Pelecanus erythrorhynchos Gmelin & JF 1789

El pelícanu blancu americanu (Pelecanus erythrorhynchos) ye una especie d'ave de la familia de los pelícanos (Pelecanidae). Ye bien grande (12–18 dm), con llurdios negros nes nales y un picu anaranxáu bien grande y anchu. El so valumbu ye d'aprosimao 3 m. Son bien gráciles en vuelu, moviendo les sos nales en lentos y poderosos golpes.

Al contrariu del pelicanu pardu (Pelecanus occidentalis), el blancu nun se somorguia pa cazar la so comida. Sicasí, practica la pesca cooperativa; cada ave come daqué de 1,5 kg de pexes per día, mayormente carpes Cyprinidae, Leuciscus cephalus, sardines, perques, pez gato, Seriola zonata.

Añeren en colonies de dellos centenares de casales n'islles de llagos d'agua duce de Norteamérica. Les colonies de anidación más norteñas pueden enontrarse n'islles, nos rabiones del ríu Slave ente Fort Fitzgerald (Alberta), y Fort Smith (Territorios del Noroeste). Cerca del 10-20% de la población usa la isla Gunnison nel Gran Llagu Saláu como territoriu de anidación. Les femes ovipositan 2 o 3 güevos en llixeres depresiones del suelu. Dambos proxenitores guaren.

Enviernen en California central y a lo llargo de les mariñes del Pacíficu de Guatemala; tamién nes sableres del Golfu de Méxicu.

La caza furtiva ye la causa más importante de mortalidá. Les colonies son sensibles a les molesties; y les visites d'humanos pueden causar que los pelícanos abandonen los sos niales.

Esta especie ta protexida pol Migratory Bird Treaty Act. En California, ye'l Departamentu de Caza y Pesca el que da estatus de proteición al traviés de la llista de Especies californianes d'especial interés (CSC, sigles n'inglés).

El nome científicu combina Pelecanus, llatín pa pelícanu, con erythrorhynchos, deriva del griegu erythros: colloráu, y rhynchos: picu.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Pelecanus erythrorhynchos .

• Trabayos de Caltenimientu pa protexer hábitats pal pelícanu blancu y otres especies del mundu

Ar pilikant gwenn Amerika a zo un evn peskdebrer bras, Pelecanus erythrorhynchus an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous e Norzhamerika^[1].

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket ar pilikant gwenn Amerika en urzhiad Ciconiiformes pe Pelecaniformes.

Liammoù diavaez

Muioc'h a restroù diwar-benn

Pilikant gwenn Amerika

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Notennoù ha daveennoù

El pelicà blanc americà^[1] (Pelecanus erythrorhynchos) és un ocell de la família dels pelecànids (Pelecanidae) que habita rius, llacs i estuaris, des de la Colúmbia Britànica i Alberta cap al sud, pel centre i oest dels Estats Units i Texas. En hivern es desplaça cap al sud, fins a Florida, Texas, Califòrnia, Mèxic i Amèrica Central.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pelican gwyn America (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pelicanod gwynion America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pelecanus erythrorhynchus; yr enw Saesneg arno yw American white pelican. Mae'n perthyn i deulu'r Pelicanod (Lladin: Pelecanidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. erythrorhynchus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.

Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.

Teulu

Mae'r pelican gwyn America yn perthyn i deulu'r Pelicanod (Lladin: Pelecanidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Pelikán severoamerický (Pelecanus erythrorhynchos) je velký veslonohý pták z čeledi pelikánovitých.

Pelikán severoamerický je nápadný, 50 – 70 cm velký pták s rozpětím křídel kolem 110 cm a hmotností 7 kg. Stejně jako ostatní pelikáni je silně stavěný, má dlouhý krk, nápadně krátké končetiny a charakteristický silný zobák s hrdelním vakem. Je celý čistě bílý s černými letkami, oranžovými končetinami a velkým, oranžovým zobákem a hrdelním vakem. Samec i samice se zbarvením neliší.

Početně se vyskytuje v rozmezí od Britské Kolumbie přes severovýchodní Albertu, střední Manitobu a jihozápadní Ontario až po severní Kalifornii, západní Nevadu, severní Utah a Colorado, severovýchodní Jižní Dakotu a jihozápadní Minnesotu. Na zimu odlétá do Kalifornie, Arizony, Mexika, Guatemaly a Nikaraguy.

Stejně jako ostatní pelikáni tvoří základní složku jeho potravy ryby, za kterými se podobně jako pelikán hnědý nepotápí, nýbrž je loví při plavání na hladině. Hnízdí v hejnech, která mohou čítat i 5 000 párů. Do hnízda v podobě mělkého důlku v zemi klade 2 – 4 vejce, jejichž inkubační doba trvá asi 1 měsíc. Mláďata pak hnízdo opouští asi po 3-4 týdnech.

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku American White Pelican na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu pelikán severoamerický ve Wikimedia Commons
• http://museum.utep.edu/chih/theland/animals/birds/pelican.htm

Amerikansk hvid pelikan (latin: Pelecanus erythrorhynchos) er en fugleart, der lever i Nordamerika.

Kilder

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Amerikansk hvid pelikan

Der Nashornpelikan (Pelecanus erythrorhynchos) ist einer der größten Wasservögel der Welt.

Merkmale

Der 127 bis 170 Zentimeter lange Nashornpelikan, mit einer Flügelspannweite von fast 3 m, ist weiß gefiedert mit schwarzen Flügelspitzen. Nach dem Kalifornischen Kondor ist er, der Flügelspannweite nach, der größte Vogel Nordamerikas. Er erreicht ein Körpergewicht von 3,5 bis 13,6 Kilogramm. In der Paarungszeit entwickelt der Vogel einen gelben Schopf und am mächtigen orangefarbenen Schnabel einen bis zu 7 cm hohen, höckerförmigen Schnabelrücken. Dieser fällt im Sommer, nach Beendigung der Fortpflanzungszeit, wieder ab.^[1]

Lebensraum und Verbreitung

Nashornpelikane leben überwiegend an großen Seen und in Küstengebieten der USA, Mexikos und Mittelamerikas.

Die nördlichsten Vorkommen befinden sich an Stromschnellen des Slave River nahe Fort Smith im Grenzgebiet des Wood-Buffalo-Nationalparks am Südrand der Nordwest-Territorien Kanadas. Hier treffen Brutvögel Ende April ein; im September ziehen sie nach Süden an die Küsten der Vereinigten Staaten, Mexikos und Zentralamerikas.

Lebensweise

Gründelnde Nashornpelikane an den Rapids of the Drowned (Slave River nahe Fort Smith)

Der Nashornpelikan ist ein äußerst geselliger Vogel, der nicht nur in großen Kolonien lebt, sondern auch gemeinschaftlich auf Beutefang geht. Mehrere Tiere kreisen dabei einen Fischschwarm ein und jagen ihn in flaches Wasser, bevor sie ihre Beutetiere mit weit geöffnetem Schnabel aus dem Wasser schöpfen. Die Beute wird im Ganzen verschlungen. Beim Jagen taucht der Nashornpelikan anders als der Braunpelikan nicht völlig unter Wasser, sondern gründelt. Neben Fischen zählen auch Amphibien und Krebstiere zu seiner Nahrung.

Nashornpelikan im Flug, deutlich zu erkennen das Horn auf dem Oberschnabel, das diese Art während der Fortpflanzungszeit trägt.

Der Nashornpelikan brütet in Kolonien mit mehreren Hundert Brutpaaren. In dem Nest, einem Erdhügel am Boden, werden 2 – 3 Eier etwa 30 Tage lang von beiden Elterntieren bebrütet. Die Jungvögel sind nach 70 Tagen flügge. Werden die Kolonien durch menschliche Besucher gestört, bricht der Vogel das Brüten ab.

In Menschenobhut haben Nashornpelikane bereits in einem Lebensalter von drei Jahren erfolgreich Nachwuchs groß gezogen.^[2]

Literatur

• W. Grummt, H. Strehlow (Hrsg.): Zootierhaltung Vögel. Verlag Harri Deutsch, Frankfurt am Main 2009, ISBN 978-3-8171-1636-2.

Einzelbelege

1. ↑ W. Grummt, H. Strehlow (Hrsg.): Zootierhaltung Vögel. Verlag Harri Deutsch, Frankfurt am Main 2009, ISBN 978-3-8171-1636-2. S. 79
2. ↑ W. Grummt, H. Strehlow (Hrsg.): Zootierhaltung Vögel. Verlag Harri Deutsch, Frankfurt am Main 2009, ISBN 978-3-8171-1636-2. S. 81.

အမေရိကန်ဝန်ပို

Adult wintering in Morro Bay, California. Note lack of "horn" and duller bare parts.

