الأسماء في صفحات التنقل
Oceanodroma furcata,[2] ye una especie d'ave procelariforme de la familia Hydrobatidae nativa del noroeste d'América del Norte y el nordés d'Asia.
N'América del Norte, reproducir nes islles Aleutianas d'Alaska, a lo llargo de la mariña de les islles de Columbia Británica en Canadá y el noroeste del Pacíficu nos Estaos Xuníos continentales. Reproduzse tamién nes islles Kuriles de Kamchatka. Añera en resquiebros de les roques o en pequeñes llurigues en tierra blanda y pon un solu güevu blancu.
Pasa'l restu del añu nel mar, polo xeneral n'agües más fríes. Puede reparase tamién n'alta mar pola mariña del Pacíficu hasta'l centru de California y Xapón. Aliméntase principalmente de plancton, crustáceos, pequeños pexes y calamares. Aliméntase de manera similar a otros petreles, recoyendo comida de la superficie de l'agua mientres ta en vuelu. Esti páxaru nun sigue a los barcos.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Oceanodroma furcata, ye una especie d'ave procelariforme de la familia Hydrobatidae nativa del noroeste d'América del Norte y el nordés d'Asia.
Ar satanig lost forc'hek a zo un evn-mor, Oceanodroma furcata an anv skiantel anezhañ.
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar sataniged en urzhiad Procellariiformes pe Ciconiiformes.
Ar satanig lost forc'hek a zo un evn-mor, Oceanodroma furcata an anv skiantel anezhañ.
Oceanodroma furcata és el nom científic d'un ocell marí de la família dels hidrobàtids (Hydrobatidae), d'hàbits pelàgics, que cria en caus o esquerdes, en illes del Pacífic nord, des de les illes del Comandant fins a les Kurils i des de les Aleutianes fins a les illes properes al nord de Califòrnia. Es dispersa pel Pacífic Nord, des del Japó i les illes Volcano fins a Hawaii i el sud de Califòrnia.
Oceanodroma furcata és el nom científic d'un ocell marí de la família dels hidrobàtids (Hydrobatidae), d'hàbits pelàgics, que cria en caus o esquerdes, en illes del Pacífic nord, des de les illes del Comandant fins a les Kurils i des de les Aleutianes fins a les illes properes al nord de Califòrnia. Es dispersa pel Pacífic Nord, des del Japó i les illes Volcano fins a Hawaii i el sud de Califòrnia.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pedryn drycin cynffonfforchog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pedrynnod drycin cynffonfforchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oceanodroma furcata; yr enw Saesneg arno yw Fork-tailed storm petrel. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Hydrobatidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. furcata, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
Mae'r pedryn drycin cynffonfforchog yn perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Hydrobatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Pedryn Cynffon-fforchog Oceanodroma leucorhoa Pedryn drycin Hydrobates pelagicus
.jpg)
_(8005427860).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pedryn drycin cynffonfforchog (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pedrynnod drycin cynffonfforchog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oceanodroma furcata; yr enw Saesneg arno yw Fork-tailed storm petrel. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Hydrobatidae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. furcata, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.
