De Liew(e) (Haematopus ostralegus) en Seevagel ut de Ornen vun de Tüütvagels (Charadriiformes). Se höört to dat Geslecht vun de Strandhecksters oder Liewen un is een vun de Vagels, de an de Noordseeküst veel to finnen sünd. In Europa kummt se sunnerlich in de Waddensee un dat Binnenland an de Waterkant bi de Noordsee vor.
For düssen Vagel gifft dat allerhand plattdüütsche Naams: Bruunliew, Kleibick, Klipp, Kroonliewen, Liebe, Lieben, Lied, Liew, Liewe, Liw (Hermann Böning), Liwe (Hermann Böning), Pastoorke, Schlickheister, Scholekster, Seeheister, Strandhäkster, Strandlöper un Tüten[1](Landkreis Stood).
Wenn de Liewen utwussen sünd, sünd se over’t Lief bi 40 bit 45 cm lang un dor um un bi so groot mit, as en Kreih. Se könnt mit annere Vagels gor nich dör’nanner brocht weern, vunwegen ehren langen, orangeroden Snavel un dat swattbunte Fedderkleed. Rood sünd ok Been, Föte un Ogen. Heken un Seken verscheelt sik nich groot, bloß de Snavel vun dat Seken is in’n Döörsnitt en beten länger, as bi dat Heken.
De Gemarken, wo Liewen bröden doot, sünd groot un fallt ut’neen. Dree Unneraarden könnt dor faststellt weern:
De Nominatform Haematopus ostralegus ostralegus brott an meist all Küsten in Europa vun Iesland un de Küsten vun’n Arktischen Ozean bit an de Küsten vun de Middellannsche See. Sunnerlich an de Küsten vun den Noordatlantik un de Noordsee is se tohuse. In’t Binnenland brott düsse Unneraard bovendem in Deele vun Schottland un Ierland, in Sweden, de Nedderlannen, Russland un in de Törkei. An de Oostsee is de Populatschoon man lüttjet. Vun de Noordsee un ehre Waterkant kammt de Liewen ok de Däler vun de groten Ströme Rhien, Eems, Werser un Elv rup un bröödt dor ok. Sojust se flügge sünd, fleegt de Jungvagels na de Küsten hen.
De Unneraart Haematopus ostralegus longipes brott in Lüttasien, Westsibirien un in den süüdlichen Deel vun Zentralrussland.
De Unneraart Haematopus ostralegus osculans brott gegen ehr over in Kamtschatka, China un an de Westküst vun Korea siene Halfinsel. To’n groten Deel sünd Liewen Treckvagels, man in Westeuropa gifft dat ok Vagels, de blievt in ehre Brödelgemarken oder fleegt nich wiet weg.
Mit ehr Freten hangt dat tosamen, datt de Liewe sik sunnerlich dor an de Küst upholen deit, wo dat Tiden gifft. An’n leevsten leevt se an siede Küsten un up Eilannen un an de Münnen vun Ströme un Flüsse. Bröden deit se up Fels-, Grand- un Sandstrand un in Dünen. In de Nedderlannen, in Düütschland sien Noordwesten un to’n Deel ok in dat Vereenigte Königriek is se in de Brödeltied ok up Feller un Wischen mit kort Gras antodrepen. In’t Binnenland is se meist bloß up natte Fennen to sehn.[2]
An de Küst freet Liewen tomeist Musseln, Bössenwörmer, Kreefte un Insekten. In’t Binnenland versmaht se ok Mettjen nich.
Lüttje Musseln kann de Liewe heel un deel daalsluken. Bi gröttere Musseln maakt se de Schillen open un hoolt sik dor dat Fleesch rut.
An de Küsten hangt de Liewen vun’e Tiden af un sünd vundeswegen s’nachts un ok an’n Dag unnerwegens. Wenn dat keen Tiden gifft, sünd de Deerter overdag aktiv. Liewen könnt goot swemmen un doot dat ok faken. Ok dükern könnt se. Dor kaamt se vöran bloß man dör dat Slahn vun de Flunken. 30 bit 50 cm unner Water könnt se bit hen to 15 m wiet dükern.
De meisten Liewen bröödt to’n eersten Mol in dat veerte Johr un könnt ok mit 36 Johre noch Lüttje tügen. Liewen bröödt up’e Eer un söökt dor faken en Sandstrand for ut, de en beten wat höger liggt un wo dat Hoochwater nich ran kann. In’t Binnenland weert de Nester up Ackers boot, man ok in Sandkuhlen, up Boostellen, in’t Schotterbett bi de Iesenbahn, up flacke Däcker un in Wilgenböme. Dat Nest is meist bloß en flacke Kuhlen, de mit dat Lief in’e Eer dreiht wurrn is. Sunnerlich utstaffeert warrt dat nich. Dat Seken leggt meist dree Eier. Dor bröödt de Olen to lieke Deele 26-27 Dage up. Foort weert de Jungvagels ok vun beide Olen.
En Maand, nadem se utkrapen sünd, leevt bloß man noch 15 % vun de Jungen. In’n Döörsnitt könnt Liewen denn avers 14-15 Johre leven. In Minschenhand könnt se ok mehr, as 30 Johre oold weern. De ollste Vagel bitherto is en Deert, dat 1993 doot funnen wurrn is. Sien Ring ut dat Johr 1949 ut de Nedderlannen hett en stolt Oller vun 44 Johre wiest.
Hüdigendags sünd Liewen de eenzige Vagel ut dat Geslecht vun de Strandhecksters de in de westliche Paläarktis leven deit. De Bestand hett sik vun de 1920er Johre af an vermünnert. Dortieds sünd se to’n eersten Mol schuult wurrn. Vun de 1930er Johre af an hefft se sik langs de Siedlänner an de Ströme utbreedt. Dat de Bestand grötter wurrn is, liggt unner annern dor an, datt mehr Gröönland-Weertschop bedreven warrt, datt dat Sammeln vun Lieweneier torüchgahn is just so, as de Jagd up de Vagels. Bovenhen gifft dat midderwielen mehr Büte vunwegen Utbrengen vun unbannig veel Nehrstoffe in de Landweertschop. Tolest is ok Buernland besiedelt wurrn un Platz free wurrn for Liewen, wo vordem Ackerbo bedreven wurrn weer.[3] To’n Deel is de Bestand dor unbannig grötter dör wurrn. So hett dat 1955 in de Nedderlannen bi 8.000 – 12.000 Brödelpaare geven. To’n Anfang vun dat 21. Johrhunnert sünd dat 80.000 bit 130.000 Paare ween.[4] De IUCN taxeert den Weltbestand an Liewen up 1,1 – 1,2 Mio. Deerter un meent, dor möss een sik keen Sorgen um maken (least concern).