American White Pelicans gathering at Pelican Island National Wildlife Refuge in Florida.
Note grey immature birds in center, and at left and right margins.

ကိုးကား

1. ↑ Pelecanus erythrorhynchos။ IUCN Red List of Threatened Species. Version 2009.2။ International Union for Conservation of Nature (2009)။

The American white pelican (Pelecanus erythrorhynchos) is a large aquatic soaring bird from the order Pelecaniformes. It breeds in interior North America, moving south and to the coasts, as far as Costa Rica, in winter.^[2]

Taxonomy

The American white pelican was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with the other pelicans in the genus Pelecanus and coined the binomial name Pelecanus erythrorhynchos.^[3] Gmelin based his description on the "rough-billed pelican" that had been described in 1785 by the English ornithologist John Latham. Latham had access to three specimens that had been brought to London from New York and the Hudson Bay area of North America.^[4][5] The scientific name means "red-billed pelican", from the Latin term for a pelican, Pelecanus, and erythrorhynchos, derived from the Ancient Greek words erythros (ἐρυθρός, "red") + rhynchos (ῥύγχος, "bill").^[6] The species is monotypic: no subspecies are recognised.^[7]

Description

Adult nonbreeding in Marin County, California. Note lack of "horn" and duller bare parts.

American white pelicans gathering at Pelican Island National Wildlife Refuge in Florida. Brown pelicans can also be seen in center, and at left and right margins.

With wings spread, showing black remiges

The American white pelican rivals the trumpeter swan, with a similar overall length, as the longest bird native to North America. Both very large and plump, it has an overall length of about 50–70 in (130–180 cm), courtesy of the huge beak which measures 11.3–15.2 in (290–390 mm) in males and 10.3–14.2 in (260–360 mm) in females. It has a wingspan of about 95–120 in (240–300 cm).^[8] The species also has the second largest average wingspan of any North American bird, after the California condor. This large wingspan allows the bird to easily use soaring flight for migration. Body weight can range between 7.7 and 30 lb (3.5 and 13.6 kg), although typically these birds average between 11 and 20 lb (5.0 and 9.1 kg).^[9] One mean body mass of 15.4 lb (7.0 kg) was reported.^[9] Another study found mean weights to be somewhat lower than expected, with eleven males averaging 13.97 lb (6.34 kg) and six females averaging 10.95 lb (4.97 kg).^[10] Among standard measurements, the wing chord measures 20–26.7 in (51–68 cm) and the tarsus measures 3.9–5.4 in (9.9–13.7 cm) long.^[11] The plumage is almost entirely bright white, except the black primary and secondary remiges, which are hardly visible except in flight. From early spring until after breeding has finished in mid-late summer, the breast feathers have a yellowish hue. After moulting into the eclipse plumage, the upper head often has a grey hue, as blackish feathers grow between the small wispy white crest.^[2]

The bill is huge and flat on the top, with a large throat sac below, and, in the breeding season, is vivid orange in color as is the iris, the bare skin around the eye, and the feet. In the breeding season, there is a laterally flattened "horn" on the upper bill, located about one-third the bill's length behind the tip. This is the only one of the eight species of pelican to have a bill "horn". The horn is shed after the birds have mated and laid their eggs. Outside the breeding season the bare parts become duller in color, with the naked facial skin yellow and the bill, pouch, and feet an orangy-flesh color.^[2]

Apart from the difference in size, males and females look exactly alike. Immature birds have light grey plumage with darker brownish nape and remiges. Their bare parts are dull grey. Chicks are naked at first, then grow white down feathers all over, before moulting to the immature plumage.^[2]

Distribution and ecology

Non-breeding adult wintering in California

American white pelicans nest in colonies of several hundred pairs on islands in remote brackish and freshwater lakes of inland North America. The most northerly nesting colony can be found on islands in the rapids of the Slave River between Fort Fitzgerald, Alberta, and Fort Smith, Northwest Territories. Several groups have been visiting the bird sanctuary at Useless Bay in the state of Washington since 2015. About 10–20% of the population uses Gunnison Island in the Great Basin's Great Salt Lake as a nesting ground. The southernmost colonies are in southwestern Ontario and northeastern California.^[2] Nesting colonies exist as far south as Albany County in southern Wyoming.

They winter on the Pacific and Gulf of Mexico coasts from central California and Florida south to Costa Rica, and along the Mississippi River at least as far north as St. Paul, Minnesota. In winter quarters, they are rarely found on the open seashore, preferring estuaries, bays and lakes. They cross deserts and mountains but avoid the open ocean on migration.^[2] But stray birds, often blown off course by hurricanes, have been seen in the Caribbean. In Colombian territory it has been recorded first on February 22, 1997, on the San Andrés Island, where they might have been swept by Hurricane Marco which passed nearby in November 1996. Since then, there have also been a few observations likely to pertain to this species on the Colombian mainland, e.g. at Calamar.^[12]

Wild American white pelicans may live for more than 16 years. In captivity, the record lifespan stands at over 34 years.^[2]

Food and feeding

Unlike the brown pelican (P. occidentalis), the American white pelican does not dive for its food. Instead it catches its prey while swimming. Each bird eats more than 4 pounds of food a day,^[13] mostly fish such as Cypriniformes like common carp (Cyprinus carpio), Lahontan tui chub (Gila bicolor obesa),^[14] minnows,^[15] and shiners.^[16] Perciformes like Sacramento perch (Archoplites interruptus) or yellow perch (Perca flavescens),^[16] Salmoniformes like rainbow trout (Oncorhynchus mykiss) and salmon,^[17] Siluriformes (catfish),^[18] and jackfish.^[19] Other animals eaten by these birds are crayfish and amphibians, and sometimes larval salamanders.^[20] Birds nesting on saline lakes, where food is scarce, will travel great distances to better feeding grounds.^[2]

American white pelicans like to come together in groups of a dozen or more birds to feed, as they can thus cooperate and corral fish to one another. When this is not easily possible – for example in deep water, where fish can escape by diving out of reach – they prefer to forage alone. But the birds also steal food on occasion from other birds, a practice known as kleptoparasitism. White pelicans are known to steal fish from other pelicans, gulls and cormorants from the surface of the water and, in one case, from a great blue heron while both large birds were in flight.^[2][21]

Reproduction

American white pelican (breeding) in Green Bay, WI, 2013

Nest at Chase Lake

Adults on their nests, already in nonbreeding plumage (note dark nape)

As noted above, they are colonial breeders, with up to 5,000 pairs per site. The birds arrive on the breeding grounds in March or April; nesting starts between early April and early June. During the breeding season, both males and females develop a pronounced bump on the top of their large beaks. This conspicuous growth is shed by the end of the breeding season.

The nest is a shallow depression scraped in the ground, into which some twigs, sticks, reeds or similar debris have been gathered. After about one week of courtship and nest-building, the female lays a clutch of usually two or three eggs, sometimes just one, sometimes up to six.

Both parents incubate for about one month. The young leave the nest 3–4 weeks after hatching; at this point, usually only one young per nest has survived. They spend the following month in a creche or "pod", moulting into immature plumage and eventually learning to fly. After fledging, the parents care for their offspring some three more weeks, until the close family bond separates in late summer or early fall, and the birds gather in larger groups on rich feeding grounds in preparation for the migration to the winter quarters. They migrate south by September or October.^[2]

Predation

Occasionally, these pelicans may nest in colonies on isolated islands, which is believed to significantly reduce the likelihood of mammalian predation. Red foxes and coyotes prey upon colonies that they can access, and several gulls have been known to prey on pelican eggs and nestlings (including herring, ring-billed and California gull), as well as common ravens. Young pelicans may be hunted by great horned owls, red-tailed hawks, bald eagles, and golden eagles. The pelicans react to mammalian threats differently from avian threats. Though fairly approachable while feeding, the pelicans may temporarily abandon their nests if a human closely approaches the colony. If the threat is another bird, however, the pelicans do not abandon the nest and may fight off the interloper by jabbing at them with their considerable bills.^[22] Full-grown pelicans have few predators. Only Red foxes and coyotes are known to prey on nesting adults on rare occasions.^[23]

Status and conservation

This species is protected by the Migratory Bird Treaty Act of 1918. It has the California Department of Fish and Game protective status California species of special concern (CSC). On a global scale however, the species is common enough to qualify as a Species of Least Concern according to the IUCN.^[1]

Habitat loss is the largest known cause of nesting failure, with flooding and drought being recurrent problems. Human-related losses include entanglement in fishing gear, boating disturbance and poaching as well as additional habitat degradation.^[24]

There was a pronounced decline in American white pelican numbers in the mid-20th century, attributable to the excessive spraying of DDT, endrin and other organochlorides in agriculture as well as widespread draining and pollution of wetlands. But populations have recovered well after stricter environmental protection laws came into effect, and are stable or slightly increasing today. By the 1980s, more than 100,000 adult American white pelicans were estimated to exist in the wild, with 33,000 nests altogether in the 50 colonies in Canada, and 18,500 nests in the 14–17 United States colonies. Shoreline erosion at breeding colonies remains a problem in some cases, as are the occasional mass poisonings when pesticides are used near breeding or wintering sites.^[2]

References

La Amerika blanka pelikano, ankaŭ Ruĝbeka pelikano (Pelecanus erythrorhynchos) estas granda akvobirdo el la ordo Pelikanoformaj. Ĝi reproduktiĝas en interna Nordameriko, kaj moviĝas suden kaj al marbordoj, tiom for kiom ĝis Centra Ameriko, en vintro.^[1]

Taksonomio

La germana naturalisto Johann Friedrich Gmelin priskribis la Amerikan blankan pelikanon en 1789. La scienca nomo signifas "ruĝ-beka pelikano", el la latina vorto por pelikano, Pelecanus (blanka haro), kaj erythrorhynchos, kunmetaĵo devena el vortoj de la antikva greka nome erythros (ἐρυθρός, "ruĝa") + rynĥos (ῥύγχος, "beko").

