Žluťucha lesklá (Thalictrum lucidum) je jedním z vzácnějších druhů žluťuchy, je to volně rostoucí rostlina s bledožlutými květy dosahující výšky i přes 1 metr.
Tento druh je rozšířen hlavně ve střední a východní Evropě. Jeho západní hranice probíhá Německem a Rakouskem, severní pobřežím Baltského moře, jižní Balkánským poloostrovem a Tureckem a na východě areál výskytu zasahuje do evropské části Ruské federace.[2]
V České republice je nejčastěji k nalezení na vlhkých i zamokřených údolních loukách, v lužních lesích a pobřežních křovinách okolo vodních toků, většinou však roste jen roztroušeně. Za několik posledních desetiletí značně ubylo míst výskytu i samotné početní stavy rostlin se snížily, je proto podle "Černého a červeného seznamu cévnatých rostlin České republiky" žluťucha lesklá řazena mezi ohrožené druhy (VU) naší flory.[3][4]
Je to vytrvalá rostlina vyrůstající z krátkého, trsnatého oddenku, obnovovací pupeny se nacházejí v úrovní povrchu země. Její přímá, podélně rýhovaná, čtyřhranná dutá lodyha, v horní části latnatě rozvětvená, vyrůstá z listové růžice a dorůstá běžně do výše asi 30 cm, za příznivých podmínek může být i s květem vysoká skoro 150 cm. Střídavě na ní vyrůstá 7 až 10 listů které jsou bez palistů, přízemní a spodní jsou s řapíkem, horní přisedlé. Listy jsou v obrysu trojúhelníkové a bývají 2krát nebo 3krát lichozpeřené. Lístky dolních listů jsou obvykle čárkovité, někdy podlouhle klínovité, na konci mají 2 až 3 zuby, lístky horních listů jsou úzce kopinaté nebo úzce čárkovité, po obvodu hladké. Jejich horní strana je leskle tmavě zelená, spodní strana je našedlá a mírně chlupatá.
Drobné, radiálně symetrické, mírně vonné, vztyčené květy jsou sestaveny do svazečků a tyto v široké, volné chocholíky nebo laty. Oboupohlavné květy mají většinou 4 zelenožluté, brzy opadávající kališní lístky vejčitého tvaru o délce 4 až 5 mm, korunní lístky v květech chybí. Dále květ obsahuje 10 až 15 tyčinek delších než okvětí s dlouhými vzpřímenými nitkami a prašníky světle žlutě zbarvenými a 5 až 10 pestíků se spodními semeníky vejčitého tvaru. Květy, mající vzhled chlupatých kuliček, kvetou v červnu a červenci. Květy nemají nektar, ale nabízejí hmyzu dostatek pylu, mohou se však opylovat i větrem. Vejčité žebrovaté nažky jsou v pukajícím plodu s hvězdicovitým průřezem s přepážkami podle počtu semeníků.[4][5][6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu žluťucha lesklá ve Wikimedia Commons
Žluťucha lesklá (Thalictrum lucidum) je jedním z vzácnějších druhů žluťuchy, je to volně rostoucí rostlina s bledožlutými květy dosahující výšky i přes 1 metr.
Die Glänzende Wiesenraute (Thalictrum lucidum), auch Glanz-Wiesenraute genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Wiesenrauten (Thalictrum) innerhalb der Familie der Hahnenfußgewächse (Ranunculaceae). Ihr Vorkommen ist eng an Flusstäler und Auen gebunden. Das gelbe Erscheinungsbild der Pflanze beruht auf der gelben Farbgebung der Staubblätter.
