Trichosurus és un gènere de marsupials de la família dels falangèrids, dins l'ordre dels diprotodonts.
Conté cinc espècies
Die Kusus (Trichosurus, Einzahl der Kusu) sind eine Beutelsäugergattung aus der Beuteltierfamilie der Kletterbeutler (Phalangeridae). Es werden vier Arten unterschieden. Manchmal werden sie als Possums bezeichnet, obwohl sich diese Bezeichnung auch auf zahlreiche andere australische Beuteltiere bezieht.
Kusus kommen in ganz Australien und auf vorgelagerten Inseln wie Tasmanien vor. Außerdem wurden sie zur Fellverwertung in Neuseeland eingeführt und stellen jetzt dort eine Bedrohung sowohl der einheimischen Tierwelt, insbesondere der flugunfähigen Vögel, wie dem Kiwi, als auch des Baumbestandes dar.
Kusus sind kräftige Tiere. Ihre Körperlänge beträgt 32 bis 60 Zentimeter, der Schwanz erreicht eine Länge von bis zu 35 Zentimetern. Sie werden bis zu fünf Kilogramm schwer. Ihr Fell ist weich und wollig, die Farbe variiert von grau über weiß bis braun und schwarz. Die Ohren sind dreieckig und deutlich größer als bei den Kuskus, der Schwanz ist buschig.
Kusus sind von Natur aus nicht so strikte Baumwohner wie die anderen Kletterbeutler. Ihr natürliches Habitat waren Wälder und andere baumbestandene Gebiete, doch kommen sie auch in Parks und Gärten in den Städten vor. Tagsüber ziehen sie sich zurück, in Baumhöhlen, aber auch auf Dachböden und Scheunen, und gehen nachts auf Nahrungssuche. Zur Nahrungssuche kommen sie oft auf den Boden.
Kusus sind Einzelgänger, die ihr Revier mit Duftdrüsen am After oder auf der Brust markieren, in dichtbevölkerten Gegenden überlappen sich die Reviere jedoch oft.
Kusus sind vorwiegend Pflanzenfresser, die Blätter, Früchte und Knospen zu sich nehmen. Gelegentlich vertilgen sie jedoch auch Insekten und kleine Wirbeltiere, wie zum Beispiel Vögel.
Ein- bis zweimal im Jahr bringt das Weibchen nach einer Tragzeit von 16 bis 18 Tagen ein einzelnes Jungtier zur Welt, selten Zwillinge. Der Beutel ist gut entwickelt, hat zwei Zitzen und öffnet sich nach vorne. Nach vier bis sieben Monaten verlässt das Junge den Beutel, nach sechs bis zehn Monaten ist es entwöhnt und im 2. oder 3. Lebensjahr geschlechtsreif. Die Lebenserwartung der Kusus beträgt 10 bis 15 Jahre.
Kusus sind in größerem Ausmaß als andere Beuteltiere Kulturfolger. Seit der Landung der Europäer hat sich ihr Lebensraum vergrößert. Sie werden bejagt, einerseits wegen ihres Fells (in der Pelzbranche wird das Possumfell als „Australisch“, „Tasmanisch“ bzw. „Neuseeländisch Opossumfell“ bezeichnet), andererseits weil sie oft Gärten und Blumenbeete verwüsten, in Jungwäldern Schaden anrichten und die Rindertuberkulose übertragen. Trotzdem sind sie weit verbreitet und nicht bedroht.
Man teilt die Kusus in vier Arten ein:[1]
Der Schuppenschwanzkusu gehört hingegen nicht zu dieser Gattung, sondern wird in einer eigenen Gattung, Wyulda, eingeordnet.
Die Kusus (Trichosurus, Einzahl der Kusu) sind eine Beutelsäugergattung aus der Beuteltierfamilie der Kletterbeutler (Phalangeridae). Es werden vier Arten unterschieden. Manchmal werden sie als Possums bezeichnet, obwohl sich diese Bezeichnung auch auf zahlreiche andere australische Beuteltiere bezieht.
