nimet breadcrumb-navigoinnissa
Broeché[1] o Béqhé, Lu (Esox lucius )
Broeché o Béqhé, Lu (Esox lucius )
Li brotchet, c' est on pexhon magneu d' tchå des corantès aiwes.
C' est l' pus gros des pexhons del Walonreye. End a e Smwès.
No d' l' indje e sincieus latén : Esox lucius
Mins gn a des ôtès sôres di brotchet.
di Smwès, etir
do Marok
ådvins del gueuye
di Smwès, gueuye
Li djonne brotchet si lome "betchtåd".
I pout pezer disk' a 15 kilos.
Cwand il est al tchesse, i bôre so tot çki passe dilé lu. Did la les sistinmes pol pexhî. Si l' amoice passe a costé d' lu e nén ndalant trop vite, i sôte dissu. Et i gole didins. Li brotchet a sovint s' bôre dins les yebes. Mins avou l' mannixhance des aiwes, gn a des yebes ki pourixhèt. E l' erî-såjhon, cwand i ploût, et k' les aiwes montèt, li brotchet dvént pezant, paski : i s' aprestêye po froyî. Les frumeles ont des grossès panses. Gn a des oûs plin. Adon, cwand l' aiwe est grosse, i sont tchessîs so les boirds. Et dins les neyisses.
Ça s' pexhe di 36 façons. Mins fåt esse foirt pacyin. Des djoûs k' i gn a, vos lyi ploz passer dijh côps, vint côps, l' amoice divant l' nez, i n' bodjrè djamåy. E Walonreye, li pexhe est clôse do 15 di djanvî disk' å cotoû do deujhinme semdi do moes d' djun.
Å cminçmint d' l' esté. C' est ene pitite coyire ki toûne, avou, padrî, on hanzin ås troes brantches.
E mwès d' awousse. On pout wåde les goudjons dins do formol e-n on bocå, oubén k' on les tént vicants dins ene boesse ås pexhons. Cwand on l' amoircêye, il est moirt. Shuvant l' groxheur do brotchet k' on vout apicî, on prind on pus grand u on pus ptit govion. On lî emantche ene triplete u des hanzins simpes. On lyi stitche al cawe u sol dos. Et on fwait tourner l' goudjon ou çk' on supôze ki l' brotchet est. On fwait coler doûçmint l' amoice inte les yebes. Et l' brotchet vore dissu. Adon on l' leye fé disk' å moumint k' i l' a avalé. C' est ene apriyesse di pexheu a-z atraper, pask' i gn a des côps k' on les fere trop vite. Adon, cwand il ont sintou l' hanzin, i l' ricraetchèt. Fåt cnoxhe li bon moumint po les ferer.
Ça s' pratike e l' erî-såjhon. Avou on razoe u vandwesse. Et on les mete dins l' boesse ås pexhons, dins on bî, ou çk' i gn a del bele aiwe, po k' i soeyénxhe bén vicants, zels.
On eploye on hanzin simpe, k' est lesté, ça vout dire k' on-z a metou ene bale di plomb après, po k' i n' rimonte nén. Et on bouchon. Et on ratind ki l' brotchet atake. Il vore dissu waeraxhmint. Et prinde li razoe triviè di s' gueuye. Et pu i rva sol fond, e s' bôre. Il î dmeure ene hapêye, ça depind comint k' il est luné. I fåt ratinde. Des côps cwate cénk munutes.
Adonpwis, a on metou moumint, i rshofele li razoe, k' il a did triviè dins s' gueuye, et i l' avale li tiesse li prumire. Et pu il eva. C' est l' moumint del ferer.
U alôrse, cwand c' est des djoûs k' i n' vont nén, on l' asticote, k' on dit, ça vout dire k' on rhaetche des ptits côps sol fyi, nén trop foirt, mins foirt assez po k' i croeye ki l' pexhon est co vicant e s' gueuye. Et adon, i s' dispaitche a l' avaler, hin.
Alôrse, vos l' ferez.
On ndè pôrîz prinde onk å vier, mins e l' rimouwant, pask' i croet k' c' est ôte tchoi. C' est nén d' awè fwin.
Li brotchet, c' est on pexhon magneu d' tchå des corantès aiwes.
C' est l' pus gros des pexhons del Walonreye. End a e Smwès.
No d' l' indje e sincieus latén : Esox lucius
Mins gn a des ôtès sôres di brotchet.
di Smwès, etir
do Marok
ådvins del gueuye
di Smwès, gueuye
Haugi (lat. Esox lucius) on kala.
De Hecht (Esox lucius; alemanischi Näme) isch e aapassigsfääige Süesswasserfisch und e verbraitete Raubfisch, wo i europäische Gwässer vorchunnt.
De Hecht isch e dünne längliche Fisch, wo öppe 40 bis 120 cm lang werd und öppe 10 kg wögt. Wiibli sind gröösser as Mandli. Er hett e flache spitzige Chopf, chliini Auge und vor alem e groosses Muul. Sin Körper isch dunkel miteme Bruu- oder Grüestich und helle Tupfe, Flecke und Straiffe. De Buuch isch heller. Sini Buuchflosse chönd röötlich sii.