Die Glänzende Wiesenraute wächst als sommergrüne, ausdauernde krautige Pflanze,[1]die Wuchshöhen von 60 bis 120 Zentimetern erreicht. Als Speicherorgan besitzt sie ein kurzes, nichtkriechendes Rhizom, welches keine unterirdischen Ausläufer bildet[2]. Wie für einen Hemikryptophyten typisch, befinden sich die Erneuerungsknospen in unmittelbarer Nähe der Erdoberfläche. Da sich die Sprossachse in einen gestauchten rosettenbildenden und einen gestreckten laubblatttragenden Abschnitt gliedert wird die Glänzende Wiesenraute den Halbrosettenpflanzen zugeordnet[1]. Der unverzweigte, vierkantige Stängel ist glänzend.[3][4]
Die sieben bis zehn wechselständig am Stängel angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und -spreite gegliedert.[5] Die Blattspreite ist zwei- bis vierfach unpaarig gefiedert.[5] Es sind keine Nebenblätter vorhanden.[6], ebenso bilden die Blättchen keine Nebenblättchen aus[7]. Die Spreite der Fiederblättchen ist länger als breit und linealisch-lanzettlich zugeschnitten. Die genaue Form der Blättchen ist von der Stellung der Blätter am Stängel abhängig. Die Blättchen der untersten Blätter besitzen eine länglich-ovale Form[5]. Die Blättchen der mittleren Stängelblätter sind eiförmig bis länglich; die Relation von Länge zu Breite entspricht hier in etwa dem Verhältnis 1:2 bis 1:4. Die Blättchen der obersten Stängelblätter variieren in der Form von lanzettlich über länglich-keilförmig bis schmal-linealisch; ihre Länge beträgt mehr als das fünffache der Breite.[2] Die Spreite der Blättchen ist gewöhnlich ungeteilt[7], kann jedoch auch gelappt sein[2]. Der Rand weist manchmal an der Spitze eine zwei- bis dreifache Zähnung auf[5]. Die Oberseite der Blättchen besitzt eine dunkelgrüne glänzende Farbgebung, die hellgrüne Unterseite weist entlang der Nerven eine feine Behaarung auf[5].
Die Blütezeit reicht von Juni bis Juli (August). Die Blüten sind in ausladenden, dichtblütigen, arm- oder reichästigen rispigen Blütenständen zusammengefasst. Die aufrechten, nicht überhängenden Rispen sind vom Umriss her eiförmig. An ihren Zweigenden sitzen die Blüten dicht gedrängt. Die Blüten sind in den Rispen aufrecht gerichtet.[2]
Die duftenden Blüten sind gelbgrün. Die radiärsymmetrischen, zwittrigen Blüten der Glänzenden Wiesenraute besitzen eine einfache Blütenhülle. Da die Kronblätter fehlen, bilden gewöhnlich vier Kelchblätter das Perigon. Das einzelne gelbgrünliche Perigonblatt wird etwa 4 bis 5 Millimeter lang. Die Perigonblätter sind sehr hinfällig. Häufig fallen sie bereits während des Aufblühens ab[2][7] Die in Vielzahl vorhandenen Staubblätter sind auffallend deutlich länger als die Perigonblätter[4]. Sie besitzen aufrecht abstehende, weißlich- bis grüngelbe Staubfäden. Diese sind unterhalb der Staubbeutel nicht verdickt. Die stumpfen Staubbeutel zeigen eine gelbe Farbgebung[2]. Die Blüte der Glänzenden Wiesenraute besitzt mehrere, oberständig stehende, freie Fruchtblätter, die in ihrer Gesamtheit ein choricarpes Gynoeceum bilden. Fruchtknoten und Griffel sind nicht klebrig, der Griffel ist bisweilen hakig gebogen[7].
Aus jedem der Fruchtblätter entwickelt sich nach der Befruchtung ein Nüsschen, aus denen in ihrer Gesamtheit die Frucht besteht[7]. Die Nüsschen sind aufrecht sitzend, können jedoch an ihrer Basis bisweilen annähernd gestielt sein[7]. Sie sind elliptisch gestaltet, ihr Querschnitt entspricht der Form eines Sterns. Ihre matte, glatte Oberfläche ist von acht bis zehn Längsrippen durchzogen. Die Kantenbildung ist schwach ausgeprägt[8]. Die Ausbreitung der Diasporen wird über den Wind und Wasser sichergestellt.[7][9] Zur Keimung sind sie auf Kälte angewiesen.[9]
Die Glänzende Wiesenraute besitzt einen tetraploiden Chromosomensatz mit 2n = 28, bei einer Chromosomengrundzahl von 7[1].[10]
Bei den zwittrigen Blüten der Glänzenden Wiesenraute reifen die weiblichen Geschlechtsorgane -Griffel und Narbe- vor den männlichen Fortpflanzungsorganen, den Staubbeuteln. Dieser Mechanismus, botanisch Proterogynie genannt, fördert Fremdbestäubung im Vergleich zur Selbstbestäubung[7].