The brushtail possums are the members of the genus Trichosurus in the Phalangeridae, a family of marsupials. They are native to Australia (including Tasmania) and some small nearby islands. Unique among marsupials, they have shifted the hypaxial muscles from the epipubic to the pelvis, much like in placental muscles, meaning that their breathing cycle is more similar to the latter than to that of other non-eutherian mammals.[2] In general, they are more terrestrially oriented than other possums, and in some ways might parallel primates.
The genus contains these species:
The brushtail possums are the members of the genus Trichosurus in the Phalangeridae, a family of marsupials. They are native to Australia (including Tasmania) and some small nearby islands. Unique among marsupials, they have shifted the hypaxial muscles from the epipubic to the pelvis, much like in placental muscles, meaning that their breathing cycle is more similar to the latter than to that of other non-eutherian mammals. In general, they are more terrestrially oriented than other possums, and in some ways might parallel primates.
The genus contains these species:
Northern brushtail possum, T. arnhemensis Short-eared possum, T. caninus Mountain brushtail possum, T. cunninghami Coppery brushtail possum, T. johnstonii Common brushtail possum, T. vulpeculaTriĥosuro (Trichosurus), aŭ Penikvosta posumo, estas aŭstralazia genro de posumoj, malgrandaj mamuloj similaj al didelfo, el familio Falangeredoj. Al la genro apartenas jenaj specioj:
Trichosurus vulpecula (Kutima penikvosta posumo) estas plej granda specio el la genro (kaj inter ĉiuj posumoj), kaj ankaŭ plej vaste disvastigita. Aŭstraliaj anoj de la specio havas delikatan grizbluan hararon, kaj anoj de tasmania subspecio (Trichosurus vulpecula fuliginosus) havas nigrabrunan ĝis ruĝbrunan hararon.
Trichosurus es un género de marsupiales diprotodontos de la familia Phalangeridae.[1]
Trichosurus es un género de marsupiales diprotodontos de la familia Phalangeridae.
Trichosurus est un genre de marsupiaux de la famille des Phalangeridae.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (27 mai 2010)[1] :
Trichosurus est un genre de marsupiaux de la famille des Phalangeridae.
Trichosurus Lesson, 1828 è un genere di marsupiali arboricoli della famiglia dei Falangeridi. Comprende tre specie di opossum australiani, note nome tricosuri[1].
Sono state individuate sette sottospecie di tricosuro volpino (T. vulpecula), ma soltanto tre di esse vengono attualmente accettate. La forma più diffusa (T. v. vulpecula) si trova negli habitat alberati di tutti gli Stati australiani e ha un peso di 2-3,5 kg e colori (dal grigio chiaro al nero) considerevolmente variabili[2]. Le altre sottospecie sono leggermente più pesanti (fino a 4,1 kg) e formano popolazioni geograficamente isolate nei terreni alberati all'estremità settentrionale del Territorio del Nord fino all'isola di Barrow nell'Australia Occidentale (T. v. arnhemensis) e nel Queensland nord-orientale (T. v. johnstonii)[2]. La densità di popolazione del tricosuro volpino varia secondo gli habitat, da 0,4 animali per ettaro nelle foreste aperte e nelle zone alberate in genere, a 1,4 per ettaro nei giardini suburbani e a 2,1 per ettaro nelle foreste aperte da pascolo[2].