Aspekto

Plenkreskulo vintranta en Morro Bay, Kalifornio. Notu manko de "korno" kaj pli senkoloraj nudaj partoj.

Amerikaj blankaj pelikanoj ariĝe ĉe la Nacia Naturrezervejo Pelikaninsulo en Florido.
Notu grizajn nematurulojn centre, kaj ĉe maldekstra kaj dekstra bordoj.

La Amerika blanka pelikano rivalas kun la Trumpetocigno kiel la plej longa birdo indiĝena de Nordameriko. Ambaŭ estas tre grandaj kaj diketaj, ĝi havas ĝeneralan longon de ĉirkaŭ 130–180 cm, danke al la granda beko kiu estas 290–390 mm ĉe maskloj kaj 260–360 mm ĉe inoj. Ĝi havas enverguron de ĉirkaŭ 240–300 cm.^[2] La specio havas ankaŭ la duan plej grandan averaĝe enverguron de ĉiu ajn nordamerika birdo, post la Kalifornia kondoro. La korpopezo povas gami inter 4.2 kaj 14 kg,^[3] kvankam tipe tiuj birdoj averaĝas inter 5.0 kaj 9.1 kg. Inter standardaj mezuroj, la flugillongo estas 51–68 cm kaj la tarso estas 9.9–14 cm longa.^[4] La plumaro estas preskaŭ entute brilblanka, escepte pri la nigraj unuarangaj kaj la duarangaj flugoplumoj, kiuj apenaŭ estas videblaj escepte dumfluge. El komenca printempo ĝis post la fino de la reprodukta sezono en meza kaj fina somero, la brustoplumoj havas flavecan nuancon. Post la mudo al la eluzita plumaro, la kapopinto ofte havas grizan nuancon, ĉar kreskiĝas nigrecaj plumoj inter la malgrandaj blankaj krestaj plumoj.^[1]

La beko estas granda kaj ebena supre, kun granda gorĝosako sube, kaj, en la reprodukta sezono, estas briloranĝa same kiel la iriso, la nuda haŭtaĵo ĉirkaŭokula, kaj la piedoj. En la reprodukta sezono, estas flanka ebena karunklo sur la supra makzelo, situanta je ĉirkaŭ unu triono de la bekolongo malantaŭ la pinto. Tiu estas la ununura el la ok specioj de pelikano kiu havas bekan "kornon" (karunklo). Tiu korno falas post la birdoj pariĝas kaj okazas la ovodemetado. For de la reprodukta sezono la nudaj partoj iĝas senkoloraj, kaj la vizaĝa flava haŭtaĵo kaj la beko, la bekosako, kaj la piedoj iĝas karnoranĝecaj laŭ koloro.^[1]

Krom la diferenco laŭ grando, maskloj kaj inoj aspektas simile. Nematuruloj havas helgrizan plumaron kun pli malhelaj brunecaj nuko kaj flugoplumoj. Ties nudaj partoj estas senkoloraj grizecaj. La idoj estas nudaj dekomence, poste kreskas blankan lanugon, antaŭ mudo al nematura plumaro.^[1]

Disvastiĝo kaj ekologio

Plenkreskulo revene al reproduktejoj, Lago Cherry Creek.

Amerikaj blankaj pelikanoj nestumas en kolonioj de kelkaj centoj de paroj sur insuloj en apartaj saletaj kaj nesalakvaj lagoj de interna Nordameriko. La plej norda nestokolonio povas troviĝi sur insuloj ĉe la rapidfluoj de la Rivero de la Sklavoj inter Fort Fitzgerald (Alberto) kaj Fort Smith (Nordokcidentaj Teritorioj). Ĉirkaŭ 10-20% el la populacio uzas la areon de la Insulo Gunnison en la Granda Sala Lago de la Granda Baseno kiel reproduktejo. La plej sudaj kolonioj estas en sudokcidenta Ontario kaj nordorienta Kalifornio.^[1] Nestokolonioj ekzistas tiom for sude kiom ĝis la kantono Albany en suda Vajomingo.

Ili vintrumas ĉe la marbordoj de Pacifiko kaj de la Golfo de Meksiko el centra Kalifornio kaj Florido sude al Panamo, kaj laŭlonge de la Rivero Misisipo almenaŭ tiom for norde kiom ĝis Sankta Luiso. En vintrejoj, ili rare troviĝas en malfermaj marbordoj, kaj preferas estuarojn kaj lagojn. Ili trapasas dezertojn kaj montojn, ser evitas la malferman oceanon dum migrado. Sed disaj birdoj, ofte portataj de la fluo de uraganoj, estis vidataj en Karibio. En teritorio de Kolombio la specio estis registrita la unuan fojon la 22an de februaro de 1997, ĉe la Insulo Sankta Andreo, kien ili povus esti alportita de la Uragano Marko kiu pasis proksime en novembro de 1996. Ekde tiam, esits kelkaj observoj ŝajne apartenanntaj al tiu specio en la kontinenta tero de Sudameriko, ekz. ĉe Kalamaro.^[5]

Naturaj Amerikaj blankaj pelikanoj povas vivi pli ol 16 jarojn. En kaptiveco, la rekorda vivodaŭro estas de ĉirkaŭ 34 jaroj.^[1]

Plenkreskulo kaj junuloj (notu kelkajn malhelajn plumojn en flugiloj) fiŝkapte ĉe la Rapidfluoj de la Dronitoj en la Rivero de la Sklavoj (Nordokcidentaj Teritorioj, Kanado)

Manĝo

Malkiel la Bruna pelikano (P. occidentalis), la Amerika blanka pelikano ne plonĝas por kapti sian manĝon. Anstataŭe ĝi kaptas sian predon dumnaĝe. Ĉiu birdo manĝas pli ol 4 funtojn de manĝo ĉiutage, ĉefe fiŝoj kiaj Ciprinoformaj kiaj la Karpo (Cyprinus carpio), la Dukolora gilo (Gila bicolor obesa) kaj brilfiŝoj, Perkoformaj kiel la Sakramenta perko (Archoplites interruptus) aŭ la Flava perko (Perca flavescens), Salmonoformaj kiel la Ĉielarka truto (Oncorhynchus mykiss), Siluroformaj (katfiŝoj), kaj karangoj. Aliaj animaloj manĝitaj de tiuj birdoj estas kankroj kaj amfibioj. Birdoj nestumantaj ĉe saletaj lagoj, kie manĝo malabundas, veturas grandajn distancojn al pli bonaj manĝoteritorioj.^[1]

Amerikaj blankaj pelikanoj emas grupiĝi al dekduo aŭ pliaj birdoj por manĝi, ĉar ili povas tiele kunlabori kaj ĉirkaŭi fiŝojn de unu manĝanto al alia. Kiam tio ne facilas – ekzemple en neprofundaj akvoj, kie la fiŝoj povas fuĝi subnaĝe for el atingo –, ili preferas manĝi solaj. Sed la birdoj povas ankaŭ ŝteli manĝon foje el aliaj birdoj, praktiko konata kiel kleptoparazitado. Oni scias, ke Amerikaj blankaj pelikanoj ŝtelas fiŝojn ankaŭ el aliaj pelikanoj, mevoj kaj kormoranoj el la akvosurfaco kaj, ĉe unu kazo, el Blucindra ardeo kiam ambaŭ grandaj birdoj estis dumfluge.^[1][6]

Reproduktado

En reprodukta kondiĉo ĉe la Tulsa Bestoĝardeno, Usono.

Plenkreskuloj ĉe siaj nestoj, jam ne en reprodukta plumaro (notu malhelan nukon).

Plenkreskulo montrante klare la karunklon.