Die Glänzende Wiesenraute verfügt über verschiedene Strategien, die Bestäubung sicherzustellen: Zum einen übernehmen Insekten die Bestäubung. Die Glänzende Wiesenraute bietet keinen Nektar an, verfügt jedoch über ein reichliches Pollenangebot. Signalwirkung für Bestäuber besitzen bei reduzierter Blütenhülle die gelben Staubfäden und Duftstoffe. Als typische Bestäuber fungieren kurzrüsselige Bienen, Schwebfliegen, Echte Fliegen und Käfer[1]. Auch über den Wind wird Pollen übertragen. Unterstützt wird die Windbestäubung durch die langen Staubfäden und das reichliche Pollenvorkommen[7]. Die Windbestäubung wird im Verhältnis zur Insektenbestäubung auch als sekundäres Merkmal interpretiert, also einen Übergang von Insektenbestäubung zu Windbestäubung, wobei für beide Bestäubungsformen typische Merkmale nebeneinander vorkommen[11]. Zusätzlich zur Wind- und Insektenbestäubung besitzt die Glänzende Wiesenraute die Möglichkeit der Selbstbestäubung[7].
Die Glänzende Wiesenraute gilt als Futterpflanze für die Raupen der Wiesenrauten-Goldeule (Lamprotes c-aureum) und des Wiesenrauten-Blattspanners (Perizoma sagittata). Beide Arten gelten nach der Roten Liste als stark gefährdet. Sie sind oligophag auf Wiesenrautenarten existenziell angewiesen[12].
Das Areal der Glänzenden Wiesenraute erstreckt sich über Mittel- und Osteuropa bis in die Türkei. Seine nördliche Grenze findet es in Südfinnland. Die Westgrenze der Vorkommen bilden die mitteleuropäischen Standorte.[4]
Im Einzelnen sind im gemäßigten Asien Bestände in der Türkei belegt. In Mitteleuropa zieht sich das Areal durch Österreich, die Tschechoslowakei, Deutschland, Ungarn und Polen. In Osteuropa ist die Glänzende Wiesenraute in Belarus, dem europäischen Teil der Russischen Föderation- angrenzend mit nördlichen Vorposten in Südfinnland, Est- und Lettland, Litauen sowie der Ukraine nativ. In Südwesteuropa erreichen die Vorkommen Albanien, Bulgarien, das frühere Jugoslawien, Griechenland und Rumänien.[13]
In Deutschland ist die Glänzende Wiesenraute mit zerstreuten Beständen in Südost-Bayern, Nordwest- und Ost-Sachsen sowie im nördlichen Teil Sachsen-Anhalts belegt. Seltene Vorkommen sind aus Mittel- und Ost-Brandenburg wie auch Ost-Niedersachsen bekannt. In Mecklenburg-Vorpommern und Thüringen gilt die Glänzende Wiesenraute als ausgestorben.[7][9] In Österreich ist die Glänzende Wiesenraute in fast allen Bundesländern mit zerstreuter oder seltener Bestandsdichte vertreten, lediglich aus Vorarlberg sind keine Funde belegt. Im pannonischen Gebiet gelten die Vorkommen gefährdet[2].
Die Glänzende Wiesenraute gilt als Stromtalpflanze[7]. Eine auf Deutschland bezogene Untersuchung stellt fest, dass 55 % bis 70 % der Vorkommen im Bereich von Flussauen zu finden sind[14]. Ihr Hauptvorkommen besitzt die Glänzende Wiesenraute in nassen, nährstoffreichen Flachmoorwiesen und basenreichen nassen bis wechselfeuchten Wiesen. Bruch- und Auenwälder zählen zu den Nebenvorkommen[7].