Analogamente al loro parente più diffuso, il tricosuro canino (T. caninus) e il tricosuro di montagna (T. cunninghami) hanno un muso aguzzo, con orecchie medio-grandi erette e una coda completamente ricoperta di peli nella parte superiore, con una punta glabra nella parte inferiore. Essi sono, tuttavia, più limitati geograficamente e non sono suddivisi in sottospecie. Il robusto tricosuro canino si trova nelle folte e umide foreste dell'Australia sud-orientale, e può raggiungere una densità di 0,4-1,8 individui per ettaro, mentre il poco conosciuto tricosuro di montagna si trova nelle foreste di montagna del Victoria centrale e nord-orientale e del Nuovo Galles del Sud meridionale[2]. La distribuzione molto ampia del tricosuro volpino è probabilmente dovuta alla sua notevole flessibilità nell'alimentazione e nei comportamenti attinenti alla nidificazione e ad un'elevata potenzialità riproduttiva. Laddove si trova in condominio con il più terricolo tricosuro canino, si ciba soprattutto di foglie mature di eucalipto, e ottiene solamente il 20% del suo nutrimento dai cespugli del sottobosco[2]. In assenza di specie più grandi, tuttavia, il tricosuro volpino può passare la maggior parte del tempo sul terreno cibandosi di una grande varietà di foglie e anche di erba e di trifoglio.
Il tricosuro volpino non è meno flessibile per quanto riguarda il suo comportamento nella nidificazione. Sebbene preferisca nidificare sopra il livello del suolo nelle cavità degli alberi, come le altre due specie, utilizza anche tronchi cavi e buchi nelle rive dei torrenti, mentre nei sobborghi si nasconde sotto i tetti delle case.
Le femmine di questa specie iniziano a riprodursi a un anno di età e danno vita a 1-2 piccoli all'anno[2]. Nella maggior parte delle popolazioni, il 90% delle femmine si riproduce d'autunno (marzo-maggio), ma fino al 50% di esse può anche riprodursi in primavera (settembre-novembre)[2]. Nasce soltanto un piccolo alla volta, e il tasso riproduttivo annuo medio delle femmine è di 1,4[2]. Nel tricosuro canino, per contrasto, le femmine iniziano a riprodursi a 2-3 anni di età, dando vita a un massimo di un piccolo all'anno, d'autunno, e il loro tasso riproduttivo annuale è di 0,73[2]. Il ritmo di crescita delle due specie diverge anch'esso in modo notevole. Entrambe partoriscono piccoli rosa e glabri pesanti solo 0,22 g, ma quelli di tricosuro volpino vengono divezzati all'età di 6 mesi, quelli di tricosuro canino a 8 mesi; i primi si disperdono all'età di 7-18 mesi gli altri a 18-36 mesi[2].
I tricosuri volpini sono solitari, tranne quando sono in fase riproduttiva e di allevamento dei piccoli. Entro la fine del loro terzo o quarto anno di vita, gli individui si appropriano di piccole aree esclusive, gli alberi-tana, all'interno dei loro territori individuali, che vengono difese nei confronti degli altri individui del medesimo sesso e stato sociale. Gli individui di sesso opposto o di stato sociale inferiore vengono tollerati all'interno di tali aree esclusive, ma, sebbene il territorio individuale dei maschi (3-8 ettari) si sovrapponga a volte completamente a quello delle femmine (1-5 ettari), gli individui nidificano quasi sempre da soli e manifeste interazioni sono rare[2].
Nonostante l'abilità del tricosuro volpino nell'usare una grande varietà di tane, la difesa degli alberi-tana suggerisce che i luoghi di nidificazione preferiti siano scarsi. Siccome muoiono pochi giovani prima del divezzamento (15%), ogni anno entra a far parte delle popolazioni un numero relativamente grande di giovani indipendenti[2]. Questi giovani utilizzano tane piccole e di qualità scadente, e fino all'80% dei maschi e al 50% delle femmine muore o si disperde entro il primo anno di vita[2]. Per contrasto, molti giovani di tricosuro canino muoiono prima del divezzamento (56%), in modo che il numero di quelli che entrano a far parte della popolazione - e quindi la competizione per le rare tane disponibili - sia relativamente basso[2]. Circa l'80% dei giovani sopravvive ogni anno dopo essere diventato indipendente, e maschi e femmine, lungi dall'essere solitari, paiono formare legami di coppia durevoli[2].