De Hecht isch i fast ganz Europa verbraitet. Er feelt z Norwege, uf de Iberische Halbinsle und im süüdliche Balkan. Er chunnt au im nördliche Asie und z Nordamerika vor.
De Hecht isch e Raubfisch. Er luuret i Uufernööchi im Gstrüpp us Wasserpflanze und schüüsst den blitzschnell uf siis Opfer loos. Er fresst nöd nu anderi Fisch, sondern au chlinneri Hecht chönd i siim Muul lande. Er foot au Amphibie und chliini Wasservögel. Well vili Fisch d Fäkalie vom Hecht am Gruch erchenet, schiisst er a Orte, wo vo sim Jagdplatz wiit ewegg sind.
D Laichzitt goot vom Hornig bis in Mai, binere Wassertemperatur zwöschet 5 und 11 Grad. S Wiibli lait abertuusigi Aier, wo a de Wasserpflanze chlebe bliibet. Noch 10 bis 30 Taag schlüüffet d Laarfe. Wenn di junge Hechtli öppe 5 cm lang sind, fönd s a jage, vorene lebets vo Zooplankton.
De Hecht (Esox lucius; alemanischi Näme) isch e aapassigsfääige Süesswasserfisch und e verbraitete Raubfisch, wo i europäische Gwässer vorchunnt.
Lucio (Esox lucius) esas fisho qua vivas en aquo nesala, tre devorera, ek la familio "ezoci", di qua korpo esas funelatra, kun muzelo longa, boko tre fendita e garnisita kun granda quanto de denti, e di qua karno tre prizesas.
Ordinare ol esas longa de cirkume 50 cm e pezas cirkume 3 kg. Tamen lua kresko esas rapida do maxim granda 1.5 m e pluse 20 kg ne esas rara. Lua 700 punta e hoka dent povas rikreskar kom sharko.
Līdeka (luotīnėškā: Esox lucius, onglėškā: Northern Pike, vuokīškā: Europäischer Hecht) īr pliešrė līdekžoviu (Esociformes) būrė žovīs. Gīven 7-10 m. Žovienuo īr tėktās 2-3 % taukū, tudie ana tink dietėnėm jiediuo.
Gīven vėdėniūs vėsuos Euruopas ondenīs, ėšskīrus Pėrienu posiasalė, pėitėnė Italėjė, Kroatėjė, Hebrėdu ėr Šetlanda salas. Gėmėningu rūšiu īr Amerėkuo, Rosėjuo, kāp kor Azėjuo.
Lietovuo paplėtos opies ėr ežerūs. Nuognē tonkė. Paprastā sogaunama 30-60 cm ėlgoma, 0,3-2,5 kg sonkoma.
Anā patink stuovintis a lietā tekontis ondou ė gėlės tonkē apžielosės vėitas.
Patelės čiot dėdlesnės ož patėnus. Ėlgoms lėgė 1,5 m. Nogara žalsvā pilka, šuonā pilkšvā žalsvė. Skilvis švėisos. Šuonā diemietė, tonkē ont kūna esontės diemės padėrb skersas joustas. Ta kavuojama spalva pagelbie pasėkavuotė. Līdeka gal būt pilkā žalsva, pilkšvā roda, pilkā gelsva – tas prigol nu gīvenamas vėitas.
Galva ėlga ė pluoktė nu viršaus. Žvīnā paėlgė. Šuonėnė lėnėjė mažne tėisė, ėštėsėnė aba ponktīrėnė. Ištīsė̄s kūns ė tam tikrūs vėitūs esontės pelekā leid līdekā ūmē ožpoltė gruobi.
Žondā so aštrēs vairaus dėdloma dontėms, palinkosėms rīkliep. Dontū tēpuogi būn ont guomorė, lėižovė, žiaunėniu lonkū. Vėršotėnė žondėkaulė dontis pakrīpė atgaliuos, ka gruobės neėšslīstom. Apatėnė žondėkaulė dontīs dėdlesnė ė ėšaugė statmenā.
Pliešrūnės līdekas mažne vėsaduos īr alkanas. Tonkiausē jied karpėnės žoves. Dėdlės līdekas, kėtāp nego īr mėslėnėma, tonkiausē stver mizernas žoveles, tėktās čiesās smailaudamas gerū žovū mailiom. Čiesās pavīkst pačioptė nedėdlė paukštė aba ton paukšte jaunėkli. Īr žėnuoms notėkėms, kūmat līdeka bova pasėčiopos blezdinga. Dėdlė̄jė jiedė dalė sodara karšē, bronšės, rodakės. Neatsėmet nu varliū, mizernu ondens žėndouliu.
