.
Ymddengys y frân goesgoch ar arfbais Sir Fflint, yn ogystal â bod yn aderyn cenedlaethol Cernyw. Caiff ei dangos hefyd ar arfbais Ysgol Maelor, Llannerch Banna oherwydd roedd y pentref ei hun unwaith oyn cael ei gynnwys yn ffiniau hen Sir Fflint.
Alpekragen (latin: Pyrrhocorax pyrrhocorax) er en fugleart blandt kragefuglene. Den er udbredt fra de Britiske Øer i øst videre gennem Sydeuropa og Nordafrika til Centralasien, Indien og Kina. Alpekragen er cirka 40 centimeter i længden med et vingefang på op til 90 centimeter. Fjerdragten er sort. Næbbet er rødt, langt og nedadbøjet. Benene er røde.
Alpekragen (latin: Pyrrhocorax pyrrhocorax) er en fugleart blandt kragefuglene. Den er udbredt fra de Britiske Øer i øst videre gennem Sydeuropa og Nordafrika til Centralasien, Indien og Kina. Alpekragen er cirka 40 centimeter i længden med et vingefang på op til 90 centimeter. Fjerdragten er sort. Næbbet er rødt, langt og nedadbøjet. Benene er røde.
Die Alpenkrähe (Pyrrhocorax pyrrhocorax) ist eine Vogelart aus der Familie der Rabenvögel (Corvidae). Die schwarz gefiederten Vögel mit schmalem, gebogenem rotem Schnabel waren während der letzten Kaltzeit in weiten Teilen Eurasiens beheimatet. Heute sind sie meist nur noch in den Gebirgen, Hochländern und Küstenregionen der Paläarktis und Äthiopiens anzutreffen. Insbesondere durch den Wandel der Landwirtschaft ab dem 19. Jahrhundert ging die Art in Europa noch weiter zurück. Ihr Habitat besteht aus Weideland und offenen Flächen mit niedriger, spärlicher Grasvegetation. Dabei ist die Alpenkrähe vor allem auf ein ausreichendes Angebot an Felsnischen zur Brut angewiesen. Sie ernährt sich vorwiegend von Samen und Beeren sowie von Insekten und anderen Wirbellosen. Die Art bildet monogame, lebenslange Brutpaare und baut ihr Nest für gewöhnlich auf überdachten Felsvorsprüngen, aber bisweilen auch in Gebäudenischen oder Tierbauten. Die Gelegegröße schwankt zwischen einem und sechs Eiern, meist legt das Weibchen drei bis fünf Eier.
Die Erstbeschreibung der Alpenkrähe durch Carl von Linné stammt aus dem Jahr 1758. Ihre nächste Verwandte ist die Alpendohle (Pyrrhocorax graculus), mit der sie die Gattung der Bergkrähen (Pyrrhocorax) bildet. Insgesamt werden acht rezente und eine ausgestorbene Unterart unterschieden, ihre Abgrenzung ist aber oft problematisch. Zwar gilt die Alpenkrähe global als nicht bedroht, in Europa ist ihr Bestand allerdings weiterhin rückläufig. Die Art ist deshalb in mehreren Ländern Gegenstand von Schutzprogrammen.
Mit 38–41 cm Körperlänge gehört die Alpenkrähe zu den mittelgroßen Vertretern der Rabenvögel. Sie ist schlank gebaut und zeichnet sich vor allem durch ihre langen Beine und den schmalen, länglichen und gebogenen Schnabel aus. Wie für Bergkrähen typisch fehlt ihr die Täfelung der Beine, die bei anderen Rabenvögeln üblich ist. Die Nasalborsten sind äußerst kurz und bedecken nur knapp die Nasenlöcher. Weibchen sind im Mittel geringfügig kleiner als Männchen aus der gleichen Population. Am größten sind in der Regel Alpenkrähen im Himalaja, am kleinsten Vögel von den britischen Inseln. Gewicht und Größe nehmen generell mit der geographischen Breite und mit der Höhenlage zu. Weibchen erreichen je nach Region ein Gewicht von 230–390 g und eine Flügellänge von 266–323 mm. Der weibliche Schwanz misst 125–150 mm, ihr Schnabel wird (gemessen von Spitze bis Ansatz) 47–58 mm lang. Der Laufknochen weiblicher Vögel misst zwischen 48 und 56 mm. Männliche Alpenkrähen wiegen ausgewachsen zwischen 230 und 450 g und erreichen Flügellängen von 253–357 mm. Ihr Schwanz wird 120–166 mm lang. Der Schnabel adulter Männchen misst 51–70 mm, ihr Lauf hat eine Länge von 49–63 mm.[2]
In der Färbung bestehen zwischen Weibchen und Männchen keine Unterschiede. Beide Geschlechter besitzen ein tiefschwarzes, glänzendes Alterskleid, einen roten Schnabel und rote Beine. Der metallische Schimmer des eng anliegenden Gefieders ist je nach Population unterschiedlich stark ausgeprägt und kann bläulich oder grünlich sein. Mit der Zeit verlieren die Federn ihren Glanz und ihre Sättigung und bleichen ins Mattbraune aus, bevor sie bei der nächsten Mauser durch neue ersetzt werden. Schnabel und Beine sind bei ausgewachsenen Vögeln karminrot. Ihre Iris ist dunkelbraun, die Krallen schwarz. Jungtiere unterscheiden sich von Altvögeln durch ihr kürzeres und lockereres Gefieder. Ihnen fehlt der metallische Schimmer adulter Individuen und ihr Gefieder erscheint heller und schmutziger. Juvenile Alpenkrähen haben bis zum ersten Herbst einen eher orangen Schnabel, der deutlich kürzer ist als der ausgewachsener Individuen.[3] Leichte Unterschiede zeigen sich auch bei den Krallen der Jungtiere, die eher dunkelbraun sind und eine helle Spitze aufweisen.[4]
Die rötliche Färbung von Schnabel und Beinen inspirierte verschiedene Legenden in der europäischen Folklore. So wurden die Vögel im mittelalterlichen und frühneuzeitlichen Großbritannien als die Wiedergänger Artus’ betrachtet, die vom Blut seiner letzten Schlacht noch immer rot gefärbt seien. Der britische Volksglaube verdächtigte sie wegen ihrer roten Schnäbel und Beine zudem als Brandstifter, was durch die Beobachtungen von brütenden Alpenkrähen bekräftigt wurde, die Zweige oder Stroh – vermeintliches Brennmaterial – in Gebäude trugen. Ihr charakteristisches Erscheinungsbild ließ die Alpenkrähe regional auch zum Wappenraben werden, etwa für Cornwall oder Thomas von Canterbury.[5]
Alpenkrähen sind wendige und vielseitige Flieger. Von Alpendohlen unterscheiden sie sich im Flug vor allem durch die rechteckigen und tiefer gefingerten Flügel, den geraden Hinterrand des Schwanzes und den längeren Hals und Schnabel. Im Streckenflug fliegen sie zügiger als Raben und Krähen (Corvus spp.), ähneln diesen aber in ihren gleichmäßigen, kräftigen Flügelschlägen. Häufig verfällt die Alpenkrähe in akrobatische Flugmanöver. So vollführt sie beispielsweise Sturzflüge mit bis zu 100 km/h, die sie erst kurz vor dem Boden wieder abbremst. Die Tiere sind in der Lage, fast senkrecht nach oben oder gegen Wind der Stärke 9 anzufliegen. Ihre Flugmanöver vollführt die Alpenkrähe meist dicht an Felsklippen oder knapp über dem Boden, während die nahe verwandte Alpendohle dafür den offenen Luftraum bevorzugt. Auf dem Boden schreitet die Art mit gemessenem Schritt oder hüpft in großen Sprüngen. In Hast verfällt sie in den für Rabenvögel typischen Trippelschritt, wobei sie hüpft, mit beiden Beinen kurz hintereinander aufsetzt und dann wieder hüpft. Anders als viele Arten der Familie nutzt die Alpenkrähe kaum Bäume oder Büsche als Sitzwarten und verbringt den Großteil ihrer Zeit auf dem Boden.[6]
Pfeifende, zwitschernde oder quäkende Rufe prägen das Lautrepertoire der Alpenkrähe. Sie können gedehnt oder abgehackt, melodiös oder rau ausfallen, unterscheiden sich jedoch in der Regel deutlich von den krächzenden oder schäkernden Lautäußerungen anderer Rabenvögel. Viele Rufe der Art sind auch von der Alpendohle bekannt, erfüllen dort aber offenbar andere Funktionen in der Kommunikation. Das Vokabular der Alpenkrähe gilt als komplex, weil es sehr variabel ist und der gleiche Ruf je nach Kontext, Individuum oder Betonung unterschiedliche Botschaften transportieren kann. Ein häufiger Ruf ist der sogenannte Triller, der wie griää, tschiouu oder auch querschlägerartig tijaff klingen kann. Er ist hoch, gedehnt und endet meist abgehackt. In Unruhe lässt die Alpenkrähe ein kju vernehmen, das an Dohlen gemahnt. Bei Alarm oder im Streit verfällt sie in ein raues ker ker ker. Einen Balz- oder Reviergesang im eigentlichen Sinne besitzen Alpenkrähen nicht. Mitunter lassen sie aber einen leisen Subsong vernehmen, der trällernd und schwätzend Versatzstücke anderer Rufe aneinanderreiht.[7]
Pyrrhocorax-Fossilien finden sich bereits im späten Pliozän Europas,[8] die Alpenkrähe lässt sich das erste Mal an der Plio-Pleistozän-Grenze (Villafranchium, etwa 2,6 mya) für das heutige Ungarn und Spanien nachweisen. Wie auch die Alpendohle war sie ein typischer Vertreter der Eiszeitfauna und bewohnte weite Teile der damals vorherrschenden Mammutsteppe von Gibraltar bis ins heutige Hessen und Tschechien. Durch das Vorrücken der Wälder im Holozän verschwand die Alpenkrähe weitgehend aus den gemäßigten Breiten. Vereinzelt wirkte die menschliche Weidewirtschaft dieser Entwicklung entgegen, indem sie offene Flächen schuf und erhielt und den Vögeln eine Nahrungsgrundlage in Form von Trockenrasen bot. Frühe naturgeschichtliche Werke deuten darauf hin, dass die Alpenkrähe im frühen 16. Jahrhundert noch ein weit größeres europäisches Areal als heute bewohnte. So wurde sie etwa von Valerius Cordus als Bewohner der Donaufelsen bei Kelheim und Passau erwähnt. Mit der Intensivierung der Landwirtschaft und dem Rückgang der Schafweidewirtschaft ab dem 19. Jahrhundert verschwand die Alpenkrähe vielerorts von ihren angestammten europäischen Brutplätzen. Die Verfolgung durch den Menschen trug zu dieser Entwicklung bei. So verschwand die Art in weiten Teilen der Alpen, der britischen Inseln und von allen Kanareninseln außer La Palma. Im Gegensatz dazu blieb die Art in Asien weitgehend unbehelligt und wird bis heute nicht verfolgt, auch die Weidewirtschaft ist dort noch weit verbreitet. Dementsprechend ist das asiatische Artareal der Alpenkrähe größer und geschlossener als das europäische.[9]
Das heutige Verbreitungsgebiet der Alpenkrähe zerfällt in drei Teile: ein großflächiges asiatisches Areal, eine Vielzahl zersplitterter und kleinräumiger Brutgebiete in Europa und Nordafrika sowie vier kleine Brutpopulationen im Äthiopischen Hochland. In Asien reicht die Verbreitung vom Gelben Meer über den Nordwesten Chinas, das südöstliche Sibirien und die Mongolei bis auf das mongolische und tibetische Plateau.[10] Von dort aus folgt das Artareal den großen Gebirgsketten Südasiens, dem Himalaya, dem Hindukusch, dem Elburs und dem Zāgros-Gebirge westwärts bis in den Kaukasus und nach Anatolien. Die großen Trockensteppen und Wüsten werden von der Alpenkrähe gemieden. In der Türkei ist sie überwiegend entlang der südlichen Gebirgsketten anzutreffen. Westlich davon schließen sich einige kleinräumige Vorkommen in der Ägäis und auf dem Balkan an. Während die Alpenkrähe noch in weiten Teilen des Apennins und im Norden Siziliens brütet, ist sie aus den Ostalpen seit Jahrzehnten verschwunden. Nur im Westen des Gebirgszugs kommt sie noch vor. Entlang der europäischen Atlantikküsten in Irland, Großbritannien und Frankreich bestehen versprengte, aber weitgehend stabile Populationen. Mehr oder weniger flächendeckend kommt die Alpenkrähe nur in den Pyrenäen und auf der Iberischen Halbinsel vor. Jenseits der Straße von Gibraltar schließen sich Vorkommen im Atlas an, eine heute stark isolierte Population besteht darüber hinaus auf La Palma.[11] Die Vorkommen im nördlichen und südlichen Hochland von Abessinien sind durch die Sahara und die arabischen Wüsten von den anderen Populationen getrennt.[12] Alpenkrähen sind Standvögel und haben nur schwache Wanderungstendenzen. Im Winter verlassen einige Populationen die Gipfelregionen von Gebirgen und ziehen ins Tiefland und in die Täler hinab. Die Nahrungssuche veranlasst die Tiere bisweilen zu längeren Wanderungen, dabei legen sie aber selten mehr als zehn Kilometer zurück.[13]
Die Alpenkrähe bewohnt zwei verschiedene Habitattypen: einerseits weitläufige, offene Viehweiden mit Felsen in der näheren Umgebung und andererseits Steilklippen an den europäischen Westküsten. Als Nahrungshabitat sind Strände und magere, trockene Rasen (2–4 cm Höhe) mit hohem Insektenaufkommen wichtig. Im westlichen Teil des kontinentalen Verbreitungsgebiets sind dies seit dem Holozän vor allem Schafweiden, weiter östlich ist die Alpenkrähe auch auf Pferde- und Yakweiden zu finden. Abseits der Weidewirtschaft können Wind, Hanglage oder Sonneneinstrahlung dazu beitragen, dass geeignete Nahrungshabitate für die Art entstehen. Wichtig ist offenbar auch Trinkwasser im Lebensraum. Wo Brutmöglichkeiten in Felsen fehlen, nimmt die Alpenkrähe auch Nistplätze in Gebäuden an. Dabei kann es sich um Ruinen, moderne Betonbauten oder auch um bewohnte Häuser handeln, solange das Nest und seine nähere Umgebung ungestört bleiben. In Zentralasien sind die Vögel oft sogar in der Nähe von oder in Dörfern anzutreffen, in Westchina und der Mongolei sind sie vielerorts ganzjährige Bewohner von Städten. Dort fungieren meist innerstädtische Grasflächen als Nahrungsgründe.[14]
Die kontinentalen Lebensräume der Alpenkrähe liegen meist zwischen 2000 und 3000 m über Meereshöhe. Vereinzelt – etwa in Andalusien – nutzt die Art zwar auch tiefer gelegene Habitate, in höheren Lagen ist sie aber in aller Regel häufiger.[15] Wo es der landschaftliche Raum zulässt, steigt sie oft noch weiter aufwärts. So ist sie im Himalaya im Sommer bis auf 6000 m anzutreffen, am Mount Everest wurden noch in 7950 m Höhe Individuen gesichtet.[14]
Alpenkrähen sind wie die meisten Rabenvögel Allesfresser, ernähren sich aber vorwiegend von Insekten und anderen Wirbellosen. Der Magen der Art ist ein ausgeprägter Weichfressermagen, der auf die Verdauung weicher, flüssigkeitsreicher Nahrungsstücke ausgelegt ist. Ergänzt wird das Nahrungsspektrum vor allem durch Samen, Beeren und andere Früchte. Je nach Habitat und Jahreszeit können unterschiedliche Wirbellosen-Gruppen zur wichtigsten Nahrungsquelle werden. Häufig bilden Ameisen, Käfer oder Regenwürmer den Hauptbestandteil des Futters. Mit dem Rückgang der Insektenvorkommen im Herbst und Winter rücken zunehmend Getreidesamen und Beeren in den Vordergrund. Das Spektrum reicht dabei von Schlehen, Kreuzdorn-Beeren und Oliven über kultivierte Äpfel und Feigen bis hin zu Hafer oder Gerste. Bevorzugt wird offenbar Getreide, Früchte frisst die Alpenkrähe weniger gern als die Alpendohle. Vereinzelt fressen die Vögel auch Kleinsäuger wie Spitzmäuse, Eidechsen oder die Eier anderer Arten, dies bildet aber eher die Ausnahme. Im Gegensatz zur Alpendohle und zu den meisten anderen Arten der Familie meidet die Alpenkrähe Aas und menschliche Abfälle für gewöhnlich.[16]
Gliederfüßer und Regenwürmer erbeutet die Alpenkrähe vor allem, indem sie mit ihrem langen, dünnen Schnabel in der obersten Bodenschicht stochert. Ameisen picken die Vögel in sehr schneller Folge von der Erdoberfläche auf. Für die Nahrungssuche bevorzugt die Alpenkrähe vor allem feuchte Stellen im Rasen oder aufgewühlte und bloße Erde. Teilweise hebt sie auf der Suche nach Nahrung auch bis zu 20 cm tiefe Löcher aus. Steine und getrocknete Kotfladen wenden die Vögel, um an darunter lebende Wirbellose zu gelangen. Ihr Schnabel ermöglicht es der Alpenkrähe auch, in weichem Kot nach Insektenlarven zu stochern, ohne dabei das Gefieder zu beschmutzen. Nach Möglichkeit wird die Nahrung am Boden aufgenommen; nur wenn es die Situation erfordert, begibt sie sich auch ins Geäst von Büschen oder Bäumen. Oft versucht sie dann auch, Nahrung im Rüttelflug aufzuspüren. Dass überschüssige Nahrung versteckt wurde, konnte bisher nur bei Vögeln beobachtet werden, die in Volieren gehalten wurden. Die Alpenkrähe trinkt oft, vor allem nach Aufnahme klebriger oder zäher Nahrung.[17]
Alpenkrähen sind gesellige Vögel und leben die meiste Zeit des Jahres in kleinen Schwärmen. Verpaarte Individuen bleiben in der Regel in der Nähe ihres Partners und schließen sich Schwärmen gemeinsam an. Gelegentlich können Schwärme stark anwachsen und dann mehrere Hundert oder Tausend Vögel umfassen. Das kann das ganze Jahr über geschehen, in Europa aber meist im September und Oktober, wenn die ausgeflogenen Jungvögel hinzustoßen. In den Gruppen kann es zu aggressiven Auseinandersetzungen, Imponiergehabe oder akustisch einberufenen Ansammlungen kommen, gewalttätige Angriffe mit Verletzungen sind aber sehr selten. Konflikte werden meist durch Drohgesten des überlegenen Tiers (aufrechte Haltung von Oberkörper und Schnabel) beendet. Schwärme nächtigen für gewöhnlich gemeinsam und gehen auch geschlossen auf Nahrungssuche. Wo sich die Verbreitungsgebiete überlappen, sind Alpenkrähen gelegentlich mit Dohlen und Alpendohlen vergesellschaftet. Zur Konkurrenz und Auseinandersetzung kommt es dabei nicht, weil die Ernährungsweisen der Arten sehr unterschiedlich sind, auch Nistplatzkonkurrenz besteht in der Regel nicht. Seltener schließen sich Alpenkrähen mit größeren Rabenvögeln wie Aaskrähen (Corvus corone) oder Kolkraben (C. corax) zusammen. Fressfeinde werden von den Schwarmvögeln gemeinsam gehasst. Das begrenzte und oft gedrängte Nistplatzangebot veranlasst die Art gelegentlich dazu, in kleinen, lockeren Kolonien zu brüten. Die Brutpaare verteidigen dabei die unmittelbare Nestumgebung von wenigen Hundert Metern gegen Artgenossen, Nahrungsreviere werden dagegen nicht verteidigt.[18]
Brutpartner finden sich bei der Alpenkrähe in den Nichtbrüterschwärmen zusammen. Das Weibchen wird dabei vom Männchen mit einem Balztanz umworben, auf den Gefiederkraulen folgt. Anschließend bietet es dem Weibchen ein hochgewürgtes Nahrungsstück an. Auch nach der erfolgreichen Verpartnerung füttert das Männchen das Weibchen regelmäßig, wenn es von ihm dazu aufgefordert wird. Brutpaare, die das zweite Jahr überstanden haben, bleiben meist bis zum Tod eines Partners zusammen. Zur ersten Brut kommt es frühestens im Alter von zwei Jahren, erfolgreiche Brüter sind aber in aller Regel drei Jahre alt oder älter. Das Nest wird im Spätwinter von beiden Partnern gemeinsam gebaut und befindet sich, wenn möglich, abseits von den Nestern anderer Paare. Als Nistplätze werden überdachte Felsnischen und Schächte bevorzugt. Die Alpenkrähe ist aber kein Höhlenbrüter im eigentlichen Sinne, die Nestzugänge sind meist breit und offen, sodass das Nest im Flug erreicht werden kann. Neben Felsen werden lokal auch Lehmhänge, Fenstersimse, Dachstühle oder Schornsteine zur Brut verwendet. Voraussetzung ist, dass der Nistplatz ausreichend geschützt, zugänglich und ungestört ist. Das Nest besteht aus einer unförmigen Schüssel von bleistiftdicken, miteinander verwobenen Zweigen, die mittig mit Wolle, Haaren und Pflanzensamen gepolstert wird. Der Nestbau nimmt zwei bis vier Wochen in Anspruch.[19]
Die Gelege der Alpenkrähe bestehen aus einem bis sieben, meist drei bis fünf Eiern mit beiger bis hellbrauner Farbe und dunklen Sprenkeln. Das Weibchen legt sie in der Regel acht bis zehn Tage nach Abschluss des Nestbaus.[20] In Eurasien findet das überwiegend zwischen Mitte April und Mai statt. Das Weibchen bebrütet die Eier alleine, während es vom Männchen mit Futter versorgt wird. Gelegentlich werden Artgenossen, wahrscheinlich Jungen aus Vorjahresbruten, als Bruthelfer tätig. Die Jungen schlüpfen nach 17–21 Tagen und werden nach 36–41 Tagen flügge. Nach dem Ausfliegen bleiben sie noch etwa 50 Tage im Familienverband, bevor sich die Familie einer größeren Gruppe von Artgenossen anschließt.[21] Die Ausflugrate liegt auf den britischen Inseln (ohne Komplettverluste des Geleges) zwischen 42 und 76 %; die Totalverluste schlagen örtlich mit 32 % zu Buche. Neben Nesträubern kann auch der Befall der Gelege durch den Häherkuckuck (Clamator glanduarius) eine Ursache für das Scheitern von Bruten sein.[22]
Zu den Fressfeinden der Alpenkrähe zählen Uhu (Bubo bubo), Wanderfalke (Falco peregrinus)[23] oder auch Zwergadler (Hieraaetus pennatus).[24] Örtlich wird sie vom Menschen auch immer noch als Schädling oder zu Sportzwecken abgeschossen. Im Gefieder der Art fanden sich unter anderem die Milbe Neotrombicula autumnalis[25] sowie die Kieferläuse Bruelia biguttata, Philopterus thryptocephalus, je eine Menacanthus- und Myrsidea-Art[26] sowie Gabucinia delibata. Bei letzterer ist umstritten, ob es sich um einen echten Parasiten oder um einen mutualistischen Symbionten handelt. Alpenkrähen mit G. delibata im Gefieder haben nach Feldstudien in der Regel eine bessere Kondition als Individuen, denen dieser Federling fehlt.[27] Gegenüber Blutparasiten der Gattungen Plasmodium und Babesia zeigte die Art in Feldstudien eine äußerst geringe Anfälligkeit von 1 %.[28] Vereinzelt führt jedoch der Luftröhrenwurm (Syngamus trachea) zu hohen Sterblichkeitsraten in Alpenkrähen-Populationen.[22]
Die Mortalitätsrate unter Vögeln einer schottischen Population lag in Untersuchungen im ersten Lebensjahr bei 29 %, im zweiten Lebensjahr bei 26 %. Der älteste Vogel, der in freier Wildbahn gefangen wurde, war ein 17 Jahre altes Männchen, das immer noch brütete. Ein unmarkiertes Weibchen lebte vermutlich 27 Jahre lang in Cornwall. Zoo- und Volierenvögel erreichten ein Alter von 28 und 31 Jahren, brüteten aber in den letzten Lebensjahren oft nicht mehr.[29]
Die Erstbeschreibung der Alpenkrähe stammt aus der 10. Auflage der Systema Naturae von Linné aus dem Jahr 1758.[1] Von Linné stellte sie aufgrund ihres länglichen, gebogenen Schnabels als Upopa Pyrrhocorax zu den Wiedehopfen, ordnete sie aber in der 12. Auflage der Gattung Corvus zu, die damals noch alle Rabenvögel umfasste. Marmaduke Tunstall errichtete schließlich 1771 die Gattung Pyrrhocorax für beide Bergkrähen und machte die Alpenkrähe durch Homonymie zu ihrer Typusart.[30] Der Name Pyrrhocorax entstammt dem Altgriechischen und bedeutet mit Verweis auf die Bein- und Schnabelfarbe der Art so viel wie „feuerroter Rabe“.