Plenkreskulo dumfluge.

Plenkreskulo dumnaĝe.

Kiel jam notite, ili estas koloniaj reproduktuloj, kun ĝis 5,000 paroj por loko. La birdoj alvenas al la reproduktejoj en marto aŭ aprilo; nestumado komencas inter komenca aprilo kaj komenca junio. La nesto estas neprofunda depresio skrapita engrunde, sur kiu oni arigas kelkajn bastonetojn, kareksojn aŭ similajn ruberojn. Post ĉirkaŭ unu semajno de pariĝado kaj nestokonstruado, la ino demetas kutime 2 aŭ 3 ovojn, foje nur ĝuste unu, foje ĝis ses.

Ambaŭ gepatroj kovas dum ĉirkaŭ 4 semajnojn al unu monato. La junuloj elnestiĝas 3–4 semajnojn post la eloviĝo; tiam kutime nur unu el la junuloj estis survivinta en ĉiu nesto. Ili pasas la sekvan monaton en vartejo, mudante al nematurula plumaro kaj eventuale lernante flugi. Post elnestiĝo, la gepatroj zorgas siajn idojn dum tri kromaj semajnoj, ĝis la familio separiĝas fine de la somero aŭ komence de aŭtuno, kaj la birdoj ariĝas en pli grandaj grupoj en riĉaj manĝoteritorioj por preparo al migrado al la vintrejoj. Ili migras suden ĉirkaŭ septembro aŭ oktobro.^[1]

Predado

Foje, tiuj pelikanoj povas nestumi en kolonioj sur izolaj insuloj, kio ŝajne ege malpliigas la eblon por mamula predado. Specioj kiaj la Ruĝa vulpo aŭ la Kojoto prete predas koloniojn al kiuj ili povas aliri, el kiuj la lasta menciita esta la ununura konata specio kiu ĉasas plenkreskajn pelikanojn (kiuj estas tro grandaj por esti predata de plej birdopredantoj). Oni scias, ke kelkaj mevoj povas predi pelikanajn ovojn kaj idojn (kiaj la Amerika arĝentmevo, la Ringobeka mevo kaj la Kalifornia mevo), same kiel la Komuna korako. Junaj pelikanoj povas esti ĉasataj de la Granda kornostrigo aŭ de la Blankkapa maraglo. La pelikanoj reagas diference al mamulaj minacoj kaj al birdaj minacoj. Kvankam facile alproksimigebla dummanĝade, la pelikanoj povas portempe abandoni siajn nestojn se homo aŭ alia granda mamulo alproksimiĝas al la kolonio. Se la minaco estas alia birdo, tamen, la pelikanoj ne abandonas la neston kaj povas forlukti la entrudulon per bekofrapado danke al siaj konsiderinde timigaj bekoj.^[7]

Statuso kaj konservado

Tiu nearktisa specio estas protektata de la Traktato de Migrantaj Birdoj de 1918. Ĝi havas la protektan statuson de la Kalifornia Departmento de Fiŝoj kaj Ĉasado kiel Kalifornia Specio de Speciala Zorgo (CSC). Je tutmonda skalo tamen, la specio estas sufiĉe komuna kaj estas pritaksata kiel Specio Malplej Zorgiga laŭ la IUCN.^[8]

Habitatoperdo estas la plej granda konata kaŭzo de nestumada malsukceso, kaj inundo kaj sekego estas konstantaj problemoj. Hom-rilataj perdoj inkludas interplektiĝon en fiŝkapta ilaro, ĝenado pro boatado aŭ ŝtelĉasado same kiel aldona habitata degradado.^[9]

Estis markita malpliiĝo laŭ nombroj de Amerikaj blankaj pelikanoj meze de la 20a jarcento, atribuebla al troa uzado de DDT, endrino kaj aliaj klorkarbonhidrogenoj en agrikulturo same kiel disvastigata drenado kaj poluado de humidejoj. Sed la populacioj rekuperiĝis bone post pli striktaj mediprotektadaj leĝoj metitaj al efiko, kaj estas stabilaj aŭ iome pliiĝantaj nuntempe. Ĉe la 1980-aj jaroj, oni ĉirkaŭkalkulis pli ol 100,000 plenkreskuloj de Amerikaj blankaj pelikanoj ekzistantaj en naturo, kun 33,000 nestoj entute en la 50 kolonioj de Kanado, kaj 18,500 nestoj en la 14-17 kolonioj de Usono. Marborda erozio ĉe reproduktaj kolonioj restas problema en kelkaj kazoj, same kiel eventuala amasvenenado kiam oni uzas pesticidojn ĉe reproduktejaj aŭ vintrejaj lokoj.^[1]

Notoj

Bibliografio

• Blood, Donald A.; Hames, Michael; Graham, Arifin; Pawlas, Richard & Friis, Laura (1993): American White Pelican. In: Wildlife in British Columbia at Risk. Province of British Columbia Ministry of Environment, Lands and Parks. ISBN 0-7726-7466-3 PDF plena teksto
• Elliott, Andrew (1992): 6. American White Pelican. In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew & Sargatal, Jordi (eds.): Handbook of Birds of the World (Vol. 1: Ostrich to Ducks): 310, plate 20. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-10-5
• Estela, Felipe A.; Silva, John Douglas & Castillo, Luis Fernando (2005): El pelícano blanco americano (Pelecanus erythrorhynchus) en Colombia, con comentarios sobre los efectos de los huracanes en el Caribe [The American White Pelican (Pelecanus erythrorhynchus) in Colombia, with comments on the effects of Caribbean hurricanes]. Caldasia 27(2): 271- 275 [hispana kun angla resumo]. PDF plena teksto

Vidu ankaŭ

• Ĉapalaa Lago

El pelícano blanco americano (Pelecanus erythrorhynchos) es una especie de ave de la familia de los pelícanos (Pelecanidae). Es muy grande (12–18 dm), con manchas negras en las alas y un pico anaranjado muy grande y ancho. Su envergadura es de aproximadamente 3 m. Son muy gráciles en vuelo, moviendo sus alas en lentos y poderosos golpes.

Al contrario del pelicano pardo (Pelecanus occidentalis), el blanco no se zambulle para cazar su comida. En cambio, practica la pesca cooperativa; cada ave come algo de 1,5 kg de peces por día, mayormente carpas Cyprinidae, Leuciscus cephalus, sardinas, percas, pez gato, Seriola zonata.

Anidan en colonias de varios centenares de casales en islas de lagos de agua dulce de Norteamérica. Las colonias de anidación más norteñas pueden encontrarse en islas, en los rápidos del río Slave entre Fort Fitzgerald (Alberta), y Fort Smith (Territorios del Noroeste). Cerca del 10-20% de la población usa la isla Gunnison en el Gran Lago Salado como territorio de anidación. Las hembras ovipositan 2 o 3 huevos en ligeras depresiones del suelo. Ambos progenitores incuban.

Invernan en California central y a lo largo de las costas del Pacífico de Guatemala; también en las playas del Golfo de México.

La caza furtiva es la causa más importante de mortalidad. Las colonias son sensibles a las molestias; y las visitas de humanos pueden causar que los pelícanos abandonen sus nidos.

Esta especie está protegida por el Migratory Bird Treaty Act. En California, es el Departamento de Caza y Pesca el que da estatus de protección a través de la lista de Especies californianas de especial interés (CSC, siglas en inglés).

El nombre científico combina Pelecanus, latín para pelícano, con erythrorhynchos, deriva del griego erythros: rojo, y rhynchos: pico.

Referencias

Pelecanus erythrorhynchos Pelecanus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pelecanidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Pelecanus
• Pelecanidae

Amerikanpelikaani (Pelecanus erythrorhynchos) on pohjoisamerikkalainen pelikaanilintu. Sen esiintymisalue käsittää Kanadan eteläosan British Columbiasta Ontarion lounaisosiin, sekä Yhdysvaltain läntisen puoliskon Luoteis-Kaliforniasta Minnesotan lounaisosaan ja sieltä Teksasin kaakkoisosiin. Talvet se viettää Atlantin ja Tyynenmeren rannikoilla Yhdysvalloista Costa Ricaan. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Hudsoninlahdelta ja New Yorkista vuonna 1789.^[2]

Lähteet

Pelecanus erythrorhynchos

Le Pélican d'Amérique ou Pélican blanc (Pelecanus erythrorhynchos) est une espèce d'oiseaux aquatiques appartenant à la famille des Pelecanidae.

Galerie

Carte de répartition

• Aire de nidification
• Voie migratoire
• Présent à l'année
• Aire d'hivernage

Pelecanus erythrorhynchos, ás veces chamado pelicano branco americano, é unha especie de ave do xénero dos pelicanos. É unha ave acuática planadora que se reproduce no interior de Norteamérica e en inverno móvese ao sur e ás costas ata chegar a América Central e do Sur.^[2]

Taxonomía

Esta ave describiuna en 1789 o naturalista alemán Johann Friedrich Gmelin. O seu nome científico significa "pelicano de peteiro vermello", do grego erythros (ἐρυθρός, "vermello") + rhynchos (ῥύγχος, "peteiro").

