قرش ليموني

El tauró llimona (Negaprion brevirostris) és un tauró cepat i potent, que rep el nom a causa del seu color grogós.^[1] Membre de la família dels carcarínids, els taurons llimona poden créixer fins als 3 metres de llargada.^[2] Sovint es troben en aigües superficials subtropicals i se sap que tornen a vivers específics per reproduir-se.^[3] Generalment depredadors nocturns, aquests taurons fan servir electroreceptors per trobar la seva font principal de menjar, peixos.^[4] Els taurons llimona utilitzen els beneficis de viure en grup com ara una comunicació enfortida, festeig, comportament depredador i protecció.^[5] Aquesta espècie de tauró és vivípara, i les femelles són poliàndriques i tenen un cicle reproductiu biennal.^[3] Els taurons llimona no es consideren un perill important per als humans.^[6]

Referències

• Fordham et al (2006). Tauró llimona. Llista Vermella de la UICN, Unió Internacional per a la Conservació de la Natura, 2006. Consultat el 8 de desembre del 2007 (en anglès).

Enllaços externs

Žralok citronový (Negaprion brevirostris) je zástupcem žraločí čeledi modrounovitých. Může dosahovat délky až 3,4 metrů.^[3] Je aktivní převážně v noci a živí se především rybami. Žije ve skupinách. Patří mezi živorodé, přičemž mláďata mnohdy vyrůstají v mangrovových vodách v jakýchsi školkách.

Výskyt

Žralok citrónový se vyskytuje hlavně podél subtropických a tropických částí atlantského pobřeží Severní a Jižní Ameriky. Tento druh byl také zaznamenán u tichomořských ostrovů Polynésie (Francouzské Polynésie), Tahiti, Cookovy ostrovy, Tonga. Preferuje tropické vody a střední hloubku.

Popis

Největší zaznamenaná délka je 343 cm a hmotnost 183,7 kg, ale obvykle měří 2,4 až 3,1 m. Mohou být agresivní, hlavně při ochraně mláďat.^[4] V zásadě však nepředstavují pro člověka velkou hrozbu a dosud nebyl zaznamenán jediný smrtelný útok.

Rozmnožování

Žralok citrónový je živorodý. Samice rodí 4 až 17 mláďat každý druhý rok v teplých a mělkých lagunách. Mláďata se musí o sebe postarat sami a zůstávají ve vodách spletitých mangrovových porostů až do věku přibližně 7 let. S rostoucí velikostí plavou mláďata dále od místa svého narození. V dospělosti při velikosti 1,5 – 2 m a ve věku od 12 do 15 let opouští mělké vody a přesouvají se do hlubších, nicméně o tomto stádiu jejich života je známo poměrně málo informací.

Reference

V tomto článku byl použit překlad textu z článku Lemon shark na anglické Wikipedii.

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ Negaprion brevirostris (žralok citronový) [online]. BioLib.cz [cit. 2008-11-03]. Dostupné online.
3. ↑ Lemon Shark [online]. SharkSurvivor.com [cit. 2008-11-03]. Dostupné online. (anglicky)
4. ↑ Negaprion brevirostris, Lemon shark [online]. FishBase, rev. 2008-10-01 [cit. 2008-11-03]. Dostupné online. (anglicky)

• Negaprion brevirostris [online]. IUCN Red List of Threatened Species, 2008 [cit. 2006-05-11]. Dostupné online. (anglicky)
• Negaprion brevirostris [online]. ITIS Standard Report Page [cit. 2006-01-23]. Dostupné online. (anglicky)

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu žralok citronový ve Wikimedia Commons
• Galerie žralok citronový ve Wikimedia Commons
• Taxon Negaprion brevirostris ve Wikidruzích

Dieser Artikel beschreibt die Art, für die Tiergattung siehe Zitronenhaie (Negaprion).

Der Zitronenhai (Negaprion brevirostris), auch Atlantischer Zitronenhai genannt, ist ein bis zu 340 cm langer Hai aus der Gattung der Zitronenhaie. Seinen Namen erhielt er wegen seiner gelblichen Färbung. Er lebt an den Küsten Nord-, Süd-, und Mittelamerikas sowie an der Küste Westafrikas.

Merkmale

Zitronenhaie sind auf der Oberseite gelblichbraun (seltener dunkelbraun bis dunkelgraubraun) gefärbt und besitzen einen hellgelben bis weißen Bauch, der sie von ihren Verwandten, den Sichelflossen-Zitronenhaien (Negaprion acutidens) unterscheidet. Namensgebend sind die gelblich- bis olivgrünen Flanken des Hais; die Flossen sind graubraun, die Afterflosse meist gelblich mit grauem Saum.

Sein kräftiges Maul ist rund und breiter als lang, was dazu führt, dass er manchmal mit dem Bullenhai verwechselt wird. Dieser besitzt allerdings nicht die typische Finnenformation der Zitronenhaie, bei der beide Rückenflossen fast die gleiche Größe besitzen und sich relativ weit hinten befinden. Der Oberkiefer trägt beiderseits 15 Zähne, der Unterkiefer 13 bis 14, vorne sind in beiden Kiefern einer bis drei kleinere Zähne zu finden.

Die Tiere sind kräftig und werden sehr groß. In Freiheit werden sie manchmal über 340 cm lang. Die Größe in Gefangenschaft lebender Zitronenhaie bewegt sich zwischen 240 und 260 cm, wobei die Männchen im Schnitt 10 cm größer als ihre weiblichen Artgenossen werden. Das Gewicht eines ausgewachsenen Zitronenhais liegt um die 180 kg. Die Tiere haben fünf Kiemenspalten und im Regelfall kein Spritzloch, obwohl dieses bei Einzelexemplaren vorkommen kann.

Lebensweise

Ein Zitronenhai (Mitte), gemeinsam mit Karibischen Riffhaien

Zitronenhaie sind nachtaktiv und bevorzugen flache und mitteltiefe Gewässer von Buchten, Riffen, Hafenbecken und Flussmündungen, werden aber auch in Tiefen von bis zu 90 Metern gesichtet. Junge Tiere bilden kleine Schwärme und leben in den Mangrovensümpfen der Küsten, um der Nachstellung durch ihre älteren Artgenossen und andere Raubfische zu entgehen.

Die Lebenserwartung liegt bei 15 bis 20 Jahren. Das älteste bekannte Tier wurde nachweislich über 30 Jahre alt.

Fortpflanzung

Die Paarungszeit der Zitronenhaie findet im Spätfrühling oder Frühsommer statt. Dabei dominiert, wie bei den meisten Haiarten, das Männchen, während das Weibchen kräftige Bisse in die Flossen und den Schwanz ertragen muss. Nach der Paarung dauert es zwölf Monate, bis die Mutter ihre 4 bis 17, meistens aber 7 bis 10 Jungen, lebend zur Welt bringt (Viviparie). Die Geburt findet meist in den Gegenden der Bahamas und der Exumas statt.

Die jungen Haie sind zwischen 60 und 70 cm groß und besitzen eine Dottersack-Plazenta. Bis sie selbstständig schwimmen können, sind sie noch durch eine Nabelschnur mit ihrer Mutter verbunden, danach sind sie auf sich alleine gestellt und bilden kleine Schwärme. Die Entwicklung mit einem Wachstum von etwa 10 cm in den ersten Jahren und später etwa 0,5 cm pro Jahr dauert sehr lange, so dass die Geschlechtsreife erst mit 12 bis 15 Jahren (entspricht etwa 240 cm) erreicht ist.

Kürzliche durchgeführte genetische Untersuchungen von Kevin Feldheim, Sonny Gruber und Mary Ashley weisen darauf hin, dass erwachsene Haie zur Paarung mehrere hundert Kilometer wandern oder sich alternativ weit auseinanderlebende Populationen erst vor kurzer Zeit getrennt haben müssen.

Nahrung und Jagd

Zitronenhaie machen Jagd auf alle Fische geeigneter Größe, derer sie habhaft werden können. Dabei fressen sie vor allem Meerbarben, Grätenfische, Zackenbarsche, Makrelen, Thunfische, Kalmare, Taschenkrebse, Kraken, Grunzer, aber auch andere Haie und Rochen sowie Seevögel. Erwachsene Tiere jagen normalerweise allein. Geruchs-, Gehör- und Gesichtssinn sind stark ausgeprägt, was bei der Jagd sehr hilfreich ist. Die Zähne im Unterkiefer sind spitz und dienen dem Festhalten der Beute, während mit den zackigen Zähnen des Oberkiefers große Fleischstücke aus dem Opfer herausgeschnitten werden. Die Zähne sind symmetrisch angeordnet und aufrecht im Kiefer positioniert. Während der Jagd lauern Zitronenhaie oft bewegungslos knapp über dem Meeresgrund auf Beute und verschwimmen dank ihrer Färbung vor dem Untergrund aus Sand, Steinen und Pflanzenwuchs.

Verbreitung

Das Verbreitungsgebiet des Zitronenhais

Der Zitronenhai lebt in den Küstengewässern im westlichen und östlichen Atlantik und im östlichen Pazifik vom südlichen Baja California bis Ecuador. Er ist am häufigsten in der Region der Karibik, vor Florida und um die Antillen. Nördlich von Florida ist er nur Gelegenheits- und Sommergast. Er kann auch kurzfristig Süßwasser ertragen und wird gelegentlich im Bereich des Amazonasdeltas und auch ein wenig stromaufwärts gefunden.

Sein engster Verwandter, der Sichelflossen-Zitronenhai, bewohnt das Rote Meer, den Pazifik und den Indischen Ozean.

Zitronenhai und Mensch

Haiangriffe

Da Zitronenhaie ziemlich groß werden, sich oft in flachen Gewässern aufhalten und leicht provozierbar sind, können sie auch für Menschen gefährlich werden. Es wird vielfach berichtet, dass Zitronenhaie ohne sichtbare Ursache Menschen angegriffen haben. Auch im offenen Meer werden immer wieder Angriffe auf Menschen beobachtet, allerdings ist nicht auszuschließen, dass diese provoziert wurden.