Die Glänzende Wiesenraute gilt als Kennart des Verbands Mädesüß- Hochstaudenfluren (Filipendulion Seg. 1966) und besitzt ein Hauptvorkommen in den Verbänden Eutrophe Feuchtwiesen (Calthion Tx. 1937), Wechselfeuchte Pfeifengraswiesen (Molinion caeruleae W.Koch 1926) und Hartholzauenwälder (Alno-Ulmion Br.-Bl. et Tx. 1943)[6].
Die Erstveröffentlichung von Thalictrum lucidum L. erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus 1, S. 546[6][15]. Als Synonym zu Thalictrum lucidum L. besteht Thalictrum angustifolium L.[13]
Trotz rückläufiger Entwicklung der mitteleuropäischen Vorkommen gilt die Glänzende Wiesenraute in ihren Beständen im zentraleuropäischen Bereich als ungefährdet. Nach der Bundesartenschutzverordnung, FFH-Richtlinie und der Berner Konvention liegt kein Schutzstatus vor[6]. Bezogen auf Deutschland und Österreich gilt die Art als gefährdet[6][2], auch in Finnland wird eine Bestandsgefährdung angenommen[5]. Die ausbleibende Überflutung von Auen wird als wesentliche Ursache für die Gefährdung der Bestände angesehen[6].
Die Glänzende Wiesenraute (Thalictrum lucidum), auch Glanz-Wiesenraute genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Wiesenrauten (Thalictrum) innerhalb der Familie der Hahnenfußgewächse (Ranunculaceae). Ihr Vorkommen ist eng an Flusstäler und Auen gebunden. Das gelbe Erscheinungsbild der Pflanze beruht auf der gelben Farbgebung der Staubblätter.
Thalictrum lucidum is a species of flowering plant belonging to the family Ranunculaceae.[1]
Its native range is Europe to Western Siberia and Turkey.[1]
Thalictrum lucidum is a species of flowering plant belonging to the family Ranunculaceae.
Its native range is Europe to Western Siberia and Turkey.
Ahtalehine ängelhein (Thalictrum lucidum) on tulikaliste sugukonda kuuluv taimeliik.
Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (seisuga 2012).
Ahtalehine ängelhein andmebaasis eElurikkus 
Ahtalehine ängelhein (Thalictrum lucidum) on tulikaliste sugukonda kuuluv taimeliik.
Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse (seisuga 2012).
Kaitaängelmä eli kiiltoängelmä[1] (Thalictrum lucidum, syn. T. augustifolium) on Euroopassa kasvava monivuotinen, ruohovartinen kasvi. Suomessa se on äärimmäisen uhanalainen.[2] Kaitaängelmä on myrkyllinen.[3]
Mätästävä kaitaängelmä kasvaa 50–140 cm korkeaksi. Kasvin juurakko on lyhyt ja rönsytön. Korvakkeelliset lehdet ovat päältä kiiltäviä, tummanvihreitä, puikeita ja 2–4 kertaa parilehdykkäisiä. Lehtilapa ja lehtiruoti ovat alta suonia pitkin hienokarvaisia. Lehdykän ruoti on korvakkeeton, lapa alle sentin leveä, tasasoukka ja tavallisesti ehytlaitainen mutta joskus kärjestä isohampainen. Ylimpien lehtien lehdykät ovat keihäsmäisiä, hyvin kapeita ja kärkilehdykkä tavallisesti 1–4 cm pitkä. Kukinto on lehdekäs, harsuhko, pitkä- ja pystyhaarainen ja usein terttumainen kerrannaishuiskilo. Latvakukinto on muita tiheämpi. Kukat ovat pieniä. Varhain varisevia kehälehtiä on neljä tai viisi kappaletta, ja ovat vihertävänvalkoisia. Heteitä on runsaasti: palhot pystyjä ja vaaleankeltaisia, ponnet tylppiä. Suomessa kaitaängelmä kukkii kesä-heinäkuussa. Hedelmä on pieni pähkylä, joka on perätön, 8–10 harjuinen ja kapeaotainen.[4]