To de europääschen Länner, wo dat mehr, as 20.000 Liewen in gifft, höört nich bloß de Nedderlannen, man ok Düütschland, Norwegen un Grootbritannien. De Winterbestand in Middeleuropa liggt twuschen 900.000 un 1,1 Mio. Vagels.[5]
Up de Färöers in’n Noordatlantik is de Liewe unner den inheemschen Naam Tjaldur ([[ˈʧaldʊɹ]]) de Natschonalvagel. Wenn he ut de Winterquarteere torüchkehrt, warrt dat elk Johr an’n 12. März, de Grækarismessa ehrn Dag, vun de Färingers as Vörjohrs-Anfang fiert.
In sien Leed Fuglakvæði hett de färöösche Natschonalheld Nólsoyar Páll in‘t 19. Johrhunnert düssen Vagel besungen. Vun dor af an is he dat Symbol for de Färöers ehr Streven na Unafhängigkeit wurrn. Dat is h wurrn, vunwegen, datt he bi Gefohr all annere Deerter wohrschaut.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Liew(e) (Haematopus ostralegus) en Seevagel ut de Ornen vun de Tüütvagels (Charadriiformes). Se höört to dat Geslecht vun de Strandhecksters oder Liewen un is een vun de Vagels, de an de Noordseeküst veel to finnen sünd. In Europa kummt se sunnerlich in de Waddensee un dat Binnenland an de Waterkant bi de Noordsee vor.
Tekst üüb Öömrang At liiw (Haematopus ostralegus) as en fögelslach an hiart tu a kuben an waadfögler (Charadriiformes)
Ai faan Haematopus ostralegus
At liiw (Haematopus ostralegus) as en fögelslach an hiart tu a kuben an waadfögler (Charadriiformes)
Meriharakku (Haematopus ostralegus) on lindu.
Lindu tundietah nimel meriharakku vähimikse Siämärven, Videlen, Suojärven da Suistamon paginluadulois.[1] Tunguon paginluavus se tundietah nimel merikukko, ga Salmis tämä nimi merkiččöy tostu linduu libo tuuhostu.[2] Sendäh meriharakku ollou parembi nimi yleiskieles käytettäväkse, ku linnut ei segavuttas.
Haematopus ostralegus
Chol Pie d'mér (Haematopus ostralegus), ch'est ène éspèche d'oizos deul famille des huîtriers. Ch'est l' seule éspèche dins chole famille.
Il y o chés dsous-éspèches suivantes :
Éstatut d' consérvacion UICN
NT : Modèle:UICN NT
Édseur chés eutes prodjés Wikimédia :
The sea-pyot (Haematopus ostralegus) an aa kent as the mussel picker, or shalder, is a wader in the oystercatcher bird faimily Haematopodidae.
The sea-pyot (Haematopus ostralegus) an aa kent as the mussel picker, or shalder, is a wader in the oystercatcher bird faimily Haematopodidae.
BirdLife International (2015). "Haematopus ostralegus". IUCN Reid Leet o Threatened Species. Version 2015.2. Internaitional Union for Conservation o Naitur. Retrieved 26 November 2015.De Strânljip Haematopus ostralegus is de meast foarkommende soart út de famylje fan de Strânljippen. De 43 sm grutte fûgel is goed wer te kennen oan syn wat dûbele bou, syn swart-wite fearren en syn fel oranje snaffel en poaten.
De strânljip wurdt yn it Frysk ek wol fjildakster/ekster, bûnte liuw/ljip/pyt of Stynske ljip of liuw neamd.
De Strânljip komt yn hiel Euraazje foar, fan West-Jeropa troch Sintraal-Aazje oant Sina. Foar it grutste part is it in trekfûgel dy't oerwinteret yn Súd-Jeropa of Súd-Aazje. Allinnich yn West-Jeropa bliuwt de strânljip it hiele jier op itselde plak.
By't maaitiid begjinne de strânljippen mekoar yn kloften it hof te meitsjen. Se rinne dan mei de snaffel nei ûnderen om mekoar hinne wylst se lûd roppe. De fûgels hawwe in ienfâldich nêst, in lyts kûltsje weryn't se sa'n 2-4 aaien lizze. It nêst kin op it strân wêze, op it boulân, yn de greide of sels yn it grint op in plat dak. De aaien komme nei 4 wike út.
De strânljippen ite meast wjirms of skulpdieren.
De Strânljip Haematopus ostralegus is de meast foarkommende soart út de famylje fan de Strânljippen. De 43 sm grutte fûgel is goed wer te kennen oan syn wat dûbele bou, syn swart-wite fearren en syn fel oranje snaffel en poaten.
Tjaldrið (frøðiheiti - Haematopus ostralegus) er tjóðarfuglur í Føroyum og er at síggja alt summarið. Longd 45 cm.
Tjaldrið er at síggja alt summarið. Tey flestu tjøldrini eru í Wales um veturin, men nøkur flúgva heilt til Fraklands. Tey koma aftur til Føroya á grækarismessu tann 12. mars, og sagt verður, at tey hava fult reiður á Krossmessu 3. mai.
Eitt tjaldursreiður er ein lítil kulla, ið kann verða fóðrað við smásteinum og skeljum. Eggini eru gulbrún við myrkabrúnum plettum og strikum, og tey eru uml. 57 x 40 mm til støddar. Ungarnir klekjast eftir 25 døgum. Tjaldrið er ein av teimum fáu vaðfuglunum, ið fóðrar ungar sínar. Tá foreldrafuglurin t.d. hevur fangað ein maðk, verður hann lagdur frammanfyri ungan, sum so etur hann. Ungarnir halda ofta til í grýtutum lendi, og har eru kamoflasjulitirnir hjá ungunum tann besta verjan. Øll, ið nærkast reiðri og unga, verða harðliga útskeldað.
Stevið í Fuglakvæðinum yngrum hjá Nólsoyar Páll ljóðar soleiðis:
Tjaldrið (frøðiheiti - Haematopus ostralegus) er tjóðarfuglur í Føroyum og er at síggja alt summarið. Longd 45 cm.
Tjaldrið er at síggja alt summarið. Tey flestu tjøldrini eru í Wales um veturin, men nøkur flúgva heilt til Fraklands. Tey koma aftur til Føroya á grækarismessu tann 12. mars, og sagt verður, at tey hava fult reiður á Krossmessu 3. mai.