Gefährdung und Schutz

Für das Aussterben der Art besteht nach der Roten Liste der IUCN von 1994 nur geringes Risiko. Lange Zeit fand die Fischindustrie keine Verwendung für Zitronenhaie, allerdings wird die Art seit einigen Jahren sowohl kommerziell als auch von Hobbyfischern gefangen. Während die Flossen in Haifischflossensuppen wandern, wird die zähe Haut zu Leder verarbeitet. Darüber hinaus setzt die chemische Verschmutzung der Meere den Haien stark zu, und wie bei allen Raubfischen und -walen sammeln sich bei ihnen Schwermetalle und Giftstoffe wie Dichlordiphenyltrichlorethan (DDT), Polychlorierte Biphenyle (PCB) und andere im Gewebe an.

Forschung und Gefangenschaft

Es wurden einige wissenschaftliche Experimente an und mit den Haien durchgeführt, die ergaben, dass sie von leuchtenden Farben wie dem Rot und Orange von Taucheranzügen, Schwimmwesten, Rettungsbooten und Schlauchbooten angezogen werden. Die gleiche Wirkung soll das Fluggeräusch tief fliegender Hubschrauber erzielen. Sie können auch niederfrequente Schallwellen erkennen, die von im Todeskampf befindlichen Lebewesen erzeugt werden. In den USA wurden weitere Versuche mit den Haien gemacht, darunter auch Experimente über Herzreaktionen, Betäubungsmittel, Augenbewegungen und Anpassung an die Dunkelheit.

Sie sind gut in Gefangenschaft zu halten und besser erforscht als viele andere Haiarten, was nicht zuletzt auf die Arbeit von Prof. Samuel H. Gruber (University of Miami in Coral Gables) zurückzuführen ist.

In einer Meeresstation in Cape Haze (Florida) wurde die Art sogar erfolgreich in Gefangenschaft gezüchtet. Dabei zog Dr. Eugen Clarke mehrere junge Zitronenhaie in einem speziellen Becken auf. Das Experiment wurde dadurch beendet, dass ein größeres Männchen die Jungen auffraß. Ein Exemplar im Cape Haze Marine Laboratory erlernte die Betätigung eines Klingelknopfes, um Futter zu bekommen.

Literatur

• Kuno Sch. Steuben, Gerhard Krefft: Die Haie der Sieben Meere: Arten, Fangweise und sportlicher Fang. Paul Parey Verlag Hamburg/Berlin 1989, ISBN 3-490-44314-4.
• The Washington Post, 2005, Aug. 22nd: Scientists Fear Oceans on the Cusp Of a Wave of Marine Extinctions.
• University of South Florida: Feeding Mechanism and Functional Morphology of the Jaws of the Lemon Shark. (PDF englisch).

Weblinks

Wiktionary: Zitronenhai – Bedeutungserklärungen, Wortherkunft, Synonyme, Übersetzungen

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Zitronenhai-Bilder
• Informative, strukturierte Seite über den Zitronenhai auf Hai.ch (deutsch)
• Zitronenhai auf Fishbase.org (englisch)
• Eintrag auf Marinebio.org (englisch)
• Umfangreiche Seite über den Zitronenhai (englisch)
• Negaprion brevirostris in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2006. Eingestellt von: Gruber & Sundström, 2000. Abgerufen am 11. Mai 2006.

Dieser Artikel wurde am 19. Oktober 2005 in dieser Version in die Liste der lesenswerten Artikel aufgenommen.

Ο κίτρινος καρχαρίας (επιστημονική ονομασία Negaprion brevirostris - Νεγαπρίον το βραχύραμφον) είναι ένας καρχαρίας της οικογένειας Καρχαρινίδες. Είναι γνωστός ως κίτρινος καρχαρίας διότι σε συγκεκριμένο βάθος το νερό αλληλεπιδρά με το φως, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο καρχαρίας να είναι κίτρινος. Φτάνει σε μήκος τα τρία μέτρα, αν και έχουν βρεθεί άτομα με μήκος τεσσάρων μέτρων. Ζει σε τροπικά και υποτροπικά νερά, κοντά στις ακτές. Είναι ζωοτόκο είδος, γεννόντας τέσσερα με δεκαεφτά μικρά τη φορά.

Το είδος αυτό έχει μελετηθεί πάρα πολύ κάλα από τους επιστήμονες, κυρίως επιζεί έυκολα σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Τα τελευταία πεντακόσια χρόνια έχουν καταγραφεί 22 επιθέσεις από κίτρινους καρχαρίες, αλλά καμία δεν ήταν θανάσιμη. Τρέφονται κυρίως με μικρά ψάρια, μαλάκια και καρκινοειδή.

Παραπομπές

The lemon shark (Negaprion brevirostris) is a species of shark from the family Carcharhinidae and is classified as a Vulnerable species by the International Union for the Conservation of Nature.^[3] Lemon sharks can grow to 3.4 metres (11 ft) in length. They are often found in shallow subtropical waters and are known to inhabit and return to specific nursery sites for breeding. Often feeding at night, these sharks use electroreceptors to find their main source of prey: fish. Lemon sharks enjoy the many benefits of group living such as enhanced communication, courtship, predatory behavior, and protection. This species of shark gives birth to live young, and the females are polyandrous and have a biennial reproductive cycle. Lemon sharks are not thought to be a large threat to humans; there have been 10 recorded bites, none of which were life-threatening. The lemon shark's life span is unknown, but the average shark is 25 to 30 years old.^[4]

Taxonomy

The lemon shark was first named and described in 1868 by Felipe Poey.^[5] He originally named it Hypoprion brevirostris, but later renamed it Negaprion brevirostris.^[5] The lemon shark has also appeared in literature as Negaprion fronto and Carcharias fronto (Jordan and Gilbert, 1882), Carcharias brevirostris (Gunther, 1870), and Carcharhinus brevirostris (Henshall, 1891).^[5]

Description

The shark's yellow colouring serves as an excellent camouflage when swimming over the sandy seafloor in its coastal habitat.^[6] The lemon shark commonly attains a length of 2.4 to 3.1 m (7.9 to 10.2 ft) and a weight up to 90 kg (200 lb) by adulthood, although sexual maturity is attained at 2.24 m (7.3 ft) in males and 2.4 m (7.9 ft) in females.^[7] The maximum recorded length and weight is 3.43 m (11.3 ft) and 183.7 kg (405 lb), respectively.^[8] It has a flattened head with a short, broad snout, and the second dorsal fin is almost as large as the first. Like all cartilaginous fish, lemon sharks have electroreceptors concentrated in their heads, known as the ampullae of Lorenzini.^[9] These receptors detect electrical pulses emitted by potential prey and allow these nocturnal feeders to sense their prey in the dark.^[9] Note that Lemon shark are often confused with Bull shark, Lemon shark have roughly equal first and second dorsal fins where Bull sharks have uneven size.^[10]

Distribution

Upper teeth

Lower teeth

Lemon sharks are found from New Jersey to southern Brazil in the tropical western Atlantic Ocean. They also live off the coast of west Africa in the southeastern Atlantic.^[11] In addition, lemon sharks have been found in the eastern Pacific, from southern Baja California to Ecuador and in Cape Verde in Sal Island.^[11] This species of shark often occupies the subtropical shallow waters of coral reefs, mangroves, enclosed bays, and river mouths; however, lemon sharks have also been found in the open ocean down to depths of 92 meters (301 feet.)^[12] Although lemon sharks do swim up rivers, they never seem to travel very far into fresh water. They are found in open water primarily during migrations, and tend to stay along the continental and insular shelves for most of their lives.^[2]

Habitat selection

Information about activity patterns and the use of space is important in understanding a species’ behavioral ecology.^[13] Animals often make decisions about habitat use by evaluating their environment's abiotic conditions that serve as valuable indicators of good foraging sites or predator-safe locations.^[14] Lemon sharks select habitats in warm and shallow water with a rocky or sandy bottom.^[13]

The environmental temperature influences an individual's body temperature, which ultimately affects physiological processes such as growth and metabolism.^[14] Lemon sharks, therefore, select warm-water habitats to maintain optimal metabolic levels. They are believed to avoid areas with thick sea grasses because they make finding prey more difficult.^[14] Lemon sharks tend to live in or near shallow-water mangroves, which are often the nursery areas of several species of fish. The data gathered about the characteristics of shark nursery areas is mostly based on coastal species, this is due to their occurrence in bays, estuaries, river deltas, and shallow coastal waters. ^[15] One theory is that lemon sharks select mangrove habitats due to the abundance of prey that resides there, while another theory posits that mangroves provide a safe haven from adult lemon sharks that occasionally feed on juvenile sharks and are unable to enter the shallow waters.^[16] Ontogenetic niche shifts, or changes in an animal's niche breadth or position, to deeper waters are known to occur in relation to a lemon shark's size. These changes occur due to the dramatic decrease in the risk of predation as body size increases.^[14] Habitat selection clearly depends on a variety of biological and environmental variables.

The mangrove areas that lemon sharks inhabit are often referred to as their nursery sites. A nursery site is best defined as the most common area sharks are encountered, the location sharks tend to remain at after birth or frequently return to, and the habitat used by shark groups repeatedly for several years.^[17] The nursery ground concept has been known and studied for at least a century. In addition, fossil evidence from 320 million years ago suggests the use of shallow, coastal areas as pupping grounds is primitive.^[17]

Lemon sharks have proven to be an ideal model species to challenge the belief that all sharks are asynchronous opportunistic predators due to their tendency to use nursery areas for an extended period of time.^[18] Lemon shark feeding behaviors are easy to determine because their well-defined home ranges are conducive to accurate calculations of both the amount and types of prey in the environment and diet of a lemon shark.