Descrición

Adulto fóra da época reprodutora no condado de Marin (California). Nótese a falta do "corno" no peteiro e as partes espidas máis pálidas.

Pelicanos brancos americanos xuntándose en Pelican Island National Wildlife Refuge en Florida.
Poden verse tamén pelicanos pardos no centro e nas marxes esquerda e dereita.

P. erythrorhynchos é grande e repoludo e ten unha lonxitude entre 130 e 180 cm, grazas ao seu enorme peteiro, que mide de 29 a 39 cm nos machos e de 26 a 36 cm nas femias. Ten unha envergadura de ás de 240 a 300 cm.^[3] Esta enorme envergadura de ás permítelle planar no aire con facilidade durante as súas migracións. O seu peso está entre 3,5 e 13,6 kg, aínda que o normal é un peso entre 5 e 9,1 kg.^[4] Informouse dunha masa corporal media de 7 kg.^[4] Outro estudo atopou pesos medios menores do que se esperaba; os once machos medidos pesaban de media 6,34 kg e as seis femias medidas tiveron unha media de 4,97 kg.^[5] En canto ás medidas estándar, a corda alar mide de 51 a 68 cm e o tarso mide de 9,9 a 13,7 cm de longo.^[6] A plumaxe é case enteiramente branca brillante, excepto as plumas rémixes primarias e secundarias que son negras, pero que apenas se ven agás cando voa. Desde o inicio da primavera ata despois de finalizado o período de reprodución a mediados de verán, as plumas do peito teñen un ton amarelo. Despois mudan a unha plumaxe de eclipse, a parte superior da cabeza adoita ter un ton gris, crecen plumas anegradas entre a pequena crista branca e escasa.^[2]

O peteiro é enorme e plano na parte superior, cun saco gular grande na parte de abaixo, e, na tempada reprodutora, é de cor laranxa viva igual que o iris, e a pel espida arredor dos ollos e pés. Na tempada reprodutora crécelles unha especie de "corno" ou excrecencia na parte superior do peteiro, situada a un terzo do peteiro desde a punta. É a única especie de pelicano que presenta este "corno". O "corno" cae despois de que as aves se aparearon e puxeron os ovos. Fóra da tempada reprodutora as partes espidas fanse de cor máis clara, e a pel espida facial é amarela e o peteiro, bolsa e pés son de cor carne-laranxa.^[2]

Non sendo polas diferenzas de tamaño, os machos e as femias teñen a mesma aparencia. Os paxaros inmaturos teñen plumaxe gris clara con caluga e rémixes pardas máis escuras. As súas partes espidas son grises pálidas. Os pitiños están espidos ao naceren, despois crécelles penuxe branca, e máis tarde mudan á plumaxe inmatura.^[2]

Distribución e ecoloxía

Adulto non reprodutor invernando en California.

Esta especie aniña en colonias de varios centos de parellas en illas situadas en lagos salobres e de auga doce remotos do interior do continente norteamericano. A colonia de nidación máis ao norte atópase nas illas dos rápidos do Río Slave entre Fort Fitzgerald, Alberta, e Fort Smith, Territorios do Noroeste do Canadá. Entre un 10 e un 20% da poboación usa a illa Gunnison no Gran Lago Salgado. As colonias máis ao sur están no suroeste de Ontario e no nordeste de California.^[2] Hai colonias de nidación tamén en Albany County no sur de Wyoming.

Invernan nas costas do Pacífico e do Golfo de México desde California central e Florida ata Panamá polo sur, e ao longo do río Mississippi estendéndose cara ao norte ata polo menos St. Louis, Missouri. Nos seus cuarteis de inverno, raramente se encontran en costas abertas, xa que prefiren os estuarios e lagos. Cruzan os desertos e montañas, pero evitan o océano aberto nas migración. Pero atopáronse paxaros desviados da súa ruta, ás veces arrastrados polos furacáns, no Caribe. Rexistráronse no territorio colombiano por primeira vez en 1997, no illa de San Andrés, a onde puideron chegar varridos polo furacán Marco de 1996. Desde entón, foron observados tamén en territorio continental suramericano, por exemplo en Calamar.^[2][7]

O P. erythrorhynchos pode vivir máis de 16 anos. En catividade, o récord na duración da vida destes animais é de 34 anos.^[2]

Alimentación

A diferenza do pelicano pardo (P. occidentalis), esta especie non se mergulla para procurar a súa comida, senón que captura as súas presas nadando. Cada individuo adoita comer case 2 kg de alimento ao día, principalmente peixes cipriniformes, perciformes, salmoniformes, siluriformes e caránxidos. Outras presas posibles son cangrexos de río e anfibios, e ás veces larvas de píntegas.^[8] Os individuos que aniñan en lagos salinos, nos que escasea a comida, poden viaxar a grandes distancias para procurar mellores terreos de alimentación.^[2]

P. erythrorhynchos gosta de reunirse en grupos dunha ducia ou máis de individuos para alimentarse, xa que así poden cooperar e acurralar os peixes entre todos. Cando non poden facer facilmente isto, como ocorre en zonas de augas profundas, onde os peixes nadan cara ao fondo para liscar, estes pelicanos prefiren pescar en solitario. En ocasións estas aves tamén rouban a comida, unha práctica chamada cleptoparasitismo. Os pelicanos brancos americanos rouban comida a outros pelicanos, a, gaivotas e corvos mariñoss cando están na superficie da auga, pero nun caso polo menos rexistrouse un roubo en voo a unha garza Ardea herodias.^[2][9]

Reprodución

Individuo en condición reprodutora en Tulsa Zoo, EUA.

Individuo en condición reprodutora en Green Bay, Winsconsin, 2013.

Niño no Chase Lake.

Adultos nos seus niños, xa con plumaxe non reprodutora (nótese a caluga escura).

Como xa se dixo, reprodúcense en colonias de centos de parellas, que chegan a ser de ata 5.000 parellas nalgúns casos. As aves chegan aos terreos reprodutores en marzo ou abril; a nidación empeza entre inicios de abril e inicios de xuño. Durante a tempada reprodutora, tanto os machos coma as femias desenvolven unha pronunciada excrecencia na parte superior dos seus peteiros. Esta rechamante excrecencia ou "corno" cae ao final da tempada reprodutora.

O niño é unha depresión pouco profunda escavada no chan na que se colocan algunhas poliñas, ramiñas, xuncos ou restos similares. Despois dunha semana de cortexo e construción dos niños, a femia fai unha posta de 2 ou 3 ovos normalmente, pero ás veces só 1 e outras veces ata 6.

Ambos os proxenitores chocan os ovos durante aproximadamente un mes. As crías abandonan os niños de 3 a 4 semanas despois da eclosión; nese punto, xeralmente só sobrevie un xove por niño. Pasan o seguinte mes nunha gardería, onde mudan á plumaxe inmatura e finalmente aprenden a voar. Despois de emplumaren, os pais seguen coidando dos fillos unhas tres semanas ou máis, ata que a familia se separa a finais do verán ou inicios do outono, e as aves xúntanse en grandes grupos en zonas de alimentación ricas en preparación para a migración invernal. Migran ao sur en setembro ou outubro.^[2]

Predación

Ocasionalmente, estes pelicanos poden aniñar en colonias en illas apartadas, o que se cre que reduce significativamente a probabilidade de predación por parte de mamíferos. O raposo (Vulpes vulpes) e o coiote (Canis latrans) predan con facilidade nas colonias ás que teñen acceso, e o coiote é ademais a única especie que se saiba que caza os pelicanos adultos (que son demasiado grandes para outros depredadores). Varias especies de gaivotas poden comer os ovos e crías de pelicanos, como Larus smithsonianus, Larus delawarensis e Larus californicus), e tamén os corvos. Os pelicanos novos poden ser presas de bufos (Bubo virginianus), miñatos (Buteo jamaicensis), e as aguias Haliaeetus leucocephalus e Aquila chrysaetos. Os pelicanos reaccionan de distinta maneira ante a ameaza de mamíferos que ante a de aves. Aínda que é doado aproximarse a eles cando están alimentándose os adultos poden abandonar temporalmente os seus niños se algunha persoa ou animal mamífero se aproxima á colonia. Pero se a ameaza que se aproxima é outra ave, os pelicanos non abandonan o niño e poden combater e repeler ao intruso pinchándoo cos seus considerables peteiros.^[10]