Eitt tjaldursreiður er ein lítil kulla, ið kann verða fóðrað við smásteinum og skeljum. Eggini eru gulbrún við myrkabrúnum plettum og strikum, og tey eru uml. 57 x 40 mm til støddar. Ungarnir klekjast eftir 25 døgum. Tjaldrið er ein av teimum fáu vaðfuglunum, ið fóðrar ungar sínar. Tá foreldrafuglurin t.d. hevur fangað ein maðk, verður hann lagdur frammanfyri ungan, sum so etur hann. Ungarnir halda ofta til í grýtutum lendi, og har eru kamoflasjulitirnir hjá ungunum tann besta verjan. Øll, ið nærkast reiðri og unga, verða harðliga útskeldað.
Stevið í Fuglakvæðinum yngrum hjá Nólsoyar Páll ljóðar soleiðis:
Fuglurin í fjøruni við sínum nevi reyða mangt eitt djór og høviskan fugl hevur hann greitt frá deyða, Fuglurin í fjøruni.Ο Στρειδοφάγος είναι παρυδάτιο καλοβατικό πτηνό της οικογενείας των Αιματοποδιδών, που απαντάται στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Haematopus ostralegus και περιλαμβάνει 4 υποείδη.[1]
Στην Ελλάδα απαντάται το υποείδος H. h. longipes (Buturlin, 1910), αλλά κατά την μετανάστευση υπάρχει μετακίνηση στη χώρα και του υποείδους H. h. ostralegus (Linnaeus, 1758) [i] από το βορρά, οπότε υπάρχει ανάμιξη πληθυσμών.[1][2]
Η επιστημονική ονομασία του γένους, haematopus, είναι ελληνική (αίμα + πους) και συσχετίζεται με το κόκκινο (ορθότερα, βαθύ ροδόχρωμο) χρώμα των ταρσών του πτηνού. Η αγγλική ονομασία του είδους oystercatcher, είναι η αντίστοιχη της λατινικής ostralegus [3][4]
Το αυτό ακριβώς ισχύει και για την ελληνική ονομασία του είδους.
Ο Στρειδοφάγος απαντάται σε όλο τον Παλαιό Κόσμο, και στις τρεις μορφές (επιδημητικό, αποδημητικό, διαβατικό), όπου τοπικά είναι κοινό είδος. Στην Ευρασία, τα δυτικά όρια της εξάπλωσής του, βρίσκονται στον Ατλαντικό και τα ανατολικά στη χερσόνησο της Καμτσάτκα, τα βόρεια στο απώτατο άκρο της Σκανδιναβίας και σε νησιά της Ρωσίας στον Αρκτικό Ωκεανό, ενώ τα νότια φθάνουν μέχρι τη Θάλασσα της Αραβίας, τη Σρι Λάνκα και τις ακτές της ανατολικής Κίνας.
Στην Αφρική, καταλαμβάνει μεγάλο μέρος όλων των ακτών βορείως του ισημερινού, κυρίως.
Λίγες είναι οι περιοχές όπου ζει και αναπαράγεται καθ’όλη τη διάρκεια του έτους (επιδημητικό), όλες στην Ευρασία, κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισλανδία, τις Φερόες, την Ιρλανδία, κατά μήκος των ακτών της Βόρειας Θάλασσας, από το ύψος της Μάγχης, μέχρι τη Δανία και, στις περισσότερες ακτές που βρέχονται από το Αιγαίο Πέλαγος στην Ελλάδα και τη Μικρά Ασία. Σε όλες τις υπόλοιπες περιοχές των δύο ηπείρων, απαντάται μόνον ως καλοκαιρινός αναπαραγόμενος επισκέπτης, με τους κύριους πληθυσμούς να βρίσκονται στη Σκανδιναβία, τη Ρωσία, τμήμα της Σιβηρίας, το Καζακστάν, την Καμτσάτκα, μέχρι τη Βόρεια Κορέα και την ανατολική Κίνα.
Στην Αφρική, πιθανόν να υπάρχουν κάποια άτομα που φωλιάζουν στο Μαρόκο, αλλά γενικά, η ήπειρος θεωρείται επικράτεια διαχείμασης.
Οι περιοχές διαχείμασης βρίσκονται νότια των περιοχών αναπαραγωγής, ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος. Οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί μετακινούνται από τα ηπειρωτικά προς τις ακτές και, κατά κύριο λόγο, στην Αφρική όπου το είδος διαχειμάζει, σε ένα τεράστιο ημικύκλιο που αρχίζει από τις ακτές της Νιγηρίας, περίπου και, με δυτική κατεύθυνση, περιλαμβάνει όλες τις χώρες στον Ατλαντικό, περνάει από τη Μεσόγειο και, με νοτιοανατολική πλέον κατεύθυνση, φθάνει μέσω των ακτών της Ερυθράς, στη νότια Σομαλία.
Στην Ευρώπη, ο Στρειδοφάγος ξεχειμωνιάζει στις ακτές της Ιβηρικής, τις Δαλματικές ακτές της Αδριατικής, τις ακτές του Ιονίου και Αιγαίου Πελάγους, φθάνοντας στα όρια του Ευξείνου Πόντου. Στην Ασία, διαχειμάζει κυρίως στις ακτές της Σαουδικής Αραβίας, τόσο από τη μεριά της Ερυθράς, όσο και στην Αραβική Θάλασσα και με ανατολική κατεύθυνση, στις ακτές του Ινδικού Ωκεανού, μέχρι τη Μιανμάρ, όπου η εξάπλωση διακόπτεται για να συνεχιστεί στις ακτές της βόρειας Ινδοκίνας και της ΝΑ Κίνας, όπου βρίσκονται τα ανατολικά όριά της. Παρόλ’αυτά, υπάρχουν και διαχειμάζοντες πληθυσμοί που φθάνουν μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας.
Οι περισσότεροι πληθυσμοί του Στρειδοφάγου είναι μεταναστευτικοί, με τους αναπαραγομένους στην ενδοχώρα πληθυσμούς, να μετακινούνται προς τις ακτές, κατά τη διάρκεια του χειμώνα.[5]
Αναπαράγεται από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούλιο (Hayman et al. 1986) σε μοναχικά ζεύγη ή μικρές ομάδες (Flint et al. 1984), ενώ κατά τη διάρκεια του χειμώνα απαντάται μεμονωμένα ή σε μικρές ομάδες μέχρι 10 άτομα (Snow και Perrins 1998), αλλά και σε μεγαλύτερα σμήνη, διαμορφώνοντας συχνά σε μεγάλους κόλπους και εκβολές ποταμών, χώρους κουρνιάσματος (Hayman et al. 1986, del Hoyo et al. 1996, Snow και Perrins 1998).