Mit ihrer Schwesterart, der Alpendohle (P. graculus), kann die Alpenkrähe Hybriden zeugen. Diese Vögel sind äußerlich eine Mischung aus beiden Arten und verfügen über das Vokabular von Vater und Mutter. Zu Hybridisierung kann es sowohl in Gefangenschaft als auch in freier Wildbahn kommen.[31] Für die Alpenkrähe werden von den meisten Autoren heute eine ausgestorbene und acht lebende Unterarten anerkannt, die Unterschiede in Verhalten und Morphologie sind aber oft nur gering. DNA-gestützte phylogenetische Analysen liegen weder für Alpendohle und Alpenkrähe noch für die einzelnen Alpenkrähen-Unterarten vor. Untersuchungen, die Maße und Lautäußerungen verschiedener Populationen verglichen, fanden keine Unterschiede zwischen den europäischen Unterarten, ordneten die Vorkommen aus Tian Shan und Äthiopien aber als basal ein.[32]
Auf Basis europäischer Bestandsschätzungen geht BirdLife International von 43.000–110.000 Brutpaaren in der Region aus, was in etwa 129.000–330.000 Individuen entspricht. Für China wird von 10.000–100.000 Brutpaaren ausgegangen. Auf Basis der europäischen Zahlen schätzt BirdLife den Weltbestand auf 263.000–1.320.000 Vögel, mahnt aber solidere Hochrechnungen an. In Europa waren die Bestände der Alpenkrähe zumindest bis in die 1980er Jahre rückläufig, seitdem ergeben sich keine klaren Trends. Ursache war vor allem der Verlust von geeigneten Brut- und Nahrungshabitaten.[11] Im Gegensatz zur Alpendohle konnte sich die Alpenkrähe nicht an den Strukturwandel seit dem 19. Jahrhundert anpassen oder gar vom Gebirgstourismus profitieren. Leichte Bestandszuwächse sind auf den Britischen Inseln und der Iberischen Halbinsel zu verzeichnen. Anders als die meisten europäischen Vorkommen gelten die Populationen im Atlas, in Klein-, Zentral- und Ostasien als groß und weitgehend stabil.[21] In ihrem asiatischen Areal gilt die Alpenkrähe als relativ, örtlich auch als sehr häufig.[14] Die vier äthiopischen Brutvorkommen umfassen nach Hochrechnungen 1.000–1.300 Individuen und kommen entsprechenden Studien zufolge für eine Einstufung als gefährdet oder stark gefährdet in Frage.[44]
Umfangreiche Schutz- und Wiederansiedlungsprogramme wurden in den letzten Jahrzehnten vor allem in Großbritannien unternommen. Dabei wurden Nisthilfen errichtet und die traditionelle Schafbeweidung gefördert, was unter Umständen mit zur Wiederansiedlung der Art im Süden Großbritanniens beitrug.[21] Die Schweiz, die aktuell noch etwa 50 Brutpaare beherbergt, stuft die Alpenkrähe auf ihrer nationalen Roten Liste als stark gefährdet ein. Als wichtigste Faktoren für den Erhalt der europäischen Bestände gelten die Erhaltung von Trockenrasen und vergleichbaren Flächen sowie der Schutz vor touristischer Erschließung und direkter Verfolgung.[45]
Die Alpenkrähe (Pyrrhocorax pyrrhocorax) ist eine Vogelart aus der Familie der Rabenvögel (Corvidae). Die schwarz gefiederten Vögel mit schmalem, gebogenem rotem Schnabel waren während der letzten Kaltzeit in weiten Teilen Eurasiens beheimatet. Heute sind sie meist nur noch in den Gebirgen, Hochländern und Küstenregionen der Paläarktis und Äthiopiens anzutreffen. Insbesondere durch den Wandel der Landwirtschaft ab dem 19. Jahrhundert ging die Art in Europa noch weiter zurück. Ihr Habitat besteht aus Weideland und offenen Flächen mit niedriger, spärlicher Grasvegetation. Dabei ist die Alpenkrähe vor allem auf ein ausreichendes Angebot an Felsnischen zur Brut angewiesen. Sie ernährt sich vorwiegend von Samen und Beeren sowie von Insekten und anderen Wirbellosen. Die Art bildet monogame, lebenslange Brutpaare und baut ihr Nest für gewöhnlich auf überdachten Felsvorsprüngen, aber bisweilen auch in Gebäudenischen oder Tierbauten. Die Gelegegröße schwankt zwischen einem und sechs Eiern, meist legt das Weibchen drei bis fünf Eier.
Die Erstbeschreibung der Alpenkrähe durch Carl von Linné stammt aus dem Jahr 1758. Ihre nächste Verwandte ist die Alpendohle (Pyrrhocorax graculus), mit der sie die Gattung der Bergkrähen (Pyrrhocorax) bildet. Insgesamt werden acht rezente und eine ausgestorbene Unterart unterschieden, ihre Abgrenzung ist aber oft problematisch. Zwar gilt die Alpenkrähe global als nicht bedroht, in Europa ist ihr Bestand allerdings weiterhin rückläufig. Die Art ist deshalb in mehreren Ländern Gegenstand von Schutzprogrammen.
Al'puvaroi (Pyrrhocorax pyrrhocorax) on lindu.
'S e eun a th' ann an cathag nan casan dearg (Laideann: Pyrrhocorax pyrrhocorax; Beurla: Red-billed Chough). Canar feannag na casan dearg, cathag dhearg-chasach neo cnàmhach ris cuideachd. Tha e a' buntainn don teaghlach Corvidae. Tha iad a' neadachadh anns na beanntan is na creigean faisg air a chosta, gu h-àraid ann an Èirinn, Eòrpa a Deas, Afraga a tuath is Àisia meadhanach is na h-Innseachan.
Cathag nan casan dearg
_(8).jpg)
'S e eun a th' ann an cathag nan casan dearg (Laideann: Pyrrhocorax pyrrhocorax; Beurla: Red-billed Chough). Canar feannag na casan dearg, cathag dhearg-chasach neo cnàmhach ris cuideachd. Tha e a' buntainn don teaghlach Corvidae. Tha iad a' neadachadh anns na beanntan is na creigean faisg air a chosta, gu h-àraid ann an Èirinn, Eòrpa a Deas, Afraga a tuath is Àisia meadhanach is na h-Innseachan.
The reid-leggit craw (Pyrrhocorax pyrrhocorax), is a bird in the craw faimily, ane o anly twa species in the genus Pyrrhocorax.
The reid-leggit craw (Pyrrhocorax pyrrhocorax), is a bird in the craw faimily, ane o anly twa species in the genus Pyrrhocorax.
Tindakráka (frøðiheiti - Pyrrhocorax pyrrhocorax) er ein fuglur, eitt slag av kráku.
Tindakráka (frøðiheiti - Pyrrhocorax pyrrhocorax) er ein fuglur, eitt slag av kráku.
Togʻ qargʻa (Pyrrhocorax pyrrhocorax) — chumchuqsimonlar turkumining kargʻalar oilasiga mansub qush. Kattaligi zogʻchadek. Tanasining uz. 45 sm cha, ogʻirligi 270—370 g . Patlari qora rangda, dum va qanoti yashil tovlanadi; tumshugʻi va oyogʻi qizil. Markaziy va Jan. Yevropa, Shim.Gʻarbiy Afrika, Efiopiya, Oʻrta Osiyo togʻlarida tarqalgan. Oʻtroq hayot kechiradi. Togʻlarning alp mintaqasida yashaydi. 4—5 ta tuxum qoʻyib, 17—18 kun modasi bosadi. Hasharotlar, chuvalchanglar va umurtqasizlar, baʼzan mevalar bilan oziklanadi.
Η Κοκκινοκαλιακούδα είναι πτηνό της οικογενείας των Κορακιδών, που απαντά κυρίως στην κεντρική Ασία, αλλά και σε απομονωμένους πληθυσμούς σε μέρη της Ευρώπης (και στον ελλαδικό χώρο) και της βόρειας Αφρικής. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Pyrrhocorax pyrrhocorax και περιλαμβάνει 8 υποείδη.[1]
Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Pyrrhocorax pyrrhocorax docilis (S. G. Gmelin, 1774).[1]
Είναι είδος προσαρμοσμένο να ζει σε μεγάλα υψόμετρα, μικρότερα πάντως από εκείνα της συγγενικής κιτρινοκαλιακούδας.
Η ονομασία του γένους είναι σύνθετη ελληνική και προέρχεται από τις επί μέρους λέξεις πυρρός (= αυτός που έχει το χρώμα του πυρός, της φωτιάς) + κόραξ (=ο κόρακας, το κοράκι). Γι’ αυτό ο σωστός συλλαβισμός είναι με δύο και όχι με ένα ρ, διότι η λέξη δεν προέρχεται από το πυρ: πυρρός, -ά, -όν (αρχαιοπρ.) αυτός που έχει το χρώμα της φωτιάς, ο ξανθοκόκκινος. [ΕΤΥΜ. αρχ. επίθ. (ήδη μυκ. ανθρωπωνύμια Pu-wo, Pu-wa, Pu-wi-no), που συνδ. με τις λ. πυρ και πυρσός (δωρ.). Σύμφωνα με την πιο ασφαλή ερμηνεία, οι τ. πυρρός και πυρσός προέρχονται από το ουσ. πυρ, αλλά παράγονται από διαφορετικά επιθήματα: πυρρός < *πυρ-Ρός (όπως επιμαρτυρούν οι τ. τής Μυκηναϊκής) < πυρ + επίθημα -Εός (πβ. πολιός < *πολι-Ρός), ενώ πυρσός < πυρ + επίθημα -σός. Η υιοθέτηση κοινού αρχικού τ. *πυρσ-Ρός δεν προσφέρει ικανοποιητικές απαντήσεις].[2]
Η ελληνική λαϊκή ονομασία έχει τις ρίζες της στην αρχαία ελληνική λέξη κολοιός, αγνώστου λοιπής ετυμολογίας. Η λέξη αυτή αναφέρεται συχνά τόσο στον Αριστοτέλη όσο και στον Αριστοφάνη και πιθανότατα σήμαινε το συγκεκριμένο πουλί (βλ. Κουλτούρα). Από τη λέξη αυτή προήλθε η, μεγεθυντικής σημασίας, λέξη κάλοιακας, η οποία με το επίθημα -ούδα έδωσε τη σημερινή λέξη: ΕΤΥΜ. < κάλοιακας (+ επίθημα -ούδα,πβ. πεταλ-ούδa) < κόλοιακας < αρχ. κολοιός, ίδια σημ. (κατ' αναλογίαν προςτο κόρακας), αγν. ετύμου].[3]
Η αγγλική ονομασία του είδους chough, είναι προϊόν ονοματοποιίας και οφείλεται στην χαρακτηριστική υψίσυχνη φωνή του πτηνού.[5]
Η ελληνική λαϊκή ονομασία παραπέμπει στο χρώμα του ράμφους -και των ταρσών- του πτηνού.
Απολιθώματα του γένους βρίσκονται ήδη από τα τέλη του Πλειόκαινου της Ευρώπης,[6] στη σημερινή Ουγγαρία και Ισπανία. Όπως και η κιτρινοκαλιακούδα, υπήρξε τυπικός εκπρόσωπος της ορνιθοπανίδας της Εποχής των Παγετώνων. Λόγω της επέκτασης των δασών κατά την Ολόκαινο Περίοδο εξαφανίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τα εύκρατα γεωγραφικά πλάτη. Η ανάκαμψη άρχισε με την κτηνοτροφία και τη δημιουργία ανοικτών χώρων που προσφέρουν στα πτηνά πηγές διατροφής σε μορφή ξηρού χόρτου. Αρχειακές καταγραφές δείχνουν ότι η κοκκινοκαλιακούδα, στις αρχές του 16ου αιώνα, επεκτεινόταν σε πολύ μεγαλύτερο ευρωπαϊκό χώρο από ό, τι σήμερα. Με την εντατικοποίηση της γεωργίας και της επακόλουθης μείωσης των ζώων βοσκής, κυρίως των προβάτων, κατά τον 19ο αιώνα, εξαφανίστηκε από πολλές θέσεις της «πατρογονικής» ευρωπαϊκής επικράτειας αναπαραγωγής της. Η δίωξη από τον άνθρωπο, συνέβαλε πολύ σε αυτή την εξέλιξη. Έτσι, το είδος εξαφανίστηκε από πολλά μέρη των Άλπεων, τις Βρετανικές Νήσους (μέχρι το 2000, περίπου) και αλλού. Αντίθετα, το είδος παρέμεινε στην Ασία, κυρίως λόγω έλλειψης όχλησης και επειδή η βόσκηση είναι ακόμη ευρέως διαδεδομένη.
Η κοκκινοκαλιακούδα περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Λινναίο ως Upupa Pyrrhocorax, στο περίφημο έργο του Systema Naturae το 1758.[7] Μεταφέρθηκε στο σημερινό του γένος, Pyrrhocorax, από τον Άγγλο ορνιθολόγο Marmaduke Tunstall το 1771 στο έργο του Ornithologia Britannica,[8] μαζί με το μοναδικό άλλο μέλος του γένους, την Κιτρινοκαλιακούδα, P. graculus.[9] Οι πιο στενοί συγγενείς τους θεωρείτο παλαιότερα ότι, ήσαν τα κορακοειδή του γένους Corvus, ειδικά οι κάργιες,[10] αλλά οι αναλύσεις DNA του κυτοχρώματος β δείχνουν ότι το γένος Pyrrhocorax, μαζί με το γένος Temnurus, είχαν αποκλίνει νωρίς από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Corvidae.[11]
Τα υποείδη της κοκκινοκαλιακούδας κατανέμονται σε μια σχετικά στενή και κατακερματισμένη ζώνη που μοιάζει πολύ με εκείνην της συγγενικής κιτρινοκαλιακούδας. Συγκεκριμένα, εκτείνεται κατά μήκος των ορέων της νότιας Παλαιαρκτικής, με δυτικότερο όριο την Ιβηρική Χερσόνησο και τη ΒΔ. Αφρική και, ανατολικότερο όριο, την Α. Κίνα και τη Β. Ινδοκίνα.
Στην Ευρώπη, η κατανομή είναι έντονα κατακερματισμένη, με πληθυσμούς απομακρυσμένους μεταξύ τους, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ιβηρική, στην Ιταλία και στα Βαλκάνια. Απαντά ακόμη στις δυτικές Άλπεις, αλλά όχι στις ανατολικές.
Η Ασία, αποτελεί την κυριότερη επικράτεια του είδους, με τα εκεί υποείδη να συγκροτούν μια «συμπαγή» δομή, σε ευρεία ζώνη που αρχίζει από τη Μικρά Ασία και φθάνει ανατολικά μέχρι τη Σινική Θάλασσα.
Στην Αφρική, τέλος, απαντά στον μαροκινό Άτλαντα και στην Αλγερία, κυρίως όμως σε δύο -κατ’ άλλους ερευνητές, τέσσερις- απομονωμένους πληθυσμούς στην Αιθιοπία (βλ. Γεωγραφική κατανομή]], που συγκροτούν ενδημικό υποείδος.
Πηγές:[1][5][9][12][13][14][15][16][17][18][19][20]
(σημ. με έντονα γράμματα το υποείδος που απαντά στον ελλαδικό χώρο)
Η κοκκινοκαλιακούδα είναι ένα τυπικό μη-μεταναστευτικό είδος, με υψηλά ποσοστά ενδημισμού. Σε όλες σχεδόν τις περιοχές της επικρατείας της, ζει και αναπαράγεται μόνιμα, καθ’όλη τη διάρκεια του έτους.
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από το Βέλγιο, το Γιβραλτάρ, την Βουλγαρία, την Ουγγαρία, την Σλοβακία, την Αίγυπτο και την Κορέα.[21]
Στην Ελλάδα, η κοκκινοκαλιακούδα είναι επιδημητικό είδος, απαντά δηλαδή μόνιμα στις ορεινές περιοχές όλης της χώρας, αλλά είναι περιορισμένο τοπικά και δεν είναι εύκολο να την συναντήσει κάποιος.
Η κοκκινοκαλιακούδα είναι ένα τυπικό πτηνό μεγάλου υψομέτρου, αφού ο κύριος οικότοπος του είδους είναι τα ψηλά βουνά. Απαντά μεταξύ 2.000 και 2.500 μέτρων στη Β. Αφρική και, κυρίως, μεταξύ 2.400 και 3.000 μ. στα Ιμαλάια. Σε αυτή την οροσειρά φθάνει μέχρι και τα 6.000 μ. το καλοκαίρι, ενώ έχει καταγραφεί στα 7.950 μ. στο όρος Έβερεστ.[9] Συνήθως, διαχειμάζει χαμηλότερα, στα 1450-2135 μ., στα «αλπικά» λιβάδια.[22] Ωστόσο, δεν φθάνει στα υψόμετρα της συγγενικής της κιτρινοκαλιακούδας,[23] ιδιαίτερα όταν αναπαράγεται, διότι εκείνη εμφανίζει διατροφή καλύτερα προσαρμοσμένη σε μεγαλύτερα υψόμετρα.[24]
Στην Ιρλανδία, την Μεγάλη Βρετανία και την Βρετάνη αναπαράγεται επίσης στις παράκτιες βραχώδεις ακτές, αναζητώντας την τροφή της στις προσκείμενα λιβάδια χαμηλής βλάστησης, 2-4 εκ. ύψους (machair). Στο παρελθόν υπήρξε ακόμη πιο διαδεδομένη στις ακτές, αλλά περιορίστηκε λόγω της απώλειας των εξειδικευμένων της οικοτόπων.[25][26]
Στην Ελλάδα, οι κύριοι οικότοποι περιλαμβάνουν γκρεμούς και πλαγιές απότομων βράχων, σε απρόσιτες ορεινές θέσεις,[27] σε υψόμετρο που κυμαίνεται από 1.000 μέχρι 2.300 μ., σχεδόν αποκλειστικά στους υψηλότερους ορεινούς όγκους της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Κρήτης (Handrinos & Akriotis 1997, Delestrade 1998, Ξηρουχάκης & Δρετάκης 2006). Τον χειμώνα παρατηρείται και σε χαμηλότερο υψόμετρο (μέχρι τα 400 μ.), ακόμη και κοντά σε καλλιέργειες, ειδικά σε περιόδους έντονης κακοκαιρίας. Ο βιότοπος τροφοληψίας της περιλαμβάνει βραχώδεις εκτάσεις με χέρσα χωράφια, αλπικά λιβάδια με απότομα διάσπαρτα βράχια, οροπέδια και ορεινούς βοσκότοπους με αραιή φυτοκάλυψη.[28]
Η κοκκινοκαλιακούδα, γενικά, είναι ένα μέσου μεγέθους κορακοειδές που, μπορεί να μην είναι εύκολο να παρατηρηθεί, λόγω του απρόσιτου των βιοτόπων της, αλλά είναι από τα ευκολότερα πτηνά, στην αναγνώριση πεδίου, δεδομένου ότι είναι το μοναδικό κορακοειδές με καρμινοκόκκινο ράμφος και κοκκινωπά κάτω άκρα (ταρσοί και πόδια). Ωστόσο, από κάποια απόσταση, επειδή δεν διακρίνονται αυτά τα χαρακτηριστικά, μοιάζει με την κιτρινοκαλιακούδα, ενώ σε σχέση με το κοράκι είναι σημαντικά μικρότερη σε μέγεθος. Κατά την πτήση, είναι διακριτές οι σχετικά τετραγωνισμένες πτέρυγες και η, επίσης, τετραγωνισμένη ουρά της. Όταν οι πτέρυγες είναι κλειστές, τα πρωτεύοντα ερετικά φθάνουν σχεδόν εκεί όπου τελειώνει η ουρά (στην κιτρινοκαλιακούδα, η ουρά προεξέχει σαφώς σε σχέση με τα πρωτεύοντα).[29]
Χαρακτηρίζεται από το κόκκινο, μυτερό και αρκετά καμπυλωτό ράμφος της, αρκετά μεγαλύτερο και κυρτότερο σε σύγκριση με εκείνο της κιτρινοκαλιακούδας (P. graculus). Στη βάση του ράμφους υπάρχουν πολλές, κοντές σμήριγγες, οι οποίες μόλις που καλύπτουν τα ρουθούνια. Επίσης, κατά την πτήση, τα πρωτεύοντα ερετικά πτερά φαίνονται να εξέχουν από την πτέρυγα περισσότερο. Το πτέρωμά της είναι στιλπνό μαύρο με κάποια ελαφρά, ιριδίζουσα πρασινωπή απόχρωση, ενώ κάποια υποείδη διαθέτουν απαλή μπλε απόχρωση στα φτερά τους. Με το πέρασμα του χρόνου το πτέρωμα χάνει τη στιλπνότητά του, έως ότου ακολουθήσει η επόμενη έκδυση (moult). Η ίριδα είναι σκούρα καφεκόκκινη και τα νύχια μαύρα.
Τα δύο φύλα είναι παρόμοια, με τα θηλυκά λίγο μικρότερα σε μέγεθος, αλλά αυτό είναι δυσδιάκριτο από απόσταση. Οι ενήλικες μπορούν να ξεχωρίσουν με παρατήρηση στο χέρι (sic), από το μήκος πτέρυγας, ταρσού και ράμφους, σε ακραίες μετρήσεις. Για παράδειγμα, το ράμφος των αρσενικών ατόμων είναι γύρω στα 65 χιλιοστά, ενώ των θηλυκών, γύρω στα 50 χιλιοστά. Ωστόσο, αυτό είναι αδύνατον να διαπιστωθεί στην παρατήρηση πεδίου.[30]
Τα νεαρά άτομα έχει λιγότερο στιλπνό πτέρωμα από τους ενήλικες, ενώ διαθέτουν σημαντικά μικρότερο κίτρινο ράμφος -που σταδιακά γίνεται πορτοκαλί- [31] και ροζ πόδια μέχρι το 1ο τους φθινόπωρο.[9] Επίσης, η ίριδα των οφθαλμών είναι κατάμαυρη και τα νύχια των ποδιών σκούρα καφέ.[30][32]
Υπάρχει η θεωρία ότι το μέγεθος των υποειδών αυξάνεται, από τα δυτικά προς τα ανατολικά, ακολουθώντας τον Κανόνα του Μπέργκμαν, που υποστηρίζει ότι το μέγεθος αυξάνεται παράλληλα με το υψόμετρο και τη μείωση της θερμοκρασίας (τα ασιατικά υποείδη ζουν σε υψηλότερες και ψυχρότερες περιοχές).[9][23] Ωστόσο, οι επί μέρους μετρήσεις δίνουν, κάποιες φορές, μια διαφορετική εικόνα. Για παράδειγμα, αν και οι κινεζικοί πληθυσμοί είναι κατά μέσο όρο μεγαλύτεροι σε μέγεθος από τους ευρωπαϊκούς, έχουν εν τούτοις κοντύτερα πόδια και ράμφος.[33][34] (Πηγές:[22][35][36][37][38][27][39][29][31][30][40])
(Για τα Υποείδη, βλ. Γεωγραφική κατανομή, το Μήκος σε χιλιοστά, το Βάρος σε γραμμάρια Πηγή: Cramp & Perrins 1994, pp. 105–120)
Η κοκκινοκαλιακούδα θα μπορούσε να καταταγεί στα παμφάγα κορακοειδή με, τόσο ζωϊκή, όσο και φυτική ύλη στο διαιτολόγιό της. Η φυσιολογία του στομαχιού της δείχνει ότι ανήκει στους οργανισμούς που καταναλώνουν μάλλον μαλακή, πλούσια σε υγρά, τροφή. Η λεία του είδους αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από έντομα, αράχνες, σαλιγκάρια, σκουλήκια [31] και άλλα ασπόνδυλα που λαμβάνονται από το έδαφος, με τα μυρμήγκια, ίσως, το πιο σημαντικό θήραμα.[9] Οι κοκκινοκαλιακούδες του υποείδους της Κ. Ασίας P. p. centralis συνηθίζουν να ανεβαίνουν στη ράχη των άγριων ή οικόσιτων θηλαστικών και να τρέφονται με παράσιτα.[41] Αν και τα ασπόνδυλα αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής τους, μπορούν να τραφούν και με φυτικό υλικό, συμπεριλαμβανομένων πεσμένων σπερμάτων από δημητριακά, ιδιαίτερα με την έλευση του φθινοπώρου. Μάλιστα, στα Ιμαλάια έχει αναφερθεί ότι προκαλούν ζημιές στις καλλιέργειες κριθαριού διαρρηγνύοντας τους καρπούς για να πάρουν τα σπέρματα.[9] Στις ακτές, συνηθίζουν να αρπάζουν τα αβγά από τις φωλιές των πουλιών που φωλιάζουν στην περιοχή.[37] Τέλος, αντίθετα με την κιτρινοκαλιακούδα, δεν δέχονται ανθρώπινη «τεχνητή» τροφή, όπως ψωμιά, γλυκά κ.λ.π.[42]
Τα προτιμώμενα ενδιαιτήματα αναζήτησης τροφής είναι εκείνα με χαμηλή βλάστηση, που δημιουργούνται από τη βόσκηση, π.χ. από τα πρόβατα και τα κουνέλια, οι αριθμοί των οποίων συνδέονται με την αναπαραγωγική επιτυχία του είδους. Μπορεί, επίσης, να προκύψουν κατάλληλες περιοχές σίτισης, εκεί όπου η ανάπτυξη των φυτών παρεμποδίζεται από την έκθεση σε ρεύματα ανέμου κορεσμένα με αλάτι, ή σε φτωχά εδάφη.[43][44]
Η κοκκινοκαλιακούδα χρησιμοποιεί το μεγάλο, καμπυλωτό ράμφος της για να συλλάβει μυρμήγκια, σκαθάρια και μύγες από την επιφάνεια, ή για να σκάψει για προνύμφες και άλλα ασπόνδυλα. Το τυπικό βάθος που ψάχνει είναι στα 2-3 εκατοστά, που σημαίνει ότι σιτίζεται σε εδάφη με λεπτή επιφάνεια και στα βάθη όπου διαβιούν πολλά ασπόνδυλα, είναι όμως ικανή να διατρυπήσει το έδαφος ακόμη και σε βάθος 10-20 εκ., εάν παραστεί ανάγκη.[45][46] Επίσης, θα αναζητήσει στιγμιαία τη λεία της σε δένδρα ή θάμνους, μόνον όταν δεν βρίσκει αλλού τροφή. Πίνει νερό πολύ συχνά, ιδιαίτερα όταν καταναλώνει σκληρή ή κολλώδη λεία.