The fork-tailed storm petrel (Hydrobates furcatus) is a small seabird of the storm petrel family Hydrobatidae. It is the second-most abundant and widespread storm petrel (after Leach's storm petrel) and is the only bird in its family that is bluish-grey in colour.[2]
The fork-tailed storm petrel is pelagic, spending up to 8 months in the northern Pacific Ocean. They only return to land to breed, where they nest in a single colony. Their nests can be found in a rock crevice or small burrow, where a single egg is laid. Their breeding range is along the coast of the northern Pacific Ocean, extending from northern California to northeast Asia.[2]
They mainly feed on planktonic crustaceans, small fish, and squid, but also consume offal. Similarly to other storm petrels, they forage by picking food off the surface of the water while in flight.[2]
The fork-tailed storm petrel was formally described in 1789 by the German naturalist Johann Friedrich Gmelin in his revised and expanded edition of Carl Linnaeus's Systema Naturae. He placed it with the petrels in the genus Procellaria and coined the binomial name Procellaria furcata.[3] Gmelin based his description on the "fork-tailed petrel" that had been described in 1785 in separate publications by the English ornithologist John Latham and the Welsh naturalist Thomas Pennant.[4][5] It is now one of 18 species placed in the genus Hydrobates that was erected in 1822 by the German zoologist Friedrich Boie.[6][7] The genus name combines the Ancient Greek hudro- meaning "water-" with batēs meaning "walker". The specific epithet furcatus is Latin meaning "forked".[8]
Two subspecies are recognized:[7]
The major differences between the two subspecies are slight size and plumage differences, where southern populations appear somewhat smaller and darker.[9] Southern populations also begin and end their breeding season earlier than their northern counterparts.[10] However, no molecular genetic analysis has been conducted to discern the two subspecies.[2]
The species was formerly assigned to the genus Oceanodroma before that genus was synonymized with Hydrobates.[11]
The fork-tailed storm petrel is small seabird that is 20 cm in length with a wingspan of 46 cm.[2] Its foraging behaviour resembles other storm petrels, where it flies with short, stiff wingbeats close to the surface of the water.[2]
Despite its name, the forked tail in this bird is not always visible. The distinguishing feature of fork-tailed storm petrels is their overall bluish-gray plumage. They generally have a paler underside, which contrasts the darker colours under their wings. They also have a dark gray forehead, a black ear patch, and a small, black bill.[2] Other storm petrels are significantly darker, such as the similar looking ashy storm petrel.[2] However, fork-tailed storm petrels from southern populations are somewhat darker than those in the north.[9]
Males and females are generally very similar in colour and size.[12] Juveniles also resemble adults with the exception of having a less noticeable notch in their tails.[2]
They are generally silent and only call when entering their breeding colony at night. Their most common call is a 3- to 5-note, raspy "ana-ana-ana", heard from both sexes. This is especially intense during courtship, where their calls are accompanied by elaborate aerial displays.[12] A higher-pitched, single note call is typically emitted by males, and it is used to locate females in noisy colonies and to maintain the pair bond.[13]
The range of the fork-tailed storm petrel is estimated to cover 22,400,000 km2 with over 6,000,000 individuals occurring globally, making it the second-most widespread and abundant storm petrel.[14] During the breeding season, the fork-tailed storm petrel form dense colonies on islands throughout northern California, Oregon, Washington, British Columbia, Alaska, and northeast Asia off the Kamchatka Peninsula.[2] Most of their population is concentrated in Alaska, notably in the Bering Sea near the Aleutian Islands. Their southernmost colony is on Little River Rock in Humboldt County, with a population of 200 individuals.[10] It was reported in July 1939 that fork-tailed storm petrels were breeding on the Flannan Isles, Na h-Eileanan Flannach, which are about 35 km west of the northern tip of the Outer Hebrides, Scotland.[15]
Their nesting habitat varies, ranging from bare rock to forests. They typically build their nests under rock crevices or roots, or burrow into soft ground with low-growing vegetation.[2]
As they frequent the open ocean, little is known about fork-tailed storm petrels outside of the breeding season. They have been frequently sighted off the Californian coast, making them the most northerly distributed storm petrel during the winter.[16] Sparse sightings also indicate that they forage as far south as Hawaii.[17]
Like other storm petrels, the fork-tailed storm petrel mainly feeds on crustaceans and fish near the surface of the ocean, including amphipods, myctophids, shallow-water fish (such as greenling and sablefish), copepods, decapods, and squid.[18] They are also extremely opportunistic and can be seen scavenging on fatty tissue of dead marine mammals[19] and also trailing behind fishing boats.[2]