La dispersione dei tricosuri volpini, e in particolare la difesa degli alberi-tana, paiono essere mantenuti con la marcatura odorosa e in misura minore con i richiami e le aggressioni dirette. Sono state descritte almeno nove ghiandole odorifere in questa specie, più che in ogni altra specie di marsupiale[2]. Fra i maschi, le secrezioni delle ghiandole boccali e del petto vengono depositate sui rami degli alberi, e in particolare degli alberi-tana, e si ritiene che abbiano lo scopo di segnalare ai rivali potenziali sia la presenza sia il grado gerarchico del soggetto che effettua la marcatura. Anche le femmine si segnalano, ma distribuiscono gli odori in modo più passivo, nell'urina e nelle feci. I segnali acustici giocano probabilmente un ruolo minore nella dispersione dei tricosuri volpini; molti richiami sono forti - udibili dagli esseri umani fino a 300 m di distanza - e possono essere emessi negli incontri faccia a faccia[2].
Il tricosuro volpino ha una notevole importanza commerciale. Il tricosuro canino determina danni notevoli alle piantagioni di pini esotici nel Victoria e nel Nuovo Galles del Sud, mentre nel Queensland effettua frequentemente razzie nelle piantagioni di banane. Il tricosuro volpino danneggia anch'esso i pini e in Tasmania è ritenuto responsabile del danneggiamento delle foreste di eucalipto in fase di rigenerazione. Un problema potenzialmente molto più serio consiste nella possibilità che si infetti di tubercolosi bovina.
Sull'altro lato della medaglia economica, il tricosuro volpino è da lungo tempo considerato pregiato per la sua pelliccia. Nell'Australia orientale, tuttavia, l'ultima stagione in cui fu ammessa la loro caccia fu il 1963 e, per il futuro, nessuna delle tre specie sembra essere minacciata[2].
Quando vennero importati in Nuova Zelanda attorno al 1840 i primi tricosuri australiani, si sperava che essi avrebbero costituito l'inizio di una remunerativa industria delle pellicce[3]. Tale iniziativa incontrò un evidente successo. Con l'aiuto di ulteriori importazioni fino al 1924 e della liberazione di animali riprodottisi in cattività, le popolazioni aumentarono prodigiosamente, fino a essere, oggi, un'importante fonte di valuta straniera[3]. Nel 1976 furono venduti 1,5 milioni di pelli, per un valore di 4,5 milioni di dollari neozelandesi[3]. Questo marsupiale, tuttavia, ha portato anche conseguenze negative. Oltre a essere portatore della tubercolosi bovina, questo opossum ha un effetto subdolo ma potenzialmente dannoso sulla vegetazione indigena, come messo in luce da studi recenti. La vegetazione forestale della Nuova Zelanda si è evoluta nell'assenza di mammiferi con una dieta a base di foglie e, diversamente dagli eucalipti australiani che producono essenze oleose velenose e fenoli, le foglie della maggior parte delle suddette specie sono appetibili e prive di difese nei confronti dei predatori. Alla loro prima introduzione nelle foreste peculiari della Nuova Zelanda, gli opossum sfruttarono rapidamente le nuove fonti alimentari e aumentarono la loro densità di popolazione fino a 50 animali per ettaro, circa 25 volte più che in Australia[3]. Quando tale densità si era stabilizzata a un livello di 6-10 per ettaro, alcuni alberi come il ratas (Metrosideros) e i konini (Fuchsia excorticata) erano quasi scomparsi da molte zone, e gli opossum stavano rivolgendo la loro attenzione a specie meno favorite[3]. Gli opossum accelerano la morte degli alberi aggregandosi sopra singoli alberi e privandoli delle foglie quasi completamente. Queste creature, normalmente solitarie, evidentemente abbandonano le loro inibizioni sociali in presenza di cibo abbondante e, al contrario dei loro vicini australiani, occupano territori piccoli e largamente sovrapposti (1-2 ettari)[3].