Līdeka tor poiku veiziejėma. Dielē īpatoma poikē poltė ėš pasala čiesās vadėnam „gielaondenio rīklio“. Namiegst mediuotė atvėrūs vėitūs. Anas nekostiedamas kiūta sōžalīnė, pakuol ūmē poul pru šali praplaukontė žovelė. Ėlgā ėšbūtė vėinuo vėituo anums pagelbie vėsad kostantės lielės pelekā, plaukionėma pūslie ė nepuorėnē pelekā. Patė līdeka prėišu mažne nator.
Līdekas nuognē jėdrės īr – suaugosės žovės tonkē poul sava jaunesnes gėmėnes. Virškėnėma soltīs, katruos ėšsėskėr skėlvī, gal ėštirpdītė net metala. Platē pražiuojosė nasrus līdeka gal prarītė net nuognē drūta žovė. Rījont anuos stemplie nuognē ėšsėtīst. Dėdli gruobi virškėn ėlgā, čiesās net 3-5 dėinas.
Līdekas paprastā gīven vėinas. Neršėms vīkst kuova-balondi. Ėšnerštū kiaušiu skaitlios prigol nu patelės dėdloma – 10 kg līdeka gal ėšnerštė lėgė 300 000 ėkru. Apvaisėntė ėkrā nusied ont dogna, a pu 2-3 nedieliu ėšsėrėden mailios.
Mažne 10 dėinū mailios jied tas jiedamas medegas, katruos īr trīnė maišelī, paskum mizerio. Mažiau kāp 2 cm mailios jau gal prarītė karpėniu žovū lerva. Aug spierē. Patelės soaug par 3 m., patinielē par 3-4 m.
Lietovuo metra ėlgoma, 10 ė daugiau kg sveriantės žovīs nie retoms, bat tonkiausē sogaunamas lėgė 2,5 kg sonkoma ė lėgė 60 cm ėlgoma līdekas.
Īr kelets būdu kāp megiejėškā žvejuotė līdekas: skrėtolē, spėningavėms, žvejuojėms so kelboko. Skrėtolēs tonkiausē žvejuojam ežerūs aba lietā tekantiuos opies. Skrėtoliō nauduojams jauks paprastā būn gīva žovelė, tonkiausē mažos ešerioks, bronšė, aruosos.
Līdeka (luotīnėškā: Esox lucius, onglėškā: Northern Pike, vuokīškā: Europäischer Hecht) īr pliešrė līdekžoviu (Esociformes) būrė žovīs. Gīven 7-10 m. Žovienuo īr tėktās 2-3 % taukū, tudie ana tink dietėnėm jiediuo.
Snoeks (Esox lucius) zyn visschn uut de familie van de snoeks. In West-Vloandern zyn 't de grotste zoetwoatervisschn.
Snoeks zyn langwerpige visschn, nunder lyf doet e bitje peizn an e torpedo, woadeure dan ze indeliks zêre deur 't woater kunn schietn. Nunder mule trekt up e bek, dan ze verre kunn oopntrekkn voun groddere bêestn mei te pakkn. D'ounderkoake is langer of de boovnkoake. Nunder vinn zyn redelik klêne en nunder rik- en oarsvinne stoan hêel vanachter en enn oungeveer dezeste vorme.
Van kleur komt olles vôorn van groen over bruun en grysde no zwortachtig, zowel me plekkn of striepn. De mêeste oudere visschn verliezn nunder têkenienge wel grôotndêels. Up nunder zyde en ze e striepe die gevoelig is voun bewegienge en woamei dan ze bêestn kunn viendn.
Snoeks kunn froai grôot en zwoar kommn, surtout de wuvetjes. Officieel is in 1986 'n grotstn snoek ôois evangn in Duutsland, 'n dien wôog 26 kilo. 't Zyn wel bronn die beweirn dat er ôois e wuvetje van 1m47 evangn is die 31 kilo wôog. In Amerika kommn ze nie zo grôot en zo zwoar.
Z'eetn olle sôortn bêestn, mo wel surtout vis. Ze zoekn surtout achter oude of zieke visschn, die simpelder zyn voun te pakkn. Ze verduukn nunder mêestol voun toune ol met e kêe vooruut te schietn. Buutn vis eetn z'ouk amfibieën, woaterveugels, kreeftachtign en woaterrattn. Ze zyn ouk nie vies van nunder eign sôorte, an ze kunn gon ze nie loatn van nunder eign joungn up 't eetn. Jounge snoeksjes verduukn nunder tusschn woaterplantn. 't Is toune vaneigns ouk nermoal dan de mêeste snoeksjes overleevn in woater woa dan der vele plantn groein.
Snoeks poain ol vroeg in 't vôorjoar en de wuvetjes leggn tout 20 000 eiers per kilo dan ze weegn. Ze plakkn nunder eiers an woaterplantn en kommn ossan were no dezeste plekke.
Snoeks kommn vôorn in verre olle woaters van Europa, Nôord-Amerika en Azië. Ze leevn 't liefst in kloar woater, die ideoal is voun nunder omdan ze surtout nunder oogn gebruukn voun te joagn. Ze kommn vôorn in zoet woater, ol zyn der oek die kunn eirn in brak woater.