Όταν τα δύο είδη καλιακούδας εμφανίζονται μαζί, υπάρχει μόνο περιορισμένος ανταγωνισμός για τροφή. Ιταλική μελέτη έδειξε ότι, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η διατροφή για την κοκκινοκαλιακούδα ήταν σχεδόν αποκλειστικά βολβοί γκάγκεας (Gagea sp.), ενώ η κιτρινοκαλιακούδα στρεφόταν σε βατόμουρα και καρπούς τριανταφυλλιάς. Επίσης, τον Ιούνιο, οι κοκκινοκαλιακούδες τρέφονται με προνύμφες Λεπιδοπτέρων, ενώ οι κιτρινοκαλιακούδες με νύμφες Τιπουλίδων. Αργότερα, μέσα στο καλοκαίρι, οι κιτρινοκαλιακούδες καταναλώνουν κυρίως ακρίδες, ενώ οι κοκκινοκαλιακούδες, νύμφες Τιπουλίδων, προνύμφες Διπτέρων και σκαθάρια.[24]
Η πτήση της κοκκινοκαλιακούδας είναι ισχυρή αλλά ταυτόχρονα ντελικάτη,[38], κατά την οποία διακρίνονται τα πρωτεύοντα ερετικά να εξέχουν από την πτέρυγα και να διαχωρίζονται καλά μεταξύ τους (λιγότερο διαχωρισμένα στην κιτρινοκαλιακούδα), ενώ και η ουρά εμφανίζεται σχετικά κοντή (σχέση μήκους/πλάτους, σχεδόν 1:1). Πολύ συχνά γυροπετάει (soaring).[38][39]
Η κοκκινοκαλιακούδα φημίζεται για τις εναέριες «καταδύσεις» και τους επιδέξιους ελιγμούς της που, πολλές φορές, συνοδεύονται από ακροβατικές κινήσεις. Έχει την ικανότητα να εκτελεί κάθετη εφόρμηση μέχρι 100 χλμ/ώρα, με διπλωμένες τις πτέρυγες, ή ανάποδη πτήση με περιστροφή του σώματος γύρω από τον εαυτό της και άρθρωση χαρακτηριστικής στριγγής κραυγής. Επίσης, είναι από τα λίγα πτηνά που μπορούν να κερδίζουν ύψος εντελώς κάθετα προς την επιφάνεια του εδάφους. Τα ακροβατικά αυτά έχουν, πολύ εύστοχα, παρομοιαστεί με εκείνα που εκτελούν οι πιλότοι των παλαιών διπλάνων.[29]
Γενικά, η κοκκινοκαλιακούδα θεωρείται αρκετά προσιτή και δεν φαίνεται ιδιαίτερα δειλό πτηνό, ενώ είναι κοινωνικό είδος σχηματίζοντας μικρές αγέλες,[27] εκτός από την περίοδο αναπαραγωγής.[29] Αυτό μπορεί να συμβεί καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αλλά κυρίως στην Ευρώπη το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο, όταν τα νεαρά πτηνά ενταχθούν στο κοπάδι. Ωστόσο, στο Νεπάλ και στην ευρύτερη περιοχή των Ιμαλαΐων, μπορεί να σχηματίζει κοπάδια που αριθμούν εκατοντάδες άτομα.[22] Συχνά, κινεί νευρικά τις πτέρυγες και την ουρά της, όταν αρθρώνει διάφορα καλέσματα εν στάσει. Αντίθετα με άλλα κορακοειδή, δεν ανεβαίνει σχεδόν ποτέ σε δένδρα ή θάμνους, προτιμώντας το έδαφος, όπου είναι πολύ «νευρική» και κινητική, μετακινούμενη με βάδισμα, τρέξιμο ή μικρά τριπλά άλματα.[39][48]
Οι κοκκινοκαλιακούδες είναι σε θέση να αναπαράγονται από την ηλικία των τριών ετών αν και η ηλικία της πρώτης αναπαραγωγής είναι μεγαλύτερη στους μεγάλους πληθυσμούς.[49] Η ωοτοκία πραγματοποιείται άπαξ κάθε χρόνο, από τα τέλη Απριλίου μέχρι τις αρχές Μαΐου, αλλά κάποιες φορές υπάρχει και δεύτερη ωοτοκία, μόνον όμως σε περίπτωση που χαθεί η πρώτη.[50] Τα ζευγάρια εμφανίζουν ισχυρό δεσμό, από τη στιγμή που είναι επιτυχής η πρώτη ωοτοκία.[51] Φωλιάζει μοναχικά, αλλά μπορεί να σχηματίζει μικρές αποικίες, μερικές φορές μαζί με την κιτρινοκαλιακούδα, ιδιαίτερα όταν οι καλές θέσεις είναι περιορισμένες.[29]
Η ογκώδης φωλιά αποτελείται από ρίζες και βλαστούς από ρείκια, αγκαθωτά ψυχανθή (Ulex sp. ) ή άλλα φυτά και είναι επενδεδυμένη με μαλλί ή τρίχες.[23] Στην Κ. Ασία, μάλιστα, οι τρίχες μπορούν να αποκόπτονται από το τρίχωμα των οικόσιτων θηλαστικών, όπως του Hemitragus jemlahicus.[41] Η φωλιά είναι κατασκευασμένη σε μια σπηλιά ή σχισμή, σε βράχο ή ορθοπλαγιά, μερικές φορές σε λαγούμια άλλων ζώων, σε ορεινές τοποθεσίες αλλά και κοντά στην ακτή, ανάλογα με τον οικότοπο του πτηνού.[23][50] Εάν το πέτρωμα είναι μαλακός ψαμμίτης, τα πουλιά μπορούν να σκάβουν τρύπες σχεδόν μέχρι ένα (1) μέτρο βάθος.[52] Επίσης, μπορούν να χρησιμοποιηθούν παλαιά κτήρια, ενώ τα μοναστήρια στο Θιβέτ αποτελούν πολλές φορές χώρους φωλιάσματος, όπως και σύγχρονα κτήρια στις πόλεις της Μογγολίας, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας Ουλάν Μπατόρ.[9] Δυνατόν να χρησιμοποιούνται και άλλες «τεχνητές» θέσεις, όπως λατομεία και ορυχεία, όπου αυτά είναι διαθέσιμα.[53] Η φωλιά κατασκευάζεται και από τους δύο εταίρους, σε 2-4 εβδομάδες.[50]
Η γέννα αποτελείται συνήθως από 3-4 αβγά (σπανίως 2 ή μέχρι 7),[54] διαμέτρου 40,6Χ28,7 χιλιοστών και βάρους 15,7 γραμμαρίων, περίπου, εκ των οποίων το 6% είναι κέλυφος.[54][55] Το μέγεθος των αβγών είναι ανεξάρτητο από το μέγεθος της ωοτοκίας και την θέση της φωλιάς, αλλά μπορεί να ποικίλλει μεταξύ των διαφορετικών θηλυκών.[56]
Η επώαση αρχίζει μετά την εναπόθεση του 1ου αβγού, πραγματοποιείται μόνον από το θηλυκό, ενώ το αρσενικό την εφοδιάζει με τροφή, διαρκεί δε 17-23 ημέρες -συνήθως 18 με 19- , περίπου.[37][54] Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι, γεννιούνται δηλαδή ανήμποροι και χρειάζονται για καιρό την προστασία των γονέων τους, σε αντίθεση με εκείνους της κιτρινοκαλιακούδας, που διαθέτουν ήδη ένα πυκνό κάλυμμα από υποτυπώδεις τρίχες.[57] Τη σίτισή τους αναλαμβάνει το θηλυκό για 2-3 εβδομάδες, με τροφή που φέρνει το αρσενικό. Αφήνουν τη φωλιά στις 38 ημέρες, περίπου, αλλά παραμένουν κοντά στους γονείς του για 3-4 εβδομάδες ακόμη.[54]
Τα νεαρά άτομα επιζούν σε ποσοστό 43% μέχρι το 1ο έτος ζωής τους, και ο ετήσιος ρυθμός επιβίωσης των ενηλίκων είναι περίπου 80%. Η μέση διάρκεια ζωής κυμαίνεται, περίπου, στα 7 χρόνια,[58] αν και έχει καταγραφεί ηλικία 17 ετών.[45] Η θερμοκρασία και η βροχόπτωση κατά τους μήνες που προηγούνται της αναπαραγωγής, φαίνεται να σχετίζονται με τον αριθμό των νεοσσών που αποκτούν το πρώτο πτέρωμα κάθε χρόνο, καθώς και με το ποσοστό επιβίωσής τους. Οι νεοσσοί που αναπτύσσουν το πρώτο πτέρωμα υπό καλές συνθήκες, είναι πιο πιθανό να επιβιώσουν μέχρι την ηλικία αναπαραγωγής και, έχουν μπροστά τους περισσότερα έτη για να αναπαραχθούν, σε σχέση με εκείνους που ανέπτυξαν το πρώτο πτέρωμα υπό κακές συνθήκες.[49]
Οι κυριότεροι φυσικοί θηρευτές της κοκκινοκαλιακούδας είναι ο πετρίτης, ο χρυσαετός και ο μπούφος, ενώ την φωλιά της λεηλατεί συχνά το κοράκι.[59]"Release Update December 2003" (PDF). Operation Chough. Retrieved June 2014[60][61] Επίσης, η κοκκινοκαλιακούδα αποτελεί ένα από τα είδη-ξενιστές πάνω στα οποία παρασιτεί ο κισσόκουκος (Clamator glandarius).[62]
Πολλά άτομα μπορούν επίσης να φέρουν ακάρεα, αλλά μια μελέτη που έγινε για το άκαρι Gabucinia delibata, που παρασιτεί στο πτέρωμα των νεαρών πτηνών, λίγους μήνες μετά την ανάπτυξη του πρώτου φτερώματος όταν ενταχθούν στις αποικίες, έδειξε ότι το συγκεκριμένο παράσιτο βελτιώνει στην πραγματικότητα την σωματική κατάσταση του ξενιστή του. Είναι πιθανό ότι τα ακάρεα ενισχύουν την φυσιολογική υγιεινή του πτερώματος αποτρέποντας την ανάπτυξη παθογόνων παραγόντων.[44] Ταυτόχρονα ενισχύει τα άλλα «μέτρα προστασίας» του πτερώματος, όπως είναι η ηλιοθεραπεία και η τριβή του πτερώματος με μυρμήκια (sic!), των οποίων το –τοξικό- μυρμηκικό οξύ θανατώνει τους παθογόνους μικροοργανισμούς.[9]
Tο είδος, συνολικά, δεν θεωρείται ότι προσεγγίζει τα κατώτατα όρια του κριτηρίου μείωσης για τον παγκόσμιο πληθυσμό της IUCN Red List (δηλαδή, μείωση κατά περισσότερο από 30%, μέσα σε δέκα χρόνια ή τρεις γενεές), και ως εκ τούτου αξιολογείται ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC).[21]
Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές επικράτειες έχουν μειωθεί και κατακερματιστεί λόγω της απωλείας των παραδοσιακών μεθόδων κτηνοτροφίας, της δίωξης και, ίσως, όχλησης στην αναπαραγωγή και το φώλιασμα, αν και οι αριθμοί στη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Ιρλανδία μπορεί τώρα να έχουν σταθεροποιηθεί.[23] Από τους άλλους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς μόνο στην Ισπανία το είδος εξακολουθεί να είναι διαδεδομένο. Στις άλλες περιοχές αναπαραγωγής οι επικράτειες είναι αποσπασματικές και μεμονωμένες, γι’ αυτό και το είδος έχει χαρακτηριστεί ως Ευάλωτο (VU) στην Ευρώπη. Γι’ αυτό, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, η κοκκινοκαλιακούδα αποτελεί το αντικείμενο πολλών προγραμμάτων διατήρησης και προστασίας.
Μια μικρή ομάδα από άγριες κοκκινοκαλιακούδες έφτασε από την ηπειρωτική Ευρώπη στην Κορνουάλη, το 2001 και, μάλιστα, φώλιασε μέσα στο επόμενο έτος. Αυτή ήταν η πρώτη καταγραφή αναπαραγωγής του είδους στη Βρετανία, από το 1947, και μια σταδιακή αύξηση του πληθυσμού έχει παρατηρηθεί έκτοτε, κάθε επόμενο έτος.[63]
Τους μεγαλύτερους καταγεγραμμένους αναπαραγωγικούς πληθυσμούς στην Ευρώπη, διαθέτουν η Ρωσία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Ελλάδα.[64]
Το πτηνό αναφέρεται ήδη στον Αριστοτέλη και τον Αριστοφάνη με γλαφυρό τρόπο, που σημαίνει ότι ήταν πολύ γνωστό στην αρχαία Ελλάδα, και το χρησιμοποιούσαν ως βασικό θέμα για τα γνωμικά και τις παροιμίες τους. Βέβαια, δεν είναι καθορισμένο ποιο από τα δύο είδη εννοούσαν στις αναφορές τους, αυτό όμως, έχει μικρή σημασία διότι μοιάζουν μεταξύ τους.
Στην ελληνική μυθολογία, η κοκκινοκαλιακούδα, επίσης γνωστή ως «κοράκι της θάλασσας», θεωρείτο ιερό πτηνό του Κρόνου και κατοίκησε στο «ευλογημένο νησί» της Καλυψούς.[66]
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η κοκκινοκαλιακούδα συνδέεται από τα αρχαία χρόνια με την Κορνουάλη, και εμφανίζεται στον θυρεό της.[67] Σύμφωνα με τον μύθο, ο Βασιλιάς Αρθούρος δεν πέθανε μετά την τελευταία του μάχη, αλλά η ψυχή του «μετανάστευσε» στο σώμα μιας κοκκινοκαλιακούδας και, το κόκκινο χρώμα του ράμφους και των ποδιών του πτηνού, προέρχονται από το αίμα αυτής της τελευταίας μάχης.[68] Γι’ αυτό, ήταν γρουσουζιά να σκοτώνει κάποιος μια κοκκινοκαλιακούδα,[66] ενώ η παράδοση υποστηρίζει, επίσης, ότι μετά την τελευταία αναχώρηση από την Κορνουάλη, τότε η επιστροφή της, θα σηματοδοτήσει την επιστροφή του Βασιλιά Αρθούρου.[69]
Στην εραλδική, απεικονίζεται στο οικόσημο του Τόμας Μπέκετ (Thomas Becket), Αρχιεπισκόπου του Κάντερμπερι, αλλά και την πόλη του Κάντερμπερι, λόγω της σύνδεσής του με αυτόν.[70]
Στον ελλαδικό χώρο η Κοκκινοκαλιακούδα απαντά και με την ονομασία Κορωνοπούλι (Ταΰγετος) [71] Άλλες λόγιες ονομασίες είναι: Πυρροκόραξ ο ερυθρόραμφος, Πυρροκόραξ ο γνήσιος, Κορώνη η ειναλία [71]
i. ^ Η λόγια ονομασία του είδους «ερυθρόραμφος» [71] είναι τεχνητή και δεν αντιστοιχεί στην λατινική «pyrrhocorax», ωστόσο χρησιμοποιείται κατ’ αντιστοιχίαν της απόδοσης «κιτρινόραμφος», για τη συγγενική κιτρινοκαλιακούδα (βλ. Ονοματολογία)
Η Κοκκινοκαλιακούδα είναι πτηνό της οικογενείας των Κορακιδών, που απαντά κυρίως στην κεντρική Ασία, αλλά και σε απομονωμένους πληθυσμούς σε μέρη της Ευρώπης (και στον ελλαδικό χώρο) και της βόρειας Αφρικής. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Pyrrhocorax pyrrhocorax και περιλαμβάνει 8 υποείδη.
Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος Pyrrhocorax pyrrhocorax docilis (S. G. Gmelin, 1774).
Είναι είδος προσαρμοσμένο να ζει σε μεγάλα υψόμετρα, μικρότερα πάντως από εκείνα της συγγενικής κιτρινοκαλιακούδας.
КъуанщӀэпэплъ (лат-бз. Pyrrhocorax pyrrhocorax) — вынд теплъэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Къуалэм хуэдизынщ, къешэч г. 270-370. Теплъэр фӀыцӀэ-лыдщ, дамэхэмрэ кӀэмрэ удзыфэ къащӀоуэ. И пэ псыгъуэ кӀыхь мащӀэу гъэшамрэ лъакъуэхэмрэ плъыжь-лыдщ.
Еуропэм, Азиэм, Африкэм я къущхьэхэм щопсэу. Лъэтэжкъым. Гуп-гупурэ абгъуэ щащӀ къыр нэӀухэм, нэпкъ задэхэм. Къаукъазым и къущхьэ щӀыпӀэхэм мылъэтэжу куэду щопсэу.
Яшх хьэпщхупщ, хьэмблу, къэкӀыгъэ жылэ.
Црвеноклуната галица (науч. Pyrrhocorax pyrrhocorax) е врапчевидна птица од фамилијата на враните (Corvidae), еден од двата вида на родот галици (Pyrrhocorax). Нејзините осум подвида се размножуваат низ планините и крајбрежните грбени од западниот брег на Ирска и Велика Британија, на исток низ јужна Европа и северна Африка до централна Азија, Индија и Кина. Оваа птица порано била распространета и низ Македонија, но сега кај нас повеќе не се размножува.
Таа има сјајни црни пердуви и долг надолу свиен црвен клун, црвени нозе и гласен, ѕвонлив повик. Лета со лебдење и раширени примарни пердуви на крилјата. Се спарува за цел живот и живее на истата територија.
Црвеноклуната галица за првпат беше опишана од Linnaeus во неговата Систем на природата, 1758 како Upupa pyrrhocorax.[2] Преместена е во сегашниот род галици (Pyrrhocorax), од Мармадјук Тунстал (Marmaduke Tunstall), 1771 во неговата Орнитологија Британика.[3] Името на родот потекнува од грчкото πύρρος (purrhos) - „со боја на оган“ и κόραξ (korax)- „гавран“.[4] Единствен втор член на родот е жолтоклуната галица (Pyrrhocorax graculus).[5]
Има осум подвида, иако разликите меѓу нив се многу мали:[6]
Црвеноклуната галица е долга 39-40 см, има распон на крилјата 73-90 см и тежи околу 310 грама.[4] Перјето ѝ е кадифеноцрно со зеленкав сјај и има долг црвен, надолу свиен клун и црвени нозе. Половите се исти, но младенчињата имаат портокалов клун и розови нозе, до првата есен и понесјајни пердуви.[6]
Повикот ѝ е силен, ѕвонлив чии-оу.
Црвената галица е постојан жител, не е преселница, а нејзиното живеалиште се високите планини меѓу 2.000 и 2.500 метри надморска височина во северна Африка, 2.400-3.000 на Хималаите, а се лете се среќава на височина од 6.000 па дури и до 7.950 метри, на Монт Еверест.[6]
Црвената галица, главно се храни со инсекти, пајаци и други без'рбетници од земјата, а најмногу со мравките кои веројатно се најзначаен дел од исхраната.[6] Во централна Азија стојат на диви или домашни цицачи и се хранат со нивните паразити.[14] Иако без’рбетниците го сочинуваат најголемиот дел од исхраната, сепак, тие јадат и растителна храна, како жито, јачмен и сл. Најчесто се хранат на испасена трева (или искосена).
Црвеноклуната галица сексуалната зрелост ја достигнува на тригодишна возраст и вообичаено има по едно легло годишно. Откако ќе се спарат, остануваат заедно цел живот. Гломазното гнездо го градат во пукнатини на карпи, гребени, или копаат длабока дупка во песок (речиси 1 метар), а понекогаш и на зградите во урбаните средини (во Монголија). Однадвор е направено од груби гранки и корења, а внатре го постилаат со волна или влакна. Несат 3-5 јајца, кремави со кафеави и сиви точки и дамки.
Женката ги инкубира 17–18 дена, а за тоа време мажјакот ја храни. Пилињата ги хранат обата родитела додека да се оперјат за 31-41 ден.[4] Просечниот животен век на овие птици е 7 години,[4] но регистрирана е старост од 17.[15]
Црвеноклуната галица има широка распростанетост на околу 10 милиони км² и популација од 86,000 до 210,000 поединци во Европа и глобално таа не е во опаѓање. Затоа спред Црвениот список на МСЗП е вид со најмала загриженост од исчезнување.[1]
Но, Европската популација опаднала и се фрагментирала поради загубата на традиционалното земјоделство, прогон или уништување на местата за гнездење. На некои места популацијата сега е стабилизирана, а само во Шпанија има широка распространетост. Всушност, во Европа, се смета за ранлив вид.[16]
Во старогрчката митологија, оваа птица, позната како „морска врана“ се сметала за света на титанот Крон кој живеел на Калипсовиот Блажен Остров.[17]
Црвеноклуната галица (науч. Pyrrhocorax pyrrhocorax) е врапчевидна птица од фамилијата на враните (Corvidae), еден од двата вида на родот галици (Pyrrhocorax). Нејзините осум подвида се размножуваат низ планините и крајбрежните грбени од западниот брег на Ирска и Велика Британија, на исток низ јужна Европа и северна Африка до централна Азија, Индија и Кина. Оваа птица порано била распространета и низ Македонија, но сега кај нас повеќе не се размножува.
Таа има сјајни црни пердуви и долг надолу свиен црвен клун, црвени нозе и гласен, ѕвонлив повик. Лета со лебдење и раширени примарни пердуви на крилјата. Се спарува за цел живот и живее на истата територија.
टुङ्गा (/ˈtʃʌf/ chuff) (Pyrrhocorax pyrrhocorax) कागको प्रजातिको एक प्रकारको चरा हो । यो चरा नेपाल लगायत दक्षिणी युरोप, उत्तर अफ्रिका तथा मध्य एसियाका राष्ट्रहरूका उच्च हिमाली भूभाग तथा तटिय चट्टानहरूमा पाइने गर्छ ।
टुङ्गा (/ˈtʃʌf/ chuff) (Pyrrhocorax pyrrhocorax) कागको प्रजातिको एक प्रकारको चरा हो । यो चरा नेपाल लगायत दक्षिणी युरोप, उत्तर अफ्रिका तथा मध्य एसियाका राष्ट्रहरूका उच्च हिमाली भूभाग तथा तटिय चट्टानहरूमा पाइने गर्छ ।
Palores (Pyrrhocorax pyrrhocorax) yw eghenn a edhen ow kul rann a'n teylu a vrini, Corvidae. Eghenn arall y'n keth bagas yw Pyrrhocorax graculus. Yma'n balores ow triga yn Ynysow Breten Veur, Manow, ha Wordhon warbarth gans powyow Europa dheghow, an Alpow, ha mynydhyow a-dreus kres Asi bys Eynda ha China.
Yn Breten Veur, yma paloresow ow triga yn ugheldiryow hag alsyow howlsedhes Kembra hag Alban, mes yn tiwedhes i re drevesigas yn Kernow arta.[1] Yma'n balores war gota arvow Kernow, hag aswonnys avel edhen genedhlek Kernow yw hi. Yth esa paloresow moy kemmyn nans yw niver a vlydhynyow, mes an chogha (Corvus monedula) re gesstrivas erbynn an balores rag tiredh.
Diwwarr an balores yw kogh; hy fluvennow yw du; ha'y gelvin yw kogh. Yma hi ow tybri hwesker ha miles heb mell keyn. Kri an balores yw galow hir – sort a "kyy-oo" ughel – hag yw moy diblans ages huni an chogha.
An balores a's teves nij neuvelladow hag es.
Neyth an balores yw tew, gonedhys a rug, eythin, po plansow erell, ha linys gans gwlan po blew. Yma tri bys hwegh oy brith, dedhwys mis Ebryl po mis Me.
"An Balores" yw hanow gwari berr gans Robert Morton Nance ynwedh.
The red-billed chough, Cornish chough or simply chough (/ˈtʃʌf/ CHUF; Pyrrhocorax pyrrhocorax), is a bird in the crow family, one of only two species in the genus Pyrrhocorax. Its eight subspecies breed on mountains and coastal cliffs from the western coasts of Ireland and Britain east through southern Europe and North Africa to Central Asia, India and China.
This bird has glossy black plumage, a long curved red bill, red legs, and a loud, ringing call. It has a buoyant acrobatic flight with widely spread primaries. The red-billed chough pairs for life and displays fidelity to its breeding site, which is usually a cave or crevice in a cliff face. It builds a wool-lined stick nest and lays three eggs. It feeds, often in flocks, on short grazed grassland, taking mainly invertebrate prey.
Although it is subject to predation and parasitism, the main threat to this species is changes in agricultural practices, which have led to population decline, some local extirpation, and range fragmentation in Europe; however, it is not threatened globally. The red-billed chough, which derived its common name from the jackdaw, was formerly associated with fire-raising, and has links with Saint Thomas Becket and Cornwall. The red-billed chough has been depicted on postage stamps of a few countries, including the Isle of Man, with four different stamps, and the Gambia, where the bird does not occur.