Il genere Trichosurus comprende tre specie:
Fino a non molto tempo fa venivano riconosciute come specie a sé anche T. arnhemensis e T. johnstonii, attualmente considerate sottospecie di T. vulpecula.
Trichosurus Lesson, 1828 è un genere di marsupiali arboricoli della famiglia dei Falangeridi. Comprende tre specie di opossum australiani, note nome tricosuri.
De echte koesoes (Trichosurus) vormen een geslacht van klimbuideldieren uit de familie der koeskoezen dat voorkomt in Australië. Dit geslacht is het nauwst verwant aan de schubstaartkoesoe (Wyulda squamicaudata), waarmee het de onderfamilie der koesoes (Trichosurinae) vormt. Dit geslacht bestaat uit grote, voornamelijk in bomen levende dieren.
Dit geslacht omvat de volgende soorten:
De echte koesoes (Trichosurus) vormen een geslacht van klimbuideldieren uit de familie der koeskoezen dat voorkomt in Australië. Dit geslacht is het nauwst verwant aan de schubstaartkoesoe (Wyulda squamicaudata), waarmee het de onderfamilie der koesoes (Trichosurinae) vormt. Dit geslacht bestaat uit grote, voornamelijk in bomen levende dieren.
Dit geslacht omvat de volgende soorten:
Arnhemvoskoesoe (Trichosurus arnhemensis) Hondkoesoe (Trichosurus caninus) Trichosurus cunninghami Trichosurus hamiltonensis (fossiel) Queenslandvoskoesoe (Trichosurus johnstonii) Voskoesoe (Trichosurus vulpecula)Kitanka[7] (Trichosurus) – rodzaj ssaka z rodziny kitanek (Trichosurinae) w rodzinie pałankowatych (Phalangeridae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Australii (włącznie z Tasmanią)[8].
Długość ciała 35–55 cm, długość ogona 25–42 cm; masa ciała 1,2–4,5 kg[8].
Do rodzaju należą następujące gatunki[7][14]:
Kitanka (Trichosurus) – rodzaj ssaka z rodziny kitanek (Trichosurinae) w rodzinie pałankowatych (Phalangeridae).
Trichosurus é um gênero de marsupial da família Phalangeridae.
Trichosurus é um gênero de marsupial da família Phalangeridae.
Pungrävar eller kusuer (Trichosurus) är ett släkte i familjen klätterpungdjur med fem arter.
Arterna förekommer på hela den australiska kontinenten samt på ön Tasmanien och på mindre öar i samma region. Dessutom infördes de i Nya Zeeland där de blev ett hot för den inhemska faunan, särskilt för flygoförmögna fåglar som kivier.[1]
Kusuer är robusta djur. Kroppslängden (huvud och bål) ligger mellan 32 och 60 centimeter och därtill kommer en upp till 35 centimeter lång yvig svans. De kan vara 1,3 till 5,0 kilogram tunga. Den mjuka och ulliga pälsen har en färg som varierar mellan grå, vit, brun och svart. Öronen är trekantiga och betydligt större än hos kuskusar. Svansen saknar hår vid undersidan av bakre delen och används som gripverktyg.[1]
Pungrävar är inte lika starkt bundna till livet i träd som andra klätterpungdjur. Deras naturliga habitat är skogar och andra regioner med träd men idag finns de även i stadsparker och trädgårdskolonier. De vilar på dagen i trädens håligheter eller i människans byggnader som ladugårdar och skjul. Under natten letar de i träd och på marken efter föda.[1]
Varje individ lever ensam och reviret markeras med sekret från doftkörtlar som sitter vid djurets analöppning och bröst.[1] I tättbebyggda områden överlappar reviren ibland och hos kortörad rävkusu har en hanne och en hona ofta samma revir.[1]