Lemon sharks feed at night and are mainly piscivorous; however, they have been known to feed on crustaceans and benthic organisms.^[19] Intraspecific predation, or cannibalism, of juvenile lemon sharks by larger conspecifics has also been documented.^[14] Rather than feeding randomly, lemon sharks display a high degree of preference for certain species and size of prey when environmental conditions are favorable.^[20] They also tend to prefer a prey when it is more abundant and available. Lemon sharks feed selectively on species that are slower and more easily captured by using a stalking technique.^[21] For example, parrotfish and mojarras are common prey in the Bahamas because they use camouflage rather than an escape response and are vulnerable due to their stationary foraging behavior. Lemon sharks feed on prey that are intermediate in size compared to other available prey.^[19] This tendency can be explained by the tradeoff between the probability of capture and the profitability when it comes to prey size. The general trend in the foraging behavior of lemon sharks conforms to the optimal foraging theory, which suggests a positive relationship between prey selectivity and availability.^[18]

Rather than rolling on their sides to rip off chunks of prey, lemon sharks approach their victim with speed only to brake suddenly using their pectoral fins upon contact.^[19] The animal then jabs forward multiple times until it has a good grasp of its prey in its jaw and proceeds to shake its head from side to side until it tears off a chunk of flesh. A feeding frenzy, or large swarm of other sharks, then forms as the individuals sense the blood and bodily fluids released from the prey.^[19] Sounds of struggling prey also attract groups of sharks, suggesting they use sound detection for predation.^[21] Group feeding behavior such as pack hunting or communal scavenging was observed in a study in which pieces of the same stingray were found in the stomachs of several lemon shark individuals that were caught and examined.

Social behavior

A lemon shark with many remoras clinging to its body.

Many species of sharks, including the lemon shark, are known to actively prefer to be social and live in groups or loose aggregations.^[22] A few benefits of group living are enhanced communication, courtship, predatory behavior, and protection. Group living and a preference for social interaction is thought to be important for the survival and success of juvenile lemon sharks.^[22] Group living, though, comes with its costs. A few include increased risk of disease, ease of parasite transmission, and competition for resources.^[23]

Lemon sharks are found in groups based on similar size. Passive sorting mechanisms such as its ontogenetic habitat shift have been postulated to contribute to the formation of groups organized based on size or sex.^[24] One exception to this behavior is that sharks up to 1 year old show no preference for groups of matched or unmatched size.^[22] One hypothesis for this finding is that it is beneficial for the small young lemon sharks to associate with the larger individuals because they have an easier time gathering information about the habitat regarding elements such as predators and local prey.^[22] Lemon shark groups form due to an active desire to be social rather than a simple attraction to the same limited resources such as the mangrove habitat and prey associated with such a habitat.^[24]

Many studies have related brain size with complex social behaviors in mammals and birds.^[24] The brain of a lemon shark, being comparable in relative mass to that of a mammal or bird, suggests they have the ability to learn from social interactions, cooperate with other individuals, and have the potential to establish dominance hierarchies and stable social bonds.^[22]

Reproduction

Lemon sharks congregate for reproduction at special mating grounds.^[25] Females give birth to their young in shallow nursery waters to which they are philopatric. Lemon shark young are known as pups and they tend to remain in the nursery area for several years before venturing into deeper waters.^[26] Lemon sharks are viviparous, meaning that the mother directly transfers nutrients to her young via a yolk-sac placenta and the young are born alive.^[25] Fertilization is internal and occurs after a male lemon shark holds a female, bites her, and inserts his clasper into her cloaca.^[25] Female lemon sharks are polyandrous and sperm competition occurs due to their ability to store sperm in an oviducal gland for several months.^[25] Several studies suggest that polyandry in female lemon sharks has adapted out of convenience, rather than indirect genetic benefits to offspring.^[27] This type of polyandry is termed as convenience polyandry because females are believed to mate multiple times to avoid harassment by males.^[27] Females have a biennial reproductive cycle, requiring a year for gestation and another year for oogenesis and vitellogenesis after parturition. Lemon sharks reach sexual maturity around 12–16 years of age and have low fecundity. Males tend to mature earlier than females.^[28] The maximum number of pups recorded in a litter is 18.^[25]

Relationship with humans

This species of shark is best known in its behavior and ecology, mainly due to the work of Samuel Gruber at the University of Miami, who studied the lemon shark both in the field and in the laboratory from 1967.^[13] The population around the Bimini Islands in the western Bahamas, where Gruber's Bimini Biological Field Station is situated, is probably the best known of all shark populations.^[13]

The lemon shark is targeted by commercial and recreational fishers along the U.S. Atlantic Ocean, Caribbean, and in the eastern Pacific Ocean due to its prized meat, fins, and skin. Lemon shark skin may be used for leather and its meat can be consumed and is believed to be a delicacy in many cultures.^[2] Concern exists that over-fishing has led the lemon shark populations in the western north Atlantic and eastern Pacific Ocean to decline.^[5] It is considered vulnerable.^[6]

Lemon sharks do not represent a large threat to humans. The International Shark Attack File lists 10 unprovoked lemon shark bites, none of which were fatal.^[5]

See also

• List of sharks

References

This article incorporates text from the ARKive fact-file "Lemon shark" under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License and the GFDL.

El tiburón galano o limón (Negaprion brevirostris), es una especie de tiburón que pertenece a la familia Carcharhinidae que puede crecer hasta 3 m.^[1]​ Se le conoce como tiburón limón, porque a ciertas profundidades, la interacción de luz con el agua de mar puede hacer que este tiburón tenga una apariencia bronceada y amarillenta, al igual que la superficie de un limón. Es fácil de distinguir de otras especies de tiburones porque sus dos aletas dorsales son casi del mismo tamaño.

Distribución y hábitat

Se encuentra principalmente en los mares tropicales y subtropicales y partes del Océano Atlántico y Océano Pacífico, costas de América del Norte y América del Sur, y alrededor de las Islas del Pacífico. El mayor tiburón limón registrado fue de 3.96 metros (13 pies) de largo, pero por lo general son de 2 a 3 metros. Los tiburones limón se pueden ver acompañados con los peces rémoras.

Reproducción

con 4 a 17 crías, las hembras maduran a los 15 y 17 años y miden hasta 1.5metros a 2 metros y pesar hasta 183 kg.^[2]​.

Electrorreceptores

Todos los tiburones tienen electrorreceptores en la cabeza llamados ampollas de Lorenzini. Estos receptores detectan los impulsos eléctricos emitidos por sus presas potenciales. Los tiburones limón viven en el fondo, pero tienen una mala visión y no puede ver bien para encontrar su alimento. Sin embargo, están equipados con sensores magnéticos extremadamente sensibles y precisos en la nariz.

Véase también

• Anexo:Taxonomía de los tiburones

Referencias

• Gruber & Sundström (2000). «Negaprion brevirostris». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2006 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 11 de mayo de 2006. Database entry includes justification for why this species is near threatened
• Sistema Integrado de Información Taxonómica. «Negaprion brevirostris (TSN 160433)» (en inglés).
• "Negaprion brevirostris". En FishBase (Rainer Froese y Daniel Pauly, eds.). Consultada en March de 2005. N.p.: FishBase, 2005.
• Washington Post, 2005, Aug. 22nd: "Scientists Fear Oceans on the Cusp Of a Wave of Marine Extinctions"

Limoi-marrazoa (Negaprion brevirostris) ur gaziko arrain kartilaginosoa da, Carcharhinidae familiakoa. 3 m inguru luzea da, indartsua eta jatuna, itsaso azpitropikaletan bizi dena.

Erreferentziak

Sitruunahai (Negaprion brevirostris^[2]) on tiikerihaiden heimon hailaji.^[3]

Kuvaus

Sitruunahai

Sitruunahai on helposti tunnistettavusta sen kahdesta samankokoisesta selkäevästä. Niillä on pyöristynyt kuono. Niiden suurin pituus on noin 340 senttimetriä, mutta yleensä ne kasvat 240 senttimetrin pituisiksi. Ne painavat 187 kilogrammaa ja ne voivat elää noin 25-vuotta.^[3][4][5][6]

Ravinto

Sitruunahain pääravintoa ovat kalat, joista suurin osa on luukaloja, kuten monneja ja piikkimakrilleja. Se saattaa myös syödä rauskuja ja itseään pienempiä haita. Sitruunahailla on terävät hampaat, hyvä näkö ja erinomainen hajuaisti.^[4][5][7] Lisäksi sen kuonossa on erityisiä huokosia, jotka aistivat saaliseläimen tuottamia sähkökenttiä.

Elinalue

Sitä tavataan Atlantin rannikoilla Yhdysvaltojen New Jerseystä Brasiliaan ja paikoin Länsi-Afrikassa sekä Tyynenmeren rannikolla Amerikassa.^[3][7]

Elinympäristö

Sitruunahai luonnollisessa elinympäristössään

Sitruunahait viihtyvät parhaiten rannikkovesissä, kuten koralliriutoilla ja mangroverannikoilla.^[7]

Lisääntyminen

Sitruunahain parittelu tapahtuu matalassa vedessä kevään ja kesän aikana, ja sen jälkeen seuraa 10-12 kuukauden raskausaika. Naarat palaavat matalikoihin synnyttääkseen. Naaras voi saada poikasia 4-17 yksilöä. Poikanen on syntymänsä jälkeen noin 50-60 senttimetriä pitkä.^[4]

Vaara ihmiselle

Sitruunahait eivät ole kiinnostuneita ihmisistä ja niiden on todistettu hyökänneen ihmisen kimppuun ainoastaan 22 kertaa vuodesta 1580 lähtien. Näistä tapauksista yksikään ei ole ollut kohtalokas.^[4]

Vaarat

Ihmiset ovat vaarantaneet lajin kannan. Sitruunahai on suosittu myyntikala ja useita sen osia käytetään ruoan lisäksi erilaisina rohtoina. Se on myös suuren kokonsa vuoksi suosittu urheilukalastajien keskuudessa. Lisäksi hain lisääntymisalueet ovat vahingoittuneet saastumisen, katkarapujen pyynnin ja troolauksen vuoksi.^[4]

Akvaarioissa

Koska sitruunahailla on muihin avovedessä eläviin haihin verrattuna poikkeuksellinen kyky ottaa happea vedestä pohjalla maatessaan, se on suosittu laji esimerkiksi yleisöakvaarioissa.^[8][9]

Katso myös

• Negaprion acutidens, samaan sukuun kuuluva haikala.