Snoeks zyn visschn woa dan de mêeste visschers geirn up visschn omdan ze redelik grôot kommn en omdan ze nunder nog wel weirn an ze evangn zyn. De mêeste visschers smytn snoeks wel were in 't woater, zeker an ze klinder zyn of vichtig cantimeiter. Vaneigns is er ouk in West-Vloandern e masse up evist.
Je ku ze upeetn, mo 't is wel e bitje werk an voun ze te kuuschn omdan ze wel groatn enn. Nunder vlêes is wit en goed van smoake, de Romeinn woarn ol liefebber van snoek.
De noame snook is in 't Iengels gebruukt voun binnsnoeks, e sôorte van zêevis. De noame snoek is gebruukt voun de Japaneeschn barracuda en voun verschillnde sôortn slangmakreeln. In bepoalde streekn van Iengeland is 't wôord snake gebruukt voun snoeks an te duudn.
Snoeks (Esox lucius) zyn visschn uut de familie van de snoeks. In West-Vloandern zyn 't de grotste zoetwoatervisschn.
Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.
Szczëka pòspòlito (Esox lucius) – to je szerok rozcygniony, rabùsznô rëba z rodzëznë szczëkòwatëch. Ji ókòłe biegunowi òbjim westpòwani je nowikszi. Czedës wiele tich rib żëło na Kaszëbach, chòcbë w jezorach Słowińsczégò Nôrodnégò Parkù.
Jezórnô rëba- szczëka (szczipôk). Szczëka – familejô szczëpakòwôti. Òchrónowi cząd – òd 1 stëcznika do 30 łżëkwiata. Òchrónowô wiôlgòsc - 50 centimétrów.
Samica daje òd 3000- 200000 tësąców jaj chtërny kleją sã do roscënów i wszëtczégò co je pòd wódą. Mółi szczëczi jedzą zeloné z wòdë, le barô flot stają sã rabusznikama.Szczëczi jedzą jedna-drëgą, są kanibalama. Baro drãgò ję jich hodowla.Szczëka chòwô sã w wòdnëch roscënach i żdaje tam na swòja ofiarã. Żeżérô ją w jednym sztëku. Flot rozmieje płënąc, le na baro krótczich sztrasach. Na Kaszëbsczich jezorach je barô spòpularizowónô.
Miãso szczëczi je barô wôrtny w westrzédny i pôłniowy Europie. Pòpularnô rëba westrzód wãdkôrzów je łowionô na mamidła nôtërny i sztëczny i jinszy. Wãdkôrzé òb czos łowinié szczëczi obrzeszô cząd i wiôlgosc ochrónowi zgódno z regulamina PZW.
Czë wiész, że.....
Nôwiãkszo ùdokùmentowóno szczëka chtęrnã wzãlë na wãdka w Pòlsce miôła 128 cm rostu i 24.10kg.wódżi.
Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.
Szczëka pòspòlito (Esox lucius) – to je szerok rozcygniony, rabùsznô rëba z rodzëznë szczëkòwatëch. Ji ókòłe biegunowi òbjim westpòwani je nowikszi. Czedës wiele tich rib żëło na Kaszëbach, chòcbë w jezorach Słowińsczégò Nôrodnégò Parkù.
Jezórnô rëba- szczëka (szczipôk). Szczëka – familejô szczëpakòwôti. Òchrónowi cząd – òd 1 stëcznika do 30 łżëkwiata. Òchrónowô wiôlgòsc - 50 centimétrów.
Štuka (Esox lucius) je riba iz porodice Esocidae. Ima vretenasto tijelo i veliki je grabežljivac. To njeno vretenasto tijelo završava karakterističnom glavom, širokom i spljoštenom, u obliku pačijeg kljuna. Vilica joj je opremljena sa oko 700 zuba, nagnutih prema unutra. Oči, smještene na vrhu glave, omogućavaju joj široko vidno polje. Leđna peraja, položena na vrhu zadnjeg dijela tijela, služi joj za snažan zalet kad odluči napasti plijen.
Pore na glavi, smještene na obje donje čeljusti povezane s bočnom linijom, omogućuju štuki da osjeti i najmanju vibraciju sa velike daljine.
Boje njenog tijela pogodne su za savršenu kamuflažu: leđa, tamno zelene boje koja ide do crne, prošarana svjetlijim trakama, dok su bokovi zelenkasti, a trbuh bijel.
Iako je možemo naći u skoro svim tipovima voda, od ušća do malih rijeka, štuka ipak najviše voli mirne vode[1], spore tekućice bogate vodenom vegetacijom i pune raznih prepreka, potopljenih stabala, nasutog kamenja, korijenja… gdje se ona može skrivati i proći nezapažena. Ona je samotnjak i oštro brani svoju teritoriju protiv svih uljeza, čak i kad su njene vrste.