Η φθινοπωρινή αποδημία του Στρειδοφάγου αρχίζει από τα μέσα Ιουλίου και κορυφώνεται τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο, ενώ η εαρινή αποδημία αρχίζει στα τέλη Ιανουαρίου και συνεχίζεται μέχρι τον Απρίλιο.
Τυχαίοι περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί από τον Καναδά, τη Γροιλανδία, τις Σεϋχέλλες, τις Φιλιππίνες, κ.α.[6]
Στην Ελλάδα, ο Στρειδοφάγος απαντάται είτε ως μόνιμο επιδημητικό πτηνό, που φωλιάζει στη βόρεια και κεντρική χώρα, είτε, συνηθέστερα, ως διαχειμάζων επισκέπτης σε όλα τα παράκτια.[7]
Ο Στρειδοφάγος αναπαράγεται σε παράκτιους αλμυρόβαλτους, και παραλίες με άμμο ή/και βότσαλα (del Hoyo et al., 1996), αμμοθίνες αλλά και βραχοκορυφές με χαμηλή βλάστηση (Hayman et al. 1986) και, περιστασιακά σε βραχώδεις ακτές (del Hoyo et al., 1996), καθώς και στην ενδοχώρα κατά μήκος παραλίμνιων οχθών, υδατοδεξαμενών και ποταμών (Hayman et al. 1986), ή σε καλλιέργειες (del Hoyo et al. 1996) και χωράφια με δημητριακά, συχνά σε κάποια απόσταση από το νερό (Hayman et al., 1986).
Εκτός περιόδου αναπαραγωγής, το είδος καταλαμβάνει κυρίως παράκτιες περιοχές, κοντά σε λασπώδη εδάφη στις εκβολές ποταμών, στους αλμυρόβαλτους, στις αμμώδεις και βραχώδεις ακτές.[8] Φαίνεται να εξαρτάται άμεσα από τα εναλλασσόμενα φαινόμενα παλίρροιας-άμπωτης, κυρίως ως προς την αναζήτηση τροφής.[9]
Ο Στρειδοφάγος είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα παρυδάτια πτηνά που, με το χαρακτηριστικό ράμφος, τους κοκκινωπούς ταρσούς και τη θορυβώδη παρουσία του, δύσκολα συγχέεται με άλλο είδος.
Το φτέρωμα αναπαραγωγής, τόσο στο κεφάλι και το στήθος, το πάνω μέρος του σώματος και το άκρο της ουράς είναι μαύρα. Στο υπόλοιπο σώμα, το μαύρο είναι λίγο θαμπό στις πλευρές του τραχήλου. Στο χειμερινό φτέρωμα, μία λευκή ζώνη στο εμπρόσθιο τμήμα του κοντού λαιμού είναι ορατή.[10]
Το ράμφος έχει χρώμα κοραλλί πορτοκαλί/κόκκινο και είναι ελαφρώς πεπλατυσμένο πλευρικά και στο μπροστινό μέρος. Τα πόδια είναι έντονα ροδόχρωμα και η ίριδα είναι κόκκινη.[11]. Το ράμφος μπορεί να διαφέρει στην αιχμηρότητα του άκρου του (βλ. Ηθολογία)
Τα αρσενικά δεν διαφέρουν από τα θηλυκά, εκτός από κάποια μικρή διαφορά στο μήκος του ράμφους (μεγαλύτερο στα θηλυκά) που, συχνά χρησιμοποιείται ως -αμφισβητήσιμο- διαγνωστικό κριτήριο. Οι πτέρυγες έχουν μία χαρακτηριστική λευκή ταινία στο ύψος των δευτερευόντων ερετικών, που είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτη κατά την πτήση.
Τα νεαρά πουλιά, που δεν έχουν ακόμη αποκτήσει το τελικό τους φτέρωμα, έχουν πιο καφέ χρωματισμό, ατελή λευκή ταινία στο λαιμό και σκούρο άκρο στο ράμφος, ενώ η ίριδα είναι μαύρη [10][12]
Όταν βρίσκονται σε μαλακά υποστρώματα που υπόκεινται στα παλιρροιακά φαινόμενα, οι στρειδοφάγοι τρέφονται κυρίως με Γαστερόποδα και Δίθυρα. Οι Πολύχαιτοι και τα Μαλακόστρακα είναι πιο σημαντικά στις εκβολές των ποταμών, ενώ τα Μαλάκια όλων των ειδών αναζητούνται σε βραχώδεις ακτές. Όταν το ενδιαίτημα βρίσκεται στην ενδοχώρα, τα κύρια θηράματα είναι οι γαιοσκώληκες και οι προνύμφες εντόμων.[13].
Ανάλογα με το αν η αναζήτηση τροφής γίνεται την ημέρα ή τη νύχτα, -συνήθως, τα άτομα που ζουν σε περιοχές χωρίς παλιρροιακά φαινόμενα τείνουν να είναι μόνον ημερόβια- η λεία ανιχνεύεται με διαφορετικό τρόπο: την ημέρα, το ράμφος παίζει μικρό ρόλο και φαίνεται ότι η λεία ανιχνεύεται από τις μικροδιαφορές στην επιφάνεια του υποστρώματος (στην άμμο λ.χ.) και από τα χρώματα. Σε συνθήκες ελλιπούς φωτός, όμως, το ράμφος είναι που παίζει το σημαντικότερο ρόλο, διότι μέσω της επαφής και της κρούσης, διακρίνονται τα άδεια (νεκρά) από τα γεμάτα (ζωντανά) κελύφη.
Ο Στρειδοφάγος, κατά την πτήση, χαρακτηρίζεται από το δυνατό, ευθύ πέταγμα και τις περισσότερες φορές, σχηματίζει σμήνη σε σχήμα V.[12]
Είναι ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο οι στρειδοφάγοι ανοίγουν τα Δίθυρα μαλάκια, κυρίως τα μύδια. Όταν το μέγεθός τους είναι μικρό, μπορεί να καταποθούν ολόκληρα, συνήθως όμως είναι μεγάλου μεγέθους και, το πουλί χρησιμοποιεί το ράμφος του για να τα ανοίξει. Πρώτα αναζητά επίπεδο, σκληρό έδαφος, όπου «στερεώνει» το οστρακοειδές γερά ανάμεσα στα πόδια του, με το πλατύ μέρος στραμμένο προς τα πάνω. Κατόπιν, με τον κορμό και το κεφάλι σε κατακόρυφη θέση, κτυπά κάθετα και επανειλημμένα το κέλυφος μέχρι να προξενήσει κάποιο ρήγμα. Συνήθως το όστρακο ανοίγει στο ύψος του οπίσθιου σφιγκτήρα, όπου είναι και ασθενέστερο. Τότε το πουλί, εισάγει τη μύτη του ράμφους στο μικρό ρήγμα και στρέφει κατά ένα τεταρτημόριο του κύκλου, το κεφάλι του, όποτε το κέλυφος ανοίγει. Η όλη διαδικασία δεν διαρκεί περισσότερο από 10-15 δευτερόλεπτα.