Lähteet

1. ↑ Sundström, L.F.: Negaprion brevirostris IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1. 2009. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. (englanniksi)
2. ↑ Negaprion brevirostris Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto. Viitattu 27.1.2019. (englanniksi)
3. ↑ ^{a b c} Negaprion brevirostris FishBase. Viitattu 27.1.2019. (englanniksi)
4. ↑ ^{a b c d e} C. Bester: Biological Profiles: Lemon Shark Florida Museum of Natural History Ichthyology Department. Viitattu 27.1.2019. (englanniksi)
5. ↑ ^{a b} Lemon Sharks Marinebio. Viitattu 27.1.2019. (englanniksi)
6. ↑ Lemon shark Arkive.org. Viitattu 27.1.2019. (englanniksi)
7. ↑ ^{a b c} L.J.V. Compagno: Lemon shark (Negaprion brevirostris) Marine Species Indentification Portal. Viitattu 27.1.2019. (englanniksi)
8. ↑ How do sharks breathe? (PDF) Thewildlifemuseum.org. Viitattu 27.1.2019.
9. ↑ Molly Edmonds: Will a shark drown if it stops moving? Howstuffworks.com. Viitattu 27.1.2019. (englanniksi)

Negaprion brevirostris

Le requin-citron (Negaprion brevirostris) est une espèce de requin de la famille des Carcharhinidae, vivant habituellement près des côtes.

Généralement peu agressif, sa taille le rend cependant dangereux pour l'humain. Il a d'ailleurs été impliqué dans plusieurs attaques sur l'humain.

Le requin-citron faucille (Negaprion acutidens) vivant dans l'océan Indien est parfois aussi dénommé requin-citron.

Description

C'est de par sa couleur légèrement jaunâtre que le requin-citron est appelé ainsi. Il peut atteindre 3,40 mètres de long et pèse environ 180 kg. Sa nageoire dorsale postérieure est sensiblement de la même taille que sa nageoire dorsale antérieure. Il peut vivre 25 ans. Il est parfois accompagné par quelques petits poissons qui se collent sous son ventre et ses nageoires ou contre son dos.

• 
• 
• Croquis.

Habitat

On le trouve essentiellement dans la région subtropicale des côtes atlantiques et pacifiques du Nord et du Sud américain, mais aussi dans les îles du Pacifique et sur la côte ouest de l'Afrique. Pour la sécurité des juvéniles, la femelle met bas dans la mangrove, là où aucun grand requin ne peut se faufiler.

Reproduction

Vivipare, la femelle met au monde, après une période de gestation de 12 mois, une portée comportant de 3 à 20 petits, mesurant 60 à 65 centimètres à la naissance.

Cette espèce de requin a la particularité de mettre au monde sa progéniture sur son lieu de naissance. En effet, les femelles, au terme de leur grossesse, rejoignent l'endroit exact où elles sont nées, quelle qu'en soit la distance^[1].

Prédateurs

Le Requin-Citron a très peu de prédateurs connus (des requins plus gros que lui ou l'homme). Mais l'ennemi principal des Requins-Citrons juvéniles sont les adultes qui viennent dans leurs refuges à la marée montante à la recherche de proies potentielles. Sur 100 petits, la moitié est dévorée par des adultes.

Alimentation

Son alimentation se compose principalement d'autres poissons (environ 80 %), mais peut aussi comporter des mollusques et des crustacés, et parfois même quelques oiseaux.

Notes et références

Voir aussi

Références taxinomiques

• (fr+en) Référence FishBase :
• (fr+en) Référence ITIS : Negaprion brevirostris (Poey, 1868)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Negaprion brevirostris
• (en) Référence Catalogue of Life : Negaprion brevirostris (Poey, 1868) (consulté le 16 décembre 2020)

Negaprion brevirostris (Poey, 1868), conosciuto comunemente come squalo limone, è un pesce cartilagineo della famiglia Carcharhinidae.^[2]

Distribuzione e habitat

Questa specie è diffusa nell'Oceano Pacifico orientale e nell'Atlantico orientale e occidentale, dove è presente anche in acque salmastre.^[1]

Descrizione

Pelle al microscopio

Squalo limone circondato dalle remore

Di colorazione giallastra o marrone chiaro, con pinne ampie e muso tronco. È lungo fino a 3,4 metri e può raggiungere il peso di 185 kg.

Biologia

Riproduzione

È una specie vivipara.

Alimentazione

Si nutre prevalentemente di pesci ossei, pesci chitarra e pastinache, ma si nutre anche di molluschi, crostacei e uccelli marini. Gli adulti sono più attivi di notte, mentre i giovani di giorno.

Interazioni con l'uomo

Questo squalo, così come la specie soprannominata limone dai denti aguzzi (Negaprion acutidens), si adatta bene alla cattività per cui è tra le specie di squali più studiate. Capace di morsi potenti, se provocato può attaccare l'uomo.

Note

Bibliografia

• (EN) Negaprion brevirostris, su FishBase. URL consultato il 22 marzo 2010.

Citronhaizivs (Negaprion brevirostris) ir rekviēmhaizivju dzimtas haizivs suga, kas parasti dzīvo krastu tuvumā.

Lai gan tā nemēdz būt agresīva, tās izmēri, kas var būt līdz pat aptuveni 3 m garumam, to padara bīstamu cilvēkiem (ir fiksēti tikai daži uzbrukumi, bet neviens no tiem nav bijis letāls).

Taksonomija

Citronhaizivi pirmoreiz nosauca un aprakstīja Felope Pouijs 1868. gadā. Sākotnēji viņš to nodēvēja par Hypoprion brevirostris, bet vēlāk - par Negaprion brevirostris. Citronhaizivs ir parādījusies literatūrā arī kā Negaprion fronto, Carcharias fronto, Carcharias brevirostris, Carcharhinus brevirostris.

Apraksts

Citronhaizivs tā nosaukta savas dzeltenīgās nokrāsas dēļ, kura ir izteiktāka nekā citām haizivīm. Tās aizmugurējās muguras spuras būtībā ir tikpat lielas kā priekšējās muguras spuras. Tai ir asi zobi, kuri labi noder tādu mazu, slidenu medījumu saķeršanai, kā zivis. Tā mēdz baroties naktīs, un tai ir daudz tīklenes konusu, kas dod tai asu krāsu uztveri.

Dzīvesvieta

Citronhaizivis dzīvo seklos tropiskos ūdeņos ar smilšainu vai akmeņainu dibenu. Šīs haizivis mēdz dzīvot iekš vai pie seklūdens mangrovēm. Viens pieņēmums ir tāds, ka citronhaizivis izvēlas mangroves medījumu pārpilnības dēļ; otrs pieņēmums apgalvo, ka tas ir drošs patvērums no pieaugušām citronhaizivīm, kuras reizēm barojas ar jaunākajām citronhaizivīm.

De citroenhaai (Negaprion brevirostris) is een vis uit de familie van roofhaaien (Carcharhinidae), orde grondhaaien (Carcharhiniformes).

Kenmerken

De citroenhaai kan een lengte bereiken van 340 centimeter en een gewicht van ruim 185 kg. Het lichaam van de vis heeft een langgerekte vorm. De haai heeft dunne puntige tanden die geschikt zijn om vissen te grijpen. De huid is geelbruin van kleur.

Leefwijze

Het dieet van de nachtactieve vis bestaat hoofdzakelijk uit macrofauna en vis. Zo staan kreeftachtigen, koffer- en kogelvissen, gitaar- en stekelroggen, weekdieren en zelfs zeevogels op zijn menu. De citroenhaai draagt vaak remora's mee.

Voortplanting

De haai is vivipaar, waarbij de vrouwtjes om het andere jaar 4 tot 17 jongen voortbrengen in warme en ondiepe lagunes. Ze keren terug naar hun eigen geboorteplaats om dit te doen.^[3] De jongen zijn meestal dagactief.

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt voor in de Grote en Atlantische Oceaan. De citroenhaai is een zout- en brakwatervis die voorkomt in subtropische wateren. De soort is voornamelijk te vinden in zeeën en koraalriffen. De diepte waarop de soort voorkomt is maximaal 92 meter. Citroenhaaien komen in verschillende rifgebieden voor: jonge exemplaren kiezen vaak de bescherming van mangrovebossen, terwijl adolescenten samenscholen in lagunes van het kustrif of barrièrerif. Volwassen exemplaren zwermen uit naar andere gebieden, maar keren vaak terug naar dezelfde locaties om zich voort te planten.

Relatie tot de mens

De citroenhaai is voor de visserij van aanzienlijk commercieel belang. Bovendien wordt er op de vis gejaagd in de sportvisserij. De haai blijkt voor de mens doorgaans niet gevaarlijk, als hij mensen aanvalt is er sprake van uitlokking.

De soort heeft op de Rode Lijst van de IUCN de status "Near Threatened" (gevoelig).

Onderzoek

Citroenhaaien vormen een dankbaar onderwerp voor de wetenschap, omdat zij gevangenschap relatief goed verdragen. Er is ook relatief veel bekend over het gedrag van deze haaien dankzij de inspanningen van de zeebioloog Dr. Samuel Gruber van de Universiteit van Miami die al vele jaren in zijn onderzoekslaboratorium in het Bimini Biological Field Station het gedrag van deze haaien bestudeert.