Status e conservación

Esta especie está protexida en EUA polo Lei do Tratado de Aves Migratorias ou Migratory Bird Treaty Act de 1918. O Departamento de Pesca e Caza de California deulles o status protector de "especie con especial preocupación en California". Porén, a escala global, a especie é dabondo común polo que se califica co status de "pouco preocupante" segundo a IUCN.^[1]

A perda de hábitat é a principal causa do fracaso da nidación, e as inundacións e secas son problemas recorrentes. As perdas relacionadas con actividades humanas inclúen o seu enredo en aparellos de pesca, molestias pola navegación de embarcacións e a caza furtiva e, en xeral, a degradación do hábitat.^[11]

Produciuse un pronunciado declive desta especie a mediados do século XX, atribuíble a unha excesiva aplicaciópn de pesticidas agrícolas como o DDT, endrín e outros organoclorados, a unha excesiva drenaxe de zonas húmidas e ó aumento da polución. Pero despois a poboación recuperouse ben despois da aprobación e aplicación de leis de protección ambiental estrita, e agora as poboacións están estables ou en lixeiro incremento. Na década de 1980 estimábase que existían máis de 100.000 adultos desta especie na natureza, e contabilizábanse máis de 33.000 niños en 50 colonias no Canadá, e 18.500 niños en de 14 a 17 colonias en Estados Unkidos. A erosión das costas nas colonias de reprodución é un problema en certos casos, como tamén o son os envelenamentos ocasionais en masa cando os pesticidas se utilizan preto das colonias ou áreas de invernación.^[2]

Notas

Véxase tamén

Il pellicano bianco americano (Pelecanus erythrorhynchos) è un grande uccello pescatore della famiglia Pelecanidae, proprio del Nuovo Mondo.^[2]

Il nome specifico viene dal greco ἐρυθρός (erythròs, "rosso") e ῥύγχος (rhynchos, "becco").

Descrizione

È un grande uccello, con una lunghezza complessiva di 130–170 cm, di cui una parte cospicua spetta al becco (33–37 cm nei maschi, 26–33 cm nelle femmine). L'apertura alare è di circa 240–300 cm e il peso è compreso tra 5 e 10 kg.

Il piumaggio è quasi interamente bianco, eccetto per le remiganti primarie e secondarie, nere, poco visibili quando l'uccello è a terra. Il becco è lungo e piatto, con un grande sacco. I piccoli immaturi hanno piumaggio grigio chiaro.

Nella stagione degli accoppiamenti il becco assume un colore arancione vivo, come le iridi, la pelle intorno agli occhi e i piedi.

Non esiste dimorfismo sessuale rilevante, eccetto per la diversa grandezza.

Distribuzione e habitat

Il pellicano bianco americano abita le acque dolci interne e le acque salmastre del Nordamerica.

Il punto più a nord in cui è stato segnalato come nidificante sono le rapide del Fiume degli Schiavi (Slave River) tra l'Alberta e i Territori del Nord-Ovest. Le colonie nidificanti più meridionali sono state segnalate nella California settentrionale e, a est, nell'Ontario meridionale.

D'inverno il pellicano bianco americano migra verso gli Stati Uniti meridionali e l'America Centrale, fino a Panama. Individui erratici, forse spinti dagli uragani, sono stati segnalati anche in Colombia.

Note

Mannelijke witte pelikaan met knobbel

De witte pelikaan (of Amerikaanse witte pelikaan) (Pelecanus erythrorhynchos) is een vogel uit de familie Pelecanidae.

Leefwijze

Dit 125 tot 180 cm grote groepsdier zit niet graag in bomen, maar liever op de grond, rustend op eilandjes of zandbanken. Mannelijke witte pelikanen zijn in het broedseizoen te herkennen aan een hoornen knobbel op de bovensnavel.

Verspreiding

Deze grote soort komt voor in zoetwatermeren en ondiepe kustwateren in een groot deel van Noord- en Zuid-Amerika.

Pelikan dzioborogi (Pelecanus erythrorhynchos) – gatunek dużego ptaka z rodziny pelikanów (Pelecanidae). Pływając często trzyma skrzydła lekko uniesione do góry. Obie płcie cechuje jednakowe ubarwienie.

Charakterystyka

Wygląd

Dziób długi, barwy łososiowej, z żółtawym workiem skórnym. Pióra białe, z wyjątkiem czarny pokryw pierwszorzędowych, lotek I rzędu i zewnętrznych lotek II rzędu. Nogi pomarańczowoczerwone. Podczas sezonu lęgowego dziób jaśniejszy. W połowie szczęki wykształca się wtedy pionowa, rogowa płytka (stąd nazwa pelikana); powstaje wtedy także czubek na potylicy i jasnożółta plama na piersi. Czubek po sezonie lęgowym robi się szary.

Rozmiary

Długość ciała 137-178 cm.

Zasięg, środowisko

Gniazda zakłada w nielicznych koloniach na jeziorach Ameryki Północnej. Zimuje wzdłuż wybrzeży południowo-wschodniej i południowo-zachodniej części Ameryki Północnej.

Przypisy

Bibliografia

• Gosler Andrew: Atlas Ptaków Świata. MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ​ISBN 83-7073-059-0​.

O Pelicano-branco-americano^[1] (Pelecanus erythrorhynchos) é uma ave aquática de grande porte do grupo Pelecaniformes encontrada nos Estados Unidos, México e em países da América Central.^[2]

Referências

Pelikán biely alebo pelikán červenozobý (lat. Pelecanus erythrorhynchos) je druh z čeľade pelikánovité.

Charakteristika

Pelikány biele sú veľmi veľké vtáky. Majú biele sfarbenie, čierne špičky krídel a široký oranžový zobák. Rozpätie ich krídel dosahuje okolo 3 metre. Počas letu sú veľmi pôvabné, krídlami pohybujú v pomalých silných úderoch.

Na rozdiel od pelikána hnedého sa za svojou korisťou nepotápajú. Praktizujú skôr rybárčenie v skupinách. Jedince tohto druhu zjedia viac ako 4 libry (1814,4 g) rýb denne. Ich hlavnou potravou sú kapry, ostriež žltý, sumce atď.

Pelikány biele hniezdia v kolóniách zložených z niekoľko stoviek párov na ostrovoch v sladkovodných a brakických jazerách vnútrozemia Severnej Ameriky. Najsevernejšie hniezdne kolónie sa nachádzajú na ostrovoch v smere prúdu rieky Slave, medzi komunitami Fort Fitzgerald v Alberte a Fort Smith v severozápadnych teritóriách. Samice znáčajú 2 až 3 vajcia do plytkých priehlbín na zemi. Inkubujú ich obaja rodičia.

Miesta ich prezimovania sú centrálna Kalifornia, pacifické pobrežie Guatemaly a pobrežie Mexického zálivu.

Hoci je pytliactvo je najväčším známym dôvodom úmrtnosti, je pelikán biely iba málo dotknutý druh. Kolónie vtákov sú veľmi citlivé na vyrušovanie a návštevy človeka môžu spôsobiť že pelikány odletia a opustia svoje hniezda.

Tento druh je pod ochranou Zmluvy o sťahovavých vtákoch z roku 1972.

Vedecké meno tohto vtáka Pelecanus erythrorhynchos je zložené z latinského slova Pelecanus (pelikán) a erythrorhynchos vytvoreného z gréckych slov erythros (červený) a rhynchos (zobák). V doslovnom preklade to znamená červenozobý pelikán.

Referencie

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Pelikán biely
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Pelikán biely

Hornpelikan^[2] (Pelecanus erythrorhynchos) är en nordamerikansk fågel i familjen pelikaner inom ordningen pelikanfåglar.^[3]

Utbredning

Fågeln häckar i Kanada och USA, från British Columbia, Alberta, Saskatchewan och Manitoba till Kalifornien.^[1] Övervintringen sker söderut i USA och Mexiko (längs stillahavskusten söderut från Kalifornien och kring Mexikanska golfen från Florida till Yucatanhalvön) och i Centralamerika till Costa Rica.^[1]

Systematik

Arten står inte nära de vita pelikanarterna i gamla världen som man tidigare trott. Istället visar genetiska studier att den är närmast släkt med de bruna amerikanska arterna brun pelikan (Pelecanus occidentalis) och perupelikan (P. thagus).^[4] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population som ökar kraftigt, nästan femfaldigt på 40 år.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen uppskattas till 180.000 individer.

Namn

Hornpelikanen har även kallats nordamerikansk pelikan på svenska.

