Paprocie, paprociowe (Polypodiopsida Cronquist) – klasa paprotników. Obecnie na świecie występuje około 10 000 gatunków paproci, co jest liczbą małą w porównaniu do ich prehistorycznej różnorodności (jak się przypuszcza istniało wtedy około miliona gatunków).
Jest to grupa bardzo niejednorodna, można wyróżnić w niej kilka wspólnych cech. Są to zazwyczaj rośliny zielne, wyjątkowo drzewiaste. Paprocie nie mają możliwości tworzenia tkanki wtórnej, a tym samym przyrostu na grubość, być może taką możliwość miały niektóre gatunki kopalne. W tej grupie roślin powstały poprzez przekształcenie systemów telomowych typowe liście makrofilne. Liście takie są zazwyczaj podzielone na charakterystyczne blaszki, które za młodu mają formę pastorału. Paprocie wytwarzają wielokomórkowe łuski na łodygach oraz na osiach liści. Korzenie paproci wyrastają bezpośrednio z łodygi, stąd zaliczane są do korzeni przybyszowych. Pozostałe cechy takie jak centralnie położona wiązka przewodząca wodę i włoski pochłaniające wodę są wspólne z korzeniami roślin kwiatowych. Zarodnie ułożone są na spodniej stronie liścia, zwykle zebrane w kupki (sori) lub grupy zwane synangiami i przeważnie posiadają mechanizmy otwierające. Rośliny te wytwarzają jednakowe zarodniki (paprocie jednakozarodnikowe) lub zróżnicowane na mikrospory i makrospory (paprocie różnozarodnikowe).
Na spodniej stronie liści wykształcają się skupiska zarodni, w których powstają zarodniki. Po pewnym czasie kiedy zarodnie dojrzeją, ich ściany pękają uwalniając zarodniki, które roznoszone są przez wiatr. Z zarodnika, który trafi na wilgotny, zacieniony grunt, powstaje przedrośle (zielone, niewielkie (najczęściej o średnicy 6 mm), zwykle sercowatego kształtu). Przedrośle przytwierdza się do podłoża za pomocą chwytników. Na przedroślu występują rodnie i plemnie. W obecności wody plemniki przepływają do rodni. Następuje zapłodnienie i powstaje zygota. Zygota po wielu podziałach rozwija się w samodzielną roślinę – młody sporofit. Cały cykl rozrodczy trwa ok. 9 miesięcy.
W latach 90. XX wieku i w wieku XXI, głównie dzięki analizom genomów chloroplastowych, poznane zostały relacje pokrewieństwa w obrębie paproci istotnie zmieniające dotychczasową systematykę tej grupy roślin. Zaliczane tu wcześniej nasięźrzałowce Ophioglossales[2] okazały się stanowić linię rozwojową w obrębie psylotowych Psilotopsida. Strzelichowce Marattiales z kolei podniesione zostały do rangi klasy (jako strzelichowe) będącej taksonem siostrzanym paprociowych. Obie te grupy znajdują się zresztą wspólnie ze skrzypowymi w politomii (nieznany jest stopień pokrewieństwa między nimi)[1].
glewiki (Anthocerotophyta)
wątrobowce (Marchantiophyta)
mchy (Bryophyta)
widłaki (Lycopodiophyta)
rośliny nasienne (Spermatophyta)
psylotowe (Psilotopsida)
skrzypowe (Equisetopsida)
strzelichowe (Marattiopsida)
paprociowe (Pteridopsida)
długoszowce Osmundales
rozpłochowce Hymenophyllales
glejcheniowce Gleicheniales
szparnicowce Schizaeales
salwiniowce Salviniales
olbrzymkowce Cyatheales
paprotkowce Polypodiales
Klasa: paprociowe Polypodiopsida (=Filicopsida, Pteridopsida)
Paprocie, paprociowe (Polypodiopsida Cronquist) – klasa paprotników. Obecnie na świecie występuje około 10 000 gatunków paproci, co jest liczbą małą w porównaniu do ich prehistorycznej różnorodności (jak się przypuszcza istniało wtedy około miliona gatunków).
_011.jpg)