Citroenhaai met Remora's (Echeneis naucrates)

Tonische immobiliteit

Tonische immobiliteit (TI) is gedrag dat bij haaien kan worden opgeroepen door ze op hun rug te draaien. Om een of andere reden leidt dit soms tot een bewegingloze toestand die op een verstijving of trance lijkt. De trance kan soms wel 15 minuten aanhouden. Als de haai daarna weer wordt teruggedraaid, zwemt hij gewoon weer door. Het fenomeen is voor het eerst door de bioloog Samuel Gruber vastgesteld bij citroenhaaien in Florida.^[4][5] Gruber vermoedt dat het op de rug draaien van haaien een verstoring van het evenwicht van de zintuigen veroorzaakt die TI tot gevolg heeft. TI kan echter ook tot stand worden gebracht door haaien, zoals de witte haai of caraibische rifhaai over de snuit te strelen.^[6][7][8] Over de oorzaken van dit wonderlijke fenomeen tast de wetenschap nog in het duister. Het strelen over de snuit heeft misschien ook te maken met een overstimulatie van de daar aanwezige ampullen van Lorenzini.

Externe links

• Foto's van de citroenhaai op FishBase
• Dr. Samuel Gruber

Bronnen:

• Froese, R., Pauly, D. en redactie. 2005. FishBase. Elektronische publicatie. www.fishbase.org, versie 06/2005.
• DiBattista, J. D., Feldheim, K. A., Gruber, S. H., Hendry, A. P. (2007). When bigger is not better: selection against large size, high condition and fast growth in juvenile lemon sharks. Journal of Evolutionary Biology 20 (1) .
• Sharkman - TV programma op Discovery Channel.
• David Burnie (2001) - Animals, Dorling Kindersley Limited, London. ISBN 90-18-01564-4 (naar het Nederlands vertaald door Jaap Bouwman en Henk J. Nieuwenkamp).

Noten:

Sitronhai er en art haier. De føder levende unger. Hunnen får mellom 4 og 17 unger annethvert år i varme og grunne laguner. De unge må klare seg selv, og blir på grunt vann i nærheten av mangrover til de blir større. Når de har nådd 1,5 til 2 meters lengde, etter 12-15 år, forlater de grunna og forflytter seg lengre ut. Man vet lite om dette stadiet. Maksimal målt lengde og vekt er 340 cm og 183 kg.

Nyere studier av genetikken kan tyde på at voksne haier reiser flere hundre kilometer for å parre seg, eller at populasjoner som er langt fra hverandre kan ha blitt adskilt nylig. Videre forskning på dette vil være viktig for å forstå sitronhaiens paringsadferd og økologi.

Sitronhaier er et populært valg for studier blant vitenskapsfolk fordi de er lette å få til å overleve i fangenskap, i motsetning til mange andre arter.

Sitronhaien er en av mange haier som lever i dypet, og er en av mange haiarter som føder levende unger. Den har fått navnet fordi når lyset treffer huden dens, får den en gulaktig farge som sitronen.

Eksterne lenker

• (en) Sitronhai – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Sitronhai i Encyclopedia of Life
• (en) Sitronhai i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Sitronhai hos Fossilworks
• (en) Sitronhai hos NCBI
• (en) Sitronhai hos ITIS
• (en) Sitronhai hos FishBase
• (en) Kategori:Negaprion brevirostris – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Negaprion brevirostris – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Negaprion brevirostris – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Żarłacz żółty^[3][4], żarłacz cytrynowy (Negaprion brevirostris) − gatunek dużego rekina z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Występuje w tropikalnych wodach u wybrzeży wschodniego Oceanu Spokojnego oraz w wodach Oceanu Atlantyckiego u wybrzeży północno-zachodniej Afryki oraz u wybrzeży obu Ameryk, od Nowego Jorku na północy po Montevideo na południu. Zamieszkuje płytkie wody o głębokości nie przekraczającej 90 m, wzdłuż górnych krawędzi szelfów kontynentalnych. Zwykle spotyka się go w pobliżu raf koralowych, lasów namorzynowych, w zatokach, ujściach rzek i lagunach, ale również i w portach. Jest to gatunek amfidromiczny, przystosowany do życia w wodzie słodkiej i słonej, okresowo przemieszczający się między wodami morskimi i słodkimi. Dorosłe osobniki odbywają nieregularne, ciągłe migracje. Posiada masywnie zbudowany korpus z wydłużoną szeroką głową o tępo zakończonym pysku z dużym otworem gębowym oraz dużą, heterocerkiczną płetwę ogonową z trójkątnym fałdem skórnym na końcu górnego łuku. Cechą charakterystyczną tego gatunku są proporcjonalnie duże szerokie płetwy piersiowe. Dorosłe osobniki osiągają 2,4−3,5 m długości. Samice są wyraźnie większe od samców.

Podobnie jak inne żarłaczowate jest żyworodny. Kopulacja odbywa się za pomocą pterygopodium, narządu płciowego samca. Po trwającej około 10−12 miesięcy ciąży samica rodzi 4−17 młodych, mierzących 60−65 cm długości. Dieta tego rekina składa się z ryb kostnoszkieletowych, ryb chrzęstnoszkieletowych, głowonogów i skorupiaków. Jego łupem padają również ptaki i ssaki morskie. Najczęściej pływa samotnie, czasami łączy się w niewielkie grupy. Niekiedy tworzy międzygatunkowe skupiska z innymi dużymi żarłaczowatymi. Wśród znanych pasożytów żarłacza żółtego rozróżnia się liczne gatunki tasiemców, przywr i widłonogów. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody na podstawie danych z badań i połowów oraz licznych obserwacji w środowisku naturalnym, uznała tego rekina za gatunek bliski zagrożenia (NT).

Taksonomia i filogenetyka

W 1868 roku gatunek ten po raz pierwszy opisał kubański zoolog Felipe Poey jako Hypoprion brevirostris^[5]. W 1940 roku australijski ichtiolog Gilbert Percy Whitley przeniósł go wraz z Carcharias acutidens o nowego rodzaju Negaprion^[1]. Epitet gatunkowy pochodzi od łacińskich słów brevis znaczącego "krótki" i rostrum oznaczającego "dziób" lub "pysk". Syntyp to młoda samica mierząca 82,5 cm długości wyłowiona u wybrzeży meksykańskiego Mazatlán, znajdująca się w Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie pod numerem katalogowym USNM 28167^[5].

W 1988 roku Leonard Compagno opierając się na fenetycznych badaniach uznał, że żarłacz żółty, Negaprion acutidens i Lamiopsis temminckii tworzą wspólny klad^[6]. Analiza filogenetyczna na podstawie danych allozymowych, opublikowanych przez Gavina Naylora w 1992 roku, wskazuje, że gatunek ten jest taksonem siostrzanym do kladu, który tworzą Loxodon macrorhinus i Triaenodon obesus^[7]. Carrier i inni w 2004 roku potwierdzili to założenie, przedstawiając taksony Loxodon, Negaprion i Triaenodon jako zajmujące pośrednią pozycję na drzewie ewolucyjnym żarłaczowatych, pomiędzy bazalnymi rodzajami Galeocerdo, Rhizoprionodon i Scoliodon oraz bardziej zaawansowanymi Carcharhinus i Sphyrna^[8]. Schultz i inni w 2008 roku na podstawie badań markerów mikrosatelitarnych DNA, dowiedli, że N. brevirostis i N. acutidens rozdzieliły się około 10-14 milionów lat temu, z powodu zamknięcia się Tetydy wskutek kolizji Afryki, Arabii i Indii z Eurazją, co odizolowało od siebie oba gatunki^[9].

Występowanie i środowisko

Dorosły żarłacz przebywający w płytkich wodach Turks i Caicos

Żarłacz żółty zamieszkuje ciepłe tropikalne wody u wybrzeży wschodniego Oceanu Spokojnego oraz na zachodzie i wschodzie Oceanu Atlantyckiego. Na wschodzie Atlantyku spotykany jest od południowych krańców Sahary Zachodniej po Namibię, w tym w Zatoce Gwinejskiej oraz w wodach wokół Archipelagu Bijagós, Wyspy Książęcej, Wyspy Świętej Heleny, Wyspy Świętego Tomasza, Wyspy Bioko i Wyspy Pagalu. Na zachodzie występuje od Nowego Jorku na północy po Montevideo na południu. Na północnym zachodzie zamieszkuje Zatokę Meksykańską, Zatokę Wenezuelską, Zatokę Moskitów, Kanał Jamajski, Cieśninę Florydzką, Cieśninę Jukatańską, Zatokę Campeche, Zatokę Darién, Zatokę Urabá i Morze Karaibskie oraz wody wokół Bahamów, Kajmanów, Kuby, Jamajki, Haiti, Juventud, Tortugi i Małych Antyli^[10]. Na południu spotykany wzdłuż wybrzeży Ameryki Południowej w tym w Zatoce Wszystkich Świętych i Zatoce Guanabara, wokół Wyspy Itaparica, Wyspy Grande i Wyspy Węży oraz lagunach Patos i Mirim^[9]. Na wschodzie Pacyfiku odnotowywany od północnych krańców Półwyspu Kalifornijskiego po peruwiańskie Trujillo. Występuje tu w Zatoce Kalifornijskiej, Zatoce Panamskiej, Zatoce Tehuantepec i Zatoce Guayaquil, oraz w wodach Wyspy Cedros, Wysp Marii, Wyspy Malpelo i Wyspy Tiburón^[6][11][12].