Bilder

Noter

1. ^ [a b c d e] Birdlife International 2012 Pelecanus erythrorhynchos Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Kennedy, M., S.A. Taylor, P. Nádvorník, and H.G. Spencer (2013), The phylogenetic relationships of the extant Pelicans inferred from DNA sequence data, Mol. Phylogenet. Evol. 66, 215-222.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör hornpelikan.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Pelecanus erythrorhynchos.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Amerika ak pelikanı (Pelecanus erythrorhynchos), pelikangiller (Pelecanidae) familyasından çok büyük bir su kuşu türüdür. Üreme dönemini Kuzey Amerika'nın iç su havzalarında geçirir, kışları güneye ve kıyılara Orta ve Güney Amerika'ya kadar göç eder.^[1]

Taksonomi

Alman doğabilimci Johann Friedrich Gmelin Amerika ak pelikanını 1789 yılında tanımlamıştır. Bilimsel adı "kırmızı gagalı pelikan" anlamına gelmektedir. Cins ismi Latince "pelikan" anlamına gelen Pelecanus kelimesinden gelirken epiteti Grekçe "kırmızı" anlamına gelen ἐρυθρός erythros ile "gaga" anlamına gelen ῥύγχος, rhynchos kelimelerinden türetilmiş erythrorhynchos kelimesidir.

Fiziksel özellikleri

Üreme döneminde Amerika ak pelikanının tepesindeki sorguç şeklinde tüyler çıkar.

Amerika ak pelikanı Kuzey Amerika'ya özgü kuşlar arasında büyüklük sıralamasında Cygnus buccinator türü kuğunun ardından gelir. Boyu 130 ila 180 cm, gagası erkeklerde 290 ila 390 mm. dişilerde ise 260 ila 360 mm. arasındadır. Kanat açıklığı 240 ila 300 cm. arasındadır.^[2] Kanat açıklığı da Amerika ak pelikanını Kaliforniya kondorundan sonra Kuzey Amerika'daki kuşlar arasında ikinci sıraya sokar. Bu büyük kanat açıklığı sayesinde göç ederken kolayca süzülerek uçabilmektedir. Vücut ağırlığı 4,2 ila 13,6 kg. arasında değişir^[3] ama tipik olarak ortalama 5 ila 9,1 kg. arasındadır. Standart ölçüler arasında kanat kiriş boyu 51 ila 68 cm. arasında, tarsus 9,9 ila 13,7 cm. arasındadır.^[4] Uçuş dışında gözükmeyen siyah birincil ve ikincil tüyler dışında tüyleri tamamen parlak beyaz renklidir. İlkbaharın başından üreme mevsiminin bittiği yaz ortasına kadar göğüs tüyleri sarı tondadır. Üreme döneminde kafasının üstü grimsi renkte olurken tepede küçük beyaz sorguç tüyleri arasında siyah tüyler ortaya çıkar.^[1]

Üst gagası çok büyük ve düzdür, alt gagasında bulunan boğaz kesesi, iris, göz çevresindeki tüysüz deri ve ayaklar ise üreme döneminde parlak turuncu renge dönüşür. Üreme döneminde ayrıca üst gaganın ucundan üçte bir uzaklıkta boynuz benzeri bir çıkıntı oluşur. Varolan sekiz pelikan türü içinde bu tür boynuzlu gagaya sahip olan tek pelikan türü Amerika ak pelikanıdır. Kuşlar çiftleşip yumurtalar yumurtlandıktan sonra bu boynuz dökülür. Üreme dönemi dışında tüysüz deriler daha mat renklerdedir; tüysüz yüz derisi sarı ve boğaz kesesi, gaga ile ayaklar soluk turuncu renktedir.^[1]

Boyut farklılığı dışında erkek ve dişiler birbirlerine benzerler. Erişkin olmayan kuşlar açık gri tüylere ve kahverengi ense ile ikincil tüylere sahiptir. Tüysüz derileri mat gri renktedir. Yavrular yumurtadan tüysüz çıkar ancak sonradan beyaz hav tüylere sahip olurlar.^[1]

Dağılımı ve yaşam alanı

Amerika ak pelikanları Kuzey Amerika'nın acı su ve tatlı su göllerinde bulunan adacıklarda yüzlerce çiftlik koloniler hâlinde yuva yaparlar. En kuzeyde yer alan koloniler Kanada'nın Alberta ile Kuzeybatı Toprakları arasındadır. En güneydeki koloniler ise Ontario ile Kaliforniya'nın kuzeydoğusu arasında yer alır.^[1]

Kışları Kaliforniya'nın ortasında Pasifik kıyıları ile Florida'da Meksika Körfezi kıyılarından Panama'ya kadar olan bölgede geçirirler. Kışları nadiren açık deniz ortamında bulunurlar daha çok haliçleri ve gölleri tercih ederler. Göç ederken çöller ve dağlar üzerinden geçer ancak açık denizden kaçınırlar. Fırtınalar nedeniyle savrulan bazı kuşların Karayiplere geldiği de görülmüştür.^[1][5]

Beslenme

Üreme döneminde diğer pelikanlarda olmayan boynuz şeklinde bir çıkıntı Amerika ak pelikanının gagasında çıkar ve üreme dönemi sonunda dökülür.

Siyah uçuş tüyleri yalnızca Amerika ak pelikanı uçuş hâlindeyken görünür.

Kahverengi pelikanın (P. occidentalis) aksine Amerika ak pelikanı beslenmek için suya dalarak avlanmaz avını yüzerken yakalar. Daha çok çeşitli türde balıklarla beslenirler. Diğer besin kaynakları arasında kerevit, amfibiler ve bazen semender larvaları da bulunur.^[6] Besinin az bulunduğu tuzlu göllerde yuva yapan kuşlar beslenmek için uzun mesafeler katedebilir.^[1]

Amerika ak pelikanları genellikle bir düzine ya da daha fazla bireyden oluşan gruplar hâlinde avlanırlar. Derin sularda balığın kaçabileceği durumlarda ise yalnız başlarına avlanırlar. Ayrıca başka balık ile beslenen diğer pelikanlar, martılar, balıkçıllar ve karabataklar gibi kuşlardan avlarını çalabilirler.^[1][7]

Üreme ve yaşam süresi

Üreme kolonilerinde 5.000 çifte kadar kuş bir arada bulunabilir. Üreme döneminde yuva yaptıkları yere nisan başı ile haziran başı arasında gelirler. Üreme dönemi boyunca hem erkek hem de dişi kuşun gagasında oluşan boynuz şeklindeki çıkıntı üreme dönemi sonunda dökülür.

Yuva basitçe yerdeki çok derin olmayan bir çöküntünün içine toplanan çalı, çırpı, sazlar ve tüylerden oluşur. Yaklaşık bir hafta kadar süren kur ve yuva yapımından sonra dişi kuş 1 ila 6 arasında ama tipik olarak iki ila üç yumurta yumurtlar.

Ebeveynlerin ikisi de 4 hafta ile bir ay arasında kuluçkaya yatar. Yumurtadan çıkan yavrular 3 ila 4 haftalık iken yuvayı terkederler. Genellikle bu süre sonunda yuvada tek bir yavru sağ kalmaktadır. Yavrular sonraki ayı diğer yavrularla birlikte bir arada geçirir ve genç kuş tüylerine kavuşurlar. Palazlanmadan sonra ebeveynler yavrularına üç hafta daha bakar ve yaz sonunda doğru kuşlar kışlarına göçmek için hazırlanmaya başlarlar. Eylül ile ekim aylarında güneye doğru göç ederler.^[1]

Amerika ak pelikanı doğal ortamında 16 yıldan fazla yaşar. Esaret altında kaydedilen en uzun ömür 34 yıldır.^[1]

Korunma durumu ve tehditler

Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği (IUCN) tarafından Amerika ak pelikanı asgari endişe altındaki türler arasında listelenmiştir.

