Multimedia w Wikimedia Commons Stygnidae - rodzina pajęczaków z rzędu kosarzy i podrzędu Laniatores zawierająca około 85 opisanych gatunków[1][2].
Opis
Przedstawiciele tej rodziny osiągają od 1 do 6 mm długości ciała. Ubarwienie ciała od jasnobrązowego do czerwonawego. U niektórych Heterostygninae występują białe łatki, paski lub punkty na tarczy grzbietowej[3].
Występowanie
Heterostygninae zamieszkują Małe Antyle, Nomoclastinae Kolumbię a Stygninae środkową część Ameryki Południowej. Większość gatunków występuje w Amazońskim lesie deszczowym. Ponad połowa gatunków odłowiona była jednorazowo, stąd ich rozprzestrzenienie jest słabo poznane[3].
Pokrewieństwo
Stygnidae są siostrzanym taksonem dla Gonyleptidae i wewnątrz Gonyleptoidea należą do tej samej grupy co Cranaidae i Manaosbiidae. Rodzina jest monofiletyczna[3].
Nazwa
Nazwa rodzajowa Stygnus pochodzi od stgr. στυγνός stygnos oznaczającego diaboliczne stworzenie[3][4].
Systematyka
Rodzina dzieli się na 3 podrodziny zawierające ponad 80 gatunków zgrupowanych w 30 rodzajów[1]:
Podrodzina: Stygninae Simon, 1879
-
Protimesius Roewer, 1913
-
Protimesius albilineatus (Roewer, 1957)
-
Protimesius amplichelis (Roewer, 1931)
-
Protimesius apiacas Pinto-da-Rocha, 2000
-
Protimesius coxalis (Roewer, 1931)
-
Protimesius evelineae (Soares & Soares, 1978)
-
Protimesius gracilis Roewer, 1913
-
Protimesius laevis (Sørensen, 1932)
-
Protimesius longipalpis (Roewer, 1943)
-
Protimesius mendopictus (H. E. M. Soares, 1978)
-
Protimesius palpalis (Roewer, 1931)
-
Protimesius trocaraincola Pinto-da-Rocha, 1997
-
Stygnus Perty, 1833
-
Stygnus aggerum Sørensen, 1932
-
Stygnus armatus Perty, 1833
-
Stygnus brevispinis Pinto-da-Rocha, 1997
-
Stygnus ferrugineus (Perty, 1833)
-
Stygnus gertschi (Roewer, 1963)
-
Stygnus grasshoffi Pinto-da-Rocha, 1997
-
Stygnus klugi (Goodnight & Goodnight, 1943)
-
Stygnus kuryi Pinto-da-Rocha & Tourinho, 2012[2]
-
Stygnus lesserti (Roewer, 1943)
-
Stygnus luteus (Mello-Leitão, 1931)
-
Stygnus magalhaesi Pinto-da-Rocha & Tourinho, 2012[2]
-
Stygnus marthae Pinto-da-Rocha, 1997
-
Stygnus mediocris (Roewer, 1931)
-
Stygnus multispinosus (Piza, 1938)
-
Stygnus nogueirai Pinto-da-Rocha & Tourinho, 2012[2]
-
Stygnus pectinipes (Roewer, 1943)
-
Stygnus peruvianus (Roewer, 1957)
-
Stygnus polyacanthus (Mello-Leitão, 1923)
-
Stygnus simonis Sørensen, 1932
-
Stygnus simplex (Roewer, 1913)
-
Stygnus weyrauchi (Roewer, 1963)
Podrodzina: Heterostygninae Roewer, 1913 -
Minax Pinto-da-Rocha, 1997
-
Stygnoplus Simon, 1879
-
Stygnoplus antiguanus (Roewer, 1943)
-
Stygnoplus biguttatus Pinto-da-Rocha, 1997
-
Stygnoplus clavotibialis (Goodnight & Goodnight, 1947)
-
Stygnoplus dominicanus (Roewer, 1943)
-
Stygnoplus flavitarsis (Simon, 1879)
-
Stygnoplus forcipatus (C.L. Koch, 1845)
-
Stygnoplus granulosus Mello-Leitão, 1940
-
Stygnoplus ianomami Pinto-da-Rocha & Tourinho, 2012[2]
-
Stygnoplus longipalpus (Goodnight & Goodnight, 1942)
-
Stygnoplus meinerti Sørensen, 1932
-
Stygnoplus neblina Pinto-da-Rocha & Tourinho, 2012[2]
-
Stygnoplus tapirapeco Pinto-da-Rocha & Tourinho, 2012[2]
-
Stygnoplus triacanthus (C.L. Koch, 1839)
-
Stygnoplus tuberculatus (Goodnight & Goodnight, 1942)
Podrodzina: Nomoclastinae Roewer, 1943
Podrodzina: incertae sedis
Podrodzina: ?
-
Imeri Pinto-da-Rocha & Tourinho, 2012[2]
-
Jime Pinto-da-Rocha & Tourinho, 2012[2]
Przypisy
-
↑ a b Joel Hallan's Biology Catalog: Stygnidae. [dostęp 2012-07-07].
-
↑ a b c d e f g h i j k R. Pinto-da-Rocha, A. L. Tourinho. Two new genera, ten new species and new records of Amazonian Stygnidae Simon, 1879 (Opiliones: Laniatores). „Zootaxa”. 3340, s. 1-28, 2012.
-
↑ a b c d Pinto-da-Rocha, R., Machado, G. & Giribet, G.: Harvestmen - The Biology of Opiliones (pl.: Biologia kosarzy). Harvard University Press, 2007. ISBN 0-674-02343-9.
-
↑ https://pl.wiktionary.org/wiki/στυγνός w nowogrecim στυγνός stygnos oznacza "okrutny"
-
↑ A. B. Kury. A new genus of Stygninae from a relictual rainforest in Ceará, northeastern Brazil (Opiliones, Laniatores, Stygnidae). „Zootaxa”. 2057, s. 63-68, 2009.