Rekin ten preferuje płytkie przybrzeżne wody wzdłuż półek szelfów kontynentalnych o głębokości zwykle nie przekraczających 90 m (sporadycznie nurkuje głębiej)^[12]. Zwykle spotyka się go w pobliżu raf koralowych, lasów namorzynowych, w zatokach, ujściach rzek i lagunach, ale również i w portach (w tym w pobliżu pirsów), w wodach o piaszczystym, mulistym lub skalistym dnie^[2][13]. Młode przebywają w płytkich wodach przybrzeżnych o głębokości czasami jedynie 50-80 cm^[14], preferując głównie środowisko namorzynowe z uwagi na dużą dostępność pokarmu i ochronę przed atakami drapieżników, w tym większych rekinów^[15]. W wodach Bahamów na jednym kilometrze kwadratowym występować może od 250 do 500 niedojrzałych osobników^[16][17]. Jest to gatunek amfidromiczny, przystosowany do życia w wodzie słodkiej i słonej, okresowo przemieszczający się między wodami morskimi i słodkimi^[2]. Nie wpływa do rzek daleko w głąb lądu jak żarłacz tępogłowy. Spotykany w ujściu Amazonki do wyspy Grande de Gurupá oraz w ujściu Rio Pará po miasto Abaetetuba^[18].

Cechy morfologiczne

Dorosły żarłacz u wybrzeży Tiger Beach na Bahamach

Rekin ten posiada wrzecionowaty, wydłużony, mocno zbudowany korpus z wydłużoną szeroką głową o tępo zakończonym pysku z dużym U-kształtnym otworem gębowym. W szczękach mieści się kilka rzędów zębów. Pierwszy z nich ułożony jest pionowo, a każdy kolejny coraz bardziej pochylony ku tyłowi. W razie utraty któregoś z zębów na jego miejsce przesuwa się następny z kolejnego rzędu. Trzon górnych zębów jest masywny i trójkątny o piłkowanych krawędziach po obu stronach, podstawa jest szeroka, bocznie spłaszczona. Podobnej wielkości dolne zęby posiadają delikatnie gładkie ostre krawędzie i szerszą podstawę w stosunku do szczytu zęba. W górnej szczęce mieści się 20-24 zębów, w dolnej 22–26. Duże nozdrza osadzone po bokach przedniej spodniej części pyska posiadają małe księżycowate fałdy skórne. Stosunkowo małe, okrągłe oczy o okrągłych źrenicach, wyposażone są w fałdy półksiężycowate spojówek (ochraniające migotkę). Za nimi znajdują się niewielkie owalne tryskawki. Rekin ten posiada pięć niedużych równych szczelin skrzelowych. Na spodzie pyska widoczne są liczne elektroreceptory zwane ampułkami Lorenziniego^[12].

Łuski plakoidalne żarłacza żółtego ukazane w powiększeniu

Tępo zakończona pierwsza, stosunkowo niska, mała trójkątna płetwa grzbietowa ma długą wolną dalszą ostrą końcówkę. Kształtem przypomina łagodnie wygięty ku tyłowi sierp. Jej proksymalna krawędź leży dokładnie nad tylną krawędzią podstawy płetw piersiowych. Duża druga płetwa grzbietowa ma romboidalny kształt, zaokrągloną górną końcówkę i szeroką podstawę. Umiejscowiona jest nad płetwą odbytową. Pomiędzy płetwami grzbietowymi widoczny wyraźny międzygrzbietowy łuk. Ostro zakończone płetwy piersiowe są długie i szerokie, z mocno zagiętą dystalną krawędzią. Ulokowane są tuż za ostatnią parą szczelin skrzelowych. Małe płetwy brzuszne mają romboidalny kształt i szeroką podstawę. U samca z wewnętrznej tylnej części płetw brzusznych wykształcił się narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Samice posiadają proporcjonalnie większe płetwy brzuszne niż samce. Płetwa odbytowa jest większa od płetw brzusznych, lecz mniejsza niż druga płetwa grzbietowa. Posiada zaostrzoną, mocno wygiętą ku tyłowi dolną i ostrą wolną górną końcówkę. Na końcu ogona mieści się długa, heterocerkiczna, asymetryczna płetwa ogonowa. Na końcu jej górnego łuku, kilkukrotnie dłuższego od dolnego, mieści się szeroki wydłużony wyraźny fałd skórny bez wyraźnego poprzedzającego go wcięcia^[12][19].

Skórę pokrywają romboidalne połyskujące łuski plakoidalne. Mają kształt litery W i zachodzą na siebie w 1/3 długości. Grzbiet rekina ma ciemnoszarą, jasnobrunatną lub ciemnobrązową barwę. Spód ciała oraz płetw piersiowych i boki są nieco jaśniejsze, barwy białej, srebrnej lub jasnożółtej. Dorosłe osobniki osiągają zazwyczaj 2,4−3 m (maksymalnie 3,4−3,5 m). Wielkość jest cechą dymorfizmu płciowego, samice są wyraźnie większe od samców^[6][19].

Najbliżej spokrewniony z żarłaczem żółtym, Negaprion acutidens, posiada większe płetwy grzbietowe i brzuszne, ostrzej zakończony pysk oraz ciemniejszą barwę grzbietu. Osiąga również większe rozmiary. Gatunki te nie sposób jednak pomylić w środowisku naturalnym z uwagi na odrębne obszary występowania^[20].

Ekologia i zachowanie

Żarłacze karaibskie (Carcharhinus perezi) w towarzystwie żarłacza żółtego

Żarłacz żółty to drapieżnik znajdujący się na szczycie łańcucha pokarmowego, aktywny zarówno za dnia jak i w nocy. Najczęściej pływa samotnie lub w małych grupach liczących 2−4 osobników. Niekiedy wraz z innymi dużymi żarłaczami – takimi jak żarłacz rafowy (Carcharhinus amblyrhynchos) i żarłacz karaibski (Carcharhinus perezi) – tworzy grupy składające się z osobników różnych gatunków^[6]. Młode rekiny padają niekiedy ofiarą większych rekinów, w tym osobników własnego gatunku (kanibalizm). Obserwuje się duże grupy głowomłota tropikalnego (Sphyrna lewini) polujące na młode żarłacze żółte w pobliżu przybrzeżnych namorzynowych „szkółek"^[19]. Na większości obszarów występowania ryba ta nie ma naturalnych wrogów, z wyjątkiem wód wschodniego Pacyfiku, gdzie polują na nią niekiedy żarłacze białe lub inne gatunki dużych rekinów^[6]. Żyje zwykle do 25 lat^[21]. Gatunek filopatryczny, osobniki zajmują stale określony areał, nie wykazują jednak terytorializmu (na tym samym obszarze może współwystępować wiele osobników)^[22]. Wielkość areału u młodocianych wynosi 0,23-1,26 km², stwierdzono pozytywną zależność między wielkością osobników a wielkością zajmowanych przez nie terytoriów^[23]. Osobniki w różnych stadiach ontogenezy różnią się pod względem preferencji siedliskowych i aktywności dobowej. O ile młodociane pozostają w pobliżu przybrzeżnych refugiów całą dobę i są aktywne (żerują) przez całą dobę, to osobniki dorosłe żerują głównie w nocy w środowiskach przybrzeżnych, ze świtem odpływają 7-8 km w kierunku pełnego morza, i spędzają dzień w pelagialu^[22]. Prędkość pływania jest niższa niż innych dużych rekinów – wynosi 0,33-0,7 m/s, w krótkotrwałych zrywach dochodzi do 5,6 m/s^[a][22].

Pasożytnictwo

Liczne podnawkowate przyczepione do żarłacza żółtego

Wśród pasożytów wewnętrznych tego gatunku wyróżnia się tasiemce z rzędów Tetraphyllidea (Anthobothrium, Paraorygmatobothrium, Phoreiobothrium, Phyllobothrium i Platybothrium) i Trypanorhyncha (Callitetrarhynchus, Dasyrhynchus, Floriceps, Otobothrium, Poecilancistrium, Pseudogrillotia i Tentacularia)^[24][25]. Larwy tasiemców bytują się w skorupiakach, rybach kostnoszkieletowych i głowonogach. Po zjedzeniu ich przez rekina tasiemiec rozwija się w formę dorosłą^[24]. Tetraphyllidea zagnieżdżają się w zastawce spiralnej serca^[26], podczas gdy Trypanorhyncha żyją w górnym fragmencie jelita^[24]. Na skórze żarłacz żółtego spotyka się przywry monogeniczne z rodzajów Dermophthirius, Neodermophthirius (wokół płetw i na grzbiecie) i Heteronchocotyle (w okolicy skrzeli)^[27] oraz widłonogi (Alebion carchariae, Kroyeria spatulata, Nemesis pilosus, Nesippus orientalis, Paralebion elongatus, Perissopus dentatus^[28] i Pandarus sinuatus^[29]). W pozbyciu się zewnętrznych parazytów rekinowi pomagają ryby z rodziny wargaczowatych, ostrobokowatych (Carangoides i Caranx) i babkowatych (w tym Gobiosoma grosvenori, Elacatinus evelynae, Elacatinus randalli i Elacatinus tenox)^[30][31]. Żarłacz żółty widywany jest często z przyczepionymi do boku podnawkowatymi z rodzajów Echeneis i Remora^[11]. Ryby te dzięki przekształconej w owalną przyssawkę płetwie grzbietowej podróżują wraz z rekinem odżywiając się resztkami jego pożywienia^[12][11].