Όταν το κέλυφος είναι ακόμη σκληρότερο, πρώτα το πετάει από ψηλά πάνω στα βράχια και, κατόπιν, προσπαθεί να το ανοίξει εισχωρώντας το άκρο του ράμφους του ανάμεσα στις θύρες του οστράκου.
Είτε με τη μία τεχνική, είτε με την άλλη, το σχήμα και η μορφή του ράμφους ποικίλλει στα διάφορα άτομα και, φαίνεται ότι διαφοροποιείται ανάλογα με την εκάστοτε αναζητούμενη τροφή. Έτσι, οι στρειδοφάγοι με ευρύ, πεπλατυσμένο άκρο στο ράμφος τους, στρέφονται κυρίως στα οστρακοειδή, ενώ τα πουλιά με μυτερό άκρο, προσπαθούν να ξεθάψουν κυρίως σκουλήκια. Φαίνεται, πάντως ότι, αυτή η διαφοροποίηση στο ράμφος, οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στη φθορά που προκύπτει από την αναζήτηση της συγκεκριμένης λείας. Τα πουλιά ειδικεύονται στη μία τεχνική ή την άλλη ανάλογα με τα μαθήματα που έχουν πάρει από τους γονείς τους.[14]
Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, οι στρειδοφάγοι κολυμπάνε και, μάλιστα, αρκετά συχνά. Έτσι, άλλωστε εξηγείται, ότι αρκετές ομάδες έχουν παρατηρηθεί σε μακρινή απόσταση από τη στεριά. Πιθανώς τα πουλιά παραμένουν εκεί, όταν κατά τη διάρκεια της νύχτας, σηκώνεται υψηλή παλίρροια, αλλά επίσης, είναι ένας τρόπος, τραυματισμένα ή νεαρά πουλιά να αποφεύγουν τους θηρευτές τους καταφεύγοντας στο νερό. Έχουν μάλιστα τη δυνατότητα να καταδυθούν και, κινούνται κάτω από το νερό μόνο με κτυπήματα των πτερύγων τους. Έτσι, σε ένα βάθος από 30 έως 50 εκατοστά, τα ζώα μπορούν να ταξιδεύουν αποστάσεις έως και 15 μέτρα κάτω από το νερό.
Ενώ ο Στρειδοφάγος, εκτός περιόδου αναπαραγωγής, είναι κοινωνικό και «φιλικό» είδος, εν τούτοις, όταν φωλιάζει γίνεται επιθετικός και, πολλές φορές, η διεκδίκηση του ζωτικού του χώρου μπορεί να οδηγήσει σε άγριες αψιμαχίες. Αυτή η συμπεριφορά δεν αφορά μόνον σε άτομα της φυλής του, αλλά και σε άλλα πουλιά ή και μεγαλύτερα από αυτόν ζώα. Όταν λ.χ. κοντά στη φωλιά, πλησιάσουν πρόβατα που βόσκουν στην περιοχή, οι στρειδοφάγοι επιτίθενται και προσπαθούν να διώξουν τους «εισβολείς» με ραμφισμούς στη ράχη τους. Αυτή η έντονα επιθετική συμπεριφορά, μάλιστα, οδηγεί πολλές φορές σε ανεπιτυχή αναπαραγωγικό κύκλο, λόγω της συχνά παντελούς απουσίας των γονέων από τη φωλιά.
Είναι ενεργός αναπαραγωγικά από το 4ο έτος της ηλικίας του και, συνήθως είναι μονογαμικός. Πάντως, ενώ ο δεσμός με το σύντροφό του είναι ισχυρός, σε περίπτωση απωλείας γίνεται άμεση αντικατάσταση μετά από μερικές ημέρες.
Η περίοδος αναπαραγωγής στην Ευρώπη, ξεκινάει στα μέσα Απριλίου στο νότο, αλλά, ανάλογα με τις γεωγραφικές και κλιματικές συνθήκες, μπορεί να φθάσει μέχρι τις αρχές Ιουνίου στα βόρεια.[15] Το σημείο όπου κατασκευάζεται η φωλιά είναι συνήθως ελαφρώς υπερυψωμένο (π.χ. σε μικρά αναχώματα) (Hayman et al. 1986), σε ανοικτά μέρη ή με χαμηλή βλάστηση, αλλά και σε καλλιεργημένη γη, βραχοκορφές, βραχώδη γείσα, η ξέφωτα σε πιο πυκνωμένες περιοχές.[16]
Η φωλιά είναι ένα απλό βαθούλωμα στο έδαφος, που δημιουργείται από περιστροφικές κινήσεις του σώματος. Συνήθως δεν υπάρχει κάποιο υλικό επίστρωσης, αλλά μερικές φορές μπορεί να επιστρώνεται με νεκρό φυτικό υλικό, μικρές πέτρες ή και περιττώματα από κουνέλια.[15]
Η γέννα αποτελείται από 3 αυγά, κάποιες φορές 2-4 αυγά, συνήθως εφ άπαξ, αλλά σε περίπτωση που καταστραφούν τα αυγά -συνήθως από γλάρους-, τότε μπορεί να εναποτεθεί ένα, ή σπάνια, δύο αυγά για αναπλήρωση. Η επώαση πραγματοποιείται και από τα δύο φύλα, συνήθως ξεκινάει μετά την εναπόθεση του τελευταίου αυγού και, διαρκεί 24-27 ημέρες. Οι νεοσσοί σιτίζονται και επιτηρούνται στενά από τους γονείς και, μένουν στη φωλιά μόνο για 1-2 ημέρες, ενώ πολύ σύντομα τρέφονται μόνοι τους ακολουθώντας τους γονείς. Κολυμπάνε σε λίγες ημέρες και, μαθαίνουν πολύ γρήγορα να ακινητοποιούνται πάνω στο έδαφος σε περίπτωση κινδύνου, ενώ ανεξαρτητοποιούνται στις 34-37 ημέρες, περίπου.[15]
Στην Ελλάδα, ο Στρειδοφάγος φωλιάζει σε παράκτιες περιοχές κυρίως στα βόρεια και σπανιότερα στα κεντρικά της χώρας, αλλά μπορεί να παρατηρηθεί σε όλη την επικράτεια και ως μεταναστευτικό είδος.[18]
Στα μέσα του 19ου αιώνα οι στρειδοφάγοι, λόγω των διώξεων και διαταραχών στα εδάφη αναπαραγωγής, αντιμετώπισαν σημαντική μείωση του πληθυσμού τους. Τα αποθέματα των πτηνών αυτών έχουν ανακάμψει με βραδείς ρυθμούς από το 1920 περίπου, μετά την εισαγωγή των πρώτων προστατευτικών μέτρων. Μερικά από αυτά ήσαν η επέκταση της διαχείρισης των λειμώνων, η μείωση της συλλογής των αυγών του, η μείωση του κυνηγιού, η τεχνητή αύξηση της λείας και η διαφορετική διαχείριση της γεωργικής γης.[19] Οι αριθμοί αναπαραγωγής αυτού του είδους μπορεί να μειωθούν, εάν η βόσκηση των διαφόρων βοοειδών εφαρμοστεί σε παράκτιες χορτολιβαδικές εκτάσεις, πιθανώς ως αποτέλεσμα των αλλαγών στη διαθεσιμότητα τροφής και αύξησης των κινδύνων θήρευσης (Olsen και Schmidt 2004). Η μετακίνηση μεγάλου αριθμού γλάρων (Larus argentatus και Larus fuscus), που αποτελούν τους κύριους θηρευτές του, από τα νησιά, μπορεί να προσελκύσει μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, αλλά δεν μπορεί να βελτιώσει τις συνολικές συνθήκες αναπαραγωγής (Harris και Wanless 1997). Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι, η δημιουργία μεγάλων θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών (ΘΠΠ) για την προστασία του είδους αυτού από την υπεραλίευση οστρακοειδών, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική διαχείριση, εφόσον η υπεραλίευση εξακολουθεί να υφίσταται σε γειτονικές περιοχές (Verhulst et al. 2004).