Kusuer är huvudsakligen växtätare som livnär sig av blad, frukter och växternas utskott. I viss mån äter de även insekter och mindre ryggradsdjur som fåglar.[1]
Beroende på art och utbredningsområde parar sig honor en eller flera gånger per år. Efter dräktigheten som varar i 16 till 18 dagar föds vanligen en unge, sällan tvillingar. Honans pung (marsupium) är bra utvecklad, har två spenar och öppningen framåt. Ungdjuret lämnar efter fyra till sju månader pungen och efter 6 till 10 månader slutar honan att ge di. Könsmognaden infaller under andra eller tredje levnadsåret men bara 25 procent av de nyfödda ungdjuren blir vuxna. Livslängden för pungrävar ligger mellan 10 och 15 år.[1]
Dessa djur är mer än andra pungdjur kulturföljare och efter européernas ankomst i Australien ökade deras utbredningsområde. De är inte sällsynta och räknas inte till de hotade arterna.[2] Trots allt jagas de ibland för pälsens skull och då de ibland förstör trädgårdar.[1]
I släktet skiljs vanligen mellan fem arter:[3]
IUCN godkänner inte nordlig pungräv och Trichosurus johnstonii som självständiga arter. De räknas där som populationer av vanlig pungräv (Trichosurus vulpecula).[2]
Pungrävar eller kusuer (Trichosurus) är ett släkte i familjen klätterpungdjur med fem arter.
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 320–580 мм, довжина хвоста: 240–350 мм, вага: 1.3–5.0 кг.
Зовнішність. Забарвлення T. vulpecula дуже різноманітне: сіре, коричневе, чорне й біле, кремове. На Тасманії майже суціль поширені чорні особини. Є також статевий диморфізм в кольорі: дорослі самці мають червонуватий відтінок на плечах. У T. caninus основний колір темно-сірий чи чорний з відблиском. Хутро товсте, вовнисте, м'яке. Хвіст добре вкритий волоссям і чіпкий, щонайменше прикінцева його частина оголена знизу. Самиці роду Trichosurus мають добре розвинену сумку, що відкривається вперед і містить дві молочні залози.
Усі види нічні, деревні й зазвичай гніздяться в отворах дерев. Раціон складається з молодих паростків, листя, квітів, фруктів, насіння, у меншій мірі комах, іноді молодих птахів. T. vulpecula в основному живуть поодинці. Вагітність триває 17.5 діб у T. vulpecula й 16.2 доби в T. caninus. Народжується тільки одне маля. Зростання у T. vulpecula відбувається досить швидко. Дитинча живе в сумці 4–5 місяців, годується молоком 6–7 місяців, відділяється від матері на 6–18 місяць, самиці досягають статевої зрілості в 9–12 місяців. T. caninus з'являється із сумки на 6–7 місяць, годується молоком 8–11 місяців, відділяється від матері на 18–36 місяць, самиці досягають статевої зрілості в 24–36 місяців. У природних популяціях були знайдені особини T. vulpecula віком 13 років а T. caninus віком 17 років.
Живе в (Австралії), T. vulpecula на о. Тасманія деяких інших прибережних островах, введений на Нову Зеландію. Головним чином живуть у лісах, але T. vulpecula може жити й у безлісих місцевостях і тоді вони живуть у отворах чи норах інших тварин, іноді цей вид навіть трапляється у напівпустелях, де він знаходить прихисток серед евкаліптів, що ростуть по руслах струмків. Постійні популяції T. vulpecula трапляються у парках міст, у приміських садах, знаходячи притулок на дахах будинків.
Trichosurus là một chi động vật có vú trong họ Phalangeridae, bộ Hai răng cửa. Chi này được Lesson miêu tả năm 1828.[1] Loài điển hình của chi này là Didelphis vulpecula Kerr, 1792.