Fork-tailed storm petrels have a well-developed olfactory system and heavily rely on odour to scout for food, so often they are the first birds to arrive at a pungent food source. When at the source, these birds seize their prey by fluttering across the water surface[20] and may occasionally dive to depths of 0.6 m.[2]
Like other Procellariiformes, the fork-tailed storm petrel produces stomach oil from its digested food and stores it in its proventriculus, a section of the bird's digestive system. This oil permits these birds to go for a long time without food, but also allows them to transport nutrient-rich food back to their chicks from distant sources. [21]
Like other species, fork-tailed storm petrels spend most of their time out at sea and only return to land to breed around late March to early April. To avoid predation and harassment by gulls, these birds only enter the colony at night and depart before sunrise.[12]
The fork-tailed storm petrel builds its nest in rock crevices or small burrows on isolated islands.[12] Courtship consists of vocalizations and aerial displays, often lasting for several weeks.[13] Once established, pairs will remain together for the rest of the breeding season and if they are successful, continually use the same nest year after year.[12] Females will lay a single white egg directly on the floor of the burrow,[22] and both parents will incubate it for around 50 days.[12] Once the egg hatches, the adult keeps the chick warm using its brood patch for the first five days.[23] Once able to thermoregulate for itself, the parents then leave the chick, only returning to feed it one every one to four nights.[13] After two months of slow growth, the petrel chick will finally fledge and leave the burrow.[12][24]
Living in areas with severe climatic conditions, fork-tailed storm petrels have many adaptations to ensure breeding success. Eggs can be left unattended up to 7 days and still successfully hatch,[25] whereas chick growth rates can be adjusted to being faster or slower depending on food supply, rather at a constant rate like many other birds.[26]
The fork-tailed storm petrel is often the sole prey item for predators early in the breeding season because they return to these remote islands long before any other seabirds.[2] These birds comprise a significant part of the diet of river otters,[27] gulls,[12] and raptors.[28] Further, introduced predators such as foxes, martens, and raccoons have a significant impact on breeding populations.[29] To defend themselves, fork-tailed storm petrels can eject their stomach oil at an incoming threat.[2]
Fork-tailed storm petrels generally coexist peacefully with other seabirds, where they can be seen sharing breeding habitat with tufted puffins.[12] In some cases, aggression can be observed, where they are known to steal food from Leach's storm petrels.[30]
Being widespread and abundant, the fork-tailed storm petrel is not threatened with extinction. However, humans impact their life history in many ways.
As a species that feeds on surface material and follows ships, this storm petrel often ingests oil and plastic with their food items.[2] Surprisingly, the fork-tailed storm petrel is relatively unaffected by the toxicity of oil, as their natural diet contains substances that are very chemically similar.[31] Plastics also do not severely affect the birds because they can be regurgitated after ingestion.[32]
In contrast, being a top marine predator, fork-tailed storm petrels are susceptible to bioaccumulation. High lead concentrations have been found in the bones of petrels,[33] and DDT can cause eggshells to become dangerously thin.[34]
The greatest threats that face fork-tailed storm petrels today are global climate change and introduced species. An increased severity of storms makes foraging more dangerous, decreasing the chances that an adult will return to the colony.[18] The introduction of mammals also adversely affect storm petrels, where raccoons and river otters prey upon nests,[27] and rabbits increase soil erosion and compromise the structural integrity of burrows.[2]
The fork-tailed storm petrel (Hydrobates furcatus) is a small seabird of the storm petrel family Hydrobatidae. It is the second-most abundant and widespread storm petrel (after Leach's storm petrel) and is the only bird in its family that is bluish-grey in colour.
The fork-tailed storm petrel is pelagic, spending up to 8 months in the northern Pacific Ocean. They only return to land to breed, where they nest in a single colony. Their nests can be found in a rock crevice or small burrow, where a single egg is laid. Their breeding range is along the coast of the northern Pacific Ocean, extending from northern California to northeast Asia.
They mainly feed on planktonic crustaceans, small fish, and squid, but also consume offal. Similarly to other storm petrels, they forage by picking food off the surface of the water while in flight.