Ängelmät ovat vaikea kasvisuku ja se on puutteellisesti selvitetty.[5] Kaitaängelmän erottaa muista ängelmistä parhaiten kapeiden, kiiltävien lehtiensä avulla.[6]
Kaitaängelmän pääesiintymisalueet ovat Etelä- ja Itä-Euroopassa. Levinnäisyysalueen pohjoisraja kulkee Itämeren etelärantaa pitkin Pietarin kautta Karjalankannakselle ja Ääniselle. Suomesta laji löydettiin vasta vuonna 1984, jolloin sitä havaittiin Pohjois-Karjalasta Ilomantsista ja Tohmajärveltä läheltä Venäjän rajaa. Laji on myöhemmin löydetty itärajan tuntumasta myös Kainuun eteläosista ja Etelä-Karjalasta. Satunnaistulokkaana lajia on tavattu muualta Suomesta joitakin kertoja.[1][6]
Kaitaängelmä viihtyy kosteilla, soistuneilla metsäniityillä. Satunnaisesti sitä tavataan myös rautateiden ja teiden varsilla.[3] Suomen harvoja vakiintuneita kasvupaikkoja uhkaavat metsittyminen, kuivuminen ja maaston kuluminen.[6]
Kaitaängelmää kasvatetaan myös koristekasvina.[7]
Kaitaängelmä eli kiiltoängelmä (Thalictrum lucidum, syn. T. augustifolium) on Euroopassa kasvava monivuotinen, ruohovartinen kasvi. Suomessa se on äärimmäisen uhanalainen. Kaitaängelmä on myrkyllinen.
Bahnowy žiwotnik (Thalictrum lucidum) je rostlina ze swójby maslenkowych rostlinow (Ranunculaceae).
Bahnowy žiwotnik docpěwa wysokosć wot 60 hač do 120 cm.
Łopjena su dwójce pjerite. Łopješka su dołhojte, klinojte abo linealne, na hornim boku ćmowozelene a błyšćace.
Kćěje wot junija hač do julija. Kćenja su zrunane a steja na kóncach pakićowych hałuzow. Próškowe łopješka su zrunane a žołtojte.
Rosće w łučinowych lěsach a na łuhojtych łukach.
Rostlina je w srjedźnej a juhowuchodnej Europje rozšěrjena, při čimž w Mecklenburgskej, wuchodnej Pruskej a Durinskej a regionach wot Donauwa a Maina a w Alpach wustupuje.
Bahnowy žiwotnik (Thalictrum lucidum) je rostlina ze swójby maslenkowych rostlinow (Ranunculaceae).
Il Pigamo lucido (nome scientifico Thalictrum lucidum L. 1753) è una pianta perenne appartenente alla famiglia delle Ranunculaceae[1].
Per il significato del termine generico (thalictrum) si deve risalire a Dioscoride (40 – 90), botanico greco che esercitò a Roma, o a Plinio (23 – 79), scrittore naturalista romano, che entrambi nella forma di “thalictron” indicavano queste piante alludendo probabilmente (ma la cosa è controversa) alla loro fioritura precoce (”thallein” = rinverdire, mentre ”ictar” = presto) o al colore verde-gaio dei teneri germogli[2]. L'epiteto specifico (lucidum) si riferisce probabilmente all'aspetto delle foglie.
Il binomio scientifico attualmente accettato (Thalictrum lucidum) è stato proposto da Carl von Linné (1707 – 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione ”Species Plantarum” del 1753.
Sono piante erbacee, perenni la cui altezza può arrivare da 6 a 12 dm. La forma biologica è definita come emicriptofita scaposa (H scap), ossia sono piante con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve, dotate di un asse fiorale eretto e spesso privo di foglie.
Le radici sono fascicolate e secondarie da rizoma.
L'infiorescenza è del tipo a pannocchia corimbosa non densa (allargata) e ramosa che si compone di tanti piccoli fiori spaziati ma disposti in fascette. Alla base dell'infiorescenza sono presenti delle foglie ridotte (mancano le squame “stipuliformi”). Dimensione dell'infiorescenza: 8 – 50 cm.