Štuka se ne udaljava previše u potrazi za hranom. Ona je lovac u zasjedi, sposobna satima stajati nepomično, glave položene niže od ostatka tijela, jedva mičući trbušnom perajom. Kad je u vodoravnom položaju, nimalo agresivnog izgleda, to je znak da je probavljanje završeno. Ali kad joj je glava usmjerena prema gore, spremna je na skok i to je znak za opći bijeg ostalim ribama!
Odmah po rođenju, mlađ se hrani planktonom i insektima. Brzo rastu, u samo šest hefti narastu 6 do 8 cm. Nakon što dosegnu tu veličinu, zanima ih samo riba. U pravilu, štuka napada samo bolesne, ranjene i spore ribe, ali kad se ukaže prilika, baca se i na žabe i glodare.
Zavisno o regiji, štuka se razmnožava od februara na jugu, do maja na sjeveru. Ženke biraju plitka mjesta, bogata travom gdje, čim voda dosegne 10-11°C, polažu oko 20.000 jaja koja mužjaci odmah oplođuju.
Jaja sazriju desetak dana kasnije. Tokom sljedećih desetak dana, novorođenčad, još bez usta, stoje zakačena jednim otvorom (slamčicom) za podlogu. Kad taj period završi, mlađ se uspravlja i započinje plivati i loviti.
Pike engleski; Hecht, Schmuck njemački; luccio italijanski; lucio španski; brochet francuski; Gädda švedski;.
Štuka (Esox lucius) je riba iz porodice Esocidae. Ima vretenasto tijelo i veliki je grabežljivac. To njeno vretenasto tijelo završava karakterističnom glavom, širokom i spljoštenom, u obliku pačijeg kljuna. Vilica joj je opremljena sa oko 700 zuba, nagnutih prema unutra. Oči, smještene na vrhu glave, omogućavaju joj široko vidno polje. Leđna peraja, položena na vrhu zadnjeg dijela tijela, služi joj za snažan zalet kad odluči napasti plijen.
Pore na glavi, smještene na obje donje čeljusti povezane s bočnom linijom, omogućuju štuki da osjeti i najmanju vibraciju sa velike daljine.
Boje njenog tijela pogodne su za savršenu kamuflažu: leđa, tamno zelene boje koja ide do crne, prošarana svjetlijim trakama, dok su bokovi zelenkasti, a trbuh bijel.
Ο λούτσος (Esox lucius) ο οποίος ονομάζεται αλλιώς και καρχαρίας του γλυκού νερού ή τούρνα ή λαυράκι των ποταμών είναι ένα ψάρι της οικογένειας των Εσοκιδών (Esocidae) που ζει στα γλυκά νερά της Ευρώπης.
Ο λούτσος είναι ευρύτατα κατανεμημένος στην Ευρώπη. Τον συναντούμε σε σχεδόν όλη τη Μεγάλη Βρετανία. Στην υπόλοιπη Ευρώπη έχει ευρεία κατανομή εκτός από την Ισπανία και την Πορτογαλία. Στην Ελλάδα δε, συναντάται βορειοανατολικά στις μεγάλες λίμνες (Βιστωνίδα, Κερκίνη) και βορειοδυτικά στις λίμνες Βεγορίτιδα, Πετρών, Ζάζαρη και Χειμαδίτιδα.
Το φυσικό του περιβάλλον είναι οι λίμνες και τα ποτάμια με πλούσια υποβρύχια βλάστηση και θερμοκρασία νερού γύρω στους 16-20 βαθμούς Κελσίου.Προτιμά τα αργοκίνητα νερά όπου αναπτύσσονται τα φύκια. Η άφθονη υποβρύχια βλάστηση του επιτρέπει να μη γίνεται αντιληπτός και να αιφνιδιάζει εύκολα τα θύματά του.
Ο λούτσος είναι μεγαλόσωμος, με μήκος ως και 2 μέτρα για τα θηλυκά, με τα αρσενικά μικρότερα, και βάρος 10-21 κιλά για τα θηλυκά και ως 10 για τα αρσενικά. Το χρώμα κυμαίνεται ανάμεσα σε διάφορες αποχρώσεις του πράσινου, του κίτρινου ή του καφετί, ανάλογα με τον τόπο διαμονής. Τα άτομα που ζουν στα πιο καθαρά νερά έχουν και τους πιο ζωηρούς χρωματισμούς. Το σώμα του είναι μακρόστενο και επίμηκες, το κεφάλι μεγάλο, αλλά το μυαλό του δε ζυγίζει ούτε το 1/1000 του βάρους του. Το ραχιαίο του, όπως και το πρωκτικό του πτερύγιο βρίσκονται στο πίσω μέρος του σώματός του, διευκολύνοντας το λούτσο να πλησιάζει τα θύματά του χωρίς να ταράζει την επιφάνεια του νερού. Τα δύο πτερύγια που βρίσκονται στη μέση του σώματός του, του επιτρέπουνε να αλλάζει γρήγορα κατεύθυνση, σε περίπτωση που ξεφύγει το θύμα.Τα μάτια, τοποθετημένα στα πλάγια του κεφαλιού, είναι κατάλληλα για κυνήγι, με περισκοπική όραση. Το στόμα του είναι επίμηκες, πλατύ σαν σχισμή και μεγάλο με πολλά και δυνατά δόντια. Είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να μην ξεφεύγουν ούτε τα πιο γλιστερά ψάρια. Στην άνω γνάθο τα δόντια είναι πολλά και μικρά, φτάνοντας ως τον ουρανίσκο, κάνοντας τη φυγή του θύματος αδύνατη. Τα δόντια της κάτω γνάθου είναι ίσια, μακρυά και κοφτερά,και δεν αναπτύσσονται προς τα πίσω, συγκρατώντας το θύμα. Τα κάτω δόντια καρφώνουν το θύμα, ενώ τα πάνω εμποδίζουν τη διαφυγή.