Yaşam alanı yokolması en önemli tehditlerdendir, bundan sonra su baskınları ve kuraklıklar üreme oranlarının az olmasına neden olan diğer önemli sebeplerdir. İnsan aktiviteleri nedeniyle ortaya çıkan sorunlar balık misinalarına takılma, kaçak avlanma ve yakın yerlerde insanların verdiği rahatsızlıklar sayılabilir.^[8]

20. yüzyılın ortalarında DDT, endrin ve diğer organokloritlerin ziraî alanda aşırı kullanımı ve su havzalarının yok olması nedeniyle Amerika ak pelikanı popülasyonunda önemli düşüşler görülmüştür. Ancak DDT gibi pestisitlerin kullanımının yasaklanması ve daha katı çevre koruma kanunlarının uygulanmaya başlamasıyla birlikte popülasyonları dengeli hâle gelmiş ve hatta günümüzde az da olsa artışa geçebilmiştir. 1980'lerde Kanada'da 50 kolonide 33.000 yuvada ve ABD'de de 14 ila 17 kolonide 18.500 yuvada yaklaşık 100.000'den fazla Amerika ak pelikanının varolduğu tahmin edilmektedir. Kıyılardaki erozyon ve üreme ile kışlama alanlarına yakın yerlerde yoğun pestisit kullanımı hâlâ sorun yaratmaya devam etmektedir.^[1]

Pelikanların izole adacıklarda yaptıkları yuvalar memeli yırtıcılar tarafından avlanmalarını zorlaştırmaktadır. Kızıl tilki ve kır kurdu ulaşabildiği yuvalarda yumurta ve yavruları avlarlar. Kır kurdu oldukça büyük olan erişkin pelikanlara saldıran bilinen tek türdür. Çeştili martı türleri ile bayağı kuzgunlar da yumurta ve yavrulara saldırabilir. Yavru pelikanlar ayrıca Amerika puhusu ve kel kartallar tarafından avlanırlar. Pelikanlar memeli ve kuş yırtıcılara karşı farklı şekilde davranırlar. Eğer memeliler ya da insanlar yuvalara yaklaşırsa ebeveynler geçici süreliğine yuvayı terkederler ancak başka kuşlar saldırdığında yuvayı savunur ve diğer kuşları gagalayarak kovalamaya çalışırlar.^[9]

Notlar

Dış bağlantılar

• American White Pelican profile at The Nature Conservancy
• American White Pelican pictures from 'Field Guide' page on Flickr
• Stamps (for British Virgin Islands, Canada, Cuba, Turks and Caicos) – with Range Map at bird-stamps.org

• 1 Історія
• 2 Загальна характеристика
• 3 Розповсюдження
• 4 Міграції
• 5 Живлення
• 6 Гніздування
• 7 Розмноження
• 8 Небезпеки та лімітуючі фактори
• 9 Інші фотографії американського білого пелікана
• 10 Інші види пеліканів
• 11 Посилання

Bồ nông trắng Mỹ (danh pháp hai phần: Pelecanus erythrorhynchos) là một loài bồ nông sinh sản ở nội địa Bắc Mỹ, di chuyển về phía nam đến các bờ biển, xa tận Trung Mỹ vào mùa đông^[2]. Bồ nông trắng Mỹ cạnh tranh với thiên nga kèn đặc điểm là loài chim dài nhất có nguồn gốc từ Bắc Mỹ. Cả hai đều rất lớn và đầy đặn, nó có chiều dài tổng thể là khoảng 50-70 (130–180 cm), mỏ dài 11,3-15,2 (290–390 mm) ở con trống và 10,3-14,2 (260 –360 mm) ở con mái. Nó có sải cánh dài khoảng 95-120 (240–300 cm). Loài này cũng có sải cánh lớn thứ hai trung bình của bất kỳ loài chim Bắc Mỹ, sau Gymnogyps californianus. Trọng lượng cơ thể có thể nằm trong khoảng giữa 9,2 và 30 lb (4,2 và 14 kg), mặc dù thường những con chim trung bình từ 11 đến 20 lb (5,0 và 9,1 kg). Trong số đo tiêu chuẩn, biện pháp hợp âm cánh 20-26,7 (51–68 cm) và xương cổ chân các dài 3,9-5,4 (9,9–14 cm).

Tham khảo

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Охотящиеся пеликаны

Питание

Водоемы, которые пеликаны используют для питания, могут находиться на расстояния 100 и больше (до 300) километров от их постоянного места обитания.

Данный вид пеликанов питается как рыбой (карпы, щуки, окуни, гольяны, на соленых и солоноватых водоемах — бычки, кефаль), так и амфибиями (жабы, тритоны) и их личинками (головастики и большие личинки тигровой амбистомы). Во время гнездования в колониях во внутренних районах США и Канады в рационе пеликанов резко увеличивается доля американского карликового сомика. Также, особенно на морских акваториях, пеликаны потребляют и ракообразных (креветки, крабы). Пеликаны могут охотиться как поодиночке, так и группами, окружая рыбу и сгоняя её на мелководье. В случае совместной охоты с другими видами птиц (чаще всего — c ушастым бакланами) обычными являются кражи добычи у птиц другого вида (клептопаразитизм).

Взрослый пеликан обычно потребляет за день количество пищи, составляющее 20-40 % от веса его тела (приблизительно 1,8 кг).

Миграции

Пеликан в планирующем полете

Американский белый пеликан во время сезонных миграций способен покрывать довольно большие расстояния: основные территории зимовок находятся во Флориде, на побережье Мексиканского залива от севера штата Флорида до полуострова Юкатан в Мексике, и на тихоокеанском побережье континента от севера Калифорнии до юга Гондураса. Также, согласно некоторым сообщениям, небольшие зимующие колонии могут год от года встречаться во внутренних районах США. Интересно, что разные птицы из одной и той же колонии могут летать на зимовку как на западные территории зимовки (мексиканское побережье Карибского моря) так и на восточные (Флорида).

В полете стая пеликанов строится в одну или несколько косых линий, при этом каждая следующая птица подражает полету предыдущей, поэтому вся стая обычно синхронно вымахивает крыльями или переходит к планирующему полету.

Обычно птицы возвращаются для размножения в одну и ту же колонию, где они родились, но возможны и исключения.

Размножение

Характерный для брачного сезона гребень на клюве пеликана

Пеликаны весьма социализированы, и обычно на протяжении всего года встречается в составе стай. Но при гнездовании стаи дополнительно объединяются, и создают гнездовые колонии размером, в среднем, более 1000 пар (наибольшие до 5-5,5 тысяч).

Обычно на места гнездовых колоний американские белые пеликаны прибывают в конце марта — апреле, откладывание яиц и высиживание происходят с конца апреля до конца мая, птенцы вылупляются в начале июня. Однако, на некоторых территориях (на границах ареала) наблюдаются отклонения от общего расписания: в Техасе пеликаны откладывают яйца в мае — июле, а в Канаде гнездование начинает в мае или даже в июне, при этом вывод птенцов в первых гнездах может опережать отложение яиц в последних.

Гнездование

Этот вид пеликанов гнездится обычно на островах посреди водоемов или на хорошо изолированных полуостровах. Гнездо диаметром 30-50 сантиметров строится на земле, в небольших углублениях или на невысоких насыпях (если место влажное) из обломков ветвей, растительного мусора и грунта, на ровном месте или на незначительном склоне. При этом могут использоваться как естественные, так и искусственные островки, например, возникшие при работе землечерпалок и других подобных машин. Обычно гнезда располагаются на открытом месте, но почти всегда близ зарослей камыша или кустарника, плавней, или под скалами. Гнездовые колонии американского белого пеликана обычно смешаны с гнездами других околоводных птиц: ушастого баклана, обыкновенной кваквы, разных видов цапель и чаек.

Размер кладки составляет 1-3 яйца (чаще всего — 2) размером примерно 8,9 на 5,9 сантиметра, грязно-белого цвета. Несмотря на такое количество яиц случаи, когда одна пара пеликанов выращивает больше одного птенца, очень редки. Высиживание яиц продолжается 31-32 суток, причем в заботе о птенцах принимают участие оба родителя. С началом кормления птенцов взрослые пеликаны теряют гребень на клюве, задняя поверхность головы приобретает темный окрас, а их глаза светлеют.

Птенцы оставляют гнездо в возрасте 17-28 дней, еще неспособными к полету, и формируют большие группы внутри колонии. В большинстве колоний молодые птицы улетают в конце августа, в возрасте 10-11 недель и приблизительно через 1 неделю после их первого полета.

Молодые птицы, в отличие от взрослых, имеют оперение с заметными серо-коричневыми тонами, а полностью белыми становятся только со времени половой зрелости.

В среднем доля успешного вывода на американских колониях составляет ~0.5-0.7 птенца на гнездо. Гибель яиц и птенцов довольно высока, и пеликаны обычно не делают повторную кладку в случае гибели первой.

Ограничивающие факторы

Неблагоприятные погодные условия, особенно сильные грозы с градом, могут иногда привести к существенной гибели взрослых и, особенно, молодых пеликанов.

Основные хищники, которые угрожают гнездовым колониям пеликанов, это вороны, некоторые виды больших чаек (разбивают яйца при отсутствии пеликанов на гнезде), койоты, лисы, в Канаде — волки. Также на птенцов охотятся совы и орлы.

Большими угрозами для этого вида являются регулирование водоемов и загрязнение их среды обитания химикатами (особенно пестицидами), а также деятельность людей на территориях гнездовий. Также в некоторых местах, преимущественно в латиноамериканских странах, на пеликана ведётся охота.

Хотя этот вид не находится под угрозой исчезновения, но на некоторых территориях уже стал достаточно редким.

Примечания

アメリカシロペリカン（学名：Pelecanus erythrorhynchos）は、ペリカン目ペリカン科に属する鳥類の一種。

分布[編集]

新北区、新熱帯区に生息する。

Sibley分類体系上の位置[編集]

生態[編集]

繁殖期にはくちばし上部に突起が生じる。

ギャラリー[編集]

アメリカシロペリカン