The red-billed chough was first described by Carl Linnaeus in his 1758 10th edition of Systema Naturae as Upupa pyrrhocorax.[2] It was moved to its current genus, Pyrrhocorax, by Marmaduke Tunstall in his 1771 Ornithologia Britannica.[3] The genus name is derived from Greek πυρρός (pyrrhos), "flame-coloured", and κόραξ (korax), "raven".[4] The only other member of the genus is the Alpine chough, Pyrrhocorax graculus.[5] The closest relatives of the choughs are the typical crows, Corvus, especially the jackdaws in the subgenus Coloeus.[6]
"Chough" was originally an alternative onomatopoeic name for the jackdaw, Corvus monedula, based on its call. The similar red-billed species, formerly particularly common in Cornwall, became known initially as "Cornish chough" and then just "chough", the name transferring from one species to the other.[7] The Australian white-winged chough, Corcorax melanorhamphos, despite its similar shape and habits, is only distantly related to the true choughs, and is an example of convergent evolution.[8]
There are eight extant subspecies, although differences between them are slight.[9]
There is one known prehistoric form of the red-billed chough. P. p. primigenius, a subspecies that lived in Europe during the last ice age, which was described in 1875 by Alphonse Milne-Edwards from finds in southwest France.[18][19]
Detailed analysis of call similarity suggests that the Asiatic and Ethiopian races diverged from the western subspecies early in evolutionary history, and that Italian red-billed choughs are more closely allied to the North African subspecies than to those of the rest of Europe.[20]
The adult of the "nominate" subspecies of the red-billed chough, P. p. pyrrhocorax, is 39–40 centimetres (15–16 inches) in length, has a 73–90 centimetres (29–35 inches) wingspan,[21] and weighs an average 310 grammes (10.9 oz).[4] Its plumage is velvet-black, green-glossed on the body, and it has a long curved red bill and red legs. The sexes are similar (although adults can be sexed in the hand using a formula involving tarsus length and bill width)[22] but the juvenile has an orange bill and pink legs until its first autumn, and less glossy plumage.[9]
The red-billed chough is unlikely to be confused with any other species of bird. Although the jackdaw and Alpine chough share its range, the jackdaw is smaller and has unglossed grey plumage, and the Alpine chough has a short yellow bill. Even in flight, the two choughs can be distinguished by Alpine's less rectangular wings, and longer, less square-ended tail.[9]
The red-billed chough's loud, ringing chee-ow call is clearer and louder than the similar vocalisation of the jackdaw, and always very different from that of its yellow-billed congener, which has rippling preep and whistled sweeeooo calls.[9] Small subspecies of the red-billed chough have higher frequency calls than larger races, as predicted by the inverse relationship between body size and frequency.[23]
.jpg)
The red-billed chough breeds in Ireland, western Great Britain, the Isle of Man, southern Europe and the Mediterranean basin, the Alps, and in mountainous country across Central Asia, India and China, with two separate populations in the Ethiopian Highlands. It is a non-migratory resident throughout its range.[9]
Its main habitat is high mountains; it is found between 2,000 and 2,500 metres (6,600 and 8,200 ft) in North Africa, and mainly between 2,400 and 3,000 metres (7,900 and 9,800 ft) in the Himalayas. In that mountain range it reaches 6,000 metres (20,000 feet) in the summer, and has been recorded at 7,950 metres (26,080 feet) altitude on Mount Everest.[9] In the British Isles and Brittany it also breeds on coastal sea cliffs, feeding on adjacent short grazed grassland or machair. It was formerly more widespread on coasts but has suffered from the loss of its specialised habitat.[24][25] It tends to breed at a lower elevation than the Alpine chough,[21] that species having a diet better adapted to high altitudes.[26]
The red-billed chough breeds from three years of age, and normally raises only one brood a year,[4] although the age at first breeding is greater in large populations.[27] A pair exhibits strong mate and site fidelity once a bond is established.[28] The bulky nest is composed of roots and stems of heather, furze or other plants, and is lined with wool or hair;[21] in central Asia, the hair may be taken from live Himalayan tahr. The nest is constructed in a cave or similar fissure in a crag or cliff face.[21] In soft sandstone, the birds themselves excavate holes nearly a metre deep.[29] Old buildings may be used, and in Tibet working monasteries provide sites, as occasionally do modern buildings in Mongolian towns, including Ulaanbaatar.[9] The red-billed chough will utilise other artificial sites, such as quarries and mineshafts for nesting where they are available.[30]
The chough lays three to five eggs 3.9 by 2.8 centimetres (1.5 by 1.1 inches) in size and weighing 15.7 grammes (0.55 oz), of which 6% is shell.[4] They are spotted, not always densely, in various shades of brown and grey on a creamy or slightly tinted ground.[21]
The egg size is independent of the clutch size and the nest site, but may vary between different females.[31] The female incubates for 17–18 days before the altricial downy chicks are hatched, and is fed at the nest by the male. The female broods the newly hatched chicks for around ten days,[32] and then both parents share feeding and nest sanitation duties. The chicks fledge 31–41 days after hatching.[4]
Juveniles have a 43% chance of surviving their first year, and the annual survival rate of adults is about 80%. Choughs generally have a lifespan of about seven years,[4] although an age of 17 years has been recorded.[28] The temperature and rainfall in the months preceding breeding correlates with the number of young fledging each year and their survival rate. Chicks fledging under good conditions are more likely to survive to breeding age, and have longer breeding lives than those fledging under poor conditions.[27]
The red-billed chough's food consists largely of insects, spiders and other invertebrates taken from the ground, with ants probably being the most significant item.[9] The Central Asian subspecies P. p. centralis will perch on the backs of wild or domesticated mammals to feed on parasites. Although invertebrates make up most of the chough's diet, it will eat vegetable matter including fallen grain, and in the Himalayas has been reported as damaging barley crops by breaking off the ripening heads to extract the corn.[9] In the Himalayas, they form large flocks in winter.[33]
The preferred feeding habitat is short grass produced by grazing, for example by sheep and rabbits, the numbers of which are linked to the chough's breeding success. Suitable feeding areas can also arise where plant growth is hindered by exposure to coastal salt spray or poor soils.[34][35] It will use its long curved bill to pick ants, dung beetles and emerging flies off the surface, or to dig for grubs and other invertebrates. The typical excavation depth of 2–3 cm (3⁄4–1+1⁄4 in) reflects the thin soils which it feeds on, and the depths at which many invertebrates occur, but it may dig to 10–20 cm (4–8 in) in appropriate conditions.[36][37]
Where the two chough species occur together, there is only limited competition for food. An Italian study showed that the vegetable part of the winter diet for the red-billed chough was almost exclusively Gagea bulbs, whilst the Alpine chough took berries and hips. In June, red-billed choughs fed on Lepidoptera larvae whereas Alpine choughs ate cranefly pupae. Later in the summer, the Alpine chough mainly consumed grasshoppers, whilst the red-billed chough added cranefly pupae, fly larvae and beetles to its diet.[26] Both choughs will hide food in cracks and fissures, concealing the cache with a few pebbles.[38]
The red-billed chough's predators include the peregrine falcon, golden eagle and Eurasian eagle-owl, while the common raven will take nestlings.[39][40][41][42] In northern Spain, red-billed choughs preferentially nest near lesser kestrel colonies. This small insectivorous falcon is better at detecting a predator and more vigorous in defence than its corvid neighbours. The breeding success of the red-billed chough in the vicinity of the kestrels was found to be much higher than that of birds elsewhere, with a lower percentage of nest failures (16% near the falcon, 65% elsewhere).[42]
This species is occasionally parasitised by the great spotted cuckoo, a brood parasite for which the Eurasian magpie is the primary host.[43] Red-billed choughs can acquire blood parasites such as Plasmodium, but a study in Spain showed that the prevalence was less than one percent, and unlikely to affect the life history and conservation of this species.[44] These low levels of parasitism contrast with a much higher prevalence in some other passerine groups; for example a study of thrushes in Russia showed that all the fieldfares, redwings and song thrushes sampled carried haematozoans, particularly Haemoproteus and Trypanosoma.[45]
Red-billed choughs can also carry mites, but a study of the feather mite Gabucinia delibata, acquired by young birds a few months after fledging when they join communal roosts, suggested that this parasite actually improved the body condition of its host. It is possible that the feather mites enhance feather cleaning and deter pathogens,[46] and may complement other feather care measures such as sunbathing, and anting—rubbing the plumage with ants (the formic acid from the insects deters parasites).[9]
The red-billed chough has an extensive range, estimated at ten million square kilometres (four million square miles), and a large population, including an estimated 86,000 to 210,000 individuals in Europe. Over its range as a whole, the species is not believed to approach the thresholds for the global population decline criterion of the IUCN Red List (i.e., declining more than 30% in ten years or three generations), and is therefore evaluated as least concern.[1]
However, the European range has declined and fragmented due to the loss of traditional pastoral farming, persecution and perhaps disturbance at breeding and nesting sites, although the numbers in France, Great Britain and Ireland may now have stabilised.[21] The European breeding population is between 12,265 and 17,370 pairs, but only in Spain is the species still widespread. Since in the rest of the continent breeding areas are fragmented and isolated, the red-billed chough has been categorised as "vulnerable" in Europe.[30]
In Spain the red-billed chough has recently expanded its range by utilising old buildings, with 1,175 breeding pairs in a 9,716-square-kilometre (3,751 sq mi) study area. These new breeding areas usually surround the original montane core areas. However, the populations with nest sites on buildings are threatened by human disturbance, persecution and the loss of old buildings.[47] Fossils of both chough species were found in the mountains of the Canary Islands. The local extinction of the Alpine chough and the reduced range of red-billed chough in the islands may have been due to climate change or human activity.[48]
A small group of wild red-billed chough arrived naturally in Cornwall in 2001, and nested in the following year. This was the first English breeding record since 1947, and a slowly expanding population has bred every subsequent year.[25]
In Jersey, the Durrell Wildlife Conservation Trust, in partnership with the States of Jersey and the National Trust for Jersey began a project in 2010, aimed at restoring selected areas of Jersey's coastline with the intention of returning those birds that had become locally extinct. The red-billed chough was chosen as a flagship species for this project, having been absent from Jersey since around 1900. Durrell initially received two pairs of choughs from Paradise Park in Cornwall and began a captive breeding programme.[49] In 2013, juveniles were released onto the north coast of Jersey using soft-release methods developed at Durrell. Over the next five years, small cohorts of captive-bred choughs were released, monitored, and provided supplemental food.[50]
In Greek mythology, the red-billed chough, also known as 'sea-crow', was considered sacred to the Titan Cronus and dwelt on Ogygia, Calypso's 'Blessed Island',[51] where "The birds of broadest wing their mansions form/The chough, the sea-mew, the loquacious crow."[52]
Up to the eighteenth century, the red-billed chough was associated with fire-raising, and was described by William Camden as incendaria avis, "oftentime it secretly conveieth fire sticks, setting their houses afire".[7] Daniel Defoe was also familiar with this story:
It is counted little better than a kite, for it is of ravenous quality, and is very mischievous; it will steal and carry away any thing it finds about the house, that is not too heavy, tho' not fit for its food; as knives, forks, spoons and linnen cloths, or whatever it can fly away with, sometimes they say it has stolen bits of firebrands, or lighted candles, and lodged them in the stacks of corn, and the thatch of barns and houses, and set them on fire; but this I only had by oral tradition.[53]
Not all mentions of "chough" refer to this species. Because of the origins of its name, when Shakespeare writes of "the crows and choughs that wing the midway air" [King Lear, act 4, scene 6] or Henry VIII's Vermin Act of 1532 is "ordeyned to dystroye Choughes, Crowes and Rookes", they are clearly referring to the jackdaw.[7]
The red-billed chough has a long association with Cornwall, and appears on the Cornish coat of arms.[10] According to Cornish legend King Arthur did not die after his last battle but rather his soul migrated into the body of a red-billed chough, the red colour of its bill and legs being derived from the blood of the last battle[54] and hence killing this bird was unlucky.[51] Legend also holds that after the last Cornish chough departs from Cornwall, then the return of the chough, as happened in 2001, will mark the return of King Arthur.[55]
In English heraldry the bird is always blazoned as "a Cornish chough" and is usually shown "proper", with tinctures as in nature. Since the 14th century, St Thomas Becket (d.1170), Archbishop of Canterbury, has retrospectively acquired an attributed coat of arms consisting of three Cornish choughs on a white field,[56] although as he died 30 to 45 years before the start of the age of heraldry,[57] in reality he bore no arms. These attributed arms appear in many English churches dedicated to him. The symbolism behind the association is not known for certain. According to one legend, a chough strayed into Canterbury Cathedral during Becket's murder, while another suggests that the choughs are a canting reference to Becket's name, as they were once known as "beckits".[58] However the latter theory does not stand up to scrutiny, as the use of the term "beckit" to mean a chough is not found before the 19th century.[58] Regardless of its origin, the chough is still used in heraldry as a symbol of Becket, and appears in the arms of several persons and institutions associated with him, most notably in the arms of the city of Canterbury.[59]
This species has been depicted on the stamps of Bhutan, The Gambia, Turkmenistan and Yugoslavia.[60] It is the animal symbol of the island of La Palma.[61]
The red-billed chough, Cornish chough or simply chough (/ˈtʃʌf/ CHUF; Pyrrhocorax pyrrhocorax), is a bird in the crow family, one of only two species in the genus Pyrrhocorax. Its eight subspecies breed on mountains and coastal cliffs from the western coasts of Ireland and Britain east through southern Europe and North Africa to Central Asia, India and China.
This bird has glossy black plumage, a long curved red bill, red legs, and a loud, ringing call. It has a buoyant acrobatic flight with widely spread primaries. The red-billed chough pairs for life and displays fidelity to its breeding site, which is usually a cave or crevice in a cliff face. It builds a wool-lined stick nest and lays three eggs. It feeds, often in flocks, on short grazed grassland, taking mainly invertebrate prey.
Although it is subject to predation and parasitism, the main threat to this species is changes in agricultural practices, which have led to population decline, some local extirpation, and range fragmentation in Europe; however, it is not threatened globally. The red-billed chough, which derived its common name from the jackdaw, was formerly associated with fire-raising, and has links with Saint Thomas Becket and Cornwall. The red-billed chough has been depicted on postage stamps of a few countries, including the Isle of Man, with four different stamps, and the Gambia, where the bird does not occur.
La Ruĝbeka montokorvo aŭ simple Montokorvo, sed ankaŭ pli fidele al la scienca nomo Ruĝbeka pirokorako, Pyrrhocorax pyrrhocorax, estas birdo de la familio de Korvedoj; Ĝi estas unu el la du specioj de la genro Pyrrhocorax. Ties ok subspecioj reproduktiĝas en montaroj kaj marbordaj klifoj el Irlando kaj Britio orienten tra Hispanio kaj suda Eŭropo kaj Nordafriko al Centra Azio, norda Barato kaj Ĉinio.
Ĝi estas eleganta birdo, distinga per sia brilruĝa, iom kurbeca beko kaj ruĝaj gamboj kaj piedoj. Dumfluge, la unuarangaj flugilplumoj separiĝas kvazaŭ 'fingroj'. La Ruĝbeka montokorvo faras laŭtan alvokon 'ĉiŭŭŭ' kiu kompletas la bildon de alloga birdo. (Ogilvie, Malcolm. 2008. "Choughs and Cowpats" www.birdsofbritain.co.uk)
Tiu birdo havas brilnigran plumaron kaj longan kurban ruĝan bekon, ruĝajn gambojn kaj laŭtan metalan alvokon. Ili havas lertan akrobatan flugmanieron per amplekse malfermaj unuarangaj flugilplumoj kvazaŭ fingroj. La Ruĝbeka montokorvo pariĝas porvive kaj montras filopatrion, tio estas revenemo al naskiĝloko, kio estas kutime kaveto aŭ fendo en klifo. Ili konstruas neston elbastonetoj kovrtiaj el lano, kie la ino demetas 3 ovojn. Ili manĝas ofte en aroj inter malalta herbo de paŝtejoj, kie ili prenas ĉefe senvertebrulojn.
Kvankam la specio suferas predadon kaj parazitismon, la ĉefa minaco estas ŝanĝoj en agrikultura praktiko, kiu kaŭzas malpliigon de la populacio kaj fragmentadon de la teritorio en Eŭropo; tamen, ĝi ne estas minacata tutmonde.
Tiu precipe palearkta specio estis unuafoje priskribita de Linnaeus en sia verko de 1758 nome Systema Naturae kiel Upupa pyrrhocorax.[1] Ĝi estis movita al sia nuna genro, Pyrrhocorax, de Marmaduke Tunstall en sia verko de 1771 Ornithologia Britannica.[2] La nomo de la genro devenas el la Greka πύρρος (purrhos), "fairkolora", kaj κόραξ (korax), "korako".[3] La ununura alia membro de la genro estas la Flavbeka montokorvo, Pyrrhocorax graculus.[4]
Estas ok nuntempaj subspecioj, kvankam diferencoj inter ili estas malgrandaj.[5]
Detala analizo de voĉosimileco sugestas, ke la aziaj kaj etiopia rasoj diverĝis el okcidentaj subspecioj frue en la historio de evoluo kaj ke la itala Ruĝbeka montokorvo estas pli proksimaj de la nordafrikaj subspecioj ol de tiuj de la resto de Eŭropo.[14]
La Ruĝbeka montokorvo reproduktiĝas en Irlando, Britio, Manksinsulo, suda Eŭropo kaj la mediteranea baseno, la Alpoj kaj la montaroj de Azio el Turkio, tra Centra Azio, norda Barato kaj Ĉinio, kun du pliaj separataj populacioj en Etiopio. Ĝi estas nemigranta loĝanto tra sia teritorio.[5]
La ĉefa biotopo estas alta montaro; ĝi troviĝas inter 2,000 kaj 2,500 m en Nordafriko, kaj ĉefe inter 2,400 kaj 3,000 m en Himalajo. En tiu montarteritorio ili atingas la 6,000 m somere, kaj oni trovis ĝin iam eĉ je 7,950 m en la Monto Everesto.[5] En Irlando kaj Britio, ĝi reproduktiĝas ankaŭ en marbordaj klifoj, apude de herbejoj. Ili estis iam pli disvastigataj en marbordoj, sed suferis perdon de la speciala habitato.[15][16] Ili kutime reproduktiĝas je pli malaltaj teroj ol la Alpa pirokorako,[17] kiu havas dieton pli adaptitan al altaj altitudoj.[18]
Plenkreskulo de la nomiga subspecio de la Ruĝbeka montokorvo, P. p. pyrrhocorax, estas 39–40 cm longa, havas enverguron de 73–90 cm,[17] kaj pezas averaĝe 310 g.[3] La plumaro estas velurnigra, verdobrila ĉe korpo kaj la birdo havas longan kurban ruĝan bekon kaj ruĝajn gambojn. Ambaŭ seksoj estas similaj[19] sed junuloj havas oranĝan bekon kaj rozkolorajn gambojn ĝis la unua aŭtuno kaj malpli brilan plumaron.[5]
La Ruĝbeka montokorvo estas nekonfuzebla kun alia specio. Kvankam la Monedo kaj la Alpa montokorvo kunhavas sian teritorion, la Monedo estas pli malgranda kaj havas nebrilan grizan plumaron, dum la Alpa montokorvo havas pli mallongan flavan bekon. Eĉ dumfluge la du montokorvoj facile distingiĝas pro la malpli rektangulaj flugiloj de la Alpa, kaj pli longa, malpli kvadrofina vosto.[5]
La alvoko de la Ruĝbeka montokorvo estas laŭta, rinka ĉIuuu, kiu estas pli klara kaj laŭta ol la simila voĉo de la monedo, kaj ĉiam tre diferenca el la flavbeka samgenrano, kiu havas ondecajn priip kaj fajfan sŭiiiuuuu.[5] Malgrandaj subspecioj de la Ruĝbeka montokorvo havas pli altajn frekvencalvokojn ol la plej grandaj rasoj, kiel antaŭdirite pri la inversa rilato inter korpogrando kaj frekvenco.[20] (
Voĉo)
La Ruĝbeka montokorvo ne estas kolonia reproduktanto, sed ĝi estas gregema kaj manĝas en aroj de ĝis 200 birdoj en areoj kie ĝi estas sufiĉe multnombra, kaj ripozas komune en kavoj nokte (escepte nestoparoj). Ili ofte manĝas kun la Alpa montokorvo aŭ Monedo, kaj kiel sia plej proksima parenco ili povas estis scivolemaj kaj maltimidaj.[5] Ili havas lertan kaj facilan flugon kaj ŝvebas super klifoj per malfermaj flugilplumoj; ili ofte ludas per akrobataĵoj, turnoj kaj vostoĉasado.[21]
La dieto de la Ruĝbeka montokorvo konsistas ĉefe de insektoj, araneoj kaj aliaj senvertebruloj prenitaj el la grundo, el kiuj formikoj estas probable la ĉefa ero.[5] La centrazia subspecio P. p. centralis ripozas sur dorsoj de sovaĝaj aŭ hejmaj mamuloj por manĝi ties parazitojn.[22] Kvankam senvertebruloj formas plej parton de la dieto de la montokorvo, ili manĝas ankaŭ vegetalan materialon inklude falitan grenon, kaj en Himalajo estas konsiderata plago por la rikolto de hordeo.[5]
La preferata manĝohabitato estas herbejo de malalta herbo, ekzemple kie paŝtas ŝafoj kaj kunikloj. Estas taŭgaj ankaŭ herbejoj kiu suferas marbordan saligon aŭ malfruktodonajn grundojn.[23][24]
Kie ambaŭ specioj de montokorvoj koincidas, estas nur malmulta konkurenco por manĝo. Italia studo montris ke la vegetala parto de la vintra dieto de la Ruĝbeka montokorvo estiss preskaŭ nur bulboj de Liliacoj, dum la Alpa montokorvo prenas berojn. Junie la Ruĝbeka montokorvo manĝas larvojn de papilioj dum la Alpa montokorvo manĝas pupojn de Tipoledoj. Pli malfrue somere la Alpa montokorvo manĝas ĉefe montosaltulojn, dum la Ruĝbeka montokorvo aldonas pupojn de tipoledoj, larvojn de muŝoj kaj skarabojn al sia dieto.[25]
La Ruĝbeka montokorvo reproduktiĝas el la tria jaro kaj kutime faras ununuran ovodemetadon jare,[3] kvankam la aĝo de la unua reprodukto estas pli alta en la grandaj populacioj.[26] La paro montras fortan partnerecon kaj filopatrion kiam la paro formiĝis.[27] La fortika nesto estas komponita el radiketoj kaj tigoj de kaluno, ulekso aŭ aliaj plantoj kaj estas kovrita el lano aŭ haro;[28] en centra Azio, la harojn ili prenas el vivaj ekzempleroj de Himalaja hemitrago.[22] La nesto estas konstruita en kavo aŭ simila fendo en rokego aŭ klifa surfaco.[28] Ili povas uzi ankaŭ malnovajn konstruaĵojn, kaj en Tibeto eĉ funkciantaj monaĥejoj havigas nestolokojn, kiel eventuale ankaŭ modernaj konstruaĵoj en urboj de Mongolio, inklude la ĉefurbon Ulaanbaataro.[5] La Ruĝbeka montokorvo uzas aliajn artefaritajn lokojn kiel ŝtonminejoj kaj minejoj por nestumado se estas disponeblaj.[29]
La ino de Ruĝbeka montokorvo demetas 3 al 5 ovojn.[3] Ili estas punktitaj, ne ĉiam dense, en variaj nuancoj de bruno kaj grizo sur kremkolora fono.[28] La ovogrando estas sendependa de la demetokvanto kaj de la nestoloko, sed povas varii inter diferencaj inoj.[30] La ino kovas dum 17 aŭ 18 tagoj ĝis eloviĝo, dum kiuj ŝi estas manĝigata de la masklo. Krome ŝi kovas la idaron dum 10 tagoj,[31] kaj tiam ambaŭ gepatroj manĝigas kaj zorgas la idaron. La junuloj elnestiĝas post 31-41 tagoj post eloviĝo..[3]
La surviva indico de junuloj dum la unua jaro estas 72.5 %, sed la plenkreskula surviva jarindico estas nekonata,[3] kvankam oni registris aĝon de ĝis 17 jaroj.[27] La temperaturo kaj pluvo en monatoj antaŭ la reproduktado rilatas kun la nombro de junuloj elnestiĝantaj kaj ties survivindico. Idoj zorgitaj laŭ bonaj kondiĉoj survivas ĝis la reprodukta aĝo kaj havas pli longajn reproduktajn vivojn ol tiuj zorgitaj dum malbonaj kondiĉoj.[26]
La predantoj de la Ruĝbeka montokorvo inkludas la speciojn de la Migra falko, Reĝa aglo kaj Gufo, dum la Komuna korako rabas idojn.[32][33][34][35] En norda Hispanio, Ruĝbekaj montokorvoj prefere nestumas ĉe la kolonioj de Malgranda turfalko. Tiu malgranda insektomanĝanta falko estas pli bone por detekti predanton kaj pli vigle en defendo ol ties korvedaj najbaroj. La reprodukta sukceso de la Ruĝbeka montokorvo najbare de turfalkoj estas eĉ pli alta ol tiu de la propraj turfalkoj, kun malalta indico de perdoj (16 % ĉe falkoj, 65 % en aliaj lokoj).[35]
Tiu specio estas foje parazitita de la Tufkukolo, nestoparazito al kiu la Eŭrazia pigo estas la ĉefa gastiganto.[36] Ruĝbekaj montokorvoj povas suferi de sangoparazitoj kiel Plasmodium, sed studo en Hispanio montris, ke nur je 1 % kaj ne malbonigus la vivesperon kaj konservado de la specio.[37] Tiuj malaltaj niveloj de parazitismo kontrastas kun alta indico en aliaj grupoj de paserinoj, ekzemple studoj pri turdedoj en Rusio montris ke ĉiuj el la specioj Riza turdo, Ruĝaksela turdo kaj Kantturdo portis hematozoojn, ĉefe Haemoproteus kaj Trypanosoma.[38]
Ruĝbekaj montokorvoj povas ankaŭ porti akarojn, sed studo pri la plumakaro Gabucinia delibata, akiritaj de junuloj kelkajn monatojn post elnestiĝo kiam ili venas al komunaj ripozejoj sugestas, ke fakte tiu parazito povus plibonigi la korpokondiĉon de la gastiganto. Tio eblas ĉar la plumakaroj purigas plumojn kaj evitas patogenojn,[39] kaj povus komplementi aliajn plumozorgojn kiel sunbanado aŭ purigado de la plumaro per formikoj (la formika acido el insektoj evitas parazitojn).[5]
La Ruĝbeka montokorvo havas etendan teritorion de ĉirkaŭ 10 milionoj da km² kaj grandan populacion de ĉirkaŭkalkulitaj 86,000 al 210,000 individuoj nur en Eŭropo. Tutmonde konsiderata tiu specio ne alproksimiĝas al la kriterioj pri malpliiĝo de la IUCN Ruĝa Listo (malpliiĝo de pli da 30 % en dek jaroj aŭ 3 generacioj), kaj estis konsiderata kiel Malplej zorgiga.[40]
Tamen la Eŭropa teritorio malpliiĝis kaj fragmentiĝis pro perdo de la tradicia paŝtado, persekutado kaj ĝenado dum reproduktado, kvankam la populacioj en Francio, Britio kaj Irlando stabiliĝis.[28] La Eŭropa reproduktanta populacio estas inter 12,265 kaj 17,370 paroj, sed nur en Hispanio la specio estas ankoraŭ disvastigata. Ĉar en la resto de la kontinento la reproduktaj areoj fragmentiĝis kaj izoliĝis, la Ruĝbeka montokorvo kategorias kiel "vundebla" en Eŭropo.[29]
En Hispanio, la Ruĝbeka montokorvo ĵus etendis sian teritorion per uzado de malnovaj konstruaĵoj, kun 1,175 reproduktaj paroj en 9,716 km2. Tiuj novaj reproduktejoj ĉirkaŭas la originan montareojn. Tamen la populacioj de konstruaĵoj estas minacataj de homa ĝenado, persekutado kaj perdo de malnovaj konstruaĵoj.[41]
En Greka mitologio, la Ruĝbeka montokorvo, konata ankaŭ kiel 'markorvo', estis konsiderata ligata al Titanoj, Krono kaj la magia insulo de Kalipso,[42] kie "La larĝflugilaj birdoj faras hejmon/La montokorvoj, markorvoj, parolemaj korvoj,"[43]
La Ruĝbeka montokorvo havas longan asocion kun Kornvalo kaj aperas en la kornvala blazono.[44] Landa legendo diras ke Reĝo Arturo ne mortis sed transformiĝis en Ruĝbeka montokorvo,[45] kaj pro tio mortigi tiun birdon estis malbonsortiga.[42]
Ĝis la 18a jarcento la Ruĝbeka montokorvo asociiĝis ankaŭ kun fajroj.