La Forkovosta petrelo, Oceanodroma furcata, estas malgranda birdospecio de la familio de Hidrobatedoj. Ĝi nomiĝas tro simile al la Forkvosta petrelo, Oceanodroma leucorhoa, samgenra, sed oni evitu konfuzon. En la listo de "Komunlingva nomaro de eŭropaj birdoj" tiu lasta aperas laŭ tiu nomo, sed la komunaj nomoj en diversaj lingvoj kaj ĉefe en la latina scienca nomo de la Oceanodroma furcata sugestas saman nomon, kio eble solveblos per aldono aŭ nealdono de la finaĵo -o en la unua radiko.
Ĝi estas 20–23 cm longa, kun enverguro de 46 cm. Ĝi estas la ununura ŝtormopetrelo tiom griza.
En Nordameriko, ili reproduktiĝas sur insuloj de Aleutoj ĉe Alasko, Usono, kaj sur insuloj ĉe la marbordoj de Brita Kolumbio en Kanado kaj ĉe la Pacifika Nordokcidento en Usono. La Forkovosta petrelo reproduktiĝas ankaŭ sur la Kuriloj ĉe Kamĉatko. Tiu birdospecio reproduktiĝas en rokfendoj aŭ malgrandaj nestotruoj en milda tero, kie la ino demetas ununuran blankan ovon. Kiel ĉe plej petreloj, ties piediranta kapablo limiĝas al mallonga trenado al la nestotruo. Ĝi estas kolonia nestumanto.
Ili pasas la reston de la jaro ĉemare, kutime ĉe plej malvarmaj akvoj. Ili povas esti bone vidataj ĉeborde de la marbordo de Pacifiko en centra Kalifornio ĉe la flanko de Nordameriko, kaj ĝis Japanio en la flanko de Azio.
Tiu holarktisa specio manĝas ĉefe planktonajn krustulojn, malgrandajn fiŝojn kaj kalmarojn. Ili prenas ankaŭ internaĵojn. Ili manĝas simile al aliaj ŝtormopetreloj, nome plukante manĝerojn el la akva surfaco dumfluge. La birdo sekvas ŝipojn.
La Forkovosta petrelo, Oceanodroma furcata, estas malgranda birdospecio de la familio de Hidrobatedoj. Ĝi nomiĝas tro simile al la Forkvosta petrelo, Oceanodroma leucorhoa, samgenra, sed oni evitu konfuzon. En la listo de "Komunlingva nomaro de eŭropaj birdoj" tiu lasta aperas laŭ tiu nomo, sed la komunaj nomoj en diversaj lingvoj kaj ĉefe en la latina scienca nomo de la Oceanodroma furcata sugestas saman nomon, kio eble solveblos per aldono aŭ nealdono de la finaĵo -o en la unua radiko.
Ĝi estas 20–23 cm longa, kun enverguro de 46 cm. Ĝi estas la ununura ŝtormopetrelo tiom griza.
En Nordameriko, ili reproduktiĝas sur insuloj de Aleutoj ĉe Alasko, Usono, kaj sur insuloj ĉe la marbordoj de Brita Kolumbio en Kanado kaj ĉe la Pacifika Nordokcidento en Usono. La Forkovosta petrelo reproduktiĝas ankaŭ sur la Kuriloj ĉe Kamĉatko. Tiu birdospecio reproduktiĝas en rokfendoj aŭ malgrandaj nestotruoj en milda tero, kie la ino demetas ununuran blankan ovon. Kiel ĉe plej petreloj, ties piediranta kapablo limiĝas al mallonga trenado al la nestotruo. Ĝi estas kolonia nestumanto.
Ili pasas la reston de la jaro ĉemare, kutime ĉe plej malvarmaj akvoj. Ili povas esti bone vidataj ĉeborde de la marbordo de Pacifiko en centra Kalifornio ĉe la flanko de Nordameriko, kaj ĝis Japanio en la flanko de Azio.