Για την Ελλάδα, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία, γι’αυτό κατατάσσεται στην κατηγορία Ανεπαρκώς Γνωστά (Insufficiently Known, K).[20]
Η κύρια απειλή για το είδος είναι η υπεραλίευση των βενθικών οστρακοειδών και η επακόλουθη εξαφάνιση των στρωμάτων που δημιουργούνται στη ζώνη της παλίρροιας. (Atkinson et al.2003, Verhulst et al. 2004, η ENS 2006) Το είδος απειλείται επίσης από την υποβάθμιση των οικοτόπων στις περιοχές διαχείμασης του, λόγω εκχερσώσεων, ρύπανσης, ανθρώπινης όχλησης (Kelin και Qiang 2006) (π.χ. από κατασκευαστικές εργασίες) (Burton et al. 2002), παράκτιες κατασκευές φραγμάτων (Burton 2006) και μείωσης της ροής των ποταμών (Kelin και Qiang 2006). Το είδος είναι ευαίσθητο στη γρίπη των πτηνών και, μπορεί να απειλείται από μελλοντικά κρούσματα του ιού (Melville και Shortridge 2006).
Στις Φερόες, ο Στρειδοφάγος αποτελεί το εθνικό πτηνό, με την τοπική ονομασία Tjaldur ([ʧaldʊɹ]) και, μάλιστα, ο ετήσιος ερχομός του από τις περιοχές διαχείμασης, γιορτάζεται στις 12 Μαρτίου, ως ημέρα της Grækarismessa, όπως η αρχή της άνοιξης (κάτι αντίστοιχο με τον ερχομό των χελιδονιών στην Ελλάδα). Στο τραγούδι Fuglakvæði των νήσων, ο εθνικός ήρωας Nólsoyar Páll εξύμνησε τον 19ο αιώνα αυτό το πουλί και, από τότε είναι το σύμβολο για την ανεξαρτησία τους.
Ο Στρειδοφάγος απολαμβάνει στις Φερόες καθεστώς αυστηρής προστασίας. Δεκάδες χιλιάδες ζευγάρια αναπαράγονται εκεί, ενώ μερικά άτομα, επίσης, διαχειμάζουν στα νοτιότερα.
Στον ελλαδικό χώρο, ο Στρειδοφάγος απαντάται και με τις ονομασίες Θαλασσομπεκάτσα, Στρειδάς και Παρδάλα.[21]
i. ^ Συμπεριλαμβάνεται και το H. o. malacophagus [22]
Ο Στρειδοφάγος είναι παρυδάτιο καλοβατικό πτηνό της οικογενείας των Αιματοποδιδών, που απαντάται στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Haematopus ostralegus και περιλαμβάνει 4 υποείδη.
Στην Ελλάδα απαντάται το υποείδος H. h. longipes (Buturlin, 1910), αλλά κατά την μετανάστευση υπάρχει μετακίνηση στη χώρα και του υποείδους H. h. ostralegus (Linnaeus, 1758) από το βορρά, οπότε υπάρχει ανάμιξη πληθυσμών.
Катша бордъя утка (латин Haematopus ostralegus, рочӧн Кулик-сорока) — кулик котырӧ пырысь пӧтка.
Тайӧ пӧткаыс гулю ыджда кымын: сьӧктаыс кило джынйысь на унджык овлывлӧ, кузьтаыс — 45 сантиметр, шеныштӧм бордйыс 88 сантиметр пасьта. Рочьяс и комияс нимъяссӧ лӧсьӧдігӧн орччӧдӧмаӧсь катшакӧд. Збыльысь, сылӧн вывтырыс кызвыннас катшалӧн моз сьӧд да еджыд рӧмъяса. Бордъяс тӧдчӧ вомӧна вель паськыд еджыд визь. Кузь нырыс, синмыс да кокыс гӧрд рӧма. Кыз кокыс кузиник. Лэбаланногыс уткаяслӧн кодь — тэрыб, веськыд нырвизя, сынӧдын оз шыблась ӧтарӧ-мӧдарӧ, бордъяснас тшӧкыда шенасьӧ.
Катша бордъя утка олӧ-вылӧ Му шар пасьтала: Европаын и Азияын, Войвыв да лунвыв Америкаын, Африкаын да Австралияын.
Поздысьӧ-быдтысьӧ пыр ва бердын, кызвыныс, дерт, саридз дорын, но паныдасьлывлӧ и тыяс да юяс пӧлӧнын. Шоч лэбач, сы вӧсна Коми муын гожйӧ оз быдлаын, а сӧмын кӧнсюрӧ. Видзчысьысь, но абу гусьӧн олысь лэбач. Овлывлӧ, ачыс оз тыдав, а китшкӧмсӧ кылан нин. Мукӧд куликсьыс торъялӧ сійӧн, мый пуксьывлывлӧ ва вылӧ да бура уялӧ.