Η διατροφή του λούτσου είναι ποικίλη, και ο ίδιος είναι τόσο λαίμαργος, ώστε δίνει την εντύπωση ότι σκοτώνει πολύ περισσότερα ψάρια από ότι ο ίδιος μπορεί να φάει. Τα νεαρά άτομα τρέφονται με νύμφες εντόμων και με άλλα ασπόνδυλα, τα ενήλικα όμως έχουνε πολύ πιο διευρυμένο διαιτολόγιο. Μπορούν να φάνε μικρά και μεγάλα ψάρια, νερόκοτες, αγριόπαπιες, βατράχους, τρίτωνες, σαλαμάνδρες, υδρόβια θηλαστικά, ακόμα και νεαρά άτομα του ίδιου είδους. Περιμένει υπομονετικά, ξαπλωμένος στο βυθό, περιμένοντας το θύμα να εμφανιστεί. Έχει πολύ δυνατή όραση και ικανότητα να εντοπίζει το θύμα από 10 μέτρα μακριά. Μόλις το θύμα πλησιάσει, ο λούτσος πετάγεται αστραπιαία και το πιάνει. Αν αποτύχει, στρίβει ταχύτατα και ξαναορμάει, αλλά τις περισσότερες φορές το θύμα ξεφεύγει. Μπορεί να καταπιεί οτιδήποτε χωράει στο στόμα του εκτός από αγκαθερά, τα οποία με τα αγκάθια τους του προκαλούν σοβαρές εσωτερικές βλάβες. Αφού σκοτώσει το θύμα, ο λούτσος το καταπίνει ξεκινώντας πάντα από το κεφάλι. Η χώνευση διαρκεί ως και 5 μέρες. Το στομάχι του λούτσου, επειδή καταπίνει ολόκληρο το θύμα εκκρίνει πολύ ισχυρά οξέα, τα οποία διασπούν ακόμα και μέταλλο.
Πολλές φορές ο λούτσος ανεβαίνει στα ποτάμια και προκαλεί μεγάλες καταστροφές στους σολομούς. Αυτό διαπίστωσε και ο δρ Foch στην Αγγλία, ο οποίος ανέλυσε το περιεχόμενο των στομαχιών από 395 λούτσους και το 89% των θηραμάτων ήταν σολομοί.
Ο λούτσος επίσης προκαλεί ανυπολόγιστες ζημιές στα ιχθυοτροφεία, τόσο που οι ιχθυοτρόφοι τον κατηγορούν ότι σκοτώνει για γούστο. Φυσικά αυτό δεν αληθεύει, διότι ο λούτσος σκοτώνει όσο χρειάζεται για να φάει. Στη φύση σίγουρα βοηθάει στον έλεγχο των πληθυσμών στα κοπάδια των ψαριών, αλλά στις ιχθυοκαλλιέργειες προκαλεί πολλές ζημιές.
Στη φύση ο λούτσος διατηρείται σε σταθερούς πληθυσμούς. Έχει λίγους φυσικούς εχθρούς και οι μόνοι θηρευτές που ασκούν έλεγχο στους πληθυσμούς είναι ο άνθρωπος αλλά και ο ίδιος ο λούτσος με την κανιβαλιστική συμπεριφορά του.
Στο γένος Έσοξ επίσης ανήκουν και ο αμερικανικός λούτσος (Esox americanus), o Esox muskellnunge, o Esox masquinongy και ο Esox niger που ζουν στη Βόρεια Αμερική, καθώς και ο σοβιετικός λούτσος (Esox reicherti) που ζει στη Ρωσία.
Ο λούτσος συνήθως γεννάει το Μάρτιο ή τον Απρίλιο. Ο αριθμός των αυγών που θα γεννήσει το θηλυκό κυμαίνεται από 40.000 ως 500.000. Όσο μεγαλύτερο σε ηλικία είναι το ψάρι, τόσο περισσότερα αυγά θα κάνει. Τα αυγά εναποτίθενται στο βυθό της λίμνης ή του ρυακιού στο οποίο ζει το ψάρι, και σε 2-3 εβδομάδες βγαίνουν οι μικροί λούτσοι, οι οποίοι τρέφονται από το λεκιθικό σάκο για 10 μέρες και ύστερα είναι έτοιμοι να κυνηγήσουν. Οι νεαροί λούτσοι είναι σεξουαλικά ώριμοι σε ηλικία 2 ετών. Στη φύση, ελεύθερος ο λούτσος μπορεί να ζήσει ως και 10 χρόνια.