Tiu holarktisa specio manĝas ĉefe planktonajn krustulojn, malgrandajn fiŝojn kaj kalmarojn. Ili prenas ankaŭ internaĵojn. Ili manĝas simile al aliaj ŝtormopetreloj, nome plukante manĝerojn el la akva surfaco dumfluge. La birdo sekvas ŝipojn.
El paíño rabihorcado (Oceanodroma furcata),[2] es una especie de ave procelariforme de la familia Hydrobatidae nativa del noroeste de América del Norte y el noreste de Asia.
En América del Norte, se reproduce en las islas Aleutianas de Alaska, a lo largo de la costa de las islas de Columbia Británica en Canadá y el noroeste del Pacífico en los Estados Unidos continentales. Se reproduce también en la islas Kuriles de Kamchatka. Anida en grietas de las rocas o en pequeñas madrigueras en tierra blanda y pone un solo huevo blanco.
Pasa el resto del año en el mar, por lo general en aguas más frías. Se puede observar también en alta mar por la costa del Pacífico hasta el centro de California y Japón. Se alimenta principalmente de plancton, crustáceos, pequeños peces y calamares. Se alimenta de manera similar a otros petreles, recogiendo comida de la superficie del agua mientras está en vuelo. Este pájaro no sigue a los barcos.
El paíño rabihorcado (Oceanodroma furcata), es una especie de ave procelariforme de la familia Hydrobatidae nativa del noroeste de América del Norte y el noreste de Asia.
Oceanodroma furcata Oceanodroma generoko animalia da. Hegaztien barruko Hydrobatidae familian sailkatua dago.
Oceanodroma furcata Oceanodroma generoko animalia da. Hegaztien barruko Hydrobatidae familian sailkatua dago.
Harmaakeiju (Hydrobates furcata) on ulappakeijujen heimoon kuuluva valtamerilintu. Sen elinympäristö käsittää Tyynenmeren pohjois- ja koillisosat Kuriileilta ja Aleuteilta Alaskaan, ja rannikkoa pitkin Pohjois-Kaliforniaan. Populaation koko on noin kuusi miljoonaa yksilöä. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Aasian ja Amerikan välisiltä jäisiltä vesiltä 1789.[2]
Harmaakeiju (Hydrobates furcata) on ulappakeijujen heimoon kuuluva valtamerilintu. Sen elinympäristö käsittää Tyynenmeren pohjois- ja koillisosat Kuriileilta ja Aleuteilta Alaskaan, ja rannikkoa pitkin Pohjois-Kaliforniaan. Populaation koko on noin kuusi miljoonaa yksilöä. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Aasian ja Amerikan välisiltä jäisiltä vesiltä 1789.
Oceanodroma furcata
L'Océanite à queue fourchue (Oceanodroma furcata) est une espèce d'oiseaux de la famille des Hydrobatidae.
Cette espèce niche dans le Nord de l'océan Pacifique.
Oceanodroma furcata
L'Océanite à queue fourchue (Oceanodroma furcata) est une espèce d'oiseaux de la famille des Hydrobatidae.
Het parelgrijs stormvogeltje (Oceanodroma furcata) is een vogel uit de familie der Hydrobatidae (Stormvogeltjes).
Deze soort komt voor in de Noord-Amerikaanse- en Aziatische wateren en telt 2 ondersoorten:
Het parelgrijs stormvogeltje (Oceanodroma furcata) is een vogel uit de familie der Hydrobatidae (Stormvogeltjes).
Multimedia w Wikimedia Commons Nawałnik popielaty (Hydrobates furcatus) — gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny nawałników (Hydrobatidae). Jego zasięg występowania obejmuje północną część Oceanu Spokojnego.