Odżywianie

Żarłacz żółty odżywia się głównie nocą. Zwykle poluje przy dnie lub w pobliżu dna, dużo rzadziej przy tafli wody. Jego głównym pożywieniem są ryby kostnoszkieletowe, rzadziej ryby chrzęstnoszkieletowe oraz bezkręgowce, takie jak głowonogi (mątwy, ośmiornice i kałamarnice^[32]), krewetki, równonogi i skorupiaki. Łupem padają również ptaki, ssaki morskie i gady morskie (żółwie i węże morskie)^[20][32]. W miejscach gdzie pokarmu jest dużo, rekin ten wybiera wyselekcjonowane ofiary, najczęściej gatunki wolniejsze, wykorzystujące do obrony kamuflaż. W wodach Bahamów poluje na skarusowate, batrachowate i ryby z rodziny Gerreidae^[33][34]. U wybrzeży Wyspy Świętej Heleny jego dieta składa się z ostrobokowatych, żaglonowatych, belonowatych, pomakantowatych i bramowatych^[35]. Dzięki współpracy kliku osobników gatunek ten z powodzeniem poluje na większe od siebie ofiary^[6].

Cykl życiowy

Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Samce dojrzewają płciowo osiągnąwszy długość 224 cm, samice po osiągnięciu 240 cm^[19]. Gody mają miejsce w miesiącach wiosennych lub latem, w zależności od szerokości geograficznej^[2][19]. W tym okresie pobudzone samce uporczywie próbują doprowadzić do kopulacji, często w sposób agresywny, gryząc samicę w okolicy płetwy grzbietowej i płetw piersiowych. Jest to typowe zachowanie dla żarłaczowatych. Z tego powodu często spotyka się blizny na grzbiecie samic^[36]. Kopulacja ma miejsce w płytkich przybrzeżnych wodach i odbywa się za pomocą pterygopodium, narządu wykształconego z dystalnych fragmentów płetw brzusznych samców^[19][36]. Embriony w ciele matki zużywają zapasy żółtka z pęcherzyka żółtkowego, który później łączy się z ścianą macicy, tworząc tzw. łożysko żółciowe, dzięki któremu dostarczane jest pożywianie z organizmu matki^[6]. Po trwającej 10-12 miesięcy ciąży samica rodzi od 4 do 17 młodych^[19]. Liczba młodych zależy od rozmiarów matki – im większa samica, tym liczniejszy miot^[36]. Na różnych obszarach poród ma miejsce od kwietnia do września^[19]. Samice w tym czasie wracają na płytkie wody, o głębokości niekiedy jedynie 60 cm^[2]. Noworodki mierzą około 60−65 cm i od chwili narodzin potrafią swobodnie pływać i pobierać pokarm^[37]. Przez pierwszych kilka lat młodociane osobniki pozostają w płytkich przybrzeżnych wodach, dużo bezpieczniejszych od otwartej toni głębszych wód. Do osiągnięcia dojrzałości przebywają w większych grupach. Dzięki temu chronione są lepiej przed atakami drapieżników^[12]. Samice zachodzą w ciążę zwykle co drugi rok^[19], i co dwa lata powracają na te same miejsca rozrodu. Gatunek poliandryczny^[38].

Relacje z ludźmi

Żarłacz żółty poławiany jest na wszystkich obszarach występowania w celach komercyjnych, jak i turystyczno-rekreacyjnych. Gatunek ten jest ważny dla przemysłu rybołówstwa morskiego u zachodnich wybrzeży Oceanu Atlantyckiego oraz w wodach wschodniego Pacyfiku. Poławiany za pomocą sieci skrzelowych, takli, sieci przydennych oraz za pomocą hobbystycznego sprzętu wędkarskiego. Czasami znajdowany jako przyłów. Cenione są głównie płetwy, które eksportuje się do południowo-wschodniej Azji, w celu produkcji zupy z płetwy rekina oraz mięso, które spożywa się lokalnie lub wysyła do Japonii. Skóra wykorzystywana jest do produkcji galanterii i ozdób, podobnie jak szczęki i zęby, które z uwagi na wielkość sprzedaje się w formie elementów dekoracyjnych. Pozostałe niewykorzystane fragmenty przetwarza się w celu produkcji mączki rybnej^[2][19].

Na podstawie danych z połowów oraz obserwacji stanu populacji w środowisku naturalnym, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała gatunek ten za bliski zagrożenia i wpisała do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych. Rekin ten nie jest objęty ochroną na żadnym z obszarów występowania. W wodach Stanów Zjednoczonych gatunek ten wraz z innymi dużymi gatunkami rekinów został objęty programem The Highly Migratory Species Division of the National Marine Fisheries Service, zarządzanym przez Narodową Administrację ds. Oceanów i Atmosfery (NOAA). Wielkość populacji tego rekina spada. Za główne zagrożenie dla tego gatunku uznaje się przełowienie (w tym nadmierne kłusownictwo na młodych rekinach), choć znaczenie ma również degradacja naturalnych siedlisk oraz zanieczyszczenie wody^[2][19].

Żarłacz żółty, pomimo sporych rozmiarów stanowi niewielkie zagrożenie dla ludzi. Według danych The International Shark Attack File rekin ten odpowiedzialny jest za zaledwie 10 niesprowokowanych ataków, z czego żaden z nich nie był śmiertelny. Wszystkie ataki miały miejsce w wodach u wybrzeży Florydy oraz na Karaibach^[19]. Rekin ten jest obojętny względem nurków i surferów, choć zachowuje się agresywniej w grupie, zwłaszcza w obecności innych dużych rekinów^[2].

Uwagi

Przypisy

O Tubarão-limão, Negaprion brevirostris é um tubarão pertencente a família Carcharhinidae que pode atingir cerca de 3 metros de comprimento. Seu nome é devido a coloração amarelada do seu dorso.

Distribuição e habitat

O tubarão-limão pode ser encontrado principalmente nas porções tropicais e sub-tropicais da costa da América do Norte e da América do Sul no Oceano Atlântico, sendo encontrado desde o nordeste dos EUA até o Brasil passando pelo Caribe e Golfo do México, também pode ser encontrado na Baixa Califórnia, Golfo da Califórnia e Equador, bem como em algumas ilhas do Oceano Pacífico. Normalmente vivem em regiões costeiras em águas de profundidade moderada junto ao fundo de areia.

Reprodução

Os tubarões-limão reúnem-se para acasalar em locais especialmente escolhidos para efeito.^[1] As fêmeas dão à luz em águas pouco profundas, como os manguezais, exibindo filopatria de procriação. Os tubarões-limão bebês, com vida independente, sem necessidade de serem protegidos pelos progenitores, permanecem nas águas rasas que lhes servem de berçário por vários anos antes de se aventurarem em águas mais profundas. Os bebês nascem com cerca de 75 cm de comprimento, sendo presa fácil de outros tubarões adultos, que praticam o canibalismo.^[2][3] São animais vivíparos, o que significa que a mãe transfere diretamente nutrientes às sua crias através de uma placenta originada pela interação entre a parede do trato reprodutor da fêmea e a vesícula vitelina do embrião.^[1] A fertilização é interna e ocorre depois de de um tubarão-limão macho segurar a fêmea, mordendo-a, e de inserir-lhe o clásper na cloaca.^[1] As fêmeas praticam a poliandria, havendo competição de esperma, devido à sua capacidade para armazenar esperma numa glândula oviducal durante vários meses.^[1] Vários estudos sugerem que a poliandria é uma adaptação justificada por conveniência em vez de qualquer benefício genético indireto para a cria.^[4] As fêmeas seriam poliandras de modo a evitarem ser assediadas ou agredidas pelos machos.^[4] As fêmeas têm um ciclo reprodutivo bienal, requerendo um ano para gestação (na verdade, de nove a onze meses) e outro ano para a oogénese e a vitelogénese depois do parto. Os tubarões-limão atingem a maturidade sexual cerca dos 12–16 anos de idade e têm uma baixa taxa de fecundidade.^[1] O número máximo registado de crias numa única ninhada foi de 18, mas costuma variar entre 4 a 17.^[1]

Agressividade

Adultos são tímidos aos mergulhadores, mas se ameaçados se tornam agressivos.

Žralok citrónový (Negaprion brevirostris) je zástupca nebezpečných žralokov z čeľade Carcharhinidae, ktorí môžu dosahovať až tri metre.^[2]

Výskyt

Žralok citrónový sa vyskytuje hlavne pozdĺž subtropických a tropických častí atlantického pobrežia Severnej a Južnej Ameriky. Tento druh bol tiež zaznamenaný pri tichomorských ostrovoch Polynézie (Francúzskej Polynézie), Tahiti, Cookove ostrovy, Tonga. Majú radi tropické vody a strednú hĺbku.

Základná charakteristika

Dobre znáša chov v zajatí, preto patrí medzi najlepšie preskúmané druhy svojej čeľade. Vie veľmi silno uhryznúť, a keď je vyprovokovaný, zaútočí aj na človeka. Sfarbením je žltkastý alebo svetlohnedý, má veľké plutvy a tupo zakončený rypák. Je prispôsobený životu v brakických vodách a v oblastiach s nízkym obsahom kyslíka. Dospelé jedince sú najaktívnejšie v noci, zatiaľ čo mladé cez deň.

Najväčšia zaznamenaná dĺžka a hmotnosť je 340 cm a 183 kg, ale obvykle meria 2,4 až 3 0 m. Môžu byť veľmi agresívny, hlavne pri ochrane mláďat.^[3]

Potrava

Žralok citrónový sa živí predovšetkým rybami a niektorými rajami, okrem toho žerie aj kôrovce, mäkkýše a morské vtáky.

Loví všetky ryby, ktoré sa mu priblížia na dosah a majú primeranú veľkosť. Vo vodách pri pobreží sa jeho korisťou stávajú hlavne mugily, sultánky a menšie druhy okúňov. V hlbších vodách loví najmä makrely, rôzne druhy tuniakov a kalmáre či sépie. Mladé žraloky sa veľmi často zhlukujú do veľkých stád, kým dospelé lovia samotársky.