Войвылӧ локтӧны ода-кора тӧлысь шӧрын. Гозйӧдчан кадыс воас да, яг выв пӧткаяс моз койтӧны. Койтігас быд ай бӧрйӧ аслыс энь пӧвсӧ. Нэм помӧдзыс сэсся ӧта-мӧдыскӧд оз торйӧдчывны. Поз пыддиыс лэбачьяс бӧрйӧны кутшӧмкӧ гурантор ва дорысь либӧ лыа юрысь да сэтчӧ пуктӧны нинӧм вольсавтӧг куим кольк. Гӧгрӧсіник колькъясыс вель гырысьӧсь, сьӧд чутъяса рудовкольквиж рӧмаӧсь.
Пӧжсигас позъяс пукалӧны гознан лэбачыс ӧта-мӧдсӧ вежлалӧмӧн нёль вежон чӧж. Сійӧс здук кежлӧ весиг оз эновтлыны, медым колькъяссӧ горш лэбачьяс — ракаяс да каляяс — эз гусявлыны да жуглыны. Но овлывлӧ, бордъя «вӧрӧгъясыд» куштывлӧны налысь позтырсӧ. Сэки катша бордъя утка мӧдысь пуктӧ колькъяссӧ да пӧжӧ найӧс. Пӧжсян кадыс кыссьӧ нёль вежонӧдз. Чужӧм бӧрас кайпияныс медводдза луннас нин петӧны позсьыс, но ылӧдз оз мунны, а виччысьӧны бать-мамнысӧ, кор найӧ ваясны нырас босьтӧм сёянсӧ. Тадзи гырысьяс дӧзьӧритӧны быдтасъяссӧ тӧлысьӧн-джынйӧн дыра. Ас кежаныс кольӧм ичӧтик пияныс дорйысьӧм могысь пырӧны ваӧ да суналӧмӧн мынтӧдчӧны на вылӧ усьласьысьясысь. Борд йылас кыпӧдчӧны посни йылӧмыс да заводитӧны перйыны кынӧмпӧтсӧ 35 лун мысти. Рӧдмӧдчӧм выйӧдз сӧвмӧны нёль арӧс тыртіганыс.
Пӧткӧдчӧны катша бордъя уткаяс васа небыд гагъясӧн, черияс вылӧ пӧ ыштывлӧны зэв шоча. Косӧдінысь кокалӧны нидзувъясӧс, лёльӧясӧс да номыръясӧс. Катша бордъя уткаяслӧн олан нэмыс, туялысьяслӧн чайтӧм серти, овлывлӧ 36 арӧсӧдз. Миянын гожйысь тайӧ тылабордаясыс лэбзьӧны лунвылӧ тӧвйыны моз тӧлысь помын. Этша лыда вӧснаыс коми утка кыйысьяслы сюрлывлӧны кыйдӧс пыдди зэв гежӧда.
Катша бордъя утка (латин Haematopus ostralegus, рочӧн Кулик-сорока) — кулик котырӧ пырысь пӧтка.
Крывок[1] (Haematopus ostralegus), кулік-сарока — від птушак роду і сямейства крыўковых. Найбольш распаўсюджаны від кулікоў, насяляе Заходнюю Эўропу, цэнтральную Эўразію, Камчатку, Кітай і заходняе ўзьбярэжжа Карэі.
Кулік-сарока — адзін з найбольшых кулікоў рэгіёну. Даўжыня — 40—45 см, мае дзюбу 8—9 см і размах крылаў 80—85 см[2]. Апярэньне чорна-белае, ногі чырвоныя; моцная шырокая чырвоная дзюба дазваляе разьбіваць ці раскрываць малюскаў ці раскопваць чарвякоў[2].
У палёце куліка немагчыма пераблытаць: белыя крылы і хвост з чорнымі акраінамі альбо чорны ніз і белы верх. Маладыя птушкі карычнявейшыя, маюць белы каўнерык і тупейшую дзюбу. Крык — характэрны гучны сьвіст.
Форма дзюбы вар’юецца; крыўкі з шырокімі канцамі дзюбаў разьдзіраюць створкі малюскаў ці прадзёўбваюць скарлупу, а з вострымі канцамі — раскопваюць чарвякоў.
Ёсьць тры падвіды: ostralegus пражывае ў Эўропе і на ўзьбярэжжах ва Ўсходняй Эўропе, longipes — у Цэнтральнай Азіі і Расеі, osculans на Камчатцы і ў заходнім Кітаі.
Кулікі-сарокі — пералётныя птушкі. Эўрапейская папуляцыя гняздуе пераважна ў паўночнай Эўропе, але ўзімку могуць пералятаць у паўночную Афрыку і паўднёвую Эўропу.
Гнёзды птушкі выграбаюць на гальцы, узьбярэжжы ці камяністых астравах. У кладцы 2—4 яйкі маскіровачнай афарбоўкі.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Крывок (Haematopus ostralegus), кулік-сарока — від птушак роду і сямейства крыўковых. Найбольш распаўсюджаны від кулікоў, насяляе Заходнюю Эўропу, цэнтральную Эўразію, Камчатку, Кітай і заходняе ўзьбярэжжа Карэі.
Ҡом һайҫҡаны( урыҫ.Кули́к-соро́ка) (лат. Haematopus ostralegus)— ҡоҙғондар ғаиләһенә ҡараған оҙон ҡойроҡл оҡыҙыл аяҡлы, ҡыҙыл суҡышлы ҡара-ала ҡош.
Сыйырсыҡтан ҙурыраҡ. Ғәҙәттә, башын батырыңҡырап, һыңар аяғында тора. Яҡшы йөҙә, сума. Кәүҙәһенең өҫ яғы ҡара. Түшенең аҫҡы яғы, ҡорһағы, ҡойроҡаҫты, ҡанаттарындағы һыҙыҡтар, күҙҙәренең аҫты сағыу аҡ. Суҡышы, күҙ ҡабаҡтары ҡыҙғылт һары. Аяҡтары ҡыһыл. Башҡа сәпсәүҙәр менән бутау мөмкин түгел.
Тауышы яңғырауыҡлы: "кип-кип" йәки "клип- клип".
Ҡусҡарҙар, бөжәктәр, уларҙың ҡурсаҡтары менән туҡлана. Аҙығын башлыса таштарҙы әйләндереп таба.
Ҡырсынлы һәм ҡомло һөҙәк ярҙарҙа йәшәй.Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Ҡомлоҡта йәки ҡырсын таштарҙа оялай. Ҡара көрән таптар менән сыбарланған 2-4 бөртөк көрәнһыу һоро йомортҡаһы була.