Gatunek opisany po raz pierwszy w 1788 roku przez Johanna Friedricha Gmelina pod nazwą Procellaria furcata. W 1811 roku Peter Simon Pallas zmienił nazwę naukową na P. orientalis, natomiast w John Gould umieścił ten gatunek w rodzaju Thalassidroma (obecnie niewyróżnianym). Do rodzaju Oceanodroma przypisał nawałnika popielatego Charles Lucien Bonaparte w 1856 roku[3]. Według najnowszych badań wszystkie gatunki nawałników należą do rodzaju Hydrobates[4][5]. Obecnie wyróżniane są 2 podgatunki[6]:
Długość ciała wynosi około 20,3 cm, w tym dzioba 1,9 cm i ogona 9,5 cm. Skrzydło mierzy 15,2 cm a skok ok. 2,2 cm[7]. Cechą charakterystyczną tego nawałnika jest nieznacznie rozwidlony ogon. Głowa szarawa lub brudnobiała, z wierzchu ciemnoszara, czoło i okolice oczu brązowawe. Dziób jednolicie czarny. Pierś, kuper, grzbiet i pokrywy nadogonowe szare. Sterówki szarawe z jaśniejszymi stosinami, podobnie jak i lotki. Lotki II-rzędowe posiadają białe obrzeżenia na zakończeniu. Wierzchnie pokrywy skrzydłowe z białymi obrzeżeniami, z wyjątkiem tych na krawędzi skrzydła. Nogi brązowe.
Całkowity zasięg występowania wynosi około 1,3 mln km2. Większość tego zasięgu to otwarty ocean, na którym przebywa poza okresem lęgowym. Habitat lęgowy stanowią trawiaste wyspy, niekiedy kamieniste zbocza. Globalną populację szacowano w 2004 roku na 6 mln osobników; rosyjska populacja, według szacunków z 2009 roku miała liczyć między 10 a 100 tys. par lęgowych. Ze względu na istnienie dużej, stabilnej populacji dorosłych, zdolnych do rozrodu osobników, gatunek uznany za niezagrożony[8].
Gniazdo stanowi dołek w zboczu, nieznacznie wyściełany suchą trawą i korzeniami. Samica składa tylko jedno jajo, całkowicie białe z wyjątkiem nieznacznie szaro plamkowanego szerszego końca[9]. W inkubacji biorą udział oba ptaki z pary, nie jest znany dokładny jej czas. Masa pisklęcia po wykluciu wynosi około 80 gram. Wśród 79 złożonych w 2005 roku na wyspie Kasatochi jaj wykluło się 88,6%, a opierzenia dożyło 58,2% piskląt. W trakcie podobnych badań w 2006 roku, mających miejsce na tej samej wyspie, spośród 103 jaj wykluło się 91,3%, a przeżywalność piskląt wyniosła 88,9%. Młode karmione były skorupiakami (głównie z rodziny Lysianassidae, dużą część stanowiły także Neocalanus cristatus - Calanoida), rybami oraz mięczakami; zdarzyły się przypadki przynoszenia pisklętom kawałków plastiku. U badanych piskląt skok mierzył przy wykluciu około 5 cm i rósł dopóki młode nie osiągnęło wieku 30 dni. Do śmiertelności piskląt przyczyniać się może pasożytnictwo grzybinków (Leiodidae)[10].
Nawałnik popielaty (Hydrobates furcatus) — gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny nawałników (Hydrobatidae). Jego zasięg występowania obejmuje północną część Oceanu Spokojnego.
Grå stormsvala[2] (Oceanodroma furcata) är en talrik fågel i familjen nordstormsvalor inom ordningen stormfåglar som förekommer i norra Stilla havet.[3]
Grå stormsvala skiljer sig från alla andra stormsvalor genom sin ljusa fjäderdräkt. Den gör skäl för sitt namn med en i stort sett ljust pärlgrå fjäderdräkt, men bortsett från ett ljust band mörka vingovansidor liksom mörka armtäckare under. Den har även en mörk fläck kring ögat på det i övrigt ljust grå huvudet. I den rätt direkta flykten flykten syns grunda vingslag. Fågeln är vanligtvis tyst, men vid häckningskolonin hörs ett mjukt kvitter eller ett ljust raspigt läte.[4]
Grå stormsvala förekommer på både amerikanska och asiatiska sidan av norra Stilla havet och delas in i två underarter med följande utbredning:[5]
DNA-studier visar att stormsvalan (Hydrobates pelagicus) är inbäddad i Oceanodroma, systerart till just grå stormsvala. Vissa auktoriteter inkluderar därför Oceanodroma i Hydrobates, som har prioritet. De flesta internationella auktoriteter har dock inte implementerat denna nya forskning ännu.