Il fiore di questa pianta è caratterizzato da una certa assenza di coesione tra i vari organi fiorali: non c'è l'involucro ed è privo di una corolla vera e propria, mentre è il calice colorato che ha la funzione vessillifera (quindi i sepali del calice possono essere indicati come petaloidei). In questa pianta il perianzio è quindi formato da un solo verticillo di elementi più o meno indifferenziati (perianzio apoclamidato)[3]. I fiori sono inoltre attinomorfi, ermafroditi, tetrameri (formati cioè da 4 sepali) e privi di nettari. Il colore dei fiori è giallo dato soprattutto dagli stami. Dimensione dei fiori: 8 – 10 mm.
Il frutto si compone in parecchi acheni sessili a portamento pendulo e con superficie striata (a coste). Ogni achenio è monospermo con un corpo leggermente compresso.
La riproduzione avviene tramite l'impollinazione garantita soprattutto dal vento (impollinazione anemofila). Anche se queste piante sono prive di nettare, diversi insetti, come api e vespe, si nutrono del suo polline per cui è probabile anche una certa fecondazione entomogama (impollinazione entomogama).
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale[7]:
Il genere Thalictrum comprende un centinaio di specie (una dozzina delle quali sono spontanee dei territori italiani) appartenenti soprattutto all'emisfero boreale. La famiglia delle Ranunculaceae invece comprende oltre 2000 specie distribuite su circa 47 generi[8] (2500 specie e 58 generi secondo altre fonti[9]).
Secondo la suddivisione di questo genere fatta dal botanico americano Liberty Hyde Bailey (1858-1954) il “Pigamo lucido” appartiene al “gruppo” delle Thalictrum nei quali il frutto è striato e sessile[2] e al “sottogruppo” con stami a filamenti sottili, filiformi e antere lineari.
Il Thalictrum lucidum fa parte del Gruppo di Th. flavum; gruppo che comprende (almeno nella flora spontanea italiana) quattro specie (oltre a quella di questa voce)[10]:
Le specie di questo gruppo sono poliploidi, sono inoltre poco differenziate nella morfologia. Un elemento di distinzione è la forma della lamina dei segmenti delle foglie (vedi figura).
Il numero cromosomico di T. lucidum è: 2n = 28[12].
Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Le specie più simili al Pigamo lucido sono ovviamente quelle del Gruppo di Th. flavum. Oltre a distinguersi dal formato dei segmenti fogliari (vedi figura sopra), le varie specie si distinguono per le seguenti caratteristiche:
Anticamente, secondo la medicina popolare, a queste piante venivano attribuite diverse proprietà medicamentose. Le radici venivano usate come purganti e diuretiche[13]. Ora non più in quanto sono considerate tossiche e nocive alla salute umana. Infatti queste piante (nelle radici) contengono un colorante giallo tossico, una volta usato per colorare la lana, la ”macrocarpina”. Anche il bestiame al pascolo evita di mangiare le foglie di questa pianta[13].
Il Pigamo lucido (nome scientifico Thalictrum lucidum L. 1753) è una pianta perenne appartenente alla famiglia delle Ranunculaceae.
Siauralapis vingiris (Thalictrum lucidum) – vėdryninių (Ranunculaceae) šeimai priklausanti augalų rūšis.
Augalas žolinis, daugiametis, 50-130 cm aukščio. Stiebas status, šakotas. Šaknis geltona. Lapeliai smulkūs, siauri, pailgi. Žydi birželio-liepos mėnesiais smulkiais, kvapiais, balsvai arba šviesiai geltonai žalsvais žiedeliais, sudarančiais šluotelinį žiedyną.
Siauralapis vingiris dažnai sutinkamas drėgnose pievose, vandens telkinių pakrantėse, pakrūmėse, grioviuose.
Augalas nuodingas. Šaknų nuoviru gydomos skrandžio, žarnyno, nervų ligos, maliarija. Lapų nuoviro voniomis ir pavilgais gydomos žaizdos, opos, odos bėrimai.