{{|de}} {{|sv}}
Ҡом һайҫҡаны( урыҫ.Кули́к-соро́ка) (лат. Haematopus ostralegus)— ҡоҙғондар ғаиләһенә ҡараған оҙон ҡойроҡл оҡыҙыл аяҡлы, ҡыҙыл суҡышлы ҡара-ала ҡош.
शंखिनी, घोंघल्या फोडी किंवा कालव फोड्या (इंग्लिश: Oystercatcher or sea-pie; हिंदी:दरिया गजपॉंव; गुजराती:दरियाई अबलख; तेलुगू:येर्र कालि उलंक) हा एक पाणपक्षी आहे
हा पक्षी आकाराने तित्तिरापेक्षा मोठा असतो. ठळक काळा-पांढरा रंग असलेला समुद्रकाठचा हा पक्षी असतो.मजबूत तांबडे पाय असतात.लांब,सरळ,चपटी,नारिंगी, लाल चोच.पाणलाव्याच्या चोचीसारखी टोकाला बोथट असतात.उडताना काळ्या पाठीवरचा खालचा भाग पांढरा शुभ्र.त्याविरुद्ध रंगाचे डोके,छाती व शेपटी काळी असते.नर-मादी दिसायला सारखे असतात.जोडीने किंवा समूहाने आढळतात.
भारत,पाकिस्तान आणि श्रींलंकेत हिवाळी पाहुणे असतात.क्वचितच स्थलांतर-मार्गावरील आतील भागात आढळतात.उन्हाळ्यात पाकिस्तानच्या समुद्रकिनाऱ्यावर विणीस योग्य नसलेले पक्षी आढळतात.होलार्क्टिक भागात वीण.
समुद्रकिनाऱ्यावरील पुळण आणि कातळ असलेला भाग तसेच खाडीवर दिसतात.
शंखिनी, घोंघल्या फोडी किंवा कालव फोड्या (इंग्लिश: Oystercatcher or sea-pie; हिंदी:दरिया गजपॉंव; गुजराती:दरियाई अबलख; तेलुगू:येर्र कालि उलंक) हा एक पाणपक्षी आहे
हा पक्षी आकाराने तित्तिरापेक्षा मोठा असतो. ठळक काळा-पांढरा रंग असलेला समुद्रकाठचा हा पक्षी असतो.मजबूत तांबडे पाय असतात.लांब,सरळ,चपटी,नारिंगी, लाल चोच.पाणलाव्याच्या चोचीसारखी टोकाला बोथट असतात.उडताना काळ्या पाठीवरचा खालचा भाग पांढरा शुभ्र.त्याविरुद्ध रंगाचे डोके,छाती व शेपटी काळी असते.नर-मादी दिसायला सारखे असतात.जोडीने किंवा समूहाने आढळतात.
सिपी चरा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा युरासियन ओइस्टरक्याचर (Eurasian Oystercatcher) भनिन्छ ।
नर्बेमा
समूहमा
गुँड बनाउँदै
बचेरो
अण्डा
चल्लको साथमा
सिपी चरा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा युरासियन ओइस्टरक्याचर (Eurasian Oystercatcher) भनिन्छ ।
અબલખ (અંગ્રેજી: Eurasian Oystercatcher, Common Pied Oystercatcher, Oystercatcher (યુરોપમાં)), (Haematopus ostralegus) એ પશ્ચિમ યુરોપ, મધ્ય યુરેશિયા, ચીન અને કોરીયાના પશ્ચિમ કિનારાના વિસ્તારોમાં વિશાળપણે ફેલાયેલું પક્ષી છે. આ પક્ષી ફારાઓ ટાપુઓનું (Faroe Islands) રાષ્ટ્રીય પક્ષી છે જ્યાં તે tjaldur તરીકે ઓળખાય છે.
આ પક્ષી 40–45 centimetres (16–18 in) લાંબુ (ચાંચ ૮–૯ સે.મી.) અને 80–85 centimetres (31–33 in) પાંખોનો વ્યાપ ધરાવતું હોય છે.[૨] તેના પીંછા કાળા-ધોળા, પગ લાલ અને મજબુત પહોળી લાલ ચાંચ હોય છે.
અબલખ (અંગ્રેજી: Eurasian Oystercatcher, Common Pied Oystercatcher, Oystercatcher (યુરોપમાં)), (Haematopus ostralegus) એ પશ્ચિમ યુરોપ, મધ્ય યુરેશિયા, ચીન અને કોરીયાના પશ્ચિમ કિનારાના વિસ્તારોમાં વિશાળપણે ફેલાયેલું પક્ષી છે. આ પક્ષી ફારાઓ ટાપુઓનું (Faroe Islands) રાષ્ટ્રીય પક્ષી છે જ્યાં તે tjaldur તરીકે ઓળખાય છે.
ஐரோவாசியா சிப்பிபிடிப்பான் (Eurasian oystercatcher) இப்பறவை மேற்கு ஐரோப்பா, மத்திய ஈரோசியா, காமகட்சா, கொரியாவின் மேற்கு கடற்கரைப்பகுதி, சீனா போன்ற இடங்களின் காணப்படும் பறவையாகும். இப்பறவை டென்மார்க் நாட்டின் ஆட்சிக்கு உடபட்ட பரோசியா தீவின் தேசியப் பறவையாகும்.
நீளமான சிவந்த அலகுடன், சிவப்பு கண்ணுடன் காணப்படுகிறது. இதன் தலை முதல் கழுத்துப் பகுதி வரை கருப்பு முடிகொண்டு காணப்படுகிறது. நீளமான கால் சிகப்பு நிறத்துடன் உள்ளது.[2]
ஸ்காட்லாந்தில் எடுக்கப்பட்ட படம்.
பின்லேந்தின் எடுக்கப்பட்ட படம்
பறவையின் கூடு
நான்கு பெரிய பறவைகள் பறக்கும் படம்.
இளம் பறவை ஸ்காட்லாந்தில் காணப்படுகிறது.
ஐரோவாசியா சிப்பிபிடிப்பான் (Eurasian oystercatcher) இப்பறவை மேற்கு ஐரோப்பா, மத்திய ஈரோசியா, காமகட்சா, கொரியாவின் மேற்கு கடற்கரைப்பகுதி, சீனா போன்ற இடங்களின் காணப்படும் பறவையாகும். இப்பறவை டென்மார்க் நாட்டின் ஆட்சிக்கு உடபட்ட பரோசியா தீவின் தேசியப் பறவையாகும்.
.jpg)
.jpg)
_in_flight_(juv_middle).jpg)