Heraldike tri Ruĝbekaj montokorvoj aperas en la blazono de la arkiepiskopo Thomas Becket.[46] Kaj pro ĝis konekto kun la sanktulo, ankaŭ la urbo de Canterbury havas Ruĝbekan montokorvon en sia blazono.[47] Tiu specio aperis en poŝtmarkoj de Butano, Gambio, Manksinsulo, Turkmenio kaj Jugoslavio.[48]
La Ruĝbeka montokorvo aŭ simple Montokorvo, sed ankaŭ pli fidele al la scienca nomo Ruĝbeka pirokorako, Pyrrhocorax pyrrhocorax, estas birdo de la familio de Korvedoj; Ĝi estas unu el la du specioj de la genro Pyrrhocorax. Ties ok subspecioj reproduktiĝas en montaroj kaj marbordaj klifoj el Irlando kaj Britio orienten tra Hispanio kaj suda Eŭropo kaj Nordafriko al Centra Azio, norda Barato kaj Ĉinio.
Ĝi estas eleganta birdo, distinga per sia brilruĝa, iom kurbeca beko kaj ruĝaj gamboj kaj piedoj. Dumfluge, la unuarangaj flugilplumoj separiĝas kvazaŭ 'fingroj'. La Ruĝbeka montokorvo faras laŭtan alvokon 'ĉiŭŭŭ' kiu kompletas la bildon de alloga birdo. (Ogilvie, Malcolm. 2008. "Choughs and Cowpats" www.birdsofbritain.co.uk)
Tiu birdo havas brilnigran plumaron kaj longan kurban ruĝan bekon, ruĝajn gambojn kaj laŭtan metalan alvokon. Ili havas lertan akrobatan flugmanieron per amplekse malfermaj unuarangaj flugilplumoj kvazaŭ fingroj. La Ruĝbeka montokorvo pariĝas porvive kaj montras filopatrion, tio estas revenemo al naskiĝloko, kio estas kutime kaveto aŭ fendo en klifo. Ili konstruas neston elbastonetoj kovrtiaj el lano, kie la ino demetas 3 ovojn. Ili manĝas ofte en aroj inter malalta herbo de paŝtejoj, kie ili prenas ĉefe senvertebrulojn.
Kvankam la specio suferas predadon kaj parazitismon, la ĉefa minaco estas ŝanĝoj en agrikultura praktiko, kiu kaŭzas malpliigon de la populacio kaj fragmentadon de la teritorio en Eŭropo; tamen, ĝi ne estas minacata tutmonde.
La chova piquirroja[2] o chova de pico rojo[3] (Pyrrhocorax pyrrhocorax) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae. Las ocho subespecies viven en las montañas y acantilados de la costa de Irlanda y desde el este de Gran Bretaña hasta Asia Central, la India y China. También en España.
Su plumaje es negro con reflejos iridiscentes, el pico es largo y las patas son curvas y de color rojo brillante. Su llamada es sonora y resonante. El vuelo es de largo alcance, acrobático y mantiene abiertas las plumas primarias por largo tiempo. Es monógama y permanece fiel a su pareja en el sitio de reproducción, que por lo general es una cueva o en la grieta de un acantilado. Construye un nido de lana y raíces finas, donde la hembra pone de tres a cinco huevos. Particularmente sociable entre las temporadas de reproducción, vuela en bandadas y busca comida en las praderas. Consume principalmente invertebrados, pero también frutas, como cerezas y arándanos.
Aunque propensa a la depredación y el parasitismo, la principal amenaza son los cambios en las prácticas agrícolas, que conducen a la reducción de la población, extinciones locales o distribuciones fragmentadas en Europa; sin embargo, el ave no está globalmente amenazada. A su vez, la chova estuvo asociada con la piromanía y tiene vínculos con santo Tomás Becket y el condado de Cornualles. Está representado en los sellos postales de varios países, incluyendo la Isla de Man y Gambia.
Los adultos miden 39 a 43 cm de longitud (desde el pico hasta la cola)[4] y con una envergadura de 76 a 80 cm[5] (o 90 cm).[6] El ala mide unos 27 a 31 cm, la cola unos 15-17 cm, el pico tiene 4 a 5,8 cm y el tarso mide 4,5 a 5,7 cm.[4] No se observa dimorfismo sexual, pero el sexo de las aves puede determinarse por el tamaño del pico y el tarso.[7] El ave pesa 280-360 g, con una media de 310 g.[8]
El plumaje es completamente negro, con destellos verdosos, azules y púrpuras —más discretos en las hembras—.[4] Las patas son rojizas. El pico es largo, rojo bermellón y ligeramente curvado, pero se adelgaza gradualmente hacia la punta y se adaptada a la forma de comer; está rematado por un penacho nasal que no excede una sexta parte de la longitud total.[4] Las alas son largas y estrechas, aproximadamente el doble de la longitud de la cola. El plumaje de los jóvenes es más tenue,[5][9] excepto en las plumas de vuelo.[4] El pico es amarillo anaranjado y las patas son rosadas, hasta su primer otoño.[9] La longitud del pico y las alas es más corta que los adultos.[4]
Habita en zonas de costa y montaña con acantilados, en especial en las proximidades de zonas ganaderas o cortados fluviales. Además, en Trujillo, Cáceres, hay una colonia de chovas que supera a la de palomas.
Se alimentan principalmente de insectos, especialmente de gusanos y sus larvas.
Los nidos de las colonias se sitúan en cuevas y repisas de barrancos y acantilados. La puesta consta de 3 a 6 huevos que pone entre abril y junio.
La chova piquirroja o chova de pico rojo (Pyrrhocorax pyrrhocorax) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae. Las ocho subespecies viven en las montañas y acantilados de la costa de Irlanda y desde el este de Gran Bretaña hasta Asia Central, la India y China. También en España.
Su plumaje es negro con reflejos iridiscentes, el pico es largo y las patas son curvas y de color rojo brillante. Su llamada es sonora y resonante. El vuelo es de largo alcance, acrobático y mantiene abiertas las plumas primarias por largo tiempo. Es monógama y permanece fiel a su pareja en el sitio de reproducción, que por lo general es una cueva o en la grieta de un acantilado. Construye un nido de lana y raíces finas, donde la hembra pone de tres a cinco huevos. Particularmente sociable entre las temporadas de reproducción, vuela en bandadas y busca comida en las praderas. Consume principalmente invertebrados, pero también frutas, como cerezas y arándanos.
Aunque propensa a la depredación y el parasitismo, la principal amenaza son los cambios en las prácticas agrícolas, que conducen a la reducción de la población, extinciones locales o distribuciones fragmentadas en Europa; sin embargo, el ave no está globalmente amenazada. A su vez, la chova estuvo asociada con la piromanía y tiene vínculos con santo Tomás Becket y el condado de Cornualles. Está representado en los sellos postales de varios países, incluyendo la Isla de Man y Gambia.
Belatxinga mokogorria (Pyrrhocorax pyrrhocorax) Corvidae familiako eta Pyrrhocorax generoko hegaztia da.
Belatxinga mokogorri helduak 39-43 cmko luzera, 76-80(90) cmko hego luzera eta 280-360 gramoko pisua izaten du. Lumadia beltz-beltza, distira more, berde edo urdinekin eta hanka gorriak ditu. Moko gorria, luzea eta makotua. Aski antzekoa den Belatxinga mokohoriak moko laburragoa, zuzena eta horia du. Gazteak antzekoak dira baino kolore hitsagoa dute.
Hots ohikoenak: dyiooo luze eta zorrotza eta chee-ow ozen eta karrankaria, beletxiki oihuaren antza duena [1].
Eurasian eta Ipar Afrikan bizi da. Ipar Europako populazioak Irlanda, Britainia Handia, Man Uhartea eta Bretainiako kostaldekoak dira. Hego Europan Mediterraneoaren inguruko herrialdeetan eta Alpeak, Pirinioak eta Frantziako Erdialdeko Mendigunean hedatuak dira. Europatik kanpo, Erdialdeko Asia, India eta Txinako mediguneetan bizi dira eta baita Ipar Afrikan (Atlas eta Etiopiako mendietan). Sedentarioak badira ere, neguan haranetara jaits daitezke.
Belatxinga mokogorriaren bizileku nagusia goi mendia da. Ipar Afrikan 2 000 eta 2 500 metro artean egoten dira eta Himalaian 2 400 eta 3 000 metro artean, udan 6 000 metrotaraino iristen direlarik. Hala ere, garaiera txikiko inguruetara ere egokitzen dira: esate baterako, Irlanda, Britainia Handia eta Bretainian itsaslabarretan bizi dira.
Euskal Herrian mendialdean (Pirinioak, Aralar, Urbasa, Urkiola, Gorbeia) eta isurialde mediterraneoan bizi dira batez ere.[2] [3] [4]
Gehienbat lur gainean atzematen dituzten ornogabeak jaten dituzte: armiarmak, inurriak, kakalardoak, diptero eta tximeleta larbak, barraskiloak eta bareak. Kostaldetik hurbil bizi direnek krustazeo eta moluskuak harrapatzen dituzte. Hazi eta fruituak ere jaten dituzte, udazken eta neguan bereziki. Aurkitzen dituzten hildako animaliei ere lotzen dira.
Ugalketa garaian lurraldekoiak dira eta habiaren inguruko lurraldea defendatzen dute. Neguan taldekoiak dira eta batzuetan ehunka Belatxinga mokogorri elkarrekin ibiltzen dira jaki bila. Hegalari bikainak dira, akrobazia eta gainbehera ikusgarriak egiten dituztelarik.
Urtean behin ugaltzen dira. Habia itsaslabar, haitzulo eta harkaitzetako arrailduretan egiten dute. Batzuetan, Nafarroa Garaiko Bardeetan adibidez, eraikinetan umatzen dira [5]. Emeak 4 edo 5 arrautza errun eta 17-18(21) egunez txitatzen ditu. Egun horietan arrak bazkatuko du emea. Arrautzak zabaldu eta gero, txitak 31-41 egunez egonen dira habian. Tarte horretan bi gurasoek intsektu heldu eta larbez elikatuko dituzte.
Subespezie hauek deskribatu dira:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Belatxinga mokogorria (Pyrrhocorax pyrrhocorax) Corvidae familiako eta Pyrrhocorax generoko hegaztia da.
Alppivaris (Pyrrhocorax pyrrhocorax) on hieman naakkaa suurempi kiiltävänmusta varis.
Linnun pituus on 39–40 senttimetriä, siipien kärkiväli 73–90 senttimetriä ja paino 200–450 grammaa. Itäiset populaatiot ovat suurimpia. Koiras on hiukan naarasta kookkaampi. Höyhenpuku on kiiltävänmusta. Vanhan linnun nokka ja koivet ovat punaiset, nuoren linnun nokka enemmänkin oranssi. Nokka on melko pitkä ja hieman alaspäin käyrä. Muistuttaa paljon alppinaakkaa, joka on hieman pienempi ja pitkäpyrstöisempi, ja jonka nokka on keltainen. Sukupuolet ovat samanvärisiä.[2]
Alppivaris on euraasialainen laji, jonka esiintyminen ulottuu Britteinsaarilta lännessä Keski-Aasian kautta aina Kiinaan Keltaiselle merelle saakka.[2]
Lajista tunnetaan noin kahdeksan alalajia. Nimialalaji pyrrhocorax elää Britteinsaarilla ja alalaji erythrorhamphus (Vieillot, 1817) muualla Etelä-Euroopassa; alalaji barbarus (Vaurie, 1954) Kanariansaarilla ja Luoteis-Afrikassa; alalaji docilis (S.G.Gmelin, 1774) eteläisestä Jugoslaviasta Kreikan kautta Turkkiin, Levanttiin, Kaukasukselle, Afganistaniin, Iraniin ja Keski-Aasiaan; alalaji centralis (Stresemann, 1928) Keski-Aasiasta Mongoliaan, Altaille, Transbaikaliin ja Kashmiriin; alalaji himalayanus (Gould, 1862) Himalajalla, Nepalissa, Pohjois-Yunnanissa, Sichuanissa ja Keski-Gansussa; alalaji brachypus (Swinhoe, 1871) muualla Kiinassa ja alalaji baileyi (Rand ja Vaurie, 1955) Etiopian Simienin kansallispuistossa ja Balevuorilla.[2]
Euroopassa elää 86 000–210 000 alppivarista. Sen elinalue on kooltaan noin 10 miljoonaa neliökilometriä ja lajin kanta on elinvoimainen.[1] Laji on pääasiassa paikkalintu, mutta siirtyy usein talveksi vuorilta alas laaksoihin.[2] Lajia ei ole tavattu Suomessa.[3]
Aasiassa sijaitsevalla pääesiintymisalueella laji elää vain vuoristoissa 1 200–3 600 metrin korkeudella. Euroopassa ja Lähi-idässä se elää myös rannikoiden jyrkänteillä, taajamissa ja raunioilla.
Pesä on tavallisesti kallionkolossa tai -ulkonemalla, joskus rakennuksessa, pöntössä tai maankolossa. Se on löyhästi risuista, kasveista, sammalista ja juurista rakennettu. Molemmat puolisot rakentavat, koiras on alussa aktiivisempi ja naaras tekee viimeistelyn. Naaras munii 14,6 grammaa painavia munia 3–5, joskus 6. Haudonta alkaa yleensä ensimmäisen munan ilmestyttyä. Naaras hautoo 17–18 päivää. Poikaset kuoriutuvat eriaikaisesti ja naaras lämmittää niitä 2–3 viikkoa. Ne ovat lentokykyisiä 31–41 päivän ikäisinä. Ensipesintä tapahtuu tavallisesti 3-vuotiaana, joskus 2-vuotiaana ja usein vasta 4-vuotiaana.[2]
Kesäaikaan pääravintoa ovat maassa elävät hyönteiset ja muut selkärangattomat, talviaikaan vilja, siemenet ja marjat. Ruokailee pareittain tai parvissa lyhytkortisilla avomailla (laitumilla), kallioilla, pelloilla, rannoilla jne. Laji on kaikkiruokainen ja se syö myös raatoja, pikkunisäkkäitä, liskoja, linnunmunia ja -poikasia, jätteitä jne.[2]
Pyrrhocorax pyrrhocorax
Le Crave à bec rouge (Pyrrhocorax pyrrhocorax), quelquefois appelé Crave corallin ou simplement Crave, est une espèce d'oiseaux de la famille des corvidés, l'une des deux seules espèces du genre Pyrrhocorax, avec le Chocard à bec jaune (P. graculus). Ses huit sous-espèces vivent sur les montagnes et les falaises côtières depuis l'Irlande et l'Ouest de la Grande-Bretagne jusqu'à l'Asie centrale, l'Inde et la Chine, en passant par l'Europe du Sud et l'Afrique du Nord.
Son plumage est noir avec des reflets iridescents, son long bec incurvé et ses pattes sont rouge vif. Son cri d'appel est sonore et retentissant. Son vol, rémiges primaires largement écartées, est puissant et acrobatique. Le Crave à bec rouge s'apparie pour la vie, restant également fidèle à son site de reproduction habituellement situé dans une caverne ou dans la crevasse d'une falaise. Dans un nid fait de radicelles et de laine, la femelle pond trois à cinq œufs. Particulièrement sociables en période inter-nuptiale, les craves vivent souvent en bandes et cherchent leur nourriture ensemble, dans les prairies à l'herbe rase, telles les pâtures, consommant principalement des invertébrés. À l'occasion, il consomme aussi des fruits, comme des cerises et des myrtilles.
Bien qu'elle soit sujette à la prédation et au parasitisme, la principale menace pour cette espèce reste les changements des pratiques agricoles, qui ont mené au déclin des populations, à des extinctions locales et à la fragmentation de la répartition en Europe ; cependant l'oiseau n'est globalement pas menacé. Le Crave à bec rouge était autrefois associé à la pyromanie et a des liens avec le saint Thomas Becket et le comté des Cornouailles. L'oiseau a été représenté sur les timbres-poste de quelques pays, y compris l'île de Man, avec quatre timbres différents, et la Gambie, où l'oiseau n'est pourtant pas présent.
Les adultes mesurent entre 39 et 43 cm de longueur, du bec à la queue[2], pour une envergure allant généralement de 76 à 80 cm[3], pouvant atteindre 90 cm[4]. L'aile mesure 27 à 31 cm, la queue 15 à 17 cm, le bec de 4 à 5,8 cm et le tarse de 4,5 à 5,7 cm[2].
Il n'y a pas de grand dimorphisme sexuel, mais le sexe des oiseaux peut être déterminé à partir de la taille du bec et du tarse[5].
Le Crave à bec rouge pèse de 280 à 360 g[3], pour une moyenne de 310 g[6].
Le plumage est entièrement noir, avec des reflets verts, bleus et violacés, plus discrets chez la femelle[2]. Les pattes sont rouges. Le bec, rouge vermillon, est long et légèrement incurvé, s'affinant graduellement vers la pointe, adapté à son mode d'alimentation. Il est surmonté d'une touffe nasale ne dépassant pas le sixième de sa longueur totale[2]. Les ailes sont longues et étroites, mesurant environ le double de la longueur de la queue.
Le juvénile est plus terne[3],[7] à l'exception des pennes[2]. Son bec est jaune-orangé et ses pattes plutôt roses, jusqu'à son premier automne[7]. Les jeunes ont également le bec et les ailes plus courts que les adultes[2].
Bien que l'espèce, et surtout ses juvéniles, soit assez ressemblante au Chocard à bec jaune (Pyrrhocorax graculus) et qu'elle partage sa zone de distribution, ce dernier a le bec plus court, moins courbé, et jaune[3]. Au sol, la pointe des ailes du crave arrive au moins au niveau de la queue, alors que celles du Chocard sont comparativement plus courtes. Même en vol, les deux espèces peuvent être distinguées par les ailes moins rectangulaires du Chocard, et sa queue plus longue et moins carrée[7]. Le Crave a également la « main » (la partie externe de l'aile) large et nettement digitée, alors que celle du Chocard est plus arrondie et moins digitée[8]. L'hybridation de ces deux espèces a déjà été observée dans la nature[9].
Un autre oiseau pouvant se rencontrer avec le crave est le Choucas des tours (Corvus monedula). Il est plus petit et son plumage est plus mat, ce qui le rend facilement distinguable. De plus, le court bec et les pattes du choucas sont noirs.
Une quatrième espèce, originaire d'Australie, rappelle les traits du crave : le Corbicrave leucoptère (Corcorax melanorhamphos) a suivi une évolution convergente, menant à des similitudes portant sur le plumage, sombre et sur le bec, courbe.
Chocard à bec jaune
(Pyrrhocorax graculus)
Choucas des tours
(Corvus monedula)
Corbicrave leucoptère
(Corcorax melanorhamphos)
Tout comme le chocard, il est très à l'aise en vol et tire pleinement profit des courants ascendants et autres mouvements de l'air. Son vol gracieux et puissant lui permet des acrobaties stupéfiantes, comme des piqués vertigineux, des vrilles ou des loopings[10]. Ses rémiges primaires largement écartées, il sait également admirablement planer, sa queue lui servant de gouvernail[10].
Cet oiseau se nourrit de divers invertébrés tels les insectes ou les araignées trouvés à la surface du sol. Les fourmis représentent probablement la plus grande part de son régime[7], qu'il complète de bousiers ou de jeunes diptères. Il se sert également de son long bec courbé pour creuser à la recherche de vers et d'autres invertébrés, comme les escargots ou les limaces. S'il vit près des côtes, il se nourrit aussi de crustacés et de mollusques[3]. Dans les bouses et les crottes, il trouve aussi bien des coléoptères coprophages et autres invertébrés que des graines[11],[12].
La profondeur à laquelle il sonde habituellement le sol est de 2 à 3 cm, ce qui reflète d'une part la faible épaisseur des sols sur lesquels il se nourrit, et d'autre part le fait que ce soit la profondeur à laquelle vit une grande part des invertébrés du sol. Il est cependant capable de creuser jusqu'à 10 à 20 cm de profondeur quand les conditions le requièrent[13],[14]. Des spécimens de la sous-espèce du centre de l'Asie, P. p. centralis ont également été observés perchés sur le dos de mammifères sauvages ou domestiqués, pour se nourrir de leurs parasites[15].
Bien que les invertébrés composent la majeure partie de son alimentation, il se nourrit également de matière végétale comme les graines, notamment à la fin de l'automne et durant l'hiver, lorsque les arthropodes se font plus rares. En Himalaya il est même préjudiciable aux cultures d'orge en interrompant la maturation du fruit par l'extraction du grain[7], et il forme dans cette région de grands groupes en hiver[16] En plus des céréales, il consomme fruits et semences de genévriers, sorbiers, poiriers, pruniers, aubépines, rosiers, houx, ficus, oliviers, argousiers, vignes, agrumes et airelles[11].
Il peut également se nourrir de charognes (de chamois, lapins, moutons)[11].
Les types de terrain favoris du Crave à bec rouge pour trouver sa nourriture sont les champs d'herbe courte servant de pâturage, par exemple aux moutons et aux lapins, dont l'abondance est même liée au succès des couvées de l'oiseau. Le crave peut également se nourrir sur les terrains aux sols pauvres, par exemple en bordure de mer, où la croissance des plantes est limitée par la salinité de la côte[17],[18].
Là où chocard et crave cohabitent, il n'y a qu'une faible concurrence alimentaire. Une étude italienne a en effet prouvé qu'en hiver, lorsque les deux espèces sont contraintes à compléter leur alimentation de végétaux, le Crave à bec rouge se rabat presque exclusivement sur des bulbes de gagées, tandis que le Chocard à bec jaune préfère les baies et les cynorrhodons. En juin, les craves à bec rouge se nourrissent de chenilles de lépidoptères et les chocards à bec jaune de pupes de Tipulidés. Plus tard dans l'été, le chocard consomme principalement des sauterelles, tandis que le crave ajoute à son régime pupes de Tipulidés, larves de diptères et de coléoptères[19]. Les deux espèces cachent leur nourriture dans les fentes et les fissures, et referment la cachette avec quelques cailloux[20].
Le cri d'appel fort et stridant en chee-ow du crave ressemble à celui du choucas, en plus clair et plus fort, également agrémenté de kiah, de kaah, de tschaf ou de skirrik[21]. En revanche sa voix est très distincte de celle du chocard, qui émet un preep vibrant et des sifflements en sweeeooo[7].
On peut l'entendre crier tout le long de l'année[3]. Les petites sous-espèces du crave ont des appels aux fréquences plus élevées, la taille du corps et la fréquence d'émission étant inversement liées[22].
Le Crave à bec rouge a un comportement territorial, défendant son site de reproduction et le territoire environnant[3]. Les craves restent principalement en couple mais sont grégaires durant l'hiver, se regroupant en petites bandes, ou même en groupes plus gros et hiérarchisés, comptant jusqu'à des centaines d'individus[3], pour dormir ou chercher leur nourriture[11].
En dehors de la période de reproduction, le Crave à bec rouge est peu farouche, et on peut le voir s'approcher des habitations, notamment des chalets de montagne[21].
La pariade a lieu au printemps, et pour sa parade nuptiale le mâle réalise de superbes prouesses aériennes[3].
Les couples de craves sont très unis, fidèles pour la reproduction ainsi qu'à leur site de reproduction (philopatrie)[23]. Ils ne se reproduisent généralement qu'une fois par an, pouvant très rarement refaire une couvée après la perte de la première par les prédateurs[12]. Les craves nichent dans les endroits difficiles d'accès, comme les falaises, les grottes et les crevasses des rochers[4]. Dans les sols sablonneux et suffisamment meubles, les oiseaux peuvent creuser des trous de près d'un mètre de profondeur[24]. Ils peuvent également construire leur nid dans de vieux bâtiments. Au Tibet, on les trouve dans des monastères en activité, de temps en temps dans les bâtiments modernes de villes mongoles, y compris à Oulan-Bator, la capitale[7]. Le Crave à bec rouge peut aussi utiliser d'autres emplacements artificiels, et s'installer par exemple dans des carrières ou des puits de mine[25].