Grå stormsvala häckar på utliggande öar på klippiga sluttningar, i gräsiga områden eller bland träd, ibland långt inåt land.[6] Den födosöker främst över kontinentalsockeln[7][8], men närmare land under häckningstid[9]. Fågeln lever huvudsakligen av planktonkräftdjur, fisk och bläckfisk.[6] Den ses oftast enstaka, men kan samlas i grupp när den vilar på havet.[4]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till över sex miljoner par.[1]
Wikimedia Commons har media som rör grå stormsvala.
Wikispecies har information om Oceanodroma furcata.
Grå stormsvala (Oceanodroma furcata) är en talrik fågel i familjen nordstormsvalor inom ordningen stormfåglar som förekommer i norra Stilla havet.
Oceanodroma furcata là một loài chim trong họ Hydrobatidae.[1]
Oceanodroma furcata là một loài chim trong họ Hydrobatidae.
Oceanodroma furcata (Gmelin, 1789)
Охранный статус
Серая вилохвостая качурка[1], или сизая качурка[2] (лат. Oceanodroma furcata) — птица из семейства качурковых. Пепельно-серая птица со светлой полосой на крыльях. Молодые птицы с буроватым оттенком.
Зимой встречаются в тёплых водах вдоль течения Куросио, летом обычна над всеми глубокими водами Дальнего Востока, кроме Японского моря. Изредка удаётся наблюдать, как сизые качурки ловят насекомых над прибрежными лугами. Самые крупные колонии находятся на Средних Курилах и острове Медный.
Гнёзда устраивает в норах, трещинах скал и среди камней. В кладке одно белое, редко с мелкими тёмными крапинками яйцо.
Серая вилохвостая качурка, или сизая качурка (лат. Oceanodroma furcata) — птица из семейства качурковых. Пепельно-серая птица со светлой полосой на крыльях. Молодые птицы с буроватым оттенком.
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ミズナギドリ目 Procellariiformes 科 : ウミツバメ科 Hydrobatidae 属 : ウミツバメ属 Oceanodroma 種 : ハイイロウミツバメハイイロウミツバメ（灰色海燕、学名：Oceanodroma furcata）は、ミズナギドリ目ウミツバメ科に分類される鳥類の一種である。
千島列島、カムチャツカ半島、アリューシャン列島、アラスカ、カナダ、アメリカ西海岸北部の島嶼で繁殖する。繁殖地周辺の北太平洋の亜寒帯地域に周年生息するが、冬季にはやや南下する個体もある。
日本では繁殖は確認されていないが、本州北部から北海道の太平洋側の沖合いでほぼ周年観察される。冬季に沿岸に迷行してくる個体もある。
全長約21cm。翼開長は約46cm。体の上面は青灰色で、下面は灰白色である。目の周囲はやや黒みがかっている。翼の上面は灰褐色で、雨覆、次列風切の一部が白くなっており翼帯状に見える。尾は凹形で切れ込みは浅い。嘴と足は黒色。
雌雄同色である。
非繁殖期は洋上で生活する。
食性は動物食。水面近くを飛びながら、水面のプランクトンや魚類を捕食する。
繁殖形態は卵生。繁殖期は4月の下旬から10月頃で、繁殖地ではコロニーを形成する。岩の隙間や地面に掘った穴に1卵を産む。雌雄交替で抱卵する。
_(14568897740).jpg)
.jpg)