Spožais saulkrēsliņš (Thalictrum lucidum) ir daudzgadīgs Gundegu dzimtas lakstaugs.
Augums liels, līdz 120 cm. Stumbrs stāvs, zarojas (visbiežāk ziedkopā). Lapas trīsstūrainas, divkārt vai trīskārt plūksnaini saliktas no lineārām lapiņām. Apakšējās lapas ar kātu, augšējās sēdošas. Ziedi gaiši dzelteni, sakārtoti blīvā ziedkopā. Zied jūnijā, jūlijā. Auglis — riekstiņš.
Suga izplatīta Eiropas centrālajā un austrumu daļā.
Latvijā ir sastopams visā teritorijā. Aug mitrās pļavās, upju krastos.
Iecienīts dekoratīvais augs dārzos, smaržo pēc rozēm.
Vikikrātuvē par šo tēmu ir pieejami multivides faili. Skatīt: Thalictrum lucidumSpožais saulkrēsliņš (Thalictrum lucidum) ir daudzgadīgs Gundegu dzimtas lakstaugs.
Rutewka wąskolistna (Thalictrum lucidum L.) – gatunek rośliny należący do rodziny jaskrowatych. W Polsce występuje dość pospolicie na niżu[3].
Bylina, kwitnie od czerwca do sierpnia. Zasiedla torfowiska niskie, wilgotne łąki, brzegi rzek i zarośla[3].
Rutewka wąskolistna (Thalictrum lucidum L.) – gatunek rośliny należący do rodziny jaskrowatych. W Polsce występuje dość pospolicie na niżu.
Žltuška lesklá (Thalictrum lucidum) je jedným zo vzácnejších druhov žltušky, je to voľne rastúca rastlina s bledožltými kvetmi dosahujúca výšky aj cez 1 meter.
Tento druh je rozšírený hlavne v strednej a východnej Európe. Jeho západná hranica prebieha Nemeckom a Rakúskom, severná pobrežím Baltského mora, južná Balkánskym polostrovom a Tureckom a na východe areál výskytu zasahuje do európskej časti Ruskej federácie.[1]
Na Slovensku je najčastejšie k nájdeniu na vlhkých aj zamokrených údolných lúkach, v lužných lesoch a pobrežných krovinách okolo vodných tokov, väčšinou však rastie len roztrúsene.
Je to vytrvalá rastlina vyrastajúca z krátkeho, trsnatého podzemku, obnovovacie púčiky sa nachádzajú v úrovní povrchu zeme. Jej priama, pozdĺžne ryhovaná, štvorhranná dutá byľ, v hornej časti metlinato rozvetvená, vyrastá z listovej ružice a dorastá bežne do výšky asi 30 cm, za priaznivých podmienok môže byť aj s kvetom vysoká skoro 150 cm. Striedavo na nej vyrastá 7 až 10 listov ktoré sú bez palistov, prízemné a spodné sú so stopkou, horné prisadlé. Listy sú v obryse trojuholníkové a bývajú dvakrát alebo trikrát nepárne sperené. Lístky dolných listov sú obvykle čiarkovité, niekedy podlhovasto klinovité, na konci majú 2 až 3 zuby, lístky horných listov sú úzko kopijovité alebo úzko čiarkovité, po obvode hladké. Ich horná strana je lesklo tmavo zelená, spodná strana je šedastá a mierne chlpatá.