Le nid est imposant mais désordonné, avec une base de tiges de bruyère parfois liées à l'aide de boue[11]. Il est composé pour le reste de racines et de tiges de callune, d'ajoncs ou d'autres plantes, avec le fond garni de laine ou de poils[4],[11]. En Asie centrale, les poils peuvent être directement prélevés sur des Jharals[15].
La femelle pond en général quatre ou cinq œufs, les couvées de trois ou six œufs étant relativement peu fréquentes[21], celles d'un seul exceptionnelles[11]. La taille de ces œufs a pour valeurs extrêmes 34,3-42,0 mm × 21,5-29,5 mm[21], et leur poids moyen est de 15,7 grammes, dont 6 % de coquille[6]. Ils sont elliptiques, lisses et brillants[11], plus ou moins tachetés et de couleurs très variables, allant de diverses nuances de brun et de gris vers le crème et l'ocre[4]. Les dimensions des œufs sont indépendantes de la taille de la nichée et de l'emplacement du nid, mais peuvent varier d'une femelle à l'autre[26].
L'incubation dure de 17 à 18 jours, exceptionnellement jusqu'à 21 jours[21], durant lesquels la femelle est nourrie au nid par le mâle. Les poussins sont nidicoles et la femelle reste au nid avec eux pendant une dizaine de jours[27], puis les deux parents se partagent les tâches d'alimentation des jeunes et d'entretien du nid. Ils nourrissent les jeunes environ sept fois par jour, d'insectes et de larves qu'ils apportent principalement entre 8 h et 15 h[21]. Les poussins sont recouverts de plumes et capables de voler 31 à 41 jours après l'éclosion[6].
Selon la répartition, on compte de 1,82 à 2,7 jeunes en moyenne et par couple[11]. La température et les précipitations durant les mois précédant la nidification sont en corrélation avec le nombre de jeunes à l'envol chaque année et avec leur taux de survie. Les jeunes grandissant dans des bonnes conditions sont plus susceptibles de survivre à la période d'élevage, et la période de leur vie durant laquelle ils vont se reproduire sera plus longue que ceux qui passent dans de mauvaises conditions cette période[28]. Seuls 43 % des jeunes survivent la première année de leur vie, et le taux de survie d'adultes sur un an est d'environ 80 %.
À leur sortie du nid, les juvéniles errent quelque temps avec leurs parents. Ils atteignent leur maturité sexuelle à trois ans[6], mais dans les grands groupes d'oiseaux, ils ne font leur première nichée qu'à un âge plus avancé[28].
Le Crave à bec rouge peut être victime du parasitisme de couvée de la part du Coucou geai (Clamator glandarius), même si ce dernier préfère habituellement parasiter les nids de la Pie bavarde (Pica pica)[29],[30].
Parmi les prédateurs des craves adultes, on compte des oiseaux tels que le Faucon pèlerin (Falco peregrinus), l'Aigle royal (Aquila chrysaetos) ou le Hibou grand-duc (Bubo bubo), alors que le Grand Corbeau (Corvus corax) s'en prend aux oisillons[31],[32],[33],[34].
Dans le Nord de l'Espagne, les craves à bec rouge nichent préférentiellement près de colonies de Faucons crécerellettes (Falco naumanni). Ce petit faucon insectivore repère plus facilement les prédateurs et se montre plus vigoureux pour se défendre que ses voisins corvidés. Le taux de réussite des couvées du Crave à bec rouge près des crécerellettes s'avère d'ailleurs beaucoup plus élevé que celui d'autres craves, avec un pourcentage d'échec du nid de seulement 16 % contre 65 %[34].
Les craves ont une espérance de vie moyenne de sept ans[6], bien qu'un spécimen de 17 ans ait été enregistré[23].
Ils peuvent être parasités par des acariens. Une étude sur Gabucinia delibata, un acarien des plumes qui parasite les jeunes oiseaux ayant quitté le nid depuis quelques mois, lorsque ceux-ci rejoignent les perchoirs collectifs, suggère cependant que cet acarien a nettement amélioré la condition physique de son hôte. Il est possible que ces acariens vivant dans les plumes participent au nettoyage du plumage et repoussent les agents pathogènes[35]. Ces acariens des plumes auraient donc une relation de commensalisme avec le Crave à bec rouge, et pourraient ainsi agir de façon complémentaire à d'autres méthodes de soin du plumage, comme les bains de soleil ou le frottement du plumage avec des fourmis, dont l'acide formique a une action répulsive sur les parasites[7].
Les craves peuvent héberger certains parasites du sang comme Plasmodium, mais une étude en Espagne a prouvé que la prévalence était de moins d'un pour cent, et peu susceptible d'affecter la vie et le statut de conservation de cette espèce[36]. Ce faible niveau de parasitisme diffère largement avec les taux beaucoup plus forts chez d'autres groupes de passereaux. Par exemple une étude sur les turdidés de Russie a montré que toutes les Grives litornes, mauvis et musiciennes examinées étaient vectrices d'hématozoaires, en particulier d'Haemoproteus et de Trypanosoma[37].
Le Crave à bec rouge était autrefois nettement plus répandu qu'il ne l'est actuellement[38]. À titre d'exemple, alors qu'il était signalé dans les Churfirsten ainsi que dans le Tessin dès la fin du XIXe siècle, les trois derniers sites de nidification des Grisons ont été désertés en 1967[38]. Dans les Alpes, où il était commun au début du XXe siècle, on ne le rencontre plus, dans la partie française, que dans l'Oisans et la Savoie, et côté Suisse, qu'en Valais[39]. Il couvre néanmoins un large territoire, estimé à 13 300 000 km2 par BirdLife International[40].
Il vit principalement en Eurasie : au nord, on le trouve jusque dans les îles Britanniques, notamment en Irlande, en Grande-Bretagne et sur l'île de Man, mais aussi jusque sur les côtes bretonnes. Au sud de l'Europe, il occupe le bassin méditerranéen, les Alpes, les Pyrénées et le sud du Massif central[41]. Il vit aussi dans les zones montagneuses de l'Asie centrale, de l'Inde et de la Chine, ainsi qu'en Afrique du Nord, avec deux populations séparées dans les montagnes éthiopiennes, et dans le massif de l'Atlas.
En plus d'être en déclin, ses populations sont très morcelées, les plus grosses zones de peuplement se trouvant en Asie centrale, au Proche-Orient, dans la péninsule Ibérique et dans l'Atlas[38].
Il est sédentaire dans toute sa gamme[7], mais peut en hiver descendre dans les vallées, là où il niche habituellement sur les reliefs[21].
Son habitat principal regroupe les hautes montagnes et les milieux ouverts au sol tendre et riches en insectes. En Afrique du Nord, on le trouve entre 2 000 et 2 500 mètres, dans l'Himalaya principalement entre 2 400 et 3 000 mètres. Dans ce dernier massif il vit jusqu'à 6 000 mètres durant l'été, et a même été enregistré à 7 950 mètres d'altitude sur le mont Everest[7].
En Irlande, en Grande-Bretagne et en Bretagne il habite également sur les falaises des côtes maritimes, s'alimentant dans les prairies à l'herbe rase ou les machairs adjacents. L'espèce était autrefois plus répandue sur les côtes mais a souffert de la perte de cet habitat particulier[42],[43]. Il niche généralement à une altitude inférieure à celle du chocard[4] même s'il le côtoie souvent, ce dernier ayant un régime alimentaire mieux adapté aux hautes altitudes[19].
Dans certaines régions aux hivers trop neigeux, il est contraint de descendre dans les vallées jusqu'à 500 m pour trouver sa nourriture[38].
Le Crave à bec rouge a été décrit pour la première fois par Carl von Linné dans son Systema Naturae, en 1758, sous le protonyme, latin, de Upupa pyrrhocorax[44]. L'édition de 1766 modifie le genre pour celui de Corvus. L'espèce fut ensuite déplacée dans son genre actuel, Pyrrhocorax, par Marmaduke Tunstall dans son ouvrage Ornithologia Britannica, de 1771[45]. Le taxon Pyrrhocorax pyrrhocorax admet également pour synonymes latins Graculus eremita (Linnaeus) et Pyrrhocorax coracias (Temminck).
La seule espèce partageant le genre avec le Crave à bec rouge est le Chocard à bec jaune, Pyrrhocorax graculus[46]. Les parents les plus proches du crave sont les corvidés du genre Corvus, mais surtout les deux espèces du genre Coloeus, les choucas, quelquefois considérées comme formant un sous-genre du genre Corvus[47].
Le nom du genre, qui fait également office de nom spécifique, est dérivé du grec πύρρος (purrhos), « couleur de flamme », et de κόραξ (korax), signifiant « corbeau »[6]. Le terme français « crave », comme le terme allemand « krähe », dériverait de l'ancien haut-allemand krāwa qui désigne les corbeaux ou les corneilles. L'oiseau a également donné son nom au Corbicrave leucoptère (Corcorax melanorhamphos).
Les trois espèces, chocard à bec jaune, choucas des tours et crave à bec rouge, sont fréquemment confondues et couramment appelées indistinctement choucas ; elles partagent une même étymologie[48].
Le congrès ornithologique international reconnaît les huit sous-espèces suivantes[49] :
Il existe également une forme préhistorique, P. p. primigenius, qui aurait vécu en Europe durant la dernière période glaciaire et qui fut décrite par Alphonse Milne-Edwards en 1875 lors des trouvailles dans le Sud-Ouest de la France[61],[62].
L'étude minutieuse des similitudes de la voix entre les différentes sous-espèces suggère que les formes asiatiques et éthiopiennes ont rapidement divergé de la sous-espèce occidentale dans l'histoire évolutive, et que la forme italienne est plus proche de la sous-espèce d'Afrique du Nord que de celles du reste de l'Europe[63].
Son aire de répartition est très étendue, couvrant un peu plus de 13 millions de kilomètres carrés, et sa population est nombreuse, comptant entre 43 000 et 105 000 couples rien qu'en Europe, et une population mondiale de 300 000 à 1 500 000 individus[40]. Sur l'ensemble de son territoire, l'espèce ne connaît pas de déclin numérique supérieur à 30 % en 10 ans ou en trois générations, et est donc classé par l'UICN en LC (préoccupation mineure)[1],[40].
Néanmoins, l'espèce est localement menacée, comme au niveau européen où elle est considérée « vulnérable »[25],[3]. En effet, bien que les effectifs de France, de Grande-Bretagne et d'Irlande soient maintenant stables[4] et que l'on compte entre 12 265 et 17 370 couples reproducteurs, il n'y a plus qu'en Espagne que l'espèce ait encore une répartition étendue. Les autres aires de nidification d'Europe ont été fragmentées et isolées, principalement en raison de la diminution de l'agriculture traditionnelle pastorale. En France, par exemple, on observe une diminution de l'aire de répartition dans le Massif central et les Alpes occidentales[38]. Plus grave, au cours des XXe et XXIe siècles, l'espèce a complètement disparu d'Autriche, s'est raréfiée au Portugal, en Italie et autour de la Manche (côtes anglaises, écossaises et irlandaises)[12].
En plus de l'enfrichement et de la disparition des pâtures, l'espèce est également menacée, et de manière non négligeable, par d'autres activités humaines. Les craves peuvent être dérangés au nid ou lors de leur alimentation, par les promeneurs ou les grimpeurs[11],[12]. Par exemple, une étude sur l'île d'Ouessant a montré que l'oiseau pouvait être dérangé par les touristes dans 97 % de sa zone d'alimentation, ce qui se répercute également sur le taux de réussite des couvées[12].
En Espagne, le Crave à bec rouge a récemment étendu sa répartition en utilisant de vieux bâtiments, avec 1 175 couples reproducteurs dans 9 716 km2 étudiés. Ces nouveaux sites de nidification sont habituellement situés à la périphérie de la zone originale de répartition, montagnarde. Cependant, les populations installant leurs nids dans les bâtiments sont menacées par les perturbations et persécutions humaines, et la destruction de ces bâtiments[64]. Des fossiles de craves et de chocards ont été trouvés dans les montagnes des îles Canaries. L'extinction locale du Chocard à bec jaune et la gamme réduite du Crave à bec rouge dans les îles peuvent être dues au changement climatique ou à l'activité humaine[65].
Le Crave à bec rouge est également emblématique du comté de Cornouailles, si bien que son ancienne appellation anglaise, encore très ancrée, était Cornish Chough, signifiant approximativement Crave de Cornouailles. Il apparaît d'ailleurs sur le blason du duché[66], et du Cornwall County Council[67],[68]. Il a pourtant temporairement disparu de ce comté au milieu du XXe siècle, après une dernière reproduction en 1947 aux Sorlingues[69], avant d'y réapparaître en 2001[70]. Le Crave à bec rouge figure aussi sur le blason de la ville canadienne de Cornwall[71]. Il est le symbole animal de La Palma, une des îles Canaries[72].
Une légende cornique raconte que le Roi Arthur ne serait pas mort mais que son âme aurait pénétré le corps d'un Crave, la couleur rouge du bec et des pattes de l'oiseau provenant du sang coulé lors de la dernière bataille du souverain[73], et que par conséquent tuer cet oiseau porterait malheur[74]. Les pattes et le bec rouge de l'oiseau rappelleraient la fin sanglante du roi[70].
Jusqu'au XVIIIe siècle, le Crave à bec rouge a été associé à la pyromanie, et décrit par William Camden comme incendaria avis, « Souvent il apporte en secret des brindilles enflammées, mettant le feu aux maisons »[75]. Daniel Defoe connaissait également cette histoire[76] :
« It is counted little better than a kite, for it is of ravenous quality, and is very mischievous; it will steal and carry away any thing it finds about the house, that is not too heavy, tho' not fit for its food; as knives, forks, spoons and linnen cloths, or whatever it can fly away with, sometimes they say it has stolen bits of firebrands, or lighted candles, and lodged them in the stacks of corn, and the thatch of barns and houses, and set them on fire; but this I only had by oral tradition. » « Il est à peine mieux considéré qu'un oiseau de proie, car il a un appétit féroce et il est très malicieux ; il volera et emportera tout ce qu'il trouvera çà et là dans les maisons, ce qui n'est pas trop lourd, même non adapté à sa nourriture ; comme les couteaux, les fourchettes, les cuillères et morceaux de tissu, ou tout ce avec quoi il peut s'envoler, parfois on dit qu'il vole des morceaux de charbons ardents, ou des bougies allumées, et les place dans les meules de blé, la chaume des granges et des maisons, et y met le feu ; mais c'est seulement ce que j'ai eu par transmission orale. » Daniel Defoe, A tour thro' the whole island of Great Britain, divided into circuits or journiesOn retrouve trois craves sur les armoiries de l'archevêque Thomas Becket[77], et ils sont donc quelquefois appelés « beckits » en héraldique, pour créer un jeu de mots[78]. En raison de sa relation au saint, la ville de Cantorbéry a également des craves à bec rouge sur son blason[79]. Six craves apparaissent sur les armoiries des comtes d'Onslow, de Guildford dans le Surrey[80].
L'oiseau pourrait même se laisser apprivoiser, apprécié de l'homme pour son intelligence[81]. La détention de ces oiseaux est en revanche interdite en France[82].
L'oiseau figure sur les timbres-poste des pays suivants[83] : Bhoutan (1995 et 1998), Gambie (2000), Île de Man (1978 et trois timbres différents en 2006), Turkménistan (2002) et Yougoslavie (1972).
« U. atra, rostro pedibusque rubris »
« oftentime it secretly conveieth fire sticks, setting their houses afire »
Pyrrhocorax pyrrhocorax
Le Crave à bec rouge (Pyrrhocorax pyrrhocorax), quelquefois appelé Crave corallin ou simplement Crave, est une espèce d'oiseaux de la famille des corvidés, l'une des deux seules espèces du genre Pyrrhocorax, avec le Chocard à bec jaune (P. graculus). Ses huit sous-espèces vivent sur les montagnes et les falaises côtières depuis l'Irlande et l'Ouest de la Grande-Bretagne jusqu'à l'Asie centrale, l'Inde et la Chine, en passant par l'Europe du Sud et l'Afrique du Nord.
Son plumage est noir avec des reflets iridescents, son long bec incurvé et ses pattes sont rouge vif. Son cri d'appel est sonore et retentissant. Son vol, rémiges primaires largement écartées, est puissant et acrobatique. Le Crave à bec rouge s'apparie pour la vie, restant également fidèle à son site de reproduction habituellement situé dans une caverne ou dans la crevasse d'une falaise. Dans un nid fait de radicelles et de laine, la femelle pond trois à cinq œufs. Particulièrement sociables en période inter-nuptiale, les craves vivent souvent en bandes et cherchent leur nourriture ensemble, dans les prairies à l'herbe rase, telles les pâtures, consommant principalement des invertébrés. À l'occasion, il consomme aussi des fruits, comme des cerises et des myrtilles.
Bien qu'elle soit sujette à la prédation et au parasitisme, la principale menace pour cette espèce reste les changements des pratiques agricoles, qui ont mené au déclin des populations, à des extinctions locales et à la fragmentation de la répartition en Europe ; cependant l'oiseau n'est globalement pas menacé. Le Crave à bec rouge était autrefois associé à la pyromanie et a des liens avec le saint Thomas Becket et le comté des Cornouailles. L'oiseau a été représenté sur les timbres-poste de quelques pays, y compris l'île de Man, avec quatre timbres différents, et la Gambie, où l'oiseau n'est pourtant pas présent.
A choia (do francés antigo choue)[2] ou choia de bico vermello (Pyrrhocorax pyrrhocorax) é un paxaro da familia dos corvos (Corvidae). É unha especie moi próxima á choia de bico amarelo (Pyrrhocorax graculus), coa que foi cruzada en catividade no parque zoolóxico de Innsbruck (Austria), dando lugar a híbridos fértiles.
As choias son aves completamente negras ou negras azuladas brillantes. O bico, que é longo e curvado, e as patas son vermellos. Miden entre 37–41 cm de lonxitude e pesan uns 250 gramos. De punta a punta das alas miden entre 68 e 80 cm. Os exemplares novos teñen o bico máis curto cós adultos e de color amarelo.
Son grandes voadoras,que parecen frotar sobre os acantilados, mentres desctriben curvas. Desprázanse polo chan en carreiras curtas e rápidas, pero tamén poden camiñar amodo. Son moi sociables e voan en bandos grandes. A súa chamada típica é moi diferente da da especie irmá, a choia de bico amarelo.
Están espalladas por zonas de montañas e acantilados costeiros de Europa, Asia e algunhas zonas de África. En Europa teñen unha distribución descontinua: aparecen no oeste de Inglaterra, Irlanda, Islandia, España (incluídas as Canarias coa subespecie endémica Pyrrhocorax pyrrhocorax barbarus de La Palma), Portugal e Francia. En Centroeuropa desapeceron case completamente, agás por algunhas parellas reprodutoras en Unterengadin no cantón suízo dos Grisións. A concorrencia da choia de bico amarelo foi probablemente a causa do seu retroceso na zona dos Alpes, como a do corvo pequeno a puido ser en Inglaterra. Na Península Ibérica hai poboacións abundantes e ben distribuídas en España e en Portugal as poboacións máis numerosas atópanse nas queivancas do Douro e nas costas do suroeste do Alentexo. Viven ademais nos Urais, no Cáucaso, no Himalaia (ata os 6000 m de altitude) e en Bután. En África viven nos montes Atlas e hai unha poboación illada en Etiopía.
A choia é unha ave pouco común en Galiza, presentando unha distribución periférica polo territorio galego. No norte atópase distribuída polas costas das provincias da Coruña e Lugo, polo leste distribúese polas zonas montañosas das provincias de Lugo e Ourense. Na provincia de Pontevedra distribuése tan só polas zonas de cantís litorais, incluídos os arquipélagos das Cíes e Ons. Na actualidade as poboacións galegas da Choia atópanse en regresión.
O bico longo das choias está adaptado para capturar insectos adultos ou larvas e vermes. Sacam das degretas das rochas arañas, eirugas, caracois e outros animais pequenos. ó contrario cá choia de bico amarelo, poucas veces comen nos vertedeiros de lixo.
As choias viven e crían en colonias, máis delas con séculos de existencia, formado parellas xa antes de alcanzaren a madureza reprodutora, que lles chega ós dous ou tres anos de vida. Fan os niños, en xeral voluminosos e compostos de raices e talos de uces e outras plantas, en lugares inaccesibles coma covas ou furados das rochas ou paredes dos acantilados. En España crían nalgunhas canteiras. Os niños son feitos polos dous membros da parella, pero é o macho quen fai a parte meirande da estrutura. Inclúen unha molida de pelos e la. Poñen, entre abril (nas zonas marítimas) e xuño, de 3 a 6 ovos da cor da crema con manchas máis ou menos mestas de ton castaños ou agrisados. A incubación, que fan só as femias, dura entre 21 e 23 días. Neste período os machos ocúpanse de alimentar á súa compañeira en intervalos dunha media hora. Os polos pasan entre 37 e 40 días no niño.
A choia (do francés antigo choue) ou choia de bico vermello (Pyrrhocorax pyrrhocorax) é un paxaro da familia dos corvos (Corvidae). É unha especie moi próxima á choia de bico amarelo (Pyrrhocorax graculus), coa que foi cruzada en catividade no parque zoolóxico de Innsbruck (Austria), dando lugar a híbridos fértiles.
Il gracchio corallino (Pyrrhocorax pyrrhocorax (Linnaeus, 1758)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Corvidae[2].
È il simbolo animale di La Palma[3].
Il nome scientifico della specie, pyrrhocorax, rappresenta un tautonimo, in quanto ripetizione di quello del genere.
Misura 38–41 cm di lunghezza, per 207-375 g di peso e un'apertura alare di 73–90 cm[4]: è riscontrabile una tendenza all'aumento della taglia in direttrice NW-SE[4].
Si tratta di uccelli dall'aspetto massiccio e robusto, dalla piccola testa arrotondata con becco sottile e ricurvo verso il basso, lunghe ali digitate, coda squadrata e forti zampe non molto lunghe.
Il piumaggio si presenta di colore nero lucido su tutto il corpo, con presenza di sfumature metalliche verdi (bluastre o vioacee nelle sottospecie dell'Asia Centrale) nell'area del torso, sia dorsalmente che ventralmente.
Come intuibile dal nome comune e anche dal nome scientifico, nel gracchio corallino il becco e le zampe sono di color rosso corallo.
Non esiste dimorfismo sessuale evidente, tuttavia vengono usate con buona approssimazione tecniche di sessaggio che prevedono l'analisi delle proporzioni di diametro del becco e lunghezza del tarso[5].
Il gracchio corallino è un uccello essenzialmente diurno, che vive in stormi che soprattutto durante l'inverno possono raggiungere dimensioni considerevoli, e passa la maggior parte della propria giornata alla ricerca di cibo al suolo, spostandosi in volo anche per distanze considerevoli (fino a 20 km al giorno dalle aree di riposo notturno) alla ricerca di territori favorevoli all'alimentazione[6].
Il richiamo di questi uccelli è pigolante, acuto e chioccolante, molto simile a quelli emessi dalle taccole.
Il gracchio corallino è un uccello essenzialmente insettivoro, la cui dieta si compone, soprattutto durante i mesi primaverili ed estivi, in massima parte di insetti (soprattutto formiche, che per molti mesi all'anno rappresentano l'alimento preponderante nella dieta di questi uccelli), ragni, vermi ed altri invertebrati: meno frequentemente, e soprattutto durante l'inverno, questi uccelli si nutrono inoltre di granaglie (soprattutto orzo, motivo per il quale essi vengono considerati dannosi in Asia Centrale) e bulbi (soprattutto di Gagea).
Questi uccelli sono soliti cercare il cibo al suolo, camminando costantemente e piluccando le prede col lungo becco: essi utilizzano tale appendice anche come strumento per sondare i primi 2–3 cm del suolo (arrivando in condizioni particolari fino a 20 cm) alla ricerca di larve o animali rifugiatisi sotto la superficie[7].
La sottospecie centralis, inoltre, similmente alle bufaghe è solita stazionare sul dorso del bestiame e degli animali selvatici alla ricerca di parassiti annidati nella pelliccia[8].
Similmente ad altre specie di corvidi, anche il gracchio corallino tende a conservare il cibo in surplus nelle fessure della roccia, tenendolo da parte per il periodo invernale dopo averlo coperto con sassolini.
Si tratta di uccelli monogami, che cominciano a riprodursi verso la fine di aprile, portando avanti una singola covata l'anno: le coppie sono molto fedeli, e rimangono assieme per la vita.
Il nido, massiccio e a forma di coppa, viene costruito in una caverna o su una falesia rocciosa, in una spaccatura della roccia sufficientemente spaziosa: se il supporto roccioso è sufficientemente tenero (arenaria o tufo), i gracchi corallini si scavano da soli una galleria profonda circa un metro dove nidificare[9]. Non di rado, questi uccelli nidificano anche in aree antropizzate, come miniere, edifici abbandonati o (soprattutto in Mongolia) monasteri[10].
I gracchi corallini nidificano generalmente in solitudine: nelle aree in cui la quantità di cibo è sufficiente, tuttavia, non è raro vedere siti di nidifcazione con più nidi. Questi uccelli, inoltre, tendono a prediligere la presenza nei pressi del proprio nido di coppie nidificanti di grillai, che sono più territoriali e quindi più attenti alla presenza di eventuali pericoli nel territorio di cova[11].
Ambedue i sessi collaborano alla costruzione del nido, utilizzando all'uopo rametti e fibre vegetali (soprattutto di brugo e ginestrone) e foderando l'interno con piumino e lanugine animale. Al suo interno, la femmina depone 3-5 uova color crema, munite di fitta ed irregolare maculatura di colore che varia dal grigio al bruno: le uova misurano generalmente 39x28 mm, per un peso medio di 15,7 g[12].