Chi này gồm các loài:
Phương tiện liên quan tới Trichosurus tại Wikimedia Commons
Trichosurus là một chi động vật có vú trong họ Phalangeridae, bộ Hai răng cửa. Chi này được Lesson miêu tả năm 1828. Loài điển hình của chi này là Didelphis vulpecula Kerr, 1792.
Trichosurus (Lesson, 1828)
СинонимыКу́зу, щеткохвосты, щёткохвостые поссумы, кистехвостые кускусы (Trichosurus) — род млекопитающих семейства поссумов. Включает в себя пять видов.
Кузу распространены на территории всей Австралии, в том числе встречаются на близлежащих островах, например, в Тасмании.[1] Также были завезены на территорию Новой Зеландии, где они представляют угрозу местной фауне, прежде всего новозеландской нелетающей птице киви.
Длина туловища кузу составляет от 32 до 60 см, а хвост достигает длины до 35 см. Вес — до 5 кг. Мех мягкий, шелковистый; цвет варьируется от серовато-белого до коричневого и чёрного. Уши имеют треугольную форму и значительно больше, чем у кускусов. Хвост густоопушённый, цепкий.
Кузу являются древесными лазающими животными. Их естественная среда обитания — леса и другие лесистые местности, хотя также встречаются в почти безлесных районах и полупустынях. В городах обитают на территории парков и садов.[1] В дневное время суток прячутся в дуплах деревьях, а также на чердаках и в сараях, а ночью выходят в поисках еды, зачастую спускаясь на землю. Ведут, как правило, одиночный образ жизни, помечая свою территорию.
Кузу преимущественно питаются растительной пищей: листьями, фруктами, цветами. Иногда поедают насекомых и мелких позвоночных, например, птенцов птиц.
Приплод женские особи кузу приносят один-два раза в год. Детеныши вынашиваются от 16 до 18 дней, и, как правило, рождается один детёныш, очень редко — два. Сумка у животного развита хорошо, имеются два соска. Спустя четыре-семь месяцев детёныш покидает сумку, а через шесть—десять месяцев отнимается от груди. Половая зрелость наступает на втором или третьем году жизни. Продолжительность жизни — 10-15 лет.
В роде кузу выделяются пять видов[2]:
Ку́зу, щеткохвосты, щёткохвостые поссумы, кистехвостые кускусы (Trichosurus) — род млекопитающих семейства поссумов. Включает в себя пять видов.
フクロギツネ属(-ぞく、Trichosurus)は、哺乳類双前歯目クスクス科の属のひとつ。模式種はフクロギツネ
オーストラリアの市街地から森林まで広く分布する。大陸中央部の乾燥地帯にはほとんど生息しない。
単独で行動するが明確な縄張りはないため、市街地など餌が限られる地域では、同じ樹上に数頭いることもある。樹上性で、夜行性である。雑食で植物の葉、果物、花、木の皮、キノコ、地衣類などを中心に、時にはガやバッタなどの昆虫や鳥の卵、雛、ネズミなども食べる。人によくなれている種もあり、人の手から餌をとることもある。寿命は6-17年。
特に目立った繁殖期はなく、北に生息する個体は周年繁殖し、南に生息する個体は春から秋までと長い。
通常は樹洞を巣として利用するが、時として人家の屋根裏に住み着くこともあり、鳴き声や、糞尿などで被害を受けることがある[1]。昼間は樹洞で休み、またそのため捕獲しやすいため、昔はアボリジニの食糧となっていた。
フクロギツネ属 Trichosurus
フクロギツネとキタフクロギツネ、コミミフクロギツネとMountain Brushtail Possumは同一種とすることもある。
フクロギツネ属(-ぞく、Trichosurus)は、哺乳類双前歯目クスクス科の属のひとつ。模式種はフクロギツネ
주머니여우속 또는 붓꼬리포섬속(Trichosurus)은 쿠스쿠스과에 속하는 유대류 속의 하나이다.
5종으로 이루어져 있다.