Από την αρχαιότητα, ιδίως στους βόρειους λαούς, ο λούτσος είχε γίνει γνωστός όχι μόνο για την αδηφαγία του, αλλά και για το νόστιμο κρέας του. Κατά το Μεσαίωνα ήταν πολύ αγαπητό έδεσμα στα τραπέζια των αρχόντων και συχνά εκτρεφόταν στις τάφρους γύρω από τα κάστρα και το ψάρεμά του ήταν δημοφιλές άθλημα.
Στη σημερινή εποχή ο λούτσος ιχθυεύεται ανελέητα από τους ανθρώπους. Τον κυνηγούν οι ιχθυοτρόφοι, διότι τρώει τους σολομούς και τις πέστροφες, τον κυνηγούν οι αγρότες διότι επιτίθεται σε χήνες και σε πάπιες, και οι ψαράδες τον αναζητούν μανιωδώς διότι θεωρείται μεγάλο έπαθλο επειδή έχει εξαιρετικά νόστιμο κρέας. Ευτυχώς, οι πολλές γεννήσεις αντισταθμίζουν τους θανάτους και έτσι ο πληθυσμός των λούτσων παραμένει σταθερός.
Ο λούτσος (Esox lucius) ο οποίος ονομάζεται αλλιώς και καρχαρίας του γλυκού νερού ή τούρνα ή λαυράκι των ποταμών είναι ένα ψάρι της οικογένειας των Εσοκιδών (Esocidae) που ζει στα γλυκά νερά της Ευρώπης.
Ведьгаз (латинокс Esox lucius) — кал, ведьгазонь тналоннетнень эзда фкясь.
Нучко[1] (лат. Esox lucius , руз. Щука, или обыкновенная щука) — те калось калонь порий.
Эри салтомо ведьсе Евразиянь Масторсо ды Пелевеёнксонь Америкасо. Сехте вечкевикс эрямо тарказо ведькстыень ды парсеень поцо, косо эрить вишка калнеть.
Чуртан, кайбер очракта чүкә, йә торна балыгы дип тә әйтәләр (лат. Esox lucius) — чуртанлылар гаиләсендәге төче су балыгы. Ауразия белән Төньяк Америка сулыкларында киң таралган. Идель бассейны елгаларында да очрый. Озынлыгы 1,5 м гача һәм 35 кг авырлыккача җитәргә мөмкин.
Озынлыгы 50-60 см, авырлыгы, гадәттә, 1-2 кг. Яшәвенең 3-4 нче елында җенси җитлегә. Март-апрельдә су температурасы 3-6 °C булганда уылдык чәчә. Үрчемлелеге 3-233 мең бөртек уылдык. 12-15 ел яшиләр. Промысел балыгы.
Чуртан үзеннән кечерәк вак балыклар белән тукланып калмыйча кечкенә чуртаннар белән дә туклана.
Чуртан, кайбер очракта чүкә, йә торна балыгы дип тә әйтәләр (лат. Esox lucius) — чуртанлылар гаиләсендәге төче су балыгы. Ауразия белән Төньяк Америка сулыкларында киң таралган. Идель бассейны елгаларында да очрый. Озынлыгы 1,5 м гача һәм 35 кг авырлыккача җитәргә мөмкин.
Озынлыгы 50-60 см, авырлыгы, гадәттә, 1-2 кг. Яшәвенең 3-4 нче елында җенси җитлегә. Март-апрельдә су температурасы 3-6 °C булганда уылдык чәчә. Үрчемлелеге 3-233 мең бөртек уылдык. 12-15 ел яшиләр. Промысел балыгы.
Чуртан үзеннән кечерәк вак балыклар белән тукланып калмыйча кечкенә чуртаннар белән дә туклана.
Шчупа́к звыча́йны (па-лацінску: Esox lucius) — рыба сям. шчупаковых. Пашыраны ў прэсных водах Эўразіі і Паўночнай Амэрыкі. Жыве звычайна ў прыбярэжнай зоне, у водных зарасьніках, у непраточных ці слабапраточных водах. На Беларусі трапляецца паўсюдна.
Даўжыня да 1,5 м, маса да 35 кг (звычайна да 1 м і 8 кг). Цела тарпедападобнае, галава вялікая, пашча шырокая. Афарбоўка зьменлівая, залежыць ад асяродзьдзя: шэра-зеленаватая, шэра-жаўтаватая, шэра-бурая, сьпіна цямнейшая, бакі з буйнымі бурымі ці аліўкавымі плямамі, якія ўтвараюць папярочныя палосы. Няпарныя плаўнікі жаўтавата-шэрыя, бурыя зь цёмнымі плямамі; парныя — аранжавыя. Корміцца пераважна рыбай. Аб’ект промыслу і разьвядзеньня.