La femmina cova le uova da sola (col maschio che nel frattempo rimane di guardia nei pressi del nido, occupandosi inoltre di reperire il cibo per sé e per la compagna) per 17-18 giorni, al termine dei quali schiudono pulli ciechi e ricoperti di rado piumino[13]. Essi vengono accuditi e imbeccati dalla sola madre (che continua a ricevere il cibo dal partner, non allontanandosi dal nido per non far morire i piccoli di freddo) per i primi dieci giorni di vita, dopodiché i due genitori si alternano nell'accudirli. In tal modo, essi sono pronti per l'involo a 31-41 giorni dalla schiusa[13].
I giovani tendono a rimanere coi genitori fino alla maturità sessuale, che viene raggiunta attorno al terzo anno d'età: la speranza di vita del gracchio corallino si aggira attorno ai sette anni di vita, con esemplari in cattività che hanno raggiunto i 17 anni[14].
Il gracchio corallino subisce parassitismo di cova da parte del cuculo dal ciuffo[15].
Il gracchio corallino occupa un areale piuttosto vasto che comprende l'area attorno al Mare d'Irlanda (Irlanda meridionale, occidentale e settentrionale, isola di Man, Galles, Scozia sud-occidentale), la penisola iberica, i Pirenei, la Alpi, gli Appennini, i Balcani, Creta, la penisola anatolica, il Caucaso, il Kurdistan, la Persia, ad est fino alla valle dell'Indo, e da qui verso nord nel Tien Shan e da qui ad est fino alla Manciuria, allo Shandong e verso l'interno a sud fino all'area di confine fra Tibet e Yunnan. Due popolazioni distinte popolano inoltre l'acrocoro etiopico, nei Monti Semien e nelle montagne di Bale, mentre in Nordafrica la specie è attestata sui monti dell'Atlante in Marocco e Algeria e a La Palma, nelle Canarie.
In Italia, il gracchio corallino è diffuso con la sottospecie erythrorhamphos lungo tutto l'arco alpino, nell'Appennino Centrale, nei Monti Nebrodi e nelle Madonie in Sicilia e sul massiccio del Gennargentu in Sardegna. La specie è residente in tutto l'areale occupato.
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree montuose: questi uccelli sono più frequenti da vedere fra i 2000 e i 3000 m di quota, con esemplari osservati sopra i 6000 m di quota sull'Himalaya (col record stabilito da una coppia nidificante a 7950 sul Monte Everest). Soprattutto nella porzione occidentale dell'areale, inoltre, il gracchio corallino colonizza le falesie rocciose a picco sul mare.
La presenza di questi uccelli è legata a quella di prati alpini o di aree di vegetazione bassa legate all'attività di pascolo o al vento salso[16][17].
Se ne riconoscono 8 sottospecie[2]:
A questi si aggiunge una sottospecie estintasi in tempi preistorici, Pyrrhocorax pyrrhocorax primigenius, vissuta in Francia ud-occidentale durante l'ultima era glaciale[18][19].
Alcuni autori riconoscerebbero inoltre delle sottospecie pontifex dei Monti Elburz, subdocilis del sud del Turkmenistan (ambedue sinonimizzate con docilis) e stresemanni dei monti Sajany (sinonimizzata con centralis)[4], mentre sono ancora da chiarire le posizioni tassonomiche delle popolazioni dell'Heilongjiang occidentale (ascritte a brachypus), dell'isolata baileyi (che differisce dalle altre anche nelle vocalizzazioni[20], e potrebbe rappresentare una specie a sé stante, a sua volta con due sottospecie[21]) e delle popolazioni italiane, che mostrano maggiore affinità genetiche con quelle nordafricane che con quelle europee[22].
A livello globale, il gracchio corallino è ben diffuso e rappresentato[1]: specie in Europa, tuttavia, la specie ha sofferto durante il XX secolo dell'alterazione dell'habitat (antropizzazione, diminuzione dei pascoli, disturbo dei siti di cova), diminuendo significativamente i propri numeri.
Sebbene siano comuni solo in Spagna, questi uccelli sembrano numericamente in crescita, con nuove popolazioni che stanno ricolonizzando aree in cui erano scomparse da tempo, come la Cornovaglia[23] e l'isola di Jersey[24]. In Italia, la specie risulta protetta ai sensi dell'art. 157/92[25].
Il gracchio corallino è molto presente nel folklore locale delle aree in cui vive. Nella mitologia greca questi uccelli erano consacrati a Crono e secondo l'Odissea erano soliti vivere su un'isola segreta assieme a Calipso.
In Cornovaglia il gracchio corallino è tenuto in grande considerazione, tanto da comparire sullo stemma della contea: per i cornici, Re Artù non morì nella sua ultima battaglia, bensì venne trasformato in uno di questi animali (nei quali il becco e le zampe sarebbero rossi perché ancora sporchi di sangue)[26]. Pertanto, in Cornovaglia uccidere un gracchio corallino è considerato un atto estremamente malaugurante, ed il ritorno di questi uccelli sui territori cornici è stato salutato con grande euforia[23].
Nel resto del mondo anglosassone, invece, questo uccello non ha goduto di altrettanta fortuna e protezione: assieme a molti altri corvidi, questi uccelli vennero fatti bersaglio di persecuzione nel 1542 col Vermin Act di Enrico VIII (sebbene si ha motivo di credere che col termine chough, utilizzato in inglese per i gracchi, si tendesse ad indicare in passato la taccola[27]), mentre durante il XVIII secolo i gracchi (come testimoniano anche William Camden e Daniel Defoe nei loro scritti) erano considerati pericolosi in quanto, essendo secondo la credenza attratti dai fuochi come le gazze lo sono dagli oggetti luccicanti, potevano divenire dei propagatori di incendi[28].
I gracchi vengono nominati da Shakespeare nell'atto 4, scena 6 del suo Re Lear: fin dal XIV secolo, inoltre, tre gracchi campeggiano nello stemma dell'arcivescovo di Canterbury Thomas Beckett[29]. Il motivo di ciò non è ancora del tutto chiaro: secondo una leggenda uno di questi uccelli volò nella cattedrale durante l'assassinio del santo, mentre secondo un'altra scuola di pensiero il motivo della loro presenza sarebbe legato all'assonanza fra il cognome di Beckett ed uno dei nomi del gracchio corallino in inglese, beckit[29].
Il gracchio corallino compare inoltre sui francobolli di Bhutan, Gambia, Isola di Man, Iugoslavia e Turkmenistan, oltre ad essere la mascotte animale dell'isola di La Palma[3], nelle Canarie (arcipelago che in base ai resti fossili la specie in passato popolava per intero[30]).
Il gracchio corallino (Pyrrhocorax pyrrhocorax (Linnaeus, 1758)) è un uccello passeriforme della famiglia dei Corvidae.
È il simbolo animale di La Palma.
Alpu vārna jeb sarkanknābja klinšu vārna (Pyrrhocorax pyrrhocorax) ir vārnu dzimtas putns un viena no divām sugām Alpu vārnu ģintī (Pyrrhocorax). Izdala 8 pasugas.[1]
Alpu vārna ir sastopama kalnos un klinšainos apvidos Eiropas dienvidos un rietumu krastā, Ziemeļāfrikā un Centrālāzijā, sākot ar Īrijas un Lielbritānijas klinšainajām piekrastēm un beidzot ar Indiju un Ķīnu. Etiopijā ir divas nošķirtas Alpu vārnu populācijas. Līdz ar lauksaimniecības attīstību Alpu vārnu populācija Eiropā ir sadrumstalota, lai gan kopumā izmiršana tai nedraud.
Alpu vārnas dzīvo kalnos 2000—2500 metrus virs jūras līmeņa Ziemeļāfrikā, bet Himalajos 2400—3000 metrus virs jūras līmeņa, lai gan vasaras periodā tās ir novērotas arī 6000 metru augstumā. Rekordaugstums Alpu vārnai ir bijis 7950 metrus virs jūras līmeņa.[2] Britu salās Alpu vārna apmetas piekrastes klintīs. Pirms vairākiem gadiem tā bija izplatīts putns Eiropas rietumu piekrastē, bet izmirusi līdz ar barošanās vietu samazināšanos.[3] Kopumā Alpu vārna apmetas uz dzīvi zemāk kalnos kā tās radinieks Alpu kovārnis.[4]
Alpu vārna ir attēlota vairāku valstu pastmarkās. Menas salā ir pat izdotas vairākas markas ar šī putna attēliem, bet Gambijā Alpu vārna vispār nedzīvo, lai arī grezno vienu no pastmarkām.
Pieaugusi nominālpasugas (P. p. pyrrhocorax) Alpu vārna ir 39—40 cm gara, tās spārnu platums ir 73—90 cm,[5] svars apmēram 310 g. Tās apspalvojums ir samtaini melns, ar zaļganu spīdumu, tai ir koši sarkans knābis un sarkanas kājas. Abi dzimumi ārēji ir līdzīgi viens otram, lai gan tos var atšķirt, izmantojot ķermeņa garuma un knābja platuma attiecības.[6] Jaunajiem putniem pirmajā gadā līdz rudenim ir oranžs knābis un rozā kājas, kā arī zaļganais spīdums ir vāji izteikts.[2]
Ārēji vislīdzīgākais putns Alpu vārnai ir tās vistuvākais radinieks Alpu kovārnis, tomēr Alpu kovārnim ir dzeltens knābis un kājas. Arī lidojumā abas sugas labs novērotājs var atšķirt, jo Alpu vārnas izplestie spārni ierakstās taisnstūra formā, salīdzinot ar Alpu kovārni.[2]
Alpu vārna ir veikla lidotāja un izceļas ar spēju gaisā veikt akrobātiskus trikus. Tā barojoties bieži veido lielus barus, kas pārmeklē kalnu pļavas un klinšainās nogāzes, meklējot kukaiņus. Alpu vārnas nemigrē, un visu mūžu dzīvo vienā teritorijā.[2]
Alpu vārna pamatā barojas ar kukaiņiem, zirnekļiem un citiem bezmugurkaulniekiem. Vieni no iemīļotākajiem kukaiņiem ir skudras.[2] Centrālāzijas Alpu vārna (P. p. centralis) mēdz pārmeklēt liellopu muguras, barojoties ar ādas parazītiem. Lai gan galvenā barība ir dažādi bezmugurkaulnieki, Alpu vārna barojas arī ar nobriedušiem graudiem.
Vislabprātāk Alpu vārnas ganās pļavās ar īsu zāli. Tās visbiežāk ir aitu, trušu vai liellopu ganības, bet tās var būt arī dabīgas pļavas, kādas aug nabadzīgās augsnēs vai sāļo jūras vēju appūstās klintīs. Alpu vārnas garais un nedaudz liektais knābis lieliski piemērots kukaiņu satveršanai un augsnes pārmeklēšanai. Tā tiek pārrakta apmēram 2—3 cm dziļumā, lai gan reizēm Alpu vārna augsni uzrok pat 10—20 cm dziļumā.[7]
Alpu vārnas dzimumbriedumu sasniedz 3 gadu vecumā, un tās veido pārus uz mūžu.[8] Ligzda tiek būvēta kādā alā, iedobē vai uz klinšu dzegas, lietojot augu saknes, stiebrus un žagariņus. No iekšpuses izklāta ar vilnu vai matiem.[9] Mīkstā smilšakmens iezī Alpu vārna alu spēj izkašāt pati. Tā var būt līdz vienam metram dziļa.[10] Apdzīvotās vietās Alpu vārna izmanto augstas ēkas. Dējumā 3—5 krēmbaltas olas ar pelēkiem vai brūniem raibumiņiem. Tās ir 3,9 x 2,8 cm lielas un sver apmēram 15,7 g, lai gan izmērs var atšķirties. Kamēr mātīte 17—18 dienas perē olas, tēviņš to baro. Pēc izšķilšanās mātīte pirmās 10 dienas putnēnus silda un atrodas tiem visu laiku blakus, bet tēviņš turpina barot ģimeni. Pēc tam mazuļus baro abi vecāki. Jaunās Alpu vārnas izlido 31—41 dienas vecumā.
Pirmajā gadā izdzīvo apmēram 43% putnēnu, bet kopumā Alpu vārnas dzīvo apmēram 7 gadus, lai gan ir datēta arī 17 gadus veca Alpu vārna. Slapjās vasarās putnēnu mirstība ir augstāka nekā sausās vasarās.
Alpu vārnai ir 8 pasugas:[1]
Alpu vārnai ir zināma viena fosila pasuga P. p. primigenius, kas dzīvoja ledus laikmetā. Šīs pasugas fosilijas tika atrastas Francijas dienvidos 1875. gadā.[18] Analizējot Alpu vārnu dziesmas un saucienus, zinātnieki nonākuši pie secinājuma, ka Āzijas un Etiopijas pasugas atdalījās no rietumu pasugām ļoti sen, sugas evolūcijas pašos pirmsākumos, kā arī Itālijā dzīvojošās Alpu vārnas ir tuvākas radinieces Ziemeļāfrikas Alpu vārnām, nekā pārējām Eiropā dzīvojošām Alpu vārnām.[19]
.jpg)
.jpg)
_(5).jpg)
_(10).jpg)
_(1).jpg)
_(8).jpg)
|coauthors= Alpu vārna jeb sarkanknābja klinšu vārna (Pyrrhocorax pyrrhocorax) ir vārnu dzimtas putns un viena no divām sugām Alpu vārnu ģintī (Pyrrhocorax). Izdala 8 pasugas.
De alpenkraai (Pyrrhocorax pyrrhocorax) is een vogel uit de familie van de kraaien (Corvidae).
Deze vogel heeft een zwartblauw verenkleed, rode poten en een kromme, rode snavel. De vleugels zijn vrij stomp en diep gevingerd. Ze hebben een vrij korte, recht afgesneden staart. De lichaamslengte bedraagt 40 cm.
Zijn voedsel bestaat uit ongewervelden (vooral mieren, wormen, spinnen en slakken), hagedissen, bessen en graan, maar ook muizen staan op het menu. Buiten het broedseizoen leeft hij in groepen. Deze alpiene soort is een bekwaam vlieger, met gemak maakt de alpenkraai rolbewegingen en duikvluchten.
De alpenkraai broedt in berggebieden met steile wanden en aan steile rotskusten. Het nest wordt gemaakt op een rotsrichel of in een nis, soms ook in gebouwen en ruïnes. Het legsel bestaat uit 3 tot 5 eieren.
De alpenkraai komt het gehele jaar voor in Noord-Afrika, West-, Centraal- en Oost-Azië en Europa, met name in Spanje, Portugal, Zuid-Frankrijk, Zuid-Italië, Griekenland, Normandië, Ierland en het zuidwesten van Groot-Brittannië. Deze vogel leeft in gebergten en aan rotskusten.
De soort telt 8 ondersoorten[2]:
Alpekråke (Pyrrhocorax pyrrhocorax) er ein kråkefugl. Arten finst i Asia og i Europa i sør, i Alpane under snøgrensa og på dei britiske øyane, i tillegg til i Etiopia i Afrika.
Fuglen har eit raudfarga nebb som er langt og nedoverbøygd. Også føtene er raude. Fjørdrakta er blanksvart. Alpekråke er rundt 40 cm lang, med ein stjert på rundt 15 cm. Vengespennet er 68-80 cm og fuglen kan vega opptil 250 gram. Alpekråke liknar kaie, men flyg lettare og er meir forsiktig. Ungfuglen har eit gult nebb som seinare vert raudt.
Hoa legg egg mellom april og juni. Kvar fugl legg 3-6 egg som er brun- eller gråflekka med gulkvit grunnfarge. Reiret er som regel plassert i klipper i eit hol eller ei grotte.
Alpekråke lever av insekt, terrestriske blautdyr og andre virvellause dyr.
Alpekråke (Pyrrhocorax pyrrhocorax) er ein kråkefugl. Arten finst i Asia og i Europa i sør, i Alpane under snøgrensa og på dei britiske øyane, i tillegg til i Etiopia i Afrika.
Fuglen har eit raudfarga nebb som er langt og nedoverbøygd. Også føtene er raude. Fjørdrakta er blanksvart. Alpekråke er rundt 40 cm lang, med ein stjert på rundt 15 cm. Vengespennet er 68-80 cm og fuglen kan vega opptil 250 gram. Alpekråke liknar kaie, men flyg lettare og er meir forsiktig. Ungfuglen har eit gult nebb som seinare vert raudt.
Hoa legg egg mellom april og juni. Kvar fugl legg 3-6 egg som er brun- eller gråflekka med gulkvit grunnfarge. Reiret er som regel plassert i klipper i eit hol eller ei grotte.
Alpekråke lever av insekt, terrestriske blautdyr og andre virvellause dyr.
Alpekråke (Pyrrhocorax pyrrhocorax) er én av to arter i slekten Pyrrhocorax, som tilhører underfamilien Crypsirininae i kråkefamilien (Corvidae). Arten er nært knyttet til klipper og fjell. Åtte underarter aksepteres.
Arten forekommer i klippeformasjoner (langs kysten) og fjell (i innlandet) på De britiske øyer og i de sørlige delene av Europa, fra Portugal, Spania og Frankrike i vest og gjennom de sørlige Alpene under snøgrensa og videre østover gjennom Balkan og landene sør for og øst til Bosporos i Tyrkia, samt på La Palma i Kanariøyene, Marokko og Algerie i Nordvest-Afrika, samt i fjellene i Etiopia i Nordøst-Afrika, og fra østsiden av Bosporos og videre østover, gjennom store deler av det sentrale Asia til kysten av Gulehavet i Kina.[1]
I Afrika (Etiopia) er arten mest vanlig i høyder omkring 2 000–2 500 moh., mens den i Himalaya frekventerer mest omkring 2 400– 3 000 moh. Arten observeres opp til 6 000 moh. om sommeren, og fjellklatrere har rapportert den opp til 7 950 moh. i Mount Everest.[1]
Alpekråka blir omkring 38–41 cm og veier cirka 207–375 g.[1] Den har glinsende blåsvart fjærdrakt og rødt kraftig nebb, som krummer lett nedover. Glansen på vingene går mer i grønt enn blått. De undre ekstremitetene er rosa og kraftfulle.[1] Den minner om ei sort kaia, men flyr lettere og mer prydlig. Den er dessuten mer forsiktig enn kaia. Ungfuglene har gult nebb som senere blir rødt.
Hunnen legger mellom april og juni 3 til 6 egg som er brun- eller gråflekkete på gulhvit grunnfarge. Redet er som regel plassert i klipper i et hull eller en grotte.
Den lever av insekter, terrestriske bløtdyr og andre virvelløse dyr.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til dos Anjos & Bonan (2017)[2]. Oppdelingen av underfamilier følger Jønsson et al. (2016).[3] Alle norske navn følger Norsk navnekomité for fugl (NNKF) og er i henhold til Syvertsen et al. (2008),[4] med unntak for navn gitt i parentes. Disse har fortsatt ikke fått avklart sitt norske navn og må derfor kun betraktes som beskrivende uttrykk.
Alpekråke (Pyrrhocorax pyrrhocorax) er én av to arter i slekten Pyrrhocorax, som tilhører underfamilien Crypsirininae i kråkefamilien (Corvidae). Arten er nært knyttet til klipper og fjell. Åtte underarter aksepteres.
Scientìfich: Pyrrhocorax pyrrhocorax
Piemontèis : Ciàves
Italian : Gracchio corallino
Multimedia w Wikimedia Commons Wrończyk (Pyrrhocorax pyrrhocorax) – gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), występujący w zachodniej i środkowej Europie, północnej Afryce, środkowej i wschodniej Azji. Wyróżniono następujące podgatunki P. pyrrhocorax[4][2]:
Wrończyk (Pyrrhocorax pyrrhocorax) – gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), występujący w zachodniej i środkowej Europie, północnej Afryce, środkowej i wschodniej Azji. Wyróżniono następujące podgatunki P. pyrrhocorax:
wrończyk zwyczajny (P. pyrrhocorax pyrrhocorax) – Wyspy Brytyjskie. P. pyrrhocorax erythroramphos – Półwysep Iberyjski do Szwajcarii i północnych Włoch. P. pyrrhocorax barbarus – północno-zachodnia Afryka i Wyspy Kanaryjskie. P. pyrrhocorax docilis – południowo-wschodnia Europa do Afganistanu i Pakistanu. P. pyrrhocorax centralis – centralna Azja. P. pyrrhocorax himalayanus – Himalaje, północne Indie i zachodnie Chiny. P. pyrrhocorax brachypus – północno-wschodnie i wschodnie Chiny. wrończyk etiopski (P. pyrrhocorax baileyi) – północna i środkowa Etiopia. Cechy gatunku Ptak o czarnym, połyskliwym upierzeniu i czerwonym dziobie i nogach. Średnie wymiary Długość ciała – 39-40 cm Rozpiętość skrzydeł – 73-90 cm Masa ciała – 310 g Biotop Górskie zbocza. Pożywienie Ptak żywi się niewielkimi owadami. Rozmnażanie Samica znosi w gnieździe w szczelinie skalnego urwiska 4-5 jaj i wysiaduje je przez ok. 17-18 dni.A gralha-de-bico-vermelho (Pyrrhocorax pyrrhocorax) é uma ave da família Corvidae (corvos).
A nível global é considerado Pouco Preocupante (LC).
Em Portugal é considerado Em Perigo (EN).
Decreto-Lei nº 140/99 de 24 de Abril, Transposição da Diretiva Aves 79/409/CEE de 2 de Abril de 1979, com a redação dada pelo Decreto-Lei nº 49/2005 de 24 de Fevereiro – Anexo I.
Decreto-Lei nº 316/89 de Setembro, transposição para a legislação nacional da Convenção de Berna – Anexo II.
Os primeiros fósseis da família Corvidae datam de meados do Mioceno, cerca de 17 milhões de anos atrás; Miocorvus pode ser o ancestral das gralhas.
Ao longo dos anos tem havido um grande desacordo sobre o exato das relações evolucionárias da família Corvidae. Mas parece claro que as espécies da família Corvidae são derivados de antepassados australianos e de lá se espalharam ao longo do resto do mundo. O esclarecimento do inter-relacionamento das espécies pertencentes a família Corvidae foi alcançado com base na análise de DNA de várias sequências.[1]
Esta espécie apresenta um comprimento entre 37 e 41 centímetros, uma envergadura entre os 70 e 80 centímetros e chega a pesar de 280 a 360 gramas. A plumagem completamente negra contrasta com as patas e o bico curvo vermelho vivo. Os juvenis possuem um bico amarelado e as pernas são mais escuras em cor do que nos adultos.
Os machos são maiores que as fêmeas, nas outras características parecem ser morfologicamente idênticos.[2]
A gralha-de-bico-amarelo (Pyrrhocorax graculus) é muito semelhante à gralha-de-bico-vermelho e distingue-se pelo bico amarelo e pela silhueta em voo.
O seu voo é ondulante e acrobático, onde vários indivíduos se envolvem em piruetas, acompanhadas de estridentes e numerosos sons metálicos que constituem as características vocalizações desta espécie.
Com efeito, à parte das características vocalizações e voo acrobático, é a única espécie especialista no que diz respeito às exigências de habitat e alimentação, uma vez que se alimenta exclusivamente de insetos e habita zonas onde se pratica uma agricultura tradicional.[2][3]
A dieta é composta principalmente por insetos e é complementada com artrópodes, gastropodes e outros invertebrados [4] bem como matéria vegetal.[5]
Esta espécie vive em colónias formadas, geralmente, por 10 a 15 casais onde se pode observar que só há ninhos para uma fração dos casais, isto deve-se ao facto de estes animais já viverem acasalados antes de alcançarem a maturidade sexual que só se dá no segundo ao terceiro ano de vida. Os ninhos encontram-se quase sempre em locais como fendas de rochas, cavidades e paredes rochosas de alcantilados marinhos. Os ninhos são construídos por ambos os adultos, o macho geralmente ocupa-se da parte estrutural do ninho enquanto que a fêmea ocupa-se em “acolchoar” o interior do ninho. A postura é geralmente de 3-6 ovos e realiza-se, geralmente, em Abril no caso das zonas marinhas e em Maio no caso das zonas montanhosas. A incubação é inteiramente realizada pela fêmea e tem uma duração de 18 dias. O macho ajuda na alimentação da fêmea e dos seus descendentes. Os filhotes abandonam o ninho 38 dias depois de nascerem.
As gralhas de bico vermelho são conhecidas pelos seus voos ondulantes e acrobáticos em grupo, onde vários indivíduos se envolvem em piruetas, acompanhado pelas suas numerosas e agudas vocalizações "metálicas".
Esta espécie tem uma longevidade que ultrapassa os 13 anos.[6]
Embora a gralha-de-bico-vermelho seja uma espécie característica das encostas escarpadas das zonas de montanha, a sua situação populacional em Portugal neste tipo de biótopos é bastante mal conhecida e aparentemente crítica. Habita em paredes alcantiladas marinhas e áreas de montanha com paredes rochosas, especialmente calcárias, em regiões secas e pobres em árvores. Esta espécie prefere desfiladeiros fluviais que ofereçam disponibilidade de sítios para nidificação.[7] Ocasionalmente pode ocupar edifícios.
Os campos agrícolas tradicionais são locais críticos onde as populações desta espécie se alimentam.[2][3]
A gralha-de-bico-vermelho é uma espécie de distribuição paleártica. Tem uma presença continua através das cadeias montanhosas da Ásia central, e bastante mais descontinua na Europa Meridional. Na Europa reparte-se por grande parte da Península Ibérica e localmente pela Grã-Bretanha, Irlanda, França, Itália, Sardenha, Sicília e Península Balcânica. Em Portugal, as populações mais numerosas encontram-se nas serras calcárias de média e baixa altitude (Serra dos Candeeiros) e em escarpas fluviais (Douro Internacional) ou costeiras (Sudoeste Alentejano) Em Espanha possui uma população numerosa e bem distribuída. Pode ainda ser encontrada nos Himalaias, a altitudes de 2000 metros, na China e na Sibéria, bem como em zonas montanhosas da Etiópia e Norte de África.
A gralha-de-bico-vermelho (Pyrrhocorax pyrrhocorax) é uma ave da família Corvidae (corvos).