Rozmnožovanie

Žralok citrónový je živorodý. Samica porodí 4 až 17 mláďat každý druhý rok v teplých a plytkých lagúnach. Mláďatá sa musia o seba postarať sami a zostávajú v plytkých vodách blízko mangrových porastov až dokiaľ nevyrastú. S rastúcou veľkosťou plávajú mláďatá ďalej od miesta ich narodenia. V dospelosti vo veľkosti 1,5 – 2 m a vo veku od 12 do 15 rokov opúšťajú plytké vody a presúvajú sa do hlbších, ale o tomto štádiu jeho života je známych pomerne málo informácií.

Význam

Hoci zatiaľ bolo preukázaných iba 6 útokov na človeka týmto žralokom, môžeme tento druh považovať za veľmi nebezpečný. Žralok citrónový vylučuje moč celým telom, preto nemá chutné mäso.

Referencie

1. ↑ Sundström, L.F. 2015. Negaprion brevirostris. The IUCN Red List of Threatened Species 2015: e.T39380A81769233. Prístup 1. november 2016.
2. ↑ Lemon Shark [online]. SharkSurvivor.com, [cit. 2008-11-03]. Dostupné online. (anglicky)
3. ↑ Negaprion brevirostris, Lemon shark [online]. FishBase, rev. 2008-10-01, [cit. 2008-11-03]. Dostupné online. (anglicky)

• Tento článok je čiastočný alebo úplný preklad článku Žralok citronový na českej Wikipédii.
• Negaprion brevirostris [online]. IUCN Red List of Threatened Species, 2008, [cit. 2006-05-11]. Dostupné online. (anglicky)
• Negaprion brevirostris [online]. ITIS Standard Report Page, [cit. 2006-01-23]. Dostupné online. (anglicky)

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Žralok citrónový
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Žralok citrónový

Citronhajen (Negaprion brevirostris) är en art i familjen gråhajar.

Citronhajen är den vetenskapligt bäst kända av alla hajarter. Detta framför allt tack vare studier av Dr Samuel Gruber vid University of Miami i Florida och hans fältstation på ögruppen Bimini som tillhör Bahamas. Framför allt bedrivs beteendestudier men även genetiska studier pågår.

Citronhajen lever i tropiska och subtropiska områden längs Syd- och Nordamerikas kuster. Den blir upp till 3,5 meter lång och kan troligen leva i mer än 60 år även om exakta mätningar av åldern inte har kunnat göras.

Födsel sker i grunda, varma laguner, och varje hona föder mellan 4 och 17 ungar. Dessa har under graviditeten fått sin näring via en navelsträng liknande den som finns hos däggdjur. Efter födseln får ungarna klara sig på egen hand och modern visar dem ingen uppmärksamhet utan så snart hon fött klart simmar hon ut till djupare vatten igen.

Ungarna stannar kvar i det grunda vattnet och lever framför allt på fisk och kräftdjur. De är aktiva jägare men det verkar som om de måste lära sig vad de kan äta så till en början kan de antagligen smaka på de mesta. Efter 8-12 år i sin födelselagun blir citronhajen könsmogen och vandrar ut på djupare vatten. Vart de sedan tar vägen är det ingen som vet, men det finns tecken på att de eventuellt vandrar långa sträckor, exempelvis mellan Florida och Brasilien, för att para sig. Honorna tenderar dock att återkomma till samma lagun för att föda, vilket sker vartannat år.

Citronhajen äter oftast under natten och hittar sin föda genom att använda elektroreceptorer, den biologiska förmågan att uppfatta elektriska stimulanser i naturen. Deras huvudsakliga föda är fisk.

Noter

1. ^ Sundström, L.F. 2005. Negaprion brevirostris. Från: IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.4. <www.iucnredlist.org>. Läst 23 november 2010.

Limon köpek balığı (Negaprion brevirostris), harharyasgiller (Carcharhinidae) familyasından bir köpek balığı türü. Uzunluğu 3 m kadardır. Kaydedilmiş en büyük birey 340 cm, 183 kg'dir. Vivipar ürerler.

• 1 Опис
• 2 Спосіб життя
• 3 Розповсюдження
• 4 Джерела

Cá mập chanh (tên khoa học Negaprion brevirostris) là một loài cá mập. Là một thành viên của họ Carcharhinidae, cá mập chanh có thể phát triển đến chiều dài 10 foot (3,0 m).^[2] Chúng được tìm thấy ở vùng biển nông cận nhiệt đới.^[3] Chúng thường kiếm ăn vào, chúng dùng thụ quan điện (electroreceptor) để tìm cá.^[4] Loài này noãn thai sinh, con cái đa phu và có chu kỳ sinh sản hai năm một lần.^[3] Cá mập chanh không phải mối đe dọa lớn của con người.^[5]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Negaprion brevirostris tại Wikispecies

柠檬鲨（学名：Negaprion brevirostris）为真鲨科柠檬鲨属下的一种鱼类。主要分布在亚热带至热带美洲及非洲西部近海浅水中。对人威胁很小。

亚洲常称柠檬鲨的犁鰭檸檬鯊为其近亲。

参考文献

コバンザメを付けて泳ぐ

本種にはよくコバンザメが付く。

浅い海底を遊泳するニシレモンザメ

ニシレモンザメ（西檸檬鮫、学名：Negaprion brevirostris、英名：Lemon shark）はメジロザメ目メジロザメ科に属するサメの1種。

生息地[編集]

生息図

西アフリカ沿岸の東大西洋南部一帯と、ニュージャージー州以南のカリブ海を中心とした南北アメリカ大陸一帯及び、東太平洋のカリフォルニア以南の沿岸部に生息している。

特徴[編集]

体長は太平洋やインド洋に生息する近似種のレモンザメ（N. acutidens）と同じで、最大3メートルほど。レモンザメよりも体色の黄色味が濃く、これが名前の由来となっている。腹部は白い。

体型は典型的なサメの姿で、レモンザメとほとんど形態的にも違いはないものの、レモンザメほど前鰭の曲線カーブがきつくないことが識別点となっている。

多くのサメは呼吸のために常に泳ぎ続ける必要があるが、本種はその必要がない^[1]。

生態[編集]

発信器をつけた調査では、昼夜を問わず動き回っていることがわかった^[2]。 レモンザメと同様に暖海の沿岸部に生息し、サンゴ礁を住処とすることも多い。近親交配を避けるために場合によっては、回遊することもある。

妊娠期間は12ヶ月ほどで成長は遅く、成熟するまでに要する時間は12年かかるといわれている。幼体期はマングローブなどに潜んで、大型魚の攻撃を受けないようにしている。

鋭い歯を持ち、沿岸域の大型魚類などを捕食し、場合によっては群れを形成することもある。

人との関わり[編集]

レモンザメ同様、人間に対して潜在的な危険があるとされる^[3]。積極的に人を襲うことはないが、狂乱索餌^[4]（きょうらんさくじ）状態に陥った場合はサメの方から突然襲いかかったという例もあり、注意を要する。

本種は知能も高く、視力も良いことと、飼育が容易なため水族館や様々な実験施設で飼育、研究されている。

出典・脚注[編集]

1. ^ Victor.G.Spuringer,Joy.P.Gold、『サメ・ウォッチング』、平凡社、1992年、ｐ137
2. ^ Victor.G.Spuringer,Joy.P.Gold、『サメ・ウォッチング』、平凡社、1992年、ｐ139
3. ^ Andrea Ferrari,Antonella Ferrari、『サメ・ガイドブック』、阪急コミュニケーションズ、2008年
4. ^ この場合は、種類を問わず無差別に攻撃することがある。Victor.G.Spuringer,Joy.P.Gold、『サメ・ウォッチング』、平凡社、1992年、ｐ109

関連項目[編集]

• 魚の一覧
• サメ
• 軟骨魚類

外部リンク[編集]

• FishBase‐ニシレモンザメ （英語）

레몬상어(학명: Negaprion brevirostris)는 흉상어과에 속하는 상어의 일종으로, 3 미터까지 자란다^[1]. '레몬상어'라는 이름은 겉모습 때문에 붙여졌다. 특정 깊이의 바닷속에서 레몬상어를 관찰하게 되면 빛 때문에 겉표면이 노르스름하고 울퉁불퉁한 것이 마치 레몬껍질같다고해서 지어진 것이다.

모습

전체적으로 노란기가 도는 회색빛을 띠며 몸에 다른 특별한 무늬는 가지고 있지 않다. 또한 두 번째 등지느러미가 첫 번째 등지느러미와 거의 크기가 같은 것이 특징이다.

분포

보통 아열대나 열대지역에서 서식한다. 북아메리카와 남아메리카의 연안, 그리고 아프리카의 대서양쪽 연안에서 발견되며 태평양 적도 근처의 섬에서 발견되기도 한다. 보통 그리 얕지도 깊지도 않은 수심에서 생활하며 빨판상어와 같이 있는 모습이 자주 발견된다.

번식

레몬상어는 태생성(viviparous)이라 알을 낳는 대신 한 번에 4~17마리의 살아있는 새끼상어를 낳는다. 대개 2년에 한 번씩 맹그로브 숲같이 따뜻하고 수심이 얕은 곳에서 새끼를 낳는다. 새끼들은 태어나서부터 알아서 먹이를 구하며 1.5 ~ 2m 정도의 크기로 다 성장할 때까지 12 ~ 15년 정도 맹그로브 숲을 떠나지 않는다. 이 밖의 번식습성에 대해서는 아직 자세하게 연구된 바가 없다.

기타

레몬상어는 자연의 상태가 아닌 사람들이 인위적으로 가두어 놓은 곳에서도 잘 적응을 하는 것으로 알려져 있다. 이같은 습성때문에 다른 종의 상어들에 비해서는 연구가 많이 되어있는 상태이다. 2007년부터는 리조트 건설등으로 인해 맹그로브 숲이 많이 파괴되어 개체수가 심각하게 줄어가고 있다. 1580년부터 총 22건의 레몬상어의 인간 공격이 보고되어 있는데 레몬상어가 인간을 공격하여 인간이 죽은 경우는 아직 없다.

각주