У продаж паступае ў жывым, ахалоджаным, замарожаным і кансэрваваным выглядзе. Мяса касьцістае, часам пахне цінай, утрымлівае 18,4% бялку, 1,1% тлушчу. Вялікую і сярэднюю шчуку часьцей за ўсё выкарыстоўваюць рубленай (для рыбных катлетаў, хрыкадэлькі) і фаршыраванай, дробную (дробных шчупакоў масай каля 200—300 грамаў) адварваюць у наступным адвары: на 1 кг рыбы 0,75 л вады, па 1 карэньчыку (морква, пятрушка, селер), 1 цыбуліна, 3 гарошыны чорнага і 1 гарошына душыстага перца, 1 ляўровы ліст; усё разам варыцца 5—7 хвілінаў, затым у адвар кладуць рыбу і вараць да гатоўнасьці (прыкладна 20 хвілінаў), абавязкова на слабым вагні, не дапускаючы моцнага кіпеньня, затым рыбу вымаюць шумоўкай, выкладваюць на разагрэтае блюда, пасыпаюць зелянінай пятрушкі і падаюць з адварным картапляным і сьметанковым маслам. Дробнага шчупака можна таксама смажыць, выкарыстоўваць для вухі.
У ангельцаў у сярэдзіне XX стагодзьдзя шчупак лічыўся самай смачнай і дарагой рыбай. У некаторых краінах і па сёньняшні дзень стравы з шчупака лічацца далікатэснымі.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Шчупа́к звыча́йны (па-лацінску: Esox lucius) — рыба сям. шчупаковых. Пашыраны ў прэсных водах Эўразіі і Паўночнай Амэрыкі. Жыве звычайна ў прыбярэжнай зоне, у водных зарасьніках, у непраточных ці слабапраточных водах. На Беларусі трапляецца паўсюдна.
Даўжыня да 1,5 м, маса да 35 кг (звычайна да 1 м і 8 кг). Цела тарпедападобнае, галава вялікая, пашча шырокая. Афарбоўка зьменлівая, залежыць ад асяродзьдзя: шэра-зеленаватая, шэра-жаўтаватая, шэра-бурая, сьпіна цямнейшая, бакі з буйнымі бурымі ці аліўкавымі плямамі, якія ўтвараюць папярочныя палосы. Няпарныя плаўнікі жаўтавата-шэрыя, бурыя зь цёмнымі плямамі; парныя — аранжавыя. Корміцца пераважна рыбай. Аб’ект промыслу і разьвядзеньня.
Щука (Esox lucius) є драва рыба з родины щуковых. Може мати довжку аж через 1,5 метра і вагу через 25 кґ.
Щука є дуже добрї приспособлена дравому способу жывота. Мать натягнуте ціліндрове тїло із заднїма плутвами аж взаду і шыроков богато озубенов ґамбов на плоскій голові. Тото забезпечує щтюцї швыдкый штарт за жертвов. Зубы суть мірно огнуты днука, жебы ся жертва легко не слизла а як ся зубы опотребують, нароснуть єй новы. Тїло є зверьха і на боках крыте світлыма фляками, справила упорядкованыма до звіслых смуг, бріх є світлїшый, справика брудно білый. Око є жовте, плутвы тмавшы і смужкованы. Щука може выроснути аж до 1,5 метра і досягнути вагы і через 25 кґ.
Щука є найросшыренїша з пятёх представителїв родины щуковых. Єй ареал природного росшырїня загорнює Европу, Северну Азію і Северну Америку. Не потребує даякый тіп воды, онсяджує вшыткы водны середовища з достатком стравы, зачінаючі пструговыма быстринами і рыбниками а переградовыма водоймами кончачі, але помало течучі воды і стоячі воды їй преці ся годять найвеце. Ідеалныма суть свіжо напущены великы водоймы.
Щука є тіпічный хищ, причім єй стравов суть особливо рыбы одповідаючой великости, напр. кострыш. Не одвергне ани жабу або втопену мышу, ці меншый екземплар властного виду. Щука є теріторіална рыба, зато єй можеме найти на тым самім місцї. Свою теріторію собі боронить перед другыма хищами.
Ікрометаня щук є в марцї аж апрілю, преферованы суть притім покійны теплы воды з густым поростом, де ся може плодик добрї скрыти.
Щука є рыбарями тримана, же она дуже цїнный уловок, бо є дость довга та скротити велику щуку, треба велику намагу і скушеному рыбарёви.
Окрем того, же є брана як престижный уловок, была в початках рыбникарьства придавана до рыбників, што мало за выслїдок звышіня продукції, бо щукы пожерли карпам векшыну конкуренції з ряд малых рыб.
Доросла щука не мать практічно жадный неприятелїв (з выїмков чоловіка, самособов), єй плодик жруть многы рыбы. Часто є жертвов канібалізму.
Щука (Esox lucius) є драва рыба з родины щуковых. Може мати довжку аж через 1,5 метра і вагу через 25 кґ.