Alpkråka[2] (Pyrrhocorax pyrrhocorax) är en fågel i familjen kråkfåglar.[3]
Alpkråkan förekommer i Asien, i Europa bland annat på Irland, i Spanien, och Alperna strax under snögränsen, samt i Etiopien i Afrika. Den delas upp i en mängd underarter där den etiopiska baileyi ibland behandlas som en egen underartsgrupp:[3]
Tillfälligt har arten setts i Österrike, Belgien, Bulgarien, Tyskland, Egypten, Ungern, Korea och Slovakien. Den är sannolikt utdöd i Libanon och definitivt utdöd i Slovenien och Tunisien.[1]
Alpkråkans fjäderdräkt är svart i alla dräkter. Den har röda ben. Adulta fåglar är glansiga medan juvenilen är mattare. Näbben, som är ganska lång och nedåtkrökt är brungul hos juvenila fåglar och röd hos adulta. Kroppslängden är som mest 40 centimeter, varav stjärt cirka 15 och vingspannet ligger på mellan 68 och 80 centimeter. Kroppsvikten kan uppgå till 250 gram.
Förväxlingsrisk föreligger framför allt med alpkaja som ofta uppträder i samma miljöer. Alpkajan har jämförelsevis kortare vingar och längre stjärt, kortare ben och kortare näbb som i alla åldrar är gul.
Honan lägger mellan april och juni tre till sex ägg som är brun- eller gråfläckiga på gulvit bottenfärg. Boet, som vanligen är omfångsrikt, byggs av ljung, törne eller andra plantor, och läggs vanligen på ett klippigt berg i ett hål eller en grotta. Boet fodras med ull eller hår.
Fågelns föda består av maskar, spindlar, snäckor, insekter och deras larver. Alpkråkan blir lätt tam och fortplantar sig även i bur. Den är en utmärkt segelflygare. Alpkråkan är sällskaplig och förekommer ofta i stora flockar.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, men tros minska i antal, dock inte tillräckligt kraftigt för att den ska betraktas som hotad.[1] IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig (LC).[1] I Europa tros beståndet bestå av 40.500-86.400 häckande par.[1]
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Alpkråkan, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör alpkråka.
Alpkråka (Pyrrhocorax pyrrhocorax) är en fågel i familjen kråkfåglar.
Kırmızı gagalı dağ kargası (Pyrrhocorax pyrrhocorax), kargagiller (Corvidae) familyasından ötücü bir kuş türüdür.
Sarı gagalı kargayla (Pyrrhocorax graculus) yakın akrabadır ve onunla aynı siyah parlak tüy ve kırmızı bacak görünümündedir. Bu kırmızı bacak ve gagasıyla diğer kargalardan ve kuşlardan ayırt edilebilir.
Kuş, yaklaşık 37–41 cm uzunluğunda ve 68–80 cm kanat genişliğindedir. Sarı gagalı kargaya göre daha kısa kuyruklu ve daha uzun kanatlıdır. Yüzmeye benzer basit bir uçuşu vardır. Sık sık evcilleştirildiği görülür.
İngiltere, İrlanda, Güney Avrupa, ve Akdeniz, Alpler ve Orta Asya'nın dağlık kesimleri, Hindistan ve Çin kuşun yerleşim bölgelerini oluşturur. Tür, kendi alanının içinde yerleşiktir. Tarih öncesi buz çağında Avrupa'da yaşamış alt türleri Pyrrhocorax pyrrhocorax primigenius olarak adlandılır.
Kırmızı gagalı dağ kargası (Pyrrhocorax pyrrhocorax), kargagiller (Corvidae) familyasından ötücü bir kuş türüdür.
Дорослий птах основного підвиду червонодзьобої галки, P. p. pyrrhocorax, має довжину 39-40 см і розмах крил 73-90 см[1], вага в середньому 310 грам[2]. Оперення блискучо-чорне, із зеленим металічним відблиском на тілі. Самець і самка однакові, а молоді птахи мають помаранчевий дзьоб, рожеві лапи і менш блискуче пір'я[3].
Галка червонодзьоба гніздиться в гірських частинах Центральної Азії, Індії та Китаю, а також в Ірландії, на заході Великої Британії, на Острові Мен, південних частинах Європи, в Середземноморському басейні та Альпах[3].
Їхні головні території проживання це — високі гори; птахів знаходять на висоті між 2000 і 2500 метрів в Північній Африці; переважно між 2400 і 3000 метрів у Гімалаях. У Гімалаях влітку галки червонодзьобі можут зустрічатися на висоті до 6000 метрів, були навіть зафіксовані на висоті 7950 м, на горі Еверест.[3] В Ірландії, Великій Британії вони також гніздяться на скелях і кручах на березі моря, живляться серед невисокої трави на пасовищах. Раніше галки червонодзьобі були більше поширені на узбережннях, однак вони страждають через втрати спеціалізованих територій.[4] Галка червонодзьоба схильна гніздуватися на нижчих висотах ніж галка альпійська (Pyrrhocorax graculus).[1] Раціон альпійських галок більше пристосований до великих висот.[5]
Це незавершена стаття з орнітології.Дорослий птах основного підвиду червонодзьобої галки, P. p. pyrrhocorax, має довжину 39-40 см і розмах крил 73-90 см, вага в середньому 310 грам. Оперення блискучо-чорне, із зеленим металічним відблиском на тілі. Самець і самка однакові, а молоді птахи мають помаранчевий дзьоб, рожеві лапи і менш блискуче пір'я.
Quạ mỏ đỏ (danh pháp hai phần: Pyrrhocorax pyrrhocorax) là một loài chim trong họ Quạ[2], nó là một trong hai loài của chi Pyrrhocorax. 8 phân loài của nó sinh sản trên núi và vách đá ven biển từ Ireland và Anh kéo dài về phía đông qua miền nam châu Âu và Bắc Phi tới Trung Á, Ấn Độ và Trung Quốc.
Quạ mỏ đỏ có bộ lông màu đen bóng, mỏ đỏ cong dài, chân đỏ, và tiếng kêu to và vang. Cặp quạ trống mái sống với nhau trọn đời và thể hiện sự trung thành với nơi sinh sản của nó, thường là một hang động hoặc kẽ nứt trên mặt vách đá. Nó xây tổ lót lông mịn và đẻ 3 quả trứng. Nó đi kiếm ăn thường theo đàn, tìm mồi trên các đồng cỏ bị gặm ngắn, con mồi chủ yếu là các động vật không xương sống.
Mặc dù loài này là lệ thuộc vào săn mồi và ký sinh, nhưng mối đe dọa chính đối với loài là những thay đổi trong thực tiễn canh tác nông nghiệp, đã dẫn đến sự suy giảm quần thể, bị tiêu diệt cục bộ, và phân mảnh trong phạm vi châu Âu, tuy nhiên, nó không bị đe dọa trên quy mô toàn cầu. Quạ mỏ đỏ được thể hiện trên tem bưu chính của một số ít quốc gia và lãnh thổ, bao gồm đảo Man, với bốn con tem khác nhau, và Gambia, nơi con chim không hiện diện.
Quạ mỏ đỏ được Linnaeus mô tả lần đầu tiên trong sách Systema Naturae năm 1758 dưới danh pháp Upupa pyrrhocorax.[3] Nó được Marmaduke Tunstall chuyển tới chi hiện tại Pyrrhocorax năm 1771 trong sách Ornithologia Britannica.[4] Tên gọi chi này có nguồn gốc từ tiếng Hy Lạp πυρρός (pyrrhos) nghĩa là "màu đỏ lửa", và κόραξ (korax) nghĩa là "quạ".[5] Loài còn lại của chi này là quạ mỏ vàng (Pyrrhocorax graculus).[6]
Trước đây người ta cho rằng các họ hàng gần gần nhất của quạ chân đỏ là quạ điển hình (Corvus), đặc biệt là gần với quạ gáy xám (Corvus subgen. Coloeus, nay là chi Coloeus).[7]
Tuy nhiên các nghiên cứu phát sinh chủng loài phân tử gần đây chỉ ra rằng quạ chân đỏ có quan hệ họ hàng gần với khách đuôi cờ (Temnurus temnurus) và chúng tạo thành một nhánh là chị em với phần còn lại của Corvidae.[8]
Các loài của chi Pyrrhocorax khác với Corvus ở chỗ chúng có mỏ và chân với màu sắc rực rỡ, khối xương cổ chân trơn mượt và không có vảy và các lông mũi rất ngắn và rậm.[9] Quạ chân đỏ có bộ lông màu đen thuần nhất, không có các vùng nhạt màu như ở một số loài trong chi Corvus.[9] Hai loài Pyrrhocorax cũng là vật chủ chính của 2 loài bọ chét chuyên ký sinh trên quạ chân đỏ là Frontopsylla frontalis và F. laetus, thông thường không thấy ở chim dạng quạ.[10]
Quạ mỏ đỏ (danh pháp hai phần: Pyrrhocorax pyrrhocorax) là một loài chim trong họ Quạ, nó là một trong hai loài của chi Pyrrhocorax. 8 phân loài của nó sinh sản trên núi và vách đá ven biển từ Ireland và Anh kéo dài về phía đông qua miền nam châu Âu và Bắc Phi tới Trung Á, Ấn Độ và Trung Quốc.
Quạ mỏ đỏ có bộ lông màu đen bóng, mỏ đỏ cong dài, chân đỏ, và tiếng kêu to và vang. Cặp quạ trống mái sống với nhau trọn đời và thể hiện sự trung thành với nơi sinh sản của nó, thường là một hang động hoặc kẽ nứt trên mặt vách đá. Nó xây tổ lót lông mịn và đẻ 3 quả trứng. Nó đi kiếm ăn thường theo đàn, tìm mồi trên các đồng cỏ bị gặm ngắn, con mồi chủ yếu là các động vật không xương sống.
Mặc dù loài này là lệ thuộc vào săn mồi và ký sinh, nhưng mối đe dọa chính đối với loài là những thay đổi trong thực tiễn canh tác nông nghiệp, đã dẫn đến sự suy giảm quần thể, bị tiêu diệt cục bộ, và phân mảnh trong phạm vi châu Âu, tuy nhiên, nó không bị đe dọa trên quy mô toàn cầu. Quạ mỏ đỏ được thể hiện trên tem bưu chính của một số ít quốc gia và lãnh thổ, bao gồm đảo Man, với bốn con tem khác nhau, và Gambia, nơi con chim không hiện diện.
Размером несколько крупнее галки: длина 36—42 см, размах крыльев 73—90 см, масса 210—350 г[9][10]. Окраска оперения угольно-чёрная, блестящая, часто с зелёным, синим или фиолетовым отливом. Клюв достаточно длинный, серповидно загнутый книзу. Ноги также красного цвета, радужина тёмная. Половой диморфизм ни в окраске, ни в общих размерах не проявляется, хотя специалисты в лабораторных условиях могут определить мужскую или женскую особь по толщине клюва или длине цевки[11]. У молодых особей оперение матовое, клюв более короткий и окрашен в бледно-жёлтый цвет[9][12].
Единственный похожий вид — близкородственная альпийская галка, чей ареал частично пересекается с ареалом клушицы. Она отличается меньшими размерами и, что более заметно, ярко-жёлтым, почти прямым коротким клювом. На большой высоте клушицу можно определить по почти прямоугольной форме крыльев и узкому в основании хвосту, распушённому в виде веера. Обыкновенная галка, помимо меньших размеров, имеет серые детали оперения[12].
Голос звонкий и высокий, на 90 % отличный от голоса альпийской галки. Чаще всего можно услышать режущий слух клёкот «чиа» или «чиаа» с понижением на конце, несколько похожий на крик обыкновенной галки, но более резкий, высокий и насыщенный в конце[13]. Бывает, что одновременно кричит множество птиц, что создаёт иллюзию непрерывного ора.
Районы обитания — горы и возвышенности, изредка приморские скалы Евразии и Северной Африки. В Европе гнездится на западных и южных побережьях Британских островов (в Ирландии, Великобритании, острове Мэн, Гебридах), в Иберии, Пиренеях, на полуострове Бретань, в Альпах, Апеннинах, горах Балканского полуострова, на островах Сардиния, Сицилия и Крит. В континентальной Африке два удалённых друг от друга участка — один на северо-западе континента в Атласских горах (Марокко, Алжир), второй на востоке в пределах Эфиопского нагорья. Обособленно гнездится на острове Пальма (Канарские острова)[14][12].
В Азии распространена более широко, встречается практически во всех горных системах от Центрального Тавра на западе до Большого Хингана, Ляодунского залива и Шаньдунского полуострова на востоке. Северная периферия ареала частично находится на территории России: это Большой Кавказ, Алтай, Кузнецкий Алатау, Восточный Саян, Забайкалье[14][15]. Случайные залёты известны на Урале и в Западной Сибири[15][16].
Наибольшая плотность поселений в высокогорьях — в Северной Африке от 2000 до 2500 м, в Гималаях от 2400 до 3000 м над уровнем моря. В отдельных случаях способна подниматься значительно выше: на склонах Эвереста клушицу наблюдали на высоте 7950 м над уровнем моря[12][16]. На северо-западе Европы птица приспособилась к жизни на относительно невысоких приморских скалах[17][18], на востоке ареала — на открытых равнинных ландшафтах и в городской черте[16]. В горах населяет обнажённые скалистые поверхности с уступами и расщелинами, речные обрыве и другие подобные места[18]; в сравнении с альпийской галкой предпочитает более низкие высоты[10]. Кормовые биотопы — различные луга, преимущественно в альпийском поясе гор[18].
Питание смешанное с сезонными предпочтениями. Поздней весной и летом питается насекомыми, пауками, червями и другими беспозвоночными, которых склёвывает с земли или с помощью длинного клюва добывает в верхних слоях почвы[12]. Как правило, кормится в невысокой траве. Подвид P. p. centralis, обитающий в Центральной Азии, известен добыванием паразитирующих насекомых на спинах диких и домашних млекопитающих[19]. Ближе к концу лета переключается на растительные корма, в первую очередь на ягоды и другие плоды растений. Употребляет в пищу в том числе плоды культурных растений: терновника, крушины, оливы, яблони, овса и ячменя. Имеются единичные сообщении о нападении на землероек, ящериц и мелких птиц, а также поедания их яиц. В отличие от альпийской галки, клушица практически никогда не встречается на мусорных свалках[20].
К размножению приступает в двух- или трёхлетнем возрасте, в больших сообществах иногда несколько позже[21]. Известна сильная привязанность клушицы к определённому гнездовому участку, равно как и партнёру: его смена происходит только в случае гибели одной из птиц. Аналогично клушица выбирает новое место для гнезда только тогда, когда старое разрушается или приходит в полную негодность[22][23]. Размножается небольшими колониями, рыхлыми скоплениями, реже обособленными парами[16].
Гнездо бесформенное, сложено из сучьев, корешков, стебельков вереска, утёсника и других растений. Для закрепления гнезда могут быть использованы обрывки шерсти, например гималайского тара[10][19]. Чаще всего оно расположено в расщелине скалы или на уступе обрывистого берега реки[10]. Бывает, что углубление для гнезда выкопано самостоятельно, если грунт позволяет; в этом случае вырытая яма может достигать почти метровой глубины[24]. Вместо природной поверхности клушица может использовать карьеры, шахты рудников и фасады построек — жилых зданий, буддистских монастырей, фортификационных сооружений. Птица не сторонится человека и гнездится даже в таких крупных населённых пунктах, как Улан-Батор[12][25].
Сроки размножения с апреля по июнь. В кладке от трёх до шести желтоватых или серовато-зелёных с бурыми пятнами яиц[10]. Средние размеры яиц: 39×28 мм, масса около 15,7 г[26]. Самка насиживает 17—18 дней, самец приносит ей корм. В отличие от птенцов альпийской галки, птенцы клушицы при появлении на свет покрыты лишь редким пухом[27]. Способность к полёту проявляется в возрасте 31—41 дней[22]. Максимальный известный возраст — 17 лет[22], средняя продолжительность жизни около 7 лет[26].
Специалисты выделяют 8 современных подвидов клушицы, при этом разницами между ними может быть незначительной[12][18]:
Размером несколько крупнее галки: длина 36—42 см, размах крыльев 73—90 см, масса 210—350 г. Окраска оперения угольно-чёрная, блестящая, часто с зелёным, синим или фиолетовым отливом. Клюв достаточно длинный, серповидно загнутый книзу. Ноги также красного цвета, радужина тёмная. Половой диморфизм ни в окраске, ни в общих размерах не проявляется, хотя специалисты в лабораторных условиях могут определить мужскую или женскую особь по толщине клюва или длине цевки. У молодых особей оперение матовое, клюв более короткий и окрашен в бледно-жёлтый цвет.
Единственный похожий вид — близкородственная альпийская галка, чей ареал частично пересекается с ареалом клушицы. Она отличается меньшими размерами и, что более заметно, ярко-жёлтым, почти прямым коротким клювом. На большой высоте клушицу можно определить по почти прямоугольной форме крыльев и узкому в основании хвосту, распушённому в виде веера. Обыкновенная галка, помимо меньших размеров, имеет серые детали оперения.
ГолосГолос звонкий и высокий, на 90 % отличный от голоса альпийской галки. Чаще всего можно услышать режущий слух клёкот «чиа» или «чиаа» с понижением на конце, несколько похожий на крик обыкновенной галки, но более резкий, высокий и насыщенный в конце. Бывает, что одновременно кричит множество птиц, что создаёт иллюзию непрерывного ора.
红嘴山鸦（学名：Pyrrhocorax pyrrhocorax）为鸦科山鸦属的鸟类，俗名红嘴老鸹、红嘴乌鸦。分布于欧洲西部、南部和东部地区、地中海沿岸、亚洲西部和南部地区、非洲北部和东部地区以及中国大陆的东北、内蒙古、新疆、河北、河南、山西、宁夏、甘肃、青海、陕西、四川、山东、西藏、云南等地，一般栖息于较开阔的河滩地、山坡耕地、平原耕地山间沟坎、半荒漠草地等处、繁殖期在巢周围500-1000m 地域内活动以及筑巢于沟坎土崖壁的凹陷或缝隙处。该物种的模式产地在英国。[2]
這種山鴉全身覆蓋漆黑的羽毛，特徵為長而彎曲的鮮豔的紅嘴，紅色的鳥爪和尖銳的叫聲。其特有的扇形展開的尾翼讓它們可以以高超的雜技技巧在空中翱翔。紅嘴山鴉是一夫一妻制，而且有返回原宗地（一般為峭壁上的洞穴或裂縫）繁殖的習慣。它們會用樹枝建巢，一般一次產三個鳥蛋。它們常常在沉積地或是短草草原捕食，它們的主食為小型無脊椎動物。
雖然紅嘴山鴉同時受到捕食和寄生的威脅，但是使它們在歐洲數量銳減和分佈地區分散的主要原因來自農業推廣，儘管如此，紅嘴山鴉在全球範圍內仍屬於無危鳥類。
它們的英語名字衍生於寒鴉，原來被稱為縱火犯，同時和聖托馬斯·貝克特和康沃爾郡有深厚的關係。不少國家出版過以紅嘴山鴉為主題的郵票，包括印刷了四種不同版本郵票的曼島和當地並沒有紅嘴山鴉的岡比亞。
對紅嘴山鴉首次作描述的卡爾·林奈於1758年在其著作《自然系統》（Systema Naturae）中將紅嘴山鴉命名為戴胜山鴉。[3] 它最終被英國鳥類學家Marmaduke Tunstall於1771年在其著作《鳥類百科》中分類於現在的屬：“山鴉屬”。[4]Pyrrhocorax衍生於古希臘語πύρρος (purrhos), "火焰的顏色"和κόραξ (korax), "渡鴉"。 [5] 和紅嘴山鴉同屬的同時也是它的唯一的血親的是黃嘴山鴉, Pyrrhocorax graculus。[6]和山鴉血緣最接近的是典型的烏鴉，寒鴉，特別是其亞種Coloeus分支下的達烏里寒鴉。[7]
山鴉的英語名稱"Chough"原本是根據寒鴉（學名：Corvus monedula）的叫聲為其取的擬聲詞名稱，和寒鴉非常相似的紅嘴山鴉則由於早先在康沃爾郡非常常見而被人稱作"康沃爾寒鴉"然後再簡稱為"寒鴉"（中文譯名為了和寒鴉相區別同時取其居住地的特點而譯為山鴉）。[8] 澳大利亞的白斑翅山鴉（Corcorax melanorhamphos）儘管和山鴉屬具有相似的外形和習性，但是實際上和山鴉血緣卻非常的輕微，可以說它們是趨同演化的一個非常典型的例子。[9]
雖然它們之間的區別非常輕微，紅嘴山鴉總共有8個不同的亞種。[10]
紅嘴山鴉還有一種史前亞種，P. p. primigenius，是紅嘴山鴉在冰河時期生活於歐洲大陸的亞種，是阿爾豐瑟米耶納-埃德瓦爾德斯於1875年根據其在法國西南地區的發現命名的。[21][22]
红嘴山鸦（学名：Pyrrhocorax pyrrhocorax）为鸦科山鸦属的鸟类，俗名红嘴老鸹、红嘴乌鸦。分布于欧洲西部、南部和东部地区、地中海沿岸、亚洲西部和南部地区、非洲北部和东部地区以及中国大陆的东北、内蒙古、新疆、河北、河南、山西、宁夏、甘肃、青海、陕西、四川、山东、西藏、云南等地，一般栖息于较开阔的河滩地、山坡耕地、平原耕地山间沟坎、半荒漠草地等处、繁殖期在巢周围500-1000m 地域内活动以及筑巢于沟坎土崖壁的凹陷或缝隙处。该物种的模式产地在英国。
這種山鴉全身覆蓋漆黑的羽毛，特徵為長而彎曲的鮮豔的紅嘴，紅色的鳥爪和尖銳的叫聲。其特有的扇形展開的尾翼讓它們可以以高超的雜技技巧在空中翱翔。紅嘴山鴉是一夫一妻制，而且有返回原宗地（一般為峭壁上的洞穴或裂縫）繁殖的習慣。它們會用樹枝建巢，一般一次產三個鳥蛋。它們常常在沉積地或是短草草原捕食，它們的主食為小型無脊椎動物。
雖然紅嘴山鴉同時受到捕食和寄生的威脅，但是使它們在歐洲數量銳減和分佈地區分散的主要原因來自農業推廣，儘管如此，紅嘴山鴉在全球範圍內仍屬於無危鳥類。
它們的英語名字衍生於寒鴉，原來被稱為縱火犯，同時和聖托馬斯·貝克特和康沃爾郡有深厚的關係。不少國家出版過以紅嘴山鴉為主題的郵票，包括印刷了四種不同版本郵票的曼島和當地並沒有紅嘴山鴉的岡比亞。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : カラス科 Corvidae 属 : ベニハシガラス属
ベニハシガラス（紅嘴烏[1]、Pyrrhocorax pyrrhocorax）は、スズメ目カラス科の鳥類で、ベニハシガラス属に分類される2種のうちの1種である。英名は Red-billed Chough で、単に Chough （チャフ、[ˈtʃʌf] chuff）とも呼ばれる[2]。学名の "pyrrhocorax" はギリシア語で「炎色のカラス」を意味する[1]。
全長40cm[3][4] (35-41cm[5])、翼開長82cm[6] (73-90cm[5])、体重310g[6] (260-350g[5])。雌雄同色[1]。全身の羽衣はつやのある黒色[7]。くちばしは赤く、細長くて下方に湾曲して先がとがる。足も赤色。目は黒い[5]。翼は大きくて幅が広く、巧みに飛翔し[1]、はっきりとした初列風切の翼先の分離が6対ある[3]。尾羽は短くて角尾[7]。幼鳥は羽衣につやがなく褐色みがあり[2]、くちばしは朱黄色みを帯びて、短めで湾曲が少なく[2]、足も朱黄色[8]。
イギリスや西・南ヨーロッパでは山地および海岸の急な岩場で繁殖する[2][3]。生息数はイギリスで300つがい以上（夏季462つがい〈428-496つがい: 2002年夏季〉[6]）とされ、アイルランドでは400-850つがいと推定されている[2]。アフリカのエチオピアでは4,500mまでの高原に生息し、農耕地でも採餌するが、生息数はおよそ1,300羽未満と推定される[8]。中東でも留鳥として生息するが、シリアではまれな冬鳥[9]。西パキスタンからヒマラヤには、高山および高山牧草地・農耕地に生息する[10]。東アジアには、主に山地の草原で採餌するが、中国東北部ではやや標高の低い草原に群れで見られる[5]。朝鮮では迷鳥[5]（1981年1月、韓国、釜山市沙下区[11]）。
山岳地および海岸の岩壁に生息し、岩穴や割れ目に営巣する[1]。巣は木の枝や植物の茎で作られ、ときに泥なども混じり、柔毛が敷かれる[2]。3-5個の卵を産み[2]、卵の大きさは3.9 × 2.8cm、重さは15.7gで[6]、雌が抱卵し17-18日で孵化する。その後、雌雄により育雛されるが、前年に同じ親鳥から生まれたと考えられる若鳥が雛の給餌を手伝うこともある。雛はおよそ38日（31-41日[6]）で巣立つ。[2]
3年で繁殖するようになり、寿命は基準として7年とされるが[6]、自然環境下で最長16年以上（16年8か月26日[6]）の生存が記録されている[2]。
開けた土地で採餌し[6]、主に土壌の昆虫や無脊椎動物、幼虫および蠕虫を採食し、種子やベリーなども採餌する[2]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 ベニハシガラス（紅嘴烏、Pyrrhocorax pyrrhocorax）は、スズメ目カラス科の鳥類で、ベニハシガラス属に分類される2種のうちの1種である。英名は Red-billed Chough で、単に Chough （チャフ、[ˈtʃʌf] chuff）とも呼ばれる。学名の "pyrrhocorax" はギリシア語で「炎色のカラス」を意味する。
_(8).jpg)
_(5).jpg)