Drobné, radiálne symetrické, mierne vonné, vztýčené kvety sú zostavené do zväzočkov a tieto v široké, voľné chocholíky alebo metliny. Obojpohlavné kvety majú väčšinou 4 zelenožlté, skoro opadávajuce kališné lístky vajcovitého tvaru o dĺžke 4 až 5 mm, korunné lístky v kvetoch chýbajú. Ďalej kvet obsahuje 10 až 15 tyčiniek dlhších ako okvetie s dlhými vzpriamenými nitkami a peľnicami svetlo žlto sfarbenými a 5 až 10 piestikov so spodnými semenníkmi vajcovitého tvaru. Kvety, majúce vzhľad chlpatých guličiek, kvitnú v júni a júli. Kvety nemajú nektár, ale ponúkajú hmyzu dostatok peľu, môžu sa však opeľovať aj vetrom. Vajcovité rebrované nažky sú v pukajúcom plode s hviezdicovitým prierezom s prepážkami podľa počtu semenníkov.[2][3][4]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Žltuška lesklá
Žltuška lesklá (Thalictrum lucidum) je jedným zo vzácnejších druhov žltušky, je to voľne rastúca rastlina s bledožltými kvetmi dosahujúca výšky aj cez 1 meter.
Багаторічна трава 50–140 см заввишки. Листки чередуються, черешкові, прилисткові. Стеблових листків 7–10. Листові пластини яйцюваті, 2–4-перисті. Листові сегменти від еліптичних до довгастих (найбільш нижні листя) чи лінійних (верхні листки), зазвичай цілі, іноді 2–3-зубчасті на кінчиках, верхня поверхня блискуча, темно-зелена, нижня — світло-зелена, дрібно-волосата паралельно до жилок[3].
Суцвіття випростано-розгалужене, досить розріджене. Квіти радіально симетричні, блідо-жовті, ≈ 1 см упоперек. Немає пелюсток. Чашолистків 4–5, зеленувато-білі, рано в'януть. Тичинок багато, блідо-жовті, 2–4 мм завдовжки; пиляки очевидно коротші. Кілька маточок. Плід — 8–10-хребетна, безчерешкова сім'янка[3].
Поширений у Європі й західному Сибіру[4]. Населяє заліснені луки, узбіччя доріг і залізниць[3].
В Україні зростає на вологих і заболочених лугах — у Карпатах, Поліссі та Лісостепу звичайний; в Степу рідко (м. Дніпро, м. Миколаїв)[2].
стебло з листям
квітка
плоди
Це незавершена стаття про Жовтецеві.Thalictrum lucidum là một loài thực vật có hoa trong họ Mao lương. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
.jpg)
Bài viết về chủ đề Họ Mao lương này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Thalictrum lucidum là một loài thực vật có hoa trong họ Mao lương. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Василистник светлый, также василистник блестящий (лат. Thalíctrum lúcidum) — травянистое растение, вид рода Василистник семейства Лютиковые (Ranunculaceae).
Многолетнее травянистое растение 60—145 см высотой, с коротким корневищем, от которого отходят один или несколько прямостоячих простых ребристых стеблей, изогнутых в узлах.
Прикорневые и нижние листья трижды — четырежды перистые, на черешках, в основании расширяющихся; стеблевые дважды — трижды перистые, равномерно распределённые по стеблю, очерёдные, сидячие; листочки до 1 см шириной, продолговатые или линейные, цельные или с тремя зубцами или узкими лопастями на конце. Верхняя поверхность листьев тёмно-зелёная, блестящая, голая, нижняя — зелёная, голая или с железистыми волосками.
Цветки собраны в многоцветковую верхушечную пирамидальную или щитовидную метёлку, непоникающие, с прицветниками, бледно-жёлтые. Листочки околоцветника в количестве 4—5, обратнояйцевидные, быстро опадающие, зубчатые на конце. Тычинки в числе около 15, бледно-жёлтые, около 3,5 мм длиной, слабо расширяющиеся к пыльникам; пыльники 1,5—1,7 мм длиной, цилиндрические.
Плодики 0,4—0,4 мм длиной, с 6—12 рёбрами, в числе от 6 до 8. Семена 0,3—0,4 мм, гладкие, широкояйцевидные до почти шаровидных.
Широко распространённое в Средней и Восточной Европе, а также в Малой Азии, на востоке Средиземноморья растение. Обычно на пойменных и заболоченных лугах, среди зарослей кустарников.
Василистник светлый, также василистник блестящий (лат. Thalíctrum lúcidum) — травянистое растение, вид рода Василистник семейства Лютиковые (Ranunculaceae).
.jpg)
.PNG)
.jpg)
